Kosmo Sound - Item in deze tijden: 3 uur per dag praten met muzikanten over hun werk op de radio. Dat zou pas leuk zijn
Kosmo Sound is het project rond Mattias Geernaert (Julien Firmin, His Trust Fund, SUMI - bas), Marius Couvreur (Madame Blavatsky, RVB Quartet - drums). Het sextet mixt “zware baslijnen en strakke drums met spacy melodieën tot een organische trip die elke zaal in de fik zet” … Hoewel elke muzikant binnen de band individueel zich profileert als een ware virtuoos met zijn instrument, is het hier het totaalpakket dat ons over de streep trekt. De puzzelstukken passen perfect in elkaar, en dat zorgt voor een parel van een jazz plaat, waar grenzen worden afgetast, en verlegd worden binnen een zomerse , groovy aanvoelende sound. Deze zomer hebben we aandacht besteed aan de single “Aunt Sister Lydia” (De recensie kun je hier eens nalezen http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/79243-aunt-sister-lydia-single.html ).
Het debuut ‘Antenna’ kwam op de markt via Zephyrus Records. Antenna vind je hier -> https://biglink.to/antenna
Wat aan die release vooral opvalt, is de kleurrijke trip en de virtuositeit van de band. We gingen met Mattias Geernaert er dieper op in, hadden het over het verleden, de toekomst en het ontstaan van de band. Uiteraard komen ook de invloeden uit de DUB aan bod.
Ik heb de band eigenlijk deze zomer leren kennen via de single ‘’Aunt Sister Lydia’’, daar zit een bijzonder verhaal achter? Het zou gaan om de tante van drummer Marius Couvreur? Het moet een bijzondere vrouw zijn!
Ja, dat klopt. Marius heeft dat nummer gemaakt als ode aan zijn ondertussen overleden tante, hij componeerde het op piano die hij van haar gekregen heeft. Dus RIP Lydia!
Ik had ook de indruk dat eigenlijk de sfeer binnen die single ook over de cd terug te vinden is (wat positief is hoor)
Dat is niet bewust zo gedaan. We gebruiken dus wel de ingrediënten die je terugvindt op die single en ook in alles wat we tot nu toe met Kosmo Sound gedaan hebben. “Aunt Sister Lydia” is zeker een van mijn favoriete songs op de plaat.
Vertel eens hoe het concept is ontstaan. Heeft de naam ‘Kosmo sound’ een bepaalde betekenis?
De band is ontstaan ongeveer vier jaar geleden, opgericht door Marius en mijzelf. We waren en zijn beide heel erg geboeid door de ‘Sound system’ cultuur of de genres die daaruit voort kwamen, wat kan gezien worden als een soort van meer met effecten bewerkt voortvloeisels van ‘dub’ en daarvoor ‘reggae’ en ‘Ska’. Soundsystem mag je ook letterlijk nemen. Het waren in het begin rondreizende crews en hun luidsprekers in Jamaica. Deze crews vochten dan met hun ‘Sound system’ een veldslag uit waar ze om ter ‘t luidste en om ter ‘t laagste tonen lieten horen aan elkaar. Deze Jamaicanen leven dan een generatie later in grote Engelse steden zoals Londen waar ze het genre verder laten evolueren. Het zijn dan ook mensen als Jah Shaka en Aba Shanti, die uit die steden komen, die een heel grote invloed uitoefenen op alles wat volgt in de UK en daarbuiten. Ze beïnvloeden de Soundsystem cultuur zelf maar later ook andere genres zoals Jungle, DnB, Dubstep, … etc. Uiteindelijk zelfs in popmuziek zoals bij The Police en Doe Maar. Het is dus ook deze ‘Soundsystem cultuur’ die een heel grote invloed heeft op Kosmo Sound. Vandaar ook de ‘SOUND’ in Kosmo Sound. De ‘KOSMO’ slaat op de Kosmos. Dat is een persoonlijke slag. Ik was in die tijd heel veel bezig met het bekijken van documentaires rond dit onderwerp van mensen zoals Carl Sagan en Neil Degrasse Tyson. Het zijn de eerste die dit onoverzichtelijke chaotische in een soort van mensentaal goten en dus ook voor mij iets of wat begrijpelijk maakten. Het heeft mij heel veel relativeringsvermogen bezorgd en mij uit een soort van mentale put geholpen
Vandaar KOSMO SOUND!
Er zitten heel uiteenlopende muzikanten binnen de band, hoe hebben jullie elkaar gevonden?
Ik en Marius hebben op een Soundsystem feestje van Live & Direct (bekende Gentse organisator van Soundsystem feestjes) ontdekt dat we door hetzelfde genre geboeid waren. Het was trouwens King Earthquake die toen draaide! Bos Debusscher was de volgende die erbij kwam. Als vriend van Marius en toetsenist van Pura Vida was hij een logische volgende stap. Toen het idee rond Kosmo Sound begon vorm te krijgen, hebben we verder bewust muzikanten gezocht die weinig of geen link hadden met het genre , zodat we een heel stevige andere invloed konden laten werken op de sfeer die Kosmo Sound zou worden. Ambroos, Cyriel en Edmund vonden we dan in de jazz scene die ons allemaal bindt.
En waar ligt de link tussen DUB en jazz dan?
Die is er omdat we allemaal voortvloeien uit de jazz scene. Een echte link met jazz in de oude betekenis van het woord is er ook niet helemaal meer vind ik. Ik heb het gevoel dat mensen vaak instrumentale muziek linken aan jazz. Ambroos zijn saxofoon is misschien ook een reden waarom mensen die link maken?
