Alcatraz Metal Fest 2025 – Machtig 4-daagse muzikale therapie om het dagdagelijkse leven even te ontvluchten!
Alcatraz Metal Fest 2025
Lange Munte
Kortrijk
2025-08-07 t-m 2025-08-10
Frederik Lambrecht

Sportcampus De Lange Munte in Kortrijk is al jarenlang een oord waar metal-fanaten met volle goesting opgesloten worden om enkele dagen muziektherapie te ondergaan…blijkbaar groeit de horde van welwillende gevangenen, want het leek wat drukker dan voorgaande edities. Enkele wijzigingen waren direct zichtbaar: een gigantische toren waar het festival van live-uitzending en reportages werd voorzien, El Hondo waar je aandenkens (lees: officiële festival merchandise) kon aanschaffen en El Presidio die nu ook een buitenbar had waar de gedetineerden konden ontluchten.
Nu, na 4 dagen muziekprikkels moet ik toch weer vaststellen dat ik genezen en klaar ben om een jaar rustig verder te doen op muzikaal gebied haha. Om een tegenstelling van The Verve te gebruiken: The Drugs DO Work!
Hieronder mijn gevangenisdagboek met de verschillende sessies dewelke ik ondergaan heb tijdens Alcatraz Festival 2025.

donderdag 7 augustus 2025 - Een rustige openingsavond waarbij Overkill Kortrijk wakker schreeuwt

Warbringer moest mijn donkere thrash gedachten opnieuw vol vuur zetten en deden dit zonder verpinken. Zoals zanger John Kevill het ook live aanhaalde: wij zijn geen jonge band, wij gaan al 20 jaar mee en hebben al 7 albums afgewerkt. Waar hun debuutalbum niet direct bleef plakken bij mij, was dit wel meer het geval bij hun recentste plaat ‘Wrath and Ruin’. De aanwezigen stonden klaar om mee in hun verhaal te springen en dit festival in stijl te openen. Hun teksten staan in het teken van oorlog en wapens en het slagveld achter dit optreden bewees de kracht van hun set. Heel goeie opener!

Bij Exhorder zakte het enthousiasme wat, terwijl deze band toch wel twee heel sterke platen in hun discografie hebben zitten…spijtig genoeg ontbrak het live wat aan passie naar mijn gevoel. De kopjes knikten wat bij nummers van ‘Slaughter in the Vatican’, maar buiten de – voor mij althans – verrassing dat Pat O’Brien (ex-Cannibal Corpse) opeens de gitaar voor zijn rekening neemt, vond ik het toch wat minder dan voorgaande keer.

Op de eerste dag nam ik nog deel aan het ‘hey ho, let’s go gebeuren’ bij The Ramones Live, maar ik stond toch vooral te popelen om Overkill met Bobby Blitz Ellsworth nog eens aan het werk te zien. Voor de verandering stond hij eens niet in blote bast te performen, sorry dames, maar was hij getooid in zwarte broek en zwart shirt en bracht een lekkere portie old school thrash naar Kortrijk. Na opener “Scorched” van hun gelijknamige laatste release uit 2023 ging het tempo strak de lucht in, samen met de vuisten bij “Rotten to the Core” die luidkeels werd meegebruld. Nekspieren werden direct in actie gezet en we gingen door met meebrullen bij “Hello from the Gutter” en het snelle “Elimination”. Samenhorigheid is het motto van metalheads, dus kon “In Union we Stand” niet ontbreken op de setlist. Het einde van dag één naderde, en dit kon helaas maar matig geapprecieerd worden, tja, time flies when you’re having fun.
Gelukkig had je nog de afsluiter van deze set waarbij in massa de middelvinger in de lucht werd gestoken en ze tot in Roeselare de woorden “Fuck You” konden aanhoren.

vrijdag 8 augustus 2025 - Dying Fetus blijft op de troon, Abbath doet ons de aankomende zonnestralen vergeten!

