Uit de overvolle lentekalender van de Aéronef in Lille hadden we het optreden van Blood Red Shoes met stip aangeduid. Dat het Gentse Wallace Vanborn als voorprogramma fungeerde, konden wij enkel maar toejuichen.
Aangekomen in de gezellige Aéronef Club was meteen duidelijk dat het merendeel van het publiek uit landgenoten (zelfs eerder streekgenoten) bestond. Met hun nieuwe album ‘Lions, liars, guns and god’ mochten de Gentenaars een halfuurtje opwarmen. Vanzelfsprekend legde het trio de nadruk op de nieuwe nummers; "Marching sideways" en "The plunge" beten de spits af, volgens het typische Wallace Vanborn recept: catchy stonerrock - strakke drums - pompende bas, met vette riffs en de kenmerkende stem van Ian Clement.
Het trio doet een 20 tal supports voor Blood Red Shoes en staat op de rand van de doorbraak. Deze live ervaringen kunnen de band maar ten goede komen … Hun nieuwe single "Cougars" - reeds opgenomen in de StuBru Afrekening- zat in het midden van de set en was al goed ingeburgerd bij de fans!
De recente "White river" en "We are what we hide" scoorden goed voor WV. Overtuigend dus, die Noord-Fransen als Vlamingen aan de merchstand bracht …Op het lang uitgesponnen "Cowboy Panda's Revenge" , uit hun debuutcd , gooiden ze nog eens alle remmen los en konden ze tevreden terugblikken op een goede start van hun Europese tournee.
Blood Red Shoes is het ' muzikale huwelijk' tussen gitariste Laura-Mary Carter en drummer Steven Ansell. Het sympathieke duo , onlangs hun derde plaat uit, zijn graag geziene gasten op de Europese podia.
Met de huidige single "Cold" en "Don't ask" trokken ze meet af aan fel van leer en zetten ze de Club direct in de fik. Door de uitgebalanceerde playlist, die wisselde tussen de classics uit de eerste 2 platen en het nieuwe werk ,overtuigde het tweetal moeiteloos.
Op het geweldige "I wish i was someone better" zagen we een eerste crowdsurfer. Een eerste glimlach al op Steven’s aangezicht.
Halverwege de set werd wat gas teruggenomen met de melodieuzere "7 years " en "Silence and the drones" , beiden uit de laatste plaat.
Duidelijk is dat de band gevarieerder en ietwat experimentjes aanhaalt, zoals we konden horen op "In time to voices” en het zalige "Lost kids".
Blood Red Shoes maakte indruk. Een formule die werkt: Carter met haar scheurende gitaar en haar veelzijdige stem, in combi met de voortstuwende drums van Ansell. Een vibe die aansloeg op het dolle publiek.
Het poppy "I'm getting boring by the sea" ,uit het debuut, was het volgende ‘feelgood’ nummer die de Club deed dansen en een knap staaltje was van hun samenzang.
Trouwens, dit was een geweldige catchy set van een goed uur, die de magie tussen het duo in de verf zette .
Een bis van 2 toegiften namen we er maar al te graag bij. Het dreigende en langzaam opgebouwde "Colours fade" werd gevolgd door een weergaloze uitvoering van "Je me me le perds”; wat een bom en finale mokerslag die de punksong van 90 seconden gaf, die het publiek knockout sloeg!
Het was duidelijk dat de chemie tussen de twee uit Brighton nog lang niet uitgedoofd is en zij moeten zeker opnieuw gecheckt worden o.m. op Les Nuits Bota en de komende festivalzomer. Energieke acts als dit zijn immers dun gezaaid ...
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/blood-red-shoes-12-04-2012/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/wallace-vanborn-12-04-2012/
Organisatie: Aéronef, Lille
Kiss & Ride – Oftewel een mix van pure gitaar en moderne techniek, van live en samples. Deze wel zeer enthousiaste Italiaanse bleek de geschikte persoon om ons op te warmen die avond. Haar songs zijn soms ietwat excentriek maar al bij al aangenaam voor het oor, niet in het minst door een straffe stem. Afgezien van de soms net iets te lange bindteksten een zeer te smaken voorprogramma.
En een minuut of tien na negen is het dan zo ver. Sinéad O’Connor komt blootsvoets en duidelijk goedgezind het podium op. Vanaf de eerste noot van “The Healing room” zit de band er knal op. Wat een sound.
