Wij houden van bands en artiesten die na al die jaren zichzelf proberen heruit te vinden. Cabaret Voltaire wordt beschouwd als één van de pioniers van de industriële muziek.
De band is al actief van 1973! In de jaren heeft Cabaret Voltaire altijd zijn stempel gedrukt op het genre; in eerste instantie als trio, Chris Watson, Richard H. Kirk en Stephen W. Mallinder; later als duo. In 2014 blies Richard H. Kirk Cabaret Voltaire na een lange pauze nieuw leven in . En nu is er , een kwart eeuw na de laatste plaat, een nieuwe 'Shadow Of Fear', een meesterwerk van industrial muziek kun je wel zeggen .
Al vanaf “Be Free”, een donker elektronisch staaltje , worden we op onze wenken bediend. Uiteraard hoor je de stokoude Cabaret Voltaire , maar de band klinkt niet gedateerd. “The Power (of there knowledge)” laat een band - of toch een top artiest - horen die zijn grenzen in het genre aftast.
“Universal Energy” is  energiek .Cabaret Voltaire verstaat de kunst je te hypnotiseren, door het klankentapijt en de aanstekelijke beats. Ook afsluiter “Vasto” zet het in de verf.

Cabaret Voltaire heeft lang gewacht om iets nieuws op de markt te brengen, en stelt dus zeker niet teleur. Kirk  haalde alles naar boven die  eigen zijn aan het concept van Cabaret Voltaire; hij wist het verder te verfijnen en uit te werken. Hij tast grenzen af en durft buiten de lijntjes te kleuren . Cabaret Voltaire, intussen een solo project van Kirk, zit in het genre stevig op de troon. Een donkere , aanstekelijke industriële topplaat  dus.

Tracklist: Be Free 06:24 The Power (Of Their Knowledge) 06:30 Night Of The Jackal 06:37 Microscopic Flesh Fragment 06:02 Papa Nine Zero Delta United 07:43 Universal Energy 10:58 Vasto 07:40

Tombstones In Their Eyes is een psych rock band uit Los Angeles die sinds 2015 aan de weg timmert. De invloeden van Tombstones In Their Eyes zijn uitgebreid, van Mogwai over Electric Wizards naar Melvins. We menen zelfs Pink Floyd te herkennen.
Kenmerkend aan de band is een sound die langzaam maar zeker open getrokken wordt tot een hemelse climax. Tombstones In Their Eyes biedt een veelkleurig palet aan. De combinatie van die  psychedelisch bevreemdend aanvoelende klanken, met post rock en andere, die naar een climax gaan, zorgen ervoor dat je in een diepe trance terecht komt, meeslepend en oorverdovend; eind november kwam een verzamelplaat op de markt ,'Collection'.
Tombstones In Their Eyes biedt de fans dus een mooi overzicht; een collectie van songs uit de plaat 'Sleep Lover' (2015) tot 'Maybe Someday' uit 2019; het bestrijkt een periode van vijf jaar ononderbroken psychedelische shoegaze van een indrukwekkend hoog niveau.
De sterkte van Tombstones In Their Eyes is de emotionele beladenheid. Ook de ingetogeheid en het adembenemend mooie zorgt ervoor dat je rusteloze hart tot gemoedsrust wordt gebracht.
'Collection' is een perfect album  voor de shoegaze fans , die een kwalitatief hoogstaande band wil ontdekken. Negentien shoegaze nummers horen we, een emotionele, kleurrijke rollercoaster die ons op vele manieren raakt.

Tracklist: Sleep Forever - My Head Is Fighting Me - Happy - Gone Again - I'm Already There - I Can't See The Light - Bad Clouds - Everybody's Dead - You're To Blame - I Want To Fly - Separate - Always There - Another Day - Fear - Shutting Down - Take Me Home - Silhouette - Take Me Away - Nothing Here

psych/shoegaze
Collection
Tombstones In Their Eyes

We citeren even de informatie op de bandcamp pagina van Winterstille: "Xavier Kruth en Gerrry Croon ontmoeten elkaar als redacteurs van Dark Entries, een online Nederlandstalig muziektijdschrift gespecialiseerd in donkere muziek. Ze delen een voorliefde voor gothic rock, darkwave, symfonische metal en aanverwante stijlen, met een bijzondere liefde voor groepen als Goethes Erben, Sopor Aeternus en vooral Lacrimosa."
Onder de naam Winterstille brengt men met 'Puin Van dromen' een gevarieerd debuut uit , bestemd voor een ruim publiek.

“Drink Nog een Glas” zou je een kleinkunst parel kunnen noemen, maar het is veel meer dan dat. Het geeft aan hoe gevarieerd en doordacht dit duo tewerk gaat. We horen op het mooie “The Shores of Normandy” de verwevenheid van kleinkunst , folk en chanson, met een donker kantje, dat  fijngevoelig en toegankelijk klinkt; Ierse of Schotse folk komen boven drijven. We vallen dan ook voor dit duo en deze knappe plaat.
Bij elke song verrast Winterstille je aangenaam. Luister maar naar “Vrij zinnig lied”, een  kleinkunst song, die buiten de lijntjes durft te kleuren. Winterstille drenkt je bovendien in een bad van melancholie, maar kan ook dreigend, grimmig klinken. Trouwens, het duo brengt vele variaties aan in die chanson , folk en gothic , waardoor je er zelfs geen muziekstijl meer  kunt op kleven. Top. Het weemoedig mooie “Und sie Tanzten” bezorgt je een krop in de keel, binnen een verstilde omgeving.
In elke song laat Winterstille een  tipje van hun muzikale sluier los . Het maakt de plaat sterk en mooi . Wie houdt van avontuur in deze stijlen , haalt best 'Puin van dromen' in huis, dat gedrenkt is in pure schoonheid. Afsluiter “Als ik mijn leven overschouw” ondertekent dit nogmaals.

Winterstille bewandelt de dunne lijn van donker en licht en gaat van melancholie , weemoedigheid naar een  aanstekelijke sound , met een lach en traan.. Dat is Winterstille, in alle pracht, praal en glorie.

