Wie houdt van eenvoudige, melancholische songs in combinatie met een zachte, dromerige stem zit met Kitty Solaris perfect! Deze getalenteerde kunstenares uit Berlijn is met ‘Golden Future Paris’ toe aan haar tweede full album.
In navolging van grootheden als Velvet Underground en vooral Patti Smith ontwikkelde ze een eigen geluid dat je zou kunnen typeren als eenvoudige schoonheid. Op de meeste liedjes horen we enkel haar elektrische gitaar in combinatie met haar fraaie stem. Je kunt het bestempelen als een soort lo fi of dromerige indiepop met de opmerkinge dat in sommige nummers wel wat muziekale zijpaden bewandeld worden zoals in “Lost And Found” en in “Get Used To It” waar een paar fraaie soundscapes passeren.
Verder is er een vleugje hiphop te herkennen in “Five Minutes” en passeert er trompetgeluid in “Gitano” en “Golden Future Paris”.
Toch klinkt alles zeer consistent, klinkt alles zeer ‘Kitty Solaris’!. We zijn benieuwd wat deze Duitse dame nog allemaal in haar mars heeft.
De Amerikaan Dave Hause bouwde de voorbije jaren al een mooi muzikaal CV bij mekaar. Begonnen als roadie bij punk- en hardcoregrootheden als Bouncing Souls en Sick Of It All was hij nadien zanger en gitarist bij een resem andere bands in het genre waaronder Paint It Black en The Loved Ones. Net zoals zoveel andere muzikanten (denk maar aan Tony Sly, Jim Ward, Chuck Ragan...) opteert hij ervoor om met een eigen solocarriëre te starten. ‘Resolutions’ is zo zijn eerste full album dat in de USA al eind december 2010 werd uitgebracht en nu ook dankzij Xtra Mile Recordings in Europa te vinden is. Het starten van een eigen project is voor velen dikwijls geen muzikale hoogvlieger maar voor Dave Hause mag er op deze regel een uitzondering gemaakt worden.
Allereerst pakt de man niet alleen uit met stem en gitaar maar beschikt hij over een volledige band achter zich.
Ten tweede opteerde de frontman van The Loved Ones voor een korte plaat met slechts tien liedjes. 10 goeie songs wel te verstaan waarbij er heel wat variatie is. Zo zijn “Heavy Heart”, “Prague Rankers and Rotters”en ”Melanin” melodieuze en ritmische folknummers met een klein punkrandje waar de prima strot van Hause mooi tot uiting komt. “Pray For Tuscan” en “Heavy Heart” zijn dan weer akoestische, emotionele ballads. Beste nummer van de plaat is ongetwijfeld “C’mon Kid”, een onvervalste meezinger die het op diverse festivalpodia schitterend zal doen. Wie de songs van Hause lekker wil meezingen, kan dat op de komende editie van Groezrock waar hij een optreden geeft op de Acoustic Stage.
Love Like Birds is het alter ego van de jonge sing/songschrijfster Elke De Mey . Ze slaagt in een handvol dromerige, breekbare songs op haar titelloze EP. Ze worden sober gehouden door haar akoestische gitaar of piano en haar warme stem (“Oscar”, “Cold ground”) , of klinken ietwat aantrekkelijker door de (beperkte) toevoeging van een jazzy bas en viool, zoals op de elegant gevoelige single “Heavy heart”. Ze kreeg de hulp van o.m. Jinte Deprez (Balthazar), Jasper Hautekiet en Gertjan Van Hellemont . 5 intimistische songs die ontroeren en een beloftevolle muzikante inleiden .
Info http://lovelikebirds.wordpress.com en http://www.lovelikebirds.bandcamp.com
4 dansbare elektronica tracks met een ferme scheut Justice, Boys Noize en Goose.
De jonge Oostvlamingen van 808 SNKRHDZ zijn er in geslaagd om een vettig, swingend en uiterst dansbaar schijfje af te leveren. Met het beestig nummertje “Pretty sick girls” hebben ze zelfs een fameuze floorfiller in huis. Adrenalinerijk plaatje die lekker op en neer pompt.
Oja contactadres ? jawel …contact via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
http://www.myspace.com/808snkrhdz
Dit plaatje getuigt van een deftige portie woede en agressie, het is venijnige punkrock met nogal wat noise elementen. Niet bepaald de meest radiovriendelijke deuntjes dus, wel beukende in your face rock in de trend van The Jesus Lizard, Mc Lusky en At The Drive In, donker, knarsend, bijtend, tegendraads en dreigend.
