De zes muzikanten van Auld Corn Brigade komen uit het Duitse Nordhausen maar zijn duidelijk in het verkeerde land geboren. Dat is duidelijk te horen op ‘A fighter’s Lullabies’ waar ze volop hun liefde voor Ierland bezingen. Op dit album horen we traditionele Ierse folksongs (“I’ll Tell Me Ma”, “Muirsheen Durkin”, “ Dirty Old Town“ ) in een modern punkjasje oftewel de combinatie van stevige gitaren met de typische folkviool. Enerzijds handelen de teksten over de prachtige Ierse landschappen en de lokale pubs. Anderzijds heeft Auld Corn Brigade ook aandacht voor de tragische geschiedenis van het eiland en horen we eigentijdse versies van oude verzetsongs.
Eerlijk gezegd is dit niet echt onze favoriete variant van punkrock maar wie houdt van bands als The Pogues, Flogging Molly of The Dropkick Murphys kan deze Duitsers gerust een kans geven!
Het Britse model Sade Adu (Afrikaanse roots, Nigeria) bracht medio de jaren ‘80 drie pakkende, smachtende laidback r&b souljazzy platen uit, ‘Diamond Life’ – ‘Promise’ – ‘Stronger than pride’. Van haar debuut onthouden we alvast volgende spraakmakende singles “Smooth operator”, “Your love is king”, “Hang on to your love” en de gekende cover “Why can’t we live together” . Verder hadden we nog “Is it a crime” en “The sweetest taboo” uit de tweede cd en tot slot “Paradise” en de titelsong “(love is) Stronger than pride”. Het daaropvolgend materiaal had weinig meer om het lijf. Invloedrijk voor haar werk waren Ray Charles, Al Green, Stevie Wonder, Aretha Franklin, Nina Simone, Billie Holiday, Dianne Warwick, Diana Ross en Grace Jones. Samen met Everything but the girl en Swing Out Sister gaf ze die souljazz een poppier gezicht …
Na tien jaar stilte komt ze met een nieuwe cd af, ‘Soldier of love’ .Even leek het er op dat ze met de titelsong nieuwe wegen zou inslaan door de trippende beats en ritmes, maar aan haar muzikale formule van heerlijk (weg)dromende en ingetogen soulpop is weinig veranderd. De eerste songs boeien nog “The moon & the sky”, “Babyfather” en “Long hard road”, er is de toevoeging van strijkers, blazers en piano, maar dan zinkt ze weg en zijn de songs een herhalingstoets, mooi maar onopvallend door de weinige varianten. Kortom de songs klinken als Sade … en niks anders …
The Go Find is een goed bewaard Belgisch geheim. Ze spelen in op onze gevoelswereld met hun sfeervol zalvende dagdromende (indie)poptronica. De band rond Dieter Sermeus, ex Orange Black, is al toe aan de derde cd (eerder verschenen ‘Miami’ en ‘Stars on the wall’). Muzikale pracht en schoonheid siert het materiaal van The Go Find door de zeemzoeterige melodieën, de zachte ritmes, de warme klanken en de zachtaardige stem van Sermeus, die op een paar songs wordt bijgestaan door Karo van Few Bits en Lies Lorquet van Mintzkov.
De onschuldige, relaxte, smachtende en rustig voortkabbelende songs gaan in de richting van The Album Leaf, Postal service, Lali Puna, The Notwist en Styrofoam.
Lichtvoetig, licht verteerbaar en opgewekt klinkt het allemaal; dit fijne gevoel bevestigen ze met sterke tracks als “It’s automatic”, “Just a common love”, de titelsong van de cd, een aan Pavement gelinkte “Cherry pie”en een slepende versie van “Heart of gold”. Te koesteren, dit bandje!
Dissapears (Chicago, USA) staat voor zinderende gitaren die vertrekken vanuit Velvet Underground fuzz en zich richting shoegaze begeven. Onderweg passeren ze bij The Fall, Alan Vega, Ride en Wipers. Ze eindigen in een poel waar hedendaagse geestesgenoten als Wooden Shjips en A Place to Bury Strangers ook in woelen.
