Nachtmaer is het blackmetal-studioproject van Snoodaert, die je kan kennen van de metalbands Kludde en Welcome to Holyland. Het eerste album heet ‘Van De Mare Bereen’.
Nachtmaer werd leven ingeblazen om verhalen te vertellen over het mythologische wezen ‘de mare’, met uitstapjes naar dromen, slaapverlamming en de succubus en incubus. Het onderwerp komt wel vaker aan bod in metalsongs, maar er een volledig bandproject aan wijden komt niet zo vaak voor.
Er komen vier (gast)vocalisten langs die elk hun eigen verhaal vertellen, zowel in het Nederlands als in het Engels. Snoodaert schreef wel mee aan de meeste verhalen. Het blijft allemaal een beetje in de familie, met de huidige zanger van Kludde en de vorige als gasten. De twee andere zangers komen van Soul Dissolution en Ars Veneficium. Basstaerd, ook al van bij Kludde, speelt bas.
Muzikaal is dit atmosferische blackmetal, maar wordt er minder gespeeld met de intensiteit dan bij pakweg Wiegedood. Eén track, “I Am The Nightmare”, gaat iets meer in de richting van de klassieke blackmetal. Wat opvalt is dat de drums maar een bijrolletje kregen, achterin het geluid en vaak met heel voorspelbare ritmes. De baslijnen zitten ook al goed verstopt. De focus ligt vooral op de vocalen en op de ijle, ijzige riffs. Je kan best het tekstvel erbij hebben om vol van dit album te kunnen genieten, want de verhalen zijn vaak lang.
Muzikaal blijf ik wat op mijn honger zitten. De nummers hebben allevier grofweg dezelfde hoge intensiteit en die houden ze dan bijna de hele speelduur aan. Dat kan je hebben of dat werkt vermoeiend.
Dat de zangers veel tijd en ruimte krijgen om hun verhaal te vertellen, wil ook zeggen dat Nachtmaer uitkomt bij tracks met een stevige speelduur, van wel 10 en 13 minuten. Dat is niet zo uitzonderlijk in de blackmetal, maar inzake song- en spanningsopbouw zat hier meer in.
Mijn persoonlijke favoriet op ‘Van De Mare Bereen’ is “De Drievoudschart”, die mij zowel muzikaal als in de lyrics het meeste kan verrassen.

https://nachtmaer.bandcamp.com/releases

A La Carte - Smoked meats and blast beats are not a bad combo

A La Carte is een duo uit Ohio (USA) dat brutal deathmetal brengt en in de lyrics uitsluitend het thema voedsel aansnijdt. Toch een veel minder voor de hand liggend thema dan pakweg piraten, vikings, de maffia of American Wrestling.
Musiczine schoof aan bij Chef Wolfgang Cuck (gitaar, bas, zang) en Chef Highman (drums, zang) om te proeven van hun “Aborted Eggs Benedict”, “Salted Sewer Sushi” en “Fetal Fajitas”.

A La Carte is een goed gekozen bandnaam als je over voeding zingt, maar hij straalt niet de doom & gloom uit die we verwachten bij een deathmetalband. Wat is jullie verhaal bij de bandnaam?
ALC: Onze bandnaam is een weerspiegeling van onze nummers op de manier dat die als een gerecht met een eigen persoonlijkheid zijn gemaakt. Het geeft ons een zeker flexibiliteit in elk gerecht of nummer en we laten zo de mogelijkheid open om nummers te schrijven in elk muziekgenre.

Was het van bij de start duidelijk dat A La Carte rond het thema van voeding zou draaien?
ALC: Ja. Alles is terug te brengen tot voeding, muziek en films. Dat zijn voor ons de drie zaken die mensen kunnen samenbrengen. Drink een glas, verdeel het brood, kijk naar een film en laat je horen. Dat zijn de basisingrediënten van A La Carte.

