School Is Cool, Ideaal ‘Flikkerlichtjes’ muziek om onze donkerste dagen zo goed mogelijk door te komen en Ideale ‘Bubbel’ muziek voor de student na een stresserende examenperiode. Resultaat een (bijna) volle Terminus om twee beloftes aan het werk te zien … School Is Cool met Cape Coast Radio als support.
De laatste winnaar van Humo’s Rock Rally trekt de clubs rond om hun debuut ‘Entropology’ zo sterk mogelijk in de spotlights te plaatsen. School Is Cool staat garant voor gevarieerde, subtiel uitgekiende indiepop met synths en een opzwepende percussie, die groots en overweldigend kan zijn door strijkers en orkestraties , zonder bombastisch aan te voelen. Ze hebben al een handvol singles uit die meer dan moeite waard zijn en hun talent en creativiteit bevestigt en hen een verdiende winnaar maakte van de Humo’s Rock Rally .
Een goed uur werden we omarmd van onbevangen frisse, dynamische, springerige en lieflijke songs die vol enthousiasme werden gespeeld . Een uiterst genietbare set trouwens , waarbij de singles goed verdeeld zaten in de set . Melodieusiteit en vindingrijkheid gingen hand in hand en live werd hun kleurenpalet overstelpt met heel wat percussie; zoals op “Car, backseat, parking lot” , en de gewaagde “On the beach of Hanalei” en de titelsong van de cd . Jeugdig enthousiasme alvast op het singlemateriaal “The world is gonna end tonight”, een klassieker die de set opende en meteen de aandacht naar zich toe trok, verder een hitsende “In want of something” en “New kids in town” en tot slot een vaardige, broeierige “Road to Rome” en “Warpaint” , die taferelen oprakelde van de Timelords klassieker “Docterin’ the tardis (Dr Who)” naar boven. Wat gas werd teruggenomen door de dromerige, sfeervolle “O! Delusions” en “Trouble in the engine room”, die soberder klonken. Soms wisselde de leden van instrument , maar alles gebeurde zo spontaan en ontspannend .
School is Cool , band met een positieve vibe en uitstraling. Ze trakteerden ons nog op een Mumford & Sons geleeste “Road to nowhere” (Talking Heads) , een Pixies song en een niet versterkte “Car, backseat, parking lot” in het publiek wat hun speelsheid en vindingrijkheid nogmaals onderstreepte …Mooi ! School Is Cool is meteen top !
Op dreef konden we komen met het beloftevolle Cape Coast Radio , band van Nick Berkvens (ex Transit, bandlid van Sleepingdog). Het trio had een heuse band (leden van Marble sounds, Isbells en Sleepingdog?) rond zich verzameld om hun titelloos debuut elan te geven . En inderdaad, terecht, want we hoorden een reeks aanstekelijke, dromerige en lichtvoetige, speelse songs , boeiend, doordacht, trippend en gesofisticeerd. Ze brengen invloeden van de krautrock, Notwist , Grandaddy en Vampire Weekend . Op die manier kregen ‘de neushoorn’, ‘de aasgier’ en ‘de mandril’ duidelijk muzikale vorm . Geslaagd optreden dus!
Organisatie: de Zwerver, Leffinge ism Jong Oostende (ikv Fete d’Hiver)
Trixie is de Amerikaans/Belgische dochter van wijlen Chris Whitley , een sing/songwriter binnen de bluesroots/americana. Een paar opmerkelijke platen als ‘Living with the law’, ‘Din of ecstacy’ en ‘Terra incognita’ sierden z’n werk. Hij pendelde tussen New York en België. Met z’n vrouw Hélène Gevaert had hij een dochter Trixie , die net als haar vader de muzikale microbe in het bloed had . Na de scheiding van haar ouders , ging ook zij heen en weer tussen Gent en New York. Ze werd een multi-instrumentaliste, die piano, gitaar en drums onder de knie had . Al op jonge leeftijd kon ze haar talent tentoon spreiden .