Ik heb ‘Antenna’ enkele keren beluisterd; het ligt in het verlengde van die single. Wat me voorheen niet was opgevallen, maar nu wel, de intro van “Aunt Sister Lydia” doet me subtiel denken aan de intro van “Avalon” van Roxy Music? Bewust of onbewust (check het gerust zelf eens uit)
Nu ik het zo hoor, ja. Maar het zeker niet bewust dat we daar een link mee hebben. Het zal dus louter toeval zijn.
Het mooiste vind ik de perfecte samensmelting tussen toegankelijkheid en experimentele jazz. Mee eens? Je mening
Dat is ook weer niet bewust maar valt inderdaad niet te ontkennen. Ik moet wel toegeven dat ik wel hou van dat experimenteren in een conventionele context!
Die kleurrijke inkleding, een woord dat verschillende keren voorkomt in mijn recensie. Was het de bedoeling iets feestelijks uit te brengen? Een bewuste keuze?
Dub is een danscultuur, dat is iets dat me aanspreekt en zal misschien daardoor kleurrijk over komen bij jou? We willen alleszins niet uitgesproken donker of licht klinken of kleurrijk of grijs. We gaan vrij impulsief te werk en zien wel waar we uitkomen.
Mensen aan het dansen brengen op jazz, lukt jullie zeer goed. Mis je daarom niet het feit dat jullie dit live kunnen voorstellen nu? Want dit is dus muziek die live nog beter tot zijn recht komt, vind ik. Hoe ga je om met deze periode dat dit niet kan?
Zoals ik hiervoor zei, vind ik niet dat wij echt jazz zijn, maar goed wie ben ik! Hoe ik daar persoonlijk mee omga met die periode, eigenlijk relativeer ik het enerzijds. Anderzijds mis ik wel het op tour gaan, niet alleen dat optreden maar ook alles errond. Het is altijd een groot avontuur met Kosmo Sound gaan spelen. Alle, voor mij toch! Ook lachen wij altijd van het begin tot het einde. De sfeer is enorm goed in ons groepje. Ik hoop dus dat er toch nog voor de zomer iets kan doorgaan, want we missen dus wel dat podium en elkaar.
Wat zijn je persoonlijke verwachtingen van deze release?
We hopen vooral dat de mensen kunnen genieten van onze muziek, en de plaat dan ook kopen daarom. Veel meer kunnen we eigenlijk niet verwachten. Onze eerste 2 singles van de plaat “Rank” en “Aunt Sister Lydia” zijn op Studio Brussel en Radio 1 gedraaid geweest. Dat is wel leuk dat we met dit soort muziek ook daar een kansje krijgen.
Het is radio vriendelijke muziek, jullie horen te worden gespeeld op de radio?
Vind jij dat? Instrumentale muziek krijgt heel weinig kans op de radio , dus ook voor Kosmo Sound. Het is altijd leuk om te horen dat het toch soms lukt!
Vind je ook niet dat het een gemiste kans is van radio stations om nu Belgische muziek te draaien?
Er mogen van mijn part gewoon meer programma’s rond muziek en muzikanten komen. Zeker overdag. Het zou leuk zijn om zo eens iets te doen zoals nu op radio 1 rond de boekenbeurs die niet door kan gaan. 3 uur per dag een hele week tussen 9 en 12 praten met muzikanten over hun werk omdat alle Belgische festivals niet zijn doorgegaan en dat een week lang! Heel graag. Volgens mij een gemiste kans voor die radiomakers! Of eens een sportprogramma minder en in de plaats muziek en muzikanten programma. Misschien gemaakt door muzikanten zelf?
Hoe denk je dat cultuur (en ook horeca) deze crisis zullen overleven? Wordt die streaming de norm denk je? Of is het een reddingsmiddel?
Hoe? Door te doen wat we altijd doen. Met passie en liefde blijven dingen maken. Omdat dat is wat we doen. Dat stopt niet door een crisis. Dat is onze sterkte en onze zwakte. Het zorgt ervoor dat we nooit zullen stoppen om welke reden dan ook en heeft als nadeel dat we dan ook onze marktwaarde gezamenlijk veel te laag leggen en dus niet serieus genomen worden. Moest iedereen die muziek maakt nu eens niet onder een bepaalde prijs zijn muziek verkopen dan zou dat aanvaard worden maar nu is 10 euro voor een ticket of een maand streamen al te veel vaak. Ik vraag mij af of dit ooit zal veranderen. Het zou er alleszins voor zorgen dat we meer serieus worden genomen en zo kunnen we ook dan eindelijk een soort draagvlak voor die sector creëren ipv te zitten ploeteren met onze vzwtjes en kvr’s. Maar muzikanten houden zich daar niet graag mee bezig. Ze willen gewoon muziek maken!
Zijn er eigenlijk al plannen veranderd door die corona of in het water gevallen ondertussen?
We hadden heel veel wel plannen, ook naar het buitenland. Maar nu valt eigenlijk weer alles in het water. Onze streaming in de Handelsbeurs op 27 november gaan normaal wel door. Hiervoor kan je ook een ticketje kopen van 5 euro. Maar voor de rest is het koffiedik kijken.
Wat is eigenlijk je mening over die streaming?
Je kan maar een keer streamen he. Niet per week 2 keer want dan verliest het zijn waarde. Maar voor de rest we hebben al een jaar niet meer gespeeld, en dat is wel een gemis dus daarom gaan we het nu toch eens doen. Maar het is een goed initiatief uiteraard van de Handelsbeurs. Die vechten echt voor de muzikanten. dat is mooi om te zien. Meer informatie: https://soundofghent.be/democrazy/kosmo-sound
Je bent met verschillende andere projecten bezig, valt dat allemaal nog te combineren?