Welke bands hebben jullie geïnspireerd voor A La Carte?
ALC: We vinden inspiratie bij heel wat bands, maar als we ons moeten beperken tot de belangrijkste, dan zijn het Impaled en Macabre, zowel muzikaal als in de teksten. Toen we opgroeiden, hielden we ook van de humor van Primus, Gwar en Frank Zappa. Dat heeft onze hersenen gevormd of misschien misvormd.

Speelden jullie voor A La Carte in andere bands?
ALC: Chef Highman speelde in de metalband Infecting the Vain van 2004 tot 2009. Chef Wolfgang Cuck speelde in grindcore- en deathmetalbands van 1997 tot 2003, in Corrupted Condition, en van 2003 tot 2013 in Disciples of the Damned.

Kennen jullie nog bands die ongeveer hetzelfde thema volgen als A La Carte?
ALC: Er zijn heel wat bands met lyrics over voeding in een paar van hun songs. Denk aan “Edible Autopsy” van Cannibal Corpse of “Hacked Up for Barbecue” van Mortician. Maar een andere metalband die uitsluitend over voeding zingt, daar hebben we nog niet van gehoord.

A La Carte werd na de opnames van ‘Soup Dejour’ uitgebreid met een zanger. Moest hij koken als ingangsexamen?
ALC: Het koken geven de chefs in de band niet uit handen, maar we zochten wel iemand met een stevige maag om onze klanten te kunnen bedienen. Er moeten nog een paar plekken in de keuken ingevuld worden. We zoeken nog een bassist en dan nog – vanwege het hoge sterftecijfer onder de kandidaten – een voorproever.

In een keuken kan maar één chef de baas zijn. Wie van de twee chefs in A La Carte is echt de baas?
ALC: (Antwoord van Chef Highman) Hoewel Wolfgang Cuck zou zeggen dat we elk net zo belangrijk zijn als de andere in A La Carte, moet ik toegeven dat hij – bij het opnemen van een album – meer petten opzet dan ik.

In de promo bij het album benadrukken jullie dat A La Carte geen grap is. Maar het verzinnen van de songtitels en teksten moet wel een leuke bedoening zijn?
ALC: Hoewel we geen parodieband zijn, houden we ervan muziek en teksten te maken die ‘over the top’ gaan. En tuurlijk is dat plezant. Songtitels verzinnen die naar de donkerste regionen van humor leiden, is één van onze favoriete aspecten van deze band.

De teksten in deathmetal gaan doorgaans over pijn, haat, verlies en ander onheil. Waar is jullie relatie met voeding verkeerd gelopen?
ALC: Wij houden net heel veel van voeding. Niets maakt ons meer woedend dan als we ons gehemelte verbranden of als je een verbandpleister ziet drijven in je soep. Onze grimmige teksten combineren onze liefde voor voeding en onze liefde voor horrorfilms.

Vaak hoor je over restaurants dat mensen er niet zouden eten als ze wisten hoe het er in de keuken aan toe gaat. Jullie hebben zelf in restaurants gewerkt. Klopt dat?
ALC: Wij zouden eten in de restaurants waar we werken, toch voor zover we zelf aan het fornuis staan. Als we niet zelf koken, blijft het natuurlijk altijd een gok.

Gebruiken jullie voeding als een metafoor voor de ganse maatschappij?
ALC: Zeker niet. We gebruiken onze muziek niet om onze eigen mening te verkondigen. Maar een song als Covid Cuisine is wel gebaseerd op de tekorten aan voeding tijdens de covid-lockdowns en het idee dat je bij langere lockdowns dingen moet gaan eten die in de maatschappij eigenlijk taboe of ongewenst zijn. Het is een interessante gedachte dat mensen dan hun proteïnen zouden moeten halen uit buidelratten of bosmarmotten.

Soms lijkt het alsof elke band uit de USA zijn eigen hot sauce uitbrengt als merchandise. Wat zou er thuishoren in de hot sauce van A La Carte?
ALC: Het oudste assortiment Poblano-pepers, geroosterd met verbrande haren. Met long-boter (wat je ophoest bij een longinfectie) om het wat textuur te geven en dikker te maken. De rokerige smaaktoetsen komen van bongwater met cayenne.

