Sell Me Your Coat - Dat je op het einde van iemands carrière duidelijk kan zeggen, dit nummer stond op dit album en dat nummer is meer van dat tijdsperk van hen. Dat is het mooie aan muziek. En natuurlijk deed mijn grote voorbeeld David Bowie niet anders

Sell Me Your Coat (SMYC voor de vrienden)  - begonnen als duo - is ondertussen uitgegroeid tot een vierkoppige pop rockband. De ambitieuze band uit Grimbergen hebben als grote voorbeeld bands als Weezer en dat is voldoende reden om de oren te spitsen.  Hun naam hebben ze van de Bowie-song “Sell Me A Coat”. Wat mij, als grote Bowie fan, dan weer totaal over de streep trekt.
Met de eerder dit jaar uitgebrachte EP’s ‘KA’ en ‘RU’ drukt de band duidelijk zijn stempel op het alternatieve pop rock circuit. Hun materiaal klinkt energiek , aanstekelijk en bijzonder catchy. Ondertussen is  een derde EP op de markt gebracht ‘MA’ . Dit vormt dus een trilogie ‘KA RU MA’.
We hadden een fijn interview met Toby Vanaecht over die release, de invloeden - waaronder dus David Bowie - en de verdere toekomstplannen.

Om met de deur in huis te vallen. Wie is Sell Me Your Coat? Hoe is alles begonnen?
Sell Me Your Coat is de bastaardzoon van alternatieve rock en pop-punk beïnvloed door nonkel Pop en tante Emo. We zijn een driekoppige band met invloeden die uiteenlopend zijn, maar toch mooi samenvloeien.  Het is allemaal begonnen toen onze vorige bassist Sven, mij (Toby) contacteerde om te komen zingen en gitaar spelen in een project die hij en Michaël (onze gitarist) aan het opstarten waren. Ik had echter al songs geschreven en deze gaan opnemen in een studio en heb de jongens vrij snel kunnen overtuigen om verder te gaan als Sell Me Your Coat samen met mijn broer aan de drums.

De naam komt van een Bowie song ‘Sell me a coat’; vertel er wat meer over
David Bowie is een groot idool van mij, maar vooral van mijn vader. De liefde voor Bowie is wat geïndoctrineerd door hem. Toen ik op zoek ging naar een naam voor mijn startende project, liep ik al met de gedachten rond om een Bowie nummer te gebruiken als naam. Toen ik echter op Sell Me A Coat stuitte, klikte er iets met de song en de titel. Ik heb hem alleen nog iets persoonlijker gemaakt door er Your Coat van te maken.

Wie zijn jullie grote invloeden? Ik heb ergens gelezen Weezer.. maar zijn er meer
Weezer is inderdaad een grote. We zijn ook opgegroeid met de muziek van Fall Out Boy, Blink-182, Panic! At the Disco en Sum 41.De meest recentere invloeden komen van Waterparks, Point North, Hot Milk, DON BROCO, As It Is en Stand Atlantic, maar ook Machine Gun Kelly en Lil’ Peep.

Ik heb de EP ‘Ka’ beluisterd. Wat me vooral opvalt: de songs doen je lekker wegzweven naar een melancholisch landschap, of ze zijn bijzonder rockend, aanstekelijk en energiek. Het gaat vele kanten uit. Wil dat zeggen dat jullie nog zoekende zijn naar de juiste sound? Of zie ik dat verkeerd

Ik geloof dat je als band in het moderne muzieklandschap blijvende moet zoeken naar een zekere sound die mee evolueert met de markt. Al blijven de gitaren voor ons zeker een instrument dat niet naar de achtergrond zal verdwijnen. Rock ’n Roll zit in onze aderen, en dat krijg je er moeilijk uit. Maar het mooiste aan bands of artiesten vind ik toch dat je bij elk album een evolutie kan horen. En dat je op het einde van iemands carrière duidelijk kan zeggen, dit nummer stond op dit album en dat nummer is meer van dat tijdsperk van hen. Dat is het mooie aan muziek. En natuurlijk deed mijn grote voorbeeld David Bowie niet anders.

Dat brengt me naar de vraag, wat zijn de ambities van de band?
We speelden dit jaar Humo’s Rock Rally in het Depot van Leuven en zaten bij de laatste 100.
Volgende keer doen we graag beter door minstens door te stoten naar de volgende ronde. Ook het buitenland blijft een ambitie. Ik heb toch het gevoel dat er in het ‘Rock wereldje’  meer leeft. Netwerken wordt dus de uitdaging.

Om het ook over de corona crisis te hebben waar we in leven. Zijn er plannen in het water gevallen? Welke?
Ik denk dat iedereen die muziek maakt, kan meespreken over de optredens die zijn weggevallen. Daarnaast mikten wij ook op een nieuw album in november. Dit is nu uitgesteld naar de eerste helft van 2021.

Hoe ga je als muzikant maar ook als mens daar mee om?
Waar ik me voornamelijk mee heb bezig gehouden, is het heruitvinden van SMYC en werken en schrijven aan nieuwe nummers. Pas op, de sound gaat niet iets helemaal nieuws zijn dat je nog niet hebt gehoord, maar er komen nieuwe invloeden aan te pas die ons misschien iets volwassener gaan doen klinken. Met “End of an Era” op de laatste EP ‘MA’ nemen we ook afscheid van de oudere sound en de oudere nummers en alles dat ons wat heeft tegen gewerkt op ons pad.

Jullie brachten ook een EP uit met enkele covers van Bowie; erg mooi gedaan trouwens. Hoe is dat idee ontstaan?
Dat idee kwam er toen ik een origineel en persoonlijk idee zocht als cadeau voor mijn vader’s verjaardag. Ik heb toen 7 covers opgenomen, waarvan ik er 5 heb gereleaset. Mijn vader heeft ze wel alle 7 mogen horen. In de toekomst zou ik het graag nog eens doen. Ik heb veel opgestoken van het opnemen van Bowie songs en alle laagjes die er in verstopt zitten.

Ook tijdens deze corona tijden kwam een akoestische EP versie van enkele songs uit, een zeer gesmaakt pareltje dat weer een andere zijde van jullie laat zien. Ook nu weer, hoe is het idee ontstaan? Hoe zijn de reacties hierop
Voor de EP ‘RU’ speelden we al een tijdje met het idee om het een akoestische EP te maken.
Hiervoor hebben we dan onze 4 meest beluisterde en geliefkoosde nummers door fans in een akoestisch jasje of ‘coat’ gestopt . De reacties zijn positief. Persoonlijk vind ik het ook wel altijd fijn om een harder nummer eens in een ingetogen versie te horen.

Mogen we nog meer releases verwachten binnenkort?
De EP ‘MA’ in onze trilogie ‘KA-RU-MA’ (Japans voor Karma) is recent uitgekomen. Binnenkort volgt er de eerste single voor het album dat er aan zit te komen.
SHADOWS.

