Lizzy is een soloproject van singer-songwriter Lise Reyners. Ze brengt dansbare electropop door catchy melodieën en meezingbare refreinen. De singles “We can make this beautiful” en “Teach me” bracht ze uit in 2019. Recent kwam de nieuwe single “Weightless”. 
De recensie kun je hier nalezen. http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/78229-weightless-single.html  
Lizzy heft de opvolger klaar: “Everything I've ever wanted”.  Haar songs hebben een persoonlijk verhaal. De wegen die ze bewandelde met het project Feliz werkt ze nu verder uit op dit solo project.
Lizzy zorgt voor een weemoedige sfeer, haar materiaal van magisch elektronische klanken klinkt gevoelig en is dus gedrenkt in een badje van melancholie. Op “Everything I've Ever wanted” ligt de nadruk op breekbaarheid, broosheid en ervaren we toch een zeker vreugde gevoel. Graag laten we ons meevoeren door haar heldere stem en haar dreampop geörienteerde sound naar die wereld; gezellig  bij het haardvuur kijken we naar vlammetjes in de open haard en pinken we een traantje weg,.

Weemoed blijft het centraal gegeven; op”'Everything I'v Ever Wanted” toont ze haar van haar meest broze en breekbare kant. .Een droom- , sprookjeswereld, die ons hart verwarmt en waarbij we de realiteit kunnen loslaten.

electropop
Everything I've ever wanted -single-
Lizzy
https://www.youtube.com/watch?v=sTQ7g9LlBhM

In 2018 namen we het debuut van Zura Zaj onder de loep. Een plaat die ons tot gemoedsrust bracht.  We ontvingen recent info van Gowaart Van Den Bossche. ''Ik vroeg me af of je eventueel zin zou hebben om eens te luisteren en te schrijven over een nieuwe soloplaat die ik binnenkort uitbreng als Yadayn? Instrumentale gitaarmuziek die linkt aan ambient, folk, American primitivism enz. De nieuwe soloplaat, ‘Elders’, kwan nu uit op het Amerikaanse label Lost Tribe Sound.''
De muziek is geïnspireerd op  reizen en  persoonlijke relaties die hij  opbouwde in Iran  We citeren: ''Ik interpreteerde o.m. twee Iraanse songs ("Ginder" en "Ergens"), samplede oude Iraanse opnames (in de titeltrack) en maakte gebruik van field recordings die ik op mijn reizen maakte.''
Wat krijgen een kleurrijke reis van uiteenlopende culturen, of die nu Zuiders, Westers of Oosters is, op zoek naar raakpunten . Een cultureel total beleven .  “Hier'” is het vertrekpunt van de trip. Elke keer kom je terecht in een magische mooie wereld die gemoedsrust voorop stelt, door gepingel op gitaar en piano.
Op “Verder” , “Elders I”, “Elders II” en het afsluitende “Ergens” voel je letterlijk het uitwaaien tijdens de trip en geniet je van een adembenemend mooi landschap. Interessant om weten is dat “Ergens” geen einde van de reis is ,  maar opnieuw een startpunt van trips  is naar onontgonnen plekken en gebieden.  De rust die hij wenst uit te stralen , is hier een belangrijke factor .

Yadayn vertelt zijn verhaal over de verre reizen met zoveel ingetogenheid en liefde,  dat je er stil van wordt. Aanstekelijkheid en gemoedsrust ervaar je en doe tons enorm deugd …

Tracklist: Hier 07:37 Ginder 04:15 Verder 05:13 Elders I 06:18 Elders II 11:09 Ergens 03:01

Ambient/American Primitivsm/Folk
Elders
Yadayn

Mottron is het geesteskind van de Franse singer-songwriter Pierre Mottron die sinds 2009 zijn stempel drukt op de Franse pop. Mottron bracht nu een nieuwe plaat uit, 'Giants' , waarbij hij de betere pop verbindt met experiment en dromerige soundscapes, op zijn eigen bereide, unieke wijze …
De eerste song “Lighter” toont de uitersten aan die Mottron graag hanteert. Zeemzoete popdeuntjes en klankexperimentjes, gedragen door mans zalvende stem die je letterlijk doet zweven. Een kenmerkt over de ganse plaat. In het gevarieerd, kleurrijk muzikaal landschap  spreekt Mottron een ruim publiek aan. Hij kan je op de dansvloer houden of intrigeert door bevreemdende soundscapes, die angstaanjagend als zalvend klinken. “Fire” is er zo eentje, de soundscapes raken en zijn intens; een instrumentale pracht gedragen door de heldere stem van Pierre . “Noon” geeft de lijn weer tussen pop en experiment.
Mottron bewandelt dromerige paden, “Run” en “They Know”, afsluiter van de plaat tekenen hiervoor. Wat een Franse virtuoos!

Dit Franse wonderkind weet prefect hoe hij de muziekliefhebbers in zijn greep kan houden en hen kan verbluffen. 'Giants' is een dansplaat, niet om wild op te dansen,  maar om je in trance te brengen; Mottron zijn bijzondere stem en uitstraling bevestigen dit nog.
De man brengt pop en elektronische muziek samen , voegt er dromerige soundscapes aan toe die je wegvoeren naar onaards mooie landschappen. 'Giants' is bijgevolg een sprookjesachtige  parel …

Tracklist: Lighter 03:38 Bergamot 04:56 Indecent 03:05 Sugarhearts 04:09 Walk Away 03:16 Fire 03:50 Noon 03:54 Run 05:02 They Know 02:52