Ik denk dat ik nog even pas. In België hebben heel wat bands hun eigen bier. Hoe zou het A La Carte-bier smaken?
ALC: Een romerige, donkere stout; robuust maar nog net doenbaar, met subtiel een beetje koffiesmaak en een fluwelen afdronk met gerstmout.  

Op concerten zien jullie eruit als chefs. Komen er nog andere attributen aan te pas?
ALC: Op dit moment niet, maar dat is wel reeds ter sprake gekomen. Gerookt vlees en blastbeats zouden goed samengaan.

Welk Belgisch gerecht zou je eens willen proeven?
ALC (Wolfgang Cuck): Ik ben verslaafd aan varkensvlees, dus doe mij maar varkenswangen met Orval of Blauwe Chimay.

Kennen jullie een paar Belgische metalbands?
ALC: Everything and in-between Caducity, Aborted, Prejudice, Exoto, Moker, Marginal... so many great bands from that neck of the woods.

Wat brengt 2023 nog voor A La Carte?
ALC: Nieuwe muziek maken en opnemen. En we houden erg van concerten en festivals dus we hopen dat we veel live kunnen gaan spelen.

https://www.youtube.com/watch?v=8CXJhrt3yDs

Popallure presents - Cobra The Impaler weet makkelijk te overtuigen


Popallure organiseert doorgaans eerder mainstream rockconcerten, maar als ze iets in de metal doen, mikken ze meestal in de roos, zoals met hun openluchtconcert met Stake in één van de coronazomers.
Hun metalavond met Cobra The Impaler zijn er drie interessante bands op de affiche, die ongeveer in elkaars vaarwater zitten en die alle drie op de rand van een internationale doorbraak staan.
Popallure had bovendien het voordeel dat er zelfs in het brede metalgenre die avond bijna geen concurrentie was. Dat laatste is toch eerder uitzonderlijk als je op facebook de klaagzangen leest over een gebrekkige opkomst bij metalconcerten, maar niet dus bij Popallure. Cultureel Centrum Nova in Eke was op een handvol tickets na uitverkocht.

De aftrap werd gegeven door Turpentine Valley. Deze instrumentale postmetalband is dit jaar begonnen aan zijn internationale verovering, met concerten in onder meer Denemarken en Nederland. Volgend jaar maken ze in nog een paar andere landen hun livedebuut. De internationale uitnodigingen voor concerten volgen op de waardering voor hun tweede album ‘Alder’ dat in februari van 2022 uitkwam. Het is inzake internationale doorbraak misschien nog geen walk in the park voor Turpentine Valley, maar dit trio toont dat de aanhouder meestal beloond wordt.
In Eke bracht Turpentine Valley een set met vooral tracks van ‘Alder’ (“Veeleer”, “Sereen”, “Parabel”, “Neuron” en “Tremor”), aangevuld met publieksfavoriet “Trauma” van hun debuut ‘Etch’. Vroeger dachten we dat deze instrumentale postmetal het beste tot zijn recht kwam in de intieme setting van een kleine club, maar ook vanop de grotere podia weet dit trio makkelijk te overtuigen. De Nova was al bij de eerste akkoorden van Turpentine Valley goed gevuld en het publiek was meteen mee op deze donkere trip en zorgde voor enthousiast applaus.

