Natashia Kelly - Ik schrijf vanuit beelden, het weergeven van de natuur, het emotionele speelt hierin een belangrijke rol
Zangeres Natashia Kelly ging enkele seizoenen geleden op tournee met JazzLab en was ook de laureaat van JazzLab Impuls voor 2022-’23 met ‘Dear Darkening Ground’. Voor dit nieuwe project, dat voorgesteld wordt via een nieuwe tournee en albumrelease bij WERF Records, omringt Kelly zich met toppers uit de Belgische jazz en werkt ze met een bijzonder concept: de plaats van de mens in de natuur. Haar nieuwste plaat leest vooral als een spannend boek, een visueel meesterwerk waarover we graag toch iets meer wilden weten.
Daarover hadden we een fijn gesprek met Natashia en polsten uiteraard naar de verdere plannen.
Onze beste wensen voor het nieuwe jaar, 2022 was een bijzonder druk, intens jaar, hoe is alles verlopen?
Het jaar 2022 stond in het teken van de voorbereiding van dit project. We hebben vooral veel gerepeteerd in die periode, een paar keer opgetreden en de cd opgenomen in mei. Het was dus vooral een spannend jaar , door die voorbereidingen. Maar dus ook een heel leuk jaar.
Proficiat met je nieuwste release, ‘Dear Darkening Ground’, je vond je inspiratie bij ‘de plaats van de mens in de natuur”, kun je daar wat meer over vertellen?
Ik heb vooral geprobeerd om de tijdsgeest te vatten op mijn plaat. Want ik vind dat het met onze natuur en klimaat duidelijk de verkeerde richting aan het uitgaan is. De balans mens en natuur zit duidelijk scheef, de maatschappij ook eigenlijk. Er gaat teveel aandacht naar enkel het economische, terwijl het klimaat angstaanjagend aan het veranderen is en daar te weinig aandacht wordt aan geschonken. Het probleem dat er teveel machtsinstanties de macht in handen hebben, en ervoor zorgen dat daar niets wordt aan gedaan, is al even verontrustend. De slinger is zodanig omgeslagen dat het wel lijkt alsof de mens de economie moet dienen, het zou eerder andersom moeten zijn de economie moet de mens dienen. Uiteraard is het niet allemaal negatief, er is zeker een bewustwording aan de gang. Het is gelukkig allemaal meer bespreekbaar geworden, dat is dus wel een positieve evolutie.
Ik heb ook een lang gedicht van Rilke gevonden. ‘Een brief van de Aarde’ , een gedicht van honderd jaar geleden. Daar omschrijft Rilke al dat de balans mens /natuur uit balans zou kunnen geraken. En dat de economie een te grote plaats zou innemen, omschrijft Rilke ook. Dat was het startpunt rond dit project. Ik heb dat bewerkt dat gedicht, en dat is dan de eerste song geworden. En eigenlijk had ik al enkele songs liggen, maar was me niet bewust dat dit ook al over deze tijden ging. De plaat is dus eigenlijk een samensmelting van hoe ik het leven aanvoel, ik ben niet alleen daarin. Maar ik wou dus niet enkel het sombere gedeelde aankaarten, maar ook een boodschap van hoop meegeven. Dat komt trouwens ook terug in dat gedicht van Rilke. De boodschap dat we met de natuur als partner anders kunnen omgaan, en daardoor nog iets recht trekken, is een rode draad doorheen dat gedicht en ook doorheen mijn plaat.
Ik heb de plaat beluisterd, om er een recensie over te schrijven, en vond dat er inderdaad diverse emoties bovendrijven die aansluiten van wat je vertelt. Het is ook een zeer visuele plaat, het filmisch kader prikkelt de fantasie; was het de bedoeling een visuele plaat uitbrengen of is dat heel natuurlijk gebeurd?
Ik heb die opmerking nog gehoord. Ik probeer dat zelf ook als ik songs componeer, ik laat mijn verbeelding werken en probeer er daadwerkelijk iets bij te zien, maar denk daar niet echt te diep over na. Maar ik probeer dus wel een beeld op te roepen, echter gebeurt dat niet bewust, dat groeit heel natuurlijk.
Zijn er ambities om iets te doen voor films? Of TV series?
Nee, maar er is een track gemaakt zonder de vocale aankleding. En dan stelden we vast, dat binnen de instrumentale sfeer, die muziek inderdaad zeker zou passen in films. Maar daar is concreet nog niets mee gedaan, maar het zou inderdaad wel leuk zijn moest dat kunnen gebeuren.
Je kristalheldere, warme stem bezorgt ons een krop in de keel. Je bent omringd door inspirerende muzikanten, die jouw stem aanvoelen en aanvullen. Elke radar zit daardoor perfect in elkaar. Een bewuste manier van werken? Hoe heb je die muzikanten gevonden (het wereldje is klein uiteraard) en bereid gevonden om met jou samen te werken?
Yannick ken ik al tien jaar. Wij doen al heel lang projecten samen. Er is altijd een zeer goede klik geweest. Dré ken ik nog van in het conservatorium, ik heb één jaar in Leuven gestudeerd. Ik bewonder de flow die hij uit zijn drums kan halen. Er moest voor mij toch een zware groovy sound inzitten, dan hebben we met ons drie een sessie gedaan en die is zeer goed meegevallen. Ruben ken ik ook al sinds 2012, we hebben wel dingen gedaan samen. Ik bewonder zijn manier van gitaar spelen, hoe hij er eigenzinnige klanken uithaalt die belangrijk zijn voor dit project. Ook omdat ik niet wou dat het als traditionele jazz zou gaan klinken. En Nicola ken ik ook al een tijdje, ik heb ooit eens als gastzangeres aan een project mee gedaan. We hebben enkele sessies met hem gedaan. En ook dat klikte zeer goed. Hij is enorm sterk in zijn harmonische variaties. Het was een beetje zoeken, maar we vonden elkaar allemaal zeer snel. We hebben enkele try-out gedaan.
Hoewel je muziek in het hokje jazz wordt geduwd, komen er ook folk muziek elementen boven drijven. Hoe mogen we het interpreteren?
Als je denkt aan de standaard jazz, klopt dat misschien niet. Maar jazz is een evoluerende muziekvorm. Die alle muziekstijlen samen brengt. Voor mij betekent jazz dat je heel creatief kunt zijn, een heel groot palet van mogelijkheden gebruiken. Het is ook het verschil als je kunt kiezen tussen twee verschillende of twintig verschillende akkoorden. Bij jazz , zoals ik het zie, zijn die mogelijkheden oneindig.
Ook uit de plaat blijkt dat jouw muziek niet in een hokje kunt duwen, daardoor was ik direct verkocht trouwens. Je hebt er al een beetje op geantwoord, maar dit is dus niet direct een bewuste keuze?
Nee, ik werk met jazz muzikanten, dus is het logisch dat we in die richting tewerk gaan. Ik denk daar niet echt over na of zo.. dus nee, dat is niet een bewuste keuze. Maar een natuurlijk proces.
Wat me ook opvalt , is dat duidelijk poëtische kantje aan je stem en muziek. Ook nu weer. Is dit een bewuste manier van werken?
Ik schrijf vanuit beelden, het weergeven van de natuur en ook het emotionele daarrond speelt dan ook een belangrijke rol hierin Dat kun je zien als iets poëtisch, of iets dat iedereen begrijpt. Dat is niet echt bewust, maar groeit bij mij zeer natuurlijk.
Hoe waren de algemene reacties voorlopig?
De reacties waren, van elke hoek uit, super goed. Dat had ik echt niet verwacht. We hebben in verschillende kranten al zeer goede recensies gekregen. We werden zelfs opgepikt in Frankrijk, en zijn geselecteerd voor Cultuur jazz. Bij de vier CD’s die ze genomineerd hebben, zitten wij ook bij. Ook in UK krijgen we heel leuke recensies .
Kortom vanuit alle hoeken, ook de onverwachtse, krijgen we zeer goede feedback.
Je tournee om de plaat voor te stellen is al gestart ,hoe is alles verlopen tot nu toe en hoe hoog zijn de verwachtingen?
Alles is zeer goed verlopen, enkele concerten waren ook uitverkocht. Daarnaast ook een zeer goede CD verkoop. Alles verloopt dus echt naar wens, en de verwachtingen voor de verdere tour zijn dan ook hoog gespannen.
Wat zijn de verdere plannen voor 2023, naast het voorstellen van de cd?
Daar ben ik nog niet echt mee bezig, maar normaal gesproken komt dat allemaal heel natuurlijk na de tour om de cd voor te stellen. Dus het is voorlopig , wat verdere plannen maken betreft, nog beetje koffiedik kijken tot dit onderdeel achter de rug is. Wat ‘verdere plannen’ betreft, is het allemaal dus nog een beetje afwachten tot eind februari.
Er is een overaanbod, maar ik ondervind dat kleinere en midden grote organisaties of bands het moeilijk hebben om echt aan de bak te komen, ondervind je dat ook? Of hoe sta je tegenover deze evolutie?
Die tour via JazzLab was al een tijdje gepland, en dat ging toch vrij vlot. Het is eigenlijk altijd moeilijk, sowieso. Het is niet dat dit nu zoveel anders is dan vroeger. Er is altijd wel een soort
overaanbod, we doen gewoon rustig verder en zien wel waar we uitkomen.
Heeft die coronatijden ook gezorgd voor inspiratie? Hoe heb je die tijden beleefd of doorstaan?
Ik heb in die periode enorm veel songs geschreven, vooral dan na die overstroming in Wallonië. Ik heb geen concerten moeten afgelasten of zo. Dus voor mij was dat niet zo erg, want ik was net beginnen songs schrijven en kon daar op mijn eigen tempo aan werken.
Ben je naast het uitbrengen van deze plaat nog met andere projecten bezig?
Nee, dit project is al intensief genoeg. Ik geef ook zangles , daar steek ik ook tijd in. Dus nee, naast dit project niet met andere dingen bezig nee. Ik heb er mijn handen mee vol. Er is wel een duo met Nicola dat enkele maanden geleden is opgestart. Dat is het enige dat ik daar nog extra bij neem.
Wat zijn uw ambities? En is er iets als een doel dat je voor ogen hebt?
Ik probeer mezelf verder te ontwikkelen als muzikant en singer-songwriter. Ik denk er echt niet bij na of heb geen echt doel voor ogen. Alles wat ik nu doe nog heel lang kunnen blijven volhouden misschien? Maar dat is het ook zo een beetje. Het gaat bij mij altijd heel organisch, er hangt geen carrière planning of zo aan vast, het gebeurt zeer natuurlijk en ik zie wel waar ik uitkom.
Pics homepag @Björn Comhaire
Dat lijkt me een zeer goede werkwijze. Bedankt voor dit fijne gesprek, ik hoop je spoedig ook live te zien, en wens je veel succes met de release en de tour, uiteraard ook in je verdere toekomst
A La Carte - Smoked meats and blast beats are not a bad combo
A La Carte is een duo uit Ohio (USA) dat brutal deathmetal brengt en in de lyrics uitsluitend het thema voedsel aansnijdt. Toch een veel minder voor de hand liggend thema dan pakweg piraten, vikings, de maffia of American Wrestling.
Musiczine schoof aan bij Chef Wolfgang Cuck (gitaar, bas, zang) en Chef Highman (drums, zang) om te proeven van hun “Aborted Eggs Benedict”, “Salted Sewer Sushi” en “Fetal Fajitas”.
A La Carte is een goed gekozen bandnaam als je over voeding zingt, maar hij straalt niet de doom & gloom uit die we verwachten bij een deathmetalband. Wat is jullie verhaal bij de bandnaam?
ALC: Onze bandnaam is een weerspiegeling van onze nummers op de manier dat die als een gerecht met een eigen persoonlijkheid zijn gemaakt. Het geeft ons een zeker flexibiliteit in elk gerecht of nummer en we laten zo de mogelijkheid open om nummers te schrijven in elk muziekgenre.
Was het van bij de start duidelijk dat A La Carte rond het thema van voeding zou draaien?
ALC: Ja. Alles is terug te brengen tot voeding, muziek en films. Dat zijn voor ons de drie zaken die mensen kunnen samenbrengen. Drink een glas, verdeel het brood, kijk naar een film en laat je horen. Dat zijn de basisingrediënten van A La Carte.
Welke bands hebben jullie geïnspireerd voor A La Carte?
ALC: We vinden inspiratie bij heel wat bands, maar als we ons moeten beperken tot de belangrijkste, dan zijn het Impaled en Macabre, zowel muzikaal als in de teksten. Toen we opgroeiden, hielden we ook van de humor van Primus, Gwar en Frank Zappa. Dat heeft onze hersenen gevormd of misschien misvormd.
Speelden jullie voor A La Carte in andere bands?
ALC: Chef Highman speelde in de metalband Infecting the Vain van 2004 tot 2009. Chef Wolfgang Cuck speelde in grindcore- en deathmetalbands van 1997 tot 2003, in Corrupted Condition, en van 2003 tot 2013 in Disciples of the Damned.
Kennen jullie nog bands die ongeveer hetzelfde thema volgen als A La Carte?
ALC: Er zijn heel wat bands met lyrics over voeding in een paar van hun songs. Denk aan “Edible Autopsy” van Cannibal Corpse of “Hacked Up for Barbecue” van Mortician. Maar een andere metalband die uitsluitend over voeding zingt, daar hebben we nog niet van gehoord.
A La Carte werd na de opnames van ‘Soup Dejour’ uitgebreid met een zanger. Moest hij koken als ingangsexamen?
ALC: Het koken geven de chefs in de band niet uit handen, maar we zochten wel iemand met een stevige maag om onze klanten te kunnen bedienen. Er moeten nog een paar plekken in de keuken ingevuld worden. We zoeken nog een bassist en dan nog – vanwege het hoge sterftecijfer onder de kandidaten – een voorproever.
In een keuken kan maar één chef de baas zijn. Wie van de twee chefs in A La Carte is echt de baas?
ALC: (Antwoord van Chef Highman) Hoewel Wolfgang Cuck zou zeggen dat we elk net zo belangrijk zijn als de andere in A La Carte, moet ik toegeven dat hij – bij het opnemen van een album – meer petten opzet dan ik.
In de promo bij het album benadrukken jullie dat A La Carte geen grap is. Maar het verzinnen van de songtitels en teksten moet wel een leuke bedoening zijn?
ALC: Hoewel we geen parodieband zijn, houden we ervan muziek en teksten te maken die ‘over the top’ gaan. En tuurlijk is dat plezant. Songtitels verzinnen die naar de donkerste regionen van humor leiden, is één van onze favoriete aspecten van deze band.
De teksten in deathmetal gaan doorgaans over pijn, haat, verlies en ander onheil. Waar is jullie relatie met voeding verkeerd gelopen?
ALC: Wij houden net heel veel van voeding. Niets maakt ons meer woedend dan als we ons gehemelte verbranden of als je een verbandpleister ziet drijven in je soep. Onze grimmige teksten combineren onze liefde voor voeding en onze liefde voor horrorfilms.
Vaak hoor je over restaurants dat mensen er niet zouden eten als ze wisten hoe het er in de keuken aan toe gaat. Jullie hebben zelf in restaurants gewerkt. Klopt dat?
ALC: Wij zouden eten in de restaurants waar we werken, toch voor zover we zelf aan het fornuis staan. Als we niet zelf koken, blijft het natuurlijk altijd een gok.
Gebruiken jullie voeding als een metafoor voor de ganse maatschappij?
ALC: Zeker niet. We gebruiken onze muziek niet om onze eigen mening te verkondigen. Maar een song als Covid Cuisine is wel gebaseerd op de tekorten aan voeding tijdens de covid-lockdowns en het idee dat je bij langere lockdowns dingen moet gaan eten die in de maatschappij eigenlijk taboe of ongewenst zijn. Het is een interessante gedachte dat mensen dan hun proteïnen zouden moeten halen uit buidelratten of bosmarmotten.
Soms lijkt het alsof elke band uit de USA zijn eigen hot sauce uitbrengt als merchandise. Wat zou er thuishoren in de hot sauce van A La Carte?
ALC: Het oudste assortiment Poblano-pepers, geroosterd met verbrande haren. Met long-boter (wat je ophoest bij een longinfectie) om het wat textuur te geven en dikker te maken. De rokerige smaaktoetsen komen van bongwater met cayenne.
Ik denk dat ik nog even pas. In België hebben heel wat bands hun eigen bier. Hoe zou het A La Carte-bier smaken?
ALC: Een romerige, donkere stout; robuust maar nog net doenbaar, met subtiel een beetje koffiesmaak en een fluwelen afdronk met gerstmout.
Op concerten zien jullie eruit als chefs. Komen er nog andere attributen aan te pas?
ALC: Op dit moment niet, maar dat is wel reeds ter sprake gekomen. Gerookt vlees en blastbeats zouden goed samengaan.
Welk Belgisch gerecht zou je eens willen proeven?
ALC (Wolfgang Cuck): Ik ben verslaafd aan varkensvlees, dus doe mij maar varkenswangen met Orval of Blauwe Chimay.
Kennen jullie een paar Belgische metalbands?
ALC: Everything and in-between Caducity, Aborted, Prejudice, Exoto, Moker, Marginal... so many great bands from that neck of the woods.
Wat brengt 2023 nog voor A La Carte?
ALC: Nieuwe muziek maken en opnemen. En we houden erg van concerten en festivals dus we hopen dat we veel live kunnen gaan spelen.
https://www.youtube.com/watch?v=8CXJhrt3yDs
Cloudy-Oh - Floris De Decker - Ik wou vooral een plaat maken die niet te hard in je gezicht blaast. Een plaat waar je relax kunt naar luisteren zonder er al te diepzinnig op in te gaan
Binnen de Belgische muziek is Floris De Decker geen onbekende meer; niet alleen met het helaas ter ziele gegane project Team William heeft hij zijn stempel gedrukt. Hij was ook als muzikant een belangrijke schakel binnen o.a. The Van Jets en Intergalactic Lovers. Het was wachten op een nieuw eigen project, en dat is er nu. Met Cloudy-Oh laat hij zich omringen door muzikanten met diezelfde speelse ingesteldheid als Floris zelf. Mauro Bentein (Lagüna), Nils Tijtgat (Protection Patrol Pinkerton, Fortress) en Dennis Mahieu (Rhinos Are People Too). ‘Exactly where I Wanne be’ is pas uit, en we hebben al een zomerse plaat die op de festivals kan zorgen voor een frisse bries. Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Floris De Decker.
In de eerste plaats , proficiat met de release van ‘Exactly where i wanne be’, die titel… is dat persoonlijk, ben je waar je wil zijn?
Het is een stuk tekst uit het eerste nummer “Onto Me”, die zin komt voor in het refrein. Ik had dat nummer al een tijdje geschreven, en vond dit gewoon een zeer mooie zin. Ik vond het gewoon mooi passen bij het concept van deze plaat. Of ik ben waar ik wil zijn? Zoals iedereen soms wel , soms niet. Maar de titel heeft dus daar niets mee te maken. Wat wel zo is, deze plaat gaat over de vrolijke kant van het leven , dat wilde ik wel in de schijnwerpers zetten. En op die manier past die titel daar uiteraard wel mooi bij.
Ik vind het een plaat vol positieve energie, die we in deze donkere tijden (corona, oorlog, crisis) kunnen gebruiken; het is ook niet te kitsch of te zeemzoetig, een bewuste manier van werken dus?
Ik had daar zeker zin, maar alles wat nu aan de gang is was nog niet bezig toen ik die nummers geschreven heb. Dat kon ik niet weten , wat er allemaal op ons afkwam. Maar het was inderdaad bewust gekozen voor een eerder lichtvoetige aanpak. Ik schrijf ook wel eerder donkere en melancholische nummers, maar die heb ik bewust geweerd op deze plaat.