Electronic/dreampop
Giants
Mottron

Echo Collective, opgericht door Neil Leiter en Margaret Hermant, is een gevarieerde groep klassiek geschoolde muzikanten, gevestigd in Brussel. Naast eigen projecten werkt de groep samen met moderne componisten en bands aan concerten, tournees, filmmuziek, opnamesessies en originele composities. Ze hebben ondertussen hun stempel gedrukt op de muziek door het componeren van de muziek van Radiohead en Johan Johannson. Ook werkten ze samen met o.a. A Winged Victory for the Sullen, Stars of the Lid, Laniakea, Adam Wiltzie, Dustin O'Halloran en Chritina Vantzou.
Nu werd het tijd voor een eerste eigen album,  'The See Within' uit, dat de band op 6 november zou voorstellen in de AB, maar door de corona uitgesteld .
Opmerkzaam is dat deze plaat is samengesteld zonder speciale effecten, maw puur en natuurlijk. De warmte die Echo Collective wil uitstralen in deze donkere tijden blijft bewaard. Het wonderbaarlijk mooie  “Inflection Point” laat al een tip van de sluier horen. Adembenemend hoe de altviool samen vloeit met viool en een magnetische resonator piano. Een magische cello vormt de kers op de taart . Deze song brengt ons al onder de indruk, van hoe de volledige plaat is samengeseld.
“The See Within” , “From Last Nights Rain” en “Glitch” hebben een filmische ondertoon, rustgevend, intens en gaan grensoverschrijdend in geluidsnorm . Het maakt hun muziek visueel. Een sfeervolle totaalbeleving hier, door de zachtmoedige klanken en de muzikale dreiging . Uiterst genietbaar en emotievol. Het aangrijpende “The Witching Hour” en “Glitch” hebben een experimenteel kantje. Echo Collective treedt buiten hun comfortzone op die manier.
Overgave is een sleutelwoord. Een gevoel van welbehagen creëren ze. “Unknown Gates” en “Respire”, een klepper van meer dan tien minuten, passen in dit kader. “First Brightening” is een magische afsluiter, de band balanceert tussen zuiver klassiek en experiment. Elke song is sterk , het totaalbeleven overtuigt …

Echo Collective bewijst dat klassieke muziek niet enkel voor een niche publiek is , nee, ze promoten de stijl naar een hoger niveau en een breder publiek, die ook vanuit hun buikgevoel reageert..
'The See Within' weten ze dus toegankelijk te maken, zonder hun roots te verloochenen.  We krijgen vlinders in de buik door die sprankelende cello en viool, die zich verenigen met pianoklanken; na elke luisterbeurt glijden we weg naar een sprookjesachtige wereld.
Echo Collective neem teen apart, uniek plaatsje in …

Tracklist:: Inflection Point 04:31 The See Within 02:54 From Lasts Nights Rain 04:21 The Witching Hour 05:30 Glitch 04:03 Unknown Gates 04:27 Respire 10:54 First Brightening 03:55

Neon-Klassiek
The See Within
Echo Collective

Om de artieste Baby Queen voor te stellen citeren we even het volgende over de single “Pretty Girl Lie”, I wrote this song after becoming increasingly frustrated with the relationship between my real-life identity and the person I was pretending to be online,"  vertelt Baby Queen aka Bella Latham "I grew up with really bad body dysmorphia which I believe was partly caused by the image of the stereotypically "pretty girl" I saw in the media all around me, and the fact that photoshop made this image completely unattainable. We're heading towards a reality wherein everybody edits their pictures, slims their noses, chisels their jaw bones, whitens their teeth and reshapes their thighs. I'm just over it. It's not cool. It's actually very uncool. If people aren't going to stop doing it, then all the kids should know that nothing is real, and this is my way of telling them that."
Het is ook de rode draad op de plaat 'Medicine'. Zielsroersels die iedereen die jong is in deze barre tijden zeker zal begrijpen. Ondanks de sombere ondertoon, schijnt hier ook een zonnetje achter de donkere wolk.
Bij een eerste beluistering dachten we 'weer zo een zeemzoete pop artieste' , maar deze jongedame klinkt zeker niet oppervlakkig. Integendeel. Ze steekt zoveel gevoel in haar songs dat je meevoelt met haar pijnbeleven.
Zwaarmoedige onderwerpen worden op een luchtige manier aangepakt, zonder dat het verhaal verloren gaat. Op “Internet Religon” steekt ze de draak met wat op internet gebeurt. “Pretty Girl Lie” grijpt terug naar traumatische wondes bij jongeren. “Want me” is een lekker catchy popsong, die de dansspieren aanspreekt . Op “Medicine” gaat het over ‘het anders-zijn’ , dat niet mis mag zijn.
Infos en boodschappen die je doen nadenken . Baby Queen geeft mee de moed niet te laten zakken. Positieve boodschappen worden de wereld ingestuurd. “Online Dating” klinkt meer weemoedig en toont dus op die manier haar ingetogen  kant.

Baby Queen is een pop artieste met een persoonlijk verhaal , dat voor iedereen herkenbaar is. Ze meent wat ze zingt , emotievol, van uit haar buikgevoel. Haar teksten staan dicht bij de jongeren en raken diep . Ze zoekt muzikaal met hen naar hoop en perspectief. Een popprinses die harten kan doen breken

Tracklist: Internet religion 03:54 Pretty Girl Lie 03:39 Want Me 04:19 Buzzkill 03:25 Medicine 03:37 Online Dating 03:59

De Belgische post-hardcore/Sludge/doom metal band Eleanora zag het levenslicht in 2007. Na een split album met AmenRa in 2014,  bracht Eleanora uiteindelijk een heel knap debuut EP op de markt, ook in 2014. Ze kregen erg goede recensies. In 2016 bracht Eleanora zijn full album debuut 'Allure' uit - deze werd toen op het Dunk!festival - via Consouling Sounds - voorgesteld. Eleanora bewandelde op die plaat dezelfde weg als een AmenRa en bezorgde ons  diezelfde hypnotiserende inwerking en gevoel van diepe, donkere intensiteit.
Dit najaar kwam de nieuwste plaat 'Mere' uit . Dunk!records zorgt voor de vinyl uitgave. We ervaren diezelfde hypnotiserende inwerking, maar intussen heeft de band een eigen sound ontwikkeld.

De luisteraar wordt direct bij het nekvel gegrepen en wordt meteen naar een donkere gedachte gebracht op “Amos”, een splinterbom die in je gezicht ontploft door verschroeiende riffs, mokerslagen van drumsalvo's en een bulderende stem uit die duisternis. Je voelt de rillingen door je lijf gieren die nodig zijn om zo’n donkere trip aan te vatten.
Het grote verschil met de vorige plaat is de gevarieerde aanpak, oog voor melodie en de link naar meer doom/metal invloeden. “Elders”, “Eb” en “Samaria” zijn één voor één  beklijvende songs die een muur van riffs opbouwen en een oorverdovende climax realiseren. Eleanora brengt verschillende soorten emoties samen; emoties die je voelt en hoort ook bij zanger Mathieu Joyeux. Is het woede? Is het pijn of  frustratie? Hoedanook, Mathieu bezorgt je koude rillingen tot op het bot, geruggesteund door muzikanten die evenzeer sterk de donker gedachte naar boven halen.
Eleanora ramt er door, zonder je echt pijn te willen doen, tot je verweesd achterblijft in een donkere hoek in je kamer, een zalig gevoel eigenlijk voor donkere harten als de onze.
Op “Allure” staan ze nog nadrukkelijk in het voetspoor van AmenRa. Maar algemeen op 'Mere' rukt Eleanora er zich toch duidelijk los van, met respect voor die roots. Ze bewandelen hun  eigen donkere weg, waar post-hardcore en doom elkaar meer dan ooit vinden. “Eb” start met een trage , ijzingwekkende doom riff die een gemoedsrust doet neerdalen, vervolgens klinkt het verschroeiend en worden alle  registers open getrokken; op “Samaria” en afsluiter “Mere” word je dan weer  meegesleurd naar de donkerste krochten van je persoonlijke Hel.

