Voor de tweede avond op rij werden de fans van Elvis Costello op hun wenken bediend. Het tweede solo-concert in het Koninklijk Circus was initieel voorzien voor eind oktober 2011, maar toen diende de zanger verstek te laten gaan wegens familiale omstandigheden. ’s Mans vader, Ross McManus, stierf enkele weken later. Ook voor een man met 35 jaar live-ervaring betrof dit dus geen alledaags optreden.

Tijdens het eerste half uur (“(The angels wanna wear my) Red Shoes”, “When I paint my masterpiece”, “Veronica”, “Bullets for the new born king” en “Briljant mistake”) vreesden we dat hij nog niet hersteld was van de indrukwekkende prestatie die hij de avond voordien in de Ancienne Belgique geleverd had. Door zich deze keer solo en dus ietwat naakt op het podium te wagen, viel enorm op hoe hees en breekbaar Costello klonk. Iedereen weet dat hij het er vocaal-technisch gezien nooit smetteloos vanaf brengt, niemand stoort zich daar echter aan want de kracht van Costello ligt nu net in het feit dat hij van dit nadeel een voordeel weet te maken: de man zingt steeds met zodanig veel ‘grinta’ dat het moeilijk is om onbewogen te blijven bij zijn muziek. Na verloop van tijd verminderde het aantal schoonheidsfoutjes trouwens geleidelijk. Misschien was het dus gewoon een kwestie van opwarming. Vanaf “New Amsterdam” (dat “You’ve got to hide your love away” van The Beatles omzwachtelde) vielen ons in ieder geval geen overdreven stemproblemen meer op.
Hoewel hij naar eigen zeggen een hekel heeft aan succes (waarbij het maar de vraag is of dit effectief ironisch bedoeld is), bleek hij bereid om “Everyday I wrote the book” ten berde te brengen. Het daaropvolgende “Bedlam” kreeg een vrij funky versie mee. Een volgende hoogtepunt betrof het zittend gebrachte “All or nothing at all” dat zo’n zeventig jaar geleden de geschiedenis ingezongen werd door Frank Sinatra. Het van Charles Aznavour geleende “She” kon minder imponeren. Tijdens “Watching the detectives” ging Costello een eerste keer volledig loos op zijn Gibson Super 400, iets waarbij hij uiteindelijk iets te veel ‘loops’ gebruikte om te blijven boeien. Chuck Berry werd geëerd middels “No particular place to go” waarna het mooie “Our little angel” een terechte plaats op de setlist kreeg.
De tijd was vervolgens gekomen om middels “Church Underground” expliciet eer te betuigen aan zijn vader. Na “Suit of lighs” maakten “A slow drag with Josephine” en “Jimmie standing in the rain” nogmaals duidelijk dat Costello trots is op het eind 2010 uitgebrachte “National Ransom”-album. Hoe zou je zelf zijn?!
Met “Poison Moon” werd na al die jaren nog eens een parel uit ‘My aim is true’ heropgevist. Vervolgens kreeg de maatschappijcriticus in Costello de bovenhand. Zowel “Tramp the dirt down”, het nog niet uitgebrachte “For more tears” als “Shipbuilding” betreffen anti-oorlogsliederen die mede opgedragen werden aan zijn grootvaders (Patrick & Jimmy) die een kleine 100 jaar geleden strijd leverden in Flanders’ Fields.
Plots weerklonk dan door de boxen een instrumentale versie van “National Ransom” dat door Costello ter plekke op fenomenale wijze gelardeerd werd met gitaar en zang. Alsof het publiek nog niet genoeg verwend was, stormde daarna Steve Nieve het podium op: “My all time doll”, “My three sons” en “Accidents will happen” bewezen opnieuw dat Elvis Costello & Steve Nieve een onverwoestbare tandem vormen. Een duidelijk geëmotioneerde zanger dankte het publiek vervolgens voor de steun gedurende de – gezien de in de inleiding geschetste omstandigheden - toch wel moeilijke avond.
Na “All these strangers” kreeg Brussel vervolgens voor de tweede avond op rij een onvergetelijke versie van “I want you”: duivels gitaarspel en getormenteerd getokkel overtuigden zelfs de laatste twijfelaar om de onverslijtbare Elvis Costello een staande ovatie te gunnen. En nog was het niet genoeg want “(What’s so funny ‘bout) Peace, Love and Understanding” maakte duidelijk dat niemand ooit zijn versie van deze Nick Lowe-song zal overtreffen. Een magistraal slot van een puik optreden dat er mede door de speciale context toe leidt dat we het woord ‘legendarisch’ niet moeten schuwen.

In het Koninklijk Circus werd het entertainmentgehalte van de voorgaande avond ferm teruggeschroefd. In de plaats kregen we een gedurfde selectie uit een rijkgevulde carrière aangevuld met enkele knappe covers. Niet iedereen zal dit concert evenzeer gesmaakt hebben. Wie kwam voor ‘the fun and the hits’, was eraan voor de moeite. Wie zich openstelde voor een tocht door de minder gekende (maar daarom niet minder boeiende!) kanten van het spectrum dat Elvis Costello al zovele jaren beslaat, kreeg gedurende 160 minuten waar voor zijn geld.
Op twee dagen tijd kreeg Brussel meer dan vijf uur muzikale klasse geserveerd. Wie rouwt er nog om een eerste Elvis als de tweede hem overtreft? Eens te meer is de volgende leuze dus van toepassing: ‘the king is dead, long live the king!’ Ross McManus mag beretrots zijn op zijn zoon. We vrezen dat het eerbetoon aan onze eigen vader heel wat minder indruk zal maken dan dit dat we 10 dagen eerder mochten meemaken in het Koninklijk Circus…. Sorry, pa….maar ja, dat komt ervan als je ons op muzikaal vlak zo ongetalenteerd geboren laat worden….

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/elvis-costello-solo-31-05-2012/

Organisatie: Greenhouse Talent