Eerder het jaar maakte ze nog deel uit van Daniel Lanois’ Black Dub en ze verdiende al haar strepen in samenwerkingen met Meshelle Ndegocello, Marc Ribot, Brian Blade en Robert Plant . Ze zijn allemaal te vinden voor haar aparte; indringende, doorleefde, emotionele soulfulle stem , meeslepend, rauw en elegant .
Met de kerst- en nieuwjaarsdagen verblijft ze een tijdje in Europa en in België bij haar familie. En dan neemt ze de gelegenheid te baat voor enkele gigs … Een ideale kans om de getalenteerde jonge blonde 24 jarige artieste aan het werk te zien; in Antwerpen, Oostende en met het nieuwe jaar in de Handelsbeurs, nog voor de release van haar eerste studioplaat …
Ook vanavond tijdens de soort tryout , was de unieke locatie in Oostende uitverkocht om de dame solo aan het werk te zien . Een intiem clubsfeertje drong zich op. Ze zat ietwat verscholen op het podium achter haar piano, met de lampedeires, kandelaars en een bloemengordijn. Verder wisselde ze nog af op akoestische en elektrische gitaar. En ze voelt nog steeds aan, als ze hier is, dat er een gezonde dosis spanning en stress heerst …
Overwegend hadden we een rustige , ingenomen, intieme set die af en toe wat meer rauwe energie ademde en vaart of kracht voorzag in het materiaal. Op die manier waren we onder de indruk van o.m. songs als “I’ breathe you in my dreams” en “I’d rather go blind” van de frêle jongedame . Een paar stukjes van de te verschijnen plaat kwamen vanavond te berde .
Ze pakte in de bis uit met gevoelige ballads , “Strong blood” en “Undress your name” die door stiltes extra beladen klonken . Puur oprecht, innemend , pakkend en charmant.
Gesmolten waren we in de uur durende set. Ongekunsteld en treffend … Met op de achtergrond het klotsende water van het ‘zei-tjen’ en de fonkelende sterretjes … Merry Xmas Mrs Whitley … En haar brede glimlach was in ons geheugen gegrift …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/vrijstraat-o-oostende/
Organisatie: de Zwerver, Leffinge ism Jong Oostende (ikv Fete d’Hiver)
Ryan Adams - Groots talent die rond de eeuwwisseling met de cd ‘s ‘Heartbreaker’ en ‘Gold’ enkele pareltjes afleverde . De americana sing/songwriter had in zijn onstuitbare productiviteit toch wel te lijden aan wisselvalligheid, maar had steeds een handvol prachtsongs klaar. met ‘Easy tiger’ , een paar jaar terug , laste hij een sabbatperiode in. Hij trad intussen ook in het huwelijk met de actrice Mandy Moore.
Back is hij nu met een nieuwe plaat ‘Ashes & Fire’, geproduceerd door de zeventigjarige Glyn Johns , die al Rolling Stones, Steve Miller Band, The Eagles , The Who, Joan Armatrading en John Hiatt op z’n palmares heeft staan.
Op de nieuwe cd horen we sfeervolle americana en ingetogen werk met o.m. Norah Jones . 11 mooi gearrangeerde songs die een Dylaneske, Verlaine invloed hebben. Met de cd toont hij aan dat hij binnen de americana niet is afgeschreven, maar in staat blijft fijn ambachtelijk materiaal af te leveren.
Het Britse collectief The Leisure Society uit Brighton past in het plaatje van de ‘new British scene’ van fleurige neofolkypop. Nick Hemming en Christian Hardy zijn de creatieve spil. Ze zijn toe aan de tweede plaat, die ‘The sleeper’ opvolgt … Songs die een prikkelend lentegevoel creëren en toch herfstig kunnen zijn door de melancholisch, dromerige inhoud.