Indrukwekkend hoe Eleanora  op 'Mere' in uitersten gaat , van een ingetogen duisternis en een verschroeiend harde, luide sound . Eleanora manifesteert zich overtuigend binnen de kenmerkende sludge/doom/post-hardcore.

Tracklist: Amos 03:53 Elders 05:37 Eb 03:47 Korre 05:21 Samaria 06:02 Principes 05:39 Mere 08:31

Post-hardcore/Sludge
Eleanora
Mere

Collegium Vocale Gent - Philippe Herreweghe - Sound of Ghent - Für Jan van Eyck - Wereldpremière Arvo Pärt - De dunne lijn tussen verleden, heden en toekomst van Klassieke Muziek
Sint-Baafskathedraal
Gent

Ter introductie - ''Collegium Vocale Gent, het wereldberoemde ensemble van Philippe Herreweghe, vierde tijdens de voorbije editie van Gent Festival van Vlaanderen zijn vijftigste verjaardag. Op 22 september speelden ze een prachtig programma voor koor en orgel, met muziek van Monteverdi, Pärt, Bruckner en Messiaen. De kers op die verjaardag was de wereldpremière van Für Jan van Eyck, een gloednieuw werk dat de componist Arvo Pärt schreef in opdracht van Stad Gent.'' Dit werd gerealiseerd nav het themajaar rond  schilder Van Eyck, waarin ‘De Aanbidding van Lam Gods’ centraal staat. Dit  concert werd oorspronkelijk opgenomen in Sint-Baafskathedraal in Gent op 22 september ll.
Volgende info: “De uit Estland afkomstige Arvo Pärt (1935) creëert met zijn doorgaans religieus geïnspireerde muziek een volledig eigen klankwereld. Hij is wereldwijd een van de meest uitgevoerde hedendaagse componisten."

Na een adembenemend, wondermooi orgel intro, spant sopraan Annelies Brants de kroon. Ze doet ons naar adem happen met haar kristalheldere stem. Philippe Herreweghe is een dirigent die zijn muzikanten en koor kan aansporen; hij behandelt elk van hen erg respectvol. Het zorgt voor een hemelse kruisbestuiving die de religie van ‘Het Lam Gods’ bijna letterlijk tot leven wekt. De uitvoering duurde amper een half uur, wat eigenlijk zeer kort is . De opstelling was zeer eenvoudig, met het kerkorgel en het koor moest men niet te veel instrumenten verhuizen.
Van instrument tot stem … Elke schakel is even belangrijk . Het vormt één geheel, iets magisch en onbeschrijfelijk moois.
Verder was er de eenvoud in de aankleding, gebracht in die schone Sint-Baafskathedraal, letterlijk het orgelpunt voor een onvergetelijke avond genieten.  Die schoonheid van wat eenvoud kan zijn, wordt uit de doeken gedaan. We genieten intens, veren recht uit onze stoel en zweven door de huiskamer. De kracht van de menselijke stem, het mooiste instrument ter wereld, is iets onbeschrijfelijks . Dié stem ontroert je en voert je weg naar verre oorden. Er ontstaat zelfs een relatie tussen verleden , heden en toekomst van de Klassieke muziek, gebracht door een gezelschap van getalenteerde muzikanten en vocalisten die de emoties van dit mooie stuk, zeer goed omvatten, door een traan weg te pinken van innerlijk genot.

Het 'Schitteren in eenvoud' zorgt hier voor een onvergetelijk totaalbeleven. Het Collegium Vocale Gent onder leiding van Philippe Herreweghe liet een diepe indruk na; we hoorden een sterk gebrachte professionele streaming.
De eeuwenoude muziek wordt door orgel en koor in een modern kleedje gestoken, zonder teveel te raken aan het origineel. Bij de uitvoering van klassieke composities kijken wij vooral hoe de uitvoerders ermee omgaan en hoe het gevoel in de muziek wordt gestopt. Dat gevoel zat ongetwijfeld goed, en de emoties raasden als een wervelstorm dwars door ons heen . Overtuigend dus!

Organisatie: Festival van Vlaanderen, Gent

Steiger - Die typische bescheidenheid naar onszelf toe is een beetje ingebakken in de Belgische cultuur

Steiger is een project rond Gilles Vandecaveye-Pinoy (toetsen), Kobe Boon (bas) en Simon Raman (drums). Drie muzikanten die in verschillende projecten ruimschoots hebben bewezen uit een speciale houtsoort gesneden te zijn. Ook met Steiger tast het trio gretig de grenzen van de jazz af, duikt enthousiast in andere werelden (hedendaagse muziek, elektronica, pop, vrije improvisatie,…), en blijft in essentie  trouw aan het progressieve basisprincipe van het genre.
De band bewees het al met 'And Above All' (2017) en 'Give Space' (2018). Net op het moment dat ze opvolger EP 'Brick Smoke Basement' (2020, Sdban Ultra), zouden voorstellen, kwam de eerste lockdown eraan. Steiger bleef niet bij de pakken zitten, ze stelden die EP zelfs voor in De Singel in Antwerpen. Het verslag kun je hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/79949-steiger-een-klankentapijt-in-alle-kleuren-van-de-regenboog.html
Deze EP komt nu op de markt, de ideale gelegenheid om het trio eens enkele vragen te stellen over het verleden, hoe je omgaat met zo een crisis en wat de verdere toekomstplannen zijn …

Wie is  Steiger? Hoe is alles begonnen? En hoe hebben jullie elkaar, ondanks een druk schema met andere projecten, gevonden?
Simon: We hebben elkaar ontmoet op een jazz stage nog voor we begonnen aan het conservatorium. Pas daarna zijn we samen begonnen, in eerste instantie niet onder de naam Steiger. Hoe we het combineren? We spelen vaak samen in die verschillende andere projecten, dus dat komt goed uit om de juiste afspraken te maken als we iets voor Steiger willen doen.

