Winterstille - Het is expliciet de bedoeling om mensen te bereiken die het zwaar te verduren hebben, en die in onze muziek een licht- of rustpunt vinden

We citeren even de informatie op de bandcamp pagina van Winterstille: “Xavier Kruth en Gerrry Croon ontmoeten elkaar als redacteurs van Dark Entries, een online Nederlandstalig muziektijdschrift gespecialiseerd in donkere muziek. Ze delen een voorliefde voor gothic rock, darkwave, symfonische metal en aanverwante stijlen, met een bijzondere liefde voor groepen als Goethes Erben, Sopor Aeternus en vooral Lacrimosa.”
Onder de naam ‘Puin van dromen’ brengt Winterstille een gevarieerd debuut uit, bestemd voor een ruim publiek. Naar aanleiding van deze uitgave hadden we een fijn gesprek met Xavier Kruth, die bovendien ook de toekomstplannen rond dit project uit de doeken deed.

Om maar met de deur in huis te vallen … Hoe is het project Winterstille ontstaan?
Het project is ontstaan door een ontmoeting tussen mij en Gerry Croon. We waren beide al van onze eigen kant bezig met muziek. Ikzelf speel reeds jaren in cafés en dergelijke, gewoon gitaar en zang. Gerry van zijn kant  heeft zijn eigen blazersensemble Crooniek, en is ook actief in een fanfare. Gerry was met zijn ensemble Crooniek op zoek naar muzikanten waarvoor hij arrangementen kon schrijven. Singer-songwriters dus. Zo een project liep al met Olivier Soil die ook in het Nederlands zingt, binnen de kleinkunst, folk en pop middens. Dat werd dan het project Olivier & Crooniek, dat in 2017 het debuutalbum ‘Demonen en Dromen’ uitgaf. Ik was naar de première geweest van het album. Zo kwam ik na het optreden aan de praat met Gerry die me vroeg of ik ook zin had om zo een samenwerking op te zetten. Toevallig was ik ook op zoek naar mensen waarmee ik kon samenwerken om mijn songs op plaat uit te brengen. Ik had geen zin om dat te doen met enkel zang en gitaar. Dus Gerry kwam op het juiste moment. Het was eigenlijk voor mij een geschenk uit de hemel als het ware.

Heeft de band naam een bepaalde betekenis?
Oorspronkelijk was het de bedoeling dat de band gewoon ‘Xavier Kruth en Crooniek’ zou heten, in navolging van dat project ‘Olivier en Crooniek’. Ik en Gerry vonden echter dat die naam ‘Xavier Kruth en Crooniek’ niet zo goed bekte. Daarom waren we op zoek naar een woord dat aansluit bij de muziek die we brengen, iets melancholisch, in dit geval de winter en de stilte en alles daaromheen. Daardoor zijn we terecht gekomen bij ‘Winterstille’, een Duitse vertaling van ‘winterstilte’. Gewoon omdat dit een romantische en melancholische weerklank had die paste binnen ons concept.

Volgens wat ik lees is er bij beiden een grote voorliefde voor gothic muziek. Maar eerder zou ik deze schijf onderbrengen onder chanson of kleinkunst, met een donker randje weliswaar. Hoe denk je daar zelf over?
De muziek leunt zeker aan bij de folk muziek, omdat het met akoestische instrumenten is gemaakt. Ook de kleinkunst invloeden zijn er zeker, mede omdat we Nederlandstalige songs brengen. We worden vergeleken met heel mooie namen als Boudewijn De Groot of Wim De Craene, dat is geen klein bier. Ik hou ook van die kleinkunst, maar ook van de Franse Chanson. Ik ben van thuis uit Franstalig. Artiesten als Charles Aznavour, Yves Duteil, Renaud en dergelijke meer spreken me zeker aan. Dus die link is zeker aanwezig in onze muziek.
Hoe we naar gothic kijken binnen dat concept is de vraag, want zowel ik als Gerry zijn enorme gothic liefhebbers. Eigenlijk kun je gothic niet zien als een muziekgenre. Net omdat je daar strekkingen hebt die neigen naar punk, metal, electro, industriële muziek, new wave, dark ambient, neoklassiek tot Einstürzende Neubauten of Goethes Erben en dergelijke meer. Gothic is dus een heel breed begrip. Wat ons betreft zit er dus wel degelijk een gothic sfeer in wat we hebben gemaakt. Je kunt het uiteraard niet vergelijken met The Sisters of Mercy of The Cure of zo. Maar toch. En  op die basis hopen we ook dat, net door dat wat donker randje, de gothic liefhebber hierdoor wordt aangesproken. We komen uit die gothic scene, dus het zou leuk zijn als we ook van die kant uit erkenning krijgen. Komt die eerder vanuit de kleinkunst of folk, dan is dat uiteraard ook mooi meegenomen.

Ik vergelijk de Gothic van nu ook een beetje met jazz. Men kleeft daar tegenwoordig ‘jazz’ op maar het is niet echt jazz meer. Het gaat naar ‘improviseren’, met een link naar… Ik zie dat jullie dat ook doen eigenlijk, muziek maken die geen Gothic meer is, maar die link daar naartoe is nog aanwezig
Het is ook niet dat we per se gothic willen genoemd worden uiteraard. We komen uit die scene en hopen gewoon dat we daar ook erkenning kunnen krijgen, maar als dat niet gebeurd is dat ook geen ramp. Als het eerder de mensen aanspreekt die houden van Nederlandstalige folk en kleinkunst dan is dat even goed. We zien dat vrij ruim.

