“Out Of This”, de nieuwe single werd geproduced door Mark Plati (voormalig bandleader en producer van David Bowie) en heeft een Amerikaanse acteur als gastzanger. Dat is niemand minder dan de Golden Globe winnaar en zevenvoudig Emmy genomineerde Amerikaanse acteur Michael C. Hall. Hij was meteen enthousiast over de song en verleende heel graag zijn medewerking. Hall is onder meer bekend van zijn hoofdrollen in succesrijke tv-series als Six Feet Under en Dexter. In 2015 speelde hij de hoofdrol van de musical Lazarus waarvoor David Bowie de muziek schreef, in een regie van de Belgische regisseur Ivo Van Hove.
“Out of This” is een meeslepende, urban dreampop-song over het einde van een relatie, een familie die uit elkaar wordt gehaald met alle verdriet, spijt en twijfels die daarbij kijken komen.

https://www.youtube.com/watch?v=AykqQLh_uSU

Eerder dit jaar konden jullie reeds een lovende review lezen van het optreden van de jonge Antwerpse thrashmetalband Axident als support van Prestige in metalcafé Hell in Diest en ook al van hun digitale demo met drie tracks. Voor wie niet zo aan digitale releases is, heeft Sounds of Hell, het label dat verbonden is aan de venue, de demo en de live-opnames van dat concert op CD uitgebracht.
Prestige - Thrashers met evenveel toekomst als verleden (musiczine.net)

Over de drie in de studio opgenomen demo-tracks kunnen we kort zijn. Dat zijn dezelfde als bij de digitale release. Samengevat: stevige thrash en goed uitgewerkte composities. Inzake mix en productie kan dit nog wel nog wat beter, maar je hoort al duidelijk het grote potentieel dat deze jonge band heeft in techniek en songschrijven.
Dat ze hun concert als support van de Finse thrash-legende Prestige hebben opgenomen is een mooie opsteker. Niet alleen krijgen we zo alle nog niet in de studio opgenomen tracks van Axident te horen, je hoort meteen wat deze band live waard is. Ongefilterd en puur, en met de eerlijke reacties van het publiek.

Een eerste conclusie is dat “Ancalagon The Black” live nog een stukje agressiever klinkt dan in de studio. Hetzelfde geldt voor “Asylum” en voor “Panzer Attack”. Live klinkt Axident bovendien gretiger en enthousiaster. “The Bitch Of Buchenwald” heeft een leuke drum-intro en was op dit optreden een knaller. Dat tussenstuk met cleane vocalen snijdt door merg en been. En dat is nog maar de live-versie. Wat wordt dit als een producer zijn trukendoos bovenhaalt?

Wat we in de review van het concert schreven over de track “Axidental Thrash” kunnen we bij het herbeluisteren enkel maar herhalen: een toptrack, ondanks de ietwat cheesy songtitel.
Axident heeft er goed aan gedaan om de verovering van het thrash universum te starten met deze bescheiden release. En nu op naar een studio album met alle toeters en bellen.

Er is weinig bekend over Mind Connexion, behalve dat Karim Baggili en Silvano Macaluso achter de knoppen zitten en dat dit vermoedelijk Belgische duo niet zo heel veel releases uitbrengt. Vroeger deden ze al eens een beroep op een zangeres, maar wie de single “Words” ingezongen heeft, is niet meteen duidelijk.
“Words” is een heel dansbare synthwave-versie van de song van FR David uit 1982, die daarvoor blijkbaar ook persoonlijk zijn toestemming heeft gegeven. Het is een moderne update zonder geforceerde pogingen om er ‘iets meer’ mee te doen en dat is goed zo. Het origineel is zo sterk dat het geen radicale ingrepen zou verdragen.

Dance/Elektro
Words -single-
Mind Connexion

https://www.youtube.com/watch?v=LvibhJSNtag

De Mechelse/Leuvense hardrockers van Cardinal hebben een nieuwe single.  “Take It From The Top” doet meteen denken aan de jaren ’80 van vorige eeuw, de hoogdagen van Bon Jovi, Europe en Extreme.  Deze puike single heeft een fantastische intro en een meeslepend ritme en refrein.
De productie was in de bekwame handen van Bob Briessinck (Phoenix Rebellion, Velvet Mist, Arson, Infantile, ...). Deze productie blijft mooi overeind naast die van andere bands die de jaren ‘8à doen herleven als Big Red Fire Truck. Het artwork van deze single kan ons maar matig overtuigen en een clip erbij was leuk geweest.
Op hun debuutalbum ‘I’ stonden al een pak veelbelovende songs en als deze single de voorbode is van het volgende album, dan wordt dat iets om naar uit te kijken. Ons advies voor Cardinal: take it to the top!