Het wild om zich heen schoppende “Words to the wise” raast verdomd lekker door terwijl een hongerig monster zich in “Horses” naar een soort apocalyps toe sleept. De losgeslagen saxofoon in “Reality ripper” zorgt in combinatie met de snerpende gitaren voor een gezonde manische chaos, het is een vlam van een song waarmee u gerust uw buren in de gordijnen kan jagen, maar wij blijven rustig zitten omdat we nu eenmaal houden van dit soort herrie.
Beduidend intens plaatje, als je ‘t ons vraagt.
http://www.newbleeders.com
Een nogal gevarieerd EP tje met vier songs die nogal van elkaar verschillen. Volgens de groep zelf zou de sound ergens zweven tussen Justin Timberlake en Blood Red Shoes. Nu vinden wij Justin Timberlake een overschatte boys band zanger (maar wel een goeie acteur, moeten we toegeven) en Blood Red Shoes een fantastisch bandje, maar geen van beiden hebben wij hierin herkend. Wij zouden het eerder houden op een wat bravere versie van Eagles of Death Metal met een dansstrikje eromheen, en als we wat dichter bij de deur zoeken dan belanden we bij A Brand, Millionaire of Soulwax. Bij momenten swingt het een ons weg en we kunnen ons voorstellen dat het live wel op de dansspieren moet werken, maar echt onvergetelijke songs vinden we niet terug. En om één song (“Ten Years”) in vier versies op dit EP tje te kwakken, vinden wij een beetje van het goede te veel.
De groep zoekt nog een beetje zijn weg tussen rock en dance, maar het is weinigen gegeven om uit de combinatie van de twee een eindresultaat te halen die echt werkt. Waar zijn ze aan begonnen ?
http://thejacklondonshow.blogspot.com
Met reeds 4 succesvolle albums heeft Kasabian in de UK al stilaan de status van stadiongroep verworven, en met de laatste ‘Velociraptor’ lijkt het nu ook op de rest van het Europese continent wat los te lopen. Wanneer een band uitgroeit tot stadionproporties is dat echter meestal niet bevorderend voor de kwaliteit van de muziek (zie U2, Coldplay en Kings Of Leon), maar bij Kasabian is dat wel even anders.
Op het podium is het er trouwens aan te zien dat ze tot grootse dingen in staat zijn. Het vertouwen zit er duidelijk in en zanger Tom Meighan zit niet verlegen om een paar epische gebaren (nog geen Bono weliswaar), maar het is vooral drijvende kracht en unieke verschijning Sergio Pizzorno die de show steelt. Gitarist Pizzorno is duidelijk de bezieler van deze band, quasi alle songs zijn van zijn hand en ook op het podium laat hij zien dat hij de groep draagt.
Kasabian is, dankzij het succes en de ervaring van het jarenlange toeren, geëvolueerd tot een goed draaiende machine met een live sound die staat als een huis. Bovendien is de bagage van hun vier voortreffelijke platen al voldoende voor een soort van greatest hits, er wordt keurig geput uit alle vier de albums om een knaller van een setlist samen te stellen.
Kasabian kan het zich perfect permitteren om van start te gaan met één van hun prijsbeesten, de prachtige single “Days are forgotten”. Het tempo houden ze hoog met stomende songs als “Shoot the runner”, “Underdog”, “Velociraptor” en “Where did all the love go”, songs die stuk voor stuk in hun live versie boven zichzelf uitstijgen.
Ze zijn er meesters in om hun songs op een podium te voorzien van een spannende opbouw en die voortdurend tot een climax te laten uitgroeien. De set is eigenlijk een opeenvolging van hoogtepunten waaronder ook als aangename verrassing een fantastische nieuwe song die om onbegrijpelijke redenen de laatste plaat niet gehaald heeft (“It should have” beweert Meighan, en gelijk heeft ie).
Met een uitstekend “La fee verte” (het was ons eerder nog niet echt opgevallen, maar dit is een wondermooie song) wordt op een uiterst mooie manier wat gas teruggenomen, met alweer Pizzorno in een hoofdrol. Enkel met “Goodbye kiss” hebben wij een beetje moeite, omdat we het op die laatste plaat ook al een melige tegenvaller vinden, maar het superhete en pompende “Lost souls forever” maakt alles weer goed.
