Het Amerikaanse duo Derek Miller – Alexis Krauss is toe aan hun tweede cd, ‘Reign of Terror’. Een plaat die kan knetteren, rocken of zo zoet als honing is . De band versmelt op die manier electro , rock , shoegaze en bubblegumpop. Miller had een hardcore achtergrond en Alexis Krauss klinkt even poppy als Katie White van de Ting Tings . Ze steekt alvast voldoende variatie in haar vocals.
Het duo kan als vanouds sterk uithalen ; openers “Demons”, shoegazepop op z’n Suzi Quatro’s , “Road to hell”  en “True shred guitar” lijken wel songs geplukt van hun debuut ‘Treats’. “Crush” en “End of the line” bouwen meer op . Een compromisloze sound van schurende keys, en noisy , militante, gruizige gitaren. Vlijmscherp dus ! 
Het duo gaat wel gepolijster te werk dan het overstuurde ‘Treats’ , minder stoorzenders , en neemt gas terug. Ze trekken de kaart van een rijker klankenpalet, en accentueren het melodieuze karakter van een song; “Born to lose”, “Comeback kid”, “You lost me” en “Leader of the pack” .zijn toegankelijk en lieflijker.
… Sleigh Bells tekent voor gespierde , verschroeiende electrorock en sprankelende , dromerige pop met pittige teksten !

Al een paar jaar worden we overspoeld met girl –man groepjes, die overtuigende debuutplaten afleveren , maar dan nog aan een moeilijke tweede moeten beginnen . Het Britse Ting Tings heeft er mee te kampen … Het charismatische Ting Tings, Jules de Martino (drums/vocals) en de bevallige Katie White (gitaar/effects/vocals) die met de milionseller ‘We started nothing’, note bene al van 2008 , boden sprankelende, springerige, frisse en speelse gitaarpop en hadden hier van elke song van het debuut een hit, o.m. “Great DJ”, “We walk”, “Shut up & let me go” en “That’s not my name” . Hippe Indiepop meets Ultratop en Hiphop.
‘Sounds from Nowheresville’, die de friste behoudt van het debuut, klinkt prikkelender en uitdagender ; een rauwe, schurende, toegankelijke  mix van pop , electro, indierock en hiphop; de synths klinken meer door.
Ondanks het feit dat de nummers wat diepgaander en afwisselender zijn , staan er hier geen hits als van hun debuut op. En toch worden er met “Silence”, “Let me down Sonny”, “Give it back”, “Guggenheim”, “Day to day” en “In your life” enkele fijne, broeierige, emotievolle nummers  gereikt.
… Maar voor wie hen live wil zien, geen nood , hun jeugdig enthousiasme blijft behouden …

Les Nuits Botanique 2012 – alle zalen – Perfume Genius – Mariee Sioux –  General Elektriks - C2C

Fijne proevertjes hadden we hier vanavond tijdens de tweede week Les Nuits Bota, van de sing/songwriting Mariee Sioux en Perfume Genius naar de dampende retro van General Elektriks tot de ophitsende turntablists van C2C.

Perfume Genius kreeg het publiek aan z’n voeten in de pittoreske Rotonde met z’n gevoelsmuziek ‘pur sang’ . Al voor de derde keer houdt hij de aandacht close met die minimaal gehouden , spaarzame composities; aangrijpende, rakende, kwetsbare songs op piano, gedragen door z’n innemende, voorzichtige, zachte, fragiele soms hoog uithalende vocals op z’n Antony Hegarty’s.

