De zoveelste nieuwste sensatie van over het kanaal is in wezen een vrij braaf klinkend bandje die een soort conventionele rock speelt met in het beste geval wat fijne Pixies raakpunten. Het gaat allemaal soms een beetje de richting van Razorlight uit, niet bepaald de meest spannende referentie als je ’t ons vraagt (afgezien van die eerste plaat dan). Ergens hebben wij opgevangen dat dit nogal naar The Replacements zou neigen, doch dit is een veel te grote eer voor de snotneuzen van Tribes en een belediging voor de fantastische Replacements.
Met de twee potente openers “Whenever” en “We were children” start het nochtans veelbelovend, maar verder op de plaat worden we geconfronteerd met het fenomeen van de inzakkende pudding.
Er staan naar onze goesting wat te veel ballads en te weinig venijnige rockers op dit plaatje. Het tempo zit er op een zeldzame keer wel in, zoals op het gejaagde “When my day comes”, maar ook hier zijn de echt scherpe kantjes er afgeveild.
Met uitzondering van de voorzichtige maar helaas wel mislukte shoegazer “Alone with friends” en de in de stroop gedrenkte afsluiter “Bad apple” zijn de songs eigenlijk nog zo slecht niet, maar een album die uitblinkt in middelmatigheid is niet bepaald het eerste item dat op ons favorietenlijstje prijkt.
Toch schrijven we Tribes niet af. Tweede zit wat ons betreft.
We zijn er nog steeds niet goed uit of we deze Puta Madre Brothers ernstig moeten nemen of niet… Het betreft hier drie Australiërs die zo uit Mexico lijken weggeplukt en een lekker potje surfrock vermengen met mariachi. Deze heel bijzondere vorm van rock-n-roll komt zeer speciaal tot stand want de drie mannen spelen elk gitaar, asdrum en hi hat en in tegenstelling tot de zogeheten one-man-band doen ze dat dus met drie.
Dat we te maken hebben met een heel erg fout ‘Mexicaans’ trio blijkt bovendien op de enkele tracks waar ze zingen. Luister goed naar de teksten en je zult snappen waarom.
Deze ‘It’s A Long Long Way To Mexim Otown’ is al hun tweede langspeler en klinkt enorm lo fi en korrelig. Het zorgt voor een heel authentiek geluid dat perfect past bij een Mexicaanse western of een Tarantino-prent.
De heel eigenzinnige stijl wordt nog eens geïllustreerd door het artwork bij deze plaat. Naar het schijnt is de band live ook zeer bijzonder (ondermeer op het gebied van kostumering) en dat treft want de Puta Madre Brothers komen op vrijdag 13 april langs in Club 4AD in Diksmuide. Ga dat zien!
Jazzy popmuziek uit Zwitserland, het is eens iets anders…. Het zestal van Die Aeronauten komen uit Zurich en Schaffhausen en brachten in 1993 al hun eerste werk uit. In de loop van de jaren zouden ze met de regelmaat van een Zwitserse klok nieuw materiaal produceren en vervolgens touren in hun thuisland, Oostenrijk en Duitsland.
‘Too Big To Fail’ is een nieuwe dubbelaar die bestaat uit een album vol indiepopsongs terwijl de tweede schijf instrumentele songs bevat. Raakpunt van de twee albums is het zeer rijke instrumentarium (zang, gistaar, saxofoon, orgel, bass, trompet en drums) waar de Zwitsers zich van bedienen. De eerste cd bevat uiteenlopende songs waarbij men zowel jazzy, experimenteel, dansbaar, soulvol en rockend uit de hoek komt maar waar men vooral de nadruk probeert te leggen op melodie. “Jackenmann”, het energieke “Zementgarten” en “Der Steinerne Racher” zijn beste leuke nummers die zich vrij snel in je hoofd vastpinnen.
Toch vermoeden we dat Die Aeronauten qua populariteit de landsgrenzen niet al te ver zullen ontstijgen en dat heeft te maken met de (Duitstalige) vocalen die ons amper weten te boeien. De tweede cd van ‘Too Big To Fail’ is quasi volledig instrumentaal en weet ons meer te bekoren.