Meer underground dan mainstream dus, een geluid die scherp en noisy is, gitaren die stoten en grommen en vocals die ergens vanuit de verte er overheen roepen (denk aan Mark E Smith van The Fall).
In tegenstelling tot een hoop andere noise- en shoegazebands verdwaalt Disappears echter niet in ellenlange songs met oorverdovende uitbarstingen. Met amper tien songs van tussen de twee en vier minuten houden ze het vooral kort, bondig en punky, en na amper 29 minuutjes is het liedje al uit.
Een boeiende en meeslepende underground plaat.
Ondanks de crisis werd er nog nooit zoveel muziek uitgebracht als de dag van vandaag en daardoor bekom je vlug dat je vaak dat de bomen niet meer door het bos kan zien en daarom presenteren we u af en toe zo’n groepje die een fantastische release uitgeeft maar door dat overaanbod aan de aandacht dreigt te ontsnappen.
Coltrane Motion uit Chicago bijvoorbeeld die met hun tweede cd ‘Hello Ambition’ eigenlijk het bewijs leveren dat ze even scherp en energiek uit de hoek kunnen komen dan pakweg Vampire Weekend. Net als de overbekende vampieren zoeken Coltrane Motion hun soelaas in de Amerikaanse alternatieve pop uit de 80’s (en dan hebben we het over Talking Heads en Devo) waarmee ze hun eigen ding doen en wat vaak uitdraait op mooie resultaten waarbij je songs krijgt als het lo-fi achtige “My heart might go on” of de keigoede opener “When we were old”.
Volgens de jongens was het de bedoeling om een indieplaat uit te brengen waarop je net zo goed kunt op dansen als op een meidengroep en het verdict is dat ze er nog in geslaagd zijn ook !
Info www.myspace.com/motion
Van het moment dat je dit hoesje te zien krijgt weet je meteen dat deze schreeuwlelijkerds niet het soort muzikanten zijn die je oorgangen gaan bevuilen met mietjespunk zoals degene die door MTV en consorten de laatste jaren door onze strot zijn gedraaid, want het betreft hier wel degelijk horrorpunk. Fans van het genre zullen dat zeker beamen wanneer ze zien dat dit een release is die uitgebracht is op Fiend Force wat eigenlijk een soort van garantie is.
’Welcome the darkness’ is het soort punkLP zoals een echte punkLP moet klinken: hij is kort, ze hebben lak aan alles, het rockt van de eerste tot de laatste seconde, het revolteert, het is sexy en het doet je heupen swingen zoals enkele goede rockpunk (nou ja eigenlijk is het horrorpunk) dat kan.
Net als de meeste horrorpunkbands is hun geluid zeer gelijkend op die van The Misfits en zelfs af en toe kun je wat metalinvloeden horen maar geen ziel die daar om treurt.
Een release om te koesteren, en nu die dochters opsluiten want het uur van Satan heeft weer eens geslagen. Tip als je het graag wat luider en ruiger wil.
Info www.myspace.com/deadendguys
Niet iedereen is ervan overtuigd dat het internet een zegen is voor de ontwikkeling van de muziek maar iedere azijnpisser moet op zijn minst toegeven dat het dankzij dit medium is dat we met muzikaal talent in contact komen dat anders sowieso zou genegeerd worden.
Geef zelf toe, hoe groot is anders de kans dat u ooit zou lezen over een Braziliaanse post-punkband zonder de innovaties van het net?
The Midnight Sisters hebben na een heleboel naamsveranderingen besloten om door het leven te gaan als Midnight Sisters en dit debuut dat in eigen beheer opgenomen werd is een ode geworden aan popmuziek zonder franjes waarin zowel aandacht geschonken worden aan de melodie (denk REM), de leuke gitaarrifjes (denk Big Star) en de scherpe kantjes die je een beetje richting Editors doen denken.
Niks aan deze release doet je vermoeden dat je hier te maken hebt met gasten uit Sao Paulo en soms neigt het wel eens uit te draaien op ordinaire rock die je al vaker (zelfs te vaak) hebt gehoord maar wie zweert bij tijdsloze klasserock zal dit best weten te waarderen.