Tracklist: Drink Nog Een Glas 03:32 If I Would Only Know 05:49 Boze Wolven 03:27 Sans Rien Dire 05:55 Partizanen Van De Volle Maan 04:31 The Shores Of Normandy 04:40 Und Sie Tanzten 05:28 Vrij Zinnig Lied 03:51 Egmont Park 05:20 Als Ik Mijn Leven Overschouw 04:51

folk/chanson/goth
Winterstille
Puin van dromen

De pure, onvervalste rock- en alto country van Drive-By Truckers is diep geworteld in de Amerikaanse Zuidelijke staten en zorgt steevast voor pure energie op het podium. De band is sinds 1996 onderweg en heeft sinds die tijd voldoende zijn stempel gedrukt op het genre. Onlangs heeft Drive-By Truckers een nieuwe plaat,  'The New OK' ,uitgebracht ( in december op vinyl). De band bewijst na al die jaren aanstekelijkheid en krachtdadigheid te combineren en uit te stralen.
Drive-By Truckers straalt enorm veel energie uit op deze plaat. Er schuilt ook een boodschap, o.m. protest tegen Trump en C°. “The Perilous Night” is een protestsong , een verwijzing naar de dood van Heather Heyer, door een neonazi dood gereden, surplus de reactie van Trump hierop.
Het slotnummer is een cover van The Ramones uit 1981; In 2½ minuut gooit de band in de vuige rocker “The KKK Took My Baby away”, alle woede er uit.
Boosheid is de rode draad op deze bijzonder krachtige plaat; de warme stem durft een grimas, boosheid uit te stralen en de gitaarlicks klieven als een bot bijl. Ze zorgen ervoor dat Drive-By Truckers weer een ijzersterke schijf uitbrengt die van begin tot einde aan je ribben kleeft.
Drive-By Truckers bracht in de eerste maand van 2020 het buitengewoon fraaie ‘The Unraveling’ uit. Een plaat waarmee de band bewees nog steeds stevig te kunnen uitpakken. Het was oorspronkelijk niet de bedoeling nu al een nieuwe schijf uit te brengen, maar deze corona crisis heeft de plannen veranderd. Treurig zijn we daar niet om want opnieuw levert  Drive-By Truckers sterk material af, die je ook doet nadenken over toestanden in de wereld. ‘The New Ok’ is een rockende schijf, met een duidelijke boodschap.
Het  leuke is dat de band lekker stevig kan uitpakken; ook de soulvolle, bluesy songs, die eerder een rustpunt vormen,  overtuigen.


Tracklist: The New OK 04:25 Tough To Let Go 04:49 The Unraveling 02:43 The Perilous Night 04:36 Sarah's Flame 03:31 Sea Island Lonely 04:20 The Distance 04:05 Watching The Orange Clouds 05:15 The KKK Took My Baby Away 02:31

Francois De Meyer is een muzikant, componist enz , kortom, hij is letterlijk van enorm veel markten thuis. Dat bewees hij in het voorbije jaar reeds uitvoerig. Niet alleen waren er releases van het project Soapstarter, Kyem en Raveyards , hij heeft een eigen studio en brengt dan ook nog solo werk uit. In een uitgebreid interview dat we met hem hadden , deed hij dat allemaal uit de doeken. Je kan het interview nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/interviews/item/79407-francois-de-meyer-mensen-bij-wie-bij-wijze-van-spreken-een-hoek-af-is-intrigeren-me-het-meest-en-zijn-voor-de-uitwerking-van-mijn-projecten-dan-ook-een-ware-inspiratiebron.html
Francois De Meyer bracht nu een nieuw album uit vol piano muziek. We citeren ''Francois De Meyer brengt dit jaar zijn vierde album uit, een pianoplaat met de titel 'Ellipsis'. Elk nummer verwijst naar een andere maand van het jaar. De plaat neemt je mee op een reis door de tijd en de romantiek, met zachte melodieën en arpeggio's." Einde citaat.

Met “Januari” zet hij die reis op een ingetogen , bijzonder weemoedige wijze in. Het sluit ook  aan hoe dit jaar is verlopen. Somber, maar ook hoopvol uitzien naar betere tijden. Dat komt tot uiting in een kleurrijk klankentapijt op  “June” . Al te uitbundig wordt het nooit, maar het duidt toch aan dat Francois , ondanks die barre tijden, niet bij de pakken blijft zitten.
Elke maand klinkt nagenoeg hetzelfde,  maar ook net anders, meer sober, of meer doorleefd. Francois De Meyer zorgt voor een gevarieerde kijk op het jaar 2020. “November”, toevallig een van de donkerste maanden, klinkt iets meer somber dan de vorige songs.
'ELLIPSIS’ toont dus een veelzijdig man. Elke keer verrast hij je aangenaam, door net op het juiste moment, de juiste emotie aan te spreken.  “December” is een intens nummer vol uiteenlopende emoties en duurt meer dan vijf minuten. De klankentapijtjes doen  je lichtjes zweven, en raken ingetogen, sober je hart .

Francois De Meyer heeft een sterke plaat uit vol pianowerkjes; tristesse en hoop passeren telkens …

Tracklist: Januari 02:04 Februari 01:55 March 02:39 April 02:34 May 01:47 June 02:59 July 03:02 August 03:26 September 02:30 October 02:55 November 03:20 December 05:08

Piano
François De Meyer
ELLIPSIS

Rheinzand - Onze ambitie is niet zozeer de wereld veroveren, eerder de wereld verleiden

Het Gentse collectief Rheinzand bestaat uit producer en multi-instrumentalist Reinhard Vanbergen van Das Pop, dj Mo Disko van The Glimmers en zangeres Charlotte Caluwaerts van Tundra. Live worden ze aangevuld met Stéphane Misseghers (dEUS, Disko Drunkards) op drums en Bruno Coussée (MannGold) op bas.
Eén voor één muzikanten die goed weten waar ze mee bezig zijn. Met hun mengelmoes van elektronica en funky, exotische, trippy soundscapes zorgt de band voor een zonnig gevoel .  Rheinzand bewees het reeds op hun titelloze plaat die eerder dit jaar op de markt kwam.
Lees er gerust de volledige recensie nog eens op na: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/78099-rheinzand.html
Rheinzand heeft nog maar net het bericht ontvangen dat hun album werd uitgeroepen tot 'album of the year'. Een zeer sterke prestatie, en uiteraard dik verdiend. Via Live Streaming werd de plaat op 12 december voorgesteld in de Minard, Gent. Hierover schreven we een verslag
http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/80403-rheinzand-sound-of-ghent-aanstekelijk-dansfeest-gedrenkt-in-een-bad-van-melancholie.html
Ondertussen hadden we een gezellig gesprek met Reinhard, Charlotte en Mo over deze release, het streaming concert en veel meer.

Om te beginnen, hoe is de band ontstaan? Hoe is alles begonnen en hoe hebben jullie (met jullie drukke schema) elkaar gevonden?
Reinhard: Het is begonnen rond 2013, toen hebben Mo en ik een eerste nummer gemaakt, toepasselijk “The First Time” genaamd. Zes maanden later werkten we aan het tweede nummer . Vanaf toen is Charlotte erbij gekomen en waren we vertrokken, na het uitbrengen van een EP ‘The Way You Do’ in 2016. En toen waren we pas echt gelanceerd.

Met ‘Rheinzand’ brengen jullie een veelkleurige plaat uit boordevol funk, disco en trippy sound. Maar ook een streepje weemoed en melancholie. Mee eens, Hoe zou je zelf uw muziekstijl omschrijven?
Reinhard: Als je een plaat interessant wil houden voor uw publiek, is het belangrijk dat je daar veel kleuren in verstopt. Ook dat melancholische sluipt daar dan automatisch in, dat was ook de bedoeling. Een dansbare plaat uitbrengen, met dat streepje weemoed als extra daarbovenop. Zeker binnen dat dance/disco is het belangrijk dat allemaal aan toe te voegen om de aandacht van de aanhoorder scherp te houden.
Charlotte: En ook, zowel ik, Mo als Reinhard hebben toch een heel verschillende achtergrond, het is ook leuk dat ieder daar een beetje zijn eigen inbreng in verstopt in dit project.  Live voel je dat ook aan dat ieder zijn eigen ding daarin kan brengen, dat is voor ons heel belangrijk.

