'Plexi', het nieuwe album van CRACKUPS, is een kopstoot van snelle psychpunk met een scheut garage. Razendsnel en retestrak en bij voorkeur met de versterker op 11, maar altijd met een fijn oor voor melodie en detail.
We hadden al ongeveer in de gaten dat ‘Plexi’ een fijn album zou worden, na singles als “Plane Crash”, “The Phallus”, “Sgt. Haze” en “S.A.T.A.N.”. Het concert van CRACKUPS op Pukkelpop wordt door bijna alle aanwezigen aangeduid als ‘om nooit te vergeten’.

‘Plexi’ komt vier jaar na ‘Greetings From Earth’, is het tweede full album sinds de terugkeer van de band en sluit naadloos aan op debuutplaat ‘Animals on Acid’ uit 2011. Net zo onstuimig en compromisloos.
“The Phallus” is een parodie op het type alfaman dat z’n jongeheer achternaloopt en is muzikaal pompende psychpunk om een puntje aan te zuigen. In “S.A.T.AN.” zit wat van the Sonics en een trage, uitgeklede versie van the Stooges. De andere songs hebben net zo goed iets te lang in de pikante marinade gesudderd. Met Black Flag meets Devo als omschrijving zit je al ongeveer op het juiste spoor. Thomas schreeuwt op bijna elk nummer zijn stembanden naar de Filistijnen en etaleert een vocale waanzin waar geen enkele dwangbuis tegen opgewassen is. Maar leuk is deze compacte, wild rockende razernij wel.
De instrumentale titeltrack “Plexi” zorgt voor iets wat we ruimdenkend zouden omschrijven als een rustpuntje. “Lost In The City” is net zo’n sleper, maar dan langer en gezongen. Hier moeten we denken aan de ruwheid van een Velvet Underground.
“Pisshead” doet in agressie en speelduur wat denken aan de fastcore van Röt Stewart. En “Knockin’ On Heaven’s Gate” is een orgie van nerveuze gitaarakkoorden en pompende drums. Mijn persoonlijke favoriet is “White Ash”, misschien alleen al door het leuke drumritme.
‘Greetings From Earth’ was vier jaar geleden misschien wat kort als terugkeer-album, met slechts zeven songs in nauwelijks 18 minuten. Dan voelt deze ‘Plexi’ met tien nummers in bijna een half uur meer aan als een volwaardig album. Van de drie ‘trage’ nummers krijgt enkel “S.A.T.A.N.” een ruime voldoende. Voor “Plexi” en “Lost In The City” hopen we dat ze het album gehaald hebben om het contrast te benadrukken: je beseft pas hoe hard je gaat op een brommer als je een fietser voorbijsteekt.

https://www.youtube.com/watch?v=_Icg6glWj6E

Fred Angst (Gerry Vergult) was samen met Elvis Peeters de drijvende kracht achter cultband Aroma Di Amore die eind 2022 ophield te bestaan. De inspiratie van de gitarist was evenwel nog lang niet opgedroogd en zijn gedrevenheid is nog onaangetast. Onder eigen naam zet hij nu de eigenzinnige traditie van zijn vroegere postwaveband verder.
Het is niet de eerste solo-worp van Vergult. In de jaren ’80 had hij al een paar eigen releases onder de naam Fred A en daar zong hij zelf op. Dat laatste besteedt hij uit voor de nieuwe release.
In het voorjaar van 2025 verschijnt van Fred Angst het debuutalbum ‘Stockholmsyndroom’ en er werd een eerste single gedropt. “15 Dagen In De Zon” is een bruisbal waarvoor Angst de jonge rockgod Sietse Willems aantrok, die met de onstuimigheid van een ongetemde hond zijn bevreemdende lyrics over een zomervakantietrauma de opnamestudio heeft ingeslingerd. De lyrics passen in een lange Belgisch-surrealistische traditie van Aroma di Amore, De Brassers, Arbeid Adelt! en – recenter – Nel & J.P..
Sietse kennen we vooral van Meltheads. Met die band nam hij al de puike Nederlandstalige newwavesingle ‘Naïef’ op. En die bracht hij ook op het afscheidsconcert van De Brassers in de AB, zodat dat nummer ook op het Brassers-album ‘Tormorrow Never Ends’ staat. Drummer Bootsie Butsenzeller (ZOOL, Ford’s Fuzz Inferno, Scroundels, …) zorgde voor de drumpartijen. Fred Angst speelde zelf alle andere instrumenten in (gitaar, bas, synths).

