‘Distant Relatives’ ofte ‘Verre verwanten’, zo heet het album dat Nas & Damian ‘Jr. Gong’ Marley – twee muziekiconen uit compleet verschillende genres – een jaar geleden in elkaar boksten. Vier zwarte, gebalde vuisten voor Afrika die de rest van de wereld een geweten (willen) schoppen. En een feestje bouwen. Een geslaagd feestje, zo bleek in de AB opnieuw na hun eerste passage eerder op Couleur Café.
Een rapper en een reggae-yeah-man samen op een podium. De twee kennen elkaar nog van het nummer Road To Zion, een aftastend samenwerkinsgproject voor Marleys ‘Welcome To Jamrock’. Wat toen ontsproot, kende een belevend vervolg. Ze legden de lijnen tussen hun muziek met als centrale context, het zwarte continent ‘, waar alles begon en alles naar terug gaat’. Ja, “Afrika must wake up” kan prekerig klinken, maar de variëteit en de kruisbestuiving van beide heren en hun muzikale entourage werken aanstekelijk en het loopt allemaal zoetjes binnen. De geschiedenis is hun bloedband, de muziek het infuus.
Dat de AB-directie voor het optreden in beide landstalen liet omroepen dat er niet mag gerookt worden, werd lacherig onthaald. Niet enkel omdat de ene helft van de crowd al ferm aan de wiet zat en de andere helft lekker passief mee ‘smoorde’, maar ook omdat de artiesten zelf het herkenbare geurtje zo fantastisch vonden en ook niet nalieten dat luidkeels te herhalen. Enjoy ! Fulljoy !
Het eenheidsalbum covert de gezichten van Nas en Marley in profiel en dat was ook de indrukwekkende achtergrond in de AB: links Nas met haast dichtvallende ogen, rechts zoon-van-Bob en tussen hen in een lijnkaart van Afrika. Na een opwarmings-DJ-sessie en een rastafari publieksopwarmer schoof tien man de scène op voor voorwaar een vliegende start.
Twee uur lang werden we rondgedragen - in verschillende vaarten en snelheden – doorheen een wirwar van menswaardige projecten en demonstraties tegen armoede en bloedvergieten en oneerlijkheid. Bijwijlen in een rustig reggaetripje, maar even goed aan een uptempo met hier en daar verloren gitaargeweld. Een wereldreis naar en weg van de roots: via de Caraïben en Amerika naar Afrika en terug.
Nas en Marley wisselden elkaar af en vulden elkaar aan. Samen en apart, zowel letterlijk als figuurlijk. Damian had zijn nummers, Nas evenzeer, al muisde de andere in die gevallen zo geruisloos van het podium dat je hem niet eens miste. Zo mocht Damian – naast zijn kwartiertje reggae – ook papa’s “Exodus” alleen doen en schuifelde Nas er weer bij voor “Patience”. Maar toen Carmina Burana instak stond Nas dan weer alleen. En toch stonden ze er vooral samen. Als een duale eenheid met een zelfde doel: Afrika !En het sloeg aan. Het publiek genoot van de door ‘Godblessyall’ doorgeven noten.
De set was ook inhoudelijk in elkaar gestructureerd. Was Nas nog bezig over en met de streethop – met alle geweld van dien – dan kwam Damian hem schreeuwend aanvullen ‘Out in the street they call it’…waarop het publiek het uitjoelde: ‘murder! ‘. Nas liet de AB jumpen op reggaenummers en voorzag hen van inhoud, Damian ging met zijn typische stem de hiphop doorspekken met reggaesfeer. En vice versa. Verre verwanten? Dichte familie ja!
Setlist
1. As we enter 2. Tribal War 3. Nah Mean 4. Nas is like 5. Represent 6. Hip Hop is Dead 7. Street Dreams 8. If I ruled the World 9. Leaders 10. Count your Blessing 11. Dispear 12. Promised Land 13. Mission 14. Move 15. Sabali 16. Strong will continue 17. Hate me now 18. Got yourself a gun 19. Made you look 20. Welcome to Jamrock 21. Road to Zion 22.Africa must wake up
Bis 23. One Mic 24 Could you be loved
Organisatie: Live Nation
The Low Anthem uit Rhode Island overschaduwde zichzelf als een goed bewaard geheim. ‘Oh My God Charlie Darwin’ werd een adembenemende doorbraak, emotionele schoonheid, breekbare alt.country/folk/americana/lofipop, die af en toe een rauw, ruw randje kreeg. Hun passages in de AB en op Crossing Border zal de fan wellicht niet vergeten, en … hun optreden op Pukkelpop ook niet toen in de grote Marquee tent rock’n’beats binnendrongen van de andere kant van het terrein …
De melancholie, de intimitiet en de rootsrock van hun ‘DIY’- aanpak neemt een voorname plaats in. De nieuwe plaat ‘Smart flesh’ verschijnt nogal vlug na het vorige materiaal, overtreft zijn voorganger niet, maar biedt ook veel klasse door het warme kamergehalte.
