Productief groepje, die Fucked Up’s uit Canada . De muzikale formule blijft er eentje van stevig opgefokte hardcore, punk, stoner/rock ‘n’roll en psychedelica, maar het blijft er eentje die beklijft . We horen hier maar liefst 18 nummers , die niet moeten voor elkaar onderdoen, wat een heel sterk album oplevert; het tempo wordt hoog gehouden, en de songs vervelen niet. De ene song is ietwat snediger, krachtiger en feller, de andere legt de klemtoon op een spannende broeierige opbouw . Explosieve songs dus onder de rauwe, schreeuwerige swingende vocals van de corpulente zanger/podiumbeest Pink Eyes (in de beste traditie van Sick of it All), evenzeer ondersteund door al/niet vrouwelijke backing vocals .
Alle registers worden gedurende 78 minuten opengetrokken. Vaardige, snedige en stuwende powerriffs, opzwepende drums en bezwerende toetsen bepalen de songs. Gewoonweg schitterend en doeltreffend . Opwindend, dreunend , liefdevol en ‘orgasmatisch’ . Dit zestal slaat je simpelweg knockout,  en daarvoor zijn een reeks als “Queen if hearts”, “Under  my nose”, “The other shoe” , “Turn the season” , “A slanted tone” , “Truth I know” , “I was there” en “Lights go up” verantwoordelijk .
Fucked Up = Voor wie houdt van de ‘old days’ van Black Flag, de resem stonerbands, het jeugdig rebelisme en enthousiasme van de gitaarnoise van een verbeten Sonic Youth en Britse indierock .
Ohja, het onderliggende verhaal :.. David verliest zijn geliefde tijdens een aanslag op zijn werk. Wat volgt is een dialoog tussen David en de verteller over depressie, oorlog, waanzin en schuld. Maar is Ictavio St. Laurent, de verteller, wel te vertrouwen en wat is zijn rol in het geheel … Welkom in ‘de story’ van ‘David comes to life’ …

De tweede plaat ‘Eleonore’, die in het voorjaar van 2011 verscheen,  plaatst de sing/songwriter/arrangeur Bram Vanparys nog meer in de schijnwerpers. Van de cd is een re-release uit, met 5 solotracks (twee instrumentals , drie gezongen nummers) gehaald van de langspeelfilm ‘Les Géants’ van de Waalse cineast Bouilli Lanners , en het bonusnummer “The stranger” die de cd ook aanvult. Dylanesque pop …
Ohja , voor wie ‘Eleonore’ nog niet kent … de plaat bevat negen fraai indringende nummers, gedragen door het melancholische stemgeluid van Bram. De klaaglijke keelklanken over de prachtig gearrangeerde, overtuigende songs , bepaald door het akoestisch gitaarspel en de sfeervolle omlijsting van toetsen en synths en een ingehouden, beperkt maar treffend instrumentarium en soundscapes , doen ons wegdromen en bezorgen kippenvel. Klassesongs dus en het vollere geluid zorgt voor diepgang en variatie.
Groots talent met een knipoog naar Devandra Banhart, Thom Yorke, Dylan en Cohen  … Een ‘king’ in de groepsnaam waardig , da’s zeker.

In afwachting van de fullplaat ‘The Ordinary Life of Marco Z’ horen we een vijftal songs op de EP van een indie-countryfolk/pop/songsongwriter. Naast de single “I’m a bird” tref je een collectie outtakes aan, evenals een thuisopname van de Isley Brothers vergeten motownclassic “This old heart of mine” . Broeierige intense songs die een waar ‘Birdy’ gevoel geven en een link durven maken met Eels .
Luuk Cox zal instaan voor de full cd , maar de voorbode is alvast veelbelovend . Marco Z(anetton) treedt zowel solo als met fullband op. We zijn benieuwd naar de plaat …
Info http://www.marcozee.bandcamp.com

Capital Cult is alvast het nieuwe project van Rob Li Rocky Singh  (ex lid van Asian Dub Foundation) en Ntoumos, van Belgische origine, trompettist , zanger en producer .  Beiden gooiden hun muzikale roots samen in een aanstekelijke, dynamische , frisse mix van rock, emo, ska en hiphop. World invloeden sieren de broeierige , ophitsende  songs. Een uiterst genietbaar geheel horen we met bands als Might Mighty Bosstones en The Skatelites op het achterplan.
http://www.myspace.com/capitalcult

Buffoon staat garant voor broeierige poprock . Na enkele demo’s en een EP heeft de kwartet rond zanger/componist Peter Vleugels z’n eerste full cd uit. . Op bezielde wijze horen we elf afwisselende fijne , sfeervolle, energieke poprock.
“Twisters” en “Act as if” vallen meteen met de deur in huis . “Atmosphere” klinkt gebalder. “Did we forget” en “The more I try” zijn intenser van aard . Ook zijn ze niet vies van een folky stijl als op “What the doctor said” .
Beloftevol bandje dus, die met de cd aantoont heel wat in z’n mars te hebben
http://www.myspace.com/buffoontherockband