Als deze single ons iets leert is het in de eerste plaats dat de combinatie van Fred Angst en Sietse Willems voor 200% werkt. Met de passie en de sense of urgency die de jonge rockgod in zijn vocalen legt, is dit een perfecte match. Fred Angst weeft er een pakkend muziektapijt onder: catchy, dansbaar en toch stevig rockend, …
Het volgende nummer van ‘Stockholmsyndroom’ werd ingezongen door Marcel Vantilt van Arbeid Adelt!. Op papier moet die combinatie net zo hard scoren als de eerste single, maar met Marcel blijft het altijd spannend.

FRED ANGST - 15 Dagen In De Zon (Official Video) (youtube.com)

Klaïton werd in Zeeland (Nederland) opgericht in 2013 en had tot voor kort nog geen enkele release op zijn naam. Dat was zelfs een beetje hun handelsmerk geworden: ze zijn vooral een liveband en geen studio-ratten. Vorig jaar hield de band dan een poll bij hun volgers op Facebook en die willen maar al te graag een eerste release. En zo kan je nu deze review lezen van ‘Behind The Ritual’, de eerste EP van deze band.

De bandnaam zou een verwijzing zijn naar de god van het onkruid, maar afgaand op de resultaten in Google hebben ze dat misschien gewoon zelf verzonnen of werd de naam aan hen geopenbaard na het roken van een specifiek onkruid. Klaïton is samengesteld uit muzikanten van de Nederlandse bands Polluted Inheritance, die in 2008 gestopt is, en Burial, die nog steeds actief is en die vorig jaar nog op Kashfest speelde. De vier Nederlanders worden aangevuld met zanger Gratiën (Colcothar, Allöchtöön, Satyrus, Temple of Bones, Deathtrap, Katastrophobia, …) uit Vlaanderen. Enkele bandleden van Klaïton hebben familiale connecties met Inherited, de roedel jonge wolven die dit jaar vanuit het niets de Nederlandse Wacken Battle wonnen en die al wel een paar digitale releases op hun naam hebben staan. Misschien was dat wel de belangrijkste trigger: een release van de oude zakken om de jonkies eens te tonen hoe dat moet.

Wat de aanleiding ook was, ‘Behind The Ritual’ is een heel aangename release geworden. Wie afgaand op de bandbezetting gerekend had op een kopie van het geluid van Polluted Inheritance, die komt bij Klaïton toch eerder van een kale reis thuis. Technical deathmetal is dit niet voluit. Hun skills tonen de muzikanten van Klaïton wel, maar de voor dit genre typische complexe songstructuren, die mis ik. Dan klinken de brutal death-invloeden van Burial net een stukje sterker door. De sappigste technische stukken zitten – voor mij - in “Silence” en “Testament to Greed”.

Deze hele EP ademt oldschool death. Denk aan Memoriam, aan Living Gate en aan de zopas uitgebrachte EP van Solifugia. Waar we Gratiën doorgaans kennen als een heel veelzijdige vocalist die durft experimenteren en tegelijk een groot vocaal bereik heeft, beperkt hij zich hier tot vocalen die grotendeels in hetzelfde spectrum zitten. Hij levert nog steeds een bovengemiddeld goede prestatie, maar misschien niet zoals we dat van hem gewoon zijn in vroegere bands en projecten. De gitaarsolo’s op deze EP zijn heel scherp maar verraden soms ook wat de leeftijd van de gitaristen. Voor de solo’s is er telkens veel tijd en ruimte in de tracks. De sound is als geheel een mix van brute agressie en soms wat meer technische stukken.

‘Behind the Ritual’ is misschien niet het soort release die ons van onze sokken blaast. Daarvoor komt er tegenwoordig teveel hoogkwalitatieve death metal uit. Wel is het een knap nieuw hoofdstuk in het al lange verhaal van deze band. Met dat lange wachten had deze EP best een full album mogen zijn. Hopelijk moeten we nu niet opnieuw meer dan tien jaar wachten op een volgende release.

scavenger | Klaïton (bandcamp.com)

‘Never judge a book by it’s cover’ en hetzelfde geldt – vaak - voor de eerste song van een album. Die geeft niet altijd de schatten prijs die in het vervolg verborgen zitten. Die stelling gaat op voor “De Vrouwen Die Ik Nooit Heb Gekend” op ‘Tedere Baldadigheden’, het nieuwe album van Guido Belcanto.

