We have seen you playing live at Dunk!festival and were pretty blown away by your performance. But when coming home there wasn’t a lot to find about Le Seul Elément on the internet. Is this a conscious choice to stay low profile or are there other reasons for that?
First of all thanks for the compliment, and no, it isn't a conscious choice. I’m just too lazy for this kind of stuff, I'm very bad in communication but things are moving on. There will be a pretty website soon!
We hear classical piano pieces in a progressive form being combined with noise samples and heavy drums from time to time. How would you describe your music and what do you hope to bring with your music?
I try to make an alliance of two important things to create my music; beauty and power.
Generally, piano for emotional times and noise and drum to bring the power. When I'm listening to strange sounds in a song I'm confined, locked, wondering. It reminds me of sad things but when the music is evolving, when it grows, when strength comes to transform the music in pure violence, my sadness transforms. I try to describe this process in my music and transform the strongest emotions into sounds.
I play alone, so the music is repetitive (I’m playing with a looper, rarely with melodic sequences), as well as progressive, a little “tribal” even because I like ternary rhythm. I’m actually not pianist but a drummer!
I don't really want to bring anything with my music, just express my feelings but, it's true, I'm happy when people say to me they like it. I always try to give different shows, I always want to create different things, because in music it's often the same; guitar, bass and drum...
I come from the punk/hardcore scene, and for me, it wasn’t satisfying anymore. It's the same for post rock music. Too many bands are identical, they have the same way to choose instruments, effects and ways of writing songs. I wanted to create a wall between me and the audience. It felt as my duty to conceive an iconoclast artistic project!
What does Gin Pleos mean for you as it is a non existing word? How did you come up with the name?
Gin Pleos was the name of an old song of me. The creation of the songs on the EP were really different but always during night, and always when I felt sad. The EP speaks about a switch in life, and I wanted to take this title to symbolize that. You can listen to the old song via http://www.myspace.com/number1ambiance1
Which artists have inspired you to make Le Seul Elément sound like it sounds now?
First of all William Sheller (“Epure” is the most beautiful album I ever heard..) and many other artists like Neurosis, Phillip Glass, Paris Violence, Joy Division, Kate Bush and some other bands in the crust, hardcore scene..
What inspires you in life general?
I'm inspired by strong emotions, changes that are part of life, complexes and distorted visions of hurt persons.
What are the lyrics about at the end of Gin Pleos part 1 &2?
It's the speech of the person pictured on the cover. Gin Pleos is the story of the last part of the life of this man. He thought he had a good life, straight, square, normal.. but then realized he could have been a better person, and live more with and for others. This remembers him that he's going to die without having known real love, without feeling true compassion. So he becomes mad, and has a dream, the dream to get another chance, a chance to be 25 years old again. The speech expresses this new thinking.
Are there plans to bring out a full album?
Yes! I'm entering the studio in two weeks, so a full album release will be available in september I hope.
Who did the artwork for the cover?
It's Pierre Weird from Metz, a great drawer!
What are your ambitions with Le Seul Elément the forthcoming year?
It’s my dream to create a band with Le Seul Elément with strings, two drums, guitars... And I 'm going to try and work more on my presentations.
.:::Le Seul Elément will play a live show on 21 september at Dok Noord 5L, Gent together with Treha Sektori and Syndrome. More information about this show can be found on www.facebook.com/alteregovzw
Vorig jaar bracht Homer, de punkrockband uit Leuven en Antwerpen een zeer opmerkelijk album uit. ‘The Politics of Make Believe’ was een groeiplaatje dat na iedere luisterbeurt zijn schoonheid meer en meer prijsgaf. Dit jaar bestaat de band vijftien jaar en de vier heren laten dit alleszins niet zomaar voorbij gaan.. Op Groezrock vroegen wij gitarist Bert Quinten wat Homer doet om deze verjaardag te vieren.
Musiczine: Bert, voor wie jullie niet kent, wie is Homer en welke muziek spelen jullie?
Quinten: “Homer is een band die in 2013 vijftien jaar bestaat. Het is niet zo eenvoudig om onze muziekstijl te omschrijven. Zelf zou ik er de term ‘melodic hardcore’ op plakken. We zijn ontstaan als een raszuivere, nineties punkband maar muzikaal dat flink geëvolueerd. Wwe zijn volwassener geworden en spelen geen pure punk meer. Eigenlijk spelen we hardcore maar we proberen dat melodieus houden. Vandaar ook wellicht dat je ons zowel op punkrock als hardcoreshows aantreft..
Met de huidige lineup bestaan we acht jaar en dat is ook de periode dat we ons als een volwaardige band beschouwen. De voorbije acht jaren probeerden we op zoveel mogelijk podia te spelen en zoveel mogelijk mensen te bereiken. Homer bestaat trouwens uit vier mensen. Er is Johan, de zanger en de man achter Funtime Records, Wannes is onze drummer, Matthias speelt bass en ik ben gitarist. Johan (die trouwens mijn broer is) en ik waren vroeger actief in de band PN”.
Musiczine: Wat is er jullie in die voorbije 15 jaren het meest bijgebleven?
Quinten: “Er zijn zoveel anekdotes. Zo waren onze twee tours in Italië super. We deden er een met Exit On The Left en eentje met Arizona. We tourden ook in Portugal en er was uiteraard Groezrock. We speelden er twee jaar geleden toen het festival uitpakte met een indrukwekkende line up. We mochten zelfs om 16 uur optreden op de Eastpakstage, een tijdstip dat er traditiegetrouw veel volk voor de podia staat.. Ook Ieperfest was twee maal een onvergelijke belevenis. Toen we er vorig jaar speelden, was dat net voor onze jeugdidolen van Mucky Pup. Zij waren er toen met een Belgische bassist, nl. Marc Debacker die ook nog bij Dog Eat Dog actief was. De man kende Homer wel niet maar ik kon er heel lang mee praten. Echt een sympathieke kerel! . Ieperfest is trouwens een superfestival dat er de voorbije jaren steeds in slaagde om met een ongelooflijke line up uit te pakken: . Messughah, Parkway Drive, Mucky Pup… teveel om op te noemen. Ieperfest en Groezrock behoren uiteraard tot de grotere festivals die we deden. Als band werk je echt naar zo’n show toe en het is dan ook normaal dat dit de momenten zijn die je bijblijven”.
Musiczine: Doen jullie iets speciaals voor jullie vijftiende verjaardag?
Quinten: “We hadden al lang het idee om iets speciaals te doen. We contacteerden daarom bands waar we veel mee speelden en vroegen hen een nummer te coveren. Iedere band deed zijn eigen ding en het resultaat is super! Zo is er Musth, een groep die iets totaal anders doet dan ons maar toch een song bewerkte die zeer herkenbaar bleef. Ook de mannen van The Rocket coverden een song., net als Arizona die dit jaar op Groezrock spelen. Verder is er een song door Face The Fax, een formatie die net een nieuwe plaat heeft uitgebracht en tenslotte is er Steve van This Is A Standoff die een akoestische song deed.
Dit alles resulteerde in een 10 inch die op 17 mei 2013 in onze thuisbasis wordt voorgesteld: zaal De Klinker in Aarschot. . De genoemde bands spelen het gecoverde nummer die avond live. Zelf doen wij een ‘best of’ set met oude en nieuwe nummers. Nog eens dezelfde nummers spelen die we anders doen, is niet aan de orde. Alles mag voor die speciale avond eens anders”.
Musiczine: Is er in Aarschot nog steeds een bloeiende punkscene?
Quinten: “Ja, Aarschot is eigenlijk nog zowat de enige punkscene t die overeind is gebleven. Het is voor mij persoonlijk altijd al het mekka geweest in Belgie waar punkbands blijven bestaan en blijven onder de aandacht komen”.
Musiczine: Wat zijn de plannen van Homer na de releaseshow?
Quinten: “Net zoals de voorbije jaren blijven we proberen om een stevige voet aan de grond te krijgen in Nederland. Vorig jaar speelden we er bijvoorbeeld als support van A Wilhelm Scream. Dit jaar gaan we opnieuw naar onze buren, ondermeer in Groningen op Koninginnedag. Uiteraard willen we ook verschillende festivals doen. We spelen zo Kastival in Kasterlee met Channel Zero en Diablo Boulevard en er is het leuke Skatefest in Olen. Verder zijn er heel wat shows waarover we nog onderhandelen maar waar ik nog niks kan over zeggen. Meestal is dat trouwens als support voor andere bands. Sowieso mikken we op het buitenland: We bestaan al lang en veel mensen uit ons eigen landje zagen ons al eens”.
Musiczine: Hoe combineren jullie Homer met het gewone leven?
Quinten: “ Zelf werk ik als ambtenaar dus beschik ik over veel verlofdagen. Johan werkt in het buitengewoon onderwijs en is zo vrij tijdens de schoolvakanties. Matthias werkt in de horeca en kan vrij gemakkelijk kiezen op welke dagen hij werkt. Enkel onze drummer werkt in de privé en heeft maar 20 vakantiedagen. Sowieso is het steeds zoeken naar een evenwicht en vraag je je als band af of het een opportuniteit is om ergens te spelen. Indien het antwoord ja is, dan nemen we daar verlof voor. Voor een tour in het buitenland is dat meestal één tot anderhalve week. Homer is voor ons meer dan een hobby, het is een uit de hand gelopen passie! We steken er niet alleen veel tijd in maar ook veel geld Repetities kosten geld, opnames kosten geld en ook de brandstofprijzen zijn niet gering. . Nu, andere hobby’s zoals golfen en tennissen kosten ook geld. Het is uiteindelijk een beetje geven en nemen. We maken dan ook een muziek uit ons hart, er is een boodschap aan verbonden en dat willen we meedelen aan mensen. Wie ons zag spelen weet dat we energieke band zijn. De frustraties uit het dagelijkse leven stralen we uit op het podium”.
Musiczine: Jullie vorige plaat ‘The Politics Of Make Believe’ werd door ons zeer positief onthaald. Hoe waren de andere reacties?
Quinten: “Het album is er ondertussen al een jaar en die doet het goed, zeker gezien de dalende cd-verkoop.. We hebben er ondertussen 800 verkocht wat vrij veel is. Bovendien waren de recensies zeer positief en dat deugd. We deden immers de volledige plaat zelf van a tot z. We deden de opnames, we boekten zelf de studio , we stonden in voor de engineering…. Alleen het mixen gebeurde door iemand anders. Het doet deugd als je dan goede reacties krijgt”.
Musiczine: Wat staat er de komende maanden op til bij Funtime Records, het label van je broer Johan Quinten?
Quinten: “We hebben Face the Fax die net hun nieuwe plaat hebben uitgebracht. Verder tekende er recent een nieuwe groep, nl . Off The Charts . Zij zijn volop bezig aan hun nummers te werken. Er is Generation 84 die enkele maanden geleden een album uitbracht. Mijn broer Johan blijft sowieso zoeken naar bands die heel ‘dedicated’ zijn , mensen die muziek maken uit het hart. Er zijn veel andere bands waar het snel vooruit moet gaan, die vanaf dag één op niveau willen staan. Terwijl je eigenlijk als band moet kunnen groeien, je moet ervaren wat het is om op een podium te staan. Dit is volgens mij een zeer belangrijke boodschap: geef je zelf de kans te groeien. Je ziet namelijk al te vaak dat bands die kort gehypt worden daarna snel splitten. Er zijn nu eenmaal mensen die iets voor een keer doen en er zijn andere die op de lange termijn verder gaan. Ik ben niet diegene die zegt: het moet zo of zo maar dingen hebben wel tijd nodig. We leven dan wel in een tijd waar alles snel snel moet gaan maar de realiteit is vaak anders. Je moet als band ook es met je bakkes op de grond gaan en zeggen : we hebben er zoveel voor gedaan maar het komt er niet uit. Vallen en opstaan, zo is het”.
Musiczine: Een van de opmerkelijkste bands die we kennen van Funtime Records is bij The Sedan Vault. Wanneer mogen we van hen nieuw werk verwachten?
Quinten: “The Sedan Vault tekende een tijd geleden bij PIAS en zit dus niet meer bij Funtime Records. Het zijn echter goeie vrienden van me dus ik weet dat ze volop bezig zijn met een nieuwe plaat waarvoor ze in een studio in Londen zaten. Ik garandeer je dat dit een ongelooflijk vette schijf wordt! The Sedan Vault ligt me enorm nauw aan het hart, het is een band die zoveel trappen hoger staat dan veel andere groepen. Ik zag vorig jaar al een try out van de nieuwe plaat en dat was echt ongelooflijk, nog harder en beter dan hun vorige, schitterende album.
Musiczine: Wat vind je trouwens van de line up van Groezrock dit jaar?
Quinten: “Wat mij betreft zijn er opnieuw veel verrassende en positieve groepen. Zelf zijn zowel ik m’n broer Johan iets ouder maar er zijn dit jaar heel wat bands uit onze beginjaren zoals Samiam, Strife, Texas Is The Reason… Groezrock slaagt er steeds in om namen op de affiche te zetten waarvan je dan denkt dat je ze wat uit het oog verloren hebt. Verder is het wegens de omvang van het festival logisch dat er groepen zijn die nogal veel terugkeren. Sommige mensen hebben dan misschien wel commentaar maar waarom zouden die bands geen stage krijgen om hun poidum te doen. Groezrock is hét punkrock en hardcore festival van Europa waarvoor men uit alle kanten van de wereld komt. Het is te vergelijken met wat Tomorrowland op elektronisch gebied is”.
Diep verborgen en vaak vergeten is er een persoon tijdens shows die onmisbaar is, maar toch even belangrijk als ieder ander bandlid. Zonder deze persoon zou de show hoogstwaarschijnlijk een ramp worden. Het is niet de barman (hoewel die natuurlijk ook onmisbaar is voor velen) maar de geluidstechnicus. Je weet wel, die kerel die achter dat paneel staat waarop er zich meer knopjes bevinden dan in het gemiddelde huis. Misschien is het voor u, beste lezer, onbekend wat een geluidstechnicus nu precies doet. Vandaar dat we Dieter “ Heavy-D” Bossaert tijdens PPM eens eventjes apart hebben genomen om hem zijn verhaal te laten doen. Helaas kwam de wet van Murphy lekker roet in het eten gooien en zorgde die ervoor dat mijn opnameapparatuur de geest gaf – en dat tijdens een interview met een technicus. Gelukkig hebben we het interview nog op de ouderwetse manier kunnen verder zetten.
Het leven van een geluidstechnicus heeft zijn up en downs, eentje van die downs is vaak dat je de geluidstechnicus hoort uitgescholden worden door de bands omdat het geluid niet goed genoeg is. Is dit iets dat je vaak overkomt en hoe ga je hiermee om?
Ja, dat gebeurt wel eens. Meestal is dat op de monitortechnieker gericht, maar als het op mij gericht is doet het me eigenlijk echt niets. Indien het terecht is kan ik er enkel maar uit leren en doe ik dat ook.
Bandleden hebben vaak een vast ritueel voor ze het podium opstormen en bereiden zich elk op hun eigen manier voor voor de show. Hoe bereid een geluidstechnicus zich hier op voor?
Een echt ritueel heb ik niet. Ik luister wat op mijn gemak naar de andere bands om het geluid van de zaal wat in te schatten, ik drink iets en rook een sigaretje. Ik zorg er ook voor dat ik eventjes kan zitten en dat het niet te druk rond me is, maar daarnaast doe ik niet echt iets speciaals.
De meesten onder ons krijgen al spontaan de rillingen als ze naar al die verschillende knopjes kijken en de verschillende manieren zien hoe ze van een show een ramp kunnen maken. Is er eigenlijk veel die mis kan lopen voor de technicus tijdens een show?
