Dyscordia is één van de best bewaarde geheimen van de Belgische metal. Geen andere metalband lokt voor elke show zoveel fans en toch worden ze zelden aangehaald als mainstream-media het over metal hebben. Het nieuwe album ‘Delete/Rewrite’ zal daar misschien verandering in brengen, als ook de organisatoren van Alcatraz en Graspop mee aan de kar willen trekken. Het buitenland gaat doorgaans immers pas overstag als je genoeg geloofsbrieven uit je thuisland kan voorleggen. Alcatraz reserveerde alvast een podium voor het zestal uit Kortrijk, net als de nieuwe Waregemse Metal Day. Als aanloop naar de festivalzomer was er zopas de releaseshow in De Kreun in Kortrijk en die was weken vooraf reeds uitverkocht.

Twee bands mochten het Dyscordia Army opwarmen. De eerste was Shocker, een nog vrij onbekende band, maar wel eentje die we misschien als een allstarband kunnen aanduiden. De voorgeschiedenis van de bandleden leest als een dwarsdoorsnede van het West-Vlaamse metallandschap van de voorbije twintig jaar, met referenties als After All, Anesthesy, Artrach, Gae Bolga, Wapenspraak en Drinkgelag, Back2Back, Kisstory, WASP.be en Phoenix Rebellion. Met al die invloeden samengegooid krijg je een lekkere pot melodische heavy metal met 80’s hard rock-invloeden van Mötley Crüe en WASP. Er zitten nog veel meer invloeden in, van thrash en death tot doom, maar die zitten vaak heel subtiel verstopt. De hoofdrol was weggelegd voor zanger Sammy Peleman, lange tijd de frontman van After All. Dat hij kan zingen, wisten we uiteraard al. Bij Shocker gebruikt hij een ander spectrum van zijn stem dan bij de thrashers van After All, met o.m. meer hoge uithalen. Dat hij tegelijk een rasentertainer is, was ons even ontglipt maar wordt meteen duidelijk zodra hij op het podium staat. Hij neemt het publiek met een simpele wenk op sleeptouw doorheen de songs van Shocker. Muzikaal staat Shocker als een huis. Klassieke heavy metal werd al een hele tijd als een uitgeleefd genre bestempeld, terwijl Shocker en gelijkaardige bands als Shuulak in Nederland er met veel overtuiging nieuw leven in blazen. De composities zijn niet vernieuwend, maar klinken zeker niet belegen en vooral: er gebeurt meer op het podium dan een handvol muzikanten die naar zijn snaren staat te staren. Het is entertainment, zowel voor de band zelf als voor het publiek. In het najaar duikt Shocker de studio in. Dat debuutalbum is iets om naar uit te kijken. Hopelijk staat “Shrinking Violets” erop en als meezinger “Wild Shocking” in de studioversie net zo knalt als in De Kreun, hebben ze materiaal voor De Zwaarste Lijst van Stubru.

Chalice timmert al twintig jaar langer aan de weg dan Shocker en staat toch ook voor het eerst op het podium van De Kreun. Het symboliseert misschien de typisch West-Vlaamse gedachte dat je niet te snel moet denken dat je de oorlog verloren hebt. Dat Chalice intussen een begrip is in de West-Vlaamse metalscene mag duidelijk zijn: tot aan de PA werden de lyrics meegebruld  en werd het ritme meegeklapt in de zeldzame rustige momenten. Want Chalice had voor de eerste Kreun-passage een tactiek van de verschroeide aarde in petto. De snelste en meest agressieve tracks uit het repertoire werden op het publiek afgevuurd, van bij “Amongst The Damned” tot ”For You”. Album ‘Ashes Of Hope’ (uit 2018) heeft Chalice heel wat optredens opgeleverd, maar inmiddels kijkt de band opnieuw vooruit. De zopas uitgebracht EP ‘Lost Connection’ is een stap naar een opnieuw agressiever geluid hoewel de tracks nog mooi aansluiten op die van het album. Zowel “Why” als “Dwelling” werden met veel vuur gebracht. “A Death Without Warning”, sinds 2015 zowat de traditionele afsluiter van de liveset bij Chalice, werd niet gebracht. Stilstaan is achteruitgaan en vastroesten in tradities, daar doen ze niet aan.

