Het is reeds het tweede album dat het Oostendse Maudlin uitbrengt via Consouling Sounds. Hun vorige album, “A Sign of Time”, dateert al van 2013. Het feit dat Jasper Bullynck, hier gitarist, ook nog actief is bij Oscar and The Wolf zal er zeker wel voor iets hebben tussen gezeten. Voor de rest zijn er weinig vergelijkingen te maken tussen beide bands. Maudlin is veel steviger en heeft meer gemeen met bands als Alice in Chains, Mastodon, 7 weeks etc… Naast Jasper treffen we ook nog drummer Davy Vandenbroeck (The Spectors) , Davy De Schrooder (vocals & samples), Ken Verleye (bas) en Kris Vannecke (gitaar) als bandleden aan.
‘Sassuma Arnaa’ is Somalisch en betekent iets in de zin van ‘Wij zijn dat niet”. Het bevat 7 tracks die allen ergens tussen de zes en tien minuten lang zijn. Opener “Endless Expanse” heeft een heerlijk uitgerekte intro én outro. Daartussen zit een geweldige rocksong. Het titelnummer rockt en groovet heerlijk. Ook hier valt het prachtige vocale werk op. Het gitaarwerk is zeker ook een pluspunt en produceert doorheen het hele album psychedelische (zie het epische “Erase”) elementen, gruizige vervormingen (“The Fog Returns”) en reverbklanken (“Above the Vaste Clouds”). Heerlijk. Het album werd in eerste instantie in de Grote Post in Oostende opgenomen. Onder het goedkeurende oog van Serge Feys. Matt Bayles (gekend om zijn werk voor Mastodon, Isis,…) deed de mixing in zijn studio in Seattle. Federik Dejongh uit Gent deed de finale mastering. Het mooie artwork is het werk van bassist Ken Verleye.
‘Sassuma Arnaa’ is een album dat er bonk op zit. Eentje dat mij weet te boeien en mijn rockhart rapper doet slaan. Alles klopt: fijne songs, knap gitaarwerk, degelijke ritmesectie en een geweldige stem. Februari heeft op zijn minst al één fantastisch album voortgebracht.
Billions of Comrades is afkomstig uit de Brusselse DIY-scene. Met ‘Rondate’ leveren ze hun tweede album af. Alle songs dateren van 2016 maar zijn pas eind 2017 uitgebracht. Het fijne aan hun geluid is dat het wel fris en origineel klinkt. Het heeft iets een punky vibe met synth beats, keys, ukelele enz… Op “Minor” wordt er gestoeid met synths, zang en uptempo beats. Het totaalgeluid doet mij soms, in de verte, wat denken aan The Rapture. Terwijl op “Posse” de ukelele je in een trance moet brengen door middel van herhaling. Het titelnummer “Rondate” klinkt speels en zie ik live wel potten breken.
Billions of Comrades is een band dat nummers maakt die sterk verschillen van elkaar. Ze zoeken blijkbaar hoe ze elke song anders kunnen ontwikkelen. Dat levert een avontuurlijk en gevarieerd album op. Een album waar je enkele keer moet naar luisteren om helemaal mee te zijn. Maar ook een album waar je met elke luisterbeurt nieuwe dingen ontdekt.
‘Rondate’ is een album met variatie, bij momenten hypnotiserend en meeslepend. Een sterk en fris album van een Brusselse band die, tot nu toe, in Vlaanderen te weinig bekendheid geniet.
Het Nederlandse An Evening With Knives zit in de driehoek tussen doom, stoner en postmetal. Het groepsgeluid dat ze op hun debuutalbum neerzetten, komt als een sloopkogel op je af, maar weglopen is geen optie. Daarvoor zitten er teveel lekkere brokken in ‘Serrated’.
Bands worden niet graag in hokjes geduwd en daarom maken ze er vaak een sport van om zoveel mogelijk genres in één song of album te combineren. Soms levert dat nerveuze luisteraars op die helemaal het noorden kwijtraken, soms moet je de band feliciteren voor hun durf. An Evening With Knives zit daar ergens tussenin, maar dan dichter bij de felicitaties dan bij de overspannen luisteraars.