Simpel, letterlijk alles kan mislopen. Alles wat op elektriciteit werkt kan stuk gaan en alles wat ik gebruik werkt wel degelijk op elektriciteit. Er kan kortsluiting ontstaan, een mosher of crowdsurfer kan op de P.A. vallen, enz… De nachtmerrie van elke geluidstechnicus is dat er bier gemorst wordt. Eenmaal er bier op je installatie ligt mag je het meestal wel vergeten, vaak is dat het einde van de show.
Heb je als technicus de mogelijkheid om een band te weigeren? Ik kan me voorstellen dat er wel hoop eikels zijn die iedereen in de entourage het leven zuur maken?
Gohja, het staat mij vrij om te doen wat ik wil maar echt een band weigeren gebeurt nauwelijks. Ik zou wel eventueel weigeren het geluid te doen bij House, R&B,… maar daarnaast doe ik meestal alles.
Na wat rondgesnuffeld te hebben blijkt dat je eigenlijk heel bekend als technicus en dat je op tour met verscheidene grote bands gegaan bent, hoe is die bekendheid eigenlijk tot stand gekomen?
Mond op mondreclame, wat geluk en networking.
Ik deel bijvoorbeeld een groot aantal businesskaartjes per jaar uit en ook mijn facebook zorgt voor heel wat werk. Daarnaast heb ik gewoon ook wat geluk had dat ik het geluid voor specifieke bands mocht doen op het juiste moment. Andere ( lees: grotere bands) hoorden daar dan van en soms komt van het een het ander.
Zijn er bands waar je echt een moord zou voor plegen om het geluid voor te doen? Zoja, welke?
Pfff niet echt nee. Ik ben ook niet zo echt iemand die zot loopt van specifieke bands of ergens naartoe gaat om die ene band te zien. Het gaat mij om het totaalpakket. Zie nu Helloween die vanavond speelt, ik hoor ze wel graag maar toch ga ik ze niet zien. Ik zal ze nog wel eens kunnen zien. Ik ga gewoon naar huis straks.
Tenzij de band goedgemutst is en een applausje voor de geluidstechnicus vraagt krijgt een geluidstechnicus niet echt veel roem. In reviews zie je hoogstens staan dat het geluid goed was of dat het geluid klonk alsof het geluid van de band vermorzeld is terwijl de technicus eigenlijk wel een belangrijk persoon is tijdens de set. Heb je daar problemen mee?
Ik heb daar totaal geen problemen mee, ik blijf liever wat op de achtergrond. Mensen spreken mij soms aan en vragen ofdat ik het niet erg vind dat de hele band wordt voorgesteld en ikzelf niet. Het kan mij echt niet schelen, ik ben al blij als er in de review staat dat het geluid goed was. Het belangrijkste voor mij is dat de band en de managers het goed vonden, voor de rest hoef ik helemaal geen erkenning
Zijn er momenten die je echt bijgebleven zijn? Zowel positieve als negatieve natuurlijk.
De goeie momenten zijn natuurlijk als je in speciale zalen of uitzonderlijke locaties het geluid mag doen. Een zeer speciale gebeurtenis was toen ik onlangs het geluid mocht doen voor de Ijslandse Wacken metal battle in de grote zaal van het Symphonische orkest van Reykjavik. Dat was echt geweldig. Mee op tour gaan is ook altijd heel leuk. Mindere momenten? De frontline in Gent en ieder andere zaal ter wereld die daar op lijkt. Desondanks kan dat ook zeer leuk worden als de sfeer goed zit.
Wat moet een geluidstechnicus eigenlijk vooral doen tijdens de show, zijn er dingen waar specifiek opgelet moeten worden of spring je eigenlijk pas in als het misloopt?
Je hebt verschillende soorten geluidstechniekers. Je hebt er die enkel en alleen tijdens de show iets doen en voor de rest hun kont niet oplichten. Ik ben niet zo, ik help ook met de opzet. Ik heb altijd een kit bij als er een probleem is en na de show help ik ook wel met opruimen. Tijdens de show zelf moet je goed opletten, want – zoals ik al zei – alles kan mislopen. Als er een probleem is op het podium moet je wat geluk hebben, soms kan je via een microfoon praten met de stagemanager die het kan oplossen en anders mag je snel lopen naar het podium om dan hopelijk het probleem te kunnen oplossen
Je hebt al reeds het geluid voor een heel resem bands gedaan dus heb je ook een goed uitzicht over wat er een beetje rondloopt, wat is jouw mening over de metalscene van vandaag op vlak van bands?
Er lopen gigantisch veel jonge getalenteerde bands rond maar helaas is er ook veel te veel overgewaardeerde brol. Je hoort vaak dat de metalscene dood is maar dat vind ik zeker niet. Ze evolueert gewoon constant en festivals moeten dat ook doen. Je ziet nu tijdens PPM dat men heel wat verschillende bands geplaatst heeft en ook op grote festivals begint men heel wat metal te plaatsen. Ik vrees wel dat Graspop hier serieus door in de problemen zal komen. Veel grote namen gaan nu naar Werchter en Pukkelpop waardoor Graspop ofwel nog duurdere namen zal moeten boeken en de ticketprijs de lucht in moet jagen, ofwel meer kleinere bands zal moeten boeken en zo riskeren misschien minder volk te trekken.
We zien wel wat de toekomst brengt.
Is er een verschil in moeilijkheid voor het geluid bij bepaalde genres of ligt dat allemaal vrij gelijk?
Wel een geluidstechnieker is eigenlijk ook een muzikant en iedere muzikant heeft zijn eigen stijl. Dat heb ik ook, ik word vooral gevraagd om Black, Death en metalcore te mixen en dat merk je dan ook in mijn sound. Ik zal bijvoorbeeld ook het geluid doen van een bluesband, maar dan durft het wel eens gebeuren dat ze plots even met een death metal drumsound zitten.
Je hebt ook vaste bands welke?
Meestal boeken bands me als ze in Europa zijn en weten dat ik vrij ben, of ze boeken me als ze weten dat ik op een bepaald festival zal zijn waar zij moeten spelen. Daarnaast doe ik in het buitenland het geluid voor Vomitory en Pestilence. In het binneland ben ik vaste geluidsman voor Spoil Engine en Dyscordia. Ik ga ook soms mee op tour met tourmaatschappijen. Ik ga graag mee op tour, je ziet iets van de wereld, hebt weinig onkosten en je hebt elke dag variatie..
Zo, ik denk dat we hierbij eigenlijk kunnen afronden. Is er nog iets wat je wil meedelen met onze lezers?
Voor mensen die erover denken om hetzelfde te doen heb ik het volgende: Zorg ervoor dat je er echt door gebeten bent. Als dat niet zo is zoek je beter iets anders, het zijn lange dagen en ’t is zeker niet altijd maar feesten en plezieren.
Daarnaast: Bescherm je oren! Dit geldt een beetje voor iedereen. Ik ben bijvoorbeeld een voorstander van de 100db-wet. Pas op, ik ben voorstander tot in het uitvoerbare. In kleine zaaltjes of café’s is dit natuurlijk niet mogelijk want een akoestische drum gaat al hoger dan 100DB maar op grote shows of festivals is dit perfect doenbaar.
1# Maudlin wordt door Wiktionary verklaard als een Midden Engels woord voor Maria Magdalena. Als adjectief heeft het volgende betekenis : sentimenteel in een trieste of dwaze manier, voortkomend uit dronkenschap. Passen deze betekenissen bij jullie keuze voor de naam Maudlin?
Ons allereerste optreden kwam veel vroeger dan verwacht, maar mensen kregen te horen dat we met een nieuwe band bezig waren en deden ons het voorstel te openen voor The White Circle Crime Club. Een voorstel dat je niet weigeren kan. We hadden nog niet nagedacht over een naam, enkel over onze muziek en opeens moest het snel gaan. Het voorstel ‘Maudlin’ werd op tafel gegooid, niemand wist wat het precies betekende, maar het klonk wel leuk. En toen lazen we, na opzoekingswerk, dat het afkomstig was van de Oud-Engelse uitdrukking ‘maudlin eyes’. Dit beschreef de ogen van Maria Magdalena toen ze Christus van het kruis haalde, als “met bloed doorlopen door verdriet en sentiment”. Het uitgangspunt om Maudlin te starten was muziek creëren dat een gevoel oproept... de uitleg dekte de naam en Maudlin was onze definitieve keuze.
2# Het verhaal rond ‘A Sign of Time’ borduurt verder op de vorige cd. Hoe zijn jullie daar bij gekomen?
Ons vorig album ‘Ionesco’ had een open einde en een symbolische stilte. Die stilte reflecteerde de weg naar 'het witte licht' na een zelfmoordpoging van ons personage. Hoe de plaat eindigde dat lieten we open voor de luisteraar. ‘A Sign of Time’ is geen vervolg op dit verhaal. Wel is het een time-stretch van die stilte en ons vertrekpunt voor ‘A Sign of Time’ was de volgende deemoedige vraag: Op welke trip laten we ons door onze geest leiden onderweg naar het witte licht die ons definitief de dood injaagt? Hoe we daar op kwamen, lang denken, veel overleggen, veel schrappen en veel opnieuw beginnen. Het was ongetwijfeld een uitdaging voor onszelf.
3# In welk personage herkennen jullie jezelf? In Doctor Freeman of de patiënt die zoekt naar genezing/heling?
Het logische antwoord zou zijn op de patiënt die zoekt naar genezing/heling. Wat we doen met Maudlin doen we om verschillende redenen. Het spreekt voor zich dat we bezeten zijn door muziek. Er zijn veel bands met die drijfveer, maar we onderscheiden ons door onze quasi existentiële zoektocht naar hoe we een brug kunnen creëren tussen verhaal, muziek, emoties, kunst en luisteraar. In die zin is Maudlin voor ons ongetwijfeld een genezing & heling.
Dr. Freeman was op ‘Ionesco’ eigenlijk niet meer dan een detail om ons verhaal te kaderen. Toch merken we dat we ons ook deels kunnen identificeren met Doctor Freeman. Vooreerst is de naam prachtig: 'free-man', we leggen ons muzikaal geen beperking op en elke plaat klinkt anders. En zonder pretentieus te willen klinken horen we na onze concerten vaak van toeschouwers dat we hun gevoelens zo mooi kunnen weergeven en dat dit hen sterkt dat ze niet alleen staan. In die zin is onze brug tussen muziek, emoties en luisteraar gebouwd voor die bepaalde persoon en zit Maudlin een stapje dichter bij zijn verworven bestaansrecht.
4# Wat vinden jullie het belangrijkste om het publiek mee te geven? Wat is jullie opzet tijdens een show?
Zoals ik daarnet reeds aangaf willen we die bruggen creëren. We doen dit door elk optreden opnieuw het beste te geven van onszelf, dit zowel op technisch niveau, intensiteit, geluid, overtuiging,... Het klinkt doodnormaal en naast het podium zijn we een olijke bende, maar eens we ons ding mogen doen is er iets onverklaarbaar die de kop op steekt. Het lachen vergaat en we komen in een soort trance waar we onze toeschouwers in willen mee sleuren. En als dat lukt zijn we bruggen aan het bouwen en staan we dichter bij onze, natuurlijk opgedrongen, missie.
5# Als je Maudlin in één beeld zou brengen, hoe zou dit eruit zien?
Gezien ik veel met fotografie bezig ben vind ik dit een uiterst moeilijke vraag. Net omdat ik er veel over nadenk. Een sterke foto is een momentopname die zonder woorden een verhaal vertelt. Ik ben er nog niet uit of ons beeld zwart-wit of kleur zou zijn. Maar het lijkt mij dat een combinatie van beiden in één beeld perfect passen om Maudlin weer te geven. Voorlopig beschrijf ik het beeld als volgt: een kronkelende rivier die het beeld in twee delen verdeelt. Aan de ene kant van de rivier is alles dor, zwart,... alsof er bosbrand huis gehouden heeft. De andere kant staat in bloei, is kleurrijk, levendig. En in de verte over die rivier zie je een brug. Dat is voorlopig het beeld, maar stel mij volgend jaar dezelfde vraag en het beeld ziet er ongetwijfeld anders uit.
6# Van welke show worden jullie stil?
Het journaal. Er is geen grotere show dan wat mensen anderen, de maatschappij, de wereld en vooral ook zichzelf aandoen. Naast leerrijk is het journaal ook vaak triest. Maar tot zover mijn maatschappijkritiek, laten we gaan naar de essentie van de vraag: Ik word stil van existentiële zaken, individuen die hun hart en ziel blootleggen op een manier die hen als het ware door een hoge kracht opgedrongen wordt. En of dit zich uit in schilderen, tekenen, graffiti, toneel, muziek,... al deze “shows” maken mij stil. Het vreemde is dat zaken die puur zijn vaak als “show” worden omschreven omdat de meerderheid van de mensen niet op zoek durft te gaan naar pure zaken, dat zit niet in onze cultuur, dat zijn waarden die niet meer belangrijk zijn,... Naar mijn aanvoelen is alles wat “show” is vaak veel puurder dan de realiteit.
7# Waar halen jullie inspiratie uit?
Dat is moeilijk om uit te leggen als je niet bij het schrijfproces van de nummers betrokken bent. Voor ‘A Sign of Time’ wisten we al welk verhaal we zouden vertellen. Alle hoogte en diepte punten uit het leven van ons personage, die hem maakten tot wie hij was gingen de revue passeren. Maar we konden niet gewoon de feiten vertellen, we moesten uitgaan van de trance waarin je je bevindt op weg naar 'het witte licht'. We kwamen al snel uit bij psychedelica en we voelden de nood om het verhaal op die manier te vertellen. Elk hoogte of dieptepunt werd gekoppeld aan een natuurelement, van dit natuurelement zochten we een bijhorende mythische god of godin die ons dichter bracht bij hoe het schilderij van ons nummer er moest uitzien. En rond dat schilderij dat we in gedachten hadden maakten we de nummers. Dus die oude mythische verhalen in combinatie met de natuurelementen waren onze grootste inspiratie bij ‘A Sign of Time’.
8# Met welke band/zanger/… zouden jullie nog een split willen doen?
Ik ben een grote fan van “in the fishtank”; een concept waarbij twee bands een week in een studio gegooid worden en met z’n allen samen een plaat mogen opnemen vertrekkend van nul. Gooi ons maar samen met Nick Cave & the Bad Seeds, Sigur Ros, Fantômas, Leonard Cohen, Tom Waits of... als het maar een band is die ook een meerwaarde zoekt en op zijn of haar manier een schilderij wil afleveren en een brug wil creëren. Zeer benieuwd trouwens naar de resultaten van alle genoemde samenwerkingen.
9# Wat zijn voor jullie momenten die jullie hebben geraakt?
Dat zijn er veel hoor, maar ik pik er enkele mooie uit.
*Op tour het enthousiasme van mensen voor Maudlin, hun vriendelijkheid en wil om ver te reizen om ons aan het werk te zien. Als je in Italië staat te spelen en iemand zit zes uur in zijn wagen omdat hij er tijdens de show in Spanje niet bij kon zijn, dat is té zot voor woorden. Aan de andere kant ben ik ook vaak die zot en heb ik dat ook over voor bepaalde bands, kunstenaars,... Het is gewoon surrealistisch en tegelijk enorm flatterend dat er mensen zijn die dat doen voor de band waar je zelf deel van uitmaakt.
*Een heroïne junkie die in Slovenië komt zeggen dat hij genoot van wat we deden en dat onze muziek hem deed inzien dat hij geen heroïne nodig had om in hogere sferen te komen. Hoe het afliep met die gast weten we niet, maar als je zo afhankelijk bent van een product als hij eruitzag, dan raakt dit je wel.
10# Waar zouden jullie graag een show spelen?
Makkelijkste vraag ooit, voor elk publiek die openstaat voor wat we doen en er ook een meerwaarde in gaat zoeken. Of dit nu in een kraakpand in Charleroi of op Coachella is, of er vijf of 100 000 man staat, zolang we een band voelen met de toeschouwer zijn we tevreden en uiteraard bereiken we liever meer mensen in één keer en spelen we graag met een uitstekend geluid... maar als we ons ding mogen doen, dan doen we dat met graagte!
