Goede Franse bands kan je op één hand tellen. Goede Franse metalbands kan je al op twee vingers tellen, één vinger voor Alcest, een andere voor Gojira.
Gojira is al zo een kleine 20 jaar het zwaarste metaal aan het bewerken en heeft na jaren pompen en hameren ook gaandeweg buiten de Franse landsgrenzen de nodige erkenning gekregen. Met het nieuwe alom geprezen album ‘Magma’ is die buitenlandse interesse een fors stuk aangegroeid en mag de band stilaan op een serieuze internationale aanhang rekenen.
Eerder dit jaar beukten ze nog los door een uitverkochte AB en gisteren walsten ze met ware orkaankracht over de weide van Graspop, maar wij vonden het wel eens interessant om de band op eigen bodem te gaan aanschouwen in het sympathieke concertzaaltje Le Splendid in Lille. We mochten er plaatsnemen tussen een stel losgeslagen Franse metalheads die bij een temperatuurtje van ruim boven de 30 graden compleet uit de bol gingen op een portie stomende en brutale metal.
Gojira speelde genadeloos hard, met de intensiteit van een ontketende F1 bolide en de kracht van een heuse atoombom, Le Splendid was vanavond heel even Hiroshima.
Het majestueuze album ‘Magma’ vormde de hoofdmoot van het bombardement met verschroeiende versies van onder meer “Only Pain”, “Silvera”, “Stranded” en “The Cell”, mokerslagen die onverbiddelijk hard tegen de muren kwakten en nog een stuk wilder klonken dan de albumversies, voor zover dit al mogelijk was. De onvermurwbare ‘wall of sound’ die Gojira hiermee creëerde mankeerde wel een beetje de subtiliteit van de albumversies van de songs, maar zorgde daarentegen wel voor een tomeloze energie die zijn effect op de fans geenszins miste, dat Franse zootje ongeregeld ging meermaals uit zijn dak.
Ook wij ondergingen met de glimlach de onmetelijke decibels en de overdaad aan heavy riffs, maar wat ons een beetje tegenwerkte was de wat te nadrukkelijke aanwezigheid van de dubbele snare-drums. We weten het, die dingen zijn onvermijdelijk in dit genre, maar om in quasi elke song hetzelfde staccato-drumtruukje op te voeren is een beetje te veel van het goede. De dooddoener was dan ook nog eens een compleet overbodige drumsolo, toch ook weer één van die valstrikken van het genre waar menig bandje hardleers blijft in lopen. Maar goed, die drumsolo duurde nu ook weer niet zolang en werd meteen opgevolgd door een geweldig “The Shooting Star”, onze favoriet uit ‘Magma’, waarna we ook nog eens getrakteerd werden op een verpletterend “Pray”. Hiermee waren we meer dan content. Net zoals de bandleden zelf trouwens, want zij kwamen na de laatste mokerslag “The Gift Of Guilt” hun publiek uitvoerig bedanken voor zoveel enthousiasme.
Een avondje verschroeiende metal in een bloedhete uitverkochte zaal ,tussen de extreme zweetlijfgeuren van een bende uitzinnige Fransozen. Weer een ervaring rijker.
Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set in de AB, Brussel , maart ll
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/gojira-20-03-2017/
Organisatie: Agauchedelalune, Lille
Vapors of Morphine – Intense concertervaring met Morphine in het achterhoofd
Morphine
DOK
Gent
2017-06-18
Wouter De Sutter
De tijd vliegt, dat zwaar belegen gezegde kwam zondagavond meer dan eens voorbij gezoefd toen Vapors Of Morphine het Gentse publiek succesvol aan het entertainen was in DOK met de low rock die de bandleden eigenhandig vormgaven in de late eighties, vroege nineties. De zwoele zomerzon brandde de melancholie niet volledig weg.
Vapors of Morphine, de wettelijke erfgenaam van Morphine, houdt het intussen al bijna net zo lang vol als het moederschip dat in de vroege zomer van 1999 jammerlijk kapseisde. Een zware hartaanval op een Romeins podium maakte toen een einde aan de levenswandel van Morphine – uithangbord Mark Sandman. Begiftigd muzikant met een mening en charismatisch as hell.
De veel te vroege passage van magere Hein maakte dat uw man-ter-plaatse de driekoppige formatie slechts één maal live aan het werk zag, op één van de laatste edities van Rock Torhout. Op het kleine festivalpodium (nou ja), een concert van onvergetelijke orde dat doorging onder een loden zon.
Een bijzonder goede match, de sound van Morphine vormt de perfecte muzikale omlijsting van dog days. Zoals afgelopen zondag, als de thermometer piekt en niemand nog zin heeft om een klap uit te richten.
Vapors of Morphine, aanvankelijk bedoeld als een one off – aangelegenheid in Italië n.a.v. de 10de verjaardag van het overlijden van Sandman, ademt dezelfde warme sfeer uit en gaat voor dezelfde basic aanpak en instrumentatie als weleer.
Het repertoire, gebracht door de originele bandleden Dana Colley (bas sax) en Jerome Dupree (drums) bijgestaan door Jeremy Lyons (bas & gitaar), beperkt zich niet tot de Morphine-catalogus. Covers en nieuw werk zitten ook in de bagage.
Twee Vapors-albums tot dusver: ‘The Ever Expanding Elastic Waste Band’ in 2010 en, meer recent ‘A New Low’, een vette knipoog naar de roepnaam van het eigenhandig ontworpen (sub)genre dat slome bluesrock en jazz combineert tot een uniek, herkenbaar geheel. Gesmaakt door een bescheiden maar uiterst hardnekkige fanbase langs beide kanten van de oceaan.
Ook voor het concert in DOK mocht de belangstelling groot heten. Anders dan aangekondigd startte de show niet om half negen. De curfew (22h sharp) en de wens om zoveel te spelen als enigszins mogelijk, maakten dat het trio een kwartier eerder dan aanvankelijk gepland uit de startblokken schoot. Zelden meegemaakt. Maar met welgemeende excuses aan het adres van de rij wachtenden.
Vapors Of Morphine bracht zondag op de meest ongedwongen manier denkbaar een evenwichtige bloemlezing uit de Morphine-catalogus en het nieuwe werk. Over de opbouw was goed nagedacht; geen aanloop met uitsluitend nieuw materiaal om dan gauw af te sluiten met een reeks klassiekers aan het eind.