Info www.myspace.com/midnightsisters
Het kwintet The Fortunate Few debuteert met gevarieerde sing/songwriterpop op hun EP. De vijf songs hebben een broeierige spanning, een zwoele groove en klinken innemend als bevreemdend mysterieus … Klankkleur door de puike arrangementen. De vocals van Jan-Pieter Delcour zijn nauw verwant aan Piet Goddaer van Ozark Henry en ook de bijdrages van zus Joke hebben hun meerwaarde.
Een afwisselende EP horen we van de band; ze trekken meteen de aandacht met de ritmes en de vibes van “Marillon” en “Sudden void”, zijn sfeervoller en gevoeliger op de subtiele “Saint-Peter’s Avenue” en “Scribble” en besluiten met een relaxte, luchtige en frisse versie van Bob Marley’s “High tide, low tide” die sing/songwriting en reggae kruist …
The Fortunate Few smaakt naar meer en kan een mooie toekomst tegemoet gaan. Duimen maar …
Info http://www.myspace.com/thefortunatefewspace
Onthou die naam van Keefman maar … Band die de Nekka night op stelten kan zetten met hun Nederlandstalig lied .. . Inderdaad het doet deugd om zo’n frisse bries te horen in het genre … Ohja, Keefman brengt lekker in het gehoor liggende Nederlandstalige poprock. Catchy complexloze gitaarpop, luchtig, innemend en teksten over de liefde en het leven. Ze houden het muzikaal ergens tussen The Scene, Spinvis, De Kreuners, Gorki en De Mens. En terecht wonnen ze vorig jaar de Nederpopprijs!
’Zonlicht/ Zonnebrillen’ is van dezelfde leest als hun eerder verschenen EP… even ontspannen, relaxt als gevoelig en pakkend … Keefman overtuigt opnieuw met 7 nummers, waarvan twee al eerder op de EP te horen waren. Eigenlijk kan je ‘Zonlicht/Zonnebrillen’ opvatten als een tweede EP. Deze gegevens terzijde hebben we te maken met afwisselend materiaal van energieke pop als “Uitbreker”, “Magere meisjes” en sfeervoller werk “Hier in dit Nederland” en “Tijd maakt wonden”.
Toetsen en een viooltje nemen soms een prominentere rol in en de samenzang tussen Tom Kets en Kim Hertogs is om van te snoepen en werkt zalvend.
Kortom, Vlaanderen Muzieklandschap wordt alvast kleurrijker door een groep als Keefman. Te koesteren dus!
Info op http:// www.myspace.com/keefmanmusic
Moesten we hier bij MusicZine werken met een puntensysteem werken dan zou dit Belgisch duo steevast gehonoreerd worden met een dikke negen op tien want ‘Damaged Hearts’ is niet alleen één van de beste debuutplaten die ik sinds lang mocht horen maar Pieter en Evelien bevinden zich overduidelijk op een planeet die niet naar de naam België luistert.
Hun uiterst aanstekelijke electropunk heeft er zelfs voor gezorgd dat deze release uitkwam op een Engels label en dat is geen wonder want Tex Taiwan mag met trots zeggen dat zij een zeer eigenzinnig geluid hebben dat niks te maken heeft met de Belgische scene, en als het al iets met dit klein landje zou te maken hebben dan moet u het in de atmosfeer van Culture Club zoeken. Deze twee hebben duidelijk hun inspiratie gezocht in de electroclashsector .
De cd is dan ook een salvo van daverende beats die begeleid worden door allerlei synthesizergeluidjes die thuis horen in de jaren ’80. Als je daar nog eens de schreeuwerige sexy vocals van Evelien bijzwiert dan kom je al vlug uit bij Crystal Castles, of iets wat Nic Endo van Atari Teenage Riot uitspookt want het punkniveau van de plaat enigszins de hoogte injaagt.
