Driftfestival 2025 – Geslaagd weekend met de backcatalogue van kleppers Goose (25 Y) en dEUS (30 Y ‘Worst case scenario’)
Driftfestival 2025
Nelson Mandelaplein
Kortrijk
2025-08-30 +31
Johan Meurisse

Drift - Nieuw festival in Kortrijk met de klemtoon op Belgisch goeds en lekkers in de scene … Drift is het laatste echte zomerfestival, die de vakantie definitief uitwuift met als uitgangspunt nog eens goed genieten, ontspannen en amuseren om dan met opgeladen batterijen de dagdagelijkse realiteit en zorgen terug aan te vatten…
Drift - Twee avonden lang, eentje van electropop in al z’n hoedanigheid en eentje van rock in z’n diversiteit.

dag 1 - zaterdag 30 augustus 2025
Op deze eerste avond een beduidend jonger volkje dan voor het rockevent de zondag. Op die manier zijn voor ‘t ganse weekend alle leeftijden aangesproken.

We sloten aan op Glintsal, een mooie vennootschap en vurig huwelijk tussen rapper Glints en producer Faisal, die ons enthousiasmerend in hun ‘i love ZG’ t-shirt, die verwijst naar Gaza, ontvingen. Als decor twee capsules op het achterplan en een futuristische schotel als DJ booth.
De twee draaiden er in hun hippop een potje eurodance, disco, acid, new beat, drum’n’bass, dance door, aanstekelijk genoeg om iedereen in beweging te houden op het plein. Boxautomuziek, foute fuif party in een maatschappijkritische toon én die de samenhorigheid bevordert. 
De twee hebben er al een toffe festivalzomer opzitten en dit was een ideale afsluiter om de laatste vakantietinteling letterlijk van ons af te schudden en te dansen. We kregen hitjes “JFK”, “get u what u want”, “all blue hair”, “acid” en “not a housewife”, zomersingle bij uitstek vorig jaar, met het optreden Glints-Daan in onze gedachte.
Allerhande sounds, samples en beats wisten ze door hun hun muzikale mallemolen te halen. En ergens amicale singalongs en handjeszwaaien.
Op het eind was iedereen meegezogen en kon er nog wat bezwerende groove, gabberhouse, oinks en beats van af, op hun “supersonic”, “masahallah” en “i luv u” , met een knipoog naar ‘chariots of fire’ en de Westvlaamse schlager (‘vis in de Leie’- Johny Turbo).
Glintsal - Het deed ons denken aan de hoogdagen van ons eigen The Subs, Shameboy en niet te vergeten Goose, die er waren als afsluiter deze avond.
Glintsal stond voor muzikaal plankgas geven, niet vies van een maatschappijkritische toon, een streven naar ‘Free Palestine’, door de oorlogsvoering en het blijvend gekibbel in ons landje hoe welke positie in te nemen.
Dit was een een hi-tech dance feestje zondermeer die iedereen in dezelfde stemming bracht!

Eefje de Visser is één van die talentrijke Nederlandse artiesten , al een goede tien jaar bezig. Ze is er eentje die een ‘coup de woman force in deze twenties’ verwezenlijkte met o.m. Roosbeef, Merol en wist zelfs een nieuwe lichting dames te lanceren als Meau, S10, Froukje, Sophie Straat. Haar sfeervolle, dromerige popelektronica wordt naar een hoger niveau getild en opengetrokken door haar zeemzoeterige zang, de gelaagde samenzang, de doordachte, professionele, betoverende licht inval, het decor en de schitterende bezwerende choreografie met haar danseressen, die synchrone danspassjes maakten.
Een mooi omschrijving waaide over ons heen van ‘onthaasten in een zweverige stormende en hypnotiserende vlammende sound’. Live kreeg die sound een groovende, extraverte boost.
Met zeven op het podium waren ze. Uitbundig, opwindend werden we meegezogen in die melancholische, weemoedige leefwereld. De huidige single “onomkeerbaar” opende de set. We kregen een afwisselende set van haar oeuvre en middenin de set klonk het rustiger, innemender. Het ging van “de parade”, “stilstand”, “bitterzoet” naar recenter werk “weekenden”, “vlug” en “vlammen” uit ‘heimwee’.
De coronapandemie en het ouderschap bracht haar muzikale creativiteit wat tot stilstand na het album ‘bitterzoet’, maar sinds vorig jaar is het opnieuw volle gas vooruit, want naast ‘heimwee’ is er het nakende ‘vlijmscherp’, dat in oktober zal verschijnen.
Een mooi totaalplaatje dus van song en act bij Eefje de Visser, die sterk, overtuigend werd besloten door “storm” en “lange vinnen”.

