Goudi, dat is Pierre Goudesone van de vroegere newwaveband Flesh and Fell. Vandaag klinkt Goudesone’s stem opvallend als die van die andere bekende Brusselse Oostendenaar, wijlen Arno, en dat speelt hij graag voluit uit, met parlando en fluisterend zingen in soms wel heel sappig Oostends.
Muzikaal tapt Goudi wel uit een ander vat dan Arno, hoewel er ook overeenkomsten zijn: er wordt al eens teruggegrepen naar elementen uit de blues (op “M’en Liefde Nodig”) en naar het hitsige van Serge Gainsbourg (op “Muzik Min Keure”).  Le Plus Beau wordt zelfs in de eregalerij van Goudi gezet tussen (onder meer) Permeke, Jacky Ickx en Brel in “Belgica”.
Soms wordt de geinige parlando van Goudi geserveerd op een bedje van broeierige, urban synthpop, met vaak nog steeds een bluesy gitaarlick als toetje. Het is een formule die werkt. Soms kabbelt dit album achteloos-aangenaam voorbij en dan ontdek je als bij toeval nieuwe stukjes die je intrigeren of bijblijven. ‘Oostende’ ontdek je – net als de stad – niet in één wandeling. Elke luisterbeurt is een nieuwe ontdekkingstocht.
Toptracks zijn het walsende “T’is Wat Het Is” (met enkele goed gemikte blazers), “Alles Kan Wachten” (met een stukje rap erbij), “In Us Hoofd” en “Oender Min Vel”.

‘Oostende’ is een album dat zich niet snel laat doorgronden. Un train peut en cacher un autre, zeggen ze in het Frans en dat gaat ook op voor Goudi op dit album: telkens je denkt dat je hem en zijn album helemaal doorgrond hebt, volgt er een nieuwe openbaring. Zo een album kunnen maken, dat is slechts weinigen gegeven.