logo_musiczine_nl

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Depeche Mode - ...
ufomammut_4ad_0...

Dunk!festival 2016 – Postrock, postrock en nog eens postrock Aanbevolen

Geschreven door Simon Van Extergem
&

Dunk!festival 2016 – Postrock, postrock en nog eens postrock
Dunk!festival 2016
Jeugdheem De Populier
Zottegem (Velzeke)
2016-05-05 t/m 2016-05-07
Simon Van Extergem

Dunk!festival is de Europese topper als het aankomt op Post-Rock en zijn genres . Het festival gaat door in Heem De Populier in Velzeke (vlakbij Zottegem). Een prachtige locatie, vlak in de natuur, die met het mooie weer van dit weekend nog meer tot zijn recht kwam.

dag 1 - donderdag 5 mei 2016
Eindelijk is de dag aangebroken: Dunk gaat weer van start. Het festival van de lente. De ode aan de post-rock en consorten. Een prachtige start van het festivalseizoen, die de lat altijd heel hoog legt voor de concurrenten.

De dag start voor mij bij Spoiwo. 2 keyboards zorgen voor nodige bombast. En voor een onheilspellend geluid. Rustig begin van de set. Daarna een stevige noot post-metal. De set gaat op en af. Want bij het derde nummer krijgt de band plots Sigur Ros-allures. Daar zal die strijkstok op de gitaar wel voor iets tussen zitten. De gesimuleerde sterrenhemel maalt dit nummer af. Het nummer erna kabbelt een beetje verder. Wanneer ze dreigen en angst aanjagen, zijn ze op hun best. Maar bij het rustiger werk missen ze wat originaliteit en creativiteit. Een beetje stereotiep. Wel vaardige muzikanten die hun instrument perfect onder de knie hebben. En die wel kaas hebben gegeten van hoe een nummer moet opgebouwd worden. Wel een ongelofelijk dankbare band voor het publiek. Ik denk dat het de eerste keer is dat ze voor zo'n groot en vooral enthousiast publiek hebben gespeeld. Het slotnummer is er wel één om u tegen te zeggen. Dus zou ik zeggen: meer van dat. Laat de bombast maar regeren.

In Stargazer speelt Environments. En dat is eentje uit de eigen Dunkstal. En eentje die er niet echt naast slaan. Één man verantwoordelijk voor de soundscapes. Aangevuld met een gitarist en een drummer. De soundscapes nemen de bovenhand en laten de band zeer elektronisch klinken. Een zweverige doch stevige sound, maar soms wat langgerekt. Dat mag wat meer to the point zijn voor mij. Maar ik denk dat de band het niet eens zal zijn met mij.

Vrouwgeweld nu met Obscure Sphinx. De Poolse post-metalband laat hier serieus van zich horen. Een meisje die een vocale oerkracht uitstraalt. Vooral in de zware stukken, waar de schreeuw de bovenhand heeft, blinkt ze uit. Denk aan Oathbraker of Celeste en je hebt een beeld van hoe het klinkt. Een zeer aangename ontdekking voor mij.

Het Belgische Inwolves krijgt met recht en rede een podium op Dunk. Meer keyboards dan dit hoeft het voor mij ook niet te worden. En ondanks deze karrenvracht aan toetsen, is het toch vooral Karen Willems achter de drum die met het leeuwendeel van de aandacht gaat lopen. Virtuoos drumspel, op een bedje van spacy jazz electro. Een Spielerei met buitenaardse klanken, die niet zoo misstaan in een jaren 80 b-film.

Het is niet voor de eerste keer dat Tides Of Nebula zich aan mij laten horen. 2 jaar geleden stonden ze ook op Dunk en vorig jaar waren ze nog te zien in het voorprogramma van Sleepmakeswaves. Geen onbekenden dus. En ze doen opnieuw waar ze goed in zijn. Post-rock met een hoog commercieel pop gehalte. Een goed geoliede machine, een vlekkeloze show, perfect gestyleerd en in beeld gebracht. Vrolijke muziek, zonder kinderlijk te klinken. Melodieuze post-rock die niet zweverig klinkt of blijft klinken. Geen oeverloos lang hetzelfde melodietje. Het mag al eens stevig zijn, maar het hoeft niet en beter veel dan weinig. Puike prestatie.

