Floris De Decker - Via uitbundigheid lijnrecht ingaan tegen mijn melancholieke aard, hieruit komen mijn bands. Maar uiteraard wil ik ook iets doen met die melancholie en dat is Floris Francis Arthur geworden

Floris De Decker is een veelzijdig artiest. We leerden hem kennen bij de formatie Team William, en bleven hem op de voet volgen tijdens zijn carrière. Vorig jaar besteden we nog aandacht aan het zomers aanvoelend project Cloudy-Oh. Lees hier
 
Midden december kwam zijn eerste solo plaat ‘There never is and never was An Masterplan’ uit, onder de naam Floris Francis Arthur. Een weemoedig, melancholisch meesterwerk waar Floris in zijn ziel laat kijken. We hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met Floris, en polsten ook naar de ambities en toekomstplannen en ambities met z’n projecten.

Hoe was 2023 voor jou?
Alles ok. Mijn plaatje is net uit en ik krijg heel toffe reacties, dus dat geeft een goed gevoel. 2023 was vooral een heel creatief jaar. Ik heb enorm veel nieuwe nummers geschreven, nu heb ik vooral zin om dat allemaal op te nemen en uit te brengen.

Vorig jaar had ik nog een interview over Cloudy-Oh, een zomers, feestelijk project. Voldeed het aan je verwachtingen?
We hebben enkele heel mooie shows kunnen doen met Cloudy-Oh en we beginnen stilaan een fanbase te krijgen van mensen die onze soms nogal absurde muziek helemaal snappen. Dat doet deugd. Momenteel zijn we hard bezig aan de opnames van onze tweede plaat.

Een contrast met je solo plaat ‘There Never is and never was An masterplan’ , een veelzeggende titel trouwens, die muzikaal en vocaal breekbaar, melancholisch en weemoedig klinkt, zonder al te depressief te zijn. Klopt dit?
Deze soloplaat staat inderdaad heel hard in contrast met mijn bands Cloudy-Oh of ook Team William. Voor mij persoonlijk is het logisch om die twee uitersten te hebben. In mijn solo project melancholie en bij mijn bands uitbundigheid en humor. Zo is het leven ook meestal, tragikomisch.

Waarom deze wending? Verbergt het een persoonlijk verhaal of is het omgaan met demonen in je hoofd, of is dit wat te ver gezocht …
Ik heb al sinds mijn puberteit heel veel angstaanvallen, sociale angst, depressies, etc… Mijn manier om daar mee om te gaan is vaak humor en via uitbundigheid lijnrecht ingaan tegen mijn melancholieke aard, daaruit komen mijn bands. Maar uiteraard wil ik ook iets doen met die melancholie en dat is Floris Francis Arthur geworden.

Kunnen we de titel letterlijk beschouwen als ‘dat er nooit een masterplan is geweest; hoe moet ik dat zien?
De titel gaat niet over mij maar over het leven. Zoals Sartre zegt het leven is absurd, er is geen plan en net dat maakt het zo mooi. Daaruit kan je vrijheid puren en zelf dingen uitproberen en wie weet af en toe zelfs eens wat gelukkig zijn.

Bij sommige songs hoor ik nog steeds de geest van Team William zoals op de opener “A Wall”, minus het opzwepende dan… ook op “Are you feeling this to” merk ik dat. Een sound die wellicht niet compleet typisch was aan Team William, maar ik hoor wel een flard ervan. Ook nu weer, mee eens of te ver gezocht?
Helemaal mee eens hoor. Team William, Cloudy-Oh, Floris Francis Arthur,… uiteindelijk zijn het ook maar namen, het zijn al bij al gewoon mijn liedjes die ik thuis op een rommelmarktgitaartje bij elkaar schrijf, dus het is logisch dat er een link is tussen al die nummers en projecten.

Je stem voelt aan als een deken tegen donkere gedachten, telkens pink je een traan weg maar ik voel ook positieve energie opborrelen. Een bewuste manier van werken? Hoe moet ik dat zien?
Geen bewust plan. Ik doe met mijn stem wat ik kan. Ik ben helemaal geen goeie technische zanger of zo, ik schrijf gewoon liedjes zo veel mogelijk vanuit mijn eigen universum en zing ze dan op de enige manier die ik kan, op mijn manier.

In de bio lazen we: ‘Als Floris Francis Arthur focus ik meer op de donkere kant van het leven. Angst, depressie, destructieve liefde: het komt allemaal aan bod. Ik ben zeker geen permanent donkere mens, maar ik worstel wel al mijn hele leven met angstige, depressieve periodes’ ; ook voor mij heel herkenbaar, door dit open en bloot te doen, geef je veel van jezelf prijs. Niet bang voor de reacties daarop (je weet hoe mensen kunnen zijn op sociale media)
Nee, vroeger sprak ik nooit over al die angsten en depressies en dat levert sowieso helemaal niets op. Ik heb geleerd om zo een dingen uit te spreken, maar ik let er wel op om er zeker niet mee te overdrijven. Het gevaar om je depressies te gaan uitbuiten als iets commercieel loert altijd om de hoek, dus ik doe het wel heel gedoseerd in het openbaar.

Er zit ook enorm veel variatie in deze plaat, maar het melancholische blijft een rode draad … Een bewuste keuze?
Jup, dit is mijn melancholie-projectje. Ik hou ook enorm van bands als Sparklehorse, Elliot Smith, Bright Eyes, etc die ook heel duidelijk melancholie als rode draad door heel hun oeuvre hebben.

Hoe waren de eerste reacties?
Heel goed. Mensen zijn helemaal mee met de emoties en de teksten. Dat doet heel veel deugd.

Je hebt ondertussen de plaat live voorgesteld in december. Was het een succesvolle avond? Hoe waren de reacties van de fans?
Heel mooie avond. Mijn allereerste shows was ik extreem angstig en daar kon ik echt niet van genieten. Deze release show was ondertussen al mijn 5^de show waardoor ik mijn nervositeit onder controle had en gewoon kon genieten van het moment. Mijn goede vriend Jan De Rauw en de mensen van Soft Boy (de support-act) hebben ook enkele nummers meegezongen in een prachtige harmonie, dat was extra genieten. De zaal was uitverkocht en iedereen leek heel enthousiast. Er werd zelfs meegezongen.

Je gaat ook op tournee met deze plaat; wat zijn de verwachtingen en welk publiek hoop en denk je aan te trekken, want ik denk dat het verschillend zal zijn dan het Team William/Cloudy-Oh publiek?
Ik zoek bewust kleine gezellige plekken op waar mijn intieme breekbare muziek goed tot zijn recht kan komen.

Wat zijn de verdere plannen (en verwachtingen) voor 2024?
Snel beginnen aan een tweede plaat en nog veel optreden.

Volgt er op deze solo plaat ook een vervolg, want ondertussen ben je ook bezig met de tweede plaat van Cloudy_Oh? Toch?
Inderdaad, er komt een tweede Cloudy-Oh plaat en ook een tweede Floris Francis Arthur plaat.

Is er ook een specifiek doel, ambitie met dit solo project?
Deze plaat eindelijk kunnen afwerken was op zich mijn grootste ambitie. Alles dat er nog bijkomt is mooi meegenomen.

Pics homepag @Kevin Faingnaert

Bedankt voor dit fijne gesprek, mogen we je veel succes en geluk toewensen; we blijven je op de voet volgen ? en hopelijk tot op één van je concerten

Chris Joris - Er zit zeker nog drama in de nieuwe plaat, maar het merendeel is een manier vinden om een positieve en eerdere speelse kijk op het leven te krijgen

Chris Joris is een multi-instrumentalist en begenadigd percussionist die bovendien van vele markten thuis. Met zijn nieuwste plaat 'Until The Darkness Fades', die in september dit jaar op de markt kwam via W.E.R.F records,  tast hij de grenzen verder  af en improviseert hij tot het oneindige, binnen een speels kader. Naast deze release werd ook het album ‘Out of the night’ heruitgebracht.
Chris stond onlangs in concertzaal de Casino, Sint-Niklaas – het verslag kun je hier nog eens nalezen.
Naar aanleiding van deze dubbel release en de daarop volgende tour gingen we op de koffie bij Chris thuis, en keerden terug met boeiende verhalen uit zijn rijkelijke verleden; we polsten ook naar de ambities en de verdere toekomstplannen.

Hoe gaat het met jou tegenwoordig Chris?
Ik ben heel tevreden over de tournee naar aanleiding van de nieuwe plaat ‘Until Darkness Fades’. En ook met de heruitgave van ‘Out of the Night’.  Twee vliegen in één klap. De twee platen zijn bovendien , al is dat niet puur muzikaal, ergens wel  met elkaar verbonden. Nu lijkt het echter wel alsof er ondertussen geen andere platen zijn uitgebracht, dat is dus niet zo want er waren  ondertussen nog vier andere releases. Los daarvan.  Over een verlies van een geliefde geraak je nooit echt heen, maar ik moet toegeven door te werken en die nieuwe plaat uit te brengen heb ik ook mijn nieuwe adem gevonden; Ik heb bovendien ook de alcohol afgezworen,  geen pintjes meer. Er zijn uiteraard ups en downs, maar over het algemeen gaat het  dus vrij goed.

Op je nieuwste album 'Until The Darkness Fades', die in september op de markt kwam via W.E.R.F records, tast je op bijzonder speelse wijze grenzen af; de plaat straalt vooral veel positieve energie uit. Kun je met dit album die droevige tijden een plaats probeert geven of is dat ver gezocht?
We gebruiken die term ‘ geef het een plaats’ uiteraard veel. Een plaats geven is echter een betrachting, en dat is op zich een niet zo gemakkelijk opdracht. Bovendien. Door bij een val mijn heup te breken, had ik plots veel tijd om na te denken. Ik zat in een revalidatie centrum, tussen heel oude mensen, die daar helaas niet meer weg konden. Dat is op zijn beurt ook herkenbaar, want mijn moeder zit ook in een woonzorgcentrum.  Ik had iets van :‘als je nu niet het heft in handen neemt en terug plezier maakt in het leven’.. Ik heb in die periode ook veel bezoek gekregen  van muzikanten, en niet alleen binnen de jazz, en ook dat deed enorm deugd.  De titel ‘Until The Darkness Fades’ is een tekst van Naima.: “Wanneer je zo diep valt tot je je een wrak voelt, en je denkt, dat je niet kan stoppen met dieper vallen, en je overgeeft aan een vrije val, je toch kan beseffen, dat je helemaal niet valt. " Naima laat uit een zeer sombere tekst een mooie aanmoediging ontstaan. Dat is de zedenles van het lied. Kortom. Er zit dus zeker nog drama in de plaat, maar het merendeel is een manier vinden om  een positieve en eerder speelse kijk op het leven te  proberen krijgen.

Bij de eerste song ‘Portrait of a man’ een tien minuten lang meesterwerk, valt me op hoe je eerst weemoedig begint, dan overschakelt naar een speelse aanpak, en dan weer over gaat naar weemoedig. Een voortdurende wisselwerking in emoties dus. Een bewuste aanpak?
Bewust is relatief. De inzet is telkens zeer spontaan en dus laat ik mijn gevoelens de vrije loop. Zo ontstaat automatisch die wisselwerking.

Die ene song, waarbij Naima haar stem me weer enorm ontroert, met een zeer mooie en pakkende tekst (daar hadden we het net over), lijkt wel alsof er een verhalen lijn inzit. Klopt dit?
Dat van die verhalenlijn is juist. De song is er bewust ingestoken op het einde van het album en dus ook op de concerten, en vertaalt de intentie van deze muziek. Naima improviseert ook op "Naima's Dream"  met stem, loopstation en op tenorsax.

Ook – en vooral - live komt er iets boeiend, magisch en speels naar boven, door o.m. de inbreng van viool en cello
Het is wellicht geen plaat voor een breed publiek. Er zit op deze plaat wat minder melodie en tempo. Ik ben altijd beetje zelfkritisch , laat ons zeggen dat ik over 70% van de plaat heel tevreden ben, bepaalde stukken konden echter  wel beter. Voor mij is het dus geslaagd. Ik heb ook keuzes gemaakt, en bepaalde dingen zijn er niet op gezet. Wat we doen live met viool en piano is met onze instrumenten een gesprek voeren met elkaar. Ik hoop dat de mensen die het niet gewoon zijn, die positieve interactie en gesprekken  toch herkennen. De meeste mensen, ook op BRAND festival en Jazz Brugge  onlangs, vonden het een prachtig optreden. Dat is een opkikker. Live zijn er  trouwens ook stukken bij gekomen, of  is er links en rechts nog meer improvisaties toegevoegd.

Laten we even hebben over ‘Out of the Night’  het contrast tussen beide is heel groot. De tweede plaat is een heruitgave van de dubbelaar ‘Out of the Night’, die beschouwd wordt als jouw magnum opus.  Je voelt die pijn letterlijk op deze plaat. We zijn er weer maar ,  was dit ook een manier om het verdriet van je af te schrijven?
Ja, uiteraard liggen de twee albums muzikaal wat uit elkaar. Op het nieuwe album is er, zoals reeds gezegd, een assertieve beschouwing en positieve toon, maar ook wel boosheid en melancholie om het verlies van mijn dochter Saskia. Terwijl ‘Out Of The Night’ echt een volledige klaagzang mag genoemd worden en een liefdesbetuiging aan mijn overleden echtgenote, Saskia's mama trouwens. Op "Earth" en "June 25" bijvoorbeeld nam ik de kans te baat om de abstractie van percussie instrumenten te combineren met een strijkorkest. Iets wat ik al lang in gedachte had en wat mooi resulteerde op ‘Out Of The Night’. De bassist van dienst in die tijd, Chris Mentens, bood me een mooi geschenk als hulp om dat concept te verwezenlijken en schreef de twee mooie strijkerspartijen.  Ik ontdekte bij de re-mastering van het vroegere album, voor heruitgave op vinyl,  trouwens een stuk, dat we niet hebben gebruikt op de plaat: "Shaya Sebothane", een tien minuten lang durend Afro-gericht thema, waarin iedereen aan bod komt wat stamt uit de tijd, dat ik samenwerkte met de Zuid-Afrikaanse contrabassist Johnny Dyani. Een heerlijke vondst.