https://www.youtube.com/watch?v=DLybeF-vcRU&t=1s

Ironborn begon ooit als een coverband, maar omdat het publiek de eigen songs net zo hoog waardeerde als de covers, lieten ze die laatste al snel achterwege. Deze heavy emtalband bracht in 2017 een eerste EP uit, die lovende reviews kreeg. Onder meer door de coronapandemie duurde het tot dit jaar vooraleer de band hun eerste full album ‘After The Flood’ kon voorstellen aan het publiek. Voor de mix zat er met Lander Cluyse (Amenra, Oathbreaker, King Hiss, Allöchtöön, Serial Butcher, ..).
Misschien hebben de recente overstromingen er iets mee te maken, maar we zien ‘flood’ nu regelmatig opduiken in titels van songs en albums. Toch is de verwijzing meestal symbolisch.

Het album opent met “Bloodbound” en die song is met zijn klassieke, melodieuze heavymetal toch zowat het visitekaartje voor wat volgt. Deze song zit wat in hetzelfde straatje als pakweg Thorium, Tailgunner of Witchlords. Ironborn koos voor een heel eerlijk geluid op dit album: niet overdadig opgeblazen en opgepoetst en dus dicht bij hoe deze band live klinkt.
Een songtitel als “Prison Grounds” (naar één van de tenten op het festival Alcatraz) leert ons dat Ironborn blijkbaar de ambitie heeft om op dergelijke grote festivals te willen spelen, of misschien net niet. De song heeft een mooie intro, de gitaren gaan lekker tegen elkaar op en er is een catchy, meezingbaar refrein, maar het klinkt allemaal heel klassiek. De opeenstapeling van metal-clichés in de lyrics is een sneer naar ‘oude’ bands die telkens opnieuw op dergelijke festivals geprogrammeerd worden, maar die muzikaal niet meer relevant zijn.
Het akoestische en instrumentale intermezzo “Anpu” is niet echt nodig. De volgende song, “Guardian Of The Scales”, heeft al een eigen en heel degelijke intro. Hier horen we voor het eerst de grunts van gitarist Bjorn als aanvulling op de cleane vocalen van zanger Tom. Een aangename ontdekking. Zonder de grunts had dit een song van Nevermore kunnen zijn.
Op “Guardian Of The Scales” en zeker op titeltrack “After The Flood” blinkt de mix uit in perfectie. Deze laatste track is een eerste hoogtepunt van het album, met heerlijke gitaarsolo’s, een duidelijke songopbouw en interessante lyrics. Het instrumentale “Destiny’s Revenge” klinkt eigenlijk vooral als een heel straffe intro die niet verder werd uitgewerkt. Met een speelduur van iets meer dan twee minuten is het meer dan een kort intermezzo, maar misschien ook nog niet lang genoeg om het een volwaardige song te noemen.
Een tweede hoogtepunt op dit album is “Lillith”. Hier gaan de grunts en cleane vocalen mooi tegen elkaar op, wat een interessant duel oplevert. Om het af te maken zijn er epische gitaarsolo’s en een pittig tempo.
Het album wordt door Ironborn afgesloten met twee ‘oude’ nummers. “1568” werd al uitgebracht in 2018 als digitale single en “Into Darkness” in 2019. “1568” is een heel degelijke powerballad zoals in de hoogdagen van de hardrock en vroege heavy metal. Mooie (cleane) vocalen, goede lyrics (een heuse geschiedenisles) en hier zijn het nu eens niet de gitaren die de hele tijd de hoofdrol krijgen. “Into Darkness” laat horen dat Ironborn de mosterd al eens bij het vroegste werk van Iron Maiden gaat halen. Twee knappe songs om dit album mee af te sluiten.

Ironborn maakt op hun eerste full album keuzes die niet altijd voor de hand liggen. Maar wie enkel braaf binnen de lijntjes kleurt, geraakt ook niet ver. ‘After The Flood’ overtreft de ambities van deze bescheiden band en leert ons dat geduld, het koesteren van talent en doorzettingsvermogen van goudwaarde kunnen zijn.