Doom, stoner en postmetal liggen al dicht bij elkaar. Als de band al eens van richting verandert en na een eerder doomy track de weg naar meer postmetal inslaat, heb je het nauwelijks door. Zelfs de sludge van het begin van “Hysteria” past nog in het plaatje. Eerder storend wordt het als ze ook nog een schep bijna-frivole psychedelica in hun saus mengen, zoals tegen het einde van “Restless”. Het moet ook niet elke keer recht in de roos zijn.
‘Serrated’ is geen gesneden koek die je in twee happen weghebt. Je moet je eind weg kauwen doorheen rauwe brokken verdriet en melancholie. Zelden zat er zoveel weemoed en wanhoop in een track als in “Fade Out”. Het album is een trip door de donkere krochten van de ziel en er is geen licht aan het eind.
Als je deze duistere trip eens live wil meemaken, kan je op 22 februari naar NEST in Gent. Dan speelt An Evening With Knives het voorprogramma van The Midnight Ghost Train.
Het debuutalbum van het Leuvense duo And Then Came Fall is – de bandnaam verraadt het al – ronduit herfstig. Verwacht geen frisse zomerdeuntjes, maar zet je schrap voor regen en wind. Maar het blijft herfstig en wordt nooit winters koud. Er zit een onderhuids warmte tussen deze vallende bladeren. Als een kop warme soep na een boswandeling met de hond.
Niet treurend als het break-up-album van halve labelgenoot Matt Watts, eerder de vrouwelijke versie van Pauwel De Meyer. Zoals bij wel meer recente pop- en rockbands is er op And Then Came Fall niet onmiddellijk een genre te kleven. Daar zoeken ze vaak ook bewust naar. Dit Leuvense duo bakt lekkere koekjes met ingrediënten als singer-songwriter, soul, pop, jazz, blues en country. En daarmee komen ze uit op de raaklijn tussen Fleetwood Mac en SX.
‘And Then Came Fall’ is een vrij toegankelijk album dat vermoedelijk een breed, maar daarom nog niet een groot publiek zal aanspreken. Er staan een paar intimistische parels op die zich met weerhaken in je hoofd vasthaken en waar je bij elke luisterbeurt een beetje bij thuis komt. “Mirror” heeft dat, en ook “Disqualified”.
Hoewel Annelies Tanghe en Sam Pieter Janssens zelf al heel wat muzikale watertjes doorzwommen hebben, lieten ze zich voor dit album omringen door enkele ervaren rotten: producer Koen Gisen (An Pierlé, The Bony King of Nowhere), drummer Steven Van Gelder (Lady Linn) en bassist Jasper Hautekiet (Rhythm Junks, Admiral Freebee). De gastvocalen kwamen van An Pierlé en van Peter Van Dessel van Marble Sounds. Zo distilleerde de band een heel consistent groepsgeluid.
“Gambler” is warm en onheilspellend tegelijk en had op een album van The Beautiful South kunnen staan. “Take Us” en “Forget About Me” hebben een snuif country mee en doen zo denken aan Eriksson-Delcroix. “Carved” en “Mirror” leunen dan weer tegen de blues aan en doen hard denken Alabama Shakes op ‘Sound And Colour’. “Biggest Enemy”, “Over And Gone” en (de track) “And Then Came Fall” hadden van een sobere Suzanne Vega kunnen zijn. “Forget About Me” had van Smith & Burrows kunnen zijn. Dat zijn veel referenties na elkaar, maar die geven samen een goed beeld van waar And Then Came Fall naartoe gaat op dit fijne album.
Ga ze zeker ook eens live checken!
http://www.andthencamefall.com/
Dit Vlaamse trio heeft de leuze: basic is best. Enkel drum, bas en gitaar zijn hier aan het werk op deze ep waar men ons op zes tracks vergast. Thomas Maes speelt hier bas en daarnaast ook bas bij The Lotus Tree. Dit is net als Turpentine Valley een instrumentale band.
Met tracks als “Abrupt”, “Ballast” en “Compromis” bouwen ze soundscapes op die soms krachtig en soms atmosferisch klinken. “Compromis” rockt lekker weg. “Abrupt” heeft een mooie opbouw. Op “Onweer” geven ze de titel muzikaal goed weer. Het begin klinkt dan ook een beetje als een onweer. “Trauma” is met zijn acht minuten de langste track en is een heerlijke donkere song met veel subtiele variatie in. De ritmesectie is hier goed op dreef.
