Steiger - Improvisatie in al z’n vormen

Eindelijk kan het weer … voor een publiek optreden. Ook al is het nu voor amper vijftig zittend met mondmasker op, vanavond op het buitenplein van M-Leuven. Na enkele livestreams en circa 7 maand zonder echte live concerten was de ontlading voor het publiek als voor de band Steiger enorm groot . Ze kwamen hun nieuwste plaat 'The New Lady Llama' voorstellen.
De recensie lees je hier 

Steiger klinkt bijzonder door hun speelse, plagerige aanpak. Pianist Gilles Vandecaveye, drummer Simon Raman en bassist Kobe Boon delen het met elkaar. Schitterend hoe ze op elkaar zijn ingespeeld.
Al bij de eerste song voelen we het, als de band meerdere keren deze onverwachts stopt, om dan terug er op in te pikken. Ze herhalen het en je hebt het niet direct beet, wanneer het nummer definitief is gespeeld … Ze nemen je graag bij de neus … Applaus blijft hierdoor wat uit , maar geen nood , iedereen geniet van wat ze aan het doen zijn … Een glimlach is zichtbaar.
Het geeft de improvisatie van Steiger aan in al z’n vormen. Een breed geluid, een kleurrijk klankentapijt in stijl en instrumentatie. Soms waan je je in een echte science-fiction film met spacey geluiden door de keys.
Het trio wisselt in sfeer, tussen intimiteit , mysterie en extravertie . Ze durven alle registers open te trekken . Wat een aanstekelijk boeiende sound; we zien een kind dansen, mensen zitten te headbangen of deinen mee op hun stoel. Een bisnummer is niet te mijden .
Binnen de jazz zijn ze een unieke parel, die speelsgewijs grenzen verlegt en zichzelf heruit vindt .

Een totale muzikale ontlading met een deugddoend applaus . Het doet ons hart sneller slaan en zindert na. Die improvisatie in al z’n vormen kan onze muzikale honger maar niet stillen.
Op basis van hun livestreams, de nieuwste plaat en het concert in M-Leuven, voorspellen we hen een gouden toekomst . Van harte gegund …

Organisatie: Leuven Jazz + 30CC, Leuven + Steiger

Fiona Brown - Als ik zelf mensen hoor zingen wil ik vooral geraakt worden, ik hoop dat mensen ook door mijn stem geraakt worden

Eind 2016 kwam de EP ‘Demons’ uit  met songs die groeiden vanuit de uitdaging alles zelf te creëren en uit te werken zonder invloed van buitenaf. Fiona Brown, afgestudeerd als zangeres aan Codarts Rotterdam, toerde na de release van ‘Demons’ in binnen- en buitenland, o.a. als support van Daan, Stuart A. Staples en z’n Tindersticks. “My Void” werd eind 2020 uitgebracht als voorloper van het debuutalbum ‘Mundane’ en werd o.a. gedraaid op Radio 1, BBC Music Introducing Oxford, Sheppey FM en YMX radio London. Het is een treffende single die vertelt over de eenzaamheid van de huidige generatie.
Nu verschijnt debuutalbum ‘Mundane’ op vinyl. Het album weerspiegelt de maatschappij op een warme, kleurrijke, maar ook kritische manier; vanuit het gecultiveerde 'crazy' word je door cyberspace en climate strikes meegenomen naar onbegrensde liefde. Het zijn extreme, maar zeer realistische verhalen over de zoektocht van de mens.
We hadden hierover een fijn gesprek met Fiona op een fijn terras in Antwerpen.

Om te beginnen, hoe is alles begonnen en hoe zou je je muziek omschrijven?
Op mijn negentiende op het conservatorium kregen we de opdracht om zelf een tekst te schrijven. En daar is het eigenlijk ook begonnen, ik ben gewoon blijven schrijven. Het heeft wel lang geduurd eer ik de songs vond die echt bij mij passen, ik heb veel dingen in de archieven liggen die ik niet zal gebruiken omdat ik niet graag teruggrijp naar het verleden maar liever vooruit kijk. Het schrijven is dus een hele evolutie geweest die toch een tijdje heeft geduurd.

Je hebt enkele jaren geleden al een plaatje op de markt gebracht ‘Demons’; heeft die bepaalde deuren geopend?
Die plaat was vooral een mijlpaal doordat ik daar alles zelf heb gedaan, helemaal in eigen beheer en met productie van Staf Verbeeck. Ik laat me nogal snel beïnvloeden door andere mensen. Om die reden had ik wat schrik om die songs met andere mensen uit te werken, Daarom wilde dus vooral zelf doen, om  niet het risico te lopen in een richting uit te komen waar ik niet wilde zijn.
‘Demons’ heeft eveneens deuren geopend in die zin dat ik  in dezelfde periode Neil Fraser van tindersticks heb leren kennen en we vervolgens samen zijn beginnen spelen. En ook de concerten als support voor Daan en Tindersticks waren natuurlijk super.

Ik heb ook ergens gelezen dat je je invloeden haalt van o.a. Kate Tempest, Anna Calvi en Nick Cave. De klemtoon dus op sterke vrouwen binnen de muziekwereld. Ik heb de plaat beluisterd, wat me opvalt is het combineren tussen dromerig en mysterieus, tot iets donkers, dat ik ook vind bij die opgesomde zangeressen , maar ook bij artiesten als Reena Riot of  Sylvie Kreusch/Björk; wat is je mening?
Met Reena Riot toch minder denk ik, maar de andere zeker wel. Je zegt ook iets donkers. Als ik een populaire radio zender opzet begrijp ik wel waarom mensen mijn muziek donker vinden. Ik zelf zie dat niet zo, omdat ik wellicht altijd naar deze soort muziek luister en dat niet echt donker vind. Maar voor de rest om vergeleken te worden met zulke artiesten, waar ik  veel respect voor heb , is het zeker en vast een mooi compliment.

Mijn theorie van donker is in de zin dat het niet direct angst aanjaagt, eerder het mysterieuze en ongrijpbare wat je bij een Sylvie Kreusch terugvindt, ook Björk, dat bedoel ik eigenlijk
Dat snap ik.

Behalve Nick Cave heb ik bewust vrouwen opgenoemd. Ondanks alles is de muziekwereld en cultuur nog steeds een mannen bastion, ervaar je dat ook?
In de zin dat ik met veel mannen samenwerk, ja . Persoonlijk heb ik er echter niet zoveel last van. Hoewel.  Ik had er vroeger wel last van, Vooral als ik wat meer wilde gaan doen, werd ik niet altijd voor vol aangezien. Nu heb ik daar echter doorgaans geen last meer van, en als dat wel zo is, komt dit eerder doordat ik zelf te bescheiden ben.

Ik heb toch soms het gevoel, zeker als je al die sterke vrouwen die ik opsom ziet, dat je als succesvolle artieste of muzikant in deze mannenwereld nog steeds niet voor vol wordt aanzien, wat bijzonder jammer is
Ik word als vrouw juist heel erg aangemoedigd door de mensen rondom mij en als ik mij belemmerd voel, komt dat eerder door mijn eigen onbewuste ideeën van hoe ik als vrouw moet 'zijn' in deze maatschappij. Uiteraard komen die ideeën voort uit het opgroeien in een maatschappij die mannen en vrouwen ongelijk behandelt, maar net zoals de maatschappij zich moet aanpassen, is het in feite ook een uitdaging om mijn eigen beeld van het vrouw zijn aan te passen en niet rolbevestigend te handelen of denken.

Over de nieuwe plaat. Waarom zit er zoveel tijd tussen ‘Demons’ en die nieuwe ‘Mundane’?
Ik heb een hoop songs geschreven die ik uiteindelijk niet heb gebruikt, omdat ik er niet tevreden over was. Dus in feite een volledig album niet afgewerkt en mijn tijd genomen tot ik echt tevreden was over de muziek.

En toch een nieuwe plaat uitbrengen in deze rare tijden waarin we leven, waarom niet nog een beetje wachten ondanks alles?
Het is een plaat die ik eigenlijk al twee jaar geleden zou willen gehad hebben. Ik heb dus lang getwijfeld, ook in deze tijden , om toch te wachten. Maar het leven gaat door en op een bepaald moment moet je die knoop doorhakken. Want zolang dit niet is afgewerkt kan ik ook niet met iets nieuw beginnen. Het is gewoon een ei dat moet gelegd worden, om de volgende stap te kunnen zetten.

Ik krijg soms reacties van artiesten die zeggen, we hebben nu een nieuwe plaat maar de cirkel is niet rond omdat we niet kunnen optreden
Normaal gezien gaan we aan het einde van het jaar spelen. En tot dan kan ik nog wel wachten. Laten we hopen dat dit effectief zo doorgaat, anders zou het wel frustrerend zijn.

Heeft die corona tijden ook niet gezorgd voor rust en meer tijd om te componeren en zo?
Voor mij was dit net wat ik nodig had om alles eens op een rij te kunnen zetten. Ik heb enorm veel tijd gehad om te schrijven, ook veel dingen weg gegooid omdat ik er niet blij mee was. Op enkele songs na is alles trouwens tijdens de lockdown geschreven, dus ja ergens heeft deze tijd er voor gezorgd dat ik mijn tijd nuttiger kon gebruiken.

Achter de al eerder uitgebrachte single “My Void” schuilt ook een verhaal, heb ik ergens gelezen; klopt dat? Heeft dat ook met deze corona tijden te maken?
Eigenlijk gaat het eerder over hoe we ermee omgaan, of toch de politiek en de media die precies alles in het werk stellen om alles terug naar het oude te brengen. Dat is een gemiste kans om net alles vanuit een ander perspectief te gaan bekijken. Laat ons eerlijk zijn, we verbruiken veel te veel, onze wereldbol leidt daaronder. Deze pandemie was een uitgelezen kans om de wereld heruit te vinden of opnieuw op te bouwen, want deze tijden hebben toch bewezen dat we met minder ook kunnen toekomen. En eigenlijk zou de politiek dat moeten ondersteunen om de mensen te stimuleren om minder te kopen, minder te consumeren. Dat keert in “My Void” ook terug, de frustratie daarover. De leegte of leemte die  dan achterblijft  is waar die song onder andere over gaat.

Er schuilt ook veel pijn en emoties in je stem en muziek, schuilt ook daar een verhaal achter?
Dat zou kunnen. In elk geval, als ik zelf mensen hoor zingen wil ik vooral geraakt worden, ik hoop dat mensen ook door mijn stem geraakt worden.

Haal je inspiratie uit de dagelijkse dingen in het leven of hoe moet ik dat zien
Ik haal niet per se mijn inspiratie uit mensen op straat eigenlijk, maar eerder uit de algemene gebeurtenissen in de wereld. Het gaat  vooral veel breder dan dat . En dat probeer ik dus ook in mijn muziek te omvatten. Zoals dingen die ik ervaar als ik naar een film kijk, of naar het journaal kijk daar haal ik eerder mijn inspiratie uit. Niet zozeer de alledaagse dingen dus. Kortom: De plaat gaat zowel over de mooie als de choquerende momenten van het leven.

Wat zijn de verdere plannen (live optreden kan terug een klein beetje)?
Ik heb een booker die daar mee bezig is.  Zelf ben ik momenteel vooral bezig met de plaat die uitkomt, en met de muziek op zich. En voor de rest zie ik wel wat er op mij afkomt , ook wat live optreden en zo betreft. De komende tijd zijn er sowieso geen concerten, daar had ik ook niet echt op gerekend. Ik hoop ergens wel dat we in de zomer of het najaar  kunnen spelen,

Is er eventueel geen streaming rond de release of zo?
Er is een solo concert stream om de release te vieren op vrijdagavond. -28 mei 2021-
https://www.facebook.com/events/484727815917547

Wat is je mening over live streaming feitelijk. Ligt de drempel niet lager om muziek te ontdekken, waarvan anders die aan ons zou voorbijgaan? Je mening
Ik heb wel een nummer alleen gedaan, voor een camera, dat is ook maar eenzaam. Met een echt publiek moet je toch echt meer presteren, je voelt dat er dan toch meer druk is. Ik heb bijvoorbeeld de live streaming gezien van Nick Cave, ik vond dat heel mooi. Ook omdat hij niet deed voor de camera alsof hij voor een publiek speelde. Het is dus een beetje een ja en nee verhaal, het is goed dat je op die manier iets kunt tonen. Maar het is niet hetzelfde als voor een publiek te spelen, je hebt die interactie wel nodig met je publiek.

Je hebt ook samengewerkt met enkele toppers als  producer Staf Verbeeck en muzikanten als Neil Fraser (Tindersticks) Simon Casier van Balthazar, Tom Barbier (Ozark Henry) en Steven Van Gelder (Geike, Driftwood) . Hoe is die samenwerking ontstaan?
Ik heb zelf mensen gezocht waarvan ik wist dat ze in dezelfde lijn zaten van wat ik deed en bereid waren om in dat avontuur mee te gaan. Dus ja, ze waren alleen zeer enthousiast daarover.

Wat zijn de verdere ambities? Is er iets als een ‘einddoel dat je voor ogen hebt?
Muziek maken ga ik sowieso doen :-) dus ambities zijn eerder nóg meer muziek en grote podia, liefst clubs zoals bv. de AB of de Botanique. En ik zou ook wel eens muziek bij beeld willen maken, sferen creëren.

