logo_musiczine_nl

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Depeche Mode - ...
The Sisters of ...

Grid Ravage - Yves De Mey - Nieuwsgierigheid is een van de belangrijkste dingen in het leven, en dat zorgt ervoor dat ik mezelf dus voortdurend kan uitdagen. Alles wat ik niet ken, vind ik interessant … Aanbevolen

Geschreven door - -

Grid Ravage - Yves De Mey - Nieuwsgierigheid is een van de belangrijkste dingen in het leven, en dat zorgt ervoor dat ik mezelf dus voortdurend kan uitdagen. Alles wat ik niet ken, vind ik interessant …

Grid Ravage  is Gino Coomans op cello, Louis Evrard op drums en Yves De Mey op elektronica. Drie topmuzikanten die verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn. Toen we de band twee jaar geleden zagen op de ‘The Sound of the Belgian Underground’ schreven we: ''Een groovy klinkende cello aangevuld met strakke drums, aangesterkt door elektronische klanken. Je bent vol bewondering voor zoveel virtuositeit. Een intens genot. Grid Ravage zorgt voor een veelkleurig klankentapijt dat emoties bindt met dansbare beats. Prachtig!"
Twee jaar later stelt de band zijn debuut plaat voor, in een overvolle Club op het festival BRDCST in de AB . “Ze klinken groovy, aanstekelijk en brengen oorverdovende soundscapes aan. Op verpletterende wijze gaat het trio als wilde buffels tekeer. Het denderde en donderde“, schreven we erover…
Naar aanleiding van dit optreden, en de release van het debuut album hadden we een fijn gesprek met Yves De Mey . ‘Grid Ravage’ van Grid Ravage is  een release  op het Dropa Disc label ,  #013 om precies te zijn. Check het vooral uit: dropadisc.com

Yves, je hebt een zeer productieve periode achter de rug, want net voor Grid Ravage was je met andere projecten ook bezig ? of heb ik het mis? Hoe is die periode verlopen, zeerzeker met die coronapandemie?
Dat is voor iedereen wel een moeilijke periode geweest. Mijn vaste job, ik doe geluidsafwerking voor tv en film, viel plots voor enkele maanden weg door corona. En ook alle concerten werden uiteraard geannuleerd. Zowel voor de bands en artiesten als voor de organisatoren die met de handen in het haar zaten en steeds opnieuw moesten schuiven met optredens… een ware hel. Op dat vlak ben ik wel blij dat alles een beetje meer genormaliseerd is, of toch in vergelijking met twee jaar geleden. Maar om terug te komen op die productieve periode: ik heb in die COVID periode niet stil gezeten, integendeel. Ik heb materiaal voor een aantal releases gemaakt, maar heb me daar niet echt voor gehaast. Ik heb een zekere afstand en traagheid in acht genomen om dat te doen. Het is ook geen inspirerende periode geweest, als in, ik heb geen inspiratie gehaald uit heel het COVID-gebeuren. Maar ik heb zeker niet stilgezeten, en daardoor heb ik die tijd toch al bij al goed kunnen doorstaan.

Het valt me inderdaad wel op dat veel artiesten, niet alleen jij, deze tijden hebben aangeboord om dingen te releasen; er is werkelijk een overaanbod aan releases van EP’s, singles en ander nieuw materiaal … Maw, was dit op dat vlak ook voor jou een productieve periode, zou dat dan anders zijn geweest zonder deze COVID periode denk je?
Ik denk dat veel artiesten ook muziek hebben opgespaard, in afwachting van de tijd dat alles weer open gaat en dat je terug kunt gaan spelen. Met inderdaad een overaanbod tot gevolg. Ook voor organisatoren is het overaanbod een probleem, ze moeten plots gaan kiezen of komen in een situatie waarbij een voordien uitverkocht concert nu plots maar voor de helft gevuld is.