De revelatie deze dag (en misschien wel het gehele festival) is Nils Grundahl. 1 man alleen op zijn viool. Verwacht geen Koningin Elisabeth wedstrijd. Nils haalt veel uit zijn viool, heel veel. Laag na laag wordt de viool door de mangel gehaald. Door zijn loop station bouwt hij zijn nummers op. Een drumcomputer assisteert hem sporadisch. Hij laat zijn viool klinken zoals geen ander het kan of doet. Vuil elektrisch, prachtig lyrisch, uitdagend en recht voor de raap. Eens een krautnummer, dan een elektrische drone, een rocksong, een vleugje zang; Duitse parlando. Nooit gedacht dat er uit een viool zoveel te halen valt. Met de nodige brio en presence gebracht. Een experiment dat smaakt naar heel veel meer. Bezwerend en verhalend. Topper en verrassing van de avond!

Eindigen deze avond doen we met 65 Days Of Static. De Ierse grootheid binnen de postrock. Al enkele jaren proberen ze de grenzen van het genre op te zoeken. Waar ze vroeger rechttoe- rechtaan hard voor de gitaren gingen, zijn ze de laatste jaren steeds meer de elektronica opgegaan. Tot vandaag zijn ze op zoek naar de ideale balans. Na enkele voor mij  mindere passages mogen ze het vandaag nog eens proberen. Jammer genoeg hebben ze voor mij nog steeds niet de perfecte balans gevonden. Te veel elektronica en te weinig gitaren. De tent staat wel vol het publiek gaat mee. Maar ik, ik ga naar huis.

dag 2 – vrijdag 6 mei 2016
Vandaag beuken we de dag open met Eleonora. Belgische trots die, gestoeld op het goede voorbeeld van Amenra, zwaar van leer trekken. Eleanora straalt een oerkracht uit die ik zelden of nooit bij een andere band hoor. De ruwe power, die toch de ziel weet te raken. Sludge om u tegen te zeggen. Veel volk in de tent en veel volk dat bleef staan. Een zegetocht voor Eleonora. Ze hebben het zeker verdiend.

2e deel van de dag belooft niet veel rust. Want daar zijn de heren van Kokomo. Zware heren, niet alleen van postuur, maar ook qua muziek. Post-rock en post-metal die blenden tot een overheerlijk geheel. De nummer worden prachtig opgebouwd en leiden steeds naar grootsheid. Ze blinken ook uit in variatie en originaliteit, vaak in kleine details. Top post-rock band. De headliner in dit genre. Zo moet het klinken

Op naar hogere sferen. Want bezweren, daar heeft Bar(s)t een patent op. Met ingenieuze songs, die qua verhaal vertellen en meevoeren aan niemand een les kan leren. Meersterwerkjes van hoge klasse. In een steeds wisselende bezetting weet Barst het publiek naar zich toe te trekken. Maar het is wel Bart die de touwen in handen heeft en die de prachtige kunststukjes uitwerkt, uitschrijft en vertelt. Een troubadour met mooie muzikale verhalen. Bij het eerste nummer klinkt het allemaal wat meer Oosters. Aziatische invloeden die naarmate de song uitbouwt, steeds meer worden overlapt en doorspekt met Westerse elektrische gitaren. Het tweede start met een Française (of een Belgische) die spreekt. Het nummer evolueert naar transcendente deconstructie van een rocksong. Traag opbouwend naar een excellente climax. Stuk voor stuk toevoegen aan het nummer tot het geheel explodeert. Barst slaagt erin telkens opnieuw weer te verrassen. Een mooier compliment kan ik niet geven.