Ik heb de plaat al een paar keer beluisterd. Hier volgen enkele persoonlijke bedenkingen: Ik vind dat er zelfs een bijzonder folkloristisch kantje zit aan ‘Puin van dromen’. zoals bij het mooie “The Shores of Normandy” waar plots Ierse of Schotse folk invloeden komen boven drijven. Wat is je mening hierover?
Dat klopt volledig. Ik wil het verhaal daarrond wel vertellen. Ik had een artikel gelezen over de landing in Normandië, uit de Tweede Wereldoorlog. En daar gaat het nummer dus ook over. Ik hield wat dat betreft wel van die nummers van  Eric Bogle die trouwens zelf een Schot is. En die heeft nummers geschreven over de eerste Wereldoorlog zoals ‘The Green Fields of France’, ‘No Man’s Land’ tot ‘The Band Plays Waltzing Mathilde’. Binnen die songs zitten door zijn afkomst Schotse akkoordprogressies. Het was voor mij een uitdaging om muziek te schrijven in de stijl van Eric Bogle. Dus slopen er bewust die Schotse en Ierse Folk  invloeden in ‘The Shores of Normandy’.

Het mooiste vind ik nog de vele uiteenlopende gezichten, een zeer kleurrijk allegaartje eigenlijk. Schipperen van melancholie naar soms zelfs grimmig, heen en terug. Wat is je  mening over deze opinie? En is dat een bewuste keuze?
Dat was de bedoeling. Gerry en ik zaten op dat vlak op dezelfde golflengte. We wilden niet twee keer hetzelfde doen op deze plaat, dus is elke song heel anders dan de vorige, misschien met de uitzondering van ‘Drink nog een glas’ en ‘If I would only know’ in het begin van de plaat. Maar voor de rest… De arrangementen zijn telkens anders, er zijn nummers met enkel gitaar en zang, of een uitgebreid arrangement en zo voort. We hebben er dus inderdaad heel bewust naar gestreefd om elk nummer op deze plaat een beetje anders te laten klinken.

Ook laten jullie niet echt volledig in jullie kaarten kijken, dat valt me ook enorm op. Ook daar bewust voor gekozen? Of zie ik het verkeerd
Dat gaat voort op de vorige vraag. We hebben effectief naar die verscheidenheid gestreefd, we wilden echt nummers die heel anders zijn. Daardoor gaat het van hier naar ginder, het is heel onvoorspelbaar. Als het dat is dat je bedoelt… Maar dat is dus, zoals gezegd, bewust zo gedaan.

Ik schreef ook: ‘Avonturiers onder de chanson, kleinkunst EN gothic mogen dit ‘Puin van dromen’ dus gerust in huis halen, een plaat waarbij een lach en een traan nooit ver weg zijn. Gedrenkt in pure schoonheid die al even veel uiteenlopende kanten uitgaat.’ Zien jullie jezelf als avonturiers? Of hoe moet ik het zien?
Ja, voor een deel wel. Het is sowieso al een avontuur om een plaat op te nemen. Daar zijn maanden werk in geslopen. Voor mij was dit toch een heel andere ervaring, ik heb wel meegewerkt aan cd’s van Gert Kleinpunk of Kinderen van Moeder Aarde. maar deze keer heb ik het proces van begin tot einde intensief meegemaakt. En dat is toch heel anders. En ook, je weet nooit hoe een nummer echt gaat klinken eens het op die cd staat. Ook dat is toch een onderdeel van dat avontuur. Op dit vlak alleen al kun je ons zien als avonturiers. Maar ook dus avontuurlijk in die zin van wat we daarnet al aangaven, het streven naar iets nieuws en verrassend in wat we doen.

Je had het over Gert Kleinpunk, gaat het ook niet vaak die richting uit bij jullie?
Het is anders en toch weer niet. Ik en Gert Kleinpunk zijn echt zeer goede vrienden, die op veel vlakken op dezelfde lijn zitten. Ook wat betreft folk muziek en Nederlandstalige teksten. Met dit verschil dat ik songs heb geschreven in verschillende talen, en Gert vasthoudt aan die Nederlandse taal. Hij spreekt me daar soms wel over aan, waarom ik dat doe. Ik snap het ook wel. Er is een soort druk naar muzikanten toe om in het Engels te schrijven en daar wil hij niet aan toegeven. Het is een soort statement om te zeggen ‘ik zing wel in het Nederlands’, en daar kan ik me wel in vinden. Er is nog een verschil, onze muziek van Winterstille is meer melancholisch terwijl Gert expliciet politiek getinte muziek maakt. Bij ons vind je dat ook een beetje terug in het nummer ‘Partizanen van de Volle Maan’. Maar het is niet onze bedoeling om politiek getinte muziek te maken. Afgezien daarvan komen ik en Gert zeer goed overeen. Ook wat die standpunten over onze maatschappij betreft zijn we het vaak eens natuurlijk.

Tot daar enkele persoonlijke bedenkingen, hoe waren de reacties tot nu toe?
Over het algemeen positief. Ik heb wel ergens een opmerking gekregen op facebook dat de zang soms wat vals is, ook was er in een review een reactie dat mijn zang niet altijd even toonvast is. Dat is een werkpuntje naar de toekomst toe, want we willen uiteraard nog meer maken. Maar het gros van de reacties zijn heel, heel goed. Er was ook iemand die zei dat de teksten redelijk somber zijn. Dat klopt wel ergens, als je de teksten leest zijn die eerder somber, maar dat is hoe we aansluiten op die gothic wereld eigenlijk. En bij de minder vrolijke kant van de mensheid.

Dat sombere dat jullie brengen voelt eerder aan als een donker dekentje tegen warme winteravonden of zo, ik voelde me daar zeer comfortabel bij
Dat is een mooie opmerking. Het was ook de bedoeling iets warm te brengen, wellicht klinkt folk sowieso wel iets warmer. We wilden ook een plaat uitbrengen die troost biedt, een rustpauze in het leven. Het is expliciet de bedoelingen mensen te bereiken die het zwaar te verduren hebben, en die in onze muziek een licht- of rustpunt vinden.

