Les Nuits Botanique 2025 - Jay-Jay Johanson – Efterklang - Michelle Gurevich – Groovy sounds van weemoed en melancholie
Les Nuits Botanique 2025
Botanique
Brussel
2025-05-17
Erik Vandamme

Na twee hardere dagen met de 'metal dag' op donderdag en de 'rock' avond op vrijdag maakten we ons op voor een kalmere maar niet minder intense dag in de prachtige Botanique. Met publiekstrekkers Efterklang en Michelle Gurevich maakten we ons op voor een dagje groovy sounds van weemoed en melancholie die een mysterieus kantje durft te ademen.

De deuren van Botanique gingen al vrij vroeg in de namiddag open. Wij waren net te laat voor Jacob Alon in Museum, maar nog net op tijd voor Dressed Like Boys (****) die op de Fountain Stage de zon wat feller deed schijnen in ons hart. Dressed Like Boys is het solo project rond DIRK. zanger en bassist Jelle Denturck wiens vocals helder genoeg zijn voor een eerste kippenvelmoment. Hij heeft enthousiaste muzikanten rond zich en de eerste aanwezigen kunnen lekker swingen, of er is die groovende weemoed te horen. Hun speelsheid siert, oorstrelend klinkt die piano en gitaar.
Jelle is een klasse entertainer, wat hij al bewees bij het sublieme DIRK. Vanuit zijn geaardheid reflecteert hij op thema's als seksualiteit, identiteit en de voortdurende strijd van de queer gemeenschap door de geschiedenis heen. Het komt vaak tot uiting in zijn bindteksten, maar ook in zijn songs. Geslaagd alvast.

Helaas overlappen de concerten in de Museum en de Orangerie elkaar. Het is soms kiezen. Wij kozen voor Clément Nourry (****), bekend als oprichter van de groep Under the Reefs Orchestra; Clément zet een solo-avontuur verder, waarbij hij de wereldlijke aspecten van de elektrische gitaar verkent. 'Dit project markeert een nieuwe stap in de alliantie tussen fingerpicking en klanktexturen', staat te lezen in de bio. Hij start met intiem getokkel op zijn gitaar en verkent de vele aspecten van het instrument op een interessante, experimentele manier. Een deel van het publiek zit gewoon op de grond te genieten, anderen beginnen te headbangen en er zijn die genieten in stilte van zijn brede, veelzijdige sound.
Clément laat zijn gitaar spreken in allerlei vormen, integer en gedreven . Een pak emoties borrelen op. Het zweeft wat over ons heen en kan bevreemdend klinken.
Hij is een talentvolle virtuoos. Te ontdekken.

Oi Va Voi (*****)  is een band uit Londen van Joodse oorsprong, al . Hun muziek is een mengsel van klezmer, Oost-Europese muziek en dance. We worden jaar bezig. Er is wat folk in vervat. We waren onder de indruk van het mooie trompet geschal van David Orchatn en van de violiste Sarah Anderson, die een uur lang alles uit de kast haalden van invloeden uit Oost-Europa. De hemelse tweestemmigheid sierde. Zangeres Elisabeth Leondaritis met haar engelenstem en de zalvende vocals van klarinet speler Stephen Levi wisten te raken.
Verder een verbluffend samenspel van al de muzikanten, dat ons overtuigde. Wat een deugddoende trip!

Over naar Museum voor een artieste die we al een tijdje op de voet volgen, maar nog niet live hadden gezien, Benni (****1/2). We citeren: ''Haar liedjes komen voort uit een wereld die zowel utopisch als authentiek is. Haar reis is geworteld in een unieke ervaring van tien maanden zingen en wandelen in de straten van Nieuw-Zeeland.''
Benni is een getalenteerde muzikante/zangeres en entertainster die zowel het zeemzoetigere als het rauwe van de muziek omarmt, ze onderstreept het met zalvende songs maar durft - samen met haar muzikanten - ook wel lekker uithalen, waarbij de registers worden opengetrokken. De diversiteit in aanpak en het bevreemdend, experimenteel kantje maken haar een bijzondere artieste. Aan de verwachtingen van dit concert werd moeiteloos voldaan.

Entertainment ook bij de charismatische Jay-Jay Johanson (*****), die met z’n warme stem het publiek inneemt Hij wordt begeleid door een sterke drummer en pianist. Muzikale spanningsvelden opzoeken is de grondslag man’s werk. De scherpe ritmiek en de experimentjes zorgt voor sentiment in die songwriting. Er schuilt hier enorm veel emotie en eerlijkheid in het songmateriaal. Je wordt meegedreven in die leefwereld. De set eindig met de outtro van “My Way”, in de versie van Sid Vicious. Het tekent ook de vriendelijke eigenwijsheid van Jay Jay Johanson. Mooi.