Hoe sta je tegenover het uitbrengen van filmpjes en live streaming zoals je vaak ziet tegenwoordig, ter vervanging van live concerten?
Het idee is zeer fijn en we hebben het er ook over gehad om het zelf te doen. Muziek blijft zo toch wat leven. Al is het natuurlijk niet hetzelfde en lijdt de muziek- en cultuursector er enorm onder. Van ons heb je jammer genoeg nog niet zoiets dergelijks mogen zien. Vooral door agenda’s die niet samenlopen. Maar zeg nooit, nooit.

Jullie maken ook gebruik van media als Spotify en dergelijke; voorstander? geef gerust de voor- en nadelen
Voorstander, ja. Voornamelijk ook weer om onze muziek dichter bij de fans te brengen en te kunnen inspelen om het veranderende landschap. De tijd dat mensen geld gaan geven aan een CD of LP is jammer genoeg voorbij. Al zie ik wel een heropleving in de Rock en Alternative scene. Echte fans komen normaliter dan naar je concert en kopen daar CD’s en merch na je optreden. Maar Corona he…

Deze crisis is nog niet voorbij, ook in het najaar dreigt er geen of bitter weinig live optredens plaats te vinden, de grote bron van inkomsten toch voor een band. Hoe denk je dat de muziek en cultuur deze crisis zal overleven?
Ik weet het niet goed. Ik hoop dat iedereen er gezond uit komt. Ook de muziek- en cultuursector. Zowel grotere als kleinere bedrijven en veneus.

Betreft ‘de ambities van de band’ is er een soort einddoel? Iets dat je absoluut wil bereiken met de band
Momenteel staat ons einddoel gericht op Japan. Daar kunnen spelen en een fanbase hebben, lijkt ons de max. Liever dan de VS. Japanse fans zijn echt zot! Op een goede manier.

Dank voor dit fijne gesprek, hopelijk zien we jullie spoedig live en kunnen deze babbel face to face nog eens over doen
Graag gedaan! En hopelijk tot binnenkort.

Bandler Ching - Vertrouwen opbouwen binnen een bepaalde scene en vooral gewoon erkenning krijgen binnen die scene is wellicht de grote ambitie

Een deel van de nieuwe lichting bands , ontstaan in steden als Gent en Brussel, hebben jazz als uitgangsbord . Ze verleggen grenzen binnen het genre, elk op hun  wijze, waardoor iets unieks ontstaat. Bandler Ching hoort hierbij, de Brusselse band rond saxofonist Ambroos De Schepper. Hij vond de bandleden  via zijn studies aan het conservatorium. Ambroos is niet aan zijn proefstuk toe, hij speelde bij uiteenlopende bands als Kosmo Sound, Boogie Belgique en Mos Ensemble
Voor Bandler Ching gaat hij de samenwerking aan met Alan Van Rompuy (A Z E R T Y Klavierwerke) op keyboard, Olivier Penu (Kel Assouf) op drums Federico Pecoraro (ECHT!) op bas. Dit resulteert in een knappe EP ‘Sub Surface’.
Wij hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met Ambroos. Uiteraard over deze plaat, maar ook over de verder toekomstplannen met Bandler Ching en eventuele andere projecten.

Om te starten een standaard vraagje …Wie is Bandler Ching? Jullie zijn al sinds 2017 actief bezig? In elk geval hoe is alles begonnen?
Een beetje later eigenlijk. We zijn pas in 2018 tijdens mijn studies aan het Conservatorium in Brussel begonnen met wat opnames te maken en een jaar later enkele nummers. Dus we zijn nog niet zo lang actief. We hebben onze eerste shows pas vorig jaar gespeeld. De EP die nu uitkwam (23oktober) is eigenlijk een samenvoeging van songs waar we o.a. twee jaar geleden al aan bezig waren.

Ik heb ‘Sub Surface’ ‘gemakshalve’ in dat hokje jazz geduwd; ik hoor toch veel uiteenlopende invloeden de revue passeren. Hoe zou je de muziek van Bandler Ching zelf omschrijven?
Als er een naam op te kleven is het sowieso jazz gerelateerd. Er zijn eigenlijk toch ook invloeden als hip hop en sub-genres als trap en dub. En elektronica maar ook pop. Het ook puur instrumentale muziek gebouwd rond de saxofoon. Eigenlijk is het een samensmelting van verschillende genres die rechtstreeks of onrechtstreeks aan jazz gelinkt zijn. Zo zou je de stijl nog het best kunnen omschrijven. Het is ook zo dat jazz in de huidige tijdsgeest langzaam toch een nieuwe en andere betekenis heeft. Waardoor jazz eerder een term is die te vrijheid omschrijft om voortdurende tot het oneindige te improviseren.

Jullie slaan ook tot het oneindige aan het improviseren heb ik de indruk. Alsof de saxofoon plots achter de keyboards verschijnt, of de bassist de solo speler is en dan plots ga je weer een andere kant uit. Zeer afwisselend. Je mening graag
Het was binnen de band vooral de bedoeling om elk instrument de  kans te geven om naar voor te treden, om daar dus ook solo iets mee te doen. En daardoor toch iets anders te brengen, want vaak is het bijvoorbeeld onder begeleiding van de piano of zo dat nummers ontstaan.  Wij wilden bewust aantonen dat elk instrument een  even belangrijke plaats inneemt. Het idee was om dus de rollen om te draaien. Zo is er een song waarbij voorbeeld de sax de harmonie aangeeft, bij een ander is dat de bas en bij een ander dan weer de keyboard. En dat zorgt voor die enorme afwisseling.

Een heerlijke mix van uiteenlopende geluiden overspoelt je als het ware, jullie zetten me ook een beetje op het verkeerde been (dat vind ik uiterst positief daaraan); Is daar bewust voor gekozen voor die aanpak? Of onbewust?
Je kunt stellen, de EP geeft gewoon weer waar we de laatste twee jaar mee bezig zijn geweest. Meer nog. We zijn zelfs al bezig aan nieuwe nummers, waarvan we hopen dat we die volgend jaar kunnen uitbrengen. Het is ook  niet per se de bedoeling de mensen daardoor op het verkeerde been te zetten. Eerder een soort frisheid brengen, iets dat je niet verwacht of zo. Er zit zelfs een eerder toegankelijk kantje aan als het ware. Het is allemaal zeer spontaan gegroeid eigenlijk.

Ook die intense gemoedsrust die over mij neerdaalt, zonder me in slaap te wiegen, is heel opvallend. Je mening  
Dat is een leuke opmerking, al denk ik dat het voor iedereen wel iets persoonlijks is.
Er zijn wel nog andere muzikale ideeën waarbij we die sfeer wel willen, laat ons zeggen, uitbuiten. Bijvoorbeeld als je voor een rustige sfeer gaat , gaan we dat dus proberen uit te buiten. Maar niet op een clichématige manier. Eerder op een smaakvolle manier. Om nog eens terug te komen op welke muziekstijl we op onszelf zouden kleven.  Sommige vergelijken ons met STUFF en aanverwant, toen ik die nummers schreef was dat niet direct met STUFF in het achterhoofd. Daarom ook de vraag is dat nodig om muziek in een hokje te zetten? Ik probeer net muziek te maken die je niet in zo een hokje kunt zetten.