Mike Hadreas aka Perfume Genius is toe aan z’n tweede cd ‘Put yr back ‘n 2 it’, die het twee jaar oude debuut ‘Learning’ opvolgt. Ontroerende meesterwerkjes zijn het; de homothematiek in z’n minst vrolijke vorm, wordt aangesneden. Op tour wordt hij aangevuld op synths/piano/toetsen door tweede man en vriend Alan Wyffels en komt een drummer/gitarist het ingehouden materiaal wat meer intensiteit, diepgang en breedte bieden . De songs zijn gebaad in melancholie en kunnen moeiteloos meedingen in het Angelo Badalamenti concept , één van de favorits van Hadreas. 
Een uur lang putte het trio uit de twee cd’s … Muzikale pracht en schoonheid, sober en elegant … Subtiele kracht hier. Al vroeg kregen we het eerste pareltje “Lookout lookout” en iets verderop , de emotievolle “Learning” en “All waters”, met licht huppelende ritmetics, waarbij beide heren aan dezelfde piano schoven. Ook de ijle, droomachtige rits nieuwe songs moeten niet onderdoen , “No tears” met een behoedzame drums, de synth/soundscapes van  van “Take me home” en “Normal song” , waarbij Hadreas z’n piano verlaat en akoestische gitaar speelt; “Perry” is donkerder en dreigender door de pedaaleffects , en hij durft met z’n begeleiding wat forser te klinken op “Hood” en “Dark parts”. Nummers als “Deep space”, “Mrs Peterson” en “Katie”  worden zo goed als solo gespeeld en grijpen bij het nekvel.

Het zijn allemaal korte, kernachtige, licht klassieke schetsen. Perfume Genius laat de intimiteit, melancholie en gevoeligheid in al zijn (muzikale ) variaties horen en treft ons diep in het hart .

Goeie, eigenzinnige sing/songwriterpop hadden we eerder van de Welshe Cate Le Bon. Haar elektrisch gitaargetokkel dringt diep door en de hoog hemelse zang kon grimmig en verbeten zijn om de songs draagwijdte te bieden . Op die manier refereert ze vocaal aan Joanna Newsom , Kate Bush , maar ook aan Nico en Annie Clark van St. Vincent , met wie ze op tour trok. Luisterliedjes met een scherp randje …

De 27 jarige folky singer/songschrijfster Mariee Sioux uit Nevada City heeft een nieuwe plaat uit ‘Gift for the end’ , die al wat breder durft te gaan en meer variatie biedt in die freefolky ‘kampvuur’ stijl. Vroeger trad ze solo op en was ze de rechterhand van Alele Diane, nu vervoegen twee muzikanten (waaronder haar man ) de tour. In de living room van de Grand Salon,  kwam het dromerige materiaal ideaal tot z’n recht. Ze stonden in een driehoek opgesteld en waren op elkaar afgestemd . Haar warme, indringende vocals waaide over de sfeervolle songs heen . In deze perfecte setting flitsten natuurbeelden  en weidse vlaktes op songs als “Homeopathic”, “Ghosts in my head” en “Icarus eye” voor de ogen. Muziek voor mijmerende zomeravonden en knetterende haardvuren …

De General Elektriks van Hervé Salters maakten er een rock feestje van in de Orangerie met hun dampende mix van pop, galmrock, funk, soul en hiphop,  die diep geworteld was  in de seventies. Een pittig, gedreven kitsch concert van deze gekke bende … Hun rockparty kunnen ze op Couleur Café verder zetten …

Tot slot in de Chapiteau was er een andere soort party aan de gang … Het Franse C2C (Coups2Cross), Franse turntablists uit Nantes hebben al een paar jaar het World Team DJ Championship op hun naam geschreven.  De vier samenwerkende DJ’s zorgen aan hun draaitafels voor een elegante mix en scratch van allerhande dansstijlen, aangevuld met wat variété . Originele nummers scratchten en remixten ze tot een vet , hitsend , opzwepend nummer in de voetsporen van de geluidskunstenaars van Coldcut.

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique 2012)

Les Nuits Botanique 2012 – alle zalen: Django Django - Devin - Le Chapelier Fou

Een ‘Beach Boy ‘Surfin’ California  in de (streamin’ whiskey) Highlands van Schotland’ , dit ervaarden we met Django Django , die met de single “Default” , samen met “Little talks” van het IJslandse Of Monsters And Men , garant staan voor de meest jeukende lentekriebels. Meestampers eerste klas! Al een tijdje werden ze eerst gedraaid op Radio 1 (in de ochtend), om gemotiveerd en vol met enthousiasme de dagtaak te kunnen aanvatten . ‘Hot & Hype’ werden ze dan op de andere radiozenders … Django Django (d)jengelt!
Met hun titelloos debuut leverden ze een gevarieerd plaatje binnen de indie/synthpoppop af, die rijkelijk gecharmeerd wordt door pulserende beats, psychedelica, percussie en uitgeholde kokosnoten. Een brede muzikale horizont en een dosis inventiviteit.