Hippotraktor is een progressieve postmetalband uit Mechelen. Hun eerste EP ‘P’eau’ uit 2018 kwam een beetje onopgemerkt voorbij. Hippotraktor heeft een bandlid uit een inmiddels nog populairdere postmetalband, Stefan De Graef van Psychonaut. En Hippotraktor-gitarist Chiaran Verheyden was ook al producer voor Psychonaut en hun eerste full album kwam uit bij Pelagic Records, ook het label van Psychonaut. Dit vijftal tekende onlangs voor de hoogste stijger in de Staalhard 100 op radio Willy. Ze stonden dit jaar reeds op Alcatraz, Euroblast en Breda Barst en volgend jaar doen ze ArcTanGent in de UK, Graspop, Metaldays in Slovenië en Prognosis in Eindhoven.
Live kan een concert van Hippotraktor al eens wat statisch overkomen. Zanger en percussionist Stefan zingt terwijl hij naar de coulissen kijkt (en dus niet naar het publiek). Het is een beetje het handelsmerk geworden van Hippotraktor, maar zo gaat veel van zijn mimiek en expressie verloren. Heel af en toe gaat hij toch eens naar de rand van het podium om het publiek op te zwepen en dan zie je wat er mogelijk zou zijn mocht hij de hele tijd het publiek aankijken. De andere bandleden en de uitgekiende lichtshow compenseren het statische van de frontman voor een deel en in Eke leek dat beter te lukken dan op Alcatraz de voorbije zomer.
Hippotraktor combineert zijn progressieve postmetal met een vaak diepe groove en veel energie. In Eke brachten ze alle nummers van hun album ‘Meridian’ uit 2021, op “Juncture” na. Toen de band de set afsloot met een zinderende versie van “Beacons” was iedereen in de zaal al lang overtuigd.

Cobra The Impaler bestaat nog maar een goed jaar, bracht een album uit bij het befaamde Listenable Records en speelde op Headbanger’s Balls, Alcatraz en de Lokerse Feesten en enkele shows in Nederland: Into The Grave, Prognosis, de aftershow van Dream Theater in de AFAS.
Volgend jaar staat al een goedgevulde agenda klaar, met Prognosis, Bloodstock en ArcTanGent in in de UK, nog eens Into The Grave, Eurosonic en Dynamo Metal Fest in Nederland, Hellfest in Frankrijk, Metaldays in Slovenië en Summerbreeze in Duitsland. Een lijstje waar andere metalbands uit Vlaanderen met plezier een arm, een been of een orgaan zouden voor afstaan.
Dit vijftal heeft mooi zijn moment gegrepen en niet de fout gemaakt om tussendoor ook even langs alle jeugdhuizen te gaan. Geen kwaad woord over jeugdhuizen, want die hebben we hard nodig, maar als een band te lang op dat niveau blijft hangen, kleef je daar soms voorgoed aan vast.
Is een band als Cobra The Impaler dat dan wel waard? Zijn die zoveel beter dan al die andere beginnende bands. Er is meer aan de hand dan enkel het moment grijpen en dat verzilveren. Hun debuutalbum ‘Colossal Gods’ heeft een soort van onderhuidse oerkracht in zich. Moeilijk te duiden, maar zeker aanwezig. De muziek is bovendien genre-overstijgend. Vaak is dat een nadeel voor een beginnende band, maar met de muziek van ‘Colossal Gods’ kan je zowel een progmetal-fan plezieren als iemand die houdt van snedige gitaarpartijen of een postmetal- of stonerfan. ‘Colossal Gods’ staat terecht in tal van eindejaarslijstjes en Cobra The Impaler stond op de benijdenswaardige plaats 66 in de Staalhard 100 van radio Willy.
Live is het vooral zanger Manuel Remmerie die de aandacht trekt en vasthoudt. We zagen hem al eerder aan het werk in andere bandjes, maar als frontman van Cobra The Impaler lijkt hij echt zijn draai gevonden te hebben. Met grote gebaren en veel charisma leidt hij de aanval. Vanop de flanken komen de voorzetten van de gitaristen James en Thijs die in Eke duidelijk stonden te genieten, met daarachter de solide ritmesectie als verdedigers.
Hoewel deze band van deze avond de jongste staat van dienst heeft en de minste releases, was meteen duidelijk dat zij als populairste band terecht als headliner geprogrammeerd stonden, met meebrullende fans op de eerste rijen en flink wat vuisten in de lucht tot aan de PA. Het publiek at uit hun handen en de energie tussen band en publiek was te snijden. Al bleek ook dat succes ook relatief kan zijn. Toen zanger Manuel vroeg wie het album al had gekocht, gingen maar een handvol handen in de lucht. Misschien is die vraag ook niet meer zo relevant in deze Spotify-tijden. En ondanks het herhaalde verzoek ontstond er niet echt een moshpit voor het podium. Waarop de zanger dan maar zelf een eind ging crowdsurfen bij afsluiter “Tempest Rising”.
Al bij al wist Cobra The Impaler in Eke makkelijk te scoren, maar als headliner hadden ze hun set toch nog mogen aanvullen met bijvoorbeeld een nieuwe track of een cover. Bij Popallure beperkten ze zich tot alle tracks van ‘Colossal Gods’ en kwam er geen toegift.