Live optreden zit er niet in voorlopig. Zijn er plannen om deze plaat voor te stellen?
We hadden een groot optreden gepland op 7 november, bij de uitgave van de plaat. Dat is door corona niet kunnen doorgaan. Maar we blijven eraan vasthouden. Zodra we terug kunnen optreden, zullen we op dezelfde locatie – de Sint-Antoniuskerk in Buken – alsnog optreden. Ik zou normaal op 5 januari een optreden geven voor Radio Benelux en dat is voorlopig nog niet afgezegd, maar ondertussen heb ik vernomen dat het waarschijnlijk niet doorgaat. Als dat doorgaat zal het sowieso een solo optreden zijn. Normaal zullen we daarna ook enkele optredens doen met de gehele band. Je moet je voorstellen: dat zijn tien man, inclusief een blazersensemble.

Eventueel de optie via streaming?
Dat hebben we ook overwogen, maar ook daar zit het probleem: we zijn met tien man en dat is te veel. Plus hebben we dus die blazers, en daar komt meer speeksel verspreiding bij kijken. Dat speelt ook nog eens een rol. Dus streaming met onze hele band in dezelfde ruimte wordt zelfs zonder publiek al moeilijk. We mogen zelfs niet repeteren op dit ogenblik met onze volledige band. Maar zodra het terug kan gaan we dat optreden, om deze cd te lanceren, op een of andere wijze zeker doen. En als we dat kunnen live streamen? Dan is dat zeker een optie.

Hoe sta je tegenover het feit dat bands en artiesten daar gebruik van maken? In Gent heb je ‘Sound of Ghent’ een samenwerking tussen o.a. Vooruit, Gent, Festival van Vlaanderen en Democrazy die dat toch al fijn hebben georganiseerd. Hoe sta je daar dus tegenover?
Er waren al ver gevorderde plannen om ons voorstellingsoptreden te streamen, vooral toen bleek dat er geen publiek aanwezig mocht zijn. We staan echt te springen om op een of andere manier die cd te promoten. Ik ben dus zeker geen tegenstander van die mogelijkheid.

Nu we toch over corona bezig zijn, zijn er bij jullie plannen in het water gevallen?
Ja, dat optreden waar ik het net over had. (haha) De cd heeft ook vertraging opgelopen door deze corona crisis. We zijn dit al gaan opnemen in december 2019 en januari 2020. Ook het mixen en masteren heeft door corona langer geduurd. Wat het label betreft, we zijn heel blij dat we op Wool-E Discs kunnen verschijnen. Die hadden ook wat twijfels om een plaat uit te brengen midden in de lockdown. Wat begrijpelijk is, je verkoopt midden in den lockdown toch wat minder dan als de mensen de plaat kunnen aanschaffen op een optreden of zo. Vooral dat laatste is voor een artiest enorm belangrijk, omdat de meeste artiesten net daar hun platen verkopen. En dat valt nu weg. Dus ja, begrijpelijk dat het label dat wat wilde uitstellen.

Hoe ga je als muzikant (maar ook als mens) om met zo een crisis?
Ik probeer me daar niet zo druk over te maken. Gerry heeft het daar wel wat moeilijker mee gehad, omdat we die optredens moesten afzeggen en zo. Kijk, ik werk ook in een sector waar corona aanwezig is, ik vind de maatregelen sowieso noodzakelijk en ga er zeker niet tegen protesteren. Ik probeer er dus ‘zen’ bij te blijven. Het is voor niemand leuk, zo een situatie. Van zodra het kan zullen we zeker optreden en zo, we staan te trappelen om dat te doen. Maar het moet absoluut veilig te zijn, dus ik probeer me daar niet teveel van aan te trekken.

Het zijn wellicht enkele standaardvragen die ik iedereen stel in deze tijden. Maar hoe denk je persoonlijk dat de muziek, cultuur en ook horeca (die behoren tot de zwaar getroffen sectoren) deze crisis zullen overleven?
Je moet dus heel goed begrijpen dat er een verschil is tussen mensen zoals ik die niet moeten leven van hun muziek, en zei die er financieel afhankelijk van zijn. Voor ons is het puur hobby, ons inkomen hangt er niet van af. Integendeel, wij stoppen daar geld in en ik denk zelfs niet dat we al het geld dat we erin stoppen nog ooit zullen terug zien (haha). Dat is dus een groot verschil met iemand bij wie zijn broodwinning afhangt van het wel of niet kunnen optreden. Voor die mensen is het nu enorm zwaar, dat begrijp ik volkomen. Nu, ik geloof dat cultuur en muziek altijd zullen overleven. Misschien met een andere insteek of zo, maar dit verdwijnt nooit. Ik denk ook aan die alarmistische berichten uit het verleden waarbij men zei dat muziek uitsterft omdat de cd het niet meer goed doet, mensen kopen geen platen meer… Dat werd al voor de coronacrisis gezegd. Mensen zullen echter altijd die nood voelen om zich op een creatieve manier te kunnen uiten. In die zin zal cultuur en muziek nooit verdwijnen. Maar het zijn uiteraard op het moment zeer moeilijke tijden voor de cultuurwereld.

Wat zijn de verdere plannen met de band?
We zijn eigenlijk al volop bezig aan de volgende plaat, meer nog, we zijn al een eind onderweg wat de opvolger van ‘Puin van Dromen’ betreft. Er zijn al enkele nummers klaar. We werken ieder in ons eigen kot. Het is enkel de vraag wanneer we terug kunnen repeteren en zo… Want dat is nu dus niet aan de orde. Ik ben er zeker van dat we daar verder kunnen aan werken in de loop van 2021, en dat die plaat ofwel eind 2021 of begin 2022 zal uitkomen. We zijn er in elk geval mee bezig.

Welke richting zal die plaat uitgaan? Dezelfde als ‘Puin van Dromen’?
Enerzijds zal er wel in het vervolg gewerkt worden van die eerste plaat, en langs de andere kant weer niet. Het zal zeker geen kopie zijn van de eerste. We blijven gewoon trouw aan onze stelling dat we absoluut geen twee keer hetzelfde willen doen, dus de tweede zal op dat vlak weer anders zijn dan de eerste.