Oud en nieuw werk werden perfect op elkaar afgestemd, niets viel uit de toon. Net zo goed plaats voor “Mary” (Morphine) als “Irene” (Vapors) op de playlist. De nieuwe plaat werd niet uitdrukkelijk in de vitrine geplaatst. Dana Colley zorgde voor de kurkdroge bindteksten tussen de nummers door. Er mag al eens gelachen worden.
Het concert werd na een uur en drie kwartier besloten met “Buena”. Geen bis wegens geen tijd meer over. Het 20ste nummer –“The Night” stond op de setlist vermeld als laatste – bleef noodgedwongen in de coulissen.
Een ovatie dan maar van het dankbare publiek. Dik verdiend als u het ons durft te vragen, Vapors of Morphine tekende voor één van de meest intense concertervaringen van de voorbije jaren. Amen.
Met dank aan Luminousdash.com http://www.luminousdash.com
Organisatie: Democrazy, Gent
GravelRoad - Met veel respect en passie
GravelRoad
café de Zwerver
Leffinge
2017-06-16
Ollie Nollet
Met hun achtste, ‘Capitol Hill Country Blues’, maakte GravelRoad uit Seattle één van de betere platen van het voorjaar en dat was De Zwerver, zoals steeds met de vinger aan de pols, niet ontgaan. De plaat, die geproducet werd door Jack Endino (Nirvana, Soundgarden, Mudhoney,...), is niet meteen te catalogeren en blaast je ook niet van bij de eerste minuten omver maar heeft wel een onverklaarbare aantrekkingskracht die bij iedere beluistering groeit.
En zoals ik vooraf vermoedde en vooral hoopte wisten ze die aantrekkingskracht op het podium nog eens extra te kristalliseren.
Drie eenvoudige kerels die je niet kon betrappen op zelfs de minste zweem van pretentie maar wel een grenzeloze passie voor muziek uitstraalden en veel respect betoonden aan hun helden die zich situeerden in de Fat Possum-stal van rond de eeuwwisseling.
Vooral T-Model Ford, met wie ze een drietal jaar tourden en twee platen opnamen, werd meermaals bewierookt. Een tweetal covers van de man konden dan ook niet uitblijven. Maar ook RL Burnside (“Fireman rings the bell”) en de onvolprezen Junior Kimbrough (“Sad days lonely nights”) vielen die eer te beurt. Dat laatste bezorgde me bijna een delirium maar dit geheel ter zijde.
Toch moest hun eigen werk absoluut niet onderdoen voor deze covers, integendeel. Er werd vooral geput uit hun laatste worp maar ook de drie voorgaande platen en een binnenkort te verschijnen gloednieuw album kwamen ruimschoots aan bod.
Hun stijl bleek live al even moeilijk te definiëren. Basis bleef evenwel steeds de deep (trance) blues waaraan dan elementen uit uiteenlopende genres als psychedelica, southern rock, garagerock, hardrock of punk werden toegevoegd om zo een unieke sound te creëren. Centraal stond de immer subtiele, wat loom klinkende gitaar van zanger Stefan Zillioux die vakkundig begeleid werd door een erg wendbare zessnarige bas (Joe Johnson) en de stevige drums van Martin Reinsel. Die laatste fungeerde ook als spreekbuis en zorgde met zijn bindteksten (Seattle is net als België, het regent er ook elke dag) meermaals voor hilariteit terwijl zijn grijns Jack Nicholson uit The Shining liet verbleken.
Hoogtepunten vraagt u? Ik hoorde haast niets anders. Toch wil ik graag het slepende en lijzig gezongen “Back yard” vermelden of het lange Black Sabbathiaanse “Asteroid”.
Mijn favoriet, het instrumentale “Green lungs”, haalde die kwalificatie net niet omdat die, voortdurend aan de ketting rammelende, tweede gitaar van op de plaat hier noodgedwongen ontbrak. Jon Kirby Newman was er immers niet bij maar zelfs dat kon mijn euforie niet temperen.
En, alsof we dat al niet wisten, bewees GravelRoad tijdens de bisnummers dat ze niet voor één gat te vangen zijn met twee ultrakorte, nijdige punksongs (“Monkey with a wig” en “Medpass”).
Concertje om in te lijsten!
… Wwie ze alsnog wil zien : 01/07 De Giraf, Zwalm
Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge
Primal Scream verkoopt ons een lel van jewelste
Primal Scream
De Roma
Antwerpen
2017-06-16
Lode Vanassche
MannGold zien er niet uit als de grootste fuifbeesten, maar ze spelen wel mokersgewijs de grootste pareltjes progrock. Twee drummers en bas sturen bij momenten loodzware instrumentaaltjes die vaak aan de gelaagdheid van Mogwai en Godspeed, overgoten met een , hoe paradoxaal ook, een Stooges of MC5 sausje. Hou deze knapen in het oog, ze verdienen grotere podia.
‘And now, for something completely different’: Primal Scream. Drummer Bobby Gillespie verlaat in 1984 The Jesus And Marychain om zelf met de Stone Roses gitarist Duffy de hort op te gaan. De rest is (wereld)geschiedenis. Wat kan je life verwachten van een groep die gospel, psychedelica, rock, R&B, funk, punk en electro speelt? Veel dus. En ze hebben met verve een mix van dit alles gebracht, met een opeenvolging van hoogtepunten en crowd pleasers.
Er wordt uit verschillende vaatjes getapt en daar is voor alle duidelijkheid niets mis mee. Booby weet al lang dat het warm water is uitgevonden en koos voor een basic Scream opstelling. Bas, toets, gitaar en zang. Kwatongen beweren dat ze na een optreden in de Melkweg in Amsterdam vaak niet meer te pruimen zijn door de inname van een buslading leuke substanties, maar daar viel in de Roma niets van te merken.