Dyscordia was uiteraard de band waarvoor die honderden fans naar De Kreun afgezakt waren. Het was een slimme zet van de band om het album enkele weken voor de releaseshow uit te brengen, zodat de grote schare fans de nieuwe nummers al meteen konden meezingen. En dat gebeurde ook. Van bij album- en liveset-opener “Delete/Rewrite” en ”This House”. Het nieuwe werk werd afgewisseld met een paar Dyscordia klassiekers als “Chtonic Star”, “Bail Me Out”, “From Sight To Black”, “A Perfect Day” en” Twin Symbiosis” die knap over de lange set verdeeld zaten. Van het nieuwe album werd enkel “The Cards Have Turned” niet gespeeld.
De set was mooi opgebouwd met “Silent Tears” als orgelpunt. Wat opviel was dat het nieuwe werk meer knalde dan op het album, misschien omdat de productionele toevoegingen live achterwege blijven. De band speelde strak en met veel vertrouwen in het eigen kunnen. Zanger Piet Overstijns en grunter Fane vullen elkaar live perfect aan en het publiek at uit hun hand. De licht- en rookshow was top. Piet was wat zuinig met zijn bindteksten. Wel was er een pluim voor een fan die meer dan 700 km gereisd had voor de show en nog een pluim voor Steffy die als ‘zevende bandlid’ o.m. het Dyscordia Army op de been houdt en nog laat aangroeien. Zelden werd een Vlaamse metalband zo op handen gedragen.
De Kreun wordt stilaan een maatje te klein voor Dyscordia. Voor de volgende releaseshow kunnen ze misschien alvast gaan onderhandelen met Kortrijk Xpo.

Neem gerust een kijkje naar de pics @ Valérie De Maertelaere
Chalice
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/de-kreun-kortrijk/chalice-18-01-2020.html
Schocker
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/de-kreun-kortrijk/schocker-18-01-2020.html
Dyscordia
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/de-kreun-kortrijk/dyscordia-18-01-2020.html

Organisatie: Wilde Westen

Afgaand op de Belpop-reportage lagen de verwachtingen niet zo hoog voor de show van Jan De Wilde. Zijn stem zou steeds meer lijken op die van Tom Waits en dat is dan niet als compliment bedoeld. Krijgen we dan een show met vooral monumentale erfgoedwaarde?

Jan De Wilde komt met zijn band op en zet meteen “Hè Hè” in, de opsomming van beledigingen uit het gelijknamige door Henny Vrienten geproducete album die een beetje ongewild een radiohit werd. De Wilde brengt de song met een gevoel van ‘dan hebben we dat toch alweer gehad’, want de lange opsomming met veellettergrepige woorden en met nauwelijks rustpunten is een hele uitdaging. Eens de klus geklaard is, komt De Wilde met een uitgebreide verontschuldiging. Dat hij doorgaans nooit een show begint zonder eerst het publiek te verwelkomen. Het wordt de voorbode van een lange reeks opmerkingen en duidingen tussen de songs door, een beetje alsof het publiek in Nazareth enkel bestaat uit Jan De Wilde-leken die nog nooit één nummer van hem gehoord hebben. Terwijl bijna elk nummer op herkennende opmerkinkjes onthaald wordt.
Jan De Wilde is goed bij stem. Daar hoeven we niet aan toe te voegen ‘voor een man van 75’. Uiteraard zit er wat ouderdoms-patine op de stembanden, maar nergens in de set van bijna twee uur moet zijn band of het publiek het van hem overnemen. Hij grapt dat hij al met één been in het graf staat, maar dan zal het toch maar met zijn kleine teen zijn. Deze zanger is nog lang niet uitgezongen en zal ons hopelijk nog vele jaren entertainen met zijn licht ondeugende humor en liefdevolle weemoed. En waarom niet met nog een nieuw album?
Na “Hè Hè” volgen in Nazareth nog bekend en iets minder bekend werk als o.m. “M’n Tant’Odile”, “Apocalyps”, “Anneke Weemaes”, “Aaigem”, “De Westvlaamsche Leeuw”, “Zussen”, “Na Nieuwjaar”, “De Verdwenen Karavaan”, “Eerste Sneeuw”, “Walter, Ballade Van Een Goudvis”, “Kat En Ik”, “Communisten”, het in tien minuten geschreven “Vrolijk Lentelied”, “Wals Met Mathilda” en “Otomobiel”. Songsmid Lieven Tavernier zit met drie nummers in de set en wordt daarvoor uitgebreid bedankt (bijna had Tavernier “Eerste Sneeuw” cadeau gedaan aan Raymond Van Het Groenewoud). Voorts zijn er veel complimenten voor Tom Waits, voor zijn echtgenote, voor zijn collega-rebel Urbanus en voor iedereen uit zijn band.
Bij de ietwat voor de hand liggende toegift (“anders hebben we die bisnummers voor niks gerepeteerd”), begint Jan De Wilde eerst met minimale begeleiding voor een intiem nummer dat hij opdraagt aan zijn vrouw. Daarna komen de twee nog niet gebrachte publieksfavorieten. Bij “De Fanfare Van Honger En Dorst” wil het publiek het refrein overnemen, maar De Wilde overstemt hen meteen. Bij “Joke” is er echter geen houden aan en wordt er volop meegezongen en geklapt.