In de extra’s worden de beats en de bassen nog een stuk opgefokt en ontploft Kasabian met uiterst ophitsende mokerversies van “Switchblade Smiles”, “Vlad The Impaler” (een geweldige boost) en “Fire”. Een bisronde om U tegen te zeggen, drie uppercuts na elkaar en we zijn compleet knock out.
Kasabian heeft hier nog niet de status die ze in eigen land hebben, maar geloof ons, het komt. Ook Werchter zal het gevoelen, komende zomer.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/kasabian-28-02-2012/
Organisatie: Agauchedelalune, Lille
LMFAO is de ideale geleider na een stresserende examenperiode , na wekenlang op je boeken gefocust en gekluisterd te zijn, en waarbij je praktisch met niemand contact had. En dan is alles achter de rug en is het … Féééést! Of je hebt wekenlang uitgekeken naar Vakantie … Dan moet het écht niet moeilijk zijn. Alle remmen los! Wie kan je de beste Après- Ski Party bezorgen ? Eén antwoord , De Party Animals van LMFAO ! Fééééstje! Dus. We hoorden het zelfs middenin de set “Waar is da Fééééstje , Hier, LMFAO geeft een Fééééstje”!
In het kader van The Cherrytree Pop Alternative Tour kwam LMFAO naar de AB ! En met hun ‘party rock hits’ als “Party rock anthem” (Black Eyed Peas samplede het nog op hun Rock Werchter tour btw!) en “Sexy and I know it” was het optreden nogal snel uitverkocht . Geen nood , een volgend bruisend en knallend champagnefeest is er in Vorst Nationaal in mei. De champagne knalde en de eerste rijen werden overgegoten op “Champagne showers” .
LMFAO, afkorting voor de internetterm Laughing My Fucking Ass Off, is het duo Redfoo (Stefan Kendal Gordy) en SkyBlu (Skyler Huston Gordy), respectievelijk zoon en kleinzoon van Motown oprichter Berry Gordy. Tja, we fronsten even de wenkbrauwen van die verbondenheid … De tweede werd tijdens de tour uitgeschakeld door een hernia en moest noodgedwongen rusten .
Hun hiphop electro, funkende house en dance omschrijven ze zelf als ‘party rock’, en gaat erin als zoete broodjes. O.m. Black Eyed Peas , Fergie, David Guetta , Beastie Boys, Crookers en Far East Movement (die eerder de avond het publiek opwarmde met hun “Like a G6”) waren te horen in de mallemolen van de DJ.
Net als de leden van de band zelf zagen we rondom ons jonge gasten in een disco’fever’ kledij met gekke, grote fluoriserende zonnebrillen en krullenbollen pruiken. Dit moest hun avond worden …
Het hippe Californische gezelschap vloog er meteen in en wou dat iedereen het naar hun zin had . Fun, pleasure, pret en lekker uit de bol … een DJ, een gitarist , een drummer, een handvol dansers in flashy outfit en MC Redfoo, hitsten het publiek op met mainstream hiphopdance en aanstekelijke tunes. “Are there Party People in da House?” . Jonge meisjes gilden … Glowsticks en allerhande fluoriserende attributen tot zelfs een gigantisch opblaasbare zebra werden toegeworpen. Hun twee partykillers zaten op het eind. Hapklare dansbrokken als “Party rock people”, “Get crazy”, “Lala”, “I shake, I move” en “I’m in Miami bitch” hoorden we, die af en toe een gitaarstuiptrekking hadden; de refreinen werden luidkeels meegezongen . “I’m not a whore” riep Redfoo nog … Niemand maalde om z’n schorre vocals …
… En Puberaal? cocktailzuipen door een trechter, seksisme en onderbroekenlol ( showing Redfoo’s great balls of fire) door allerhande heup- en handbewegingen.
Opwinding en ambiance … LMFAO zette een feesthymne neer , en walste over z’n publiek. Volgende afspraak voor de ‘Party People’ is in mei voorzien . U bent op de hoogte !