Ondertussen zijn jullie ook actief in andere gerenommeerde bands als dEUS en Das Pop en  Tundra. Hoe valt dit te combineren met Rheinzand?
Reinhard: Rheinzand is op dat vlak toch een beetje anders dan wat we bij onze andere bands doen. Wat we binnen dit project doen, heeft dus weinig  daarmee te maken…

Het is nu allemaal wat stil gevallen, maar hoe blijf je dit verder combineren met die andere bands, waar jullie het toch ook druk mee hebben?
Reinhard: dEUS ligt nu even stil, Das Pop ligt stil. En Wat Tundra en andere projecten betreft is het een beetje aftasten en zo, maar dat valt al bij al nog goed mee.
Charlotte: Door drukke agenda’s zijn we al eens verplicht geweest van zonder drums te spelen. Dat bleek ook heel fijn. De elektronische kant komt dan meer naar voor en Mo werd dan beatmaker van dienst.

Ik heb  jullie ook ‘live’ gezien in Gent via een streaming concert.  Live komt jullie muziek naar mijn mening nog beter tot zijn recht; kun je stellen dat Rheinzand een live band is? Of is dat wat ver gezocht?
Reinhard: Live is uiteraard nog een andere dimensie, als je live niet anders klinkt als op plaat ben je niet geslaagd in je optreden. Je versterkt elkaar ook meer op dat podium. Een plaat zet je op als het past, en live moet je er gewoon op dat moment staan als band. Die Live stream  zit dan weer tussen die twee, je kunt dat niet echt zien als ‘live spelen’ . Je mist de connectie met het publiek, ook al weet je dat ze daar zijn en zitten te kijken.
Charlotte: Je kunt je bij die live stream wel iets voorstellen, omdat er sowieso klank en beeld bij is, ook wij op het podium. Maar zonder publiek dat daar in de zaal zit , voelt het snel toch wat bevreemdend aan.

Hoe heb je die live stream beleefd? Zo zonder publiek optreden moet toch raar doen
Reinhard: Het is een beetje zoals het maken van een lange video clip deze show. Het is ook een nieuw medium dat we moeten leren kennen eigenlijk, eerlijk gezegd.
Mo: Het voelde ook een beetje aan als een langgerekte repetitie  zo zonder publiek, ook al weet je dat er mensen zitten te kijken zoals hierboven aangegeven. Het was op zich wel intens, maar met publiek erbij kan het enkel nog intenser zijn dan nu…
Charlotte: En ook, je doet ook andere dingen dan als je voor een publiek speelt. Je gaat dan meer af op de reactie van dat publiek, En ja – zoals hierboven gezegd – je weet dat er mensen zitten te kijken. Maar mist de interactie met je publiek toch enorm.

De andere reden van dit interview is de release van jullie debuut. Hoe waren de algemene reacties tot nu toe?
Reinhard: Heel goed eigenlijk, plaat van het jaar in Manchester.
Charlotte: Door de positieve reacties in het buitenland, krijgen we ook hier plots wat meer aandacht voor deze plaat. Ze vinden ons daardoor gemakkelijker. Er is namelijk een groot overaanbod, dus je kunt dat extra duwtje in de rug als band wel gebruiken. En dat de mensen dus wel degelijk naar onze muziek luisteren, is zeer positief.
Mo: Het is gewoon zeer moeilijk om binnen de maalstroom aan releases er dus echt bovenuit te steken, sinds de plaat uitkwam in Maart zijn er massa nieuwe releases bij gekomen, om de aandacht – zeker in deze tijden – dan scherp te houden is niet simpel, maar dat blijkt toch goed gelukt aan de reacties te zien en horen.

Het valt me – in het algemeen – op dat er enorm veel releases zijn dit jaar?
Reinhard: Dat is ook zo, maar dat gaat op een moment toch weer wat meer stil vallen. De bands die nu iets uitbrengen, haalden hun budget uit optredens van 2019. Bands die budget nodig hebben uit optredens om hun opnames te betalen gaan het in 2021 moeilijker krijgen.
Dus dat gaat wel een terugval van releases met zich meebrengen, vermoed ik. 
Mo: Langs de andere kant denk ik dat er veel bands zich dit jaar een beetje hebben ingehouden, om die reden dat ze niet kunnen optreden. En die zullen dan in 2021 wel volop releases uitbrengen, waardoor er een overvloed zal zijn dat jaar. Vooral die grotere releases dan, die het hebben kunnen uitstellen en dan volop zullen kiezen voor uitbrengen van nieuw werk.

Om nog eens terug te komen op dat streaming concert in Gent. Er was tijdens de ganse set een graffiti kunstenaar aan het werk. Die maakt prachtige tekeningen op het podium terwijl de band weer een song inzet . Ik vond dat een enorme meerwaarde, hoe hebben jullie elkaar gevonden?
Mo: Die kunstenaar is Benjamin Van Oost en is een vriend van ons. Hij werkt onder de naam Studio BamBam. We hadden gewoon in de set een virus nodig. Dit gaf een mooie link naar de huidige situatie. We hebben hem gevraagd daar iets mee te doen tijdens de set. En Benji bewoog zich dus over dat hele podium als een virus dat langzaam het hele podium innam, zoals dat virus waar we nu mee zitten ook ons leven inneemt.
Reinhard: Het was een beetje in samenwerking met Fleur Boonman die de regie heeft gedaan, dat we op dat idee zijn gekomen. Zij heeft het concept en extra beelden verder uitgewerkt waarbij Benji dus het virus was dat het podium overnam.

Het onderwerp van het jaar: Corona. Zijn er bij jullie plannen in het water gevallen? Welke?
Reinhard: Onze plaat is uitgebracht net voor de eerste lockdown, we gingen overal spelen om die plaat voor te stellen. Dat is dus helemaal niet gebeurd. Langs de andere kant, het was niet voor ons alleen zo, dat was voor iedereen een beetje het geval.
Mo: Het was op dat vlak wel frustrerend omdat we er echt klaar voor waren, maar we stonden niet alleen in die situatie zoals Reinhard zegt.
Reinhard: En ook nu dat we daar in Manchester als plaat van het jaar worden uitgeroepen, in een normaal jaar staan we daarmee in het buitenland zeker op het podium.