Al snel wordt duidelijk dat het eerste nummer geen toevalstreffer is. Het Koninklijk Circus hangt aan haar lippen. Wat volgt is een anderhalf uur durend concert dat geen seconde verveelt.
O’Connor komt vooral haar nieuwe album ‘How About I Be Me (And You Be You)?‘ voorstellen, maar weet dat perfect te combineren met klassiekers. Zelfs “Nothing compares to you” passeert de revue, op een bedje van milde gitaren. Het is muisstil in de zaal, en dat is het ook tijdens werk uit ‘Theology’ of het frêle “I am streched at your grave” waarbij haar fenomenale stem zonder enige begeleiding door het Koninklijk Circus zweeft
Er wordt zwaar ontroerd maar er wordt op zijn minst even zwaar gerockt. Nummers als “The last day of our acquaintance”, “Emperor’s new clothes” en bisnummer “Queen of Denmark” staan als een huis en doen één zeer dapper man op de parterre dansen alsof zijn leven er van af hangt.
Een straffe band en een vrouw met een monument van een stem vormen samen een geoliede machine die er zelfs geen moment aan denkt om scheef te lopen.
Je kan veel zeggen over Sinead O’Connor maar op 12 april, in het Koninklijk Circus, was ze 90 minuten mijn persoonlijke heldin.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/sinead-o-connor-12-04-2012/
Vijf multi-talenten uit UK, Breton, hadden we in het vizier met de single “Edward the confessor”, een stuwende song , die een veelheid aan stijlen beheerst, en rock moeiteloos linkt aan punkfunk en computergestuurde technologie … Fijne muziek van een creatieve band, die verrassend met sounds omgaat: elektronica, soundscapes, bleeps, zware bassen, hitsende drums en ritmisch bedwelmende, pulserende en knisperende, neurotische beats. Jawel een arsenaal synths, toetsen, gitaar, bas, drums en een mengtafel waren te zien.
Je kon het allemaal horen van een kwintet , die projecties koppelde aan hun sound en hun kunstenaarshart aan een volle Ronde liet aanschouwen . Het debuut ‘Other people’s problems’ werd er snel door gejaagd , want in een kleine 50 minuten was de set af … Een moderne ‘new rave’ stijl , die beelden van bands als Metronomy, Klaxons, Friendly Fires, !!!; The Rapture, Radio 4, LCD Soundsystem deed opborrelden , en toch ergens de mosterd haalde bij een Gang Of 4, A certain ratio en Cabaret voltaire in die elektronica en drums. Maar ook de dwarrelende ritmes van Foals en Bloc Party horen we . Zij hebben hier ‘iets’ dat hen veelbelovend maakt …
Een gretig klinkende band, die potentieel in huis heeft, en aanstekelijk poprockende/synth dance produceert! Het broeierige “Oxides” opende en toonde al meteen het avontuur in de geluidjes aan; een orkestrale outtro sierde . De synths klonken op “Pacemaker” , “Elektrician” en “Governing correctly” diep door. De single “Edward the confessor” dan werd sterk onthaald en had het meest in huis.
De punkfunk prikkelde vooral in het tweede deel , en een diepe dreunende bas vulde aan o.m. op “Wood & plastic” en “RBI”.
De paar ‘unknown’ tracks lieten een even sterke indruk na en maakten het plaatje van Breton ‘compleet’, die zich opwierp als één van de ‘Ontdekkingen’ om naar uit te kijken . Zeg niet dat we er niet vroeg bij waren om de jonge gasten aan het werk te zien …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/breton/
Organisatie: Botanique, Brussel
14 jaar al zijn de hardcoreveteranen van Death By Stereo actief…. Wie luistert naar dit zesde full album zou echter zweren dat het hier gaat om een bende jonge, losgelaten honden die hun debuutalbum op de wereld loslaten ....
‘Black Sheep Of The American Dream’ is een frisse, catchy plaat waar heel veel van de jongere bands een puntje kunnen aanzuigen. Death By Stereo serveert gedurende 10 songs een lekkere mix van hardcore en punkrock doorspekt met de nodige breakdowns en stevige solo’s. Voeg daarbij nog de magistrale stem van Efrem Schulz (die bij momenten flink doet denken aan de stembanden van ondermeer Mike Patton en Serj Tankian) en je hebt een uiterst meezingbaar geheel. “Growing Numb”, “Get British”, “Depression Expression” en “Something’s Changing” behoren tot de beste tracks die we in 2012 al hoorden.