Eens was er dEUS, Selah Sue en nu is er... SX. Deze groep uit Kortrijk, die onder leiding staat van Benjamin Desmet en Stefanie Callebaut, wordt wel eens de grootste hoop van ons kleine land op het gebied van alternatieve rock genoemd. Ze kwamen in het daglicht dankzij de Studio Brussel-wedstrijd Vibe On Air en een prachtige eerste single, "Black Video". Nu zijn ze er terug met een debuutalbum "Arche". Zij presenteerden dit album aan een honderdtal fans tijdens een exclusieve showcase in het Planetarium van Brussel. We hadden een klein gesprek met hen.
SX is een verhaal vol contrasten. Zoals in de naam bijvoorbeeld. "In SX, heb je de 'S', die staat voor de vrouwelijke kant", zegt Stefanie. "Het is de warmte, maar ook de bekende elementen van het verleden. 'X' staat voor spanning, het mysterieuze, het futuristische. Beide letters trekken elkaar aan en dat is ook zo in onze muziek. We combineren bekende elementen en we zetten die om in iets krachtigs, iets alternatiefs".
Het resultaat is inderdaad fascinerende muziek, psychedelische en magnetische dreampop die haar inspiratie vindt in een brede scala van stijlen om iets nieuws te creëren. Wij denken natuurlijk aan Beach House wat betreft de etherische sferen, maar ook vooral aan Animal Collective en MGMT. Benjamin: "MGMT was inderdaad een trigger voor ons in het begin. Ze brengen een nieuwe creatieve dimensie. Ze combineren verschillende stijlen en zetten daar hun eigen stempel op. Maar onze invloeden gaan veel verder, met soul, blues, jazz en artiesten zoals Marvin Gaye, Stevie Wonder, Herbie Hancock ... "
Het soul-aspect vind je trouwens terug in de stem van Stefanie Callebaut, een sopraan die de hoogste noten kan bereiken, maar die eveneens een ziel heeft. Soms doet haar stem mij denken aan Grace Jones en haar donkere tinten aan Zola Jesus, Austra en Kate Bush. "Dit is het resultaat van een lange zoektocht om 'mijn stem' te vinden. Ik ben altijd een fan geweest van soul en gospel, van zwarte muziek in het algemeen, dus is het normaal dat deze muziek een invloed heeft op mijn stem. Ik probeer altijd de grenzen van mijn stem te verleggen en een eigen 'timbre' te vinden." De aanwezigheid van zo'n atypische 'zwarte' stem bij een blond meisje doet onmiddellijk denken aan Selah Sue, niet waar? "Ja, Selah Sue is geweldig. Maar ze zingt echter de ware soul.
De eerste lp van SX heet 'Arche’. Dit Griekse woord (αρχή) betekent 'begin', maar ook 'principe' of 'beginsel'. "Dit is het eerste beginsel, het fundament waarop wij ons project willen bouwen." Om Arche te produceren, is de groep erin geslaagd om een wereldberoemde producent te vinden, Ben H Allen III. "Toen hadden we nog geen contract. We stuurden hem gewoon een e-mail met onze demo's en natuurlijk Black Video. Hij reageerde zeer snel en een maand later zaten we in zijn studio in Atlanta. We hebben voor hem gekozen omdat hij op muzikaal vlak een breed perspectief heeft. Hij heeft uiteenlopende bands geproduceerd, zoals MIA, Animal Collective of Gnarls Barkley. Hij is een soundengineer met expertise, maar hij weet ook hoe men een nummer schrijft. Hij snapte perfect onze 'SX' aanpak. Hij was echt de perfecte producer voor ons."
In de productie van de lp is er eveneens een contrast: namelijk die tussen de moderne, digitale opnametechnologie en de analoge, 'vintage' instrumenten. Benjamin: "We hebben onze demo's op computer voorbereid, maar in de studio hebben we alles opnieuw opgenomen met analoge instrumenten, zoals de Yamaha DX7, de Juno en de Jupiter van Roland, oude Prophet's of Korg's, enz... Compressoren en equalizers waren ook analoog. Zelfs de reverb-effecten werden met veren en platen geproduceerd ... "
Maar voor SX is dat geen fundamentele benadering. "We gebruiken deze machines niet omdat 'vintage'-machines cool zijn. Gewoon omdat we de klanken leuk vinden." Het resultaat is een heldere en zeer levende sound, heel rijk in reliëf.
Naast Ben H Allen III, kreeg SX andere actieve sponsors, nl. dEUS. De band van Tom Barman nam SX als 'suppport act' mee in zijn Europese tour. "Het was een zeer intense ervaring! Als je elke nacht voor 1.500 mensen speelt, kan je heel snel je show verbeteren. Het deed ons enorm groeien. En de feedback van de publiek was uitstekend. We hebben zelfs een eigen fanbase kunnen opbouwen. Als we terugkeerden, waren we dan ook uitgegroeid tot een nieuwe groep... Het was een echte 'upgrade'! “
Vandaag de dag heeft SX een contract in België en is in onderhandeling met verschillende platenmaatschappijen voor een wereldwijde distributie. "We willen niet te snel gaan. We zijn voorzichtig omdat we willen controleren over wat we doen." Ondertussen blijft de groep repeteren om de live-optredens te verbeteren, vooral met het oog op een concert eind november in de AB (reeds uitverkocht) en verschillende clubconcerten in Vlaanderen (Gent, Antwerpen, Leuven en Kortrijk) en in Nederland. De band plant ook twee 'club remixes' te publiceren van hun nieuwe single, "Gold".
Na het interview gaven Stefanie, Benjamin en hun drummer Jeroen Termote een exclusief mini-concert van 30-minuten in het Planetarium. Ze speelden in het donker onder de monumentale koepel en zorgden voor een ideale soundtrack voor de ongelooflijke beelden van de ruimte en planeten, die in 360° boven en rondom het publiek waren geprojecteerd. Een unieke psychedelische ervaring! De setlist bestond uit 6 nummers uit Arche, waaronder een prachtige, bijna akoestische versie van "Gold" …
Bij het verlaten van het Planetarium waren we met ons hoofd in de sterren... We hadden een uitzonderlijk concert bijgewoond, gegeven door musici die snel internationale sterren gaan worden....
Video van de showcase: http://www.youtube.com/watch?v=ee7zMltkvyM
http://www.sxmusic.be/
Concertagenda:
SX ALBUM RELEASE SHOW @ AB - AUTUMN FALLS
vrijdag 30 november 2012
SX @ PARADISO, AMSTERDAM (NL)
zaterdag 22 december 2012
SX @ EUROSONIC NOORDERSLAG, GRONINGEN (NL)
vrijdag 11 januari 2013
SX @ HET DEPOT, LEUVEN
donderdag 21 februari 2013
SX @ DE KREUN, KORTRIJK
zaterdag 23 februari 2013
SX @ HANDELSBEURS, GENT
donderdag 28 februari 2013
SX @ TRIX, ANTWERPEN
vrijdag 1 maart 2013
Op 21 april werden onafhankelijke platenwinkels overal ter wereld in de kijker gezet, op de zogenaamde Record Store Day. Ook in Gent werd meegevierd: speciaal voor deze dag kwam Music Mania met een aantal exclusieve releases op de proppen, waarvan de meest opmerkelijke toch wel de EP ‘Imperium’ van het Gentse Drums Are For Parades was. Enkele uren voor DAFP hun nieuwe creatie aan de Handelsbeurs voorstelde, gingen wij een praatje slaan met Wim Reygaert en Piet Dierickx van Drums Are For Parades. Gastzanger van dienst en Kapitan Korsakov-frontman Pieter-Paul Devos dronk voor de gelegenheid een pintje mee.
Om met de deur in huis te vallen: wat een plaat opnieuw. Hoe zijn de reacties tot zo nu toe?
Wim: “Wel, de EP is nog niet zo lang uit, dus echt veel reactie daarop hebben we nog niet gehad. Natuurlijk zijn de nummers wel al een hele tijd af en hebben al genoeg mensen ernaar geluisterd. Het is raar, want het is voor onszelf ook onze experimenteerplaat. We zijn echt all the way gegaan in all different directions.”
Hoe en waar is “IMPERIUM” opgenomen?
Wim: “Heel de plaat is eigenlijk een uitloper van een voorstel dat we gekregen hebben van de Ancienne Belgique. Ze hebben daar een heel goeie studio, en wouden een beetje de mogelijkheden aftasten. Dat paste perfect in onze visie, we waren een beetje de testdrivers van de vernieuwde AB-studio. Daarom zijn we echt dankbaar dat we zo’n kans gekregen hebben. Het was ook bijzonder aangenaam om samen te werken met Staf Verbeek die ons bijgestaan heeft op technisch vlak.”
Samenwerking staat heel centraal op de nieuwe EP. Hoe zijn jullie bij al die mensen terechtgekomen?
Piet: Wel, iedereen heeft zo’n beetje een eigen verhaal. Het was voor ons ook belangrijk om na te denken over wie wij zelf respecteren, en met wie wij wilden samenwerken.
Wim: “Piet is al een hele tijd bevriend met Chris Goss bijvoorbeeld. Als hij dan een nummer wil inzingen, is dat natuurlijk fantastisch. Aan de andere kant: Rudeboy (Urban Dance Squad) is voor mij een van mijn jeugdhelden. Ik herinner me dat ik toen ik in het middelbaar zat, ooit de Coopertest moest lopen. Ik had mijn walkman meegenomen en terwijl ik daar zwaar aan het afzien was, luisterde ik naar “Fast Lane”. In dat opzicht vind ik het ook echt spannend om straks het podium te delen.”
Ging iedereen direct in op het voorstel? En omgekeerd: hoe was het voor jullie om je eigen nummers te laten bewerken?
Wim: “Op ‘Master’ (het eerste full album van DAFP) deden we al iets gelijkaardigs. Toen lieten we Jurgen Munkeby van het Noorse Shining een nummer voor zijn rekening nemen. Wat daaruit kwam, hadden we nooit verwacht, zeker niet van iemand als Munkeby. Niettemin klonk het écht wel strak, en waren we er heel tevreden over. Met ‘IMPERIUM’ hebben we hetzelfde concept gehanteerd, waarbij wij nummers schreven om ze later te laten bewerken, maar wel steeds met de muzikant die zou meespelen in het achterhoofd. De grote lijnen waren dus uitgezet door ons. De enige die zich niet aan die regel gehouden heeft, is Jeroen (De Pessemier, Papillon bij the Subs). Dus zijn we maar een nevenproject gestart: ‘Hammerang’. We speelden al samen op de Subs-night, en ik ben eigenlijk wel benieuwd wat er verder nog uitkomt.”
Piet: “Rudeboy, Pieter-Paul, Tim,… zijn natuurlijk allemaal zeer goede muzikanten. Het proces verliep daardoor vrij vlot, maar ook de karakters waren doorslaggevend. Als we er goed mee overeenkomen, is het een kleine stap om samen muziek te maken.”
Wim: “Bovendien is muziek voor mij een universele taal. Iedereen die we vroegen om iets te doen op ‘IMPERIUM’ was direct heel enthousiast.”
Er zijn heel veel verschillende stijlen te horen op de EP. Van een trage ballad naar een electro/punknummer tot stonerrock. Hoe belangrijk is het voor jullie om de vertrouwde muziek te verlaten en te experimenteren met andere genres?
Wim: “Daar zijn waarschijnlijk veel mensen kwaad voor (lacht). Nét nu iedereen een beetje doorheeft wat DAFP eigenlijk echt doet, steken we de draak met onszelf en brengen we ‘IMPERIUM’ uit. Maar dat is ook heel erg belangrijk, het houdt ons scherp. Ik denk dat ik undiagnosed ADHD heb: zonder muziek zou ik mezelf verliezen en ik hou ervan om heel veel verschillende dingen te doen.
Piet: “Dat is ook wat we gaan blijven doen. Tot de dag dat enkele van onze beste vrienden aan de deur staat en zegt : “Gasten, stop ermee. Het is écht niet cool om Scala te coveren!”.
Pieter-Paul (Devos, Kapitan Korsakov):“Als gastmuzikant is het ook interessant om mee te werken, omdat je uit je natuurlijke habitat gehaald wordt. De band waarmee je speelt gedraagt zich anders, en jij zelf automatisch ook. “
Wim: “Om aan te vullen: wanneer we besloten om Pieter-Paul te vragen, zou het zo voor de hand liggend zijn om een nummer te schrijven met zware deathriffs en veel screamo’s. Dus hebben we dat niet gedaan: “Warning” is de ballad waar je het over had. Muziek moet niet altijd te gemakkelijk zijn…”
‘IMPERIUM’ komt uit naar aanleiding van Record Store Day. Vanwaar de link?
Wim: “Ik ken de eigenaar van de Music Mania in Gent redelijk goed, en hij wou onze eerste EP opnieuw uitbrengen. Maar dat was iets dat wij niet echt zagen zitten, dus besloten we om gewoon iets nieuws op te nemen.”
Hebben jullie zelf voeling met vinyl? En wat met het al dan niet legaal downloaden van muziek?
Wim: “Ik download constant muziek, illegaal. Ik heb niet zo van die principes.”
Pieter-Paul: “Ik download niet.”
Wim: “Gij hebt geen computer!”
Piet: “Ik download uit principe niets legaal (lacht)!”
Wim: “Kijk, ik vind vinyl echt cool. Het is iets tastbaars dat niet ten onder gaat in de stroom van information overload dezer dagen. Daarom proberen wij ook al onze platen van degelijk artwork te voorzien, om er iets unieks van te maken.”
“Ik kan nu gelyncht worden omdat ik dat zeg, maar dat illegaal downloaden is echt een deel van de evolutie.”
Pieter-Paul: “Pas op, ik ben er ook niet tegen. Er is zoveel commotie rond de zogenaamde broodroof van artiesten door het illegale downloaden, maar reken eens uit hoeveel elk bandlid verdient aan een CD waar je in de winkel €20 voor betaalt? Ik dacht het niet... Plus, de mensen die je muziek echt goed vinden, steunen sowieso op een andere manier. Er komt volk af naar je shows, er worden t-shirts verkocht, enzovoort.”
Wim: “Voila, dat vind ik ook. En uiteindelijk: wij kopen ook CD’s en platen hé! Ik snap inderdaad niet dat mensen zeggen dat muziek gestolen wordt door het te downloaden, want dat is niet waar. De CD staat ergens op het internet, en ik luister er naar. Ik heb niets tastbaars in mijn handen, ik kan het CD-boekje niet uitpluizen, er is geen artwork die je kan bekijken,… Wij hebben al onze platen zelf online gezet, op illegale downloadsites. In mijn ogen is dat kanaal echt een zegen: hoeveel bands worden er vandaag de dag niet opgepikt omdat hun demo ergens op een website staat?”
Pieter-Paul: “Volgens mij komt dat omdat in de muziekwereld het nog al te veel de dinosaurs zijn die het voor het zeggen hebben. Maar sorry, dat kan nu niet meer. Ik heb onlangs een documentaire gezien waarin verteld werd dat Nirvana de laatste band is die zo spectaculair kon groeien zonder behulp van het internet. Er zijn zoveel meer mogelijkheden nu, in positieve zin. Ik denk dat we dat over pakweg tien jaar veel beter zullen kunnen vatten, doordat we nu echt middenin de verandering zitten.”
Wim: “’t Is te hopen dat dat hier een interview voor universitair opgeleiden is! Ik sluit me daar opnieuw bij aan. Ik ben zelf eigenlijk regisseur, en in de filmwereld zijn ze al veel beter mee met die nieuwe manier van werken. Het moment dat een filmmaker met een niet al te dure camera zelf kon filmen, regisseren, monteren en daarna het boeltje online gooien, opende zoveel deuren. In de filmindustrie bestaat daar een naam voor: independant cinema. De evolutie is daar al meer omarmd dan in de muziekwereld. En toch blijven mensen naar de bioscoop gaan hé. Net zoals concerten ook volk blijven lokken.”
