Gezapig , rustig voortkabbelende ‘hangmat’ trippende soulpop horen we van Michael Kiwanuka, die opgroeide in Londen , nadat zijn ouders moesten vluchten voor het regime in Oegande van Idi Amin.
Een handvol sfeervolle hits sieren het debuut, waarbij naast het slepende instrumentarium, hij vocaal emotievol sterk voor de dag komt. “Tell me a tale” , “I’ll get along” en de titelsong zijn de mooiste songs .
Een relaxte nazomerse avond ademen de nummers, en worden stijlvol aangevuld met een country/bluesy tune . Het eerste deel van de cd is alvast bijzonder goed, daarna zakt het wat ineen; je wordt te letterlijk mee- of weggevoerd naar een (droom) wereld van terrasjes bij valavond met een cocktail in de hand .
Aangename, onschuldige soulpop zonder weerhaken horen we, songs  in de sfeer van Bill Withers, Marvin Gaye en Al Green.

Een paar kleppers van nummers , een goede set , maar niet verrassend, opvallend genoeg. Afwachten what’s up next …

Electric Guest , opkomend bandje uit de Verenigde Staten, L.A., die na Les Nuits Bota hier nu terug aankloppen en op hun debuut ‘Mondo’ aantonen meer dan zomaar een synthpopbandje te zijn .

Ze gaan duidelijk breder en houden het op een frisse, aanstekelijke mix van pop , electro, funk en psychedelica . ‘Mondo’ klinkt hitgevoelig , dansbaar, lichtvoetig en smaakvol. Ze hebben alvast met “This head I hold”, pas op het eind van de set afgevuurd, een eerste hit op zak; ze hebben meer in hun mars, zagen we, en songs als “Waves”, “Under the gun”, “Awake” , “Amber” en “Troubleman” onderscheiden zich door de huppelende, twinkelende, dromerige ritmes en de subtiele, fijnzinnige en bruisende  elektronicatunes, – bleeps en pianoloops. De zang wisselde , een moeiteloze overstap van indringende, emotievolle vocals naar een hoge(re) falset. En de zanger Asa Taccone laveerde van de ene naar de andere kant op het podium en was niet vies van enkele sensuele danspasjes. Samen met z’n kompaan Matthew Compton en de broers Todd en Tory Dahlhoff zagen ze er als ‘real american school teenagers’ uit en refereerden muzikaal aan Foster The People, Phoenix, Two door cinema club, Hot Chip, MGMT en Empire of the sun. Trouwens de productie van hun debuut was in handen van Danger Mouse , die al z’n strepen verdiende met James Mercer van The Shins , Gnarls Barkley, The Black Keys , The Rapture en Gorillaz.
Een goed gevulde Orangerie genoot van het korte pittig , gedreven setje van het kwartet, een 45 tal minuten en tien songs lang . Op die manier was hun debuut er in een mum van tijd doorgeraasd.

Kort zagen we nog de support Last dinosaurs, die de gitaren krachtiger boven haalden, en het even aanstekelijk, fris en catchy wilden houden als Electric Guest.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/electric-guest-24-09-2012/

Organisatie: Botanique, Brussel 

Het gelijknamig debuut van het Manchester afkomstige We Have Band had een paar interessante singles als “Divisive”, “Oh” , “Love what you living”, “You came out” en “Centerfolds & empty screens”; songs die zich optimaal manifesteren binnen de electropop en punkfunkstyle . Op hun optredens zijn het opvallendz kleppers, die de rest van de gig wat doen vergeten . Toegegeven, de nieuwe plaat ‘Ternion’ is wat aan ons voorbijgegaan, intrigeert minder en heeft met “Tired of running” en “Where are you people” slechts twee songs die in de buurt komen van die handvol prachtige nummers van hun debuut .