Nu we het hebben over Afro – Zuid-Afrikaanse muziek. Je bent eigenlijk niet begonnen als jazz muzikant maar je vond je invloed in die Afrikaanse muziek, heb ik ergens gelezen, klopt dit? Kun je daar wat meer over vertellen?
Ik ontdekte de jazz reeds zeer vroeg, maar was aanvankelijk actief in de kleinkunst, pop, wereldmuziek en deed studiowerk. Aanvankelijk als pianist, later als percussionist. Op albums van Jef Vanuytsel, Johan Verminnen, Raymond van 't Groenewoud, Hennie Vrienten, Bert De Coninck, Jean Blaute, Jo Lemaire, Claude Maurane, Leen Persijn, Machitun, Dirk Van Esbroek, Nacht Und Nebel, Pop in Wonderland, enz., hoor je me tokkelen of rinkelen, tot zelfs op albums van de Scabs en Kreuners en heel wat commerciële chansoniers

En hoe ben je dan toch in jazz terecht gekomen?
Zoals ik daarnet al aangaf, ik zat al heel vroeg in jazz.  Ik hoorde als achtjarige al een gospel-ceremonie op een 45 toeren plaatje en snel erna Louis Armstrong, Duke Ellington, Mahalia Jackson.., EP's en singles, die in de platenkast van mijn ouders lagen.....Later kocht ik zelf schijfjes van Lionel Hampton, Coleman Hawkins en ontdekte ik Thelonious Monk, Coltrane, Modern Jazz Quartet, Dave Brubeck, Miles Davis, Art Blakey, noem maar op. Op mijn twaalfde jaar had ik de geschiedenis van de jazz al haast doorzwommen Ik ben pas rond mijn 24^ste met percussie begonnen, maar daarvoor zat ik dus wel in die jazz gerichte scene.

Nu we toch over je leven bezig zijn, waarom eigenlijk percussie?
Ik ben op het Antwerpse conservatorium begonnen voor piano en klarinet. Op een dag stond ik aan het station en sprak een chique geklede Afrikaanse man aan. Ik was jong en naïef en dacht dat iedereen wie een donkere huidskleur heeft jazz speelt (haha).  Ik vroeg hem (in het Frans) of er een jazz club was in de beurt. Hij troonde mij mee naar een café. De naam van de uitbater van dat café,  en later mijn guru,  was ZAPATA. Een zelfgekozen roepnaam voor de vrienden. Zijn echte naam was Nelson en hij kwam uit Suriname. Hij speelde drums en conga's. In het kleine café stond de drums naast het uitstalraam van de zaak, ernaast een duo conga's en wat verder een buffetpiano. Er ging op dat moment een heel andere wereld voor me open. Sindsdien ging ik daar elke week binnen, en keerde met de laatste trein huiswaarts, ik kwam dan zogezegd van het conservatorium. Er is van die sessies die ik daar heb gedaan helaas nooit iets opgenomen, er bestaat wel een foto waar ik opsta gezeten achter die piano .

Het interessante is dat ik nu nog die Afro-muzikale invloeden voel terugkeren in je live performance. Waar ik het ook wou over hebben, de coronatijd heeft er ook stevig ingehakt, je was zeer actief op sociale media, ik heb je teksten veel gelezen, hoe belangrijk was dat voor jou en was ook dit een uitlaatklep om die coronatijden te overbruggen of hoe moet ik dat zien?
Het heeft me wel geholpen om bepaalde gevoelens en emoties van me af te schrijven, ik kreeg ook wel reacties van mensen die er ondersteuning in vonden omdat ze hetzelfde mee maakten. Maar nu doe ik dat niet meer, ik deel mijn concerten of promoot mijn muziek op mijn facebook. Ik ken mensen die dat nog doen, bij mij was het soms sarcastischer en harder.

Waarom, in tijden van sociale media en spotify en zo eigenlijk nog platen uitbrengen?
Ik behoor nog tot de generatie die graag iets in handen heeft. Veel winkels in deze tijden sluiten of moeten uitverkopen omdat er geen cd’s meer worden gekocht, en dat vind ik heel jammer. De lay-out, de foto’s, de teksten.. die vind je alleen op zo een hard disk. Wat Spotify betreft? Als je geen commerciële muziek brengt, valt je eruit. Ik vind het een spijtige uitvinding, mijn dochter wijst me er ook op dat er te weinig platen van mij op Spotify staan. Langs de ene kant wil ik het wel volgen, langs de andere kant  is de kwaliteit van muziek op spotify totaal niet hetzelfde als op cd of vinyl. Op optredens merk ik trouwens ook dat er na een staande ovatie  amper een klein deel van de aanwezigen die plaat effectief koopt en dat is  een jammerlijke evolutie.

Ik moet toegeven dat ik wel ontdekkingen doe via Spotify, maar ik koop ook nog liever vinyl platen.  Wat ik ook las, je voelde je  zelfs wat ‘opzij geschoven’ door de jongere garde, maar had er ook vrede mee. Hoe moet ik dat zien?
De jongere jazz gerelateerde talentvolle muzikanten  hebben helemaal terecht de kans gekregen om zich te tonen. Vooral via Jazzlab die zeer mooi binnen die context schitterend werk verricht door  die jongere generatie daadwerkelijk  die kansen te geven. Ik sta dus  zeer positief tegenover die jongere generatie, ik ga ook naar hun concerten als ik de kans krijg. alleen sta ik wat kritisch tegenover het  voortdurend de focus willen leggen  op nieuwe dingen, of die zogezegde vernieuwing in Vlaamse jazzwereld.

We hadden het over nieuwe talenten bezig , en daar mag ik Naima toch onder rekenen. Ze doet het zeer goed, al krijg ik de indruk dat het nu een beetje stil is of heb ik iets gemist?
Dat lijkt alleen maar zo, ze heeft optredens met Vitja Pauwels in duo momenteel en laat de volledige band wat rusten.. .ze heeft onlangs ook een opdracht uitgevoerd voor het Gentse filmfestival met muziek op een Nederlands film over plankton en begeleidt dat live. Ze reist er nu mee doorheen Nederland.

Mooi om te horen dat alles goed gaat …Wat zijn de verdere plannen voor 2024 eigenlijk ?
Ik heb geen boeker en moet alles zelf doen. Ik had na de tour via JazzLab een beetje gehoopt dat iemand me daarbij zou willen helpen. Maar moet het dus op eigen kracht doen. Met een beetje geluk kunnen we met deze plaat dus gewoon verder toeren, Ik  hoop dan ook  het hele jaar door die plaat te kunnen promoten, en hoop dat iemand me wel wil helpen daarin.  Ik hoop ook dat de plaat wat verkoopt, want ondanks de aandacht van pers en zo loopt de verkoop niet zo goed. Maar in elk geval staat 2024 dus vooral in het teken van het promoten van die schijf.
Zijn er ook plannen naar het buitenland toe?
Ik heb in het Buitenland gespeeld, maar met die installatie van drums en percussie is het moeilijk om met een vliegtuig te reizen. Het is gewoon zoveel materiaal en een hoog risico. Het zou mooi zijn moest dat kunnen gebeuren. Met alleen een drumstel kan dat zelfs lukken. Ik heb in Roemenië gestaan, Tsjechië, Polen, Oostenrijk, Duitsland , Frankrijk, Italië, Zweden, Denemarken , Mexico, Guadeloupe, China, Canada, Engeland, Nederland.. Om maar te zeggen. Dus ik zou wel willen, maar met dit heel arsenaal aan materiaal is dat zeer moeilijk.

De jeugd wil nu voortdurend geprikkeld worden, het rare is dat je ze niet ziet op jazz concerten terwijl je bij een jazz concert voortdurend prikkels krijgt door die improvisatie. Heb jij daar een verklaring voor?
Dat is inderdaad spijtig, dat merk je ook in het conservatorium, het is een beetje navelstaarderij. Ze willen er allemaal geraken, spelen jazz, maar je ziet ze zelden op concerten van leraars of collega’s . Toen ik zelf les gaf nodigde ik mijn leerlingen uit op concerten van muzikanten die voor hen op het conservatorium les volgende, maar ze gaan er helaas zelden op in.  Er zijn trouwens wel bepaalde bands die erin slagen om een jonger publiek aan te trekken binnen de scene. Maar doorgaans lukt het dus  moeizaam. Om een voorbeeld te geven. Op BRAND festival stond Bram De Looze in de coulissen zeer geïnteresseerd  naar mijn optreden te kijken en dat deed me deugd. Zulke dingen zouden dus meer moeten gebeuren.

Zijn er na al die jaren nog doelen en ambities naar de toekomst toe?
Dat is een beetje een vervolg op de vraag van daarjuist. Ik heb veel mooie dingen mogen doen in het buitenland en zou het dus zeker  leuk vinden om dat terug te mogen doen , met dit programma is het heel moeilijker, omdat ik zoveel percussiemateriaal gebruik, wat dan weer  een obstakel is voor transport, enz....Het probleem is ook dat de festivals op veilig spelen, eerst vol zitten en dan zullen we wel zien, ze durven geen risico meer nemen als ze iemand boeken. Een wisselwerking binnen de Europese jazz, waarbij bands uit andere landen ook hier kunnen spelen, het zou fantastisch zijn. Maar in de praktijk is dit in de  tijden waarin we nu leven een moeilijk piste.

Pics homepag @Jassepoes

Bedankt voor dit fijne gesprek,  en veel succes in het nieuwe jaar. Hopelijk tot binnenkort…

Katteman - Bert De Rijcke - Waarom ik blijf volhouden? Muziek is voor mijn een roeping en een gave die ik blijf ontwikkelen ...

Bert De Rijcke is een artiest, componist en elektronische kunstenaar die van vele markten thuis is. De man brengt , door de verschillende projecten via zijn eigen label 'Vintage Underground Label' uiteenlopend plaatwerk uit, meestal via kanalen als spotify en bandcamp. Daardoor blijft hij vaak verborgen voor de grote massa, maar niet voor ons. De recente jaren hebben we meermaals aandacht besteed aan zijn releases.
Naar aanleiding van zijn laatste release ‘Busstop’ https://vintageundergroundlabel.bandcamp.com/album/busstop hadden we een fijn gesprek met Bert.
We polsten ook naar de verdere plannen, doelstelling en ambities …

Ons laatste interview was in 2016, toen onder het pseudoniem ‘The Fox is My Friend’. Ondertussen heb je niet alleen ontelbare andere namen gehad, maar ook verschillende releases… Hoe is alles verlopen ondertussen?
The Fox is My Friend was maar één jaar 2016 met enorm veel albums en begin 2017 nog een
afsluitend album Zen Monkey (s/t), en daarna is Katteman dan geboren, en die is ook
gebleven eigenlijk. Met The Fox is my Friend was ik aan het freestylen improviseren, leren en zien welke richting ik wilde uitgaan, had veel ideeën en dat ging meer naar het melodieuze en eclectische kant. Enorm veel experimenteren met samples, en daar dan eindeloos mee prutsen en allerlei klanken links en rechts toveren en gebruiken … The Fox Is My Friend is wel een bepaalde vaste set geweest met geluidjes, inspiratie die boven kwam door iets te horen en daar dan bewust iets mee te doen of te veranderen, allemaal op een laptop met Linux Ubuntu, intussen is dat ableton geworden, maar ik gebruik nog vaak Ubuntu Software evengoed. Ik wil ook even deze kanttekening maken, ik ben wel veel releases blijven doen, maar sommige dingen zijn gewoon remixen van andere tracks en structuren daarin, of soms een uren lang vervolg van producen en mixen. En inderdaad met ‘Zen Monkey’ ben ik wat meer naar de jazzy kant uitgegaan. Ik ben altijd wat blijven evolueren in alles wat ik doe. Ook met deze nieuwe release ‘Busstop’ probeer ik andere dingen uit. Meer de essentie, rustiger, minimaler, ingetogen, meer mature stijl

In het verleden experimenteerde je ook met jazz, vond ik wel iets hebben, deze keer dus niet.. weet zelfs niet welke ‘stijl’ ik er moet op kleven, hoe zou je het zelf omschrijven?
Jazz is natuurlijk ruim, ik heb in die periode wel liggen improviseren met klanken en bepaalde noten en composities, maar altijd zeer intuïtief, ik heb ook geen echte scholing genoten dus alles is puur op eigen gevoel en talent ontwikkeld , misschien dat veel mensen daar wel een soort ‘jazz’ in horen, er zijn wel raakpunten, maar ik blijf bescheiden …nummers waarbij ik extreem ging experimenteren en alle kanten uitging. Ook dat is soort jazz…

Je laatste release ‘Busstop’ zit in een zweem van lichte duisternis , een zweem van mysterie. Waar komt je inspiratie voor deze vandaan? De hoes toont een tipje van de sluier, als je zo in de avond alleen in een bushokje zit te wachten, op die koude banken op de bus, hoor je geluiden en begint je fantasie op hol te slaan. Dat keert zelfs terug in de songs, een bewuste manier van werken?
Het keert terug naar de muziek die ik graag hoor eigenlijk. Tot 2007/2008 was ik meer bezig met Hardcore, Punk en ook nog wat met wat ik deed bij Sinners en persoonlijk en thuis, toch op zoek naar mijn muzikale horizonten te verbreden. Terwijl ik vaak met allerlei dagelijkse beslommeringen bezig was en luister ik constant naar muziek en liet me daardoor inspireren. Ik was dus in die tijd muziek op een heel andere manier aan het beleven en wilde dat ook maken eigenlijk. Dus ook dat donker en duister heb ik wel ergens opgepikt. Die laatste release ‘Bustop’ heb ik me daardoor laten inspireren, alles een beetje afgevlakt als het ware en er bewust een zweem van mysterie in willen verstoppen. Wat releases betreft doe ik het eigenlijk wat rustiger aan. Met deze ‘Busstop’ wou ik nog even mijn laatste inspiratie op schijf zetten als het ware.