Zijn er naast Winterstille nog projecten waar jij (en eventueel je compagnon) nog mee bezig zijn?
De meeste van mijn vorige projecten liggen al een tijdje stil. The Marchesa Casati zijn al jaren uit elkaar gegaan, Kinderen van Moeder Aarde staat ook al een tijdje op inactief. En Gert blijft wel muziek maken, maar heeft mij daar niet voor nodig. Hij heeft tegenwoordig een heel goede begeleidingsband. Ik heb naast Winterstille dus eigenlijk geen muzikale projecten.  Ik heb nog solo opgetreden onder mijn eigen naam, maar de nummers die ik vroeger solo bracht staan nu op die cd van Winterstille, dus dat ‘solo project’ is gewoon daar in verder gezet. Ik ga links en rechts wel nog eens solo optreden, als dat weer kan, dat wel. Gerry heeft met Crooniek wel andere projecten lopen. Hij heeft ook blazersarrangementen gemaakt voor Illuminine, het neoklassieke project van Kevin Imbrechts die ook gitaar speelt op onze plaat. Daar zullen zeker ook nog optredens van komen.

Om daar nog beetje verder op te borduren, wat zijn de eigenlijke ambities van Winterstille?
Dat is eigenlijk heel persoonlijk, en dus meteen ook mijn persoonlijke ambitie. Ik heb zelf best heel wat moeilijke periodes van depressie doorgemaakt. Als je me vraagt welke doelgroep ik met mijn muziek wil bereiken, zijn dat dan ook niet per se gothic, folk of kleinkunst middens. Echt geld verdienen zal hiermee wellicht niet lukken. Ik wil met mijn muziek net die mensen bereiken die dezelfde ervaring hebben gehad in hun leven en in onze muziek dus een troost en houvast vinden. Want 20% van de mensen heeft ooit in zijn leven geconfronteerd geweest met zulke periodes van depressie en dergelijke meer. Dat is dus eigenlijk meteen mijn grote ambitie. Mensen die het moeilijk hebben een lichtpunt geven in het leven door mijn muziek, en dus ook deze van Winterstille

Dank voor het fijne gesprek, hopelijk doen we dat spoedig over op een of ander concert tussen pot en pint

Om de muziek van een grootheid als Beethoven te spelen, moet je sterk in je schoenen staan.  B'Rock Orchestra gooit bij de streaming voorstelling van ‘Beethoven Symfonie nr. 1’ laatstleden, hun jaren ervaring in de strijd om de luisteraar ademloos te laten genieten. De magische kruisbestuiving tussen die instrumentatie, binnen een gevarieerd kader, bezorgt je koude rillingen.
Nu kregen we het streaming concert te zien van ‘Beethoven Symfonie nr. 2’, deze keer voorgesteld door solisten van Anima Eterna, onder het motto 'kleine bezetting, groot effect'. Dit concert werd opgenomen op 26 september ll.

Met Jos Van Immerseel op piano, vergezeld door Anima Eterna, krijgen we een virtuoos te horen en te zien die grenzen heeft verlegd binnen de klassieke muziek. De negende symfonie van Beethoven werd dan ook uitgekleed, en in een nieuw kleedje gestopt zonder dat de uitvoerders gezichtsverlies lijden, integendeel zelfs. Een geslaagde missie dus!
Diezelfde Jos Van Immerseel mag de spits afbijten; met een indrukwekkende serenade op zijn piano dompelt hij ons onder in een adembenemend sfeertje, eigen aan Beethoven 's werk. Hij wordt bijgestaan door de cello van Mercedes Ruiz en de viool van Midori Seiler, die alle registers op intense wijze opentrekken in het tweede bedrijf. Ze tasten fijnzinnig de grens af tussen breekbaarheid, als porselein, en geluidsmuren omver blazen.
Het is een voortdurend schipperen in uitersten, altijd al de grote sterkte van een componist als Beethoven; dat wordt door deze virtuozen helemaal uit de doeken gedaan.
Op geen enkel moment valt er een speld tussen te krijgen. Deze symfonie is een meesterwerk en het wordt gevarieerd als even meesterlijk gebracht, dat de grootmeester 'himself' vermoedelijk mee geniet van wat deze topmuzikanten met zijn werk doen.

De hemelse kruisbestuiving tussen piano, cello en viool gaan alle kanten uit en kleven aan de ribben, waardoor je er stil van wordt, of zit te headbangen , alsof je op een rockconcert zit. Niet enkel de compositie nodigt je daarvoor uit , maar ook de manier waarop Anima Eterna dit aanpakt. En dat verdient zondermeer een daverend applaus.

Meer info www.soundofghent
Beethoven Symfonie nr. 3 'Eroica' met solisten van  met Casco Phil https://soundofghent.be/event/gent-festival/beethoven-3-casco-phil

Organisatie: Festival Van Vlaanderen, Gent

Lady Linn - Sound of Ghent - Uitgelezen - De magie tussen breekbaarheid en oerkracht

Als introductie van deze ‘Uitgelezen’ afgelopen dinsdag in de Vooruit, Gent via streaming, zonder publiek in de zaal, citeren we even: “Uitgelezen zet een honderdjarige, een Nobelprijswinnaar en een psychedelische rockband in de spots. Variatie troef dus. We doen dat met vaste panelleden Jos Geysels, Anna Luyten en Fien Sabbe en de extra panelleden Filip Joos en Marc Coenen”.