Na een uitbundig dagje Vlaamse kermis in de Ronde was het contrast toch erg groot met de zondagavond rust van The Low Anthem. De muzikanten bieden verslavend inwerkende songs en kunnen ontroeren met hun breed arsenaal aan instrumenten zoals onder meer (akoestische) gitaar, klarinet, drums, contrabas, althoorn, xylofoon, viool en een oud, gerestaureerd orgel; ze geven ze hét juiste gevoel en ze wisselen die instrumenten af alsof het niks is of ze houden het klassiek, eenvoudig en omarmen je letterlijk door een vierstemmige zang, dicht bij elkaar achter 1 microfoon; de vaandel qua vocals wordt dan gedragen door de weemoedige, genererende stem van Ben Knox Miller.
Een ‘close harmony’ dus, die een hoogtepunt bereikte op “This God dawn house”, toen in het tweede deel van de ingehouden song we naar elkaar mochten bellen, de speaker aanzetten en de stemmetjes en bleeps allerlei feedback opleverde. Spitsvondig en Sterk!
Eerder hadden we de schoonheid van de sobere “Ticket taker” en “Ghost human blues” die door de opstelling van akoestische gitaar, staande bas, klarinet en ander leuks de stemmenpracht beklemtoonde. “Sally, where did you get your liquor from“ en “To the ghosts who write history books” toonde de veelzijdigheid, finesse en subtiliteit van het kwartet aan en intrigeerde folk, 70’s retro en americana. De respons was enorm voor de band, die door de fans in het genre op handen wordt gedragen …
Toegegeven, niet alles intrigeerde zoals bij hun vorige concerten; ze klonken ietwat eenduidiger en gewoontjes, maar hun présence werkte bedwelmend en ademde gemoedsrust uit. Of de stemming was uitbundiger door krachtiger materiaal “They all you hippies” en “Boeing 737”. Met z’n vieren dicht bij elkaar maakten ze een puike indruk, van een Irish folksong (“Old triangle”), een aan ‘In the Pines – Triffids’ neigende, pakkende versie van “To Ohio”, “(Oh my God) Charlie Dawn” en een keur aan covers die toegevoegd werden, “Evangeline (Robbie Robertson) en “Bird on the wire” (Cohen). De band graaft graag in het verleden van sing/songwriters.
Vreemd genoeg hielden ze het bij een beperkte bisronde met de broeierige neofolky titelsong “Smart flesh”, titelsong van de nieuwe cd. Juist, we konden niet klagen, anderhalf uur lang.
Ze eigenden zich een uniek plaatsje in deze scène toe, bleven misschien nu wat ter plaatse trappelen, maar bezorgden ons nog steeds een bijzondere avond!
Ook de support The Head & The Heart klonk uiterst aangenaam, meeslepend en fijngevoelig. Dromerige en broeierige neofolky/indie, kleur gegeven door piano, toetsen, viool en een mooie samenzang sierden en overtuigden. Het intense materiaal van het sextet werd net als The Low Anthem steevast sterk onthaald.
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Noem het gewaagd of eigenzinnig, feit is dat …And You Will Know Us By The Trail Of Dead hun set begonnen met “Strange news from another planet”, het zestien minuten durende sluitstuk van hun fantastische nieuwe plaat. Wij vonden het alvast een even gedurfde als geslaagde binnenkomer, de song mocht dan al lang duren en daarbij verschillende keren van richting veranderen, het deed ons denken aan The Who in hun beste periode. Er werd gewoon even duidelijk gemaakt dat een lange song niet langdradig hoeft te zijn. Nog zo een knallers van dat album waren de uiterst stevige songs “Pure radio Cosplay” en “Summer of dead souls”, beiden klassiekers in wording.
Polyvalente kerels zijn het, drummer en gitarist verwisselden halverwege gewoon van instrument, het kwam de intensiteit van deze bende alleen maar ten goede. Er werd immers verduiveld goed gemusiceerd, maar de term progrock (die je bij beluistering van hun platen voorzichtig even mag bovenhalen) zal je maar best achterwege laten bij een concert van The Trail Of Dead. Soms kregen we het heftige en bijtende punk, elders gecontroleerde chaos, hard was het alleszins.
