Hydrogen Sea is het project van het Brusselse duo Pieterjan Seaux (die je kent van o.a. Zwangere Guy, Selah Sue, Sioen en een hoop andere bands) en Birsen Uçar. Na hun debuutplaat 'In Dreams (2016)' gooiden de twee voor de nieuwe plaat 'Automata' het over een andere boeg. Met Patricia Vanneste (ex-Balthazar), Joris Caluwaerts en Steven Van Gelder hadden ze drie absolute topmuzikanten en verlieten ze doelbewust het pad van de digitale elektronica.
Door de corona crisis was Hydrogen Sea verplicht weer als duo naar voor te treden. De band bracht eind januari een gloednieuwe EP uit op de markt, 'Symbiosis'. Ze  staan nu in de schijnwerpers door “End Up” die als titelsong werd gekozen voor de populaire serie op VRT  'Black Out' . 
We hadden eerder een fijn interview met Birsen Uçar en Pieterjan Seaux die naast een positieve boodschap, ook de toekomstplannen van de band uit de doeken deden. http://www.musiczine.net/nl/interviews/item/80617-hydrogen-sea-in-deze-tijden-kan-muziek-meer-dan-ooit-een-verbindende-rol-spelen.html  

Hoog tijd om nu de EP eens onder de loep te nemen. ‘Breekbaar als porselein, krachtig als het sterkste staal’. Dat is hoe de muziek van het duo in elkaar steekt. Het komt tot uiting op “Already”, zeemzoeterig van aard met een donkere laagje.
‘De titel van de CD is het samenzijn van twee organismen. Ze hebben elkaar nodig om te groeien. Ik was daar, zeker door die corona, toch mee bezig ; aspecten die botsen met elkaar, maar elkander ook nodig hebben.'' , vertelden ze in het interview.
De filmisch getinte  EP doet een rust neerdalen. We hebben de  warme stem van Birsen die letterlijk haar arm rond je donkere ziel legt en de angst reduceert. De zalvende pianoklank van   partner Pieterjan Seaux toont muzikale sterkte; een sound waarbij het zeemzoeterige en de donkere gemoedsrust hand in hand gaan. Het wondermooie “These Days”, “Indigo World” en “End Up” passen perfect binnen dit concept .
Hydrogen Sea klinkt breekbaar en doet ons wegdromen  naar mooie landschappen. Ze  maken ook de link naar het nachtgevoel, intense rust om nieuwe energie op te doen, zodat je er weer  tegen aan kunt. Het sluitstuk op deze wondermooie EP, “The Wait is Over” leunt hier nauw aan.
De duisternis valt bij Hydrogen sea . Het duo zorgt voor gemoedsrust door hun intieme , pakkende aanpak, wat ons op die manier sterk overtuigt .

Tracklist: Already - These Days - Indigo World - End Up - The Wait Is Over

Op de bandcamp pagina van Music For Installations lezen we  ''Music For Installations gaat over beleven. Dit is de plaats waar geluid en ruimte elkaar ontmoeten! Stel je voor dat je in een donkere rechthoekige ruimte bent met luidsprekers in de vier hoeken en alleen jij als object, die het geluid absorbeert. Het opvangen van deze geluiden leidt tot sonische landschappen en actieve geluidswerelden. De muziek past perfect in lege ruimtes, donkere kamers en kan de soundtrack zijn van je artistieke installaties.''

Littl' Antenna records richt zich op het promoten van elektronische muzikanten en projecten uit eigen land. Het gaat ook steeds om live sessies, wat het project extra interessant maakt. 'Stamp & Deliver' is ondertussen het vijfde album, en kwam eigenlijk al vorig jaar uit.
Het is een uiterst genietbare plaat, een duistere, mysterieuze trip die de fantasie prikkelt. Je krijgt lichtvoetig , licht dreigende klanken, die plots, onverwachts overgaan naar een kolkende massa lava tijdens een vulkaanuitbarsting, waarbij de natuurpracht om je heen wordt verwoest. En elke song past perfect binnen het obscure en macabere dat de muziek uitstraalt . De plaat beluister je best als één geheel, het leest als een spannend boek, die bol staat van onverwachtse wendingen.
Music For Installations wil een specifieke sfeer creëren , de stilte doorbreken , een beklemmend gevoel doen opborrelen of er daalt een duisternis neer. Iets voor natuurpracht of een spannende thriller.
Het is een filmische plaat . De soundscapes zijn stilistisch mooi , boeiend en wisselend van aard . Een klankbord van zalvende , aanstekelijke en ijzige beats …  . Beklemmend zelfs in die zin dat de muziek perfect past bij spannende verhalen. Kortom , een fantasieprikkelend meesterwerk.

Ambient
Music for Installations
Stamp & Deliver

Tracklist: Jellyfishes 04:58 Yassur parle au concrète (Hommage Pierre Henry) 04:21 Synesthesia 2 05:43 Kuuri 05:58 Hirsilä (Reflection) 07:10 Fractal 10 03:50 Uus-Pukarantie 04:20 Synesthesia 5 05:44 Melancholia 07:11 Fractal 6 08:14

De Zeeuwse singer-songwriter Ellen Shae is al van haar 7de actief met muziek bezig, te beginnen met de lokale fanfare, op dwarsfluit. Ze vond haar eigen weg in de muziekwereld, waarbij haar stem en akoestische gitaar de elementen waren om de wereld te veroveren. Na het debuut 'My Widow' (2014) en de opvolger 'Clouds' (2017) was het vorig jaar tijd voor een nieuw hoofdstuk. 'Caged Bird' was het resultaat , haar indrukken en ervaringen horen we op een intiem breekbare wijze .
“Caged Bird”, de titelsong geeft al aan welke richting deze plaat uitgaat. Ellen  heeft een hartverwarmende mooie stem.  Muzikaal klinkt ze erg divers, het breekbare, broze treedt op het voorplan. De zalvende klank van celliste Sera Smolen zorgt voor een folks sfeertje . Ook de andere muzikanten hebben een sterke inbreng.
Ellen Shae raakt met haar variërende vocals. Luister maar eens naar het ontroerende “Toby”. Op subtiele wijze weet ze ook de dansspieren te prikkelen als op “Rhyme” .
Ze schittert in eenvoud. “Dive in the dark” en “Salt” zijn twee songs die overtuigen door haar loepzuivere stem . Hartenbreker “Judging” en het afsluitende “Homesick”  onderstrepen haar muzikaal talent.
Ellen Shae  staat op scherp in het betere folk/singer-songwriting. Ze laat zich omringen door muzikanten die haar muziek optillen naar het hoogste niveau. Haar warme, soulvolle stem ontroert  en biedt  een melancholisch kader, dat gemoedsrust brengt.
Een artieste om te koesteren dus.

Folk/singer-songwriter/country
Caged Bird
Ellen Shae

Tracklist: Caged Bird - Polluted Air - Open Road - Rhyme - Toby - Dive in the dark - Salt - Judging - Homesick

Splendidula is een doom/sludge/post metal band uit Temse/Genk die sinds 2008 aan de weg timmert. In 2019 bracht Splendidula een nieuwe schijf uit 'Post Mortem'.
We schreven: ''Qua intensiteit doen deze songs subtiel denken aan een band als Moonspell, die je doen wegdrijven naar verre oorden . Echter is deze band eigenlijk met geen enkele andere band of genre te vergelijken … Splendidula verlegt de grens binnen duisternis en donkere melancholie, waarbij doom en gothic elkaar vinden, - in een specifiek kader die je als luisteraar tot tranen toe beweegt. Letterlijk"  
Ondertussen deed de band ons live naar adem happen,  door die demonische kruisbestuiving van zangeres Kristien Cools en top muzikanten die je onderdompelen in een intens duister sfeertje. Vorig jaar bracht de band nog een single op de markt “Somnia”, een voorbode op wat komen zou?! … De recensie kun je nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/79708-somnia-single.html
Nu kwam eindelijk de langverwachte nieuwe schijf op de markt, 'Somnus'. Een plaat die aan alle verwachtingen voldoet, ja zelfs, overschrijdt.

