Dropkick Murphys houden het Feestimago hoog!

Na een topset op Graspop in Dessel vorige zomer, net vóór Iron Maiden, zijn onze Amerikaanse Dropkick Murphys hier terug, in een heel vol Vorst Nationaal … en de bar heeft met zo’n band zeker goed gewerkt!

De Dropkicks hadden enkele gasten mee en kwamen daardoor met 3 voorprogramma’s.

Jesse Ahern met harmonica en gitaar zou je een halve euro toegooien in zijn gitaardoos, leuk en ideaal als opener. Op zijn doek stond dat hij een Rock Rebel is en ja dat geloven we wel.
Na deze korte opener stappen de mannen van The Rumjacks op het podium. Dit is een heel goede support en past ideaal als opwarmer. We horen een rocksound, ondersteund van fluit en harmonica. Dit brengt ons helemaal in de juiste sfeer. Met een 10-tal nummers zijn we er helemaal klaar voor , maar ah … eerst nog Pennywise. Die hebben hun naam van de antagonist in Stephen King's horrorboek ‘It’, Pennywise the Dancing Clown.
En die mannen  hebben er ook enorm veel zin in . Ik bedenk me plots met hen aan het werk te zien, dat de Tour van Dropkick Murphys heel veel volk op de been brengt, niet alleen in talrijke toeschouwers en fans, maar ook met hun gasten, 3 voorprogramma’s, het is als het ware een indoor festival op zich. Ik hoor niemand klagen.
Jim Lindberg zingt en bespeelt het publiek, alvorens hun “Fuck Authority” komt zorgen voor een ‘juke box’ moment … we mogen kiezen uit Nirvana, Ramones of Bad Religion, het laatste wint en “Do What You Want” klinkt door het volle Vorst. Een goede keuze, deze support, met nummers die moshpit toertjes maakt.

Voor de volgende, laatste groep trouwens, daar is nu iedereen echt voor gekomen, Dropkick Murphys hebben tot 19 november rondgetoerd in Amerika en waren midden januari in Belfast en Dublin gestart aan het Europese luik. Gisteren nog in Luxemburg en vanaf morgen naar overal in Duitsland.
Nog snel worden enkele biertjes gehaald, iedereen zoekt zijn beste plaats uit, en dan gaan de lichten uit, de muziek aan en zijn we vertrokken voor een leuk DM feestje!, de komende uren.

‘Shipping up to …’, Vorst dus;  we horen de stem van Sinéad O’Conner weerklinken bij opener “Foggy Dew”, dan volgt een doedelzak en komt al meteen “The Boys Are Back”, iedereen is meteen mee.
Dit nummer is trouwens uitgebracht op het album ‘Signed and Sealed in Blood’ en het is een nummer dat de echte Keltische punkrock tot leven brengt. Met krachtige gitaarrifs, de aanstekelijke refreinen en de forse zang is het een verwijzing naar de oude Dropkick Murphys.
We leren hun nieuwe muziek kennen door het laatste album 'Machine Still Kills Fascists’, met een handvol nummers, alsook songs van hun vorige album ‘Turn Up That Dial’.
Met nummers als “Middle Finger”, “Two 6’s Upside Down” en “All You Fonies” werken we een eerste deel vol ambiance goed af.

En dan zien we plots een Rumjack terug; tijdens het eerste nummer ooit geschreven “Barroom Hero” komt Mike Rivkees de zang verzorgen. Straks horen we ook nog Jesse Ahern meedoen met Ken Casey; ik kan me de indruk niet ontdoen dat Casey een stappenteller heeft, ofwel hangt hij vooraan in het publiek, hard en enthousiast zijn best te doen, ofwel is hij overal op het podium te zien.
Ik vermoed dat hij zijn maatje Al Barr mist, die laatste is er even niet bij om privé-redenen. Hopelijk is hij er volgende keer weer bij. Hij heeft blijkbaar de band niet verlaten maar ik las in artikels en blogs dat hij voor zijn heel zieke moeder aan het zorgen is. Het is momenteel belangrijker dan ons entertainment las ik, en daarmee kunnen we het enkel maar eens zijn.
Het mooie aan live-optredens van deze band zijn de riddles en refreinen die zo leuk blijven hangen, Ken Casey speelt hier perfect op in en laat ons bij elk nummer meedoen.
Met een set van bijna 25 nummers valt het me op dat er enorm snel gezongen wordt, er zijn weinig bindteksten en op minder dan een uur en 45 minuten zit het er op.
Even vóór ”The Wild Rover” waren de nummers wat bleekjes, duidelijk een dipje in hun setlist en dat was ook te zien aan het druk heen en weer gewandel naar de bar.
Maar vanaf die “Wild Rover” over “The Last One” en “Skinhead on the MBTA” werd iedereen klaargestoomd voor de apotheose die inging met “Good as Gold” en de mooie Ewan MacColl cover “Dirty Old Town”.
“I’m Shipping Up to Boston” uit hun album ‘The Warrior’s Code’ uit 2005 is een echt grappig en vooral kort nummer, over een zeiler die zijn been kwijt is geraakt in een ongeval en op zoek gaat naar Boston om zijn houten been te vinden.
Na een korte pauze komen ze met het nog mooiere “Rose Tattoo” dat het verhaal vertelt over zanger Ken’s tattoos op zijn arm. Het heeft iets te maken met zijn grootvader en er is een versie van dit nummer met Bruce Springsteen als gastzanger…

'We have the best job in the world it’s a privelige’, geeft onze vriend Ken Casey ons nog mee en daar heeft hij gelijk mee. Tevens laat hij ons weten dat ze al 26 jaar komen en zich hier precies familie voelen.
Afsluiten doen ze met ‘Mick Jones’ “Nicked My Pudding’ en “Kiss Me, I’m Shitfaced”.
We kijken nu al uit naar het volgende feestje met deze Dropkick Murphys. In dezelfde roes kunnen we ons deze zomer bevinden met Flogging Molly, OlT Rivierenhof op 25 juni 23 ...

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez

Dropkick Murphys
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4582-dropkick-murphys-25-01-2023.html
Pennywise
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4581-pennywise-25-01-2023.html
The Rumjacks
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4580-the-rumjacks-25-01-2023.html
Jesse Ahern
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4579-jesse-ahern-25-01-2023.html

Organisatie: Live Nation