Ik wou het niet teveel hebben over corona , maar je kunt er niet aan voorbij. Ik wou het ook hebben over jouw volledige carrière eigenlijk , want naast Grid Ravage is die ook interessant om in de kijker te zetten vind ik.  Sinds je eerste release ‘Pragmatic Guidance’ (1998) heb je een lange weg afgelegd; wat is voor jou de grootste verandering door de jaren heen?
In mijn eigen muziek? Ik denk vooral dat, na zoveel waters te hebben doorzwommen, tot zelfs voor die periode in 1998, het nu gemakkelijker is geworden om mezelf terug te horen in m’n eigen muziek. Ik bedoel maar, terwijl ik op die eerste plaat vooral zoekende was, dingen aan het uitproberen was, weet ik nu beter welke richting ik echt wil uitgaan als ik iets doe. Dat is wellicht de grote verandering door de jaren heen.

Als je die lange carrière overschouwt, wat zijn de hoogte- en diepte punten tot nu toe?
Ik ben gewoon dankbaar dat ik al heel mijn leven met mijn passie muziek kan bezig zijn. Ik hoef ook geen toegevingen te doen, mijn overleven hangt er niet van af. Die vrijheid die ik daarbij voel is heerlijk. Uiteraard zijn er wel momenten dat er eens iets fout gaat, maar dat hoort er gewoon bij. Ik zit in een geprivilegieerde situatie door dit te mogen doen, dus geen reden tot klagen. Ik spreek natuurlijk voor mezelf, er zijn collega’s die enkel leven van muziek maken. Dan ligt dat toch veel moeilijker. Trouwens, wat ik professioneel doe verschilt ook niet zoveel van het gegeven muziek maken, het vormt daardoor één mooi geheel uiteindelijk.

Tijdens je carrière heb je heel wat genres gecoverd. Hoe bewust ben je van deze genres?
Ik ben me daar heel bewust van, maar ik hoef ook niet per se binnen de limieten van een genre te werken. Ik kan bijvoorbeeld elementen uit drum’n’bass nemen en die combineren met elementen uit noise. Of eventueel jazz invloeden als dat moet zijn. Ik bedoel maar, dat kan alle kanten uitgaan. Als ik met iets bezig ben verlaat ik graag de comfortzone. Dus ja ik ben me zeer bewust van die genres die ik cover,  maar durf er ook heel bewust van weg te blijven, laat het me zo uitdrukken. Door het samenwerken met een drummer en een cellist krijg ik ook veel nieuwe input en ideeën die los staan van genres.

We willen het uiteraard ook hebben over Grid Ravage. Hoe is het idee rond dit project ontstaan?
We zijn bij elkaar gekomen nadat een vriend van me - Koen Vandenhoudt van Sound in Motion en organisator van het Summer Bummer Festival - voorstelde dat we samen als band moesten spelen. Ik had aan Koen al aangegeven wel interesse te hebben om eens samen te spelen met een cellist en een drummer. Hij vond dit zelf ook wel interessant. Hij heeft me een drummer en cellist (Louis Evrard  drums, Gino Coomans – cello) voorgesteld. We hebben wat nummers voorbereid voor een liveset, enkele keren gerepeteerd, en dan het podium op. Het is dus zeer natuurlijk ontstaan, door een idee dat ik had en dat tegen iemand te vertellen die daarmee bewust aan het werk gegaan is. Heel fijn was dat.