David Mitchell - Utopia Avenue
Hoewel het verhaal in dit boek gaat over een in 1967 en 1968 succesvolle Engelse popgroep die bestond uit toetsenist/zangeres Elf Holloway, bassist en zanger Dean Moss, drummer Griff Griffin en de half Nederlandse leadgitarist Jasper de Zoet. Jasper stamt rechtstreekse af van Jacob de Zoet (die van die niet verhoorde gebeden). En die afstamming is nog best een dingetje, to put it mildly. Maar Jasper is vooral een virtuoos gitarist, die in zijn toptijd de vergelijking met Jimi Hendrix en Eric Clapton met gemak kon doorstaan. In het debat komt naar voor hoe David Mitchell zeer subtiel verwijst naar de succesvolle bands rond die periode; ook een - zoals hij zelf uitdrukt - niet muziekkenner Filip Joos voelt bij het lezen van het boek aan alsof hij de muziek kan horen. Een rode draad vanavond , zoals ook de overige panelleden aan de tafel naar voren brengen. David Mitchell omschrijft perfect die typische sfeer in zijn boek, wat ervoor zorgt dat het een perfect boek is voor zowel de muziekliefhebber als de niet-muziekliefhebber , die wil ontdekken wat er leefde in die periode.

Ernest Claes - De Witte
We citeren: ‘De Witte’ viert zijn honderdste verjaardag! Het legendarische boek beschrijft het leven van een opgroeiende jongen in een Vlaams plattelandsdorp. Achter zijn kwajongensstreken gaat een treurig leven schuil, maar als hij de literatuur ontdekt, veroorzaakt dat een geestelijke ommekeer. Het boek, verschenen in 1920, is ondertussen al aan meer dan 100 herdrukken toe, leidde vele levens, waarvan de bekendste in de gelijknamige bioscoopfilms (1934 en 1980) en in het ongemeen populaire ‘Wij heren van Zichem’ (1969-1971), een absoluut VRT-kijkcijferkanon.
‘De Witte’ van Ernest Claes is deels autobiografisch, deels de neerslag van wat zijn broers, schoolmakkers en anderen hebben meegemaakt en deels louter fictief.’
De panelleden drukken vooral uit dat ze toch lichtjes ontgoocheld waren over het boek. Vooral het oppervlakkige dat er vanuit straalt, stoort hen in bepaalde mate.

Mario Vargas Llosa - Bittere Tijden
We citeren: ‘Bittere tijden’ is Nobelprijswinnaar Mario Vargas Llosa op hoog toerental. Het is een spannende roman over internationale samenzweringen en belangenverstrengeling ten tijde van de Koude Oorlog, waarvan de echo’s vandaag de dag nog voelbaar zijn.’
De panelleden vonden vooral het spel tussen fictie en werkelijkheid zeer interessant aan dit boek. Je moet er wel een inspanning voor willen leveren, maar het is een verhaal waarbij je eens je mee bent met het verhaal,  wordt meegesleurd naar een verleden dat in de huidige tijden zelfs  nog steeds zeer levendig is in vele landen. Je moet wel houden van die geschiedenis uit die Zuid-Amerikaanse landen en zo. Maar toch. Een aanrader volgens de panelleden, als je er wil voor open staan.

Christophe Vekeman
Speciale gast op deze avond is Christophe Vekeman die in de prijzen viel met zijn boek ‘Cruise’. Meer informatie: https://www.vooruit.be/nl/agenda/2189/Boekvoorstelling_%27Cruise%27/Christophe_Vekeman/
Meteen heeft hij het ook al over zijn volgende boek. En stelt hij in het kort voor waar ‘Cruise’ over gaat. Bovendien weerlegt hij de kritiek die de andere panelleden hebben op ‘De Witte’ en leest enkele erotisch getinte anekdotes voor.

Elk van de panelleden stelt tenslotte zijn en haar ‘tip’ voor aan de kijkers. Zo tipt o.a. Anna Luyten tipt ‘Buitengewoon Bewustzijn’ , Peter Godfrey Smith.  En Jos Geysels tipt ‘De Bagage’ van Monika Helfer. De tip van Marc Coenen is ‘Banaliteit van het kwaad’ , Hannan Arendt.
De avond wordt afgesloten met de traditionele tombola , die nu toch heel anders verloopt, gezien er niemand in de zaal zit. Maar tradities worden ook nu weer in ere gehouden.

Lady Linn - De muziek wordt deze  keer verzorgd door  Lady Linn. We citeren: ’Soul, pop, jazz: het zit haar allemaal als gegoten. Ze is bekend van de geweldige hit “I don’t wanna dance”, maar al evenzeer van de swingende optredens met haar Magnificent Seven.’
Voor ‘Uitgelezen’ komt ze solo optreden. Aan haar piano hoor je de soul in haar stem, de warmte en de magie tussen breekbaarheid en oerkracht die alle stormen doorstaat. Het zit allemaal verweven in die bijzondere stem van onze zangeres Lady Linn.
In de volledige muzikale omlijsting brengt ze je in vervoering, ontroert en raakt de gevoelige snaar. Door de kracht die uitgaat van haar stem en de uitstraling kun je eveneens prompt alle problemen van het leven beter aan, wat extra mooi is aan dit solo optreden.
In normale omstandigheden laat Lady Linn zich omringen door een zestiental muzikanten, maar ook op haar eentje aan de piano , dompelt ze je dus onder in een sfeer van weemoed, pakkend, verdovend, soms zwevend over de dansvloer. Eens onder hypnose gebracht door die bijzondere stem van Lady Linn is er vooral  geen weg terug meer mogelijk.
Lady Linn voert ons , enkel op piano en met haar stem, zo weg met die paar songs op deze avond naar onaards mooie oorden. Het bewijst dat deze artieste een getalenteerde muzikante en componiste is , die zowel met haar band als solo al even uiteenlopende emoties aanspreekt. Ze combineert bovendien muziekstijlen als jazz, pop  en soul in een wonderbaarlijk mooi warm geheel.