Vooral gekend vanwege zijn passage als invaller voor Bruce Dickinson bij Iron Maiden, maar toch heeft Blaze Bayley ook solo werk waarbij vandaag zijn debuutplaat “Silicon Messiah” integraal werd gebracht. Ok, qua stemgeluid blijf je hem van ver herkennen, maar zuiver klonk het toch niet allemaal. Ook het feit dat hij lang wil tetteren vooraleer hij begint aan zijn nummers stak mij al vlug tegen. Anderen vonden het dan blijkbaar ontzettend goed, en dan vooral de terugblik met nummers “Man on the Edge” en “Futureal”, maar om mij alleen hiermee tevreden te stemmen, neen, spijtig genoeg lukt dit niet. Ik gaf het een kans, maar de mayonaise pakte niet.

En tijdens de eerste volwaardige festivaldag bleven we in de Thrash zone vertoeven…speciaal overgevlogen uit Costa Rica kwamen ze hun muziek voorstellen op Alcatraz. Jawel, Chemicide ging rechtdoor en hun lichamen persten elke spat dankbaarheid uit hun ziel. Het ging snel, heel snel, de gitaren werden overrompeld door het furieuze tempo en de aanwezigen dansten mee op dit old school momentje van drie kwartier. Actief sinds 2008, en ik vrees dat velen nog nooit van deze band hadden gehoord, maar dit vanaf deze vrijdag niet meer zullen vergeten. Thrash op kruissnelheid, zoals het in de begindagen uitgevonden is! Machtig. Smaakt naar meer.

In de Helldorado ben ik deze editie minder gestopt aangezien er wat minder hardcore en crossover naar mijn smaak te vinden was, maar voor Coffin Feeder maakte ik met plezier een uitzondering. De mix van death, grind en hardcore oogt misschien wat vreemd qua combinatie, maar live is deze vorm van deathcore toch lekker te pruimen. Nog een heel prille band, en van Belgische makelij – Waregem om precies te zijn en waarvan gitarist Jeroen Camerlynck EN zanger Sven De Caluwé (Aborted) de bekendste uithangborden zijn voor deze band.
Listenable Records kan alvast op de borst kloppen dat ze deze band hebben kunnen tekenen, want live zag ik toch vooral een band die je meesleurt in hun zog en voor niks of niemand terugdeinst. Na enkele EP’s en singles vonden ze in 2025 dan toch tijd om een studio album neer te schrijven getiteld ‘Big Trouble’, dewelke dus ook vakkundig gepromoot werd tijdens deze set. Aja, spot jij alle filmfiguren op de hoes van hun debuutplaat?

Ik had graag naar Conjurer gekeken, maar pech voor hen, aangezien ze samen geprogrammeerd stonden met Dying Fetus. En wederom kroonde deze pletwals zich als kampioen van een festival. De technische death metal van deze Amerikanen krijgt jaarlijks meer bijval, wat ook te merken is op de aanwezigheid tijdens hun shows. “Unbridled Fury” omschrijft het gevoel die deze band losmaakt, “Subjected to a Beating” het gevoel na afloop van hun show, de liefde voor deze band wordt duidelijk gemaakt door “From Womb to Waste”, en als iemand jou tegenwoordig tegenspreekt ben je vlug geneigd om te zeggen: “Wrong One to Fuck With”. Haha, iedereen was super enthousiast, de crowdsurfers vielen aan van alle kanten uit de tent, de temperatuur steeg bij “In the Trenches” en het krachtige “Grotesque Impalement”.
Wat een optreden weeral! BAM! En we sloten af met “Praise the Lord (opium for the massas)” om nadien langdurig na te genieten! Tot volgende keer drietal van mijn hart!!

Na deze mokerslag eventjes een kleine stijlverandering, want Blackie Lawless en zijn W.A.S.P. stond ingepland op het hoofdpodium genaamd ‘Prison Stage’. Een lekker uurtje uit de bol gaan en meezingen met zijn hits, ik kan slechtere dingen verzinnen. Deze heavy metal/hardrock dateert van de jaren ’80 en er werd afgetrapt met “I Wanna be Somebody”, waarbij de oude rockers aanwezig tussen het publiek zich goed konden laten gaan. Ik had al verhalen gehoord al zou de stem van Blackie live toch niet meer zo denderend te zijn, maar vandaag vond ik het alvast meevallen. Met zijn witte botten met frulletjes aan stelde hij zich achter zijn zilveren statief en deed hij de hardrock harten verder slaan met “L.O.V.E. Machine”, “On Your Knees” en “School Daze”. Op de achtergrond kon je beelden van zijn jongere jaren terug zien, en aan de zijkanten gingen we opnieuw een stapje terug in de tijd met oude vlaggen die het podium dat extra oude gevoel gaven.
Toegiften waren de hitjes “Wild Child” en “Blind in Texas” die dit nostalgische optreden met een meer dan goed gevoel afsloten. Ik had dorst van mee te zingen, en ik was ongetwijfeld niet de enigste.