Ik hoor soms bands en artiesten zeggen dat deze crisis uiteraard een streep door de rekening is , maar vaak ook een tijd om te herbronnen. Ook bij jullie?
Mo: Ja maar bij ons was alles klaar.
Reinhard: Ik ken bevriende muzikanten die zich verveelden eigenlijk, maar andere konden die tijd net wel gebruiken om te herbronnen. Het is allemaal zeer verschillend. Ik denk ook dat het is hoe je daar als persoon mee omgaat, dat het dus weinig te maken heeft met de band zelf. Als je als persoon u daar kunt in vinden, dan kan dat zeker. Maar voor ons was het als band zeker niet het geval, net door die release en dat we er niets konden mee doen.
Charlotte: Dat is ook zo, er zijn mensen die me zeiden ‘’ik heb dit of dat altijd willen doen, en nu pas heb ik daar echt tijd voor’’. Maar zoals gezegd het ligt voor iedereen persoonlijk anders.

Hoe denk je persoonlijk dat cultuur en horeca, twee sectoren die heel hard getroffen zijn, deze crisis zullen overleven?
Mo: Op dat vlak moet het ergste nog komen, niemand zal dit zomaar overbruggen. Het is dan ook belangrijk dat mensen muziek blijven aankopen, ook in deze tijden. Maar er zullen onvermijdelijk in veel sectoren slachtoffers vallen.. helaas.
Reinhard: Het is een beetje afwachten, er zijn zelfs mensen die binnen deze crisis een nieuwe zaak hebben opgestart. Wat het muzieklandschap betreft … Als bijvoorbeeld een festival als Werchter of zo zou overkop gaan, wordt dat landschap volledig hertekend… dus ook die impact en zo, het is allemaal wat koffiedik kijken voor velen.
Mo: Er zullen ook muziek liefhebbende organisatie het loodje moeten leggen, omdat ze gewoon geen reserve hebben en zo.. en andere zullen het net overleven.
Reinhard: Wat festivals en concerten betreft de middenmoot zal het wel het zwaarst te verduren hebben, de kleintjes zullen deze zomer wellicht wel kunnen doorgaan – desnoods corona proof- de grote is dus afwachten, die hebben misschien meer reserve. Maar die middenmoot? Dat wordt niet simpel..

Live optreden zit er voorlopig nog niet in. Maar toch wat zijn de verdere plannen voor 2021?
Reinhard: We hopen volgende zomer nog te kunnen optreden, uiteraard. Er komt ook een remix album aan. En we zijn al met nieuwe nummers bezig, dus in het najaar 2021 of begin 2022 een nieuwe plaat.
Mo: Wat live optreden betreft, gaat het ook afwachten zijn of er nog plaat is. Want alle optredens zijn verschoven, dus ook die bands moeten worden ingepast in de affiches. Hopelijk is er nog plaats over voor ons ergens.

Wat zijn de eigenlijke ambities van de band? Buiten de wereld veroveren met de perfecte dansplaat, die jullie nu hebben uitgebracht?
Mo: Onze ambitie is niet zozeer de wereld veroveren, eerder de wereld verleiden. (haha)
Reinhard: En ook in het buitenland, eventueel de meer Zuiderse landen, kunnen optreden. Dus vooral veel live spelen, in binnen en buitenland. Zuid-Amerika en dergelijke meer. Dankzij onze spotify hebben we wel wat succes in Mexico bijvoorbeeld, dus waarom niet?

Nu we het daar over hebben , hoe sta je tegenover Spotify? En sociale media?
Algemeen: Nee en ja, het medium op zich – om een band te ontdekken – is eindeloos. Maar je verdient er als muzikant niets aan, en dat is gewoon oneerlijk. Spotify moet gewoon de muzikant meer vergoeden! Ze verdienen daar miljarden mee, en de muzikant krijgt de kruimeltjes. Dat is bijzonder oneerlijk aan dat medium.. Er is natuurlijk een markt voor die veel breder is dan de radio, zoals hierboven al wat aangegeven, je ontdekt veel dankzij spotify, mensen ontdekken ons over de hele wereld daardoor. Maar het financiële plaatje daar knelt het schoentje toch. Dus laat het ons houden, we zijn wel voorstander, maar wat ze ermee verdienen moet dus gewoon eerlijker worden verdeeld, dat is het enige. Omdat het internationaal is, is het moeilijk om zoiets echt af te dwingen. Maar het gaat er ooit wel van komen, want zoals het nu gaat , kan gewoon niet blijven duren.

Pics homepag @Behangmotief & Democrazy

Laat het ons daarbij houden. Bedankt voor dit fijne gesprek, hopelijk doen we dat spoedig na een fijn concert van jullie.

Casco Phil - Sound of Ghent - Een opbouwende sound in uiteenlopende laagjes binnen een veelkleurig kader

In de ban van Beethoven?! Zeerzeker de laatste maand …
Op de tweede kerstdag was het de beurt aan de solisten van Casco Phil om zich te buigen over 'Beethoven Symfonie nr. 3'. Het concert werd opgenomen 27 september ll in de Oude Vismijn in Gent.
Als introductie citeren we even: ''Met de derde symfonie de 'Eroica' verlaten we resoluut de classicistische achttiende-eeuwse wereld van Haydn en Mozart. Alleen al de lengte van de symfonie geeft aan dat we met iets nieuws te maken hebben. Belgjes avontuurlijke kamerorkest Casco Phil speelt een nonet-versie, met vier strijkers en vijf blazers, van de hand van Carl Friedrich Ebers.'' (Bron: https://soundofghent.be/event/gent-festival/beethoven-3-casco-phil )

Het collectief zet je meteen op het verkeerde been … Op speelse wijze geven ze de indruk dat ze elkander proberen te overtroeven. Het biedt een bijzonder interessante totaalbeleving die van begin tot einde aan je ribben kleeft. Het is die wonderbaarlijke samensmelting van strijkers en blazers, die elkaar op een uitgekiende, kleurrijke wijze aanvullen,  die intrigeert. Verleden en heden verbinden, is de grote uitdaging van elk modern collectief.
De vorige passages waren al sterk overtuigend. De organisatie van deze evenementenreeks ‘symfonieën van Beethoven’ hebben dus oog voor kwaliteit. De solisten van Casco Phil slagen zondermeer in hun opzet. Van bij het begin van de set werd reeds een tipje van de sluier gelicht. Zo zie je cellistes naast de violist. De wisselwerking tussen hen is van groot belang in het concert. In uiteenlopende laagjes passen de puzzelstukjes door een streepje cello en viool , gesterkt door die mooie blazers. Een kleurrijke totaalbeleving dus die je wegvoert naar het verre verleden, maar je met beide voeten in het heden houdt. Het bewijst dat deze symfonie vernieuwend en grensverleggend is.  Het wordt in een klein uur  in de verf gezet door dit bijzonder talentvolle collectief aan topmuzikanten die Beethoven’s compositie letterlijk doen herleven in een hedendaags kader.