De keyboards die op ondermeer de nieuwe plaat alomtegenwoordig zijn, hebben ze thuisgelaten, vandaar dat de band live een stuk forser en ruiger klinkt. Eén van de sterktes is dat de groep nogal eens het gaspedaal voorzichtig kan lossen om er dan later een genadeloze patat op te geven. Zo werd het prachtige “Will you smile again ?” hard en furieus ingezet, als een volbakken punksong zeg maar, om er dan na een ingehouden en melodieus middenstuk terug met de hakbijl in te vliegen. Ook de voltreffers “Another morning stoner” en “It was there that I saw” uit die geweldige plaat ‘Source Tags and codes’ werden er meedogenloos en stevig doorgeramd. En het noise- en ook wel punkgehalte ging nog wat de hoogte in met “Fake fake eyes”, een donderslag uit hun debuut (1997) waarin zoals in de goeie ouwe tijd Sonic Youth niet zo gek ver af was. Ook die memorabele plaat ‘Madonna’ uit 1999 werd niet vergeten, daaruit haalden ze met forse kracht de spetter “A perfect teenhood” en helemaal op het eind de noise eruptie “Totaly natural” tevoorschijn.
Wij waren enorm onder de indruk van de tornado die … And You Will Know Us By The Trail Of Dead veroorzaakte. Strak zittende rock, loeihard maar nooit richtingloos, met oog voor melodie en een potige punk spirit, gegoten in een reeks wervelende songs die op een podium nog meer imponeren dan op de albums. Uitermate fantastisch.
Voorheen hadden we al een portie fijne nostalgie gekregen met Rival Schools, de band van ex Quicksand frontman Walter Schreifels, die nu 10 jaar na hun debuutalbum ‘United by fate’ (een bescheiden klassieker) met ‘Pedals’ een nagelnieuw plaatje hebben gemaakt. Schreifels stem was vanavond niet altijd even goed bij de les maar de energetische kracht van zijn bandje is gelukkig intact gebleven. Een paar oude krakers als “Used for glue” en “het instrumentale “Hooligans for life” wekten nogal wat beroering los in de voorste gelederen en de klassieker “Undercovers on” deed ons nog altijd denken aan het betere werk van Buffalo Tom. Ook de nieuwe songs waren veelbelovend, net als op ‘United by fate’ klonken die heftig en recht door zee.
Een fijn concertje dus met enkele vocale misstapjes maar met een lekkere primitieve stuwkracht. Doch een half uurtje later zou blijken dat de verdienstelijke poging van Rival Schools in het niets verging vergeleken met de pletwals die er zou op volgen.
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Zaterdagnamiddag, drie uur, buiten is het vierentwintig graden, en de terrasjes rond de Beurs zitten bomvol met mensen die van de eerste echte lentedag genieten. Wij zijn echter opweg naar de donkere clubzaal van de Ancienne Belgique: net zoals onlangs by Kyuss, was de belangstelling voor het concert van John Grant zo groot, dat er een matinee-concert ingelast werd, dat ook op één, twee, drie uitverkocht was.
Tien jaar geleden, zou John Grant, toen leider van het indie-rock zestal The Czars, wellicht vol ongeloof gereageerd hebben moesten ze hem verteld hebben dat hij in 2011 voor volle zalen zou spelen. Hoewel The Czars goeie kritieken kregen, hielden ze het in 2004 voor bekeken bij gebrek aan succes.
In 2010 was John Grant’s solo-debuut ‘Queen of Denmark’, opgenomen met de leden van Midlake, een van de sterkste platen van het voorjaar. Vorige zomer zagen we John Grant in de Handelsbeurs, tijdens het Boomtown festival. Toen viel de set wat tegen, door het overwicht van de drums, waardoor de stem van John Grant niet kon schitteren. We waren dus benieuwd naar de bezetting en de uitvoering in de AB-club.
Geen uitgebreide band deze keer, een vleugelpiano en een tweede keyboard speler konden al doen vermoeden dat het een intiem concert zou worden.
John Grant had er zin in, hij begon met zich te verontschuldigen bij het publiek omdat ze bij zo een lekker zomerweertje in een donkere, zwetigere club naar hem moesten komen luisteren, en zou tijdens het hele, anderhalf uur durende concert, voortdurend over zijn ervaringen vertellen.
Het eerste nummer, “You don’t have to”, was meteen al een staalkaart van hoe heerlijk John Grant’s teksten vloeken met de melodie: het nummer begint heel romantisch, maar bevat wel zinnetjes zoals: “Remember how we used to fuck all night long, neither do I because I always passed out”. Niet meteen een typische romantische heteroseksuele ballade dus, hoewel het nummer perfect op Radio Eén na de zondagsmis kan gedraaid worden, als je even niet op de teksten let. John Grant houdt er duidelijk van om de donkere, fucked up kant van zichzelf en anderen op te roepen, maar altijd met een sarcastisch gevoel voor humor, waarbij het duidelijk wordt dat hij zichzelf eigenlijk niet zo serieus neemt. Dat bleek nog meer toen hij een meisje op de voorste rij aanmaandde om even ziek en fucked up te zijn als hijzelf.