Organisatie: Live Nation
Wie zijn muziek graag in een vakje voorgeschoteld krijgt mag Het Britse Dry The River gerust een folkband noemen. Al zorgt het metal en punk verleden van de vijf bandleden gelukkig wel voor een originelere uitvoering dan hedendaagse soortgenoten. Veel zinderende, intense gitaarpartijen dus, voorzien van de nodige weidse gebaren en wapperende lange haren (denk aan Band Of Horses en My Morning Jacket). Wie dit Londens vijftal echter (kilo) metershoog boven de rest deed uitstijgen was zanger Peter Liddle. Met een stemgeluid die blonk als het zuiverste goud kwam hij bij wijlen zelfs akelig dicht in de buurt kwam van de nog steeds fel betreurde Jeff Buckley. Het klinkt erg onwaarschijnlijk dat de groepsnaam iets met diens verdrinkingsdood te maken heeft. Toch bleek die ongeëvenaard rauwe, emotionele live sensatie (herinner die memorabele passages op TW!) wel als herboren die avond.
Het debuut album ‘Shallow Bed’ van Dry The River verschijnt pas op 5 maart 2012 (wat meteen een geldig excuus is om nu nog niet met songtitels te kunnen rondstrooien), maar afgaande op hun optreden - inclusief bisnummer - in de uitverkochte, laaiend enthousiaste Botanique lijkt die vrijwel zeker uit te zullen groeien tot een ‘instant classic’ in het genre. Zeker omdat de zanger, blootvoets op een Perzisch tapijtje, zelfs zonder versterking en zonder enige moeite het publiek muisstil aan zijn lippen liet hangen.
Deze band heeft dan ook voor iedereen wat wils in petto: songs die voldoende liefdesperikelen uitademen om tienermeisjes op de eerste rij te laten posteren en een bijzonder kameraadschappelijke, energieke live présence die de jongens best konden pruimen. Er mocht ook gelachen worden. We hebben al meerdere bands opgetogen gehoord over de uitzonderlijke architectuur en akoestiek van de Rotonde, hun idee om er een boom in te laten groeien klonk niet eens onrealistisch.
De vorige Brusselse passages van Dry The River (in mei 2011 tijdens Les Nuits Botaniques samen met o.a. Villagers en in november 2011 in het voorprogramma van The Antlers) waren ons eerlijk gezegd volledig ontgaan. Dat ze afgelopen zomer ook op het Isle of Wright festival met verstomming sloegen , weten we enkel maar van horen zeggen. Maar vanaf vandaag volgen we deze band wel met argusogen en hopen dat hun rivier niet snel opgedroogd raakt.
Organisatie: Botanique, Brussel
De vier uit de kluiten gewassen heren van The Hickey Underworld, die in 2006 Humo’s Rockrally in de wacht sleepten vóór kleppers als Balthazar en The Black Box Revelation , kwamen in de Gentse Vooruit hun 2de album voorstellen. Drie jaar trokken ze uit om nieuw materiaal op plaat vast te leggen. Die 2de CD kreeg ‘Under The House, I’m Dying’ als titel en bevat elf tracks die deels in dezelfde lijn liggen van het debuut, maar ook durven breder en catch-ier te klinken. Heel benieuwd zijn we of ze met dit nieuw materiaal even veel potten kunnen breken als ze deden bij hun debuut.
Voorafgaand op hun show mochten de meiden van Nightwitches de revue passeren; de zo goed als volledige vrouwelijke Black Sabbath-tributeband kreeg de taak om de met mondjes maat vollopende Balzaal van de Vooruit op te warmen. De vier knappe ladies trokken stevig van leer en vuurden de ene Black Sabbath klassieker na de andere op een dolenthousiast publiek af. Een kleine 40 min lang gaven ze een meer dan stomende set die bij de meeste aanwezigen in goede aarde viel. Afsluiten deden ze met instant klassieker “Paranoid” waarop een ondertussen zo goed als volgelopen zaal volledig uit zijn dak ging! Een ideaal voorsmaakje gezien Ozzy & de zijnen later op Graspop concerteren …
Met rustige en ritmische drumslagen begonnen de mannen van The Hickey Underworld aan hun set, als opener hadden ze gekozen voor “Untitled”, een toepasselijke verwijzing naar hun vorige titelloze plaat. Ze kozen voor een iets poppy sound zonder de typerende schurende stem van frontman Younes Falktah te verwaarlozen. Meteen daarna lieten ze “Whistling” op ons los, een snedige gitaar en pompende drums grepen naar de keel. Moeiteloos deden ze op dit elan verder en werd het overduidelijk dat deze heren er staan, even snedig, rauw en hard als we hen gewoon zijn. Even op adem kwamen ze met het overbekende “Future Words” een nummer waarmee ze in 2010 weken lang op nummer 1 in de Afrekening bleven staan.