Ja en heel graag. SUMI is mijn (ons) laatste kindje. Dat is samen met Cyriel van Kosmo Sound en Elias van Nordmann. We releasten ons album op 1 mei 2020 online en konden uiteindelijk toch nog leuke optredens doen zoals op Gent Jazz, Amok, Trix, Copacobana, …
We zijn hier te vinden → https://streamlink.to/SUMI
Vorige week zat ik ook nog met Julien Firmin in de studio. Dat was heel leuk! Ik kijk echt uit naar het eindresultaat van die plaat.
Wat zijn de verdere toekomstplannen en eventuele ambities buiten sportpaleizen uitverkopen en world domination?
Gewoon muziek maken waar ik achter sta, op een hoog niveau (voor mijzelf dan). Met SUMI wil ik zeker ver vooruit gaan. Er is ook wel een plan om een solo album op te nemen of zo. Maar het lukt mij maar niet om mij daar aan te zetten. Sowieso muziek blijven brengen, is het belangrijkste doel wat mij betreft.
Bedankt voor dit fijne gesprek, we gaan het hier bij houden
Tuur Florizoone - Grensverleggende virtuositeit in tweevoud
Tuur Florizoone - Simon Segers
De Gentse muziekpartners Democrazy, Gent Festival van Vlaanderen, Handelsbeurs Concertzaal, MIRY Concertzaal en Kunstencentrum Vooruit bundelen de krachten met het nieuwe online concertplatform 'Sound of Ghent'. https://soundofghent.be/
Dit resulteert in een pak fijne concerten waarbij je , vanuit je luie zetel, toch een beetje de sfeer kunt opsnuiven alsof je zelf bij dit evenement aanwezig bent. Helemaal dezelfde totaalbeleving is het niet, maar door de technische snufjes , de knappe presentatie, de visuals en de mogelijkheid te applaudisseren en te chatten met de aanwezigen , leunt het er wel dicht tegenaan.
We waren al aanwezig op de streaming van de cd voorstelling van Nordmann 'In Velvet'. Nu was het de beurt aan een dubbel voorstelling van drumwonder Simon Segers die zijn bijzondere kunsten toont bij o.a. De Beren Gieren, Black Flower en MDCIII. En nu solo de mogelijkheden van zijn instrument uitput.
En dan is er accordeon virtuoos Tuur Florizoone. Tuur kwam zijn solo plaat 'Night Shift' voorstellen. De recensie kan je nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/80050-night-shift.html
Simon Segers (****) In eerste instantie krijg je een soort spoken word introductie, waarbij Simon Segers zijn drumstel aan het installeren is en ons al een kleine rondleiding geeft naar het podium toe, een kunstje dat ook Tuur Florizoone zou overdoen, voor hij zijn set inzet. Hij geeft ook op een gezapige wijze uitleg over het opstellen van dat drumstel en de combinatie met elektronica. Simon Segers maakt inderdaad niet alleen gebruik van uiteenlopende drumstokken, hij voegt daar elektronische klanken aan toe, haast onaards van oorsprong. Even de realiteit vergeten en je doen wegzweven naar verre oorden in diepzinnige gedachte is het uitgangspunt, of dat nu op een groovy wijze is, of eerder bedwelmend, ingetogen. Elke keer blijf je ademloos aan zijn lippen gekluisterd en geniet je van zoveel virtuositeit dat de man brengt. De grimassen in zijn gezicht verraden een intense concentratie om elk puzzelstuk perfect te laten passen binnen het geheel. Hij streelt, soms letterlijk, zijn drumvellen op een zachtaardige wijze, waardoor je oorschelpen trillen van innerlijk genot. Niet te lang echter, zodat je niet in slaap wordt gewiegd. Als een donderslag bij heldere hemel haalt hij langzaam alles uit de kast, trekt de registers open en ontketent een ware wervelstorm door uiteenlopende klanken die alle kanten van de zaal uitgaan. Het voortdurend schipperen tussen uitersten bewijst dat Simon Segers niet zomaar een drumwonder is; het instrument is als het ware een onderdeel van hem zelf geworden. Op zijn virtuositeit staan dan ook geen grenzen, hij houdt ook van de mogelijkheden om de drum tot het uiterste uit te spitten en er experimentele geluiden aan toe te voegen.
Een kers op de taart was dat je op het scherm achter de muzikant ook beelden kon zien; een visuele omkadering dus. Een extraatje dat ook Tuur ons zou brengen.
Tuur Florizoone (****) Na een rondleiding in de gangen van Handelsbeurs, waarbij hij zijn accordeon al wandelend speelt, gaat Tuur over tot het toveren van klanken uit zijn accordeon waarvan wij het bestaan niet kenden. Hij etaleert het ook op zijn nieuwste plaat 'Night Shift' dat live in de verf wordt gezet.
Ook bij Tuur is er het voortdurend combineren van visuele effecten op het scherm met het prachtige klankenbord. De magische kruisbestuiving tussen beeld en klank is echter nog maar een klein onderdeel van het totaalpakket. Tuur dompelt je onder in een badje van weemoed en melancholie, en hij gaat de folkloristische en feestelijke toer op. Een lach en een traan worden perfect met elkaar verbonden.. De man gaat bijzonder ingenieus te werk, en ook de grimassen in zijn gezicht verraden - net als bij zijn voorganger - dat hij zich zo perfect verbonden voelt met zijn accordeon , dat het wel een onderdeel van zijn lichaam en geest lijkt te zijn. Hij bezorgt ons ook in de huiskamer een kippenvelmoment of hij doet ons lekker meedeinen over weidse landschappen door de folkloresound.