De brug die gemaakt wordt tussen alternatieve muziek en toegankelijkheid spreekt me aan; een bewuste manier van werken?
Dat is gewoon mijn muzieksmaak, rond mijn dertien a veertien jaar was ik zot van zowel Madonna en tegelijkertijd dEUS , om maar een voorbeeld te geven. Of ik luisterde naar punk groepen, maar was ook fan van Cindy Lauper en pop muziek. Voor mij is het alleen belangrijk dat ik kan horen dat een nummer met passie en liefde gemaakt is. Daar ga ik voortdurend naar op zoek. En dat hoor ik zowel in underground muziek als in pop muziek. Ik ben dus altijd breed denkende geweest wat muzikale smaken betreft, dat schemert dus ook door in mijn songs die ik schrijf.
Jullie zijn één voor één muzikanten die niets meer hoeven te bewijzen, maar toch lever je geen routineklus af, het speelse blijft overeind, mooi. Waar blijf je die energie vandaan halen (je bent nog piepjong, het scheelt ?)
Dat is ook gewoon hoe ik in elkaar zit, dat komt er zeer natuurlijk uit bij mij. Dat is dus altijd zo geweest, dat is gewoon hoe ik ben. Dat speelse is iets waar ik sowieso altijd naar teruggrijp in het componeren van muziek. Ik heb nooit de neiging gevoeld om een harde rock riff te gaan fabriceren. Deze plaat is wel iets meer groovy en gezapiger dan wat ik bij Team William deed. Dat was voortdurend energie, energie en energie. En dat is nu niet meer per se nodig voor mij. Op dat vlak is het bij het ouder worden wel veranderd bij mij, dat ik dus meer dat groovy en gezapige opzoek.
Ik heb jou eigenlijk leren kennen via Team William en het Rock Werchter forum, ik voel die vibe toch van o.a. Team William terug in de muziek van Cloudy-Oh, klopt dit?
Dat lijkt me logisch ,dat er een link is naar beide. Ik ben de songwriter van zowel Team William als Cloudy-Oh, dus is het logisch dat die link daar is. Ik hoop dat het ver uit elkaar ligt, maar die link is er dus sowieso altijd ja…
Het is vooral een zeer gevarieerde schijf geworden; “Riding High” is zo een song die aanstekelijk klinkt, maar even goed gaat het de luchtige tour op. Het is uiteraard de bedoeling om een zo ruim mogelijk publiek aan te spreken maar ik vind dat de nummers vooral smeken om op het podium te worden gebracht. Zijn de nummers ook vanuit dat oogpunt geschreven…
Ik wou vooral een plaat maken die niet te hard in je gezicht blaast. Een plaat waar je relax kunt naar luisteren, zonder de al te diepzinnige tour op te gaan. . En uiteraard op het podium komt er, als je zo’n nummers schrijft, nog meer energie boven drijven. Dat is logisch. Maar ik hoop dat die energie ook op plaat tot uiting komt.
Uiteraard, zeker en vast. Genoeg persoonlijke bedenkingen, de plaat is net uit dus veel recensies zijn er nog niet (denk ik) maar hoe waren de eerste reacties?
We hebben al enkele positieve recensies gekregen. Ik vind het ook leuk dat binnen veel van die recensies de focus op de teksten ligt. Met Team William was dat eerder abstract, en ging het niet zo zeer over onderwerpen. En met het ouder worden doe ik dat bewust wel wat meer, een onderwerp aankaarten. Om per nummer dus over een thema te schrijven, dat kan iets heel banaal zijn. Ik werk dus rond een thema en een verhaal, en ik merk in de recensies dat mensen dat daadwerkelijk horen, en dat doet me veel plezier dat mensen de inhoud van die verhalen snappen. En ik hoop op die manier dan ook op te vallen .
Dan zit er dus wel een persoonlijk verhaal achter die teksten, of is dat kort door de bocht?
Ergens wel, maar wat ik ook meer en meer doe, is de laatste jaren een verhaal buiten mijn eigen leefwereld zoeken, en daar iets over schrijven. Maar uiteraard wel met een persoonlijk interpretatie daarvan. . Een beetje zoals Lou Reed ook eigenlijk altijd heeft gedaan, verhalen gingen nooit over zichzelf maar over anderen, en daar gaf hij een eigen wending aan. Ik merk dat ik ook meer en meer op die manier tewerk ga bij het schrijven van teksten.
We leven in moeilijke tijden, na de corona is er de energiecrisis, de oorlog in Oekraïne en dergelijke meer.. ondervind je als muzikant dat het moeilijker is om aan de bak te komen of concerten te boeken?
Dat was vroeger ook zo eigenlijk. Dat was met Team William ook al, het duurde een jaar of twee eer dat echt begon los te lopen. Het is logisch, als je met iets nieuws start dat je even moet opbouwen. Voorlopig zijn we al tevreden, we hebben HUMO’s rock rally gedaan, zomer festivals. Voor ons gaat alles volgens plan. Wat ik wel merk , tot voor kort hadden we geen boeker, deed ik dat allemaal zelf, en er komen antwoorden van organisaties en andere, dat het budget gewoon op is. Er heerst een algemene financiële malaise in de sector. En dat was vroeger niet het geval.
Het lijkt wel dat enkel de heel grote namen uitverkopen (Rammstein) of grote festivals (Graspop is op zaterdag al uitverkocht) echt hun tickets kwijt geraken; hoe zie je dat zelf?
We zien wel, van onze richting uit kunnen we enkel en alleen onze muziek zo goed mogelijk brengen, en we zien wel waar we uitkomen. Tot nu toe hebben we dus al toffe concerten kunnen doen, er komen er nog enkele aan. Dus we mogen niet klagen, voor de rest is het koffiedik kijken. Maar het is wel heavy financieel voor organisaties, dat klopt. En dat heeft ook gevolgen voor de bands, als dat concertzaaltje je niet kan boeken. Maar het is gewoon voor iedereen moeilijk…
Ik blijf erbij, dat was al zo bij je andere projecten, als je een Engelsman of uit het buitenland kwam, was je al wereldberoemd. Is het moeilijker om als Belg echt door te breken naar binnen- en buitenland toe, of is dat kort door de bocht? Hoe zie jij dat?
Nee hoor, ik ben extreem blij dat ik in België geboren ben. In Engeland of Amerika zijn er letterlijk een miljoen andere bands, daar geraak je als kleine band zo goed als niet aan de bak.
Ik kijk uit naar jullie release show in de Charlatan; wat zijn de verdere tour plannen? En hoe verloopt de verkoop van die release show?
Hoe de verkoop verloopt, kan ik niet op antwoorden want dat ligt in handen van onze boeker. Maar we kijken er dus wel enorm naar uit; het zal een fijne avond worden met een DJ achteraf, en een voorprogramma met de voormalige zanger van Shht, die doet een nieuw solo project, zeer romantische nummers, super mooi gebracht. Het gaat dus sowieso een feestje worden die avond, en er is zeker een gezonde nervositeit bij ons naar die avond toe. https://www.charlatan.be/agenda/cloudy-oh-release-show
Wat zijn de verdere plannen naast optredens?
Ondertussen zijn we al volop bezig aan de tweede plaat. Songs aan het schrijven daarvan, niet aan het opnemen. Deze plaat is eigenlijk al meer dan een half jaar geleden afgewerkt, in mijn hoofd ben ik eigenlijk al met die tweede plaat bezig. We zijn heel veel aan het schrijven en zo. We gaan ook nog enkele singles en video clips uitbrengen ondertussen.
Ligt die tweede plaat in dezelfde richting als ‘Exactly where I Wanne be’?
Een beetje extremer en hardere nummers zitten er sowieso wel in. En ook wat zachtere, meer contrasten dus. We zijn ook met de volledige band de arrangementen aan het uitwerken, dat is ook anders dan bij die eerste waar ik alles zelf heb gedaan. De tweede wordt dus meer een band plaat, als ik het zo mag stellen.
Ben je ook bezig met andere projecten? Komt Team William terug?
Team William terug komen? Ik denk het niet, dat was gelinkt aan jong zijn dat project. Het was gewoon mooi geweest, we konden er niets meer aan toevoegen. Maar zeg nooit, nooit uiteraard. Ik speel nog steeds keyboard bij Intergalactic Lovers, daarmee zullen we ook regelmatig optreden. Regelmatig in buitenland en zo ook. Dus ja, we blijven bezig.
We kunnen stellen dat je voldoende je stempel hebt gedrukt op de Belgische muziek, een eer om jou te mogen interviewen dus ?, maar heb je nog ambities of doelen die je wil bereiken of ben je daar niet mee bezig?
Ik hoop een soort universum uit te kunnen bouwen, via onze video clips en zo willen we tonen aan de mensen hoe we tewerk gaan. En ik hoop dat we daardoor een publiek rondom ons kunnen krijgen, die ons volgt waardoor we een stempel kunnen drukken op het circuit.
Je hebt zowel de grote zalen en festivals als de kleinere clubs gedaan, wat geniet je voorkeur en waarom?
Wat denk je zelf? Sportpaleis zegt me niets, ik zie zelf ook liever bands in een kleine zaal, waar er rechtstreeks interactie met het publiek is. Wat sfeer betreft is het in een club veel gezelliger en leuker. Met Van Jets en Intergalactic Lovers hebben we vaak grote festivals gedaan. En dat geeft zeker een kik of zo, maar de fun om het publiek echt te voelen dat vind je alleen in een kleinere zaal en dat geniet dus meer mijn voorkeur.
Iets anders … Waarom zou ik voor jullie moeten kiezen, wat maakt jullie uniek?
We hebben een psychedelische gitaar klank, dat is niet uniek maar wel een basis rond alles wat we doen. ik heb een manier van song schrijven dat je niet veel terugvind, we brengen ook verhalen, vaak half komisch, dat onderscheidt ons wel van de rest. We zijn ook vooral uniek omdat we gewoon in een slaapzak een video clip maken, en bij wijze van spreken er durven gewoon staan als de losers die we zijn, wat eigenlijk iedereen is. Ik hoop dat dit iets heel troostend heeft naar mensen toe.
Laat ons gewoon een band zijn waarbij de mensen zich gewoon goed voelen, en ze gewoon zichzelf kunnen zijn. Wij zijn geen mysterieuze vreemde mannen, maar maken wel toffe muziek waar iedereen zich kan in vinden. Laat het ons daarbij houden.
Bedankt voor dit fijne gesprek, tot op 20 januari in de Charlatan (Gent)
League Of Distortion - Mijn ambitie is dat mensen ons herkennen, ons volgen vanaf het eerste album en dat steeds meer mensen zich bij de league willen aansluiten en de beweging voelen die we erin stoppen
League Of Distortion is een creatieve samenwerking tussen zangeres, songwriter Anna Brunner [Exit Eden] en Kissin' Dynamite gitarist Jim Müller, later aangevuld met bassist Felix Rehmann en drummer Tino Calmbach. Napalm Records wist League of Distortion te contracteren en hun titelloze debuut verscheen in november 2022. Het album serveert de luisteraar een unieke en moderne mix van nu-metal, alternatieve metal, vermengd met popmelodieën, elektronica en donkere industriële elementen. We hadden een leuk gesprek met Anna over dit project, waarbij we dieper ingingen op de emoties en betekenis van dit project. Gesproken over hoe belangrijk social media is voor de band. En gepolst over toekomstplannen en ambities.
Gefeliciteerd met je nieuwe project en album, het is een pareltje geworden. Echter, we worden overspoeld met ‘nieuwe projecten’ en ‘nieuwe releases’ , sinds corona is er zelfs een overaanbod daarvan. Dus waarom dit nieuwe project? Ben je niet een beetje bang dat dit nieuwe project, niet gezien zal worden?
Het is waar dat er een overvloed aan nieuwe releases en projecten is. We werken echter al sinds 2020 aan League of Distortion, en ik ben gewoon zo blij dat we eindelijk ons debuut kunnen uitbrengen. Ik geloof dat we hier iets nieuws en bijzonders hebben gedaan. Er is een unieke mix van muziekstijlen , die dit project de moeite waard maken om uit te checken denk ik.
Dat is absoluut waar, er is een mix van zoveel stijlen gaande van nu metal, symfonische metal tot heavy metal enz. Eerlijk gezegd moest ik er een tweede keer naar luisteren om het echt te snappen doordat het net iets te overweldigend overkwam bij een eerste luisterbeurt. Ik hoop dat je het niet erg vindt, want ik hou dus wel van dit album en de muziek. Maar ik denk dat mensen dit echt een tweede keer moeten luisteren als ze het na de eerste keer niet zeker weten, omdat het de moeite loont om te ontdekken waar het bij jullie echt over gaat. Wat is jouw mening over die uitspraak?
Ik heb dat ook van andere mensen gehoord. Het kan zijn dat er mensen zijn die het niet leuk vinden vanaf de eerste beluistering en het niet eens een tweede kans geven, het zij zo. Maar ik denk dat als je er echt onbevooroordeeld naar luistert, en probeert uit te vinden welke emoties we erin stoppen, door het nog een keer te luisteren, dan je het pas echt zult herkennen. Maar je moet er dus wel echt je geest voor openstellen. Het betekent dan ook veel voor me dat je het wel een tweede kans geeft om dit te ontdekken.
Ik hou van de combinatie tussen energieke riffs, en een emotioneel geladen input die ergens balanceert tussen woede en het bezorgen van een brok in de keel. Heel moeilijk om te beschrijven wat ik echt voel, dat maakt dat ik meteen onder de indruk was, na de tweede luisterbeurt dus. Is dat een weg die je bewust gekozen hebt of komt dit gewoon vanzelf?
Dat heeft onder andere te maken met de manier waarop ik zing, een combinatie tussen rauwheid en zachtheid. Ik hou van donkere teksten en ‘rime’, lage gitaarriffs maar ook van de opbeurende boodschap. Het is een contrast tussen die donkere muziek en de boodschap dat je niet alleen bent en dat mensen zich op hun gemak voelen dat we wilden uitbeelden. Dus ja, het was een bewuste keuze om het zo te doen.
Ik heb ook de indruk dat de teksten erg persoonlijk zijn, ben je niet een beetje bang voor de reacties op sociale media en anderen als je jezelf helemaal bloot geeft op die manier? of zie ik het verkeerd
Toen ik de teksten begon te schrijven was dat vooral in mijn kamertje, en ik was ervan overtuigd om ze uit te brengen. Het is natuurlijk een risicovolle stap om persoonlijke verhalen met de hele wereld te delen, maar ik wilde op die manier ook mensen aanmoedigen om over hun gevoelens te praten. Zodat als ik over mijn gevoelens praat, ze zich niet alleen voelen en hen een duwtje in de rug te geven om ook over hun eigen gevoelens praten. Daarom was het voor mij belangrijk om deze persoonlijke verhalen te delen, om de luisteraars te laten zien dat er niets mis is met het delen van je persoonlijke verhaal met anderen.
Ook de combinatie tussen het breekbare met het rauwe in je stem, met uitstekende riffs is magisch. Daardoor komt de geest van Kissin’ Dynamite en Exit Eden boven drijven, maar toch klinkt het ook net iets anders. Jullie lijken vooral de perfecte 'match' te hebben gevonden. Hoe tevreden zijn jullie zelf met het eindresultaat?
Het was belangrijk voor ons om niet iets te maken zoals Kissin' Dynamite of Exit Eden. Het moest iets nieuws en fris zijn. Natuurlijk zit een beetje invloed van die bands nog steeds in League of Distortion. Maar we wilden dus bewust het pad van de moderne metal volgen. We wilden een combinatie van sterke riffs en pakkende melodieën. En ik denk dat we daarin geslaagd zijn, dus ja blij met dit eindresultaat.
Daar hadden we het al even over, maar het extra interessante is dat je er dus geen muziekstijl op kunt plakken. een perfecte mix tussen nu metal, symfonische metal, heavy metal en noem maar op. Weer een bewuste keuze?
Ik hou van de oudere stijl van symfonische metal zoals Epica en Nightwish. Tegenwoordig probeert iedereen wat moderner te zijn, ik mis echter de oude symfonische metalstijl. En wilde absoluut die oude stijl erin verwerken We wilden ook meer metalcore en nu-metal invloeden erin stoppen en dit dus in combinatie met de oude school stijl van symfonische metal.
De band is ontstaan in de corona periode, was die periode toen een inspiratiebron?
Het was zeker een inspiratie. Allereerst gaf het me de tijd om langzaam aan de teksten te werken, en het geluid op te bouwen met de andere bandleden. Maar ook, het niet kunnen optreden of contact maken met fans vanwege die lockdown deed me beseffen hoe belangrijk die band met die fans eigenlijk is. Dat was een inspiratiebron voor nummers als 'The Bitter End' of 'Solitary Confinement', gewoon dat ik weer het podium op wilde om mijn muziek voor mensen te spelen.
Afgezien van al die persoonlijke meningen over dit album, wat zijn de algemene reacties tot nu toe
De reacties op de eerste drie nummers die we hebben uitgebracht waren overwegend positief. De laatste 'I'm a bitch' was het meest controversieel. Het was de bedoeling om een nummer met een heel andere geluidsstructuur te maken. Om mensen aan het denken te zetten, en daarin zijn we zeker geslaagd. Ik denk dus dat de reacties precies zijn zoals we hadden verwacht.
Jullie staan te popelen om weer het podium op te gaan neem ik aan, er was (of is) een tournee met Caliban, Annisokay en Resolve. Maar nu blijkt dat Caliban heeft afgezegd.
Het is geannuleerd met Caliban, Annisokav en Resolve en nu hebben we maar 6 shows. Het is niet zoveel als we wilden, maar we gaan terug on tour, en op het podium, dat is het belangrijkste.
Het wordt meer een probleem … Concerten die geannuleerd worden zelfs hele midknown festivals; de grote festivals en bands (zoals Rammstein) verkopen moeiteloos uit. Ervaren jullie die druk ook? Dat het moeilijk is om kaartjes te verkopen?
Wij ervaren dat probleem ook, we vragen mensen gewoon om toch kaartjes te kopen om de midknown bands en de kleine bands te steunen. Ik begrijp dat mensen bang zijn om kaartjes te kopen, omdat ze niet weten of het doorgaat of niet. Maar alsjeblieft blijf bands steunen, koop nieuwe albums. Houd de scene levend, het is echt nodig. Natuurlijk is alles tegenwoordig duur, dus ik begrijp het wel. Maar toch... we hebben dit echt nodig om de scene levend te houden.
Jullie doen ook veel promotie via sociale media, zoals YouTube, hoe belangrijk is sociale media voor jullie? Bereiken jullie er een heel ander publiek mee?
Heel belangrijk. Sociale media is de eerste manier om verbinding te hebben met de fans. Vooral voor degenen die niet naar een concert kunnen gaan vanwege vele redenen, wegens te duur of te ver weg. Het is belangrijk dat we met hen in contact komen via sociale media. Om maar een voorbeeld te geven. We hebben veel fans in Zuid-Amerika. Het is goed om op deze manier contact met hen te hebben, en misschien komen we op een dag naar Zuid-Amerika. Het is veel werk via sociale media, maar het is dus echt nodig. Want het geeft ons de mogelijkheid om dicht bij de fans over de hele wereld te blijven.