Een kopie? Enerzijds valt het niet te ontkennen dat Tex Taiwan de mosterd gevonden heeft bij dit Canadees duo maar zij doen er iets zeer origineels mee. De cd mag dan klinken als een dolle rit op één of andere kermisattracti,e toch sta je steeds terug aan te schuiven aan de kassa voor een volgend ritje! Pure klasse dus!
Info http://www.myspace.com/textaiwan
Toen ik de cd ‘Damaged hearts’ toe gestopt kreeg van Tex Taiwan had ik moeite om te geloven dat dit klein meesterwerkje van Belgische makkelij was. Een Belgische label is het in ieder geval niet geworden want hun debuut werd uitgebracht op het Briste Glasstone Records en benadrukt nog maar eens hun DIY-attitude. U wil namen zodat u ze in een hokje kan plaatsen? Wat dacht u van de genialiteit van Crystal Castles gecombineerd met het straaljagerseffect van een Atari Teenage Riot? Zoiets inderdaad en met verve, voor ondergetekende, de Belgische ontdekking van het jaar.
Het is normaal mijn job, maar goed : beschrijf eens jullie geluid…
Pieter: Beschrijvingen zijn altijd moeilijk. Ik probeer het altijd te zien als electropunk met een kitscherige kant. Maar er zitten ook wel wat donkere invloeden uit de New Wave in.
Voordat jullie superpopulair worden toch nog eens vragen waar de naam Tex Taiwan vandaan komt….
Evelien: Goed geprobeerd, maar dat is en blijft een goed bewaard geheim!
Toen ik jullie cd hoorde was mijn eerste gedachte : dit klinkt zo on-Belgisch
Evelien: Dat hebben we al vaker horen zeggen. Ik zou zeggen “geen idee hoe dat komt eigenlijk” maar volgens mij is dat gewoon een gevolg van het feit dat Pieter en ik ons doorgaans niet erg laten beïnvloeden door muziek van hier, en omdat er voorlopig nog geen andere act zoals de onze in België is. Daarbij, ons land blijft zich toch nog steeds het liefst aan het veilige en bekende “rock” houden.
Zo on-Belgisch dat jullie op een Brits label zitten…. Leg uit
Evelien: Wat rondmailen naar labels die ons wel aanspraken… Glasstone waren de eersten (na Basserk) om te antwoorden: de sjansaars!
Is dat niet gevaarlijk voor een Belgische groep, een Engels label? Ik denk maar aan die onontbeerlijke promomachine die Studio Brussel heet
Evelien: Om eerlijk te zijn… ik ben blij dat we in alle eerlijkheid daarop kunnen antwoorden daar trekken we ons nu eens gene fuck van aan se. Als ze ons willen draaien en/of goedvinden, moeten ze dat maar doen en dan is dat heel leuk, is het niet zo, dan zal dat ons ook niet kraken naar het buitenland toe.
Studio Brussel en de typisch Belgische rockrally’s liggen zo wat in dezelfde lijn voor mij, en naar die laatste hebben we een tijdje geleden al de finale middelvinger uitgestoken. DIY gaat zo ver als dat: we zullen het zelf wel maken, als dat voor ons weggelegd is, tenminste.
Om echt eerlijk met jullie te zijn volg ik de Belgische scene niet zo op de voet maar hoe zou je Tex Taiwan daarin zien?
Evelien: Dat blijft eerlijk gezegd afwachten… geen idee! Tot nu toe in feite enkel positieve reacties gehad, zeker van het jonge publiek.
Niet dat jullie vijanden moeten kweken maar wat denk je van die scene?
Pieter: Ik denk niet dat we echt moeite doen om tot een scene te behoren. Zoals ik het zie heb je crap, muziek die goed in elkaar steekt en muziek die goed in elkaar steekt en me aanspreekt. Daar hoeven wat mij betreft geen vakjes rond getrokken te worden. Ik ben fan van iedereen die zijn eigen ding wil en zijn eigen energie en creativiteit ergens in kwijt wil. Binnen of buiten the scene, who cares …
Vandaag in 2010 klinkt DIY meer dan een noodzaak. Geloven jullie zelf in de Facebook of de My Space promotie of wilden jullie niet leven in 1985 of zo toen alles van zelf ging….