De accordeon is sowieso een instrument dat bij de luisteraar uiteenlopende emoties aanspreekt, van vreugde tot ingetogen een traan wegpinken. Tuur Florizoone doet er gewoon nog enkele scheppen bovenop.
Op zijn virtuositeit staat geen grenzen . Tuur Florizoone zet het met brio op zijn solo plaat en op het podium in de verf.
Besluit: Net zoals die andere grootmeester Toots Thielemans op mondharmonica, zijn Simon Segers en Tuur Florizoone virtuozen die hun instrument op een unieke, levendige en verbluffende wijze beheersen. Maw een avondje grensverleggende virtuositeit in tweevoud.
Organisatie: Handelsbeurs ism Jazzlab
Tuur Florizoone is een veelzijdig muzikant. We leerden hem kennen via het project ‘Tricycle’ van vorig jaar . Hij leverde een kleurrijke schijf af, 'Zoom', waarover we schreven: ''Zondermeer is 'Zoom' een naslagwerk van twintig jaar improviseren van muziekstijlen die een hemelse , feestelijke aanpak hebben, en eigenlijk niet in elkaars verlengde liggen. Tricycle brengt een parel van een plaat uit die stijlen verbindt tot een magisch mooi geheel."
Via het streaming festival Bel Jazz Festival, dat plaats vond tijdens de eerste lockdown, konden we genieten van een klankentapijt dat feestelijk en subtiele melancholie bevatte, boven op het dak van de Flagey,
In 2008 maakte Tuur trouwens de ontroerende filmmuziek van de film ‘Aanrijding In Moskou’, die werd genomineerd voor de European Film Awards. Een zeer veelzijdig top muzikant dus. Tuur Florizoone brengt nu een solo schijf uit, 'Night Shift', die het gevarieerd klankentapijt onderstreept.
Tuur Florizoone is een man die duidelijk vergroeid is met zijn instrument. Hij behoort tot een rits zeldzame muzikanten in ons landje. Hij weet ingetogen ons hart te ontroeren of gezapig een feestelijke stemming te bieden. Zijn songs zijn één voor één pareltjes, Elke song is een meesterwerk op zich. Soms kan hij experimenteel uithalen met die accordeon en kan hij soundscapes fabriceren als op “Cap Griz Nez” , met piepende en krakende geluiden uit dat instrument. “Always the same” klinkt beeldschoon. Op het daarop volgende “As they sleep” gaat hij dan de ingetogen, weemoedige kant op. Het experimenteren met geluiden doet hij nog eens over op “Buzz” en ”'De kleine Eva uit de Kromme Bijlstraat” om uiteindelijk wondermooi te eindigen met de overtuigende cover “Je Me Suis Fait tout petit” van Georges Brassens, die even uniek klinkt als “Omdat Ik Van Je Hou' van Raymond , die op de plaat terug te vinden is.
Het verhaal doet de ronde dat Tuur deze nieuwe schijf zou gecomponeerd hebben in de nachturen, overdag had hij het te druk met de kinderen. Die 'night shifs' resulteerden in een meesterwerk die een rode draad hebben van filmische soundscapes en improvisatie.
De accordeon is een meesterlijk instrument voor Tuur , net als de mondharmonica van wijlen Toots. Hij verlegt met zijn instrument grenzen op die plaat 'Night Shift'.
Tracklist: Tor 02:59 Cycle 02:48 To Autumn 04:32 Resist 03:32 Wa vinde gij 03:56 Hmpf 02:30 Galway 02:08 Cap Griz-Nez 03:34 As they sleep 03:15 Omdat ik van je hou 03:37 Always the same 04:41 Govering Belgian style 02:16 Buzz 02:01 De Kleine Eva uit de Kromme Bijlstraat 05:38 Je Me Suis fait tout petit 02:32
Accordeon/klassiek /jazz
Night Shift
Tuur Florizoone
Joey Vriend is een Nederlandse singer-songwriter die al sinds zijn 17e bezig is met muziek. Joey Vriend bundelde ziin muzikale ervaringen en bracht nu zijn debuut 'Hiding af First Light' op de markt. Een schijf waar de geest van een artiest als Leonard Cohen komt boven drijven, en bewijst dat Joey over een eigen smoel beschikt; hij kan binnen de sing-songwriting een topper worden.
“In the forest” laat een man horen die zich ontpopt tot een woordenkunstenaar, een poëet die met zijn warme stem en wondermooie teksten je hart diep raakt. Joey vertelt zijn verhalen op een gedreven, mooie wijze dat je er stil van wordt. Hij troont je mee naar z’n weemoedige, melancholische wereld. “There for you”, “Hollow” en “Dreaming” dragen een positieve boodschap uit.
Leonard Cohen oriënteert de singer-songwriter; Joey gooit zijn donkere stem in de strijd. Die duisternis voelt aan als een deken tegen koude nachten. Luister maar naar het mooie “Tired” of “Burning City” waar Joey je tot tranen toe bedwingt. “Hope” laat een man horen die inderdaad een boodschap van hoop wil uitdragen in deze donkere tijden, hij doet het op zodanig gedreven wijze dat je er plots veel beter van wordt. En lijn die wordt doorgetrokken tot de laatste parel op deze schijf, “Like the river”.
Joey Vriend biedt met 'Hiding at first light' geen oplossing aan, hij biedt wel de mogelijkheid aan om alles vanuit een ander perspectief te zien . Net als de grote troubadours, poëten en verhalenvertellers, die perfect die snaar kunnen raken. Waardoor je het leven inderdaad vanuit een breder melancholisch standpunt gaat bekijken. Hij heeft een warme, zachte, donkere stem die aanvoelt als een deken in donkere tijden.