Wat vinden jullie van live streaming? Want zelfs daarmee bereik je soms een publiek dat waarschijnlijk niet naar jullie optredens komt, ik heb Balkanmuziek 'ontdekt' via die live streaming. Je zou ook kunnen proberen via Tik-Tok, maar dat is een ander verhaal…
We hebben nog nooit een concert livestreaming gedaan, maar het zou een geweldige kans zijn om dit te doen voor onze volgers in Zuid-Amerika, om een concert livestreaming te hebben. Maar het gevoel om voor veel mensen te staan, dat is net het geweldige van muziek maken, dat kun je nooit voor een camera doen.
Naast dit project ben je ook bezig met andere projecten?
We kunnen de details nog niet bekend maken, maar we zijn met iets speciaals bezig ja. Iets anders naast 'League of Distortion, dat ik kan aankondigen.
Wat zijn jullie ambities na al die jaren en hebben jullie een bepaald doel voor ogen?
League of Distortion is het project dat mij het nauwst aan het hart ligt vanwege de persoonlijke teksten en zo. We hebben er veel en lang over nagedacht hoe we het wilden presenteren. We zitten ook allemaal op dezelfde lijn om een sterke league te vormen. We willen dan ook echt iedereen in het universum uitnodigen om deel uit te maken van deze league. Dus mijn ambitie is dat mensen ons herkennen, ons volgen vanaf het eerste album en dat steeds meer mensen zich bij de league willen aansluiten en de bewegingen voelen die we erin stoppen. Dat we binnen die context nog een lange weg te gaan hebben, en de komende jaren verder kunnen bouwen aan dit project. Dat is een zeker doel.
Wat betreft ambities, wat heb je liever … afsluiter op grote festivals, of naam en faam opbouwen in het clubcircuit
Ik hoop gewoon dat we een naam kunnen worden in de scene, want we hebben echt een boodschap te vertellen aan de wereld. We willen dit delen met iedereen die het nodig heeft. Dat is het belangrijkste. Ik zie ons niet als een nicheband, ik zie ons als een band die er dus vooral is voor diezelfde mensen die het dus echt nodig hebben. Al deze mensen verenigen om deel uit te maken van League of Distortion is dan ook de belangrijkste ambitie, dit kunnen er 1000 of minder zijn. Maar we willen zo graag dat zoveel mogelijk mensen daar deel van uitmaken. Terloops, we hadden het tijdens dit gesprek even over tik-tok. Het zou geweldig zijn om op die manier ook bij de niet-metalfans interesse te wekken voor onze muziek, misschien moeten we overwegen om daar iets mee te doen.
Dat is een mooie verklaring om dit interview te eindigen. Bedankt voor dit leuke gesprek, veel succes met de nieuwe release en hopelijk zien we jullie live in België... liefst (voor mij persoonlijk) in een indoor concert :)
The Mars Model - Hans Verbeke, de zanger van The Mars Model, staat even stil over hun nieuwe plaat ‘Prima Urge’, verschenen in december 2022
Hoe zijn de reacties tot nu toe op jullie nieuwe album?
Het album kreeg mooie en lovende reacties, maar aangezien de plaat pas uit is en de verdeling pas gestart is, zal er nog wel één en ander binnen komen, goed of slecht, maakt op zich niet uit... feedback is heel belangrijk voor ons.
Kan je wat meer over de titel vertellen? Kan je wat meer uitleg geven waarover de songs gaan?
Primaire drang gaat eigenlijk over ons handelen en wandelen als mens...de drang naar zelf realisatie, de drang naar voortplanten, de drang om te ontwerpen, de drang tot een ander mens vernietigen in een machtsstrijd of oorlog… maar ook de primerende drang om bv. ons plaat te schrijven als een collectieve unit/band. De songs zijn redelijk direct en duidelijk, we steken niet onder stoelen of banken dat we een politiek gestoelde band zijn. Met politiek bedoelen we als in het aankaarten van onrecht, racisme, seksisme en homofobie... Onze teksten gaan echter ook over positiviteit, liefde en warmte. Iedere nadeel heeft een voordeel.
Voor diegene die het nog niet weten, waar komt jullie bandnaam vandaan?
Je bent de eerste die dit vraagt eigenlijk...dus bij deze …
THE MARS MODEL = a model of individual behavior. The Mars model is in de eerste plaats een setting die veel gebruikt word in de bedrijfsnijverheid...het is een samenwerking van verschillende soorten energie en ambitie die een plan kunnen doen slagen. Maar die lijn kan je doortrekken in het dagelijkse leven, zonder ambitie, energie en wilskracht worden zaken moeilijker. Het woord MARS staat ook voor strijdvaardigheid en het in vraag stellen van autoriteit. Daar we allemaal individueel verschillen is het uiteraard mooi om dit om te zetten in ons collectief als band.
Ook ditmaal is het artwork bijzonder geslaagd. Laat je dat proces volledig over aan diegene die het maken?
Het artwork hebben we zelf bepaald, we deden wat pre-work hier thuis op de computer en lieten alles finaliseren door Kustom Type… die ook de 'francobelga' plaat verzorgde. We zijn zelf uitermate tevreden met de uitkomst, en kregen hier ook veel toffe reacties over. Veel bands in het post-punk, wave genre hebben nogal snel de neiging om het 'doomy-gloomy' concept te gebruiken in artwork en hoezen. Ons hoes moest het tegenovergestelde uitbeelden, een frisse en heldere aanpak.
Een aantal songs zijn al een tijdje gekend door de live optredens. Bewust?
Dat is altijd een plus punt vinden we zelf...zo bouw je een vaste crew van mensen op die naar je optredens komen kijken...
Dominique Decandt schrijft de songs. Hoe gaat hij daarbij te werk? En wat is jullie inbreng hierin?
Het voordeel is binnen TMM dat iedereen zo een beetje zijn taak heeft, dat was de afspraak van in het begin. We voeren allemaal promo uit voor de band waar we kunnen...ikzelf bedenk meestal het conceptuele en de uitstraling in artwork… ik bedruk ons eigen merchandise en de rest van de band helpt met verdelen van die zaken. Fred en Olivier doen regelmatig interviews op Franse radio's en zorgen dat er communicatie is met bv bookers uit Wallonie... Dominiek verzorgt inderdaad het muzikale én het gross van het tekstuele.
Positief vind ik dat het teksten met inhoud zijn
Dominiek heeft een goeie combinatie muziek/teksten schrijven...de teksten liggen me volledig, daar is nog nooit een punt van gemaakt geweest. We brengen tekstueel inderdaad geen holle vaten. Je kan er vanuit gaan dat het right in the face teksten zijn... te weinig bands brengen een boodschap of concept. Persoonlijk is dat één van de redenen dat ik een mega voorliefde hebt voor punk/hardcore, omdat zij inhoud en verandering brengen in het tekstuele. Een band zonder klinkende boodschap...nog nooit deel van uit gemaakt trouwens.
Met ‘Sister Glory/ Frozen’ zaten jullie op een iets ander pad in vergelijking met jullie debuut ‘Francobelge’. Met ‘Primal Urge’ sluiten jullie terug meer aan bij jullie debuut. Bewust?
Ja, we willen niet persé op dezelfde lijn blijven wandelen als band. Dit was een kleine escapade te midden de Corona periode, niks was nog zeker... Primal Urge is eigenlijk geen aanleuning tot ons debuut, althans niet bewust. Er is een hele kleine wissel geweest in de line-up en dat hoor je sowieso al aan de plaat. We zijn daarnaast ook gegroeid als band, en dat hoor je ook. We bestaan nog niet zo heel lang en we vinden zelf dat het vooruit gaat...
Jullie hebben een stevige live reputatie en ik vind dat dit ook zo goed overkomt op ‘Primal Urge’. Een uitstekende master/mix productie moet ik zeggen
TMM is een live band vind ik zelf, een plaat schrijven is cool maar geef me maar een podium. Het was/is de bedoeling dat we een soort van pletwals zijn live, en dat blijkt echt te werken, gezien de commentaren die we daarover krijgen. Onze plaat moest een live sfeer hebben en we zijn inderdaad echt super tevreden van het resultaat. Het werken in de studio ging vrij vlot en we wilden ook de plaat niet plat mixen...ze moest een vuil randje hebben, echter zonder verlies van detail.
Het album is uit en nu? Wat brengt het komende jaar voor jullie en waar willen jullie naartoe met de band en muziek?
Tja, nu is het afwachten wat 2023 ons zal brengen, we hopen op een pak goeie shows maar er begint sowieso wat interesse te zijn in de band. We mikken niet echt op grote zaken, omdat we uiteraard realistisch zijn, wat voor ons belangrijker is, dat is een goeie energie en mensen die zich amuseren tijdens onze shows. Hopelijk zet de trend zich niet door dat een organisatie via "Te weinig reclame" rekent op een voorverkoop systeem of louter via een social media-event werkt, zodat er niet teveel annuleringen gebeuren.
Is er nog iets van The Mars Model dat we moeten weten?
We wanna rock your town inside out. :)
Bedankt voor het gesprek en succes!
Sonar - Dirk Ivens - Een underdog zijn en onder de radar blijven, zou voor sommige mensen een teleurstelling kunnen zijn maar is voor mij uiteindelijk een zegen
Binnen de EBM en de donkere elektronische muziek is Dirk Ivens een fenomeen op zich, door de ontelbare projecten als Dive / Sonar / Absolute Body Control / Motorik . Sonar was nog aanwezig op BIM Fest in Sint-Niklaas – we schreven nog ‘’Sonar werd in 1996 opgericht als een zijproject van elektronisch muziek pionier Dirk Ivens. Aanvankelijk had Ivens de hulp ingeroepen van Patrick Stevens. Nu werkt Dirk samen met een andere klankentovenaar Eric Van Wonterghem. Het resulteert in een oorverdovende brij aan klanken en beats die niet alleen de oorschelpen doen trillen, maar ook ferm inspelen op de dansspieren. Je wordt gehypnotiseerd door oogverblindende mooie effecten op het scherm, wat het totaalplaatje compleet maakt. De zinderende klanken zorgen er uiteindelijk voor dat een laatste aardverschuiving ontstaat.”
Het volledige verslag kun je hier nog eens nalezen https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/88627-bimfest-2022-het-ultieme-ebm-feestje-in-een-gezellige-club-sfeer.html
We vonden het hoog tijd om Dirk eens enkele vragen te stellen over die vele projecten, keerden terug naar het verleden en polsten vooral naar de verdere toekomstplannen van deze veelzijdige muzikant en top artiest die al meer dan 40 jaar meedraait in de scene:
Dirk, om even terug te keren in de tijd , je zit al een tijdje in de elektronische muziek wat is voor jou de grootste verandering naast sociale media en digitalisering?
De grootste verandering zit hem inderdaad daarin, elektronische instrumenten zijn volledig gedigitaliseerd met computer gestuurde klankkaarten en de media is totaal niet te vergelijken met tientallen jaren geleden. Waar zijn de posters, flyers, die oh zo mooie concert tickets gebleven? Allemaal verdwenen, vinyl is terug in zegt men, voor mij nooit weggeweest , nu is het nog slechts een fractie van wat het ooit geweest is en veel te duur. Maar het heeft ook allemaal zijn voordelen, iedereen is bereikbaar op verschillende platforms, soms zelfs een overvloed aan informatie.
Wat zijn de hoogte- en dieptepunten tot nu toe?
Voor mij persoonlijk, een underdog zijn en onder de radar blijven zou voor sommige mensen een teleurstelling kunnen zijn maar is voor mij uiteindelijk een zegen. Op deze manier heb ik al meer dan 40 jaar mijn volle goesting kunnen doen in de muziekwereld en er voluit voor kunnen gaan zonder muzikale toegevingen te moeten doen. Een dieptepunt zou ik niet kunnen opnoemen want zelfs die gaven me een extra push en energie om nog meer bij te steken.
Met je uiteenlopende projecten heb je al heel wat watertjes doorzwommen, maar nog steeds lijkt het moeilijk om als Belgische band/artiest echt erkenning te krijgen in eigen
land? Ondervind je dat ook en wat denk je persoonlijk is de reden?
Het is zo dat de scene waartoe ik behoor blijkbaar duidelijk niet degene is waarvan men de artiesten op grotere festivals zoals op een Pukkelpop of Crammerock programmeert. Mijn muziek is ook niet echt radiovriendelijk, maar of dat dat een nadeel is? Eerlijk gezegd zou ik het ook niet anders willen, ik sta op podia wereldwijd en dat al decennia aan een stuk.
Ik zag je live met Sonar op BIM Fest, ik heb al verschillende edities gedaan , maar vonddeze de beste ooit wegens het gedurfde aanbod en over de grens van EBM kijken; heb
je zelf wat concerten gezien en wat is jouw mening?
Inderdaad , zoals men vaak beweert is onbekend meestal onbemind , de afwezigen hadden duidelijk ongelijk. Ik had al met enkele groepen in de laatste maanden het podium gedeeld, vooral in het buitenland, en ik probeer altijd om enkele nummers te zien om de sfeer op te snuiven. Ik denk dat het in het algemeen een aangename verassing voor het publiek was, er waaide duidelijk een frisse wind in het genre met deze veel belovende acts.
Ondervind je ook niet dat het pure EBM genre niet aanslaat bij de jeugd, die toch houdt van elektronische dansmuziek? Ik zag nu wel opvallend meer jongeren die vooral
kwamen voor die gedurfde acts … Jouw mening graag?
Ach, dat is ook een kwestie van smaak en er is in deze tijden ook zoveel te doen op muzikaal gebied. Het is soms moeilijk om keuzes te maken en de meeste genres zijn ook zodanig veel met elkaar versmolten, vroeger had je duidelijk het gevoel van die is voor dat genre en de ander voor dit maar tegenwoordig bestaat alle muziek grotendeels uit elektronica en EBM is daar maar een deeltje van.
Alles gaat ook veel sneller tegenwoordig met spotify/tik tok. Vroeger kon een artiest platen uitbrengen en zonder problemen twintig jaar meedraaien binnen de scene, hoe
sta je tegenover die evolutie?
Zelf kom ik uit een volledige andere tijd en heb ik mij met deze media nooit bezig gehouden maar ik versta wel dat in een tijd waarin het moeilijk is om nog LP's en CD's uit te brengen men als artist op zoek moet naar andere middelen om meer gezien en gehoord te worden want men bereikt op deze manier al snel duizenden mensen.
Maak je er ook geen gebruik van, van die media om een breder publiek te bereiken? Het is nodig ‘’mee te zijn’’?
Voor mij is dat meer om in contact te staan met mensen die op de hoogte willen zijn van optredens en deze te promoten en af en toe wat nummers of nieuwtjes te posten want het echte promotiewerk laat ik dan over aan de platenfirma.
Dit is een vraag die ik ergens zag passeren en wel interessante piste vond om te bewandelen. Als DIVE creëerde je zelfs een soundtrack voor een film uit 1995 van de
Italiaanse band Sigilium S en beeldend kunstenaar KOMA. Je hebt meermaals je
bewondering voor John Carpenter uitgesproken. Zou je overwegen om opnieuw aan een
soundtrack te werken?
In 2018 heb ik naar aanleiding van de heruitgave op vinyl, de originele versie was enkel op CD en VHS Video, twee optredens in Tokyo en een in Brussel met die soundtrack gedaan en dat was echt een ander gegeven in vergelijk met een normaal DIVE optreden. Ik ben een grote fan van donkere soundscapes / soundtracks en eigenlijk had ik de muziek al af toen ik Sigillum S gevraagd heb om er beelden bij te maken. Indertijd heb ik alles in real time en direct met een zeer beperkt aantal instrumenten opgenomen, terwijl er nu veel meer mogelijkheden zijn. Het idee om het nogmaals te doen staat mij zeer aan.
Muziek maken voor films en TV series.. is dat een ambitie waar je eventueel meer zou mee willen doen? en welke soort films genieten dan je voorkeur?
Eigenlijk niet want dat is meer een studio aangelegenheid en ik leef het meeste op als ik mijzelf volledig kan geven op een podium en mee kan gaan in de flow van het publiek en het volume van de speakers. Ik vrees dat ik mij snel eenzaam zou voelen in de studio of het moet zijn dat dat in samenwerking is met iemand anders en daar dan ook de nodige feedback krijg en dan zou mijn voorkeur meer naar thriller sience fiction gaan :-)
Laten we het even over jullie optreden op BIM hebben. Sonar was luid en grensverleggend, hoe waren de reacties? En zit er nieuw werk in de pijplijn met dit
project?
De reacties waren zeer goed, het was van 2016 geleden dat we nog met dit project opgetreden hebben met uitzondering van een onaangekondigde surprise gig op een verjaardagsfeestje enkele maanden geleden wat uiteindelijk ook de aanzet geweest is om nu op BimFest te staan. We hebben ook enkele nieuwe nummers gebracht en we zullen zien naar waar dat ons brengt, misschien een 12 inch E.P of zo en af en toe eens een optreden, het is niet echt de bedoeling om opnieuw de baan op te gaan, daarvoor hebben Eric en ik het te druk met onze andere projecten.
Ik heb je leren kennen met Dive maar ook met The Klinik, hoe zit het met deze projecten, zit er iets nieuw aan te komen?
Met DIVE heb ik en Jan Dewulf met wie ik de laatste DIVE gemaakt heb al enige teksten en muziek basissen klaar maar dat moet zeer spontaan gaan, niet iets uitbrengen om uit te brengen, we nemen onze tijd want het moet echt goed zijn, niets moet en alles kan. The Klinik is voor mij echt verleden tijd, laatste optreden was in 2014, dus ook al lang geleden en het is wat het was.
Even je projecten … Het meest actieve (als ik het niet mis heb) was dit jaar toch met Motor!k over ‘ je eigen grenzen verleggen’; met alle respect voor je andere projecten vind ik deze toch eentje waar je ferm buiten de lijnen kleurt. Hoe waren de algemene reacties op de laatste release en wat voor de toekomst?
Voor mijzelf was het duidelijk een volledig ander gegeven om na dik 40 jaar mijn gitaar nog eens boven te halen en geen frontman hoeven te zijn. Samen met Joeri (gitaar/ synth) en Dries (drums) hebben we een zeer aangename formule gevonden die onszelf toelaat om live te improviseren en muziek te maken die ook door het publiek gesmaakt word. We hebben niettegenstaande de heftige Corona periode dit jaar redelijk wat kunnen optreden, zowel in clubs alsook op belangrijke festivals en een derde LP plus de exclusieve 4track E.P "Odessey" uitgebracht. En op deze moment is onze 4de LP in de perserij, een plaat waar we heel trots op zijn.
Vind je met zo een druk schema nog tijd voor jezelf eigenlijk? Hoe blijf je dit combineren en waar blijft die inspiratie vandaan komen?
Valt allemaal dik mee hoor, enkele jaren geleden heb ik besloten om met mijn labels Daft Records (CD's) en Minimal Maximal (Vinyl) te stoppen om mij meer toe te leggen op eigen muziek en minder met de zakelijke rompslomp bezig te zijn die er sowieso bovenop kwam en de vele werkuren of het nu om grote of mindere aantallen in verkoop ging. Het was een fijne tijd en bleek uiteindelijk een goede beslissing te zijn want plotseling was daar Covid en stond de wereld stil en hadden we alle tijd voor andere dingen :-)
Het jaar is bijna ten einde, Dirk … welke band/artiest heeft je dit jaar omver geblazen, geef onze lezers enkele tips?
Er zijn dit jaar weer goede platen uit gekomen en dan denk ik aan MADRUGADA / NO MORE / D.A.F / WHITE LIES / WOVEN HAND / ALAN VEGA / THE SOUND / MICHAEL ROTHER / A BLAZE COLOUR en THE MARS MODEL. Spijtig genoeg heb ik niet veel optredens meegemaakt buiten de indrukken die ik had van bands op festivals waar ik zelf moest optreden. Hopelijk komt daar in het nieuwe jaar verandering in.