Het dreigende is een beetje een rode draad, soms heel subtiel, dan weer hel duidelijk. Zit er een soort verhaal achter eigenlijk? Is dat een reactie op die donkere coronatijden? Of hoe moet ik dit zien?
Ik heb me zeker niet laten inspireren door die corona periode. Die coronaperiode was inderdaad een zeer rare periode, ik moet wel toegeven die plaat Tekno Bluezers samen met Kloot Per W is wel midden in de tijd van Corona gemaakt, en daar zijn wel degelijk verwijzingen naar, maar verder heb ik nooit aan Corona zoveel aandacht geschonken.

Wat me ook opvalt, vorige releases heb je ook op cd uitgebracht, deze niet?
Het is ook niet meer interessant en heel duur zo een cd uitbrengen, ik moet toegeven alle vorige cd’s; zijn uitverkocht maar er is meer vraag naar vinyl en dat is nog duurder. Om dat te doen moet je echt met een management en zo beginnen werken, met promotie, merchandiser en alles erop en eraan. Daar heb ik geen ambitie voor om me daar mee bezig te houden. ik blijf liever klein en dus liever digitaal. Trouwens mensen kopen nog weinig cd’s. Streaming is gewoon de nieuwe manier van muziekbeleving geworden, die evolutie kun je niet tegen houden. als artiest verdien je daar helaas niets aan, dat is het jammere daaraan. Je kunt gewoon met je computer en een minimum aan materiaal die ik hier in de woonkamer heb staan, muziek maken. Ik heb dus wel een periode me
ermee bezig gehouden met die cd’s aan mensen geven en zo, maar om dat echt aan de man te brengen moet je een heel markenting systeem op poten zetten; daar heb ik dus niet zoveel drang naar.

De muziekwereld is veranderd, bands als Rolling Stones en zo die twintig, dertig of meer jaren meedraaien. Dat is voorbij, alles gaat zo snel tegenwoordig, (ofwel worden we oud haha) maar is die streaming en hoe de jeugd op tik-tok of zo hun muziek beluistert dan niet de doodsteek van de muziek business denk je?
Nee muziek zal altijd blijven bestaan, de muziekbeleving , vooral bij de jeugd , verandert gewoon. Zoals alles evolueert, luistert de jeugd nu via tik-tok en zo naar korte samples en songs die hen prikkelen, daaruit kan ook iets groeien. Daar springen die commerciële zenders dan weer op, en daaruit kan iets ontstaan. En ook iets moois groeien, maar die soort bands of artiesten zijn volgend jaar wellicht al vergeten. Dus nee, de manier waarop mensen muziek beleven verandert gewoon. Toch even een kanttekening wat Tik-Tok betreft, dat is allemaal heel fake , heel gemaakt en niet echt, het meeste wat op TikTok staat, vind ik maar raar en geforceerd, maar ja een leuk hitje en het wordt dus wel opgepikt. Je kunt er gewoon niet aan voorbij, het is wat het is. We zijn gewoon een andere generatie, nu word je al geboekt als je een single uithebt , toen moest je als band al daadwerkelijk jezelf bewijzen met albums uitbrengen en zo..

Het viel me zelf ook op dat de jeugd op zoek is naar voortdurende prikkeling, ik heb een 400 tal bands gezien dit jaar, en ook wel enkele Hardcore, waar de jeugd wel op afkomt omdat het korte nummers zijn die ergens prikkelen... die prikkeling geef jij ook vind ik, ik weet dat het je ambitie niet is, maar je zou hiermee toch in een jeugdhuis of zo kunnen staan
Moest de vraag zijn daarnaar? Zou ik het zeker overwegen. Ik heb in het verleden ook wel
organisatoren aangesproken, maar daar werd nooit echt gevolg aan gegeven Er was, nooit een vraag naar. Als die vraag toch moest komen, zou ik dat zeker overwegen. Maar de mensen moeten er wat op vallen. Het is beetje raar, want mijn nummers worden wereldwijd wel opgepikt. Maar het Belgische wereldje is klein.

Speelt het feit dat je Belg bent dan in je nadeel?
Moest ik iets kunnen doen omringd met andere muzikanten erbij zou dat wellicht beter lukken, maar  op mijn eentje met enkel mijn muziek als producer, het kan maar is moeilijk omdat er op dat vlak een overaanbod is en inderdaad België te klein is. Op dat vlak speelt dat inderdaad wat in mijn nadeel, maar ik lig er ook niet echt wakker van.

Er zijn dus nog steeds geen plannen om dit werk live te gaan voorstellen? Voldoende
alternatieve festivals voor elektronische muziek, of concertzalen die dit aanbieden (Het Bos in Antwerpen of Kraak festival bijvoorbeeld)
Voor de ‘fun’ heb ik het wel eens gedaan, maar dat café is ondertussen verkocht en de nieuwe eigenaars doen zulke dingen liever niet meer. Ofwel moet je al heel ver gaan, of lokaal voor bedrijfsfeestjes covers gaan spelen of jeugdhuizen of zo. ik zou wel terug bas en gitaar willen spelen, en met andere muzikanten iets doen, dat zou eventueel wel een optie zijn. In samenspraak met werk als producer, en zo een hele set uitwerken, would be nice

Je houdt vast aan bandcamp als medium . Wat maakt Bandcamp zo bijzonder, de voor en nadelen? En wat is dan het verschil tussen bandcamp en Spotify naar jou mening?
Labels die op bandcamp zitten verkopen hun cd’s/MP3s langs die weg, en ook wel T-shirts en zo, ook voor vinyl is bandcamp is ook interessant … Op Spotify is het meer streaming, maar je kunt er ook merchandise kopen.

Ik vergelijk je graag met mijn idool David Bowie, je bent een ware kameleon van de
Elektronische muziek, ik dring een beetje aan, maar waarom toch niet er meer mee doen dan enkele dingen uitbrengen op Bandcamp?
Ik heb dat daarnet al aangehaald, België is klein ... Terwijl ik ooit Engelse labels aansprak die zeker interesse hadden, maar louter Engels of Britse artiesten aannamen ... Dus ja, de muziek is prima en we zouden daar zeker iets meekunnen doen, maar in België hebben, we dat niet, zo dat soort labels of niches. Of toch niet voor wat ik doe. Er is ook een soort overaanbod waardoor het moeilijk is om boven dat maaiveld uit te steken. En ja de mainstream Media, zal mij niet snel oppikken, althans niet met Katteman, maar dat is niet erg, dat is logisch.

Ondanks dat je de kans niet krijgt om ermee buiten te komen, en ook al stoort je dat niet, krijg ik – en dat bedoel ik niet slecht – het gevoel dat je daardoor wat ter plaatse blijft trappelen toch? Is dat niet frustrerend? Of wat is de insteek om dit toch te blijven doen?
Muziek is voor mij een roeping en een gave. Ik sta ermee op en ga ermee slapen, dat is de
voornaamste insteek om te blijven verder doen. het is een passie. En dat is de voornaamste insteek om te blijven verder doen. Ik heb ook geen TV of zo, ik ben voortdurend met mijn muziek bezig.

Terug even over ‘Busstop’. Wat me ook opvalt is het filmische; ook in releases in het verleden valt dat op, zijn er nooit plannen geweest om daar iets mee te doen in die richting?
Plannen en ideeën genoeg, dus als die muziek wordt gebruikt voor films en dergelijke? Prima

En uw plannen naar de toekomst toe. Na deze schijf, wat is het volgende plan? En welke
richting zal het deze keer uitgaan?
Ik ben tegenwoordig wat meer met mijn basgitaar bezig en zet wat takes links en rechts op tape. Ik blijft ook zoeken naar inspiratie, en zie wel wat er dan op me afkomt. Dus echt ‘plannen’ doe ik niet.

Zijn er nog verdere ambities of doelstellingen? Of is het gewoon verder doen?
Ik kijk bewust niet te ver vooruit, ik blijf gewoon bezig en zie wel wat ik op mijn pad tegen kom. Ik heb zeker ambities, dat is het niet. Maar het moet groeien, eens ik met andere muzikanten in sessies zou kunnen beginnen, dan zou dat wel lukken. Maar is dat binnen vijf jaar, dan is dat ook goed. Maar ik wil daar gerust dus meer mee doen met enkele gastmuzikanten erbij, why not?

Bedankt voor het fijne gesprek, voeg er gerust enkele links aan toe

https://vintageundergroundlabel.bandcamp.com/
https://open.spotify.com/artist/0WnmOrP4mZ2ZYKGL7Fixxc?si=vx_hcSiWRGS3JD4f_FuyZA&nd=1&dlsi=32ab0a4384024f82
https://open.spotify.com/artist/5uM34pGHuPpF7IgUH5cA4x?si=A03zY0A4SYq1kYC_Dx-mMA&nd=1&dlsi=f4210f2e3eda400d
https://open.spotify.com/artist/5q1NJ5C1DzCtaF2LCZ9N5L?si=gWOQvvytRKeFrenBZFyYVw&nd=1&dlsi=b7b11931ffc84ea8
https://open.spotify.com/artist/3uCjIdTIUFvrYi4gDnd0K9?si=fFl0MxRaS5-XV9monJl-Gg&nd=1&dlsi=19b561e93f5f4fb0

 Drums’n’Guns - We waren op zoek naar de klank die het meest aanleunt bij wat we live doen, en daar zijn we met deze EP, voor het eerst compleet in geslaagd

Drums'n'Guns ontstond in 2012 uit de as van stonerband Mogul. Na het uitbrengen van een demo en enorm veel geslaagde optredens heeft de band voldoende zijn stempel gedrukt op de stoner/post punk en brengt in 2016 zijn debuut op de markt: 'Ianna'. Net door de diversiteit van invloeden blijkt hieruit dat we deze band tekort doen door hen in het hoekje stoner of postpunk te duwen. Dat de band buiten zijn comfortzone durft  te treden was toen reeds de reden waarom wij vielen voor dat debuut en deze klasseband.
Net toen corona uitbrak  kwam  er met 'Hail Hail' eindelijk een nieuwe plaat in de winkel. En toen werd het even stil, tot nu.  Met ‘If You Can’ laat Drums’n’ Guns terug van zich horen, de schijf kwam nu in december op de digitale markt, wij hadden die dag een interview met Sam Dufoor, vroegen ons af waarom zo een band als Drums’n’Guns nog niet is doorgebroken naar een ruim publiek. We polsten ook naar de ambities en de toekomstplannen en ambities.

Je staat ondertussen al vijftien jaar op het podium, dat is toch al heel wat … Misschien een kleine terugblik? De hoogte- en dieptepunten?
Eigenlijk bestaan we al meer dan twintig jaar, want voordien speelden we onder de naam Mogul (2001 – 2012). De band Drums’n’Guns is actief sinds 2012. Bij Mogul kregen ik en de andere bandleden het gevoel een beetje vast te zitten in die stoner riffs. Er kwamen geen frisse ideeën meer en het werd moeilijk om de band te verkopen. Gitarist Jan had een hoop nieuwe nummers liggen waarmee we toen niets konden doen. Daarom zijn we met Drums’n’Guns een andere richting uit gegaan.

Ik volg jullie al sinds dat prille begin, en heb jullie ook zien evolueren, maar de grote doorbraak naar een zeer ruim publiek is er helaas niet gekomen, wat is er ‘mis’ gegaan of was dat niet de ambitie?
Dat is een moeilijke vraag. Als wij muziek schrijven, doen we dat in de eerste plaats omdat we het zelf tof vinden en graag horen. We zouden een coverband kunnen worden, om zo een groter publiek te bereiken, maar dat is ons ding niet. We brengen liever onze eigen nummers. Als we muziek maken is dat inderdaad naar een zo ruim mogelijk publiek toe. Wij komen vanzelf uit bij een redelijk toegankelijke sound. Het is altijd recht-toe-recht aan rock’n’ roll wat wij doen. Soms met een stoner riff en nu (op ‘If You Can’) eerder (post)punk. Dat is de manier waarop we altijd hebben gewerkt. Ook in de teksten probeer ik het zo simpel en toegankelijk mogelijk te houden om een zo ruim mogelijk publiek te kunnen aanspreken.

Heeft het feit dat jullie een Belgische band zijn niet in jullie nadeel gespeeld voor die doorgroei naar de top of zie ik dat verkeerd?
In het promoten van Drums ‘n’Guns wordt heel wat energie gestoken. Ook AB, StuBru, Radio Willy en Pukkelpop krijgen onze muziek doorgestuurd en heel het club circuit wordt aangeschreven. We moeten het ‘gemis aan kansen’ wel wat met een korrel zout nemen want ik stond ooit op Leffinge Leuren (met oa John Cale) en wij speelden oa in De Zwerver Leffinge, verschillende keren in 4AD Diksmuide, Cactusclub Brugge, Charlatan Gent en Rijversfestival Lievegem,…dat is toch ook niet niks.  Maar wij worden blijkbaar niet door het hele circuit opgepikt. Waarom, daar hebben we het raden naar. Als je niet voluit aan de bak komt bij de grote organisatoren, moet je je blijven focussen op de kleinere zalen waar ik zeker nooit mijn neus voor heb opgehaald. Ik ga zelf nog regelmatig naar optredens, dus ik zie heel wat Belgische bands. Soms stel ik me dan ook de vraag of die nu zoveel beter zijn dan wat wij doen (omdat zij wel die grotere podia krijgen).  Ik heb daar geen pasklaar antwoord voor.  

In de corona periode brachten jullie met ‘Hail Hail’ toch een grensverleggende plaat uit, die heel wat bijval kreeg. Zou het zonder die corona niet de doorbraak kunnen zijn geweest? Is het een gemiste kans? Of zie ik dat verkeerd
Je moet het misschien allemaal wat relativeren.  Ik ben intussen ook al vijftig en sta sinds mijn 18de op het podium.  Er zijn heel veel nieuwe bands bijgekomen en er is een overaanbod. Veel  van die nieuwe bands zitten ook in het vaarwater van punk en postpunk. Als er kansen zijn om voorprogramma’s voor grotere bands te verzorgen, zoals bij PIL laatst in Kunstencentrum Viernulvier, ging die weg naar The Rats,…  een band die ik niet goed ken. Het is goed dat organisatoren ook kansen geven aan jonge opkomende bands. Iedereen moet zijn kans krijgen. Hebben we onze leeftijd tegen? Dat zal zeker meespelen en juist daarom dat wij iedere kans met beide handen moeten grijpen. Sinds augustus 2023 hebben we acht optredens afgewerkt en staan er al vier op het getouw voor 2024.  Het loopt altijd wel altijd een beetje, maar voor mij mocht het na al die tijd en inspanningen zeker wel iets meer zijn.