Goose bundelde 25 jaar pure electorock samen in hun hometown. Een raveparty werd het, wat gewaagder, gedurfder, avontuurlijker, dan de passage op Rock Werchter, de Lokerse Feesten en Dranouter vorig jaar.
Hun bezwerende, opbouwende, opzwepende, hitsende, energieke synthpop kwam telkens tot ontploffing; hier wisten gitaren, percussie zich te meten aan de elektronica, wat het kwartet sierde. Moeiteloos werden we meegezogen, -gestampt. Het gierde, knetterde, knalde soms in die opwinding, o.m. op het recentere “rock”. Soms neigde het naar EBM op z’n Fronts, soms vloeide het in elkaar over als op “control” - “what you need” en iets verderop “bring it on” – “everybody”.
Een Drift onder hoogspanning dus, op kleppers “british mode”, “can’t stop me now”, “black gloves” en traditioneel in de eindsprint de meezingmomenten op de psychedelische groove van “words” en “synrise”.
Groots werd deze electro avond met thuisspelers Goose. De nummers werden uitgediept, uitgeperst. Een perfecte lightshow en lasers deden de rest. Een backcatalogue die zich synthetiseert als ‘Muzikale Actie’.
Uitkijken nu wat de toekomst brengt …

De kaart van dansbare aanstekelijke synthpop werd op gang getrokken door Borokov Borokov; en dan Aili, die spelenderwijs Japanse teksten verwerkten en de al even Japans klinkende Chibi Ichigo, die schattig energiek ergens Prodigy, Shameboy en Goldband samenbrengt. Mooi dus als gangmakers …

dag 2 – zondag 31 augustus 2025
Op de tweede dag werd de kaart van de alternatieve rock en pop getrokken met bands die elk hun eigen aparte unieke muzikale identiteit hebben. Het publiek was ook beduidend ouder dan gisteren voor die electrogroove.