Kortom: Wie houdt van artiesten als een Cohen, - die je kan onderdompelen in donkere gedachten zonder dat het pijn doet -, zal in dit debuut van Joey Vriend zeerzeker zijn gading vinden.
Joey Vriend - Een hartenbreker die op het punt staat de wereld te veroveren met zijn bijzondere stem en poëtische gave. Een warmhartig debuut dus!
Tracklist: In the Forest (3:48) There for You (3:00) Hollow (3:01) Dreaming (2:58) Someone (3:27) Tired (2:55) Burning City (2:28) Waste of Time (2:47) Hope (3:13) Like the River (3:13)
Sing-songwriting
Hiding at First Light
Joey Vriend
Eén van de ontdekkingen van 2013 was de Belgische band The Hindu Needle Trick. We bespraken de titelloze EP in 2013 en schreven daarover: "Met deze eerste EP leveren The Hindu Needle Trick hun visitekaartje af. Het is een band die verdomd goed weet hun instrument te bespelen en een hoog meezinggehalte biedt aan de plaat.
The Hindu Needle Trick is een EP die hoopvol lonkt naar de toekomst; een toegankelijke combinatie van funk, country en rock'n'roll!"
Ook hun debuut 'Albert Street' was een bijzonder aanstekelijk , meeslepend meesterwerk. The Hindu Needle Trick heeft ondertussen niet stil gezeten. In oktober kwam een nieuwe plaat op de markt 'Creatures of Convenience', waarop experimentjes worden verbonden aan aanstekelijke refreinen; stilzitten is onmogelijk.
Funk, jazz, blues, hiphop en folk passeren de revue. In een hokje duwen is hen tekort doen. “The Smell of Perplexity” is er eentje die aan je ribben kleeft. Ze durven experimenteren met klanken, gitaarriedels verdoven je koude hart, en de bijzonder warme stem van Roel doen je zweven over de dansvloer.
Het is een bijzondere parel. Songs als “Dziggetai” , “Creatures of Convenience” en “White Fan” doen allerlei emoties opborrelen met verschroeiende riffs. Energiek, aanstekelijk en uitdagend. Boiend allemaal, door de weerhaakjes.Ook de daarop volgende nummers “Elephants of Rocket Ships”, “If all goes Well” en “Still I Want more” liggen in het verlengde en tekenen voor een aangenaam knappe plaat .
The Hindu Needle Trick balanceert op 'Creatures of Convenience' tussen toegankelijkheid en lekker experimenteren . Een uiterst gevarieerde plaat. Een ruim publiek wordt aangesproken. Door de veelzijdige , energieke aanpak weet de band ons sterk te overtuigen.
Tracklist: The Smell Of Perplexity 02:55 Dziggetai 02:52 Creatures Of Convenience 05:38 White Fan 03:21 Mongrel 03:44 Elephants On Rocket Ships 03:41 If All Goes Well 04:34 Still I Want More 04:30
'True Mothers' is een Japanse film die deel uitmaakte van de officiële selectie voor Cannes. We citeren: ''Satoko en haar man hebben het goed, maar het lukt niet om zwanger te worden. Ze besluiten om voor adoptie in aanmerking te komen. Zo worden ze de ouders van Asato, een jongentje geboren uit een onstuimige puberliefde. Jaren later komt hun gezinsgeluk onder spanning te staan als een onbekende jonge vrouw zich aandient en beweert Asato's echte moeder te zijn. Satoko gaat de confrontatie met deze Hikari aan. Wie is ze en wat is er destijds gebeurd?''
De film is gebaseerd op de roman van Mizuki Tsujimora. Regisseur Naomi Kawase maakte er een ontroerend verhaal van over familie en moederschap.
https://www.youtube.com/watch?v=rKzHHHF9YAE
Akira Kosemura giet deze gevoelens in sprankelende mooie songs die in de lijn liggen van de film zelf. Om die ontroering in muziek te vangen, blijft Akira een intense lijn uittekenen, die dicht bij gevoelens liggen van vreugde, pijn, vertwijfeling en geladenheid. Elementen die deze film een mooi meesterwerk maken, zijn dus ook in de muziek te vinden. Elke song sluit perfect aan op de vorige, waardoor je deze plaat in zijn geheel dient te beluisteren om echt te voelen waar het ‘em om gaat. Het tempo gaat nergens echt de hoogte in, ook al is de spanning vaak te snijden.
De soundtrack voelt de nauwe verbondenheid aan , die speelt bij een adoptie. De strijd tussen liefde voor een kind dat eigenlijk het jouwe niet is, en de unieke band met een moeder wordt ook muzikaal uit de doeken gedaan; zonder een oordeel te vellen, of een standpunt hierover in te nemen. Puur muzikaal weet Akira Kosemura perfect elke gevoelige snaar te raken, door je mee te voeren naar de wereld uit een moeder’s oogpunt.
Net zoals bij de film kom je ook bij het beluisteren van deze soundtrack in een emotionele rollercoaster terecht. Akira brengt de muziek op een zodanig intens , zachtmoedige wijze dat emoties worden aangesproken. Dit is het soort muziek die volstrekte rust brengt; je wordt dus diep geraakt door prachtige soundscapes, je pink teen traan weg, en je kunt een glimlach op je lippen niet onderdrukken; vreugde en verdriet zijn nauw aan elkaar verbonden. Akira brengt het dus op een bijzondere wijze naar voor.
De grote sterkte van deze soundtrack is dat Akira Kosemura erin slaagt beelden op te roepen in je onderbewustzijn; de muziek is zo visueel dat je wordt meegevoerd naar het verhaal van deze film.