Ze moesten wat op dreef komen en de juiste stemming zoeken, ondanks het spelplezier, enthousiasme en dynamiek van het kwartet . Reden: rond dwarrelende nummers die niet meteen raken. We Have Band moet het hebben van die pittige gedrevenheid , de hoekige grooves , de exploderende ritmes , de opzwepende percussie en de dansbare electrotunes van de eerder vernoemde songs.
Ze gingen dan ook naar een climax in de set , waarbij ze het publiek volledig aan hun kant kregen en telkens warm onthaald werden.

Goede set , niet meer dan dat … We Have Band zal met een derde cd wat anders uit hun kas moeten halen om zich te kunnen onderscheiden  van de grote meute bands met een mix van  indie en elektronische popmuziek.

Organisatie: Botanique, Brussel

De familie Zeebroek van Kamagurka , Boris en Sarah Yu , uit het Gentse hebben met Geoffrey Burton (ex- Arno) een vriend en begenadigd gitarist bij en samen met nog twee andere leden, brengen zij een zomerse cocktail van pop, rock, electro , disco en funk in een glamoureus kitsch pakje . En ze zijn niet vies om wat Oosterse muziek in dit concept.
Een avontuurlijk, aangenaam en gevarieerd debuutalbum die een eerder verschenen EP opvolgt , waarop o.m. het van You tube geweerde oude “Lesbians are a boy’s best friend” staat.
We dachten aan een rockende Scissor Sisters soms , die aanstekelijke muziek en jeugdig enthousiasme versmelten en hiermee sterke live prestaties neerpennen . Opwindende, sfeervolle, leuke muziek, aandacht voor detail, fijne samenzang én een Sarah die als een krolse kat zingend en gillend kan bezig zijn.
Hong Kong Dong gaat niet onopgemerkt voorbij . Op het debuut ‘Sweet sensations’ horen we een band vol optimisme en met een positive vibe!

Nemea is een Oostends kwintet die er stevig invliegt . Ze zijn niet aan hun proefstuk en hadden eerder al een demo EP uit , ‘A lion sleeps in the heart of every brave man’. Metal/hardcore van zwaar geschut , spannend , hard en bedreven, en die een donkere, dreigende ondertoon heeft.
De songs hebben een enorme explosiviteit en intensiteit , waarbij  grauwe vocals de ideale outfit vormen bij het genre .
Ze hebben hun naam niet gestolen , … gehaald van de mythe Nemea van Herakles die hier de zgn. leeuw van Nemea zou gedood hebben, maar ook in historische tijden, Nemeïsche Spelen die hier om de twee jaar plaatsvonden. Het is ook een plaats en gemeente, in de Griekse regio  Peloponnesos.
Een band ‘in process’ , die in deze stijl overtuigen en het boeiend wensen te houden .

http://www.nemea.be

Ze zat vroeger onder de vleugels van Devandra Banhart . Jana Hunter heeft even haar freefolkende stijl in de koelbox gestopt en komt aandraven met een nieuw project, Lower Dens . Hier gaat ze met haar band ergens tussen The Antlers, Beach House, Slowdive en Stereolab. We horen een bedwelmende , hypnotiserende sound door een minimalistische repeterende onderbouw , donkere, onheilspellende ritmes en haar indringende zang. Dreampop, indie wave en krautrock zijn nauw met elkaar verbonden en zorgen voor dromerig, huiverend, meeslepend intrigerend materiaal, die door de soundscape-opbouw en de effects onrustig kunnen zijn . En ze zijn niet vies om af en toe snedig en met meer beats te klinken . Hoogtepunten: “Brains” , “Lion in winter” en het uitgesponnen , uitgemergelde “In the end is the beginning”.