‘Black Sheep Of The American Dream’ is absoluut verplicht luistervoer voor fans van H2O, CIV en Comeback Kid en onderstreept de status van Death By Stereo! Het wordt likkebaardend uitkijken naar de doortocht van deze Amerikanen in augustus op Ieperfest...
Via distributiemaatschappij Sonic Rendez Vous kregen we deze maand een meer dan interessante plaat binnen van een voorlopig onbekende Duitse band. Wat research leerde ons dat Ashes Of Pompeii een viertal is uit het stadje Marburg dat met ‘Places’ toe is aan een derde full album.
Op deze schijf staan acht atmosferische, heavy composities die ons van begin tot eind strak bij ons nekvel houden.. Het is niet zo simpel om Ashes Of Pompeii in een vakje te plaatsen want het geluid van de band houdt ergens het midden tussen posthardcore, alternatieve rock en indierock.
Wie houdt van posthardcorebands als Polar Bear Club of I Am The Avalanche zal (gezien het korrelige stemgeluid van zanger Tobi Mosch) zeker zijn gading vinden bij deze Duitsers maar ook liefhebbers van meer alternatieve rock komen aan hun trekken.
Dit viertal doet ons bij momenten denken aan Bush, The Afghan Wighs en The Sheila Divine (een Amerikaanse rockband die vooral in ons land zeer populair was). Zoals reeds neergepend vinden we alle acht songs meer dan goed maar we hebben toch een lichte voorkeur voor het explosieve en aan Helmet refererende “Lighteater” en “Gukanjima”, een dromerige track voorzien van enkele fraaie soundscapes! Muzikale fijnproevers vinden meer info op ashesofpompeii.com of facebook.com/ashesofpompeii .
Nooit fan geweest van Blur, we hebben er geen enkel plaatje van in huis, maar wat Damon Albarn doet met Gorillaz vinden we uitermate fantastisch en ook het ondertussen al indrukwekkende solo repertoire van gitarist Graham Coxon spreekt ons duizend keer meer aan dan al die Blur plaatjes (met uitzondering dan van die ene prachtsong “Song 2” die eigenlijk naar Blur normen ook al een buitenbeentje was).
Coxon’s nieuwste werkje ‘A+E’ is alweer een vinnig en scherp ding geworden met gestoorde en nerveuze gitaren, compromisloze songs en een lo-fi sound die duidelijk niet mikt op een billboard notering. Met andere woorden, Graham Coxon heeft volledig zijn eigen goesting gedaan en juist daarom bewonderen we hem.
Hij zweert bij een rauw en primitief geluid dat soms aanleunt bij kantlijn iconen uit the eighties als Pere Ubu, Wire en Killing Joke.
Zowel stem als gitaar worden regelmatig bedolven onder een laag distortion maar de songs steken er steeds boven uit. Bij de jachtige en gruizige sound van opener “Advice” zou je eerder gaan denken dat de man een verleden heeft in de begeleidingsband van miskend genie Billy Childish dan dat ie deel uitmaakte van een Britse mega groep.
Dingen als het grillige “City hall” en het bijzonder aanstekelijke “What’ll it take” zijn de meest krachtige songs die u op geen enkel radiostation zal horen en een rechttoe rechtaan aanpak maakt van “Running for your life” een gejaagde punksong met, wat ons betreft althans, hitpotentie.
Graham Coxon bevindt zich met ‘A+E’ aan de donkere en grimmige kant van de Britpop, maar voor ons wel de interessantste. Een Blur reünie is dan ook het laatste waar wij op hopen.
Uit Frankrijk, Bordeaux komt het uitgebreide collectief Crane Angels. Met dertien zijn ze wel, en onmiddellijk kan de link gelegd worden met The Polyphonic Spree; het zijn weliswaar goedgemutste hippies zonder witte gewaden, die dromerige en sprankelende indiepop/pyschedelica materiaal weten te brengen … “We are the messengers of love, we are the hunters of the shrinking hearts … “. Elf genietbare songs horen we, die een ongedwongen spontaniteit oproepen; luister maar eens naar “Messenger” en “Morning sun” in koor en met een fijne man/vrouw samenzang. Hakkende ritmes en een forsere aanpak sieren zoals op “In the snow” . De neopsychedelische -euten zijn niet vies van een vleugje americana die leunt aan My Morning Jackets (“Easy take (free))”. “Attila (free)” intrigeert dan door de shoegaze indruppeling. Boeiend allemaal, en het past gemoedelijk in het concept! Fijn debuut .