Grant groeide op in Michigan, en verhuisde op zijn elfde naar Denver, Colorado, waar hij door op de highschool altijd als een buitenstaander behandeld werd. Heimwee naar de vroege onschuld van de kindertijd in Michigan, en gevoelens van verwarring en vervreemding, ook door zijn homoseksualiteit, zijn dan ook de grote thema’s van John Grant’s nummers.
Van namiddag werden we heen en weer gevoerd tussen die twee uitersten: onschuld en nostalgie in “Marz” , over de snoepwinkel uit zijn jeugd, “Fireflies “ , over vuurvliegjes en het lokale kerkhof, en “Little pink house” , een nummer van The Czars, over het huis van zijn grootmoeder, en vervreemding, angst en woede in “Sigourney Weaver”, (de Aliens die je ieder moment op de nek kunnen springen), “Drug” en “Silver plate club”.
Midden in de set werden de songs wat luchtiger qua melodie, met honky-tonk en ragtime elementen, in nummers zoals “ Chicken bones” en “ Jesus hates faggots”. Dit middenste deel van het concert bleef het minst aan de ribben plakken, deze nummers waren beter gediend met een volledige live bezetting met drums en gitaren. De eenvoudige piano arrangementen in deze nummers deden ons hier iets te veel aan de spreekwoordelijke pianist in de hotellobby denken.
Gelukkig schakelde John Grant voor het laatste deel van zijn anderhalf uur durende set terug over naar de fucked up lovesongs en melancholische ballads waar zijn gouden bariton het best tot zijn recht komt.
John Grant bleef meesterlijk controle houden, net als je dacht dat het toch iets te melig werd, zette hij je op het verkeerde been met een tekst als ‘I wanted to change the world, but i could not even change my underwear, and when the shit got really, really out of hand, i had it all the way up to my hairline”. Je tegelijkertijd ontroeren en sardonisch doen lachen, er zijn weinigen die het kunnen, maar John Grant doet het, en kreeg dan ook een staande ovatie van het oververhitte publiek.
Halfzes ’s namiddags, en de overgang van een zinderend concert naar een zonovergoten Anspachlaan was redelijk brutaal, maar we hadden geen spijt dat we de zaterdagnamiddag niet op een terrasje doorgebracht hadden.
Setlist You don’t have to , Sigourney Weaver, Where dreams go, Marz, Outer space, Chicken bones, Silver platter club, It’s easier, Jesus hates faggots, TC and honey bear, L.O.S., Drug, Queen of Denmark, Fireflies, Caramel, Little pink house
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Feest in Ieper! De cultuur in de Westhoek kreeg een voorname push met een prachtige nieuwbouw, Cultuurcentrum Het Perron. Ook het JOC kreeg een nieuwe zaal en ze trakteerden het publiek met een ‘master’ optreden van Lady Linn & Her Magnificent 7 en een dansparty met o.m. Merdan Taplak; de werking kon definitief van start gaan. In stijl dus!
Het was een exclusieve tryout van de charismatische en talentrijke ‘lady’ Lien De Greef en haar 7 leden, in afwachting van de binnenkort te verschijnen (nieuwe) cd, ‘No Goodbye at All’. Lady Linn won al twee MIA’s als beste vrouwelijke artieste en beste popartieste. Muzikaal duikt ze de jaren ’30 en ’50 in met een jumpin’ jive, ballroom jazz, soul en bebop; eerder verdiende ze al haar strepen met Bolchi en Skeemz. Samen met Red D is ze nog actief om eens te dj-en. Ze bracht vóór haar debuut al met de band covers van jazz- en swingnummers en op het debuut ‘Here we go again’ van enkele jaren terug, hoorden we het verwerkt in sensuele, zwoele, broeierige jazz/soulpop.
Het was vanavond het tweede concert ter voorbereiding van de clubtour, die volgende maand van start gaat. Een uiterst genietbare set van een balorkest van 4 blazers, een pianist, een contrabassist en een drummer; in het midden een ‘lady in red dress’, die met haar indringende, heldere stem de songs naar een hoger niveau brengt! Een boombalswing, een jive, lekkere grooves, aanstekelijke ritmes en ingetogen nummers, die ons op een wolkje naar Dromenland dreven.