Met “Frog” brachten ze een nummer dat we niet van hen gewoon zijn, de typerende schreeuwende zanglijnen maakten plaats voor wat intiem gefluister met een hoog meezing gehalte. Na dit kort intermezzo werden we opnieuw wakker geschud met klassieker “Blond Fire”. En op die manier hoorden we een boeiende afwisseling van pittig gedreven, rammelende en broeierge songs .
Na drie jaar stilte slaagden de heren van The Hickey Underworld er in om een verpletterende indruk achter te laten, en bewezen ze tot de beste Belgische live bands te behoren. Met hun ‘Under The House, I’m Dying’ hebben ze terug een ijzersterk album gemaakt waar de scherpe randjes afgewerkt zijn; het zijn opnieuw beresterke songs waarmee ze ongetwijfeld in de bovenste regionen van de Afrekening zullen vertoeven.
… Iets zegt ons dat dit zal resulteren in veel plat gespeelde festivals. U bent gewaarschuwd, de komende zomer!
Neem gerust een kijkje naar de pics ( van hun optreden in Depot Leuven eerder de week)
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-hickey-underworld-23-02-2012/
Organisatie: Democrazy, Gent
‘t Hof Van Commerce van de West-Vlaamse drievuldigheid Kowlier – Buyse en 4T4, hebben na zeven jaar terug de draad opgenomen. De groep was fel gegeerd rond de eeuwwisseling en had met “Dommestik en levrancier”, “Slaet ip min gat”, “Kom mor ip”, “Zonder totetrekkerie” en “Niemand grodder” een handvol toffe meezingbare hits , vermakelijk allemaal door die ‘West-Vloamse’ (Izegemse) raps van de twee MC’s en de toegankelijke sound & beats’n’scratches van draaitafelspecialist 4T4, die een Grandmaster Flash en Beastie Boys in het hart draagt.
t Hof zit weer in de lift , de nieuwe cd ‘Stuntman’ is pas uit en zal een schot in de roos worden. In afwachting van de grotere optredens (Novarock en het clubcircuit (Ancienne Belgique, Vooruit, …)) deden ze enkele try-outs o.m. in CC Nova, Nazareth – Eke .
De jongere generatie houdt er van en vraagt aan grote broer of aan papalief even de oudere cd’s op . Vier hadden ze er al uit nl ‘En In Izzegem’ (’98), ‘Herman’ (99) (die live praktisch niet meer aan bod komt), ‘Rocky 7’ (2002) en ‘Ezoe & Nie Anders’ (2005).
… “En wieder zoagn t oak zittn” … We kunnen zeggen dat t Hof terug op scherp staat en met scherp schiet! Het nieuwe materiaal is goed ingespeeld en de rapsalvo’s volgden op de lekker in het gehoor liggende sound’n’beats van 4T4! De twee MC’s liepen van de ene naar de andere kant en gaven hun songs nog wat meer vaart, sie. Ze mogen er zijn, groovy, zwierig, ontspannend en leuk . En er is ruimte tussenin voor improvisatie, wat de boel nog gezelliger maakt. De singles “wupperbol” en “stuntman” zijn de barometer van de nieuwe plaat. Ze werden verder aangevuld meteen opzwepende “iderjin is goed”, “kletser ip de biln” en de meeslepende “baes” en “wolfizer”.
Natuurlijk ontbraken de hits van vroeger niet in de set , “gisternaevend laete”, “lop mor deure” en “jaloes” vulden aan. Den “dommestik en levrancier”, “kom mor ip” en “zonder totetrekkerie” waren ambiance verzekerd …
… Alsof de laatste veldrit gereden moest worden. t Hof maakte er een beetje een volksfeest van en is klaar om het clubcircuit opnieuw aan te vatten . De mensen van Popallure hadden alvast een succesvolle primeur!
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/t-hof-van-commerce-25-02-2012/
Organisatie: VZW Popallure (presenteert Culturesque (muziek, comedy, performance)
Zondag won The Artist en meer bepaald Ludovic Bource een Oscar voor de Beste Original Score (met dank aan een resem Belgische muzikanten). Zaterdag konden we een Oscarwinnaar van dezelfde categorie live aanschouwen in de AB. Randy Newman won het felbegeerde gouden kleinood al tweemaal voor de compositie van ‘main themes’ van Pixar kaskrakers, in 2002 voor ‘I didn’t have you’ (Monsters Inc.) en in 2011 voor ‘We belong together’ (Toy Story 3). Voor Randy Newman, die een eerste plaat uitbracht in 1968, is het componeren van filmmuziek sinds de jaren ’80 een bijna fulltime bezigheid. Maar Newman sprokkelde gedurende veertig jaar ook een heel eigen repertoire bij elkaar, te horen in arrangementsloze productie op ‘The Randy Newman Songbook vol. 1 en vol. 2’ uitgebracht in 2003 en 2011. De promotie van deze laatste, brengt hem – één jaar na zijn vorige tournee – opnieuw naar de AB.