De bloedvorm werd alras getoond met opener “Swastika Eyes”. Gevolgd door een zorgvuldig uitgekozen playlist uit hun complete repertoire. Wie verwachte dat ze integraal hun laatste ‘Chaosmosis’ gingen spelen, was eraan voor de moeite. Als een ware volksmenner laat Zijne Eigenzinnigheid onder andere “Jailbird” , “Slip inside this house” op het publiek los. Het nieuwe “Feeling Like a Demon Again” past perfect in het rijtje. Met een potige versie van “Get Your Rocks off” kan het Oerschreeuwfeest niet meer stuk. En dan het moment…… ‘ Just what is it that you want to do? Well, we wanna be free, we wanna be free to do what we wanna do. And we wanna get loaded and we wanna have a good time. And that's what we're gonna do (away baby, let's go). We're gonna have a good time, we're gonna have a party ‘ “Loaded”: Daarvoor alleen heb je een arm veil.
Tevens mochten we een ijzingwekkend goede rockversie horen van hun gospel klassieker “Movin’ on Up”. De definitieve knock out is er met “Come Together”, een oproep tot eeuwige ongehoorzaamheid tegen over het systeem.
Organisatie: De Roma, Antwerpen
Qua revival van de nineties gitaarrockgroepen werden we al wat verwend de laatste tijd. Amper een week na de fantastische doortocht van Buffalo Tom was het nu de beurt aan The Afghan Whigs om te schitteren in de AB. In tegenstelling tot Buffalo Tom, die uitvoerig de 25ste verjaardag van hun meesterwerkje ‘Let Me Come Over’ kwamen vieren, was het concert van The Afghan Whigs minder op nostalgie gericht. De band had daar een goeie reden toe, er moest een nieuwe plaat ‘In Spades’ worden gepromoot. Daar hadden wij niks op tegen want ‘In Spades’ is een bijzonder sterk werkje, evenals ‘Do The Beast’ van drie jaar geleden, waaruit hier trouwens ook uitvoering werd geput. In de periode voor ‘Do The Beast’ leken The Afghan Whigs trouwens 16 jaar van de aardbol verdwenen, maar alle goeie dingen komen vroeg of laat terug boven water. En of ze terug zijn ! we zullen het geweten hebben.
The Afghan Whigs stonden immers scherper dan ooit en speelden bij momenten snoeihard. Na een fijnzinnige intro “Birdland”, met enkel Greg Dulli in de hoofdrol, trok de band bijzonder fel van leer met een verschroeiende aanvangsronde met “Arabian Heights”, “Matamoros”, “Honky’s Ladder” (het eerste oudje ) en “Light As A Feather “. Bij momenten werd hier een geluidsmuur met maar liefst 4 gitaren opgetrokken, geen moment van ademruimte werd ons gegund. En dan kwam die fenomenale muilpeer “Debonair” er al aan. De AB kookte over, en het was verdomme al zo warm. “Debonair” was trouwens één van de twee songs die uit hun meesterwerk ‘Gentlemen’ werden gehaald. Die andere was een uitzinnig “Fountain & Fairfax” dat stoomde als een ontketende The Who in hun jongste jaren. Had u ons op voorhand gezegd dat The Whigs maar twee songs uit het onevenaarbare ‘Gentlemen’ gingen spelen, wij zouden met een serieus pruilmondje naar Brussel getrokken zijn. Maar jeetje, hebben zij dat met verve opgelost. En dat vooral door de sterkste momenten uit hun twee recente albums (“Algiers”, “Demon In Profile”, “Into The Floor”,…) uit te strooien tussen een hoop onvervalste klassiekers als “John The Baptist”, “Sometin’ Hot” en “Going To Town”.
De bisronde was er ook eentje om van te smullen. Na de verrassende Faces cover “Ooh La La” pakten The Whigs uit met een krachtig en fel rockend “Parked Outside” en een intens “Summer’s Kiss” om er dan met de gevoelige snaar van “Faded” op een briljante manier uit te gaan. Het kon misschien ook wel een beetje van de warmte zijn, maar wij waren hier serieus aan het smelten.
The Afghan Whigs stonden vanavond met één been in het heden en met één in het verleden. Beide benen waren in topconditie.
Ook vernoemenswaard was Ed Harcourt, die al een pak soloplaten uitheeft , maar nog steeds in de vergetelheid bezig is , zo blijkt. Solo of met een violist bracht hij enkele innemende songs , haalde hij eens fors uit met gitaar of experimenteerde hij in een klankenspectrum. Na de set vervoegde hij een goed kwartier laten de heren van The Afghan Whigs.
Organisatie: Live Nation
Met ‘In Mind’ blikte Real Estate, een jong vijftal uit New Jersey, dit voorjaar al hun vierde plaat in die weinig nieuws laat horen dan op haar voorgangers. Live heeft dit zo zijn voor- en nadelen. In het beste geval sleuren ze je mee in een langgerekte muzikale trip waartoe hun licht psychedelische sixties Westcoast sound à la The Byrds en The Grateful Dead, of recenter, Teenage Fanclub en The Shins, zich prima leent. In het andere geval dreigt al vlug verveling toe te slaan. Dat gebeurde die avond helaas net iets te vaak om van een volledig geslaagd concert te kunnen spreken.
De Orangerie was nochtans goed gevuld voor een groep die tot dusver nog op weinig noemenswaardige concertagenda’s of festivalfiches in ons land mocht prijken. We vermoeden dat de doorgaans positieve reviews die in de blogosfeer over deze band circuleren daar voor iets tussen zitten. Louter instrumenteel vonden wij Real Estate op zijn sterkst, en dat niet alleen omdat Martin Courtney niet meteen de meest charismatische frontman is die er dezer dagen rondloopt. De uitgesponnen melodieuze gitaarsolo’s op nummers als “Darling”, “Talking Backwards” en publieksfavoriet “Had To Hear” werden in de zaal op beleefde herkenningsapplausjes onthaald. Maar er was ook voldoende gelegenheid om zachtjes weg te mijmeren op het tragere, oudere werk als “Easy “ of “Green Aisles”.
Al bij al een aangename soundtrack dus bij een luie, warme zomeravond. Als het zo blijft zomeren gaan wij hun albums nog vaak draaien thuis.
Organisatie: Botanique, Brussel
Op een doordeweekse dag stonden thrash iconen Slayer geprogrammeerd in de Ancienne Belgique. Dinsdag 13 juni stond al een tijdje lang vastgepind in mijn agenda, want voor mezelf was het lang geleden dat ik deze Amerikanen nog eens in een zaal aan het werk zag. Meestal stonden ze paraat op het hoofdpodium van een festival, maar een zaalshow is altijd net dat ietsje anders…en in dit geval beter, met de hoofdletter B!