“Bovendien, de laatste tijd is er weer veel te doen over de revival van vinyl, maar het medium is nooit weggeweest. Bands bleven platen persen, DJ’s draaiden en draaien nog steeds met vinyl. En zoals ik al zei: wij kopen ook nog steeds. Waarschijnlijk ga ik binnen enkele jaren wel weer meer platen beginnen kopen, gewoon omdat ik ze “moet” hebben. Dan kan ik zo’n oude platenspeler kopen, waar je nog aan een hendeltje moet draaien om de muziek te laten afspelen. Perfect voor als de electriciteit uitvalt op een koude winternacht… Trouwens, onlangs vertelde me er iemand dat hij vroeger platen leende in de bibliotheek. Elk halfjaar moest je met de naald van de platenspeler langsgaan, dan keek de bibliothecaris of hij nog ok was. Pas dan mocht je opnieuw voor een halfjaar platen huren. Dat vond ik echt een leuk verhaal. Ieder medium heeft zijn charmes hé.”
Straks spelen jullie ‘IMPERIUM’ live, en wat daarna? Nog plannen voor 2012 in het vooruitzicht?
Alsof afgesproken, beginnen Wim en Piet wild door elkaar te praten
“Why would we care? De wereld vergaat in december, dus we gaan onszelf volledig laten gaan!”
Wim: “Kijk, dat is ook de reden waarom wij een van de weinige bands zijn die nog niet openlijk gereageerd hebben op die nieuwe dB-maatregelen van Schauvliege. Het is er binnen een dik half jaar toch mee gedaan. En dat zal een knal zijn die verdomme veel luider is dan 100 dB!”
Drums are for parades – interview nav Record Store Day april 2012
Rise And Fall - Interview met zanger Björn Dossche nav het nieuwe album ‘Faith’
“Wat men van je maakt is niet wie je werkelijk bent…”
De vele tegenstellingen van Björn Dossche, jeansverkoper en zanger van Europa’s populairste hardcoreband Rise And Fall!
Eind maart waren we te gast in zaal de Kreun in Kortrijk. De Belgische hardcoretrots Rise And Fall presenteerde er zijn vierde album ‘Faith’ en deed dat met verve. Enkele dagen kreeg Musiczine de gelegenheid om aan zanger Björn Dossche een spervuur van vragen af te vuren. We kennen de man als een zeer energieke frontman met een verwoestende stem van wie een podium zijn natuurlijke biotoop lijkt. Wanneer we de man op een zomerse lentedag ontmoeten is het contrast enorm. Björn Dossche blijkt een zeer innemende en rustige gesprekspartner die ons graag alles vertelt over z’n band Rise And Fall, de nieuwe plaat en hardcoremuziek in het algemeen…
Musiczine: Voor hardcore fans die dit interview lezen, behoeven jullie weinig introductie. Onze website wordt echter ook door veel andere muziekliefhebbers bezocht. Kun je speciaal voor deze mensen een korte bio en geschiedenis van Rise And Fall schetsen?
Björn Dossche: “We treden op sinds 2003, een jaar later was er onze eerste plaat ‘Hellmouth’. In de daaropvolgende periode zij we zeer veel beginnen spelen en touren in binnen- en buitenland. Onze tweede schijf ‘ Into Oblivion’ kwam uit in 2005 op het Amerikaanse Deatwish-label. In navolging van die plaat speelden we een massa optredens in Europa en in de States. In die periode kenden we nogal wat wissels in onze line up. In 2009 was er onze derde plaat ‘Our Circle Is Vicious’. Na de opnames ervan is onze huidige drummer die ook bij The Rott Childs speelt, ons komen vervoegen. Ook toen hebben we enorm heel veel gespeeld in Europa, Rusland, de VS en zelfs Australie ! ‘Faith’, ons nieuw werkstuk is de eerste in de huidige line up. Naast deze vier full albums hebben we geregeld ook 7’inches uitgegeven”.
‘Faith is jullie vierde full album. Willen jullie in de huidige muzikale tijdsgeest met een steeds afkalvende cd verkoop zoveel mogelijk albums aan de man brengen of is de nieuwe plaat eerder een soort visitekaartje van de band voor fans en geïnteresseerden?
“In zekere zin is ieder nieuw album voor ons een visitekaartje. Het toont perfect wat wij doen en waar wij voorstaan. Het is echter wel zo in ons genre en dat geldt voor alle undergroundmuziek dat de verkoop van vinyl altijd al belangrijk geweest, op zijn minst even belangrijk als die van cd’s. Van deze nieuwe plaat is er trouwens veel meer vinyl geperst dan cd’s. Terwijl de verkoopcijfers van cd’s steeds meer achteruitgaat, blijft die van vinyl standhouden en zelfs lichtjes stijgen...Tegenwoordig is alles zo vluchtig en vergankelijk en met één simpele muisklik kun je online alles beluisteren. Er zijn echter nog veel mensen die op zoek gaan naar iets tastbaar. Met een lp heb je veel meer in je handen dan met een cd, niet alleen omdat het formaat groter is maar ook omwille van de charme. Een plaat komt authentieker over, het artwork komt ook meer tot zijn recht en je hebt het charmante gekras van de naald”.
Jullie tourden wereldwijd met enkele van de allergrootste bands in het genre, zoals Converge, Comeback Kid en Have Heart. Hoe slaagt een Belgische band daarin?
“Dat komt door een combinatie van verschillende factoren. Als band timmer je hard aan je naam, je probeert zoveel mogelijk goede shows te spelen . Alles kwam voor Rise And Fall in een stroomversnelling toen we onder de vleugels van Deathwish kwamen. Daarvoor deden we ook wel veel tours maar toen moesten we echt alles van uit eigen kracht doen. Als je echter met zo’n label werkt, wordt je muziek aan veel meer mensen verspreid. Zo verwierven we ook een naam in Amerika waar er veel gelijkaardige bands als ons zijn op het vlak van stijl en attitude. Door de jaren leerden we meer en meer mensen kennen en door intensief te touren werd ons netwerk nog uitgebreid . Zo blijft alles continu vooruitgaan”.
Hoe kwamen jullie op het prestigieuze Deatwish label terecht?
“Rond 2004 en 2005 speelden we een tour met Converge en dat is onze grote geluk gebleken.. Jake, muzikant van Converge is een van de mensen van Deathwish en op zeker moment waren we bezig met de opnames van ‘Into Oblivion’. We hebben hem de opnames gestuurd en hij besliste om ons een kans te geven. Ondertussen zijn we al enkele jaren bij het label en hebben we een schitterende samenwerking”.
Zijn jullie zelf allemaal hardcore fans?
“Inderdaad, , we hebben alle vier een gelijkaardige muzikale achtergrond die zich toespitst op punkrock en hardcore maar eigenlijk zijn we allemaal enorme muziekfreaks. Iedereen heeft zo wel zijn eigen voorkeur en favoriete acts maar onze roots liggen allemaal in hardcore en punk. Als je ouder wordt, en bij mij was dat al van jongs af aan, gaan je interesses uiteraard breder dan de twee genoemde genres”.
Vorig jaar brachten jullie een 7inch uit met daarop een cover van Congress, in de jaren negentig een van de eerste metalcorebands uit België. Was deze West-Vlaamse trots een van jullie grote voorbeelden?
“Voor de meeste van onze bandleden was dat de lokale band die het meeste invloed heeft gemaakt en die ons als het ware in de scene heeft gesleurd. . Congress was de eerste groep die ik live zag optreden in 1995, ik was wat onwetend toegekomen en wist niet dat hardcoreshows bestonden maar na afloop was ik zo onder de indruk dat ik besloot dat ik van dat alles ook een deel wilde uitmaken.. Als eerbetoon en omwille van de invloed die Congress op ons had hebben we vorige jaar dat nummer opgenomen”.
De leden van Congress waren fervente aanhangers van straight edge Zijn jullie zelf aanhangers van die beweging?
“Dat is natuurlijk al zeer lang geleden bij Congress, na enkele jaren was daar bij die band al geen sprake meer van. In de jaren negentig was die hele straight edge-beweging veel meer aanwezig dan nu nog het geval is. Wat onszelf betreft, ik ben het nog steeds net als iedereen in de band maar dat is puur toevallig. We hebben al heel wat wissels in de line up gehad en het is zeker geen vereiste om tot de band toe te treden. Plots zijn we met vier mensen die op dat vlak dezelfde levensstijl hebben”.
Jullie worden door veel pers omschreven als de grootste band in het genre in Europa. Kunnen jullie dat goed relativeren of is het soms moeilijk om beide voeten op de grond te houden?
“Als je een beetje verstand hebt, kun je dat uiteraard relativeren. We zijn slechts bekend bij een bepaalde kliek van mensen en in een beperkt genre. Anderzijds is het wel leuk dat we na het vele harde werk wat krediet opgebouwd hebben . Verder is het fijn om complimenten te krijgen en te horen dat je andere bands inspireert”.
Jullie worden aanzien als een authentieke band Heel wat nieuwe acts halen duidelijk de mosterd bij jullie. Geeft dat veel druk bij het schrijven van nieuw werk?
“Dat valt wel mee; we hebben door de jaren gemerkt dat een paar bands in onze slipstream zitten maar dat betekent ook niet dat wij het wiel hebben uitgevonden. Wij hebben ook onze invloeden, elke band heeft die maar je streeft ernaar om een eigen geluid te ontwikkelen. Op onze eerste twee platen ga je bijvoorbeeld makkelijker kunnen zien waar wij onze invloeden uithaalden en wat van waar komt. Ondertussen zijn we gekomen tot een eigen Rise And Fall-sound “.
“De grootste druk komt echter van onszelf. We zijn superkritisch en willen altijd bij elke nieuwe plaat dat het net iets beter en net iets anders is. We willen wel wat nieuwe paden bewandelen maar we waken er ook over dat alles Rise And Fall blijft”.
Hoe gaat het schrijven van nummers bij Rise And Fall in het werk?
“Muzikaal is het een groepswerk maar het grootste deel wordt wel geschreven door onze bassist Vincent en onze gitarist Cedric. Zij schrijven elk 50 % van de muziek. Toch gebeurt alles in samenspraak want ook de drums zijn in onze muziek zeer belangrijk . Concreet repeteren we speciaal met het oog op nummers schrijven. Vince en Cedric brengen de riffs en de ideeën aan, werken samen met de drummer en passen hier en daar aan. Ook ik doe m’n zegje en schrijf bovendien alle teksten. Dit keer was ik bij alle opnames aanwezig en bemerkte een zeer goeie wisselwerking, een goeie flow en dito dynamiek”.
Jullie muziek is zeer gelaagd, je moet veel luisteren om alles te ontdekken. Hoe doen jullie dat? Is dat bewust?
“Mooi dat je dat zegt, ik denk dat dit gewoon zo is geëvolueerd. We willen geen ééndimensionele band zijn en willen er veel details in verwerken die je op het eerste gezicht niet hoort. Het maakt alles interessanter , we zijn ook nooit voor de gemakkelijkste weg gegaan. Er wordt vaak neerbuigend gedaan over punk en hardcore en ik snap die redenering wel erachter want bands die het genre overstijgen, spelen ook dikwijls vrij eenvoudige muziek. Aan de andere kant heb je in de hardcorescène altijd al veel creativiteit gehad . Zelf willen we niet voor de gemakkelijkste weg gaan en nummers schrijven met veel harde stukken om daar dan het publiek op te laten moshen. Allemaal goed en wel want daar is zeker plaats voor maar alles moet trouw blijven aan de spirit van de band”.
Net zoals op vorige cd’s is er ook op ‘Faith’ in het midden van de plaat een rustpunt met “All Is Different Now”. Is dat een bewuste keuze?
“We hebben dat inderdaad op elke plaat gedaan en we doen dat ook nu. De reden is dat ook op dit album de focus ligt op hardere en snelle nummers (hoewel er heel wat afwisseling in zit ) maar als luisteraar is het plezant om toch eventjes een rustpunt te hebben. . Als je iets traags combineert met iets snel , dan zorgt dat contrast ervoor dat het hardere nog harder overkomt. Op de vorige plaat stond er bijvoorbeeld “In Circles”, dat speelden we heel vaak in het midden van de set. . Het hangt trouwens een beetje af van optreden tot optreden. Spelen we een kortere set da n is dat rustpunt niet perse nodig. Op grotere shows of op een festival is het wel leuk en gepast om dat te spelen”.
Je teksten focussen sterk op thema’s als leven en dood. Is er daar een speciale reden voor?
“Ik denk dat de thema’s die ik beschrijf wel veel mensen bezighouden. Ik schrijf zeer veel over de grote tegenstellingen in het leven, in geloven in jezelf en geloven in een lot, in het verschil tussen leven en dood, in de tegenstelling tussen wie je echt bent en wat er van je gemaakt wordt. Al die dingen houden mij al altijd bezig en dat komt op de nieuwe plaat tot uiting. Alle zaken die in mijn hoofd spoken en die ik niet goed kan verwoorden tijdens bv een interview, wordt allemaal gekanaliseerd in m’n teksten. Het is zo een beetje mijn donkere kant en precies daarom bestaan die teksten. Ik ben er veel mee bezig en ik kan het niet gemakkelijk om erover te praten”.
“Uitgesproken politieke thema’s behandelen we niet hoewel we best wel enkele maatschappijkritische teksten hebben. Ik heb best wel een mening over veel zaken maar we willen geen band zijn die wil preken. We staan wel ergens voor maar onze mu ziek moet geen vehikel zijn voor politieke standpunten”.
Op de plaat speelt een muzikant van het fantastische Cave In mee, hoe zijn jullie daarin geslaagd?
“Cave In is inderdaad een ongelooflijk goeie band. Op onze plaat is er een kleine guest appearance in “Deadweight”, een van de laatste nummers. Het betreft een korte gitaarsolo van Steve Rotsky en dat kwam heel toevallig tot stand. Tijdens de opnames kwam Steve in de studio om opnames te halen van een van zijn soloprojecten en hij kende producer Kurt enorm goed. Door de jaren nam hij met hem al verschillende platen op die nooit het daglicht zullen zien, omdat hij zeer kritisch is op alles wat hij doet. Nu, Rotsky kwam iets oppikken en babbelde met ons en met Kurt . Toen zei Kurt dat we nog een solootje nodig hadden en hij vroeg aan Steve of ie dat wilde inspelen en of wij dat ook zagen zitten. Wij waren uiteraard enthousiast en zo maakte Steve Rotsky snel een solootje. Leuk dat zoiets kan”.
In de paasvakantie beginnen jullie aan een korte maar intensieve tournee door Europa.
“We zijn inderdaad een goeie twee weken op de baan met Oathbreaker uit Gent en het Italiaanse The Secret!. We hebben nog geen concrete plannen om nadien naar de VS te trekken. De States zijn trouwens een zeer moeilijk gebied, we zijn er al veel geweest en deden er verschillende tours. Het belangrijkste voor ons is dat we een goeie package hebben met een aantal goeie bands zodat we genoeg volk trekken. Op ons eentje is het moeilijk, het is te onvoorspelbaar. Er gaan qua opkomst veel goeie shows zijn maar er kunnen ook een aantal minder shows tussen zitten. In Amerika is er qua bands zo een oververzadiging dat je om genoeg volk aan te spreken met een goeie line up moet uitpakken”.
Is er een groot verschil tussen touren in Europa en touren in de VS?
