Uit Nottingham debuteert de 28 jarige Neo Jessica Joshua aka Nao . Een uur lang hotsen we op de grooves van een reeks verslavende popsongs . Invloeden uit de P-Funk, soul , r&b met elektronica, drum’n’bass , dubstep en diepe basstunes worden geïntegreerd en maken de sound uitermate boeiend . Prince, George Clinton, Chic, Chaka Khan , Erykah Badu, FKA Twigs en Burial borrelen op .
Mura Masa klopte zelfs bij haar aan en “Firefly” werd een bescheiden hitje . Haar stem kan alle richtingen uitgaan, zacht zalvend , laag , diep , piepend, hoog . Op het album wisselt ze in uptempo en rustige nummers , zijn er een paar interessante samenwerkingen met Abhi Dijon, A.K. Paul en vinden we een handvol pareltjes in het genre als “Get to know ya”, “Inhale exhale” , “Adore you” , “Bad blood” en “Fool to love”.
Dit is dampende muziek die zonnige oorden opzoekt , tot de verbeelding spreekt en de dansspieren durft te prikkelen .
Op de vorige platen van Tom Krell , het alter ego van How to dress well, kregen we een gelaagd indie geluid , omgeven van r&b, postdubstep , trippop en orkestratie , in een evenwichtig geheel van akoestische en elektronische arrangementen. Zijn karakteristieke , licht galmende falsetto stem geeft zeggingskracht. Zijn emotionele leefwereld wordt verhaald, ook op de nieuwe plaat , die muzikaal wordt verwoordt in compacte , dromerige , mooi uitgediepte songs , vanuit verschillende invalshoeken . Er is nagedacht en het materiaal zit subtiel in elkaar en heeft een (glossy) randje. Minder weird en beduidend toegankelijker . Het onderstreept zijn productionele eigenzinnigheid en persoonlijkheid . ‘Care’ , het werkt helend goed!
Twaalf songs in nog geen vijfendertig minuten , leuk dus, dit betekent dat het aangenaam , relaxt wordt gehouden door die twinkelende gitaarakkoorden, dromerige, groovy tunes , huppelende drumritmes en de kenmerkende rock’n’roll sound.
We ervaren wel dat de elektronica wat meer ingang vindt in de nummers . Allah-Las zet iets verder van wat vroeger populair was en best niet vergeten wordt.
Het is al snel gegaan voor het jonge Britse Bastille . De band heeft nog maar twee platen uit en is in die paar jaar uitgegroeid tot een supergroep. Ze hebben hét met hun toegankelijke, melodieuze synthpop en sterke live reputatie . Die live reputatie is eerlijk gezegd sterker dan het plaatwerk . Ze hebben hét door hun betrokkenheid , enthousiasme en uitstraling die tekenen voor samenhorigheid en positivisme .
“Pompei” , “Things we lost in the fire” , “Laura Palmer” en de titelsong “Bad blood” werden vier classics , op de tweede is dit met “Good grief” en “Warmth” . “Power”, “Send them off!” en “Snakes” bengelen er nog wat aan . Het ander materiaal is meer van hetzelfde en moet het meer hebben van een stevige boost .
De songs zijn onschuldig en bereiken een breed publiek door de kleurrijke, bombastische sound , toegegeven, nergens te zeemzoeterig of kitscherig. Kauwgomballenpop, met Coldplay allures, die uiterst gezellig, warm aandoenlijk klinkt .
Bastille brengt muziek en ontspanning met een zeker entertainment en happy feelings gehalte.
Dumb numbers is het muzikaal project van filmmaker Adam Harding uit LA. Hij kan nogal op wat mensen beroep doen . Voor zijn eerste plaat stond David Lynch in voor het hoesontwerp en hier hebben we een aardige lijst van artiesten uit de indiegrunge scene. Lou Barlow en Murph van Dinosaur Jr, David Yow (The Jesus Lizard), Dale Crover (Melvins), Marco Falli (Fatso Jetson) , Bobb Bruno (Best coast) en Alexander Hacke van Einstürzende Neubauten.
Muzikaal hebben we een bezwerende sound van acht nummers , gedrenkt in retropsychedelica, grunge en stoner dat ritmisch als tegendraads klinkt . Wie er zingt is niet echt duidelijk , hoeft ook niet ; de songs zitten aardig in elkaar.