Evelien: Soms denk ik dat artiesten lui geworden zijn op dat vlak, het gaat gewoon te gemakkelijk zo. Al zijn er natuurlijk duizenden en duizenden acts op Myspace en is iedereen dat comment gespam intussen ook wel wat beu, wat maakt dat je uiteindelijk ook weer minder snel beluisterd/ontdekt wordt. Het is gemakkelijk, maar ik ben niet zeker of het wel zoveel beter is.
Pieter: Ik denk dat die dingen er wel voor gezorgd hebben dat bands een beetje uit hun ivoren toren komen. Ze hebben nu wel door dat het niet meer vanzelf komt en dat er gewerkt moet worden. Budgetten worden kleiner, sex drugs and rock ’n roll schaarser. Hard werken en er voor gaan, da’s de boodschap en je omringen met goeie mensen.
Die DIY beweging betekent keiveel werk, nooit moe van??
Evelien: Ik heb wel eens van die momenten dat ik denk “Laat me nu gewoon allemaal even met rust!” want inderdaad, het is een hoop werk: je eigen woordvoerder zijn, organisator, artwork-ontwerper, stylist, … allemaal dingen die bij het allerbelangrijkste – het muziek maken zelf – er nog eens bovenop komen.
Pieter: Goh, ik zou het echt niet anders willen. Ik ben een gigantische controlefreak. Ik kan er echt niet tegen als ik dingen uit handen moet geven en ze niet gedaan worden zoals ik ze zelf zou doen. Dus DIY is een prima oplossing daarvoor.
Ik kon het niet laten (sorry) maar ik dacht Crystal Castles en Atari Teenage Riot toen ik je hoorde….
Evelien: Dat waren in den beginne vooral grote invloeden ja, je moet toch een beetje een uitgangspunt hebben om van start te gaan binnen een genre, maar gaandeweg hebben we ons gerealiseerd dat dat in feite niet eens noodzakelijk is. Pieter en ik zijn van nature eerder ‘rockmensen’, wat maakt dat we onze electro vanuit een andere invalshoek gecreëerd hebben. Misschien dat net de punch aan ons album gegeven heeft.
Een van de leuke dingen uit jullie geluid zijn ongetwijfeld die synthgeluidjes die net uit spelconsoles van Atari’s of zo komen, leg eens uit…
Pieter: Ik heb wel een zwak voor ongelooflijk lelijke geluiden en enorme kitsch en glitchy bleeps. Samplen en klooien met gameboys, emulators en dergelijke zijn wel mijn ding.
Dan is er Evelien, da’s wel naar de cd te beoordelen één brok energie. Totaal uitgeblust na een optreden veronderstel ik?
Evelien: Dat valt heel goed mee. Na onze allereerste optredens twee jaar geleden was ik altijd kapot, ik herinner me zelfs een keer dat ik er zo overgegaan was qua fysieke activiteit dat ik me achteraf doodziek voelde. Maar dat went allemaal, je leert beter je energie verdelen, voelt wanneer je wat gas moet terugnemen en daarnaast is er natuurlijk nog bier. En ja, ik heb eigenlijk overal en altijd energie teveel en onnodig veel bewegen is een van mijn favoriete bezigheden.
Pieter: Ik slaag er alleen nog niet in om een optreden te beëindigen zonder een stijve nek. Moet misschien dringend eens in de leer bij Evelien.
Soms lijkt jullie cd wel als een dolle rit op één of andere kermisattractie….
Evelien: We wilden dan ook zoveel mogelijk energie overbrengen met dit album. Ik vind het altijd grappig als ik van mensen hoor dat ze totaal vermoeid waren na het beluisteren van onze cd, dan zijn we in ons opzet geslaagd.
Pieter: Ik rust al genoeg achter mijn bureautje tijdens de week. Af en toe moet de stoom en stress er een keer uit.
Wat zijn jullie onmiddellijke plannen?
Pieter: Wat optredens doen en in november komt er normaal gezien een kleine tour. Natuurlijk ook wat muzikaal herbronnen, want da’s wel nodig na keihard te hebben gewerkt aan een plaat.