“Ja, in de VS ben je veel meer op jezelf aangewezen. Touren is heel avontuurlijk, van de ene op de andere dag kom je in een totaal andere zaal terecht of sta je voor een heel ander publiek. Het is niet altijd even gemakkelijk maar de reward is zeer groot. Het is de max om een coole show voor veel mensen te spelen en te beseffen dat je in Amerika staat. Anderzijds heb je op iedere Amerikaanse tour wel een paar missers. In Europa is alles duidelijk veel beter georganiseerd en je weet wat je kan verwachten. We hebben veel solide mensen die tours organiseren en alles is piekfijn geregeld. Nog een verschil is dat in Amerika de mensen op nog jongere leeftijd naar shows gaan. Dat begint al op 13 en 14 jaar.. In Europa bijten mensen zich iets langer vast in een bepaalde levensstijl of een bepaald genre.”.
Wat staat er tijdens de zomermaanden op het programma?
“In augustus spelen we een aantal festivals zoals Ieperfest en Brutal Assault in Tjechïe. Dit laatste evenement doen we samen met bands als Paradise Lost , At The Gates, Dimmu Borgir en nog vele andere geschifte metalacts. Ook Heavy Fest in Londen staat op de agenda!”.
Combineren jullie Rise And Fall met een job?
“Wij werken allemaal, het is onmogelijk om te leven van de band. Op ons niveau is dat niet mogelijk, want je moet veel meer mensen bereiken en onze muziek is daarvoor net iets te extreem. Als je echt tien maanden zou touren , dan heb je geen vaste kosten en dan zou je heel misschien wel kunnen rondkomen maar dat is zeker onze bedoeling niet. We hebben ons leven in het verleden al een paar keer op pauze gezet en drie/vier maanden getourd maar dat wordt bij het ouder worden steeds minder eenvoudig. Nu proberen we de zaken goed te combineren en pikken we er onze periodes uit. Zo namen de opnames van de jongste plaat tien dagen in beslag waarna we een weekje tourden. Zo ben je twee en een halve week weg en dat is zowat het maximum. Zelf werk ik trouwens in Gent en ben ik manager van een Levis winkel waar ik jeans verkoop”.
We zagen jullie optreden op Groezrock 2010 en hadden de indruk dat je het niet altijd fijn vindt dat fans je micro proberen te bemachtigen om lekker mee te zingen. Klopt die indruk?
“Nee, want ik vind het eigenlijk heel plezant als mensen meezingen. Echter, soms ben je een show aan het spelen en ga je volledig op in het momentum,. Als er dan iemand je uit je zone trekt dan weet ik niet altijd goed hoe ik moet reageren vind ik dat wat raar. Maar dat mensen meezingen vind ik zeer leuk en het tofste dat er is. Mensen denken soms dat jij een attribuut bent voor hun eigen show, dat hoort er uiteraard wel bij maar het moet natuurlijk een beetje binnen de perken blijven”.
Wat me ook opviel op Groezrock, was dat jullie een van de luidste bands waren. Hoe slagen jullie er om zo’n oorverdovend geluid te ontwikkelen?
“Op een show van Groezrock is het volume dat wij op het podium horen, niet hetzelfde als het geluid in de tent. Meestal hebben we onze geluidsman en die weet echt het onderste uit de kan te halen. Het moet luid zijn maar het mag er natuurlijk niet over zijn want je moet nog een soort helderheid hebben in je sound. Nu, ik ben een beetje het besef van geluid in de loop der jaren kwijtgeraakt . Ik ben zelden op een optreden dat ik denk: “dit is luid””.
Wat vind je trouwens van de nieuwe geluidsnormen die door Vlaams Minister Schauvliege werden uitgevaardigd?
“Het is tragisch, vooral het feit dat de reglementering er komt na overleg en vergaderingen met mensen uit de sector. Als je dan ziet met wat ze op de proppen komen, dan is dat zeer erg. Het is totaal niet realistisch en het slaat nergens op. Ik versta dat men inzit met de gezondheid van de mensen maar men moet ook rekenen op het gezond verstand. Enerzijds van diegenen die een optreden organiseren, maar anderzijds ook van de bezoekers van een optreden die bijvoorbeeld oordopjes kunnen instoppen.. Die overdreven bepampering van de mensen, ik ben er geen voorstander van. Als ze de strikte reglementering gaan toepassen, gaan heel veel mensen in problemen komen, vooral dan in de jeugdhuizen en in de kleinere zalen!”
Powerstroke – interview nieuwe plaat ‘Awaken the beast’
Dag Mannen, hoe gaat het met jullie?
Hi, . Alles gaat goed hier. En met u?
Sinds enige tijd is er een nieuwe aanwinst aan de band toegevoegd, kun je wat meer informatie geven waarom hij tot de band is toegetreden, en wat zijn bijdrage aan de band is?
Sinds een paar maanden is Frederiek Nuyt in de band gekomen. Wij kennen elkaar al jàààren en we zijn goed bevriend. We waren eigenlijk al lang aan het twijfelen of we al dan niet een extra gitarist zouden aannemen om live een voller geluid te hebben. Uiteindelijk hebben we de knoop door gehakt en we hebben er nog geen seconde spijt van gehad.
De nieuwe plaat is er, de opvolger van ‘Once…We were Kings’. Hij kreeg de titel ‘Awaken the Beast"…is dit een verwijzing naar een nieuwe stap in de band, een soort heropleving, of ligt de naam gewoon aan het feit dat jullie nieuwe plaat sommige emoties moet doen opborrelen bij de luisteraars?
Met Awaken the beast' kan je een beetje verschillende kanten uitgaan. In veel mensen zitten er veel opgekropte frustraties. En plots is er de spreekwoordelijke druppel die de emmer doet overlopen. En dan komt het beest in de mens los. En dat is niet altijd even fraai haha.
Zijn er enige zaken veranderd in vergelijking met jullie voorgaan album? Zo ja, wat precies?
We hebben de zaken professioneler en rustiger aangepakt. De productie is nu wel zoals we het wilden. Met dank aan Francis Snebbout (Oakwood production studio) die er veel tijd heeft ingestoken en Jacob Hansen die een zeer goede mastering heeft gedaan.
Kun je ons wat vertellen over de verschillende nummers op ‘Awaken the Beast’? Wat jullie aan een specifieke song goed vinden, waarover de teksten gaan, …
Onze teksten gaan vooral over zaken die we zelf mee gemaakt hebben, of over ons standpunt ten opzichte van bepaalde zaken, etc…. . Eigenlijk allemaal onderwerpen die uit het leven zijn gegrepen.
“Death By Broken Heart” is onze single. Dit is waarschijnlijk ons meest toegankelijke nummer en persoonlijk vind ik dat John zijn stem hier ongelooflijk gepassioneerd klinkt. Het geeft me keer op keer kippenvel als ik het nummer hoor:
Voor mij is “Good For Nothing” het beste nummer op de plaat. Waarschijnlijk omdat dit het simpelste nummer is. Als je het 2 keer hebt gehoord kan je het al meezingen. “Centerfold” en “Sense of Honour” zijn ook zo'n nummers. Eenvoudig maar catchy.
“The Power and the strength” , “Hero Tolerance” en “Thumbs down” moeten het vooral hebben van hun kracht en groove. Headbang-songs zoals we zeggen.
“The end of things to come” is een mix van alles wat we doen. Catchy, Groovy, Powerful & Basic.
“Watch & Learn” was het eerste nummer die we schreven voor deze plaat en hier kan je duidelijk nog de manier van werken zoals op 'Once we were kings' herkennen. Hier komt de Thrash in ons een beetje naar voor.
“Point of view gaat recht” vooruit. Niet teveel gezever…. Blazen die handel.
Hoe reageren de media en fans op jullie nieuwe plaat?
Tot nu toe krijgen we erg goede reacties en reviews. De nummers zijn ook beter geworden in vergelijking met onze debuutplaat. We hebben redelijk wat fans bij gekregen: Ook worden we nu ook iets serieuzer genomen. Maar daar zal onze prestatie op Wacken Open Air ook wel voor iets tussen zitten.
Jullie hebben een welgekende producer onder de arm kunnen nemen, meer bepaald Jacob Hansen…volgens mij geen evidentie om zo'n man te kunnen strikken!?! Hoe hebben jullie dit kunnen flikken?
Eerst ging Tom Klimchuck onze plaat mixen en masteren. Maar door een zware ziekte van Tom is alles op de laatste moment afgesprongen.
Dus zaten we met de handen in het haar. Ik ben een grote fan van de sound van de eerste 2 Volbeat platen. Dus trok ik mijn stoute schoenen aan en mailde naar Jacob wat promo-materiaal etc… door. Binnen de 20 minuten kreeg ik een mail terug. Hij zag het zitten ondanks hij geen tijd had. En wat ik belangrijker vond…. Hij vond ons goed: We spraken een betaalbare prijs af en hij deed een fantastische job.
Ik weet dat jullie goed contact onderhouden met de hardcore/metal band Pro-Pain. De frontman Gary Meskil heeft ook een bijdrage geleverd in de vorm van achtergrondvocalen. Hadden jullie dit idee al een tijdje in jullie hoofd zitten om hem hiervoor aan te spreken, of stond hij zelf te popelen om hieraan deel te nemen?
Eigenlijk is het een beetje per toeval gekomen. Gary logeerde bij mij thuis op het moment dat we in de studio zaten. Ik vroeg hem of hij op 1 nummer een soort duet wilde zingen met John. Hij hoorde het nummer (Sense of Honour) en hij was verkocht: In de studio zaten we ergens vast met een arrangement in “Point of View” en ik vroeg hem wat hij zou doen. 'Keep it simple, Marty' hoorde ik hem nog zeggen. Hij luisterde een paar keer naar het nummer en stelde voor om op dat nummer ook iets in te zingen. En het werkte perfect:
Powerstroke heeft reeds zijn kunnen mogen tonen op één der bekendste metal festivals ter wereld, nl Wacken Open Air. Kunnen jullie ons een beetje uitleg geven hoe jullie op de bandlijst terechtgekomen zijn, en hoe jullie dit allemaal ervaren hebben?
We hebben de Wacken Battle gewonnen en zodoende zijn we op Wacken beland. Eerst waren we om 11 uur in de ochtend geprogrammeerd. Maar een paar weken voor het festival vroeg de organisatie of we om 23h wilden spelen. Als laatste band net voor Mambo Kurt. We hadden de jackpot gewonnen. We speelden daar voor een overvolle tent en we hebben het volk daar niet teleur gesteld. Moshpits, circlepits…. Alles wat je maar wil. Het was de max haha.
We kregen achteraf veel goede commentaar op onze show…. Wat kan je je nog meer wensen hé.
Merken jullie dat Powerstroke gegroeid is al band, en zo ja, kun je ons bepaalde zaken meedelen waarom?
Powerstroke is een meer volwassen band geworden in vergelijking met een aantal jaren terug. Onbewust eigenlijk. Maar door de tourtjes in het buitenland en optredens op grotere evenementen hebben we veel ervaring opgedaan en hebben we veel geleerd. Ook hoe we onze zaken aanpakken is professioneler geworden. Powerstroke is onze hobby…. Maar we willen het zo goed mogelijk doen. We worden er ook niet jonger op , dus als we het nu niet doen zal er het er nooit meer van komen haha
Zijn er nieuwe optredens, al dan niet met bekende bands in zicht? Zowel in het buitenland als in België…
We mogen tot nu toe niet klagen over het aantal optredens die al geboekt zijn.
Ondertussen blijven we kijken wat onze beste opties zijn. We kunnen met een paar bekende bands mee op tour, maar we willen niet zoveel betalen om mee te mogen. Het is soms te belachelijk voor woorden hoeveel bekende bands vragen. Maar er zijn mooie shows op komst waar ik nu nog niet veel over kan zeggen. We spelen gemiddeld 25 shows per jaar. Dus dat is niet zo slecht hé, voor een band die alles zelf regelt:
Altijd handig om mee te delen: waar kunnen de mensen terecht om Powerstroke te boeken?
Dat is nog steeds Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
Is er nog iets dat jullie willen meedelen aan onze lezers?
Als je ziet dat we in je buurt spelen…. Check us out! Hoe meer zielen, hoe meer vreugde haha.
Keep Strokin' The Power!
Brotherhood Foundation - ‘Onze show op Groezrock 2011 heeft een therapeutisch effect’!
Een opmerkelijke act die zaterdag 23 april geprogrammeerd stond op het Groezrock-festival , was het Nederlandse Brotherhood Foundation. Zangers Gary Van der Wouw en Patrick van Fessem, bassist Jeps Salfischberger, gitarist Tom Sikkers en drummer Corné Borchers vormden eind jaren negentig een van de belangrijkste bands binnen de rock-en metal scéne van onze zuiderburen. Met hun heerlijke crossover van metal en hardcore oefenden ze een belangrijke invloed uit op verschillende Nederlandse en Belgische groepen. Hun meesterlijke album ‘Elevator Music’ werd door ondergetekende in die periode zowat grijsgedraaid en dus tekenden wij uiteraard present in de etnies-tent voor het optreden van Brotherhood Foundation. Nadien hadden we de kans om een paar vragen te stellen aan zanger Gary Van der Wouw en bassist Jeps Salfischberger.
Musiczine: We waren een beetje verwonderd toen we Brotherhood Foundation op de affiche van Groezrock zagen staan. We dachten dat de band er jaren geleden de bui aan gaf?
Jeps: Het klopt inderdaad dat BF heel lang geen teken van leven meer gaf, want we hebben meer dan twaalf jaar niet meer opgetreden. Toen ik vorig jaar Groezrock bezocht en er backstage organisator Hans Maes sprak, vroeg die of we met Brotherhood Foundation wilden optreden op deze speciale jubileum-editie.. Hans droomde er namelijk van om verschillende reünie-concerten te houden van zijn favoriete bands.
Gary: Het is zo dat we hier in de jaren negentig drie keer optraden. We waren zelfs de eerste harde band die hier geprogrammeerd stond, want vroeger programmeerde dit festival artiesten als Herman Brood en consoorten…
Musiczine: Hoe komt het dat jullie eind jaren negentig besloten om jullie succesvolle band stop te zetten…
Jeps: Het is niet zo dat we 12 jaar echt een punt zetten achter de band, Ieder bandlid ging gewoon op een bepaald moment zijn eigen weg en zo bloedde de band beetje bij beetje dood…
Gary: Eigenlijk namen we in die periode ook niet echt afscheid van mekaar…Bepaalde zaken werden toen ook niet echt uitgepraat. De voorbije dagen werden onze vriendschapsbanden opnieuw een heel stuk strakker en daardoor zou je kunnen zeggen dat deze reünie een soort van therapeutisch effect heeft. Straks kunnen we in alle harmonie opnieuw afscheid van mekaar nemen …
Jeps: Na onze try-out van gisteren en onze show op Groezrock volgt er nog 1 optreden. Daarna houden we er voor alle duidelijkheid definitief mee op.
Musiczine: Blijkbaar had het nogal wat voeten in de aarde om alle vijf de bandleden hier op Groezrock te krijgen?
Gary:Dat kun je wel stellen Omdat ik zelf in Canada woon en werk (hij baat er zijn eigen tattooshop uit nvdr.) en omdat onze andere zanger Patrick in Israël verblijft, vergde dit nogal wat organisatie. We boekten zo snel mogelijk alle nodige vluchten om zeker aanwezig te kunnen zijn op dit feestje! De andere drie leden wonen in Tilburg en zij hadden uiteraard heel wat minder problemen om tot in Meerhout te geraken.
Musiczine: Het optreden was wat ons betreft dik in orde, zeker als je weet dat jullie zo lang niet meer optraden. Jammer genoeg viel de opkomst wat tegen en was de etnies-tent amper halfvol. Welke vonden jullie er zelf van ?
Jeps: Om eerlijk te zijn : wij hadden op voorhand geen enkele verwachting wat betreft dit optreden. We zijn al zo lang uit de picture en bovendien stonden we op hetzelfde moment geprogrammeerd met superbands als Blood For Blood en de legendarische heren van The Descendents.