Er hing magie in de lucht. We lieten ons  gewillig meevoeren naar verre oorden, gestuwd door de hemelse combinatie van strijkers en blazers die ons  in diverse lagen elke uithoek van de kamer laten  zien …

De solisten van Casco Phil waren op deze avond: Maximilian Loshe - Viool; Pieter Jansen - Viool; Sander Geerts - Viool; Aleksandra Lelek - Cello; Femke Van Leuven – Fluit; Geert Baeckelandt - Klarinet; Yuko Fukumae - Klarinet; Rik Vercruysse - Horn; Michel Leveugle – Horn

Eerdere live streams
B'Rock Orchestra 'Beethoven Symfonie 1': http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/80375-b-rock-orchestra-sound-of-ghent-de-magische-kruisbestuiving-tussen-cello-viool-en-blaasinstrumenten.html en
'Beethoven Symfonie nr. 2', voorgesteld door solisten van Anima Eternal: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/80438-anima-eterna-sound-of-ghent-beethoven-wordt-ontleed-van-een-dunne-lijn-tussen-intense-stilte-en-geluidsmuren-omver-blazen.html

Organisatie: Festival Van Vlaanderen, Gent

Sinds 1999 heeft het Brussels Jazz Orchestra zijn stempel gedrukt op de Belgische jazz. Ze heeft bovendien een indrukwekkend repertoire opgebouwd.
De band stond nu onder de noemer 'Footprint' op het podium van Muziekcentrum De Bijloke, Gent. Vooraf was er een interview met de artistieke leider van Brussels Jazz Orchestra, Frank Vanganée; hij deed er de toekomstplannen uit de doeken, en stelde ook een project voor met Osama Abdulrasol,

De man mocht trouwens deze avond op gang trekken, met een korte set. We citeren: 'In the spotlight’, Osama Abdulrasol. ‘Vlak vóór de bigband het podium opkomt, geven we een solomuzikant vrij spel’. Een kwartier lang stonden de spots op de Iraakse qanunspeler Osama Abdulrasol. Een veelzijdig man, die al samenwerkingen had met het Antwerp Symphony Orchestra, Balkan-icoon Goran Bregovic, choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui, Brits singer-songwriter Tom Robinson en wijlen Gorki-zanger Luc De Vos. Met zijn qanun of Arabische harp neemt hij je mee op een magische reis.'
Osama Abdulrasol (****) mocht dus de spits afbijten, met een kort maar krachtige set. Helaas liet de audio het in het begin afweten, waardoor die start wat de mist in ging. Maar eens het euvel opgelost , hoor je een muzikant die zijn instrument niet zomaar bespeelt, de klanken die hij uit die ganun tovert , zorgen voor een magische sfeer die je doen wegzweven naar verre oorden . Zijn klankentapijt grijpt je bij het nekvel grijpen en eens onder hypnose, vergeten we de alledaagse zorgen. Osama speelt eigenlijk geen ganun, hij doet dat instrument op intense wijze tot leven komen. Een muzikant te koesteren!

Een aanstekelijke klankentapijt in een breed gevarieerd kader weet het Brussels Jazz Orchestra (*****) moeiteloos aan te bieden
De set start met een song “Neige” geschreven door de pianiste Nathalie Loriers . Dit collectief top muzikanten speelt dus eigen composities en het werk van anderen, van o.a. Bert Joris, die zeer sterk verbonden is met het DNA van de bigband, wat bleek uit het korte interview.
Een song werd zelfs in première voorgesteld, geschreven door trompettist Pierre Drevet.
En daar hield het niet mee op. Elke song kreeg een korte introductie. Frank spreekt zijn publiek dus ook aan en stelt zijn muzikanten één voor één voor. Sjiek om een publiek aan te spreken in een lege zaal én die je niet ziet. De fans konden het in de chat wel appreciëren.
De rode draad in de muziek van het  Brussels Jazz Orchestra zijn wellicht de blazers,  instrumenten als trombone, trompet en saxofoon. Een intens mooie , kleurrijke ritmesectie dus. Een betoverende piano en contrabas vullen aan , net als de aanstekelijke gitaarriedels en de drumpartijen die durven aan te zwellen en geluidsmuren kunnen doen trillen.
De uiteenlopende laagjes in de sound vervelen geen seconde. Het collectief brengt een gevarieerd aanbod of start met een nieuwe insteek; soms is het de piano die de toon aangeeft, anderzijds is er een drum solo die aan de ribben kleeft. Het benadert de perfectie!

Brussels Jazz Orchestra opent een bonte , kleurrijke wereld door de boeiende improvisaties, met jazz als uitgangspunt . Elk van de muzikanten bespeelt zijn instrument op technisch hoog  niveau. Het enorme spelplezier en enthousiasme dat Brussels Jazz Orchestra etaleert op het podium, zonder publiek, is hartverwarmend. Ze zijn  sterk op elkaar ingespeeld. Verrassend en Mooi. Wat een aangenaam combo!

CD's kunnen worden aangekocht via volgende link: https://bjo-store.myshopify.com/collections/cd
Check gerust de site voor meer info https://www.brusselsjazzorchestra.com/ of www.debijloke.be

Pics homepag @Brussels Jazz Orchestra FB

Organisatie: Brussel Jazz Orchestra ism De Bijloke, Gent  

Armed Cloud - Einddoel? Dat we ook op de nationale radio worden gedraaid of zo. En ook gewoon in het buitenland kunnen spelen zoals Noord- en Zuid-Amerika of Japan

De Nederlandse progressief/symfonische metal band Armed Cloud timmert al circa 10 jaar aan de weg. Ondertussen kwamen één EP en twee full albums op de markt. ‘Obsidian Desert’ in 2015 en ‘Master Device & Slave Machines’ in 2017. Eind november lag de nieuwste schijf op de toonbank: ‘Torque’. De band draait een bladzijde om op deze nieuwe schijf , durft buiten zijn comfortzone te treden en kleurt lekker buiten de lijntjes zonder echt te raken aan de basis waarrond de band is ontstaan .
Onze recensie over ‘Torque’ kun je hier nalezen
http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/80407-torque.html
We hadden ondertussen ook een fijn gesprek met Daan Dekker over deze release, de evolutie van de band in het verleden, het heden en de toekomst. En uiteraard ook over deze corona tijden waarin we leven, en hoe je daar als muzikant en mens mee omgaat.

Voor onze Belgische lezers die jullie beter willen leren kennen ? Kunnen jullie in het kort vertellen over het ontstaan van Armed Cloud?
De band is eigenlijk ontstaan als een soort repetitiebandje van voormalige gitarist Wouter van der Veen en bassist Boris Suvee . Rond 2011 werd dat verder uitgebouwd met Remco van der Veen (de broer van Wouter) op toetsen en drummer Kevin Brandts – die trouwens ook een zeer goede backing vocal had – en uiteindelijk ik als zanger. Vanaf dat moment stelden we vast, er liggen acht nummers klaar, we willen daar daadwerkelijk ook iets mee doen. We zijn met enkele van die songs naar de Pit Studio geweest van Hans Reinders die ook bekend is van zijn tributebands van Alice in Chains en U2, En uiteindelijk hebben we een eerste EP uitgebracht. Binnen de progressieve metal kreeg die opvallend goede recensies tot zelfs in Amerika bij een gerenommeerd magazine die ons drie sterren gaf, dat is voor enkele studentjes van in de twintig die pas komen piepen best goed (haha)! Daarna hebben we op een verzamelelpee gespeeld, onze echte doorbraak. Daarna is onze eerste drummer gestopt. Die kon door zijn job bijna niet optreden en zo. Met Rico Noijen , onze tweede drummer, hebben we dan uiteindelijk onze twee eerste albums uitgebracht.