Bij Steiger draait het vooral om experimenteren , improviseren en jazz lees ik. Hoe zouden jullie het eigenlijk zelf omschrijven?
Gilles: Dat is eigenlijk door de jaren heen wat geëvolueerd. In het begin was er heel veel improvisatie aanwezig. Hoewel we toch ook werken met specifieke composities. We zijn daar de laatste jaren meer en meer bewuster mee omgegaan dan in het begin. Vooral bij de laatste EP zitten toch meer songs die van A tot Z meer zijn uitgewerkt dan voorheen. Improvisatie blijft een belangrijk deel van onze muziek, alleen zijn deze vrije momenten nu wel meer gekozen in het belang van het geheel.
Simon: Er zijn misschien wel meer uitgewerkte songs, maar de manier van spelen ligt voor mij toch nog steeds in verlengde van improvisatie. Structuur en melodie is er, maar hoe we dat aanpakken ligt niet altijd 100% vast.

Het is me vooral opgevallen toen ik jullie live zag in DeSingel in Antwerpen, dat jullie precies lekker aan het jammen waren, het spelplezier straalde gewoon uit de boxen. Steiger is eveneens het zoveelste bewijs dat de jonge Gentse jazzscene veel in zijn mars heeft. Zit er iets in het water van Gent dat daar zoveel top jazz (en vooral zeer experimentele dan) acts ontstaan?
Gilles: Ik weet niet of dit aan Gent specifiek ligt, Dit is iets typisch voor de nieuwe generatie muzikanten denk ik. Tegenwoordig  kan je alles streamen en dergelijke meer, en daar alle kanten mee uitgaan. Hierdoor ontstaat er automatisch muziek die veel breder gaat dan Jazz alleen, er worden meer invloeden opgenomen. Maar of dit per se iets eigen is aan Gent? Je vindt dat ook in andere steden toch ook terug. In het Franstalig gedeelde van ons land heb je dat ook, maar dat is hier in Vlaanderen wat minder gekend of bekend. Vandaar misschien. Maar of dat nu iets puur Gents is, nee. Het komt overal wel voor. In Brussel ook bijvoorbeeld. 
Kobe: Er zijn wel eigenlijk ook meer mogelijkheden in steden als Gent om je als muzikant te ontplooien. We hebben vaak de kans gekregen om dingen uit te proberen in kleinere plekken, die vrijheid om te experimenteren werpt zijn vruchten af. Daar kan het ook aan liggen. 

Als winnaars van de Jazztalent-prijs van Gent Jazz Festivals 2017 waren jullie geselecteerd om in 2018 op het 12 Points Festival te spelen. Heeft dat bepaalde deuren geopend?
Gilles: Niet zo super veel eigenlijk. Je krijgt wel wat mogelijkheden om in het buiteland te gaan spelen. Maar je merkt wel dat het als Belgische band opvallend moeilijker is dan bands uit het buitenland om echt je stempel te drukken op die scene, Het ontbreekt momenteel nog wat aan knowhow en vooral de middelen om binnen onze scene bands echt te gaan promoten in het buitenland en ze ook veel speelkansen te geven. Op zich hebben we wel wat kansen gehad, o.a. om op dat festival te staan en zo toch wat ervaring op te doen in Europa. Maar echt deuren openen lukte daardoor niet direct hebben we de indruk. Maar we merken wel dat er hier de laatste jaren heel veel stappen in gezet zijn, dus dat komt wel denken we, hopelijk kunnen we hier nog van mee profiteren.

Is dat ook niet een beetje een typisch Belgisch fenomeen? Dat een Belg het moeilijk heeft eigen producten echt te erkennen?
Gilles: Die typische bescheidenheid naar onszelf toe is een beetje ingebakken in de Belgische cultuur. Dat speelt daar inderdaad een grote rol in. Het is daardoor veel moeilijker om onszelf te verkopen of te leven van onze muziek in ons land. Door die ingesteldheid. Dat heeft ook zijn charme natuurlijk, elke medaille heeft twee kanten.

In de biografie lees ik ook dat de vorige releases ‘If And Above All’ (2017) en ‘ Give Space’ (2018) een onderdeel zijn van een proces of zo?
Gilles: Wat we feitelijk daarmee bedoelden, is dat die vorige plaat echt een concept plaat was. En ook de evolutie die we plaat per plaat doormaken. Zoals nu meer oog voor structuur en melodie op onze nieuwe plaat, ook dat is weer een ander proces in hoe we groeien als band. Daar draait het vooral om dus.

De reden van dit interview is uiteraard de nieuwe EP. Voor deze EP werken jullie samen met Australische componist, improvisator en producer Joe Talia (Oren Ambarchi, Jim O'Rourke) die  zeer actief is in Tokio en Berlijn. Hoe is die samenwerking ontstaan?
Kobe: Eigenlijk is die samenwerking ontstaan door medemuzikanten die met hem hadden samen gewerkt.. We hadden eigenlijk verschillende opties, en toen we hem contacteerden , was hij direct zeer enthousiast. We hebben eerst zelf de basis-ideeën uitgewerkt, met de samenwerking in ons achterhoofd. Achteraf hebben we zowel zijn als onze visies samen gelegd. Zo is een voortdurende wisselwerking ontstaan tussen die ideeën met als resultaat deze EP.

Opvallend aan ‘Brick smoke basement’ is het spookachtige, donkere en mysterieuze dat ervan uitstraalt. Er werd bewust gekozen voor een  donkere aankleding? Vertel gerust je mening
Gilles: Daar is eigenlijk niet heel bewust voor gekozen. Er zit echter wel een soort verhaal in de songs, waardoor je in een bepaalde sfeer terecht komt. Een soort kortverhaal, het is fijn om te horen dat het zo overkomt. Maar zeer bewust hebben we daar dus niet voor gekozen, het komt wellicht bij iemand anders heel anders over.

Nog iets dat me opvalt, is dat er Oosterse invloeden inzitten, Japan en China haal ik me voor de geest. Zeer subtiel, me dunkt, nee?
Gilles: Dat kan zeker. Al is dit niet per se bewust bedoeld, het sluipt er gewoon in. Ik luisterde vorig jaar bijvoorbeeld veel naar Ryuchi Sakamoto zijn muziek, dit zal er zeker een invloed op hebben gehad. Al luisteren we in het algemeen sowieso naar een heel brede waaier van muziek en dan neem je deze invloeden vaak onbewust mee in je muziek.