Deze metalavond was voor Popallure misschien een gok, maar dan toch een goed berekende gok. Hier lusten wij wel meer van.

Organisatie: Popallure

Wij hebben in Vlaanderen Ina Rose en Liselotte Van Dooren als aanstormend talent in country, Nederland heeft Mirthe Meijer. Zij is de zangeres van countryband East Revival en in 2019 bracht ze op Spotify reeds (solo) de pianoballad “Convince Me” uit. Die had goede lyrics, maar de productie en arrangementen waren nog niet helemaal top.
Op haar nieuwe single laat ze de popmuziek en piano links liggen en trekt ze volledig de kaart van de country. “Footsteps” is een heel klassiek countryrocknummer, met wat lapsteel, wat harmonische samenzang, een catchy refrein en een lekker ritme dat misschien zelfs de linedancers zal kunnen overtuigen.
Voor de opnames kreeg ze hulp van Rogier Brink en Julia Hulshof van Ramblin’ Boots. Knap dat ze de muziek en tekst helemaal zelf heeft geschreven, in een genre waarin je zo makkelijk teruggrijpt naar de klassiekers. “Footsteps” blaakt van authenticiteit en wisselt netjes tussen de melancholie van een break up (of het verliezen van een geliefde op een andere manier) en een vrolijk ritme dat de pijn toch wat verzacht. En het goede nieuws is bovendien dat ze nog een hele stapel zelfgeschreven songs klaar heeft liggen. In 2023 komt er van Mirthe Meijer een EP uit en dat is iets om naar uit te kijken. Country is helemaal terug!

https://www.youtube.com/watch?v=qwWzX7wMbsg

Het Belgische label Alfa Matrix brengt de nieuwe EP uit van het Amerikaanse The True Union, van frontvrouw Azul Far. Het label omschrijft deze EP als ‘female fronted powerful industrial metal with a creepy pop/EDM twist’ en dat is niet ver van de waarheid. Dit is aggro-tech met drop-tuned riffs en knappe vocalen.

Op deze EP staan negen tracks, of juister: vier tracks en vijf remixen. Titeltrack “Love Me Now” is punchy upbeat, met veel gitaar in de mix en crunchy en catchy as hell.
“Karma” is volgens Azul Far misschien wel de meest heavy song die al uitkwam van The True Union, hier met Jamie Cronander van Combichrist op gitaar en Sebastian Komor (van Komor Kommando) achter de knoppen. Voor de mix werd Travis Bacon van Black Anvil ingehuurd. Niet zo uptemp, niet catchy, maar wel bijzonder intrigerend en meeslepend.
“Burn In Hell” is meer experimentele industrial gothrock met een nerveuze intro. Het experimentele zit hier in de ritmepatronen en de stemvervormingen. Het eerste klinkt geslaagder dan het tweede.
Voor “Blinded” werd de Duitse metalproducer Siggi Bemm (The Gathering, Kreator, Therion, …) toegevoegd aan het team. Dat resulteert in een metal-vibe die veel sterker aanwezig is dan op de andere tracks.
The True Union verzorgde de gastvocalen op een recente EP van Komor Kommando en daarom staat de single-edit van “One By One” eveneens op deze EP.