De plaat kwam uit op 23 oktober. Al reacties gekregen ‘bij voorbaat’? Wat zijn je eigen verwachtingen?
Het is allemaal een beetje afwachten wat de reacties zullen zijn. In onze kringen. Er zijn al wat reacties gekomen, ik wacht een beetje op de kritische uitspraken. Maar voorlopig kregen we positieve reacties.  We hebben trouwens enkele jaren geleden nooit direct de bedoeling gehad om iets uit te brengen, we waren nog niet zeker welke richting we echt wilden uitgaan. Dat moment is er nu wel. Er zijn mensen die ons daarin ondersteunen, Door die ondersteuning van diezelfde mensen hebben  we besloten om het nu al uit te brengen, anders hadden we het dus misschien niet gedaan.

Staan er ook live voorstelling gepland?
We hebben tevergeefs zitten zoeken naar een plaats om onze cd voor te stellen. Het eerste concert dat we geven is ergens in december, als alles goed gaat tenminste. Normaal gesproken maken we deel uit van het 4stream festival in Bozar. En er staat ook een dubbel bill met Madame Blavatsky van Marius Couvreur op de planning. Maar het is gezien de huidige situatie eigenlijk allemaal afwachten eerlijk gezegd.

Nu we toch over ‘live optredens’ bezig zijn, zijn er door de corona eigenlijk plannen in het water gevallen?
Er zijn een paar optredens in maart en april die niet zijn doorgegaan. Maar eigenlijk viel dat wel mee. Los daarvan. Onrechtstreeks heeft die corona er wel voor gezorgd dat we bij Sdban records zijn terecht gekomen.

Hoe heb je deze corona tijden als mens en muzikant beleefd eigenlijk?
Financieel is dat niet gemakkelijk als muzikant. Ik geef echter ondertussen ook meer en meer les. Ik was eigenlijk maar pas afgestudeerd. Ik heb ook geluk gehad dat ik een interim job had toen de lockdown begon. Dus persoonlijk heb ik dat financieel wel kunnen redden. Ook misschien belangrijk, door die lockdown heb ik ook even kunnen genieten van de focus en de rust. Maar nu het begint aan te slepen , begint het toch allemaal wat zwaar te wegen, voor iedereen eigenlijk. Ik maak me ook zorgen in de soort permanente flow die er zal blijven hangen. Alles is en blijft ook zo onzeker, en dat knaagt wel. De sector - en niet alleen de onze - heeft het moeilijk, persoonlijk kunnen we nog wel blijven spelen en dingen releasen. Maar blijft dat? En hoe? Daar maak ik me wel zorgen over.

Een algemene vraag daaromtrent … Hoe denk je persoonlijk dat de cultuur, horeca, … deze crisis zal overleven? Er staat een tweede lockdown voor de deur
Moeilijk om te zeggen, niemand weet dat echt. Ik hoop dat het beleid inziet dat het om de kleine spelers gaat die nu in de problemen zitten, meer dan de grote spelers. Dat voel ik zelf ook als die kleine spelers. Ik ben overtuigd dat we zullen blijven spelen, maar als er geen veld en mogelijkheden meer zijn voor ons, dan wordt het wel bijzonder moeilijk.  Als de dynamiek die die kleine spelers teweeg brengen wegvalt, dan wordt het wel problematisch.

Je speelt al lang in verschillende, andere projecten. Soms gaat het ene project enorm goed, terwijl een ander ermee ophoudt? Vertel er eens wat meer over
Met Kosmo Sound releasen we in november ons debuut album. Er staan dus ook wel enkele release concerten gepland. Zoals in Handelsbeurs, Depot en zo. Er is ook nog Azmari, die brengen begin volgend jaar een album uit. Die band zit trouwens ook bij Sdban. En dan is er nog Mos Ensembler, waar Kobe Boon (van o.a. Steiger) ook bij speelt. Die nemen een plaat op in januari. Dan zijn er nog wat kleinere projecten waar ik aan meewerk. Sommige staan nu wel op een lager pitje. 

Hoe blijf je dat combineren? Is Bandler Ching de prioriteit als het erop aankomt?
Er zijn periodes dat het heel druk is. Maar doorgaans ben je intensief bezig met een bepaald project zo zoals nu met Bandler Ching, ook later even met Kosmo Sound. Maar het blijft wel allemaal goed combineerbaar merk ik. Ook door daarin de juiste afspraken te maken. Bandler Ching is eigenlijk mijn eigen project dus dat is als het erop aan komt zeker prioriteit. Maar ik wil toch benadrukken dat mijn medemuzikanten even belangrijk zijn binnen die band. Die zitten ook in andere projecten, en zijn ook topmuzikanten. Dus ja…

Wat zijn de verdere toekomstplannen? Is er ook zoiets als een einddoel dat je hebt gesteld? Of ben je daar niet mee bezig
Vertrouwen opbouwen binnen een bepaalde scene. En vooral, gewoon erkenning  verkrijgen binnen die scene is wellicht een grote ambitie. En vooral dat ik die wisselwerking tussen mijn projecten, het publiek en wat ik graag doe zo lang mogelijk vol te houden eigenlijk. Dat is voor mij belangrijk.

Bedankt voor dit fijne gesprek, hopelijk zien we jullie gauw op een of ander podium, en uiteraard veel succes met de release van jullie album

The Dirty Denims - Ik ben blij dat ik van nature uit een positief persoon ben en dus altijd die hoop voel en drang om er voor te blijven gaan. Als je dat niet hebt, dan wordt het een stuk lastiger

‘If You Want Rock-’n-roll’ , dan zijn er veel mogelijkheden. We leerden onlangs weer zo’n interessant bandje kennen. The Dirty Denims bestaat ondertussen 14 jaar. De band bracht een recent een nieuwe plaat uit ‘Ready Steady Go!’ , een schijfje dat de doorsnee rock fanaat een oorgasme moet bezorgen.
We hadden hier over een fijn gesprek met zangeres & gitarist Mirjam. Ook deze corona tijden en de toekomstplannen van de band kwamen aan bod. We gaven hen zelfs een tip om volgend jaar iets te doen naar aanleiding van hun 15 jarig bestaan.

Omdat veel lezers jullie misschien niet kennen, eerst deze standaard vraag. Wie zijn The Dirty Denims? Hoe en wanneer is de band ontstaan? Kortom , vertel eens wat meer over jezelf.
Wij maken ‘Happy Hardrock’. AC/DC meets Joan Jett zeg maar. Dus een mix van Hard Rock, Power Pop, Punk Rock en Zweedse en Australische Rock ’n Roll. We bestaan al 14 jaar, dus ik zal de ontstaansgeschiedenis je besparen, maar we hebben al bijna 3 jaar deze bezetting, met rockchick Suzanne op drums, Marc op bas, Jeroen op gitaar en mij (Mirjam) op zang. We proberen vooral veel positieve energie over te brengen. Liefhebbers van Airbourne en Thundermother zal het vast ook bekoren.

Als ik de omschrijving over jullie muziek lees, en ook bij enkele luisterbeurten, brengen jullie wat mij betreft gewoon pure rock zonder scrupules. Hoe zouden jullie de stijl zelf omschrijven?
Ow, haha, zie vorige vraag! Ondanks dat we ons dus behoorlijk laten inspireren door de 70’s/80’s, vind ik wel dat we er een redelijk unieke mix van maken. We worden er zelf heel blij van en zo te merken veel andere rockers ook!