Ik heb de EP meerdere luisterbeurten gegeven, en na elke luisterbeurt doe ik weer een nieuwe ontdekking, die dit pareltje van een schijf nog meer interessant maakt. Graag je mening
Gilles: Dit kan liggen aan het feit dat we vrij gelaagd te werk zijn gegaan. Eerst waren er onze basis versies en dan heeft Joe Talia dit gemixt en soms nog extra lagen aan toegevoegd. De basis is wel steeds onze composities geweest, maar in de mix is er nog veel aan veranderd en toegevoegd, waardoor het een symbiose is geworden tussen ons live spel in de studio en de elektronische elementen van Joe.
Kobe: Op deze EP is dat inderdaad mede de verdienste van Joe Talia. Sommige toevoegingen of aanpassingen van hem zijn zeer duidelijk, maar vaak ook eerder subtiel, waardoor de luisteraar inderdaad steeds iets nieuws kan ontdekken. 

Die donkere kant doet geen pijn maar voelt aan als een deken tegen koude winterdagen. Een weemoedige inkleding zelfs, die me tot complete rust brengt. Klopt dit? Is het de weg die jullie bewust kiezen?
Gilles: Uiteraard spelen emoties altijd een rol, of dat dan melancholisch of weemoedig is? Het kan. Er zit voor mij ook heel veel warmte in de melancholie bijvoorbeeld.

Wat zijn de persoonlijke verwachtingen van deze EP eigenlijk?
Gilles: We hebben twee singles uitgebracht. De reacties waren positief, de mensen waren wel verrast omdat we meer synthesizer en elektronische muziek hebben toegevoegd aan onze muziek. We beseffen ook meer en meer dat wat we op plaat zetten niet per se volledig moet aansluiten op wat we live willen brengen. De nieuwe muziek zijn misschien meer songs, maar die brengen we dan weer op een vrijere manier live, zo blijft de muziek leven.. We blijven dus als band steeds zoeken en hierdoor evolueren , en daar krijg je wel reacties op. Maar die zijn wel overwegend positief. Het duidt ook aan dat we nog veel kanten uitkunnen eigenlijk. Ook dat is weer positief. 

Met deze EP zetten jullie de toon naar jullie derde album, kunnen we stellen dat heel die plaat iets van dat mystieke en donkere zal uitstralen? Ik vond het leuk vertoeven in die donkere hoek van de kamer, waar ik me zeer comfortabel voel …
Ja en nee. De richting die we uitgaan is minder donker. Meer elektronica, ook dat werkten we  verder uit. De nieuwe plaat is iets lichter naar ons gevoel, maar ook weer vrij gelaagd en muzikaal gaat het wel veel kanten op, wat we altijd proberen te doen met onze muziek.

Zijn er al plannen voor een nieuwe release eigenlijk?
Er zijn plannen, maar voor het moment ligt alles een beetje moeilijk eigenlijk.
Ons full album zal normaal gezien uitkomen in het voorjaar van 2021.
Momenteel is het nog wat afwachten voor concerten, want de programmatoren zijn allemaal zeer afwachtend.

Ik vermoed dat er verschillende plannen in het water zijn gevallen? Welke?
Veel dingen zijn nu verplaatst naar het voorjaar. Al bij al zijn er nog dingen kunnen doorgaan zoals onze EP voorstelling in DeSingel in Antwerpen, nu is het weer allemaal afwachten. Er zijn wel plannen voor concerten in januari, maar ook dat is weer allemaal afwachten. Maar dat is niet alleen bij Steiger, maar ook bij al onze projecten het geval.

Of misschien toch een optreden via streaming?
Gilles: Ja, dat hangt af van plek tot plek en waar er die mogelijkheden zijn. Bij de Handelsbeurs zetten ze hier bijvoorbeeld vol op in.. Concreet zijn er nog geen plannen daarrond. Persoonlijk hopen we dat het anders kan, maar we zullen ons sowieso moeten aanpassen.

En Spotify ,wat is jullie mening daarover?
Als muzikant verdien je daar bitter weinig aan, het is ook een beetje dubbel. Want om een band echt te ontdekken, is Spotify wel degelijk een goed medium. Je kunt echt wereldwijd gaan daardoor.

Deze corona crisis hakt er diep in, de cultuur en muziek sector is een van de meest getroffen sectoren met geen zicht op echte verbetering – al vind ik de corona proof concerten die de kop opstaken wel fijn. Hoe heb je als muzikant, band maar ook als mens deze rare tijden beleefd?
Kobe: Dat je zoveel tijd hebt … nu zorgt er ergens wel voor dat je zowel als mens, als muzikant of kunstenaar nog meer gaat reflecteren en zo op zoek kan gaan naar nieuwe visies en manieren van aanpakken. Het zorgt er ook voor dat je flexibiliteit kweekt in je leven, maar dat kweken we als artiesten sowieso.
Gilles: Een van de enige positieve dingen daaraan is dat we – vooral tijdens die eerst lockdown – plots te veel tijd hadden, omdat er veel concerten waren weggevallen. Hierdoor konden we echt onze tijd nemen voor de opnames van de EP en ons full album.  Maar nu dat is afgewerkt , wil je die plaat gaan voorstellen, en dan val je toch een beetje in een zwart gat. Wat wel  opvallend is, is dat er je weinig steun krijgt als muzikant. Normaal zouden we financiële ondersteuning krijgen, maar dat is nog steeds niet in orde door het papierwerk dat daar komt bij kijken. Dat maakt het wel wat frustrerend daarbovenop.

Hoe denken jullie persoonlijk dat cultuur en muziek deze crisis zal overleven?
Gilles: Je ziet het nog niet, maar er zijn nu al cultuurhuizen of muzikanten die in de problemen geraken. Eens dat alles weer ‘normaal’ is , zal dat wel meer te merken zijn. Maar er gaan sowieso zalen of zo sneuvelen. En ook mensen die net begonnen zijn, jonge bands die pas komen piepen. Die geraken nauwelijks aan de bak, en of die dat gaan overleven? Dat is een vraagteken. Een nieuwere generatie van muzikanten en kunstenaars krijgt daardoor niet meer de kansen zoals dit wel het geval was voor de crisis. Er zullen keuzes gemaakt worden, meestal ten koste van de jonge kunstenaars.. Langs de andere kant is dit ook misschien het moment om alles meer underground te doen, meer radicaal te zien. 

Moest alles een beetje normaal zijn, wat zijn de verdere ambities? Is er een soort einddoel dat jullie voor ogen hebben? 
De eerste ambitie is om, hopelijk, in het voorjaar – vanaf maart dus – terug live te kunnen optreden. Dat is al een eerste doelstelling. Hopelijk dan ook verder in april, mei en zo. En in de zomer valt het af te wachten wat zal doorgaan van festivals. Het is allemaal beetje koffiedik kijken. In de verdere toekomst zouden we toch graag naar het buitenland toe iets willen proberen opbouwen. 