In een interview dat we in 2019 hadden met Kristien en partner Joachim vertelden ze ons: ''We willen vooral verder blijven evolueren, muzikale grenzen aftasten en experimenteren, zodat we niet ter plaatse blijven trappelen. Dit is voor ons heel belangrijk, aangezien dit de gemeenschappelijke visie binnen de band is. We hopen dus in de komende jaren te blijven groeien en hopen dat ons publiek daar ook in meegaat, zodat we ook op grotere podia kunnen staan.''
Dit gebeurt zeerzeker op deze nieuwe plaat. Splendidula blijft zijn doom roots trouw, maar treedt ook buiten de comfortzone. Niet enkel zijn er Nederlandstalige teksten, vooral hoor je een band waar iedereen diezelfde duistere kant uitkijkt. Intens en grauw, een focus  op het occulte en het mysterieuze.
Bij elke song worden we weer aangenaam verrast. O.m. de traag, slepende opbouw naar een verschroeiende climax toe op “Incubus”; hier valt de combinatie van de Nederlandse-Engelse taal en de vocals van Kristien en Pieter op, die elkaar perfect aanvoelen.
Of een song als “Drocht” die aan de ribben kleeft als een demonisch wezen, we voelen de donkere klauwen die de keel dichtknijpen. Een zalig gevoel. Pas bij afsluiter “When God Comes Down” wordt het even rustig in ons hoofd. De kers op de taart.
'Somnus' is een gevarieerd meesterwerk van grauwheid, verdorvenheid en donkere zachtmoedigheid, muzikaal verwezenlijkt in trage opbouwende tempo’s en wervelstormen. De band kleurt buiten de lijntjes van de doom/sludge metal. Dat bleek al uit die single vorig jaar.
Splendidula is al een tijdje aan een ware opmars bezig, zowel qua instrument , vocals en visueel. Splendidula is klaar om de donkere metal wereld te veroveren , nu zeker, gezien iedereen dezelfde richting uitkijkt . Het is een knaller van een duistere plaat, die grenzen durft te verleggen.
Kortom, voor wie houdt van een intense duisternis , zit bij Splendidula op het juiste adres.

Tracklist: Somnia 08:41 Void 05:19 Incubus 08:22 Oculus 04:23 Drocht 06:44 When God Comes Down 09:26

Doom
Somnus
Splendidula
 

Koninklijke Muziekkapel van de Gidsen - Sound of Ghent - Kleurrijke blazers zorgen voor een feestelijke stemming in de huiskamer

De symfonieën van Beethoven werden op Musiczine.net intens opgevolgd via streaming. Er is nu een einde gekomen aan de reeks met de befaamde 9de symfonie van Beethoven, uitgevoerd deze keer door Koninklijke Muziekkapel van de Gidsen.
We citeren: "Met zijn negende symfonie slaagt de onvermoeibare Beethoven er, na alle vernieuwingen die hij al had ingevoerd, nogmaals in de muziekgeschiedenis een revolutionaire draai te geven. De dimensie van het werk, en met name het spectaculaire slotdeel met de beroemde ‘Ode an die Freude’ op tekst van Schiller verzetten voorgoed de bakens van het genre."
Dit concert werd opgenomen op 25 september in de Oude Vismijn, Gent. De uitzending kon nu online bekeken worden.

Is het nu zo dat de 9de symfonie van Beethoven zijn meest toegankelijke is naar een breed publiek toe? Wellicht is dit toch wat kort door de bocht. We kregen toch een 'aha dit herken ik'- gevoel bij deze voorstelling. De blaasinstrumentatie staat hier centraal. De Koninklijke Muziekkapel van De Gidsen weet perfect de sfeer te vatten, die Beethoven wellicht ook bedoelde toen hij deze compositie schreef. Olv de dirigent ontstaat een botsing tussen verleden en heden, waaruit niet alleen blijkt dat Beethoven, met elk van zijn composities maar zeker met deze 'Ode An Die Freude', zijn tijd ver vooruit was. We sluiten de ogen en wanen ons weer in die 18de eeuw, met decadente feestjes van de hogere klasse waarbij  altijd wel een dansfestijn hoorde. 
Naast de traditionele blaasinstrumentatie wordt bovendien ook gebruik gemaakt van de bassethoorn , wat zorgt voor een zachte botsing tussen nu en toen. Een oorgasme van blazers dus, dat aanstekelijk werkt op de dansspieren of je onderdompelt in een weemoedig sfeertje. Deze symfonie straalt enorm veel positieve energie uit, wat werd overgedragen door dit gezelschap op het podium van de Oude Vismijn.

De Koninklijk Muziekkapel van de Gidsen zorgt voor een intens mooi , kleurrijk tapijt. De reeks symfonieën van Beethoven werden op die manier op een aandoenlijke wijze afgesloten binnen een feestelijke stemming.

Line Up:
Wim Vandenbossche (Fluit) // Veerle Huskens (Hobo) // Dymphna Vandenabeele (Hobo) // Eva Saliën (Klarinet) // Bart Watté (Klarinet)// Katrien Noël (Bassethoorn) //Johan Schols (Bassethoorn)// Marc Peremans (Hoorn)// Marc Weyers (Hoorn) // Thomas Gustin (Hoorn)// Peter Van Montford (Hoorn)// Gerrit Peeten (Hoorn) // Bruno Ricci (Fagot) // Jean-Francois Calier (Fagot)// Eva Bekaert (dubbel bas)

Om af te sluiten geven we nog een overzicht van de verslagen van de concertreeks 'De negen symfonieën van Beethoven'
Symfonie 1: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/80375-b-rock-orchestra-sound-of-ghent-de-magische-kruisbestuiving-tussen-cello-viool-en-blaasinstrumenten.html
Symfonie 2: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/80438-anima-eterna-sound-of-ghent-beethoven-wordt-ontleed-van-een-dunne-lijn-tussen-intense-stilte-en-geluidsmuren-omver-blazen.html
Symfonie 3: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/80495-casco-phil-sound-of-ghent-een-opbouwende-sound-in-uiteenlopende-laagjes-binnen-een-veelkleurig-kader.html
Symfonie 4: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/80542-orchestre-philharmonique-royal-de-liege-sound-of-ghent-oogstrelende-taferelen-die-vreugde-brengen-in-donkere-tijden.html
Symfonie 6: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/80699-symfonieorkest-vlaanderen-sound-of-ghent-voortdurend-spelen-met-emoties.html
Symfonie 7: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/80800-symfonisch-orkest-van-opera-ballet-vlaanderen-sound-of-ghent-uitbundige-klanktapijten-uit-het-leven-gegrepen.html
Symfonie 8: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/80915-belgian-national-orchestra-sound-of-ghent-zorgt-voor-een-deugddoende-roes-waaruit-ontsnappen-onmogelijk-is.html

Organisatie: Festival van Vlaanderen, Gent ism Sound of Ghent

Introspection Music Experience 2021 - livestream - Klankentapijtjes die troost bieden voor kwetsbare mensen
Introspection Music Experience 2021
Museum Dr. Guislain
Gent
2021-02-25
Erik Vandamme