Indien die corona periode er niet geweest was, zou dat ‘iets meer’ er dan wel geweest zijn denk je?
Dat is misschien wel zo. Op de dag van de lockdown was onze plaat ‘Hail Hail’ klaar. De hele wereld lag stil, maar de reviews en vermeldingen die we voor ‘Hail Hail’ kregen waren overweldigend en dat maakte toch nog iets goed.  Helaas toen de podia weer open gingen, werden wij compleet genegeerd en overruled door bands die meer recent een album hadden uitgebracht, optredens moesten inhalen of gewoon groter waren dan Drums‘n’Guns. Streaming tijdens die coronaperiode daar hadden wij eerlijk gezegd geen zin in.

Ik heb in die periode toch 73 streaming gedaan, en erdoor bands ontdekt die ik anders ook wel had leren kennen, maar nu toch iets sneller… Denk je niet dat daar wel mogelijkheden hadden gezeten? Of een gemiste kans?
Misschien wel, wij stonden maar wat te kijken op de dozen vinyl die we niet konden verkopen. Het was gewoon geen leuke periode.  Sommigen in de groep hadden schrik van het virus wat repeteren met full band moeilijk maakte. En toen we na veel zoeken, tussen 2 coronagolven door, toch wat shows te pakken hadden, kreeg ik zelf corona en moest alles weer worden geannuleerd. Dan zakt de moed wat in je schoenen. Maar om concreet op bovenstaande vraag te antwoorden: niemand van Drums ‘n’Guns zag het echt zitten om samen te komen voor een streaming concert, niemand zag daar het plezier of de meerwaarde van in. Langs de andere kant hebben we toen wel ‘en petit comité’ veel muziek gemaakt en opgenomen.  Onze nieuwe EP ‘If You Can’ is toen eigenlijk ontstaan en wij hebben zelfs nog een full album klaar liggen met ideeën uit die periode. Toen  het corona monster eindelijk was bedwongen en alles weer op gang kwam, werd onze gitarist aangereden.  Hij heeft een half jaar gerevalideerd. Daarna ben ik zelf met spoed opgenomen met daaropvolgend 2 maanden revalidatie. Na corona was ook 2022 voor ons uiteindelijk een verloren jaar.

Uiteraard gaat dit interview over de EP die nu uitkomt, op basis van de single “Gloria” hoor ik vooral een terugkeer naar de gitaarmuziek die de laatste tijd zo goed scoort , is dat een uitlaatklep geweest na die periode dan? Of is dat wat ver gezocht?
Onze drummer Bert, basgitarist Marjo en gitarist Win zijn zonder Jan en mij aan die EP begonnen. Begin dit jaar hebben Jan en ik dan de 2^de gitaar en zang erop gezet. Vroeger trokken we naar een externe mixer voor het eindproduct, maar deze keer hebben we zelf alles gedaan, zoals wij wilden dat de plaat zou klinken. We hebben geëxperimenteerd met snellere tempo’s en klankopnames die het meest aanleunen bij wat we live doen.   En daar zijn we voor het eerst zeer goed in geslaagd, dankzij het technisch vernuft van bassist Marjo De Keukelaere.

Dat gevoel had ik ook hij het beluisteren van de EP. Maar ik had ook een gevoel van ‘we want more’, waarom een EP en geen full album?
De reden dat het uiteindelijk een EP is geworden had te maken met het feit dat Jan en ik niets konden doen en de andere bandleden wel. De afgewerkte live tracks van 5 nummers stonden klaar en de rest van de band kon er gewoon over spelen Na de corona LP ‘Hail Hail’ hadden we dringend iets nieuw nodig om ons te profileren. Deze EP met vijf nummers was een haalbare kaart en meteen ook de beste optie.

Uiteraard! Maar is het de bedoeling om naar de toekomst toe wel een full album uit te brengen dan?
Jan en ik zijn fan van snel nummers maken en snel uitbrengen en zijn zoekende hoe dat dan het efficiëntst kan. Wij repteren maar één keer in de week en hebben slechts drie uur om aan nummers te werken en onze set te onderhouden. Wij zijn geen professionals en hebben ook nog allemaal een full time job naast onze hobby. Dat maakt het allemaal niet zo evident om snel te werken.  Dat we zelf onze promo doen, optredens zoeken en werk steken in artwork en clips en daarenboven zelf opnemen en afmixen helpt ook al niet. Gewoon verder bouwen en werken zoals we bezig zijn, we hebben nog een hoop goeie nummers liggen, dat komt wel goed.

Je zegt ‘we zijn geen professionals’ maar ik ken professionele groepen die 10 keer minder goed zijn dan jullie …
Je moet het zo bekijken: als de massa niet wil meegaan in ons verhaal, moeten we een manier vinden om daarmee om te gaan. Wij moeten ons concentreren op wat wel lukt, anders word je depressief. Je moet het dus allemaal een beetje relativeren. Wat wij ondertussen ook gewoon doen. Ik heb in jeugdhuizen gewerkt met een piep jonge Bert Ostyn (Absynthe Minded) en later ook met Wolf Vanwymeersch (The Van Jets) en zij braken allemaal door en wij niet.  Als je daar te lang over gaat nadenken, stopt het.  Je kan daar niet blijven bij stilstaan en soms wringt dat nog hoor,…maar wij doen voort met de mensen die wel in ons geloven en wij trekken ons daaraan op.

Begrijpelijk. Wat zijn de verdere plannen voor 2024, een full album? Buitenlandse tour?
De nummers van ‘If You Can’ hebben we nog niet zo zot veel live kunnen spelen, dus dat komt de komende tijd in onze set aan bod. En wij gaan nu proberen zoveel mogelijk live shows te boeken voor 2024. Ondertussen gaan we nieuwe nummers blijven maken voor een volgende opname. Al stelt zich de vraag of we die nu nog enkel digitaal uitbrengen of fysiek releasen. Laat ons eerlijk zijn, cd’s wie koopt dat nog? Vinyl is redelijk duur en niet iedereen heeft een platenspeler. Dus is digitaal uitbrengen bijna het enige medium om een zo breed mogelijk publiek aan te spreken. En ook dat werkt niet altijd zoals we het zelf zouden willen.  Zo werd ‘Oceans split In Two’ (Hail Hail) opgepikt in verschillende playlisten op Spotify maar laat dezelfde streamingsdienst onze nieuwe singles (Gloria/Unless) links liggen.

Ik ken nog artiesten die dat doen, maar die doen geen live optredens en jullie dus wel. Ik vroeg me dus af, heeft jullie publiek geen honger en nood aan een cd of vinyl?
Zelf ben ik altijd zeer blij met een fysiek album want dat kan je vastpakken en koesteren en daar is bovendien een heel artistiek werk aan voorafgegaan.  Maar ik heb niet het idee dat er hier veel verzamelaars rondlopen die iedere worp van Drums‘n’Guns in hun verzamelkast willen. Anderen in de groep vinden dan weer dat het fysiek aankopen van muziek iets uit het verleden is.

Waarom dan niet uitbrengen op Bandcamp i.p.v. Spotify, die toch meer mogelijkheden biedt om ook digitaal die plaat aan te kopen?
Zelf ken ik enkel (betalend) Spotify en er wordt werk gemaakt van Bandcamp (is inmiddels geregeld). Ikzelf koop enkel fysieke albums en nooit digitaal.

Naast ‘plannen maken’, wat zijn na al die jaren de ambities en doelstellingen die je voor ogen hebt? Wat zou je toch absoluut willen bereiken met Drums’n’Guns?
We hebben al een paar mooie festivals gedaan, En een festivalaffiche openen, daar zijn wij inmiddels in getraind.  Het is zeker onze ambitie om dat in 2024 verder te zetten. We zijn blij met iedere speelkans en draaien nog steeds mee. Content ook dat ik op mijn leeftijd nog nieuwe muziek mag uitbrengen. Als dat nog even kan blijven duren, en misschien nog allemaal ietsjes meer, dan ben ik best tevreden.

Pics homepag @Johan Vanparys

Bedankt voor dit fijne gesprek, wens je nog iets toe te voegen, doe gerust…

Drums’n’Guns live?
- 02 februari 2024: D'n'G @ JC Kadans Aalter
- 24 februari 2024: D'n'G @ Zappa Scheldewindeke
- 15 maart 2024: D'n'G @ De Frisse Jongen Melle 
- 28 september 2024 D'n'G @ Zeedustra Koksijde

Links
https://open.spotify.com/album/70lfo8rR9UXaQlcLsMtkoE?si=PRTRjBYhRvmQnJmI6VleQw
https://drumsandguns.bandcamp.com/album/if-you-can?fbclid=IwAR2c-qUI75dz970YOIyT2MQHoCx5fwQaa8mIEvFk5LUTcVUs14RWYanoPoc

Clips
https://www.youtube.com/watch?v=7ul7C-eb5KI
https://www.youtube.com/watch?v=jeEpYwADXII

Para Lia - Met de juiste dosis creativiteit kan er zelfs in donkere tijden zoals die Corona-jaren iets moois aan het einde van de tunnel zijn

Para Lia komt oorspronkelijk uit Falkenberg en is een indierockduo, dat nu vanuit Cottbus (bij Berlijn) opereert. Beïnvloed door de ritmes en de tunes van de 90s alt-rock, de synths van '80s darkwave, brengen ze een eigen geluid van melodieuze gitaren en resonerende synths.
 'Gone With The Flow', het tweede album van de band, kwam in 2021 uit, lees hier
Hun nieuwe album 'In Clash With The Zeitgeist' (via het Berlijnse label About Us Records) heeft een energieke punch. Het is nooit te laat een lichtje te laten schijnen in de donkerte. De plaat beantwoordt er aan zonder de kitscherige tour op te gaan … Lees de volledige recensie er even op na hier
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met vocalist en frontman Rene Methner. We polsten ook naar de ambities en de toekomstplannen

Hoe is het met de band de afgelopen jaren (rekening houdend met die coronatijden die we wel hebben gehad denk ik)?
Para Lia is nu een band van zes personen, in de Corona-tijden was het alleen Cindy en ik, een duo en een studioproject. We hadden dus net zoals veel bands last van de onmogelijkheid om live op te treden. In termen van creativiteit was deze donkere periode van grote invloed op de teksten van de nummers van het huidige album 'In Clash With The Zeitgeist' en ook op de muziek van het album. Dus zelfs die donkere tijden leidden tot positieve creativiteit.

‘Gone With The Flow' is uitgebracht in 2021, nog steeds midden de coronatijd. Maakte de corona periode het niet moeilijker om door te breken met dit album?
Voor dit album werkten we samen met de New Yorkse kunstenaar Louis Renzoni, een fantastische schilder. Het ging allemaal over de kunst en de muze en de kunstenaar en de relatie tussen hen allemaal. Het plan was om een tentoonstelling te houden in Berlijn en New York met de schilderijen en de muziek. Dit was natuurlijk niet mogelijk. Dus zochten we naar een andere manier om dit project te realiseren. Het resultaat was een online galerie, een 3D tentoonstellingsruimte waar je rond kunt lopen en kunt genieten van de schilderijen en de muziek. En deze leeft nog steeds - je kunt hem hier bezoeken: https://www.sophisticatedape.com/gone-with-the-flow-exhibition/ Dus nogmaals, met de juiste dosis creativiteit kan er zelfs in donkere tijden zoals die Corona-jaren iets moois, goeds aan het einde van de tunnel zijn.

Dit jaar verscheen er een nieuw album 'In clash with the zeitgeist', een prachtig melancholisch juweeltje; wat waren de algemene reacties?
Bedankt dat je dat zegt. We hebben inderdaad veel leuke feedback gekregen op het album. De mensen lijken het mooi te vinden. 

'In Clash With The Zeitgeist' (via het Berlijnse label About Us Records) klinkt energiek. Het is nooit te laat om een licht in de duisternis te laten schijnen. Het album speelt er op in zonder de kitscherige toer op te gaan... Is dat een bewuste weg die je volgt? Een soort manier om je persoonlijke emoties uit te drukken? Of hoe moet ik dit zien?
Het licht dat schijnt in de duisternis is een gedachte die erg aanwezig was in de tijd dat de nummers groeiden. Er staan veel 'don't let you down's op het album - de tijden waren donkerder en de liedjes waren - vergeleken met de Para Lia liedjes van de jaren daarvoor - veel helderder. Als een venster naar de tijd waarin het leven weer 'normaal' zal zijn voor ons allemaal. De liedjes, zelfs de melancholische zoals “Yellow Rose” vieren de schoonheid van het leven.

Je verwijst weer bewust naar de jaren 80 en 90 (ik hoor veel The Cure, mijn favoriete band naast Bowie en Roxy Music), is dat een bewuste keuze?
De late jaren 80 en de vroege jaren 90 waren mijn muzikale 'ontwaken' en een grote invloed voor mij als muzikant. Dus voor mij als songwriter is het gewoon een deel van mijn muzikale DNA en niets wat ik zou kunnen of willen verbergen.

Wat maakt jullie origineel, denk je?
Oh, we zijn zeker gewoon een 'gezicht in de menigte'. Maar sommige muziekblogs schreven dat je veel referenties van de laatste decennia kunt horen in de muziek die Para Lia maakt, maar dat je zult merken dat deze muziek uniek klinkt, dat het gewoon Para Lia is. En dit is heel cool.