Bij de eerste luisterbeurt gingen mijn tenen krullen bij “De Vrouwen Die Ik Nooit Heb Gekend”: Belcanto wentelt zich hier in een onpeilbaar diep bad van melig zelfmedelijden, op een goedkope 10 Om Te Zien-melodie. Dan denk ik: “Godverdomme Guido, jij kan toch wel beter op je oude dag”. Het is pas als de zinnen van de song beginnen in te zinken, dat duidelijk wordt wat achter deze brok ellende schuil gaat: een opgestoken middelvinger naar “To All The Girls I’ve Loved Before” van Willie Nelson en Julio Iglesias. De ietwat verholen middelvinger van de eenzame romanticus die al te vaak werd afgewezen. Onbegrepen en verteerd door dat onbegrip, maar met nog steeds de deur op een kier voor ieder die hem afwees. Dat laatste als een lichtpuntje in de duisternis, als massief tegengewicht voor Nelson en Iglesias die ‘de liefde’ en de aanbidsters maar voor het oprapen hadden en er niks mee gedaan hebben. En dat kan alleen op een melodie die net zo cheap is als dat van hen.
Niet elke song op ‘Tedere Baldadigheden’ graaft zo diep. “Broekjes Aan De Lijn” vertelt de kinderlijke verwondering van het verliefd zijn. “Alzheimer Blues” is hopelijk geen al te profetische songtitel. “IJsje Met Chocola” gaat over jeugdherinneringen aan op reis gaan met de auto en een beetje gefilosofeer dat je op latere leeftijd bij die herinneringen krijgt. “Seks Op Vreemde Plaatsen” is lekker ondeugend en past daarmee in een lange traditie van Guido Belcanto. Baldadig is deze song vandaag misschien niet in dezelfde mate als hij dat in het begin van zijn carrière zou geweest zijn. Toch schuilt er zelfs in deze ondeugd een zekere tederheid.
“Mooi Zoals Je Bent” is een opmerkelijk duet met Lara Chedraoui van Intergalactic Lovers. Belcanto heeft altijd goed kunnen aanvoelen met welke zangeressen hij in duet moet gaan. Ook hier denk je op het eerste gehoor dat Belcanto zich deze keer mispakt heeft. Lara lijkt wat krampachtig te zingen in het Nederlands en in toon en gevoel lijkt alles aan deze song wat krampachtig, met een tekst die je zowel als puur als als klef kan interpreteren. De tekst is misschien geen halve liefdesverklaring van Belcanto aan Chedraoui, maar eerder – in de omgekeerde richting - een bedanking voor Chedraoui omdat ze inging op de uitnodiging.
“Vaginale Vakantie En Penetrair Verlof” heeft Joeky Demunck als auteur. Je voelt inderdaad aan dat dit geen tekst van Belcanto is, in stijl en frasering, in gebruik van woorden. Mogelijk is Joeky een schuilnaam voor een bekendere artiest, die eens iets in de stijl van Belcanto geschreven heeft. Dat mysterie terzijde is dit een heel aangenaam nummer.
‘Tedere Baldadigheden’ heeft twee mooie covers. “Meneer De Generaal” is een vertaling van een “La Médaille” van Renaud en past in een lange rij die begonnen is bij “Meneer De President” van Boudewijn De Groot en die reikt tot aan “Hey, Mr. Dictator” van Enzo Kreft. Belcanto houdt van Renaud en het siert hem dat hij voor dit in Vlaanderen minder bekend nummer koos om de verantwoordelijken voor oorlog en geweld aan de kaak te stellen. Eén van de hoogtepunten op dit album is echter “De Blik Die Je Die Gast Geeft”, de vertaling van “The Look You Give That Guy” van Eels. Een sublieme vondst, al lag die misschien al wel heel lang voor het oprapen. In self-exposure zonder gevoel van schaamte zijn Guido Belcanto en Mark Everett elkaars gelijke.
Het slotakkoord op ‘Tedere Baldadigheden’ is verrassend. “Ik Wil Mezelf Bedanken” is niet de songtitel die we direct zouden associëren met Guido Belcanto. Want we kennen hem als iemand die misschien net zo graag net naast de spotlight staat als erin. Tegelijk kunnen we hem in deze song enkel volmondig gelijk geven. Als we hem vandaag fêteren als een halfgod, dan is dat enkel aan hemzelf te danken. Aan de aanhouder die ondanks afwijzing en het hem negeren op allerlei manieren zijn eigen weg gezocht heeft, met blutsen en builen rechtstaand na elke tegenslag. In de laatste regels bedankt hij overigens alle fans. Het voelt zelfs wat als een ‘adieu’, een afscheid aan alles en iedereen, maar we hopen dat we nog lang mogen blijven genieten van Guido Belcanto en zijn tedere baldadigheden.