We sloten aan bij Whispering Sons. Zij laten postpunk horen vanuit de donkerste krochten van de new wave, met een duistere sound die tot kunst wordt verheven. Het publiek werd gecharmeerd door hun kenmerkende donkere, gruizige, niet-direct vrolijke muziek dus.
Hun recentere derde ‘the great calm’ mag onderhuids extraverter, luchtiger zijn , hier kregen we nu in deze set een ingenieus mooie introspectieve set, omgeven van de diepe, indringende praatzang van Fenne Kuppens, die zich nog meer opstelde als de enige echte opvolgster van Nico van de VU.
De band is echt goed op elkaar ingespeeld, elk geluidje werd nog spaarzamer gespeeld; het heeft zijn plaatsje in die donkere wonderschone sound. De nummers zijn in een ander zwart jasje verpakt, maar moesten niet onderdoen van hun vroeger patroon. De spannende mysterieuze dreiging blijft voornaam, het huidige broze politieke landschap zal hier wel voor iets tussen zitten met al die oorlogsperikelen, want niet voor niks stond hier ook de Palestijnse vlag geprikt aan de keys.
Meteen muzikaal de harde wereld met argusogen tegemoet op “satantango” en het gekende “the talker”. Elegant werden de nummers op subtiele, ingetogen, broeierige wijze gespeeld. Fenne dwarrelt rond de nummers heen en geeft er in haar vocals, mimiek, beweging, uitstraling elan aan.
Een sterke podiumprésence die net deze mystieke, mysterieuze sound ondersteunt. Een walm van donkere intensiteit en ingenomenheid overheerst in de diepe basstunes, het fris, tintelend, scherp soms snerpend gitaargepingel, de bezwerende drums en de sfeervolle Cure-synths.
Een muzikaal heen en weer geslinger van licht en duisternis, melancholie en opwinding kregen we op songs “surface” en “hollow” die volgden. “Cold city” was er eentje die filmisch huiverde.
We werden uit de donkerte getrokken met het meer dynamische “dragging”, “alone” en “walking, flying”. “Try me again”, de afsluiter, klonk sober verbijsterend sterk en liet je stilstaan bij je eigen persoon, het worstelen, het opkomen voor jezelf en een vuist maken voor alles. Verweesd werden we achtergelaten, om er na de muzikale pauze terug tegen aan te gaan … met J.Bernardt …

J. Bernardt heeft er een succesvolle tour opzitten met de huidige plaat ‘contigo’. Vanavond sluit hij de Belgische reeks af, dichtbij z’n ouderlijke thuis in Stasegem. Zijn ouders kwamen hem mee uitwuiven.
Jinte Deprez is de man achter J. Bernardt, die in een ander muzikaal leven een belangvolle rol samen met Maarten Devoldere inneemt bij Balthazar. Onmiskenbaar is die invloed te horen door de variërende, donkere, broeierige, twinkelende, indringende ritmes, die in een rits boeiende, meeslepende songs wordt gestopt en gedragen zijn door z’n warme, diepe zegzang.
In die sound horen we in het materiaal een vleugje souljazz, wat de sound breder maakt. Jinte is als frontman erg beweeglijk; de groovende, zalvende toetsen, de bezwerende percussie en het diepe basspel nemen een even volwaardige positie in, naast zijn innemend, broeierig gitaarspel. Het steekt allemaal erg goed in elkaar en het kwartet is goed op elkaar ingespeeld. Zondermeer een sterke performance.
De aandacht is en blijft scherp op openers “taxi en “remedy”; het gaat naar “last waltz”, “calm down”, “matter of time” middenin de set, tot de mooi uitgediepte “the other man”, “i’m the ghost you forgot”, “wicked streets” en “don’t get we wrong”.
J. Bernardt palmde moeiteloos het publiek in. Dit is een volwaardig alternatief op Balthazar en hij duwt broertje Warhaus van Maarten even langs de kant …