Het klinkt betoverend met de tweestemmige harmonie tussen Rene Methner (zang, alle instrumenten) en Cindy Methner (zang), jullie vullen elkaar heel goed aan, er hangt magie in de lucht... We kunnen zeggen dat het origineel is binnen de scene; of is dat kortzichtig?
Ik denk dat het een groot geschenk is dat Cindy en ik de interactie tussen onze stemmen op deze manier kunnen gebruiken en dat onze stemmen geschikt zijn voor de muziek die we maken. Ik denk dat veel bands een combinatie van vrouwen- en mannenstemmen hebben, dus het is geen zeldzaamheid. Maar we realiseerden ons al heel vroeg dat Cindys stem precies datgene was wat de muziek van Para Lia 'rond' maakt. In feite was deze ontdekking het begin van Para Lia - Cindys eerste optreden op de microfoon, alleen als test voor de achtergrondzang van een nieuw songidee. En daar was het - deze magie. Voor mij als songwriter heeft een goed nummer altijd een goede melodie - en Cindys stem is de kers op de taart van het arrangement van het nummer. Haar stem maakt dus al deel uit van het begin van elk songwritingproces. 

We leven in een digitaal tijdperk, Spotify, YouTube en sociale media floreren ook; denk je dat het nog steeds interessant is om een album uit te brengen? En waarom?
Vanuit economisch oogpunt is het stom om een album uit te brengen, zelfs op cd of vinyl. Dat is nog duurder in het productieproces. De muziekluisteraars van tegenwoordig zijn vaak gewend om te consumeren - alles lijkt gratis beschikbaar te zijn - en dit is natuurlijk dodelijk voor indie muzikanten, die veel energie maar ook geld in hun werk steken. Vanuit het oogpunt van de artiest is een album als 'In Clash With The Zeitgeist' logisch .Er is een rode lijn die het album tot een eenheid maakt. En vanuit het visuele aspect maakt het prachtige artwork ook deel uit van de eenheid .Het is gemaakt door de Griekse artieste Georgia Moschogianni - en je vindt in de vinyl editie een groot boekje dat elk nummer illustreert. Dus visueel en muzikaal - het album nodigt je uit voor een reis met een geweldige flow.

Je werkt ook samen met Shameless promotion PR, in hoeverre heeft dit deuren geopend?
Shauna van Shameless PR is een fantastisch persoon en wat ze doet is top. Ze verspreidt het woord in de onafhankelijke scene en ze is in staat om veel deuren te openen naar indiemuziekblogs en radio's om mensen naar je muziek te laten luisteren.

Kunnen we stellen dat 2023 een succesvol jaar was? Hoe succesvol of kan het nog beter?
Naast de albumrelease - wat natuurlijk een mijlpaal is - is 2023 voor ons het jaar van de metamorfose - omdat we in januari zijn begonnen met het vormen van een band van zes personen. En dit is wat Para Lia nu is - een band die live optredens kan spelen. Het is een groot succes om in korte tijd zo'n eenheid te vormen en te zien hoe deze van week tot week sterker en beter wordt.

Zijn er plannen voor 2024 (misschien om in België op te treden)? Vertel eens. Naast het plannen, wat zijn de verdere ambities en is er ook een soort doel dat jullie voor ogen hebben (anders dan de wereld veroveren, want dat is wat iedereen eigenlijk wil)?
Op dit moment maken we plannen om in 2024 een aantal concerten te spelen in Duitsland ... en misschien ook een aantal buiten Duitsland? We zijn een band waarvan alle jongens een vaste baan hebben - dus het is ambitieus om allemaal onder één paraplu te komen en data te vinden waarop we kunnen toeren en spelen. Ons plan is om te beginnen met een showcase begin 2024 in Berlijn.

Wat is de volgende stap na deze release?
Para Lia was en is en blijft melodieuze gitaar gedreven indierock. Maar naarmate de band groeide van 2 naar 6, groeide ook de inbreng en dat is zeker te horen als het gaat om opnamesessies met de band.

Post-punk is een genre dat het goed doet, sommige bands treden op in grote zalen of doen grote festivals aan, is dat ook jullie ambitie? Of heb je liever een carrière binnen het clubcircuit? Wat heeft je voorkeur?
Para Lia begint in kleine clubs te spelen en misschien verschijnen we op wat kleinere festivals. We zullen zien waar het toe leidt en hoe het voelt.

Pics homepag @Clemens Schiesko

Bedankt voor dit leuke interview, willen jullie nog iets toevoegen? Hopelijk zien we jullie snel op het podium in België...
We zouden graag een keer naar België komen! Hartelijk dank voor de uitnodiging op Musiczine en hou je haaks.

Abstract INC - Machiel Heremans - Mijn ambitie is om een verhaallijn te hebben, niet enkel bij de songs apart, maar ook dat de complete plaat een verhaal vormt

We leerden de formatie Abstract INC kennen midden de corona periode, tijdens een van de vele streaming optredens die we toen volgden, namelijk hun optreden op Leuven Jazz 2021 “Ze treden buiten hun comfortzone en balanceren tussen intimiteit, aanstekelijkheid en furieuze uithalen. We houden hen best in het oog in het genre …” schreven we.  Lees hier

Het jaar voordien had de band rond gitarist Machiel Heremans net een EP uit. Abstract INC is niet stil blijven zitten en heeft die corona periode goed doorstaan en stelt nu zijn full album ‘Goodbye Big Idea’ voor.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Machiel. We keerden ook terug in de tijd, maar checken ook de toekomst en de ambities van de band alsook andere projecten waar Machiel mee bezig is.

Machiel ons laatste interview was in 2020 naar aanleiding van jullie eerste EP, we zijn drie jaar verder, hoe gaat het ondertussen met jullie?
Het contrast is groot met ons vorige interview, want toen hadden we midden in die corona periode inderdaad net een EP uit en hadden net een streaming gedaan. We zijn ondertussen gewoon blijven verder bouwen, en de plaat die er nu ligt is een beetje het resultaat van die evolutie die we hebben doorgemaakt doorheen die drie jaar. We blijven elkaar steeds beter vinden in onze muziek, en we blijven nog steeds groeien. Ik voel als componist en bandleider dat het niet stilstaat, dat is dus zeker een positieve evolutie die nu aan de gang is.

Sommige bands hebben het tijdens die corona periode opgegeven, maar jullie zijn blijven doorgaan, wat heeft jullie recht gehouden denk je? Of was die tijd een soort inspiratie?
Het is een beetje dubbel eigenlijk. Als muzikant, los van de bands waar we in speelden, was dit uiteraard geen gemakkelijke periode. Het was gelukkig maar tijdelijk, maar we hadden dus die EP midden in die corona periode uitgebracht. Ik had  soms toch het gevoel dat moest dat niet zo zijn geweest zijn, we er wellicht meer hadden uitgehaald dan nu het geval was. Doordat we misschien meer live hadden kunnen spelen, was het wellicht allemaal veel sneller gegaan. Langs de andere kant, die livestream in Leuven Jazz was een uitgelezen kans om ons alsnog te tonen aan een thuispubliek. En daar is toch ook wat moois uitgekomen.
En ook, we hebben daardoor mooi videomateriaal op de kop kunnen tikken.

Dankzij die streaming leerde ik jullie echt kennen, en is het wel in stroomversnelling gegaan, ik denk dat je door die streaming wellicht ook fans hebt kunnen aanspreken die je anders moeilijker had kunnen bereiken? Of is dat kort door de bocht?
Dat klopt zeker. Door het hele streaming gebeuren werd het mogelijk om letterlijk met een concert de huiskamer binnen te komen. Daarvoor was dit gegeven van concert video's vrij onbekend.
En het heeft ons als band natuurlijk ook doen nadenken over hoe we dat medium kunnen benutten en naar onze hand zetten. Daar kwam onze live-video ‘Groefje’ uit voort.

Uiteraard gaat dit interview over jullie full album ‘Goodbye Big Idea’, heeft die titel een bepaalde betekenis? Want je bent een vat vol ideeën zo blijkt uit die plaat…
Het is meer de contractie die in de titel zit. ‘Goodbye Big Idea’ is om de complexiteit van het leven uit te beelden; ik vergelijk het een beetje met de eindejaarsperiode, waar mensen plots een massa ideeën hebben wat ze het volgend jaar met hun leven gaan doen. dingen zoals stoppen met roken, drie keer in de week naar de fitness en die dingen. .. maar uiteindelijk komt daar vaak niets van in huis. Allemaal grote plannen, maar eigenlijk gaat het al mis als je te grote plannen maakt.  En eigenlijk heb je meer kans op succes als je het wat minder groots aanpakt in het leven.
Die tegenstellingen komen vaak terug in de titels, ik speel daar graag mee. ‘Algae Rhythm’ is bijvoorbeeld een woordspeling op algoritme en bijgevolg sociale media, waar zowel goede als slechte kanten aan zijn. Een goede kant is bijvoorbeeld de bereikbaarheid van je muziek, dat verbeterd is door die sociale media. Die contradicties daar draait het om in die song, maar is ook een rode draad doorheen de plaat.

Ik wil toch even terugkomen op sociale media, en trek de lijn even door. Het is een vraag die ik iedereen stel, maar je zet je muziek op Spotify of brengt een YouTube filmpje uit om je muziek te promoten, waarom dan nog een hard disc uitbrengen eigenlijk?
Dat is een goede vraag, voor mij is het uitbrengen van een plaat nog steeds een heel belangrijke mijlpaal voor een band of componist. Omdat het een verzameling vormt van een periode op zich. En dat kun je dus niet via sociale media doen.
Die plaat creëert ook een soort verhaallijn. Zo hebben we bijvoorbeeld in de studio een song opgenomen die niet op de plaat is verschenen. Omdat deze niet in het verhaal van de plaat past. De verzameling van die nummers en het medium zelf is zo interessant.
En ik merk toch dat zoiets fysiek in handen hebben nog steeds belangrijk blijft. Het blijft gewoon een grote meerwaarde voor een band, laat het ons daarbij houden.
En ook, sommige genres zijn wellicht meer op singles gericht en zo, maar dat is bij ons toch niet het geval, voor ons is een album in zijn geheel nog belangrijk..

De muziek is dus zeer divers, bij sommige songs gaat het werkelijk alle kanten uit, maar bij sommige zoals “Coffee with a tiny bit apocalypse please” hangt er een haast dreigend sfeertje in het begin, maar het eindigt zeer positief ,  net zoals bij een Apocalyps waar een deel van de mensheid het niet overleeft een ander deel wel. Wat denk je?
Het is zeer leuk dat het zo overkomt. De coffee is het positieve, en die Apocalyps dan weer het donkere. Het is dus zeker de bedoeling dat het zo overkomt ja. Ik ben daar als componist ook bewust naar op zoek, om een verhaal te vertellen en dat het dan iets visueel naar boven brengt bij mensen spreekt me aan.

Het daarop volgende ‘Telenetwerk’ brengt ons zelfs in een aanstekelijke feeststemming, het valt me op hoe je vaak uitersten opzoekt tussen lichtvoetigheid en een eerder experimenteel donker kantje.  Klopt dit hoe je te werk gaat of groeit zoiets natuurlijk?
Dat is zeer bewust, de tegenstellingen in de songtitels wou ik als componist dan ook bewust uitbeelden. Die tegenstellingen maken het allemaal interessanter en mooier. Maar we moeten wel op dat evenwichtspunt blijven, want als het te veel naar een richting dreigt te kantelen loopt het vaak mis.

Er zit dus duidelijk een verhaallijn in. Maar om even daarop terug te komen, één song staat niet op deze plaat. Paste die niet in het verhaal dan?
Ik was heel blij met de opnamen, het was een goede take.  Maar het was de bedoeling die balans vast te houden binnen de songs, en daar paste die song niet echt in het plaatje.
Het kan de sterkte van de melodie verminderen , als je daar iets aan toevoegt dat er te veel uitspringt. Het is dus de kunst die lijn te blijven aanhouden, en dan moet je soms keuzes maken, en mijn ambitie is om een verhaallijn te hebben, en niet alleen bij elke song apart, maar dat de complete plaat een verhaal vormt. En daar kon ik die song niet echt plaatsen, die sprong er wat te veel uit om te passen binnen dat verhaal. Vandaar. Maar ik had bij de opname ook bewust voor minstens acht nummers gekozen. Om net die vrijheid te hebben om het grotere verhaal te vertellen en indien nodig te kunnen schrappen in het opgenomen materiaal.

De plaat leest inderdaad als een spannend boek met een inleiding en nieuwe wendingen die het verhaal een andere richting stuwen. Wat ik me afvroeg, bestaat niet de ambitie om hier iets mee te doen naar Films of zo?
Die vraag is me nog al gesteld. Dat trekt me dus zeker aan. Maar ik had als bandleider gewoon het gevoel dat we eerst moesten bevestigen. Het visuele aspect is er, en ik hoop zeker dat het eens kan en zal gebeuren dat onze muziek wordt gebruikt voor films, dat is zeker een ambitie...

Zijn er eigenlijk al reacties geweest op de plaat?
Tot nu toe waren de reacties heel positief. Het publiek reageerde, op die concerten die we hebben gedaan, zeker positief. Dus dat ziet er allemaal goed uit.

Het is een plaat die weet te prikkelen, voor sommige mensen kan dat zeer confronterend overkomen. Ikzelf hou daar enorm van ... voor sommige zal dit toch een moeilijk te overbruggen oefening vormen, toch?
Je steekt als muzikant daar veel tijd en energie in, maar je moet je steeds bewust zijn dat niet iedereen ervoor te vinden zal zijn, dat is gewoon zo. Maar we moeten ook iets doen waar we onszelf goed bij voelen, en hopen dat het publiek ons daarin volgt.

“Waar ik naar op zoek ben is dat we een soort van wereld creëren rond de band. En daar sluit ik me als muzikant ook bij aan, veel van mijn voorbeelden hun muziek, hun composities, hun leven, dat is één wereld.” Ik denk dat je met deze plaat er perfect in slaagt. En toch krijg ik ook het gevoel dat je eindpunt (gelukkig) nog niet is bereikt. Er zijn zeker nog groeimogelijkheden? Welke richting zou je graag willen uitgaan, toekomst gericht?
Dat is ook zo, wat we nu hebben gemaakt is een momentopname. Maar er vallen nog zoveel dingen te ontdekken, iedere dag opnieuw word ik wel geprikkeld. Dus inderdaad, dat eindpunt is zeker nog niet bereikt. Er is nog voldoende inspiratie aanwezig, zoveel is zeker.