Drie nieuwe labelgenoten bij Alfa Matrix maakten een remix. Aesthetische maakte een EDM/club house-remix van “Love Me Now” waarbij de dancebeats en pianotoetsen de vocalen te veel in de schaduw zetten.
Acylum pakt zijn remix van dezelfde song anders aan. Hij raakt niet aan de vocalen, wel aan de ritmes. Leuk, maar daardoor komt deze song niet echt op dreef en mist hij de punch van het origineel.
Alien Vampires laat weinig heel van “Burn In Hell”. Deze remix klinkt dan wel interessant, overtuigen doet hij niet. De Woodhouse Studio-remix van “Blinded” is wel goed. Hij blijft dicht bij het origineel, maar knelt minder uit de boxen.

Alles bij elkaar is dit een leuke EP van een artieste die wel iets te bieden en te vertellen heeft.

https://www.youtube.com/watch?v=E1avyahN9iM

Bazooka is een Griekse lo-fi psych-punk-band die eerder al albums mocht uitbrengen op het gerenommeerde label Slovenly Records. ‘Somewhere Elsewhere’ is hun vierde album, na ‘Zero Hits’ uit 2019. Het is hun tweede album op het Griekse label Inner Ear Records en ook hun tweede met lyrics in het Grieks, na eerder twee albums in het Engels uitgebracht te hebben.
Laat dat Grieks geen reden zijn om te stoppen met lezen. Alleen al muzikaal is dit een bijzonder leuk, veelzijdig en entertainend album. Bazooka mengt zoveel invloeden door hun punk dat je aandacht niet verslapt en ze hebben een aanstekelijke drive en vibe. Denk aan Mano Negra ten tijde van ‘Puta’s Fever’, maar dan met iets meer structuur en ietsje conservatiever. Maar ze hebben dezelfde infusie van garage, rockabilly en folk, dezelfde mix van akoestisch en elektrisch, klinken bij momenten (maar zeker niet altijd) net zo opruiend en militant. Aan de andere kant, voor een punkband klinkt dit soms wel wat braaf en ingehouden.
"Dikia Mou Alithia" (My Own Truth) was de eerste single en is één van de meest aanstekelijke songs van dit album. Titeltrack ''Kapou Allou'' is ook al zo’n aanstekelijke banger. En die trein dendert het hele album door.
Mano Negra zullen we nooit meer terugzien voor een reünie, maar deze Griekse Bazooka kan die hoop verlichten voor de fans.

https://bazookabzk.bandcamp.com/album/kapou-allou
https://www.youtube.com/watch?v=j1-N7vBSnXg

Eldfaerd combineert op ‘Skymningsland’ melodische, blackened pagan met folkmetal en elementen van death. Deze band komt uit het noorden van Zweden en bracht nog maar vorig jaar zijn debuutsingle uit. De lyrics leunen zwaar op de plaatselijke mythologie, maar de teksten zijn in het Zweeds en dat zal voor de Vlaamse fans van het genre misschien een drempel zijn.
Eldfaerd heeft in de band een zanger, maar hun handelsmerk is toch de samenzang, en de koortjes. Die geeft de songs een zekere charme en authenticiteit.
Op deze EP staan vier songs en openingstrack “Själafrid” (gemoedsrust) kan ons het meest bekoren, met hints van Alvenrad en Heidevolk. Deze song heeft die typische samenzang en heel wat folkelementen. Titeltrack “Skymmingsland” (schemerland) opent furieus, alsof de band hier Amon Amarth naar de kroon wil steken, maar vervelt dan naar meer melodische folk.
“Djupa Skogars Hav” (zee van diepe bossen) is ook alweer op die samenzang opgebouwd en is sterk melodisch, met de gitaren die duidelijk ondergeschikt zijn. De agressieve gitaren en grunts krijgen hun revanche op “Huldran” (mythisch wezen uit de Scandinavische folklore). Deze song krijgt een ‘epische’ 6 minuten en dat is net gepast om het allemaal spannend te houden.

