Rock Werchter 2018 - dag 2 – vrijdag 6 juli 2018
Rock Werchter 2018
Festivalterrein
Werchter
2018-07-06
Johan Meurisse

De Rode Duivels kegelden Brazilië tegen de vlakte. Een samenhorigheidsgevoel alom . Muzikaal werd de tweede dag gekenmerkt door comebacks en best offs van Air Traffic , The Kooks en Snow Patrol op de Mainstage . London Grammar tekent voor warme knuffels , na de winst van onze Belgen,  en de Killers weten er een geslaagde Las Vegas story van te maken door de mooi uitgekiende setlist. First Aid Kit , Angus & Julia Stone  en Ben Howard zijn de artiesten die dingen naar een plaatsje hogerop. Wat een dag …  

De sfeervolle Britpop van Courteeners waait wat over ons heen want het was op tijd te zijn om de 26 jarige Tom Walker uit Manchester aan het werk te zien in de Klub C. Tja of het nu dertig graden is of niet , de man is gekleed alsof we definitief de winterperiode tegemoet gaan met jeansvest, boots en  wollen muts aan . De sing/songwriter staat met 5 op het podium en heeft met “leave a light on” een monsterhit uit . Die song springt in het oog , heeft een Passenger gehalte en doet de smartphones en lichtjes aanslaan . Een magisch mooi moment. Het andere materiaal ademt meer rootsamericana en sluit aan bij een Nathaniel Ratecliff . Hij heeft een sterke indringende , doorleefde stem , kan hoog uithalen en doet dan denken aan de andere imposante figuur Rag’n’Bone Man. Dit was Rock voor Romantici.

Het Britse Air Traffic heeft in de namiddag al veel volk vergaard aan de Mainstage . Na hun doorbraak tien jaar terug , kapten ze er  iets later mee, om dan vorig jaar met frisse moed er opnieuw tegenaan te gaan . Jawel , ze zijn nog steeds immens populair , driemaal waren ze te zien in het Depot , Leuven en twee keer in de AB, Brussel. Er staat nieuw materiaal op het appèl . Hun gevoelige Keane indiepop van fris , tintelende gitaren en emo-piano slaat sterk aan . Er schuilt ook een beetje Muse in de sound , maar bombast en overacting worden weggeduwd.
We kunnen hier ook al spreken van nostalgie voor dertigers . ‘Fractured life’ werd volledig voorgesteld , met “Charlotte”, “time goes by” , “just abuse me” , ”no more running away” en “shooting stars” als absoluut hoogtepunt . “Almost human” luidt de comeback in en sluit naadloos aan op hun vroeger materiaal . Geen verrassingen , Air Traffic blijft goed , een Koud (heu) kunstje muzikaal van een charismatische band .

Of Wolf Alice nu op zijn plaats stond met Foo Fighters , laten we in het midden , maar de Britse band komt pas echt tot zijn recht op een kleiner podium , zaaltje en is eigenlijk meer een Pukkelpop band . Niettemin , de Slope was een juiste keuze voor hun scherpe , melodieuze indierock/postpunk. Ze laveren ergens tussen PJ Harvey, Blood Red Shoes Florence , Cocteau Twins en Cranberries in . Rauwheid en subtiliteit gaan hier samen . Noisy erupties sieren . In de korte set werden bizar genoeg een paar sterkhouders weggelaten als “bros” , “freazy” en “fluffy” , wat op het eind gecompenseerd werd door “you’re a germ”, “visions of a life” en “giant peach”. Wolf Alice blies vroeger iedereen weg , nu ademen ze friste, niet meer , niet minder …

Nostalgie voor dertigers troef deze namiddag … Het Britse The Kooks zijn ook al toe aan een ‘best of’ in hun tienjarig bestaan . Op de Main stage werd hun poprock door het publiek gretig ontvangen … “ooh la” , “she moves in her own way” , “seaside” , “always where I need to be”, “junk of the heart” en “naïve”, het zijn een handvol songs die de wei in beweging brengen . De nieuwste singles “all the time”, “four leaf clover” van de binnenkort te verschijnen cd  speelden ze voor één van de eerste keren . Broeierige , opzwepende rock , integer semi-akoestisch of niet , Luke Pritchard en C° hadden er zin in … en U ook …

Een afgeladen volle Barn voor het Zweedse First Aid Kit . De zusjes  Klara en Johanna Söderberg zijn uitgegroeid tot een grootse band en de dames zijn een graag geziene gast in ons landje . Hun dromerige , melancholische en broeierige folkyrootspop intrigeert en wordt op radio 1 op handen gedragen . Ze hebben al een pak singles uit en de aandacht wordt meteen gescherpt door de huidige single “it’s a shame” uit de nieuwe ‘ruins’ . De zangpartijen, het tintelende , tokkelende , huppelende gitaarspel en de perfect op elkaar afgestemde band geven een boost.
First aid kit raakten en hebben een boodschap met inhoud . We worden maar al te graag meegevoerd in hun fraaie , warme , romantische kleurrijke sound , die helder indringend is . “Stay gold” , “postacard” , “Emmylou” en “my silver lining” , als closing nummer,  zijn heerlijk genietbaar en enthousiasmerend. Een blaasinstrument vult aan .
Er zit pit in hun live uitvoering . En dan een  knipoog naar Kate Bush met een knappe uitvoering van haar “running up that hill”. Puike prestatie opnieuw .