Basic hoeft zeker niet minder te zijn. Dat bewijst Turpentine Valley hier gedurende zes songs. Ik hoor hier post rock en metal zoals ik ze graag hoor.
Een fijne kennismaking met deze band die op 16 februari in JH Knipperlicht te Zulte hun releaseparty (op cassette) houden. Een uitgestelde release vanwege een blessure maar dat mag de pret niet drukken. Allen daarheen zou ik zo zeggen.
Een misleidende hoes, groepsnaam en albumtitel, dat kan je op zijn minst zeggen van dit schijfje. Op het eerste zicht hadden wij ons aan één of ander Hongaars balorkestje verwacht maar Gudinöv blijkt gewoon een Tiense rockgroep te zijn die met ‘Atelophobia’ een degelijk rockalbum heeft gemaakt. Al kom je daar niet ver mee natuurlijk, in rock’n’roll is ‘degelijk’ te weinig, nog geen enkel ‘degelijk’ rockalbum heeft de geschiedenisboeken gehaald. ‘Atelophobia’ zal dit zeker ook niet doen, dit is zo een typische repetitiekotplaat, eentje die door de groepsleden en hun directe omgeving fantastisch bevonden wordt, maar die nooit veel verder zal geraken dan dat zelfde repetitiehok. Het soort plaat die enkel zal gekocht worden door vrienden, naaste familieleden en een stel zatte concertgangers. Maar kom, de heren amuseren zich, het houdt hen van de straat en de koele pintjes zullen ook wel steeds binnen handbereik staan. We hebben het plaatje trouwens volledig uitgezeten, niet evident in deze Spotify tijden, we hebben ons daarbij niet verveeld maar er is ook niets blijven hangen.
Als ondertitel hebben de heren het plaatje de quote ‘The fear of not being good enough’ meegegeven. Zelfs Kevin De Bruyne kan de binnenkoppers niet beter trappen.
Backyard Giants uit Maaseik komt af met een sfeervolle, broeierige indierockende plaat. We krijgen zes nummers, breekbaar, zeemzoet als grillig, snijdend rockend . Een dromerige melancholische inhoud hebben ze en er hangt een mistig gordijn in het materiaal. Een rootsfolky inslag is nooit ver weg en ook in de vocals neigt het trio naar Fleet Foxes en Grizzly Bear in helderheid .
Info op www.vi.be/backyardgiants
Een filmische, jazzy lounge bries daalt en waait op ons neer als de plaat van Doux wordt opgezet . Hun muziekstijl klopt aan bij de jazz, elektronica , brassband en klassiek . Harmen Vanhoorne en Stan Nieuwenhuis zorgen voor een beeldrijk geheel in hun sfeervolle , dromerige, zachte, frisse instrumentale nummers.
Ze stelden hun debuut zelfs voor in het Red Star Line Museum in A’pen , dat bol staat van de verhalen en foto’s van mensen die meer dan 100 jaar geleden de grote oversteek maakten naar de VS.
Ergens in het West-Vlaamse Koolskamp zag deze band omstreeks 2013 het levenslicht. Ze begonnen als een bluesrock band maar na talloze personeelswissels zijn ze geëvolueerd in een harde en vuile rock n roll machine. Twee jaar na hun eerste EP ‘Kelder’ is er nu ‘Bastard Blood’.
De muziek wordt gekenmerkt door zware riffs die samen met de andere instrumenten een vette groove vormen. Vier songs die je meenemen op een trip doorheen de diepste krochten van de rock and roll. Ik denk daarbij aan een band zoals La Muerte die ook zo’n vibes weet neer te zetten. Verder zou ik de gelijkenissen niet doortrekken maar het is maar om je een idee te geven over welk level van intensiteit ik het hier heb. Opener “Bastard Blood” en “Corporate Neckties” zijn heel interessante tracks. Er gebeurt veel in de songs, fijne groove en sound en ze grijpen je bij je nekvel. “No End In Sight” sluit op indrukwekkende wijze deze EP af. De vocals komen van diep en zijn, ondanks de schreeuw modus, vrij emotioneel en pakkend.