Aftrappen deden ze met de intro (“Delusions of Saviour”) van hun nieuwe plaat getiteld ‘Repentless’, gevolgd door de uitbarsting van het titelnummer zelf. En live klinkt dit nummer als een echte pletwals…geen haan die erachter kraait dat dit woord zelfs geen betekenis geeft. De massa begon te zwalpen van voor naar achter en het uitverkochte AB barstte net niet uit zijn voegen. Vocaal gezien klonk Tom Araya als een opgefokte buldog met in zijn kielzog de gierende gitaar van kletskop Kerry King, beide dus de grondleggers van deze band.
Er werd vlotjes gependeld tussen ouwe hitjes waaronder “The Antichrist” met de vloeiende riff , “Mandatory Suicide”, het razende “War Ensemble” die ongetwijfeld voor de nodige kneuzingen zorgde vooraan het podium, en niet te vergeten “Born of Fire”, die alle kelen deed meebrullen.
Slayer klonk strak, het geluid was van uitermate hoog niveau (eat that Sportpaleis) en de muzikanten speelden allen top. De Amerikanen hadden bloed geroken en duwden het venijn wat dieper met songs “Postmortem”, “Dead Skin Mask” en “Chemical Warfare”. Ik moet uiteraard niet wijzen op het feit dat de boel pas ontplofte tijdens krakers “Seasons in the Abyss”, “South of Heaven”, het wervelende “Raining Blood” met de gitaar riff op kruissnelheid en de zaal die rood kleurde, en absolute smaakmaker “Angel of Death” die door een bomvolle zaal werd meegebruld.
Slayer deed waarvoor ze getekend hadden, Brussel een echt hellegat maken (je hebt gelijk Trump) en deze geslaagde avond zal bij menig mensen lang blijven nazinderen. Ik ben fan van doordeweekse optredens en zeker van deze kwaliteit! Thrash till death Disciple!!
Organisatie: Live Nation
Suzanne Vega – Madam met straffe songs!
Suzanne Vega + Emil Landman
Ancienne Belgique
Brussel
2017-06-12
Didier Becu
Dat het métier van singer-songwriter meer is dan zo maar wat op een gitaar tokkelen werd door iconen als Suzanne Vega bewezen. Onder het motto eenvoud siert zolang er maar schoonheid in zit werd zij in de jaren 80 het boegbeeld van de dagdromer , die het grote publiek wist te bereiken, zeg maar de Joni Mitchell van de hitparade. Een artieste die tot op vandaag nog steeds gewaardeerd wordt zonder daarom in de functie van een hersenloze jukebox te vervallen. Voor ons mocht het wat meer zijn, toch was de AB aardig gevuld, een publiek dat overigens uitermate lief en aandachtig voor het voorprogramma was.
In België is Emil Landman nauwelijks bekend, maar in thuisland Nederland haalde zijn debuut ‘Colours and Their Things’ dat door Martijn Groeneveld (bekend van Blaudzun) werd geproducet een Edison-nominatie voor Beste Nieuwkomer van 2015. Een avonturier die veel te vertellen heeft (te veel als je weet dat je als support act slechts 30 minuten kan spelen). De man besloot om in negen weken de wereld rond te reizen. De gebeurtenissen die hij daar meemaakte , vormden het aanknopingspunt voor zijn liedjes. Zo is de ene song geschreven op de Chinese muur, en een ander dan weer op een Japanse hotelkamer.
Het enige wapen waarover deze Nederlander beschikt is zijn gitaar, en natuurlijk zijn stem. Eenvoudige luisterliedjes heet dat, en ideaal voer voor wie een klassieke singer-songwriter aan het werk wil zien, of vooral horen, want van podiumspektakel was geen sprake.
Suzanne Vega, in 1985 vanuit het niets naar de hoogste regionen van de hitparade, en dat zonder dat daar een vieze bijklank aan verbonden is. Ondertussen is de New Yorkse net geen zestig en ze weet ook wel dat haar hoogdagen (zelfs de dagen van het maken van echt sublieme platen) achter haar liggen, maar ze blijft nog altijd dat meisje waar zo velen naar opkijken.
Het werd uitkijken wat de Amerikaanse van plan was in de AB. ‘Lover, Beloved: Songs from an Evening with Carson McCullers’ is haar nieuwste plaat waarvan ook een theaterstuk van is gemaakt. Naar Vega-normen een eigenzinnig werk dat gebaseerd is op het werk van Amerikaanse schrijfster Carson McCullers die in haar boeken over haar biseksualiteit schreef, en zichzelf te pletter zoop.
Wie eerlijk is met zichzelf wilde eigenlijk zo weinig mogelijk uit dat nieuwe album horen. Zelfs Vega wist dat, en ze verzekerde meteen haar trouwe fans dat ze niet te veel nieuwe songs zou spelen, maar de oudjes, “so you get value for your money”.
Geen begeleidingsband, alleen het gezelschap van de sublieme Gerry Leonard (inclusief een groene streep in zijn grijze lokken) die mee werkte aan de David Bowie- albums ‘Heathen’, ‘Reality’ en ‘The Next Day’. Gerry vaak op de elektrische, en Suzanne op de akoestische. Een geniaal duo zou heel snel blijken, want ook al geloof je het misschien niet, Suzanne Vega klonk even punk als Billy Bragg in zijn begindagen.
De eerste song zat meteen snor, “Fat Man & Dancing Girl”, uit haar derde plaat ‘99.9F°’ die 25 jaar oud is, gevolgd door die monsterhit “Marlene On The Wall” uit haar debuut. Suzanne Vega voegde er meteen aan toe dat ze na de zomer integraal ‘Solitude Standing’ en ‘99.9F°’ op een podium zou brengen, en hoopte dat ook België daar interesse voor zou hebben. Als het van dit publiek afhangt, wel dus!
“Caramel” uit het toch wel onderschatte ‘Nine Objects Of Desire’-album herinnerde er ons meteen aan welke vergeten pareltjes Vega in haar oeuvre heeft. Opmerkelijk veel songs uit dat eerste album (die met die gele cover die je eigenlijk mits wat zoeken op iedere rommelmarkt tegenkomt) zoals “Small Blue Thing” of “The Queen And The Soldier” wat door Vega als haar langste nummer ooit werd aangekondigd.