In de tot de nok gevulde Rotonde hoorden we een meeslepende, broeierige, opwindende set door een spannend, speelse aanpak , niet vies van een vleugje melancholie. Een band , nog wat onwennig, statisch en ingekapseld op de stage, maar met groeipotentieel.
En er is de link met de Beta Band, jawel , één van de vier van Django Django zit in de familiale kring van hun toetsenist .
‘Pop’ is wat Vincent Neff en de zijnen weten aan te bieden, die elan krijgen en opgehitst worden door een arsenaal aan synths/elektronica en percussie dingen , rocken door de elektrische en akoestische gitaren, en die kleur krijgen door de zweverige meerstemmige harmonieën. 
Ze zijn niet vies van het oudere werk van The Feelies, indieband bij uitstek, en de rock’n’roll-ende billy van Ritchie Valens en Buddy Holly. Ook The Drums noteren we en de zandkorrels voelen we van de Beach Boys.
In de songs klinkt het elektronisch vernuft en de percussie in allerhande vormen door . Soms stonden ze allemaal achter de decs of aan de drums en de cimbalen. Allemaal goed wat het kwartet wist af te leveren in hun opbouwende , aanstekelijke songs, van de krekelgeluiden op “Introduction” , de ongrijpbaar en aanzwellende beats van “Firewater” , “Life at the beach” en de dansritmes en ‘tics’ op “Hail bop” , “Waveforms” en die single “Default”.
Ondanks de variatie en het gestoei met stijlen misten we ‘iets’  in het Django Django (d)jengelende concept … heftige explosies op de één of ander wijze, die de songs tot een hoger niveau brengen en het kookpunt bereiken. Maar OK, anders niks dan klasse en oog voor detail . Ze waren zelfs alle vier in dezelfde vloeistofdia gedrenkte t-shirt, wat tekent voor de psychedelicasounds van de band.

Django Django heeft hét alvast, tapt uit verschillende vaatjes en brengt het op coherente wijze samen. We hadden nog geen sensationeel , onvergetelijk optreden , want ze misten nog wat punch, maar met de zomerfestivals zal er na de clubervaringen stoom & opwinding kunnen heersen .

Eerder was er de stevige , strakke rock’n’roll van het Amerikaanse trio Devin, die ambiance en sfeer trachten te brengen. Ze straalden een Hives energie uit en speelden rock’n’roll als Jon Spencer, maar dan zonder een Blues Explosion. Een matte respons, maar het bracht hen in hun rock’n’roll vertier niet van de wijs.

Inde Grand Salon namen we nog iets mee van de Franse elektronica wizzard Le Chapelier Fou . Muzikaal ergens een kruispunt tussen klassiek en minimalistische, abstracte en lagen opbouwende  elektronica. Z’n muziek baadt in een sfeer die kan worden omschreven als akoestische elektronica. Hij neemt ons naar een wereld waar verbeelding en poëzie hand in hand gaan. Een violist van opleiding, die alle mogelijkheden van zijn instrumenten uitput en de muzikale energie uitprobeert, al of niet synchroon met gastvocalisten op een scherm …
Na Les Nuits Bota, de komende zomer op Festival Dranouter .

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/django-django-13-05-2012/

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique 2012)

Les Nuits Botanique 2012 – Lianne La Havas – opkomend soultalent!
Een van de opkomende talenten is ongetwijfeld Lianne La Havas . Haar muzikale carrière krijgt de laatste maanden een ferme stoot. Nog geen full cd uit (pas in juli met name ‘Is your love big enough’), maar enkel twee EP’s, waaronder één met hulp van sing/songwriter Willy Mason, zorgen er al voor dat haar concerten in de clubs uitverkocht geraken . Eerder in maart was ze in de AB Club , en net als toen was het vanavond in de Orangerie meer dan complèt om de veelzijdige , talentrijke artieste aan het werk te zien . Pas 22 is ze, en zowel  met band als solo overtuigt ze honderduit . Ze heeft hét: talent, waarbij ze zowel gitaar, ukelele, bas als drums kan spelen op de EP’s, een gouden fluwelen stem  en tonnen charisma . Breed glimlachend is ze autobiografisch over het hobbelige parcours van haar liefdesleven.