De Belgische vzw KAOS is één van drie partners van de 'Introspection Music Experience', een internationaal muziekproject ondersteund door het Creative Europe programma van de Europese Unie, rond het thema psychische kwetsbaarheid.
De bedoeling is een album met zestien nummers uit te brengen, gevolgd door een internationale toer van concerten in België, Griekenland en Spanje. Voor België werden Korneel Muylle, Chloë Nols en KRANKLAND geselecteerd uit vijftig inzendingen.
Op 25 februari ging een online optreden Introspection Music Experience door vanuit Museum Dr Guislain, Gent.
In een interview vertelden Korneel Muylle en Mike Michiels (KAOS) over het project en het optreden. Het interview kun je hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/interviews/item/80920-kunstorganisatie-kaos-mike-michiels-kaos-en-korneel-muylle-ambitie-met-kaos-blijven-verder-werken-aan-residenties-en-andere-kunstprojecten-het-stigma-van-mensen-met-een-psychische-kwetsbaarheid-wegwerken.html

Een overzicht van het festival
In de eerste plaats willen we het even hebben over de locatie. Het ontwerp is goed gekozen alvast door het brede gamma aan foto’s aan de wand, verwant aan wat de artiesten brengen. Het draait rond emoties van kwetsbaarheid en pijn.
Beeld en klank  zijn met elkaar verbonden. Je krijgt een hartverwarmend, visueel totaalspektakel . Een intens klankentapijt in een emotioneel kader. Een avond waarbij de drie artiesten Korneel Muylle, Chloë Nols en KRANKLAND, elk op hun eigen manier een stempel drukken. Met als doel het stigma tav mensen met psychische kwetsbaarheid op deze wijze te doorbreken. De organisatie, en de artiesten zijn er met brio in geslaagd.

Chloë Nols (*****) mag de spits afbijten brengt, begeleid door een pianist die haar breekbare, bedwelmende stem perfect aanvoelt en aanvult; het zijn aangrijpende songs met een boodschap. Chloë speelt in op het thema van de avond. Dat komt tot uiting in het korte interview na haar optreden, hoe ze haar angst van haar problemen heeft overwonnen. De pijn en de vertwijfeling klinkt letterlijk uit haar stem. Alsof ze elke mens die het moeilijk heeft zichzelf uit te drukken in woorden, een hart onder de riem biedt . Dit was een hartverwarmende performance .

Korneel Muylle (****) biedt evenzeer warmte in z’n folky gedrenkte muziek. Oorspronkelijk zou hij met band optreden, nu deed hij solo zijn ding. Ook hij wil vooral de angst van mensen met psychische problemen ontkrachten door zijn muziek en teksten. Hij doet het op de wijze van een Bob Dylan. Hij raakt met zijn akoestische gitaar en natuurlijk ook met z’n aangrijpende , pakkende vocals . Korneel vertelt zijn verhaal dat je als luisteraar gaat nadenken. En zeker hoe je kijkt naar mensen (met een psychische kwetsbaarheid). Het ware gelaat tonen dus. Die naaktheid van het leven raakt. Korneel weet puur subtiel een spiegel voor te houden van jouw eigen leven. Dit maakt deze mooie performance  bijzonder en tijdloos. Het was een set van intens genieten.

KRANKLAND (*****) maakt gebruik van samples waarbij elke cassette een persoon voorstelt waarmee hij opnames maakte , opnames die hij dan ook  in zijn songs verwerkt heeft; elk krijgt een bijzondere plaats in het geheel .
Door de fantasieprikkelende klank zorgt hij voor een visuele totaalbeleving. Klank en beeld gaan hier dus samen. De samples en  vocals sluiten erop aan.
KRANKLAND verstaat die unieke kunst om binnen een bepaald concept grenzen te verleggen; als luisteraar word je onder hypnose gebracht en zweef je volledig weg van deze wereld …
Het bedroefde laat een diepe indruk na. 'We eindigen met een feestje' is wellicht een beetje kort door de bocht, maar KRANKLAND zorgt in elk geval voor een groovy, zweverig, dansbaar einde. Met als boodschap dat het, ondanks alles, altijd goed komt … We duimen ervoor …

Organisatie: Kunstorganisatie KAOS/Introspection Music Experience

His Trust Fund - livestream - Dansen door het leven, in een badje van weemoed en melancholie

His Trust Fund is het geesteskind van songwriter Philippe François. De man is al ruimschoots 18 jaar met muziek bezig en speelde bij verschillende bandjes waaronder The Bony King Of Nowhere.
His Trust Fund's eerste EP kwam in het najaar 2018 uit en de band stelde deze voor in De Studio (Antwerpen), Het Bos (Antwerpen) en Cactus Club (Brugge).

Eind januari bracht  His Trust Fund een gloednieuwe schijf uit 'The Free Market Love You'. Een plaat waar Philippe zijn adoratie voor zijn helden uit de doeken doet, en die bedekt met de nodige melancholie.  We hadden hierover een fijn gesprek met Philippe , en uiteraard werden ook de toekomstplannen uitgerold. http://www.musiczine.net/nl/interviews/item/80654-his-trust-fund-ik-hoop-dat-deze-plaat-een-begin-is-om-ook-de-trouwe-volgers-te-vinden-die-ons-blijven-koesteren.html  

His Trust Fund (****) stelde deze plaat voor in Trix, Café Soirée, Antwerpen , helaas niet aan een publiek. Maar via streaming kon dit optreden wel worden gevolgd …
Nadat Philippe; helemaal alleen op het podium, de eerste song op gevoelige wijze speelde, kwamen de overige bandleden op het podium. “Love is a disease” laat al aanvoelen welke kant het zal uitgaan. Gedrenkt in een badje van melancholie en weemoed, vertelt His Trust Fund een verhaal over de dingen des leven; op een wijze zoals grootheid Leonard Cohen dat ook deed, raakt Philippe - zijn stem schippert ergens tussen Cave en Cohen in -  de gevoelige snaar.
Gerugsteund door muzikanten die hun warme klanken gemoedelijk je hart in vuur en vlam zetten. Het is een wonderbaarlijke gewaarwording die een gemoedsrust over jou doet neerdalen.
Er mag ook gedanst worden. His Trust Fund varieert in hun sound; pijn wordt omgebogen naar de geneugtes van het leven. 
Zeemzoeterigheid met een subtiel donker kantje, horen we ook op sommige nummers. De prachtige muzikale omlijsting en die warme stem van Philippe brengt je 'closer to the bone', zoals een song het zelf zegt. Indrukwekkende schoonheid die je hart doorboort.
His Trust Fund balanceert tussen twee polen  tot je helemaal zen bent, met een glimlach op de lippen en/of een traantje dat kan worden weggepinkt o.m. op “The Glory of you Body”. Aanstekelijke folk songs, met een Latijns-Amerikaans tintje, zijn omgeven van gevoelige warmte. Eindigen doen ze met een lekker aanstekelijke reggae song , die doet verlangen naar een zwoele zomeravond aan het strand. De rest kun je je wel inbeelden …
Tijdens de livestream spreekt Philippe zijn ‘afwezige’ publiek aan .Sjiek.
De dingen des levens worden  door His Trust Fund benadrukt, in een badje van weemoed en melancholie zonder al te klef te gaan klinken ; ook de dansspieren worden aangesproken. We zweven weg naar betere oorden in ons onderbewustzijn.