Santigold , de ‘o’ door een ‘i’ gewijzigd, heeft vier jaar op zich laten wachten , na ‘Santogold’, haar debuut. De inmiddels 35 jarige Santi White heeft niet de beste periode gekend , maar dat is zeker niet te horen op de zomerse, speelse, zwoele en smachtende songs. Een frisse cocktail van hippop, funk , soul en electro , hyperkinetische dancehall - dubby pop en donkere, dromerige liedjes, bepaald door de zingende, rappende, kirrende en hijgende Santi – Gold . The Yeah Yeah Yeahs en leden van TV on the radio zijn uitgenodigd op de een of andere manier  en de invloed van een Missy E. en M.I.A. is onmiskenbaar bij het materiaal. Een boeiende afwisseling van catchy, toegankelijk liedjes , van een hitsende “Go!”, een groovy “Disparate youth” , naar een slepende “Fame” , een dansbare “The keepers” tot een bezwerende “Look at these shoes” . Fijn plaatje dus !

Daan Simple Quintet – songs in hun meest eerlijke, pure vorm …
Daan Simple Quintet en Spencer The Rover

Erg populair is hij intussen wel geworden, onze Daan (Stuyven) . De veertigjarige artiest heeft al een rijkelijk gevulde carrière met cd’s als ‘Victory’, ‘The Player’ en ‘Manhay’, die grootse successen werden, hij schreef filmmuziek en bewerkingen van Bobbejaan Schoepen en Will Tura. Terecht ging hij al met enkele ZAMU en MIA awards aan de haal.
De muzikale duizendpoot is nu al tijdje ‘on tour’ met de plaat ‘Simple’, die voornamelijk herwerkte versies van oudere nummers en twee nieuwe nummers bevat. Wat oorspronkelijk door een trio werd uitgedokterd, Daan (zang, piano, gitaar), Isolde Lasoen (drum, zang) en cellist Jean-François Assy, is met de theatertour uitgegroeid tot een kwintet met Geoffrey Burton op gitaar en een trompettist . Iets groter kon niet uitblijven en Daan Stuyven was zelfs twee keer te zien in de feeërieke omgeving van het Rivierenhof.

We waren ferm onder de indruk hoe de eigen songs op elegante, ingenieuze en inventieve wijze werden aangepakt, sober, spaarzaam of iets breder georkestreerd , aangevuld met enkele ‘nauwelijks herkenbare’ covers , werk van z’n vroegere Dead Man Ray,  een paar nieuwe nummers en fijne huldes aan z’n favorieten . Ingetogen, sfeervol en fris .
Ook Isolde neemt een meer vooraanstaande rol bij het werk van Daan; een multi-instrumentaliste, die naast drums , de xylofoon hanteert, hamertics klopt en zich ontpopt als (backing) vocaliste. Hoogtepunten van Daan-Isolde samen: “Gabriel” en “Swedish designer drugs”, als een Sonny & Cher of een Gainsbourg – Birkin op het podium.
Het electropopmateriaal en de ‘80s kitsch pop  zijn ontdaan van enige franjes en klinken in hun meest pure, eerlijke vorm . Emotie schuilt in zulke nummers .
Knappe versies van hun singles hoorden we, o.m. een semi-akoestische “Housewife”, die z’n gedreven , pompende ritme verliest, en kippenvel bezorgt. Rasmuzikanten zien en horen we hier , waarbij Daan – Isolde moeiteloos van het ene naar het andere instrument stappen.
Verder een “Exes”, met allerhande subtiele geluidjes, de charmerende country tunes van “Icon”, een rockende “Victory”, een aanstekelijke versie van “The Player” en het eerder vernoemde “Swedish designer drugs”  … Sterk! … Respect!
Covers als Neil Young’s “A man need’s maid” en “Daddy’s down the mine” van Timbuk 3 werden ‘anders gezien’ en kregen een eigen identiteit.  Of ‘A single thing’ en ‘Brenner’ van Dead Man Ray , de filmische tracks “Metroploitan”, “15 ans déjà” en “Protocol”. Uitgekiend allemaal, wat de muzikale veelzijdigheid onderstreept van een hecht klinkend collectief . Op “A simple song” kreeg het publiek enige neurie-ruimte . Een gedreven “Landmijn”, de protestsong die Daan schreef met de slepende regeringsformatie aan het adres van Bart DW, besloot een uitermate geslaagd en boeiend concert. En tussenin klonk z’n grauwe , rokerige stem met een vleugje humor en cynisme diep door.