De Zweedse death metal band Hypocrisy met boegbeeld Peter Tägtgren mocht het vuur aansteken in de Swamp stage, maar achteraf gezien was het in mijn ogen toch maar een klein vlammetje. Hun probleem in mijn ogen is dat ze twee muzikale kanten hebben, één uit de old school death periode, de andere met meer bijklanken, samples, melodieën en projectjes die ze uittesten op hun albums. Spijtig genoeg kan mij enkel hun oude periode bekoren, dus bleef ik op mijn honger zitten, aangezien enkel “Left to Rot” en “Inferior Devoties” van hun zwaarder werk op de setlist stond. Even slikken en weer doorgaan…

De machine Kreator kan mij niet meer verrassen, daarvoor schakelen ze al jarenlang dezelfde knop om…je weet dus dat je klasse volle thrash metal met een ruwer randje zal horen die tot in de puntjes voorbereid is. Een terechte afsluiter alvast van festivaldag 1 – op het hoofdpodium althans – want de aanwezigen kunnen niet anders dan meegaan in hun muziek. Zanger Mille Petrozza weet perfect aan welke touwtjes hij moet trekken om de aanwezigheden mee te krijgen. Zet daar nog wat vuur en ontploffingen bij en nummers als “Violent Revolution”, het snelle “Enemy of God”, “Strongest of the Strong”, het onvermijdelijke “Hordes of Chaos” en je krijgt het warm vooraan het podium. De hordes gingen nog harder door in het feestgedruis met de oude krakers “Betrayer”, het machtige “People of the Lie” van het prachtige album ‘Coma of Souls’ en “Flag of Hate” die traditiegetrouw wordt ingezet met een gigantische vlag in de frontman zijn hand.
We sloten af met toppertje “Pleasure to Kill” en hiermee ook een geoliede machine die zijn weerga niet kent. Mooi zo.

Abbath mocht de Swamp tent voorzien van de nodige duisternis. Aftellen was al een tijdje aan de gang, want onder de naam Abbath Doom Occulta ging hij een set vol Immortal nummers ten hore brengen en dus stond menig volk al te popelen. “Withstand the Fall of Time” omarmde de Noorse duisternis en de blauwe gloed trapte deze show in stijl af. De drumintro bij “Sons of Northern Darkness” van het gelijknamig album zorgde voor het eerste kippenvelmoment, en de ijzige stem van de geschminkte zanger klonk lekker vuil en grim. Ook het nummer “One by One” ging erin als lekkere koek en het stukje van “Blashyrkh (Mighty Ravendark” die met plezier werd mee gegromd was een hoogtepunt.
De tent was overduidelijk in extase en de elektriciteit in de lucht was verslavend. “All Shall Fall” en afsluiter “The Sun No Longer Rises” bewezen dat de muziek van Immortal tijdloos is!

zaterdag 9 augustus 2025 - Helmet staat zijn mannetje tussen al het death metal geweld!

Eventjes wakker worden op de bankjes naast tent Helldorado waar Tenside aan de beurt was. De opkomst was niet heel groot voor deze Duitse metalcore band, want nochtans was er iets te vieren met hun 20-jarig bestaan. Alle bandleden waren mooi in het zwart getooid, maar het was overduidelijk dat ze zich kapot moesten werken om de aanwezigen warm te krijgen. Neen, de security had weinig om handen.

Tunesische power metal…neen, dit kom je zeker niet veel tegen. Keyboard op de achtergrond, een zanger in een rode korset/hemdje met zuivere klanken die uit de boxen schallen. Myrath mocht doen wat ze wilden, mijn stem gaan ze niet krijgen. Niks tegen power metal, maar deze moderne stijl klinkt mij toch wat te gepolijst. Ik had deze tip verkregen via iemand, maar zal toch moeten passen hehe.