Eldfaerd intrigeert door zijn aanpak en eigen blend in een genre waarvan je zou verwachten dat alles al eens eerder is geprobeerd. Wij zijn benieuwd of dit live overeind blijft.

Er zijn een paar bands die zichzelf Oaks noemen. Eén daarvan is een Frans trio dat zopas het album ‘Genesis Of The Abstract’ uitbracht met progressieve, instrumentale postmetal. 
Inzake sfeerzetting klinkt Oaks bijzonder donker. Het is niet alleen de melancholie of de wanhoop die je zo vaak in postmetal hoort, eerder een soort van donkere opstandige agressie of een moeilijk te duiden verzet.
Muzikaal rust Oaks op de stuwende bass van Julien die zorgt voor een lekker vol geluid zonder dat het een massieve muur wordt. Het drummen van Vincent is bij momenten heel braaf en klassiek en dan weer heel inventief. Een beetje alsof de drummer zijn momenten uitkiest om uit te blinken. En dat is een goede zet, want anders had dit misschien vooral de spotlight gezet op de gitarist en daarvoor is dit Franse trio dan weer teveel een driekoppige draak die enkel als geheel echt helemaal tot zijn recht komt. Het zijn natuurlijk wel de riffs van Thibault die de luisteraars van Oaks meenemen langs de emoties.
Mijn persoonlijke favorieten op dit album zijn “The Genesis”, “The Chasm” en “The Shape”.
Het is moeilijk om aan te duiden waarin deze Oaks verschilt van andere bands die ongeveer hetzelfde doen. De makkelijke manier is dan te verwijzen naar de overeenkomsten. En er zijn wel wat bands met overeenkomsten. De eerste band waaraan Oaks mij doet denken is Turpentine Valley: dezelfde donkerte in de muziek, dezelfde elaborate songstructuren. Een andere is rýr, maar dan heeft Oaks minder sludge en doom. Een donkere versie van Cuberdon kan ook. Aufhebung is eveneens een goede referentie, hoewel Oaks minder teert op atmosferische elementen.
In een subgenre als instrumentale en progressieve postmetal is het als band geen sinecure om een eigen en ook herkenbaar geluid te ontwikkelen. Oaks slaagt daar met verve in. Deze ‘Genesis Of The Abstract’ zou een ticket moeten zijn naar Feast Of Fools of zelfs ArcTanGent.

https://oaksbandfr.bandcamp.com/album/genesis-of-the-abstract

Onthou vooral één aspect van A La Carte: het is niet als grap bedoeld. A La Carte is een Amerikaans duo dat death en thrash mengt en in de lyrics uitsluitend het thema voedsel aansnijdt. We hebben in de metal al tal van thema-bands, over de oorlog, over piraten, vikings, de maffia, American Wrestling, … Is er nog plaats voor een thema-band over eten? Waarom niet? Als er nog bands zijn die dit op deze manier aanpakken, mag het van mijn part een nieuw subgenre worden. Deze band deed mij spontaan denken aan de film ‘The Menu’, de donkere horror/slasher-komedie van Mark Mylod over een Amerikaans sterrenrestaurant. ‘Soup Dejour’ zou perfect passen als soundtrack in een paar scenes naar het einde van de film toe, als de horror-elementen het overnemen van de bijtende komedie.
Voor de opnames van ‘Soup Dejour’ was A La Carte nog een keuken met twee chef koks. Beiden schrijven mee aan de lyrics en zingen (grunten), maar Chef Wolfgang Cuck speelde alle gitaar- en baspartijen in en Chef Highman is de drummer. Het drummen en de riffs zijn oké, maar als zangers schieten de chef’s tekort. Ik heb het ook al slechter gehoord, maar dat deze keuken een extra maitre d’hotel krijgt die voortaan de vocalen overneemt, lijkt me wel een prima zet. In de opnames, productie en mix kan deze band nog een paar stappen vooruit zetten.
Hoewel de band zich live als koks ‘verkleedt’ is het dus geen grap. Maar de lyrics en zeker sommige songtitels klinken wel grappig: “Rancid Risotto”, “Aborted Eggs Benedict”, “Salted Sewer Sushi” en “Fetal Fajitas”. Staan nog op het menu van A La Carte (van hun demo of nog op te nemen): “Post-Mortem Paté” en “Terrormisu”. Zelfs de tagline van deze band is knap gevonden: ‘your loss is our sauce’. Als je deze band wil ontdekken, begin dan bij “Fetal Fajitas”.

