Eurosonic – Noorderslag 2012 – vrijdag 13 januari 2012
Eurosonic – Noorderslag 2012 - 11-14 januari 2012 - Groningen
dag 3 - vrijdag 13 januari 2012
Italianen staan alom bekend om hun geraffineerde smaak, en daar bleek A Classic Education uit Bologna geen uitzondering op te zijn. Een uitmuntende smaak zelfs als je het ons vraagt, want hun afwisselend ingetogen dan weer luid aanzwellende indie gitaarpop met psychedelische sixties inslag bleek een heus festijn voor fijnproevers. Wie maar niet genoeg kan krijgen van Grizzly Bear’s alom geprezen ‘Veckatimest’: Songs als “Place A Bet On You” of “Forever Boy” uit het eind vorig jaar verschenen album ‘Call It Blazing’ moeten hier niet eens gek veel voor onderdoen.  Een tip dus voor alle pizza bakkers wiens Eros Ramazotti’s ‘Best Off’ hopeloos grijsgedraaid is.

De vier jongens van Cashier nr. 9 bewijzen nog maar eens dat de Ierse music scene niet onder één noemer te vatten valt. De bandleden, die stuk voor stuk over een goeie stem beschikten, regen de catchy melodieën aan elkaar. En dat in een eerder eclectische stijl: soms met een country-achtige sound, dan weer met elektronische snufjes, afgewisseld met mondharmonica en naast gewone percussie ook nog congas. Vandaar dat de band vergeleken wordt met zowel Beach Boys, Stone Roses als Pavement.

Als er deze editie één artieste op Eurosonic geprogrammeerd stond waarvan het statuut van belofte intussen al voorbijgestreefd is, dan was het wel Emeli Sandé. Deze Schotse soul sensatie met gouden stem en dito kuif is na haar opmerkelijke Jools Holland passage met “Heaven” niet meer weg te branden van de radio. Een meer dan behoorlijk gevulde Cathedral tent was dus de logica zelve die avond. De nieuwe single “Next To Me” is opnieuw een internationaal visitekaartje, al bewees Emeli Sandé tijdens het ingetogen “Hope” ook te kunnen ontroeren solo van achter de piano.  Afgaande op haar onovertroffen toonvastheid en haar zaalvullende uitstraling lijkt de opmars van deze sympathieke dame niet meer te stuiten en is het enkel nog een kwestie van weken vooraleer ook het bredere publiek Emeli Sandé tegen de borst sluit. Hoewel haar debuutalbum ‘Our Version Of Events’ nog moet verschijnen (op 13 februari 2012) lijkt Emeli Sandé nu al onmisbaar op de zomerfestivals. EBBA (European Border Breaker Award) winnares Selah Sue zal nog haar tenen moeten uitkuisen.    

Laat je niet misleiden door het ietwat nerdy aandoende uiterlijk van de leden van Zulu Winter. Een Harry Potter die bijwijlen zijn falsetstem bovenhaalt achter de micro leidt deze Londense experimentele popband die vaak vergeleken wordt met de Vaccines en Friendly Fires. Swingende indierock en vrolijke deuntjes die makkelijk in het hoofd blijven hangen maar soms een melancholisch tintje hebben (zoals de debuut single “Never leave” of  “Let's Move back to Front”), steeds begeleid met pittige percussie.

Het onweerstaanbaar charmante The History of Apple Pie was het Britse shoegazer snoepje van de avond. Een snoepje dat verrukkelijk zoet smaakte door de dromerige The Breeders meisjessamenzang die soms leek op te lossen in de My Bloody Valentine effecten die jongens verscholen achter hun haargordijnen uit hun gitaar toverden. Het gevaar voor eentonigheid was nooit veraf bij dit piepjonge vijftal, maar single “Mallory” klonk dan weer zó onschuldig dat de bereidheid tot vergiffenis groot was. 

Hoewel Puggy als Belgische band wordt aangekondigd, is geen van de drie bandleden uit België afkomstig. Zanger Matthew Irons, bassist Romain Descamps en drummer Egil ‘Ziggy’ Fransén komen respectievelijk uit de UK, Frankrijk en Zweden, maar leerden elkaar kennen in Brussel.
Ze braken door op Couleur Café in 2007, speelden al in het voorprogramma van Smashing Pumpkins en verkochten al drie keer de AB uit. Sommige nummers van hun album ‘Something you might like’ hebben een wat dromerig, romantisch kantje zoals “How I needed you”, maar de meeste songs zoals “I do” of “When you know” staan garant voor een klein feestje. Vergelijkingen met Ben Folds en Eels en met het stemgeluid van Arid zijn niet veraf. Strakke drumpartijen, groovy bass, droge gitaarriffs, een enorm stembereik en daarenboven een onuitputtelijke dosis energie en charisma: meer had het publiek niet nodig om uit zijn dak te gaan.