Om te beginnen met een standaard vraag die ik iedereen stel ? Armed Cloud timmeren ondertussen circa 10 jaar aan de weg. Wat zijn zo een beetje de hoogte- en diepte punten?
Die verzamelelpee waar ik het over had , was eigenlijk een groot hoogtepunt, het was de ultieme doorbaak binnen toch de symfonische metal en progressieve metal scene in Nederland voor ons. En ook daarbuiten. Daarna hebben we enorm veel opgetreden, we hadden soms twee optredens per maand wat we nooit voor mogelijk hadden gehouden. We hebben toen ook Jampop gewonnen waar bands uit Nederland en België komen optreden. Die periode is dus wel heel belangrijk geweest voor de band. Een ander hoogtepunt is toch het eerste album dat algemeen zeer goed is ontvangen, mede ook dankzij de gelikte progressieve metal productie van Christian Moos. Voor het tweede album hadden we een crowdfunding met 120% opbrengst gedaan, ook dat werd goed ontvangen. Dat zijn toch ook enkele mijlpalen.

Over mijlpalen gesproken. Jullie debuut was zeker een mijlpaal als ik de berichten daarover lees. Heeft dat deuren geopend?
In die zin dat we daardoor konden optreden op toch wel wat gerenommeerde progressieve metal festivals, waar we telkens opvallend veel merchandiser verkochten. Je kunt dus stellen dat het op dat vlak zeker deuren heeft geopend.

Jullie tweede plaat ‘Master Device & Slave Machines’ was opvallend donkerder. Had dat een onderliggende reden toen?
Wouter is rond die periode bij ons weg gegaan. Hij had het gehad met metal en zit nu in de jazz. Die feel dat sluipt ook in zijn teksten. Ik herinner me ook dat een aantal mensen binnen de band in die tijd best wel een rottijd hebben gehad, en dat sluipt dus eveneens in de muziek op die LP. Daardoor zijn de songs ook minder up tempo, ook eerder groovy en zelfs naar de meer meeslepende metal, in de buurt van de doom zoals de latere Dio Black Sabbath had. Maar dat had dus allemaal te maken met die toch wel meer donkere periode van sommigen van ons.

‘Torque’ is zelfs opvallend lichtvoetiger, klopt dat?
Die titel komt van onze huidige drummer, de titel betekend gewoon ‘energie opwekken’. We stellen ook vast sinds onze nieuwe gitarist Kay Boutsen erbij gekomen is dat we zoveel energie hebben en daardoor beginnen we iets meer te experimenteren ook. Terwijl Wouter meer was te vinden voor Rainbow en de klassieke metal, is Kay dan meer voor Rage Against The Machine en dergelijke, en dat keert dus zeker terug in de sound op dit nieuwe album. Ik ben zelf ook half alternatieve muziek en half symfonische metal liefhebber. Ook onze toetsenist Remco houdt wel van een potje experimenteren. Die meer ‘alternatieve muziek touch’ is er dus mede door Kay zijn inbreng zeker ingekomen in deze plaat.

Ik hoor vooral een lijn tussen Dream Theater en Muse maar ook een streepje Judas Priest invloeden? Je mening
Die invloed van Judas Priest was eigenlijk niet de bedoeling, maar onze roots zijn wel daar. Want we zijn eigenlijk begonnen als Iron Maiden en Rainbow gerichte band om het zo te zeggen. Die hebben toch zeven jaar in onze invloeden verstopt gezeten. In de huidige context neigen we toch meer naar Muse dan Dream Theater, dankzij de inbreng van Kay en Remco. De invloed van Fates Warning en Savatage zal ook blijven uiteraard, maar nu neigen we toch meer naar het experimentele van Muse. 

Eerlijk gezegd hou ik niet van namedropping en zo, want jullie beschikken vooral over een eigen smoel zoals we hier zeggen. Je mening
Dat is ook gewoon zo, we hadden al vanaf het begin een eigen gezicht eigenlijk. Onze drummers, zowel onze vroegere als huidige, hebben een eigen drumstijl. Ook onze schrijvers Remco en zowel Wouter vroeger als nu Kay zoeken ook niet direct de standaard akkoorden uit. Dus ja we hebben zeker van in het begin af aan een eigen gezicht ontwikkeld.

De songs zijn vaak emotioneel, maar je belandt niet in een tranendal, eerder gaat het de weemoedige kant uit. Het is vooral een zeer gevarieerde plaat geworden. Je mening
Remco en ik zijn als tekstschrijven wel fan van songschrijvers die iets te zeggen hebben, dat kunnen zelfs gewoon singer-songwriters of zo zijn,.. Daarom gaat het ook die weemoedige kant uit bij ons. Ik ben bijvoorbeeld groot fan van Jeff Buckley, terwijl Remco een grote U2 fan is en die hebben toch allemaal songs waar ook een bepaalde melancholie en zo inzit. Dat sluipt dan ook in die nieuwe plaat uiteraard. Als je daarbovenop een gitarist hebt die met zijn gitaar durft experimenteren, dan is het plaatje compleet.

Armed Cloud bewijst met deze symfonische/progressieve klepper op eenzame hoogte te soleren, iets wat ze al veel jaren doen, en wat ze op dit derde full album over de hele lijn nog maar eens in de verf zetten. Je mening
De komst van onze nieuwe gitarist heeft daar een enorme rol in gespeeld. In het verleden was het zo dat Remco en Wouter kwamen met een soort, laat maar stellen, geraamte waarrond de muziek op plaat was opgebouwd. Nu met Kay en Remco die de muziek aanleveren , hebben we nog veel meer dan vroeger zelf kunnen schaven en veranderen of nieuwe ideeën naar voor kunnen brengen, dan vroeger het geval was. We zijn nu bijvoorbeeld met een nieuw nummer bezig, en dat wordt ook weer heel anders dan we gewoon zijn, doordat we elk zijn idee en inbreng daarin verwerken.

Hoe waren de algemene reacties tot nu toe?
Eigenlijk zeer goed. Zelfs toen de final mixes af waren. Een van onze grootste fans zijn vriendin (zij heeft zelfs een tattoo laten zetten van de band!) hebben we al even laten voor beluisteren. En die waren zeer enthousiast hierover. De zeer dynamische productie van Erwin Hermsen van Toneshed Recording Studio vonden zij ook een enorme stap voorwaarts! Vooral het feit dat de twee andere platen duidelijk progressieve metal gericht zijn, en deze toch wel meer de experimentele kant opgaat , trekt hen en blijkbaar velen over de streep. De recensies zijn dan ook opvallend lovend. Ook veel 8 of 9 of 4/5 als cijfers dus.