Heb je na al die jaren nog ambities en doelstellingen? Je hoeft namelijk niets meer te bewijzen ondertussen …
Nu dat we weer mogen, zou ik terug meer op reis willen gaan en voor de rest zien we wel wat er op ons pad komt, er zullen altijd wel nieuwe uitdagingen opduiken en blijven optreden blijft belangrijk, dat houdt ons jong, en ... kijk vooral uit naar de nieuwe MOTOR!K , dat doen wij ook :-)
Bedankt voor dit fijne gesprek, voeg er gerust enkele links aan toe waar de lezers je
kunnen vinden en eventuele merchandiser aankopen.
Photo homepag @Patrice Hoerner
Optredens and biography = http://www.dirkivens.com/#myPage
MOTOR!K = https://www.outofline.de/artists
ABSOLUTE BODY CONTROL = https://mecanica.bigcartel.com/
DIVE = https://mecanica.bigcartel.com/
Royal Jake - We zijn misschien niet meteen de meest ambitieuze band, maar het blijft wel belangrijk voor ons om als band te blijven evolueren. Zolang dit blijft gebeuren en we er plezier in blijven hebben, zullen we blijven doorgaan
De Belgische Metalcore act Royal Jake zijn alv 1992 bezig. Na een vrij lange pauze brachten ze pas in 2012 een nieuwe schijf uit: Triple Crown Demo. Ooit begonnen als grunge/groovemetalband heeft er ondertussen een verschuiving plaatsgevonden richting de metal/metalcore. Een geluid dat zich voor het eerst openbaarde op de EP Tenacity (2015). In oktober 2016 bracht Royal Jake een gloednieuwe EP op de markt: Retaliate-The Answer. Die ook bij ons op heel veel bijval kon rekenen. Ondertussen heeft Royal Jake niet stil gezeten. Op 2 december komt een nieuwe plaat op de markt ‘Chronicles of a Divided Species - Pt.’ Naar aanleiding daarvan hadden we een fijn gesprek met Pete, en polsten we ook naar de toekomstplannen.
Jullie zijn (als ik het niet mis heb ) bezig sinds 1992 maar brachten pas in 2012 een eerste werk uit. Met de release van ‘'Triple Crown Demo' hebben jullie zeker jullie stempel gedrukt; hoe is het met de band intussen? Wat waren de meest gedenkwaardige momenten, en de minst goede momenten voor de band tot nu toe?
Sinds 1992 bezig is misschien wat kort door de bocht, maar de band met naam ROYAL JAKE is inderdaad in 1992 ontstaan. In volle grunge periode zijn we toen met 4 16-jarige kerels op het idee gekomen om een band te beginnen. Maar daar is uiteindelijk niks uit voorgekomen. Later in 2010 zijn de toenmalige zanger/toetsenist, de toenmalige gitarist en ikzelf (toen ook al bassist) op het idee gekomen om ROYAL JAKE terug leven in te blazen. Al snel kwam Kjell de band vervoegen op drums en werd die eerste demo (Triple Crown Demo) opgenomen. Maar het is uiteindelijk pas toen Arjen de gitaar overnam in 2015 dat ROYAL JAKE iets in de richting van ‘metalcore’ ging spelen en dat de vocals klinken zoals ze nu klinken. Sindsdien is de band blijven evolueren. Tijs is er later bijgekomen als 2e gitarist omdat we onze muziek wat meer diepte wouden geven. Het is vooral fijn dat de band blijft groeien. Als we het dan over gedenkwaardige momenten moeten hebben dan denk ik vooral aan een aantal shows die voor geweldige herinneringen hebben gezorgd. De verbroedering met een aantal bands waar we mee hebben gespeeld, walls of death, … Ik denk dat dit voor de meeste bands wel zal gelden. Af en toe een zotte show maakt het allemaal dubbel en dik waard. Echt mindere momenten hebben we als band nog niet meegemaakt denk ik. Iets wat we misschien niet meer zullen doen is ons laten verleiden om deel te nemen aan een wedstrijd. Geen oordeel t.o.v. bands die dit wel doen, maar wij laten het liever passeren. Ten eerste omdat we het verkeerd vinden om bands ‘tegen’ elkaar te laten spelen en ook omdat het vaak aankomt op ‘ons kent ons’.
Ik heb me trouwens altijd afgevraagd waarom het zo lang heeft geduurd om iets op plaat uit te brengen?
Zoals ik hierboven al liet vallen, is het een lange weg geweest om tot de huidige bezetting te komen. Het heeft dus een tijdje geduurd tot we een bezetting hadden waarmee we iets konden schrijven om opnemen.
Hoe heeft Royal Jake die corona tijden doorstaan, waren die een inspiratie voor het nieuwe werk?
Die corona tijd was niet bepaald makkelijk en nog niet eigenlijk. Zeker gedurende de lockdowns viel onderlinge communicatie bij momenten wat stil. Wij hadden eind 2019 besloten om even geen shows te spelen en ons op de nieuwe release te concentreren. De show met ‘Carry the Weight’ in ‘Antwerp Music City’ was voor ons dus sowieso de laatste geweest tot de release. Ongeacht de pandemie. Maar we hadden uiteraard nooit kunnen denken dat het zo lang zou duren voor we weer het podium op zouden kunnen. Een deel van de nummers was reeds geschreven, maar er moesten ook nog een aantal nummers afgewerkt worden. De invloed die corona hierop heeft gehad is dat het afwerken van die nummers heel langzaam is gegaan. Het gebrek aan perspectief had de drive er wat uitgehaald. We hadden er uiteindelijk ook geen enkel idee van wanneer we de nummer zouden kunnen releasen. Maar kijk het is uiteindelijk dan toch allemaal goed gekomen he. Corona heeft wel voor een bepaalde ondertoon gezorgd die in de teksten van ‘Heaven Days’ en ’T minus 10’ duidelijk aanwezig is. En uiteindelijk is het nog steeds moeilijk omdat er een fameuze inhaalbeweging aan de gang is sinds corona alles had stilgelegd. Er staan letterlijk 100en bands te popelen om shows te spelen. Veel meer dan er weekends en veneus zijn. Niet evident dus om aan nieuwe boekingen te geraken. Hopelijk lukt het wat makkelijker eens de EP gereleaset is…
Ik heb jullie pas in 2016 leren kennen via ‘Retaliate - The Answer ‘ het melodieuze gecombineerd met een dosis adrenaline en emoties. Die confrontatie en je een spiegel voorhouden komt zeker terug op de nieuwe EP van ‘ ik voel dat ik elk heilig huisje wil omver stampen’, maar dat was voordien ook al. Wat is het verschil tussen die eerste releases en de nieuwe EP
Al die elementen die je opnoemt en die je kent van onze vorige EP’s hebben we proberen te behouden, want dat is uiteindelijk wat ‘ROYAL JAKE’ ROYAL JAKE maakt, maar we zijn opzoek gegaan naar een voller geluid. Muzikaal en op vlak van productie hebben de nieuwe songs heel wat meer te bieden dan al wat we voorheen hebben geschreven. Ik ben er van overtuigd dat onze fans de nieuwe songs zullen kunnen smaken, maar ook dat we met de ‘nieuwe sound’ nieuwe luisteraars gaan kunnen overtuigen. Dus ik ben blij je te horen zeggen dat je hetzelfde gevoel hebt bij de nieuwe EP als bij de vorige. Dat betekent voor ons dat, desondanks de nieuwe sound, de nummers nog steeds echte ROYAL JAKE nummers zijn. ‘Mission accomplished’ zou ik zeggen!
‘Chronicles of a Divided Species - Pt.1’ - Enkele inzichten: COADS is een continu evoluerend concept van een zijlijn visie op de mensheid. In dit eerste deel is er een kijk op verdriet, maar ook woede en een altijd prominente vraag 'Waarom?'. Waarom is een individuele visie zo verschillend van wat wordt beschouwd als de betere optie voor de hele soort? Kun je daar wat dieper op ingaan, waar komt de inspiratie vandaan om dit te doen?
Iedereen heeft toch wel zo eens van die momenten waarbij je je afvraagt ‘Waarom doet die dat nu?’ Of ‘Waarom gebeurt dit?’ Los van wat je eigen mening is kan je je vaak vragen stellen bij dingen die wij als mens(heid) doen. Dus als je even vanop de zijlijn naar de mensheid zou kijken kan je hierover onnoemelijk veel verhalen vertellen. Dat zijn de ‘Chronicles of a Divided Species’ en in dit eerste deel komen o.a. over ‘rouwen’, ‘afgunst’ en ‘zelfreflectie’ aanbod.
Er wordt opvallend meer melodie en symfonie aan toegevoegd dat hoor je wel; hoe belangrijk was de inbreng van ‘nieuw bloed’ voor de band?
Het is duidelijk dat Tijs (gitaar), die op COADSpt1 voor het eerst mee heeft geschreven, belangrijk is geweest om tot die nieuwe sound, waar ik het eerder over had, te komen. 2 gitaren gaven ons de mogelijkheden om melodie toe te voegen en toch die brutaliteit te bewaren die de mensen van ons kennen. Kjell (drum) heeft er dan weer voor gezorgd, door de pre-productie volledig uit te werken, dat de nieuwe songs heel vol klinken met inderdaad, zoals je opmerkte, de toevoeging van een aantal symfonieën. Iets wat nieuw is voor ons, maar bijzonder goed werkt vind ik persoonlijk. Maar ook Roelof Klop verdient een pluim voor de mix en de productie die hij heeft afgeleverd. Hij heeft productiewijze nog een aantal dingen toegevoegd waardoor het eindresultaat al onze verwachtingen heeft overtroffen.
Ik hou van de diepgang op deze EP, dat je bij de strot grijpt en een spiegel voorhoudt. Een bewuste keuze? Zit er daar een persoonlijk verhaal achter?
Het is inderdaad een keuze geweest om het op die manier aan te pakken. Het hangt allemaal samen met het concept van de ‘Chronicles of a Divided Species’. Uiteraard zit er altijd iets persoonlijks in de dingen die je maakt. Toch probeer ik dat altijd op zo’n manier te brengen dat de luisteraar er nog altijd een eigen interpretatie aan kan geven.
Er volgt ook ‘chronicles of Divided Species- Pt 2’ - wat is het verschil met het eerste deel?
Er volgen na dit eerste deel nog een aantal delen in het ‘Chronicles of a Divided Species’ verhaal. Het idee om niet meer in albums te denken maar eerder in hoofdstukken van telkens een 5-tal nummers (een EP dus) is er gekomen doordat de manier waarop luisteraars muziek ‘consumeren’ is veranderd. Nieuwe muziek is door de dominante positie van de streamingdiensten vluchtiger geworden. Na een aantal weken verliest een release al snel aandacht. Als je dan je hart en ziel in een concept langspeler hebt gestoken is dat zonde. Daarom hebben we er voor gekozen om een reeks EP ’s uit te brengen binnen 1 concept. Hoeveel delen dat uiteindelijk gaan worden staat nog niet vast, maar een 2e deel komt er sowieso. Het is dus eerder een vervolg verhaal dan dat het delen zijn die t.o.v. elkaar verschillen.
Met metalcore/extreme metal die jullie spelen, is het in ons land niet simpel om ‘door te breken’. Maar jullie klinken toch meer toegankelijk vind ik, dat is positief, klopt dit?
of hoe zie je dat zelf?
Tja, wat is doorbreken he? Wij maken de muziek die we maken omdat we dat graag doen. En hopelijk valt dat bij een aantal mensen in de smaak zodat we met die muziek leuke live shows kunnen spelen. In het verleden is dat alvast goed gelukt. Maar het mag natuurlijk altijd een stapje verder gaan. Voor ons zou ‘doorbreken’ dus kunnen betekenen dat we grotere shows zouden mogen spelen. Dat is inderdaad niet altijd zo simpel. Maar zoals je zelf ook al aanhaalde, denk ik dat de nieuwe nummers een breder publiek kunnen aanspreken. Dus wie weet helpt dat ons om ook live voor een groter publiek te kunnen spelen.
Wat me bij jullie genre wel opvalt is dat daar een jonger publiek op afkomt dan bij ‘doorsnee metal’ klopt dit? , en heb je daar een verklaring voor?
Ik zou het niet weten eerlijk gezegd. Of wij dus een jong publiek hebben kan ik niet echt zeggen. Volgens de statistiek die wij kunnen opvragen bij de streamingdiensten zouden onze luisteraars zich vooral in de groep 28-44 jarigen situeren blijkbaar. Metalcore als genre is natuurlijk ook wel jonger dan de ‘doorsnee metal’. Al vind ik niet dat wij pure metalcore spelen. Misschien dat het oudere metal publiek eerder vasthoudt aan zijn gekende genre of bands en jongere luisteraars eerder openstaan voor nieuwe dingen? Ik denk trouwens dat dit niet enkel binnen het metal genre zo is. Jonge luisteraars luisteren modern en oudere luisteraars houden eerder vast aan de klassiekers. Zou het dat niet eerder kunnen zijn?
Is het in België moeilijker om door te breken dan in andere landen met wat jullie doen? of zie ik dat verkeerd? En heb je daar een verklaring voor
Over dat doorbreken hadden we het net nog. Het is zoals ik al zei niet makkelijk om grotere shows te kunnen spelen in België, maar of dit in andere landen makkelijker zou zijn durf ik niet te zeggen. Het is wel zo dat België een versnipperde metal en hardcore scene heeft. Lokaal krijgen bands dikwijls wel support, maar het is minder evident om die support ook buiten de eigen lokale scene te krijgen. Om nationaal aandacht te krijgen is het nog moeilijker. Toch zijn er al wel wat dingen veranderd. Neem nu Andries Beckers die met STAALHARD op ‘Willy’ elke week ook aandacht geeft aan Belgische bands zoals wij. Da’s toch fantastisch. Ook het ALCATRAZ festival geeft veel Belgische bands een kans om zich aan een groot publiek te tonen. Dit zijn dingen die een aantal jaar terug niet bestonden.
Op twee december komt de nieuwe EP uit, wat zijn je persoonlijke verwachtingen in deze moeizame tijden voor iedereen?
Op de 2 reeds gereleasete singles hebben we vele positieve reacties gekregen. De video voor ‘Defined’ bvb was op 1 maand tijd de beste bekeken video op ons Youtube kanaal. De prachtige video van de hand van cineast Alexander Decommere heeft hier uiteraard ook wel iets mee te maken. Uit de reacties valt op dat we weer een aantal mensen hebben bereikt die voordien nog niet van ROYAL JAKE hadden gehoord. Hopelijk brengt de nieuwe EP onze muziek bij een nog groter publiek.
Wat zijn de verdere plannen?
De plannen zijn vrij simpel. Nog een aantal delen uitbrengen in de ‘Chronicles of a Divided Species’ serie en hopelijk snel weer shows spelen. M.a.w., de plannen zijn er, nu de kansen nog.
Zijn er na al die jaren nog ambities en doelstellingen die je wil bereiken als band en muzikant?
We zijn misschien niet meteen de meest ambitieuze band, maar het blijft wel belangrijk voor ons om als band te blijven evolueren. Zolang dit blijft gebeuren en we er plezier in blijven hebben, zullen we blijven doorgaan. Maar als we dan toch iets mogen ambiëren dan is het misschien een spot op een van de grotere zomerfestivals.
Geef hieronder gerust enkele links waar mensen jullie werk kunnen aankopen en zo.
Fysieke exemplaren van de nieuwe EP zullen er niet komen. We spelen wel met het idee om de eerste 2 delen, eens deze er zijn, gebundeld als fysiek exemplaar aan te bieden op CD of LP. ‘Chronicles of a Divided Species-Pt.1’ is dus in eerste instantie enkel te beluisteren via streaming en te downloaden via o.a. BANDCAMP.
Via deze link kom je bij onze social media kanalen en streamingdiensten:
Royal Jake - DistroKid (hyperfollow.com)
Ik wil je bij deze nog hartelijk bedanken voor de fijne babbel en voor de support die je ons, en de Belgische scene in het algemeen, geeft , door interviews als deze te publiceren
Loek van Den Berg - Het draait er bij mij niet om te laten zien hoe virtuoos ik ben, maar om het gevoel dat achter de muziek zit
Saxofonist/componist Loek van den Berg studeerde in 2019 af aan de jazzafdeling van het Codarts Conservatorium in Rotterdam. Datzelfde jaar won hij ook de Erasmus Jazz Prijs en in 2022 won hij met zijn quintet de 2de prijs in de Getxo International Jazz Competition. Loek heeft verschillende tours gedaan met het Nationaal Jeugd Jazz Orkest o.l.v. Anton Goudsmit en maakte deel uit van het Jong Metropole Orkest o.l.v. Vince Mendoza, Jules Buckley en Miho Hazama. Hij staat bekend om zijn toegankelijke en herkenbare speelstijl, bestaande uit veel lyriek, interactie en swing. Loek is ook verbonden aan het Batavierhuis; een makersplek en broedplaats voor (jonge) ondernemende kunstenaars in Rotterdam. Het is een initiatief van Stichting Droom en Daad. ‘Wayfarer’, het nieuwe album van Loek van den Berg en het kwintet dat zijn naam draagt, heeft ‘reizen’ als overkoepelend thema. Loek liet zich onder meer inspireren door de verschillende internationale tours die het ensemble maakte naar Malta, Spanje en India. ‘Wayfarer’ verscheen op 12 augustus bij ZenneZ Records.
https://www.musiczine.net/nl/news/item/87362-even-voorstellen-loek-van-den-berg-wayfarer.html
Naar aanleiding daarvan hadden we recent een fijn gesprek met Loek en polsten we ook naar zijn verdere toekomstplannen met dit project en andere.
Je studeerde in 2019 af aan de jazzafdeling van het Codarts Conservatorium in Rotterdam. Datzelfde jaar won je ook de Erasmus Jazz Prijs en in 2022 won je met het kwintet de 2de prijs in de Getxo International Jazz Competition. Etc… Dat is een heel parcours op heel korte tijd, maar ook lanceerde je jezelf in de moeilijkste tijden ooit. De corona periode, hoe ben je hier allemaal mee omgegaan?
Aan de ene kant was het uiteraard wel lastig omdat ik me, een half jaar nadat ik was afgestuurd wilde lanceren als saxofonist en componist, en alles plots dicht ging. Net op een moment dat ik met mijn band wilde gaan bouwen en gaan optreden. Dat was dus een dikke streep door de rekening. Ik ben echter, ondanks dat, altijd bezig gebleven met muziek. We hebben met mijn kwintet ons eerste album opgenomen in de lockdown, en vervolgens komt hier veel organisatie en administratie bij kijken.
Doordat optredens op dat moment niet mogelijk waren, had ik meer tijd om dit allemaal zo goed mogelijk te regelen. Dus in het kort, het heeft voor meer mogelijkheden en tijd gezorgd om alles zo goed mogelijk te organiseren voor het kwintet. Langs de andere kant was het heel nefast voor de inspiratie, omdat ik veel inspiratie haal uit ontmoetingen met mensen, en door naar andere concerten te gaan en daar dingen op te pikken. Wat dus niet kon.
Het was dus een beetje dubbel.
Heb je in die periode niet terug gegrepen naar live streamings ? En waarom/waarom niet?
In het begin van de lockdown heb ik er een paar gedaan, maar hield hier niet echt van. Langs de ene kant sta je gewoon voor een camera te spelen, en niet voor een publiek. En langs de andere kant staan er vaak betere opnames en video’s van onze muziek online, die gemakkelijk te vinden zijn.