Jan De Wilde staat er nog steeds. Als een monument dat niet alleen goed onderhouden, maar ook gekoesterd wordt. We zouden hem op pensioen kunnen sturen met een groots spektakel in het Sportpaleis, maar beter nog is om hem zijn ding te laten doen in de geborgenheid van de Vlaamse culturele centra.

Organisatie: Popallure

Danny Blue And The Old Socks is een Antwerpse band die rammelende funkrock afvuurt in de stijl van Parquet Courts, Pavement en The Pixies. In januari 2018 werd de band bij StuBru finalist van De Nieuwe Lichting en in april 2018 stonden ze in de finale van Humo’s Rock Rally. Ze toerden non-stop in binnen- en buitenland.
Op hun nieuwe single “Boys” sturen ze het beste uit hun vaders platencollecties door de pedalenplank en komen ze zo uit bij heerlijke, nerveuze pokkeherrie met een volbloed 80’s-vibe. De single klinkt heel wat experimenteler dan hun debuut-EP ‘Backyard Days’ van eind 2017, maar sluit wel mooi aan op de single “Freakshow”. Prachtig hoe een jonge band risico’s durft te nemen, maar helemaal overtuigen doet deze single niet. Daarvoor gebeurt er gewoon te veel in de bijna vier minuten van “Boys”.
In maart 2020 brengen ze hun tweede EP uit. Die zal ook ‘Boys’ gedoopt worden.

https://www.youtube.com/watch?v=4VeD4o5JI50

Agnes Obel behoeft weinig introductie. Deze Deense werd internationaal bekend met de single “Riverside” die ze in 2010 uitbracht bij het Belgische label Play It Again Sam. Ook het album ‘Philharmonics’ deed het hier bijzonder goed, met veel airplay op verschillende radiozenders. Haar volgende album ‘Aventine’ was degelijk, maar miste eenzelfde sterke single. Het daaropvolgende album ‘Citizen Of Glass’ ging nagenoeg onopgemerkt voorbij en daarna scheiden de wegen van Obel en haar Belgische label.
Inmiddels vond Agnes Obel onderdak bij Deutsche Grammophon, een label met een lange en rijke traditie in vooral klassieke muziek. Een label dat misschien nog beter past bij de kalme, ingetogen pianomuziek (aangevuld met cello) en de zachte stem van Obel.  In hun aanpak verschillen ze bij Deutsche Grammophon niet veel van Play It Again Sam: de sterke single “Island Of Doom” gaat vooraf aan het album ‘Myopia’ dat op 21 februari uitgebracht wordt. De term ‘sterk’ vraagt enige nuance. Het is een sterke single voor wie al vertrouwd is met haar werk. Voor wie enkel “Riverside” kent, is deze “Island Of Doom” net iets zwakker. Je hebt wel opnieuw het moeilijk te duiden mysterie in de muziek en die zachte, breekbare engelenstem die het mysterie nog uitvergroot. Maar het pakkende refrein ontbreekt.  Als luisteraar heb je zelfs met de titel erbij geen flauw idee waar dit over gaat en dat is net iets te veel mysterie.
Toch kijken we uit naar dat album.