“Anything for you” en “Good old Sunday blues” knipten officieel het lint door, ideale openers dus. De instrumentatie nam meer ruimte in op het intense materiaal “Little bird”, “Over” en “Didn’t know what to say”. Ze hield ons ‘close’ bij elkaar in de sober gehouden “Always shine” (piano/stem) en “Nina” (blazers /stem). Maar na deze downtempo/slow momenten, werd vaart gezet; een bigband waren ze op weekendvoltreffers “That’s allright” en “Love affair”, middenin de set.
Een gevoelig ingehouden “Here we go again” en een broeierige “Cool down” volgden. Mooi en gevarieerd! De swing zat er dan helemaal in op de groovy single “Cry babe” en Katy B’s “Katy on a mission”, die stevig rockte. Meezingers hier. Tot slot pakten ze ons helemaal in met een acapella version, “Good morning, misty morning”.
In de bis bracht ze ons in ‘close harmony’ op het warme “Love song” en in het intieme “No goodbye at all” (stem/piano). Natuurlijk kon haar grote hit, met de bezwerende hitsende reggae ritmes, “I don’t wanna dance” (Eddie Grant ) niet ontbreken, die vanavond aardig opviel door de acapella zang.
Sferen en stijlen vloeiden door de afwisselende aanpak van het ensemble in elkaar over. De klemtoon kwam iets minder op een partycocktail, maar iets meer op song en emotie.
Lady Linn is met haar magische 7 er terug klaar voor om het publiek dichter bij elkaar te brengen en op het uptempo materiaal in te palmen.
Merdan Taplak en ook de plaatselijke Bloodyhornycrew wisten gaandeweg het publiek te overtuigen een feestje te bouwen, de ene door z’n unieke mix van Balkan, elektro en dance, de anderen door dancefloorkillers.
Kijk, Het Cultuurcentrum en het JOC gaan een mooie toekomst tegemoet.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: (CC) Het Perron, JOC en Hypnoiz
Het moet geleden zijn van Eddy Merckx dat ze in België nog zo een talent hebben gehad. Selah Sue is er eentje om te koesteren. Het is sowieso al een mooie verschijning met die prachtig fonkelende ogen, maar als ze aan het zingen slaat wordt het pas echt hemels. Wat een stem, wat een présence, en ook wat een unieke sound.
Want Selah Sue is niet zomaar een antwoord op buitenlandse dames als Amy Winehouse of Duffy. Zij is veel meer dan dat, haar songs zijn nergens een afkooksel van het werk van deze dames. Selah sue overtuigt op alle gebied, ze flirt op een heel frisse manier met reggae, ze rapt overtuigend en mijdt daarbij probleemloos de clichés van het genre, ze heeft een ongelooflijk mooie stem en schrijft adembenemend mooie songs. Bovendien wordt ze daarin bijgetreden door een werkelijk schitterende band.
Ook het Franse publiek in een uitverkochte Grand Mix komt tot die vaststelling, ze dragen Selah Sue en haar voortreffelijke groep op handen. De Fransen zijn kennelijk goed vertrouwd met de schitterende songs als “Raggamuffin” en “Crazy Vibes”, nummers die ook hier op een enthousiast herkenningsapplaus onthaald worden. Maar al de rest is even heerlijk, vinnig en levendig. Het concertje bruist van begin tot eind. En dat hebben we vooral te danken aan uiteraard de dame zelf, aan de variatie in de songs en aan de fraai musicerende groep.
Selah Sue is een goudhaantje, als dit geen internationaal fenomeen wordt, dan is de wereld onrechtvaardig (helaas is ie dat ook, dus het wordt toch afwachten).
Afspraak op Rock Werchter in die magische Marque, waar zij de pannen van het dak zal spelen.
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
Luc De Vos kennen we al jaren als de frontman van Gorki. Na een goeie 20 jaar met zijn groep op bijna elk festival in Vlaanderen te hebben gestaan vond hij de tijd rijp om er alleen op uit te trekken. Op de solotournee die een jaar duurde was hij enkel gewapend met enkele akoestische gitaren, één elektrische, een drum en een synthesizer.
Tijdens zijn show liet hij zien dat hij een entertainer in hart en nieren is, die weet hoe hij zijn publiek moet bespelen, het voorlezen uit zijn laatste boek ‘Het werk van de duivel’ en zijn vele spontane reacties op het publiek zorgden voor een komische noot.
De nummers die hij bracht waren erg zorgvuldig uitgekozen en gaven een perfect overzicht van wat Gorki al allemaal gemaakt heeft. Openen deed hij met “Adem in en adem uit” gevolgd door “Surfer Billy”; “ Ons Brave Wonderkind” werd dan weer met gepaste ironie aangekondigd als het enige biografische nummer dat hij ooit maakte. Naast het Gorki repertoire was er ook plaats voor een ode aan zanger en kleinkunstmuzikant Jan De Wilde en aan schrijver/dichter Willem Elsschot.