Dank voor dit fijne gesprek, zeer veel succes met de release van ‘Mundane’ en hopelijk zien we je spoedig ‘on stage’
Intussen deze livestream http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/81971-fiona-brown-een-sfeervolle-warme-stem-die-ons-doet-zweven.html

Pics homepag @Guy Kokken

Scarved - De voornaamste ambitie voor de band is om erkenning te krijgen voor al die inspanningen door de jaren heen

Scarved werd opgericht in 2012 en na een EP ‘Scarved’ in eigen beheer, bracht de band met ‘Dynamite’ in 2014 een prachtige schijf uit. Een female fronted heavy metal band die kwalitatief hoogstaande muziek aflevert. Het tweede album ‘Lodestone’ ging dezelfde weg op. Ondertussen is er een line-up wissel geweest, en in mei kwam de derde plaat uit ‘Flashback’ die een verandering brengt binnen de sound van de band, in de positieve zin.
We hadden hierover een heel mooie gesprek met bassist Vincent De Laat die sinds begin 2019  de band heeft versterkt. Daarnaast ging het gesprek over boeiende bevindingen van de Belgische en internationale (metal) scene.

Als je terugkijkt op al die jaren met Scarved, wat waren de hoogte- en dieptepunten? En hoe is alles eigenlijk begonnen voor jou bij Scarved?
De echte hoogte en dieptepunten weet ik niet, Scarved bestaat al langer dan ik er ben bij gekomen.  Op het moment dat ik er echter bij kwam waren er wel wat moeilijkheden omdat de band op zoek was naar een nieuwe bassist. Ook Geert Marien, de voormalige drummer, had in die periode enorm veel werk en kon het nog moeilijk combineren met zijn plaats bij Scarved. Ik moest enkele optredens spelen met Circle Unbroken, daar heb ik Kjell ontmoet. Dat klikte als ritmesectie en stelde hem dan ook voor als vervanger voor Geert. Luc en Caro zaten in die periode al lang op een plaat te broeien eigenlijk., Het was ook niet gemakkelijke om kleppers als Wim en Geert op te volgen, die jongens hebben schitterende dingen gedaan op de vorige platen.  De enige domper op al die mooie evoluties is eigenlijk die corona tijden nu. Dat is, en niet alleen voor ons, een dieptepunt op zich. Toen we op kruissnelheid begonnen te komen na de eerste lockdown, was er plots die tweede. Dat heeft dus een rem gezet op het werkingsproces.

De geplande release van het derde album, ‘Flashback’, werd aanvankelijk uitgesteld naar de zomer van 2020 maar de Covid-19-pandemie besliste er anders over. Uiteindelijk konden de opnamen najaar 2020 worden afgerond en kon het derde album pas in mei gereleaset worden. Frustrerende tijden veronderstel ik?
Er zijn eigenlijk twee zaken die we daar kunnen aankruisen. Het was voor mij een serieuze uitdaging om de geplande optredens tot een goed einde te brengen. Het hoge niveau van Wim te evenaren was een serieuze opdracht. In het najaar van 2019 zijn we begonnen met dat nieuwe album, bij mij thuis. Het was zeer fijn om dat samen te creëren. En dan is corona ertussen gekomen. We hebben dan online verder gewerkt aan het vorm geven van de nummers. Ieder van ons had de vrijheid zijn/haar eigen ideeën erin te stoppen. Toen Corona uitbrak werd het samen vorm geven van de nummers moeilijker en moest het online gebeuren. Dat was al een eerste drempel om te overschrijden.  Scarved is een heel spontane groep, waardoor we ons gemakkelijk kunnen aanpassen aan elkaar. Maar dat proces om uiteindelijk tot dit resultaat te komen, is toch heel anders verlopen dan dat het normaal verloopt, daardoor heeft het bijgevolg ook iets langer geduurd dan voorzien.

Ik heb ook van redelijk wat muzikanten en artiesten vernomen, dat naast het moeizame tot stand komen van releases, het ook een periode geweest is waarin je op het gemak kon werken aan composities, zonder dat je werd opgejaagd? Is dat bij jullie ook zo geweest?
Dat klopt voor een stuk, maar voor een stuk ook niet. Deze creatie van Scarved is een co-creatie geweest en het bundelen van verschillende uiteenlopende ideeën rond de songs die Luc had geschreven., Corona heeft dat proces van samenwerken moeilijk gemaakt  Dus voor ons was het feit dat we meer tijd hadden niet echt een voordeel.

Je zei daarnet ‘een samenvoeging van verschillende ideeën’. Dat valt me aan de nieuwe plaat ook op. Over ‘Dynamite’ toen was het enige puntje van kritiek dat jullie eigenlijk niets vernieuwend deden, maar wel een kwalitatief hoogstaande plaat afleverden. Op dat vlak is er ook wel iets veranderd, naast die hoge kwaliteit hoor ik ook een zekere honger naar experimenteren en buiten de lijntjes kleuren, o.m. bij “Rising soul” die solo bijvoorbeeld. Mee eens?
Daar ben ik, en ik mag toch spreken namens de rest, wel fier op. We hebben allemaal een eigen achtergrond; We zijn allemaal ervaren muzikanten. En hebben meer dan ooit onze invloeden daarin gestopt in die nieuwe plaat,. Er zitten zware Black Sabbath minded dingen in. Invloeden van Led Zeppelin, Rush, Deep Purple en Fleetwood Mac zijn zeker te horen. Het verschil met de vorige platen is misschien dat de nummers gespeeld zijn zoals ze geschreven zijn, met veel meer spontaniteit van ieders inbreng. Het proces tot creëren van deze plaat was heel intensief, en dat is eigenlijk ook echt muziek maken. En dat hebben we dus wel echt beleefd met het maken van de nummers op deze plaat. We zijn als Scarved geen format, er zit van alles in. Daardoor kun je ons nu niet meer echt labelen. Dat komt dus door dat proces dat we echt samen hebben doorgemaakt.

Er schuilt ook  iets donkers in de sound, maar ook iets lichtvoetig – soms komt een Bon Jovi sound de revue passeren vind ik … Wat is uw mening?
Dat is dus ook door wat ik hierboven heb omschreven. Die bijzondere, unieke stem van Caro, gecombineerd met zware gitaren, drums en bas zorgen voor donkere momenten.  We zijn zoals het weer in België. Soms klinken we erg Metal geïnspireerd, om dan plots te flirten met Pop en Klassiek, of hoor je een vleugje funk of jazz/fusion.  Het dringt echt veel meer door binnen Scarved anno 2021. Dat brengt ons terug naar die ervaring, en het echt meer dan ooit combineren van stijlen. Een proces waar al die aspecten elkaar perfect vinden. Daardoor is het ook een heel spontane plaat geworden. Laat het ons daar bij houden. En dat is ook het verschil met de twee vorige platen, het is alleszins voor mij  heel persoonlijk geworden

Wat ik zo eigenaardig vind, jullie spelen het soort epische metal waardoor jullie kunnen wedijveren met de heel grote namen binnen de scene, uiteraard hebben jullie een grote fanbase uitgebouwd. Maar hoe komt het toch dat het voor een Belgische band met zoveel klasse als jullie, het zo moeilijk is om door te breken naar een echt groot publiek denk je?
Een grote reden, er is een verandering in de muziekindustrie gekomen. Doordat veel mensen muziek streamen en niet echt cd’s meer kopen, is er een andere manier van muziek beleving en verdien je veel minder aan je albums.
Het is een commercialisering – maar dat heeft altijd bestaan – maar ook een andere vorm van professionalisering. Dat is een heel persoonlijk mening. Ik zie een muzikant niet als een absolute Goddelijkheid of zo. Muziek maken is een ambacht als een ander.  Wat is er gebeurd? Er is een monopolisering gebeurd. Er is een verschuiving gebeurd van groepen en  muzikanten naar producers en songwriters die zich focussen op een song verkopen. Het proces wat ik u daarnet heb verteld om iets in groep te maken, is daardoor enorm veranderd. Misschien niet direct in de metal en Rock wereld. Daarom, dit is mijn eigen kijk en ben zeker geen expert in en kenner van de muziek business .

Als het zo moeilijk is, heeft het dan nog zin om door te gaan, en waarom?
Wat mij betreft is muziek mijn leven, mijn religie haast. Alleen al voor de connectie met de mensen die wel een inspanning willen doen om naar concerten te komen, en de band willen live zien of hun  album kopen. Daar doen we het voor, want die zijn er zeker nog.  Het achteraf met de mensen kunnen praten, je publiek geven waar ze voor komen. Het voelen hoe de mensen genieten van je muziek.  Dat geeft zin aan iedere muzikant om op die planken te staan of op je zolderkamer te liggen tokkelen en op te nemen. Of het nu onbekende groepen zijn of grote bands, je muziek speel je vanuit het hart.

Waarom is het voor een Belgische band zo moeilijk om op grote festivals te staan. Terwijl Wacken Open Air bijvoorbeeld een grote waaier aan Duitse bands op hun affiche heeft staan, tot zelfs de headliner. Heb je daar een verklaring voor?
Dat heeft te maken met de andere mentaliteit van de muziekliefhebber in ons land, vergeleken met Spanje of Duitsland waar dat toch meer leeft. Daar wordt rockmuziek ook meer op de radio gedraaid dan bij ons. Er staat ook meer over in de kranten en zo. Hier komt er enkel een klein artikel in HLN als een Rockheld overlijdt of zo. Metal en Hardrock krijgen minder aandacht in de mainstream media . Dat zorgt ervoor dat het sowieso al moeilijk is voor een Belgische Metal of Rock band om zich op de kaart te zetten, laat staan op een groot festival. Wij zijn Belgen, en cijferen misschien onszelf wat weg. Er heerst hier sneller de reflex om te denken dat buitenlandse bands het beter doen in ticketverkoop.

Evenzeer opmerkzaam, als een middelmatige Amerikaanse band hier komt spelen , dan speelt een goede Belgische band in het voorprogramma; als diezelfde Belgische band in Duitsland speelt staan die in het voorprogramma van een middelmatige of middelgrote Duitse band.
Dat is net dat typische Belgische, een Belg heeft minder waardering voor eigen kweek. Dat is niet alleen in de muziek zo. Is dat fout? Ja, toch wel. Ik zie veel talenten, en het is zeer spijtig dat die er gewoon niet geraken door die typische Belgische mentaliteit die er heerst. En dan heb ik het niet per se over geld verdienen, maar om de aandacht en de erkenning te krijgen die ze verdienen. Er zijn nu ook zoveel groepjes, maar misschien was dat vroeger ook wel een beetje, geen idee. In de tijd dat wij in de garage lag te rammen, hadden we nog geen Facebook en Youtube om onze decibels te delen.  Maar ik denk wel dat er vroeger wel een groter en sterker circuit was. Er waren tal van kleine festivallekes (vaak op een wei van een boer) waar mijn lokale Rockhelden speelden. Wat ik nu wel merk is dat het circuit steeds kleiner en kleiner wordt. Daardoor is het veel moeilijker geworden om ergens op te treden, tenzij in clubs of cafés of zo. Die nobele zielen, die we erg dankbaar zijn, worden overspoeld met aanvragen. Er zijn gewoonweg geen andere alternatieven en te weinig speelkansen

Onrechtreeks zorgt het er ook voor dat een band als Scarved het zo moeilijk heeft om verder door te breken.
Laten we het toch ook over de band en de nieuwe plaat hebben. Zijn er al reacties op de nieuwe plaat?
Ik heb er toch al enkele tegen gekomen. De meeste reacties gaan uit naar stevig, robuust en ook ‘beyond the standard’. Vind het een fijn gevoel omdat je merkt dat luisteraars horen dat er van alles gaande is in onze muziek en ze verrast worden.

Het zijn nog steeds wat rare tijden waarbij optreden (tenzij voor 50 man) nog steeds moeilijk is. Zijn er plannen om de nieuwe plaat ‘Flashback ‘ live voor te stellen?
Ik kan daar eigenlijk nog geen uitspraken doen.. Het is gewoon koffiedik kijken wat dat betreft. Hopelijk in het najaar ergens. Er zijn ook al afspraken uit 2020 die naar 2022 zijn doorgeschoven. Ik hoop het wel, de honger om op te treden is zeer groot bij ieder van ons.

En eventueel live streaming? Wat is je mening over dat fenomeen? Ik heb bijvoorbeeld muziekstijlen ‘ontdekt’ waar ik in normale omstandigheden vermoedelijk gewoon was aan voorbij gegaan. De drempel is kleiner
Eigenlijk hebben we daar nog niet zo bij stil gestaan.. Ik ken er wat te weinig over, maar het lijkt me misschien wel een goed idee. Maar langs de andere kant?  Optreden voor een lege zaal lijkt me toch  ook  iets raar. Ik mis toch de reacties van het publiek. Misschien is het wel interessant om die drempel voor niet metal gericht publiek iets toegankelijker  te maken, dat kan. De drempel is sowieso minder hoog om naar een streaming te zien van iets dat je niet direct ligt. Dat kan zeker, daarom zou het misschien wel een goed idee zijn om het te overwegen. Maar het zal nooit echt live spelen vervangen, ondanks dat.