Baest uit Denemarken (vertaling uit het Deens = Brute) werd aangekondigd en deze death metal klonk lekker vol. Ik was niet geheel bekend met de band, ook nog maar 10 jaar actief in de scene (proficiat btw) en een nieuw album (‘Colossal’) die midden augustus het licht zal zien. Zanger Simon Olsen lijkt mij een prima entertainer, want hij stond geen enkele keer stil, maar het was toch vooral drummer Sebastian Abildsten die deze muziek een boost gaf. Ohja, ook muzikant Jeroen Camerlynck die we daarnet aan het werk zagen kwam nog een deuntje meezingen. Overal gezien een goed optreden, maar of dit maandag nog aan mijn ribben blijft plakken, daar vrees ik voor…

Hetzelfde verhaal een beetje bij Rivers of Nihil…progressieve, technisch death metal die in mei jongstleden hun laatste werk heeft afgeleverd (titel is dezelfde als de bandnaam) en een plaat die dus deftig gepromoot werd, maar na afloop had ik hetzelfde gevoel, goed, maar meer ook niet. De rustigere zangstukken verstoren voor mij persoonlijk wat de balans, want de grunts en breaks die deze mannen kunnen uitvoeren is dan wel weer bonk erop. Neen, laat de baardman maar achterwege met zijn achtergrondzang.

Max Cavalera is actief in verschillende bands, en dit keer bracht hij dus zijn werk van Nailbomb mee naar de Kortrijkse velden…een primeur dus, want deze band heeft nog nooit in België opgetreden. Ok, voor de mensen die deze band niet kennen, er is slechts 1 album op de markt van hen, getiteld ‘Point Blank’ uit 1994. Dezelfde line-up is het ook niet meer, maar wel dus met Igor Cavalera Jr. en leden van Pig Destroyer en Stone Sour.
Spijtig genoeg waaide de klank wel eens weg als je wat meer aan de zijkanten van het podium stond, maar centraal was het dus wel doenbaar. In de energieke industriële thrash sound zit lekker veel pit, de gitaren gierden en de Cavalera’s deden hun uiterste best om het publiek te betrekken en deel uit te maken van de show.
Openingsnummer “Wasting Away” was direct een beuk in je gezicht, net zoals “World of Shit” en “Sick Life”. Machtige achtergrond dus ook met KKK-leden die een vizier op hun kop gericht hebben.
Volgens mij had dit optreden meer tot zijn recht gekomen in de Swamp stage, maar het was nu zo. Goeie show alvast, en zoals gezegd, een primeur. Benieuwd met welke band hij volgend jaar opnieuw te gast zal zijn op de festivals.

Klaar voor wat Pools death metal geweld? Wel, dan moest je bij Vader zijn…death metal met een vleugje thrash zonder fransjes, geen gelul of dergelijke meer, my kind of shit! Hun eigen bandshirts aan, jeansbroek met scheuren die al lang gedragen zijn en aftrappen met “Wings” om de aanwezigen direct duidelijk te maken welke stijl ze zullen ondergaan haha. Zanger Peter (Piotr) laat enkel zijn stem spreken via zijn nummers, maar op het laatste ook wel mooie woorden voor Ozzy en de cover “Black Sabbath” om de Prince of Darkness te eren. (Oké, zij waren uiteraard niet de enigen maar soit).
Verder over de show dan maar, er werden verschillende albums aangesproken, waarbij nummers “Dark Age”, het furieuze “Cold Demons” en “This is the War” het meeste circlepits creëerden. De snelheid bleef in de set zitten en ik zag vele hoofden knikken die aangaven dat dit een meer dan goeie show was, een heel sterke zelfs in mijn ogen. Gooiden ze daar dan nog eens “Carnal” van het super album “Back to the Blind” tegen en ik was een meer dan tevreden man.