De groep past in het plaatje van The Decemberists, Port O’Brien, Noah & The Whale, Mumford & Sons, de indie ’bombast’ Britfolk van Midlake en durft de brug te slaan naar de fijne samenzang van Fleet Foxes en Grizzly Bear. Door de soms bredere en weelderige arrangementen komt Arcade Fire wel eens om de hoek gluren. Ze kwamen in de picture door Guy Garvey van Elbow.
Een arsenaal van instrumenten als toetsen, cello viool, blazers, accordeon, mandoline en flutes zorgen voor kriebelingen en geven elan aan de catchy melodieën . The Leisure Society legt de klemtoon op de klankkleur, die het sterkst uit de verf komt bij “Dust on the dancefloor”, “You could get me talking” en “I shall forever remain an amateur”.
Best spannend cdtje , die de dromerige, broeierige songs sierlijk, gracieus, ingehouden en ingetogen brengt.
Samen met Kitty, Daisy & Lewis zorgt dit gezelschap ervoor dat rockabilly wat nieuw leven wordt ingeblazen . Een frisse wind van deze singsongwriting lady en haar begeleiding die broeierige, frisse, aanstekelijke rock’n’roll –a-billy mengt met country, jazz, blues en r&b. Met smaak presenteren ze elf boeiende (semi-akoestische) songs die een overtuigend gitaarspel en – getokkel hebben als rode draad, en met viool, (staande) bas en drums voldoende kunnen variëren. “I swear” , Danger , “Against the law” , “This crew” en “Where did you go” zijn wat rauwer en geven er graag een tandje bij . Ella Fitzgerald, Billie Holliday en Etta James zijn belangvolle inspiratiebronnen voor de songschrijfster . Een beetje ondeugend , maar een lieflijk , eerlijk oprechte plaat … Zo hebben we het graag van deze beloftevolle artieste .
Een kleine twee jaar terug debuteerde het kwartet onder Christopher Owens en Liza Thorn. Het jonge bandje bracht met ‘Album’ twaalf emotievolle, licht melancholische indiegitaarpopnummers, waarin beheerste uitstapjes waren naar de rock’n’roll, wave en shoegaze.
Op de tweede cd ontpopt Owens zich nog meer als songschrijver en is de brug van ‘60s Beach Boys , 70s psychedelische rock, stoner, shoewavepop en sfeervolle dromerige pop nog sterker gemaakt.
De eerste songs “Honey bunny”, “Alex” en “Die” trekken meteen de aandacht door de ietwat ruwe aanpak, dan slaat het om naar zeemzoete love van o.m. “Saying I love you” en “My ma”. “Vomit”, “Just a song” en “Forgiveness” zijn uitgesponnen , en boeien en intrigeren door de verschillende muzikale stijlen.
‘Father, Son, Holy Ghost’ is best een overtuigende plaat van de band uit San Francisco, die dramatiek, intimiteit en extravertie verwerkt.
De 34 jarige Texaanse zangeres Jolie Holland kwam vorig jaar in de belangstelling met de soloplaat ‘The Living & The Dead’ . Vroeger maakte ze deel van uit van het hier relatief onbekende Be Good Tanyas . Haar solowerk intrigeert dus duidelijk meer … Ze onderscheidt zich in eenvoudige traditionele sing/songwriterpop, geworteld in blues, country, folk en jazz en wordt gerekend tot de nieuwe lichting vrouwen folkpop/americana als Gilian Welch, Chan Marshall (Cat Power) en (Leslie) Feist . Ze heeft een kritisch scherpe tong.
Voor de nieuwe plaat haalde ze de mosterd bij de ‘Zuma’ plaat van Neil Young ; de songs kwamen zelfs deels onder invloed tot stand.
Muzikaal namen ze een akoestische start om dan elektrisch, fraai gearrangeerd aangevuld te worden. We horen in de ingetogen, sfeervolle, dromerige, broeierige nummers invloeden van Dylan, Waits, V.U., Joni Mitchell, Rickie Lee Jones, Janis Joplin en Lucinda Williams.