Die Aeronauten wilden blijkbaar de ideale soundtrack maken en we moeten toegeven dat ze daar aardig in gelukt zijn. Filmmakers die dus op zoek zijn naar de ideale muziek bij hun nieuwe prent kunnen hier zeker es naar luisteren. De veertien instrumentele nummers zijn wat ons betreft ook ideaal als achtergrondmuziek op de werkvloer of om af te spelen in een gezellige bruine kroeg.
Na de split van Oasis van de Gallagher broers , kregen we als eerste worp Beady Eye van Liam te horen. Maar kijk , nog geen jaar later is Noel van de partij en hij probeert een brug te kunnen slaan tussen sing/songwriter en zanger . In z’n totaliteit is dit debuut , met Dave Sardy als producer btw, een goed klinkende Britpop plaat van tien nummers . We horen lichtvoetig broeierige, dromerige pop , soms ondersteund van aangezette strijkersarrangementen en gekenmerkt van een melodramatische ondertoon . Aanstekelijk refreintjes sieren.
De singles “If i had a gun”, “Aka what a life” overtuigen en Noel gaat verder de goede richting in met “Dream on” en “The death of you & me” . Ze zijn meer dan de moeite waard en vormen eerder een vervolg op het Oasiverhaal . Trouwens, het afsluitende “Stop the clocks” is een opgekalefaterde Oasis nummer .
Met gemak slaagt Noel Gallagher erin Beady Eye achter zich te laten . Zie je wel dat Noel het er beter van af brengt dan broer Liam en sterker voor de dag komt!
Nu dat dubstep meer wordt vermengd met electro, house en hiphop komt Example nu ook aandraven in het rijtje van Nero, Chase & Status, Calvin Harris , DJ Fresh en ons eigen Netsky .
De Britse artiest Example aka MC/vocalist Elliott Gleave is al toe aan de derde cd en heeft een paar commerciële hits op zak als “Stay awake” en “Changed the way you kiss me”. “Natural disaster” met de Nederlandse DJ Laidback Luke kan de derde in rij worden in het Example concept van vermakelijke, aanstekelijke dancepop.
Wat direct opvalt aan ‘Playing in the shadows’ is de indrukwekkende lijst aan producers die meegewerkt hebben. Jawel Laidback Luke, Chase & Status, naast Micheal Woods en Dirty South. Ook Rollo & Sister Bliss van het ter ziele gegane Faithless zijn aanwezig.
De muzikale formule is niet moeilijk. Bloedcommercieel geproduceerd, wat het schoentje net doet wringen bij een handvol slappe, gezapige songs.
Een beetje veel van hetzelfde, hoewel een song als “Microphone”, sfeervolle pop, de titelsong de dubstep hard laat doorklinken en de in hiphopsferen gedrenkte “Anything “ een verademing betekenen .
St.Vincent, of singer/songwriter Annie Clark uit NYC, maakte deel uit van de begeleidingsband van Polyphonic Spree en Sufjan Stevens en nam de tijd te werken aan haar eigen project St. Vincent. Ze is nu toe aan haar derde plaat , met niet voor de hand liggend songmateriaal . De songs kunnen aparte wendingen ondergaan, kunnen behoorlijk tegendraadse ritmes hebben , maar behouden een zalvende, sfeervolle, toegankelijke ondertoon . Onrechtstreeks zit er de gedachte van , dit is de richting die Goldfrapp moest uitgaan na ‘Felt mountain’ en niet een kleurloze fletse elektrotoer .
De frêle jonge dame is vocaal niet opperbest , maar haar ‘hinkstapspringende’ melodieën intrigeren, zijn avontuurlijk en ademen een soort ‘songscape’ uit door tedere, hemelse , maar ook verbeten klinkende toetsen, synths en (backing) vocals .
Een muzikale tocht met weerhaken, die finesse, subtiliteit knoopt aan eigenzinnigheid en avontuur!