Op de vraag die in het interview werd gesteld, ‘is hier een publiek voor?’ Zeker en vast! Muziekliefhebbers die houden van  typisch weemoedige folk of een Latijns-Amerikaans en Reggae sfeertje , vinden zich dus terug in dit Belgisch talent! .

Organisatie: Trix, (Café Soirée), Antwerpen

Kunstorganisatie KAOS - Mike Michiels (KAOS) en Korneel Muylle - Ambitie? - Met KAOS blijven verder werken aan residenties en andere kunstprojecten; het stigma van mensen met een psychische kwetsbaarheid wegwerken


De Belgische vzw KAOS is één van drie partners van de 'Introspection Music Experience', een internationaal muziekproject ondersteund door het Creative Europe programma van de Europese Unie, rond het thema psychische kwetsbaarheid.
De bedoeling was een album met zestien nummers uit te brengen, gevolgd door een internationale toer van concerten in België, Griekenland en Spanje. Voor België werden Korneel Muylle, Chloë Nols en KRANKLAND geselecteerd uit vijftig inzendingen. Op 25 februari gaat een online optreden Introspection Music Experience vanuit Museum Dr Guislain, Gent door
Meer informatie
https://soundofghent.be/event/soundofghent/introspection-music-experience/login
Facebook event  https://www.facebook.com/events/248321093496824/
Wij hadden hieromtrent een fijn gesprek met Mike Michiels (KAOS) en Korneel Muylle.

Laten we met de deur in huis vallen, wat houdt dit project in?
Mike Michiels: KAOS, de organisatie waar ik voor werk als coördinator, behartigt het Belgische luik van het Europese Introspection Music Experience project. In het kort: KAOS is een organisatie uit Brussel die projecten doet met kunstenaars die al dan niet een psychische kwetsbaarheid hebben. Vanuit hun werk bekijken we hoe we kunnen samenwerken. Dat kan door middel van tentoonstellingen, dat was de eerste insteek toen we in 2011 van start gingen, maar soms ook via concerten en dergelijke. We werken vanuit een gedeeld atelier. Het doel is  ontmoetingen op te zetten tussen mensen met en zonder psychische kwetsbaarheid. ‘Introspection Music Experience’ is een Europees project, ondersteund door het Creatieve Europe programma van de Europese commissie, samen met Intras (Spanje) en EDRA (Griekenland). Er was oorspronkelijk ook een Britse partner maar die is er omwille van Brexit uitgestapt. Oorspronkelijk was het de bedoeling jonge muzikanten samen te brengen met mensen met een psychische kwetsbaarheid en die als songwriter te laten deelnemen. Wij hebben gekozen om muzikanten uit te nodigen die zowel muziek schrijven, maken en uitvoeren. Dankzij een open call via VI.BE hebben we daar vijftig reacties op gekregen, waarna we drie muzikanten selecteerden : Korneel Muylle van de band Slow Lee,  Chloë Nols en KRANKLAND. Vorig jaar zijn zij in februari nog naar Valladolid in Spanje geweest waar ze alle andere muzikanten van Griekenland en Spanje hebben ontmoet, workshops hebben gevolgd en jam sessies hebben gedaan.

Dat project is dus eigenlijk al voor de corona gestart, of heb ik het mis?
Mike: Dit project is inderdaad al langer bezig. Eind 2018 zijn we gestart met de samenwerking met de partnerorganisaties. In 2019 hebben we alles voorbereid en de open call gelanceerd op VI.BE. Thomas Werbrouck (KRANKLAND) is eind 2019 bij ons in residentie geweest en die heeft toen concreet met een aantal mensen samengewerkt en opnames gemaakt. Chloë en Korneel deden dat ook, maar dan in 2020.
Korneel Muylle: Ik had mooie plannen en vooruitzichten toen ik in november 2019 instapte in het project. Het plan was om verschillende residenties te doen in maart, april en mei 2020. Zonder alle beperkingen van de lockdown. Maar dat draaide, zoals iedereen weet, geheel anders uit.

Ik heb de (online) KAOS Talk (=gespreksavonden die georganiseerd worden in het kader van alle residenties bij KAOS) die jij mee organiseerde (19/02/2021) helaas niet volledig kunnen volgen; kun je misschien in het kort eens vertellen waar het over ging?
Korneel: Die avond stond in het teken van de vraag of er een link is tussen psychische kwetsbaarheid en creativiteit. Mensen met verschillende achtergronden kwamen hun kennis en ervaringen delen. Die link is er zeker! Maar in hoofde van veel mensen en media leeft nog altijd een soort van minachting of clichématig idee t.o.v. kunstenaars of creatieveling met een psychische kwetsbaarheid. We spraken vroeger en nu soms nog over insider en outsider kunst of over ArtBrut. Die opsplitsing en die manier van in hokjes denken, is passé en absoluut niet nodig!

Muziek creëren met als thema's stigma en psychische kwetsbaarheid en alzo de dialoog hierover aan te zwengelen is de belangrijkste reden van dit project,  lees ik. Welke impact hopen jullie dat het project zal hebben?
Korneel: In deze bijzondere tijden is het voor de culturele sector sowieso moeilijk om zich te tonen aan het publiek. Het is ook moeilijk om repetities in te plannen of op te nemen in de studio. Ook duidt de huidige periode aan hoe kwetsbaar mensen zijn. En hoe hard ze nood hebben aan steun. Er is niet iets als mensen zonder kwetsbaarheden, dus dit project kan zeker een soort impact hebben op deze mensen.

Kunnen we dan stellen, dat dit project op de juiste plaats en het juiste moment komt eigenlijk? Of is dat te ver gezocht.
Mike: Op de juiste plaats en het juiste moment: dat wil ik toch wat nuanceren. We zijn met KAOS actief sinds 2011. Het is niet iets nieuws voor ons. Laat dit toch duidelijk zijn. Als we bijvoorbeeld in contact komen met mensen met een psychotische kwetsbaarheid stellen we toch vast dat er veel mensen zijn die daar al veel langer mee kampen. Dat is niet veranderd door corona, of zo. Er is in deze tijden wellicht wel een grotere gevoeligheid, dat weet ik niet precies. Uiteraard heeft deze periode wel een invloed op sectoren als cultuur en horeca of zo. Maar wat ons project betreft hebben we dit al voor de ganse corona periode uitgetekend. Het Introspection Music Experience project is geen nieuw gegeven dat een specifieke link heeft met corona. Het is wel zo dat alles anders is verlopen dan gepland. Zowel de residenties zelf, de mogelijkheden qua ontmoetingen en het opnameproces voor de muzikanten. Het echte live gegeven hebben we moeten annuleren. De geplande live concerten en de KAOS talk zijn uiteindelijk een digitaal verhaal geworden via online streams.

Hoe belangrijk is muziek  op zich voor jullie in deze tijden?
Korneel: Ik voel mijzelf verstrengeld met muziek. Naar muziek luisteren of zelf muziek schrijven, is even belangrijk voor me. Ik zou niet weten hoe ik me zou voelen als ik niet bezig kan zijn met gitaar spelen, zingen en schrijven. Het is een uitlaatklep en het geeft zin aan mijn leven. Nu we amper kunnen repeteren en er geen optredens mogelijk zijn, hunker ik naar die warme momenten waarbij we samen met andere muzikanten en het publiek kunnen opgaan in magische muziek.
Mike: Ik denk dat we daar geen onderscheid mogen maken tussen mensen met of zonder een psychische kwetsbaarheid. In deze vreemde tijden kan muziek wel mensen helpen die eenzaam zijn, om zo gezelschap te vinden daarin. Maar eigenlijk is muziek gewoon altijd belangrijk. Met of zonder een corona crisis.