De rustieke bassisfeer van het materiaal krijgt een beklemmend, onheilspellend karakter en wordt gesierd door een lichtelijk bezeten voordracht.
De toon van het heftige spul wordt al meteen gezet door opener “All those girls” en “Remember”. Op “The devil’s sake” en “Honey girl” overheerst een bluesy gitaargetokkel. Opmerkelijk is ook “Rex blues” ( cover van Townes van Zandt) die raakt en kippenvel bezorgt.
De ingetogen pracht en soberheid van o.m. “Tender mirror” , “Gold & yellow” en “Little birds” krijgen gevoelige aanvullingen. Emotioneel word je behoorlijk heen en weer geslingerd, maar besluiten kun je dat haar vrouwelijke sing/songwriterpop een tijdloos karakter heeft .
Het debuut van de jonge 21 jarige roodharige zangeres Katy B(rien) uit Londen mag er duidelijk wezen. Katy B heeft op haar ‘missie’ een handvol leuke, verrassende, aangename, dansbare singles staan. Songs als “Easy please me” , “Perfect stranger”, “Hard to get”, “Lights on” (feat Miss Dynamite) en de titelsong klinken fris, sprankelend, en zijn frivool en meezingbaar.
De jonge dame weet pop moeiteloos te combineren met dubstep en clubdance en kleurt het met electro, rave en ragga .
Ze verovert de hitlijsten en spoort jonge artiesten aan om alvast hetzelfde te proberen. Niet alle songs op het debuut hebben hitpotentieel, maar de aanstekelijke melodie en de onschuld druipen er van af . Ze kan alvast rekenen op de support van Magnetic Man en Miss Dynamite. Haar missie is nu al geslaagd!
Heather Nova grijpt op de nieuwe cd terug naar de hoogdagen van haar muzikale carrière en dan hebben we het over ‘Oyster’ en ‘Siren’, de bijhorende live ‘Blow’ en met een knipoog naar haar debuut ‘Glow stars’. De muzikanten van die periode zijn er hier terug bij . Op die manier laat ze het (mindere) (semi-akoestische) werk van ‘Storm’ , ‘Red bird’ en ‘The jasmine flower’ wat achterwege en horen we vertrouwde, sfeervolle, dromerige poprock, gedragen door haar kristalheldere, hemelse emotievolle stem . Viool- en strijkerspartijen vullen opnieuw aan .
Net als vroeger weten een handvol songs te overtuigen, zoals “Beautiful ride”, “Higher ground”, “Do something that scares you” en “Turn the compass round”. Ze kan hiermee jongere vrouwelijke fans aanspreken en de vroegere fan vindt terug aansluiting.
Het album is geïnspireerd op haar kindertijd die ze met haar ouders doorbracht op een inmiddels gezonken zeiljacht , waarmee ze door het Caribische gebied trok .
Achter het debuut van Bon Iver aka Justin Vernon ‘For Emma, Forever ago’ schuilt een heel verhaal . Hij slaagde in meeslepende en intieme songs van pakkende weemoed, die hij in totale afzondering opnam.
Op de opvolger, simpelweg ‘Bon Iver’ genaamd geeft hij de indruk te hebben rondgetrokken , gelet op de plaatsnamen als songtitel . Hij weet nog steeds een bijzondere sfeer te creëren, bepaald door een emotievolle, (hoge sacrale) falsetzang . De omlijsting is deze keer meer sprookjesachtig ipv spookjesachtig, mede door de bredere omlijsting naast het sobere, subtiele akoestische gitaarwerk en steelpedaal en de meerdere lagen van Vernon’s stem. Percussiewerk , echo’s, (blazer) arrangementen vullen aan, o.m. op “Perth”, “Minnesota, WI” en “Beth/rest”. “Holocene”, “Towers”, “Calgary” en “Lisbon, OH” zijn dan op hun beurt voorbeelden van een ingehouden, immense schoonheid en stemmenpracht . Kijk, wie houdt van sing/songwriting en indiefolk en al overtuigd was van de Fleet Foxes, MMJ’s, Grizzly Bear’s van deze tijd , houdt van de ingetogen sfeer van Isbells, I am Oak, en de sing/songwriter Elliott Smith in het hart draagt, heeft hier terug een vette kluif van luistermuziek …
The Undertones, The Ramones, The Beatles,… met deze ‘opwarmertjes’ die voor het optreden uit de boxen knalden, kregen diegenen die nog op zoek waren naar de juiste muzikale referenties al op voorhand de pap in de mond gelepeld. Typerend voor The Vaccines, een rechttoe rechtaan viertal uit West-Londen dat met het opwindende debuutalbum ‘What Did You Expect from the Vaccines?’ afgelopen jaar verplichte kost serveerde voor iedere café uitbater die ondanks het rookverbod toch wat sfeer en gezelligheid in de pub wil brengen.