Na de aanstekelijke single “Michael Jordan” en de bijhorende EP, is er nu een kleine twee jaar later het debuut van Superlijm, de band rond PJ Delesie. Z’n band onderging intussen enkele gedaantewissels , maar komt uit op een sound die houdt van ‘catchy’ rauwe rock en sfeervolle, dromerige pop ,die niet vies is om synths en effectpedalen te laten doorklinken . De groep manifesteert zich ergens tussen een Grandaddy, The Rentals, ‘90s Pavement, Weezer en Guided by Voices . “Tidy up” en “Holler” zijn al meteen twee songs die ervoor zorgen dat de grootst gemene deler van Superlijm dromerige , broeierige frisse indiepop is. Super-Heerlijk!
Binnen de lijst van ontdekkingen kunnen we momenteel niet omheen de Ierse Wallis Bird . De sing/songschrijfster is al toe aan haar derde cd en begint nu de verdiende airplay te krijgen met de single “Heartbreaking city” . En er staat nog meer fraais op de cd hoor , zoals “Ghost of memories” en “in dictum” of de breekbare “Dress my skin and become what I’m supposed to be” en “Polarised”.
Het is een afwisselende plaat, intieme , sfeervolle songs staan naast de opbouwende, broeierige aanstekelijke nummers. Diverse stijlen worden gehanteerd binnen het poprockgenre , wat het geheel boeiend houdt.
Haar warme , doorleefde stem die ergens zweeft tussen Janis Joplin, Melissa Etheridge en Alanis Morissette geeft zeggingskracht.
Eerlijk, puur oprecht klinkt het allemaal , en dat maakt de nieuwe plaatje uitermate sterk ! Check her out alvast! O.m. op 1 april in de AB
Veronica Falls
Ancienne Belgique (Club)
Het Londens-Schotse kwartet Veronica Falls brak in het najaar van 2011 door met hun titelloos debuut . Lekker galmende indierock met een rauw randje en een meerstemmige zang van Roxane Clifford en James Hoare. De groep ‘grasduint’ en ‘revivalt’ graag en op die manier horen we ergens wel een stukje van het oude Velvet Underground , Wedding Present, The Pastels, een snedige, felle trek van de Pixies, de rauwe rock van Sonic Youth en de huidige nowave van o.m. Vivian Girls. Een mistige sliert shoegaze vult aan. Moffig , maar een geslaagde combinatie van melancholie en pittig gitaar/feedback werk.
Op plaat waren we ervoor te vinden, maar live kwam het minder goed uit de verf , want in het mistige decor dreunt, rammelt en pompt het kwartet en was de fijne, heerlijke sound wat zoek. In de eerste songs hadden ze alvast onze aandacht vast met een energiek en rauw “Right side of my brain” en “Stephen” , een zweverig, dromerig, ontspannend “The box”, “The fountain” en “Buried” , maar dan valt het gordijn wat over de groep en klinkt het wat krakkemikkelig en komt de meerstemmige zang niet echt door ; daarbovenop viel de toonvastheid ook in het water. Op het eind hoorden we nog een sterke, overtuigende versie van “Wedding day” en de spannende single “Come on over” . En dan was de set na een klein uur ten einde.
‘The big next thing’ zijn ze nog bijlange niet, daarvoor hadden we teveel vraagtekens geplaatst …een dertien in een dozijn bandje die hopelijk niet in de vergetelheid geraakt …
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Je kwam maar beter op tijd vanavond. The Waterboys hadden er voor gekozen om de doorgaans overbodige support act achterwege te laten en gewoon zelf twee sets te spelen. Daarbij gebruikten ze een nogal gedurfde formule. Daar waar de meeste bands hun nieuwe songs spelen in de aanvangsfase van het concert om dan later over te schakelen naar de klassiekers, kozen The Waterboys voor het omgekeerde. Het eerste deel was een samenbundeling van vintage Waterboys songs, terwijl deel twee bestond uit de nieuwste plaat ‘An appointment with Mr. Yeats’.