Meer info Uitgelezen’ op de site van de Vooruit, Gent http://www.vooruit.be

Organisatie: Vooruit Gent

Als introductie van de bijzondere schijf 'Silhouette' van het duo Lili Grace, ofwel de zusjes Dienne en Nelle Bogaerts, citeren we even uit de biografie: '' Dienne en Nelle Bogaerts besluiten om de meest dissonante gebeurtenis in hun leven - het verkeersongeval van hun broer - om te zetten in muziek. Ze trekken in een mobilhome door de Ardennen en leggen het trauma van hun kinderjaren onder een denkbeeldige microscoop. Externe invloeden worden geweerd, en een select aantal vrienden ingeschakeld om hun concept in eigen beheer vorm te geven. Hun herinneringen vloeien over in melodieën, hun gesprekken vertalen zich in songteksten. De mooiste muziek ontstaat uit een noodzaak, vermoedden ze al lang. Maar nu weten ze het zeker'
Hoewel die pijn, vertwijfeling en vele vraagtekens terugkeren op deze plaat , is het geen tranendal geworden. Gedrenkt in een bad van weemoedigheid, straalt 'Silhouette' , ondanks het zware onderwerp, ook hoop uit. Hoop dat alles alsnog goed komt. Het ophalen van mooie herinneringen, met een lach en een traan.
Het verwerkingsproces wordt op een bijzondere wijze in beeld gebracht. Vanaf de eerste song 'Silhouette' ontroert Lili Grace je intens. De combinatie van twee engelachtige stemmen met een meeslepende percussie, cello en hobo zorgen voor enkele dansbare songs als “PDB”. Verdriet en hoop zijn onmiskenbaar met elkaar verbonden.
Hopelijk heeft deze plaat er ook voor gezorgd dat ze zelf hun immense verdriet een plaats hebben kunnen geven. Met “Nothing Human” wordt afgesloten op een beklijvende, intens mooie wijze, die je wegvoert naar je  meest pakkende momenten in het leven, toen verdriet je overmande en je het probeerde een plaats te geven. Tegen beter weten in.
Lili Grace bekijkt het verdriet uit de ogen van een kind, hun kindertijd; en ze geven er een volwassen draai aan. Het is een bijzondere traumatische ervaring, ze confronteren zichzelf met dit verdriet en die vertwijfeling. Ze stellen zich zoveel vragen. We citeren ''hoe verteer je als kind een gebeurtenis die zelfs door volwassenen niet wordt begrepen? Wie is dat silhouet in het ziekenhuisbed waarvan iedereen zegt dat het je broer is? Wat zien  comapatiënten door hun gesloten ogen? Waar is God wanneer je hem nodig hebt? Kan je iemand met een vislijn weer uit zijn slaap hengelen? En vooral: hoe verwerk je het verlies van iemand die niet dood is?" Vragen die je  als kind stelt maar waarop geen antwoord komt, niet toen niet nu.
De twee zusjes konden op deze manier geen mooiere ode brengen aan die dunne lijn tussen leven en sterven. Het is allemaal prachtig verwoord in negen emotievolle songs.

Tracklist: Silhouette (3:22) Traveller (3:26) Saints (4:38) The Horde (4:30) Not God (3:21) Killer (3:28) Fishing Spot (3:31) PDB (4:06) Nothing Human (3:39)

singer-songwriter/dreampop
Silhouette
Lili Grace

Grant is het singer-songwriter project rond vier muzikanten en vrienden uit de regio Brugge-Gent.  De band begon in 2000 rond de vroegere nummers van de frontman Dominiek De Groote. Oorspronkelijk ging de band als trio verder met drummer Tony Somers en de Gentse bassist Rutger Moelaert. Het resulteerde in 2006 in het debuut 'Real' gevolgd door ''Untill Dawn' in 2013. Circa tien jaar geleden werd ook Tom Kristiaan (piano) toegevoegd aan de line-up. Recent werd het debuut 'Real' heruitgebracht, met als extra de piano van Tom op de titelsong. We legden ons oor en hart te luisteren.
Aanstekelijke opener “Grant 7.3” laat een band horen die toegankelijk klinkt en muziek brengt die rock en weemoedigheid verbinden tot een mooi geheel. Elke song wordt gedragen door het mooiste instrument dat er bestaat, ‘de stem’. De vocals zijn warm en krachtig. Elke song wordt trouwens bepaald door een gitaarriedel. “Real” is een nummer dat dus in de nieuwe versie een piano meekrijgt, wat de melancholie alleen maar ten goede komt.
Grant blijft op de volledige schijf hetzelfde pad bewandelen. “Love U” is een pakkende song, die catchy genoeg klinkt om over de dansvloer te zweven. “Beats of Your Heart” en “Did i scare you” beamen dit verder.
Grant brengt aanstekelijke muziek die je wegvoert naar een gezellige zomeravond rond het kampvuur, of als eentje in de winter, gezellig rond het haardvuur. Gezelligheid en gezapigheid gaan hand in hand samen , en voelen aan als een zacht dekentje om de zorgen even opzij te plaatsen.
Ga het echter niet te ver zoeken bij Grant. Het is net die eenvoudige aanpak die ervoor zorgt dat dit collectief een bijzondere parel heeft (her)uitgebracht , binnen de sing/songwriting.
De pianotoets op 'Real' laat horen dat Grant na al die jaren nog steeds wil evolueren. We hopen dat, naast deze mooie heruitgave, hier iets nieuws kan uit groeien. Op 'Real' bewees Grant reeds een kwalitatieve band te zijn.. In 2020 zijn de warme songs, zeker in deze tijd, even relevant.

Tracklist: Grant 7.3 02:50 I Circle around your Orbit 03:07 Reasons and Sorries 03:19 Real 05:12 Nightcloud 03:39 Love U 03:21 Beats of Your heart 04:53 Did I Scare You 04:28

Wij volgen Powerstroke al sinds hun oprichting in 2007. In 2010 kwam hun debuut op de markt. Wat de band zo bijzonder maakt, is dat ze steeds zichzelf heruitvinden en nooit lang blijven hangen in één of andere muziekstijl. Zulke bands hebben bij ons altijd een streepje voor.
Hoewel op hun facebook de omschrijving ‘Death pop’ staat, is er zoveel aan de hand bij deze band, dat ze ons bij elke release weer weten te verrassen. Laten we het gewoon houden bij de  perfecte mix of hardcore, thrash metal, punk rock en death metal.
Vanaf eind 2014 vervoegde zanger Bavo de band en dat heeft de band, met alle respect voor zijn voorgangers, alvast deugd gedaan. Op ‘Done Deal’ (2016) bleek al dat de man heel uiteenlopende toonaarden aankon. Op ‘Omissa’ (2018)  stelden we vast dat Bavo de perfecte frontman/zanger is voor deze Belgische top band van internationaal allure. Met de nieuwste worp ‘The Path Against all the others’ wordt dat verder in de verf gezet en brengt Powerstroke dus een nieuwe sterke plaat uit.