De eerste song uit dat nieuwe album was ook de eerste uitschuiver, een song als “New York Is My Destination” is gewoon geen Vega-niveau, lees hoog niveau. Geen nood, het zou maar weinig voorkomen.
De andere nieuwe song “Harper Lee” bleek beter, hoewel het niet kon opwegen tegen de hartenpijn uit “In Liverpool” dat de muzikante componeerde voor een jongen waarop ze ooit verliefd was, maar blijkbaar nooit rond haar pols kon vastleggen. Lijden kan soms tot zeer schone resultaten leiden!
Op naar “Left Of Center”, één van de mooiste liedjes van mevrouw Vega…maar het beste moest nog komen, en nog wel uit de nieuwe plaat: “I Never Wear White”, of hoe stom het is om er in het wit bij te lopen (voor de nieuwsgierigen, Vega was in het zwart gehuld).
De brave, maar knappe set werd afgesloten met (hoe kan het ook anders) “Luka” (nog even subliem) en “Tom’s Diner” wat voor ons niet hoefde, en zonder meer de zwakste song uit de set was. Maar goed het publiek klapte mee, dus wie zijn wij om de pret te bederven.
Suzanne kwam nog terug voor twee bisnummers: “Carson’s Last Supper” en “Rosemary”. Of Suzanne Vega nog iets nieuws te vertellen heeft? We betwijfelen het, maar haar passage in de AB was wel een herinnering, gewoon niet vergeten wat voor een straffe songs deze madam heeft gemaakt, en ze werden nog goed gebracht ook!
Met dank aan Luminousdash.com http://www.luminousdash.com
Neem gerust een kijkje naar de pics van haar set op Festival Dranouter 2016 http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/suzanne-vega-07-08-2016/
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Enkele maanden geleden deed het Wilde Westen zowat heel België schrikken met het feit dat Alt-J hun nieuwste album ‘Relaxer’ in concertzaal De Kreun kwam voorstellen. Dat optreden was dan ook in enkele seconden uitverkocht, wat ervoor zorgde dat iedereen die er gisteren aanwezig was, enorm uitgelaten was. Alt-J speelde een formidabele set waarin zowel hun grootste hits als hun gloednieuwe nummers de revue passeerden. Een optreden dat velen later aan hun kleinkinderen zullen navertellen.
Dat Alt-J hun nieuwste album in De Kreun kwam voorstellen, hadden velen waarschijnlijk nooit verwacht. Maar dat ze dan nog eens al hun beste songs van op hun vorige twee albums gingen spelen, had waarschijnlijk niemand zien aankomen. Het publiek dat hier vanavond aanwezig is, lijkt er alvast heel veel zin in te hebben en dat merk je. Wie een uitermate geschikt plaatsje wil bemachtigen, moet dan ook al een uur op voorhand voor het podium kamperen.
Net zoals op ‘Relaxer’ starten de heren met het wondermooie “3WW”. Zodra de eerste tonen door de speaker weerklinken, wordt het muisstil in de zaal. Iedereen kijkt vol verbazing toe, hoe de heren van Alt-J de zaal in enkele seconden weten in te palmen. Deze atmosfeer laten ze niet meer los tot het optreden op z’n einde komt. Wat ook opvalt, is dat de klank letterlijk perfect zit. De drums, de gitaren en de synths staan perfect op elkaar afgestemd, waardoor de typische Alt-J vibe effectief aanwezig is.
Alt-J staat er, en dat valt op. De band lijkt zich op het podium volledig thuis te voelen en dat resulteert in strak gespeelde nummers die met de nodige glimlach worden gebracht. De sfeer is ondertussen ook helemaal in orde, al valt het ons wel op dat de eerste vier rijen nogal stokstijf en emotieloos naar hun idolen staan toe te kijken. Ofwel zijn deze mensen letterlijk aan de grond genageld, ofwel staat de muziek te luid, dat kan ook natuurlijk.
Als we de hoogtepunten van deze avond moeten opsommen, dan zijn we hier nog een tijdje bezig. Als we dan toch enkele momenten moeten opnoemen, dan zullen “Nara”, In Cold Blood”, “Taro” en “Breezeblocks” toch wel de meest geflipte momenten van de ganse avond zijn. De oudere nummers spreken voor zich, maar dat “In Cold Blood” hier zo goed onthaald werd, hadden we niet zien aankomen. Alt-J beschikte al over een aantal wereldhits, maar met “In Cold Blood” zijn ze alvast eentje rijker.
Hoe verder het optreden vordert, hoe meer de band en het publiek naar elkaar toegroeien. Op bepaalde momenten dirigeert frontman Joe Newman het bezwete publiek, om in de maat van de muziek ‘This is from Mathilda’ mee te brullen. Het is pas op momenten als deze, dat je beseft hoe exclusief dit optreden wel is. Alt-J sluit hun reguliere set af met het laatste lied van op hun nieuwste album, “Pleader”. Het lied wist ons op plaat al te overtuigen, maar komt live veel krachtiger en beter over.
Echt lang blijven de drie heren niet weg, aangezien het publiek maar blijft applaudisseren. De sfeer die hier momenteel hangt, is letterlijk op en top. Met “Left Hand Free” en “Fitzpleasure” sluiten ze hun bisronde af, om daarna in de coulissen te verdwijnen en iedereen met verstomming achter te laten.
Alt-J speelde een set, die eigenlijk onmogelijk valt te beschrijven. Voor de mensen die er niet bij waren, probeer zo snel mogelijk een ticketje voor Rock Werchter te bemachtigen, want deze show moet je gezien hebben!
Setlist: 3WW - Something Good - ❦ (Ripe & Ruin) – Tessellate – Deadcrush – Nara - In Cold Blood - Dissolve Me - The Gospel of John Hurt – Bloodflood - Every Other Freckle – Matilda - Hit Me Like That Snare – Taro – Breezeblocks – Pleader
Bis: Intro (An Awesome Wave) - Left Hand Free – Fitzpleasure
Met dank aan Dansede Berenn http://www.dansendeberen.be
Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk
Begin de eeuw was Good Charlotte super populair met nummers als ”Girls and Boys” en “Lifestyle of the rich and the famous”. Daarna deemsterden ze zoals andere bands in het genre (Sum 41, Fall Out Boy, Panic at the disco,...) weg. Met enige terughoudendheid waren we dus uiterst benieuwd en nieuwsgierig wat een avondje punkrocken in de AB brengen zou in het teken van hun comeback en als promo van hun in 2016 verschenen ‘Youth Authority’ in de AB.