Wat zijn jullie verdere ambities,  is er een soort doel dat je voor ogen hebt (zoals wereld dominantie wat iedereen wil) ?
Ons voornaamst doel en ambitie als band is om eindelijk de erkenning te krijgen voor alle inspanningen die we als band door de jaren heen hebben geleverd. Deze plaat zou net doordat hij zo gevarieerd is daar toch moeten kunnen voor zorgen, dat we die erkenning krijgen. In de vorm van media aandacht, optredens en dergelijk meer. Persoonlijk voor mij? Ik hou gewoon van dat proces om muziek beleven en hoop dat ik dit nog heel lang kan doen. En vooral dat ik dit op een deftig niveau kan blijven doen. Het blijft de standaard  voor mezelf om voor jezelf, je medemuzikanten en vooral je publiek het beste te geven, en blijven geven. Als dat niet meer lukt stop ik er dan ook gewoon mee, met live te spelen. Het draait wat dat betreft om respect voor jezelf, je mede muzikanten en de fans.  Muziek is in mijn leven de rode draad. En wat de groep betreft, vooral erkenning, voor de band Scarved en voor die drie andere topmuzikanten waar ik het plezier heb om bij te horen. Om terug te keren naar onze nieuwe schijf. Het is een plaat die we echt samen gebracht hebben, we hebben gewoon gedaan wat we graag doen en ieders inbreng was daarbij even belangrijk. En dat is het doel op zich, die erkenning daarvoor.

Bedankt voor dit fijne gesprek zijn er nog opmerkingen naar onze lezers toe?
Dat we ze begot missen. Zij geven ons de energie, de goesting en het ongelofelijk goeie gevoel om muziek te maken en voor hen te spelen. We Love You

Wij missen jullie ook …

Fiona Brown - livestream 'Mundane' - Een sfeervolle, warme stem die ons doet zweven …

Eind 2016 kwam de EP ‘Demons’ uit  met songs die groeiden vanuit de uitdaging alles zelf te creëren en uit te werken zonder invloed van buitenaf. Fiona Brown, afgestudeerd als zangeres aan Codarts Rotterdam, toerde na de release van ‘Demons’ in binnen- en buitenland, o.a. als support van Daan, Stuart A. Staples en z’n Tindersticks. Nu verscheen het debuutalbum ‘Mundane’ op vinyl.
Fiona Brown stelde deze plaat live voor, via livestream.

Fiona Brown heeft een breed stembereik. Met haar bijzondere warme, sfeervolle vocals doet ze je zweven; ingetogen, pakkend, aanstekelijk, soms dreigend; ze weet je te hypnotiseren in een bevreemdend mooi  kader, o.m. op “Stalkers”, “My void” en “Eternal youth”. Fiona ontpopt zich ook als een begenadigd gitariste en multi-instrumentaliste. Dansbaarder klinkt “Restricted” en “Head down”.  Afsluiten doet ze met “Beautfiul Misery”;.
Het album 'Mundane' straalt veel positieve energie en emotie uit. Het klinkt afwisselend mooi en boeiend.  Ze benadert sprookjesachtige aspecten van de muziek en met haar intense stem weet ze je te raken.
Een magisch rakende set van een talentvolle dame.

Setlist: LFF//Stalkers//My Void//Eternal Youth// Restricted//Head down//Beautiful Misery//

Organisatie: Fiona Brown

Grauzone Festival 2021 - livestream - Multidisciplinair undergroundfestival met bands van new wave tot psychedelica
Grauzone Festival 2021
Paard (Poppodium)
Den Haag
2021-05-21 + 22
Erik Vandamme

Na de succesvolle editie in 2020, waarbij Grauzone een van de laatste fysieke muziek- en kunstfestivals was, wordt Grauzone 2021 wegens COVID-19 een online editie. Eerder werd het festival weekend al eenmalig verplaatst van februari naar mei.
De eerste namen van Grauzone 2022 zullen tijdens het online event worden aangekondigd en de kaartverkoop gaat dan van start. Grauzone 2022 zal weer in februari plaatsvinden.
Binnen het programma focust Grauzone zich op de heuse 'wave', psychedelica en in deze livestream op urgente, spannende Belgische acts als Whispering Sons en Amenra. Grauzone heeft een aantal van de nieuwste en beste acts samengebracht onder de noemer 'The Sound Of Belgium'. Verschillende bands zullen zich hier voor het eerst aan het Nederlands publiek presenteren.

dag 1 - vrijdag 21 mei 2021 - Energiebommetjes ontploffen!
SONS (****) zorgt voor een energieboost , wat we hen al enkele jaren gewend zijn. Vanaf de eerste tune grijpen ze bij het nekvel en gaan ze tekeer als een bende losgeslagen buffels. Het vleugje psychedelica in hun sound hypnotiseert en bedwelmt je . SONS staat garant voor een muzikale wervelstorm die de adrenaline door ons lijf pompt.  Het is een echte garagerockende band en ze delen enkele  mokerslagen uit. Wat een uitbundigheid.

High Hi (****) is evenzeer een energieke band. Toen het collectief vorig jaar in De Casino, Sint-Niklaas optrad, schreven we: '' In 2020 staat High Hi met enorm veel passie en spelplezier op het podium, ze stralen het uiteraard uit naar het publiek. De band die ooit in 2014 de finale van HUMO's rock rally won; is dan ook duidelijk volwassen geworden en weet verdomd goed hoe ze een publiek kunnen inpalmen. De sprankelende riffs en het uitdelen van verschroeiende mooie mokerslagen bepalen met het erg uiteenlopend stembereik van Dieter als Anne-Sophie de set ." Dit gegeven namen we met hun optreden op Grauzone.
Een band die hun instrumentatie combineert met passie en tonnen energie; een splinterbom dus . High Hi heeft een duister wave kantje , intrigeert, klinkt aanstekelijk, spannend en biedt een feestelijke stemming. Boeiend en sterk.

Er waait een donkere walm over CHVE (*****) ofwel Colin H. Van Eeckhout, gekend als frontman van AmenRa,. CHVE brengt de draailier als instrument samen met een pakkende stem, die je koude rillingen bezorgt en je tot hemelse gemoedsrust brengt. In die intimiteit begeleidt CHVE je naar donkere gedachten in je onderbewustzijn. Het is eerder de deugdzame kant van de duisternis (en niet die angstaanjagende) die je tot innerlijke gemoedsrust brengt.

Luis Vasquez (****), de in Los Angeles residerende artiest en bekend van zijn post-punk project The Soft Moon, heeft een allereerste album uit onder zijn eigen naam, 'A Body Of Errors'. Een plaat om zijn demonen een plaats te geven, lezen we.
Live hebben we diezelfde ervaring. Luis Vasquez legt uiteenlopende emoties in zijn instrument en in z’n vocals. Een confrontatie met ons eigen innerlijke demonen. Het is een hypnotiserende, bedwelmende, spannende sound, eentje die gemoedsrust brengt, een  rustpunt.

De Belg mag fier zijn op zijn ‘Eigen Kweek  . Een chauvinistisch gevoel dat nog steeds moet groeien, heb ik de indruk . Die sceptische houding is echter voor niets nodig. Neem nu Whispering Sons (*****). Al van de eerste keer op Trix-Trax (Trix, Antwerpen) voelden we aan wat een potentieel de band in huis had. Hun sound bracht ons terug naar die eighties wave. Magistraal klonk het. Intussen zagen we hen al verschillende keren en zijn ze uitgegroeid tot een grootse band , die sterk gewaardeerd wordt. Diep onder de indruk waren we telkens.
In juni komt de gloednieuwe plaat uit, 'Several Others'. Op Grauzone lichtte de band al een tipje van de sluier . Een vertrouwd geluid weliswaar , maar nu intenser, krachtiger, emotievoller. Whispering Sons verstaat de kunst om op bezwerende wijze, vroeger en nu perfect met elkaar te verbinden in waverockende postpunk. Kleurrijk zwart, spannend overtuigend , sterk!

Energiebommetjes die ontploffen en het bewandelen van duistere paden in een gevarieerd muzikaal kader , het vormt vanavond de rode draad op Grauzone … .
En toch laat men niet na de muzikale cultuur te verbreden … Tomo Katsurada en Go Kurosawa van Kikagaku Moyo, en Kohei Matsuda van Bo Ningen kwamen tesamen om een Japanse psychedelische projectband te creëren. Onder de naam Tomo, Go & Kohei (*****) geeft het trio een unieke voorstelling van Oosterse cultuur en kunst. Een bevreemdend klankentapijt zorgt voor een bijzonder bezwerend sfeertje . De klemtoon komt op het onbereikbare , ongrijpbare van die Oosterse cultuur. Tomo, Go & Kohei houden van improvisatie en grenzen aftasten . Het is een soort jamsessie, die ons sterk wist te overtuigen . Mooi, uniek!

De Nederlandse muziek-kunstenaar Jozef Van Wissem (*****) is een creatieve avontuurlijke duizendpoot. Als een soort troubadour van het levenslied, worden we door de luitspeler en de instrumentatie in een intiem badje gedrenkt, die je doet wegdromen; vroeger en nu worden met elkaar verbonden. Net zoals de luitspelers in de Middeleeuwen, is er een sfeertje van een dansende mensenmassa. En is er de kunst om de gevoelige snaar te raken. Het speelse karakter blijft overeind en op zijn onaardse virtuositeit staat er geen grenzen.

Siem Reap (****) is het soloproject van Gilles Demolder (Oathbreaker/Wiegedood). Siem Reap is al 3 jaar een studioproject; hun album komt er aan en dit is een van hun allereerste shows. Je kan niet omheen de invloed van Wiegedood en Oathbreaker binnen hun sound; er valt veel te beleven door op breekbare en verschroeiend harde, snelle wijze uit te halen in de instrumentatie en uiteenlopende vocals. Emotievol sterk. Siem Reap tekent voor een intense duistere totaalbeleving.

DJ REKA (****) zorgde voor de after party. Op onze leeftijd nog eens interessant om een party via een livestream te ervaren.  De van oorsprong Spaanse, in Berlijn gevestigde artieste, en producer, heeft zich een plaatsje kunnen toe-eigenen tussen de meest competente DJs en artiesten in de scene. EBM, speedy techno is het uitgangspunt op zo’n party, maar binnen dit donkere dansbare spectrum horen we vanavond warme industrial . EBM en 80s sound goed verpakt en in een nieuw kleedje gestopt. Leuk en dansbaar , goed genoeg om de nacht streamend in te gaan!

dag 2 - zaterdag 22 mei 2021 - Een ingetogen, messcherpe intensiteit
Bolis Pupul (****) zijn debuutplaat was het resultaat van Bolis' eerste bezoek aan DEEWEE in Gent; hij werd betoverd door de wereld van analoge synthesizers. Denk aan Logic System, Telex en Kraftwerk. Die 'vibes' van de jaren '80  die bij Bolis Pupul komen boven drijven, sluit perfect aan bij moderne elektronische muziekstijlen. Bolis Pupul verbindt verschillende generaties van elektronisch vernuft tot een magisch geheel. Pluspunt is het extra visueel effect van deze elektronische tovenaar.

Hun debuut EP 'Tell Me Your Mind And I'll Tell You Mine' werd eind vorig jaar uitgebracht en kreeg lovende kritieken. Merrick's rokerige, hypnotiserende stem klinkt ergens tussen Mazzy Star's Hope Sandoval en Lana Del Rey. Ook in de instrumentatie horen we de veelzijdigheid van King Hannah (****).  Speciaal voor Grauzone hebben ze een aantal nummers live vanuit de studio opgenomen, waardoor het een uniek concert bleek te zijn.  De band zorgt voor aanstekelijkheid met dromerige soundscapes en balanceert tussen toegankelijkheid en experiment. Op die manier kan de band een ruim publiek aanspreken; deze King Hannah houden we best in het oog.

Dit Amsterdamse kwartet maakt scherpe en geestige post-punk die de banaliteit van het alledaagse bestaan aan de orde stelt. Hun debuut LP 'Mediocre, brutal' is in het najaar uitgekomen. Global Charming  (***1/2) is beïnvloed door Talking Heads, Modern Lovers en andere no wave en postpunk bands uit de late seventies. Global Charming heeft zeer goed geluisterd naar hun voorbeelden, en bezorgt ons hun aanstekelijkheid. Synthpop , late 70s en kitscherige jaren '80 muziek dus . Het straalt positieve energie uit , die we elke dag opnieuw kunnen gebruiken.

4B2M (****)  is een nieuwe Nederlandse groep met leden van De Staat, Jo Goes Hunting, Go Back To The Zoo en St.Tropez. De band speelt een mix van spacerock, krautrock en freaky synths. Een zekere gezonde absurditeit en humor komt  boven. 4B2M biedt ruimte tot  improvisatie en jams, waarbij ze elkaar grappig aanvullen. Een feestelijke stemming heerst er.
Subtiel doet dit gezelschap ons zelfs wat denken aan een Frank Zappa. Een voorname referentie en met deze ingesteldheid zijn ernst en humor verweven met elkaar.