Een vreemde science-fiction achtige intro, doet ons twijfelen of we de juiste plaat bij de hand hebben; leuk was het om ons zo op het verkeerde been te zetten.
Alle registers worden op helse wijze opengetrokken. Het klinkt opzwepend , gaat naar pure hardcore en gitaarriedels snijden als een mes,; daarnaast weten ze de gevoelige (metal)snaar te raken.
De band gaat dus vele kanten uit en Bavo’s vocals zijn een pluspunt, cleane vocals en rauwe growls, die emotioneel beladen zijn. De man kan echt alles aan. Hij leeft zich uit op deze plaat.
Powerstroke zijn topmuzikanten. De songs worden in uitersten geduwd , check “By My command”,  “Awakening” en “Legacy of Life” maar eens. Een gevarieerde, alsook gedurfde aanpak hoor je op “The Path Agains all the others”. De band kleurt graag buiten de lijntjes en treedt op die manier graag uit de comfortzone. Powerstroke klinkt avontuurlijk en experimenteert dus in het genre.
De band levert een remake af door een akoestische versie van “Until the fat lady sings” met een bijdrage van Slongs en Stef Bos! Een aangename verrassing die aantoont dat Powerstroke nu in 2020  zijn grenzen nog steeds kan verleggen.

Powerstroke blijft zichzelf heruit vinden. Een evolutieve band die niet kiest voor de makkelijkste weg in het genre. Ze verrassen ons steeds opnieuw en klinken avontuurlijk . Boeiende band dus die een top plaat uithebben . Sjiek!

Tracklist: 1. War in Heaven 2. By My Command 3. Awakening 4. Honest Decay 5. Tearcollector 6. Moonlight Tribe 7. Legacy of Life 8. Babalon 9. Shadowland 10. Dying Vein 11. Path Against All Others 12. Until the Fat Lady Sings

Ze startten ooit op als Kerberos, met name melodische heavy/death metal niet vies van een streepje black metal. Toen zanger Andes Jacobsson bij de band kwam, werd de naam veranderd tot Draconian. Op het debuut 'Where Lovers Mourn' schoot van de oorspronkelijke stijl haast niets meer over en werd de sound omgebogen naar gothic/death/doom. In dit genre blijven ze. De band blijft creatief in het genre. 'Under a Godless Veil' is een mooi pareltje van Draconian.
In een melancholisch sfeertje wordt “Sorrow of Sophia” ingezet, direct al een uppercut. Een sterke combinatie horen we in de vocals, de hypnotiserende engelenstem van Heike met de rauwe vocals van Andes die een demonische kracht ontketent; het is een gevecht tussen licht en duisternis.
In een doom sfeertje wordt weemoed en melancholie dus mooi afgewisseld met een vlammende sound , een vuurbal die tot ontploffing komt. “The Sacrifical Flame”, “Lusrous Heart” en “Sleepwalker” zijn mooie voorbeelden.  
Fragiliteit  en dynamiek kunnen nauw samengaan. “Burial Fields” en “Night Visitor” zijn gekenmerkt van ingetogen momenten.
Alle registers kunnen worden opengetrokken  tot een climax; ”Moon over Sabaoth” is er eentje als vuurtongen uit de hel.
Het aanhoudend variëren in stijl en vocals maakt  'Under a Godless Veil' een bijzondere doom/metal plaat , die grenzen verlegt . Het afsluitende “Ascent Into Darkness” beklemtoont dit nogmaals.

Wat een indrukwekkend doom /gothic schijfje brengt Draconian  toch uit. Eentje die ons lang doet nagenieten in de donkerste hoek van de kamer, met een licht dat schijnt aan het einde van de tunnel. De combinatie van de grauwe deathgrowl van Andes en de zachte engelenstem van Heike, vullen elkaar perfect aan en laten ons achter met een krop in de keel.  De gitaristen toveren vlijmscherpe riffs uit hun instrumenten, en de drummer weet verschroeiend uit te halen. Klasse!

Tracklist: Sorrow of Sophia - The Sacrificial Flame - Lustrous Heart – Sleepwalkers - Moon over Sabaoth - Burial Fields - The Sethian - Claw Marks on the Throne - Night Visitor - Ascend into Darkness

Doom/Gothic
Under a Godless Veil
Draconian
 

Steiger is een jazz formatie rond Gilles Vandecaveye-Pinoy (keyboards), Kobe Boon (bas) en  Simon Raman (drums). Een trio top muzikanten die in andere projecten evenzeer hun stempel drukken. Steiger is niet aan zijn proefstuk toe want met 'If And Above All’ (2017)  en ‘Give Space’ (2018) liet de band al horen van vele markten thuis te zijn; ze verleggen hierbij jazz gerelateerde grenzen. 'Brick Smoke Basement' is net uit en krijgt door elektronisch vernuft een extra tintje.
Van hun live concert, net vóór de tweede lockdown, in De Singel, Antwerpen schreven we
“Jazz en aanverwante muziekstijlen is tegenwoordig de term die men gebruikt voor bands die tot het oneindige improviseren. Steiger brengt een uniek concept in het genre door elektronische muziek aan akoestische magie te linken , wat erg origineel is binnen het jazz gebeuren.
In het aanbod is Steiger een welgekomen aanwinst. Ze zorgen voor een  klankentapijt in alle kleuren van de regenboog. Ze stapelen ze op elkaar, in een gevarieerd kader. Je verveelt je geen seconde!''
Na een bijzonder aanstekelijk en  groovy klinkende “Brick Smoke Basement” horen we een band die alle kanten uitgaat en die ons doet wegdromen naar een kleurrijk landschap.
De band houdt van experimenteren met op z’n minst vaak vreemde geluiden en contrasten, als op “Malinka” . Op “No Blame” is het klankentapijt onheilspellend maar is de gemoedsrust niet veraf. “Dark Days” is live als op plaat een unieke parel in het genre.  “Aime” brengt je in een onderwereld van donkere, spookachtige taferelen.
De band tast op ‘Brick Smoke Basement’ de mogelijkheden en zijn grenzen verder af. Er zit een soort verhaal in de songs, waardoor je in een bepaalde sfeer terecht komt. “Een soort kortverhaal'' , vertelde de band ons in een interview. Ze prikkelen je fantasie en brengen je een niet-realiteitsgebonden wereld door de versmelting van elektronische sounds , piano, een groovy bas en drums.