Live 2023 Ironborn - Geduld werd beloond (musiczine.net)

De happy hardrockers van The Dirty Denims uit Nederland trekken door Spanje voor een tiendaagse tournee, maar eerst brachten ze nog een nieuwe single uit. “Guestlist” gaat over fans die graag op de guestlist zouden staan bij een optreden van The Dirty Denims of die de organisator van het concert daarvan proberen te overtuigen. Die boodschap wordt verpakt in een catchy hardrock-jasje dat het midden houdt tussen AC/DC en The Runaways.
Wie deze leuke hardrockers eens live aan het werk wil zien, kan op zaterdag 25 november naar de Harmonie in Oudenaarde, waar ze als support spelen van rockband The 925.
Wie snel een ticket bestelt, betaalt daarvoor amper 5 euro. En als dat nog teveel is kan je natuurlijk nog proberen om op de guestlist te geraken.

https://www.youtube.com/watch?v=_eRYY4UZc74

De Amerikaanse rockband Electric Six tekende in 2003 voor een opmerkelijke radiohit (vooral op Studio Brussel) met “Danger! High Voltage” (met Jack White van de White Stripes als achtergrondzanger) en een iets minder grote hit met “Gay Bar”. Het leverde hen een plek op de affiche van Pukkelpop op en een langlopend abonnement voor het clubcircuit.
Na deze hit wisselden ze van label en voor Metropolis Records namen ze van 2006 tot 2018 elk jaar een album met één of meer singles op. Geen daarvan kwam inzake impact nog maar tot aan de knieën van hun eerste hit. Electric Six hield het tempo van een release per jaar nog vol met nog twee releases in eigen beheer.
Daarna volgde één jaar rust en dan volgde in 2021 het album ‘Streets Of Gold’, opnieuw voor Metropolis. En nog steeds geen nieuwe hit. Voor het nieuwe Metropolis-album ‘Turquoise’ nam de band van Dick Valentine nu twee jaar pauze en dat lijkt te lonen.

Op ‘Turquoise’ staan minstens drie nummers met het potentieel om uit te groeien tot een radiohit op Willy of Studio Brussel. De grootste kanshebber is het militante, licht-bombastische en uptempo “Panic! Panic!”. En die heeft dus ook nog eens het uitroepteken gemeen met “Danger! High Voltage”. Twee zelfs. En het is ook al een waarschuwing. Alle lichten staan dus op groen om de wereld te veroveren met deze song.
Behalve “Panic! Panic!” hebben van dit album ook nog het hitsige “Hot Numbers On The Telephone” en het springerige “Dr. K.” zeker een catchyness waar heel wat rockbands een puntje aan kunnen zuigen. “Dr. K.” gaat vermoedelijk over dokter Kowalski, de grondlegger van de diëten op basis van cholesterol, de eerste die een gezonde levensstijl zonder alcohol, sigaretten en andere feestelijkheden aanprees.
De andere songs van ‘Turquoise’ dan. “Skyrocketing” heeft een furieuze, veelbelovende intro, maar verzandt al gauw in dertien-in-een-dozijn-rock met prekerige lyrics. “Child Of Hunger” heeft een klassieke Amerikaanse hardrock-vibe. Toch blijf je twijfelen of de lyrics nu echt meelevend over een kind met honger gaan of dat het toch tongue-in-cheek/humoristisch is. Dat heb je dan als je al eens wat humor gebruikt. Hetzelfde geldt voor “Units Of Time”, waar de Elektrische Zes het pad van de singer-songwriter inslaan. Dat jasje past hen nu eenmaal niet.
Electric Six slaat ook een paar keer de bal helemaal mis. “Five Clowns”, “Born To Be Ridiculed”, “Staten Island Ass Squad”, de veel te rustig voortkabbelende titeltrack “Turquoise”, …. Ook openingstrack “Take Me To The Sugar” klinkt vooral klef, maar hij houdt wel woord, want hij leidt de luisteraar op dit album naar het trio van “Panic!Panic!”, “Dr. K.” en “Hot Numbers On The Telephone”.
Het album wordt afgesloten met “The Wheel Finds A Way”, met opvallende synth-beats in de intro. Een prima track, maar ook niet meer dan dat. Het maakt van ‘Turquoise’ een monster met twee koppen. Het toont dat Electric Six ‘het’ nog steeds kan. Als alle sterren mooi op een rijtje aan de hemel staan, kan deze band met drie nummers van dit albums opnieuw een nieuwe hit scoren. Hetzelfde album toont jammer genoeg ook dat flauwe grapjes en middelmatigheid evenzeer vaste waardes zijn bij deze Amerikaanse band.