De Amsterdamse band Spill Gold (****) haalt hun invloed uit onder meer Can, Brian Eno, Laurie Anderson en The Velvet Underground. Op hun eerste album ‘Highway Hypnosis’ (2020), uitgebracht door Knekelhuis (De Ambassade) laveren ze van jaren '60 synthpop naar industrial en groovende stoner/rock.  Er is ruimte voor experiment in hun breed omvattende muziekstijl.
Een bijzondere performance;  de mengeling van donkere krautrock met synthpop doen je in een spookachtige wereld belanden, de vocals zijn soms wat bevreemdend. Eens onder hypnose gebracht, is geen weg terug meer mogelijk.
Een intens, beklijvend, hypnotiserend concert, waarbij de fantasie wordt geprikkeld.

De aarde davert door de overweldigende sound van AmenRa (*****). Wat een muzikale wervelwind!  Colin perst alle lucht uit zijn longen . Wat een beladenheid, wat een emotie.  Het zindert allemaal na.
AmenRa bracht op Grauzone festival, net als op het Dunk!festival online, vorige week,  een akoestische set.
Een verslag eerder lees je hier (september 2020, Schouwburg, Kortrijk)  .
En ferm onder de indruk was men nu ook. Ze zaten rond mooie beeldhouwwerken , wat het optreden sacraals maakte en deed denken aan een duistere, sinistere misviering. De occulte, mystieke, donkere sfeer , eigen aan de band, wordt deze keer op een eerder ingetogen, intense wijze gebracht. Geen screamos die door merg en been gaan , maar iets van een dreigende ondertoon, die emotioneel gevoelig, rakend is.
In die donkere, duistere sfeer voelen we ons wegglijden naar de meest donkere gedachte in ons onderbewustzijn.
Diep onder de indruk waren we van dit magisch gebeuren.

Sylvie Kreusch (****) neemt je mee op bijzondere plaatsen in een mysterieus, spooky kader tussen licht en donker . Een bezwerende , bedwelmende , huiverende sound , die zalvend , vlijmscherp kan zijn, ondersteund van haar even intrigerende vocals. Ook de registers kunnen worden open gegooid. Een wervelstorm. Een aparte trip en beleving.
Ze weet haar publiek te boeien en palmt het in . Een fan mag meedansen op het podium en ze maant iedereen aan om neer te zitten in de livestream. Het trukendoosje werkt en de set gaat naar een wervelende finale.
Een optreden van Sylvie Kreusch is  altijd een intense, bijzondere gewaarwording, die je in diepe trance brengt. Een dynamisch klankentapijt en een fijn dansfestijn.  Wat een performance van een artieste die ons wist te overweldigen!
Zie ook haar optreden hier in België , Red Rock Rally, Brugge, 2021
Zie ook haar optreden hier in België, We are Open, Trix Antwerpen, 2020 

Rumours zijn het resultaat van muzikanten die hun karakters en muzikale invloeden weten samen te smelten in één verhaal. Sinistere hypnotiserende electro-pop met invloeden uit ambient, industrial, shoegaze, wave, post-rock en trip hop, vormen daarbij de rode draad.  "Deze band slaagt erin op een oorverdovende, bevreemdend tot vaak zelfs intiem aanvoelende wijze niet enkel je aan het dansen te krijgen, maar jou eveneens wederom te laten vertoeven in een andere, kleurrijke, wereld. Nog maar eens" , schreven we tijdens Sonic City Festival 2018
De donkere ambient/industrial beats zijn snijdend op de adembenemende stem van Hannan Vandenbussche . Rumours (*****) stuwt je muzikaal als vocaal naar een ongekend universum. Ingetogen als messcherp! Er werd intens geflirt tussen licht en duisternis. Rumours houdt van die uitersten en ze waren de perfecte afsluiter van de tweede festival dag.

Organisatie: Grauzone Festival

Lizz - Liselore Brosens - Mijn droom is vooral een netwerk kunnen uitbouwen, waarbij ik elke dag meer mensen kan ontmoeten om mijn project te kunnen ontwikkelen

Liselore Brosens begon op haar veertiende covers te spelen en werkte gaandeweg aan eigen nummers. De negentienjarige zangeres is nu klaar om naar buiten te treden als Lizz, maar zweert nog altijd bij de drie s-sen: ‘Serenity, Sensuality en Simplicity’. Dat is ook te horen op de eerste echte officiële single “Outside”. Deze jonge singer-songwriter heeft echter veel meer in haar mars, daarom wilden we een fijn gesprek voeren over het verleden, haar bijzonder stem en de verdere toekomstplannen. We hadden het ook over het omgaan met deze (corona)tijden, en hoe we als mens ons daar maar beter aan proberen aan te passen ipv halsstarrig snakken naar het ‘oude normaal’ …

Liselore Brosens, je begon  op je veertiende covers te spelen. Wie waren en zijn je grote invloeden?
Mijn grote invloed is eigenlijk de band The Goo Goo Dolls. Toen die muziek werd gespeeld in de auto werd ik daar direct door aangegrepen, en mijn droom was ook gitaar te spelen en zelf songs te schrijven.

Hoe mogen we jouw muziek omschrijven?
Ik denk er niet echt over na waar ik echt thuis hoor; Het vakje singer-songwriter past wel het best bij mij. Maar tijdens het proces van de nummers schrijven, leg ik mezelf geen bepaalde grenzen op waarbinnen het nummer moet passen. In mijn muziek sta ik voor wat mensen ook wel eens de ‘3 S’en’ noemen: Serenity. Sensuality. Simplicity. Met die instelling ga ik steeds te werk en heb ik ook mijn intrede gedaan naar de wereld toe met mijn nieuwste single: ‘Outside’.

Waar komt die voorkeur voor het weemoedige, melancholische en typische singer-songwriter, dat ik zo mooi vind aan de single ‘Outside’ vandaan?
Als ik nummers schrijf kom ik meestal bij de meer melancholische songs terecht, of invloeden. Ik voel me daar meer met verbonden. Ik wil het ook niet te treurig maken, ik schrijf best ook wel blije nummers. Maar automatisch word ik toch naar dat melancholische en weemoedige binnen de muziek gedreven op een of andere manier.

Zit daar ook een persoonlijk verhaal achter?
Ja , toch wel. Niet heel concreet maar er zijn zeker ervaringen die een rol spelen in mijn song schrijven ,sowieso.

Op zo jonge leeftijd heb je een zeer warme en doorleefde stem, het voelt aan als een deken tegen donkere gedachten. Mee eens, of zie ik dat verkeerd?
Soms word ik zelfs vergeleken met Joni Mitchell, terwijl ik daar niet echt naar luister. Ik profileer me ook in eerste instantie als gitarist en niet als zangeres. Ik kreeg na de release ook veel complimenten die betrekking hadden tot mijn stem, waar ik best van verbaasd was. Misschien voelen mensen de warmte in mijn stem omdat ik toch echt wel uit het hart zing en niet naar perfectie streef. Dat hoor je ook in mijn nummers. Het is net dat imperfecte, dat menselijke, waar mensen zich mee kunnen verbinden.

Er gaat ook een zekere sensualiteit en teder gevoeligheid van uit, als ik dat mag zeggen (zeker positief bedoeld); mee eens?
Dat is een beetje waar ik als artiest voor sta feitelijk. De  voornoemde drie ’s’ sen’: Serenity. Sensuality. Simplicity dus.. Zeker dat laatste vind ik een belangrijk aspect in muziek waar ik steeds meer waarde ben aan beginnen hechten. Zoals Luka Bloom ooit tegen me zei: ‘It doesn’t matter if it’s simple; it matters that it’s you.’ Met die mindset ben ik dan ook mijn eigen nummers beginnen schrijven. De sensualiteit die je voelt in mijn songs komen uit het feit dat de nummers vaak intiemere onderwerpen bespreekt. Liefde, maar ook verdriet. Soms praten mensen niet graag over onderwerpen of gebeurtenissen die hun raken; ik probeer net via mijn muziek ook deze mensen een uitlaatklep te geven.
Mijn nummers gaan soms over persoonlijke zaken; situaties waarin ik zelf heb vertoefd of gebeurtenissen in de wereld die me best aangrijpen. Maar er zijn ook songs waarvan ik niet weet met welke insteek ik ze exact heb geschreven. Ik denk dat dit onderbewuste ideeën en emoties zijn die dan hun plaats vinden op het papier en gegoten worden in een song. Zo is muziek dan ook een uitlaatklep voor mezelf om bepaalde gebeurtenissen en gevoelens te plaatsen, te omarmen. Mijn bedoeling is om mensen in een andere wereld daardoor te laten vertoeven.

Je komt  in een soort sprookjesachtige wereld terecht, tot daar mijn persoonlijke bedenking. Hoe waren de eerste reacties op de single eigenlijk?
Vooral positieve reacties, nu denk ik ook als mensen het niet graag horen ze er niet naar luisteren. Het is ook een heel beperkt netwerk. Ik he ook een paar positieve reviews gekregen. In een bepaalde review over mijn single werd verwezen naar het binnen zitten rond een haardvuur, dat soort gevoel dat je dan overvalt. En dat is net het gevoel dat ik wilde uitdragen me deze song.

De single is een voorbode van een EP die er zit aan te komen, kun je een tipje van de sluier lichten?
Ik ga binnenkort nog één single uitbrengen. De EP zal normaal gesproken voor september zijn. Het grappige is ik had die eigenlijk al twee jaar geleden gemaakt, maar het is er nu pas van gekomen om er daadwerkelijk iets mee te doen. Ik heb er lang genoeg over nagedacht, het mag dus nu gebeuren.

Heeft die coronatijd er ook mee te maken dat het steeds werd uitgesteld of net niet?
Op zich niet. Ik had eerst een andere manier van aanpakken voor ogen, namelijk de EP op cd uitbrengen en dus niet te werk gaan met singles. Na het financiële kostenplaatje eens uit te tekenen en te berekenen, besefte ik dat omwille van mijn (te) klein bereik, ik er alleen maar geld zou insteken en weinig terug uithalen. Daarnaast is de tijd van cd-collecties bij mijn generatie zo goed als niet bestaande. Ook van bepaalde Webinars die ik heb gevolgd van Vi.be heb ik een ding wel echt opgepikt dat belangrijk is om je publiek toch iets uit te breiden: zoveel mogelijk momenten creëren. Zo hebben mensen meer kans op je muziek te vallen zeg maar en het te leren kennen. Die manier van aanpak ben ik dus gaan hanteren. Twee singles uitbrengen, twee videoclips voor de single en dan pas de EP.


Niet kritisch bedoeld, maar binnen het vaarwater waar je in zit, zie je door de bomen het bos niet meer wat artiesten en bands betreft. Hoe zie je dat zelf?
Wat mij uniek maakt is dat ik pure (live) muziek maak, ‘one take’ dus, wat ik neerschrijf is hoe het wordt uitgebracht. Ik sleutel zeer weinig aan de nummers eens ik ze op papier heb. Dat duidt gewoon aan wie ik ben, ook als mensen me ooit live zien. Ik vind dan ook de beste platen diegenen waar iets niet perfect in elkaar zit, waar er een foutje te horen is. Dat wil ik ook, dat de opgenomen nummers gewoon klinken zoals je ze live voorgeschoteld krijgt. Als  het te perfect klinkt haal je de ziel eruit eigenlijk en dat wil ik niet. Ik wil niet dat er een te groot contrast komt tussen op plaat en live, daar waak ik vooral over. Dat is ook bij de single die ik uitbracht op de streamingplatformen het geval.

Je sprak hier over Spotify ; is het in deze tijden waar je alles kunt vinden op Spotify nog nodig om een plaat uit te brengen?
Er is een publiek dat zeker op zoek is naar een muziek beluisteren via CD. Ik denk dat de iets oudere generatie mijn muziek wel op platen zou kopen denk ik bijvoorbeeld. Die mensen zijn wellicht, net als mijn ouders, wel de wat oudere generatie. Maar ze zijn er dus nog. Als je een goed netwerk hebt opgebouwd kun je dat eventueel wel bewerkstellingen. Maar ik heb daar het netwerk nog niet voor, daarom is het in mijn geval beter dat ik het via de ‘streaming-way’ uitbreng.

Maar dan heb je het over een oudere generatie, kopen jongeren van uw generatie nog CD’s eigenlijk?
Veel minder maar er zijn er nog; Ikzelf bijvoorbeeld koop nog CD’s en krijg daar wel opmerkingen over omdat je toch alles digitaal kunt luisteren; Maar als ik een CD opleg is de sound helemaal anders, dan dat je het op de pc of zo beluistert. En er en  zijn nog wel jongeren die ook zo redeneren.