Technische death metal met blastbeats en grunts die Kortrijk op hun grondvesten kunnen doen daveren? Wel, mogelijks was deze kans voor Suffocation…ondertussen is zanger Ricky Myers ook al actief bij de band sinds 2019, maar wat een geweldige strot en uitstraling heeft deze man toch. Zijn hand meedeinend op de blastbeats en breaks dirigeerde hij de boel, en met klassiekers als “Pierced from Within” van het gelijknamig album (wat een plaat is dit toch), “Breeding the Spawn” en het superieure “Effigy of the Forgotten” kan er in mijn ogen niet veel misgaan. De lichten stonden perfect afgesteld om de boel scherp te houden en de monden vielen nog meer open van deze verbazend strakke set. Deze muziek kan mensen breken, want als je hier voor de eerste keer aan open gesteld wordt, dan kan je doodgaan in de pit haha. Hun laatste release dateert ondertussen alweer van 2023, waarvan nummer “Hymns from the Apocrypha” gespeeld werd.
Afsluiten was verplicht met “Infecting the Crypts” die de laatste adem afsneed en het spijtig genoeg ophield met de mokerslagen die je om de oren vlogen. Briljant!

Helmet was toen aan de beurt in de kleinere tent Helldorado, maar opnieuw zag ik een fantastisch optreden. De crowdsurfers stonden aan te schuiven, achteraan werden de vuisten in de lucht gestald, en toen moesten de eerste noten nog gespeeld worden haha. Aftrappen deden we met “I know” van het ‘Betty’-album, gevolgd door het minder gekende “Repetition” die eventjes voor een inzakking zorgde, maar vanaf dan ging het crescendo! De gitaren gingen een tandje vlugger en “Ironhead” van de prachtige plaat ‘Meantime’ deed het stof een meter hoger vliegen. Ze gingen verder op hun elan en de benen van de aanwezigen deden een extra effort. Genieten was het toch vooral met de bekendere nummers zoals “Milquetoast”, “Turned Out” (iedereen kent deze riffs uit dit nummer) en afsluiter “In the Meantime” die deze band een meer dan verdiend applaus opleverden.
Er was iemand aanwezig die al een tijdje geen festivals meer had gedaan, maar man, hij ging uit zijn dak als een woesteling!! Dit bewees nog maar eens de drive van dit optreden en dat muzikale passie nooit verdwijnt.

En toen was het aftellen naar death metal van de bovenste plank. Obituary had speciaal voor Alcatraz een ‘Cause of Death’ setje ingepland, dus kon het nu al niet meer stuk gaan in feite. Traditiegetrouw wordt hun set geopend met het nummer “Snortin’ Whisky” van Pat Travers Band op de achtergrond om direct over te gaan naar “Redneck Stomp”. Ja, uiteraard heb ik deze band al voldoende aan het werk te zien hehe…dus verschiet ik ook niet meer als zanger John Tardy het podium komt opgelopen tijdens “Threathening Skies”. De boel ging direct in de fik en de woeste death metal ging erin als zoete koek, ook al was het een lange vermoeiende dag geweest. De cover van Celtic Frost genaamd “Circle of the Tyrants” klinkt altijd meedogenloos, nummer “Dying” dringt door tot diep in je binnenste, “Body Bag” draaft door en de combo “Chopped in Half” en “Turned Inside Out” doen je naar adem happen en slaan je murm.
Deze band kent de kneepjes van het vak, want hun vorig optreden in Antwerpen betrof ongeveer dezelfde set, maar dan met enkele nieuwe nummers erin, die nu vakkundig weggewerkt werden door ietwat langere pauzes te nemen en de zaal in duisternis te hullen. Mij niet gelaten als ze “Cause of Death” op een sublieme manier brengen en afsluitende nummers “I’m in Pain” en het obligatoire en snelle “Slowly We Rot” door ons strot rammen. Kwaliteit kent geen grenzen, bravo, tot volgende keer Tardy’s en co!!

zondag 10 augustus 2025 - Avulsed maakt ons wakker, Fear Factory en Prong zorgen voor een feestje, en Emperor zet het zwakke Dimmu Borgir op zijn plaats!