Electric Six komt in het najaar naar de UK en naar Nederland, waar deze band vandaag nog net iets populairder is dan bij ons. België staat voorlopig niet op de concertagenda van Electric Six.

De derde single van N.E.L. & J.P. is opnieuw een schot in de roos. Punkdichteres Nel treedt op “Hamartia” net iets minder op de voorgrond dan op “Zelfbeeld Van DenAldie” en ”HuidHonger” en dat versterkt de zuinige lyrics in overtuigingskracht. Volgens Wikipedia is hamartia een Oudgriekse term om de fatale fout in het karakter van een protagonist van een tragedie aan te duiden. Aristoteles beschreef het in zijn Poetica als de fout die de held ten slotte ten val zal brengen. Nel Mertens geeft er haar heel eigen draai aan.
Muzikaal klinkt dit bijzonder vol, dansbaar, modern en toch met twee voeten in het verleden, zoals Pesch of Silent Flag op hun beste momenten.
Er komt een EP aan en dat is iets om heel hard naar uit te kijken.

Dance/Elektro
Hamartia -single-
N.E.L. & J.P.

https://www.youtube.com/watch?v=gZTqCytdfhc

De Duitse band Oomph! zien we niet zo vaak op een Belgisch podium. Terwijl er muzikaal meer dan genoeg overeenkomsten zijn met het veel populairdere Rammstein en andere bands uit de groep van de Neue Deutsche Härte. Nochtans wordt aan Oomph! vaak toegeschreven dat ze een grote invloed gehad hebben op Rammstein. Dat is dan toch vooral in geluid en compositie, want Oomph! is heel wat minder expliciet en minder provocerend in de lyrics dan de band van Till Lindemann.
Oomph! heeft voor het eerst in zowat 30 jaar een nieuwe zanger en dat is het meest opvallende aan hun nieuwe album ‘Richter Und Henker’ (rechter en beul).
Zoals we ons Rammstein moeilijk kunnen voorstellen zonder Lindemann, zo kunnen heel wat fans zich maar moeilijk verzoenen met een Oomph! zonder Dero Goi. De nieuwe zanger – Der Schulz – zingt al lang bij gothic-band Unzucht. Hij doet op ‘Richter Und Henker’ hard zijn best om zo dicht mogelijk bij Dero Goi te komen en bij momenten lukt het hem om zijn voorganger te doen vergeten. De stem klinkt uiteraard wat anders, maar als geheel blijft deze Duitse band wel heel herkenbaar.

Over naar de songs. Anti-oorlogslied “Nur Ein Mensch” zal een bommetje zijn bij de komende concerten. Het geweldige “Schrei Nur Schrei” heeft een uptempo Tanzmetal-beat waar de rest van de Neue Deutsche Härte een puntje aan kan zuigen. De productie van de meeste tracks op dit album is opnieuw vet en zwaar aangezet, met strakke industrial-ritmes (een late erfenis van Front 242?) en daarover heel klassieke gitaarriffs gedrapeerd. Titeltrack “Richter Und Henker” heeft een wat slome intro, maar bloeit knap open en klinkt in het catchy refrein zelfs wat als Sabaton.
In de lyrics is Oomph! misschien weinig controversieel, er zit wel heel wat oprechte emotie en maatschappijkritiek in. Op dit album komt Oomph! het beste uit de verf als de lyrics gaan over angst of woede. Passie (“Soll Das Liebe Sein”) en verdriet (“Wem Die Stunde Schlagt”) vind je er ook op, maar daarmee scoren ze zo geen knappe doelpunten als met angst of woede.
“Sag Jetzt Einfach Nichts” heeft net als “Schrei Nur Schrei” een hitsig tempo en is voluit dansbaar en zelfs catchy. Hetzelfde geldt voor “Wut” (woede), waarop Joachim Witt mag meezingen. Witt is een overlever van de Neue Deutsche Welle, die nog interessantere Duitse muziekstroming (Rheingold, DAF, Grauzone, …) waaruit veel later dan de Nieuwe Deutsche Härte ontstaan zijn. Ook “Wu”t is voluit dansbaar en heeft toch dat lekker agressieve shredden.

Oomph! zakt op ‘Richter Und Henker’ een paar keer door het ijs. Als het tempo zakt (“All Die Jahre”, “Wo Die Angst Gewinnt”, …) maakt vooral Der Schulz niet het verschil zoals Dero Goi dat wel kon en wordt het wat melodramatisch.
‘Richter Und Henker’ is een moedige poging om een heel moeilijke hindernis te nemen. Na 30 jaar een nieuwe zanger aan boord halen levert gegarandeerd kritiek op bij de fans. Daar fietst het trio met een brede boog omheen door dit album te brengen met de rücksichtslose zelfzekerheid alsof het hun debuut zou zijn.