Deel één was alvast om duimen en vingers af te likken. De gretige opener “Rags” was meteen raak en toonde aan dat The Waterboys in hun beste vorm ooit waren. Ze rockten hevig verder met “All the things she gave me”, haalden daarna spetterende versies boven van “The thrill is gone” (met een flard “The healing has begun” in verwerkt”) en “A girl called Johnny” en schakelden even gemakkelijk over naar adembenemende lovesongs als het bloedmooie “The girl in the swing” en “How long will I love”, dat voor de gelegenheid in een ander kleedje werd gestoken. Helemaal wonderbaarlijk en stevig waren de klassiekers “Glastonbury song” en “The Pan Within”. Mike Scott en zijn fantastische Waterboys, met een briljante Steve Wickham op fiddle, sloten deel één af met een werkelijk fenomenaal “Lonesome old wind”, lang uitgesponnen maar geen seconde te veel. The Waterboys hadden onze stoutste verwachtingen overstegen. Hier zat hoegenaamd nog geen sleet op. Hoe kon men dit nog evenaren, laat staan overtreffen, in de tweede set ?
Vandaar dat wij nogal vreesden voor deel twee, temeer omdat wij ‘An appointment with Mr Yeats’ een laat ons zeggen middelmatige plaat vinden. We hadden onterecht gevreesd want het begon schitterend met de verbluffend sterke opener “The hosting of the shee”, een song die al het beste van the Waterboys in zich droeg. Alle twijfels waren voorgoed weg met “News for the Delphic Oracle”, we kregen kippenvel van de theatrale prestatie van Mike Scott en waanden ons even in een musical van het betere allooi. Ook “Song of Wandering Aengus”, “White birds” (nog nooit een fiddle zo mooi het geluid van een stel zeemeeuwen weten nabootsen) en “An Irish airman forsees his death” blonken uit in schoonheid.
Het hoogtepunt was een lang en prachtig “Mad as the the mist and snow” met nog maar eens een glansprestatie van Steve Wickham, met een al even geweldig “September 1913” er achter aan.
The Waterboys hadden duidelijk de beste songs uit die nieuwe plaat gehaald en die waren stuk voor stuk krachtiger, mooier en aangrijpender dan de albumversie. Ook deel twee meer dan geslaagd dus, wij waren even hard onder de indruk dan bij het eerste deel, en dat wil wat zeggen, met al die klassiekers.
Natuurlijk kwam een vanavond werkelijk grandioze Mike Scott met zijn groep nog eens terug voor een spetterend en uiterst fel “Don’t bang the drum” (amai !) en de onvermijdelijke krakers “The whole of the moon” en “Fisherman’s blues”.
Dat mogen er van ons nog veel meer doen, voorprogramma thuislaten en er een onvergetelijke avond van maken, gevuld met allen maar prachtsongs. Een even indrukwekkende back catalogue als deze van The Waterboys is uiteraard vereist.
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Sensation ‘White’ Innerspace – ‘Sensatie’ Feest van het Jaar & grote internationale belangstelling
Sensation ‘Innerspace’ is alvast één van de events in de Ethias Arena dit jaar, de ontmoeting voor internationale dance-liefhebbers. Van ver kwamen ze in de ‘witte dresscode’ om deze editie, die voor de vierde keer in Hasselt plaatsvond, niet te missen. ID&T heeft het laatste decennia een groots event weten op te bouwen en probeert ieder jaar zich te overtreffen.
Ongelofelijk! Een overdonderende show met water en vuur als centraal gegeven , die de feestgangers de ogen wijd deed opentrekken. Voor de partypeople werden kosten noch moeite gespaard om ‘hun time of their life in white’ te beleven. De 20000 bezoekers respecteerden en leefden de dresscode zorgvuldig na. Kleurrijke varianten vulden aan en vormden met het decor één mooi geheel en waande ons in een hoger sfeertje.
Bij Sensation telt niet alleen het decor en de witte, dansende menigte, ook de line up spreekt ieder jaar tot de verbeelding. Net als bij bezoekers komen ook de DJ’s vanuit alle windstreken: Mark Knight van UK, Dada Life van Zweden en Daniel en Juan Sanchez, Afrojack en Sander Van Doorn vanuit Nederland. Negen uur ging de massa uit de bol op de pompende beats van deze internationale DJ’s en maakten er een onvergetelijk feest van, uitzinnige taferelen volgden , trouwens de doelstelling van Sensation …
Sensation drukt een internationaal karakter uit en is dé jaarlijkse afspraak en ontmoeting, die houdt van een totaalkader van DJ’s , dance, white dresscodes, glamour & glitter en de sociale sfeer . Volgend jaar in maart staat opnieuw aangeduid, want dan stopt de Sensation Karavaan een vijfde keer in Hasselt. Be there!