De Britse met Grieks-Jamaicaanse roots speelt lieflijke, bitterzoete soulpop, die jazz en folk herbergen, en dringt zich een plaatsje op naast grootheden Erykah Badu , Norah Jones, Macy gray en Corinne Bailey-Rae. Na het prima debuut dito optreden van de funkende soulpop van Janelle Monae in 2011 is La Havas nu aan de beurt én verdiend !
Met gemak waren we ruim een uur lang gekluisterd aan haar toegankelijk materiaal . Solo hadden we o.m. “Room for you” en “Tease me” die met het elektrisch gitaargetokkel en haar stem je moeiteloos inpakten. Met haar band leverde ze sfeervolle,  emotievolle songs in het genre, uitermate beheerst en fijn uitgewerkt als “Au cinema”, “Don’t wake me up” , “Funusual”, “Empty” en “Lost & found” . “Forget” was de soulrocker op het einde van de set.
Kippenvel bezorgde ze ons nog in de bis met het intieme , kwetsbare “Gone” , die over haar liefdesbreuk ging . Een sobere, ingehouden piano ondersteunde haar indringende, heldere stem . En met de titelsong van de te verschijnen debuutplaat konden we met een dosis positivisme terug tegen de dagdagelijkse realiteit aan !

Hier hoorden we een sympathieke, enthousiast jonge dame, die haar stempel zal drukken in 2012 binnen de soulpop; haar songs klinken intiem, ingetogen als sfeervol en kleurrijk. Als er komende zomer naast Pukkelpop nog een gaatje op Couleur Café kan zijn, graag mensen …

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2012)

De Britse Jasmine Van Den Bogaerde , met deels Belgische roots, is al van haar zevende bezig met liedjes schrijven en won al op haar twaalfde een landelijke Britse talentenjacht . 16 is ze intussen en ze komt aandraven met een hitgevoelige plaat ; songs van anderen worden origineel aangepakt en herleid tot haar pianospel dito emotievolle stem .
De nummers worden op ontroerende , spannende wijze gespeeld , aangevuld met een eigen nummer “Without a word”.
“Skinny love” van Bon Iver’s Justin Vernon leverde de doorbraak op , maar ook die andere singles “1901 van Phoenix en “People Help The People” van Cherry Ghost zijn  meer dan moeite waard . De songs worden uitermate sober gehouden (stem-piano) – of zijn iets breder door strijkersarrangement, synths, soundscapes en een ingehouden percussie .
Het coveraanbod is veelbelovend, o.m. The National’s “Terrible love” en “Shelter van The xx, wat aantoont dat een muziekcarrière haar gegund is .
Het wordt alvast uitkijken naar het volgende album , waar ze meer eigen materiaal zal brengen.

We checkten de verschillende zaaltjes om vinger aan de pols te houden wat het muzikaal hart van de Bota biedt. Van afwisseling gesproken op dag twee - entertainment met Chilly Gonzales, ophitsende rock'n'roll van Dz Deathrays, de intieme, dromerige sing/songwriting van Laura Gibson en de partygrooves van The Rapture ...

In de Grand Salon zagen we een geanimeerde Chilly Gonzales aan het werk (zie verslag op de site).