Met Curtis Harding duiken en graven we ons in die ‘70s retro , soul en P-funk met gospel invloeden .  Hij is een begenadigd artiest , haalt heel wat uit zijn gitaar , varieert in zijn vocals  en creëert met z’n band een bedwelmende , dampende, groovende sound die een wervelend duik nam in de popencyclopedie. Ideale muziek bij avondval …

Na de zusjes van First aid kit , zijn nu broer en zus Angus & Julia Stone in de Barn . Op de festivals is het publiek als de band er steeds graag bij . Een goede vier jaar zijn ze terug bij elkaar . Muzikaal niet nieuws onder de zon , de band voert ons mee in hun hippe , psychedelische freefolk . Het klinkt van de twee aangenaam , vredig , liefdevol , gedienstig . De leadvocals wisselen ze af en ze  stralen een samenhorigheidsgevoel uit . Het is een freewheel van “draw your swords” , “snow”  en “Oakwood” .  Hij rockt , zij folkt , een ideaal evenwicht . Het brengt ons verder naar het prachtige breekbare “for you” en de classic cover “big jet plane” , die iedereen samenbrengt. ‘Feel free’ , ‘feel good’ met deze indiefolkies …

Het Noord-Ierse Snow Patrol liet maar liefst zeven jaar op zich wachten . Gary Lightbody had nu wel niet de meest ‘luckiest time of his life’ . Hij bijt van zich af op het recente “wildness”. Net als de voorbije acts , kregen we van deze ‘nillies band ‘ een ‘best of’ , met verder enkele ‘new ones’ als “empress” en  die wereldsingle “don’t give in”, die al vroeg in de set stond . Lightbody klinkt hier intens doorleefd als Springsteen. Hij genoot met volle teugen van de respons , zijn ogen fonkelden , de goesting en gretigheid droop er vanaf .
Snow Patrol is back en classics “called out in the dark”, “open your eyes”, “run”, “shut your eyes” en “chasing cars”  werden moeiteloos meegezongen. Afsluiter “just say yes” was de ideale opwarmer voor onze Rode Duivels , die hun match aanvatten tegen Brazilië . En onze Gary had al de juiste shirt aan …   Het publiek was ingepakt en kon wegwezen …om de match te zien op het grote scherm aan de Slope …

Ben Howard kreeg ondanks de match een pak volk in de Barn Na euforie en tristesse op z’n vorige platen met een rits singles “the fear” , “keep your head up” is er nu op de nieuwe ‘noonday dream’ een mijmerende zoektocht , die een reeks filmische, sferische , uitgediepte sing/songwriting oplevert. Ben Howard  zit geconcentreerd, voorover gebogen , aan z’n strak gespannen gitaarsnaren, om elk geluidje tot z’n recht te laten komen .
Een uitgebreid combo begeleidt hem . Sober worden de nummers opgebouwd , en keys, viool, flutes , elektronica doen hier hun werk . Howard voert ons mee in een adembenemende donkere tocht van “murmurations”, “a boat to an island on the wall”, “towing the line”  en “nica libres at dusk” , vier  puike recente nummers. Een oudere single “I forget where we were” wordt toegevoegd . Mooi natuurlijk wat hij allemaal uitvoert , het is hier stil genieten, terwijl buiten iedereen al uitgelaten is van de eerste goals van de Belgen …

London Grammar had ook al af te rekenen van het Rode Duivels syndroom . Hun integere, breekbare pop wordt ergens middenin de set gekruist met de euforie van de overwinning. Hannah Reid liet zich niet van haar stuk brengen  en speelde er zelfs op in “Football , it’s coming home” . Het groovy “nightcall” kwam net op tijd  met z’n beats .Een warm applaus volgde . Tja, wat een tegenstellingen, je kon ze niet op voorhand weten … weemoedige elektronische trippoppende (piano) ballads , sober en mooi uitgepuurd , worden  gedragen door haar helder innemende stem ; “wasting my young years” zette de toon, “rooting for you” huiverde , “strong” , “oh woman oh man” benevelden, en op “metal & dust” werd op behouden wijze elektronica geweven. London Grammar zorgde voor warme knuffels op die historische overwinning …

De ‘Las Vegas story’ van The Killers was er eentje van glamour & glitter . De lichtjes flikkerden op deze band . Een afgetrainde , good lookalike Brandon Flowers viel op . Afgaand op het fletse materiaal van hun platen , zijn het de singles en enkele sterkhouders die ‘em moeten doen . En dat werd ook zo . De band speelt op scherp.
Flowers is tevreden hier terug te zijn. Het was verdomd al een tijdje geleden . Flowers entertaint z’n publiek  en brengt hen dichterbij de band . “Somebody told me” opent . “Spaceman” klinkt extravert . Het publiek is mee . De band wordt sterk onthaald . Gretig gaan Flowers en C° verder . 
Een aanstekelijke frisse set krijgen we. The Killers rocken dus , “run for cover” , “read my mind”  en “when you were young” zorgen ervoor dat het Belgen-feestje kan doorgaan . Tussen in krijgt een fan de kans om eens te drummen aan de zijde van Ronnie Vannucci , maar dat valt letterlijk in het water . Wat nu ook bedoeling was , verstaan we niet . Bon soit. “Human” en “Mr Brightside” in elektronica en rockversie , doen de massa uit hun dak gaan . The Killers maakte een sterke passage op Werchter …

Organisatie: Live Nation – Rock Werchter