Hoe heerlijk nostalgisch kan het zijn om dEUS in alternatieve stijl eens terug te horen … Het deed deugd en maakte ons anderhalf uur lang terug ‘nen jonge gast’, muzikale herinneringen oproepend.
De songs van hun debuut van 30 jaar terug ‘worst case scenario’ (94), werd in de spotlight geplaatst en werd in willekeurige volgorde gespeeld. Na optredens op Cactusfestival en de Lokerse Feesten, was er nu het derde optreden. En na dit optreden zagen we hoe deze band van lekker zwierige alternatieve indiefolkygrunge evolueerde naar een doornsnee emopopband.
Tja, in die begindagen zaten er wat creatievelingen in die band, want naast Barman - Janzoons, vaste spil doorheen de 35 jaar dEUS, zaten er nog Stef Kamil en Rudy Trouvé bij.
dEUS speelde niet in hun eerste, oorspronkelijke bezetting, maar wel in de bezetting van de laatste jaren, buiten Mauro, die om gezondheidsredenen deze tour moest afzeggen; maar wel nu met de (eerder onbekende) Noorse gitarist Simon Folstad Nilsen, die zich ontpopte als een volwaardig lid. De innemende, broeierige, snedige gitaarpartijen en de gitaarexperimentjes had hij heel goed onder de knie.
En na decennia uit dEUS zegde Stef Kamil toe aan deze tour. Wat een meerwaarde. Even duidelijk was dat de intense, zwierige vioolpartijen van Janzoons als de bijdrages en bijhorende vocals van Stef Kamil een prominente rol innamen in die dEUS capriolen.
De jazzy indiepoprock van “jigsaw you” opende de set van deze meesterlijke, avontuurlijke, broeierige plaat; trouwens een plaat die niet vies was van enkele muzikale geluidsschetsen, allerhande uitstapjes en experimentjes, zonder de melodie uit het oog te verliezen. Rauw lieflijk goddelijk …
Hun doorbraaksingle “via” volgde, dit is er eentje die doorheen de jaren spijtig genoeg z’n plaatsje verloor op de setlist; de opbouw, de afwisseling en de verrassende wendingen, balancerend tussen ingetogenheid en swing, het maakte dEUS uniek groots.
Stef Kamil sloot aan op “WCS”, en dan hoor en zie je dat hij net als Mauro met Barman de Belgische scene kleur gaf en geeft. Zijn persoonlijkheid, z’n présence, z’n bewegingen, z’n danspasjes, het diepe basspel, de warme stem, zowel lead als backing, het maakt de nummers compleet. “WCS” bracht melodie, alternatief, experiment als grunge, pop, folk enz samen. Scherp en gevoelig.
dEUS in optimale stemming dus, een geoliede band die ons doorheen dit materiaal loodste en slalomde. “Morticiachair” volgde met z’n talrijke wissels, “secret hell” was de aanzet van een popsong en er was het pakkend, gevoelig gitaargepingel op “right as rain”.
Mooi allemaal hoe de sound in z’n totaliteit het vindt met de stemmenpracht Barman - Stef Kamil, en verder de samenzang met de anderen, de praatzang en de vocoders.
“Mute”, “shake your hip”, “great american nude” toonden aan hoe breed, ingenieus, interessant de band wel kon klinken. Grauwheid en Emotie.
“Let’s get lost” was mooi, snedig en er kon naar een apotheose worden gewerkt met de gekende hits, “hotellounge” en “suds & suda”, in een opbouwende, freaky laag, tot op het bot uitgediept, verfijnd en konden exploderen. Hier kwam dEUS tot z’n hoogste herkenbaarheid en volste recht. “Divebomb jingle” werd in een soort semi-akoestische jamming gedropt, een kampvuur aanvoelen en samenhorigheid op z’n best. Het toonde hoe divers de band wel was. Vertrouwd, herkenbaar, wisselend, avontuurlijk, onvoorspelbaar.
dEUS wist zichzelf hier heruit te vinden door deze debuutplaat terug onder de loep te nemen.
“Roses” en “fell off the floor man” , twee songs waarop Stef Kamil nog even z’n stempel kon op drukken, besloten definitief 30 jaar dEUS historiek.
Live een beleven, een publiek in extase, een meesterlijk zinderende set, pure klasse! En duimen dat het mag goed gaan met de gezondheid van Mauro en aan iedereen om nog zo’n backcatalogue te mogen meemaken.

Vooraf waren er nog de optredens van Bluai, die de vrouwelijke indiepopscene een warm hart toedraagt en Ao die de Belgische scene een aparte zet biedt door hun groovy etherische, elektronische ambiente fadopop in Portugese Madredeus stijl, Spaanse Rosalia en Franse Gotan Project stijl.

Het Drift festival kon terugblikken naar een geslaagd weekend van telkens 5000 man; het smaakt naar meer … naar een volgende editie!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Stijn Raepsaet en Geert De Dapper
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8563-driftfestival-2025?ltemid=0

Organisatie: Drift + Busker events