Eerst werden we nog getrakteerd op Sleeping With Sirens , een schreeuwerig vijftal uit Orlando die vol getatoeëerde armen, zoals bij elke profvoetballer. Het werd ons pas na een paar nummers duidelijk dat degene die zong(tierde) een man was. Zowel qua stem als qua uiterlijk hadden we het eerst verkeerd voor. Muzikaal leunde het af en toe aan bij Paramore. Heel wat jonge meiden konden in vervoering gebracht worden op deze sound , maar eerlijk gezegd, was dit not my cup of tea. Diezelfde meiden werden helemaal gek toen de NYers State Champs (who the fuck is ...?) de set van SWS afsloot met nog meer gebrul. Goed voor één keer, maar ook niet meer.
Iedereen was al laaiend enthousiast, nog voor het combo van de tweeling Joel en Benjit Madden begonnen. Het kon niet vlug genoeg starten. Een stuk ouder, wijzer, grijzer maar en ‘plein form’ beklom Good Charlotte de bühne. Ze hadden er zin in en dat zetten ze kracht bij met “The Anthem”. Wie dacht dat ze voorbijgestreefd waren, had het verkeerd voor. De gevulde AB sprong, brulde mee, dampte, zweette, dronk en genoot.
De nummers volgden elkaar in razend tempo op. Het was een punkfeestje tijdens nummers “Girls and Boys” , “Hold on” , “ I just wanna live” en hun ijzersterke afsluiter “Lifestyles”. Zelfs een technisch mankement met de microfoon toen de zanger van SWS kwam meedoen bij het nummer ”Keep swingin”, kon de pret niet derven.
De nieuwe nummers hebben helaas de punch niet van het vroegere werk, maar deze zaten goed verdeeld in de setlist zodat de muzikale trein niet stilviel.
Wat helaas wel vaart uit het concert nam, was de vele bedankingen aan het publiek en Brussel toe. Je mag als groep blij zijn dat je weer kan touren en dat je in Brussel bent en dat het hier zo fantastisch is maar we hoeven dat minstens geen drie keer te horen.
Een domper op de punkvreugde was wel dat het na 1u20 weldegelijk afgelopen was. “Lifestyle of the rich and the famous” , waar het voor hen allemaal mee begon, was een definitief hoogte- …en eindpunt van dit concert. Geen toegift of bisnummers. Na 30 seconden floepten de zaallichten aan en was het over en out. Een wrang gevoel zinderde na.
We waren aangenaam verrast van hun return , maar bleven deels op onze honger zitten in z’n totaliteit , een gemiste kans?!
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Godspeed You! Black Emperor - In alle opzichten groots en indrukwekkend
Godspeed You! Black Emperor
Kraterfront (Kemmelstraat)
Heuvelland
2017-06-10
Ollie Nollet
In het kader van de WO1-herdenkingen van GoneWest werden de Canadese postrockpioniers, Godspeed You! Black Emperor, uitgenodigd bij een participatieproject rond het kraterlandschap in Heuvelland. Die kraters ontstonden na één van de bloedigste episodes uit de Eerste Wereldoorlog. 19 dieptemijnen werden tegelijkertijd onder de Duitse stellingen tot ontploffing gebracht en zorgden zo voor de grootste niet-nucleaire ontploffing uit de militaire geschiedenis. Het werd een succesje voor de geallieerden maar de menselijke tol was bijzonder groot (42.000 slachtoffers) en dat voor enkele kilometers terreinwinst in een uitzichtloze oorlog.
Nadat onder andere Ozark Henry en Wannes Capelle het beste van zichzelf hadden gegeven op een ander podium (Zero Hour) begon om 22u Het Kraterfront met een videocreatie van de kunstenares Shelbatra Jashari. Het werd een ingetogen moment waarin sobere beelden geprojecteerd werden op een ‘human screen’ (gevormd door honderd mensen in een wit schilderspak) terwijl we een tikmachine hoorden ratelen of een oorlogsvliegtuig voorbij hoorden razen. Knap!
Het was een gedurfde keuze om het eigenzinnige ensemble, Godspeed You! Black Emperor, aan te trekken voor dit evenement maar al vlug bleek dat het de juiste was. Terwijl voor het podium 2100, door kinderen versierde, kaarsjes flikkerden opende GY!BE hun set met “Hope drone”. Het nummer mag dan al “Hope drone” heten, de haperende violen creëerden onheilszwangere klanken die in combinatie met de ‘smeulende’ velden van Heuvelland voor een beklemmende sfeer zorgden. Het nummer liep naadloos over in het, van een weelderige melodie voorziene, “Buildings”, dat gedragen werd door majestueuze gitaren. Intussen zorgden de installaties bij de kraters op de achtergrond voor sobere maar gesmaakte lichteffecten. En plots kwam daar nog een andere speler een hoofdrol opeisen : een rijzende, volle maan die van achter het podium te voorschijn kwam piepen. Voor deze gelegenheid had GY!BE een nieuw nummer gecomponeerd dat wat weggemoffeld zat midden in de set en ook niet aangekondigd werd. Het werd een lang en complex nummer waarbij twee blazers mochten opdraven. Niet dat ik ze kon zien want vanop mijn plaats in de tribune (ondanks de immens vele voorbehouden plaatsen had ik toch nog een strategisch comfortabele plaats weten te bemachtigen) kon ik niet eens uitmaken hoeveel man er op het podium stond. Daarvoor was da afstand wegens de kaarsenweide en de staanplaatsen te groot terwijl de groep dan ook nog eens in het duister speelde omwille van de geprojecteerde beelden. Dat gemis werd evenwel ruimschoots gecompenseerd door een overweldigend panorama annex lichtshow. Of er in dat nieuwe nummer muzikale verwijzingen naar de oorlog te horen waren laat ik in het midden maar mits enige verbeelding kon men in hun soms apocalyptisch aandoende soundscapes voortdurend de atmosfeer van honderd jaar geleden inademen.
Kraterfront was in alle opzichten groots en indrukwekkend!