Eerder hoorden we van Kate Bush met ‘Director’s Cut’ , een herinterpretatie van vier nummers ‘The sensual world’ en zeven nummers van ‘The red shoes’ . Het was een sfeervolle, sensuele plaat met spannende ingetogen folky, trippop en klassieke bewerkingen , die droom- en sprookjesachtig klinken en gedragen worden door haar prachtige zang die neigt vertellend te zijn.
Dit is haar echte ‘nieuwe’ plaat die ruim zes jaar later ‘Aerial opvolgt , waarbij we niet omheen de samenhang pop-klassiek kunnen . Ingetogen pop en pracht, sober ingehouden nummers, zoals we al gehoord hebben van Talk Talk met ‘The spirit of Eden’ .
De 7 songs met een speelduur boven de 65 minuten , worden met ambiente soundscapes, invloeden uit jazz en folk, omringd en gedragen door haar innemende, indringende , heldere emotievolle stem.
De plaat is een fascinerend geheel , waarop ook Elton John en Andy Fairweather-Low (“Wild man”, “Snowed in at wheeler street”) te horen zijn.
Het titelnummer “50 Words For Snow” wordt opgejut door ’50 termen voor sneeuw’ , waarin acteur Stephen Fry de vijftig termen opdraagt die de Eskimo’s gebruiken voor sneeuw .
Kate Bush stond al voor de grote K van Kunst, die grote K mag behouden blijven …
Winters warm, onthaastend, rustig en mooi . Subtiele pop op z’n best …
Het Amerikaanse The Shins bereikten Europa met de tweede cd ‘Chutes too narrow’ (2004). Hun debuut ‘Inverted World’ dateert al van 2001. En iets later verscheen ‘Wincing the night away in 2007. De doorbraak wenkte …
Sing/songwriter/gitarist James Mercier is de spil en heeft alvast de kunst om fris tintelende, hartverwarmende en dromerig sfeervolle melancholische popsongs te schrijven. De indiepop op z’n best met een reeks subtiel uitgewerkte songs , maar in 2009 ontsloeg Mercier z’n bandleden, en legde zich toe op het project Broken Bells met Danger Mouse.
De muzikale ervaring van hun melodieuze ‘bedroom’ popelektronica die kon grooven , nam hij op de nieuwe Shins-plaat; een volledig nieuw geformeerde band, na vijf jaar, waarbij de songs kwalitatief sterk zijn, en popmelodieus van aard. Ze weten een breed publiek aan te spreken .
Frisse, radiovriendelijke droom- en balladpop , die de single “Simple song” voorop plaatst , ook de overige negen zijn meer dan de moeite waard.
The Shins vinden zichzelf wel weer uit, maar krijgen nu de verdiende respons voor hun aangename indiepop!
Vorig jaar waren we al onder de indruk van de rammelende punkpopknallers van Cloud Nothings van Dylan Baldi uit Cleveland : een compromisloos, ‘back to basics’ geluid, onbevangen, speels, strak en melodieus . En het jonge , dynamische collectief zorgen in de sound voor voldoende variatie.
Ze klopten nu aan bij Steve Albini; eigenlijk kon of mocht die niet ontbreken op de opvolger ‘Attack on memory’. We horen acht bedreven , broeierige songs , die intens, spannend zijn en durven te exploderen .
Qua stijl trekt het kwartet de sound meer open en valt er meer diepgang te noteren. Ze integreren hun rammelende punkpop met postpunk, , indiepop, noiserock , emo en psychedelica . Op die manier word je volledig meegezogen op de negen minuten durende “Wasted days”.
Een band naar ons hart dus, die lekker voortschuurt op “Stay useluess” en het instrumentale “Separation” . “Fall in” en “Cut you” hebben meer pakkende melodieën en klinken verfijnder.
Wat een talentrijke band met wat voor een plaat! Fris , opwindend, aanstekelijk en creatief in het genre ! Aanschaffen dus!