We krijgen een resem broeierige , krachtige songs als sfeervol stemmig, geestesverruimend materiaal in een donker , hallucinant decor . Met deze artiesten en Harding kan het niks anders dan fun zijn, leuk trippen en vertoeven dus op deze plaat.
Terry is een jong kwartet uit Melbourne en heeft op dit plaatje tien korte songs uit . We klokken af op een goede twintig minuten . Het zijn lekker , doorrammende lofi indie/ garagepopnummers. Nonchalant en catchy klinken ze . Ze hebben een gevatte minimalistische en aanstekelijke aanpak, een verdwaalde blazer vult aan en de jongen – meisje zang zet z’n toon.
De songs nestelen zich in je hoofd en vliegen aan je voorbij. Meer moet dat soms niet zijn om een leuk , overtuigend plaatje uit te brengen …
Warhaus is één van de projecten gegroeid uit één van de Balthazar frontmannen, Maarten Devoldere . We zijn sterk onder de indruk van dit debuut dat een sensueel prikkelende donkere sound laat horen, ergens tussen Balthazar in natuurlijk en verder een klemtoon op Cave door de hakkende ritmes , de grauwe zeg (brabbel) zang dito vocals. Ook Cohen – Gainsbourg kijken hier om de hoek. De gitaarticks , het getokkel , de indringende huiverende sobere elektronica en de zwoel , smachtende backing vocals van vriendin Sylvia Kreusch van het intussen opgedoekte A soldier’s heart hebben hun invloed . We zien zo haar erotiserende danspasjes maken.
We ervaren een Moulin rouge sfeertje , eentje met desastreuse gevolgen. “Against the rich” en “Beaches” meten zich meteen met de singles “The good lie” en “Memory” en de rest moet niet onderdoen , zelfs de bijna instrumentale track niet .
Het zijn beklijvende tracks , die door hun eenvoud , opbouw , ritmiek verslavend inwerken . Meesterlijk debuut !
Al meer dan tien jaar zijn ze bezig , het bandje rond de Londenaar Finn Andrews. Ze debuteerden met ‘The runaway found’ en met ‘Nux vomica’ braken ze door . We krijgen broeierige rootsrock in een meeslepende emotionaliteit en intimiteit, een sfeervolle , bezwerende aanpak die door de jaren is bewaard gebleven .
In de voetsporen van die platen horen we intens broeierige songs , die durven uit te barsten en te ontladen , spanningsboog op spanningsboog , met een donkere , grimmige tune. Een frisse wind is er alvast met rapper /producer El-P door subtiel ingepaste geluidseffecten, elektronica en krautrock , die zich een plaatsje opeisen. We horen Cave in “King of chrome” en “Swimming with the crocodiles” biedt door de slides een link naar Black Keys. “Here come the dead” en “In the blood” zijn sterkhouders door de kenmerkende hobbelige gitaarmotiefjes en getormenteerde zang . The Veils slagen er dus in ons in te palmen .
BRDCST – The Lemon Twigs – Onschuld en Onstuimigheid van 2 broers
BRDCST - The Lemon Twigs, Vanishing Twin
Ancienne Begique (AB Club)
Brussel
2017-04-06
Johan Meurisse
De jonge gasten van het NY-se The Lemon Twigs van de broers Brian (19) en Michael (17) D’Addario absorberen de muziekgeschiedenis van de jaren zestig , zeventig en tachtig op hun plaat ‘Do Hollywood’. Live klonk het rommelig , als een potje ongeregeld .
In de sound flitsten The Beatles , The Kinks , The Rolling Stones, T-Rex , David Bowie , Queen tot meer recent The Posies en zelfs The Scabs aan ons voorbij. De twee broers zijn talentrijke multi-instrumentalisten, wisselen probleemloos van instrument , zijn enthousiasmerend , hebben hun invloeden en putten uit verschillende vaatjes.
Beiden kwamen op het voorplan. De set was verdeeld in twee stukken en pijnlijk bleek dat ze maar erg matige zangers zijn. De puike songstructuur – opbouw ving het rommelig concept, als een pleister op de wonde, op.