Deze corona heeft jullie wel verplicht anders te werk te gaan. Vertel er eens wat meer over?
Korneel: Het was enig gepruts met mondmaskers in de studio en het organische aspect van muziek creëren was soms wat zoek. We konden niet allemaal tegelijkertijd in de studio aanwezig zijn. Zo te werk gaan, was niet evident. Maar uit respect voor elkaar en de regels hadden we geen andere keuze dan deze restricties te respecteren.

Wat is volgens jullie de maatschappelijke impact op de cultuur in deze coronatijden?
Korneel: Ik denk dat veel muzikanten en mensen die in de cultuursector werken zich afgesneden voelen van hun eigen muzikale universum. Er is een groot gemis. Veel gevloek ook. De verschraling van de maatschappij door enkel economische belangen te laten primeren is wederom een feit. De veelzijdigheid die elke individu in zicht heeft, krijgt een plaats door een song, een creatie, een theaterstuk, een gedicht of wat dan ook. Creatieve mensen moeten echter ook hun kinderen eten geven en de huur betalen. Velen zitten in de penarie of hebben een andere job moet zoeken. De verrijking van het leven gaat hier onder lijden. De gages en budgetten waren al niet vet, en zo te horen worden die nog kleiner… . Hopelijk wordt de cultuursector gereanimeerd en opgewaardeerd.

De cijfers van de geestelijke gezondheid zijn naar mijn mening een taboe geworden, je leest er weinig over, tenzij in de kantlijn of zo.. maar ze stijgen wel enorm. Klopt dat?
Mike: Over de cijfers zelf kan ik geen uitspraken doen, omdat ik dat niet weet. We vangen wel signalen op uiteraard. Die stelling lijkt wel te kloppen als ik spreek vanuit de plek waar we gevestigd zijn.  Langs de ene kant zijn er mensen die net nu meer ontspannen in het leven staan, door deze crisis. Omdat ze zich nu even kunnen terugtrekken. Door meer geïsoleerd te zitten, valt er soms een druk weg. Anderzijds zijn er anderen  -die komen nu meer en meer om de hoek kijken- die altijd wel nood hebben aan net dat sociaal contact en het nu door die maatregelen veel moeilijker hebben. Maar los daarvan zijn er altijd wachtlijsten, dat was ook al zo voor corona. Het gaat eigenlijk meer om de juiste zorg. Mensen die het voordien al psychisch moeilijk hadden, zitten door deze periode nog dieper in de put. Het is nog duidelijker geworden dat ze het moeilijk hebben. Het is te hopen dat dit na deze vreemde corona tijden toch ook opgepikt wordt, dat het probleem er al was. En dus niet voorbij is na de corona crisis. Maar dat is dus niet de insteek waaruit we werken. Met KAOS en het IME project werken we op vooroordelen en het stigma waar mensen met een psychische kwetsbaarheid mee geconfronteerd worden. We doen dit vanuit kunst. Door mensen met en zonder psychische problemen samen te brengen.

Ik had ook een vraag specifiek voor Korneel over de songkeuze. Spreek je – wat de teksten betreft – vanuit een persoonlijke ervaring? En is dat bij de andere ook zo?
Korneel: Ik heb geprobeerd het stigma te ontkrachten. Mijn ene song “Holding The Line” gaat over het idee dat we als mens sterk moeten zijn en overeind dienen te blijven ondanks het feit dat het soms allemaal te veel wordt. Met dat nummer nodig ik alle mensen uit om ook hun minder leuke emoties te tonen en te vertellen. Ik ben zelf hoog sensitief en ervaar nog altijd drempels als ik mij iets minder voel om daarover te praten. Laten we beginnen met eerlijk te antwoorden als mensen vragen hoe het gaat. Zeg dan hoe je je echt voelt. We kunnen ons niet altijd even sterk voelen. Dat is een misvatting waar de ene persoon al meer onder lijdt  dan de andere.
Het andere nummer  “Hello Jesus” gaat over iemand met een psychose die denkt dat hij Jezus is. In een song vergroot ik natuurlijk alles wat uit, zoals de meeste songwriters neem ik aan, Het refrein - “Oh, take your helmet off, put your baseballbatt aside and let the fear just go away  - probeert een karikatuur te maken van een man die denkt dat we schrik moeten hebben en ons maar beter wapenen tegen mensen met een psychose. Dat is een misvatting die ongelukkig uitgedragen door vele mensen en media.

De reden van dit interview is de organisatie van het streaming optreden op 25/02. Waar mogen we ons aan verwachten?
Mike: Om die vraag te beantwoorden raad ik aan om gewoon te kijken (haha). Het is ook gratis. Wat we geprobeerd hebben, nu we niet live kunnen spelen, is om een interessante locatie te hebben. In dit geval is dat Museum Dr. Guislain in Gent. Een prachtige locatie. De optredens zijn vanuit de expo zalen, tussen de werken die daar staan. Chloë treedt op met haar pianist, Korneel zou normaal met zijn band optreden maar dat ging nu niet. En KRANKLAND (thomas) maakt gebruik van cassettes en samples waarbij elke cassette een persoon voorstelt waarmee hij opnames maakte die hij in zijn songs verwerkt heeft. Er worden tussendoor ook interviews gedaan..

Videoclip KRANKLAND: 'Esperance #1' https://youtu.be/yGXsUY1INBw
Videoclip Chloë Nols: 'Sky High' https://youtu.be/tB1m9yq32Kw
Videoclip Korneel Muylle 'Hello Jesus' https://youtu.be/XY1q1HAr3Sg
Lyric videos:
https://youtu.be/hcwFhh_ZVO8 / KRANKLAND - 'Sulekho #2'
https://youtu.be/Ua4Zl7DSYI8 / Chloë Nols - 'Cassandra'
https://youtu.be/r2ceYHLNgfo / Korneel Muylle - 'Holding The Line'

Wat ‘streaming’ betreft, ik doe de laatste tijd er veel: er staat steeds ‘live streaming’, al krijg ik dus de indruk, aangezien je ook zegt ‘Montage’, dat van ‘live’ niet veel sprake is.
Mike: Daarom noemen we het ook een streaming en geen live streaming. Wat wel live was, waren de drie KAOS Talks vanuit Museum Dr. Guislain. We zijn ook een kleine organisatie, en het is moeilijk om die dingen echt live te doen. De podiumwissels na de optredens van de verschillende artiesten zijn praktisch gezien al moeilijk bijvoorbeeld.

Wat hopen jullie hiermee te bereiken? Of beter nog: wie?
Korneel: Iedereen en in het bijzonder mensen die de stigma’s als voor waar aannemen. Ik denk dat het een deel is van onze cultuur en manier van denken. Net zoals velen bang zijn van spinnen of het donker. Als we de zaken bespreekbaar maken, hoop ik dat mensen reflecteren over hun eigen denken.

Heeft dat eigenlijk nog zin? Wordt dat echt bekeken? Is het niet beter gewoon te wachten tot echt optreden weer kan? Je mening over Streaming graag
Mike: het is voorlopig dit of stilstaan, vrees ik. Zelf heb ik wel enkele malen een (betaald) online concert gevolgd. Dat is op een bepaalde manier vreemd maar het is toch ook fijn om te merken dat er op dat moment nog andere mensen genieten van een stream en er toch een soort spanning in de lucht hangt als alles gaat beginnen. Maar het is natuurlijk in de verste verte niet te vergelijken met het echte werk.

