De Belgische band Hunter mocht eerder deze maand op Alcatraz invallen voor de Amerikanen van Fifth Angel die pas last minute doorhadden dat ze de verplaatsing naar de Europese festivals financieel niet aankonden.
Bij Hunter zijn grote festivals misschien geen routine, maar ze hebben wel de ervaring. Drie van de vijf bandleden van Hunter stonden met hun vorige band (Monster Joe) al op Wacken, zowat het grootste metalfestival ter wereld. Met dat op je curriculum heb je toch al wat meer vertrouwen als je het podium in Kortrijk opstapt. Hunter maakte van de gelegenheid dankbaar gebruik om het Alcatraz-publiek kennis te laten maken met hun nieuwe album: ‘Rebel Angels Rise’.
‘Rebel Angels Rise’ is hun tweede full album en het is opnieuw eerder klassieke heavy metal, met wat elementen van thrash en powermetal. Heavy metal kan je zo makkelijk of zo moeilijk maken als je zelf wil. Hunter kiest niet voor de makkelijkste weg. De songopbouw, de riffs, de melodielijnen, de solo’s, de lyrics, de mix, … bij niet één van die aspecten werd over één nacht ijs gegaan. Maar dan heb je ook een album bij elkaar dat je zonder schroom naast dat van andere, ‘grotere’ bands kan zetten.
Geen gedoe met instrumentale intro’s of andere sfeerstukje bij Hunter. Het album opent meteen met een volwaardige track, “Wicked”. Met degelijke lyrics over hoe diegenen die het niet goed voor hebben met de anderen en misbruik maken van zwakkeren toch zelf een beter leven leiden. Lekker tempo, knappe solo’s, sterke vocalen, mooie songstructuur met wat progelementen, … De sound en de songopbouw geven deze song wel een oldschool-jasje.
Ook de intro van “The Forge” klinkt wat oldschool, zoals de vroege Black Sabbath en vroege Judas Priest. Goeie lyrics opnieuw, met een meezingbaar refrein en straffe cleane vocalen. De lange gitaarsolo breekt het leuke tempo en daarna komt er wat doom.
“Rebel Angels Rise” is de titeltrack en heeft ook al een knappe intro. Catchy, meeslepend, met intrigerende lyrics over het niet aanvaarden van je lot bij tegenslag, opnieuw enkele knappe vocale uithalen, een sterke outro, minder oldschool dan de eerste tracks, … Een track van internationale klasse.
“Requiem” gaat over een man die te laat beseft dat er toch leven is na de dood. Deze track davert op een galopperend ritme, met guitige breaks en veel en lange solo’s. Echt een topsong.
“The Knight Of The Black Rose – Part 2” is zoals de songtitel het aangeeft een vervolg op de song met dezelfde songtitel op het debuutalbum van Hunter. Deze song klinkt een stuk agressiever, harder en minder melodieus dan wat voorafging op dit album. “Suffocate” heeft dan weer het snelste ritme van dit album. De cleane vocalen klinken hier alsof ze uitgespuwd worden en hebben het gezelschap gekregen van grunts. Ook deze track loopt over van agressie en ondanks de snelheid boet de gitaarsolo niet in aan techniciteit. Knap gedaan.
Met “Morior Invictus” keert Hunter terug naar de melodie en de meer oldschool-sound van het begin van het album. Als bonus-track is er de heropgenomen versie van “Dominion”, een nummer van het debuutalbum. Er zijn wat verschillen en de opname klinkt beter, maar het is en blijft vooral een sterk nummer.
In 2019 stond Hunter in de finale van de Belgische Wacken Battle, maar daar moesten ze de duimen leggen voor Primal Creation. Met Hunter kunnen spelen had toen een vliegende start kunnen zijn voor deze band, maar ook met tijd en geduld kan je veel bereiken. ‘Rebel Angels Rise’ kan, moet de poort openbeuken naar de grote festivals in Europa.