Gary: Wat ons wel plezier deed, was dat er quasi geen verloop was tijdens onze show. Wie bij het begin aanwezig was, bleef ook voor de rest van het optreden kijken!
Musiczine: Welke andere bands konden jullie smaken vandaag?
Jeps: Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog niet veel gezien heb. Heel wat tijd vandaag heb ik besteed aan socializen. Niet alleen met onze goeie vrienden van De Heideroosjes die hier ook rondlopen, maar ook met heel wat zakenvrienden van me. Beroepshalve ben ik boekingsagent bij MOJO en oprichter van Powerfest, een indoorfestival in Amsterdam (vindt dit jaar plaats op 5 juni, nvdr) dat voornamelijk hardcore- en metalbands programmeert.
Gary: We kwamen hier trouwens ook relatief laat toe en hielden bovendien nog een signeersessie. Zo heb ik zelf voorlopig enkel No Trigger gezien en een stukje van CIV wat absoluut een van mijn favoriete bands is.
Musiczine: wat vinden jullie trouwens van de line up van Groezock 2011?
Jeps: Ik moet zeggen dat er vorig jaar veel meer nieuwe en jongere bands aanwezig waren. Nu zijn er heel veel oudere groepen op de bill en dat zie je ook aan het relatief oudere publiek.
Musiczine: Nog een slotvraagje voor bassist en boeker Jeps: welke bands uit Nederland moeten we in de gaten houden?
Jeps: Nederland kent heel wat aanstormende bands. Make Believe is er daar eentje van, Destine treedt in verschillende andere landen op en gaat ook goed. Daarnaast zijn er nog Only Seven Left, Make Believe, Face Tomorrow en Kensington.
Brotherhood Foundation vind je sinds kort op facebook. Surf daarvoor naar https://www.facebook.com/profile.php?id=1164050827#!/pages/Brotherhood-Foundation/146622835350136
£Bezoek zeker ook eens de website van Powerfest, een festival dat dit jaar een affiche heeft om duimen en vingers af te likken: http://www.thepowerfest
Heel af en toe heb je een band die je volledig van je sokken blaast. Dat was bij ondergetekende absoluut het geval bij Defeater. Ze debuteerden in 2008 met het album ‘Travels’ en eind 2009 brachten ze de EP ‘Lost Ground” uit. Het is niet zo eenvoudig de muziek van dit vijftal uit Boston te omschrijven. Defeater zit dan wel bij Bridge Nine, een prestigieus hardcore en punkrocklabel, de muziek van deze band is echter zoveel meer. Defeater is in korte tijd razend populair geworden in zowel de VS als Europa en zorgde voor een absoluut hoogtepunt op het Belgische Groezrockfestival. Hun Europese tournee is ondertussen een maand achter de rug; hoog tijd dus voor een babbel met gitarist Jason Maas. Jason of Jay voor de vrienden is het creatieve brein achter de band en daarnaast producer van verschillende andere bands. Hij ontpopt zich tijdens het gesprek zeer duidelijk als een man met een eigen mening.
Groezrock was tijdens de recente tournee de eerste show in Europa. Jason bleek wat verbaasd door de ongelooflijke reacties en het feit dat de fans alle teksten meebrulden.
“Groezrock was alleszins de grootste show die we ooit speelden. In de VS hadden we al ongelooflijke respons tijdens de laatste optredens, maar op Groezrock waren wij eigenlijk maar een kleine vis tussen al die grote vissen, dus was het afwachten naar de reacties. Het was echter on-ge-looflijk, ook al was spelen op klaarlichte dag niet zo ideaal.”
Na Groezrock tourde Defeater met More Than Life en Dead Swans in verschillende Europese landen.
“Ook daar waren de reacties overweldigend”, vertelt Jason. “Op iedere plaats waar we kwamen, waren de shows goed. Sommige waren echter outstanding. Vooral ons tweede optreden in België (nvdr. in JH Metteko in Mechelen) was waanzinnig en was zeker een van de vijf beste van onze voorbije tournee.”
Je zou kunnen zeggen dat Defeater de hype van het moment is maar dat hoort Jason niet graag.
“ Dat houdt eigenlijk ook in dat je even snel terug vergeten bent als je gekomen bent. In ieder geval is het fantastisch dat zoveel mensen ons zo goed vinden. Meer kunnen we niet wensen. Het enige wat wij doen is onze muziek en onszelf zo eerlijk mogelijk houden. We zijn trouwens al volop bezig met nieuwe nummers te schrijven.
De nieuwe songs van Defeater zullen we opnemen in september en ik hoop dat begin 2011 de nieuwe plaat af is. Het is moeilijk te zeggen hoe de muziek zal klinken. Ik denk dat alles in het verlengde van de ‘Lost Ground’-ep zal liggen, met andere woorden iets melodieuzer dan ons debuutalbum want het is voor mezelf momenteel moeilijk om iets anders te schrijven. Sowieso moet het weer heel afwisselend en snel zijn met veel tempowisselingen en energieke drums.
Het is duidelijk dat Defeater niet bij de pakken blijft zitten en nummers componeert aan een hels tempo.
“ Dat klopt maar ik houd ervan om hard te werken. En wat ik doe als job, dat is nu eenmaal het liefst wat ik doe.
Jason lijkt ons een gelukkig man, maar ook deze stelling hoort hij eigenlijk niet zo graag.
“ Met geluk heeft Defeater niet veel te maken. Ik heb gewoon mijn kans gewaagd; ik spaarde wat geld en spendeerde het aan een idee. Ik werkte keihard non stop zodat het wel moest lukken. Op sommige maanden weet je met moeite alle eindjes aan mekaar te knopen; op andere maanden lukt dat beter. Daarom ben ik ongelooflijk trots dat mijn inspanningen eindelijk beloond worden.
Het verhaal van Jason en Defeater lijkt een mooi voorbeeld van ‘the american dream’. Maas heeft ook hierover een uitgesproken mening
“Ik vind dat de meeste Amerikanen op zoek zijn naar een soort socialisme zonder het zelf te beseffen. Volgens mij vinden de meeste Amerikanen het absoluut normaal dat de staat voor hen moet zorgen op het gebied van tewerkstelling en wat betreft de sociale zekerheid en dat maakt me eerlijk gezegd wat kwaad. Misschien is niet iedereen in staat om te bereiken wat men echt wil, maar het leven gewoon laten voorbijgaan, daar kan ik echt niet bij. Ik verwacht niet dat iemand ook maar iets voor mij doet. Je moet gewoon alle kansen nemen die zich voordoen en keihard werken.”
Vorig jaar speelde Defeater als nobele onbekende al op het Dourfestival maar dit gebeurde met twee andere muzikanten.
“ Dat klopt; zelf was ik aan het werken in de studio en op dat moment was Gus nog in de band. Het was Zack van de band Verse die toen mijn plaats innam. Na die Europese tour stopte Gus met Defeater en zo hebben we Jack Woodruff in de plaats. Jack speelde voorheen bij de punkrockband Ambitions en speelt momenteel bij de rockband Dreamtigers. De line up die je zag op Groezrock is onze vaste line up.
Defeater was bijna een maand in Europa, Jason kan dus wel ons continent met het Noord-Amerikaanse vergelijken.
” Behalve dat je moet betalen om te gaan plassen, vind ik Europa schitterend. Vreemd vind ik dat je in de UK twee verschillende prijzen hebt voor dezelfde muffins in Starbucks. Het was duurder als je je muffin in de Starbucks wilt opeten, maar als je zei dat je de muffin zou meenemen dan was het goedkoper. Dat is toch je reinste onzin. Ik betaal voor die muffin, dan mag ik hem toch opeten waar ik wil omdat het mijn verdomde muffin is. Het zou dezelfde prijs zijn om op te eten of om op een boot mee te nemen en dan in het water te gooien.
Van de verschillende landen die we bezochten vond ik Frankrijk ongelooflijk mooi en ook Zwitserland vond ik prachtig. In Frankrijk speelden we trouwens op een boot. Een schitterende ervaring! Minpuntje was wel dat ik m’n hoofd tegen het plafond stootte waarna heel m’n gezicht bebloed was. Ik kon natuurlijk moeilijk stoppen met spelen en deed alsof ik geen pijn had, maar ik kan je verzekeren: dat had ik wel degelijk! Jammer genoeg hadden we niet altijd tijd om veel van de plaatsen te zien waar we op dat moment waren. Toch zag ik heel wat maar ik moet zeker nog eens teruggaan met meer tijd. Ik ben trouwens geen fuifbeest, maar ik sta liever vroeg op, haal een koffie en dan maak ik een wandeling om alles te ontdekken. Ik ben ook al iets ouder… Chez van de Dead Swans, de band die met ons meewas, noemde mij trouwens “papa” maas.”
Jason heeft ook een uitgesproken opvattingen over Obama, de VS en de olieramp in de Golf van Mexico die er zich afspeelt
“In Amerika zijn de meeste mensen begaan met het olieprobleem. Ze zitten er ongelooflijk mee verveeld en vinden dat we heel wat geld zullen moet spenderen om het probleem op te lossen, veel geld dat we eigenlijk niet hebben. Sowieso zal de schade gewoon absurd zijn.
De VS onder Obama zijn trouwens niet anders dan onder zijn voorganger. Hij is gewoon een andere marionet die niet doet wat hij beloofde. Veel blabla dus… De bedoeling is gewoon om verkozen te geraken en daarna hebben diegenen met geld de controle over de wereld. Hij beloofde verandering, maar dat zou ik ook doen als ik wil verkozen worden.
Naast Defeater is Jason muziekproducer, een bewuste keuze zo blijkt
“ Misschien kunnen we nu al van de band leven, maar toch doe ik dit niet. Echt veel cd’s worden er tegenwoordig niet meer verkocht met al het downloaden, gelukkig lopen de shows en de merchandising als een trein”.
Toen we Defeater op Groezrock zagen, vroegen we ons na afloop af hoe groot ze zullen zijn bij een volgende passage in België. Jason moet glimlachen bij deze opmerking
“ Wie zal het zeggen? Ik blijf gewoon hard werken aan mijn muziek zoals ik dit altijd al deed. Tot voor kort met minder succes dan momenteel het geval is maar eigenlijk is Defeater de culminatie van alles wat ik deed sinds ik 15 was tot nu (nvdr. Jasons is ondertussen 29 jaar). Zonder alle tegenslagen die ik kende, zou ik niet de muziek maken die ik vandaag maak.
Hoewel er nog niks officieel is, zal Defeater naar alle waarschijnlijkheid in het voorjaar van 2011 terugkeren naar Europa. Tenslotte heeft Jason nog enkele woorden over voor de Belgische fans
“België is fantastisch. De mensen zijn er supervriendelijk en de shows die we er speelden, behoren tot de beste die we ooit neerzetten. Ik kan niet wachten om terug te keren!”
Een paar maanden geleden was Musiczine in de Gentse Bijloke getuige van een schitterende concert van Fischer Z. Dat John Watts en de zijnen goed uit de voeten konden wisten we al jaren maar wat we niet wisten was dat er in de jonge Sarah Ferri, die het voorprogramma verzorgde, een talent schuilt dat elk moment kan openbarsten tot iets als de Belgische Diana Krall.
En haar toekomst werd nog mooier met optredens in Dranouter en de Gentse is zelfs uitgenodigd door de AB.
Wie weet haalt deze dame ooit Blue Note en omdat we bij Musiczine nu eenmaal het haantje de voorste willen zijn als het op talent aankomt, ziehier een uitgebreid gesprek met Sarah Ferri. En je zult het wel merken, deze dame wil vooral zichzelf blijven.
Hallo Sarah, probeer eens je muziek te omschrijven…
Eerlijke, directe en emotioneel geladen muziek, soms donker, soms swingend. De rode draad is denk ik mijn zangstijl, de close harmony-arrangementen voor de backingvocals en bepaalde feeërieke kronkels in de songs. Als ik achteraf zoek naar de invloeden en stijlen die erin zijn geslopen, kom ik altijd uit op de periode tussen 1945 en 1970. Mijn songs zijn geëvolueerd van klassiek naar jazz. Maar die stijlen zijn voor mij bijkomstig.
Uiteindelijk wil ik gewoon “Sarah Ferri”- kes maken. Allemaal verschillende smaakjes uit dezelfde koekendoos. ;o)
Het lijkt misschien een domme vraag, maar hoe kwam jij tot de ontdekking dat je eigenlijk kon zingen?
Ik heb daar toen ik klein was nooit bij stilgestaan. Het was wel altijd aanwezig. Wanneer de stofzuiger aanstond, zong ik meerstemmige melodietjes boven die zoemtoon. In die tijd gingen we nog naar zo’n evangelische kerk, waar er voortdurend werd gezongen. Mijn zusjes en ik namen thuis vaak dat songboek met psalmen uit de kast om nog eens alle liedjes te overlopen zoals “De Here is mijn Herder” enz. haha, waar is den tijd ?!
Nadien werd dat songboek vervangen door cassettes en oude platen met muziek uit de seventies. Daarna waren het opnames van de afrekening die we overtapten van Studio Brussel. En natuurlijk met alles meezingen uit volle borst :o)
Eigenlijk dacht ik toen dat ik beter was in piano, omdat ik daar goede punten op kreeg. Ik heb altijd een altstem gehad en omdat ik soms die hoge noten niet voluit met de borststem kon nemen zoals sommige sopranen (Kate Bush), dacht ik dat zingen niet echt voor mij was weggelegd.
’t Is pas toen ik met een jeugdvriend zo eens een paar covertjes meezong op gitaar, dat hij me gevraagd had om mee te zingen in zijn band die later Misses Bombie werd. Toen ben ik voor het eerst zelf beginnen improviseren en experimenteren op zang. Ik kreeg toen bij de eerste optredens veel complimentjes en dan ben ik dat zo’n beetje beginnen beseffen denk ik.‘k Was toen 19 jaar of zo.
En dat leidt me naar mijn volgende vraag, hoe belandt iemand die zo jong is in dit muziekgenre? Ingegoten met de paplepel?
Mijn vader speelde thuis vaak eigen composities op gitaar. Zijn melodieën hadden specifieke kleuren die het huis vulden met een warme, zuiderse gloed. Ik kon echt genieten van die gelukzalige sfeer. Als ik nu terugblik, weet ik dat hij vaak voicings uit de jazz en de bossa nova gebruikte en dat me dat al die tijd onbewust heeft beïnvloed. Ook die typische Italiaanse romantiek heb ik wel een beetje mee van hem. En de spaghettiwesterns vond ik ook altijd super, met de muziek van Ennio Morricone. Anderzijds heb ik die noordelijke,winterse kant door op te groeien in België denk ik. ‘k Heb me een tijdje volledig ondergedompeld in grunge en stonerock, maar sinds ik de diva’s uit de jazz heb leren kennen en de prachtige songs uit de old jazz, heb ik het gevoel dat ik ben thuisgekomen. Hierin kan ik met mijn stem en mijn warme buikgevoel veel meer mijn ei kwijt.
Je hebt er wel geen makkelijk publiek mee gewonnen, hee? Ik bedoel bij een rockconcert of zo mag je al eens een fout maken (so what) maar jij zit wel met een publiek dat bijna noot per noot volgt
Dat klopt. Maar zo’n publiek luistert en heeft respect voor wat je brengt en vraagt niet uitsluitend entertainment, maar vooral inhoud. Op zo’n stille momenten waarop je een speld hoort vallen, krijg je de kans om de mensen mee te nemen naar jouw wereld.
Trouwens, er is geen groter criticus dan ikzelf. Ik ben een vreselijke perfectionist, maar tegelijkertijd ook een chaoot die alles uiteindelijk toch op de laatste knip moet klaarspelen.
Als alles goed loopt, ben ik tevreden. Maar een concert is pas echt geslaagd, als je mensen kan ontroeren of warm maken.