https://alacarte.bandcamp.com/

‘Nachtdier’ is de nieuwe, vierde EP voor van de jonge, Antwerpse band Rendier. Als single releasen ze hiervan “Kerstdag 1980”, gezongen door Guido Belcanto, en een ode aan de grote Vlaamse zanger Louis Neefs die die dag samen met zijn echtgenote tragisch om het leven kwam.
Rendier zag in 2018 als kerstband het levenslicht. Hun seizoensgebonden, Nederlandstalige muziek zit op het kruispunt van kleinkunst, pop, indie en folk. Rendier bracht in eigen beheer reeds drie EP’s uit: ‘Overpijnzingen’ in 2018, ‘Kerst Is Voor De Kinderen’ in 2019 en ‘Afstandelijk Heden’ in 2021.
De Rendieren van dienst zijn Nicolas Anné, Lennert De Vroey, Lucas van Dam, Kobe Van Olmen, Guy Hazelof en - sinds 2022 - Corneel van der Vaart. Ze leerden elkaar kennen in Antwerpen, waar ze nog altijd Kerst vieren en repeteren.
Hun Kerstnummers schrijven ze al in de zomer. In juli waren ze op retraite in het Mechels Broek, waar bijna heel 'Nachtdier' is ontstaan. Overdag hadden ze gewerkt aan wat later “Kerstdag 1980” zou worden en 's avonds zagen ze Guido Belcanto op Parkpop in Mechelen. Ze waren al een tijdje aan het nadenken over een interessante samenwerking en op dat moment vielen de stukjes in elkaar. Dat Guido ook een Kempenzanger is, maakte het plaatje compleet. Daarmee hadden ze de geknipte stem voor een ode aan Louis Neefs gevonden. Het lied kan overigens rekenen op de volledige goedkeuring van de familie Neefs.
Toen Louis Neefs stierf, was geen van de Rendieren al geboren. Toch is “Kerstdag 1980” één brok inleving waarop deze band zichzelf overstijgt. In die mate dat ze Belcanto best wel vocaal wat meer weerwerk hadden mogen bieden.
De andere nummers van deze EP zijn ook al sterk. Denk aan Kommil Foo, Augustijn, Bliek, Yevgueni en Hermitage. “Verrekijker” is subliem. “Kerstbestand”, over een tijdelijk bestand en zelfs een voetbalmatch in het niemandsland tijdens de Eerste Wereldoorlog, heeft een heel rake sfeerzetting, al klinkt dit misschien wat te zeemzoeterig voor een oorlogslied. “In De Nacht” is het meest persoonlijke nummer en had uit de pen van Lieven Tavernnier kunnen gekomen zijn. Als Guido Belcanto de geknipte performer is voor “Kerstdag 1980” is, dan had ik wel eens willen horen wat een Frank Boeijen of Little Kim met dit nummer zouden aanvangen.
Rendier is een fijne ontdekking en misschien is het jammer dat de ambitie niet verder reikt dan de kerstperiode. Er zit nog wat marge op Rendier. Wat meer vocale durf, wat meer drama in de arrangementen, … met geduld en boterhammen kom je een heel eind.