Tracklist: True Mothers - Main Title Theme 02:09 The Doubt 03:14 After Diagnosis 01:28 Satoko And Kiyokazu I 01:43 Hikari I 01:14 To The Forest 01:17 First Time 01:26 Hikari II 01:22 Go On Board 01:07 Our Home 02:54 First Cry 01:37 Satoko And Kiyokazu II 01:28 True Mothers - Theme Variation 01:52 Hikari III 01:11 Island Song 01:37 Asato's Memory 01:30 See The Light Of Day 02:10 Please Don't Ever Forget About Me 01:12 True Mothers 05:16
Ledfoot & Ronni Le Tekro - Singer-songwriter Ledfoot is een Amerikaanse gitarist die rond 2000 naar Noorwegen trok. Hij was spil bij The Rockats & The Havalinas. Ledfoot bracht recent nog een mooie plaat uit, 'White Crow', waarover we schreven: “Ledfoot is een artiest, singer-songwriter en topmuzikant die voldoende zijn stempel heeft gedrukt op de rockscene door de jaren heen . Hij bezorgt adrenalinestoten en kippenvelmomenten die ons rock hart sneller doen slaan" .
Hij vindt zichzelf steeds uit, dat bewijst hij met zijn samenwerking met Ronni Le Tekro (een Noorse melodische rock gitarist, bekend van o.a. TNT, Jorn Lande, Terje Rypdal en Mads Eriksen) . De heren werkten voor het eerst samen in 2009 aan Ledfoot's aka Tim Scott McConnell's album ‘Damned’ in Ronni's studio.
Het klikte tussen deze twee meesterlijke gitaristen, een vriendschap was geboren en muzikale studio- en live-samenwerkingen volgden, maar van een echt duo album was nog geen sprake. Die tijd is nu gekomen. In oktober bracht het duo een album uit 'A Death Divine' De zomer is ondertussen voorbij, maar een song als “Cold Lonely Night” brengt je terug naar lange zomeravonden rond het kampvuur. Een gitarist die je in hogere sferen brengt met twinkelende gitaarriedels en een zachtmoedige stem, die aanvoelt als een warm deken.
De versmelting van deze bijzonder getalenteerde artiesten brengt een magie van warmte van aanstekelijke blues en folk , perfect met elkaar verbonden. We ervaren een gevoel van een rustig voortkabbelend beekje, waar je tot volstrekte rust wordt gebracht. Af en toe zijn er up tempo uitstapjes waar de registers even worden open getrokken, als bij “This Town”. Nergens wordt de geluidsnorm overschreden.
Wie houdt van stampende blues en folk is er aan voor de moeite. Al worden nog wel de teugels gevierd op “Higb Tim”. Ook “Shut Up” is een lekker aanstekelijke song die je doet opveren; zulke songs mochten er meer inzitten Na een kalm “Imperfect World” gaat het er forser aan toe op “'Open Door” … Open deuren worden niet ingetrapt, maar harten diep geraakt, en dat trekt ons als liefhebber van intense blues en folk het meest over de streep.
Ledfoot & Ronni Le Tekro houden zich af om snoeihard tekeer te gaan, of wild om zich heen te stampen; gevoelige snaren worden diep geraakt door de intens warme sound . Het brengt een gemoedsrust binnen een blues/folky concept.
Tracklist: 01. Cold Lonely Night - 02. This Town - 03. High Tim - 04. A Death Divine - 05. A Part Of Me - 06. Shut Up - 07. Imperfect World - 08. Open The Door
Singer-songwriter/folk/blues
Ledfoot & Ronni Le Tekro
A Death Divine
Nordmann - Een wervelstorm aan uiteenlopende klanken in een filmisch kader
De Gentse formatie Nordmann (*****) is in de loop der jaren uitgegroeid tot een fenomeen in binnen- en buitenland. Sinds 2012 heeft de band op eigenzinnige wijze voldoende zijn stempel gedrukt op de muziek, dit zowel op als naast het podium. Na een vrij lang pauze kwam recent een nieuwe schijf op de markt 'In Velvet'. ‘Nordmann is een band buiten categorie, weet je te bedwelmen, en ze prikkelen de fantasie van de luisteraar. Het is een bands die telkens opnieuw durft te vernieuwen zonder hun roots te verloochenen. Nordmann verrast op 'In Velvet' door het elektronisch vernuft te combineren met intens mooie sax, drums en gitaar. Nordmann verlegt z’n grens. Nordmann voegt er live altijd iets extra’s aan toe, wat een mystieke wereld biedt. Het is een plaat die dan ook bijzondere beelden oproept in ons onderbewustzijn’ , schreven we.
Oorspronkelijk zou Nordmann deze nieuw schijf komen voorstellen in de Handelsbeurs, Gent op 31 oktober. Een set om 19u en een 21u, helemaal coronaproof uiteraard. Na de verstrenging van de maatregelen had men daar een dag aan toegevoegd. Er werd door de organisatie het onderste uit de kan gehaald om dit alsnog te laten doorgaan. Helaas zijn we ondertussen in een nieuwe lockdown aanbeland, en kan geen enkel concert meer doorgaan. Handelsbeurs bleef niet bij te pakken zitten en organiseert streaming concerten, waardoor ‘In Velvet’ alsnog kon worden voorgesteld aan een enthousiast publiek, vanuit de huiskamer. Vanaf de eerste noot beland je, zoals was te verwachten, in een zeer filmisch, mystiek landschap, waar elke song telkens opnieuw een andere wending krijgt in het geheel. Daardoor krijg je een heel gevarieerde set.
Nordmann startte met een vervormde saxofoon klank, aangesterkt met verdovend en oorverdovend trommelgeroffel. Later werd het aangescherpt met elektronische soundscapes die alle kanten uitging. De verschroeiend intense gitaarriedels vormden de kers op de taart. Een kleurrijk geheel dus.