Die eerlijkheid hoorden we ook bij Jawhar Feat. Aza (****) in de Orangerie. Met zijn nieuwste plaat ‘Khyoot’ keert de in Tunesië geboren singer/songwriter terug naar zijn eerste liefde, met name een folkloristisch album met een verzameling lichtgevende liedjes geschreven voor twee stemmen; Jawhar's etherische, aardse stem wordt vergezeld door de delicate, gracieuze stem van zangeres Aza. Hij wordt verder bijgestaan door zijn twee trouwe leden, pianist Eric Bribosia en multi-instrumentalist Yannick Dupont.
We krijgen een emotioneel beladen set van persoonlijke verhalen. Hij weet gevat, gemeend in te spelen op de reacties van het publiek . Iedereen geniet van die folklore sfeer, met een knipoog naar de cultuur uit Tunesië. Met als gevolg een culturele totaalbeleving die ons bekoorde.

Het absolute hoogtepunt kregen we van Efterklang (*****) die ergens een Massive Attack doet opborrelen, ook al zijn ze muzikaal verschillend. Efterklang blijkt het Deense woord voor 'weerkaatsing' te zijn, een gevoel dat overheerste. Hun toegankelijk experiment raakte diep door de brede klankkleur; de realiteit ging hierdoor niet verloren. Efterklang zorgde een uur lang voor een spirituele totaalbeleving. Efterklang behield moeiteloos de aandacht in de intieme momenten, op hun zwevende psychedelische sounds en in hun creativiteit. Intens als magisch klonk het geheel. Een onvergetelijke trip.

Keuzes maken , altijd moeilijk … we zakten eerst af naar de Museum voor Lael Neale (****); de muziek van Lael Neale valt te omschrijven als folk, met een indietouch en wat alternatieve rock. Het durft poëtisch te klinken. Herkenbaar an sich, waarbij de fantasie wordt geprikkeld, omgeven van haar ontroerende vocals. Een uiterst genietbare, betoverende set.

Verder in de Orangerie was er Jeffrey Lewis & The Voltage (****). We zagen veelzeggende cartoons op het scherm, die muzikaal en vocaal werden begeleid. Er viel een politieke boodschap te noteren, die ons deed nadenken; het klonk vaak humoristisch, zelf relativerend en realistisch. Maar Jeffrey Lewis & The Voltage zijn niet specifiek een protestzang groep. Er is wel die brede sound met hypnotiserende visuele effecten. Het optreden was een goede mix van akoestische folk en een rauw garagegeluid.

De Canadees-Russische Michelle Gurevich (****1/2) wou oorspronkelijk films maken. Na een decennium in die wereld te vertoeven, besloot ze haar talent te verleggen naar muziek, en begon ze in haar slaapkamer liedjes te schrijven. Iets wat ze tot op de dag van vandaag nog steeds doet.
De zin voor drama brengt ze live met een filmische aankleding. Soms zoekt ze de intimiteit op, maar vaak laat ze het wild enthousiast publiek ook zweven over een een wolk van weemoed. Haar invloeden haalt ze uit haar Russische roots. Je hoort het duidelijk in de teksten tekst. Rokerige ballads met scherpe kantjes. Eenvoud en poëzie vinden elkaar, met een knipoog naar Patti Smith.
Elementen van chanson, artpunk, folk, barokpop en blues, ondersteund van haar diepe, bezwerende stem sieren. Michelle Gurevich brengt dus tragikomische liedjes over de liefde en de dood. Een volleerd Chansonnier die weet te raken. De response was groot.

We besloten nog even een kijkje te nemen in de Museum waar Abdullah Miniawy (****) ietwat later dan gepland aan zijn set begon. Zijn instrument stond in de zaal opgesteld, en niet op het podium waardoor het publiek rondom hem plaats nam. Een bevreemdend, oorverdovende klankentapijt en een bulderende stam vanuit het diepte, overheerste. Hij wist een 'rave' gevoel te creëren,  met een donker, luguber kantje.  Hij prikkelde de fantasie en liet veel aan de verbeelding over.

We hadden een fijne dag beleefd van groovy sounds van weemoed en melancholie …

Organisatie: Botanique, Brussel  (ikv Les Nuits Botanique)