Laten we het hebben over de toekomst. Zijn er nog andere plannen?
Mike: Het was de bedoeling om na deze Belgische editie met alle muzikanten van het project via een Europese tour met in Valladolid, Athene en Brussel te passeren. Maar dat gaat dus niet. We hebben bekeken of we het konden uitstellen maar dat lijkt ook niet realistisch. Concreet kunnen we er nog niet veel over zeggen maar we zijn aan het bekijken of we ook iets online kunnen doen. Normaal gezien komt dat nog voor de zomer. Er is ook een documentaire gemaakt rond het proces. Hoe alles is gelopen. In het geval van het Belgische luik van het IME project zijn dat interviews en de voorbereidingen van het optreden zelf. Tenslotte komt er ook een e-book met het oog op het reproduceren van het project door andere organisaties. Met mogelijk een ander ‘doelpubliek’.

Wat zijn de verdere ambities van KAOS, Mike? En als muzikant, Korneel? Is er iets als een ‘’einddoel’ , of zijn jullie daar niet mee bezig?
Mike: Met KAOS blijven we verder werken aan residenties en andere kunstprojecten in verschillende disciplines maar steeds met de link naar het stigma ten opzichte van mensen met een psychische kwetsbaarheid. Ontmoeting blijven opzetten om van daaruit iets aan de beeldvorming te doen. We gaan zeker ook exploreren hoe we de online component in onze werking kunnen integreren omdat we merken dat we op deze manier toch ook andere mensen kunnen bereiken die anders moeilijker tot bij onze projecten geraken.
Korneel: Ik vond het zeer leuk om muziek te mogen maken voor zo’n mooi project. Het was wel een uitdaging omdat ik het stigma wil ontkrachten en niet bekrachtigen. Door aan het project deel te nemen, besef ik hoe ongenuanceerd onze blik op de wereld soms is. Ik ben er nog altijd niet echt uit hoe we het stigma uit de wereld kunnen bannen en of ik zelf wel vrij ben van stigmatiseren. Deze reflectie en ervaring neem ik dan ook mee als muzikant naar andere thema’s en zaken waarover ik songs zal schrijven. Dat wil ik ook uitdragen op het podium. Met Slow Lee wil ik nog meer songs maken, maar nummers schrijven kan ik niet vastpinnen op één missie of visie. Zoals veel muzikanten het reeds stelden: “muziek is als kakken en daar heb je niet in te kiezen.” Mooie songs maken en magische momenten proberen te vatten op een podium, in een repetitieruimte of in een opnamestudio. Daar draait het om. De energie ervaren van een nieuwe song of een magisch optreden: daar kan niet veel tegen op.

Bedankt voor het fijne gesprek.. hopelijk kunnen we dit binnenkort toch eens face to face voeren tussen pot en pint.

Belgian National Orchestra - Sound of Ghent - zorgt voor een deugddoende roes waaruit ontsnappen onmogelijk is

De voorstelling van de 8ste symfonie van Beethoven werd opgenomen op 26 september in het Industriemuseum in Gent. De uitzending kon nu online bekeken worden. Wij waren er ook bij.
Als introductie van deze symfonie citeren we : "Met zijn achtste symfonie lijkt Beethoven na het geweld van de nummers drie tot en met zeven even terug te keren naar de verlichte 18e eeuw, alsof hij vóór zijn baanbrekende laatste bijdrage aan het genre, nog even wilde stilstaan bij het muzikale landschap waarin hij opgroeide. Het extreem charmante werk wordt in deze reeks gespeeld door musici van het Belgian National Orchestra in een anonieme bewerking voor strijkkwintet.”

‘Bedoeling is even stil te staan en achterop te kijken’, da 's wat Beethoven met deze 8ste symfonie wilde bereiken. Het thema keert ook terug in wat de vijf muzikanten naar voren brengen. Uiteraard komen er veel emoties bij te pas, o.m. door de intensiteit van de viool, dat verbluffend mooi is .
De Belgian National Orchestra brengt dus eenvoud van de compositie in de schijnwerpers. Het vijftal realiseert het  op gezapige , serene wijze; je komt er volledig stil van. Je zakt weg in een deugddoende roes, een welgekomen rustpunt tav de vroegere symfonieënn , die meer adrenaline in zich hebben .
De set eindigt uiterst spannend ; het tempo wordt even naar een hoogtepunt gedreven, om dan die zalige rust te doen weerkeren. De Belgian National Orchestra slaagt erin, door de tempo opbouw, naar een climax te gaan en te  flirten met de geluidsnormen; de lijn van een oorverdovende viool en cello klank wordt overschreden, om dan terug te keren naar gezapig- en zachtmoedigheid. Het maakt de compositie zo bijzonder. Een bewijs te meer van de onaardse virtuositeit van Beethoven zelf én van een orkest die grenzen aftast en ze toetst in een hedendaags kader.

De Belgian National Orchestra benadert deze symfonie uiterst origineel en brengt het in een eigentijds kader . Klasse. We genieten van begin tot eind en laten ons meevoeren in een deugddoende roes , waaruit ontsnappen onmogelijk, is . Sjiek!

Organisatie: Festival Van Vlaanderen, Gent ism Sound of Ghent

Q-some BigBand - Manten Van Gils - We geloven in ons product, we geloven ook dat daar een publiek voor bestaat, en deze stream was een stap in de goeie richting!

We citeren: 'Dreamin'' is het debuutalbum van Q-Some Big Band met origineel werk uit eigen rangen: Manten Van Gils, Gabriele di Franco, Robbe Willems en Pierre-Antoine Savoyat; de Q- Some Composer Hub. Het 18-koppige jazzorkest is sinds 2020 officiële kunstenpartner van de stad Mechelen en wil met deze plaat een eerste stevige stap zetten als hedendaags ensemble.' 
Het volledige nieuws artikel kun je hier nog eens nalezen
http://www.musiczine.net/nl/news/item/80721-even-voorstellen-q-some-big-band-release-dreamin.html .
Laten we de clichés rondom big bands maar overboord gooien. Momenteel weten zij elkaar te ontmoeten vanuit uiteenlopende stijlen en genres om zo muziek te brengen binnen een erg breed kader. Jazz overheerst bij Q-some BigBand  . De band stelde zijn debuut 'Dreaming' voor in de Bijloke, Gent  Wij genoten met volle teugen van het magisch samenspel en de prachtige klankenwereld. Een intens totaalbeleven!
Het volledige verslag kun je hier nog eens nalezen http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/80801-q-some-bigband-een-intens-totaalbeleven-uiteenlopende-emoties-door-een-magisch-samenspel.html 
Naar aanleiding van die streaming, de release van het debuut en de verdere toekomstplannen hadden we een fijn gesprek met bezieler en oprichter Manten Van Gils.

Laten we beginnen met een persoonlijke vraag. Wie zijn je grote invloeden? Waarom een Bigband?
Ik speel al jaren trombone en ben eveneens in aanraking gekomen met het fenomeen big band. Sinds mijn 16^de ongeveer, via de plaatselijke harmonie, ben ik eigenlijk daar wat in gesleurd, en daar ben ik niet meer van losgeraakt. Het is gewoon zeer leuk om, met 4 in een sectie en bij uitbreiding met 16 of meer , in een big band samen groove te maken, muziek tot leven te brengen. Echt teamwerk is dat.
Wat de vraag betreft, wie zijn mijn grote invloeden? Persoonlijk luister ik vooral veel klassieke muziek eigenlijk. Componisten als Beethoven, Chopin, Händel.
Wat de jazz betreft Chet Baker, en ook artiesten als onze eigen Bert Joris. Ook muzikanten als Toots Thielemans bijvoorbeeld.

