Het was echt niet de bedoeling om jullie nog eens om de oren te slaan met King Mud maar hun optreden en La Malterie was van zo’n alles verpulverende intensiteit dat hierover zwijgen zonde zou zijn. Vond ik ze na hun set zes dagen eerder in De Zwerver één van de meest opwindendste bands van het moment, dan bleken ze in La Malterie van een totaal andere dimensie te zijn. Dit was gewoon pure magie waarin zelfs de mindere nummers van de plaat (en die staan er heus wel op moet ik eerlijk toegeven) hier tot instant klassiekers werden omgebouwd.

Vanwaar die transformatie? Het betrof hier om grotendeels dezelfde nummers zij het dan in een andere volgorde. Als ze al wat bleekjes voor de dag kwamen in Leffinge, wat eigenlijk helemaal niet het geval was, waren er wel verzachtende omstandigheden. Drummer Van Campbell had daags voordien iemand uit zijn heel nabije familie in een schrijnend ongeval verloren en diende eigenlijk onderweg naar huis te zijn. Maar met een luizige job als muzikant onderweg , bleek dat vooral financieel niet haalbaar. Gelukkig voor ons wist Van zich hier doorheen te bijten en misschien liet die pijnlijke situatie wel onvermoede krachten opborrelen waardoor King Mud zichzelf kon ontstijgen.
De set begon met het ferm rockende “Smoked all my bud” en meteen wist je al dat het goed zat. De gretige wisselwerking tussen Freddy J IV en Van Campbell zorgde voortdurend voor vonken. King Mud gaf de blues haar glans van vroeger terug door er een geweldige lap eigengereide trashy rock-‘n-roll aan toe te voegen. De vettige swampy riffs van Freddy J IV leken recht uit zijn hart te komen, wat een bezieling! Maar minstens even belangrijk waren die immer genadeloos roffelende drums terwijl de bas van Jaxon Lee Swain voor de nodige smeerolie zorgde. Die laatste was enigszins in zijn bewegingen beperkt en bleef noodgedwongen met beide voeten op de grond vanwege het nogal lage plafond in deze kelder. Ook hier, net als in Leffinge, geen “I can only give you everything” maar dat werd ruimschoots gecompenseerd met enkele nooit eerder gebrachte songs. Zo zong Van Campbell “Crazy bout you” van oude bekende, Jimbo Mathus. Een keuze waar een verhaal bleek aan vast te hangen, vernam ik achteraf. Toen Jimbo Mathus in 2004 in zijn studio in Clarksdale, Mississippi zijn plaat, “Knockdown south”, aan het opnemen was kampeerden de Black Diamond Heavies (voormalige groep van Campbell en toen nog met derde man Mark ‘Porkchop’ Holder) daar ook. Ze namen er zelfs een volledig album op dat evenwel nooit is uitgebracht. Maar ze zijn wel te horen op die plaat van Mathus waarop ze enkele backing vocals voor hun rekening namen.
Voor de tweede ‘nieuwe’ was het wachten tot de bissen waarin we eerst nog maar eens die fenomenale interpretatie van Junior Kimbrough voor de voeten werden geworpen. Bij mijn weten weet niemand de ziel van Junior Kimbrough zo dicht te benaderen als Freddy J IV! Om de euforie compleet te maken werd nog een Left Lane Cruiser stomper opgeduikeld : “Heavy honey”. Achteraf was het voor diegenen die gebleven waren even naar adem happen en de ingewanden wat herschikken maar al snel kwam iedereen tot het besef dat we hier net iets unieks hadden meegemaakt, iets waar we binnen tien of twintig jaar nog met gemak over zullen kunnen vertellen.
En ja, velen hadden het pand voortijdig verlaten maar zelfs de allergrootsten worden wel eens verkeerd begrepen. Zo zag ik de Oblivians, in 1997 op het toppunt van hun kunnen, toen ze het concert van hun leven speelden net hetzelfde overkomen in l’Aéronef, ook al in Lille. Kort daarna volgde de split en ik kan enkel hopen dat de geschiedenis zich hier niet herhaalt.

Vooraf zag ik nog de immer sympathieke one-man-band Wild Raccoon. Ook hij had het hier niet onder de markt en slaagde er niet in om het stugge publiek wat dichter rond hem te laten komen en dat in zijn thuisstad! Zijn set die zowat een uur duurde begon erg rommelig maar gaandeweg kreeg hij wat meer structuur in zijn nummers. Ty Segall blijft duidelijk een grote inspiratiebron maar in het laatste kwartier verbreedde hij zijn horizon en werden allerhande invloeden verwerkt tot iets heel moois waarmee hij bewees niet de zoveelste opportunist te zijn die handig op het treintje van de hedendaagse psychrockers was gesprongen.

Organisatie: La Malterie, Lille