Ik ken Newman vooral van zijn single “Short people” en zijn eervolle vermelding in “Amsterdam” van Kris De Bruyne, dus ik ben benieuwd naar wat de avond brengt. Het eerste wat opvalt wanneer de zanger – licht mankend - over het podium naar zijn instrument schrijdt, is dat Newman niet meer van de jongste is. Hij stond ook niet op de eerste rij toen het charisma werd uitgedeeld, met zijn licht overgewicht, fijne mond en grote, ronde bril op de neus doet hij meer denken aan een lokale manager, dan aan een gerenommeerd singer-songwriter.
Maar de opener “Bad News from Home” laat meteen horen waar het op staat: Newman grijpt je meteen naar de keel met zijn unieke, warme stem en zijn soepele vingerzetting op de grand piano getuigt van een jarenlange ervaring. “Short people” wordt met applaus onthaald en ik heb het gevoel dat er in de zaal nogal wat Amerikanen present zijn die de nummers foutloos kunnen meezingen, zoals “Birmingham”, “Marie” en “It’s money that I love”.
Wat ook opvalt, is dat het de moeite loont om daadwerkelijk naar de teksten te luisteren, wat het publiek ook doet, want deze dienen niet louter als bindmiddel voor de muziek. Randy Newman is een fantastische observator, een verhalenverteller, en hij vertelt zijn verhaal vaak vanuit het perspectief van een derde zoals de ultraconservatieve Amerikaan in “Rednecks”, een slavenhandelaar die Amerika voorstelt als een hemel op aarde in “Sail away”; of hij laat God zelfve aan het woord in het - niet van controverse gespaarde – “God’s song”.
Moeilijk te achterhalen of Randy Newman zich werkelijk amuseert op het podium. Hij is gebekt met dat typische Amerikaanse sarcasme, wat een uitstekende voedingsbodem is voor humoristische bindteksten maar waarachter het gemakkelijk schuilen is. De zaal aan het lachen brengen kan Newman alleszins wel, zo mocht het publiek figureren in een duet in de hilarische “I’m dead (but I don’t know it)”, een knipoog naar zijn eigen leeftijd. Ook veel grappige teksten in “You can leave you’re hat on “ (later gecovered door Joe Cocker en Tom Jones), “Shame “ en “I love L.A.”. In “The World isn’t fair”, brengt hij zelfs Karl Marx in verband met sexy moeders op een oudercontact.
Maar Newman is ook een vlijmscherp maatschappelijke en politiek analist. Zelfs over de situatie in België weet de man af, zo liet hij zich enige tijd geleden ontvallen op zijn blog: “it’s a scrumptious feeling and quite humbling to think that one by his very presence can unite an entire nation as I did in Belgium is a wonderful thing.”
Newman aarzelt niet om zijn mening over politiek of eender andere geschiedkundige gebeurtenis te ventileren in zijn muziek. In de AB passeren o.a. de revue: “The great nations of Europe”, “Political Science” en “Germany before the war”.
Maar als ik werkelijk hoogtepunten moet kiezen uit het twee uur durende concert, met pauze, dan kies ik voor de ballads zoals “Losing you”, “I miss you” en “Same girl”. Het was op deze momenten dat Newman zich met breekbare stem, ontroerende teksten en easy-listening pianospel als een crooner manifesteert en je in de zaal een speld kon horen vallen.
Het is dan gemakkelijk de bedenking te maken dat Randy Newman, met zijn eigen repertoire en zijn fimscores, absoluut thuishoort in de magische muzikale cirkel van Cole Porter en George Gershwin. Een fijne gastheer voor een voortreffelijke zaterdagavond dus.
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
De avond werd ingezet door de jonge leeuwen van Get Off My Shoes. Het kwam nogal traag op gang (mede door technische problemen: “fuck, ‘k heb mijn capo in de auto laten liggen! Jos, kunde gij der keer om gaan?”), maar het is hen vergeven. Zolang ze maar heerlijk aanstekelijke nummers uit hun mouw blijven schudden. Zoals bijvoorbeeld afsluiter ‘Ghosts&Villains’ met het moeilijk uit je hoofd te krijgen refrein: “We don’t wanna go to sleep tonight!”