Liselotte Van Dooren kennen we vooral van haar vrolijke en vrijblijvende countrysongs, over de liefde, het leven en dromen. Met haar nieuwe digitale single op verandert ze het geweer een beetje van schouder en roept ze ons op om op te komen tegen onrechtvaardigheid en voor meer verbinding. Een mooie boodschap die we vandaag misschien echt wel iets meer nodig hebben dan anders. Mooi gebracht ook, niet belerend of doordrammend.
In de muziek van deze single horen wat minder country of americana terug dan op eerdere releases en wat meer klassieke poprock.
Na “Looking For Love” van vorig jaar is “Time To Lend A Hand” al de tweede nieuwe single na haar debuutalbum ‘49’.
Dat tweede album mag nu wel gaan komen …

https://www.youtube.com/watch?v=ERaIYVb2y7s

Ina Rose is één van de mooiste stemmen in de countrymuziek in Vlaanderen. Ze bouwt al enkel jaren gestaag aan een mooi oeuvre en haar nieuwe single “Gone Forever” is daarin een knap nieuw hoofdstukje. Muzikaal en productioneel is dit helemaal top, met een hoofdrol voor een huilende pedal steel in een heel uitgebreide bandbezetting. Dit klinkt buitengewoon goed.
In de lyrics is het bittere ernst en gaat het over bindingsangst en koudwatervrees om in een relatie te stappen. Niet een klassiek onderwerp in country, maar het klinkt oprecht en dat is wat telt.
Opnieuw een heel knappe single.  
https://www.youtube.com/watch?v=nU26uvFVL3o

Flo, voluit Florian De Schepper, is een Gentse gitarist die al heel in de folkscène zit. Dat met bands als Bogus en Broes, waarmee hij in zijn tienerjaren reeds heel wat prijzen en wedstrijden won, maar ook met Les Bandits de Belleville en Loogaroo zette hij zichzelf in de kijker. Hij trad op in meer dan tien landen in Europa en zelfs in China speelde hij meermaals. Hij werd genomineerd voor 'beste album' en 'beste live band' op de Flanders Folk Awards en bracht reeds zeven albums uit.
Sinds kort speelt Florian solo onder de naam Flo waarmee hij zijn eigen eclectische composities brengt op akoestische gitaar. In zijn unieke speelstijl, waarin hij folk met klassiek, jazz en wereldmuziek combineert, gaat hij op zoek naar het exotische. In 2022 besloot Florian naar tien eilanden in het zuiden van Europa te reizen met enkel een rugzak en een akoestische gitaar. Op elk eiland schreef hij een akoestisch lied waar telkens een eigen verhaal en specifiek gitaargeluid bij hoort.
De tien composities van ‘Islas’ overstijgen taal en cultuur. Zijn muziek vertelt verhalen van liefde, natuur en de schoonheid die schuilt in eenvoud. Door zijn gevoelig maar ritmisch spel weet hij de emoties en ervaringen vast te leggen die elke song een eigen gezicht geven.
'Islas' is een mooie muzikale reisbrochure. Flo had het zich makkelijk kunnen maken en op elk eiland een min of meer herkenbare melodie uit de folklore kunnen ‘lenen’ of een lokaal snaarinstrument erbij nemen. Dat zou voor muzikale eiland-kenners een houvast geweest zijn en tegelijk een waardemeter om de nieuwe/geleende compositie te beoordelen. In die val is Flo niet getrapt. Het zorgt er wel voor dat het als luisteraar vaak moeilijk is om songs en songtitels bij elkaar te plaatsen. In “Guadeloupe” zit (voor mij) niets dat naar Guadeloupe ruikt, “Sicilia” klinkt veel vrediger dan het geweld van de maffia waarmee we dat eiland doorgaans associëren en in “Kreta” proef ik geen Kreta.
Dat geldt overigens niet voor elke song. In “Gran Canaria” zit een soort van Afrikaanse vibe die wel aansluit op de geografische locatie en in “Ilha Da Culatra” zitten een paar akkoorden die vaag resoneren met fado, al zat ik eerst op het spoor van de flamenco van buurland Spanje. Maar zo’n voorzet krijg je zeker niet op elke song. “Cyprus” klinkt bijvoorbeeld meer Grieks dan “Kreta”. De Turkse invloeden die deze song, net als de stad Nicosia, in twee verdelen, zijn meer subtiel aanwezig.
En toch wil ik Flo volgen in zijn aanpak. Bij elk van de tien intro’s op ‘Islas’ stap ik uit een bootje de kade op en ben ik net als Flo klaar om de nieuwe indrukken op mij af te laten komen, met de naïeve onschuld van een tiener die voor het eerst bewust naar het buitenland reist. Ik vermoed overigens dat Florian de eilanden allemaal in de zomer heeft bezocht, want dit album klinkt zonovergoten en zorgeloos. Geen wolkje aan de lucht op deze muzikale ontdekkingsreis.