We werden al vrij snel omver geblazen; Nordmann deed er bij elke nieuwe song een paar scheppen bovenop. Ze improviseren, wat zorgde voor een uiteenlopende beeldvorming die de fantasie prikkelt. Een ingetogen sfeer enerzijds, anderzijds worden de registers compleet open getrokken en kun je bezwaarlijk moeilijk blijven stil zitten op je stoel.
Op een bepaald moment gaat het zelfs zo oorverdovend hard en snel aan toe, dat er als het ware een jazz moshpit ontstaat. In elk geval voel je de adrenaline opborrelen en dans je door de huiskamer. Wij schoven onze stoel opzij en zetten aan tot een potje headbangen en luchtgitaar spelen. En dat op een jazz gerelateerd concert … Aan de reacties te horen - je kon dus ook tijdens de set chatten met elkaar - waren we niet alleen.
Climaxen bouwden ze op tot een verschroeiende finale, waarbij het dak er gewoon afvloog. Het meest indrukwekkende is hoe deze band laagje per laagje opbouwt. De band verstaat bovendien de unieke kunst om je te hypnotiseren en mee te voeren naar hun bijzonder kleurrijke wereld. Ze zoeken de lijn van uitersten op. Je verveelt je geen seconde. Integendeel!
Compleet omver geblazen worden tijdens een live stream?! Het is eens iets anders maar Nordmann slaagt erin ons een bijzonder gevarieerd , filmisch en kleurrijk totaalspektakel aan te bieden, waardoor we compleet murw geslagen achterblijven. Diep onder de indruk waren we dus.
Organisatie: Handelsbeurs ism Democrazy, Gent
Naked Giants - Just like life, music is all about the journey and the little pieces of perfection you find along the way
Naked Giants is a formation from Seattle that put themselves in the spotlight with their debut 'Sluff', 2018. The band manages to combine punk rock with infectious pop. A wide audience could be addressed, who like alternative rock and are not afraid of an accessible sound. It is also reflected on the latest disc 'The Shadow'. We had a nice conversation with the band about this release and the future plans and also talked about the life visions of the band.
For the readers who don’t know you … Who are Naked Giants, where does the name come from?
We’re a rock band from Seattle, Washington USA. We came together over a love of garage rock and jamming in small rooms, and grew with a love of touring, songwriting, and spreading joy through music. The name comes from a time when we were camping in the redwood forest of Northern California, and we shared a dream where the trees turned into these giants (the giants weren’t wearing any clothes) and they told us we had a responsibility to spread positivity and love by the power of rock and roll.
When we think of Seattle, we immediately think of grunge. What is it like growing up in an environment that has produced a style of music that has proven so progressive?
Grunge has definitely left a lasting influence on Seattle, but I would say the attitude and spirit of it are much more impactful than the music style. The grunge scene, as well as other hugely important scenes from this area like the Riot Grrrl scene in Olympia and the more recent indie music from all over the Northwest, these scenes were all rooted in a deep sense of honesty and DIY attitude. That’s the legacy that musicians from the Northwest inherit - just trying to make music with integrity that brings people together.
What I liked about the debut’ Stuff’ in 2018 is that you walk the thin line between alternative punk rock and accessible pop, agree? What is your opinion?
We do enjoy both punk-rock freakouts and classic pop hooks, so I think it’s natural that both styles make their way into our music. However, we’ve realized recently that pop has traveled so far from the pop music we idolized growing up, and I don’t think we could call our music “pop” while Ariana Grande or Shawn Mendes are around. Same thing goes for punk - I think punk has split off into a super-commodified accessible version and a truly experimental and abrasive version, and I don’t think ours really fits into either of those.
I have read you guys are also a big fan of Velvet Underground? Am I correct? tell more about it
Totally, they’re just one of those bands that set the template. I’m sure anyone who has heard the Velvet Underground has immediately thought, “I should start a band!” It’s just something about the bold simplicity with the fearless experimentalism that really makes them timeless and inspiring. And of course, without them we wouldn’t have many other idols like Talking Heads, The Raincoats, heck even David Bowie wouldn’t have become what he was without the Velvet Underground.
Where did the taste for punk rock come from? Any bands who have been a big influence on your music?
Our first exposure to punk was from very modern iterations of the punk ethos. Bands like Thee Oh Sees were hugely influential to us - I remember being a teenager at one of their shows and just losing my mind at how much energy they emitted off the stage. Henry was a big fan of Blink-182 and Green Day growing up, and I think that shows up a lot in his drumming style! But it wasn’t until recently that I started to understand the importance and influence of the original punk movement of the 70s and 80s, and that opened the doors to its related movements like New Wave and Hardcore, as well as pretty much any type of rock that came after it! Some more classic punk/punk-adjacent bands that have been influential are DEVO, The Raincoats, Meat Puppets, Siouxsie and the Banshees, etc...
How where the main reactions on this debut? Did it open any doors to success?
We were just so excited to have our own album! It was such a new experience for us - being on a label, going to a professional studio, going on tour - I don’t think we paid much attention to the reactions at the time. But looking back, we did start to play bigger shows after the album came out, and the biggest thing for me was seeing people in the audience singing along to the songs! That was so unexpected and it’s really special to bring people together over a love of music.
What do you think is the big difference between the debut and the new record?
The biggest difference is just the level of honesty. With SLUFF, we didn’t think too deeply about the music or the lyrics - it was mostly just whatever happened to come out of jams. But by the time we started putting The Shadow together, we had done some years of heavy touring and we had grown a lot as individuals, so we sat down and really thought about the kind of album we wanted to make. The lyrics got a lot more introspective and meaningful, and the musical arrangements were a bit more precise than the frenetic off-the-wall pacing of SLUFF.