In tegenstelling tot de financiële markten beleefden The Vaccines als best verkopende nieuwe band in de UK een berenjaar in 2011. Maar ondanks het intensieve toeren en de aanhoudende media aandacht in de UK en ver daarbuiten (zelfs met meervoudige operaties aan de stembanden voor zanger Justin Young tot gevolg) viel van enige vermoeidheid of routine die avond niets te bespeuren in de hopeloos vlug uitverkochte AB.
Al vanaf het tweede nummer, de geweldige debuutsingle “Wreckin’ Bar (Ra Ra Ra)” kwam de zaal op kookpunt en het messcherpe “Tiger Blood” klonk alsof The Strokes en The Clash samen heftig copuleerden op het podium. Ook het luidkeels meegezongen “Wetsuit” zal al vroeg in de set, een festivalhymne die ons deed weg mijmeren naar hun geslaagde doortocht afgelopen zomer in Werchter.
“All In White”, misschien wel het beste nummer uit hun prille repertoire tot dusver, was ook die avond wat ons betreft hét hoogtepunt. Verbazend trouwens hoe sterk deze band nauwelijks 2 jaar na haar oprichting live op elkaar ingespeeld is: gitarist en spichtige Sid Vicious lookalike Freddie Cowan wiens melodieuze riffs de rest op sleeptouw neemt, een pompende ritmesectie die de leemte na Franz Ferdinand moeiteloos schijnt te vullen en een zanger frontman die alleen al tijdens “If Ya Wanna” en “Post Break-Up Sex” meer dan genoeg charisma etaleerde om het jong vrouwvolk naar zijn pijpen te doen dansen.
Amper drie kwartier hadden The Vaccines op voorhand ingecalculeerd om de zaal te overtuigen. En dat bleek meer dan genoeg.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-vaccines-19-12-2011/
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ism Live Nation)
Na bijna acht jaar is het duo Lamb , zangeres Louise Rhodes en computerfreak Andy Barlow, terug bij elkaar . Ze lasten eerst een ‘Best of’ tour in, draaiden de motor terug op volle toeren en leverden deze zomer een nieuwe plaat af, simpelweg ‘5’ genaamd, vijfde in de reeks na ‘Lamb’ (’97), ‘Fear of fours’ (’99), ‘What sound’ (2001) en ‘Between darkness & wonder’ (2003) .
Lamb onderscheidde zich binnen het triph(p)opwereldje van Massive attack, Everything but the girl, Tricky, Sneaker pimps en Portishead; er heerste een elektrische spanning tussen beiden door een dwars uitgekiende, gesofisticeerde sound van neohippe popfolk, triphop, drum’n’bass , breakbeats en allerhande trancy beats (link naar de huidige dubstep), gerealiseerd door Barlow’s elektronica en Rhodes bezwerende, zwoele, breekbare (soms neurotische) vocals . Een broeierige spanning creëerden ze, innemend, pakkend, sfeervol, aanstekelijk, lieflijk, grillig en dansbaar.