Tijdens zijn twee voordrachten uit zijn boek vertelde hij een absurd verhaal over de zeldzaamheid van seks en het ereburgerschap van Gent. Verder trakteerde hij ons met de intro van “Enter Santman” (Metallica) en maakte hij een parodie op hitmachine Milk Inc. Als afsluiter bracht hij een ingetogen maar daarom niet minder mooie cover “ Northern Sky” van Nick Drake.
Luc De Vos liet zien dat zijn solotournee meer is dan een opsomming van Gorki nummers en hij genoeg in huis heeft om een hele avond te kunnen boeien! De echte grote fans van Gorki hoeven echter niet lang meer op hun honger te blijven zitten want tegen half april wordtv de nieuwe Gorki-plaat op ons afgevuurd!
Playlist
1. Adem in en adem uit 2. Surfer Billy 3. Plan B 4. Ode aan Jan de wilde: Wij houden stand 5. Ons brave wonderkind 6. Drie koningen 7.Voordracht: Zeldzaamheid van seks 8. Joeri
9. Samen in dat donkere huis 10. De olifant is grijs 11. Voordracht: Het ereburgerschap van Gent 12. Ode Willem Elsschot: K’heb in mijn jeugd gezopen als een beest 13. Wie zal er voor de kinderen zorgen 14. Schaduw in de schemering 15. Die valse teef 16. Lieve kleine piranha
17. Cover: Enter Santman (Metallica) 18. Cover: Milk Inc 19. Mia 20. Cover: Misty Morning Albert Bridge (The Pogues) 21. Cover: Northern Sky (Nick Drake)
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Handelsbeurs, Gent
Toen dit debuutplaatje van het viertal van El National Quarterback bij ons belandde, waren we vol hooggespannen verwachtingen. De jonge Luikse honden zijn al sinds 2005 samen en brachten in 2008 een eerste EP in 2008 uit. De band is heel ambitieus, dat blijkt alleen al uit de zorgvuldig uitgekozen naam: ze combineerden de namen van twee van hun favoriete bands ( All-Time Quarterback en The National), vertaalden dit in het Spaans en voegden er ‘The’ aan toe. Bedoeling was om muziek te componeren in het verlende van Amerikaanse college-groepen als Death Cab for Cutie en Weezer.
Nu is er het officiële debuut ‘Monarchs’ waarvoor het viertal rond zanger Christophe De Froidmont (wiens broer David frontman is van het fantastische Malibu Stacy) zelfs even naar de VS trok want het mixen gebeurde door John Vanderslice in de Tiny Telephone Studio in San Francisco.
We horen zes nummers vol elektrische gitaarpop waarbij El National Quaterback hun best doet om zowel melodieus als afwisselend te klinken. Toch worden we er niet echt warm.
De invloeden van bands als DCFC, The Shins of Pinback liggen er te dik op en het ontbreekt El National Quarterback duidelijk aan een eigen smoel.
Ook de zes nummers op zich weten ons niet te boeien. We hebben steevast de indruk dat we dit al eens gehoord hebben bij diverse andere bands maar dan wel veel beter....
‘Monarchs’ is wat ons betreft dus een tegenvaller, hopelijk blijft deze groep aan de weg timmeren en weten ze bij volgend werk wel aangenaam te verrassen.
Een voorlopig nog relatief onbekende naam aan het Belgische rockfirmament is The Future Dead, een sympathiek vijftal uit Gent. Met de release van hun debuutalbum ‘Ways Of New Amusement’ zou daar wat ons betreft wel eens verandering in kunnen komen en hoort u binnenkort ongetwijfeld een aantal van de songs van deze mannen op de StuBru zender.
De heren van The Future Dead brengen absoluut niks nieuws onder de zon en het lijkt ons ook niet dat ze die prententie hebben. Op ‘Ways Of New Amusement’ horen we frisse poprock met een hoekig randje zoals dat in de nineties ook door bands als Pavement, The Posies en Weezer werd gebracht.
Opvallend is de nasale, ietwat eentonige stem van zanger Pieter. Aan de ene kant had er best wat meer intonatie gemogen, aan de andere kant moet je constateren dat z’n typische stemgeluid verduiveld goed bij de sound van de band past.
Een aantal van de nummers bevatten absoluut hitpotentie, dat geldt wat ons betreft vooral voor “Dancing On The Inside”, “Kiss From The Hips” en het zeer melodieuze “Mario Scenario”. Hou met andere woorden de naam van deze groep in de gaten!