Zonder die connectie met het publiek vond ik het dus niet echt zinvol om daar nog meer mee te doen.
Ik heb veel live streamings gedaan in die periode, ik heb daardoor wel festivals/muziek ontdekt die ik in ‘normale’ omstandigheden waarschijnlijk niet of moeilijk had ontdekt. Is het niet zo dat de drempel kleiner wordt door die live streaming en ook jij daardoor een heel ander publiek zou kunnen aanspreken die normaal niet naar je optredens zouden komen? Denk je?
Dat kan wel zijn, het is ook mogelijk. Maar ik voelde gewoon dat spelen voor zo een camera voor mij niet werkt, het gevoel zit niet goed.
Loek, je groeide op in een muzikale omgeving. Geïnspireerd door de blazers in je vaders wereldmuziekband ‘Kladderadatsch,’ begon je op je tiende met het spelen van saxofoon. Kun je daar wat meer over vertellen? Het was niet de precieze reden dat je voor jazz hebt gekozen heb ik ergens gelezen. Waarom uiteindelijk dan wel Jazz? Wat vindt een jonge man als jou zo bijzonder aan die stijl? Wat betekent jazz voor jou?
Ik kwam eigenlijk pas redelijk laat met jazz in contact.
Toen ik begon met saxofoon spelen, had ik les van een klassieke geschoolde leraar, die mij ook wel kennis liet maken met funky liedjes en wereldmuziek. Het is pas later dat ik erachter kwam dat ik jazz boeiend vond.
Ik kwam eerst in contact met jazz via het stuk ‘Mood Indigo’ van Duke Ellington, de oude swing/jazz periode, dat sprak me enorm aan. Ik zal het ook wel van thuis uit hebben opgepikt, want mijn ouders luisteren ook naar jazz. Hoe het echt is begonnen weet ik niet zo goed, maar het heeft me wel zodanig geprikkeld dat ik absoluut jazz wilde studeren. De inspiratie is wel gegroeid vanuit de oude jazz, dat wel.
Het is vooral de oude jazz dat een inspiratie vormt heb ik de indruk. Jazz draait in deze tijden – zeker als je kijkt naar jongere bands zoals STUFF bijvoorbeeld - meer rond improvisatie, dat vind ik ook terug op je plaat ‘Wayfarer’, maar toch grijp je meer terug naar de wortels vande jazz? Is dat een bewuste keuze geweest?
Op het moment is de term Jazz zo ontzettend breed. Jazz kan uiteenlopen van vrije improvisatie, naar traditionele jazz naar atmosferische soundscapes, naar rockjazz, etc.
In mijn muziek ben ik meer geïnspireerd door de Europese Jazz, en haal ik veel invloeden uit wereldmuziek. Zo gebruik ik veel oneven maatsoorten, en hebben de melodieën soms een hint van andere muzikale culturen. Ik heb voor dit project best veel uitgeschreven, om dieper op het compositievlak in te kunnen gaan. Melodieën lopen in elkaar over, en in een compositie wordt een heel verhaal verteld. Iedere muzikant geeft echter wel zijn eigen geluid en interpretatie aan de muziek, en heeft momenten waar ze vrij worden gelaten om hun eigen geluid te laten horen. Er is hierdoor iets minder plaats voor vrije improvisatie, maar we gaan dieper in op improvisatie op andere manieren.
Ik heb ook een project als duo met Daniel van der Duim. Daar gaan we wel meer met die vrije improvisatie bezig. Maar met het kwintet gaat het meer over de sfeer die de composities geven. Hoewel ook hier elk instrument de vrijheid heeft om binnen die context daar zijn eigen stem of kleur aan te geven. Live is het wel mogelijk om het compleet anders te doen, dan op plaat, dat is net het leuke daaraan.
Ik vind het vooral een zeer warme plaat, je komt compleet tot rust. Een bewuste manier van werken?
Mijn manier van schrijven is best toegankelijk, ook voor een publiek dat niet zoveel naar jazz luistert. Het rustgevende is een idee dat ik over die composities had, maar ik heb de stukken niet per se met voorbedachten rade rustgevend laten klinken. Het is allemaal heel natuurlijk gegroeid en het leunt gewoon aan bij mijn manier van spelen en schrijven. Het draait bij mij niet om laten zien hoe virtuoos ik ben, maar om het gevoel dat achter de muziek zit. Ik hoop dat de luisteraar daar iets van kan oppikken, en daar inspiratie uit kan halen. Want dat is ook de bedoeling van mijn muziek, de verbeelding prikkelen. Ik laat binnen mijn nummers altijd de mogelijkheid open om zelf je verhaal daarrond te verzinnen.
De rode draad is ingetogenheid, een bewuste manier van werken? Bij ‘When Mist Creeps’ wijk je plots wel wat af van die ingetogenheid; het improviserende karakter komt ook op ‘Thought theater’ de kop opsteken, ‘Oceanic’ met die lekker bijtende trombone is een song die een andere wending aangeeft. Een richting die je eventueel wenst uit te gaan?
‘Oceanic’ is inderdaad wat heftiger. Het is niet zo dat ik daar in de toekomst per se iets meer mee ga doen, maar wie weet. Ik heb alle stukken geschreven over een periode van circa vijf jaar. Daardoor creëer je een mooie, persoonlijke verhalenbundel. En die songs passen daar gewoon perfect in. Het is altijd leuk om na zo een lange periode eens terug te kijken in de tijd, en vast te stellen waarom ik op dat moment zo een stuk schreef. Die songs zijn dus een soort moment opname, die aansluiten bij wat ik toen voelde. Die heftige stukken zijn dus gewoon in een heel andere periode geschreven, die aansluiten met wat ik toen voelde. Laat het ons daarbij houden.
Ik ben trouwens terug volop aan het schrijven, en weet nog niet goed welke richting dat precies uitgaat, maar wil zeker wat meer in de wereldmuziek duiken. In mijn komende composities zullen waarschijnlijk dus wat meer Flamenco en andere muziekculturen verworven worden. Maar het zal een mix blijven van wat ik nu al heb gedaan met deze plaat, in elk geval.
‘Wayfarer’ gaat over reizen, de klankentapijtjes zorgen voor een deugddoende reis in mijn onderbewustzijn; welke landen of reizen spraken je hierin het meest aan? En wat met die andere muzikale wendingen?
Uiteraard was die confrontatie met andere culturen en landschappen een grote bron van inspiratie voor mijn composities. En inderdaad, het stuk Oceanic is geschreven vanuit het beeld van een heftige storm boven een oceaan.
Mijn muziek is vooral beeldende muziek, ik probeer iedereen dan ook via mijn muziek zijn eigen reis te laten beleven. Misschien heeft de luisteraar een eigen ervaring gehad, die door het luisteren naar mijn muziek weer boven komt.
Ik heb bij het schrijven van een stuk dus niet per se een plaats of concept in gedachten. Het leunt gewoon aan bij wat ik toen voelde en waar ik mee bezig was.
Bepaalde landen die je hebben geïnspireerd bij het schrijven?
Ik ben naar India geweest, wat een enorme indruk op mij heeft nagelaten. De natuur in IJsland is overweldigend. ‘Montagne D’hiver ‘ gaat over een skivakantie die ik heb gehad in Winterberg. Er zijn dus wel bepaalde landen die specifiek terugkomen in mijn muziek, en een inspiratie vormen.
Over het algemeen is dit dus een jazz plaat die me als liefhebber van het genre zeker kan bekoren, maar hoe waren de algemene reacties tot nu toe?
De reacties waren heel positief moet ik zeggen, en daar ben ik heel blij om. Ook vanuit de media. Ik ben dus zeer tevreden.
Daarnaast zijn ook verschillende mensen naar me toegekomen die vertelden dat ze niet van jazz hielden, en daarom erg aan het twijfelen waren over of ze naar mijn concert zouden komen. Ze waren echter erg geraakt door de muziek, en vonden het concert erg mooi.
Reizen blijf je nog steeds doen, onlangs zat je dacht ik nog in Mexico. Wat staat er nog op het programma en is het inspiratie voor nieuw werk?
Er staat wat reizen betreft nog een hoop optie op de planning. Ik speel met het Chi Quartet, een band van een pianiste uit Macau. Als alles goed loopt zouden we in februari of maart met deze band touren door Macau, HongKong en China, en dan plan ik er ook weer een reisje achteraan om deze landen te ontdekken.
Daarnaast staat er ook een optie om terug naar Mexico te gaan, en Indonesië staat nog op mijn lijst van landen die ik graag wil zien.
Er is nog niets dat momenteel echt vast staat, maar er zijn zeker pistes om te bewandelen wat dat betreft, ja.
Het kan interessant zijn om binnen je muziek invloeden uit die landen, zoals het Midden Oosten of Afrika, te combineren met Europese jazz? Zou dat een piste kunnen zijn bij je eventuele volgende plaat?
Die piste hou ik zeker open. Ik ben de laatste tijd erg gefascineerd door Armeense muziek, en ben nu ook Duduk aan het leren spelen, een traditioneel Armeens blaasinstrument. Daarnaast duik ik steeds dieper in de flamenco muziek. Ik denk dat, in mijn komende composities, deze andere muzikale invloeden ook terug zullen komen in een mix met Europese jazz.
Je had het er al even over. Naast Loek van den Berg Quintet is er ook Duo van den Berg/van der Duim. Kun je daar meer over vertellen, wat is het verschil tussen beide projecten?
De sound en stijlrichting van beide projecten zijn redelijk hetzelfde, maar het verschil zit hem in de manier waarop we met de composities omgaan. Met het duo duiken we dieper in de vrije improvisatie, en doen dit op een manier waarbij we eigenlijk componeren op het moment zelf.
In 2021 hebben we een album uitgebracht genaamd “Duologue”, waar twaalf eigen composities op staan. Vervolgens veranderen we de composities compleet wanneer we live spelen. We spelen tijdens een concert zonder setlist en zien wel waar we uitkomen. Als duo hoef je maar met z’n tweeën in dezelfde richting te denken, en kun je elkaar erg makkelijk volgen. Hierdoor ontdekken we tijdens elk concert nieuwe dieptes in de composities, wat voor onszelf ook erg leuk is. Het duo ligt nu even stil, omdat ik bezig ben met het kwintet. Maar dat komt zeker nog terug.
Je doet wel heel wat projecten dus, hoe blijf je dat allemaal opvolgen?
Het verschil is: Bij het Kwintet ben ik de leider van het project. Ik schrijf de stukken, organiseer en boek de concerten.. Dit is eigenlijk een full time job. bij de andere projecten waarin ik speel, doet iemand anders dat. Ik hoef me daar zelf geen zorgen over te maken.
Ik vind de variatie die je hebt als je in verschillende projecten verschillende soorten muziek speelt erg mooi. Daarom geniet ik er ook erg van om een sideman zijn, en mijn eigen kleur aan iemands anders project toe te voegen.
Wat zijn je verdere toekomstplannen? Is het trouwens niet te lastig om optredens te boeken in deze moeilijke tijden?
We hebben met het kwintet nog een tiental concerten staan, tot in januari. In totaal heb ik een twintigtal concerten kunnen regelen. Dat dit gelukt is, is fijn.
Maar het is lastig, veel podia hebben het inderdaad moeilijk. Het gaat hard.
Met het kwintet hopen we nog veel podia te kunnen spelen de komende tijd. Ik ben ook aan het schrijven, weer met een ander project bezig. We bekijken het dus gewoon stap voor stap. Het liefste zou ik zoveel mogelijk concerten willen spelen. Als ik tijdens deze concerten naar nieuwe plekken kan reizen en nieuwe landen/culturen kan ontdekken, zou dat te gek zijn.
Dat is een beetje het doel eigenlijk.
Wat zijn je ambities, en zijn er doelstellingen die je voor ogen hebt? Wereld dominantie?
Wereld dominantie? (haha) nee, het belangrijkste is dat ik met mijn muziek mensen kan bereiken. Ik denk dat dit mijn belangrijkste ambitie en doelstelling is. Als mensen naar mijn muziek luisteren en even hun moeilijkheden vergeten, of geraakt kunnen worden. Dat is de kracht van muziek!|
Als ik door te spelen, ook nog de wereld kan ontdekken. Om nieuwe connecties te leggen, mensen en culturen te leren kennen. Dan is dat heel mooi meegenomen.
Bedankt voor dit fijne gesprek! Waar kunnen mensen je werk kopen? Geef gerust een link of zo?
http://www.loekvandenberg.nl/loek-van-den-berg-quintet/ (Website)
https://www.zennezrecords.com/shop/loek-van-den-berg-wayfarer-cd (Webshop: CD/LP)
https://open.spotify.com/album/4OTjgv1N6tXmt0fsvqv0XX?si=FSfinL_KQYKU33OkC3K88Q (Album streaming)
https://www.youtube.com/watch?v=dVvMcXnTXxU (Animated music video - Wayfarer)
https://www.facebook.com/Loekvandenbergquintet (Facebook)
https://www.instagram.com/vandenbergloek/ (Instagram)
Sherman - Mocht ik in ons land en in, zeg maar, Nederland of Frankrijk voet aan grond krijgen, ben ik een meer dan tevreden mens
Sherman (Steven Bossuyt) is een veelzijdige singer-songwriter die ondertussen al wat waterjes heeft doorzwommen. Zowel als acteur maar ook als songschrijver heeft hij zijn stempel gedrukt. Er verschijnt nu nieuw werk van Sherman ‘‘Perseverance of the foolhardy’ Een zeer warme sound komt ons tegemoet, het is ook een zeer persoonlijke plaat geworden waarin we ons herkennen. Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Sherman en polsten naar zijn verdere toekomstplannen en ambities.
Van acteur in een kinderserie naar zanger en songschrijver in een poprockband, een grote maar ook boeiende ommezwaai, ondertussen heb je als singer-songwriter je stempel gedrukt, maar toch blijven journalisten er naar vragen (sorry e ) hoe is die ‘overstap’ verlopen? En ben je blij dat je het hebt gedaan…
Eigenlijk ben ik al lang met muziek bezig. Ik heb mezelf gitaar leren spelen toen ik ongeveer 12 jaar was en daarna heb ik in enkele bands gespeeld. 1 van die bands was Cream&Spices, waarmee we het toenmalige West-Talent (nu Soundtrack) wonnen en veel konden gaan optreden. Na mijn middelbare studies moest ik een keuze maken wat ik wou studeren en aangezien ik mijn muzikale ‘zijn’ puur wou houden heb ik toen gekozen om toneel te gaan studeren in Gent. Ik speelde ook al veel toneel dus dat interesseerde me ook heel erg. Tijdens mijn studies kon ik auditie gaan doen voor ‘Spring’ waarna ik gekozen werd om hierin mee te spelen. En dus deed ik 3 seizoenen mee in de reeks. Ondertussen bleef ik echter muziek maken en optreden. We namen een album op met de band er volgden veel optredens. Na 3 seizoenen voelde ik dat mijn weg niet die van acteren was maar die van muziek. Toen heb ik resoluut voor muziek gekozen en daar ben ik eigenlijk nog altijd blij om.
Heeft je verhuis naar Londen andere deuren geopend die niet of moeilijk zouden zijn open gegaan in eigen land?
Tijdens de periode dat ik Londen woonde, werkte ik in een koffiehuis in Hampstead. Daar kwam elke dag een jonge kerel langs om zijn koffie te halen voor hij naar zijn werk ging. Die kerel was Joe Haddow, toenmalig producer bij BBC Radio. Na enkele korte gesprekken vroeg ik hem vrijblijvend wat zijn beroep was. Toen hij me vertelde dat hij voor de radio werkte heb ik hem verteld dat ik songwriter was en heb ik hem een demo van ‘On Your Side’ gegeven. Hij vond het nummer heel goed en stelde voor om er mee naar de Radio te gaan. Later konden we daardoor een sessie spelen op BBC Radio 2 bij Janice Long. Janice was een brits radio en tv-icoon die nog met John Peel had gewerkt. Zij is helaas eind vorig jaar overleden. Door deze sessie werd mijn muziek in België ook opgemerkt en opgepikt op de Vlaamse radiozenders.
Sommige Belgische muzikanten en performers breken meer door in het buitenland en worden in eigen land sceptisch bekeken, voorbeelden genoeg in de geschiedenis, ondervind je dat ook?
Het was inderdaad zo dat na dat we de sessie op BBC gedaan hadden er hier wel met andere oren naar mij muziek geluisterd werd.
Je nieuwe plaat ‘'Perseverance of the foolhard' is (heb ik ergens gelezen dacht ik) een persoonlijke plaat geworden, geschreven in coronatijden. In hoeverre was die periode een inspiratie?
Door de algehele isolatie die die periode met zich meebracht ben ik me wel meer gaan afsluiten en dat is het creatieve proces wel ten goede gekomen. Maar om nu te zeggen dat corona een inspiratiebron op zich was is misschien een brug te ver.
Ben je niet ‘bang’ om jezelf teveel bloot te geven door het vertellen van een heel persoonlijk verhaal?
Ik schrijf zonder er bij na te denken wel altijd met mijn eigen leven als inspiratiebron. Soms is het heel direct soms eerder onduidelijk. Ik denk dat ik geen andere manier van songschrijven zou kunnen hanteren dus voor mij is het de enige manier. Als ik mezelf daarbij bloot geef heb ik daar geen probleem bij. Misschien kunnen sommige zaken herkenbaar zijn voor anderen en hebben ze er op die manier ook iets aan.
Ik was onder de indruk van de warmte die op me afkomt. Ik had zin om lekker relax met een glaasje whisky languit te gaan zitten in de zetel, me laten wegvoeren naar je mooie wereld vol melancholie. Is dat een ‘gevoel’ dat je wil meegeven aan de luisteraar of hoe moet ik dat zien?
Da’s mooi. Bedankt. Ik ben zelf sowieso grote fan van melancholie en kan me er ook volledig in wentelen. Vroeger (en nu soms nog steeds) kon ik me voor een periode afsluiten van de rest van de wereld om dan gewoon naar muziek te luisteren en te dwepen met de melancholie. Dat hielp en helpt me altijd om daarna het leven opnieuw aan te kunnen gaan. Het zou mooi zijn mochten mensen hetzelfde hebben bij mijn plaat. Los daarvan heb ik de plaat gewoon gemaakt hoe ik ze op dit moment aanvoel zonder er bij stil te staan welk effect ze op mensen zou hebben.
Wat ik ook zo mooi vind, ik – en ik denk velen – herkennen zich in de verhalen die je vertelt, zie je jezelf als een soort troubadour, een verhalenverteller?
Daar heb ik eigenlijk nog niet bij stilgestaan. Ik zie mezelf vooral als een songschrijver. Misschien komt het ‘verhalen vertellen’ daar automatisch bij?
Wat zijn je persoonlijke verwachtingen, welk publiek wil je er eventueel mee bereiken?
Ik zou graag zo veel mogelijk mensen willen bereiken met mijn muziek.
Maar als je jezelf zou willen verkopen aan mij, wat maakt je uniek waardoor ik voor jouw muziek zou moeten kiezen?
Tijdens het maken van deze plaat ben ik gevoelsmatig beginnen nagaan welke ‘sound’ de songs nodig hadden die ik gemaakt had. Omdat ik nu eenmaal op dat moment veel naar folkplaten uit de seventies aan het luisteren was, werd dat een onbewuste inspiratie. Ik kon me heel hard vinden in meerstemmigheid, in vele malen dezelfde muzikale partij boven op elkaar leggen (dubbing) zowel in stem als in instrumentarium. Ik voelde dat ik daardoor een andere, nieuwe ‘sound’ begon te vinden. Daardoor denk ik dat de plaat toch een eigen klankidentiteit heeft.