Organisatie Sensation (ID& T en Dp Communications)
Belgische hardcoretrots Rise And Fall heeft een nieuw album uit en presenteerde dat afgelopen zaterdag aan het grote publiek in de Kortrijkse De Kreun. Heel veel binnenlandse en buitenlandse fans wilden maar al te graag bij dit feestje zijn en bijgevolg mocht de kassier van dienst het bordje uitverkocht uithangen.
De heren van Rise And Fall kozen zelf voor enkele supportbands die de avond op gang mochten trekken. Jammer genoeg misten we de eerste twee formaties, het Nederlandse Sex Drive en Hessian uit Gent. Naar verluidt kon vooral deze laatste band de aanwezigen imponeren.
Daarna was het de beurt aan de Britten van Dead Swans, een vijftal dat wij zeker weten te appreciëren sinds hun laatste plaat ‘Sleepwalkers’ (in 2009 uitgebracht via het prestigieuze Bridge 9 Records). De jonge eilandbewoners putten in deze show slechts met mondjesmaat uit dit album (enkel “Thinking Of You” en “20.07.07” passeerden de revue) en kozen veelal voor oudere nummers. De heren waren best enthousiast en dat gold ook voor een aantal Britse fans die speciaal voor de band naar Kortrijk waren gekomen. Jammer genoeg klonk de snelle, traditionele hardcore klonk nogal chaotisch en vrij rommelig en kon Dead Swans ons niet echt overtuigen Het was volgens de zanger ook vrij twijfelachtig of er dit jaar nog een herkansing komt, gezien de heren volgens eigen zeggen teveel andere verplichtingen hebben.
De volgende band Iron Age werd ons sterk aangeprezen door zanger Björn van Rise And Fall. Iron Age wordt beschouwd als een heuse cultband en hoewel ze eigenlijk al een aantal jaren niet meer actief zijn, waren ze toch bereid om eenmalig opnieuw te spelen naar aanleiding van deze release show. Indien de multimiljonairs van Metallica nog naar ideeën en riffs op zoek zijn voor een volgende plaat, dan raden we hen aan om toch es naar de muziek van dit vijftal te luisteren … Heerlijke, lang uitgesponnen riffs die refereren naar ( de gloriedagen van ) Metalllica en andere trashbands uit de jaren tachtig werden voortdurend de zaal in gekatapulteerd.
Het was fun om te luisteren naar de snelle metal met hardcore-invloeden en schitterend om te kijken naar de capriolen van de zanger. Als een look a like van Jesus Christus spreidde hij meermaals de armen uit en brulde de ziel uit zijn lijf. Z’n twee onaangekondigde salto’s in het publiek waren ook niet mis. Veel fans gingen lekker uit hun dak en dat gold vooral een kerel met een zwarte bivakmuts die als een soort levende bowlingbal rolde in een van de hoeken van de zaal en daarbij verschillende benen omver kegelde...
Rise And Fall
De meeste toeschouwers waren uiteraard vol ongeduld aan het wachten op de hoofdact van de avond en toen een lange intro uit de boxen knalde, was de zaal letterlijk tot in de nok gevuld. Er werd stevig afgetrapt met “Dead Weight”, “Bottom Feeder” en “Into Oblivion”. De sfeer zat er duidelijk in en de temperatuur steeg letterlijk enkele graden. Het viel meteen op dat Rise And Fall een zeer geoliede machine is dat bestaat uit stuk voor stuk klassemuzikanten. De absolute hoofdrol was ontegensprekelijk weggelegd voor zanger Björn die naast een ongelooflijke strot over tonnen charisma beschikt.
Zoals het een releaseparty betaamt, werden diverse nieuwe tracks gespeeld. “Breathe”, “Hidden Hands” en “Deceiver” zijn sterke songs van een nieuwe plaat waarvan we u kunnen verzekeren dat ze meer dan de moeite waard is. Hoewel de reacties van het publiek op de nieuwe nummers een beetje gereserveerd was, viel ons toch op hoeveel mensen al woord voor woord alles konden meezingen.