We geven nog mee dat het duo Pascal Deweze en Jeroen Swinnen instonden voor de productie en Jamie Watson (bekend van oa Mogwai, The Vaselines en Mark E. Smith) voor de mix!
In 2006 besloten enkele Rotterdamse vrienden om samen nieuwe muzikale horizonten te gaan verkennen en alhoewel het muzikanten waren van diverse pluimage, klikte het meer dan behoorlijk waarbij men er zelfs in slaagde om de Paradiso uit te verkopen, en nu is het tijd om hun debuutalbum aan het grote publiek voor te stellen.
De kritieken die tot dusver verschenen waren allen uiterst positief en dat is geenszins een verrassing want we hebben hier te maken met muzikanten die weten wat ze met hun instrument moeten aanvangen.
Let wel, en laten we hier eerlijk en wel wezen, ‘Mozaic’ is zeker niet het soort cd die ieder van ons lezerspubliek zal aanspreken want daarvoor liggen de accenten net iets teveel op zowel jazz als op progrock, ook al worden die twee net als bij hun grote voorbeeld Weather Report mooi samengevoegd.
Niet dat het allemaal zulke zware koek is want de ‘serieuze’ sfeer wordt regelmatig doorbroken door de lichtere stem van zangeres Daisy Cools.
De titel is een vlag die de lading dekt want je zou deze cd gerust kunnen omschrijven als een mozaïek van verschillende muziekjes waar plaats is voor zowel gefreak als voor een zwoele rumbasfeer.
Ook zeer leuk is dat The Mirror Conspiracy hier door allerlei filmdialogen te gaan toevoegen haar muziek een cinematografisch karakter geeft, net als bij dat ander voorbeeld: The Cinematic Orchestra.
We gaan niet beweren dat dit een makkelijke plaat is, het is zelfs niet dat bekende spek voor ieders bek maar mensen die avontuurlijke pop met jazzinvloeden weten te pruimen, kunnen gerust hier wat dieper op ingaan.
Liefhebbbers en critici die nogal graag artiesten en bands in hokjes onderbrengen, weten nooit goed wat aanvangen met … And you will know us by the trail of dead. Men noemde het al eens emo-rock, of zelfs de nog lelijker term prog-rock, maar dan wist men geen blijf met de indie elementen en vooral de Sonic Youth trekjes die in hun muziek omvat zitten. Moeilijk te plaatsen dus.
Onze eerste kennismaking met deze band was de prachtplaat ‘Madonna’ uit 1991 waar inderdaad de Sonic Youth invloeden van af dropen. Wij waren meteen verkocht. Met de platen die daarop volgden, en die waren bijna allemaal even schitterend, heeft de band stilaan een geheel eigen geluid gecreëerd waarin ze het bombast en de epische kenmerken niet schuwden maar waar ze ook nooit over de schreef gingen en waarbij de hoge graad van elektriciteit altijd behouden bleef.
Het nieuwe album ‘Tao of the dead’ is dan ook de logische voortzetting van die evolutie. Het is een prima plaat geworden waarin alle typisch ingrediënten in de nodige dosissen verstrekt worden. Fel en gedreven, maar met de nodige nuances.
Nog een zeldzame keer kunnen we Sonic Youth vermelden, maar daarnaast komen zowel The Who als Muse ons voor de geest. Om maar te zeggen dat de diversiteit van dit plaatje alweer niet te onderschatten is.
‘Tao of the dead’ kunnen we opsplitsen in twee delen. Een eerste deel waar potente songs met gezonde punk-energie zorgen voor splijtende rock afgewisseld met melodieuze passages, emotievolle momenten en een teug psychedelica. Zo mogen we de furieuze rocker “Pure radio Cosplay” nu al als een klassieker beschouwen. De songs vloeien ongekunsteld in elkaar, wat de hechtheid van deze plaat wat meer in de verf zet. Dit werkje zal je dus maar best in één ruk uitzitten.
Tweede deel is welgeteld één song “Strange news from another planet” die weliswaar is onderverdeeld in verschillende episodes. Is de term progrock hier op zijn plaats ? Misschien wel, u mag evengoed de term rock-opera over de lippen laten lopen (The Who, weet u wel ?). Wat ons betreft is dit gewoon een ferme en geweldige brok gezond lawaai van over de zestien minuten die al het goede van deze band in zich draagt.
Het is misschien niet meer van deze tijd, maar daar hebben wij lak aan, want “Strange news from another planet” blijft immers over de volle zestien minuten spannend, de song slaat een hoop zijwegen in en gaat verschillende richtingen uit maar komt altijd terug op zijn poten terecht. Het gaat hem om de intensiteit die blijft behouden. En dat is over de ganse plaat zo trouwens. Een voltreffer, dus.