Wat me opvalt, in Nederland zijn jullie ondertussen toch uitgegroeid tot een van de grotere bands, in België niet  echt. Heb je daar een verklaring voor?
In het Noord-Westen van het land en Nederlands-Limburg heb je een echte prog scene als het ware. Daardoor kun je van daaruit best wel doorstoten naar een groter publiek toe. In Vlaanderen hebben we wel gespeeld, in Ledegem. Met een kermis en al. Dyscordia stond daar eerder ook. Daar zei men ons ook dat men liever hardere en melodieuze metal bands boekt, omdat de mensen dat gewoon leuker vinden. We zijn nog een beetje aan het zoeken, en dat zal voor na corona zijn, wat we kunnen doen om ook in Vlaanderen toch wat meer naam en faam te krijgen..

Hoe komt het toch dat jullie niet doorbreken naar een heel ruim publiek? Want dit is gewoonweg stadion rock vind ik. Pure klasse
In Nederland heerst enorm die mentaliteit ‘doe maar normaal, dat is al gek genoeg’. Om maar een voorbeeld te geven, Floor Jansen van Nightwish is nu pas echt bekend doordat ze aan dat programma ‘De beste zangers‘ heeft meegedaan, om maar te zeggen hoe men in Nederland tewerk gaat. Nightwish is nu toch geen klein bier binnen de internationale metal. Maar in Nederland kende haar niet echt iemand, binnen een groot publiek, tot vorig jaar dus… Dat is ook bij ons zo. Weliswaar zijn we bij Radio NPO 2 gedraaid in de Harde Bonanza, een metal podcast met gemiddeld 6000-10000 luisteraars per aflevering, maar durven ze het toch niet aan om een prime time metal programma op de radio te draaien, en dat is typisch Nederland dus. Braaf binnen de lijntjes kleuren.

Dat verwondert me toch een beetje, als je ziet hoe een Nederlander veel enthousiaster is over zijn nationale ploeg, dan wij Belgen die zelfs daar sceptische tegenover staan?
Dat is zo. Maar in de muziek is dat toch anders. Om nog maar een voorbeeld te geven. Within Temptation heeft gewoon het geluk gehad dat ze met ‘Ice Queen’ internationaal zijn doorgebroken. En zelfs zo een band die er dus daadwerkelijk staat, krijgt amper radio in prime time. Het zit er gewoon in om ‘niet te gek te gaan doen’ Zelfs Golden Earring krijgt moeilijk radio in diezelfde prime time, dat is toch geen klein bier.

Die hebben dat vroeger toch wel gehad?
In de jaren ’70 maar toen was het toch duidelijk anders dan nu. Toen was er ook meer een rock scene in Nederland dan nu.

Ik heb – om het over iets anders te hebben – een pakket ontvangen met een heel lekker biertje, een Nederlands pilsje met smaak ? hoe zijn jullie daarop terecht gekomen?
Het is een biertje uit Nederlands-Limburg. Onze drummer zijn beste vriend die heeft een neef en die is thuisbrouwer: Pater Ploeper is zijn biermerk. Die brouwt beperkte oplages voor feesten en bepaalde restaurants in Baarlo want daar woont zowel onze drummer als de neef van zijn beste vriend. We wilden voor dit album een originele promotiecampagne op poten zetten. Via onze drummer zijn we bij de neef van zijn beste vriend terecht  gekomen, om ons daarbij te helpen. Die heeft speciaal voor ons een biertje gebrouwen… Een twintigtal VIP pakketten hebben we gebruikt voor promotie naar pers, radio en anderen. We hebben ook gevraagd om enkele kratten opzij te houden voor als er een releaseshow in Sjiwa, het podium van Prog Power Europe moest komen, al is het maar voor twee keer 60 man. Dat biertje zal dus worden geschonken bij de release party als die er ooit komt.

Het onderwerp van het jaar? Corona ? zijn er bij jullie plannen in het water gevallen?
We hadden dus een release show gepland, voor 28 november. Het heeft er zelfs even naar uit gezien, toen in de zomer de cijfers wat beter werden, dat het nog zou kunnen doorgaan met bijvoorbeeld twee keer zestig man of zo. Uiteindelijk evolueert dat naar maar twee keer dertig. En toen werd het nog minder. Dan hadden we iets van nee dan liever niet en stellen we het beter volledig uit. We hebben met de organisatie al een contact gelegd, van zodra het wel kan (al is het maar voor twee keer zestig of zo) dat we direct zullen boeken.

Niet live kunnen spelen is wellicht het grootste gemis. Hoe ga je als muzikant (maar ook als mens) om met zo een crisis?
We hebben wel gezegd als we een live stream kunnen doen die gegarandeerd een goed geluid en technisch perfect in elkaar steekt , we dat eventueel zouden overwegen. En voor de rest, repeteren kunnen we – rekening houden met de afstandsregels en zo – gelukkig wel bij de drummer in zijn studio.

Zijn er mogelijkheden wat die live streaming betreft?
Niels Jensen, de vaste geluidsman van bands als Myrath, Anneke van Giersberen, DeWolff en het festival Prog Power USA zou een mogelijkheid kunnen bieden. Hij heeft ons gezegd, moesten jullie spullen nodig hebben voor een goede live stream doe ik het graag voor jullie. Die mogelijkheid houden we dus zeker open, moest er een aanbieding komen die dus perfect in elkaar is gestopt wat dat betreft. Dan gaan we met hem en bevriende camera mensen zeker eraan werken, maar als hij op tour is met een grote band of zo wordt dat moeilijk. Maar als het kan? Graag!

Hoe denk je persoonlijk dat de muziek, cultuur en ook horeca deze crisis zullen overleven? Want het ziet er niet naar uit dat voor midden januari  deuren zullen open gaan
We gaan in elk geval als het weer kan een benefiet doen voor Café de Meister in Geleen met twee bands van ons label in september 2021. Dat is een super gave muziekkroeg met enthousiast publiek, waarvan bijna de hele zaal dan je nieuwe plaat koopt! Wat de gevolgen zijn? De grote en middelgrote zalen zullen het denk ik wel redden. Sommige krijgen vaak al van de gemeente uit subsidies. Wat de bands betreft? Ik zie onszelf een beetje als eerste divisie en daarboven heb je wat wij Jupiler League noemen. Ik denk dat die Jupiler League bands die eerste divisie zullen over nemen. Want die eredivisie bands zoals Dream Theater, Metallica en Muse, die komen er wel uit. Maar de bands die er net onder komen die zullen ons, als eerste divisie band, wel een beetje kunnen verdringen omdat ze absoluut moeten optreden. En die worden misschien meer betaalbaar voor de kleinere zalen. Ik hoop natuurlijk dat wij nog wel kunnen optreden, want ook wij kunnen dat gebruiken!

Rond die echt grote bands is het dit jaar, op een paar uitzonderingen eventueel, zelfs heel stil?
Ja, maar die hebben een verkoopmodel. Die geraken er sowieso wel uit. Want, zodra die kunnen optreden, grootschalig, zijn die weer vertrokken zonder dat ze echt in de problemen zijn geraakt door dat model. En dat is het probleem voor die bands onder die grote bands, en voor ons. Wij moeten gewoon blijven uitbrengen, of men vergeet ons gewoon.