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/kraterfront-2017/
Organisatie: GoneWest
Skinny Puppy – Nog lang niet uitgeblust
Skinny Puppy
Kreun
Kortrijk
2017-06-10
Jan Vael
Zaterdag 10 juni stond bij de fans van Skinny Puppy ongetwijfeld al maandenlang met stip aangekruist in de agenda, want die dag trad de iconische Canadese band rondom cEvin Key voor het eerst in zeven jaar nog eens op in België. Het mocht dan ook niet verbazen dat place to be De Kreun in Kortrijk volledig uitverkocht was, wellicht tot spijt van al diegenen die tot de laatste dag gewacht hadden om hun ticketje aan te schaffen…
Daar hoorden wij alvast niet bij, en we waren bovendien blij om op tijd te arriveren voor support act Mildreda. Liefhebbers van dark electro herinneren zich het soloproject van Oostendenaar Jan Dewulf misschien nog van begin jaren negentig, maar sinds een aantal jaren heeft Jan - die inmiddels ook andere muzikale paden bewandelde met Diskonnekted - Mildreda een tweede leven gegeven. Het album ‘Coward philosophy’ en de EP ‘Cowards’ zijn daarvan het resultaat, en onze eerste live kennismaking daarmee in De Kreun smaakte naar meer. Met tracks als “This time”, “Erazor”, een herwerking van “Fire” en een overtuigende cover van inspirator Suicide Commando (‘Fate’) bewees Jan, die zich anno 2017 op het podium laat begeleiden door vriendin Gwenny Cooman op toetsen, zich nog altijd moeiteloos te kunnen meten met buitenlandse acts in dit genre.
Ook leuk meegenomen voor Mildreda overigens dat de zaal al goed volgelopen was voor het voorprogramma.
Een opwarmer hadden we evenwel niet echt meer nodig, want het duurde hierna niet lang meer alvorens de temperaturen in De Kreun hoog opliepen. Heel wat mensen, waaronder een pak buitenlanders, waren immers vanavond afgezakt naar West-Vlaanderen om Skinny Puppy aan het werk te kunnen zien. Het kwam er dus op aan een goed plaatsje te bemachtigen om een glimp te kunnen opvangen van de band en het visuele spektakel waaraan we ons verwachtten.
Al moet ons van het hart dat dit laatste nog relatief beperkt bleef tot een (weliswaar royale) portie nepbloed, enkele projecties, de niet aflatende reeks injectienaalden waarmee zanger Nivek Ogre gedurende het hele optreden bleef experimenteren en de vermomming waarin hij en gitarist Matthew Setzer het podium betraden. Best wel leuk en indrukwekkend, daar niet van, maar na een tijdje hadden we het ook wel gezien...
Maar goed, het ging ons uiteraard in de eerste plaats om de muziek. Skinny Puppy is een van de langst meedraaiende bands in het industrial genre en had dus een reputatie hoog te houden. De setlist ziet er tijdens deze Europese tournee erg gevarieerd uit, met de nadruk op ouder en eerder obscuur werk. Tijdens het eerste deel van de show overheerst een stevige gitaarmuur, en mede daardoor neigen de uitvoeringen van songs als “Fascist jock itch”, “Tin omen” en “Curcible” naar metal. Erg energiek en snoeihard, zo kan je het nog het best omschrijven.
In de tweede helft van het concert kunnen we (eindelijk) een beetje op adem komen. Bekende, meer atmosferische en elektronisch getinte nummers als “The choke” en “Worlock” passeren de revue, helaas geen “Smothered hope” bijvoorbeeld. Met “Killing game” en publieksfavoriet “Assimilate” wordt de kroon op het werk gezet, De Kreun is ondertussen herschapen in een zweterige sauna. Ze komen nog eens terug voor twee verdiende bisnummers (“VX Gas Attack” en “Candle”) en dan zit het er op.
Conclusie: Skinny Puppy is en blijft een band die je minstens een keer in je leven moet gezien hebben, en bewees in Kortrijk alvast nog lang niet uitgeblust te zijn!
Met dank aan Dark Entries – www.darkentries.be http://bit.ly/2tpJTPf
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/skinny-puppy-10-06-2017/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/mildreda-10-06-2017/
Organisatie: Purple Moon Productions
Ik volg Stan Van Samang nu al een tijdje, en bij elk review kan ik in feite ‘idem’ zetten.
De zaal, het publiek, verschilt soms, maar steeds heb je die familiale sfeer, de uitgelaten ambiance, Stan die zich meer dan 100% smijt, kortom een show die af is. Het Capitole Gent geeft dan al wat meer ‘grandeur’ en pracht, toch voelt de volkse Stan zich hier ook heerlijk thuiskomen.
De videowall is dan wel weg, vervangen door een ‘eenvoudiger’ LED-scherm, maar de lichtshow was sfeervol.
Stan opende sterk met “Simple life”, “Junebug”, “Candy” en “Watcha gonna do”. Straffe nummers die direct het publiek meezuigen in die typische sfeer. Stan’s bindteksten , steeds in z’n eigenste dialect, blijven, hoewel ik ze al talloze keerden hoorde, een fijne rustpauze. Het verhaal van het laatste pintje kondigt “ One for the road” aan, gevolgd door “Poison”.
Volgers van Stan weten dat hij dan losbreekt tijdens “Second hand life”, alleen, probeer hem maar eens te volgen… iedereen in het Capitole kreeg wel een ‘high five’ of een vuistje
Maar het kon niet zot genoeg… na “The load” en “ Explode” , ook al pomp-up nummers , vroeg Stan enkele dansers op het podium, want ja, “Hang on” , samen geschreven met Regi, is toch een dansnummer. Ineens stond heel de parterre op het podium, en had Stan nog amper plaats.
Tijdens “Sirens” werd dan het podium ontruimd, maar nam bijna het gehele nummer in beslag. Niet verwonderlijk, iedereen wou een selfie met Stan, en die liet maar begaan. Micro in de ene hand, smartphone in de andere… Ongezien en een sterk staaltje van professionalisme. Vrouwen in z’n nek, trekkend aan z’n arm… het deert Stan allemaal niet. De focus blijft.
We gingen verder in een rotvaart met “Rush” en “Ghosts”. Adempauze kwam er met “Summerbreeze” en “Goeiemorgen”, om dan af te sluiten met het verhaal van z’n ontdekker Eric Melaerts wat ons brengt bij “Scars”. De traditionele bis waren “I didn’t know” en “Een ster”.