‘Islas’ is een heel aangename muzikale rondvaart en mogelijk de aanzet van een lange reeks. Er zijn nog meer dan genoeg eilanden te ontdekken, zowel letterlijk als figuurlijk.

Folk/Jazz
Islas
Flo
https://www.youtube.com/watch?v=x3jgZypteuA  

“Hush Hush” is de laatste nieuwe single van The Black Gasolines voor hun nieuwe album ‘White Residence’ verschijnt.
The Black Gasolines brengt een frisse wind binnen het genre van de theatrical art rock, waarbij ze de klassieke geluiden van de jaren ’70 en ’80 in een hedendaagse context plaatsen. Met een reeks singles, de EP ‘Dopamine Rush’ en een debuutalbum ‘It Took A Lifetime’ heeft de band zich flink in de kijker gewerkt, met meer dan 300 live-optredens op de teller, in eigen land en ook in het buitenland.
De band werd opgericht door Bradley Remorie en Lukas Debeerst, afkomstig uit Kortrijk. Met Henri Vervaeke op drums en Frederik Everaert op toetsen heeft het viertal een eigen geluid ontwikkeld dat je niet vaak hoort, met invloeden van David Bowie, Arctic Monkeys en Warhaus.
“Hush Hush’”is speels en avontuurlijk, met tegelijk veel gevoel voor drama. Met die blazers doet dit mij wat denken aan vergeten pop-iconen als ABC en Johnny Hates Jazz, maar dan met de dramatiek van een Falco. De zang gaat wat in de richting van een Joe Jackson en The The, maar dan met meer kracht, passie en vuur, al blijven de lyrics wat mysterieus. De songopbouw is ingenieus en speelt wat met een verwachting die niet helemaal ingevuld wordt. Als luisteraar hoop je dat de gitaarsolo nog eens terugkomt in een overtreffende trap, maar die krijg je niet.

Het nieuwe album verschijnt op 18 oktober. Op donderdag 7 november staan The Black Gasolines in de Charlatan, met Komisar als support. Met die band hebben ze alvast een voorliefde voor de Arctic Monkeys gemeen.

https://www.youtube.com/watch?v=JVBoPSxt18Q

Eosine is een jonge maar al veelbesproken gitaarband uit Franstalig België. Ze zitten bij MayWay Records, het huis van vertrouwen waar voorts onder meer The Crackups, Dirk., Meltheads en Stake onder contract liggen. De nieuwe EP van Eosine heet ‘Liminal’. Misschien is dat een verwijzing naar het huidige gevoel of de positie van deze band. Liminality verwijst naar de verwardheid bij een overgangsritueel, waarbij men niet goed meer weet waar men bij hoort. De EP-titel zou op die manier symbool kunnen staan voor de overgang van lokale helden naar internationale erkenning.