Ondertussen zijn jullie dus al een 14 jaar bezig, wat waren de hoogte- en dieptepunten?
We hebben wat wisselingen gehad van bandleden, er is geen ruzie ofzo maar het is altijd wel een ‘dingetje’ om dan weer half opnieuw te moeten gaan beginnen. Dus iedere bandleden-wissel waren dieptepunten, maar die wel steeds minder diep waren , want we voelen wel echt een stijgende lijn in erkenning én kwaliteit van onze muziek. Hoogtepunten tot nu toe waren toch wel een aantal festivals zoals Lowlands, Zwarte Cross en Bospop en we hebben gave voor- en naprogramma’s gedaan voor Slash, Whitesnake, Steel Panther (3x), Golden Earring (5x), Extreme en Cheap Trick!

Volgend jaar bestaan jullie (als ik het niet mis heb) dus 15 jaar. Wordt daarrond iets speciaal gedaan?
Hmmm nog niet aan gedacht, nu je het zegt misschien wel een goed idee! Laten we hopen dat er in oktober 2021 meer mogelijk is dan op dit moment.

De band stond op vrij grote festivals als Lowlands, Zwarte Cross en Bospop. En ook als voorprogramma van toch vrij grote namen als Cheap Trick, Golden Earring en Slash. Welke ervaring is jullie het best bij gebleven?
Eigenlijk allemaal haha! Het ontmoeten en op de foto gaan met Slash is denk ik wel een van de meest bijzondere momenten. Maar alle shows op festivals en voorprogramma’s vinden we leuk, omdat je dan het publiek nog voor je moet winnen, en eigenlijk altijd lukt dat wel, we krijgen vaak achteraf goeie reacties. 

Ook de single “24-7-365” heeft jullie veel airplay gegeven. Heeft dat ook bepaalde deuren geopend?
Ja toen mochten we in ‘De Wereld Draait Door’ spelen, en we hebben in dat jaar (2012) ook veel shows mogen spelen, vast en zeker daardoor. Ik zie dit liedje dan ook nog steeds wel als onze ‘hit’, maar ik moet zeggen dat onze fans meestal andere favoriete liedjes hebben, gelukkig ook bij ieder nieuw album komen er favoriete liedjes bij.

Onlangs kwam een nieuwe plaat uit ‘Ready steady go!’  Hoe waren de reacties tot nu toe?
Echt super goed, van de fans en van de pers. We hebben in het grote Duitse Rock Hard magazine echt een super goede review gekregen. En het andere grote magazine Classic Rock UK heeft er ook aandacht aan besteed. We zijn er zelf ook heel blij mee.

Ik veronderstel dat er door die corona ook veel plannen in het water gevallen zijn, welke?
Ja klopt, heel weinig shows dit jaar, maar iets van 5 in plaats van de 40-45 die we normaal doen. Onze release show hebben we maar vanuit de repetitieruimte tijdens een Facebook-live gedaan want die werd natuurlijk ook gecanceld.

Ik veronderstel dat jullie muziek live nog het best tot zijn recht komt? Wat is jullie mening hierover
Ondanks dat we steeds blijer zijn met onze nieuwe albums en we ons nieuwste album ook wel echt een luister-aanrader vinden, spelen we toch het allerliefst live, dan is de energie-uitwisseling ook een stuk hoger.

Deze corona crisis is een streep door de rekening van veel muzikanten, hoe ga je daar als band, maar ook als mens mee om?
Creatief en positief. Natuurlijk hebben we baalmomenten maar we proberen te kijken wat er wél kan. Zo vinden we het heel bijzonder dat we in september een membership zijn gestart en dat we al 15 members hebben die ons iedere maand supporten en waarvoor wij speciale content maken. Check dit maar eens: https://thedirtydenims.nl/pages/memberships

Hoe denk je persoonlijk dat de sector deze crisis zal overleven?
Ik durf er echt niets van te zeggen, ik weet dat het uiteindelijk wel weer goed komt, ben er alleen bang voor dat het nog even duurt. Ik ben blij dat ik van nature een positief persoon ben en dus altijd die hoop voel en drang om er voor te blijven gaan. Als je dat niet hebt, dan wordt het een stuk lastiger.

Door die crisis wordt er veel gestreamd, ook via filmpjes op sociale media. Hoe staan jullie daar tegenover.?
Ik vind het zelf heel leuk om simpele live streams te doen vanuit de repetitieruimte en dan tussen ieder nummer even te kijken wat de mensen zeggen, zo heb je toch live interactie. Ik vind het ook super fijn dat er partijen zijn die het mogelijk maken om professionele live streams te doen. Maar die interactie vind ik het echt het belangrijkste, het heeft weinig zin om ‘een gewoon optreden’ te vertalen naar een live stream, je moet er een heel andere beleving van maken. Zelf heb ik het geduld niet om lang naar streams te kijken als er weinig interactie is. Ik kijk er wel naar uit als AC/DC eens een stream bekend maakt, die zou ik zeker gaan kijken.

Laten we de lijn doortrekken naar Spotify en zo? Hoe staan jullie daar tegenover, heeft het nog zin om platen uit te brengen denk je?
Heeft nog ontzettend veel zin, we hebben van een nieuw album nog nooit zoveel verkocht rond de releaseperiode als in dit jaar, ondanks dat het dus allemaal online moest eigenlijk. Het is wel belangrijk om een goede webshop te hebben als band. Vinyl is erg in trek, dat was laatst ook in het nieuws, en dat merken wij ook. Mensen zoeken nu die beleving op een andere manier.

Er werd onlangs iets gepost op sociale media over ‘Band Not A Brand’. Berust dat op een persoonlijke ervaring of waren de Metallica-shirts bij de H&M een bron van inspiratie?’
Gitarist Jeroen z’n zus kwam met een Rolling Stones shirt aan en toen vroeg ie: ‘wat is je favoriete liedje?’ en toen wist ze die niet te noemen, dat wist hij ook wel. Dus dat was een inspiratie, maar het idee van het zinnetje ‘Band Not A Brand’ kwam eigenlijk gewoon tijdens een wandeling haha.

Er kwam ook veel reactie op, o.a. van Fleddy Melculy uit Belgie. Hoe waren de algemene reacties?
“Band Not A Brand” is momenteel , denk ik, de favoriet van de meeste van onze volgers. Er zijn duizend miljoen liefdesliedjes, dus een liedje over bandshirts… ik verwacht dat er vast nog veel meer zijn buiten die van Fleddy Melculy haha. Ik snap wel dat mensen de link leggen, maar verder is het een totaal ander liedje binnen een andere stijl én taal.