Soms vraagt een mens zich af: “zijn er nog zekerheden, mijnheer?” Jazeker. Hier is er een die als een paal boven water staat: als The Subways spelen, dan gaat het dak eraf. Dit was mijn derde keer en opnieuw was er aan show, energie en sfeer geen gebrek.
Ook al begon het wat moeizaam deze keer. Aan de band lag het zeker niet, zij namen een vliegende start met “Oh Yeah” en “Holiday”, maar het leek erop dat het publiek hier in de charmante turn(?)zaal waar Het Depot zich voorlopig vestigt, niet veel zin had om de benen te strekken. Zanger Billy Lunn gooide het dan maar over een andere boeg. Na een nummer of 7 vroeg hij de fotografen vriendelijk om de echte fans op de eerste rij te laten staan, hij wou de liefde voelen als hij dichter kwam staan en ze hadden inmiddels toch al genoeg foto’s kunnen nemen.
Een meesterzet zo bleek, het was alsof er 2 verschillende publieken waren. Het brave, tamme publiek voor Billy’s verzoek en het uitzinnige publiek erna. Dat het nummer dat volgde hét anthem “We Don’t Need Money To Have A Good Time” was, hielp natuurlijk ook. Ik hoor de ouderen denken: “ha, die gasten hebben zeker nog geen vrouw. Of kinders. Of een huis om af te betalen!” Maar ik verzeker u, het anthem wérkt wel bij mij en mijn uitzinnig meezingende leeftijdsgenoten. Is dat nu jeugdig utopisme? Waarschijnlijk wel.
Wat volgde waren alweer twee klassiekers: “Rock ’n Roll Queen” en “Shake! Shake!”. Het publiek verloor de controle en de eerste stagedivers waren een feit. Een zichtbaar genietende Billy Lunn zong de laatste strofe van “Rock ’n Roll Queen” overigens in het Nederlands, wat door het publiek erg op prijs gesteld werd. Oké, de Nederlandse tekst lag naast hem (“yeben duzon, yeben du-ayniga, yeben zo cool, yeben zo rock ’n roll”), maar hij deed het toch!
Wat vooral opviel was dat er maar liefst 7 nummers uit hun tweede album ‘All Or Nothing’ de setlist haalden, een album dat geproduced werd door de legendarische Butch Vig (Nirvana, Sonic Youth), een invloed die duidelijk te horen was. De set werd afgesloten met de nieuwe single “Kiss Kiss Bang Bang”, de hidden track uit hun eerste: ‘At 1AM’, het aan het publiek opgedraagde (My Best Days Are) “With You” en “Turnaround”. Waarin er ook letterlijk around geturnd werd. Billy en bassiste Charlotte vroegen ‘the biggest circle pit we’ve ever seen in Belgium!’ en als Billy en Charlotte dat vragen, dan krijgen ze dat ook gewoon.
In de bisronde kregen we het akoestische “Lostboy”, wat een ideaal moment bleek om uit te blazen na 3 intensieve kwartieren met gedans, gepogo, gestagedive en gecirclepit. Veel tijd om uit te blazen kregen we niet, het nummer was nauwelijks gedaan of Charlotte Cooper en drummer Josh Morgan stonden alweer op het podium voor de laatste 2 nummers: “Celebrity” en “It’s a Party”. Tijdens dat laatste nummer kregen we de vaste apotheose: een bezwete Billy Lunn nam een aanloop alsof hij in de Olympische finale van het verspringen stond, en sprong het publiek in en deed vervolgens een ‘Eddie Vedder, Pinkpop ‘92’-ke door aan de steunpilaren te gaan hangen en van daar weer in het publiek te duiken. Een publiek dat hem maar al te graag op de handen droeg, letterlijk en figuurlijk.
“We’ll be back in Belgium very soon, see you at Dour Festival!”. In de wetenschap dat het met The Subways altijd prijs is, waarom geen 4de keer? In dat geval: “see you at Dour!”