Wat Daan liet horen is een goed uitgebouwd vervolg op ‘Manhay’; de essentie van een popsong wordt beklemtoond en de set schitterde door de variërende  en subtiele aanpak. Onder dit gegeven kreeg het Simple Quintet nog meer elan en kracht .

Eerder hoorden we reeks songs van Spencer The Rover , het muzikale project van multi-instrumentalist Koen Renders. Een ‘songsmid pur sang ‘ die een bloemlezing speelde van z’n ‘The accident’ . De piano en het (tokkelende) gitaarspel waren het houvast; hij werd bijgestaan door een tweede virtuoos. Fijn gearrangeerd materiaal , muzikale motiefjes, een verhaallijn, die een echte eenheid vormen.
Tja die muzikale werelden van Spencer The Rover en Daan hadden veel met elkaar gemeen. Een gepaste support act dus.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/daan-quintet-05-09-2012/

Organisatie: OLT Rivierenhof, Deurne (ism Arenberg, Antwerpen)   

Uit Australië, Melbourne komen ze overgewaaid , dit kwartet van songschrijver Husky Gawenda. Dromerige , sfeervolle, broeierige indiepop horen we onder z’n hemelse, droefgeestige stem . En net als bij bands Fleet Foxes , Grizzly Bear, Midlake, Bon Iver en Isbells hoor je hier een prachtige backing stemmenpracht , die de songs kleur geven.
Eerst hadden ze in eigen beheer ‘Quiet little rage’ uit (2008) , maar met deze plaat (eigenlijk) een tweede debuut, mikken ze op Europa . Dertien afwisselende , ontroerende songs die lekker wegdromen en  je meevoeren op de golven van de zee.
Geniet van de subtiel kracht en finesse van songs “Tidal wave” , “History’s door (sterkste nummer van de cd !), “Hunter” , “Don’t tell your mother” , als de soundtrack neigende  “Instrumental” en de titelsong.
Een ontdekking waard en nu maar hopen dat ze hier airplay verkrijgen …

Isbells dwarrelt graag in de muzikale leefwereld van Crosby, Stills & Nash ; Elliott Smith, Nick Drake en José Gonzalez. En te situeren, ergens tussen Bon Iver, Iron & Wine, Kings of Convienence, Band Of Horses en Fleet Foxes; zijn ze toe aan de tweede cd , ‘Stoalin’ , die enerzijds akoestisch ingehouden klinkt, maar anderzijds net als Bon Iver durft elektrischer, frisser, krachtiger te gaan , en breder is gearrangeerd, ondersteund van een zachte, zalvende, meerstemmige en hemelse zang, aangevuld met ‘Duyster’-dame Chantal Acda .
Een herfstig klanken palet  en een haard/kampvuur gevoel blijft behouden door de dromerige, innemende, beklijvende songs.
De elektrische gitaar, mandoline, steelpedal ( allemaal btw van Gianni Marzo!)  en een uitwaaierende blazer met dubbele percussie trekt een intens, stevig geluid open. Pakkende melodieën in rijk geschakeerde arrangementen .
Kortom , Isbells van Gaëtan Vandewoude blijft garant staan voor aantrekkelijke, aangename , sfeervolle , catchy ’mijmer’ songs . Kenmerken: pure schoonheid , subtiele betoverende geluidjes , stemmenpracht, een melancholieke ondertoon en soms een weelderig arrangement; “Heading for the newborn”, “One day” , “Elation” en “Erase & detach” zorgen voor afwisseling en progressie in het typische Isbells’geluid .