Het beloofde een warme dag te worden, een graad of 28 zonder wolkje, dus het ging puffen worden…gelukkig zijn we dit al wat gewoon de laatste jaren. Stipt om 12u stond ik paraat bij de Spanjaarden van Avulsed…weinig volk bij openingsnummer “Lacerate to Dominate”, maar na een tijdje kwam mondjesmaat telkens meer en meer volk deze band gade slaan. Geen rustmomentje in hun muziek (behalve dan hun bloedopoffering die wat tijd nam), maar op muzikaal gebied denderde deze trein door en moesten de sombrero’s stevig vastgehouden worden. De bandleden headbangden alsof hun leven er vanaf hing en uiten hun dankbaarheid voor de aanwezigen meermaals. Bij nummers “Stabwound Orgasm” werd de eerste circlepit ingezet en bij “Gorespattered Suicide” werd een kleine wall of death opgestart die de woeste death metal alle eer toebracht. Ik was aangenaam verrast alvast en ik was zeker niet de enigste!

We bleven in de death metal scene, maar dan ene met een progressief randje…Pestilence uit Nederland met boegbeeld Patrick Mameli stond op het podium en had al een deftige kluif om de vorige band uit Spanje te doen vergeten. En spijtig genoeg lukte dit toch minder dan ze aanvankelijk hadden gedacht. De baslijnen die de boventoon nemen in hun sound is herkenbaar, en met nummers “Dehydrated” (hoe toepasselijk in dit warm weertje), “The Process of Suffocation” en “Chronic Infection” werd vooral uit het verhaal van ‘Consuming Impulse’ gekozen. Ouder werk, dus topnummers op plaat, live viel dit op momenten wat minder in smaak dan ik had gehoopt, de stem heeft blijkbaar al enkele overuurtjes gedraaid. Met “Lost Souls” en “Twisted Truth” werd teruggegrepen naar ‘Testimony of the Ancients’, terwijl afsluiter “Out of the Body” een ietwat wisselvallige set afsloot.

Richting Prison stage, lekker in het zonnetje, waar Forbidden paraat stond. Vorige keer op Alcatraz was dit een super optreden, dus hopelijk konden ze dit kunststukje evenaren. Spijtig genoeg was redelijk vlug duidelijk dat zanger Norman Skinner meer moeite had met de hogere noten dan vorige keer. Aftrappen met “Infinite” om direct over te schakelen naar “Step By Step” is altijd leuk, voeg daar dan direct “March of Fire” aan toe, en je hebt je portie thrash direct ingeslikt. Af en toe ook eens de klank die wegwaaide en een beetje minder beleving vooraan de pit bewees dat de laatste festivaldag voorzichtig met de laatste krachten worden omgesprongen. In juni werd een nieuwe single op de fans losgelaten, en deze kwam vandaag ook aan bod – “Devided by Zero”.
Ik werd er nog niet direct warm van, in tegenstelling dan tot de klassiekers “Through Eyes of Glass” en “Chalice of Blood” die als dessert dienden.

Een portie industriële groove metal kwam aan bod, want Fear Factory – enkel nog met oudgediende Dino Cazares in de line-up,  kwam integraal album ‘Demanufacture’ spelen en dat zullen we geweten hebben. Wat een prachtige nummers toch op deze schijf en de vuisten gingen gedwee de lucht in toen het titelnummer in gang schoot, aangevuld met het sterke “Self Bias Resistor” die alle handen in de lucht kreeg. De zang van Milo Silvestro past perfect bij deze band, en zorg voor nieuwe energie die zijn weerga niet kent. We deden lustig verder met het snelle “Zero Signal”, “Replica” (met het sterke drumwerk) en “New Breed” die velen op de weide deed luchtdrummen.
Heel sterk optreden waarvan iedereen rondom mij genoten heeft…neem daar dan nog “Linchpin” bij die de boel afsloot en we konden terugblikken op een geslaagd optreden. Groot applaus waard.