Even bekomen en op adem kopen met Her Name Is Calla. Deze Britten maken een mengelmoes van folk, rock, alt-folk, pop, post-rock,... Met andere woorden: heel veel. De band is zeker zo sterk door de fenomenale frontman en vooral top zanger Tom Morris, die ook solo hoge toppen scheert. Een zeer degelijke liveband en een aangename verpozing tussen al het geweld. En met verpozen bedoelen we niets slecht. Dit is gewoon een zeer goeie band die hele mooie nummers schrijft en met veel gevoel brengt.

Heel andere koek nu: My Sleeping Karma. Tijd voor wat psychedelische stonerrock, of zo had ik mij toch laten vertellen. Het psychedelische kan zeker niet onder stoelen of banken worden gestoken. Meer Stevig en zweverig gitaarwerk met in de hoofdrol toch wel de Moog (keyboard) die het psychedelische nog wat meer accentueert. De post-rockinvloeden blijven wel duidelijk hoorbaar , sterker zelfs dan die zogenaamde stonerrock. Van stonerrock was er niet veel te horen, maar dat was ook niet erg. Wel: lang uitgesponnen nummers zonder zang. Met meer dan genoeg punch om ook de nabijgelegen wc brillen te doen trillen op maat van de muziek.

IIVII: Electronic die mij heel hard deed denken aan Haxan Cloack. Het grootste probleem was echter dat het mij heel wat minder pakt dan voorgenoemde. Hij kreeg mijn aandacht niet gevat. En dat is toch wel essentieel bij dit soort muziek. Misschien komt het wel door de grote afstand die hij tussen zichzelf en het publiek hield. Wat meer contact en voeling mocht wel.

Post-metal-time met Pelican. En dat is altijd goed. Gehuld in vuurrode lichten briesen en stormen ze. Met een orkaankracht want de muziek wervelt en laait op. Pelican is al veel langer dan vandaag een topper. Het voelde wel een beetje routineus aan. Het ontbrak een beetje bezieling en beleving. Maar het blijft wel een steengoed geluid en een goeie band die weet hoe je een publiek bespeelt.

CHVE is het soloproject van Collin, de zanger van Amenra. Het leuke eraan is dat dit niets te maken heeft met de muziek van Amenra. Verstilde pracht. Met zijn draailier en zijn stem weet hij probleemloos het publiek de gehele show stil en aan zijn lippen gekluisterd te houden. Hij toont dat hij een zeer mooie zangstem heeft. En door wat technische problemen liet hij zich niet uit het lood slaan. De visuals, de sound, het vuurtje,... Alles zat perfect om de juiste sfeer te scheppen.

Afsluiter vandaag zijn de grootheden in de post-rock: This will destroy you. Ideale muziek om huiswaarts richting bed te trekken. Vandaar ook dat de lichten tijdens de show gedimd blijven. Enkel een koplampje op de hoofden van de bandleden bieden licht in de duisternis. Duisternis die ook de muziek uitstraalt. Maar wel een mooie duisternis, zoals een wolkeloze nacht bij volle maan. Traag maar gestaag maken ze je kapot. Een ingetogen woede, een verschuilde oerkracht. Niet breken om te breken, maar traag laag voor maag wegpellen tot er niets meer van je overblijft. Kapot naar huis, maar niet enkel van deze band …

dag 3 – zaterdag 7 mei 2016
De eerste flying V is een feit. Wyatt E opteert hiervoor en dat vinden we niet erg. Gooi er nog  een Korg, een bas, een drum en een extra keyboard bij en je weet voor welke opgave we staan. Spacy doom blijkbaar. Een trip naar het buitenaardse. Maar voorlopig blijf ik liever met beide voeten op de grond.

Maar Dunk zorgt zoals ieder jaar opnieuw voor een verrassing. En dit keer is het Kokomo die deze eer te beurt valt, met een extra show in het bos. Perfecte locatie voor deze zware post-rock band. De bomen trillen mee.