Niet bepaald simpel om een waardige opvolger te maken voor het bruisende ‘Baby darling doll face honey’ van 2009, maar Band Of Skulls zijn er wel in geslaagd. Nadat we een portie nieuwe songs hadden gekregen bij hun geslaagde doortocht in de Bota eind vorig jaar, waren we er eigenlijk al gerust in, de band had onze honger naar het nieuwe werk met een potig concertje sterk aangewakkerd.
Opener “Sweet sour” is al meteen een lel van een binnenkomer en ook “The devil takes care of his own”, “Lies” en zeker “You’re not pretty but you got it going on” zijn ferme catchy rockbeestjes.
Natuurlijk zijn The White Stripes wederom niet ver af, maar Band Of Skulls bieden hier genoeg lekkers om uit hun schaduw te treden. Bovendien wordt er al eens met glans wat gas teruggenomen. “Lay my head down” is een beetje een ongewone ballad voor hun doen, maar wel knap. Ook op “Navigate”, de dromerige folksong “Hometowns” en het ijle “Close to nowhere” wordt het gaspedaal nagenoeg onberoerd gelaten.
Knap plaatje, waarop Band Of Skulls zich van twee kanten laat bewonderen, nu eens vettig rockend, dan weer ingetogen en gevoelig.
… Omdat ze er zin in hebben en het bloed kruipt waar het niet gaan kan … Omdat de groep nog lang niet is uitgepraat … Over de essentie, in de muziek, in de wereld. Een wereld die hard is en meedogenloos en het individu zowel voortrekt als laat verrekken. De rauwe onverbloemde realiteit, scherp en compromisloos met de maturiteit van heren die weten wat er te koop is. Met de tomeloze energie van een groep die nog niks aan relevantie heeft ingeboet.
Aroma di Amore heeft met ‘Samizdat’ opnieuw een soundtrack gemaakt voorde huidige tijdsgeest met een Elvis Peeters als een van de beste tekstschrijvers uit het Nederlands taalgebied.
Aroma Di Amore was in de jaren 80 een van de meest originele Belgische bands. Ze waren bij de eersten om elektronica te combineren met rock, maar het was vooral de mix van vlijmscherpe, maatschappijkritische Nederlandstalige teksten met onconventionele songstructuren die hen een cultstatus opleverde in binnen- en buitenland. Ze debuteerden op Humo's Rock Rally 1982 en brachten in de daaropvolgende jaren een reeks platen uit die hun weg vonden naar een klein maar loyaal publiek.
Live werd en wordt de band geapprecieerd omwille van hun energieke en gedreven optredens.
Tracklisting Features
01 Schoenen, 02 Stront, 03 Hunker, 04 Nu We Allemaal Alleen Zijn, 05 Het Land Is Moe ,
06 Kom Terug, 07 Winst / Verlies, 08 Lucifer 09 Hoor Hoe Weent Mijn Ziel
10 Nu We Allemaal Bijeen Zijn, 11 Het Is Mijn Ik
OnderStroom Records
www.onderstroomrecords.net
www.aromadiamore.be
Sweet Coffee aka Raffaele Brescia en Patrick Bruyndonx zitten terug samen in de studio, werkend aan een nieuwe longplayer, ‘Our Moods’, dat einde 2012 wordt verwacht. Deze plaat wordt een gevoelsplaat waarbij ze volledig hun ding doen in de studio, los van alle formats, het pad van commercie verlatend en volledig binnen eigen beheer.
Hun nieuwe single “My Moon” is al op iTunes verkrijgbaar. UK-zangeres Jackie Jones, vocaliste bij de singles “Where Do We Go” en “Survive” van het vorige album ‘Face To Face’, leende opnieuw haar jazzy soulstem voor dit lekker moody nummer dat momenteel ook al airplay krijgt op Stubru. Meteen kijken we ook al uit naar ander werk dat op de plaat zal verschijnen. Hebben ze definitief de dancescene verlaten of zullen ze het toch niet kunnen laten om ook dansbare tracks op ons los te laten? Download “My Moon” via onderstaande link: iTunes – Music – Sweet Coffee – My Moon (New Single)
Peter Doherty mocht de ’30 jaar Democrazy’ concertreeks aftrappen in de Gentse Vooruit. Het was het 2de optreden op zijn minitour waarin hij de Benelux doorkruiste. Links en rechts had ik al opgevangen dat Peter’s optreden daags voordien in Luxemburg een complete ramp was geweest: drie kwartier te laat en slechts een handvol nummers op 2 uur. Zal hij het dan nooit leren?