Evelien: Ik ga mij geregeld terugtrekken op mijn kamertje om een beetje aan solo-brol te beginnen werken, van het DIY-opgenomen lofi-soort. Het zal vooral rock worden, maar ik sluit electronische invloeden niet uit. Ik hoop er hier en daar ook wat piano in te stoppen. Dat zal uiteraard niet het einde van Tex Taiwan betekenen; ik gedij gewoon goed in meerdere projecten tegelijk.
Ik vraag het aan iedereen, dus ook aan jullie : wat is je favoriete lp aller tijden?
Pieter: Experimental Jet Set, Trash and No Star. Hoewel ik tegenwoordig erg into de piano punk van de eerste plaat van The Dresden Dolls ben. De titel ontsnapt me nu wel even.
Evelien: Recent nog maar voor mij, dus misschien moeilijk ‘aller tijden’ te noemen, maar Dragnet van The Fall vind ik een erg goed album. En alles-alles-alles wat Chris Knox heeft aangeraakt, zijn Songs Of You & Me is in ieder geval goed op weg om die plaat te worden.
Het laatste woord is aan jullie …
Bedankt voor de toffe vragen en hopelijk tot volgende zomer op één of meerdere festivals, zodat we onze centen niet meer op een kantoor moeten verdienen …
Tomorrowland 2010 van 23 t/m 25 juli 2010
Op zaterdag 24 & zondag 25 juli 2010 vond de 6de editie van Tomorrowland plaats. Het mooiste en meest spraakmakende festival van België werd opnieuw georganiseerd op het recreatiedomein De Schorre in Boom. Op korte tijd was het festival hopeloos uitverkocht! Met maar liefst 14 podia en 250 nationale en internationale dj’s was dit de Belgische hoogmis voor elektronische dansmuziek. 100.000 bezoekers lieten zich onderdompelen in de beats’n’pieces … En het oog wou ook wat … verbluffende decors, rodelen in de sneeuw, genieten van jacuzzi’s, feesten op een echt strand, muzikaal vuurwerk enz … Tot in de nopjes verzorgd met z’n muziek, entourage en camping… Onovertroffen … De organisatie ID&T wist van aanpakken en haalde het onderste uit de kan …
Tomorrowland werd een zonovergoten en overdonderend succes, een festival als een sprookje, in een uniek decor. Inderdaad, Tomorrowland is één van de snelst groeiende festivals en een vaste waarde geworden maar ook een buitenbeentje in de drukke Belgische festivalzomer. Zoals ze het zelf omschrijven … ‘Yesterday is History Today is a Gift Tomorrow is Mystery’ …
Volgende impressies van het driedaags event
- vrijdag 23 juli 2010 – Camping
Op vrijdag werden we al opgewarmd door de pré party op de camping. Op het programma: JOHAN & CIMAÏ , SOUL MIGRANTZ, SHIMTSHACK, DEEJAMES VS IGOR, YAMO, DJAXX & NEUROTIQUE, MAXIM LANY, YVES V, LOULOU PLAYERS, DIMITRI ANDREAS, PRINZ, HERMANOS INGLESOS en ED & KIM
Deze DJ-elektrotechneuten waren de ideale geleider van house, techno, elektro en dubstep. Voor elk wat wils dus. Maar de beats’n’pieces klonken echter enkel in de grote tent fors en krachtig door, waardoor niet iedereen kon meegenieten . . Als electrofreak konden we ons hartje ophalen en keerden we moe maar tevreden terug naar de camping.
zaterdag 24 juli 2010 – Tomorrowland
We hoorden de eerste tunes en bleeps van het festival met de set van Yves V op de Mainstage. Ons eerste doel was Len Faki die in maart ll een stomend setje speelde op Kozzmozz en deze namiddag on air te horen was op, jawel, de Kozzmozz stage; maar eerst waren we onder de indruk van Spacid, die Len Faki vooraf ging … een knaller van formaat sierde “Public Energy – Three O’ Three”. De tent was op die manier behoorlijk opgewarmd voor Len Faki … ‘Real massive techno’, die het talrijke opgekomen publiek uit z’n dak deed gaan. Even indrukwekkend als z’n set was de verlichting …
We probeerden nog een stukje van Ricardo Villalobos mee te pikken, één van de bekendste dj’s binnen de minimal techno/house scene, maar hij was spijtig genoeg nog niet opgedaagd. Deze gerespecteerde DJ houdt er een er een eigen visie op na en laat nagenoeg de VS links liggend door hun bemoeizucht in de wereldpolitiek.