Een artiest verdient er ook niets aan; spotify, bandcamp is op dat vlak iets beter; Hoe sta je tegenover het fenomeen als artiest dan?
Ik zit er zelf ook op, om dingen te ontdekken. Een contact van mij die zelf ook een eigen platenlabel heeft, had me ten strengste aangeraden om naast spotify ook zeker de single te releasen via Bandcamp. Als je iets uitbrengt stijgt het bereik beter, en is het dus ook gemakkelijker om een netwerk uit te bouwen eigenlijk. Dat heb ik trouwens ook gemerkt sinds de single uit is, dat er meer bereik is voor mijn muziek daardoor. Het is wel frustrerend dat het erg moeilijk is er van het begin boven uit te steken; in het algemeen, maar zeker voor hedendaagse singer-songwriters lijkt mij. Je werkt steeds alleen rond je nummers, brengt alleen uit – in mijn geval dan ook nog eens in eigen beheer – waardoor je zelf ook je promotie moet voeren en eens het daar is, moet je zorgen dat die paar mensen echt klaar staan te wachten op met wat je naar buiten komt. Het is echt een uitdaging om als singer-songwriter dat ene netwerk dat je aanspreekt, exponentieel te vergroten zoals bands daar vaak automatisch meer kans in hebben.

Over de toekomst … Wat zijn de verdere plannen voor dit jaar?
Er is al een eerste optreden op 7 juni in Open Kiosk in Veurne. Dat is wel iets speciaal want onder andere The Radar Station zal op dezelfde dag als ik spelen, namelijk de startdag. Ik ben ook al bezig aan nieuwe nummers. Uiteraard is er de EP in September. Maar voor de rest is het allemaal nog wat koffiedik kijken, optreden in het najaar hopelijk. Nu is het schrijven en tijd nemen om zelf iets op te nemen nu ik mijn eigen home studio heb, ook belangrijk.

Optreden kan al iets beter (voor vijftig mensen en buiten voorlopig)  Zijn er ondertussen eventuele livestreams gepland?
Op zich niet, ik heb dat wel een paar keer gedaan. Daar komt toch verbazend veel volk op af. Misschien rond de release van de EP eventueel. Maar ik vind het best moeilijk om daar echt van te genieten. Er is een grotere afstand tussen mezelf en het publiek voor dat scherm, soms komt een beetje onwennig over. Dus echt een voorstander ben ik er niet voor, dan toch liever live optreden.

Tegenwoordig doe ik dagelijks live streams (nooit zal dat hetzelfde zijn als live optredens) maar de drempel om artiesten en zelfs muziek te ontdekken die je anders zou ontgaan, wordt er wat lager door? Mee eens?
Om echt iets te ontdekken is die drempel zeker lager. Als ik dat zelf heb gedaan kwamen daar mensen op af waarvan ik het totaal niet had verwacht, of die ik niet ken. Dus ja je kunt op die manier zeker een ander publiek aanspreken, maar geef me ondanks dat toch maar de echte livebeleving.

We leven in zeer rare tijden, voor jonge mensen toch nog extra moeilijk vind ik. Hoe heb je zelf als student en muzikant deze tijden beleefd?
Ik heb het daar persoonlijk niet zo moeilijk mee, in de zin dat ik altijd meer op mezelf ben geweest. Qua uitgaansleven en zo heb ik eigenlijk nooit echt gehad. Wat wel frustrerend is, ik ben nu voor het eerst echt naar de school geweest – ik volg hogere school – en dat afstandsonderwijs achter een scherm vind ik dan weer wel frustrerend en een gemis. Ik hoop dat we in het volgende Academie jaar dus gewoon naar School kunnen gaan. Het zal ook even schrikken zijn als je weer voluit naar school moet denk ik ook.

Daar wil ik ook even op inpikken, ik heb een interview gehad met Fiona Brown, en die vond het een gemiste kans om ‘naar een ander normaal te gaan’, men wil per se terug naar het oude normaal. Terwijl we aan het over consumeren zijn en deze tijd hadden kunnen gebruiken om te herbronnen. Je mening?
Ik stel vast dat veel mensen na een jaar nog steeds niet inzien dat we het eigenlijk niet zo slecht hebben. Dat we met minder ook kunnen. We moeten ons gewoon aanpassen, als je dat niet doet verspeel je gewoon uw tijd. Deze situatie gaf ons allen de kans om op zoek te gaan naar nieuwe uitdagingen, misschien zelfs een levenspassie vinden die daarvoor nog ergens verborgen zat in een oude doos. Nu is het moment om die oude doos terug op te rakelen. Door naar het oude normaal terug te willen keren geraak je er niet. Het is soms niet gemakkelijk, en niet altijd even leuk. Maar op zich kan dit positief uitdraaien als mensen zich willen aanpassen aan deze situatie. Ik vind het dus jammer dat mensen in mijn omgeving dit niet willen omdraaien naar eerder iets positief, dan halsstarrig terug te willen keren naar dat oude normaal.

Wat zijn je grote ambities en is er een soort doel dat je voor ogen hebt?
Ik had als doel in de AB staan, dat is nog steeds een doel op zich eigenlijk. Dat is gelukt, dus daar ben ik wel fier op dat ik dit heb gedaan. Maar mijn droom is vooral een netwerk kunnen uitbouwen, dat ik elke dag meer mensen kan ontmoeten om mijn project verder te kunnen ontwikkelen. Mensen die me willen helpen om mijn muziek op de markt te brengen, bookers, of zo. En ook een zekere fanbase kunnen uitbouwen. Op het moment blijf ik wat ter plaatse trappelen, en ik wil mezelf ontwikkelen. Dat gaat niet zolang ik niet ergens een netwerk heb kunnen uitbouwen.

Leven van uw muziek is geen ambitie?
Niet echt, laat het me zo stellen ‘i go with the flown’ ik zie wel wat er op mij afkomt, maar verwacht niet dat ik ga kunnen leven van mijn muziek. Als er iets komt neem ik die kans uiteraard met beide handen aan. Mensen leren kennen, met projecten bezig zijn.

Je hebt het al over ‘een netwerk uitbouwen’ . Welk publiek zou je hiermee willen bereiken, zo breed mogelijk uiteraard?
Een publiek dat terug schoonheid vindt in het imperfecte van de mens en dus ook in de muziek. Mensen die ook oprecht kunnen genieten van een pure sound die weliswaar uit het hart werd geschreven en wordt gezongen; geen show met fancy lichten en dansers op de achtergrond. Een publiek waarbij de muziek en de muziek alleen, centraal staat. 

Ik had ook nog een vraag over die ambitie, als je de kans moest krijgen om in het Buitenland te staan, of bijvoorbeeld in Sportpaleis te staan. Op basis van iemand die bij jou komt en die zegt dat hij je dat kan aanbieden, op voorwaarde dat je je sound en zo aanpast?
Nu zou ik dat niet doen, maar ik weet wel – zo gaat dat vaak – Op dat moment zal ik toch effe nadenken daarover. Maar niet  als het muziek is waar ik niet achter sta, want het publiek waar ik dan ga voor spelen in Het sportpaleis is mijn publiek niet. Een de persoon die ik dan ben op dat podium, is een andere artieste dan wie ik van nature uit als artieste ben. Toch op voorwaarde dat ik muziek kan blijven brengen waar ik zelf achter sta. Maar moest die kans me worden aangeboden ga ik daar zeker geen nee op zeggen, of toch zeker over nadenken. Want als je daar bijvoorbeeld veel jaren mee bezig bent, en het wordt een beetje frustrerend en iemand biedt je die mogelijkheid? Tja..

Single outside https://distrokid.com/hyperfollow/lizz7/outside

Pics homepag @Willem Mevis

Laten we het daarbij houden. Bedankt voor dit fijne gesprek, heel veel succes in alles wat je doet, en we houden je activiteiten uiteraard in het oog

Go March - Deze plaat moest gewoon nu worden uitgebracht, ook uit ons systeem. Je kunt niet aan iets anders beginnen, vooraleer je iets hebt afgewerkt

Philipp Weies (gitaar), Hans De Prins (synthesizer) en Antoni Foscez (drums) vormen samen het Antwerpse trio Go March. Met hun debuut 'Go March' (2015) en opvolger 'I' (2018) gooide de band hoge ogen, net door een perfecte verbinding tussen post rock en elektronisch vernuft te maken. Het grensverleggend karakter intrigeert en in die richting werkt Go March verder naar 'III' . De EP (een full album kunnen we deze schijf moeilijk noemen), werd voorgesteld in de Cactus Club, Brugge via livestream .
Het verslag kun je hier nalezen

Voldoende voer voor een fijn gesprek, we spraken af via skype met gitarist Philipp Weies.

Wie zijn Go March en hoe is alles begonnen?
We zijn feitelijk ontstaan in 2011/2012 vanuit jamsessies die ik met ons drummer Antoni heb gedaan. We hadden ook niet echt een stijl voor ogen. Gewoon samen jammen. We wilden vooral de elektronische invloeden benadrukken, dus ik zorgde ervoor om mijn gitaar niet als een gitaar te doen klinken (haha). Hans kende ik al heel lang, en ik had hem gevraagd om die elektronica nog meer naar voor te laten brengen, door zijn synthesizer inbreng. In 2013 zijn we dus pas echt ontstaan als band. We zijn daar dus eigenlijk vrij los aan begonnen, en hadden wel een demo en zo, maar vonden het te goed om daar bij te laten dus zijn we overgegaan tot een meer volwaardig geheel. En zo is de eerste plaat ontstaan.

Qua muziekstijl zitten jullie tussen post rock en elektronische muziek in; ik had ergens gelezen ‘tussen Kraftwerk en Mogwai’’, persoonlijk kan ik me daar in vinden. Je mening
Dat is precies iets dat blijkbaar voortdurend terugkomt tegenwoordig. Krafwerk kan ik ergens inkomen. En eigenlijk ook niet omdat die meer ingetogen zijn dan wij. Mogwai van de andere kant begrijp ik eerlijk gezegd niet zo goed, ik heb er geen plaat van en ken ze wel uiteraard. Maar zou ze zeker niet als een van onze invloeden zien. De band is gewoon ontstaan uit de liefde voor Elektronische muziek. Maar echt vergelijkingen met bepaalde bands zou ik niet goed weten eigenlijk.

Ik denk dat jullie misschien in dat vakje ‘postrock’ worden geduwd, gezien het instrumentale muziek is, en er naar een climax wordt gewerkt? Ik kleef niet graag een label op een band, ik hou zelfs van muziek waar je dat niet hoeft te doen, en dat is bij jullie het geval. Maar naar promotors toe, wordt soms die vraag gesteld ‘’welke stijl brengen jullie’’?
Onze muziek is vooral elektronische en dansbaar, het is nu niet het geval, maar op onze concerten wordt altijd gedanst. We hebben ook rustige nummers die heel filmisch zijn ook. Je kunt er dus op wegdromen, maar het is ook niet per se dat we daarbij beelden in ons hoofd hebben, we laten de fantasie van de luisteraar zijn werk doen.

Persoonlijk vind ik jullie muziek inderdaad zeer filmisch, iets dat in sommige recensies ook terugkeert. Zijn er plannen om jullie muziek in films en TV series te gebruiken? Is er ambitie hiernaartoe?
Dat mag en kan, maar dan heb je mensen nodig die connecties hebben in die film wereld. En met onze muziek iets willen doen in die richting. Zonder die persoon die u introduceert heeft het geen nut. Een van onze nummers is blijkbaar wel gebruikt voor een presentatie van Toyota in een handelsbeurs in Amerika. Geen idee hoe die daarmee zijn gekomen, maar ja.

Jullie vorige platen ‘Go March’ (2015) en ‘II’(2018)  waren een bommetje, hoe waren de algemene reacties en heeft dat bepaalde deuren geopend?
Uiteraard hebben die deuren geopend, we hebben mooie optredens kunnen spelen. Ook in het buitenland. We hebben ook heel goede recensies gekregen, tot zelfs in de Britse pers. We merken wel dat we de mensen die we toen hebben meegekregen, ons nu nog steeds op de voet volgen. En dat ze ook drie jaar later ons nog steeds volgen. We hebben dus zeker een kleine, maar fijne,  fanbase opgebouwd en dat is wel leuk.

Uit welke muziekliefhebber bestaat die fanbase dan eigenlijk? Post rock, elektronische muziek liefhebbers?
Je krijgt eigenlijk de dansende mensen zeker mee, ook al wordt het soms omschreven als moeilijke muziek omdat er geen zanger vooraan staat. We hebben ooit in Tsjechië op een festival gespeeld  als after show om 3u s ’nachts. Op de korste keren stond heel het plein op stelten. Die kwamen niet per se voor ons, of voor onze soort muziek. Ik denk dus dat we op het juiste uur, in de juiste sfeer, een heel breed publiek aan dansende mensen kunnen aanspreken.

Boiler room op Pukkelpop of Tomorrowland?
Tomorrowland niet direct, maar Boiler room weet ik . Ik denk dat we daarvoor net iets te weinig elektronisch zijn. We hebben wel in 2015 in Castello op Pukkelpop gestaan, dat is toch een eerder semi-elektronische tent en daar stonden we toch wel eerder op onze plaats. En daar op een iets later uur? Zou nog beter marcheren. Omdat het een publiek trekt dat tussen die elektronische muziek en rock tussen zit.