Sleath is een Gentse singer-songwriter die excelleert als sloppy lo-fi  singer-songwriter. Hij heeft zijn heel eigen ritme, frasering en rijmschema’s waar je een beetje aan moet wennen, maar als je daar doorheen kan kijken (of eerder luisteren), vind je pareltjes van oprechte emotie. Hij beperkt zich doorgaans tot in z’n slaapkamer opgenomen tracks met enkel zang en gitaar. Hij probeerde al eerder om drums toe te voegen, maar dat was misschien niet wat hij zocht.
Single “Pour Me Out” heeft een leuke pianolijn als extra. Een heel cleane en volmaakte pianolijn als contrast voor zijn slordige riffjes en dat werkt heel goed samen. Zo komt Sleath in de buurt van - wie kent ze nog - The Sands met hun “April & June”. Heel leuk is de noise-fuzz-uithaal op het einde, maar die wordt genekt door een fade out die voor mij te vroeg komt. Lekker tegendraads en eigenwijs, daar zijn altijd liefhebbers voor te vinden.
Het B-kantje is een cover van “I Want To Be Cold” van The Microphones. Met dezelfde aanpak als voor “Pour Me Out” en met de piano misschien nog iets prominenter aanwezig. Het begint als een lo-fi-versie van James Blake’s “There’s A Limit To Your Love” maar naar het einde toe wordt alsnog een versnelling hoger geschakeld, terwijl de aangehouden traagheid tot dan net een mooie spanningsboog opleverde.
Het artwork lijkt te verbeelden dat het om muziek gaat ‘met een hoek af’, of zoeken we het daarmee te ver?
De productionele keuzes die Sleath maakt liggen niet voor de hand. Hij ontwijkt de geijkte paden met de hardnekkigheid van een ultraloper en komt zo uit in een eigen universum, met eigen definities van schoonheid.  “I Want To Be Cold” moet zowat het meest toegankelijke nummer uit zijn verzamelde oeuvre zijn, maar dat dat dan een B-kantje wordt, wil waarschijnlijk ook zeggen dat het aankomende album (‘Thoughts Too Thick To Think’) niet in die richting zal gaan. Toch zijn we benieuwd naar dat album.

Death/thrash-band Chalice bracht in 2018 het schitterende album ‘Ashes Of Hope’ uit dat heel wat deuren opende. Nu al met een nieuw album komen zou wat snel zijn, maar ze hebben alvast een nieuwe single uit. “Why” wordt door de band al een tijdje live gebracht. De single bouwt voort op het materiaal van ‘Ashes Of Hope’, met misschien nog net iets meer agressie en power in de gitaren en meer variatie in het drummen.  Een pittig en bij momenten zelfs nerveus nummer met tal van tempowisselingen dat toch heel wat klassieke elementen uit death en thrash verenigt. Prachtig dat een band na meer dan 20 jaar nog steeds bereid is om te evolueren en nieuwe paden te verkennen.
https://www.youtube.com/watch?v=VTD9DGLOh38

Bart Vincent zullen de oudere muziekliefhebbers nog kennen als de ene helft van het creatieve duo achter Thou. Met die band maakte hij eind de jaren ’90 en begin 2000 heel interessante indierock die vooral geliefd was bij muziekcritici en die de band een plek op Pukkelpop en Rock Werchter opleverde, naast bescheiden succes in Nederland. Nadien ging hij aan de slag als producer en opnametechnicus (Too Tangled, Inwolves, Kapitan Korsakov, Melanie De Biasio).
Als Vincent Starwaver stak hij in 2015 al eens de neus aan het venster, maar nieuw studiomateriaal bleef uit. Dat is er nu alsnog. Single “Gimme A Reason” is de voorbode van het album ‘Goodnight Honeybun’. Daarop krijgt Vincent de hulp van drie prijsbeesten: Alan Gevaert (2Belgen, Reena Riot, Arno, dEUS, …), Serge Hertoge (Liz Aku, Dirk Blanchart, …) en Steve Slingeneyer (Tracy Bonham, Tiga, Soulwax, Waldorf, …).
De track ligt grotendeels in het verlengde van dat van Thou: smoothe, emotionele indiepoprock met een twist. Ten opzichte van Thou zijn de synths verdwenen of toch veel minder prominent aanwezig. De twist zit grotendeels in de knappe outro. De kwetsbaarheid is gebleven.
Toen Thou ermee ophield, werd hun plaats al snel ingenomen door o.m. Balthazar, Warhaus en Intergalactic Lovers. Bands die misschien nooit een kans hadden gekregen zonder dat Thou de deuren naar de radio en de festivals opengebroken had.
Als Vincent Starwaver beroept hij zich niet op die erfenis, terwijl het commercieel vast interessanter zou geweest zijn om gewoon de oude bandnaam te kleven op een nieuwe band. Bart Vincent heeft zich altijd al laten omringen door talent, als aanvulling op zijn eigen ontegensprekelijke gave om popsongs met kleine, venijnige weerhaakjes te componeren. Welkom terug.