Naast Steiger zitten jullie ook in andere projecten, hoe blijven jullie dit combineren? 
Simon: In enkele van die projecten zitten we samen, wat wel praktisch is. Er komt een nieuwe plaat aan met Uma Chine, waar Gilles ook lid van is, via De Werf. Dat zal voor April zijn. 
Kobe: Zo is er ook Mòs Ensemble, waar Simon drumt resideren hiermee op dit moment ook bij KAAP en in januari kruipen we de studio in.  
Gilles: Ook met Peenoise hebben we een EP opgenomen die in Februari uitkomt. Om maar te zeggen , we zijn dus allemaal met zeer veel muziek bezig voor verschillende projecten eigenlijk. Maar ja… 

Wat me wel opvalt, zeker in deze onzekere tijden, zie je toch links en rechts wat muzikanten die muziek beginnen te maken voor film en series? Zit daar geen mogelijkheid in voor jullie?
We horen vaak dat onze muziek filmisch is. Het zou heel fijn zijn om dit eens te kunnen doen.

Het is eventueel een mogelijkheid om, zeker als beroepsmuzikant, deze moeilijke tijden te overbruggen. Ik denk niet dat jullie de ambitie hebben om veel geld te gaan verdienen door iets te doen waar jullie niet achter staan? Zoals sommige bands in het verleden wel hebben gedaan …
Simon: We zijn drie individuen met soms uitgesproken meningen, dus toegevingen doen binnen de band, dat hoort erbij. Maar vanaf dat we toegevingen zouden moeten doen om een groter publiek aan te willen spreken of om mee te gaan in de mainstream, dan passen we. We blijven steeds trouw aan onze muziek. Dit betekent niet dat we niet geloven dat onze muziek een breed publiek kan aanspreken, daar blijven we van overtuigd.

Pics homepag @Victor Van Hoof

Ik zit door mijn vragen heen en hoop jullie live te zien binnenkort, want ik voelde me echt zeer comfortabel in dat donker kamertje dat jullie aanboden op de nieuwe EP. Merci

Tribe Guru - Kurt Verheyen (TRiBE GURU) - Ik ben muzikaal  gewoon niet in één hokje te vangen, dat typeert mij

TRiBE GURU is het solo project rond Kurt Verheyen. Met Basscamp Wolf, waarmee hij met René Hulsbosch (Struggler) van zich liet horen , heeft hij ondertussen al zijn sporen verdiend binnen de donkere elektronische sound.
TRiBE GURU op zijn beurt kan breed gaan, o.m. de recente releases van singles “Dirty Mind, stay behind” en “Lonely Spirit” bewijzen dit. Op zijn facebookpagina lezen we: ‘’Sinds eind jaren '90 al bezig met muziek maken; meestal met een donker en alternatief kantje. Lekkere stevige beats, vette synth-klanken, Rap & New Wave vocals,... Inspiratie: The Prodigy, Front 242, The Chemical Brothers, Beastie Boys, Goose,...’’ . We hadden een fijn gesprek met Kurt.

Kurt, laten we even terugkeren in de tijd, je zit al een tijdje in de muziekwereld. Vooral dan EBM gericht; vertel er eens wat meer over?
Eigenlijk was ik als kind al veel met muziek bezig. In die tijd dat ik samen met vrienden als klein manneken cassettes samen beluisteren tot met de blokken spelen (haha). Met een goede maat ben ik in de kelder uiteindelijk begonnen met new wave gerichte muziek te maken, met een dure synthesizer en dergelijke. We hadden dezelfde adoratie voor bands als Sisters of Mercy tot Front242 en zo is alles een beetje begonnen. Later met Basscamp Wolf , met o.a. Rene Hulsbosch en Lode Willems  hebben we  destijds toch een aantal leuke optredens gedaan op o.a. Eurorock en Belgian Independant Music Festival

Je hebt inderdaad  ook samengewerkt met Rene Hulsbosch (Struggler). Hoe is die samenwerking ontstaan, vertel er wat meer over?
We hebben elkaar ontmoet eind jaren ’90 toen ik als vrijwilliger mee hielp op Eurorock. We hadden direct een goede klik door onze gelijklopende interesses. En vooral dan de liefde en kracht van Synthesizer en dergelijke meer, samengesmolten met het gitaar geweld van Rene. In bepaald opzicht is Rene feitelijk een beetje een donkere, muzikale vader geweest. Nu is hij vooral een grijze vader (haha).

Wat spreekt je zo aan , aan dat genre dat je kiest voor EBM gerichte muziek?
Je zegt het zelf ‘EBM gericht’. Wat ik breng is niet echt EBM, maar gaat vele richtingen uit. EBM is daar een onderdeel van uiteraard. Mijn invloeden dateren nog van voor die elektronica echt zijn weg vond binnen de New wave en dergelijke, tot Front242. Ik haal mijn invloeden even goed uit bijvoorbeeld The Prodigy en zo. Met andere woorden. Donkere en dreigende ritmes, die eigenlijk verder gaan dan puur EBM, het ligt meer in het verlengde van wat ik doe.

Hoewel je nieuwste project naar voren wordt geschoven als EBM , is het naar mijn mening veel meer dan dat … Ik hoor zelfs zeer subtiel synthpop passeren? Hoe zou je jouw muziek zelf omschrijven?
Die vraag wil ik eigenlijk aan het publiek stellen. Zelf kan ik daar geen afdoende antwoord op geven omdat ik niet doe aan hokjes denken, en de grenzen bewust aftast en probeer te verleggen. Invloeden van Synthpop? Waarom niet, ik zal het houden bij Synthpop – EBM- Elektronische muziek clash met een vleugje new wave en breakbeat. Zoiets?!

De reden van het interview zijn enkele recente releases waaronder ‘Dirty Mind , Stay Behind”, is dat een onderliggende boodschap? Of hoe moet ik dat zien, we hebben allemaal wel ergens een ‘dirty mind’ of zo
Ja dat is brandend actueel, het ligt ook wat in verlengde hoe ik me voel en zo in deze tijden. De verleiding om over te stappen naar de ‘Dark Side’ al , resulteert in zwarte Chocolade verorberen (haha) Maar het verwijst wel naar deze onzekere tijden waarin we leven, moeilijk voor iedereen maar zeker voor jongeren. Ik werk met jongeren tussen 15 en 22 en ondervind dat elke dag.