Voor de echt kleine bands wordt het een ramp vermoedelijk?
Ik ken al een paar vrienden die pas waren begonnen met een project, met vol enthousiasme, en zelfs al wat naam hebben binnen onze scene. Maar daar is dus nooit iets van gekomen, voor zulke bands is het dus nog moeilijker nu.

Wat zijn de verdere toekomstplannen?
We zijn nu bezig met een nieuwe song, en ik verwacht dat we nu en binnen twee jaar met een nieuw album voor de pinnen zullen komen. Ons plan is om de lijn door te trekken, met wat we nu hebben gedaan. Die symfo /prog een beetje te overstijgen, en de meer experimentele kant uit te gaan. Er ligt al een nummer met ene old fashioned Death Angel thrash metal-riff klaar. Een nummer met een black metal riff. Onze drummer heeft dan weer iets liggen dat de slepende weg op gaat. Kortom, het wordt een bont allegaartje waarbij we stevig buiten de lijntjes blijven kleuren.

Daan, ik heb u ook leren kennen met uw ander project Mother Bass. Dat avontuur is nu voorbij. Waarom?
We merkten toch dat het laatste jaar er minder songs uit kwamen, het was gewoon op. We lagen niet altijd meer op diezelfde lijn wat songs schrijven betreft. Dan merk je toch, wat de band betreft althans, dat het op is. Want alles blijft voor iedereen individueel dus doorgaan. Friso gaat ondertussen door met zijn gedichten en zo. Hij is ook bezig met een eigen project waar hij zijn eigen symfonische/progressieve en neoklassieke opera ei kwijt kan. Ik heb al iets gehoord en ik kan alleen maar zeggen dat Friso weer iets heel tofs gaat maken! De bassist Roel en ik zouden graag een akoestisch album uitbrengen met invloeden van Nick Cave , Kate Bush en die toestanden. Onze drummer is vader geworden, heeft een eigen onderneming en geeft drumles. En wonder boven wonder heeft ie het zelfs zeer druk. We zijn dus allemaal als goede vrienden uit elkaar gegaan, omdat we dus aanvoelden dat het eindpunt is bereikt wat de band betreft dan toch… Maar, er ligt wel genoeg materiaal om ooit nog eens iets op te nemen, dus wie weet binnen enkele jaren. Of dat nu twee of vier jaar is, we kunnen gewoon oppikken waar we gestopt zijn moest dat er ooit van komen.

Om af te sluiten, zijn er nog verdere plannen naast Armed Cloud. Misschien een solo album?
Ik heb iets liggen voor een solo ambient elektronisch experimenteel muziekproject waar ik heel graag iets zou mee willen doen, dat is nu even niet mogelijk. Maar die plannen zijn er dus. Met mijn of andere zangstemmen. Ik ben alleen dus nog op zoek naar iemand die met mij mee wil springen op dit project, want die heb ik voorlopig nog niet gevonden.

Wat zijn na al die jaren de verdere ambities? Is er ook een soort einddoel dat je voor ogen hebt?
Met Armed Cloud op Prog Power Europe spelen, maar niet als opener maar ergens in het midden van de affiche. En op zaterdag of zondag, en niet op vrijdag (haha)! Of een droom van ons is ook eens op Graspop Metal Meeting staan in een van de tenten eventueel. En persoonlijk, met dat akoestisch ding waar ik het net over had, we een band kunnen vormen en live iets mee kunnen doen. Live spelen is het voornaamste, en daarin kunnen groeien.

Om af te sluiten, waar zou je als muzikant willen staan binnen tien jaar?
Gewoon dat we ook op de nationale radio worden gedraaid of zo. En ook gewoon in het buitenland kunnen spelen zoals Noord-Amerika, Zuid-Amerika of Japan.

Bedankt voor dit fijne gesprek, hopelijk doen we dat spoedig over tussen pot en pint op een of ander festival of in een concertzaal

Briqueville is een goed bewaard geheim in ons landje. Ze zijn getooid in opvallende maskers en lange gewaden; ze treden op in de duisternis en live doen ze onze ziel branden in de hel. Telkens als de band optreedt, ervaren we een trip naar de donkerste zijde van ons onderbewustzijn . Hun platen ademen dezelfde mysterieuze sfeer uit, donker, grauw, geënt op oorverdovende, hypnotiserende metal.
We weten nog steeds niet wie achter de maskers schuilt; op hun nieuwe schijf 'Quelle' uitgebracht via Pelagic Records, laat de band nog steeds geen tipje van de sluier los.
De volledige recensie van 'Quelle' kun je hier nog eens nalezen:  http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/79967-quelle.html

Briqueville is live, nog meer dan op plaat dus, een intensere trip in de donkere krochten van de hel. Briqueville laat in de Minard, Gent, weliswaar niet voor een publiek, via de streaming, een perfecte kruisbestuiving horen van licht en duisternis, omhuld door een walm van mystiek en occultisme. Wat een intensiteit.
Een rilling loopt over onze rug als de gitaristen op ingetogen, lichtjes dreigende wijze hun riffs door de boxen laten loeien; het bezorgt ons een krop in de keel.
Registers worden open getrokken. Ook wat de lichtshow betreft. Je wordt door beeld als klank letterlijk omver geblazen.
Gehuld in het complete donker grijpt de band je al bij de eerste noot bij de lurven. Binnen een mysterieus kader, drijven ze het tempo langzaam op naar een climax waarbij je de grond onder je voeten voelt daveren.
Er is bovendien een bijzonder uitgekiende lichtshow; de kleuren gaan van wit naar groen over blauw naar paars zelfs ; alles ziet er nu even angstaanjagend uit, net als hun donker klinkende intensieve muziek.
Een vreemde uitziende man maakt vooraan het podium occulte rituelen, wat de sfeer ten goede komt. Je voelt je wegglijden naar je eigen Hel; ontsnappen is niet mogelijk. We laten ons hypnotiseren door hun voortdurend spel van licht en donker door de verschroeiende riffs die diepe groeven in het hart snijden.
De temperatuur stijgt bij elke song naar een kookpunt; walmen van occultisme voelen we in de huiskamer. Niet direct een gevoel van veiligheid dus , maar in de geborgenheid , die ze proberen aan te bieden , slaagt Briqueville erin beeld en klank op je netvlies te branden, je oorschelpen zodanig te strelen, dat het angstzweet je op de lippen staat. Het is vertoeven in de meest donkere hoek van je kamer; een donker kerstfeest buiten categorie dus.
Via deze livestream bewijst Briqueville zijn concept en zijn unieke positie in ons landje.

Het voortdurende spel van licht - duisternis, en de occulte taferelen zijn de rode draad in dit streaming concert. Een eeuwig gevecht , waarbij je als luisteraar verweesd achterblijft in de donkerste hoek van de kamer, nagenietend van de sound. Kortom, Briqueville is één van de best bewaarde Belgische geheimen.

Check https://smarturl.it/briquevilleDGTL

Organisatie: Democrazy, Gnet