Laten we het ook eens over de toekomst hebben; wat zijn de verdere plannen?
Natuurlijk zodra het weer kan zoveel mogelijk optreden. Zelfs in deze gekke tijden hebben we aanvraag gekregen van het super gave No Playback festival in Duitsland. Daar spelen we (als het goed is) 30 april met Girlschool, Thundermother en Burning Witches! Verder nog veel shows staan die verzet zijn, dus we zullen het wel zien.
Hou onze agenda op de website maar in de gaten: https://thedirtydenims.nl/pages/shows en als je ons volgt op Facebook krijg je shows ook altijd wel mee: https://www.facebook.com/thedirtydenims/
Verder zullen we ons tot die tijd veel focussen op onze ‘members’ en we zijn zeer recent de studio in geweest voor het opnemen van 1 eigen nieuw nummer en een cover, voor een speciale single op het Amerikaanse labeltje Screaming Crow Records. Zo zullen we de tijd dus benutten voor nieuwe leuke projectjes, schrijven van nieuwe liedjes en we hebben ook een gave samenwerking met de Zweedse band Grande Royale in gedachte. We houden ons wel bezig!

Zijn er na al die jaren nog ambities of einddoelen die jullie willen bereiken?
Ja hoor, we willen graag deze lijn voortzetten, we merken juist in de afgelopen 2 à 3 jaar echt een stijgende lijn, meer mensen ontdekken ons, we merken dat we bekender worden in de juiste scene. Onze ambitie is toch wel eens een Europese tour te doen, het liefst als headliner natuurlijk!

Bedankt voor dit fijne gesprek. Waar kunnen mensen online merchandiser of zo aanschaffen? Zet gerust hieronder enkele links
Krijg hier 5 gratis liedjes in de Ready, Steady Go! Experience:
https://www.subscribepage.com/readysteadygoexperience

Krijg hier een gratis CD (betaal alleen voor de verzendkosten):
https://thedirtydenims.nl/products/ready-steady-go-part-1-free-cd-only-shipping-and-handling

Koop hier onze andere merchandise:
https://thedirtydenims.nl/collections/store-1

En word lid van ons membership hier:
https://thedirtydenims.nl/pages/memberships

Echo Collective - Our end goal for Echo Collective is to continue creating.  If we can continue to make a career that is full of creative opportunities, collaborations, and performing, that is the dream

Founded by Neil Leiter and Margaret Hermant, Echo Collective is a diverse group of classically trained musicians based in Brussels, Belgium. In addition to its own projects, the group collaborates with modern composers and bands on concerts, tours, film scores, recording sessions, and original compositions. They got list well know thanks to  compose the music of Radiohead and Johan Johannson. The Band finally bring out there debut album ‘The See Within’ 30 October. They also play in Ancienne Belgique at 6 November. We had a nice talk with the band about the new record, the past and of course the future plans.

My first question … debut album of original material is coming out on October 30. ‘The See Within’ connects the past with the present, absorbing the experience of collaboration to feed their own inventive beauty. Can you tell something more about this?
We have had the good fortune to collaborate with some amazing artists.  For example; A Winged Victory for the Sullen, Stars of the Lid, Johann Johannsson, Christina Vantzou, and Erasure.  Those experiences where very impactful, and of course now that we have set out to record our own compositions, we cannot help but bring lessons along with us.  Of course, as creators, we are trying to express our own feelings and experiences and create our own sound, but our past work is an important part of our artistic lives, and continues to feed the present.

Of course now is the most important. But I like to know more about the past. How did it all started?
In 2011, we were introduced to Adam Wiltze by Caroline Shaw, who is a fantastic artist by the way.  Neil had known her growing up, and Caroline made our initial introduction into this world while working with A Winged Victory for the Sullen and ACME in the USA.   In 2012 we put together a string trio consisting of Margaret Hermant, Neil Leiter, and Charlotte Danhier to tour with AWVFTS (A winged Victory for the Sullen).  It was an awakening, musically, for all of us, and as we continued to work with Adam and Dustin on their various projects, Echo Collective was born.  We were very fortunate to be introduced to such amazing people and subsequently to meet through them Johann Johannsson, Francesco Donadello, Pierre Dozin, Christina Vantzou, and so many more artists and industry leaders.  It really was a magical door that opened.  The music really spoke to us, and we have been riding the wave ever since.

You are in this music business for quite some time. But still this is your debut? Why it took so long?
It is true that we have been very active for a long period now, and even before Echo Collective, we have had very active careers.  Coming from a classical background and professional life, and then transitioning into Echo Collective, we have passed through a lot of steps and roles.  From being purely interpreters in the classical sense, to arranging, producing, recording, touring, and collaborating, we have built up a lot of ‘savoir faire’.  Several years ago, it became apparent to us that we really wanted to compose our own music as well.  And we have since set out to really transition to the creative side.  So, yes, this is our ‘debut’.  But only in name.

What are your personal expectations about this record anyway?
We hope that this record speaks to people.  Allows them time to slow down, and step out of our hectic modern day world.  A moment of peace and reflection. Beyond that, this record marks a new chapter for us.  A creative beginning.  We really aspire to stay in that direction going forward.  Whether that is film and TV work, dance, theater, or creating new music in exciting new collaborations, we see this record as the declaration of a new phase in our career.

Echo Collective got maybe well know thanks to compose the music of Radiohead and Johan Johannsson? Where did the idea come from and did you get any reaction of them to?
Our Echo Collective plays ‘Amnesiac’ project was a commission from the Ancienne Belgique in Brussels.  We were speaking to Kurt Overbergh about a possible residency at this iconic venue, and he suggested this project.  Per his request, we chose between Kid A and Amnesiac, and spent a year at the AB in residence creating the arrangements, show and album.  Their support continues to be invaluable for us.  We are even premiering ‘The See Within’ there live on the 6th of November (with streaming worldwide) Of course, Radiohead is the most covered band in the world, and if they had to react to every group that was inspired by their music, it would be a full-time job.  And so, unfortunately, we have not received any feedback from them.  Though we would be especially interested to hear from Jonny Greenwood because we know that he is passionate about instrumental music!

You also make a bridge between classic music and pop/rock music. What is, you think, the biggest difference between classic and rock or pop?
I think that the real difference between classical music and more popular genres are the perceived differences in accessibility.  There are so many things that are similar, and the underpinnings of the music share the same rules.  For whatever reason, classical music is perceived to be difficult to listen to or connect to.  And the codification of the classical experience is quite off putting to the general public.   For that, this world of neo-classical or post-classical, really reaches across those barriers.   The music is everywhere.  In film, TV and advertising.  So people are interacting already with it regularly.  And then the concert experience is very immersive both sonically and visually.  And these concerts take place in so many different kinds of places: classical halls, rock/pop venues and festivals, churches, museums, warehouses.  In the end the differences are about access and approachability.  The human emotions and connections are everywhere in all kinds of music.

This question I have read somewhere, I like to know to. Ten days before Jóhann Jóhannsson’s sudden death, you performed together onstage. How do you cope with that?
Losing Johann so suddenly and unexpectedly was very difficult.  Though we are very lucky to have been able to finish and record his string quartet ’12 Conversations with Thilo Heinzmanns’ for Deutch Grammaphon.  And we have been touring it since its release in September 2019.  Every time we play it live, it is a moment to reconnect with Johann and to continue to share his music.  That has been quite useful in dealing with his loss.