Aangezien ik Kerry King nog maar had gezien, ging ik eens gaan kijken of Tsjuder live hun mannetje kon staan…en man, dit deden ze toch wel met bravoure! Deze black metal die een kind heeft gebaard met Motörhead klonk aanstekelijk…de mannen hadden corpsepaint aan, en de ‘rock ’n roll’ genen mochten ongeremd leute maken bij deze mannen. In feite ook minder gekend door mezelf, dus een heel aangename ontdekking alvast. Hun laatste plaat dateer van 2023 (“Helvegr”) dus ga ik bij thuiskomst mijn oor hier wel eens naar te luisteren leggen. De pinnenbanden met centimeterslange nagels in geklopt bij de bandleden was een nostalgische terugblik naar de beginjaren van mijn aanwezigheid op festivals, maar verdorie, de muziek die deze mannen tentoonspreiden is meer dan mijn dadda!
Merci voor de muzikale verrijking, want in feite had ik het moeten weten: een band bestaande uit 3 leden, meestal is dit een voltreffer!

Ik ging mijn voeten in de lucht gaan gooien bij Prong…ik had namelijk nog niet gecrowdsurfed hehe – en deze band is hiervoor gemaakt. Actief sinds midden jaren 80, een stijl tussen groove, thrash en crossover en dus kan een mens zich moeiteloos smijten op hun muziek. “Beg to Differ” zorgde voor de eerste schermutselingen, “Unconditional” werd luidkeels meegebruld, we gingen een snelheid hoger met “Cut-Rate” om een stroom surfers op ons te zien afkomen vooraan de pit bij “Broken Peace”. Mini circle pits ontaarden in grotere pits, meer en meer handen en voeten kwamen vanuit het niks je krachten testen en toen zaten we nog maar net over de helft van dit optreden. Het werd eventjes rustiger met de minder bekende songs, maar het laatste van het vat werd geledigd bij “Prove You Wrong”, “Who’s Fist is this Anyway” en het alomgekende “Snap your Fingers, Snap your Neck” met de riff die je sinds je metal geboorte vanbuiten kent.
Geestig feestje…altijd een genot om jezelf nog eens volledig te laten gaan…want zo dadelijk kwam het serieuzere werk aan bod.

Dimmu Borgir was aan zet, en de vorige keer dat ik hen live zag trok het op de ballen, want hun laatste album ‘Eonian’ was de hoofdmaaltijd tijdens hun vorige show. Blijkbaar waren er enkele technische problemen, waardoor een 10-tal minuten later werd geopend met “Puritania”. Zanger Silenoz was getooid met een wit-grijze cowboyhoed en spijtig genoeg moet ik de show van deze Noormannen ook als grijs bestempelen tijdens Alcatraz 2025. Aan de nummers kan het niet gelegen hebben, daarvoor stond er veel lekkers op de set met “Gateways”, “Störmblast” en “Mourning Palace”, maar de uitvoering was inspiratieloos, gemakzuchtig en het gif was verdwenen uit de slang die vroeger zo prachtig zijn staart bewoog.
Ontgoocheld droop ik af om nog een stukje Static-X te bekijken waar een robot op een bootje meedeinde op de golven van deze energieke nu-metal.

In vergelijking met Dimmu Borgir dan weer andere koek bij Emperor…wat deze mannen deden was van briljante klasse. Voorgaande optredens ook altijd topkwaliteit afgeleverd, maar deze show op Alcatraz was mijn inziens één van de beste! Hun naam doet hen alle eer aan, geen saai moment te bespeuren, het podium opklimmen en raak treffen met “Into the Infinity of Thoughts”. De klasse droop eraf en een jongetje van ongeveer 10 jaar (die vader heeft overduidelijk smaak) stond naast mij met open mond te luisteren naar “Thus Spake the Nightspirit” van het machtige album ‘Anthems tot he Welkins at Dust’.
De sfeer werd mooi gevormd door het prachtige decor gekoppeld aan het mooie samenspel met de lichten die Ihsahn en zijn metgezellen met recht en rede in de spotlicht zette. De stem van de frontman klonk geniaal, de muzikale stukken werden met punctualiteit afgevuurd op de aanwezigen en “With Strength I Burn” en het prachtige “Curse You All Men!” tilden het niveau nog wat hoger.
Muzikaal, gevoel, sfeer, innerlijke passie, energie, balans, variatie, alles klopte gewoon in deze set. Een genot van begin tot einde, waar slotnummers “Inno A Satana”, “Ye Entrancemperium” (het gevoel dat de zanger in dit nummer steekt is goddelijk) en “I Am the Black Wizards” die mijn haren rechtzette, de kers op de taart waren van dit optreden. Heersers!!