Een ander nummer wordt nu (dacht ik) opgenomen in het online radioprogramma 'De Dag des Oordeels' van Danny Quetin; “Lonely Spirit” ; Ook hier ga je  buiten de comfort zone van EBM , vind ik. Je mening?
Dat buiten die lijntjes kleuren voel ik me zeer comfortabel bij. In deze song zit ook een oogwenk van de meer egocentrici kant van mezelf. Het gaat ook over de vereenzaming, psychische problemen en dergelijk in deze tijden. Zeker dus bij jongeren merk ik dat dus zelf op.

Die Jongeren worden vaak ook geviseerd omdat ze zich niet aan de regels houden. Mijn indruk is dat de jeugd net veel braver is dan wij in onze tijd? Is dat zo, en hoe verklaar je dat?
Als wij jong waren en al eens iets mispeuteren , kwam dat niet op sociale media of zo. Met de digitalisering wordt zowat alles gefilmd en zie je het direct op facebook of twitter verschijnen. Dat speelt daar ook een rol in. Het legt, naast al die coronamaatregelen, een extra druk op hun schouders.

Hoe waren de algemene reacties op die singles tot nu toe?
Het feit dat ik een interview kan/mag doen is al een beetje een bewijs op zich dat de reacties positief zijn. We hebben ook een goede artikel gekregen van Snoozecontrol. En als klap op de vuurpijl is er nu die radio opname in ‘De Dag Des Oordeels’ En dan moeten de echt goede nummers nog komen..

Ik wil toch eens dieper ingaan op EBM. Op de laatste EBM concerten die ik bezocht , viel me op dat er voornamelijk een ouder publiek op afkwam, het is – in tegenstelling tot bijvoorbeeld sommige metal genres , andere elektronische muziek of postpunk – blijkbaar niet zo gemakkelijk een jong publiek aan te trekken? Zie ik dat verkeerd? Heb je daar een verklaring voor?
Behalve het ‘klassiek’ gedeelde van de new wave en dergelijke wordt het genre ‘doodgezwegen’ op de radio en dergelijke. Terwijl andere genres op een of andere wijze wel hun eigen spot krijgen in radio programma’s, blijven we wat EBM gerichte muziek een beetje op  onze honger zitten. Of het is enkel die grote namen binnen het genre. Dat zorgt ervoor dat het ook niet echt bij dat grote, en jonge, publiek terecht komt.

Het onderwerp van het jaar: Corona… Ik veronderstel dat er ook voor jou bepaalde plannen in het water zijn gevallen door deze lockdown?
Ik ben ook DJ en die DJ sets zijn nu volledig in het water gevallen doordat we nergens kunnen optreden. Langs de andere kant heeft het ervoor gezorgd dat ik intensiever de studio kon induiken om nieuwe nummers te maken, alles heeft zijn voor- en nadeel.

Hoe ga je als muzikant (en ook als mens) om met zo een crisis?
Muziek is voor mij puur een passie en hobby. Die op verschillende manieren kan ingevuld worden. Hoewel ik dat optreden als DJ wel mis, lukt dat mits een beetje interactief daarmee omgaan. Als je in deze tijden je boterham moet verdienen met muziek is het andere koek natuurlijk.

Hoe denk je persoonlijk dat cultuur en muziek deze crisis zal overleven? Ze zijn voorlopig toch samen met de Horeca het meest getroffen
Stevig nazinderen denk ik. Vooral dan de semiprofessionele artiesten zullen het moeilijk krijgen. De grotere hebben wel ergens iets achter de hand – ook financieel vaak – en de kleinere artiesten doen het, net als ik, vaak als hobby. Maar zij die dus niet echt groot zijn en dus afhangen van optredens en dergelijk voor een beperkter publiek , zullen het moeilijk krijgen.  Je kan dan alleen meer zijsprongen maken en proberen je weg te vinden..

Laten we het toch maar over je projecten hebben. Er komt nog werk van jou uit. Iets van gitaar en elektronische muziek combineren, Hoe moet ik dat zien?
Ja, dat is samen met o.a. René en zijn zoon Alain. De magie van een stevige gitaar, die beide aanbieden, is namelijk niet te vervangen. Gecombineerd met de Elektronische klanken zal dat toch zorgen voor iets speciaal. Helaas zit alles nu even in de koelkast, we moeten afwachten wat, wanneer en waar we het allemaal gaan doen. Maar er zijn dus plannen in die richting..

Wat zijn de verdere toekomstplannen met je project TRiBE GURU?
Nu vooral toch wat zorgen voor meer animo rond het project, door singles uitbrengen. Daarna een selectie maken voor een eerste EP en verder hopelijk toch mogen optreden, want dat is uiteindelijk toch de ultieme kick.

Zijn er geen mogelijkheden in de richting van Streaming? In Gent is er zo een project ‘Sound of Ghent’ waardoor bands optreden in o.a. de Handelsbeurs en de Minard? Iets voor jou?
Ik ben tijdens de 1^e lockdown al wekelijks met een DJ livestream live gegaan om de mensen een hart onder de riem te steken en dat had inderdaad heel wat succes; ik krijg nog steeds de vraag om die draad terug op te pikken. Helaas is het allemaal een stuk moeilijker geworden omwille van de kwestie met de auteursrechten; het is nu quasi onmogelijk geworden om met bestaande muziek online nog iets te doen.  Met een ander project: SHiNK hebben we al eens een korte livestream gedaan tijdens de video-opnames voor onze eerste videoclip; heel leuk maar natuurlijk mist het de interactie met het publiek. Maar inderdaad een piste om zeker eens te bekijken om met TRiBE GuRU zo’n livestream te doen; ik zal eens aankloppen bij ‘Sound of Ghent’.

Welke richting wil je absoluut uitgaan? EBM of toch maar die grens daarvan aftasten naar andere donkere elektronica?
Welke richting? Mijn inspiratie gaat zowel naar de voornoemde muziekstijlen. Maar ik vind die ook bij bands als Rammstein, Nine Inch Nails, The Prodigy tot VNV Nation of Covenant. Maar even goed bij Beastie Boys of Senser. Dus ja.. Ik ben gewoon muzikaal niet in één hokje te vangen - Hoewel ik thuis soms letterlijk uren in mijn muziek kot zit – dat typeert mij. Het zal daardoor bij mij wel altijd grensoverschrijdend zijn en blijven.

Zijn er naast TRiBE GURU nog andere projecten waar je aan bezig bent?
Een project SHiNK , met een nog een bredere waaier aan muziekstijlen en zo. Maar ook dat zit dus door die corona nog even in de koelkast.