Last year there was also a collaboration with Joep Beving? How did you find each other? And did it open some doors in a way?
We were introduced to Joep by our mutual agent at the time Felix Grimm.  And we met for the first time at the 30CC in Leuven co-billing a show together.  The connection was quite strong, and he is a great guy.  Fortunately we have similar taste and aesthetic musically.  So it was a natural person for us to collaborate with.  Unfortunately several of the ‘Henosis’ shows have been postponed due to COVID, but we plan on continuing to perform together in the future.

Joep became one of the most streamed pianists in the world thanks to popular Spotify playlists such as “Peaceful Piano”. How is that working with someone like Joep Beving anyway?
Working with Joep is amazing.  He is a very direct person, and extremely down to earth.    Maybe because of his past life leading teams in advertising, he really has a developed sense of the ‘whole’ art piece.  And with his very clear point of view, it was extremely rewarding to bring both of those projects to fruition.  Our past experiences both recording this kind of sound and then reproducing it live was very useful.  It is a very symbiotic musical friendship.

Now we are at that point, what is your opinion about streaming at Spotify and things anyway?
That is a difficult question.  For most musicians, Spotify etc, are a little like the American Dream.  Big success is there for the taking, but it is mostly a mirage.   On a positive note, people are listening to more music than ever, and it is easier than ever to reach all corners of the globe.   In the end, we are very happy to share our music as widely as possible.

I Guess a lot of plans been postponed to this crisis? Or not?
Yes, we had a lot of concerts postponed or canceled because of the lock down.  And things continue to be uneasy for planning to far in the future.  So at least for now things are booking very late, and quite locally.  We will just continue as allowed, and continue to prepare for a new and different future.

So how you survived this crisis as band, musician but also as human?
We have really taken the time to regroup at home.  Be with our families and continue to be in the present.  It is a very difficult time for everyone, so we are trying to stay as flexible as possible.  At the same time, impossible to stop and wait for things to return to ‘normal’.  We have to continue forward and shape our path.  So as a band we are staying active as much as possible, continuing to create, and plan for the future. 

What are the future plans of the band? Are there any concerts coming up?
Our goal is to continue touring the Johann Johannsson string quartet and our own album as much as possible in the upcoming season.  Though that is hard to predict.
We do have several concerts planned coming up soon:
November 6: Ancienne Belgique premiere of our new album ‘The See Within’
November 26: Transmissions Festival in Ravena Italy also playing our new album
Hopefully, things will stay stable COVID wise and we will be able to continue booking and playing live shows this season. 

My last question … You have seen a lot, play with so much magic artist, now there is your debut (finally) Is this the ‘end goal’? In other words what are the ambitions of Echo Collective? Are there any other so called end goals (to put it this way)
Our end goal for Echo Collective is to continue creating.  If we can continue to make a career that is full of creative opportunities, collaborations, and performing, that is the dream.  It really is an amazing life.

Thanks for this fine conversations, pity we could not do this “face to face’’ but we sure hope to see you on stage someday and hope to have this talk in real one day.

Wasdaman + John Ghost - Muziek met een hoek af, gedrenkt in een badje boordevol aanstekelijke melancholie

Eén van de ontdekkingen van het jaar 2020 is de band John Ghost. We zagen ze aan het werk begin dit jaar in de N9, Eeklo en schreven daarover: ''We kregen een indrukwekkende avond van twee jonge bands die als een pletwals ons hart veroverden en onze ziel deden branden door een gelukzalig gevoel. Toen we Jo naderhand vroegen naar een setlist, moest hij even glimlachen. Want het blijkt dat deze jongens improviseren tot kunst verheffen, en dat dus vooral ter plaatse doen. Daarvoor moet je zeer sterk in je schoenen staan, wat onze waardering meer dan ooit verdient.." Ze deden het nog eens over in De Casino, Sint-Niklaas een kleine maand later.
In de TRIX hadden we echter niet één, maar twee kleppers van dit kaliber. Wasdaman  is een hyper kinetisch project rond getalenteerd virtuoos Bas Bulteel met wie we tijdens de eerste lockdown een interview hadden. Hij zegt over de muziek van Wasdaman '' Het is eigenlijk wat muziek met een hoek af, om het zo te zeggen." En dat bleek wel juist te zijn. Muziek met een hoek af, op gevarieerde, filmische wijze. Met 'Storm in a Cup D' bracht de band onlangs een plaat uit die ook ons niet is ontgaan. Onze recensent schreef daarover ''Een uitmuntend jazz-album is deze 'Storm In A Cup Of D' al zeker. Er wordt gemusiceerd op topniveau, met een hoofdrol voor Bas Bulteel op Fender Rhodes en synths. Het album mixt heel toegankelijke jazzrock en catchy lounge met stukken waar enkel jazz-kenners iets mee aan kunnen.”
Wasdaman (*****) - Tijdens het optreden van  Wasdaman staat de sax vrij centraal , het was niet alleen Frank Debruyne die ons letterlijk omver blies door zijn klank, -veel songs worden wellicht in grote mate opgebouwd rond die intense sax partijen -, maar we waren toch onder de indruk van Jonathan Callens’ virtuositeit op de drums. Hij streelt die drumvellen en cymbalen en haalt er geluiden uit waarvan we het bestaan niet kennen. Of hij slaat gewoon aan het improviseren om ter plaatse nieuwe klanken uit te vinden. Bas Bulteel van zijn kant is dan weer een piano virtuoos; de spreekbuis van de band hoeft niet persé in de schijnwerpers te staan. Zijn inbreng zorgt voor de nodige pit en kleur in de muziek waar inderdaad  een hoek af mag.
Het zorgde voor drie kwartiet  tot het oneindige experimenteren met geluiden en klanken ,wat ons deed denken aan een artiest als Frank Zappa. Wasdaman levert daarenboven een mooi gitaar- en baswerk af ,  met dank aan bassist Joshua Dellaert en Jan Ghesquière (die al paar keer Wasdaman gitarist Bart Vervaeck verving en ok deze avond de honneurs waar nam), een perfecte meerwaarde. 
In zijn totaliteit verlegt Wasdaman grenzen binnen de jazz. We kregen een bloemlezing van een band die jazz verbindt met experimentele virtuositeit , waardoor een knetterend vuurwerk ontstond dat alle kanten van de zaal uitging, tot je murw geslagen achterblijft.