Wie zich afvroeg waarom Rise And Fall als de beste hardcoreband van Europa wordt bestempeld, kreeg het antwoord tijdens de laatste drie songs van de avond. “Forked Tongues” bleek ook nu een knaller van jewelste waarna het trage “In Circles” iedereen murw sloeg. Tenslotte was er “Faith/Fate”, slotsong van de nieuwe plaat die opgebouwd is uit een lange, donkere en zeer intense riff en het was met een minutenlange herhaling van deze riff dat de schitterende show werd afgesloten.
Eind maart start Rise And Fall met een Europese tournee en ook deze zomer gaat het viertal op pad. In België kun je ze in augustus ondermeer zien op Ieperfest. Wie nog meer van deze band wil weten, blijf zeker deze site bezoeken want binnenkort verschijnt een zeer uitgebreid interview met frontman Björn.
Organisatie: Rise And Fall + Gentlepromotion (ism Kreun, Kortrijk)
Novarock 2012 trekt de festivalzomer op gang …
We zijn weer vertrokken! Met Novarock trok op 17 maart 2012 het festivalseizoen zich weer op gang, al blijft die Kortrijkse opstart toch een ‘specialleke’. Een indoorfestival is sowieso al iets anders en het nieuwe dieet van de organisatie liet de rockers wat meer op hun honger zitten. Al maakten de headliners in de Penta Nova Hall toch veel goed voor de 4.000 aanwezigen en kreeg het jonge danspubliek hun eigen dansvloer.
Stilstaan is achteruitgaan, maar verandering is niet altijd een stap vooruit en vraagt op zijn minst wat gewenning. Jong plaatselijk talent kreeg geen Rockrallykansen meer, maar in de plaats daarvan kwamen er (deels) enkele huiskamerconcerten. Nouk, de artiestennaam voor de Kortrijkse Anouk Honoré en finaliste van Westtalent eind vorig jaar, was geboekt en via een online voting kwam daar Uma (Vandemaele) bij. Twee fijne verschijningen die aan het ontdekkend begin van een mogelijke carrière stonden. Ze traden elk tweemaal op en on the spot gingen de organisatoren de andere groepen af om hen te overtuigen om ook zo’n huiskamerperformance te geven, wat School is Cool met graagte deed.
Een pak minder groepen dus op de elfde editie van Novarock, want het tweede podium werd omgedoopt tot een danstempel met een duidelijke dubstep en drum’n’bass inslag, powered by Trash Radio die de Hexa Nova Hall dan ook zelf afsloten. Het jonge volkje genoot wel, maar het grote publiek bleef hangen voor het andere podium of in de tussenruimte waar nu veel meer zitruimte voorzien was, voorwaar een verademing voor de festivalgangers.
Die verademing kregen de festivalgangers vorig jaar nog van de standup comedians maar in deze editie werden ook die geschrapt. Veel anders hadden de aanwezigen niet om zich de eerste uren aan op te warmen, want het was vrij kil in de Kortrijkse Xpo. De organisatoren – met meer dan 300 vrijwilligers – hadden dat wel, want een 28 (!)-koppige groep inspecteurs van de sociale inspectie beet zich vast in hun kraag.
The Lumbers mochten voor een handvol aandachtigen het festival openen. De Kortrijkse groep zag het licht zo’n zes jaar geleden, maar nu zijn ze pas zeventien en spelen toch al drie jaar samen in deze compositie, zeker een voordeel in deze vrij wisselende tijden. Ze houden het bij seventies rock en speelden een beknopte maar stevige set.