Een eerste sfeervol, gelaagd deel van ingetogen nostalgie kregen we met de jongste Brian op gitaar en keys . Het wondermooie , uitbundige “I wanna prove to you” opende de set, een pareltje op plaat , live door de vocale zwakte wat ontkracht . De sixties zaten diep geworteld , de psychedelica drong in “Haroomato” door, de onschuld was groot op een song als “Why didn’t you say that” en “These words” intrigeerde door de huppelende ritmiek en 70s orgel. “How lucky I am” kon worden geplukt uit de James Dean – Marilyn Monroe (hit)stal , van leren jackets tot breed opwaaierende witte rokken. Een ‘kauwgomballenpop’ nummer . Soul, funk, garage dwarrelden door de nummers; spijtig genoeg ontstemde de zang de sierlijke melodieën .
Broer Michael kwam in de spotlights. Hij verliet de drums en gorde de gitaar om; het tempo werd plots fors verhoogd , strak, snedig en punky klonk het nu allemaal . Als een bezetene ging hij tekeer en gaf hij de songs een frontale punch , de snaren gespannen en de melodie hobbelig, ontspoord. De sound ging muzikaal als vocaal uit de bocht. Het stak niet tegen , het gaf net dat ietsje meer glamrock , ruig- onstuimigheid en ongecontroleerde chaos in de tempowissels van “Night song” , “Baby baby”, “As long as we’re together” en “A great snake”.
De twee zitten vol muzikale ideeën , die verder uitgewerkt worden in 2017, “Queen of my school” was er zo eentje die dicht aan de nineties klopte van The Posies van Ken Stringfellow en Jon Auer , de twee sing/songwriters die ook al de muziekgeschiedenis samenpersten.
Het dwarse van de twee broers kwam samen in een kort, leuk concertje van onschuldige pop en onstuimige rock die uit de bocht kon gaan of mooi versmelten …
Vanishing Twin , één van de supports , kreeg op BRDCST voldoende ruimte zich te profileren De groepsnaam huivert door een verdwenen tweeling syndroom in de baarmoeder. Muzikaal putten ze uit een ander vaatje . Het kwintet uit Londen puurt op flower power, retropsychedelica en maakt de link met 90s grootheden Stereolab, Transglobal Underground , Loop Guru en het hedendaagse Goat . We tekenden voor een veilig, ontspannend , chilly zweverig gevoel , wat net het contrast maakt met hun groepsnaam. We hadden een tribal van heel veel instrumenten ; door de flutes , melodica , keys, viool kregen ze een verslavende werking en wakkerden ze een hypnotiserende trance aan. Songs werden mooi uitgediept en uitgesponnen .
Vanishing Twin verveelde geen moment, de sound borrelde , twinkelde door de ritmes en klonk fris, sprankelend . Een mooie ontdekking .
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ikv BRDCST festival)
Ryley Walker is een getalenteerd sing/songwriter die met het nieuwe album ‘Golden sings that have sung’ hier definitief kan doorbreken. We hebben te maken met acht spannende, intens broeierige songs die weemoed , melancholie, kracht en doorzetting in het dagdagelijks leven kruisen . Regen en zonneschijn, opklaring en miezerigheid vinden elkaar . In no-time heeft hij een cultstatus verworven . Muzikaal graait hij in de kunde van het songschrijven, folk , psychedelica , jazz, postrock en rootsamericana . Songs die kernachtig zijn of de kans krijgen te ademen en mooi uitgesponnen worden.
Het talent uit Chicago bracht eerder ‘Primrose green’ uit. Nick Drake , Van Morrison , Tim Buckley en bands als The Doors , Grateful dead, Jefferson airplane en Wilco zijn voorname inspiratiebronnen. Leroy Bach hielp mee , die werkte aan ‘Yankee Hotel Foxtrot’ van Wilco.
In de nummers ervaren we ook ergens een connectie met ons Melanie de Biasio in sound en verwoordingen van die oude, grauwe industrie en leuke plekjes in Charleroi.
De donkere zegzang van Walker vindt zijn weg in het spaarzame, sobere spel van piano; gitaar als het bredere instrumentarium, dat hypnotiserend inwerkt. De jaren 70 zijn geworteld in de sing/songwriter en worden omgebogen in hedendaags bedwelmend materiaal.
Nederlands 
Français 