In het sfeerbeeld verkenden we alle stages, en konden we niet omheen de ‘Church of Love’, waar koppels tien minuten lang ‘hun ding’ konden doen, en waar natuurlijk ook condooms worden uitgedeeld.
Extrawelt, Arne Schaffhausen & Wayan Raabe, waren de volgende halte. We waren te vinden voor hun ‘global electronics’ op de stage van Café d’Anvers, dat volledig in een strand was omgetoverd.
Op de Kozzmozz stage waren we aanwezig voor één van de legendes Jeff Mills. Een fantastische platenkeuze hoorden we, al vond ik dat hij niet volledig bij de zaak was in de mixes en overgangen.
Afsluiter in de Minus stage was Richie Hawtin, die btw het platenlabel Minus oprichtte. Het was trouwens één van de best ingerichte tenten met honderden discoballen, en we zagen een prachtige lightshow van effects en lasers. Met een link naar de Detroit technoscene gaven we ons volledig over aan z’n snoeiharde set dito schitterende platenkeuze …dit was toch wel de topact van de dag …
- zondag 25 juli 2010 – Tomorrowland
De intense danspartijen, het kuieren, en het weinige slapen begonnen door te wegen. De muziek, de beats en de pittoreske omgeving moesten helend werken om de pijnen op de afsluitende dag te bestrijden. De dansspieren werden alvast opnieuw getraind door een uurtje Sound of Stereo op de mainstage.
De house tour DJ van Massive Attack, Nick Warren, die ik leerde kennen door de cd ‘Shangai’ van het Global Undergroud label, is intussen uitgegroeid tot één van mijn favoriete dj’s. Hij speelde een strakkere set, het was uniek luisterplezier en de bevallige dame die op het podium aan het dansen was, was mooi meegenomen!
Na Nick Warren gingen we naar de Coincidence stage waar we konden luisteren naar de ‘drifty thriller hypnotic beats’ van Psytox en Tom Dazing & Gols. Lekkere groovende muziek en een ‘neverending clubbying sfeertje’ in een gepaste locatie. Een op en top feestje en Partysfeertje dus …
Als afsluiter kozen we voor het commerciële luik van David Guetta en Dj Chuckie, die voor de nodige ambiance zorgden.
Tot slot een nog nooit gezien, fantastisch spektakel, dat rondom ons afspeelde … Een helikopter die een bloementapijt uitstrooide over de weide …met vuurwerk, licht- , laserspektakel …bediend door een ‘parapentevlieger’.
£
Tomorrowland verbaasde, overdonderde én was dance, fun & enjoying. De kennismaking is voor herhaling vatbaar …
Balans
Positief - Algemene decoratie - Organisatie camping - Volwassen bezoekers - Vlotte bereikbaarheid van de stages door de afbakening
Aandachtspunten – Te weinig bankautomaten - Lange wachttijden voor het douchen - Hoge drankprijzen, € 2.8 per consumptie
Organisatie: Tomorrowland – ID&T
10 Days Off 2010: DAY 06 - Mount Kimbie, Joy Orbison en Benga
Twee festivals op een avond doen? Dat moeten wel de Gentse Feesten zijn. Nadat we eerder op de avond al een ingekorte set van John Grant in de Handelsbeurs hadden gezien en Archie Bronson Outfit zowat de Kouter weggeblazen had met zijn vuile garagerock en pschedelica, trokken we zo rond enen naar de Vooruit voor de dubstep avond van 10 days off. We waren zo nog net op tijd om het hoogtepunt van de set van Kastor & Dice te zien: Belgische dubstep met een hoge hiphop-invloed.