In de Orangerie werden de gitaren goed ingeplugd;  hier overheerste de rock’n’roll ‘pur sang’, met onze Franstalige vrienden Elvis Black Stars, Romano nervosa, Experimental Tropic Blues Band en  het Australische duo Dz Deathrays.
Meteen werden we van onze sokken geblazen door het Australische duo Dz Deathrays, Shane Parsons en Simon Ridley, die het nauwst leunden aan het oude Canadese Death from above 1979 … “Brutal enough to make your ass explode, fast enough to make your skull vibrate”, waren één van de bepalende zinsnedes, die volledig in het kader van het Australische duo pasten . Een krachtige , dynamische, zompige sound , een bedreven samenspel  en tonnen enthousiasme . Als je er hun geluid op nahoudt, hebben ze de juiste titel ontleend aan hun EP ‘Brutal tapes’. Straf spul! Ze verdienden vanavond een hoger plaatsje op de affiche in de Orangerie …
Onze Franstalige vrienden Elvis Black Stars en Romano nervosa konden dit niveau niet halen.
De eerste band Elvis Black Stars speelde snedige , broeierige , directe , krachtige rock’n’roll, die ergens Triggerfinger en Black Box Revelation voor de geest haalde. Energiek en gedreven gingen ze te werk en konden rekenen op een puike respons .
De heren van Romano nervosa speelden onbesuisder en hielden meer van de fun die de rock’n’roll met zich meebrengt . Dampende boogierock, die ze omdoopten tot spaghettirock, met ergens een wegwijzer naar La Louvière. Tja, tijdens een kroegentocht in je eigen dorp zouden ze zeker niet misstaan en vloeit het bier rijkelijk in en rond de toog!
The Experimetal Tropic Blues Band , afsluiter in de Orangerie, kon zich nog het best meten met onze Australische opener. Ze worden al jaren op handen gedragen over de taalgrens. Elke modale  rock’n’roll-er kan hen waarderen voor hun potige, ruige mix van rock'n' roll, punk, garagerock en blues. De Luikenaars speelden op het scherpst van de snede. Party dus, en hier mag het bier stromen …!

Intussen was er al een party aan de gang in een zo goed als uitverkocht Chapiteau met The Rapture . Het NY-se collectief , die er wisselende gigs op nahoudt, stond ér vanavond.  Hun indie/dancepunkfunk met de kenmerkende ritme opstoten, blonk en twinkelde. Alles viel in de juiste plooi , wat meer dynamiek en opwinding teweeg bracht . Het publiek boog voor de gretig, fel klinkende Rapture . Met het evenwichtige  nieuwe ‘The grace of your love’ hebben ze de smaak opnieuw te pakken: aanstekelijk, broeierig en fris door de hoekige, scherpe  gitaren, de stuwende toetsen- drumpartijen, de bijkomende percussie van koebellen en de geëxalteerde zang van Luke Jenner, die verdomd veel lijkt op John Lydon (PIL/Sex Pistols) ten tijde van hun ‘Flowers of Romance’ plaat.
De titelsong “In the grace of your love” en “Pieces of the people we love ” gaven de toon aan. “Get myself into it” dweepte de boel op en “Whoo! Allright – Yeah” deed de temperatuur stijgen . The Rapture op z’n sterkst dus , verslavend, boeiend , groovy en dansbaar . De trip ging richting discotheek met de recente hitsingle “How deep is your love”, minutenlang ging het door met een saxofoon op het achterplan, die het nog kleurrijker  en interessanter maakte. Het dansbaar dessert kon gerust nog met een “Sister saviour” en “I need your love , maar we waren al gerust, The Rapture heeft de bezwerende, hitsende ritmes en tics terug, die durven te exploderen . Fijn feestje!

Verademing  ervaarden we in de Rotonde met de vrouwelijke sing/songwriting van Maggie Björkand (Dk) en Laura Gibson (Usa) (zie foto) . Ondanks het gedonder , gekletter en gebonk van de andere zalen, hoorden we hier sfeervolle, ingetogen, gevoelige en rustig voortkabbelende songs, die desolate, Ennio Morricone- achtige klanken herbergen .
De dame uit Portland, Oregon heeft al een paar platen uit , en heeft op de recente cd ‘La Grande’ leden van de Dodos, The Decemberists en Calexico. Met vijf waren ze en er werd deftig gewisseld van instrumentarium, wat een reeks fraaie en weelderig gearrangeerde songs (o.m. aangevuld met fagot, trompet en toetsen) opleverde als “Lion/Lamb”, “Skin warming skin”, “Feather lungs” en “Milk-Heavy, Pollen-Eyed”.
We waren gewonnen voor haar charmerende, elegante huiskamerpop, waarbij Gibson tussenin heel wat leuke ervaringen vertelde. Knap! Sjiek! Ze  nestelt zich in de nieuwe, veelbelovende lichting vrouwelijke Amerikaanse sing/songwriters. Ze maakte indruk toen ze even in haar eentje op het podium stond met een kwetsbaar en een a capella gehouden nummer. Het publiek droeg haar een warm hart toe. Terecht!