Er waren veel ‘bleukes’ deze avond. Mensen die Stan voor de eerste keer aan het werk zagen. Je zag ze allemaal denken: Verdoeme, de Stakke moesten we al veel langer aan het werk gezien hebben..
Zo’n road-trip is de ideale voorbereiding om te eindigen met de climax : 8/12/2017 verzamelen in het Sportpaleis…
Ook nog vermelden dat de trouwe sidekick UDO het uitstekend deed als opwarmer. Ik blijf ook herhalen dat deze zanger z’n kans eens moet grijpen en zelf meer de solo-kaart moet trekken. Klasse zanger!
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/stan-van-samang-10-06-2017/
Organisatie: Live-Entertainment
Perfume Genius - Bombastisch intiem
Perfume Genius
Ancienne Belgique (AB Club)
Brussel
2017-06-09
Emma Vierbergen
Drie jaar na ‘Too Bright’, de plaat waarmee de Amerikaanse singer-songwriter Perfume Genius voorgoed een nieuwe richting insloeg, verscheen begin mei ‘No Shape’. Dat vierde explosieve album stelde Mike Hadreas voor tijdens een stevig optreden in de Ancienne Belgique. Zonder al te veel woorden en met een stem die door de zaal sneed, hulde hij de AB Club in een euforische sfeer met hier en daar ruimte voor breekbare intimiteit.
Om de hoek van de Ancienne Belgique start het weekend met een dragqueen-show. In de AB betreedt Mike Hadreas het podium in een eigenaardige creatie: half Bowie-broek, half balkleed, daaronder een bloot bovenblijf en glitters op z’n schouders. De lippenstift en nagellak die hij anders wel draagt, ontbreken. “Ik dacht dat ik zou opgroeien tot een vrouw,” vertelde hij aan The Guardian. Toch is Hadreas niet te omschrijven als een ordinaire dragqueen maar een artiest die graag met de grens flirt, durft uit te dagen en zich op die manier tegelijk fragiel opstelt. Dat ontbloot bovenlijf mag trouwens gezien worden, aan de kreetjes en het applaus van het (voornamelijk mannelijk) publiek. De zanger uit Seattle opent zijn set met “Otherside” waar zijn stem meteen door merg en been gaat. Het orkestraal refrein zet meteen de toon voor de rest van de avond. De tijd van rustige piano-liedjes is officieel afgelopen.
Geflankeerd door een drummer, pianist en gitarist danst Hadreas van rechts naar links over het podium, tussen de kamerplanten die zijn albumhoes sieren. Hij blijft opvallend vaker stilstaan aan de linkerkant van het podium, dicht bij zijn vriend en pianist Alan Wyffels. De dansmoves die hij neerzet werken aanstekelijk tijdens nummers als “Longpig” en meezinger “Wreath” waarbij de gloedrode lichten een extra boost geven aan het nummer. Hadreas shake’t bijna zijn schouders uit de kom en danspartner van dienst is niet de microfoon-staander maar de kabel waar hij zichzelf vlot in- en uitwikkelt. Zelfs wanneer hij achter de piano plaatsneemt in het midden van het podium, blijft hij dansen. Dat hij dan plots meedeelt een kramp te hebben, verbaast niemand.
‘No Shape’ is een uitbundiger en stabieler album dan zijn voorgaand materiaal, occasioneel siert een glimlach Hadreas’ gezicht. Het merendeel van zijn songs blijven echter te serieus om mee te lachen, over homohaat en mishandeling. Toegankelijke liedjes als “Just Like Love” en het akoestische “Valley” zorgen voor de nodige verademing maar Perfume Genius is geen doorsnee pop-zanger. Zijn experimentele kantje laat hij ook zien in de Ancienne Belgique. De cover van Mary Margaret O’Hara’s “Body’s In Trouble” klinkt duisterder dan ooit en wordt gevolgd door “Grid” en “My Body”, twee agressieve nummers waar de echo op de microfoon het gegil van Hadreas nog pijnlijker maakt. In tegenstelling tot de rest van de avond, klinkt Hadreas te luid en te scherp.
Gelukkig keert de rust terug met “Run Me Through” net voor alles losbreekt op “Slip Away”. De drums die de hoofdrol spelen op z’n nieuwste plaat, zetten de zaal voor een laatste keer aan het dansen en Hadreas laat zich dan ook volledig gaan.
In de toegift zien we de oude Perfume Genius, achter zijn piano. “Learning” uit zijn debuutplaat wordt quatre-mains gebracht door Hadreas en zijn vriend/pianist Alan Wyffels. Dat de twee een bed delen was niet te merken tot nu. Ze lijken één achter de kleine piano en hoewel Alan niets zegt, is hij de stevige schouder die het fragiele lied nodig heeft. Hadreas bedankt hem vriendelijk en speelt solo “Mr. Peterson” over een suïcidale pedofiele onderwijzer. De piano verbergt de onderkant zijn prachtige kostuum en het lijkt alsof Hadreas naakt zijn muziek brengt. Middenin de set nam hij ook al een gitaar ter hand om “Normal Song” te spelen, een van zijn meest breekbare songs, dat dan ook volledig gestript gebracht wordt. Na het stillere intermezzo sluit Perfume Genius af met “Queen”, een extravagant nummer over homofobie dat met veel kabaal nog een laatste keer alles omver blaast.
Perfume Genius speelde in de club van de Ancienne Belgique een vervreemdende bombastische show die tegelijk euforisch en breekbaar klonk. Met een stem om stijve tepels van te krijgen, bracht hij nummers uit zijn volwassen plaat ‘No Shape’ en blikte hier en daar terug naar de eerste helft van zijn carrière. Hoewel de man met Griekse roots piano én gitaar kan spelen, koos Mike Hadreas zijn danskunsten te showen in een ontbloot bovenlichaam. En wie zijn wij om hem dat te ontzeggen?
Perfume Genius speelt deze zomer ook op Pukkelpop.
Setlist: Otherside – Longpig – Fool - Just Like Love - Go Ahead – Wreath – Valley - Normal song - Dark parts - All waters - Body’s in trouble – Grid - My Body - Run me through - Die 4 You - Slip away – Alan – Learning - Mr Peterson – Hood – Queen
Ism Dansende Beren http://www.dansendeberen.be
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Nederlands 
Français 