Pearl Jam heeft inmiddels al meer live platen uitgebracht dan dat er klinkers op uw en onze oprit samen liggen (en zelfs al heeft u een oprit in kiezelsteentjes, dan nog zullen het er minder zijn). De laatste jaren hebben ze quasi al hun optredens op cd gekwakt. Pearl Jam is de nachtmerrie van alle bootleggers, u moet al een ezel zijn wil u van deze band een illegaal live schijfje kopen.
Pearl Jam is dan ook een schitterende live groep en dat willen ze blijkbaar nogal dikwijls vastleggen. Niks mis mee, maar als fan koopt u toch best niet alles, anders gaat uw jaarloon er aan.
Van al die live registraties hebben wij ondermeer al de prachtige 7 cd box ‘Live at The Gorge’ in huis, alsook ons eigenste exemplaar van hun legendarische doortocht in het Sportpaleis van Antwerpen. En ons eerste live documentje was inderdaad ‘Live on two legs’ waar deze nieuwe ‘Live on ten legs’ dertien jaar later het zogenaamde vervolg op is. Een vervolg omdat Pearl Jam er wijselijk voor gekozen heeft om geen enkele van de songs van die eerste op de nieuwe te zetten. Zo kan u de twee netjes naast elkaar in uw cd rek neerpoten.
De kracht, energie en intensiteit van een Pearl Jam optreden is trouwens op beide cd’s goed neergezet, op dit nieuwe exemplaar trouwens via 18 loeiers van songs die als een spetterend vuurtje door uw speakers knallen. Allemaal Pearl Jam klassiekers met ergens halverwege als enige cover een zeer potente versie van PIL hun “Public Image”, een knaller waarmee Vedder en kompanen vorig jaar nog hun uiterst explosieve set op Rock Werchter openden.
Als u nog geen live plaat van Pearl Jam in huis had (shame on you) dan mag u het zeker hier mee doen.
Wij hadden R.E.M. na de fameuze dip ‘Around The Sun’ misschien nog niet helemaal afgeschreven, maar onze verwachtingen waren toch al serieus lager ingesteld. Tot we met het vinnige ‘Accelerate ‘ terug wakker werden geschud. De wedergeboorte was een feit, R.E.M. kon nog rocken.
‘Collapse into now’ trekt de positieve lijn door. Er wordt terug op hoog niveau gespeeld. De songs klinken zo R.E.M. als het maar zijn kan, maar dat geeft niet, we vergelijken de band hier met zichzelf in hun beste dagen.
De opener “Discoverer” kan al meteen als een klassieker door het leven gaan en punters als “Alligator Aviator Autopilot Antimatter”, “That someone is you”, “Mine smell like honey” en “All the best” kunnen zich als potige gitaarrockers perfect nestelen tussen pakweg “Don’t go back to Rockville”, “Begin the begin” of “Finest worksong”.
Ook de meer ballad georiënteerde nummers vallen perfect binnen de hoge R.E.M. normen. “Oh my heart” en “Walk it back” zouden op ‘Automatic for the people’ hun plaatsje wel verdienen. Het minst R.E.M.-achtige nummer is de mooie afsluiter “Blue” waar Patti Smith een mondje mag komen meezingen, haar ijle stem sluit perfect aan bij de vreemde verhaalkronkels van Stipe.
Van bij de eerste noot hoort u op ‘Collapse into now’ welke groep hier aan het werk is, er worden nergens nieuwe paden betreden. Maar wat is er mis met een band die zichzelf blijft herhalen als de songs zo sterk zijn ?
Een van de meestbelovende Franse rockbands van het moment is ongetwijfeld Slide On Venus. Dit viertal uit Besancon combineert energieke rock, een scheut powerpop en een vleugje posthardcore en voegt daar een eigen, Franse toets aan.
‘Put Your Music to Your Trouble’ is sinds het ontstaan van de band in 2007 reeds de derde ep en bestaat uit vijf fijne nummers. Vernieuwend is de muziek van Slide on Venus zeker niet maar dat hoeft wat ons betreft ook niet. De spannende riffs en fijne teksten in combinatie met een passionele zanger zorgt er voor dat SOV goed is in wat ze doet. Wie een aantal aanknooppunten wil, vindt die in de muziek van bands als Lostprophets, Hundred Reasons, Bloc Party, Paramore en zelfs At The Drive In.
De vijf nummers vinden we stuk voor stuk prima met daarbij een voorkeur voor het krachtige en afwisselende openingsnummer “California Saturday Ghost”.
Slide On Venus is duidelijk een naam om te onthouden!
Nederlands 
Français 