Wat de Belgische jazz betreft , hoor ik de naam Bert Joris veel de revue passeren
Terecht ook, als ik mijn top tien big band albums bekijk staat bvb het album ‘The music of Bert Joris’ met het BJO, of de 'September Sessions' van BJO daar zeker in.. Bert Joris schrijft geniale melodieën, die een ongeëvenaarde flow en drive hebben. Bovendien kiest Bert daarbij ook altijd het elegantste harmonische pad, zonder onnodige complexiteit maar daarom lang niet altijd zo eenvoudig als het lijkt als hij of het BJO het speelt. Hij is zo’n  bijzondere parel binnen de scene – om  te koesteren!

Voor wie jullie nog niet kent, wie zijn Q-some BigBand? Vertel ons meer over jullie ontstaan?
De big band is eigenlijk ontstaan onder een andere naam, Quintessence Bigband, in 2015. Vooral omdat ik op zoek was naar een forum om mijn eigen muziek te spelen. Het niet zo eenvoudig om mensen te vinden die jouw composities willen spelen, en willen meegaan in jouw verhaal. Dat verhaal is ook met de jaren gegroeid en uitgekristalliseerd,. Het is ook niet het idee geweest om alles alleen te schrijven, en als vanzelf kwamen er ook andere componisten met hun inbreng. Er staan dus ook enkele composities van andere componisten op, naast de mijne, op onze plaat.

Q-some BigBand bestaat uit een voor een topmuzikanten .  Hoe hebben jullie elkaar gevonden?
Dat is een kwestie van een netwerk opbouwen eigenlijk. Ik heb bijvoorbeeld een trompetspeler opgebeld en die heeft op zijn beurt vier andere opgebeld. Zo ontstaat een geleidelijke wisselwerking waardoor je meer en meer kan aanvullen en tot een geheel komen. Uiteraard lukt dat niet direct, je hebt altijd mensen die zich toch niet kunnen vinden in het aanbod, of andere bezigheden hebben. Maar dat is bij elke band zo eigenlijk.

Soms worden jullie in een adem genoemd met Brussels Jazz Orchestra? Hoe sta je daar tegenover?
We doen sowieso andere dingen, maar momenteel kunnen we niet tippen aan BJO. Brussel Jazz Orchestra is gewoon absolute top, en zijn bovendien al zo lang bezig. Dat zal in het begin ook niet vanzelf zijn gegaan, maar nu hebben die toch een enorme reputatie opgebouwd waar wij nog veraf zitten eigenlijk. Het is leuk om daarmee te worden geassocieerd, maar langs de andere kant is het toch ook allemaal erg relatief.

‘Jazz’ is een rode draad in jullie muziek, maar er schuilen toch meer muziekstijlen in het geheel. Klopt dat?
We zijn daar eigenlijk niet zo mee bezig. Het is niet fout om te denken in welk vakje het thuishoort, maar het is niet zo dat we een stuk schrijven en daarbij nadenken of dat nu ja dan nee aanleunt bij jazz. Ik ben nu bijvoorbeeld bezig aan een stuk ergens in de lijn van ‘Norwegian Woods’ zoals Buddy Rich het deed, of 'La Fiesta' van Chick Corea. Als je dat begint te schrijven , kom je natuurlijk andere dingen tegen, maar ik sta daar niet bij stil of zo. Ik ben dus ook niet bezig in de trend van ‘’oei nu is het geen jazz’’ meer ofzo. Binnen onze big band vullen we elkaar ook aan. Een van onze muzikanten geeft les en is met gaming bezig en spreekt met zijn leerlingen over pop – een andere heeft affiliaties met brass band.  Elk van die invloeden zit verweven binnen onze muziek, maar we zijn er dus niet bewust mee bezig of dat nu ja dan nee aanleunt bij jazz of niet.

Wat is jazz eigenlijk tegenwoordig?
Ik heb ergens een definitie gelezen ‘jazz is elke keer iets anders’, of in de woorden van David Byrne: “als je iets gezegd hebt, waarom zou je het dan herhalen?”  en dan heb ik het vooral over het improvisatorische gedeelte binnen jazz. Een klassiek orkest probeert telkens  de partituur zo goed mogelijk te benaderen, en binnen dat concept telkens diezelfde top kwaliteit te leveren. Daar is erg weinig speelruimte t.o.v. het ideaal.
Terwijl bij jazz er al eens iets mag gebeuren, of het een andere kant mag uitgaan. Bij een big band ligt dat iets complexer: als je met 18 man op het podium staat moet je meer afspraken maken, een lijn trekken, dan kun je minder improviseren en is het minder evident om iets te laten gebeuren in vergelijking met een kwartet bvb. Er worden dus meer afspraken gemaakt daaromtrent met elkaar. Zoals: iemand die klaar is met zijn solo, geeft een signaal en dan kan de rest daar op inpikken.
Om terug op uw vraag in te gaan: er wordt nog steeds te veel in vastgeroeste frames gedacht. Op dat vlak is het bvb jammer dat er in veel conservatoria nog steeds een betonnen muur staat tussen jazz en klassiek . Het zou bijvoorbeeld een verrijking zijn moest een klassieke muziek leerling ook eens blues kunnen spelen,  of dat een jazz pianist ook Bach in zijn vingers krijgt. Dat gebeurt sporadisch maar nog veel te weinig en vaak op initiatief van de muzikant zelf ...
Maar dus wat is jazz, eigenlijk zijn we daar dus, zoals uitgelegd, niet echt mee bezig..

Ik heb ook het gevoel dat jazz tegenwoordig zelfs bij jongeren 'in' is , vooral omdat 'die op zoek zijn naar prikkels', wist de bezieler van Inside jazz Jens me te vertellen. Komt er een jong publiek naar jullie optredens? En klopt die stelling?
Niet per se denk ik. Het is ook al een hele tijd geleden dat we nog eens publiek hebben gezien (haha).
Echt data daarover heb ik niet, ik moet toegeven, er zit iets in mijn hoofd om iets te maken specifiek voor kinderen. Een soort jazz opera, je kunt daar al iets van vinden: http://www.aminorella.com/ Dat is dus iets waar ik echt zit op te broeden om te doen. Ik geloof er dus sterk in dat jazz ook bij jongeren en kinderen kan aanslaan. En eigenlijk blijven ook die dingen die een ouder publiek aanspreken toch ook nog steeds draaien, denk aan de Lindy Hop, dus ja.
Wat die prikkels betreft. Dat is ook een tijdelijk fenomeen denk ik. Je kunt niet blijvend geprikkeld worden. Ik ben er zeker van dat er ooit een periode komt dat mensen terug met een boek in de zetel willen zitten en hun GSM opzij leggen. Dingen veranderen. En evolueren.