Het volk sijpelde intussen binnen en kwam dan maar kijken naar Daytona, de winnaar van de Novarockrally van vorig jaar. Ook nog weinig mensen in die grote zaal, maar de meute groeide aan en bleef vooral staan. Daytona zette in een jaar tijd duidelijk enkele passen vooruit. Vier op een rij, drum erachter op een verhoog en een leadzanger met podium présence. En met een sneer als statement. Een foto van Minister van Cultuur Joke Schauvliege met grote oren was op de drums gekleefd. ‘Nog niemand gehoorschade?, vroeg de zanger zich af net voor het sterke “Cold Turkey” inzette. Het had al gekund, die gehoorschade, want het geluid stond veel te hard en de slechte afregeling zou in de loop van de avond nog storend voorvallen. ‘Merci om zo vroeg te komen’, klonk het nog. Graag gedaan.
De ‘eerste grote naam’ was Sioen, vooral gekend bij de iets oudere toehoorders, zodat het echt jonge volkje op dat moment voor Eptic ernaast koos. Frederiek Sioen is echter niet meer de pianospelende maker van ‘easygoing’ songs van enkele jaren geleden. Met een zo goed als volledig nieuwe band, een nieuwe sound en een nieuwe cd, is hij nu de hyperactieve frontman die zijn nieuw imago moet promoten. Als dat al een opdracht zou zijn, dan slaagde hij er alvast in om het te verbergen, want hij ging er vol voor. Hij gesticuleerde, zwaaide met micro en staander, was zelf af en toe aan de gitaar, maar het duurde tot “Blackout” eer we een ‘aha’-gevoel kregen. De vertragingen op de projectieschermen waren net niet storend.
Leadzanger Kristof Uittebroek van Customs liep al van bij de start van het festival rond in de Kortrijkse Xpo, uren voor hun eigen gig. Hij begon met “Velvet Love”, een sterk nummer uit hun tweede album ‘Harlequins of Love’, en het werd alweer een strakke set, zonder – naar ons gevoel - veel verrassingen. Het publiek smaakte wel de herkenningsmomenten, niet in het minst hun hit “Rex”.
Vóór de aanvang van School is Cool vermaakte AKS vol enthousiasme het jeugdig publiek. De Leuvense dubstep formatie heeft met Lola een nieuwe zangeres . Ze kan gerust een waardige opvolgster van Selah Sue zijn en ze beschikt over een prachtige stem. We hoorden een aanstekelijke mix van jungle, electro, dubstep, drum 'n’bass en breakbeats. De toevoeging van sax en de warme soulstem van Lola bracht meer variatie ,wat het geheel verteerbaar maakte. Verder gaven ze ons mee dat hun nieuwe EP in april in de winkelrekken zal liggen.
Met School is Cool hadden we de winnaars van Humo’s Rock Rally 2010. De jonge gasten brachten in oktober 2011 hun debuutalbum ‘Entropology’ uit. Probleemloos pakten ze ons in met hits als “New Kids In Town”, “The World Is Gonna End Tonight” en “Warpaint”. Hun aanstekelijke songs refereren aan bands als Pixies, Arcade Fire en Vampire Weekend. Opvallend was hoe de hyper kinetische percussionist Andrew Van Ostade als een halve gek wild om zich heen sloeg.
Exclusief voor Novarock stelde Absynthe Minded zijn nieuw album voor dat op 14 mei zal verschijnen . Ietwat voorzichtig en onwennig opende Absynthe Minded. Dit gevoel werd alleen nog maar versterkt door een opeenvolging van kleine foutjes; pijnlijk dieptepunt was het stilleggen van één van de nummers. De groep kon zich herpakken en speelde vertrouwde versies van o.m. “My Heroics, Part One” en Envoi’”. Maar intussen was de Penta Nova al flink aan het leeg lopen. Een niet zo geslaagde passage van een band van virtuoze muzikanten die toch wel over ijzersterke songs beschikt.