Mount Kimbie is een Londens duo, dat net zijn eerste volledige album uit heeft op het dubstep label Hotflush recordings en de volgende weken onder meer het voorprogramma van The XX doet. Live gebruiken ze naast een laptop, ook drums en gitaar, die ze dan door de PC jagen om zo loops te creëren. We hoorden rustige, dromerige en veelgelaagde muziek, die ons aan Boards of Canada deed denken, maar eigenlijk weinig raakpunten heeft met dubstep, op de gesyncopeerde beats na, maar donderende bassen kregen we dus niet te horen. Luistermuziek dus, een vloeiende sound , je kan ze zelfs de elektronische versie van Animal Collective noemen, maar echt dansen kan je op deze jongens niet.
Waar oorspronkelijk Joy Orbison, alter ego van de 22jarige Peter O’ Grady, een set van twee uur zou spelen, was die ingekort tot een uur. Joy Orbison, de ideale schoonzoon met ruitjeshemd, daalde dus maar met een CD etui af naar de dj-booth. O’Grady, net als Benga uit Croydon, zuid-Londen, dj’t al sinds zijn dertiende, en wordt door Mary Anne Hobs, de BBC Radio one guru van de dubstep, als de vernieuwer van de Engelse dansmuziek naar voor geschoven. O’Grady was vanavond vooral met zijn decks bezig, weinig interactie met het publiek dus, maar wat hij deed was goed: een veel gelaagde mix van dubstep en house, de soulstemmetjes die hij gebruikte deden ons aan Inner City of Goldie denken. Zo rond minuut veertig rolden de zware bassen in, en het publiek reageerde hier onmiddellijk op, iedereen was vanavond gekomen voor een wild feestje.
Dat wild feestje kreeg het publiek dan ook van Benga, aka Beni Adejumo. Het publiek werd wild toen Benga de booth overnam van Joy Orbison. Benga mengt dubstep met grime, en zou het publiek opzwepen met zijn tracks: van voor tot achter kreeg je een kolkende, springende massa, de rechterarmen zweefden op en neer, en er werd duchtig gestagedived, een kerel belandde bijna in de dj-booth. De bassen trilden onophoudelijk, maar toch wist Benga de clichés van het genre te vermijden, er zat veel ruimte in zijn nummers, en Benga wist de val te ontwijken van hetzelfde effect minuten lang te herhalen, afwisseling was troef. Toen Benga zelf nog het publiek in dook, was het feestje compleet.
Dag zes van 10 days off, was dus heel afwisselend, Mount Kimbie en Joy Orbison gingen voor de veelgelaagdheid en subtiliteit, soms meer luistermuziek dan dansmuziek, terwijl Benga een gigantisch feest bouwde waarbij het publiek compleet uit zijn dak ging.
Organisatie: 10 Days Off, Gent
Waar blijven die groepen toch hun inspiratie halen voor groepsnamen? Na meer dan zestig jaar popgeschiedenis lijkt de inspiratie misschien wat verdwenen te zijn maar deze vreemde bandsnaam heeft deze indierockers uit Springfield alvast geen windeieren gelegd. Wat aanvankelijk begon als een poging om te klinken als Nirvana is op een vijftal jaar tijd uitgegroeid tot een collectief die Chris Walla (gitarist van Death Cab For Cutie) wisten te strikken voor de produktie van hun 3e cd.
Met zo’n vakman kan dat wel eens een geslaagde plaat opleveren (getuige zijn vorig werk met Tegan & Sara en The Decemberists) en ook deze ‘Let it sway’ kan ons meer dan bekoren.
Deze groep maakt het zichzelf nooit moeilijk en opteert voor Beach Boys-achtige melodietjes die in een zonnig indiesausje worden overgoten. Het is nooit muziek die je echt raakt maar de bedoeling van deze cd is waarschijnlijk niet meer dan je een klein uurtje alternatief popplezier te gunnen en daar zijn ze mooi in geslaagd.
Wie deze Amerikanen binnenkort live wil uitchecken kan hiervoor op 12 Oktober 2010 in de Gentse Charlatan terecht.
Nederlands 
Français 