Brick Smoke Basement 02:00 Malinka 04:36 No Blame 04:08 Dark Days 05:46  Aimé 04:05

De Nederlandse progressief/symfonische metal band Armed Cloud zijn al een tiental jaar bezig. Ze hebben intussen één EP en twee full albums op de markt, ‘Obsidian Desert’ in 2015 en ‘Master Device & Slave Machines’ in 2017. Nu is de nieuwste schijf uit, 'Torque'.
Na een op zijn minst wat vreemde intro , zijn we vertrokken voor een fris potje aanstekelijke progressieve rockmuziek. Op “Heat of Darkness” worden alle registers stevig open getrokken, en hoor je al hoe de heren elkaar blindelings vinden, strak in het pak, lekker opzwepend en lichtjes melancholisch. De weemoed vind je terug in de stem van Daan die alles uit de kast haalt om ons te hypnotiseren; een stem die ligt tussen Ozzy en Rob Halford.
Een verwijzing naar Judas Priest is subtiel aanwezig als je luistert naar een song als “Big Bang theory”, een klepper van circa zes minuten en het magistraal epische “Cloud overture”, een korte, krachtige parel die blijft hangen. Ook Dream Theater horen we, “Under the horizon”, door het sublieme gitaar- , bas- en verschroeiende drumwerk,
Armed Cloud beschikt over een eigen smoel en is met recht en rede één van de grote namen binnen de symfonische/progressieve metal in Nederland.
De erkenning naar een breed publiek blijft nog een beetje uit; bizar , want als je een nummer als “Wound in my heart” hoort, word je omvergeblazen door de stevige mokerslagen, . Stadionrock met een krop in de keel.
Wanneer de emotionele stem van Daan versmelt met de gitaar en drums, beland je in een emotionele rollercoaster. “Awaiting the sound of the chimes” is een meer dan twaalf minuten lang huzarenstuk, indrukwekkend, imposant en van een adembenemende schoonheid. Technisch sterk zowel qua instrulmentatie als qua vocals. Ook het spelplezier en de emoties spatten uit de boxen; je wordt diep ontroerd , en je kan uit je dak gaan. Het is een voortdurend schipperen in uitersten door die variaties.

Armed Cloud staat met deze symfonische/progressieve klepper op eenzame hoogte, dus  klasse band en klasse plaat!
Tracklist: Torque 01:39 Heat of Darkness 04:52 Big Bang Theory 06:13 Torque II 01:44  Cloud Overture 02:51 Under the Horizon 06:17 Wound in my Heart 05:49 Awaiting the Sound of the Chimes 12:53

Op Rock Herk 2018  was één van de interessantste ontdekkingen Mantis. Deze alternatieve, noise, post-rock, pogojazz band - volgens de omschrijving op hun facebook pagina - is al sinds 2014 bezig. Het debuut 'Magnolia' zet Mantis zich definitief op de kaart.
De volledige recensie kun je hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/ontdekkingen/item/70904-magnolia.html .
Eind november kwam er een nieuwe plaat uit; deze release was eigenlijk vroeger voorzien maar door de algemeen gekende redenen uitgesteld.
‘Magnolia' is vergelijkbaar met het openen van de doos Pandora … Je weet niet waar je aan begonnen bent als je  deze trip aanvat . Over een hobbelig parcours kom je tot gemoedsrust, en word je meegesleurd in een wervelstorm, een tsunami en een verwoestende orkaan. Eens alles om jou is plat gespeeld, kom je terug met beide voeten op de grond. Totaal buiten adem en verweesd., schreven we  over 'Magnoilia'.
Die lijn kunnen we doortrekken op 'Glint'. Vanaf “Stereo No Aware” kom je in een landschap terecht, waarbij de band verrassend uithaalt en rustpunten toevoegt. Door de hypnotiserende inwerking, blijf je gespannen luisteren en genieten. Het leuke aan deze band is dat je er puur muzikaal geen speld kunt tussen krijgen; of ze het bewust doen of niet, ze zetten je steeds op het verkeerde been. Luister maar naar “Now, forever”. Wat een variaties. Mantis, zorgt voor een weemoedige sfeer, klinkt dreigend en experimenteert met geluiden. Alle registers kunnen worden opengetrokken, een oorverdovende climax volgt, om daarna weer die deugddoende gemoedsrust te doen neerdalen. Voortdurend schippert Mantis tussen die uitersten. “Low Well”, “Coal Maze” en “Now forever” balanceren hierin. Een interessante en avontuurlijke aanpak die wordt  doorgetrokken tot het eindpunt “Pole Waste”.

'Glint' is een kleurrijke, gevarieerde plaat in het genre, die het bewandelde pad van de band verderzet. Een plaat die je omverblaast en je ontroert. Sterk overtuigend!

Tracklist: Stereo No Aware 05:59 Tropic Of Nothing 08:22 High Drought 01:35 Low Well 05:44 Coal Maze 05:15 Altamont 09:16 Now Forever 04:48 Hessian 04:49 Pole Waste 05:49

pogojazz/post-rock/noise
Glint
Mantis