‘Bastard Blood’ is een kopstoot van een EP. Eén die je diep kan raken (wat bij mij zeker het geval is) en vier degelijke, goede tracks bevat. De productie mag er ook zijn want de EP klinkt voller en volwassener dan hun voorganger.
Review 1 - In het zog van bands zoals Brutus, Equal Idiots, Cocaine Piss, etc… staan er nog hier en daar interessante bands te dringen aan de grote poort. En daar zit toch wel voldoende kwaliteit in om ze onder de aandacht te brengen.
Zo ook met deze band uit Zoersel dat korte hardcore en punksongs maken. Leadzangeres Eva Van der Schoot schreeuwt de longen uit haar lijf. Het is een soort van levensschreeuw: vlug, ongenadig en essentieel. De bondige en energieke songs bezitten toch de nodige veerkracht en elementen om het boeiend te houden. Er zitten wel degelijk overgangen en bridges in de songs maar nergens meer dan noodzakelijk. “Amnesia” is een knappe song die alle eerder opgenoemde elementen bevat. Ze duurt iets meer dan drie minuten en is vrij catchy. Met een mooi middenstukje (en ook outro) dat tevens het ritme breekt. Een mooi uitgewerkte song. De meeste tracks zijn veel korter en bondiger. Ze zijn een beetje als statements. Het floept eruit en je moet het ermee doen. Maar dat levert wel aangename tracks op zoals “Mannequin Factory” of “Blow Up The Boiler Room”.
CLCKWS heeft een prima plaatje afgeleverd waarop ze hun brute en urgente schreeuw in kwijt hebben geraakt. Negen tracks lang (in hun geval meestal kort) weten ze mij te boeien en tonen ze dat België rijk is aan bands die hun eigen ding doen en lak hebben aan radiovriendelijke crap. Ik ben benieuwd wat dit op een podium geeft.
Op cd of tape verkrijgbaar. (Wim Guillemyn)
Review 2 - CLCKWS is een Zoerselse hardcore/punkband die snelle, energetische songs brengt. Ze brachten zopas hun eerste EP 'Counter Clockwise' uit in eigen beheer. Hoewel, met acht nummers kan je eigenlijk al niet meer van een EP spreken, maar eerder van een album. De cassette- en vinylversie van deze EP zijn de eerste uitgaves van Nosebleed Records, dat ook al tapes uitbracht van London Bullet en Rites.
CLCKWS is een eerder klassieke hardcoreband met toch af en toe wat ruimte voor melodie. Noise komt er weinig aan te pas. Toch is er enige verwantschap met andere Belgische acts die wel noise met hardcore, punk en metal mengen als Oathbreaker, Cocaine Piss en Brutus. De overeenkomst is dat die bands ook een zangeres hebben die de longen uit haar lijf brult. CLCKWS heeft Eva Van der Schoot. Zij schreeuwt en huilt als opgejaagd wild en dat maakt dat de lyrics niet altijd makkelijk te volgen zijn. Door zo hard te schreeuwen zijn er weinig mogelijkheden om nuance en verschillen in de lyrics te leggen, maar dat maakt ze goed met voldoende brutaliteit en energie.
De beste songs zijn “YYY” en “Mannequin Factory”. “Blow Up The Boiler Room” heeft een fantastische intro – die heeft zowat elk nummer op dit album – maar klokt af op nauwelijks 17 seconden. Een beetje een gemiste kans. “Sorry’s Kinda Standard” is dan beter, ook al haalt dat nummer amper iets meer dan één minuut. Misschien toch wat werk aan de boeg om de spanningsboog en de speelduur van de songs iets op te rekken. Dat ze dat perfect kunnen zonder te vervelen, toont CLCKWS o.m. op “Amnesia”.
Wie fan is van Minor Threat, Cheap Drugs en DOA of recentere bands als This Means War, As Echoes Fade en Diss Guy zal hier zijn hart kunnen ophalen. (Filip Van Der Linden)
Pop/Rock
This Time (EP)
Low Hill
Eigen Beheer
2017-12-07
Wim Guillemyn
Low Hill is het soloproject van Laurens Vanhulle. Misschien zegt de naam je niet meteen iets. Hij is een zanger, composer, producer die tot nu toe vooral muziek maakte voor theater en dansproducties (Perceval, Zuidpool…). Via David Martijn (Goose) kwam hij terecht bij Benjamin Desmet (SX) die hem onder zijn vleugels nam en meehielp om de EP te produceren. De EP ‘Hurt’ zal uitkomen via Sonomount ergens rond eind februari. “This Time” is de voorloper hiervan en werd gemasterd door The White Cabin (Dimitri Andreas). Alles werd geschreven en gearrangeerd door Laurens Vanhulle.