Een supergroep zonder beroemdheden, en nog eentje om op te dansen ook. New Build wordt aangekondigd als één van de hotste Britse dance acts van de nabije toekomst, maar met oudgedienden van Hot Chip en LCD Soundsystem in de rangen had dit gezelschap overduidelijk nu  al een streepje voor als het erop aankomt om een geslaagd feestje te bouwen. Het feit dat het debuutalbum nog niet eens in rekken ligt vormde dan ook bijlange geen beletsel om voor de bijl te gaan voor deze onweerstaanbare muziek, die live evenzeer aanleunde bij Talking Heads als bij Röyksopp.

Zwitserse bands associëren we doorgaans niet snel met blues. En zeker niet met de experimentele blues van Hell’s Kitchen. De drie bandleden hebben stuk voor stuk een excentriek kantje: een zanger die hyperkinetisch met de benen kronkelt op zijn kruk, een drummer die met lepels en keukenrasp en een aantal kookpotten te lijf gaat en een contrabassist die op een andere planeet lijkt te vertoeven. Maar wie naar Hell’s Kitchen luistert met de ogen toe, waant zich in een duistere kroeg ergens in Louisiana.

Minder extrovert en gewaagd dan Roisin Murphy, maar daardoor des te mysterieuzer klonk het Noorse Philco Fiction, met een knappe zangeres in de rangen die niet alleen vocaal maar ook met haar ingetogen, sensuele danspasjes onze aandacht nooit deed verslappen. De dromerige muziek klonk even retro als futuristisch en leek wel gecomponeerd als soundtrack voor een Hitchcock film die nog moet gedraaid worden. Zangeres Turid Alida Solberg was aan het eind van het optreden erg gecharmeerd door het aandachtige publiek, ook al had ze dat volledig aan haar zelf en haar knap musicerende begeleidingsband te danken. Wie binnenkort een cocktailparty in stijl wil organiseren mag het recent verschenen album ‘Take It Personal’ niet links laten liggen.   

Nog zo een Brits groepje waar (te) veel van verwacht wordt is Tribes, een jong viertal uit Camden dat duidelijk niet veel tijd wil verliezen in donkere, aftandse zaaltjes maar integendeel nu al schaamteloos naar de grote stadions lonkt. Ze hebben er ook de sound en uitstraling voor, denk aan Suède, met iets minder glam en iets meer rock & roll, aan de Manic Street Preachers maar ook aan Supergrass. Of ze ooit een even hoge status zullen genieten van deze muzikale geestesgenoten is na hun Eurosonic passage minder duidelijk. Aan overgave en talent geen gebrek, met “Sappho” was de muzikale start zelfs verschroeiend te noemen. Jammer dat de zaal op het eind net iets te veel uitgedund was om van een echt memorabel optreden te kunnen spreken.  

Het is weinig bands gegeven om ogenschijnlijke muzikale tegenpolen binnen eenzelfde nummer met elkaar te verzoenen: melancholisch en humoristisch, slaperig en opgewekt, intiem en aanstekelijk. Blur was er zo eentje.  En nu dus ook Baxter Dury. De zoon van de legendarische Ian Dury (frontman van The Blockheads) toverde eigenzinnige, ‘tongue in cheek’ popnummers  uit zijn mouw die talrijke grimassen in het publiek ontlokten, ook al betroffen het onderwerpen als overspel of de dood  waarover de doorsnee folkie een stevig potje zou beginnen janken. Morrissey schemerde door, maar ook Pulp, niet als working class hero maar als verfijnde, in kostuum uitgedoste gentleman deze keer. Deze set verveelde geen seconde, ook niet toen Baxter Dury pas achteraf opmerkte dat zijn orgel niet ingeplugd was en daarom opnieuw hetzelfde nummer inzette. The Guardian gaf 4 sterren aan zijn vorig jaar verschenen album ‘Happy Soup’. Zijn optreden tijdens Eurosonic krijgt er nog eentje meer.

Kenners van het punkgenre beschouwen hun in 2011 verschenen ‘New Brigade’ als één van de beste uit de voorbije jaren en live moet het ‘bloed en zweet’ imago van het Deense Iceage voor de noodzakelijke geloofwaardigheid zorgen. De traditie van hun inspiratiebronnen Minor Threat en Sex Pistols in eer houdend hadden deze tieners ook in Groningen niet meer dan een half uurtje nodig om de boel af te breken. Voor de minder dapperen in de zaal was het alleszins veilig afstand bewaren geblazen voor Heinekens en micro’s die gretig de lucht invlogen. We zijn benieuwd of dit excentrieke viertal er The Clash gewijs met het verstrijken van de jaren in zal slagen om hun superstrakke sound te verrijken en verdiepen met andere muzikale invloeden. Zo niet dreigt Iceage eerder een bier gimmick te blijven.

Organisatie: Eurosonic - Noorderslag