De nieuwe plaat ‘5’ is een logisch vervolg op de twee vorige cd’s, die best spannend klinkt, maar niet écht meer kan tippen aan het oude materiaal , daarvoor is de ‘muzikale botsing’ en de ‘jus’ wat weg en is het duo de weg ingeslagen van prettig wegdromen en –luisteren.
De Lamb formule van een ingetogen , sfeervolle start, langzaam opbouwen, aanzwellende arrangementen en enkele elektronica explosies omgeven door Rhodes hemelse stem , is live extraverter door de vaardige, hakkende ritmes en de slepende, forsere beats … De sound ontroert, kietelt en prikkelt de dansspieren … De rode draad van een anderhalf uur durende set … Ze blikten terug naar enkele oudjes, stelden de laatste cd voorop, en lieten de ‘matige’ vierde cd volledig terzijde. De projecties op het achterplan sierden, met een knipoog naar Discovery Channel of National Geographic.
De derde man, Jon Thorne, speelde op de staande elektrische bas en soms stond de roadie klaar om de synths over te nemen als Barlow zich even wou uitleven op de drums.
Na een flitsende intro hadden we “Another language”, opener trouwens van ‘5’, een indringende, sfeervolle, maar live ook dreunende song. Elektronische uitspattingen , welig knoppengefreak en spetterende beats kruiden het. Andere nieuwe songs als “Butterfly effect”, “Strong the root” en “Wise enough” reden een hobbelig parcours door de contrasten en de tempowisselingen. Het innemende “Gabriel”, al vroeg in de set, was een eerste hoogtepunt en kreeg middenin een harde, krachtige beat . Een ander oudje, het broeierige “Little things” klonk snedig. “Alien” hield het op onheilspellende triphopsounds en de classics “God bless” en “Gorecki” kregen een ferme kopstoot. Dezelfde klievende beats konden we ook horen op het nieuwe “Build a fire”. Overtuigend!
Er was ruimte om te ademen tussenin, met het toegankelijke, korte “Existential itch” en het venijnige, maar sfeervol zalvende “Rounds”. Dit nummer wist ons in te palmen en ze hadden het nog maar een paar keer gespeeld. Waauw!
Barlow is en blijft de dirigent; hij bepaalt de rust, onrust, emotie, uitspatting, chaos en vastheid. In de bis verrasten ze met prachtige versies van oudjes “What sound” en “B-line”. Het spelplezier spatte er van af op het apocalyptische, bezwerende “Trans fatty acid” uit hun debuut , waarbij de drie zwaar uithaalden op hun instrumenten … Repetitieve ritmes, krachtige dreigende en nevelige triphopbeats, effects, en een ruis door , jawel zangeres Rhodes die met een zwierige noise gitaar optornde tegen de andere twee . Zulke overweldigende songs missen we toch wel een beetje …
Ook al zijn niet alle songs van Lamb even sterk, live weet het trio moeiteloos te overtuigen en zijn ze niet vies er een krachtige beat tegenaan te gooien, die hen richting toegankelijke dance en dubstep brengt . Lamb tekende dus voor een fijn concertje.
Btw - Drie maal zijn ze te gast in de Bota … Een lamskotelet meer dan de moeite waard …
Support was de charismatische sing/songwriter Jay Leighton , die een vijftal intimistische songs speelde op akoestische gitaar en z’n pas eenjarig dochtertje van een enthousiast publiek verblijdde op z’n gsm …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/lamb-19-12-2011/
Organisatie: Botanique, Brussel
James C. Heat alias Reverend Horton Heat had het idee opgevat om in chronologische volgorde van elk van zijn platen een song te spelen, zo doorliep hij zijn carrière tot op heden in elf song.
Niet zo een slecht idee trouwens, zo zat de vlam er van bij het begin in met een hitsig “Psychobilly freakout” waarbij de poppen in de frontzone al meteen aan het dansen gingen om voor de rest van de set niet meer te stoppen. Er volgden vlijmscherpe versies van “400 bucks”, “Jimbo song” en “Galaxie 500”. The Reverend hemzelve speelde alweer een magnifiek en stomend potje gitaar en de rock’n’ roll stroomde met beken door de Trix.