Is de Sarah Ferri die we horen op een podium DE Sarah Ferri of ben je nog op zoek naar iets extra’s? (muzikaalgewijs bedoel ik die vraag....)
‘k Zou zeggen voor 2/3. De sound is zich nog volop aan het ontwikkelen omdat we nog maar een klein jaar met die bezetting spelen. Dus het klinkt nog niet helemaal zoals het zich in mijn hoofd afspeelt. Maar ‘k heb het geluk om met hele goede muzikanten samen te spelen die me meestal goed aanvoelen.
Sowieso evolueer je nog en blijft het een zoektocht naar hoe je het dichtste bij dat oorspronkelijke idee komt in je hoofd. Er moet nog wat ruimte zijn voor de muzikanten zelf, maar teveel compromissen zwakken de song af vind ik.
Sowieso voel ik momenteel wel aan dat die evolutie zich verder zal doorzetten in de jazz en oude singersongwriters-folk. Alleen moet ik, om de jazz waardig te zijn, nog heel wat bijbenen op piano en aangezien ik een luie leerling ben, heeft Christian Mendoza nog een vette kluif aan mij.:o)
Zingen gaat op dat punt veel meer vanzelf.
Jij nam deel aan het Jonge Wolven-concours, hoe belangrijk schat je dat in je carrière?
Het heeft me in de eerste plaats terug de moed gegeven om ermee door te gaan. Ik had een pak songs liggen, waarmee ik nog niks had ondernomen. Jonge Wolven is een van de weinige wedstrijden waar er veel uiteenlopende genres welkom zijn, die op andere wedstrijden minder goed passen. Het is ook een sympathieke wedstrijd zonder pretentie en met oog voor de inhoud eerder dan voor het imago. Tijdens de Gentse Feesten zit de spiegeltent vaak vol, waardoor je meteen al met een vrij groot publiek in contact komt. Trefpunt heeft sowieso veel podiumkansen geboden waaronder het groot podium op Sint Jacobs. Anderzijds heeft AVS ook de nodige publiciteit gegeven, het concert in de muziekfabriek bvb van Geert Faes is ook niet onopgemerkt voorbij gegaan. Het concert op het Laurentplein en het voorprogramma van Fischer-Z vloeien eigenlijk onrechtstreeks voort uit die allereerste optredens. Dus, het was voor mij zeker een grote eerste stap met een lage drempel.
Zou je alles over hebben voor je carrière en dan denk ik bv tussen de keuze van je studies en het showbizzdom ...
Momenteel speelt muziek een belangrijke factor. Ik kan me een leven zonder muziek moeilijk voorstellen. Maar dat kan niemand je eigenlijk afnemen, of je nu bekend bent of niet, tot je oud bent, je kan altijd creatief met muziek bezig zijn. Zelfs zonder piano of gitaar, want het zit in je hoofd, zolang ik maar kan zingen.
Het is gewoon leuk als je je muziek kunt delen met een grotere groep mensen.
Het showbizzdom is een lastige en artificiële zaak, maar je hebt het soms nodig als je een grotere groep mensen wilt bereiken en muziek wilt beoefenen als je job.
‘k Voel me op dit moment voor de eerste keer als een vis in het water, dus ja, muziek staat op plaats nr.1. Dat is altijd zo geweest, maar nu pas besef ik dat ik die piste echt een kans moet geven. ‘k Zal niet rusten vooraleer ik een debuutplaat heb opgenomen en uitgebracht, hopelijk met succes. Nadien zie ik wel. ’t Is gewoon..., dat eerste ei begint vreselijk te spannen. Hahaha
Ik moest het tweemaal lezen, Sarah, maar op Dranouter en via de AB, dat is al geen vrij podium meer hee...
Ja, ‘k ben zelf heel content en fier op die 2 concerten. De programmator van Dranouter heeft me natuurlijk gezien op de finale van de dranouterrally. ‘k Hoop gewoon dat het in stijgende lijn blijft gaan. Als artiest hang je voor een groot deel af van de organisatoren, media, programmatoren of ze je al dan niet booken. Het hangt allemaal aan elkaar vast. Er is altijd iemand die u de eerste kansen moet geven alvorens het verder rolt. ‘k Heb al gemerkt dat wij de mensen vooral live overtuigen, maar daarvoor moeten ze u eerst op een concert gezien hebben, of gehoord hebben van anderen dat het goed was. Als dat domino-effect zo verder loopt is dat super. Dan hoef ik binnenkort zelf niet meer zo hard te pushen voor een optreden.
Wat me vooral tot je aansprak is die speelse spontaniteit van je dat een ontwapend effect heeft, ergens hoop ik dat dit gewoon een deel is van jezelf en niet vanuit eventuele zenuwen want serieuze muzikanten zijn zo saai …
‘k Ben blij dat het dat effect heeft. Soms denk ik bij mezelf: ‘Wat hebt ge der nu weeral uitgefloept?!’. Maar bindteksten vooraf instuderen, neen, dat is niet aan mij besteed. Ik ben geen goede grappenmaker en ook geen stoere rockster. Ik kan alleen maar mezelf zijn, maar dat komt misschien niet altijd goed over in een wereld vol attitudes. Ik ben alles behalve cool, en soms zelfs helemaal ‘fout’ denk ik. ‘k Heb vaak het gevoel dat ik niet van Venus, noch van Mars, maar van Pluto kom :o)
Ik heb begrepen dat je dit jaar de studio in wil duiken, ga je dat via een eigen uitgave doen of via een platenmaatschappij?
Er is een label dat sowieso wil doorgaan. Maar het is toch nog zoeken naar de juiste formule en de juiste partners. Er hebben al 2 contracten voor mijn neus gelegen, maar ik wil niet zomaar blindelings tekenen. Het blijft altijd een gok, maar dan wel een weloverwogen gok. Ik moet nog wat sparen, maar ik zou eventueel de productie zelf betalen.
Hoe zou de ideale cd van Sarah Ferri er voor jou uitzien?
Ik hoop dat de producer het beste van de songs extra in de verf zet en de ziel nog meer naar boven haalt. Dan is voor mij de CD echt geslaagd. Of bedoel je werkelijk de cover? In dat geval heb ik een heel goede fotograaf op ’t oog.
Nu je zelf op een podium staat, begrijp je dat iemand artiesten zo kan verafgoden?
Eigenlijk niet. Ik heb dat zelf nooit gehad voor een artiest, wel bewondering maar nooit verafgoding. Wat ik wel begrijp is dat mensen naar een concert gaan voor een belevenis, om mee weg te dromen en op te gaan in de muziek en zich onderdompelen in een bad van euforie. Zo beleef ik muziek soms. Sommige artiesten hebben een enorm charisma en geven zoveel van zichzelf waardoor de emotie de mensen overspoelt, waardoor ze geëmotioneerd geraken. Ik denk dan aan Ella Fitzgerald , Nina Simone, Billie Holiday, Louis Armstrong, Melanie of die oeroude blueszangers enz. Die raken u via muziek maar blijven heel bescheiden en menselijk. Maar imago en het goddelijke hebben er in mijn ogen niks mee te maken. Ik zou nooit willen dat mensen van mij een ‘god’ maken, want een God mag niet meer menselijk zijn. En we zijn tenslotte allemaal gewone mensen, den enen is niet beter of den andere.
Ik vraag dit aan iedereen : je favoriete plaat aller tijden is ...
Heb ik niet. Er zijn er teveel en ik kan niet kiezen. Dat is net alsof je tussen je kinderen moet kiezen en zeggen van wie je het meeste houdt.
Het laatste woord geef ik aan jou Sarah.
Tot op één van de gigs ;o)
’Go call the captain’ van het New Yorkse gezelschap The Whispering Tree is zo één van die platen die weliswaar nooit je leven zullen bepalen, maar als aangenaam gezelschap mag hun folky indiegeluid er zeker wezen en daar deze wereld nu eenmaal nood heeft aan andere dingen dan Lady GaGa die zich als de nieuwe Courtney Love gedraagt, besloot MusicZine om eens op visite te gaan bij Eleanor Kleiner.
Kunnen jullie eens proberen om de muziek van The Whispering Tree te omschrijven?
Zeker, maar dat is nu niet bepaald een makkelijke vraag hoor. Wij streven vooral naar eerlijkheid zowel wat de productie als het songschrijven zelf betreft want wij willen op de eerste plaats de mensen raken die naar onze muziek luisteren. Onze muziek vindt zijn roots in de folk maar door de vele invloeden krijg je iets unieks…
Ik bedoel het niet slecht maar uw muziek associeer ik nu niet bepaald met thuisstad New York hoor, ik denk meer aan zo’n natuurlijk gebied!
Maar natuurlijk want een stad impliceert geld en ego’s en zo’n natuurgebied straalt iets rustgevends uit, bedankt hoor!
New York is de hipste stad ter wereld maar daar zie je toch de bomen door het bos niet meer?
Spijtig genoeg zijn daar ook geen bossen meer, maar het goede van de zaak is doordat wij daar wonen dit toch ook gezorgd heeft voor heel wat nummers, zo is “The tallest” geschreven met New York in ons achterhoofd.
Natuurlijk kun je er ook niet omheen dat een stad bevolkt is met mensen en dat de beste dingen om ons te inspireren.
Wat dat aantal artiesten betreft : er zijn er inderdaad zo veel dat het voor ons een uitdaging is om door te breken.
En toch als je de muziek hoort van The Whispering Tree…dan is het of jullie weg willen van deze wereld.
Misschien niet van de wereld, maar in ieder geval van heel wat aspecten daarvan!
Vinden jullie zo’n escapisme eigenlijk een goede zaak?
Goede muziek houdt je weg van de dagdagelijkse sleur maar ik zou dat niet echt escapisme durven noemen hoor, integendeel! Ergens is dat het meest gezonde wat een mens kan doen want het brengt je heel wat dichter bij de waarheid. Goede muziek kan ervoor zorgen dat je ontsnapt van je ego en nooit vergeten dat we ergens allemaal met elkaar verbonden zijn.
Het is maar wat je gelooft zeker? Jullie hebben elkaar leren kennen in Londen, vertel daar iets meer over …
Elie is van Frankrijk en ik van New York. Wij hebben elkaar ontmoet in het Centrum Voor Hedendaagse Muziek in Londen. Eigenlijk is dat een klein ongewoon schooltje en we zaten nu eenmaal toevallig in dezelfde klas. Eigenlijk was ik op zoek naar iemand die kon koken en ook nog wat muziek kon spelen…maar voor we het wisten zaten we echter met elkaar nummers te schrijven!
En dat bracht je zelfs tot in China!
We gaan u een geheim vertellen…dat was gewoon een casino in Macau. Wij moesten Italianen nabootsen en onnozele crooners zingen op gondels in nagebouwde kanalen in een nagebouwd Venetië!
Beetje de mensen bedotten, jullie!!! Wat is het raarste verhaal dat je uit China meegebracht hebt?
Ik vrees dat het gewoon niet raar genoeg is. Een stalletje waar men dode ratten verkoopt? Honden in zakken op een markt? Hoe langer ik er over na denk hoe moeilijker het wordt om te weten waar eerst te beginnen!
Wat inspireert jou muzieksgewijs?
Mooie plaatsen, grote performers zoals Jacques Brel, goede boeken, Leonard Cohen, folkkunst, reizen, sterke emoties. Eigenlijk muzikaal alles, zolang het maar eerlijk blijft …
Ik heb al zo veel bands geïnterviewd en als ik hun vraag wie hun beïnvloed heeft dan is het steeds : niemand … Ik geloof er eerlijk gezegd niks van …
Eleanor : Mijn grootste invloeden zijn waarschijnlijk The Beatles, Pink Floyd, Simon & Garfunkel en Radiohead. De laatste tijd luister ik veel naar Iron and Wine, Antony and the Johnsons en Laura Love.
Elie : Vind ik toch een moeilijke vraag. Ik luister naar zo veel en dat gaat van death metal tot progrock, van jazz tot klassiek … Om u toch wat namen te geven Frank Zappa, Nine Inch Nails, John Scofield en Radiohead.
Wat betekent muziek voor u ?
Het betekent dat er magie en mystiek in dit universum is.
En uw favoriete plaat aller tijden is …
Eleanor: Dat is nu eens een onmogelijke vraag, zie! Ik kon die vraag niet beantwoorden toen ik 14 of 15 was en toen had ik maar een paar platen om uit te kiezen.
Misschien was ‘The Wall’ één van de platen die het meeste voor mij betekenden. Het is één van de eerste platen die mijn kijk op de realiteit veranderd heeft.
De eerste keer toen ik de plaat hoorde, was ik ervan overtuigd dat ik het zelf geschreven had, want ik kon maar niet geloven dat er iemand rondliep die zich zo goed kon verpersoonlijken als ik zelf.
Goede muziek is voor mij het soort muziek die de barrières tussen de mensen wegblaast.
Pas op, tot op vandaag heb ik er nog geen flauw idee van wat nu het concept van de plaat is want hoe ik de plaat ervaren heb heeft waarschijnlijk niks te maken met de oorspronkelijke bedoeling van de plaat.
Ellie: Zoals ik al aangaf liggen mijn invloeden zeer ver uit elkaar … Om er u een paar te geven : Abra Moore ‘Sing’, NIN ‘The Downward Spiral’ of Marillion ‘Season’s End’.
Het laatste word is aan u …
Eleanor : Bedankt om te luisteren!
Ellie : Boycott BP!
Als dat geen statement is!
INFO www.thewhisperingtree.com
Toen ik de cd ‘Damaged hearts’ toe gestopt kreeg van Tex Taiwan had ik moeite om te geloven dat dit klein meesterwerkje van Belgische makkelij was. Een Belgische label is het in ieder geval niet geworden want hun debuut werd uitgebracht op het Briste Glasstone Records en benadrukt nog maar eens hun DIY-attitude. U wil namen zodat u ze in een hokje kan plaatsen? Wat dacht u van de genialiteit van Crystal Castles gecombineerd met het straaljagerseffect van een Atari Teenage Riot? Zoiets inderdaad en met verve, voor ondergetekende, de Belgische ontdekking van het jaar.
Het is normaal mijn job, maar goed : beschrijf eens jullie geluid…
Pieter: Beschrijvingen zijn altijd moeilijk. Ik probeer het altijd te zien als electropunk met een kitscherige kant. Maar er zitten ook wel wat donkere invloeden uit de New Wave in.
Voordat jullie superpopulair worden toch nog eens vragen waar de naam Tex Taiwan vandaan komt….
Evelien: Goed geprobeerd, maar dat is en blijft een goed bewaard geheim!
Toen ik jullie cd hoorde was mijn eerste gedachte : dit klinkt zo on-Belgisch
Evelien: Dat hebben we al vaker horen zeggen. Ik zou zeggen “geen idee hoe dat komt eigenlijk” maar volgens mij is dat gewoon een gevolg van het feit dat Pieter en ik ons doorgaans niet erg laten beïnvloeden door muziek van hier, en omdat er voorlopig nog geen andere act zoals de onze in België is. Daarbij, ons land blijft zich toch nog steeds het liefst aan het veilige en bekende “rock” houden.
Zo on-Belgisch dat jullie op een Brits label zitten…. Leg uit
Evelien: Wat rondmailen naar labels die ons wel aanspraken… Glasstone waren de eersten (na Basserk) om te antwoorden: de sjansaars!
Is dat niet gevaarlijk voor een Belgische groep, een Engels label? Ik denk maar aan die onontbeerlijke promomachine die Studio Brussel heet
Evelien: Om eerlijk te zijn… ik ben blij dat we in alle eerlijkheid daarop kunnen antwoorden daar trekken we ons nu eens gene fuck van aan se. Als ze ons willen draaien en/of goedvinden, moeten ze dat maar doen en dan is dat heel leuk, is het niet zo, dan zal dat ons ook niet kraken naar het buitenland toe.