Ik zag jullie de nieuwe schijf ‘III’ voorstellen via livestream, persoonlijk vond ik het door de beelden alsof je in een 3D film was terecht gekomen, zeer goed gevonden. Hoe heb je dat zelf ervaren?
Door de opstelling stonden we eigenlijk een beetje zoals in een repetitielokaal. Het was wel in een zaal te doen, maar dat was dan ook de enige connectie met live spelen. We hebben eigenlijk gewoon een opgenomen live repetitie gedaan met lichtshow. Zo voelde het toch aan. Het was vooral heel fijn om na al die tijd nog eens in een zaal te staan. En alles wat hoort bij optreden, het uitladen, opbouwen, lichtshow, soundcheck. Je beseft gewoon dat dit een leuke routine is om te doen. We hebben ook twee van onze nieuwe nummers gespeeld, en dat voelde ook fijn aan. Het voelde ook niet aan als een videopname, dat is ook belangrijk. Het was zeer leuk om te doen, we waren super geconcentreerd en het was fijn om dus terug die routine van een optreden te mogen doen. Achteraf waren we stik kapot, door zo diep in een trance te zitten als het ware.


Wat is je mening over het fenomeen livestream (hoewel dat ‘live’ ik daar vaak een kanttekening bij plaats)
Ik heb eigenlijk naar nog geen enkele streaming concert gekeken, eerlijk gezegd. Ik ben daar eigenlijk sowieso niet echt mee bezig. Hans luistert bijvoorbeeld veel naar muziek of is daar intens mee bezig. Ikzelf ben iemand die vaak liever de stilte opzoek. Dus ik zal niet  per se naar een streaming optreden kijken.

Wat ik persoonlijk wel heb ondervonden, ook al ga ik liever naar een live optreden, is dat de drempel minder hoog is. Ik heb voor het eerst in mijn leven echt Balkan muziek leren kennen door de streaming van Balkan Trafik te volgen. Iets wat ik wellicht anders ook had gedaan, maar minder vanzelfsprekend. Is die drempel minder hoog om een ander publiek aan te trekken voor jullie muziek denk je?
Misschien, maar jij bent een muziekliefhebber die op zoek gaat naar nieuwe dingen. Mensen die dat doen zullen daar dus wel gemakkelijker voor te vinden zijn om iets te ontdekken buiten hun comfortzone. Maar ik denk dat het internet/sociale media publiek eerder iemand is die als het te lang duurt weg zapt. Dus ik denk niet dat je met die streaming een groot publiek over de streep trekt, tenzij dat de muziekliefhebber ervoor betaalt. Dan geeft hij/zij dus geld uit om dat daadwerkelijk te volgen. Bij ons was het ook in het kader van een filmfestival. Dan  komt daar wel publiek op af. Maar door gewoon iets te posten of Facebook of YouTube ? Ik kan me niet voorstellen dat je daardoor een ander niet doorsnee publiek bereikt.

Jullie brengen de plaat uit via Dunk!records. Jullie waren niet aanwezig op Dunk!festival online editie , zijn er in die richting van Dunk!festival eventuele plannen?
Niet direct , hoewel ik daar van overtuigd ben dat we er ooit wel eens zullen staan. –We hebben goede contacten met de mensen van de organisatie, we hebben onze twee platen opgenomen bij Dunk!records.

Ik vind jullie er wel passen, Dunk!festival is niet perse een postrock festival meer, maar wel een uitgebreid palet aan vooral instrumentale muziek
Ze zijn wel als een postrock festival begonnen, maar zijn inderdaad geëvolueerd. Wat wel boeiend is , is dat ze binnen hun niche blijven. Ze gaan niet plots naar globale rock bands en zo toe maar blijven hun eigen identiteit  bewaren als festival. Dat is wel belangrijk.

Klopt. Laten we het nog eens over jullie nieuwe plaat hebben. Hoe zijn de reacties tot nu toe?
Toch wel veel positieve reacties gekregen, mensen die helemaal mee zijn met de plaat. Dus ja, goed we zijn tevreden.

Jullie muziek is ook heel verslavend, ik kreeg er maar niet genoeg van. Je mening? Is bewust gekozen voor die richting?
Dat is een mooi compliment. Ik weet eigenlijk niet goed wat ik daar moet antwoorden. Eigenlijk is dat eigen aan elke muzikant, dat je muziek maakt waar de luisteraar maar niet genoeg van krijgt, en wil blijven naar luisteren. Als we daarin slagen? Zijn we daar blij mee. Het is fijn om dat gevoel mee te nemen.

De plaat is weer een EP. Hoewel die EP ook een beetje aanvoelt als een full album ? Waarom geen full album?
We hadden het gevoel dat alles klopte na die vier nummers, en dat we een afgewerkt product af hadden geleverd. We hadden eerste nog gedacht er enkele miniatuurtjes tussen te zetten of zo. Maar we hebben het niet gedaan, omdat we het gevoel hadden dat het een afgewerkte eenheid was die vier songs. Waar niets meer of minder aan was toe te voegen. Ik heb ook altijd zo moeilijk waarom men het EP noemt? We zijn ondertussen ook begonnen met aan nieuwe nummers te werken dus dat komt goed.

Laten we het ook even over deze coronatijden hebben, hoe heb je als muzikant, band en mens deze tijden overleefd tot nu toe?
Componeren niet echt, we hadden net een plaat klaar. Vanaf er wat meer versoepelingen kwamen hebben we terug wat meer afgesproken en zijn er opnieuw wat dingen ontstaan. 2020 was gewoon een stilstand, laat het ons daar vooral bij houden. In de zomer hebben we wel opgetreden voor een zittend publiek in Museum M in Leuven. Maar dat voelde beetje aan als een schrale troost. Die zaten allemaal aan tafeltjes, het voelde wat droevig aan.

Langs de ene kant wel droevig, maar langs de andere kant misschien toch beter dan voor geen publiek optreden?
Ja dat wel. We hadden in maart ook wat optredens in Luxemburg, niemand geloofde echt dat dit zou doorgaan. Daar waren ook 65 mensen, en moest je ook neerzitten. Die hebben zelfs heel het jaar door op die beperkte wijze optredens kunnen geven.

Hier mag het ook terug, ik ga op 30 mei ook in Museum M naar zo een optreden voor vijftig man met Steiger. Zijn er bij jullie al plannen in die richting?
Vaag. Maar nog niets concreet eigenlijk. Voor hetzelfde geld kan binnen twee weken alles weer dicht gaan of zo.. dus ja, ik weet het niet. Plannen maken is momenteel zeer moeilijk Laat het ons daarom houden bij vage plannen.

Wat zijn, in zoverre dat kan, dan wel de verdere plannen voor dit jaar of volgend jaar of zo?
We nemen dus eerder een afwachtende houding aan wat de nabije plannen betreft, zoals al gezegd.

Was het dan ook niet beter geweest om ook te wachten met een EP uitbrengen tot je meer zekerheid had, denk je
De plaat was al eind 2019 af, en lag eigenlijk al veel te lang in de koelkast. Ze moest gewoon nu worden uitgebracht, ook uit ons systeem. Je kunt niets anders beginnen, vooraleer je iets hebt afgewerkt. Nu de plaat uit is moeten we ons daar niet meer mee bezig houden en valt er een last van onze rug. Langer wachten bleek geen optie meer. Want nu zijn we dus al begonnen met een nieuwe plaat eigenlijk. Er zijn ook nieuwe ideeën die aan het sluimeren zijn en die we nu gaan uitwerken. Dus ja, hadden we die plaat niet uitgebracht hadden we daar ook niet kunnen aan beginnen. We moesten gewoon dit hoofdstuk afsluiten.

Om nog eens terug te keren op die vraag over corona. Hoe denk je persoonlijk dat de cultuursector, die zwaar getroffen is, deze tijden zal overleven?
Dat is een moeilijke vraag eigenlijk. Ik ben er wel bij betrokken, maar heb er geen zicht op. Voor mensen die geen kunstenaars statuut of zo hebben zal het in elk geval rampzalig uitdraaien vrees ik. Het is moeilijk om te zeggen wie het zwaarst getroffen is, of er het best zal uitkomen. Het hangt van teveel factoren af.

Wat zijn de uiteindelijke ambities met deze band, en ook als muzikant op zich? Is er ook zoiets als een einddoel of een doel dat jullie voor ogen hebben?
Er is geen einddoel, dat bestaat niet. Ik denk dat als je echt te hoge ambities hebt je snel kunt teleurgesteld worden. Neem nu dat je zegt ik wil bereiken dat we doorbreken in Engeland met die plaat, en als dat niet lukt. Dat het een domper op de vreugde zal zijn. Dus de ambitie is gewoon verder doen zoals we bezig zijn, met onze beide voeten op de grond, en zien wel waar we uitkomen. Van dag op dag leven eigenlijk, en gewoon blijven doen waar we goed in zijn. Je hebt dat ook niet altijd in handen, tenzij je heel veel geld hebt dan zijn er misschien meer mogelijkheden. Maar dat is bij ons niet het geval. Dus dan zijn onze ambities eigenlijk gewoon zo vlug mogelijk terug kunnen optreden met onze muziek, voor een publiek. Dus gewoon voort doen is een ambitie op zich.

Dat klopt, maar ik wil toch even daarop inpikken. Mocht je nu de kans krijgen om Sportpaleizen of zo te mogen staan, of een wereldtournee doen. Maar dan wel op voorwaarde dat je je muzikaal aan past, je ‘roots’ verlaat en commercieel denken? Er zijn bands en artiesten die dat doen
Dan draait het niet echt meer om muziek maken, maar om bekendheid vergaren. Nee, dat is totaal niet wat ik wil doen. ik weet dat ik met mijn muziek geen massa geld ga verdienen, maar ik snap niet wat er zo leuk zou zijn om in een sportpaleis te staan. Wat is er mis om voor 100 of 200 mensen in een zaal te spelen? Ik heb dus totaal niet de ambitie om muziek te maken waar ik niet achter sta. Dus Nee, zeker niet.

Info new album 'III incl single "Ortisei" https://smarturl.it/gomarchIII

Met die ingesteldheid ben ik het mee eens. In elk geval dank voor dit fijne gesprek, hopelijk doen we dat binnenkort live eens overdoen,  als het weer kan en mag

Mighty Oaks - Culture cannot be only measured with economic parameters. Culture can be extremely inefficient from an economic point of view. Still we recognize its vital importance for humanity

Berlin based Alt-indie outfit, Mighty Oaks, return with a brand new track 'Mexico’, lifted from the band's forthcoming album due this summer through Howl Records.
Drawing on a myriad of influences from indie, pop, folk and soul, the disparate trio, hailing from America, England and Italy respectively, deliver an escapist, positive message on new single 'Mexico', offering us the perfect respite we all need right now. Following this release, we had a nice conversation with Claudio Donzelli .
Of course, we also talked about life in these times and future plans.

Mighty Oaks were founded in 2010 and are based in Berlin. According to Allmusic, the group performs "tight, three-part harmonies and exuberant, largely acoustic folk songs." Agreed, or not?
Wow, are we on Allmusic? Is it still a thing? I thought it was some experiment of the 2000s (laughs). Yeah, I think it still represents us pretty well!

Haha nice! What is the story behind the band name?
There’s an English proverb that goes “mighty oaks from little acorns grow”. We thought it was representative of what we were trying to do as we moved the first steps as a band: join forces to make something bigger than we could have achieved on our own.

After releasing your debut album ‘Howl’ in 2014, you had the opportunity of touring with Milky Chance and performing at many festivals. Can we speak of a milestone here which opened many doors?
We had already toured Europe extensively when Milky Change invited us to join them for part of the tour in the US. In Europe things were going already pretty well but for the US market definitely, that was a milestone. We got to play in front of many people in some of the best venues over there.

What are the other big milestones for the band?
We started with a big milestone! In June 2013, before we even recorded our first album, we got to play in front of 22k people before Kings of Leon in Berlin. That was and still is the biggest show we ever played. It was awesome.

Are there also low points in all these years?
Since the pandemic hit in March 2020, of course, it’s been quite hard for us, like for other musicians. We had to give up what we loved the most doing, which is playing shows. There have been moments of despair as it wasn’t clear at all when we would be able to play shows again.

What is the biggest change in these more than ten years within this music world, besides digitalization and the power of social media?
What sticks out for me is the merging of all music genres. The amount of promiscuity in terms of genre, style is mind-blowing and that’s extremely healthy for our culture. Another thing that I noticed is that there are many mainstreams now, which I think it’s interesting and also good for our culture.

Did you have any sort of inspiration while growing up from any certain artists or genres? Have those inspirations helped influence the sound or style of Mighty Oaks in any way?
Personally, I’ve always been into bands, form the 90s, throughout the 2000s. Radiohead, Coldplay, Death Cab for Cutie, Athlete, Snow Patrol, etc. I’ve always been fascinated by the orchestration of guitars in the context of bands. I think Radiohead did it better than others in their first 3 albums and I think that still plays a role in my musical voice.

The reason for this interview is the new record 'Mexico', the process of writing songs and releasing this record has been different because of corona, did that influence the writing process?
Definitely, this album is and will always be connected to the Corona pandemic. It’s a crisis that invested everyone no-one excluded. We wrote in response to what was going on last year.