Eind jaren ’90 maakte Baby Dee deel uit van dezelfde scene als Antony Hegarty (van inderdaag Antony & The Johnsons), met Dee als harpiste namelijk. Baby Dee kreeg dankzij Hegarty ruimte voor eigen composities en kon op die manier een interessante solocarrière uitbouwen. Het buitengewone talent op piano (klassieke piano Steinway D), harp en accordeon zorgde al voor zeven cd’s en ze werd door muzikanten als Will Oldham, Marc Almond , David Tibet en Michael Gira geprezen .
De transseksuele multi-instrumentaliste heeft een aparte stem ,  is een vaudeville veterane en laat barok, cabaret, freakfolk, kamerpop, avantgarde en experimentjes doorsijpelen . ‘…Goes down to Amsterdam’ is een 2CD , live opgenomen , een vreemde, sprookjesachtige reis volgt op harp , is verder aangevuld met haar eigen instrumentarium en wordt ondersteund door een paar muzikanten op cello en drums.
http://www.babydee.org

Het jonge vierkoppige 30.000 Monkeys biedt een muzikale storm van rusteloze , opwindende, opzwepende rauwe stoner/noiseherrie, doordrongen van shoewave en doomy , spooky elementen. Een mistig, nevelig decor siert de bosapen , waarin overwaaiende vocals te horen zijn . 
De groep maakt een link met het onweerstaanbare Lightning Bolt duo , door het korrelig geluid  . Ze hebben op hun EP een paar  uitgesponnen tot op het bot gespeelde songs staan . Muziek voor in ondergrondse druilerige kelders … Akelige, meeslepende guerrilla noise … Met een knipoog naar de ‘territorial pissings’ van Nirvana …
http://www.myspace.com/30000monkies

De return van Primus afgelopen zomer werd hier nog beschreven als Muziek voor Fijnproevers … Virtuositeit en Fun druipen er van af . Inderdaad, het oude materiaal en de enkele nieuwe songs kregen soms nogal uitvoerige en virtuoze behandelingen mee , wat de onbehouwen experimenteerdrift en kunde onderstreept van het trio , want naast de bas-gekte van spil Les Claypool is drummer van het eerste uur Jay Lane er terug bij. Samen met gitarist Larry Lalonde zijn ze een goed op elkaar ingespeeld trio, die naast de tour met een nieuwe plaat na ‘Antipop’ (’99)  mee voor de dag komt.
Het is een ingenieuze plaat geworden met intens broeierig, spannend materiaal en kronkelende melodieën. De plaat bevat muzikale hoogstandjes van slepende en rollende baspartijen, en verbluffend is alvast de bas met strijkstok, de staccatogedeeltes en debezwerende, opzwepende drums .
Af en toe sijpelt de toegankelijkheid door als op “Hennepin crawler” , “ Last salmon man”, “Lee van Cleef” en “Hoinfodamin” die refereren aan Primus classics als  “Tommy The cat”, “Too many puppies”, “Mr knowitall” “Here come the bastards”, “American life”,  “My name is Mud” en “Jerry was a race car driver”. Op die manier heb je al een fijne reeks op een rijtje van een band die over de gehele linie een uitstekende plaat uit heeft . Een werkwijze die alleen Battles hen achterna kan doen …

Samen met Kitty, Daisy & Lewis zorgt dit gezelschap ervoor dat rockabilly wat nieuw leven wordt ingeblazen . Een frisse wind van deze singsongwriting lady en haar begeleiding die broeierige, frisse, aanstekelijke rock’n’roll –a-billy mengt met country, jazz, blues en r&b. Met smaak presenteren ze elf boeiende (semi-akoestische) songs die een overtuigend gitaarspel  en – getokkel hebben als rode draad, en met viool, (staande) bas en drums  voldoende kunnen variëren. “I swear” , Danger , “Against the law” , “This crew” en “Where did you go” zijn wat rauwer en geven er graag een tandje bij .  Ella Fitzgerald, Billie Holliday en Etta James zijn belangvolle inspiratiebronnen voor de songschrijfster . Een beetje ondeugend , maar een lieflijk , eerlijk oprechte plaat … Zo hebben we het graag van deze beloftevolle artieste .

Het debuut van de jonge 21 jarige roodharige zangeres Katy B(rien) uit Londen mag er duidelijk wezen. Katy B heeft op haar ‘missie’ een handvol leuke, verrassende, aangename, dansbare singles staan. Songs als “Easy please me” , “Perfect stranger”, “Hard to get”, “Lights on” (feat Miss Dynamite) en de titelsong klinken fris, sprankelend, en zijn frivool en meezingbaar.
De jonge dame weet pop moeiteloos te combineren met dubstep en clubdance en kleurt het met electro, rave en ragga .
Ze verovert de hitlijsten en spoort jonge artiesten aan om alvast hetzelfde te proberen. Niet alle songs op het debuut hebben hitpotentieel, maar de aanstekelijke melodie en de onschuld druipen er van af . Ze kan alvast rekenen op de support van Magnetic Man en Miss Dynamite. Haar missie is nu al geslaagd!