Nadat album nr 11 ‘Laughin’ and cryin’ with RHH’ (laatste wapenfeit tot op heden) aan de beurt was geweest kreeg het publiek inspraak en werd het zowaar een verzoekprogramma met ondermeer geweldige versies van “Wiggle stick” en de fijne instrumentale surfsong “Big sky”.
Heat zorgde dan weer zelf voor een wervelend einde met een vlammend “Big red rocket of love”, een hitsig “Death metal guys” en een paar rake covers zoals een stomend “Folsom Prison” van Johnny Cash, zowat de favoriet van het voltallige publiek, en Motorheads anthem “Ace of Spades”, voor de gelegenheid gezongen door een opgehitste roadie.
The Reverend Horton Heat blijkt toch met voorsprong één van de betere acts te zijn in het genre. Waar anderen (zoals bvb het voorprogramma Phantom Rockers) blijven steken in de beperkingen van het psychobilly genre (beetje punk, een scheutje rockabilly en veel lawaai) is The Reverend iemand die meerdere horizonten opzoekt en de songs laat ademen en uitwijken naar country, blues en fifties. En wat James Heat vooral onderscheidt van het peloton is zijn sublieme gitaarspel, Brian Setzer achterna zeg maar.
Organisatie: Trix, Antwerpen (ism Drunkbelly)
The Boxer Rebellion – De band sprong al eerder in het oog als support van Editors een paar jaar terug. Het kwartet (1 Usa, 1 Aus en twee Britten) opereert vanuit Londen en heeft een paar cd’s uit , waarvan ‘Union’ en de recente ‘The cold still’ voor meer airplay zorgden . Verdiend , want ze hebben hiermee de juiste balans van schitterende sfeervolle, broeierige rocksongs gebaad in wave/postpunk . Een toegankelijk, radiovriendelijk geluid door een spannend broeierige intensiteit, indringende en aanzwellende gitaararrangementen, het subtiele slagwerk en de warme, zalvende zang van Nathan Nicholson, die een brug slaat met James Dean Bradfield van Manic Street Preachers.
Ze schuwen bombast niet, wat soms epische werkstukken opleveren en hen een beetje richting ‘allstyle’ British Sea Power brengt, doordrongen van een donkere, dreigende onheilzwangere wavekant van The Verve, Interpol, BRMC, het te vroeg heen gegane The Bravery en natuurlijk Editors. We zijn verbaasd, ondanks de verschillende stops in ons landje, dat ze nog niet definitief doorgebroken zijn; een handvol nummers van de laatste cd verdienen gedraaid te worden; ze hangen nu nog onder voorgenoemde bands.
Opener “Step out the car” en “The runner”, iets verderop in de set, zouden daar verandering in moeten brengen . Ook het dromerige “Semi-automatic”, “Flashing red light means go” en “Evacuate” van de vorige cd moeten niet onderdoen qua melodie, opbouw en intensiteit.
In de klein anderhalf uur durende set hielden ze ons bij de leest en hoorden we evenwichtig materiaal, elektrisch of semi- akoestisch of de synths, toetsen, piano kwamen wat meer door . Telkens was er die onderhuidse spanning en variatie die boeiden . Intrigerend dus .
Ook de bis was de moeite , het oude “Flight” zwol aan , “No harm” werd verweven in een web van synths en toetsen en afsluiter “The gospel of Goro Adachi” overklaste, werd lekker uitgesponnen en plaatste melodie tegenover gedoseerd gebruik van pedaaleffects.
Het was hun laatste song van het jaar en hun tour. De groep gaat een welverdiende rust tegemoet na een helse tour ter ondersteuning van de laatste cd …
Nu maar hopen dat deze band kan doorbreken … Onze steun hebben ze alvast.
Organisatie: Botanique, Brussel
Nederlands 
Français 