Voorprogramma Tiny Legs Tim leverde aardig werk af, onder het goedkeurend oog van Doherty zelf. Midden in diens set stak hij zijn hoofd namelijk door het gordijn, wat wel eens kon betekenen dat hij stond te popelen om er aan te beginnen …
Niks was minder waar, ruim een halfuur te laat kwam hij het podium opgestrompeld in een veel te dikke winterjas en sjaal. Het duurde ongeveer een halve minuut vooraleer ik doorhad dat het getokkel op zijn gitaar de intro van “Last Of The English Roses” moest voorstellen. Na het nummer verontschuldigde hij zich met het excuus dat hij nog maar pas wakker was. Vreemd voor iemand die in de begindagen van Babyshambles tot 7 dagen aan een stuk wakker bleef bij wijze van wedstrijdje met toenmalig gitarist Patrick Walden. (voor de geïnteresseerden: Pete won en verklaarde later dat het much more hardcore is dan crack en heroïne). Vervolgens kreeg hij van een fan een schilderij. En zo kreeg hij wel meerdere ‘cadeaus’ toegeworpen. Een greep: zeep (zo slecht zag hij er nu ook weer niet uit), brieven, een Russische medaille uit het communisme,… Die cadeautjes om de haverklap haalden de vaart, als die er al was, uit het optreden. En eigenlijk zou Pete op al die dingen niet mogen ingaan, maar zo is hij nu eenmaal, té goed voor z’n fans.
Na een aantal nummers hield hij het voor bekeken en verdween hij een klein kwartier. Het zag er echt naar uit dat het gedaan was. Maar hij kwam terug, deelde bekertjes uit aan iedereen op de voorste rijen en schonk rode wijn uit. Hij speelde een aantal Libertines-klassiekers als “Can’t Stand Me Now”, “Time For Heroes” en “Don’t Look Back Into The Sun” maar ook minder bekende nummers als “You’re My Waterloo”, “East Of Eden”, “Horror Show” en “At The Flophouse”. Covers “Twist And Shout” en “The Needle And The Damage Done” behoorden tot de hoogtepunten.
Vlekkeloos gespeeld waren de nummers niet, maar je kan er niet omheen dat het desalniettemin ijzersterke songs zijn. Tegen het einde toe ging het ook allemaal de betere kant op en het leek erop dat hij zijn draai gevonden had en niet meer wou stoppen. En met een anthem als “Fuck Forever” krijg je gewoon altijd de zaal wel mee. Helaas had het overgrote deel van de zaal het dan al opgegeven. Enkel de trouwe (en bijzonder uitzinnige) fans op de voorste rijen zullen echt iets gehad hebben aan dit optreden. Mensen die hem nog niet goed kenden zal hij niet overtuigd hebben en nieuwe fans zal hij bijgevolg ook niet gemaakt hebben.
Na “Fuck Forever” zette hij zich neer om zowat alles te signeren wat hij toegestopt kreeg. Het ging van een concert naar een signeersessie, terwijl het ook al een beetje de vaart genomen had van een comedyshow. (Let’s face it: grappig is hij in ieder geval!) Het was misschien wel meer ‘An Evening with Peter Doherty’ dan ‘Peter Doherty in concert’ maar z’n trouwe fans, die altijd rekening houden met een ‘worst case scenario’, aanvaarden dat ook gewoon.
Peter had duidelijk nog geen zin om te stoppen en pakte zijn gitaar op voor het hoogtepunt. Het wondermooie “Albion”, Libertines klassieker “What Katie Did” en een nieuw nummer sloten de set af. Hij verontschuldigde zich voor het optreden en vroeg of we ‘please, please, please, please, please’ geen video’s op youtube wouden plaatsen en dat hij al ergere shows gegeven had dan deze … maar niet veel.
De slotsom? Peter zoals we hem kennen, want wie een cleane Pete verwachtte kwam bedrogen uit. Maar eerlijk: ‘what else did you expect from Peter Doherty?!’
Organisatie: Democrazy, Gent
Nederlands 
Français 