John Ghost (*****) bestaat uit rits getalenteerde muzikanten die 'muziek brengen met een hoek af'. Er gaat iets melancholisch uit van John Ghost waardoor je met een krop in de keel een traan moet wegpinken. Je krijgt klankentapijtjes die je doen zweven over de dansvloer. In elk geval weet John Ghost je te hypnotiseren en weg te voeren naar hun bijzonder kleurrijke, filmische wereld en weten je fantasie te prikkelen. Van het prille begin tot het bittere einde van de set zitten we dan ook ademloos te genieten, of gewoon fijn mee de deinen op onze stoel.
Het is een indrukwekkende samensmelting van de drums van Tom Peeters (drummer Elias Devoldere heeft het nogal druk met Nordmann)  en Wim Segers magistrale vibrafoon en percussie magie. Of Jo De Geest die uit zijn gitaar klanken tovert en je wegblaast naar verre oorden waar het altijd fijn vertoeven is.
Telkens valt op hoe elke schakel binnen John Ghost belangrijk is om de perfectie te benaderen. Dat wordt in de verf gezet door Rob Banken  want op zijn altsax of basklarinet tovert hij klanken die zodanig ontroeren dat het een verdovende invloed heeft op je gemoed dat je er stil van wordt. De synths van Karel Cuelenare en de baslijntjes van Lieven van Pée vormen binnen de band de kers op de taart.
Besluit: Dit resulteert in één vijfsterren avond van twee erg interessante bands . De raakpunten van beide bands, Wasdaman en John Ghost , dompelen je onder in een badje van intense melancholie en spreken op aanstekelijke wijze de dansspieren aan, binnen een zeer experimenteel, filmisch, veelzijdig kader, waar duidelijk een hoek af is.
Stilzitten was dan ook onmogelijk op deze meer dan geslaagde avond.  We kregen een krop in de keel , en pinkten een traan van geluk en innerlijk genot weg.

Organisatie: Trix, Antwerpen ism Rataplan + Art-Spot

Briqueville is een goed bewaard geheim in ons landje. Ze zijn getooid in opvallende maskers en lange gewaden; zelf treden ze op in volledige duisternis en live doen ze onze ziel branden in de Hel. Een podium in vuur en vlam. Telkens de band optreedt, ervaren we een trip naar de donkerste zijde van ons onderbewustzijn . Hun platen ademen dezelfde mysterieuze sfeer uit, donker, grauw, balancerend op oorverdovende en hypnotiserende metal.
We weten nog steeds niet wie achter de maskers schuilt; op hun nieuwe schijf 'Quelle' uitgebracht via Pelagic Records, laat de band  geen tipje van de sluier zien. Een mysterieuze walm is en blijft aanwezig.
Meteen wordt dit duidelijk op “Akte VIII”, een parel van een song waarbij doom en stoner elkaar vinden binnen een donkere totaalbeleving; het werkt adembenemend op je gemoed en pijnigt je ogen als er zonlicht is.
'Quelle' is een plaat die je in zijn geheel best beluistert. Elke song sluit perfect aan op de volgende, waardoor een soort verhalenlijn ontstaat; een reden van weinig of geen vermeldingen naar titel songs . De impact is steeds hetzelfde. Briqueville dompelt ons steevast onder in een doom sfeertje. “Akte XIII” is een mooi voorbeeld van intense spanning , dreiging, opwinding en ingetogenheid. Een intense totaalbeleving, die je naar een punt van waanzin kan drijven. De sterkte van Briqueville is trouwen dat ze geen snoeiharde metal nodig hebben.
Briqueville flirt voortdurend tussen stoner en doom, prikkelt de fantasie prikkelen, verrast aangenaam en zet je op het verkeerde been . Ze slagen er steeds en verve in.
En het mysterie rond de band blijft overeind staan …

Briqueville brengt met 'Quelle' een overtuigende plaat uit, een meesterwerk en doet de aarde onder onze voeten op een verschroeiende wijze naar een kookpunt stijgen. De putten van de Hel gaan volledig open, en de vuurtongen likken onze voetzolen. Indrukwekkend wat Briqueville ons voorschotelt.
De band weet ons te verbluffen met een donker meesterwerk. Wie had gedacht dat Briqueville  zijn ware gelaat  laat zien, komt bedrogen uit, de vraagtekens rond wie ze nu echt zijn blijft. Zo hoort het gewoon, een geheimzinnige band die de ene na de andere parel uitbrengt , na al die jaren. We hullen ons dan ook graag in complete duisternis; een duisternis die ondanks de dreigende ondertoon nooit pijnlijk aanvoelt, maar eerder deugd doet als een donker deken tegen koude winterdagen.

Tracklist: Akte VIII 06:04 - Akte IX 05:35 - Akte X 14:32 - Akte XI 05:11 - Akte XII 04:57 - Akte XIII 6:22 - Akte XIV07:17 - Akte XV 08:15

Stoner/doom/psychedelische metal
Quelle
Briqueville

The Whereabouts of J. Albert is het project rond Joeri Dobbeleir die ook bij Krautrock formatie MOTOR!K zit en van vele markten thuis is. Elk van de bandleden heeft trouwens al wat watertjes doorzwommen. Het zorgt voor perfect afgewerkte parels als het debuut in 2017. In De Casino, Sint-Niklaas kwam The Whereabouts of J. Albert zijn nieuwste plaat 'Methodology' live voorstellen. Hun zwevende mooie muziek, en die bijzonder warme vocale aankleding voelt aan als een warm deken tegen ijskoude dagen.
De nieuwe schijf werd onder de loep genomen. Eentje van intense warmte en duisternis , om van te genieten en die je hart sneller doet slaan van innerlijk genot.
Neem nu opener “The Black Hour” waarop de gitaarlijnen en drumpartijen je in donkere gedachte doen wegzweven naar verre oorden.
De stem van Joeri is iets speciaals en zorgt voor innerlijk genot. De luisteraar wordt ingepakt en verdoofd door hun sombere sound . “Methodology” en “We don't have forever” dompelen je er meteen onder , en we worden tot tranen toe bewogen. Het tempo durft de hoogte in te gaan , klinkt aanstekelijk en je zweeft over de dansvloer. “All My Trials” is een fijn voorbeeld. Zonder dat er geluidsmuren worden afgebroken, worden het hart en de gevoelige snaar diep geraakt. Nergens wordt het te treurig of te somber. Songs als “Tantalus”, “Common Ground” en “The Truth of the matter” brengen je in een donker sfeertje , maar geven de kracht er tegenaan te gaan.
De plaat  'Methodology' past dus perfect in de tijdsgeest, om die donkere gedachte te relativeren en een plaatsje teg even

De band heft een eigen gezicht! Artiesten als Mark Lanegan , Leonard Cohen, Nick Cave passeren de revue. The Whereabouts of J. Albert bidet diezelfde warme uitstraling van hen, die je bij het nekvel grijpt , de donkere gedachte een plaats geeft en de demonen verdrijft; wat ons steeds opnieuw weet te overtuigen!