Ook de tweede single van de Belgische Skadillacs is een cover. “Bella Ciao” zou oorspronkelijk een lied van de Italiaanse verzetstrijders in WO II zijn, maar het is ook mogelijk dat het lied nog ouder is. Het nummer werd al vaak gecoverd en al meermaals door ska-bands. De versie van The Skadillacs is één van de betere ska-versies, met veel gevoel voor drama en ritme. Een heel heldere productie ook, waarbij je nog elk instrument duidelijk kan onderscheiden. Het is dansbaar en opruiend, precies zoals het bedoeld is. Als je dan toch voor covers gaat, kan je maar beter voor de beste versie willen gaan. Deze “Bella Ciao” past perfect in de 2Tone-geschiedenis. Die staat vol van maatschappijkritiek en politieke aanklachten die in een dansbare, zelfs feestelijke verpakking zitten. 
Hun cover van “Pick It Up” van The Employees was reeds een schot in de roos. Deze “Bella Ciao” zal voor het brede publiek net iets verrassender zijn. Benieuwd wat The Skadillacs nog meer in petto hebben voor ons.

BEUK brengt zijn hardrock doorgaans in het Nederlands, maar voor hun cover van “Voodoo Child” van Jimi Hendrix schakelen ze toch eens over op het Engels. Daar komen ze prima mee weg, alsof ze nooit anders gedaan hebben. “Voodoo Child” coveren is wel een risico. Hendrix en zijn songs zijn zowat heilig voor de fans en dan moet je zien dat je niet de mist ingaat. Dat doet BEUK hier niet. De gitaarstukken zijn degelijk en missen misschien enkel de nonchalance waarmee Hendrix ze uit zijn mouw schudde. We hoorden BEUK eerder ook al Motörhead coveren, maar met dit Hendrix-verhaal kunnen we ons makkelijk verzoenen.

Luide gitaarrock zit opnieuw in de lift in Vlaanderen en daar zijn we blij mee. SONS, Equal Idiots en Black Leather Jacket kennen we al. Er bestaan nog meer bands in de Vlaamse underground die het misschien wel eens zouden kunnen gaan maken. Een goede kanshebber is Tien Ton Vuist.

Dit duo komt uit Oudenaarde en wist ons reeds te verrassen met de EP ‘Bidole’ en enkele knappe YouTube-clips. Er blijft wel een gat tussen het catchy en gepolijste studiomateriaal en de energieke en smerige garagerock van hun liveshows, maar dat is dan ook een universele uitdaging voor elke rockband. Er wordt inmiddels aan nieuw studiomateriaal gewerkt met een gerenommeerde producer. Tot het nieuwe materiaal er is, blijft Tien Ton Vuist concerten spelen. Zo mochten ze in De Harmonie in hun thuisstad de Kerstvakantie inzetten met een avondje onvervalste rock ’n roll.
Van ‘Bidole’ werden nog slechts drie nummers gebracht: “Asking  U Y”, “Boom La La” en “Smetterling”. Ook de nadien uitgekomen video-singles “Best Plan Ever”, “Not A Good Plan” en “Next In Line” mochten niet ontbreken. Nieuwe tracks als “Friends To Lovers” en andere zijn opvallend kort en krachtig. Bij Tien Ton Vuist gaan ze niet dikwijls voor een schaduwgevecht. Vaak halen ze meteen hard uit met een gemene rechtse, terwijl ze net zo goed al eens klassiek opbouwen of het zacht-hard-wisselen van de grunge bovenhalen. In Oudenaarde coverden ze van Kings Of Leon nog “Black Thumbnail” en “Four Kicks”, twee tracks waarvoor je het oeuvre van de Kings Of Leon al goed moet kennen.
De power, overgave en energie van deze band is altijd aanstekelijk voor het publiek en al na een paar nummers ontstaat een kleine moshpit voor het podium terwijl de iets rijpere fans iets verderop enthousiast staan mee te knikken. Zanger-gitarist Tijl zoekt vaak de rand van het podium op om de boel nog wat meer op te hitsen en gaat ook even tussen de fans gitaar spelen. Tegenover dat bijna ongeleide projectiel zit drummer Nikki vaak ietwat stoïcijns als een Charlie Watts, maar net zo goed gaat hij mee op in de adrenalinestoot die deze band is. Tien Ton Vuist sluit in De Harmonie af met de toegift “This Is Not A Surf Song”, een vlag die de lading dekt.

Met enthousiasme en goede songs alleen maak je het vandaag niet meer als rockband, maar het is wel de beste basis om van te vertrekken.

Organisatie: Harmonie, Oudenaarde