Zingem Beeft 2023 - Doorgaan op een mooi elan
Zingem Beeft 2023
De Mastbloem
Kruisem
2023-09-16
Filip Van der Linden

Never change a winning team en voor Zingem Beeft houdt dat in dat ze nog even doorgaan op hun succesformule met het kruim van de Belgische metal te laten optreden in perfecte omstandigheden inzake licht en geluid, met voor het publiek een bescheiden ticketprijs.
Op zaterdag 16 september waren ze in Kruisem aan de zesde editie toe en er stonden deze keer zeven bands op de affiche, eentje meer dan vorig jaar.

De traditie leert ons dat bij Zingem Beeft op tijd komen beloond wordt en deze keer was dat niet anders.
De nieuwe metalband Beal kwam hier zijn visitekaartje afgeven aan het publiek. Hun eerste release is reeds opgenomen, maar nog niet uitgebracht. De bandleden leerden het klappen van de zweep kennen bij onder meer Speedball Jr, the Bollock Brothers, Our Common Sense, Angry Eye, Buzzkill Baby en Hammeramp. Als Beal brengt dit vijftal van opperhoofd Frederik Landuyt een vernieuwende en catchy, uptempo mix van klassieke hardrock en heavy metal, met daarbij nog wat invloeden uit de core-families, vooral in de cleane vocalen. Zanger Thomas stond overigens al eens eerder op Zingem Beeft, toen met Our Common Sense. Het nummer dat ons het makkelijkste kon overtuigen is “I Got A War”. Op Zingem Beeft zagen we een heel gretige Beal, met bandleden die ook nog eens veel vertrouwen en ervaring uitstraalden. En dan hebben we Beal nog niet eens op zijn volle sterkte gezien, want de gitarist van progmetalband Earupt moest invallen voor één van de Beal-gitaristen. Beal heeft een bandlogo met een aanvallende tijger en dat is ongeveer hoe wij deze band beleefd hebben.

Lost Baron werd in 2014 gestart. Deze band uit Roeselare brengt moderne, donkere, energieke metal met invloeden van groovemetal, hardcore, stoner en black metal. Hun eerste full-album – als trio - was ‘Dark Messiah’ dat in 2022 uitkwam en dat heel wat lovende kritieken kreeg. Met twee gitaristen die elkaar afwisselen op zang krijg je live veel variatie. Het zijn ook de gitaristen die veel contact maken met het publiek, onder meer door een deeltje van de set tussen de toeschouwers af te werken. De energie vanop het podium werd teruggekaatst met enthousiast gejoel en applaus. Lost Baron bracht op één track na het album ‘Dark Messiah’ integraal en in de albumvolgorde. Enkel “A Parasite, A Plague” moest plaats maken voor “Indifference”.

Het Gents-Antwerpse viertal Huracán is een telg uit de dunk!records-familie van en mixt stoner, noise en sludge. De band kreeg flink wat aandacht voor het jongste album ‘We Are Very Happy’. Ook hier kregen we een heel gretige en enthousiaste band te zien en te horen. Vooral de bassist is een podiumbeest dat constant het publiek aanvuurt. De weinige lyrics in de muziek worden ook nog eens verdeeld over alle muzikanten, tot de drummer toe. De set van Huracán op Zingem Beeft werd ingezet met twee nummers uit de EP ‘Realm Of Instability’ met daarna vier tracks uit ‘We Are Very Happy’ en dan nog de kopstoot “Dark Numbers” (uit ‘Realm…’).
Huracán is genoemd naar een orkaan-god van de Azteken. Deze band wervelde dan eerder door De Mastbloem als de roetsjbaan in Bellewaerde met dezelfde naam.

The Curse Of Millhaven komt uit West-Vlaanderen en timmert reeds sinds 2012 aan de muzikale loopbaan. Hun geschiedenis begon met een mix van metalcore en melodic deathmetal, maar dat is intussen geëvolueerd naar een mix van death en black metal. Het meest recente wapenfeit inzake releases is de single “Maze” van 2022, maar de band zat deze zomer in de studio voor nieuw materiaal. Daar mocht het publiek van Zingem Beeft al eens van proeven met “Bringer Of Light”. Voorts bracht The Curse Of Millhaven een doorsnede van het oudere werk, op dat van het eerste album na. Insiders hadden getipt dat The Curse Of Millhaven Zingem wel eens de revelatie van Zingem Beeft zou kunnen zijn en die insiders hadden het bij het rechte eind.