Het is een sfeervolle en melancholische track geworden waar synths en spaarzame percussie een groot aandeel in hebben. Met daarnaast warme vocals. Alles lijkt heel doordacht opgebouwd en elke bouwsteen is zorgvuldig op zijn plaats gezet. Dat levert een heel aangenaam nummer op waar je de hand van Desmet een beetje in hoort. Een geslaagde single dat ons doet uitkijken naar de EP ‘Hurt’.
Begin 2018 is Low Hill trouwens ook live te bewonderen, met een vijfkoppige band als ik mij niet vergis, in:
10/02 Arenberg Antwerpen - Ep Release show
07/03 De Loge Gent
22/03 Cafee Cabron - Antwerpen
Wanneer je zin hebt om in deze donkere winterperiode weg te dromen dan kan ik je alvast de laatste single van Beaux aanbevelen. “Everything’s Changing” is een heerlijk dromerige song met de fantastische en hemelse vocals van Anne Roos Peterse. De synths, subtiele gitaar en percussie staan ten dienste van de song en de sfeer. Mooi liedje.
Beaux is een Utrechtse indiepop band. Dit vijftal combineert synthsounds, met catchy gitaar- en zanglijnen. Hun debuut-EP ‘Where This Could go’ werd in eigen land enthousiast onthaald. Ze haalden de finale bij de Amsterdamse Popprijs en deden een clubtour met Kita Minari. Redenen genoeg om ze eens te checken dus.
Isadore een kwartet van rond het Leuvense heeft hun eerste EP uit. Zes kwalitatieve nummers die te situeren zijn binnen een indiepoprockend concept . Het zijn sfeervolle , broeierige songs, die opvallen door het (bluesy) tintelend gitaarspel en de indringende, hemelse vocals van Joanne Van Bastelaere . “Come again” en “Empty cases” helpen je op weg , die eindigt met het intense, spannende, overtuigende “Crystal ball” .
Waren ze ooit begonnen als een vrouwelijk akoestisch duo (met Freya Dasseville) , dan is er nu als band een knipoog naar Heather Nova, Indigo Girls, Tegan & Sara, Warpaint , Haim of First aid kit, wat mooi meegenomen is . Een pop ontluikend gevoel ervaren we …
Info op http://vi.be/isadore
Vreemde eenden in de bijt zijn soms het interessants. Of hebben het meest te vertellen. Het Brusselse Nile On Wax is, muzikaal gezien, zo’n vreemde eend. Dit instrumentale trio bestaat uit een viool, bas en drum. Met ‘Bell Dogs’ zijn ze toe aan hun derde release. Hierop verkennen ze nieuwe terreinen tussen postrock, psychedelica en cinematografische muziek. Dat laatste zorgde ervoor dat er twee tracks uit hun vorig album ‘Freaks’ gebruikt werden voor “My Amercia” van Hal Hartley.
Zes tracks krijgen we gaande van anderhalve minuut tot ruim twaalf minuten. “Rhapsody” opent met bas (David Christophe) , wat percussie (Elie Rabinovitch) en voorzichtig opkomende viool (Catherine Graindorge). Het bouwt langzaam op tot een soort van climax. Het klinkt filmisch en dromerig. Beelden flitsen voorbij bij het beluisteren. Op “Liquid Birds” is er een grotere rol voor de percussie weggelegd maar uiteindelijk staat de muziek van alle drie ten dienste van het geheel. “Nightride” bezit meer een donkere sfeer en de koortsigheid van het nachtleven. Het is opvallend wat een rijke klankkleuren ze ontwikkelen met een beperkt aantal instrumenten.
Dit is postrock zoals Mogwai ze ook maakt maar op een geheel eigen manier en met totaal andere instrumenten. Toch zit er een gelijkaardige vibe in. Ik kan hier alleen maar positief over zijn. Wat een plaatje.
Nederlands 
Français 