Het viertal uit Luik won in 2022 Court Circuit, de Waalse tegenhanger van Humo's Rock Rally, en verovert sindsdien stormenderhand ons land en de buurlanden. Behalve in België - op Les Nuits Botanique en Dour - maken ze ook in Nederland grote indruk op tastemaker festivals als Left of The Dial en Ik Zie U Graag. Democrazy zet ze op hun podium als ‘Big Next’ en daar moet je dan maar niet aan twijfelen.
Eosine heeft zijn unieke en intrigerende sound voor een groot deel opgedolven in de muziekgeschiedenis van de jaren ’90. Denk aan de rafelige, dreamy shoegaze- en noiserock van the Breeders, Throwing Muses, This Mortal Coil, ….. Een happy versie van The Cranberries, een donkerder versie van Heather Nova. Het is maar vanuit welke hoek je begint met luisteren. De lyrics klinken vaak mystiek en blijven een beetje mysterieus, twee adjectieven die ook passen bij de muziek.
Het eerste van de vier nummers op ‘Liminal’ is “UV” en dat is het meest ingetogen of brave nummer, met wel nog een rauwe schreeuw doorheen de noise in de slotakkoorden. “Plant Breeding” is dan misschien het meest catchy nummer, terwijl “Progeria” een soort progressive noisepop-track is, met leuke melodielijnen en ook al een interessante noiserockfinale.
De vierde track van deze EP, “Digitaline”, is een beetje de vreemde eend in de bijt, toch in de eerste halve minuut. Met twee voeten vooruit vrolijk, upbeat, zonnig, onbezonnen, pittig tempo, beetje slordig, ... wat wat afsteekt tegenover de mystiek en het mysterie van de andere intro’s. De commentaar-stem in de outro is een vreemde keuze en doet mij onwillekeurig denken aan de commentaarstem in “Paradise by the Dashboardlight” van Meatloaf.

Eosine is minstens intrigerend en dan is het jammer dat deze ‘Liminal’ slechts een EP is. Met een full album kunnen we misschien beter inschatten of deze band langer dan een paar nummers interessant is, maar op basis van deze vier nummers kunnen we vooral besluiten dat dit fantastisch klinkt.

https://www.youtube.com/watch?v=BjQZIN0LlWI

Starman Records maakte enkele jaren geleden furore met ‘Belgian Vaults’, een reeks vinyl-verzamelalbums met Belgische rock- en popnummers uit de jaren ’60 en ‘70. Op de Volumes 2 en 3 stonden nummers van The Sonny Boys en Splendid en met wat vertraging kwam daar een bijzonder vervolg op. Armand Nelen, de drummer/zanger van die twee bands, is opnieuw muziek aan het maken. Deze keer onder de naam Vilter. En die releases komen natuurlijk uit bij Starman Records.

In 2020 was er reeds een eerste EP en in 2022 was er de EP ‘No Rewind’. De nieuwe muzikale kompanen zijn Ayhan Kosses, David Meredith (uit Wales) en Geert Vanbever (Dead Man Ray, The Wizards of Ooze, Vitalski, …) zijn opnieuw van de partij voor de derde EP: ‘Pilgrims’.

Deze EP omvat opnieuw vier songs. Openingstrack “Come With Me” is een heel vriendelijke uitnodiging om op dezelfde golflengte te komen met de zanger. Het klinkt misschien een beetje klassiek, maar het wordt wel met veel passie gebracht. Net als het eerste nummer op de vorige EP doet deze track mij onwillekeurig denken aan het laatste werk van wijlen William Souffreau van Irish Coffee, zowel in muziek als in lyrics.
Op “Every Day” duikt nog een referentie op die we bij de vorige EP al maakten: Johnny Cash in de periode van zijn American Recordings. patine rules over vitaliteit, met wat twang die schippert tussen country en blues. Opnieuw heel klassiek en toch niet doorsnee. In de lyrics vertelt Armand over wat in het leven op ons pad komt: vreugde, uitdagingen, het missen van een geliefde die er niet (meer) is. Elke dag opnieuw de zon achterna met nieuwe hoop, al blijven er tegelijk wat wolken hangen.
De Johnny Cash-referentie kleeft ook aan “Warrior”, een song over vrede vinden in het innerlijke leven en over omgaan met de donkere kant van je persoonlijkheid. Authentiek verteld en meeslepend. Misschien mocht de gitaarsolo op deze track nog wat harder rocken en scheuren, om zo net die donkere kant en de innerlijke strijd te benadrukken. De intro klinkt lekker onheilspellend, maar daarna wordt de toon minder scherp.
“Down The Road” is een terugblik op het leven. Terugkijken op succes en mislukkingen op liefde en verdriet en vrede nemen met alles. Armand zingt het als een afscheid, maar van mij mag hij met Vilter hopelijk nog lang nog veel meer van die prachtsongs blijven opnemen.

https://www.youtube.com/watch?v=gNIoD_SvrWg