I like the new record. 'The Shadow' is varied, colorful punk rock. You hear a band that has evolved enormously in a year, and still has energy left to push the boundaries. The end point has not yet been reached. What is your opinion about this statement?
I totally agree! The songs on The Shadow are already old to us - we started writing some of them even before SLUFF! We’re constantly growing and changing and finding new musical ideas that excited us (isn’t everybody?) and I think the next record is going to be much, much different. I’ll consider it the third of a trilogy - SLUFF was just three teenagers trying to fit as much energy into 12 songs as possible, The Shadow was a more honest take on rock and roll cliches, and the third album will be an experiment, an abandonment of everything we thought we knew and an embrace of the unknown.
Which I also liked so much about the new record. constantly adding spoons of melancholy to that particularly energetic, fuzzy punk. Your opinion on this statement?
That’s something we’ve noticed people like about the new album - the moments where it slows down and gets more moody. I think it has a lot to do with who have become as people - as we grow up our rosy world-view fades in favor of a more melancholy, yet more realistic one. Especially after this year, when a lot of us Americans are really starting to understand the legacy of racism and patriarchy in our country, and trying to unravel that within ourselves and in our communities. Sometimes you have to stop and acknowledge that pain.
How where the main reactions on the new record?
It’s been great - we’ve been doing more interviews like this one and everyone we’ve talked to seems to have found something they like about the album. Of course, it came out at a time when we aren’t able to play shows, so it’s hard to judge how much our friends and fans like it. But overall it seems like there’s a good amount of support for The Shadow.
Let’s talk about corona lol. I suppose your plans have also been canceled? Which?
We had some big things fall through - we were supposed to play at SXSW, which was cancelled just weeks before the event. And there were some other opportunities like being in a commercial for a local credit union that fell through, as well as just the loss of playing shows in general.
How you deal with this crisis as band, musician but also as human?
Luckily a lot of the music community has come together to get around the fact that we can’t play shows. We’ve been doing lots of livestream concerts with venues like the Nectar Lounge here in Seattle, and they’ve got it down really well to just have two or three people in the venue with us operating sound and cameras. In addition to that, most livestream shows have been partnered to benefit non-profit organizations who are doing important work - we’ve played some for Nurturing Roots Farm here in Seattle, The Bail Project, Noise For Now/Seeding Sovereignty, a get-out-the-vote campaign, and plenty of others. I think that helps deal with the crisis as a human, knowing that we can put our music to good use for the community.
In this days bands are artist are streaming there music? To show on social media? What is your opinion about that
It’s a completely different thing than playing a live show, and we’re just starting to figure out how to make it special. I don’t think our usual method of 100% rock all the time works so well on the livestream shows, and it’s tough not having that connection with the audience that we’ve come to have. But the livestream shows can access a certain level of intimacy that’s not available at a concert, so I think doing more small-scale, semi-acoustic sets is a good way to go.
What is your opinion about streaming anyway?
I do feel bad for people who love to go to concerts. There’s something special about being in a room with music being made live, that you just can’t get from a screen and speakers. But again, I think there’s room to experiment and provide something unique to the medium that will make it worth it for people to tune in.
Let’s talk about the future. What are the future plans after this crisis? Or are there ‘coronaproof’ concerts?
I really have given up on thinking about the future! Everything is so uncertain - not just for the pandemic but for our country as a whole, and the world really. We’re reaching a turning point in our society where we are either going to undo and rebuild everything we have, or it’s going to get a whole lot worse. And same thing for the world, I really worry about climate change as this huge existential threat to humanity. We might not even have a future to look forward to after the pandemic! But that’s all the more reason to act now, be kind, and use your skills to make sure others can live as comfortably as possible in this moment.
To elaborate on that a bit further, what are your actual ambitions?
I’m focusing on the near-future - I’d really like to make an album that finds its way deeper into my soul and incorporates the experimentalism that I love in music. Aside from that, I think we’ll continue on our current path of making our music to spread positivity in any way we can.
Is there such a thing as an end goal that you have in mind?
Definitely not. Every time we put out an album, I’m immediately ready to make something new and better. If we ever reached some sort of goal, I think that’s a sign of the end of things, as we wouldn’t have anything to look forward to! Just like life, music is all about the journey and the little pieces of perfection you find along the way.
Thanks for this interview. We hope to see you guys soon on stage and have this conversation face to face
All Them Witches - I think if we take this opportunity to recognize the positive output, we can create in dark times that we will learn and grow together and climb out of this depressing difficult shit
All Them Witches is a band you could never label. The Nashville-based formation has already delivered five albums in eight years, colorful pictures of all ingredients within ‘rock-country-alternative music’. All the more reason to take a closer look at this latest disc ‘Nothing As the ideal’. Since 2018, All Them Witches has become a trio after the departure of keyboardist Jonahtan Draper. Whether this affects the sound? The colorful remains, the furious too. This disc was recorded in the world famous Abbey Road Studio, so this is not a key to success. Yet. The combination of the band's versatile approach with the magical impact of that legendary studio creates a gem that exceeds perfection in many areas. We had a nice conversation about this release, and of course also about the further plans for the future, especially in these tough times.
Playing music is everything and nothing at the same time. Somedays it’s the last thing I want to do but often it’s the only thing I want to do. The end goal is to go as long as possible. Go until my body fails. Ambitious always. Change the world through music and create connections and compassion with our art.
Thanks for this interview, I hope we can see each other soon when you guys can go on stage and come to Belgium. Deep regards.
Nederlands 
Français 