Staat er een tour op de planning? Wat zijn de verdere plannen na de release van dit album?
Ik ga samen met mijn band (David Demeyere op drums, Gerben Hemelsoen op gitaar en Timothy Jacobs op bas) het album live gaan voorstellen tijdens enkele release shows. (Charlatan, Het Depot,..). Daarna hoop ik vooral nog veel meer te kunnen gaan optreden.
Mag ik ook polsten naar de ambities? Je hebt al wat bereikt ondertussen, maar zijn er nog bepaalde doelen die je nastreeft of wil bereiken met Sherman?
Ik zou het heel fijn vinden om volgende zomer grote festivals in België en Nederland te spelen.
“Het buitenland zal altijd een hoofddoel blijven. In België loopt het momenteel zeer aardig, maar het is de bedoeling om in de toekomst ook buiten de landsgrenzen iets te bereiken.” Zei je ooit in een interview. Hoe staat het nu?
Ik ben ondertussen vader geworden van 2 dochters, dus ik zou nu niet meer willen kiezen om 7 maanden op tournee rond de wereld te trekken. Mocht ik in ons land en in, zeg maar, Nederland of Frankrijk voet aan grond krijgen ben ik een meer dan tevreden mens.
Als je kon kiezen, Rock Werchter of Sportpaleis, of eerder een naam en faam in een club circuit, wat geniet je voorkeur en waarom?
Rock Werchter of Sportpaleis dan! Laat de mainstream maar komen! :-)
Pics homepag @ Francis Vanhee
Bedankt voor dit fijne interview
The Visual - Het wel of niet aanvaard worden, of zich ergens thuis of niet thuis voelen, is een unieke positie als singer-songwriter
Op het aankomende derde album ‘A Night By The Shore’, dat op 11 november uitkomt, verruilt The Visual melancholie voor avontuur en opwinding, lezen we in een biografie. Qua geluid neemt songwriter en muzikant Anna/Amor van Rij een grote sprong in het diepe: de chemie met bandleden Timon Persoon (synths/elektronica), Django Trienes (gitaar/effecten) en Christophe Claeys (drums/percussie) vormt het uitgangspunt voor verschillende experimenten met synths en elektronica.
We hadden een fijn gesprek met Amor over deze nieuwe release, maar ook het androgyne dat eveneens terugkeert op ‘A Night By the Shore’ komt aan bod, evenals m’n grote held David Bowie. Eveneens polsen we naar de ambities, de toekomstplannen, de impact van de corona- crisistijden alsook de inspiratie als muzikant op zich.
Je verliet Amsterdam en verhuisde naar België, omdat je je hier beter thuis voelt en muzikale gelijken vindt. En ik die dacht dat Nederland , en dan vooral Amsterdam een broeihaard van diversiteit was, of heb ik het mis …
Ik heb gestudeerd aan het conservatorium in Amsterdam, Er is zeker en vast diversiteit in Amsterdam, maar het is eerder gericht op Urban muziek zoals hip hop, Dj’s, elektronische muziek en dergelijk. Maar voor de echt alternatieve scene is er eerder weinig plaats in Amsterdam, ook al zijn er zalen als Melkweg en Paradiso. Maar dat is het dan een beetje in Nederland, terwijl in België toch een groter platform is voor die alternatieve muziek. Zoals meer aandacht op de radio, wedstrijden die worden georganiseerd zoals ‘De Nieuwe Lichting op Studio Brussel’ en dergelijke meer. Een grotere springplank dus voor alternatieve projecten. Acts in België als Sylvie Kreush, Tamino, Warhous. Dat zijn allemaal projecten waar ik me qua songwriting veel beter kan in vinden. Wat dat betreft, vind ik geen Nederlands project waar ik me als singer-songwriter echt toe verbonden voel.
En toch is het voor Belgische bands binnen die alternatieve scene best moeilijk om echt door te breken in eigen land, terwijl Nederlandse bands in eigen land sowieso op handen worden gedragen. De Belg is sceptisch naar eigen kweek toe…
Het is voor alternatieve muziek pur sang sowieso moeilijk om overal aan de bak te komen, daarom heet het ook alternatief. Als je voor mainstream wil gaan moet je andere keuzes maken, op dat vlak is er niet zo een groot verschil tussen Nederland en België denk ik.
‘The Visual’ - heeft die naam een onderliggende betekenis? Of hoe moet ik dat zien?
Dat is een beetje filosofisch, het brengt ons terug naar de zintuigen en hoe die te gebruiken. Het draait rondom die prikkels die binnen komen door al je zintuigen te gebruiken. We leven, met o.a. sociale media en dergelijke, ook in een visueel tijdperk waar zoveel te zien en horen is rondom ons. We worden erdoor overstelpt als het ware. Het visuele , het waarneembare is heel belangrijk ins ons leven, en daar staat de naam ‘The Visual’ dus voor.
In de biografie lees ik dat je met je derde album de melancholie verruilt voor avontuur en opwinding, dat is wel zo, stel ik vast, maar ik hoor toch nog steeds veel melancholie en weemoedigheid terugkeren in je muziek, een mooie wisselwerking tussen die uiteenlopende kantjes van jezelf …
Die melancholie is er zeker nog, maar ik wilde vooral iets anders doen puur en alleen dat melancholische. Binnen muziekbeleving krijg je sowieso die dosis melancholie te verwerken, dat hoort er gewoon bij. Ik schrijf mijn teksten ook altijd van een soort poëtisch standpunt, of ervaringen die ik opdoe. Daardoor zit die melancholie er sowieso in, je kunt daar gewoon niet omheen. Maar wat belangrijk is dat de band veel meer inspraak heeft gehad in het schrijfproces , dat zorgt wellicht voor een andere aanpak.
De inbreng van je muzikanten is inderdaad groter dan ooit, wat een meerwaarde vormt. Los van die prachtige stem en uitstraling van jou op deze plaat. Hoe heb je deze top muzikanten gevonden ?
Timon ken ik al van het prille moment dat ik met dit project ben gestart. Ik heb hem altijd een bijzonder creatief persoon gevonden, hij is ook gegroeid in zijn kunnen. Django ken ik van het conservatorium. Hij is een waanzinnig goede gitarist. Christophe is na Pieter-Jan Coppejans gegaan Ik vond de omschrijving ‘Christophe drumt alsof hij landschappen schildert’ wel matchen bij de muziek die ik wilde brengen. Hij was enthousiast om aan dit project mee te werken.
Wat ik ook boeiend vind, je wenst te worden aangesproken als Amor, en bent enorm geboeid door het androgyne binnen muziek en kunst, dat boeit me al sinds ik mijn groot idool David Bowie volg, sinds mijn twaalfde jaar in 1977… Is er ondertussen veel verbeterd of veranderd, meer aanvaarding? Of zitten we nog steeds in de jaren ’70?
Vergeleken met vroeger, ligt het gesprek rond, en dan vooral in de grote steden zoals Amsterdam, New York, Berlijn en dergelijke, toch al redelijk ver wat de genderneutraliteit betreft. Vooral dan dat meer mensen zich bewust zijn wat het is, en dat het er is. Maar ondanks de grotere aanvaarding dan vroeger, zal het wellicht nooit standaard of norm worden. Daardoor blijft er dat klein beetje onbegrip wel bestaan. En toch wordt bijvoorbeeld de zachte kant voor jongens, mannen die zich vrouwelijker gedragen wel meer aanvaard. Ik denk dus dat het op dat vlak, tegenover vroeger, zeker verbeterd is, maar er is nog een lange weg te gaan naar totale aanvaarding. Door er over te praten, blijft het begrip wel groeien. En dat is dan weer wel fijn.
Dat androgyne keert ook terug in je muziek op deze nieuwe plaat vind ik, een boeiende en meeslepende versmelting van zoveel aspecten die zowel ‘vrouwelijk’ als ‘mannelijk’ klinken (ik zet dat tussen haakjes omdat ik niet hou van hokjes duwen, we zijn in de eerste plaats mensen…). Is dat een bewuste keuze dan?
Ik sta er feitelijk niet bij stil. Ik dacht dat iemand dat ooit eens had opgemerkt, ‘er is iets androgyne aan je stem’ , zo had ik het eerlijk gezegd helemaal nog niet bekeken. Dus nee, ik sta daar niet bij stil, dat gebeurt gewoon heel natuurlijk. Ik ben dus gewoon bezig met wat ik mooi vind.
De nieuwe plaat is een prachtige parel geworden, die me heel diep raakt, maar het is voor jou ook een meer persoonlijke plaat geworden dan de vorige twee? Juist? Ben je niet bang jezelf hiermee teveel bloot te geven… Je weet hoe mensen op sociale media soms kunnen zijn…
Op zich is iedere plaat gewoon persoonlijk, zonder meer. Er is een soort balans tussen wat je ervaart in je leven, omzetten naar iets dat uit jezelf komt. Ik heb daar nog nooit slechte ervaringen mee gehad, met mezelf op deze wijze uit te drukken in mijn muziek. Of tenzij dat de muziek hen niet ligt, maar daar blijft het bij. Dus nee, ik heb zeker geen negatieve ervaringen gehad, er wordt dus doorgaans zelfs heel positief op gereageerd. Ik ben er dus ook niet bang van, om mijn ziel bloot te leggen.
Wat zijn je persoonlijke verwachtingen voor deze plaat, welk publiek hoop je ermee te bereiken of ben je daar niet mee bezig?
Uiteraard het publiek dat nu al luistert, blijven mee betrekken in het verhaal. Dat in eerste instantie. En ook zoveel mogelijk andere mensen aanspreken Ook al is dat nu merkelijk moeilijker na die corona heb ik de indruk. Op het moment, dat merken we ook, zijn er voor veel mensen andere prioriteiten en daardoor is het gewoon veel moeilijker is om dat ruimer publiek te bereiken. Willen is toch anders dan bereiken, op dit moment. Zoals de situatie nu is, de mensen die ik nu al kon bereiken, blijven bereiken dus.. en hopen dat er mensen bij komen.
Ik krijg vooral het gevoel dat de middenmoot het moeilijk krijgt. De top acts kopen nog moeiteloos uit, de kleintjes die in een café optreden kunnen hun ding wel kwijt, maar wie daartussen zit, en dus de clubs of iets grotere zalen aan wil aanspreken, moet vaak vechten tegen de bierkaai …?
Mijn motivatie zit wel nog goed, die drang om te creëren gaat niet weg, gelukkig maar. Maar je wil dus dat het groeit, maar je krijgt het gevoel dat het de andere kant uitgaat. Dat is frustrerend en nooit een goed gevoel. Persoonlijk vind ik dat je daar gewoon moet doorheen gaan, en hopen dat het later wel beter wordt. Dat is vaak een kwestie van de juiste mindset en de mensen om je heen. En dat is bij mij dus zeker het geval, ik ben heel goed omringd. Maar ik kan best begrijpen dat veel muzikanten en artiesten, vaak zelfs enorm getalenteerde, het daardoor niet meer zien zitten en de handdoek in de ring gooien.
Wat maakt ‘The Visual’ zo bijzonder?
Ik sprak ooit iemand die zei: ‘’het is je stem en uitstraling dat je uniek maakt’’. Ik ben steeds oprecht als mens, en wat ik uitdraag als mens komt vanuit mijn hart. Ik heb trouwens altijd in een positie gezeten, ook als kind, om nergens bij te horen of niet echt thuis te voelen. Maar had wel altijd veel vrienden ... Ik ben dan ook veel bezig met ‘ongelijkheden’ in mijn teksten, net door die positie waarin me bevond en bevind. Dat wel of niet aanvaard te worden, of zich ergens niet thuis voelen, is door de positie waarin in mezelf bevind een uniek onderdeel dat ik als singer-songwriter kan uit stralen. Lijkt me dan ook een antwoord op die vraag.
Wat zijn je uiteindelijke ambities als muzikant? En zijn er bepaalde doelstellingen die je wil bereiken in je leven?
Naast ‘The Visual’ ben ik ook bezig met een solo project. Dus als het gaat over de muziek en het overbrengen daarvan, hoop ik gewoon dat ik enorm veel mensen diep kan raken met mijn muziek. Met die vrijheid en die kracht, die je dus ook terugvond bij David Bowie. De manier waarop hij dat deed daarin zie ik gelijkenissen. Dat onderzoeken, dat in vraag stellen van tot een eigen identiteit creëren. En daarmee in verbinding staan? Het zal altijd mijn uitgangspunt zijn en blijven. Om daarmee op grote podia te kunnen spelen, zoals Bowie heeft gedaan, dat moet gewoon prachtig zijn. En vooral dat het opgepikt wordt, en mensen het belangrijk vinden. Ik hoop dat het op die manier kan groeien in wat ik doe.
Sportpaleizen uitverkopen of iets uitbouwen binnen een club circuit, wat geniet je voorkeur?
Het moet, zoals ik aangaf, overweldigend zijn om voor duizenden mensen te mogen optreden. Dingen zoals bijvoorbeeld een Band Aid in de jaren ’80, als we toch even bij Bowie blijven hangen, of zo, die massa voor je zien die puur komen voor jouw muziek… dat zou een droom zijn. Maar natuurlijk die clubs, dat geluid zit altijd goed, er heerst een intiem een gezellig sfeer en het is gewoon zalig om in dat circuit te kunnen spelen. Maar het zou dus gewoon een hele eer zijn om dat dus ook te mogen doen in bijvoorbeeld een Sportpaleis. Zoveel duizenden mensen die komen voor jou alleen? Dat is een droom.
Pics homepag @Lennert Madou
Ik hoop dat je je droom kunt waarmaken. Bedankt voor dit fijne gesprek , we blijven jouw activiteiten op de voet volgen. Veel succes met de release!
Dirk Da Davo (DD Sanchez/The Neon Judgement) - Het muzikale blijft mijn eerste liefde, het onbekende proberen te vinden is een blijvende uitdaging
Dirk Da Davo hoeven we niet meer voor te stellen, met Neon Judgement heeft Dirk meer dan zijn stempel gedrukt op de Belgische muziekwereld, en toch rust Dirk niet op zijn lauweren. Neem nu het project DD Sanchez, een samenwerking met de Mexicaanse grootmeester Sanchez. Het resulteert in een zeer gevarieerd pareltje, waar de invloeden van beide mooi samensmelten. ‘Zo hebben we tien nummers die soms lonken naar de dansvloer en dan weer niet. Die donker klinken. Soms traag, soms niet. Maar allemaal met een eigen smoel en overgoten met dezelfde saus van electro, dance en pop. Stuk voor stuk sterke nummers waar geen enkel teveel op staat.’, schreven we.
De volledige recensie kun je hier nog eens nalezen. https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/87977-happygrey.html
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Dirk Da Davo. Uiteraard polsten we ook naar de toekomstplannen, en blikten we ook even terug.
In functie van de samenwerking en de recensie van het nieuwe project DD Sanchez; hoe is die samenwerking ontstaan?
Wel, ik was op uitnodiging van vrienden in de USA en die hebben me een verrassingskado gedaan door me mee te nemen naar het Burning Man Festival. Daar hebben we elkaar de voor de eerste keer ontmoet... We hadden fijne gesprekken over van alles en nog wat maar muziek was de gemeenschappelijke deler … Ik ben daarna met hem mee naar Mexico gegaan en daar hebben we samen gejamd en voor we het wisten hadden we een aantal opnames die ik dan later heb afgewerkt in mijn studio.
Dat verhaal van Sanchez die onverwachts in Spanje aankwam, doordat hij moest vluchten omdat hij een relatie had met het nichtje van Escobar clan, is ondertussen geweten; hoe gaat hij daarmee om eigenlijk als mens (en muzikant) want hij is enorm populair in Mexico?
Ik heb je vraag naar hem geforward, dus dat laat ik je het hemzelf toelichten, in het Engels wel want hij spreekt geen Nederlands uiteraard >>> Sanchez: During this whole increasingly complicated story with the syndicate, I had already prepared my second identity as Sanchez in Mexico early enough and at the right time to get the horse out of the stable in order to disappear without a sound. To be able to play bass and guitar together with the great DDD, and in a remote area that reminds me of the times of my youth in Baja California, is a gift from the old gods. It seems to be an exciting adventure to turn back time and let the music flow from the heart unrecognised as a sidekick with a real brother in mind. A huevo! (Damned Yeah!)"
Ik heb de plaat ook beluisterd; wat me opvalt is de combinatie van de typische sound van een Neon Judgement (ge kunt dat niet wegstoppen) met een zonnig, zuiders kantje; wat denk je?
Met het project had ik al van bij opstart voor ogen om het muzikaal allemaal toch wat lichtvoetiger proberen te laten klinken, Dat leek mij een interessante uitdaging, En het heeft natuurlijk ook te maken met de inbreng van Sanchez . Mexicaanse vibes en waarschijnlijk ook door het feit dat ik in een woestijnachtige en zonnige omgeving leef. Je slorpt dat op en dat vertaalt zich dan ook in de muziek.
Er zit zoveel variatie in die plaat, van Mexicaanse invloeden naar koude elektro, over experimenteren en buiten de lijntjes kleuren; een bewuste weg?
Je laat dat gewoon gebeuren … Het is niet zozeer een bewuste keuze : Ik heb natuurlijk een eigen muzikale identiteit die willens nillens toch steeds komt doorsijpelen in de beats , gitaarwerk, elektronica etc.. .. en om je grenzen te verleggen mag je het experiment niet schuwen... Muziek is een zoektocht die start vanaf een maagdelijk wit blad papier en vanaf dan kan alles.
“Grijs is het nieuwe zwart’’ meende ik ergens te hebben gelezen, interessant, waarom is grijs het nieuwe zwart denk je?
Dat is mijn persoonlijke visie en het heeft te maken met het concept idee voor DD SANCHEZ. Ik ben bekend in een muzikaal donkere scene en zoals ik al zei had ik voor ogen om daar wat uit proberen te stappen, Heel bewust .. Natuurlijk , helemaal echt vrolijk klinkt het nu ook allemaal weer niet. Tekstueel zit het nog steeds wat aan de donkere kant . Het geheel zit zowat in een grijze zone, niet echt donker maar ook niet echt vrolijke charts muziek. Dus “HappyGrey” omschrijft mijn zoektocht naar dit. Voor mij is het een zoektocht naar het nieuwe zwart. Ook hoesgewijs , de clown in een zwart wit foto maakt deel uit van het zoeken naar die balans.
Terug naar DD Sanchez, is het de bedoeling daar meer mee te doen in de toekomst, optredens of zo? of misschien nog meer van deze prachtige schijven?
Nieuwe muziek zullen we zeker nog maken. Het is ondertussen al onze derde release ( “Z” EP , 2019 , “StrAngE” mini album,2020) Voor concerten moeten we helaas rekening houden met de hedendaagse economische realiteit. Studiogewijs kunnen we dit project runnen met 2, maar voor een podium zouden we ook extra mensen moeten inhuren om het te laten gebeuren. Daar hangt een prijskaartje aan: fee´s , reiskosten, repetities etc... En om zalen te vullen heb je een grote bekendheid nodig. DD SANCHEZ is een nieuwe muzikale stap , en onbekend is ook wat onbemind … But who knows , het zou wel fijn zijn om op een stage voor een publiek eens wat nieuws te brengen, daar niet van !