De heren van Nordic Giants maken er weer iets speciaals van, al van vòòr de show. De deuren van de tent blijven onherroepelijk gesloten tot het eind van de soundcheck. Dus blijft het publiek geduldig wachten tot de twee heren klaar zijn met hun werk. Maar dat vergeef ik ze met alle plezier. Voor mij zijn zij dé band van de laatste jaren. Een ongeëvenaard spektakel. Met de perfecte sounds, looks, visuals en muziek. Piano, drum, een vleugje gitaar, een snuifje trompet en veel samples. Dé act van het weekend, wat mij betreft. Tenzij Russian Circles daar nog iets aan gaat veranderen.

Even bekomen is er niet bij, want daar is Thank You For Smoking al. Met zo'n groepsnaam kan je bij mij al niet veel mis doen. TYFS is niet enkel een aanslag op de longen, maar wel op heel je gestel. Brutale muziek die ook het genuanceerde niet mist, maar je moet wel heel goed luisteren. Door een kleine stroompanne laten ze zich niet kennen. Een serieuze test van de zenuwen. Vooral de drummer lijkt er nog heel veel zin in te hebben.

Over I am waiting for you last summer ga ik wijselijk niets schrijven, aangezien ik er absoluut niet aan vond.

Syndrome is één van mijn all time favorieten. Zijn nieuwe plaat is nog niet uit, maar we kregen vandaag al een voorsmaakje. Mathieu lijkt een zekere zachtheid gevonden te hebben in zijn songs. De dreigende ondertoon is nog steeds aanwezig. Maar die zit meer naar het einde toe. En hij doet nog steeds hetgeen hij het beste kan: je heel diep in je ziel raken, daar waar het pijn doet.

Voor we het vergeten dat dit een post-rock festival is, wil Collapse under the empire ons daar nog even op attenderen. Gelukkig maar. Een scheut goeie post-rock hadden we vandaag nog nodig. Het is de typische sound van een band die terug grijpt naar de basis van de post-rock. Geen specialleks, geen moeilijk gedoe, geen uitspattingen. Meer wel prachtig gelardeerde en gelaagde songs van middel tot zeer lange duur. Nummers die je meenemen op een reis in je hoofd. Wegdromen is de boodschap.

Yndi Halda neemt ons ook mee op het post-rock pad, maar wel in een iets andere zijweg. Hier wel zang en een prominent aanwezige viool. Die zang is er bij momenten wel wat te veel aan. De instrumentale nummers zijn pakken beter en laten ons het ijle tegemoet zweven.

Arms and sleepers komen deze avond hun 10 jarig bestaan vieren. Speciaal voor deze gelegenheid zijn ze op tour met een full band. En dat doet wonderen voor de muziek. Waar ze zich anders maar met 2 behelpen, staat er nu wat meer volk op het podium. In plaats van enkel elektronisch gaat alles nu organisch klinken. Het recept blijft hetzelfde: dansbare post-rock, die tentaan het dansen zet.  

Russian Circles kwam , zag en overwon! De ultieme headliner van deze prachtige editie van Dunk!festival. Dé liveband van het moment die nooit teleur stelt. Dit moet je gezien, gehoord, beleefd, gevoeld hebben. Onderga de kracht van Russian Circles. Zo snel als mogelijk. Want dit is voor mij de absolute wereldtop. Geen enkele band slaagt erin mij 5 maal na elkaar keihard te pakken, te beroeren, te inspireren en me zowel naar de afgrond als naar grote hoogtes te leiden. Dank u heren en tot de volgende keer.


Neem gerust een kijkje naar de pics

http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/dunk-festival-2016/

Organisatie: Dunk!festival, Zottegem

Aanvullende informatie

  • Datum: 2016-05-10
  • Festivalnaam: Dunk!festival 2016
  • Festivalplaats: Jeugdheem De Populier
  • Stad (festival): Zottegem (Velzeke)
  • Beoordeling: 4
Gelezen: 2156 keer