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-rapture-11-05-2012/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/elvis-black-stars-11-05-2012/

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2012) 

Les Nuits Botanique 2012 – alle zalen: The Rapture – Laura Gibson – Dz Deathrays
We checkten de verschillende zaaltjes om vinger aan de pols te houden wat het muzikaal hart van de Bota biedt. Van afwisseling gesproken op dag twee - entertainment met Chilly Gonzales, ophitsende rock'n'roll van Dz Deathrays, de intieme, dromerige sing/songwriting van Laura Gibson en de partygrooves van The Rapture ...

In de Grand Salon zagen we een geanimeerde Chilly Gonzales aan het werk (zie verslag op de site).

In de Orangerie werden de gitaren goed ingeplugd;  hier overheerste de rock’n’roll ‘pur sang’, met onze Franstalige vrienden Elvis Black Stars, Romano nervosa, Experimental Tropic Blues Band en  het Australische duo Dz Deathrays.
Meteen werden we van onze sokken geblazen door het Australische duo Dz Deathrays, Shane Parsons en Simon Ridley, die het nauwst leunden aan het oude Canadese Death from above 1979 … “Brutal enough to make your ass explode, fast enough to make your skull vibrate”, waren één van de bepalende zinsnedes, die volledig in het kader van het Australische duo pasten . Een krachtige , dynamische, zompige sound , een bedreven samenspel  en tonnen enthousiasme . Als je er hun geluid op nahoudt, hebben ze de juiste titel ontleend aan hun EP ‘Brutal tapes’. Straf spul! Ze verdienden vanavond een hoger plaatsje op de affiche in de Orangerie …
Onze Franstalige vrienden Elvis Black Stars en Romano nervosa konden dit niveau niet halen.
De eerste band Elvis Black Stars speelde snedige , broeierige , directe , krachtige rock’n’roll, die ergens Triggerfinger en Black Box Revelation voor de geest haalde. Energiek en gedreven gingen ze te werk en konden rekenen op een puike respons .
De heren van Romano nervosa speelden onbesuisder en hielden meer van de fun die de rock’n’roll met zich meebrengt . Dampende boogierock, die ze omdoopten tot spaghettirock, met ergens een wegwijzer naar La Louvière. Tja, tijdens een kroegentocht in je eigen dorp zouden ze zeker niet misstaan en vloeit het bier rijkelijk in en rond de toog!
The Experimetal Tropic Blues Band , afsluiter in de Orangerie, kon zich nog het best meten met onze Australische opener. Ze worden al jaren op handen gedragen over de taalgrens. Elke modale  rock’n’roll-er kan hen waarderen voor hun potige, ruige mix van rock'n' roll, punk, garagerock en blues. De Luikenaars speelden op het scherpst van de snede. Party dus, en hier mag het bier stromen …!

Intussen was er al een party aan de gang in een zo goed als uitverkocht Chapiteau met The Rapture (zie foto). Het NY-se collectief , die er wisselende gigs op nahoudt, stond ér vanavond.  Hun indie/dancepunkfunk met de kenmerkende ritme opstoten, blonk en twinkelde. Alles viel in de juiste plooi , wat meer dynamiek en opwinding teweeg bracht . Het publiek boog voor de gretig, fel klinkende Rapture . Met het evenwichtige  nieuwe ‘The grace of your love’ hebben ze de smaak opnieuw te pakken: aanstekelijk, broeierig en fris door de hoekige, scherpe  gitaren, de stuwende toetsen- drumpartijen, de bijkomende percussie van koebellen en de geëxalteerde zang van Luke Jenner, die verdomd veel lijkt op John Lydon (PIL/Sex Pistols) ten tijde van hun ‘Flowers of Romance’ plaat.
De titelsong “In the grace of your love” en “Pieces of the people we love ” gaven de toon aan. “Get myself into it” dweepte de boel op en “Whoo! Allright – Yeah” deed de temperatuur stijgen . The Rapture op z’n sterkst dus , verslavend, boeiend , groovy en dansbaar . De trip ging richting discotheek met de recente hitsingle “How deep is your love”, minutenlang ging het door met een saxofoon op het achterplan, die het nog kleurrijker  en interessanter maakte. Het dansbaar dessert kon gerust nog met een “Sister saviour” en “I need your love , maar we waren al gerust, The Rapture heeft de bezwerende, hitsende ritmes en tics terug, die durven te exploderen . Fijn feestje!