Ondanks die super knappe plaat, zal je werk helaas altijd vergeleken worden met dat van Neon Judgement, stoort dat niet? Jullie waren natuurlijk pioniers, dankzij o.m. jullie en Front 242 ben ik compleet in de EBM en donkere elektronische muziek terecht gekomen (waarvoor mijn eeuwige dank)
Storen , mja , ik ben natuurlijk onszelf en vooral de fans erg dankbaar dat we zo een impact hebben gehad op een scene. Die impact heeft natuurlijk ook te maken met nostalgie. De mens is van nature nostalgisch en TNJ muziek brengt de mensen terug naar die tijd, hun jeugd , een fijne tijd. Ikzelf heb dat zelf wel zo niet. Tegen nostalgie , daar kan je moeilijk tegen op: dat is geschiedenis! Als artiest kijk ik steeds naar de verdere horizonten. Soms denk ik dan wel eens , damn´ we hebben hier een fijne nieuwe song die kwalitatief niet moet onderdoen voor songs vanuit de periode met TNJ. Soms is dat wel wat frustrerend maar je moet daarmee leren omgaan, De impact van The ´Neon Judgement was dan ook erg groot en ook en het waren andere tijden.
Het is wel zo dat jullie, en ook Front 242 het aanvankelijk moeilijk hadden om in eigen land door te breken, klopt dat? Waarom is de Belg toch zo sceptisch over eigen kweek?
Dat klopt ja. Met The Neon Judgement werden we pas in het Belgisch muzikale collectief opgenomen toen bleek dat 4Mafu Cage4 (album, 1986) in het buitenland vlotjes werd opgepikt, We begonnen toen ook internationaal te toeren. Pas vanaf toen is de Belgische muziekpers en zijn de radiostations wakker beginnen geworden. Ze moesten het blijkbaar van iemand buiten eigen land horen vertellen dat het goed was... Misschien is het uit gebrek aan zelfvertrouwen of zijn we te timide?
Er is zelfs een muur merkbaar tussen Vlaanderen en Wallonië heb ik vaak de indruk… maar toch zijn jullie in beide landsdelen doorgebroken
Ja dat was zo , en dat is waarschijnlijk nog steeds zo, De gespletenheid van België. Maar de toegang tot Wallonië werd ons dan ook weer gemakkelijker gemaakt omdat men te weten kwam dat we veel in het buitenland speelden, en dat opent deuren … , dus ook bij de Waalse landgenoten.
Zitten er nog andere projecten aan te komen naast DD Sanchez?
Ja toch wel . Ik ben net klaar met een nieuwe EP onder DDDJMX , mijn project met JeanMarie Aerts (JMX). De 4 track EP release zal voor volgend jaar zijn, Ook voor volgend voor jaar komt er een Dirk Da Davo “Retrospective” vinyl LP uit met een overzicht van DDD opnames startende in 1987 tot heden. Dus ook o.a. DD Sanchez , DDDJMX en NEON ELECTRONICS zijn daar op aanwezig, Last but not least : er komt een EP re release van The Neon Judgement. Een soort greatest hits TNJ, een 5 track EP. Dus het voorjaar van 2023 kondigt zich alvast mooi aan. .
Dirk, ik heb altijd naar jou opgekeken, je bent een van die weinige artiesten die ons land op de kaart hebben gezet tot ver buiten de landsgrenzen heen. Neon Judgement is dood en begraven (of niet?) en nu kom je weer met een interessant project, waar blijf die inspiratie toch vandaan komen?
Goeie vraag ! Ik heb al sinds jongs af aan toch wel een drang om dingen te maken.. Ik heb al wel eens gedacht , waarom een niet iets proberen met schilderen , of wat schrijven , maar het muzikale blijft toch mijn eerste liefde, Het onbekende proberen te vinden is een blijvende uitdaging. En inspiratie is altijd en overal. Je hoeft maar rondom je heen te kijken , de omgeving te absorberen en de rest komt dan wel vanzelf, eigenlijk.
Zijn er eigenlijk na al die jaren (je hoeft niets meer te bewijzen) nog ambities en doelstellingen?
Een e mail ontvangen van het management vant Quentin Tarentino dat ze graag een van de DD SANCHEZ opnames zouden gebruiken in een QT filmproject . Dat zou nog wel fijn zijn! Misschien moet ik hun zelf eens contacteren! Een neen heb je, en een ja kan je krijgen in het leven !
Ik zal hem eens een mailtje sturen … bedankt voor het fijne gesprek. Hopelijk tot binnenkort
Check ook:
Cities in Dust
https://youtu.be/r-v8lH2ddsU
Vampire State
https://youtu.be/caP7lO2Lb44
Little Kim - Het voelt al wat onwennig als ik eens niet in het Nederlands zing
Little Kim maakt met haar album ‘Moederland’ haar solo-debuut en dat gaat niet onopgemerkt voorbij. Musiczine polste via een interview met Kimberly Claeys naar de totstandkoming van dat album en dat leverde een leuk in interessant gesprek op.
‘Moederland’ heeft een beetje de euforische vibe van ‘eindelijk, corona is voorbij’, maar het album is een stuk eerder ontstaan?
Kimberly Claeys: “Zoals wel voor meer artiesten zal gelden was het begin van de viruspandemie een plotse stop in al mijn muzikale activiteiten. Ik was begonnen als zangeres bij folkband Kadril en had net hun Spaanse productie Paloma Dorada ingestudeerd om op tournee te trekken en plots viel alles weg. Met mijn andere band, Little Kim & The Alley Apple 3, hadden we even daarvoor beslist om na het derde album een sabbatjaar in te lassen om ons wat te herbronnen over het vervolgtraject voor die western swingband. Waar ik naast mijn werk en gezin doorgaans een drukke muzikale agenda heb, viel ik nu copleet stil en dat gaf tijd om na te denken. Op de vraag wat ik nog wilde bereiken op muzikaal gebied was er maar één antwoord: een eigen album.
Je verkeert op dat album in goed gezelschap: Bruno Deneckere, Lieven Tavernier, Guido Belcanto, …
KC: ‘Moederland’ is een beetje het foto-album waarin ik terugblader naar mijn muzikale pad. Wat vaststond was dat ik zeker zou samenwerken met enkele mensen die ik ken van de jamsessies in de Missy Sippi in Gent, iets waar ik hard van hou. Met Lieven Tavernier heb ik samengewerkt voor Franse versies van zijn songs. Er doen een paar mensen mee met een Kadril-connectie, … We hebben lang gezocht en geprobeerd om van een Alley Apple 3-song een goede vertaling te maken, maar daar waren we uiteindelijk niet tevreden genoeg over om die op het album te zetten. Guido Belcanto ken ik dan weer al heel lang. Hij vroeg mij indertijd als vervangster van An Pierlé om live zijn duet “Toverdrank” te brengen, de vertaling van “Summer Wine”. Daarna vroeg hij me om mee te werken op een paar van zijn volgende albums. De keuze van mensen om mee samen te werken verliep eigenlijk heel organisch. Alles wees zichzelf uit.
Guido Belcanto is niet alleen tekstleverancier op ‘Moederland’, maar is ook producer. Had je geen schrik dat hij te hard zijn stempel op jouw album zou drukken?
KC: Ik stond figuurlijk al met één been in een zelf geboekte studio voor opnames toen Guido mij opbelde en voorstelde dat hij producer zou zijn en dat we zouden gaan opnemen met Het Broederschap, zijn vaste begeleidingsband, in de studio van Nicolas Rombouts, de producer van zijn laatste albums. Dat was een aanbod dat ik niet kon afslaan. Van die beslissing heb ik zeker geen spijt, want hij en zijn team hebben ‘Moederland’ naar een next level kunnen brengen. Alle beslissingen zijn overigens in gemoedelijk overleg genomen en ik sta achter elke punt en komma. En bij twijfel kan ik altijd bij mijn man terecht voor onafhankelijk advies. In wezen ben ik een ‘goestendoener’ die zich niet makkelijk laat leiden. Ooit stond er een volledig team klaar om mij als jong meisje te kneden tot een zingend en playbackend dance-poppetje, maar zelfs toen al voelde ik dat ik alleen mijn eigen ding kan doen als ik gelukkig wil zijn. Guido is overigens zelf ook iemand die gewoon zijn goesting doet. Heel wat mensen vinden dat je songs van de grote Bob Dylan niet zomaar mag coveren, maar wat hij doet met zijn vertalingen van “Don’t Think Twice” en “If You See Her, Say Hello” is gewoon fenomenaal.
Hoe komt het dat er geen enkele eigen song op het album staat?
KC: Het klopt dat ik zelf geen credit als tekstschrijver heb op ‘Moederland’, maar het album staat vol met songs die voor mij vertaald of geschreven werden of die mij op het lijf geschreven zijn. En ik had zeker wel inbreng in de teksten en vertalingen. Aan een aantal teksten hebben we met z’n allen heel lang gesleuteld tot ze helemaal goed zaten voor mij. Als je met zo’n gerenommeerde mensen kan samenwerken, moet je toch gewoon niet twijfelen.
‘Moederland’ is volledig in het Nederlands. Ook een voor de hand liggende keuze?
KC: Op concerten van Guido Belcanto zong ik al wel in het Nederlands, maar het duurde tot mijn eerste concerten met Kadril vooraleer ik besefte dat ik een volledig concert kon ‘dragen’ in het Nederlands. Dat voelde echt aan als thuiskomen en nu voelt het zelfs al wat onwennig als ik eens niet meer in het Nederlands zing. Om het ‘foto-abum’ van mijn muzikale verleden compleet te hebben was ik eerst van plan om voor ‘Moederland’ toch één song in het Frans op te nemen. Omdat ook dat is wie ik ben. Live ga ik de set wel aanvullen met een paar songs in het Frans of Engels, maar met enkel songs in Nederlands vormt het album – op dat vlak – één mooi geheel. Het is voor de muziekliefhebbers misschien al wat moeilijk dat er zoveel genres op mijn album staan.
Inzake genres gaat het inderdaad een paar richtingen uit: country, folk, roots, americana, het betere levenslied, …
KC: ‘Moederland’ is ontstaan als een behoefte en dus niet met een groot masterplan of een onwrikbare premisse waarvan ik ben uitgegaan. Het is ik en mijn songs en ik heb vooral de muziek gevolgd naar waar ze mij bracht. Ik ben opgegroeid met de platen van Dolly Parton, Linda Ronstadt, Emmylou Harris, Willy Nelson, Johnny Cash, Kenny Rogers, … en ik heb nog altijd een grote liefde voor country. Van Shania Twain heb ik vaak en met veel plezier covers gezongen. Die liefde voor country zullen mensen zeker terughoren in mijn muziek. Van daar is het maar een kleine stap naar de andere genres. We hebben geprobeerd om alles mooi aan elkaar te smelten en ik hoor dat dat goed gelukt is.
Het uitbrengen van een solo-album had het moment kunnen zijn voor een nieuwe artiestennaam.
KC: Dat is ter sprake gekomen. Als ik dat had willen doen, was dit album het beste moment. Er is inderdaad die Amerikaanse rapster Lil Kim en Little Kim klinkt misschien wat te Engels-Amerikaans voor iemand die een Nederlandstalig album uitbrengt, maar dit is het album dat toont wie ik ben als artiest en dan kan ik toch maar moeilijk mijn eigen artiestennaam verloochenen.
Je zal ‘Moederland’ promoten met optredens. Zal dat makkelijk te combineren zijn met je andere muzikale projecten?
KC: De agenda voor de promotie van dit eigen album begint aardig vol te lopen en ik hoop natuurlijk dat er nog heel veel concerten kunnen bijkomen zodat ik van de zaalconcerten naadloos kan overstappen naar de zomerfestivals. Een drukke agenda heb ik altijd al vlot kunnen managen en ik verwacht niet dat het zo druk wordt dat ik Kadril zou moeten opgeven. Ik hoop echt dat ik als frontvrouw mag oud worden met hen. Met de Alley Apple 3 hebben we intussen ook opnieuw contact en ook daar begint het te kriebelen. We hebben met die band een mooi traject afgelegd in binnen- en buitenland en dat verhaal is misschien nog niet helemaal verteld, maar voorlopig zijn er nog geen plannen. We zien wel wat de toekomst brengt. Eerst wil ik vooral voluit genieten van alle songs van mijn eigen album.
Wie niet ontgoocheld wil worden, kan maar beter zijn idolen nooit ontmoeten. Of toch?
KC: Van Eva De Roovere – trouwens één van mijn voorgangsters bij Kadril - ben ik al 20 jaar fan. Van toen ze na haar jaren bij Kadril ‘De Jager’ uitbracht. Ik was dan ook superenthousiast toen ze “Weeskind” samen met mij wou inzingen. Van het moment dat we samen in de studio stonden te zingen was er een klik, en een warm contact. De verzustering van onze stemmen maken die toch wel sombere tekst net iets minder triest.
“Moederland”, oorspronkelijk van Nathalie Merchant, is als lied over de oorlog plots weer brandend actueel en confronterend en staat in contrast of net in evenwicht met de lichtvoetigheid van “Neem Maar Mee”.
KC: Dat spelen met contrasten vind ik heerlijk. De ernst en de dramatiek van nummers als “Moederland”, “Weeskind” of “In April” die verbonden worden door lichtvoetige nummers als “Laura” of “De Tweede Kus”. Nog mooier is het als je de twee kan combineren, zoals in “Neem Maar Mee” met Lieven Tavernier die daarin een ‘tweede’ laag legt over de droefnis als je beseft dat je afscheid neemt van je jeugd. Ook leuk is gewoon al het vervangen van het standpunt in vertalingen, door ‘mannenliedjes’ te zingen als vrouw. Dat geeft soms een heel andere dimensie aan teksten. En je kan de grootste brok ellende die liedjesteksten soms zijn heel vaak compenseren met een vrolijke melodie. Een gebroken hart geneest makkelijker met glitters en een grote roze strik errond. Dat is ook een vorm van zelfrelativering: het is maar dat en het leven gaat verder. En zelfrelativering zit ook in verschillende nummers op dit album. In “Koningin Van Eén Avond” steek ik zelfs de draak met mijn eigen ambitie. Ik ben niet beginnen zingen om mezelf op de radio te kunnen horen of beroemd te worden. Dit album, deze songs, daar sta ik helemaal achter en ik aanvaard gretig alles wat ‘Moederland’ mij brengt.
Voor de releaseshow van ‘Moederland’ moet je op donderdag 10 november in het Leietheater in Deinze zijn.
Meer optredens vind je op www.littlekim.be
Pics homepag @Jan Verzelen
De review van ‘Moederland’ kan je nog eens nalezen op https://musiczine.net/nl/chroniques/item/87937-moederland.html
Mauger - Een meer persoonlijke plaat omdat het dieper ingaat op waar ik op het moment mee bezig ben
Muziek die de oren streelt en het hart een sprongetje doet maken. Dat is MAUGER, het geesteskind van zanger/gitarist Mauger Mortier, een nine-to-fiver met een steady job in het bedrijfsleven, die tijdens saaie meetings weleens stiekem flarden tekst noteert. Aanvankelijk deed MAUGER zijn ding als singer-songwriter, maar met Jan Duthoy en Jakob Nachtergaele - tien jaar dienst bij Absynthe Minded - en Matthias Debusschere (ex-Sioen) vond hij gelijkgestemde zielen. Less is more bij MAUGER. De vier brengen hun uitgepuurde indiepop zonder franjes, met eenvoudige maar rake arrangementen. Het debuut ‘Sunday Competition’ uitgebracht in 2019, werd overal goed ontvangen. Nu in oktober komt de tweede plaat op de markt ‘SHINY’, we polsen bij Mauger naar de verwachtingen, de toekomstplannen en de moeilijke tweede…
Hoe is alles begonnen, wie en wat zijn je grote inspiratiebronnen?
Ik ben afkomstig uit Oostende, ben daar opgegroeid en heb ook daar muziek beleefd en leren kennen als het ware. In mijn studententijd heb ik wat bezig geweest met muziek, links en rechts ook wat bandjes opgericht. Na een tijdje had ik iets van ‘met muziek ga ik niet echt iets kunnen doen’ ik ben dan maar een gewone job beginnen doen, maar had wel wat materiaal liggen. Ik had ondertussen een nieuwe vrouw leren kennen, en die stimuleerde me om daar toch iets mee te doen. ze heeft een kennis die in Costa Rica een eigen studio heeft , die me geholpen heeft om dat materiaal ook op plaat te zetten. Bleek dat mensen die nummers wel mooi vonden. Door die ervaring is ook de goesting om volop muziek te schrijven terug naar boven gekomen . Ondertussen heb ik ook gelijkgezinden gevonden die me wilden bijstaan, zoals Jan Duthoy en Jacob Nachtergale. En uiteindelijk ook Matthias Debusschere. Ik ben daar verder beginnen op doorborduren, waarna ik dus in 2019 mijn debuut heb uitgebracht.. een samenloop van toevalligheden, dus , die er hebben voor gezorgd dat de bal pas echt aan het rollen is gegaan.
Ik heb ‘SHINY’ al een eerste luisterbeurt gegeven en ben onder de indruk van de ingetogenheid, die me niet in slaap wiegt maar wel rustgevend is e invloed heeft op het gemoed. Dat was ook al een beetje het concept op de eerste plaat, dacht ik, wat is er nu anders dan?
Bij die eerste plaat draaide het vooral rond ideeën van vroeger. Terwijl de tweede plaat draait rond hoe we met diezelfde ideeën iets kunnen doen . Een mooie tijd samen beleven, en dat in het momentenboek optekenen is een rode draad doorheen dit tweede album. De sfeer was trouwens ook meer organisch en ongedwongen dan bij de eerste plaat. De tweede plaat is meer verbonden met het leven dat ik nu aan het beleven ben, veel losser en onbedwongen dus. Kortom: Het ging toen meer over herinneringen over een ver verleden, terwijl het bij SHINY meer draait rond vandaag en waar ik nu mee bezig ben. Laat het ons daarbij houden.
Kunnen we stellen dat SHINY een meer persoonlijkere plaat is geworden?
Een meer persoonlijkere zou je inderdaad wel kunnen stellen, omdat het dieper ingaat op waar ik op het moment mee bezig ben. In die richting bekeken is het zeker en vast een meer persoonlijke plaat geworden. Ook mezelf in vraag stellen, en daardoor kwetsbaar opstellen speelt een belangrijke rol op deze nieuwe plaat.
Geef je door je zo op te stellen niet teveel van jezelf prijs, of zit je daar niet mee? Je weet dat het bij sommige mensen kan zorgen voor minder leuke reacties (kijk maar naar BV’s die soms ronduit walgelijke reacties krijgen op sociale media doordat ze zich volledig open stellen naar hun fans en de media) . Ben je daar niet bang van?
Ik denk dat dit mag, jezelf open stellen voor anderen. Het is ook therapeutisch, naar jezelf toe, goed dat je dat kunt doen. Omdat je zo de dingen naar boven brengt waar je mee worstelt bijvoorbeeld, en die gevoelens zo kan uiten. De meeste muziek wordt trouwens altijd geschreven vanuit iets waar je mee worstelt of mee bezig bent, door dat op tafel te leggen helpt het om met een bepaald gemis dat je voelt, om te gaan. dus nee ik ben daar niet bang van om mezelf open te stellen, integendeel.
Wat ik ook zo mooi vind, is de verbinding tussen vreugde en weemoedigheid, je kwetsbaar opstellen maar ook heel sterk op de dansspieren inwerken. Een heel gevarieerde aanpak, maar ook soms dat ‘rock gehalte’ dat naar boven komt. Een mooi voorbeeld van die is “Nr 79” een lekker uptempo song, beetje rock gehalte dus , is dat een richting die je toekomstgericht meer zou willen uitgaan? Los van het melancholische?
Rock muziek is sowieso iets dat de richting van mijn eigen muzikale smaken uitgaat,. We houden trouwens binnen de band allemaal van zowel zachte muziek als hardere rock, dus ergens logisch dat het erin wordt verwerkt. Ik hou van artiesten als Neil Young die dit ook doen, er mag wat dynamiek tussen zitten links en recht , dat variëren maakt het net leuk.