Together,  you guys decided to record the songs in Hooper’s home studio, Recording at home, in this make-shift basement studio, was a little adventure in itself. True?
Absolutely. It’s been a first time for us and it’s been a lot of fun too! There is a deeper sense of care and ownership that feels really good. We basically lived together for about 6 weeks, working, hanging out and eating together for a whole day at Ian’s place and then home to our families for the night. It was a really nice time.

How have you as a band, musician and also as a human being survived these rather 'strange' times until now?
Music! Music kept us focused and sane during this crazy time.

How do you personally think that the music to culture sector will survive these times?
It will survive where there is understanding that culture is a valuable thing, that makes sense to invest on. It will survive with investments taken from the nations’ budgets to support lockdown and reopening. In some places it will suffer more than in others, I’m afraid. Culture cannot be only measured with economic parameters. Culture can be extremely inefficient from an economic point of view. Still we recognize its vital importance for humanity.

I have listened to the record. I think it's a very dreamy, somewhat melancholic record with a dark side but also light-footed, a beautiful flirting between dark and light. agree? Your opinion please?
All that, I agree with you! It’s a broad spectrum of human emotions.

What are your personal expectations about this new album?
We always hope that a new album will find its listeners, will grow in them and will bring them to our shows to celebrate live with us. It’s sending music into the world so that it will send people to us. It’s a wonderful cycle that we hope to do again and again.

Live performances are out of the question for the time being, but are there any tour plans?
Yes! We’re planning a European Tour for Spring 2022! All dates have been announced and tickets are already selling on our website mightyoaksmusic.com

A possible performance via live streaming? And what is your opinion about this phenomenon?
It all started with Chris Martin doing a couple of live streaming performances on Instagram thoughts “why not?”. I thought it was cool, but then there was this huge gap between some really bad quality performance and some other people who thought “wait a second, maybe we can produce them better and charge people for it!”. Interesting phenomenon but not really attractive for us. We haven’t done anything like that, we didn’t feel like to be honest. We’ve been busy making new music and at home with our families and there was little space for anything else.

What are the further plans (as far as plans can be made)?
We hope to be able to play some open-air shows this summer and to get back to writing new material in the fall.

After all these years, are there still any goals or ambitions, or are you not working on them?
It’s only been 7 years and 4 albums since our debut, I feel we’re still a relatively young band which is exploring and evolving album after album. The main ambition is to be able to do this over and over again.

Pics homepag @Studio Marco Fischer

Thanks for this nice chat, hope to see you soon on one or other stage

TURF - De taal waarmee je opgegroeid bent, en die je dagdagelijks spreekt, is de Taal waar we ons het best mee kunnen uitdrukken

TURF is een gezelschap uit Roeselaere die het begrip 'experimenteren' heel hoog in het vaandel draagt.
In het West Vlaams staat 'turf' synoniem voor geconcentreerd, ingedikt. West-Vlaanderen is ook de uitvalsbasis van het trio dat onder die naam elementen uit de stonerrock combineert met harde rock, punk en een scheut absurdisme. Stichters zijn gitarist Wim Wallays en drummer Steven Duyck die puberden met Barkmarket, Jon Spencer Blues Explosion en Sonic Youth en in aanloop naar Turf duizend en één nacht met dertien groepen en een ongeluk diverse podia bestormden.
In 2014 hernieuwden ze hun samenwerking met wekelijkse porties teringherrie in het repetitiekot. Even later kwam Rino Feys het duo versterken met zijn West-Vlaams voor gevorderden.
Onlangs bracht TURF een nieuwe single op de markt ‘Vloage’, https://www.youtube.com/watch?v=2BCAYR51rjU
Het moment nu om de band eindelijk te  interviewen , het werd een gezellige café babbel, vanop afstand en via ZOOM, met de vier bandleden: gitarist Wim Wallays , drummer Steven Duyck, zanger Rino Feys en bassist Tom Denolf.

Wie, wat is TURF? Hoe is alles begonnen. Vertel een beetje meer over jezelf?
Steven: Ik en Wim hebben de band opgericht, als duo. Als jonge puber heb ik zelf in verschillende bands gespeeld. Heel lokaal en zo. Na een tijdje is dat wat weggevallen. Na negen jaar stilliggen had ik een advertentie geplaats. En daarop heeft Wim, die eigenlijk al een kennis van vroeger was, prompt op gereageerd. Op mijn zolder thuis hebben we dingen uitgeprobeerd. Onze muzikale achtergronden liggen wat in dezelfde lijn. Toen was het puur instrumentaal. Dat resulteerde in veel lawaai maken met een hoek af (haha) toen is Rino erbij gekomen met zijn typische West-Vlaamse teksten en gezangen. En toen is het eigenlijk ook de experimentele kant beginnen opgaan. Toen Tom er in 2019 is bij gekomen is het helemaal ontploft, en nu staan er totaal geen grenzen meer op.
Tom: Ik ben dus eigenlijk ook drummer, ik wil hierbij even aanvullen hoe ik erbij ben gekomen. We moesten spelen met een andere band, ik zag TURF optreden, en snapte meteen de humor van deze band. Ik stond de hele tijd te lachen ik snapte dus direct waar TURF het over had. Ze hadden ook ernstige nummers, en die brachten ze ook heel serieus. Net dat contrast tussen humor en ernst vond ik zo prachtig.  Enige tijd later, (ik was ondertussen al gestopt bij mijn andere band) hielden mijn vrouw en ik een groot feest en kwam Turf bij ons optreden. Daar is de bal aan het rollen gegaan, denk ik.

Hoe omschrijf je jullie muziek?
Rino: Dat is inderdaad een gigantische moeilijke vraag om te beantwoorden. Een bont allegaartje van stijlen, we vinden het zelfs heel leuk dat je ons niet zomaar in een vakje kunt duwen. Eclectisch noemen ze dat, of experimentele rock zoals je wil.

Ik lees vergelijkingen met een Barkmarket en Jon Spencer Blues Explosion; hoe sta je daar tegenover?
Rino: Dat zijn twee namen die Wim en Steven naar voor brachten als referentie punt toen ik erbij ben gekomen. Al denk ik dat het nu niet meer zo opgaat eigenlijk. Maar in het begin dus wel.
Wim: Terwijl Steven eerder liefhebber was van Helmet of Tool was dat bij mij eerder The Smiths of Pixies, in die richting. Maar wat gitaar en drum betreft neigde dat zeker naar Jon Spencer Blues Explosion en Barkmarket, zeker en vast. Maar dat was dus heel in het begin, ondertussen is het – zoals Rino al aangaf – alle stijlen door elkaar. Vier verschillende mensen, met vier verschillende ideeën en we staan voor alles open. Dat is TURF anno 2021

In 2017 verscheen het Turf debuutalbum ‘Reuve’ en vorig jaar begon de band opnieuw muzikaal te experimenteren wat resulteerde in nieuwe nummers. Waarom heeft het zo lang geduurd? En waarom net nu in deze corona tijden?
Rino: We waren vooral veel aan het repeteren, maakten nieuwe nummers en hadden wekelijkse repetities maar er kwam nooit echt een opname van. We hebben wel enkele dingen uitgeprobeerd, maar waren daar niet echt tevreden over dus daar is niets mee gebeurd. En toen is in 2019 Tom erbij gekomen. En dat heeft ons die extra ‘push’ gegeven die we nodig hadden.
Wim: We hadden ook enkele projecten tussendoor, dat is ook een reden waarom het wat langer heeft geduurd, omdat we daar mee bezig waren. Zoals de theatervoorstelling ‘Altijd ergens Oorlog’ een voorstelling met acteurs en twee groepen wij en Bleulink.
Rino: Die theatervoorstelling hebben we een maal gedaan en dat was een ongelofelijk succes. Een fantastische ervaring, dat was helaas net in November 2019 voor de eerste lockdown. We hebben enkel  de première gedaan, maar er is dus achteraf niets meer van gekomen. Jammer genoeg.

Dat theatrale komt ook terug in jullie muziek vind ik, mee eens?
Rino: Ik denk dat Tom daar een stimulans is in geweest eigenlijk. Wij, ik, Wim en Steven zijn introverte personen. We zijn West-Vlamingen en lopen niet naast onze schoenen (haha). Met Tom erbij te komen zijn we toch wat meer in de schijnwerpers gaan staan  Zijn invloed was op dat vlak positief.
Steven: Die aanvulling van de basgitaar is een gigantische verschil. Waardoor je inderdaad prompt andere wegen aanboort.

Een collega schreef “Het is wonderbaarlijk om te zien hoe TURF de negativiteit en rauwheid van trauma’s tot kunst weet te verheffen’’ (Snoozecontrol) . Mee eens? Bewust voor deze aanpak gekozen?
Rino: Tommy had het daarnet al een beetje over, we hebben allemaal een donker kantje. Die eerder donkere kant keert eerder terug in de begin periode , toen ik bij TURF kwam en teksten schreef over eerder  wat donkere thema’s. Sommige songs zoals ‘Reuve’ en ‘Veugle’’ waren op het eerste zicht grappig, maar als je dieper naar de teksten luistert zat daar zeker een donker kantje aan. Dat was eigenlijk een moment opname, nu Tom erbij is gekomen ontsnappen we daar wel een beetje aan en komt de Humor iets meer naar boven. Of toch minder donker dan vroeger. Het is zeker geen weg waarvoor we bewust hebben gekozen, het is gewoon natuurlijk ontstaan.

Ikzelf schreef :’’Vooral je hart compleet ervoor open zetten en bij voorkeur liefhebber zijn van grensverleggende experimentele muziek is de voorwaarde om dit knap stukje 'kunst' te verwerken’’ … Er mee eens? Is het vooral experimentele muziek waar je met je hart moet naar luistern en niet alleen met het gehoor?
Tom: Het is mooi hoe je omschrijft ‘muziek waar je met je hart moet naar luisteren en niet alleen het gehoor’ Feitelijk is dat zo, muziek moet je voelen. Je moet geen virtuoos zijn om goede muziek te maken.  Het moet je raken Het gaat erom wat je daarbij voelt, dat is op zich veel belangijker dan wat je hoort. Een weerspiegeling van bepaalde situaties in het leven.  Bij Turf kan ik die weerspiegelingen voelen, zowel tekstueel als muzikaal. Beiden zijn bij Turf zeer nauw verbonden met elkaar.
Wim: Voor ons is dat zeer belangrijk. We werken niet vanuit een oogpunt dat één iemand een nummer aflevert en de rest daar maar wat moet bijvullen. We werken vanuit een blanco blad waar ieders inbreng even belangrijk is, en daardoor is het muziek dat vanuit het buikgevoel komt en je dus bij voorkeur voelt en niet alleen hoort. Het zorgt er wel voor dat je langer bezig bent aan een song, maar het zorgt ervoor dat het iets is waar ieder van ons echt achter staat.

Je had het over virtuositeit? Nu als je het hebt over puur instrumentbeheersing, spelen jullie wel degelijk hoogstaande muziek. Maar je voelt gewoon de hoge dosis , deels zwarte humor.
Neem nu die song ‘Vloage ‘ (de reden van dit interview); als je het filmpje op YouTube ziet, is het grappig maar er zit dus ook een droevig kantje aan, toch? Drums zijn bijvoorbeeld een zeer overheersende factor om te spreken van die instrument beheersing?
Wim: Direct na de opname stelden we inderdaad vast dat de drums zeer overheersend zijn binnen die song. Ik had een euforisch gevoel door die drum die alle kanten uitgaat. Maar die song is inderdaad een schoolvoorbeeld van hoe we twee aspecten ernst en humor samen voegen.
Rino: Het nummer ‘Vloage’ is het meest complete TURF nummer dat we al hebben uitgebracht. Ik herinner mij dat. In het repetitielokaal vertelde Steven meermaals dat hij zich er niet kon in vinden. En we zijn eraan beginnen werken.. Dat is zo een song die letterlijk vanuit de modder kroop, en doordat we weken na week repeteren groeide dat nummer echt tot wat het nu is.
Steven: Zoals Rino zegt was het een nummer dat me niet echt kon boeien in het begin, maar door op elkaar te reageren is het echt gegroeid. Na een tijdje zat het, net door dat echt intens samenwerken, echt goed. Het is op die manier vreemd maar ook heel leerrijk dat een nummer dat eigenlijk niet mijn ding was, plots bovenaan het lijstje staat van favoriete songs. En dat komt dus zeker door die samenwerking waarover hier al sprake.
Rino: Subtiel gaat die song over corona en het absurde van de hele situatie. Telkens het goed gaat en je denkt dat we eruit geraken is het plots slecht, dat roept vragen op. Dat zit subtiel ook in de tekst. Maar de tekst is vooral met wat iedereen dagelijks bezig is. Naar de bakker en de beenhouwer gaan, valt het op dat het weer een onderwerp is om het ijs te breken. Als je ouder wordt besef je pas dat dit toch een constante is in het leven, hoe dat weer zo een invloed heeft op je dagelijkse doen en laten. Dat wilde ik ook in die tekst naar voor brengen. Dus ja, het is het complete TURF nummer geworden.
Steven: En wij zijn dan  van die mensen als de zon buiten schijnt, die binnen in de regen gaan zitten (haha) (is verwijzing naar de clip ‘Vloage’)

Hoe waren de algemene reacties op dat debuut eigenlijk, en heeft het bepaalde deuren geopend naar een ruim publiek?
Rino: We hebben zeer veel reacties gehad van mede muzikanten, en ook muziekliefhebbers vooral de meest geschifte types die naar onze optredens kwamen. Ook toevallige passanten die er niets van begrepen, maar de harde kern die op ieder optreden aanwezig is, kon het wel smaken, daar doe je het toch voor. Grote deiningen heeft dat debuut niet veroorzaakt maar het was een mooie start. Het was ook in eigen beheer.