Wat zijn je verwachtingen met deze plaat, Welk publiek hoop je ermee te bereiken (of ben je daar niet mee bezig)?
De muzikant in mij denkt daar niet direct aan. Maar ik denk dat vooral mensen die houden van het avontuur binnen jazz zich in deze plaat en onze muziek kunnen vinden. Ik hoop dus vooral die avonturiers aan te spreken. Mensen die ervoor open staan, met een open geest. En ook van alle leeftijden natuurlijk. Maar dus vooral de muziekliefhebber met een brede smaak, en die open staat voor vernieuwing en avontuur.

Ik ondervind dat vooral de jongere generatie er van houdt, die willen voortdurend geprikkeld worden en passen dus in dat plaatje. Alleen worden jullie in dat hokje ‘jazz’ geplaatst, maar het jonge publiek kent jazz niet (of amper) …
Het valt me wel op als die jongere dan wel naar jazz luistert dat ze plots vaststellen hoe tof dit wel is. Je vindt in jazz nu eenmaal dat kleurrijke terug, en die diversiteit, alleen moet je mensen naar een jazzoptreden krijgen, en dat is niet zo evident. Het genre heeft helaas nog een stempel, terwijl het zo open en breed is dat iedereen zijn gading erin kan vinden. Helaas springt de media er ook niet altijd op, zodat de mensen ons niet kunnen horen. Hoewel we wel blij mogen zijn dat we op Radio 1 gedraaid zijn. Het zal een beetje een gevecht blijven, maar ik hoop en denk dat het een gevecht is dat langzaam maar zeker gewonnen wordt.

Om terug te komen op ambities en doelen, uit ons vorige interview, je lijkt dus min of meer je doel te hebben bereikt met deze plaat. Mooi. Hoe zie je het verder?
Mijn grootste doel, en dat is heel concreet, is blijven spelen met Abstract INC., op andere podia staan. En er zijn natuurlijk zalen waar ik van droom, zoals bv. Bozar of Flagey.
Verder vooral blijven evolueren. Nu zitten we nog op een momentopname waarbij de plaat uit is, maar dat nieuwsgierig blijven naar andere dingen … dat hoop ik dus nog heel lang te kunnen doen met deze band.

Het zou leuk zijn alvast, maar ik krijg het gevoel dat jonge talentvolle bands, zeker na die corona, minder kansen krijgen. Organisatoren spelen op veilig en boeken dus bands die bekend zijn en zalen of festivals uitverkopen. Merken jullie daar persoonlijk ook iets van dat het moeilijker wordt?
Het blijft ook wat dat betreft, pakken wat er te pakken valt. Maar de maatschappij verandert ook. Ik zou jaloers kunnen terugkijken op muzikanten die vroeger massa's cd’s verkochten. Maar ook al breek je moeilijker door nu, net die underground die aanwezig is maakt het ook zo inspirerend. Omdat de kwaliteit die deze jazzbands brengen zo goed is.

Om het antwoord compleet af te sluiten, zijn er nog andere projecten waar je mee bezig bent?
Ik heb nog het trio ‘Teddy’s Brain Drain’. Daarmee brachten we een EP uit in maart ‘23. En daar speel ik ook geregeld concerten mee. Dan heb ik nog het meer experimenteel duo met Jon Sensmeier met de naam ‘HEREMANS/SENSMEIER’. Daarvan volgt een eerste album in ‘24. Dan is er ook nog ‘No Wasabi’, met Rebekka Van Bockstal. En niet te vergeten, de band ‘Maanpaard’, van de tenorsaxofonist Joos Vandeuren van Abstract INC. Dus ja, we blijven zeker bezig.

Dat is een hele boterham, veel succes met de plaat en voor het nieuwe jaar

Fire Down Below - We zijn niet zo bezig met planningen, we beginnen eraan en we zien wel waar de vibes die op ons afkomen ons zullen brengen

De Belgische stoners van Fire Down Below kregen met hun in eigen beheer uitgebrachte debuutalbum de aandacht van Ripple Music, één van de toonaangevende labels in het genre. Hun tweede album – onder de vleugels van Ripple – opende de deuren naar de concertzalen en festivalpodia in Europa.
‘Low Desert Surf Club’, het derde album van Fire Down Below, is muzikaal opnieuw een hele stap vooruit. De volledige recensie kun je hier nog eens nalezen  

Op 22 oktober speelde Fire Down Below een set waar ze de stellingname live in de verf plaatsten “Als ‘Hymn Of The Cosmic Man’ de kwalificatie voor de Europacup was, dan is ‘Low Desert Surf Club’ voor Fire Down Below de Champions League”.
We hadden naderhand een fijn gesprek met de band, ook over het optreden, de toekomstplannen en de eventuele ambities.

Fire Down Below is sinds 2015 actief. Wat zijn de belangrijkste mijlpalen en momenten die je reis als band hebben gevormd?
Een heel belangrijke mijlpaal is toen Kevin en Sam ons hebben vervoegd. We zijn begonnen als duo, en waren aan het aanmodderen met grunge en punk. Een andere belangrijke mijlpaal was de eerste keer op Desertfest hier (2019), dat was een ervaring die we nooit meer zullen vergeten.

In 2018 besteedde ik aandacht aan ‘Hym of the cosmic man’ de opvolger van een sterk debuut ‘Viper Vixen Godess Saint’ in 2016. Ik vond het sterk, dat grenzen verlegde toen. Heeft de coronatijd er niet voor gezorgd dat jullie hiervan de vruchten niet konden plukken? Want jullie waren goed op weg om echt door te breken kreeg ik de indruk? In die periode hebben natuurlijk veel bands de handdoek in de ring gegooid …
Die handdoek in de ring heeft nooit echt gespeeld, alles is wel in een vertraging terecht gekomen. We hebben in 2019 zeer veel opgetreden. We waren sowieso van plan om het in 2020 wat kalmer aan te doen, maar het heeft dan wel wat langer geduurd dan voorzien, door covid. Die tijd gaf ons, los van het feit dat we niet meer konden optreden, wel de kans om nieuwe nummers te schrijven. Het enige verschil? Had die coronatijd er niet geweest, dan was die plaat wellicht veel vroeger uitgekomen dan in 2023. We moeten gewoon die nummers samen in het repetitiehok kunnen kneden, en dat ging niet. Die coronatijd heeft dus voor een zekere vertraging in het proces gezorgd, maar van stoppen was er op geen enkel moment sprake.

De band is gewoon blijven doorgaan, eerder brachten jullie een nieuwe plaat uit ‘Low Desert Surf Club’. Musiczine schreef “Als ‘Hymn Of The Cosmic Man’ de kwalificatie voor de Europacup was, dan is ‘Low Desert Surf Club’ voor Fire Down Below de Champions League.” Ik kon het niet beter uitdrukken; hoe waren de algemene reacties en heeft deze plaat deuren geopend denk je?
De reacties zijn zeer positief, we kregen vanuit alle hoeken van de wereld mooie commentaren. Dat is heel fijn natuurlijk, het is leuk om te zien dat de mensen de vibes en intenties van het album oppikken zoals we het voor ogen hadden. Of deze plaat specifiek nieuwe deuren zal openen, moet nog blijken. Het feit dat we bij het label Ripple Music zitten, is dan misschien meer een deuropener geweest. We hadden onze eerste plaat uitgebracht in eigen beheer, en zijn toen bij Ripple music uitgekomen. En dat opent zeker wel deuren omdat die toch een breder bereik hebben , het is voor een Vlaamse band toch een stap voorwaarts om bij zo een label te mogen zitten.

‘Low Desert Surf Club’ wordt inderdaad uitgebracht via Ripple Music. Hoe draagt je samenwerking met het label bij tot een breder publiek en het verbeteren van je artistiek bereik?
Ripple Music is een Californisch label waar tegenwoordig heel wat legendes uit de originele stoner scene aan verbonden zijn, dus wij zijn vereerd om daartussen te staan. Zij hebben sowieso een groot bereik aan de andere kant van de oceaan en bereiken dus heel wat meer en andere mensen dan wij, hier in België.

Ik pik toch even in op dat het toch iets grensverleggend is als Vlaamse band op zo een groot label te mogen staan; zijn we als Belg niet een beetje te bescheiden, jullie moeten totaal niet onderdoen voor de internationale scene
Het is ook niet dat we onszelf als ‘maar een Vlaamse band zien’ verre van. De scene is in Amerika of zo wellicht anders, maar daarom zijn we inderdaad niet beter of slechter dan een doorsnee band uit die internationale scene.

Jullie verdienen internationale erkenning, al vele jaren; indien jullie Engelsen of Amerikanen waren, konden jullie wereldberoemd zijn . Mee eens of is dat te kort geredeneerd?
Het nadeel van een Belgische band zijn is dat de stoner scene heel klein is, de ‘scene’ op zich is al bij al niet groot eigenlijk, laat staan in wat wij doen. In Antwerpen is die scene er echter wel. Dat neemt niet weg dat je in grote landen als Amerika en Duitsland wellicht meer aan de bak zou komen, dan in België. Maar een echt groot nadeel hoeft dat niet te zijn.

Zit je ook niet een beetje op je grens door stoner te spelen, waardoor je op die grenzen botst? Met heavy metal of rock zou je een breder publiek kunnen aanspreken, of ben je daar niet mee bezig?
We spelen wat we graag horen, en wat we graag willen doen. Dat is op zich belangrijker dan in zo een marketing verhaal te stappen en iets te gaan doen waar we niet achter staan. We willen natuurlijk onze grenzen verleggen, maar dan naar de buitenlandse scene toe zoals Duitsland of Frankrijk, er is dus zeker nog een groeimarge. We botsten zeker nog niet op onze grenzen als band.

Jullie hebben al drie prachtige platen uitgebracht, waarbij de sound wat in dezelfde richting gaat maar steeds met een zekere evolutie toch; wat is volgens jullie het grote verschil tussen de vorige en deze plaat denk je?
De productie toch wel, we hebben met een producer gewerkt en dat is toch een heel andere insteek op de zaak. De vorige twee platen werden tot de perfectie uitgewerkt, maar op de derde plaat kon dat iets losser en speelser. Ook de samenwerking met Nick DiSalvo, de in Duitsland residerende Amerikaan van de band Elder, zorgde ook voor een andere manier van werken. We hadden, weer door die corona, ook meer tijd om die plaat te maken. Daardoor hadden we ook wat meer speling om te verbeteren of veranderen. Dat is het grote verschil wellicht.

Is het in deze tijd van social media en andere nog interessant om echt platen uit te brengen denk je? Waarom?
Het is belangrijk, helaas een beetje eigenlijk, als je wil dat mensen naar je shows komen of een plaat beluisteren is het belangrijk dat ze je vinden. En dan kun je gewoon niet voorbij aan die connectie via sociale media. Maar dat kan dus ook averechts werken, je moet zien dat wat te doseren zodat het niet teveel wordt; maar we doen dus zeker ons best om ons te tonen via sociale media, omdat het de beste manier is om zoveel mogelijk fans te bereiken.

Ik trek de lijn ook even door naar Spotify, een belangrijk medium om ervoor te zorgen dat mensen over de hele wereld jullie leren kennen. Maar waarom dan nog platen uitbrengen als je je muziek gewoon daar kunt op zetten?
We zitten in een scene of genre, waar muziekliefhebbers gelukkig nog steeds iets van een fysieke plaat willen kopen. Ook deze plaat wordt verkocht, zeker en vast. Ook al is Spotify handig om nieuwe dingen te leren kennen. Maar je verdient er niets aan.

Ik wou eens polsen naar de toekomstplannen, uiteraard deze nieuwe plaat promoten. Ook in het buitenland?
We zouden uiteraard heel graag in het buitenland willen, spelen, o.a. Duitsland staat op ons verlanglijstje. Daar is er een mooie scene, met veel coole festivals. We zijn daar dus mee bezig, maar ook stillaan beetje bezig met nieuwe dingen te maken, maar daar staat geen rush op.

Jullie blijven jezelf steeds opnieuw uitvinden, opmerkelijk, maar bots je niet een beetje op je grenzen denk je? Wat is de volgende stap, welke richting zou je met Fire Down Below willen uitgaan?
We zijn niet zo bezig met planningen of zo, we beginnen eraan en zien wel waar de vibes die op ons afkomen ons zullen brengen. We schrijven in die zin ook voor onszelf,  en zien wel waar we terecht komen, dat gebeurt dus allemaal niet geforceerd maar heel natuurlijk. Welke richting Fire Down Below in de toekomst zal uitgaan is daarom koffiedik kijken. We gaan op ons buikgevoel af.

Dat brengt me bij de vraag, wat zijn de verdere ambities van de band (wereld dominantie is al een beetje gedateerd ondertussen)? Is er een soort doel dat je voor ogen hebt?
Het zou leuk zijn om te kunnen blijven toeren en met onze muziek bezig te zijn, en dat we een balans vinden tussen het spelplezier en dat financiële kantje van de zaak. Dat is voor ieder van ons beetje persoonlijk. Gewoon dus op alle vlakken stappen vooruit blijven zetten is wellicht onze grootste ambitie, en dan zien we wel vanzelf waar we uitkomen.

Indien je kan kiezen, headliner zijn op een groot festival of een Sportpaleis,  of een naam blijven zijn in het clubcircuit, wat verkies je en waarom?
Het is wellicht niet de echte ambitie, maar we zouden uiteraard graag in het Sportpaleis spelen en voor 10000 mensen staan spelen die je songs meebrullen, dat moet schitterend zijn. Maar even goed elke avond in een club voor tweehonderd man spelen, als de vibe goed zit. Het is op beide vlakken gewoon schitterend als er mensen staan die je muziek kennen en daar op bewegen en mee zingen. Dus beide, maar realistisch  bekeken, lijkt een stempel blijven drukken op dat clubcircuit het meest realistische. Kortom: liever tien keer AB dan 1 keer een vol sportpaleis eerlijk gezegd. Maar we zeggen niet ‘nee’ als we die kans zouden krijgen. Laten we het daarbij houden.

