Het NYse kwintet Clap your hands say yeah van zanger Alec Ounsworth heeft in 2011 elkaar teruggevonden en na vier jaar stilte hebben ze een sterke derde plaat uit ‘Hysterical’, die het ietwat lauw onthaalde ‘Some loud thunder’ deels moet doen vergeten. En inderdaad, ook live putte het kwintet vooral uit de eerste en uit de recente cd; buiten het singlemateriaal van de tweede cd (“Satan said dance” en de titelsong ) werd hier niks meer boven gehaald.
CYSHY is een veelbesproken band door hun wisselvallige gigs … vanavond zagen we een homogene band , die de songs op evenwichtige, standvastige wijze speelde , het contact met het publiek onderhield en de warme respons enorm waardeerde . En ze hadden iets studentikoos op z’n Weezers over zich …
CYHSY … Een volle Orangerie . Bij hun vorige optredens hadden ze nog een volle AB, nu was de Bota Orangerie voldoende om een soldout concert te realiseren, gezien de hype als ‘blog’ band wat is overgewaaid … Ze waren toen wel de indieband bij uitstek …
CYHSY overvielen op hun debuut in 2006 met een geheel van ‘70’s retrorock, psychedelica en americana, onder de onvaste, zwevende zeurderige zang van Ounsworth. Een intrigerende, spannende, meeslepende, broeierige en innemende sound; de repetitieve en opbouwende dromerige lagen refereren aan de V.U., The Feelies, Talking Heads, Galaxie 500 en Grandaddy en met huidige bands als Arcade Fire en Broken Social Scene hadden ze een pact binnen die indiestijl.
Juist, ze hebben nu wel niet de meest consistente platen uit, maar een aantal songs zijn in m’n geheugen gegrift en zijn pareltje om van te snoepen, “Over & over again”, ”The skin of my yellow country teeth”, “Satan said dance”, en nu songs als “Maniac”, de titelsong, en vooral “Into your alien arms”. Ze kwamen vanavond niet allemaal aan bod, maar vooral die laatste moeten ze zeker bij hun gigs toevoegen , want die staat erg hoog geprijsd, met drie uitroeptekens!
Bizar genoeg waren voor CYHSY veel van onze Franstalige vrienden … Maar ok, we genoten van de sfeervolle, dromerige songs , de op elkaar opgestapelde gitaarlagen en synths en die zweverige, onvaste vocals , die ons luilekker meevoerden naar een fantasierijke, leuke wereld; “Let the cool goddess rest & away” en “Same mistake openden de set en iets verderop was er o.m. “In this home of ice” en “Misspent youth”. Aanstekelijk en inwerkend op de dansspieren; wat feller, directer, snedig en gretig klonken “Hysterical”, “Details of the war”, “Lost & found” en “Ketamine & ecstasy”, naast het singlemateriaal “Satan said dance”, “Maniac”, “Is this love” en “…yellow country teeth”. De swing’n groove hoorden we alvast in die singles, en ‘en verve’ besloten met ze “Upon this tidal wave of young blood”, een leuke, puike pittige dasns uitsmijter van hun debuut.
In hun bezwerende, dromerige indiepop brachten ze voldoende variaties aan, waardoor ze niet verveelden of verzopen in gezapigheid . In de bis onderstreepten ze dit in drie afwisselende nummers, het twinkelende “Some loud thunder”, het sfeervolle “Adam’s plane” en een krachtige “Heavy metal” . Comeback met klasse en een optreden met klasse .
CYHSY is back, mensen! Cheers.
Organisatie: Botanique, Brussel