Staan er nog optredens gepland (voor volgend jaar dus)
Voorlopig nog niet, is ook zeer moeilijk nu. Daarom een oproep aan organisatoren die eventueel het overwegen: Boek TRiBE GURU!

Wat zijn je eigenlijke ambities met jouw project? Is er ook een soort ‘einddoel’
Mijn hobby verder kunnen uitbouwen. Als het mag en kan eens op het podium van een groot festival staan, en een volwaardige full cd uitbrengen, via een label  dat me wil helpen dit te verwezenlijken , zijn enkele ambities. Maar vooral, ik heb schoenmaat 44, sta ik in alle bescheidenheid met beide voeten op de grond en, wat komt dat komt. Gewoon alles blijven doen wat ik graag doe, en wat ik kan bereiken met beide handen aannemen.

Laat het ons daar bij houden. Bedankt voor dit fijne gesprek

Meskerem Mees - Sound of Ghent - Een zacht deken boordevol aanstekelijke soul

Op 20 oktober had naar goede traditie in Vooruit , Gent het boeken evenement ‘Uitgelezen’ plaats. Helemaal in coronaproof stijl met mondmaskers en afstand houden. Voor deze editie ging het vaste panel Fien Sabbe, Anna Luyten en Jos Geysels een debat aan over een hele rits boeken. Ook Lize Spit zat aan de tafel nu, die met 'Het Smelt' in 2016 een pracht van een boek uitbracht. Wie nog? professor Bruno De Wever schoof mee aan. Schrijver Erwin Mortier mocht als speciale gast plaats nemen , om o.a. zijn nieuwste roman 'De Onbevlekte' voor te stellen. De heren en dames gingen een interessante discussie op gezapige wijze aan over verschillende boeken.

We geven ze hieronder op een rijtje en citeren:
Philip Roth - 'Het complot tegen Amerika'
De veelbekroonde Amerikaanse auteur Philip Roth - 'Portnoy's klacht', 'American Pastorale' - publiceerde in 2004 de politieke wat als-roman 'Het complot tegen Amerika'. Daarin schetst Roth een Amerika waarin luchtvaartpionier Charles A. Lindbergh de verkiezingen van 1940 wint. Roth vertelt hoe zijn eigen familie overleefde tijdens de fascistische, antisemitische Lindbergh-periode. 'Het complot tegen Amerika' bleef aan de vooravond van de Amerikaanse presidentsverkiezingen nog steeds brandend actueel.

Simone Atangana Bekono - 'Confrontaties'
De zestienjarige Salomé Atabong zit vast in een jeugddetentiecentrum, omdat ze op een zomermiddag twee schoolgenoten ernstig heeft mishandeld. Ze probeert haar hoofd koel te houden tussen de andere meiden, irritante psychologen en treiterende begeleiders. Simone Atangana Bekono's debuut 'Confrontaties' is een adembenemende roman over het dorp, de vreemdeling, de haat en de liefde. "Onweerstaanbare literatuur!" - Erik Jan Harmens

Maggie O'Farrell - 'Hamnet'
Hamnet is een aangrijpende pageturner geïnspireerd op de zoon van William Shakespeare. Het is het verhaal van een zoon van een handschoenmaker die in navolging van de liefde zijn vaders regels aan zijn laars lapt, het verhaal van Agnes, de vrouw voor wie hij valt, en hun familie. Een verhaal over moed, verdriet en liefde, over de unieke band tussen tweelingen, en over een vlo die in Alexandrië op een schip richting Europa terecht komt. "Maggie O'Farrell bouwt een aangrijpende roman op rond Agnes en het onfortuinlijke jongetje. Zou het toneelstuk Hamlet over hem gaan?", schreef De Morgen.

Naast een fijne discussie over deze boeken, en de achtergrond van elk van hen , mochten de heren en dames ook enkele boeken tips geven. De avond werd afgesloten met een heuse tombola. Wij genoten met volle teugen van hoe de experts vol enthousiasme ons warm maakten voor het boeken aanbod, maar keken vooral uit naar de muzikale omlijsting.

Meskerem Mees (****) - Toen Meskerem Mees deze zomer optrad in Eeklo, in een organisatie van N9, schreven we : '' In den gevloerden bos deed Meskerem Mees in samenwerking met Febe Lazou haar intens mooie cello iedereen naar adem happen, en liet ons dan ook met een krop in de keel achter in een mooie hoek van de kamer waar het steeds fijn vertoeven is. Het eindpunt is echter zeker nog niet bereikt. Zoals een boom in het bos, ooit begonnen als een klein twijgje mits de juiste voeding en zorg, kan uitgroeien tot een volwaardige beuk of eik. Zo zien we ook nu een artieste aan het begin van haar kunnen, met enorm veel potentieel om ooit potten te breken. Geef deze klasse artieste in wording dan ook gewoon de kans te groeien. Op haar eigen tempo welteverstaan. En we voorspellen haar een meer dan gouden toekomst."
Het volledige verslag kun je hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/79137-meskerem-mees-de-eerste-schuchtere-stappen-naar-eeuwige-roem.html

Op 18 oktober, twee dagen voor  het boeken evenement 'Uitgelezen' won ze nog HUMO's rock rally 2020; ze werd in de schijnwerpers gezet in de Vooruit. Deze keer trad ze solo aan, met akoestische gitaar en haar soulvolle stem zorgde ze bij elke song voor een zacht deken tegen de koude wintermaanden. Op een bedeesde, zeemzoete wijze, wist ze intens de aanwezigen te overtuigen, waardoor je een speld kon horen vallen in de zaal.
Meskerem Mees is een uitzonderlijk artieste die met haar breekbare, heldere stem kan doen dromen en ontroeren. Bij elke song laat Meskerem Mees zichzelf  zien; een zeer gevoelige, aanstekelijk kant trouwens binnen een intense omkadering. Ze doet ons prompt denken aan grote soul legendes uit het verleden …
'Geef deze klasse artieste in wording gewoon de kans om te groeien. Op haar eigen tempo welteverstaan' , schreven we over haar optreden in Eeklo. We zijn na dit fijn op treden in de  Vooruit even sterk overtuigd. ‘De soul van Nina Simone, de panache van Joni Mitchell, de frisheid van Jade Bird en een stemgeluid zo puur als bronwater' . Op basis van wat we zien en horen , gaan we die richting uit; ze heeft dit niveau nog niet bereikt, gezien haar jonge leeftijd ook niet zo verwonderlijk, maar het is gewoon  een kwestie van tijd.

Organisatie: Vooruit, Gent