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-subways-25-02-2012/
Organisatie: Depot, Leuven
Sonar Sounds ft. Hexstatic (presenting Solid Steel) + Dorian Concept -- Zinnenprikkelend
Hexstatic
Vrijdag waren er heel wat krijgers van het fantastische Ninja Tune-label in ons landje. Fuse club in Brussel verwelkomde er DJ Food, DK, King Cannibal en The Qemists voor een Ninja Tune night. Dorian Concept en Hexstatic waren diezelfde avond te gast bij de Cactus Club in het kader van Sonar Sounds, dé clubreeks voor elektronische geluidsfenomenen. DJ Food zagen wij in januari al aan het werk in het Centraal Station van Antwerpen. Nu tijd om een andere prachtlocatie aan te doen. Speciaal voor deze audiovisuele hoogdag brengt Cactus deze topartiesten onder in het Concertgebouw dat toch wat meer mogelijkheden biedt om geluid en beeld optimaal te combineren. Dit leek helemaal geen slechte keuze te zijn, de sound klonk geweldig en de torenhoge visuals hadden een maximale impact.
Vooraleer de grote meneren het podium bestijgen, mochten de ‘locals’ Biaz en VJ Rewind de zaal voorverwarmen. Biaz maakte van de gelegenheid gebruik om zijn album ‘Timetripping’ voor het eerst op een publiek los te laten, aangevuld met op maat gemaakte visuals van VJ Rewind. Sterk debuut zonder meer.
Achter de naam Dorian Concept schuilt de jonge twintiger Oliver Thomas Johnson, een klassiek geschoolde Weense pianist-componist dat tegenwoordig is gehuisvest bij Ninja Tune, één van de meest vooruitstrevende labels op deze aardkloot. Aan zijn rechterzijde VJ Mox, ook gekend voor zijn samenwerking met audiovisuele wizards als Coldcut en Amon Tobin. Vuurwerk verzekerd!
Oliver, enkel gewapend met een mini laptop, mixer en ‘microKorg’ synthesizer haalde in een uur tijd alles uit zijn analoge kas. Het analoge en digitale weet hij met een schizofrene virtuositeit te combineren tot een soort ‘jazztronica, club of zelf intelligente elektro. Geen wonder dat dit supertalent laatst werd uitgenodigd om Flying Lotus te vervoegen op het Brainfeeder-event. Hij bespeelt zijn microKorg als een halve gare, voortdurend spelend met pitch en effecten en hij brengt met zijn enthousiasme moeiteloos zijn publiek voluit aan het dansen. Na zijn performance komen we hem toevallig tegen in de toiletten en hij maakt graag wat tijd om een babbeltje te slaan. Blijkt dat hij in de toekomst graag nog met een full band zou willen werken. Resideren op Ninja Tune is voor hem nog niet gelijk aan het toppunt bereikt hebben. Deze ambitieuze virtuoos staat in ieder geval nog een gouden toekomst te wachten.
Hexstatic is een duo gevormd uit Stuart Warren Hill en Robin Brunson dat al langer vertoeft op Ninja Tune. Vanavond staat alleen Robin op het podium, zonder een VJ aan zijn zijde. Klank en beeld neemt hij volledig zelf voor zijn rekening, gebruik makend van dezelfde technologie als DJ Food om audio en video naadloos in elkaar te laten overvloeien.
Net zoals de organisatie ons beloofde, wordt het een heel eclectische set waarbij hij hip hop, breaks, drum ’n bass, dubstep, garage, … netjes tot een fenomenale audiovisuele set weet te mixen.
Van Beastie boys over White Stripes en Julio Bashmore naar DJ Shadow en Daft Punk. Niet te vergeten ook het sociaal geëngageerde nummer “Timber” (Hexstatic vs Coldcut) in een ware ragga-stijl. Voor het visuele aspect maakt hij gebruik van de originele clips ofwel van puur nostalgische vintagebeelden zoals Bert & Ernie of Mister Spock. Ondanks zijn lak aan wat enthousiasme maakt hij er wel met het grootste gemak een geweldig dansfeest van dat ieder van ons weet in te palmen. Tot slot sluit hij af met “Out In The Streets” van Africa Hitech. Tijd om het feestje verder te zetten in de bar met Nosedrip!
Bedankt Cactus voor alweer een zeer geslaagde avond. Tijd om een Ninja Tune- traditie te installeren in het Concertgebouw, of ben ik iets te hoopvol?
Benieuwd hoe een Hexstatic-sessie eruit ziet. Check dan zeker deze video podcast via onderstaande link.
http://vimeo.com/3543461
Organisatie: Cactus Club, Brugge
Nederlands 
Français 