Angel Crew is een hard/metalcore gezelschap uit het Brusselse dat in 2000 werd gestart met bandleden die eerder in Backfire, Downshot, Deviate, Length Of Time en Arkangel speelden. De bezetting wisselt al eens. Sinds kort zien we in de Crew onder meer Jonas Sanders en Greg Discenza die eerder al op Zingem Beeft stonden met Komah. Angel Crew is inzake opnames niet zo bijzonder productief en bracht in meer dan 20 jaar bestaan nog maar drie full albums uit. Daarvan is het in 2016 uitgebrachte ‘XVI’ het meest recente wapenfeit. Daaruit speelde Angel Crew enkel “Crucify Me”. Zowat de helft van de set in Kruisem kwam uit het debuutalbum ‘Another Day Living In Hatred’ uit 2001 en de andere helft uit ‘One Life, One Sentence’ uit 2005.

Vorig jaar viel bij Angel Crew Pat uit als tweede vocalist voor een reeks concerten en werd het Brusselse collectief uit de nood geholpen door Jeroen Camerlynck van Fleddy Melculy. Omdat de Fleddies op hetzelfde Zingem Beeft speelden, stond het in de sterren geschreven dat Jeroen opnieuw als gastvocalist mee zou doen met Angel Crew en zo geschiedde. Het publiek wist het allemaal wel te smaken en er werd – voor het eerst op deze editie van Zingem Beeft - spontaan een kleine moshpit gevormd voor het podium.

Voor Schizophrenia is dit het jaar van de grote doorbraak, toch als we kijken naar hoe deze Antwerpse band zijn zomer doorbracht: ze stonden na een tour als support voor Evil Invaders en Warbringer op het podium van achtereenvolgens Graspop, Hellfest, Wacken, Alcatraz en Summer Breeze. En dan vergeten we nog een paar minder bekende festivals. Om maar te zeggen dat Schizophrenia goed gerodeerd was voor hun passage in Kruisem. Ze kondigden ook aan dat dit hun voorlopig laatste Belgische optreden was voor een lange tijd.
Schizophrenia staat sinds 2016 voor een mix van death en thrash. Sinds de start zorgde de band voor twee EP’s en een full-album. Hun meest recente werkstuk was de EP ‘Chants Of The Abyss’ van begin dit jaar, met covers van punk- en metalbands. Daarvan kregen we er op Zingem Beeft slechts twee te horen. Eerst liet zanger Lorenzo het publiek kiezen tussen Slayer en Morbid Angel en toen koos het publiek voor “Necrophiliac” van Slayer.
Op het einde van de set bleek dat Schizophrenia nog een pak minuten te goed had, en dus joegen ze er als niet-zo-bedoelde bisronde ook nog “Maze Of Torment” van Morbid Angel door. Voorts werd de liveset gevuld met nummers van hun full album ‘Recollections Of The Insane’ en van debuut-EP ‘Voices’.
Schizophrenia speelde als een perfect geoliede machine. Op de eerste rijen werd flink gemosht in de oven van De Mastbloem.

De eerste single van Fleddy Melculy, “T-Shirt Van Metallica”, sloeg in 2016 in als een bom in Vlaanderen en de rest is geschiedenis. De volgende singles van deze Nederlandstalige metalcoreband maken met elke nieuwe release telkens wat minder indruk, maar live staan ze er nog wel. Fleddy Melculy mocht in De Mastbloem aantreden als headliner en deed dat met goed 20 minuten vertraging. Toch wat jammer voor de voorts perfect gevolgde timing.
We zagen deze Nederlandstalige metalcoreband al eerder aan het werk en toen wisten ze ons makkelijker te overtuigen. Ross Demon van Angel Crew was gastbrulboei bij de opnames van “Feestje In Uw Huisje” en mocht dat op Zingem Beeft nog eens overdoen.
De set van Fleddy Melculy was een dwarsdoorsnede van de vier albums van deze band. Het leek alsof Fleddy Melculy op Zingem Beeft wat op routine aan het spelen was.

Zingem Beeft slaagde opnieuw in zijn opzet. Ik ben alvast benieuwd naar de affiche voor volgend jaar. Afspraak op zaterdag 14 september 2024 in De Mastbloem in Kruisem.

Organisatie: Agera Events.