Tracklist: The Black Hour - Methology - We don't have forever - All My Trials - Blow By Blow - Tantalus - Common Ground - The Truth of the matter - The Inconsolable Longing

Een deel van de nieuwe lichting bands , ontstaan in steden als Gent en Brussel, hebben jazz als uitgangsbord . Ze verleggen grenzen binnen het genre, elk op hun  wijze, waardoor iets unieks ontstaat. Bandler Ching hoort hierbij, de Brusselse band rond saxofonist Ambroos De Schepper. Hij vond de bandleden  via zijn studies aan het conservatorium. Ambroos is niet aan zijn proefstuk toe, hij speelde bij uiteenlopende bands als Kosmo Sound, Boogie Belgique en Mos Ensemble.
Voor Bandler Ching  gaat hij de samenwerking aan met Alan Van Rompuy (A Z E R T Y Klavierwerke) op keyboard, Olivier Penu (Kel Assouf) op drums en Federico Pecoraro (ECHT!) op bas. De knappe EP 'Sub Surface' is het resultaat.
De saxofoon vormt de rode draad op deze EP; het totaalpakket is dat je wegzweeft naar verre oorden. De bas, de zwevende keyboards en de aanstekelijke, virtuoze drums  drums dekken de lading. Ambroos is duidelijk één van die uitzonderlijke saxvirtuozen die het instrument bespeelt en het echt doet leven. Luister maar eens naar het verdovend mooie “Soothing Female Voice”, de perfecte kruisbestuiving tussen jazz, improvisatie , noise en bedachtzame, subtiele elektronische effecten. Een sprookjesachtige aankleding wordt het, waarbij de geluidsnorm niet wordt overschreden. Je gemoed wordt tot een rustpunt gebracht; een soort gemoedsrust waaruit je niet meer wil ontwaken.
Je wordt echter niet in slaap gewiegd. De intense schoonheid is zo overweldigend, dat je onder hypnose gebracht. “Pousmousse”- de eerder uitgebrachte single - is het mooiste bewijs hoe de band tewerk gaat; een groovy samenspel van drum, baslijntjes en keys, die alle kleuren van de regenboog toont. En dan die verdomd lekkere sax, die je als luisteraar tot tranen van geluk brengt. 
Het is een intense schoonheid waarmee Bandler Ching op uitgekiende, gevarieerde wijze ons hart raakt. “Bandler Ching” , “Pine Cres'' en “If You See Kay” zijn dromerig en grijpen bij de keel.

Het sprookjesachtige tafereel op de EP 'Sub Surface' doet een intense  gemoedsrust neerdalen,  die je in een diepe trance doet belanden. Ze drijven je weg uit  de realiteit.
Toen we de EP door de koptelefoon beluisterden, voelden we een wondermooi paradijs; een roze wolk om even de zorgen en de harde realiteit om ons heen te vergeten.
Bandler Ching brengt  het soort jazz die een genezende kracht  heeft en je wordt er compleet ‘zen’ van om hoopvol het leven terug aan te vangen. Het is een mooie trip die de band je op kleurrijke wijze aanbiedt op dit pareltje.

Tracklist: 1. Soothing Female Voice 2. Pousmousse 3. Bandler Ching 4. Pine Crest 5. If You See Kay

KREGEL blaast het punk genre nieuw leven in, door vier interessante op elkaar volgende EP's. De eerste drie delen sluiten op elkaar aan en bevatten genoeg verrassende wendingen, waardoor elk deel toch anders is dan de vorige. Een mooi concept dus, de moeite waard, te checken als je de eerste drie delen nog niet had gehoord.
Er is nu dus deel 4, waarop Kregel verder rondom zich heen stampt …
Het aanklagen van wat verkeerd gaat in de maatschappij, al dan niet met een streepje humor, is de rode draad ; op deze ‘#4’ is dit nadrukkelijker dan voorheen; vaak met een cynische ondertoon word je geconfronteerd met de onhebbelijkheden van mens en maatschappij. Op “Nucleair vat” schopt KREGEL stevig tegen de schenen van de goedgemeente. De nadruk komt dus op maatschappij kritische punk, de bron waaruit het ooit is ontstaan … de jeugd die geen toekomst had, en om zich heen stampt …, de NO FUTURE. Die boodschap wordt hier verder uitgedragen op “Meneer meer” en “Realiteit”. Die realiteit is verre van rooskleurig. “Fort Europa” zet het verder; snedige klanken, vlijmscherpe teksten en bommen energie die boven je hoofd tot ontploffing worden gebracht , om de blindheid waar de maatschappij aan lijdt, te doen verdwijnen.
De band hield al op de drie vorige EP’s  een spiegel voor van verzet , tegen wat verkeerd gaat in onze maatschappij, op deze ‘#4’wordt het nog harder en ruwer door de strot geramd. Opvallend is hoe ingenieus de muzikanten tewerk gaan. Waanzinnige ritmes, vlijmscherpe gitaren en een brutale vocale inbreng doen je prompt inzien dat er maar een manier is om alles wat fout gaat , recht te trekken. Verzet! We zeiden het al, ons verzetten.

Protsteren en opkomen tegen onrecht is namelijk van alle tijden.  In de jaren '60, '70 of '80 was het al zo. Dat bewijst KREGEL met brio. Uit die luie zetel komen en die maatschappij een schop onder de kont geven , is dan ook de duidelijke boodschap. Met deze bijzondere vierdelige EP zijn ze wel op maatschappijkritische wijze in geslaagd  ons  geweten te schoppen, zeerzeker op het vierde deel dus.
Dit smaakt naar meer, want wij kunnen zulke bands in deze tijden goed gebruiken.

Tracklist: nucleair vat - meneer meer – realiteit - fort europa

punk/proto punk
#4 EP
KREGEL
 

KREGEL is een formatie die schatplichtig is aan de punk en postpunk van de jaren '80, het genre in een nieuw kleedje steekt en de muziekstijl zelfs heruitvindt. Met '#1' en '#2' liet de band al een tipje van de sluier zien en horen.
De reeks bestaat uit vier delen, die naadloos op elkaar aansluiten, maar toch ook - heel subtiel - heel verschillend zijn. De insteek is echter steeds hetzelfde. Heilige huisjes omver stampen op een uiteenlopende wijze, zonder op te kijken. Missie geslaagd. Ook uit het derde deel '#3' blijkt dit.
Het weerbarstige van de jaren '80 is te horen, die terugkeert naar bands als Arbeid Adelt; luister maar naar een song als “Et Alors” of het somber, dreigende “Jaloussia” , overgoten met voldoende dynamiek uit de glorie dagen van de punk, de rode draad op deze veelzijdige derde schijf.
De band blijft gewoon stevig om zich heen stampen zoals bij de eerste twee EP's , maar blijft dus keer op keer aangenaam verrassen, door een andere wending te geven aan het begrip 'heilige huisjes' omver duwen.  Soms worden registers compleet open getrokken, en ergens zijn er toch ook eerder ingetogen momenten.
Deze’ #3’ is een vette knipoog naar de punk golf uit de jaren '80, zeker van de periode van Arbeid Adelt , met een Nederlandstalig punk inbreng. En dat is meteen een opvallend verschil met  ‘#1’ en ‘#2’ dus, die verwijzing naar…
Het is een oerdegelijke EP die eindigt met “Safari”, dat gedreven klinkt als een wervelwind, je een krop in de keel bezorgt , en een terugblik is op de kindertijd.

Wie had gedacht dat KREGEL op dit derde deel geen inspiratie meer zou hebben voor een nieuwe insteek , zal verrassend opkijken. De insteek blijft hetzelfde, maar de derde EP is gewoon de plaat die een band als Arbeid Adelt nooit heeft gemaakt. Een trip naar die tijden wel , met voldoende eigentijdse inbreng, waardoor het niet gedateerd gaat klinken. Integendeel.
Een overzicht totnutoe
#1:  http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/79207-1-ep.html
#2: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/79343-2-ep.html

EP tracklist: niemand 03:28 jalousia 04:31 et alors? 03:52 safari 03:58