Eindband van het festival was weggelegd voor Machine Head…idem dus als op Graspop dit jaar. En opnieuw wat je mocht verwachten van Robb Flynn en vriendjes, een set die perfect in elkaar glijdt, de frontman die moeiteloos de aanwezigen meeneemt op sleeptouw en sporadisch wat vuurwerk om de boel compleet te maken. Niks nieuws onder de zon dus, topper “Imperium” om de voorlinie te doen zweten en springen, gevolgd door het ijzersterke “Ten Ton Hammer” die compleet ingeburgerd is zelfs door de jongste fans.
Helaas kan ik de nieuwste plaat “Unatoned” maar matig appreciëren, maar toch werd er in de set ruimte voorzien voor enkele nummers van deze plaat. Neen, geef mij dan maar de afsluiters “From this Day” en “Davidian”, de schreeuw om hulp bij kraker “Is There Anybody Out There” of het meer ingetogen doch prachtige “Darkness Within”. I
k kreeg wat ik verwachtte, en het publiek applaudisseerde gemeend voor deze goede prestatie terwijl het vuurwerk over de gevangenis de duisternis omvormde tot een mooie lichtspektakel.

Alcatraz jaargang 2025 zat er weeral op met een recordopkomst van een 60.000-tal toeschouwers over het weekend heen. Ozzy kreeg veel steunbetuigingen, maar het mooie portret van hem op de achtergrond van de DJ’s in El Presidio was in mijn ogen de beste. Er zijn al nieuwe bands bekend gemaakt voor jaargang 2026, maar ik ga het niet verklappen en het jullie zelf laten ontdekken.
Alcatraz, u was wederom fantastisch!! Schrijf mijn aanwezigheid maar op voor volgend jaar!!

Meer info op www.alcatraz.be
Line Up:
Donderdag:
Sister May, Room 13, Mötorhead, Ramones Alive, Liliac, Violent Sin, The Belgian Qua band, Ancient Rites, Exhorder, Warbringer, Evil Invaders, Frog Leap, Overkill
Vrijdag:
Splendidula, Katla, Messa, Dvne, In Aphelion, Chemicide, Cabal, Year of No Light, Coffin Feeder, Frayle, Heriot, Dool, Winterfylleth, Thy Catafalque, Conjurer, Snot, Blaze Bayley, Thrown, Slomosa, Crystal Lake, Absu, 3 Inches of Blood, Dying Fetus, Me and that Man, King Buffalo, Wednesday 13, Phil Campbell and the Bastard Sons, Dark Angel, Wind Rose, The Hellacopters, Hypocrisy, W.A.S.P., Abbath Doom Occulta, Ministry, Mastodon, Kreator
Zaterdag:
Signs of Algorithm, Primal Creation, Vulture, Knife, Holy Mother, Tenside, Crypt Sermon, Psycroptic, Baest, Magic Kingdom, Mammoth Grinder, Rivers of Nihil, The Night Eternal, Wytch Hazel, Between the Buried and Me, Whiplash, Myrath, Ne Obliviscaris, Caliban, Nasty Savage, Suffocation, Fit for a King, Vader, Vola, Drowning Pool, the Black Dahlia Murder, Evergrey, Candlemass, Helmet, Leprous, Doro, Nailbomb, Wolfmother, Obituary, Avatar, Extreme
Zondag:
Whatever it Takes, Promise Down, Devastation, Cult of Scarecrow, Cobracide, Avulsed, Terrifier, Slaughter Messiah, Briqueville, Gutalax, Bark, Alkerdeel, Pestilence, Congress, Majestica, Gaerea, Tsjuder, Pig Destroyer, Earthless, Borknagar, Dope, Flotsam and Jetsam, D-A-D, Forbidden, Ill Nino, Prong, Rotting Christ, Fu Manchu, Static-X, Cult of Luna, Fear Factory, Michael Schenker, Kerry King, Emperor, Dimmu Borgir, Machine Head

Neem gerust een kijkje naar de pics @Karl Vandewoestijne
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8308-alcatraz-2025?Itemid=0

Organisatie: Alcatraz Music – Rock Tribune