Welk genre publiek willen jullie eigenlijk bereiken met TURF? Kunnen jullie hier een ruim publiek mee aanspreken denk je?
Steven: Uit de optredens die we hebben gedaan tot nu toe, blijkt dat ons publiek zodanig gevarieerd is. Zowel van genres als leeftijden. Maar eigenlijk maakt dat niet veel uit. Er zijn bepaalde groepen die worden aangesproken door de teksten van TURF. Er zijn andere die meer te vinden zijn voor de stevige drum, gitaar en baslijnen. Het kan dus wel degelijk een ruim publiek bekoren. Het zou een beetje arrogant zijn om te zeggen we spreken alleen dat bepaald publiek aan.

Is de richting die jullie willen uitgaan iets naar bijvoorbeeld Normaal (Nederland) of Belgian Asocialtity die toch ook humor verbinden met hun ernstige muziek?
Rino: Ik had daar toen we naar hier afzakten over nagedacht, en kwam eerder bij de band Ween. Er is totaal geen verband tussen onze muziek of deze van Ween. Maar Ween is wel hilarisch. Het ene moment humoristisch, het andere heel ernstig. Je weet het soms niet meer. Het is een band die die eigenschappen tot een geheel weet te verbinden, en daar zit dan weer wel een verwantschap met TURF.

De reden van dit interview is  - zoals ik zei - de nieuwe single ‘Vloage’; mijn West-Vlaams beperkt zich tot ‘Wuk’ … Waarom in het West-Vlaams?
Rino: In die periode was ik bezig met een cabaret duo maar dat was een beetje stil gevallen. Wim had me uitgenodigd om eens te komen kijken met wat hij bezig was. Maar om op je vraag te antwoorden. Het West-Vlaams is de enige manier waarop ik me echt kan uitdrukken. In het schrijven is dat anders, maar in het spreken druk ik me het best uit in mijn eigen dialect. In het West-Vlaams ga ik gewoon naar de kern van het verhaal, wat  me niet lukt in het Nederlands. Laat staan in het Engels. De taal waarmee je opgegroeid bent, en die de dagdagelijks spreekt is de Taal waar we ons het best mee kunnen uitdrukken.

De Taal waarmee je opgegroeid bent, is inderdaad belangrijk, ik vraag me oprecht af waarom men altijd in het Engels wil zingen en niet in het Nederlands of Vlaams? Maar als je een ruim publiek wil aanspreken is misschien het Engels wel belangrijk; je mening graag?
Rino: 'Het Eurosongfestival is een mooi voorbeeld wat dat betreft. Vroeger moesten ze in hun eigen taal zingen. En plots moest dat niet meer. Het was dus een vorm van oneerlijke concurrentie, als je niet in het Engels kon zingen. Dus hebben ze dat veranderd, iedereen mag nu in de taal zingen van zijn keuze. Dus kiezen ze nu bijna allemaal voor het Engels (lacht).

Wat zijn de toekomstplannen? Komt er ook een full album uit wanneer?
Tom: We hebben een album opgenomen in een studio in de Ardennen.  We hebben bewust een locatie gekozen waar we op afzondering konden gaan, weg van de drukte. Het is een studio waar we ook konden blijven slapen. We  konden dat ook hebben opgenomen in West-Vlaanderen of bij mij thuis, maar dat zou anders zijn geweest. We wilden dus vooral een samenhorigheidsgevoel creëren. Een vibe die je enkel hebt als je samen een periode  afgezonderd bent in een ruimte waar je enkel samen muziek aan het creëren bent. Die vibe kan soms magische momenten teweeg brengen.

Laten we het ook even over deze coronatijden hebben, hoe heb je deze periode als band, muzikant en mens overleefd? En heeft dat ook invloed gehad om het maken van nieuwe muziek?
Wim: We zitten nu in quarantaine omdat enkele gezinsleden wel besmet zijn dus we worden er nu mee geconfronteerd. Deze periode heeft dus wel een invloed gehad op de werking met de band. De nummers waren al gemaakt, maar er is altijd veel extra werk aan verbonden om er van alles bij te zetten, en dat ging toch wat meer moeizaam door die lockdowns en het niet mogen samen komen. Om alles dus af te werken, en dat heeft dus voor heel wat vertraging gezorgd binnen het concept. Dus ja het heeft zeker een invloed gehad op het verwerkingsproces.
Tom: Vergelijk het proces met een huis dat in de ruwbouw staat en nu zijn we het tijdens deze corona aan het aankleden, en dat vergt dus wel meer tijd en aanpassingen dan buiten coronatijden.
Rino: We waren heel druk aan het repeteren in die corona tijden, en aangezien dat niet mogelijk was en heeft Tom zich tevreden moeten stellen met werken aan de nummers. Op dat vlak heeft de plaat die er zit aan te komen, de tijd heeft gehad om op een rustigere manier te worden afgewerkt doordat er dus geen druk stond om vlug, vlug werk af te leveren; Ook omdat we toch niet anders konden door die corona.

Als ik het goed begrijp heeft die Coronatijd voor meer productiviteit gezorgd, dat je alles op een rustiger tempo kon afwerken dan dat je dat bijvoorbeeld moet combineren met op tournee te gaan of zo?
Tom: Een opname moet je sowieso kunnen laten rijpen, vind ik. Ik vergelijk het weer met een huis dat je koopt, het heeft geen zin om er impulsief  en overhaast alles te beginnen aan verbouwen en inzetten. Rustig aan en laat de creatieve inzichten op je af komen. En dat is bij een plaat maken ook zo. Dus op dat vlak ja,.

Vanaf nu kan optreden voor 50 man terug, nog een beetje beperkt maar er zijn perspectieven. Zijn er al plannen voor optredens?
Tom: Op het moment zijn nog geen optredens gepland, maar ze mogen altijd binnen komen.
Rino: Wie ons nu boekt, zeker doen want nu zijn we nog betaalbaar (haha)
Steven: Persoonlijk kan ik niet wachten om eindelijk weer te kunnen gaan optreden. Maar het is dus allemaal afwachten nog.

Ok dat is dus nog wat wachten he … Ik zie bijna elke dag een streaming, persoonlijk ben ik het wat beu maar het is zowat het enige alternatief. Hoe sta je persoonlijk daar tegenover? En zien jullie het eventueel zitten om via streaming jullie werk voor te stellen?
Rino: We verwachten die plaat niet voor ergens december dit jaar. Dus tegen dan zal er hopelijk terug gewoon kunnen worden opgetreden, dus we hoeven nu geen streaming te doen eigenlijk dat heeft geen enkele zin. We gaan dus verder werken aan de nummers, clipjes maken eventueel. Dus ik hoop dat tegen die plaat uitkomt we niet meer moeten streamen..
Tom: We werken dus langzaam verder aan die plaat, zodanig dat we ze gewoon live kunnen brengen. Dat is de bedoeling.

Kunnen jullie de verdere toekomstplannen nog even uit de doeken doen? Naast dus dat full album? Wat zijn de verdere ambities voor de band?
Wim: Eerst en vooral een goede plaat maken. Werken aan de volgende single, in de nabije toekomst dan. En daarna zo snel mogelijk starten met club optredens. Zoals in De Kreun of 4AD
Tom: Onze eigenlijke ambitie is vooral veel te kunnen optreden, met onze nieuwe plaat o.a.

Dan heb je het over recente ambities en zo. Maar is er ook een soort doelstelling die je voor ogen hebt of ben je daar niet mee bezig?
Rino; 'De plaat waar we nu aan werken, zien we als een kunstwerk, een onderdeel van een concept waar ook de video's die we maken en de optredens later, deel van uit maken. Het moet allemaal één geheel vormen, daar willen we naartoe.'
Steven: Door onszelf geen druk op te leggen  kunnen we  zorgen voor het afleveren van kwaliteit i.p.v. kwantiteit. Dat is ook zo met optredens, liever de goede optredens dan dat we per se overal per se moeten gaan spelen. En vooral fier kunnen blijven zijn op wat we maken, is een doel op zich.

Dat lat dus niet te hoog leggen? Is het dat doel precies dat jullie wensen te bereiken … TURF als een hobby naast een vaste job?
Tom: Ik wil toch al eens corrigeren. ‘Hobby’ is een woord dat ik niet graag hoor, het is eerder een passie. We zijn realisten met een positieve ingesteldheid. Laat ons daar duidelijk in zijn. We gaan allen gaan werken, maar als er ooit in mijn leven nog een punt zou komen waar ik moet kiezen tussen mijn job of gaan touren… ja, dan spring ik meteen zonder nadenken. Rock and roll is gewoon de max. (haha)

Ok, jullie willen vooral realistisch zijn.  Maar moest je de kans krijgen om – ik zeg maar – via een label of zo op wereldtournee te kunnen gaan op voorwaarde dat jullie je muziek aanpassen aan de commercie (er zijn er die het doen), zou je dat doen? Dan is het puur voor het geld, en de faam, maar toch...
Rino: Dat is het mooie aan TURF, het is zoals Tom zegt vooral onze passie naast een andere job. We hebben er bewust voor gekozen financieel niet afhankelijk te hoeven zijn voor het maken van onze muziek. We kunnen daardoor vooruit gaan voor onze abstracte ideeën en hoeven onszelf niet te verkopen. En gaan voor het experiment. Dus nee in ons geval zullen we dat zeker niet doen, omdat we bewust een andere weg hebben uitgekozen.
Tom: TURF is een kunstwerk, je ziet het graag of je ziet het niet graag. Het is een beetje zoals Steven zegt de kwaliteit die primeert.
Steven: Dus we gaan onze ziel zeker niet verkopen voor de commercie…
Rino: Pas op als we morgen een goede aanbieding krijgen, zou het kunnen dat we binnenkort op Wembley staan e (haha)

Dan kom ik zeker kijken en  schrijf er een verslag over ?. Ik hoop jullie spoedig tussen pot en pint eens te kunnen spreken. Bedankt voor dit fijne gesprek

Naima Joris - livestream - Een teken van hoop, in tijden van vertwijfeling

Naima Joris heeft als artieste en muzikante al een fijne cv. Ze werkte nauw samen met haar vader, jazz virtuoos Chris Joris, en zoals dat vaak gaat, valt de appel niet ver van de boom. In het verleden verleende ze haar medewerking aan o.a. Isbells en Raymond van het Groenewoud.
Nu komt ze onder haar eigen naam naar buiten. Met haar liedjes probeert ze het verdriet rond haar overleden zus een plaats te geven. Ze bracht een single uit "Bellybutton", een song van haar zus zelf.
Naima zette tijdens de lockdown ook filmpjes online. Ze kwam die songs ook live voorstellen. Naima stond op 24 juli 2020, volledig corona proof uiteraard, te spelen in de Baracita, Gent, voor een publiek van circa 200 bezoekers, met mondmasker aan.
Het verslag van dit concert kun je hier eens nalezen.
 
Eind april kwam de titelloze plaat uit, die heel goed werd ontvangen. Ze kreeg heel wat radio feedback, en mocht intussen optreden in ‘De Zevende Dag’ op de VRT.
Naima is aan een steile opmars bezig, in de AB kwam ze die plaat in een livestream voorstellen.

Ken je het gevoel, als iemand je in donkere tijden een schouder aanbiedt om op uit te huilen, waardoor je je begrepen voelt en een straaltje zonlicht ziet verschijnen … Dat is in een notendop hoe wij deze livestream van Naima Joris beleven. Ze profileert zich als een sterke vocaliste en als overtuigende multi-instrumentaliste, op piano , flute, gitaar en percussie.
Een sterke totaalbeleving krijgen we , waarbij Naima zich ook laat omringen door een puik collectief. O.m. zorgt Vitja Pauwels door z’n gitaarriedels voor koude rillingen; Tijl Piryns is op drums magisch oorstrelend; Lara Rosseel op haar beurt doet je hartverwarmend wegdromen door haar virtuoze spel op contrabas, en tot slot zijn er de mooie, bedwelmende, groovy klanken van Niels Van Heertum op euphonium en trompet.
Wat een fijne melodie, die ruimte laat voor improvisatie en zorgt voor een kleurrijk klankentapijt!
Naima straalt een enorm charisma uit, en er kan ook een kwinkslag van af. Het bedeesde, wat onzekere meisje dat we in Gent zagen, is nu een zelfverzekerde vrouw die klaar is om met haar warme, soulvolle stem door te breken.

Binnen een weemoedig kader ervaren we op de sound van Naima een innerlijke rust, terwijl de muziek een verwerkingsproces is van intens verdriet. Nee geen zelfmedelijden, maar ze brengt een teken van hoop, in tijden van vertwijfeling!

Organisatie: Inside Jazz + Ancienne Belgique, Brussel