Pics homepag @Elke Verstraeten

Dat lijkt me een goed statement om dit interview af te sluiten. Bedankt voor dit fijne gesprek, veel succes met de nieuwe plaat en de tour. We blijven jullie uiteraard op de voet volgen

Philip Catherine - Knus en teder huiskamerconcertje in een uitverkochte Casino

Buiten dwarrelt de eerste sneeuw, het doet ons prompt denken aan het liedje van Jan De Wilde. We waren echter op weg naar een ander icoon binnen de Belgische muziek, Philip Catherine (*****), een grootmeester als jazz gitarist en … eentje van internationaal allure. Mens onder de mensen, geen grootheidsgedachte, mooi om zo iemand bezig te zien in een uitverkochte Casino. Samen met zijn begeleiding bracht hij een warm jazzy deken over ons heen, om de donkere, koude winterdagen een twee uur lang te vergeten.
In de gezellige zaal zorgde het zelfs voor een huiskamerconcert sfeertje, dicht en knus bij het publiek. Philip Catherine omarmt ons op gezapige, grappige, tedere wijze.
Poëtisch werd hij voorgesteld en op een eerder bedeesde, haast zich verontschuldigende wijze betreedt hij het podium, samen met contrabasvirtuoos Bart De Nolf, die subliem kan soleren. 'we zijn een trio, maar staan hier met twee', grapt hij tussen de regels door. Na een nummer met twee schuift pianist Nicola Andrioli aan, iemand die erg gedreven is en de capriolen van Philip Catherine perfect aanvult.
Philip Catherine is een typische jazz gitarist die zijn songs eens onderbreekt om een verhaal te vertellen of enkele anekdotes , o.m. over de glimlach van zijn moeder of iets over zijn kleindochter en ander moois . Een warm sfeertje krijgen we.
De ondertussen 81 jarige top gitarist is één met z’n instrument. Een virtuoos die intrigeert. Want zo teder en knus als een opa in de sofa, doet hij ons verstomd staan door die  onuitputtelijke magie uit zijn gitaar; even zeer zijn we onder de indruk van de contrabas van Bart De Nolf. Nicola speelt verder enkele meesterlijke solo's op zijn piano. De drie kunnen rekenen op een welgemeend goedkeurend applaus.
De grootmeester Philip Catherine blijft die twee uur de bescheidenheid zelve, en spreekt zijn waardering uit voor zijn begeleiding, de entourage, het publiek en iedereen om zich heen. Het siert hem.
Na de pauze krijgen we diezelfde intensiteit van het trio, die bijzonder warm en intimistisch ontroeren. Af en toe wordt het tempo verhoogd . Het tekent de spanning van het materiaal . Ze gaan speels improviserend te werk. Soms lijkt het erop dat Philip soms wel eens iets vergeet, een muzikaal geheugensteuntje krijgt hij of weet met enkele kwinkslagen zich doorheen de set een weg te banen nodig, o.a. als hij na de pauze eens de partituren vergeet …
Op het einde van de lange set speelt Philip Catherine, zachtmoedig, bedeesd,  gewoon nog even door op zijn gitaar terwijl de twee andere hun stuk hebben afgewerkt. Mooi. Als een jazz god zorgt hij voor geborgenheid, als mens onder de mensen. Alsof hij in je eigen huiskamer nog een potje gitaar aan het jammen is …

We zagen hier drie begeesterende artiesten en een integere Philip Catherine die met nodige humor en mooie verhaaltjes je een onvergetelijke avond bezorgt. Eenvoud, virtuositeit van een grootmeester en vooral, een groot mens! Sjiek.

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: JazzLab ism De Casino, Sint-Niklaas

Bimfest 2023 - Van een decadent Lords Of Acid feestje naar een herboren DAF
Bimfest 2023
De Casino
Sint-Niklaas
2023-12-01 + 02
Erik Vandamme

Naar jaarlijkse gewoonte zijn we d’erbij op Bimfest, een boeiende portie donkere elektronica en EBM; muziek dicht bij huis en deugddoend in de koude wintermaanden. Een gezellig clubsfeertje ervaarden we in De Casino, van een decadente Lords Of Acid feestje naar een herboren DAF, na het overlijden van Gabi Delgado-Lopez in 2020.
Uiteraard viel er gedurende die twee dagen nog veel meer te beleven. Ons verslag

vrijdag 1 december 2023- Van Puur EBM naar verstand op nul op een decadent feestje met Lords Of Acid
We starten de avond met de Belgische post-punk/cold wave band The Ulitmate Dreamers (****). De band is al sinds de jaren '80/'90 bezig, en liet na een lange winterslaap, in 2021 weer van zich horen. Intussen zijn ze goed bezig. Eerder dit jaar verscheen zelfs een album 'Echoing Reverie.' Onlangs kwam ook een interessante remix EP op de markt 'Violent Ghost' Lees hier enkele recensies
https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/89946-echoing-reverie.html
https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/92715-violent-ghost-ep.html  
Naast de verwijzing naar de cold-wave/postpunk, houdt het gezelschap van experiment en de kenmerkende klankentapijtjes. Eerst stonden ze met twee op het podium, daarna met vier wat tekende voor een vollere sound.
Een eindpunt van deze The Ulitmate Dreamers is er nog niet. We kijken verder uit…

2ND Face (****)  is het  project van het Duits klankenbrein Vincent Uhlig, die met zijn tweede album ‘utOpium’ de verwachtingen van het veelgeprezen debuutalbum ‘Nemesis’ wist te overtreffen. In De Casino confronteert hij ons met een ondoordringbare donkere wall of sound; met onderhuids een link naar Skinny Puppy en Tool. De vrij rauwe sound krijgt nog een mysterieuze toets, een meerwaarde binnen het donker experimenteel geheel.
Band met een eigen smoel binnen het genre.

Die klankenmagie krijgen we verder van de Britste grootmeester William Maybelline van de band Libanon Hannover met zijn solo project Qual (****). Verschroeiende, pure EBM soundscapes met een dosis harde elektronica. Het daverde hier. Zeker niet origineel, maar puurder en zuiverder kan EBM niet zijn. Loodzware beats kregen we over ons heen en de dansspieren werden geprikkeld.

Ruimte voor visueel spektakel bracht Placebo Effect (*****), ook al zo’n bandje sinds de jaren '80 bezig en na 26 jaar nu kregen we een nieuwe plaat, die niet inboet aan relevantie. Een etalage pop, een macabere verkleedpartij en dito sound intrigeerden. Fantasie prikkelend alleszins manier door die visuele effecten te combineren aan hun donkere, mysterieuze sound. Bijna horror; de meeste donkere gedachten komen naar boven … Ondanks deze elementen, hadden we hier een prachtige performance.

Het was enorm uitzien naar het decadent feestje van Lords Of Acid (***) die enige controverse niet uit de weg gaan. Maurice Engelen is een veelzijdig artiest, die we kennen van een Praga Khan; met dit project zoekt hij de grenzen van de erotiek op, muzikaal als visueel. Hij werd bijgestaan door een bevallige zangeres/danseres Gigi Ricci,  die je bezweert met haar zwoele stem en uitstraling. Soms springen nog enkele dansers het podium op, met even erotiserende poses …
We hebben o.a. de zangeres die aan een touw een slaaf aan de leiband mee heeft, en gaat erop zitten enz; er zijn de slogans “Praise the Lords, fuck the rest..." of later in de set, “Show me your pussy show it to me...” Tot de verbeelding sprekend dus … De dames waren welkom op het podium … Het zijn maar een paar voorbeelden hoe de decadentie er van afdruipt. .Leuk om eens te zien , maar verder in z’n totaliteit (muzikaal/visueel) geen toegevoegde waarde. Het publiek was naar het einde van de set uitgedund.
Lords Of Acid moet het dus nog steeds hebben van een ‘schock effects, het uitbouwen van een seksueel getint feestje met het verstand op nul … Persoonlijk ondermijnt het de muzikale kwaliteit om compleet te overtuigen … maar ok, een decadent Lords Of Acid feestje werd het wel …

zaterdag 2 december 2023 – Darkness experiment naar een herboren DAF
Such Beautiful Flowers (****) is het soloproject van Donny Woetsenberg na het uiteenvallen van Midnight Souls, een melodieuze hardcoreband die gedurende hun korte bestaan van 4 jaar een cultstatus verwierf. Hij hanteert nu een drummachine en combineert het met rauwe en warm aandoende vocals. De opwekkende beats doen de temperatuur prompt stijgen. Niet echt vernieuwend, maar een lekkere ‘good feeling’ van de dag.

EBM met aandacht voor experiment hadden we van het Duitse duo NER/ORGIS (***1/2), die met opzwepende, pompende beats, en ijzige vocals de dansspieren aanspreken. Ze hebben met dit project pas hun debuut uit, en in andere projecten reeds goed hun sporen verdiend.
Live een sterke uitstraling met tonnen spelplezier en een dosis muzikale ervaring. De beweeglijke zanger zoekt zijn publiek voortdurend op, terwijl speciale effecten op het scherm te zien zijn met niet afladende beats van zijn compagnon aan de knopjes. Mooi allemaal , prikkelend en dansbaar …

Ook Rudi Huybrechts aka Schicksal (****) biedt ons een bijzondere kijk in zijn donkere wereld. In de afgelopen jaren begonnen vintage Schicksal tracks te verschijnen op een aantal minimal wave compilaties, die uiteindelijk leidden tot een volwaardige Schicksal compilatie genaamd ‘365 days’.
Shicksal kon op heel wat bijval rekenen. De man leeft met z’n muziek en heeft vele muzikale watertjes doorzwommen; hij straalt het muzikaal ook uit, achter zijn knopjes; met die aparte vocals erbovenop hebben we een boeiende bijzondere performance. Hij verlaat zijn keyboard regelmatig om het publiek aan te porren wat zijn effect heeft. De mooie beelden op het scherm zijn een meerwaarde. Een heerlijk dansfeestje. Klasse.

Over naar één van de revelaties van Bimfest, het Nederlandse duo 'Lifeless Past (****1/2) om de jaren '80 new wave in een nieuw kleedje te steken, alsof zij de stijl wisten heruit te vinden.
‘Koude en shimmy drums, trapsgewijze melodieuze gitaren en winterse zang’, lezen we. Dat is ook hoe Lifeless Past klinkt op het podium, en doet denken aan bands als The Cure. Het duo heeft een eigen smoel en doet de gouden tijden van toen heropleven. Duidelijk vernieuwend. Een nostalgietrip met de blik op het nu. Knappe performance.

Het opvallende duo Mängelexemplar (****)zit tussen synthpop en aanstekelijke darkwave. Hun geluid wordt gekenmerkt door minimal elektronica, dansbaar, speels en scherpe vocals. Door deze speelse aanpak is er een brug tussen licht en donker. Voortdurend lijkt het duo te balanceren tussen rauwe klanken en toegankelijkheid, muzikaal als vocaal. Lekker dansen dus, een ‘rave gevoel’; een kitscherige sound verpakt met een donker strikje …Aanstekelijk concertje.

Eén van de hoogtepunten van het festival was zondermeer het 'Ritual Musik' gezelschap This Morn' Omina (*****), muzikaal een blend aan muziekstijlen en op visueel vlak erg gevarieerd. Zo is de bevallige zangeres een schilder die door voodoo rituelen de aanwezigen vocaal weet te hypnotiseren en weet mee te voeren op haar ritueel van vuur, verf en waanzin. Het wordt aangesterkt door een muzikale brij van geluiden die huiveren; de mannelijke vocals op hun beurt gaan door merg en been. De bijzondere visuele effecten op het scherm doen je baden in het angstzweet. Een occulte totaalbeleving dus. Indrukwekkend!

Na die rituele en experimentele set klonk het nu wellicht wat gewoontjes. SA42 ofwel Signal Aout 42 (*****) doen waar ze goed in zijn, pure EBM spelen. Signal Aout 42 is het muzikale project van en rond de Belgische producer en zanger Jacky Meurisse. Oorspronkelijk opgericht als 'Signal' in de vroege jaren 80, veranderden ze de naam in SA42 met de release van hun eerste 12' maxi-singles. “Pleasure And Crimes” en “Girls Of Flanders” (1986) waren beide vrijwel onmiddellijke clubhits en dansvloervullers. Het gezelschap brengt dus pure EBM, pompen,de beats zonder al teveel scrupules. Ze maken ook gebruik van effecten op het scherm. Een mooi overtuigend geheel.

DAF (*****) begon ooit als een ‘volwaardige band’; de line-up werd in 1981 teruggebracht tot Gabi Delgado (zang) en Robert Görl (drums). Helaas overleed frontman en zanger Gabi Delgado onverwachts in maart 2020 op 61-jarige leeftijd, midden de opnames van een nieuw album. Op dat moment besloot Robert Görl het album alleen af te maken, met hulp van producer Sylvie Marks, als eerbetoon aan zijn overleden levenslange collega en vriend. Hij noemde het 'Nur noch einer!'
Daarmee gaat hij nu al enkele jaren op tournee, met Sylvie Marks aan de knoppen en hijzelf die (niet op drums speelt) de zang op zich neemt. Ook al wordt vooral uit de nieuwe plaat geplukt, de oudere nummers zoals een “Der Mussolini” en “Nue well” krijgen een eigenzinnig plaatsje binnen de set. Bovendien worden mooie beelden op het scherm getoond, een mooie ode aan de oude tijden.
Wat ons vooral opviel. DAF brengt de muzikale stijl door de jaren heen naar het nu . Intrigerende set dus die Bimfest 2023 meersterlijk besluit …

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5638-bimfest-2023.html?Itemid=0

Organisatie: Bodybeats (ism De Casino, Sint-Niklaas)

Gert-Jan Dreessen - Jazz heeft een soort vrijheid in zich, een oneindige mogelijkheid om er een eigen toets aan te geven. Dat spreekt me enorm aan bij jazz

Onlangs waren we aanwezig op het concert van Gert-Jan Dreessen Quartet in De Casino, Sint-Niklaas. Lees hier de review .
We halen hieruit: ‘De veelbelovende jazz drummer Gert-Jan Dreessen wordt een gouden toekomst voorspeld, voor de gelegenheid laat hij zich omringen door muzikanten met dezelfde status als hem. Bram De Looze is één van de meest getalenteerde pianisten die ons landje rijk is, hij speelt en leeft met dat instrument. Cyrille Obermüller (contrabas) heeft eveneens zijn sporen, reeds op jonge leeftijd, ruimschoots verdiend binnen de scene. Trompettist Jean-Paul Estievenart, ook al een grootmeester, was er deze keer niet bij en werd vervangen door saxofoon magiër Steven Delannoye, die perfect weet aan te vullen’.
Na dit optreden hadden we een fijn gesprek met Gert-Jan, polsten naar de ambities en de verdere plannen met dit kwartet, alsook andere projecten …

Je deelde het podium met fenomenen als Jakob Bro en Nduduzo Makhathini en werd de nieuwe drummer van het al legendarische Flat Earth Society Orchestra; een visitekaartje om mee uit te pakken?
Zeker en vast. Ik ben super blij en dankbaar dat ik in de afgelopen jaren zo veel mooie projecten en samenwerkingen heb mogen doen. Het meest recente is inderdaad bij Flat Earth Society. Daar ben ik sinds enkele maanden de vaste drummer en heb ik onlangs de nieuwe plaat ‘The One’ mee opgenomen, die wordt gereleaset in maart ’24. Het is een superleuke bende waar ik enorm warm ben ontvangen. Hierdoor was ik snel op mijn gemak waardoor ik vanzelfsprekend ook een stuk zelf zekerder kan spelen in zo een nieuw orkest. 