Ik heb jullie live streaming gezien, en was danig onder de indruk over hoe jullie elkaar perfect aanvullen en aanvoelen. Het applaus in onze huiskamer was vanuit het hart. Toch moet het onwezenlijk hebben aangevoeld na elke song geen applaus te horen. Hoe voelt het om voor een lege zaal te spelen?
Je voelt dat vooral in de stilte net na een stuk. Met een live publiek wil je, tussen het stuk en het applaus, die ingehouden adem, vol van emotie, zo lang mogelijk ‘horen’… Degene die als eerste het applaus aanzet, verbreekt die magie, en dat wil je als muzikant zo lang mogelijk uitstellen!
Dan als in de presentatie diezelfde persoon de stilte doorbreekt, dat voelt raar aan. Maar ik, en de 17 muzikanten rondom mij, zaten zo vol adrenaline en we hadden zoveel plezier in het spelen op een podium dat dit eigenlijk, zeker tijdens het spelen, niet zo erg stoorde. Het heeft ons dus om die reden zeker niet tegengehouden om dit te doen, mede omdat streaming nog het beste is dat we kunnen doen om ons te tonen aan het publiek en samen te kunnen spelen. Uiteraard willen we live spelen, voor publiek. Daar bestaat geen discussie over. Maar eigenlijk is een live stream gewoon een visitekaartje, om uiteindelijk live te gaan spelen.
Dus ja, terwijl je aan het spelen bent, ben je gewoon 100% bezig met de muziek en met wat je bezig bent, waardoor je daar niet aan denkt voor een lege zaal te spelen.
Al bij al kunnen we concluderen, het is nog steeds live stream , het zal nooit de live ervaring vervangen. Niet voor de muzikanten, niet voor het publiek. Zoveel is zeker.

Die stiltes heb je eigenlijk wel goed opgevangen door te praten tegen het publiek thuis, vond ik
Ja, dat mag ook niet overdreven zijn omdat het anders te onnatuurlijk over komt. We hebben vooral het beste product proberen neerzetten, dan hoort daar wel wat interactie naar de mensen thuis bij om het toch een tikje persoonlijk te maken.

Hoe sta je tegenover live streaming na deze ervaring? Voor herhaling vatbaar?
Ik denk dat het woord kunstmatig hier echt van toepassing is. Maar heel deze corona dwingt ons gewoon tot een kunstmatige afstand naar onze medemens toe. Wat voor ieder van ons als onnatuurlijk aanvoelt. Er zijn wel mensen die dat zelfs prima vinden, en zich daar op hun gemak bij voelen. Maar muzikanten zijn per definitie beter als ze gewoon kunnen spelen voor publiek. We hebben dat contact en interactie hard nodig, maar dat is omgekeerd ook zo van publiek naar muzikant toe denk ik.
Dus om de vraag te beantwoorden is zo een streaming voor herhaling vatbaar? Zeker wel als het nodig is, zeker niet als het niet nodig is.

De reden van dit interview is uiteraard de release van jullie debuut ‘'Dreamin'', een plaat die de jazz in een breed kader brengt , de grens doet vervagen en andere stijlen worden aangesproken. Wat is je mening?
Het resultaat is gewoon het werk van vier verschillende componisten. Dat gevarieerde gaat nog sterker zijn in de tweede plaat , gewoon omdat op ‘dreamin’' nog vooral composities van mij staan, dat is historisch nu eenmaal zo gegroeid.
Op onze volgende plaat gaat dat evenwichtiger zijn en gaan we elkaar - ook bewust - meer beïnvloeden. Dus ik ben heel benieuwd naar het resultaat. En we zijn ook een masterclass met Michael Abene aan het organiseren,  een Amerikaanse topcomponist en Grammy-winnaar. Dat gaat ook zijn invloed hebben op de tweede plaat. Maar zoals eerder aangegeven, we zijn niet erg bewust bezig met welk etiket we daar  gaan opplakken. Dat is de job van de recensent he (lacht)

Wat zijn de verwachtingen van deze plaat?
Vooral tonen aan de wereld dat we er zijn, wat we waard zijn, het afleveren van een visitekaartje naar de buitenwereld toe. Tonen aan de wereld wat we doen. En ik denk dat we daar ook in geslaagd zijn eigenlijk. Het resultaat mag er zijn vind ik. En dat is ook wat er aan het gebeuren is, dat deze release ons op de kaart zet binnen dit wereldje…  het afleveren van een visitekaartje naar de buitenwereld, de promotie en het publiek. Ons eerste kindje heeft een naam… en een karakter! (lacht)

Ik veronderstel dat door deze corona crisis ook voor jullie dingen in het water zijn gevallen, zo ja welke?
Ons release concert ging echt live gebeuren op 14 maart, dat is dus niet doorgegaan. Dat is ondertussen al ik weet niet hoeveel keer verzet, we zijn nu al aanbeland in ergens in mei dit jaar. Laten we ons hopen dat we rond die periode dus weer iets kunnen doen, en allemaal een vaccin hebben gekregen. Die hardnekkigheid om het vooral te doen blijft wel overeind staan, en niet alleen bij ons, maar ook bij de organisatoren van die concerten.

Hoe ben je als collectief, muzikant en ook als mens omgegaan met deze crisis waarin we nog steeds leven?
Vooral in het begin was dat heel moeilijk, ik kan er zelf niet goed tegen dat ik niets om handen heb. Ik heb ondertussen andere bezigheden waar ik kan op inzetten. Ik ben ondertussen vader geworden, op tien maart is mijn zoon geboren. Dat zorgt meteen voor een extra bezigheid, een toffe zelfs.
 Ik ben ook aan verbouwingen begonnen. Ik heb ook een nieuw type trombone uitgevonden en gepatenteerd, en ben bezig om die op de markt te brengen.
Dus ja, ondertussen heb ik mijn handen vol. Ik denk dat iedereen zijn manier heeft om daarmee om te gaan. En dan zijn die streams wel goed om je terug bij de les te brengen, wat optreden en muziek spelen betreft. Vooral het gevoel , we zijn nog één band, we zijn er nog allemaal, en we zijn niet vergeten waarom we dit doen…

Er zijn nog weinig perspectieven. Maar hoe ziet de toekomst voor Q-some BigBanderuit?
Er zijn zeker perspectieven. We hadden in 2019 al beslist om een tweede cd op te nemen twee jaar later. Die komt er dus ook aan in september van dit jaar. We zitten dus op planning. We hebben ook een samenwerking in de steigers staan met Claire Parsons, een Luxemburgse zangeres die waanzinnige muziek maakt. Dat gaat door in november. Ook hier in Mechelen zitten enkele dingen in de pipeline. En uiteraard gaan we onze release tournee sowieso doen dit jaar.

Deze Zomer? Eventueel corona proof?
Zelfs dat wordt wellicht niet gemakkelijk, er zijn al enkele festivals die niet doorgaan. De Gentse Feesten bijvoorbeeld zoals ik hoor.  En coronaproof is ook niet hetzelfde natuurlijk, maar ieder alternatief voor een streaming zullen we omarmen.

Wat Mechelen betreft, is er iets als een cultuur beleving in Mechelen? Ik dacht van wel ..
Er zijn in Mechelen absoluut fantastische initiatieven . Dat is ook al relatief lang bezig. We krijgen ook een ondersteuning van deze stad en dat is ook heel hard nodig. Cultuur leeft dus echt in Mechelen, en ik zie dat ook nog sterk  evolueren  Dus ja Mechelen zit cultureel nog steeds in de lift, zoveel is duidelijk

Om af te sluiten , wat zijn je verdere ambities met Q-some BigBand maar ook als muzikant? Is er een soort ‘einddoel’ dat je voor ogen hebt?
De ambitie is om ons zo goed mogelijk op kaart te zetten met kwalitatieve, eigen producties en toffe samenwerkingen.  We geloven in ons product, we geloven ook dat daar een publiek voor bestaat, en deze stream was een stap in de goeie richting!

Dank voor dit fijne gesprek, hopelijk zien we jullie gauw live en kunnen die gesprek eens face to face over doen…