The Dictator EP
Catherine Graindorge featuring Iggy Pop

‘The Dictator’ is een intrigerende EP, maar het verhaal erachter is minstens zo interessant. En dat willen we jullie niet onthouden.
Catherine Graindorge is een Brusselse violiste, componiste en actrice. Sinds 2012 en de release van haar eerste solo-album ‘The Secret Of Us All’ werkte ze samen met artiesten als John Parish (PJ Harvey, Thou), Bertrand Cantat (Detroit), Nick Cave, Warren Ellis en Mark Lanegan. Daarnaast componeert ze soundtracks en in 2017 bracht ze met haar instrumentale trio Nile On waX een derde album uit. In 2021 nam ze als soloartieste met het album ’Eldorado’ op in Bristol met de legendarische John Parish als producer en muzikant.
Aan dat lijstje van ‘belangrijke namen’ kan de Brusselse nu nog een mooie toevoegen, die van Iggy Pop. Die speelde eind vorig jaar twee van haar tracks in zijn BBC 6 Music show. Daarop stuurde ze een email naar Iggy via de producer van de show om te zeggen dat ze zeer vereerd was en graag met hem aan een track zou werken. Het was volledig spontaan, ze had nooit gedacht dat er ook echt iets zou gebeuren. Tot haar ongeloof en verrukking kreeg ze twee dagen later antwoord: "Catherine, ik zou graag een liedje doen".
Iggy vroeg haar om hem een liedje te sturen. Ze begon te improviseren en stuurde hem er drie. Toen begonnen ze ideeën uit te wisselen. Iggy Pop schreef de tekst voor “The Dictator” twee maanden vooraleer Rusland Oekraïne binnenviel. In de intro declameert en bromt Iggy Pop met zijn diepe, ronde bariton over een soundscape van viool en synths. Daarna zingt hij nog een paar strofes, met vrouwelijke backings. Naarmate de song vordert verandert de toon naar broeierig-dreigend en onbestemd onbehagen. Inzake toegankelijkheid voor een breed publiek is dit veruit de beste, maar we betwijfelen toch of dat brede publiek hiervoor voldoende uithoudingsvermogen heeft.
Graindorge schreef de tekst voor "Mud I", die Iggy uitbreidde met "Mud II". Met zijn typerende stem ontvouwt de zanger een visioen van een wereld die steeds meer in chaos verzinkt, terwijl hij worstelt om verlossing te vinden. Hier wordt begonnen met veel minder dreiging, met Iggy Pop die eerder rustig vertelt, met relatief lange pauzes. De onderhuidse dreiging bovenop de cinematografische soundscapes komt hier van combinaties van snaar- en blaasinstrumenten. Ondanks de rustige parlando voel je het nakende onheil.

De EP eindigt met de onheilspellende en dreigende track "Iggy", de enige van de EP waarop hij niet zingt of spreekt. Het onbehagen wordt hier bijna tastbaar en na de drie eerdere songs wordt zelfs de afwezigheid van de vocalen van Iggy Pop hier een soort van aanwezigheid.
‘The Dictator’ is geen vrolijke EP, maar weerspiegelt perfect de gevoelens van heel wat mensen nu we te kampen hebben met een oorlog aan de grenzen van Europa, een energiecrisis, oplopende inflatie, onzekere toekomstperspectieven, … Dat alles komt dan ook nog eens kort na de soms bevreemdende maatregelen van de viruspandemie. Als twee mensen gans dat pakket van gevoelens en emoties kunnen vatten in minder dan een half uur muziek, dan wel Catherine Graindorge en Iggy Pop.

https://catherinegraindorge.bandcamp.com