Scrappy Tapes mocht de feestelijkheden op gang schieten en dat zal ik geweten hebben. Twee bleke jonge snaken in houthakkershemd hadden me meteen te pakken met het morsige "Kokomo blues" dat bijeen gehouden werd door een heerlijke slide, schitterend nummer. Verbazingwekkend genoeg moesten de zompige bluesnummers die volgden absoluut niet onderdoen. Ik moest me toch even in de wang knijpen. Kwam dit duo wel uit Gent? Lagen de roots van zanger-gitarist Jochen Degryse wel in Beselare en niet in Clarksdale? Dit leek echt eerder een groepje dat 'Fat Possum' zo'n 15 jaar geleden met plezier getekend zou hebben, denk maar aan Twenty Miles. Na dat verbluffende openingssalvo bluessongs veranderden Scrappy Tapes het geweer van schouder en lieten de gitaar wat luider rammelen in een poging te klinken als de alomtegenwoordige Black Keys, wat net niet helemaal faliekant afliep. Had echt niet gemoeten temeer ik gans die heisa rond The Black Keys niet begrijp, net nu ze hun garageblues definitief hebben afgezworen ten voordele van futiele stadionrock. Nee, Scrappy Tapes hoeven zich nergens aan te spiegelen en gewoon hun ding doen wat op enkele uitschuivers na meer dan aardig lukte. Ik vind het trouwens een verheugende en enigszins ook geruststellende vaststelling dat er nog steeds jonge gasten (een tijdje geleden stond ook Tiny Legs Tim hier op de planken) zijn met de ware blues in de genen.

Na een korte maar hevige periode met heel veel optredens en een erfenis van drie LP's en één EP hielden Two Gallants uit San Francisco het in 2009 voor bekeken. Beiden hadden eigen projecten en Tyson Vogel ging zelfs even drummen bij Port O'Brien. Maar nadat ze vorig jaar al opnieuw samen gesignaleerd werden op Rock Herk en Dour lijkt de comeback nu een feit. Dat bracht hen voor een eenmalig Belgisch concert naar de 4AD dat hiervoor aardig vol liep.

Op het eerste zicht leek er niets veranderd en aan intensiteit heeft het duo nog niets ingeboet. Adam Stephens vloog er als vanouds stevig in: heftig aan de snaren plukkend, regelmatig op de knieën vallend en zingend met een soort verbetenheid die je maar zelden ziet. Ook de wild om zich heen meppende Tyson Vogel bleek nog steeds van cruciaal belang en was nog niets van zijn kracht verloren. Ook hun songs, die de oude American Folk een dimensie bezorgen, bleven stevig overeind. Hoogtepunten, "Seems like home to me" en "Steady rollin' ", mogen stilaan als classics worden beschouwd.
Maar er staat een nieuwe plaat in de steigers en dus kregen we ook een hele rits nieuwe songs. En in dat nieuwe werk worden er overduidelijk andere horizonten opgezocht. Daar heb ik zeker geen bezwaar tegen, integendeel, niets mooier dan een band die zoekend is. Alleen heb ik zo mijn twijfels bij die nieuwe songs, waarin Two Gallants duidelijk aansluiting zoekt met een veranderde tijdgeest. Het deed me meermaals denken aan Fleet Foxes: die samenzang! terwijl het muzikaal toch ook meer richting pop is opgeschoven. En die weelderige kinbegroeiing van Vogel lijkt mijn vermoeden alleen maar te bevestigen. Eén nummer lag dan weer in de lijn van - daar zijn ze weer - The Black Keys! Straks krijg ik er nog een allergie aan.
Ik gun het nieuwe werk voorlopig het voordeel van de twijfel want ook de oude Two Gallants-songs waren niet altijd hapklare brokken. Even de plaat afwachten dus maar die onzekerheid verhindert me wel dat ik nu al mijn superlatieven bovenhaal.

Desalniettemin : schitterend concert hoewel sommigen er toch een licht knagend gevoel aan overhielden. De verhoopte, niets ontziende triomf bleef immers enigszins uit …

Organisatie: 4AD, Diksmuide