Studio Brussel en de typisch Belgische rockrally’s liggen zo wat in dezelfde lijn voor mij, en naar die laatste hebben we een tijdje geleden al de finale middelvinger uitgestoken. DIY gaat zo ver als dat: we zullen het zelf wel maken, als dat voor ons weggelegd is, tenminste.
Om echt eerlijk met jullie te zijn volg ik de Belgische scene niet zo op de voet maar hoe zou je Tex Taiwan daarin zien?
Evelien: Dat blijft eerlijk gezegd afwachten… geen idee! Tot nu toe in feite enkel positieve reacties gehad, zeker van het jonge publiek.
Niet dat jullie vijanden moeten kweken maar wat denk je van die scene?
Pieter: Ik denk niet dat we echt moeite doen om tot een scene te behoren. Zoals ik het zie heb je crap, muziek die goed in elkaar steekt en muziek die goed in elkaar steekt en me aanspreekt. Daar hoeven wat mij betreft geen vakjes rond getrokken te worden. Ik ben fan van iedereen die zijn eigen ding wil en zijn eigen energie en creativiteit ergens in kwijt wil. Binnen of buiten the scene, who cares …
Vandaag in 2010 klinkt DIY meer dan een noodzaak. Geloven jullie zelf in de Facebook of de My Space promotie of wilden jullie niet leven in 1985 of zo toen alles van zelf ging….
Evelien: Soms denk ik dat artiesten lui geworden zijn op dat vlak, het gaat gewoon te gemakkelijk zo. Al zijn er natuurlijk duizenden en duizenden acts op Myspace en is iedereen dat comment gespam intussen ook wel wat beu, wat maakt dat je uiteindelijk ook weer minder snel beluisterd/ontdekt wordt. Het is gemakkelijk, maar ik ben niet zeker of het wel zoveel beter is.
Pieter: Ik denk dat die dingen er wel voor gezorgd hebben dat bands een beetje uit hun ivoren toren komen. Ze hebben nu wel door dat het niet meer vanzelf komt en dat er gewerkt moet worden. Budgetten worden kleiner, sex drugs and rock ’n roll schaarser. Hard werken en er voor gaan, da’s de boodschap en je omringen met goeie mensen.
Die DIY beweging betekent keiveel werk, nooit moe van??
Evelien: Ik heb wel eens van die momenten dat ik denk “Laat me nu gewoon allemaal even met rust!” want inderdaad, het is een hoop werk: je eigen woordvoerder zijn, organisator, artwork-ontwerper, stylist, … allemaal dingen die bij het allerbelangrijkste – het muziek maken zelf – er nog eens bovenop komen.
Pieter: Goh, ik zou het echt niet anders willen. Ik ben een gigantische controlefreak. Ik kan er echt niet tegen als ik dingen uit handen moet geven en ze niet gedaan worden zoals ik ze zelf zou doen. Dus DIY is een prima oplossing daarvoor.
Ik kon het niet laten (sorry) maar ik dacht Crystal Castles en Atari Teenage Riot toen ik je hoorde….
Evelien: Dat waren in den beginne vooral grote invloeden ja, je moet toch een beetje een uitgangspunt hebben om van start te gaan binnen een genre, maar gaandeweg hebben we ons gerealiseerd dat dat in feite niet eens noodzakelijk is. Pieter en ik zijn van nature eerder ‘rockmensen’, wat maakt dat we onze electro vanuit een andere invalshoek gecreëerd hebben. Misschien dat net de punch aan ons album gegeven heeft.
Een van de leuke dingen uit jullie geluid zijn ongetwijfeld die synthgeluidjes die net uit spelconsoles van Atari’s of zo komen, leg eens uit…
Pieter: Ik heb wel een zwak voor ongelooflijk lelijke geluiden en enorme kitsch en glitchy bleeps. Samplen en klooien met gameboys, emulators en dergelijke zijn wel mijn ding.
Dan is er Evelien, da’s wel naar de cd te beoordelen één brok energie. Totaal uitgeblust na een optreden veronderstel ik?
Evelien: Dat valt heel goed mee. Na onze allereerste optredens twee jaar geleden was ik altijd kapot, ik herinner me zelfs een keer dat ik er zo overgegaan was qua fysieke activiteit dat ik me achteraf doodziek voelde. Maar dat went allemaal, je leert beter je energie verdelen, voelt wanneer je wat gas moet terugnemen en daarnaast is er natuurlijk nog bier. En ja, ik heb eigenlijk overal en altijd energie teveel en onnodig veel bewegen is een van mijn favoriete bezigheden.
Pieter: Ik slaag er alleen nog niet in om een optreden te beëindigen zonder een stijve nek. Moet misschien dringend eens in de leer bij Evelien.
Soms lijkt jullie cd wel als een dolle rit op één of andere kermisattractie….
Evelien: We wilden dan ook zoveel mogelijk energie overbrengen met dit album. Ik vind het altijd grappig als ik van mensen hoor dat ze totaal vermoeid waren na het beluisteren van onze cd, dan zijn we in ons opzet geslaagd.
Pieter: Ik rust al genoeg achter mijn bureautje tijdens de week. Af en toe moet de stoom en stress er een keer uit.
Wat zijn jullie onmiddellijke plannen?
Pieter: Wat optredens doen en in november komt er normaal gezien een kleine tour. Natuurlijk ook wat muzikaal herbronnen, want da’s wel nodig na keihard te hebben gewerkt aan een plaat.
Evelien: Ik ga mij geregeld terugtrekken op mijn kamertje om een beetje aan solo-brol te beginnen werken, van het DIY-opgenomen lofi-soort. Het zal vooral rock worden, maar ik sluit electronische invloeden niet uit. Ik hoop er hier en daar ook wat piano in te stoppen. Dat zal uiteraard niet het einde van Tex Taiwan betekenen; ik gedij gewoon goed in meerdere projecten tegelijk.
Ik vraag het aan iedereen, dus ook aan jullie : wat is je favoriete lp aller tijden?
Pieter: Experimental Jet Set, Trash and No Star. Hoewel ik tegenwoordig erg into de piano punk van de eerste plaat van The Dresden Dolls ben. De titel ontsnapt me nu wel even.
Evelien: Recent nog maar voor mij, dus misschien moeilijk ‘aller tijden’ te noemen, maar Dragnet van The Fall vind ik een erg goed album. En alles-alles-alles wat Chris Knox heeft aangeraakt, zijn Songs Of You & Me is in ieder geval goed op weg om die plaat te worden.
Het laatste woord is aan jullie …
Bedankt voor de toffe vragen en hopelijk tot volgende zomer op één of meerdere festivals, zodat we onze centen niet meer op een kantoor moeten verdienen …
Starling Crush - “Ik ben misschien naïef maar ik denk nog altijd dat indien je talenten bezit dat het volk wel van zelf op je zal afkomen.”
Starling Crush zegt je misschien nog niks maar dit Amerikaans duo heeft ondertussen wel al de steun gekregen van 4AD kunstenaar Vaughan Olivier en dat is niet zo maar toevallig want geregeld hoor je de invloeden van Cocteau Twins.
Prachtige dreampop die af en toe wat naar country ruikt en voor MusicZine meer dan reden genoeg om een interview te hebben met de wondermooie Jennifer.
HOE ZOU JIJ JE MUZIEK OMSCHRIJVEN?
Amerikaanse melodische pop-rock, vind je dat dit goed klinkt?
HET IS NATUURLIJK UW BESCHRIJVING? JENNIFER.
IK HEB STARLING CRUSH OMSCHREVEN ALS COCTEAU TWINS MET HARRIET WHEELER ALS ZANGERES
Ik weet het en ik heb meteen de hulp moeten inroepen van Google maar toen ik zag dat zij de zangeres van The Sundays was, werd ik meteen blij want zij heeft een fantastische stem.
Wat Cocteau Twins bertreft moet ik u eerlijk bekennen dat ik daar vroeger zelden of nooit naar luisterde, het was Michael die mij hun heeft leren kennen.
Ik weet dat Michael sterk door hun beïnvloedt is dus dat is ook weer een vergelijking die opgaat.
VOOR DAT JULLIE MET STARLING CRUISH BEGONNEN, DEDEN JULLIE MUZIKAAL IETS VOLLEDIG ANDERS, NIET?
Wat mij betreft, niet echt. De meeste nummers die op deze cd staan heb ik over een langere tijdspanne geschreven en in één of andere vorm heb ik ze gezongen.
Toen ik Michael ontmoette was het de bedoeling dat ik op zoek was naar een gitarist maar toen ik hem beter leerde kennen zag ik dat hij meer kon dan alleen gitaar spelen.
Met Michael was het meteen duidelijk dat hij zo’n Cocteau Twins-sfeer wilde creëren en hij was ook de enige persoon denk ik die tot zoiets in staat was, en ik wis tdan ook meteen dat hij de ideale partner was om samen met mij Starling Crush te vormen.
IK HEB OOIT EENS GELEZEN DAT JULLIE COCTEAU TWINS WILDEN COMBINEREN MET BRITROCK, LEG DAT EENS UIT…
Ik zou nu niet echt gaan beweren dat we een poging gaan ondernemen om het geluid van Cocteau Twins te verrijken. Ze zijn nu eenmaal zeer belangrijk voor Michael en ik ben ervan overtuigd dat je dat zeer goed kan horen.
Wat Britrock betreft, moet ik het nogal hebben van die orchestrale omkadering die je meestal in zulke muziek hoort.
Groepen zoals Elbow, Muse of Oasis kunnen echt iets bij me los maken en zij vertrekken altijd vanuit het standpunt vanuit een simpele song en dat is nogal belangrijk voor mij…ik bedoel maar voor mij is het belangrijk dat je een song kan herleiden tot zijn akoestische vorm en toch overeind blijft staan.
Tijdens het opnameproces ben ik iemand die zeer ongeduldig ben, maar Michael kan dus lange tijd in de studio zitten en zich bezig houden met het zoeken naar allerlei soundscapes.
AMERIKA ZIT EIGENLIJK VOL VAN DE DREAMPOPGROEPEN, HOE GA JIJ UIT DIE GRIJZE MASSA GERAKEN?
Daar heb je gelijk in, maar ik vind dat je dit eigenlijk wel in ieder genre terug vindt. Dit gezegd zijnde heb ik er nooit van gehouden als men origineel doet om origineel te zijn, wat ik meer belangrijk vind is de authenticiteit. Je moet trouw blijven aan je roots, eerlijke zang afleveren, en uw eigen goesting volgen.
Dat is het enige wat je kan doen en als dat betekent dat je in een milieu komt dat overbevolkt blijkt te zijn moet je maar hopen dat een paar ogen je zullen opmerken.
AKKOORD JENNIFER, MAAR JE ZIT WEL MET EEN MUZIEKINDUSTRIE DIE OP HAAR GAT ZIT…
Juist en niet juist. Ergens is het een schande dat de labels opkomend talent geen kans of tijd geven om zich te ontluiken en het is een beangstigend idee hoeveel artiesten er nooit zouden gekomen zijn, moest dit systeem niet hebben bestaan. Nu kan je enkel maar bij labels gaan aankloppen als je een hitpotentieel hebt of kunt aantonen dat je terug kan vallen op een grote fanbasis. Dus eigenlijk moet je nu als groep al dat voorbereidend werk zelf gaan organiseren. Het internet biedt je zeker die kansen maar je ziet zeer goed dat er maar weinig groepen kaas gegeten hebben van hoe ze zichzelf moeten gaan promoten en het is soms moeilijk voor hun om de twee dingen (de muziek maken en de marketing) te combineren. Ikzelf vind die zakelijke kant nogal hard en ik weet dat je vrij vlug tegen de muur kan lopen. U zelf promoten is verre van een gemakkelijke opgave. Ik ben misschien naïef maar ik denk nog altijd dat indien je talenten bezit dat het volk wel van zelf op je zal afkomen.
IK VREES INDERDAAD DAT JE NAIEF BENT, JENNIFER. LITTLE SHOUT RECORDS, IS DAT JE EIGEN LABEL?
Ja, ik heb dat in het leven geroepen toen ik mijn EP “Little Shout” opnam onder mijn eigen naam…
NAAST DE DREAMPOP HOORDE IK OOK WAT COUNTRY-INVLOEDEN…
Natuurlijk. Toen ik begon muziek te schrijven was ik compleet weg van The Carter Family, Hank Williams, en daarna volgde Bob Dylan en Bruce Springsteen. Ik groeide op in het Zuiden en ik denk dat er daardoor een country-invloed in mijn stem zit die ik niet zo maar kan weg vegen.
Ik bracht een groot deel van mijn tijd in Nashville door alhoewel ik me helemaal niet aangesproken voelde hoe me ginder met country omgaat, wat niet wil zeggen dat ik daar geen artiesten ontmoet heb waar ik mijn hoedje niet voor af doe.
Toen ik in New York woonde en men begon tegen mij te zeggen dat ik country klonk, was ik daar totaal niet met opgezet. Nu is dat helemaal anders en ben ik trots op mijn roots en invloeden, want dat ben ik en zo klinkt nu eenmaal mijn stem. Ik vind zelfs dat het Americana-aspect ons een beetje onderscheidt van de dreampopfactor. We doen dat niet echt met opzet, het is gewoon zo gegroeid.
DE BEROEMDE VAUGHAN OLIVER VAN 4-AD ZORGDE VOOR JE HOES…
Michael heeft altijd gedweept met het werk van Vaughan terwijl ik moet toegeven dat ik niet eens wist wie dat was. Eens ik zijn werk zag was ik het volledig eens dat het waard was om deze man proberen te overhalen om een hoes voor ons te ontwerpen. Het was maar een waterkansje en we waren volop voorbereid dat we nooit van hem gingen horen maar plots vernamen we dat hij onze muziek goed vond en dat hij het best zag zitten om iets voor ons te doen.
Vaughan is een grote mijnheer en het was dan ook normaal dat we alles aan hem over lieten, en al gauw bleek dat het huwelijk tussen beeld en klank perfect verliep. We zijn zo tevreden met hem en soms kunnen we het nog niet geloven.
IS ER DAN GEEN GEVAAR DAT MEN JULLIE ZAL OMSCHRIJVEN ALS 4-AD NAAPERS?
Denk je niet dat er ergere dingen op de wereld zijn? Maar om nog eens eerlijk te zijn met je, ik had nog nooit van 4AD gehoord totdat Michael er over begon en hij mij de releases liet horen. Blijkbaar heb ik veel gemist want ik heb een groot respect opgebouwd voor de groepen die op dat label zitten. Ik ken nog niet alles hoor, daar zit zo veel tussen dat ik wel een tijdje zoet zal zijn.
WAT IS UW LIEVELINGSLP ALLER TIJDEN?
Dat is nu de moeilijkste vraag van allemaal… Mijn antwoord zal van jaar tot jaar, van maand tot maand, van week tot week verschillend zijn. Misschien speelt het zich af tussen Springsteen’s “Darkness of the Edge of Town”, alles van Elbow of Van Morrison, Dylan’s “Oh Mercy”en The Beatles’ “Let it Be Naked”. Misschien is het beste antwoord de plaat noemen die me complete bloot gesteld heeft aan het medium muziek. Dan heb ik het niet alleen over de impact maar ook hoe ik het bv dag in dag uit liep mee te zingen. Dat wordt dan “The Joshua Tree” van U2.
Dat is een fantastische ervaring van het begin tot het einde, het heeft mij volledig verandert. Het was net alsof ik begreep dat ik op een bepaalde moment hetzelfde ging nastreven. Het is nog altijd een album waar ik zelf nog volop van kan genieten….
EN HET LAATSTE WOORD GEEF IK AAN U, JENNIFER
Ik beschouw het als een voorrecht dat ik muziek mag maken. Ik wil iedereen bedanken die dit leest of die de tijd neemt om eens te luisteren naar Starling Crush.
INFO http://www.myspace.com/starlingcrush
Nederlands 
Français 