Ik hoor ook een snuifje The Beatles in sommige songs, of die een inspiratiebron zijn hoef ik niet te vragen.. maar is dat een richting die je wil uitgaan naar de toekomst toe
Als je op zoek gaat naar bepaalde referenties dan bots je sowieso op muziek van vroeger, ook de muziek van The Beatles hoort daar logischerwijs bij, dus ja zeker een inspiratiebron, zonder meer..
Doorgaans wordt de lat na een schitterend debuut bij pers, fans en zo heel hoog gelegd ‘de moeilijke tweede’ noemen sommige artiesten het. Hoe sta je daar zelf tegenover, ligt de druk hoger of hoe zie je dat zelf?
Zeker in het begin , toen was alles een beetje te star en gefixeerd op een bepaald beeld van wat het zou moeten zijn. Daardoor gaat de speelsheid en spontaniteit wat verloren, net doordat je het toch een beetje anders wil proberen doen dan op die eerste. Het is dus een heel proces geweest om dat los te leren laten, we hadden nummers gemixt waar bijvoorbeeld niets mee werd gedaan. We zijn ons beginnen focussen op andere nummers, waardoor gaandeweg alles wat los is beginnen komen. Die uiteindelijke spontaniteit is er wel gekomen, waardoor we het gewoon maar laten zijn, wat het is als het ware..
Wat zijn je persoonlijke verwachtingen van deze nieuwe schijf? Waar hoop je op om het zo te zeggen…
Harten breken. Nee, ik probeer zo weinig mogelijk daarmee bezig te zijn, dat is ook een onderdeel van dat los laten. Als je daar teveel mee bezig bent met jezelf hoge verwachtingen opleggen, loopt het sowieso al fout. ik zie wel wat er op mij afkomt of net niet. Wat ik wel hoop is die continuïteit te kunnen opzoeken, en mensen die je volgen niet ontgoocheld zullen zijn in deze nieuwe plaat, dat is dan wel belangrijk. En meteen zou het leuk zijn om met een derde plaat af te komen, daarop volgende.
In eerste instantie zou je kunnen stellen, dat er veel singer-songwriters zijn die in diezelfde richting denken. Ik was direct mee in 2019, deze plaat overtuigt me ook. Ik ben dus fan ? . Hoe kun je de andereen overtuigen? Wat maakt MAUGER uniek waardoor ik jullie per se zou moeten uitchecken
Dat is een goede vraag, maar wat maakt bijvoorbeeld een band als The Beatles uniek? Dat is een vraag die sowieso moeilijk te beantwoorden is. Ik denk dat het in deze tijden onmogelijk is om ‘uniek’ te zijn, maar wat mijn muziek betreft? Als je het even niet meer weet, en op zoek bent naar antwoorden op de vraag ‘wat ben ik hier eigenlijk allemaal aan het doen met mijn leven’ dan kun je dat in mijn muziek het antwoord misschien wel terugvinden, dat is misschien een antwoord op deze vraag. Maar uniek zijn is in deze tijden dus heel moeilijk, tot onmogelijk.
‘Een leidraad voor mensen die zoekende zijn dus’? lijkt me een mooi statement… De coronatijden liggen (min of meer) achter ons. Hoe heb je als artiest deze tijden doorstaan, was het een inspiratiebron voor nieuwe songs bijvoorbeeld?
Die periode is zeker een inspiratie geweest, omdat daardoor ook die vraag naar boven is gekomen ‘wat ben ik hier nu allemaal aan het doen’. het contact in die periode met mijn familie en gezin, heeft me zo versterkt in de persoon die ik al was, dat je al jarenlang in datzelfde straatje zit van in je auto stappen, naar je werk rijden en dergelijke meer, diezelfde routine dag in, dag uit werd door die corona periode bruusk onderbroken waardoor je meer geconfronteerd wordt met jezelf, en je die vraag letterlijk gaat stellen ‘wat ben ik hier nu echt allemaal aan het doen met mijn leven’, dus ja…. Dat is waar SHINY ook voor staat, iets dat glimt en er zeer mooi uitziet, maar ook een ander kantje aan vasthangt. De meeste liedjes gaan over de confrontatie met jezelf, over dat je mensen die je graag ziet niet altijd kan bieden wat ze verdienen, omdat je net verplichtingen hebt die je moet doen … Die coronatijden hebben de andere kant van de medaille laten zien, waardoor ik daar dieper ben over beginnen nadenken. Of als je met een bepaalde rugzak zit, of iets waar je al lang mee bezig bent. Dat zit allemaal verwerkt in deze plaat, en is dus ook deels verbonden met die coronatijden, deze periode was dus zeker een inspiratie om dat allemaal in songs te gieten
Wat zijn de verdere toekomstplannen? Voorlopig zijn er al enkele live optredens gepland heb ik gezien…
Er liggen ondertussen al een zestal concerten vast dacht ik, en er komen er zeker nog bij. We zijn wel in gang geschoten wat optredens betreft. Alles was stil gevallen door corona, en nu kunnen we terug volop boeken.
Sommige artiesten en organisatoren hebben het net moeilijk om hun kaarten verkocht te krijgen, omdat mensen nog steeds tickets liggen hebben van uitgestelde concerten en er (deels door de slechte tijden waarin we leven) geen nieuwe meer bijkopen; ondervind ook jij daar hinder van?
Er is gewoon niet altijd plaats, omdat die agenda’s opgevuld zijn met concerten die waren uitgesteld. Dus voorlopig stelt dit probleem zich wel. Ik vind het leuk om muziek te spelen voor mensen die daarvoor willen komen, om de plaat live voor te kunnen stellen,. In die optiek vind ik het helemaal niet erg om in oktober een album uit te brengen, en pas in februari die echt live te kunnen voorstellen, omdat de mensen dan de songs al wat hebben leren kennen en echt komen om die live te horen.
Is er een soort doel dat je voor ogen hebt, wat zijn je ambities?
Een echt doel op zich niet, het zou leuk zijn moest mijn muziek iets maatschappelijk kunnen teweeg brengen, waardoor mensen warmer met elkaar leren omgaan of zo.. puur muzikaal wil ik gewoon een derde album uitbrengen, Gewoon het blijven creëren is één van de leukste dingen die er zijn, en dit kunnen blijven doen voor lange tijd, dat is eveneens een doel op zich. In die optie kan ik alle richtingen uitgaan, misschien kom ik ooit wel met een techno album voor de pinken, wie weet.
Een Sportpaleis uitverkopen of een naam worden in het clubcircuit (AB, De Casino, TRIX en die dingen) wat geniet je voorkeur? En waarom?
Als ge het Sportpaleis kunt uitverkopen, kun je die andere sowieso uitverkopen (haha). Nee, mijn ambitie is vooral platen blijven uitbrengen die mensen raken, of dat tien zijn of duizend speelt daarbij geen enkele rol. De maximale impact hebben op die bepaalde persoon die door mijn verhalen persoonlijk is geraakt, daar draait het vooral om. Of dat in die optiek tien of duizend mensen zijn? Ik hoop ze allemaal te kunnen bereiken. In welke zaal dat is speelt dan geen rol. De impact op mensen is belangrijker, dan het aantal dat staat te kijken. Live spelen is sowieso is het hoogste dat je kunt bereiken. Proberen iets te kunnen vertellen, daar draait het vooral om…
De impact kunnen hebben op iemand, dan is je doel bereikt … Een mooie ingesteldheid om dit interview mee af te sluiten…
Dat is inderdaad het punt waar ik naartoe wil werken, dat die bepaalde persoon in mijn muziek een connectie voel met zijn eigen leven.
Dez Mona - We maken gewoon ontzettend graag muziek, en als we het gevoel hebben dat we iets te vertellen hebben, gaan we daarmee aan de slag
In de voorbije twee decennia hield Dez Mona nooit op het publiek te verrassen. Nog geen jaar na Lucy, een ‘werelds oratorium’ in samenwerking met het Antwerpse Baroque Orchestration X, komen zanger Gregory Frateur en C° nu aankloppen met het kosmopolitische 'Loose Ends'. Op de negende langspeler van de groep wordt hoekige funk vaak afgewisseld met stuiterende discopop. Over die nieuwe release hadden we een fijn gesprek met Gregory , over vroeger-nu, en we polsten even naar de verdere plannen.
Dez Mona – ik verwissel jullie altijd met Monza van Stijn Meuris (sorry e) – is nu al bezig sinds september 2003. Je hebt intussen een lange weg afgelegd. Wat waren de hoogte- en dieptepunten tot nu toe?
De hoogtepunten zijn vooral elk moment dat we op het podium mogen staan. En er publiek in de zaal zit om naar ons te komen luisteren. Dat is de voornaamste reden waarom we muziek maken, dat we dit op een podium kunnen brengen ‘live’. Doordat we bijna twintig jaar bezig zijn, zijn dit er ondertussen behoorlijk wat. De mindere momenten zijn wanneer het wat moeilijker gaat met de band. Er zijn altijd wel meningsverschillen, dat is logisch. Maar we zijn er altijd sterker uit gekomen. Echte dieptepunten zijn er niet direct, los van het vertrek van Nicolas, dat was heftig maar ook voor Nicolas zelf. Dat heeft ons echter nooit tegen gehouden om muzikaal broeders te blijven. En goede vrienden. Het is om die reden fijn dat ik voor andere projecten nog steeds met hem samenwerk. De nieuwe plaat is trouwens ook opgenomen in zijn studio.
Was de voorbije (volledig voorbij is het nog niet) coronatijden dan geen minpunt of eerder bron voor inspiratie naar het het nieuwe album. Of hoe moet ik dat zien?
In het prille begin, toen die corona de kop op stak, was dit zeker geen dieptepunt want we waren sowieso begonnen aan een maakjaar. We waren net begonnen aan het schrijven van songs voor LUCY en hadden geen optredens gepland, en toen het even terug mocht en er merendeels Belgische bands werden geboekt, hebben we zelfs meer gespeeld dan was voorzien. Het is pas later als concerten werden verplaatst, er een nieuwe lockdown aankwam en cultuurhuizen nogmaals dicht gingen hebben we wel wat achterstand opgelopen. Ondertussen zelf ook corona gehad, waardoor sommige concerten dan niet konden doorgaan. Dat zijn allemaal dingen die uiteraard niet fijn zijn, maar niet zo extreem voor ons dan veel collega’s die in die periode net iets hadden gereleaset en die twee jaar hebben moeten wachten om die muziek van toen live voor te stellen. Wat je nu wel merkt, is een overaanbod aan releases, en dan is het vechten om ook een beetje aandacht te krijgen. Je merkt vooral dat het voor het middenveld, waartoe wij ook behoren, echt vechten is voor dat plaatsje in de schijnwerper. Of wat ticket verkoop betreft en zo.. dat is vooral een uitdaging naar de toekomst toe, hoe gaan we daarmee omgaan.
Het is inderdaad opvallend dat grote concerten in een mum van tijd uitverkopen, maar er kleinere festivals moeten cancelen wegens te weinig tickets verkocht…
Ja, en toch we hebben enkele try-outs gedaan en gemerkt dat er een publiek op afkomt die ons nog nooit live hebben gezien. Als je dit na twintig jaar bezig te zijn, kunt bereiken? Dan is dat uiteraard fantastisch.
Ik heb ‘Loose Ends’ een eerste luisterbeurt gegeven, ik vind het een zeer zomerse, luchtige en dansbare plaat… je kunt er niet op stil zitten. Was het een bewuste keuze iets luchtigs te gaan doen?
Het was zeker een bewuste keuze, we wilden een ‘up’ plaat maken. We wilden vooral een positieve energie uitstralen met deze plaat, zelfs in melancholie kun je dat. Dat was voor ons meteen duidelijk, dat we deze plaat zo positief mogelijk wilden maken. Startend vanuit meer dynamiek, vooral dan ook naar het podium toe. Dat het een dansbaardere plaat moest zijn, het stond in de boeken geschreven... het was dus zeker de bedoeling, en blij dat het ook zo overkomt.
We kunnen die positieve energie zeker gebruiken in deze donkere tijden
Ja, en ook de vorige plaat ging over oorlog en de gevolgen daarvan. Dus na een het maken van een redelijk heftige plaat als ‘Book Of Many’, vonden we het tijd om het wat meer luchtiger aan te pakken. Ook met de bedoeling om de bezwering van de ritmes er terug wat in te krijgen, na enkele eerder met ballades gedragen albums. Het was ook een leuk parcours om op zoek te gaan naar dat ander uiterste van Dez Mona, een weg die we al eens waren ingeslagen met ‘Origin’ eigenlijk.
Er zitten, ondanks dat, toch ook enkele eerder melancholische songs tussen, waar je je ziel bloot legt binnen een weemoedig kader; “The Power” bezorgt me rillingen… ook hier een bewuste keuze om ook die tour op te gaan?
Dat melancholische is ook gewoon Dez Mona in een notendop, het zou wat raar zijn moesten we plots lichte, vrolijke pop muziek gaan maken. Dan is het gewoonweg niet meer Dez Mona. Dat is ook een beetje de oefening, als je nieuwe platen maakt. Op zoek gaan naar die balans om jezelf als band heruit te vinden, het heeft geen zin om twee keer dezelfde plaat te maken. Zo zitten we niet in elkaar. Maar je moet jezelf kunnen blijven uitdagen om ergens de balans te vinden tussen uitersten.
Op de plaat springt er een song enorm uit “The One” blaast ons omver, een heel andere wending die ik niet gewoon ben van Dez Mona, zitten daar perspectieven in naar de toekomst toe, om ook die kant op te gaan ...
Het was voor ons ook nieuw, het is een nummer dat Sjoerd heeft geschreven. Sjoerd is wel met iets heel andere dingen bezig, en kwam daarmee af. Ik was direct verkocht. Hjj twijfelde dus, of dit wel Dez Mona song was. Ik antwoordde ‘we gaan daar Dez Mona van maken’ het is dus zeker een nieuw element dat we toevoegen hier, maar toch bevat het ook dat tripperige dat we hebben gebruikt bij ‘The Back Door’ vroeger . maar we zijn er heel blij mee, het brengt ons ergens anders en we gaan daar in de toekomst zeker en vast meer mee doen.
Nu we daar aanbeland zijn, jullie hoeven niets meer te bewijzen, hebben al zoveel mooie dingen gedaan en doen het nog maar eens. Waar blijft die inspiratie toch vandaan komen?
We maken gewoon ontzettend graag muziek, en als we het gevoel hebben dat we iets te vertellen hebben gaan we daarmee aan de slag. Die muziek zit zodanig in ons DNA dat dit allemaal heel natuurlijk groeit. We zijn nooit een band geweest die teveel nadenkt over wat ze gaan doen, het is gewoon ontzettend moeilijk om zoiets te analyseren net omdat het allemaal zeer natuurlijk is gegroeid door de jaren heen. Vanaf dat je het gevoel krijgt dat je bent uitverteld, dan moet je dat durven erkennen, en dat is bij ons nog steeds niet het geval. Kortom, door de jaren heen groei je daar gewoon in ‘hoe maken we onze liedjes’ laat het ons daar bij houden.
De schijf werd voorgesteld in de AB op 19 oktober, de rest volgt nu zeker … Hoe voelde (of voelt het) om na al die corona tijden weer echt op het podium te mogen staan …
We doen nu vier release concerten, één in AB – was op 19 oktober – dan nog eentje in Wilde Westen (Kortrijk), Handelsbeurs (Gent) en De Roma (Borgerhout) dan stopt het even. Om daarna vanaf januari op tour te vertrekken doorheen Vlaanderen en Nederland. Die data staan allemaal aangekondigd op onze website.
http://www.dezmona.com/concerts/
at zijn je persoonlijke verwachtingen van deze nieuwe plaat?
Wat ik fijn zo vinden is dat we via deze plaat, ook richting de buurlanden, onszelf terug op de kaart kunnen zetten. Ook wat meer staande club concerten kunnen doen. omdat, dat merkte ik ook bij de try-outs, voor een staande publiek een andere ervaring is dan voor een zittend publiek. Hoewel ik dat ook graag doe in theaters optreden. En in verlengde daarvan terug festivals kunnen doen, want dat hebben we de laatste jaren bijna niet meer gedaan. Mede omwille van het karakter van de vorige platen, dat was beetje moeilijker om te programmeren op festivals, ik hoop en denk dat dit met deze plaat wel gemakkelijker zal gaan. Ik doe ontzettend graag festivals, omdat dit leuke plekken zijn, maar ook plekken waar mensen je gemakkelijker kunnen ontdekken.
Ondanks die lange weg die je hebt afgelegd, lijkt het me nog steeds moeilijk om als Belgische band (of artiest) echt ‘door te breken’ een Belg staat nu eenmaal zeer sceptisch als het om eigen kweek gaat, ondervind je dat ook?
Wat ik vooral bijzonder jammer is, een band wordt nogal vlug in een vakje geduwd. En eens je in dat vakje zit, geraak je in Vlaanderen en België daar niet gemakkelijk meer uit. We ondervinden dat, als we onze muziek willen promoten naar bepaalde radio zenders de reactie krijgen ‘’jullie zijn toch een radio 1 groep’.. ons streefdoel is een zo ruim mogelijk publiek te bereiken van alle leeftijden, mensen die zich er kunnen in vinden en fan worden. En om dat doel echt te bereiken, is het toch een enorme strijd hier in ons landje. Ik heb echter geleerd om mezelf daar niet teveel om te frustreren. We hebben een parcours afgelegd waar we trots mogen op zijn, ik hoop alleen dat een nieuw publiek ons nog wil leren kennen en appreciëren.
Ik citeer even een oud interview dat ik ergens heb gelezen ‘’ Toen ‘Pursued Sinners’ verscheen, zei je dat je die plaat enkel had opgenomen omdat dat handig was om optredens te krijgen.’’ Is dat een stelling waar je na al die tijd nog steeds achter staat of hoe moet ik dat zien?
Ja, toen was dat heel hard zo. Nog steeds eigenlijk. Voor ons is het nog steeds de bedoeling, als we een plaat uitbrengen, om die live voor te stellen dat is voor ons een logische evolutie. Dat hoeft niet altijd, er zijn perfect genoeg bands die een plaat uitbrengen maar daarom er niet per se mee optreden… het kan dus, maar voor ons is dat na twintig jaar nog steeds de belangrijkste reden om een plaat uit te brengen , ja. Ermee kunnen optreden.
Zijn er na al die tijd nog ambities of doelstellingen die je als artiest wil bereiken (wereld dominantie is zo afgezaagd e)
Persoonlijk zou ik nog graag eens een jazz plaat willen maken, volgens de oude stijl. Dat is dan persoonlijk. Maar wat Dez Mona betreft, zijn we op het moment zodanig gefocust op die nieuwe plaat dat we niet verder kijken dan dat. Ik heb zeker niet het gevoel dat ik uitverteld ben of met Dez Mona uitverteld ben, dus dat komt wel goed. Er komt dus zeker nog iets op ons pad, maar wat? Dat zal de toekomst wel uitwijzen.
Bedankt voor dit fijne gesprek, ons zie je in Handelsbeurs op 29 oktober, veel succes met de release van jullie nieuwe plaat
Pics homepag @Filip Van Roe
Het album te beluisteren & te koop via deze link: https://link.newsdistribution.be/LooseEnds
Dez Mona tourt dit najaar en voorjaar door gans Vlaanderen. Aangekondigd op de website: http://www.dezmona.com/concerts/
Nederlands 
Français 