Dat is leuk om weten .. Wat me in je verhaal ook aansprak, was je verblijf in New York, kun je daar wat meer over vertellen? Ik heb daar veel dingen over gehoord ‘de bakermat van jazz’ en zo … Wat is zo bijzonder aan New York?
Het is een Wereldstad en miljoenen stad , met als gevolg dat er ongelofelijk veel te doen is. Wat ook zo bijzonder is aan New York is een gigantisch aanbod aan superveel kunstvormen dicht bij elkaar, dat is heel anders als je in België komt waar alles meer verspreid is, je kunt naar Brussel gaan maar moet soms ook uitwijken naar Parijs of zo. Terwijl je in New York in een straal van enkele km alles ter beschikking hebt, dat is zo opvallend. Dat aanbod is op de koop toe heel divers, van modern naar traditionele tot avant-garde-gewijs. Ik ben er naartoe gegaan in 2019, na mijn studies in België.  Ik was er via m’n beurs, die ervoor gezorgd heeft dat ik er vrij comfortabel kon bewegen en kon timmeren aan mijn carrière. 
Alles gaat er zeer snel, je bent er wellicht snel vergeten maar kunt er ook zeer snel je weg vinden. Als je weet wat je wil. Ik heb er veel dingen mogen doen, en ook dingen die ik nooit had gedacht dat ik zou mogen of kunnen doen. Het was een heel unieke en leuke ervaring. ik heb er maar acht maanden gezeten, en toen was er corona en was het instant gedaan. Het heeft twee jaar geduurd voor ik nog eens kon teruggaan, maar gelukkig heb ik er veel contacten aan overgehouden, waaronder een nauwe samenwerking met jazzgitarist Tomer Cohen.

Heeft die corona een rem gezet op je carrière, in welke mate dan? 
Natuurlijk, alles lag stil. We mochten twee jaar niet spelen of repeteren samen. Het was heel vervelend, ik zat net op de rails en had het gevoel we zijn stilaan vertrokken. Ik wou die connectie leggen tussen New York en Europa, alles begon zowat in een plooi te vallen. Van op het ene moment op het andere was dat allemaal gedaan, dat was zeer confronterend.

Ik heb in die periode als journalist een zeventigtal streamings gezien, en daar ook over geschreven, het is niet hetzelfde als een echt concert. Hebben jullie dat ook gedaan? En was het dan een stimulans om niet op te geven?
We hebben het inderdaad gedaan live streaming, het was ondanks de strenge instructies, leuk om te doen. en je stelt dan toch vast hoe sociaal ons beroep als muzikant toch is, als je dat moet missen. Die streaming was ergens wel een houvast om niet op te geven, zeker en vast. Maar uiteraard ben ik  blij dat het voorbij is..

 Wat ik ook heb gelezen ergens: ‘’ Jazz drummer Gert-Jan Dreessen uit Houthalen-Helchteren ging optreden voor Koning Filip & Koningin Mathilde in Zuid-Afrika. Het was een kort maar waanzinnig avontuur.
Hoe is dat in zijn werk gegaan? Hoe was die ervaring voor jou?
Dat was met Jean-Paul, we traden op voor de Zuid-Afrikaanse en Belgische delegatie. Dat was in Kaapstad en toch een speciale ervaring. dat was dus zeer uniek. Ook hebben we met Zuid-Afrikaanse pianist Nduduzo Makhathini samen gespeeld. Een zeer toffe ervaring die voor herhaling vatbaar is. We hebben veel nummers van Jean-Paul gespeeld, het is trouwens dankzij Jean-Paul dat ik deze unieke ervaring heb kunnen meemaken. Of het deuren heeft geopend? In zekere zin wel, en dat jij erover begint, is een teken dat het toch mensen aanspreekt . dus op zich opent dat dus wel bepaalde deuren: het staat zeer mooi op mijn CV , maar rechtstreeks concerten uit halen of zo? Dat dan weer niet.. 

En die contacten met Prins Filip was volgens een protocol veronderstel ik? 
Na het concert hebben we wel even kunnen babbelen , en nagepraat en hij was wel geïnteresseerd, … wel heel fijn die waardering. 

Je speelt geen instrument als sax of piano (eigen aan het genre) maar drums …Tja, waarom drums? Waar komt die passie vandaan?
Dat is een heel goede vraag. Mijn ouders zijn allebei amateurmuzikant. Ik ging al piepjong mee naar de harmonie. Ik ging naast mijn mama zitten van zodra dat kon, en mijn papa was dirigent van het orkest. Ik begon met mijn potlood overal een beetje op te slaan, en dat was voor mijn ouders de cue om me bij het slagwerk te zetten. Heel lange tijd had ik een statief met cimbaal en mocht ik ‘op gevoel’ wat mee-roffelen. Rond mijn zesde heb ik een eerste nummer mee gedrumd bij die harmonie, maar heb er nooit echt bij stil gestaan om iets anders te doen, toen heb ik in de muziekles vier tot vijf lessen trompet genomen, maar dat was mijn ding niet. Dan ben ik instant terug naar drumstel gegaan.
Ik merk wel de laatste vijf tot tien jaar een voorliefde voor piano. Wat mijn gemis binnen het bespelen van drums wel wat heeft gecompenseerd. Ik speel vooral graag drum in een context waar andere muzikanten bij zijn. Op mijn eentje drum spelen, krijg ik het gevoel dat ik daar minder kan mee doen, dan met piano. Al mijn compensaties schrijf ik op piano. 

Ik heb jullie nu live gezien in Sint-Niklaas en was onder de indruk. Ik vind dat je past in het rijtje jonge talentvolle jazz muzikanten die ons land rijk is; het valt me op hoeveel jongeren kiezen voor ‘jazz’ … Wat is er zo bijzonder aan jazz?
Binnen jazz is een enorme vrijheid in muziek maken. Je hebt ook een connectie met je mede muzikanten, op een manier die ik in andere genres moeilijk kan vinden. Ik heb jazz pas ontdekt toen ik zestien of zeventien was. En dat was al een openbaring voor mij. Voordien speelde ik in orkesten en zo. En er ging een andere wereld voor me open. Jazz heeft een soort vrijheid in zich, de oneindige mogelijkheid om een eigen toets te geven aan muziek maken. Dat spreekt me enorm aan bij  jazz. Ook met het kwartet waar ik nu mee speel,  is het een vorm van thuis komen. Nu met mijn eigen nummers, en met deze kleppers waar ik mee speel, voelt het aan als een ultieme connectie die ik nergens anders vind. 

In De Casino merkte ik inderdaad een speelsheid op, maar ook respect voor de oeroude jazz, alsof jullie spontaanweg elkaar de loef afstaken …
Dat is ook een manier om te zoeken naar iets nieuws en boeiends binnen de muziek die we brengen. Ik heb de nummers zelf geschreven en weet wel welke richting ik het wil zien uitgaan, maar het is bijzonder leuk en boeiend om te zien hoe alles ligt te groeien tijdens die concertreeks en aan te voelen welke richting het echt uitgaat. Dus dat speelse is zeker een bewuste manier van hoe we tewerk gaan met elkaar. En zoiets kun je nog het best uittesten op een podium, waar je de reactie van je publiek voelt. Zoiets kun je in een repetitie kot niet nabootsen, en dat maakt het net zo leuk. 

Bram ken ik al een tijdje, blij dat ik nu ook Cyrille heb leren kennen, Jean-Paul , die ik al live heb gezien was er niet bij, wel Steven … Zijn inbreng was ook magisch; is het de bedoeling in de toekomst ook met hem meer samen te werken?
Ik ken Steven al een tijdje, en hij heeft diezelfde veerkracht en gedrevenheid  in zich als de andere muzikanten en was gewoon de perfecte vervanger voor Jean-Paul.  We hebben nu ook verschillende projecten waar we samen in spelen. We komen elkaar vaak tegen, en de avond in de Casino kon Jean-Paul er niet bij zijn. En ik heb er niet moeten over nadenken en heb gewoon Steven gebeld, die het dichtst aanleunt bij mij en de muzikale paden die ik volg. 

Ik had ook iets geschreven over dat optreden: ‘wat een virtuositeit verpakt in een groovy klankentapijt, met een dosis improvisatie’. Hier kan wat worden mee gedaan … Ik weet niet of er al iets is uitgebracht (excuses als me het me is ontgaan); zijn er plannen?
Na de reeks concerten van Jazzlab gaan we de studio in met het kwartet. Jazzlab had de vraag gesteld om eerst een plaat te doen, met het idee dat het beter zou verkopen de concerten reeks. Persoonlijk ben ik echter meer voorstander om ervoor te zorgen dat we de volle 100% op elkander ingespeeld zijn, vooraleer we de studio induiken; ik voel ook dat we bij elk concert steeds beter worden en steeds meer naar elkander toegroeien. Daarom vind ik het ook goed dat we de keuze hebben gemaakt om de plaat pas na die concert reeks op te nemen. Omdat ik nu weet dat dit gewoon niet mis kan lopen, het komt helemaal goed. 

Het is ergens ook een risico,  want als je een plaat uithebt, gaan mensen meer geneigd zijn om naar je optreden te komen, hoewel het goed vol was gelopen in de Casino
Het is uiteraard een risico. Ik had er , net door die gigantische kleppers binnen de band, stiekem vertrouwen in dat dit echter wel goed zou komen. Toen we een jaar geleden op die Jazzlab showcase hadden gespeeld, zaten daar veel boekers en programmatoren. We merkten, ondanks we maar enkele nummers hadden gespeeld, dat we heel fijne reacties kregen en vele zalen meteen waren geïnteresseerd. Dan heb ik beslist om die plaat daarna pas op te nemen. De Casino was uitverkocht, Flagey was uitverkocht en ook in Brasschaat. Dus het is zeker gelukt. En Jazz lab is een grote springplank. 

Jullie staan ook op BRAND festival. Wat zijn de plannen voor dit en wat zijn de plannen voor volgend jaar?
Er zijn heel wat plannen gesmeed. Maar daar kan ik nu nog niet alles over vetellen. Er zijn zeker nog leuke dingen in aantocht. En ook met Flat Earth Society. Er liggen nog veel mooie concerten op de plank. Zoals met Thomas De Cock zijn groep, Jeroen Reggers Quartet, Karel Cuelenaere Trio, en meer. Ik word ook als side-man veel gevraagd. En dan zal het op zoek zijn naar een gemotiveerde manager die me met even veel passie als ikzelf wil verder helpen. Er staat dus nog veel op de planning, en dus niet enkel met het Kwartet. 

Dat zijn heel wat projecten … Hoe blijf je dat allemaal combineren? 
Het is niet altijd even gemakkelijk, maar mits de juiste kalender-afspraken moet dat wel lukken.

Wat is je grote ambitie en is er een soort doel dat je voor ogen hebt of ben je daar niet mee bezig? Zijn er ook ambities naar het buitenland?
Een doel? Wat de laatste maanden duidelijker wordt, is dat muziek spelen, en vooral in de entourage waar ik nu zit, dat ik daar enorm veel plezier uit haal. Ik hoop en droom ervan om met dit kwartet gewoon de wereld te mogen rond reizen en nog een veel breder publiek te kunnen bereiken. Dat is zowat mijn grote ambitie. En gewoon meer en meer blijven in groeien, en leren daaruit. En ook mijn activiteiten als side man, waar ik veel uit leer, dat ik dat nog heel lang kan doen. Ik haal daar voldoening en inspiratie uit. 

Ben je niet wat begrensd door jazz te spelen? Met een pop-/rock band kun je bijvoorbeeld eens in een Sportpaleis staan? Of is dat je ambitie niet?
Nee, ik heb ook het gevoel dat je moet vertrouwen hebben in wat je bezig bent. Ik leg bijvoorbeeld in dit kwartet echt mijn ziel in, en ik haal daar persoonlijk ook enorm veel voldoening uit omdat dit is wat ik echt wil doen. En ik hoop dat ik er op termijn meer en meer mensen kan mee bereiken.
Een Sportpaleis vullen zit daar niet in, misschien met een ander project, waarom niet. Maar niet met deze muziek, en dan zijn er andere mooie zalen en clubs die me meer aanspreken. Er zijn genoeg mooie clubs en zalen waar iets magisch hangt, denk maar aan een Carnegie Hall in New York, bijvoorbeeld.
Jazz is wellicht niet het mainstream genre waar iedereen naar luistert maar het is wel leuk dat je een bepaalde groep mensen kunt triggeren hiermee. Ik merk zelfs dat niet jazz liefhebbers, die naar een concert komen hoge ogen open trekken. Ook jongeren. Ik merk dat ook bij mijn leerlingen bijvoorbeeld.
Ik hoop gewoon in de toekomst, net zoals er al zijn die daarin slagen, een breder publiek te trekken met mijn muziek.. 

Dat lijkt me een realistische ambitie. Bedankt voor dit mooie gesprek , en veel succes in alles wat je doet, alsook met de komende plaat met dit kwartet