Terwijl de roadies nog druk bezig waren om het materiaal van Absynthe Minded van het podium te halen liep de Penta Nova goed vol, om de reünie van de hiphoppers van ‘ t Hof Van Commerce mee te maken. De West-Vlamingen van ‘In Izzegem’ Flip Kowlier, Serge Buyse en Kristof Michiels oftewel DJ 4T4, hebben na 7 jaar stilte terug de draad opgenomen. De enkele try –outs zorgden ervoor dat ze klaar zijn om hun nieuwste album ‘Stuntman’ te bekoren aan de jongeren. Van bij de eerste beats en raps reageerde het publiek uitzinnig . Ze wouden er een dik feestje van maken. De nieuwe nummers bleken al goed ingespeeld te zijn en vielen erg goed mee. Kowlier en Buyse hielden het tempo strak en de ene rap salvo na de andere werd afgevuurd. DJ 4T4 droeg z’n steentje bij in een juiste dosis beats’n’scratches en raps. De zinnetjes van “Stuntman” en “Baes” waren de beste voorbeelden. Natuurlijk ontbraken de hits niet in de set. Ambiance was verzekerd op “Niemand Grodder”, “Lop mor deure”, “Dommestik en levrancier”, “Kom mor ip” en “Zonder totetrekkerie” …
’t Hof tekende voor een ideaal Novarock feestje! Een comeback die best boeiend klonk, intrigeerde en overtuigde. Komende zomer zullen de festivals worden platgespeeld door het trio!
Dit was een gedroomde afsluiter voor publiek en organisatie . Met een voldaan gevoel keerden we huiswaarts …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/novarock-2012/
Organisatie: Novarock, Kortrijk
Het Londense Atomic Suplex kreeg plots verdacht veel aandacht met zelfs een artikeltje in Humo. Ik heb het raden naar de oorzaak maar het prikkelde wel mijn nieuwsgierigheid. Bovendien 'met leden van het door ons zeer geliefde Thee Spivs in de rangen', verzekerde de Pit's ons. Dat ging dan om de 'lange' bassist Dan May, die zich echter door omstandigheden noodgedwongen moest laten vervangen. Niet dat dit enig verschil zou kunnen uitgemaakt hebben, daarvoor was de ‘rock-'n-roll’ van Atomic Suplex te primair. Je mocht al blij zijn als je tussen het gekraak en gepiep al een bas kon onderscheiden. Wel van de partij naast frontman Stuart ‘Suplex 98’, twee dames (op bas en gitaar) en een drummer die sprekend geleek op Manuel van Fawlty Towers na een leven in de goot.
Of ze die bescheiden hype waard waren? Toch wel. Een ideale band voor de Pit's (verder zullen ze wel nooit geraken en zullen ze het waarschijnlijk ook nooit zoeken) waar zanger-gitarist Stuart, gehuld in een leren jekker waaraan hij zijn gitaarkabel vakkundig had vastgemaakt en met een helm, waarop de ultieme woorden ‘rock’en ‘roll’ prijkten, op, zich voortdurend in het volk kon gooien. Niet zonder technische problemen want het aan de helm vastgemaakte microotje werkte de helft van de tijd niet.
Maar zelfs dat kon niet deren want de ultrakorte garagepunkerupties (songs kon je dit bezwaarlijk noemen) misten nooit doel terwijl het bier als vanouds door het zwerk spetterde. Rock-'n-roll op zijn smerigst, meer attitude dan talent maar live altijd een feest. Het legendarische label Crypt had in de jaren negentig een patent op dit soort groepen en wat blijkt : ‘Bathroom party’ van Atomic Suplex, een lp die je op 45 toeren moet afspelen, is de honderdste release op Crypt. En het is verdomd geen slechte plaat, vooral doordat een sax de teringherrie komt vervoegen.
Voor die genadeloze kopstoot van Atomic Suplex zagen we nog White Fangs uit Brussel. Vergeleken met hetgeen nog komen moest akelig conventioneel maar beslist veel te goed om onvermeld te laten. In een klassieke driemanopstelling waarin vooral de bassist met een enorme souplesse excelleerde, brachten ze gedreven, glorieus voortdenderende (garage)rock. Het had wat van de Stooges maar dat brengt me meteen bij hun zwakste plek : De zanger was verre van een Iggy en kwam nooit echt overtuigend over. Maar muzikaal zat het dus wel goed, zij het steeds in een lagere versnelling.
Toen tijdens het laatste nummer de zanger-gitarist zijn wah wah pedaal wat harder indrukte, doemde zowaar de geest van Hawkwind (ten tijde van Lemmy) nog op. White Fangs : zeker te volgen!
Organisatie: Pit’s , Kortrijk
Nederlands 
Français 