Verademing  ervaarden we in de Rotonde met de vrouwelijke sing/songwriting van Maggie Björkand (Dk) en Laura Gibson (Usa) . Ondanks het gedonder , gekletter en gebonk van de andere zalen, hoorden we hier sfeervolle, ingetogen, gevoelige en rustig voortkabbelende songs, die desolate, Ennio Morricone- achtige klanken herbergen .
De dame uit Portland, Oregon heeft al een paar platen uit , en heeft op de recente cd ‘La Grande’ leden van de Dodos, The Decemberists en Calexico. Met vijf waren ze en er werd deftig gewisseld van instrumentarium, wat een reeks fraaie en weelderig gearrangeerde songs (o.m. aangevuld met fagot, trompet en toetsen) opleverde als “Lion/Lamb”, “Skin warming skin”, “Feather lungs” en “Milk-Heavy, Pollen-Eyed”.
We waren gewonnen voor haar charmerende, elegante huiskamerpop, waarbij Gibson tussenin heel wat leuke ervaringen vertelde. Knap! Sjiek! Ze  nestelt zich in de nieuwe, veelbelovende lichting vrouwelijke Amerikaanse sing/songwriters. Ze maakte indruk toen ze even in haar eentje op het podium stond met een kwetsbaar en een a capella gehouden nummer. Het publiek droeg haar een warm hart toe. Terecht!

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-rapture-11-05-2012/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/elvis-black-stars-11-05-2012/

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2012) 

Twee sing/songwriters uit Nashville hebben elkaar gevonden , nl. Joy Williams – John Paul White. Ze brengen stemmige, ingetogen , akoestische country/americana en indiefolk. Een ingetogen sfeer door de akoestische gitaren, sobere pianoklanken en treurige cello, gedragen door de twee stemmen die met elkaar versmelten .
Het duo won onlangs twee Grammy’s met beste de folkplaat en de beste country-act. Ze trokken de aandacht met het nummer “Poison & wine” , dat prominent werd gebruikt in een aflevering van Grey’s Anatomy. De titelsong laat een krachtiger gitaargeluid horen .
We zijn onder de indruk van hun ‘tristesse’ songs , die in hun ontroerend karakter best happy klinken . Puike ontdekking dus!
De cd wordt nog aangevuld met een zestal sober gehouden , ‘ruwe’ (cover) tracks o.m. “Billy jean” , “Dance to me to end of love” en “You are my sunshine”.
Het duo geeft de rootspop alvast een gevoelige , emotionele lading .

Gentenaar Helder (Deploige) is autodidact, multi-instrumentalist, componist en producer . Hij werkte o.m. al samen met Sukilove, Chitlin’ fooks, Kowlier, Het Zesde Metaal en The Rhythm Junks .  De cd is het sluitstuk van de trilogie ‘the king lost his crown’ (03) en van ‘the ceiling is not the sky’ (06).
Sing/songwriting van intens pakkende broeierige songs , die een vaudeville sfeertje uitstralen, maar die ook door dobro, banjo , ukelele, gitaarslides en de forsere aanpak richting rootsrock gaan .
Een gevarieerde plaat dus, waarbij hij alle instrumenten zelf heeft ingespeeld  en live o.m. geruggensteund wordt door Sjoerd Bruil, die met z’n Black cassette ook niet vies is van een krachtiger geluid …
‘The rhythm of change’ is een overtuigend meeslepend werkstuk geworden.

Info http://www.heldersite.com