Wat me opvalt is het verschil tussen de muziek op plaat. Live is het een muur van geluid die op je afkomt,, een verpletterende gewaarwording die ook op plaat terugkeert, maar iets meer subtiel. Klopt dit? En is dat een bewuste keuze?
Bewust is dat niet, het is hoe het organisch verloopt. Tijdens een live set zit je in het moment van het gebeuren zelf, de energie van het publiek dat voor jou staat zorgt ervoor dat je alle registers open trekt en ervoor gaat. De subtiliteit die je op plaat hoort is de rust die je thuis vind om je muziek te kunnen producen. Uiteraard ben ik daarmee aan het werk gegaan met die muziek, om die op plaat te krijgen. Maar dat wilde en jachtige van een live optreden valt weg als je thuis muziek zit te producen.  Dat is dan ook wat je daar letterlijk hoort op die plaat. Je kunt op plaat ook meer bezig zijn met de technische kantjes van de zaak, wat die subtiliteit ook in de hand werkt. En live heb ik dat dan weer minder in de hand, ook omdat daar vooral dan door de twee kompanen meer wordt geïmproviseerd. De nummers zoals ze op de plaat staan, kunnen we nooit echt live spelen. Ttz. dat kan wel maar dan is de ziel van het live spelen eruit, en dat is ook niet de bedoeling. Vandaar dus dat verschil. En dat hebben we op BRDCST ook toegepast. Het was ook het einde van het driedaagse festival en als je alles dan heel subtiel gaat brengen jaag je het volk misschien gewoon weg. Ik zit wel met het plan om met het trio eens een akoestische versie te doen en dus subtieler, maar in AB had ik gewoon goesting om er een stevige patat op te geven (haha).

Hoe waren de reacties op jullie optreden in de AB in het algemeen?
We hebben heel goede commentaren gehad, dat heeft me ook wel deugd gedaan. Grid Ravage is wellicht één van de meest toegankelijke projecten die ik ooit heb gedaan, daardoor spreekt het misschien ook een ruimer publiek aan. Ook omdat er meerdere muzikanten bezig zijn, is het voor het publiek gemakkelijker om aanknopingspunten te vinden, itt. ik die alleen achter mijn mengpaneel sta. Los van die aspecten doen we ook niet per se water bij onze wijn, ik denk dat het goed gelukt is.

Het is wel zo dat op een festival als BRDCST en ook The Sound of the Belgian Underground een vrij – laat het me stellen, en dat is ook positief bedoeld – kritisch publiek komt, dat letterlijk wel komt voor de muziek.  Op dat vlak lijkt me dat een extra overwinning, toch?
Dat is goed, want ik ben zelf ook een kritische muzikant en muziekliefhebber. En ik vind het trouwens helemaal niet erg om kritiek te krijgen. Als het gefundeerd is uiteraard.. Op The Sound of the Belgian Undergroud heb ik trouwens heel interessante dingen gehoord van die jongere garde die daar stond. Straf.

Ik volg je daarin … Wat de muziekstijl betreft, het is zeer moeilijk Grid Ravage in een hokje te duwen … Hoe zou je het zelf omschrijven?
Geen idee. Voor sommigen valt het misschien onder jazz, door de link met Summer Bummer, maar het is helemaal geen jazz wat wij doen. Het feit dat je er geen stijl kunt op kleven maar wel geboeid kan blijven luisteren en ervan genieten, is voor mij voldoende. Denk aan iets filmisch, iets organisch dat tot de verbeelding spreekt… dat omschrijft het zo een beetje.

Hoe gaat het met de Belgische underground?
Ook hier weer, geen idee eigenlijk. De underground, waar begint die en waar stopt die? Om maar een voorbeeld te geven, in Antwerpen zie ik veel underground concerten of festivals. Zoals onlangs KRAAK festival in Het Bos. En een paar km verderop gebeurde hetzelfde in De Studio.  Dan lijkt het me dat die underground  toch redelijk gezond is, in die zin dat daar toch wel wat publiek op afkomt. Ook als je ziet dat BRDCST drie dagen bijna helemaal uitverkocht is. Underground moet trouwens niet gigantisch groot worden want dan is het geen underground meer.

Waar zie je Grid Ravage in dit verhaal eigenlijk?
Ik heb nog steeds de ambitie om te blijven doen wat ik graag doe. En wil doen. Ik zou het zeker niet erg vinden om op grotere podia te gaan staan. Maar enkel met het overheersend gevoel dat ik bewust bezig ben met wat ik zélf wil doen, dat is voor mij de voornaamste voorwaarde. En daar past dus ook Grid Ravage in, in dat verhaal. Ik reken trouwens  het succes van een groep niet af op de zaal capaciteit , Ons optreden in het café van Het Bos en die twee in de grotere zalen van AB  zijn voor mij even belangrijk. Maar niet door de capaciteit van de zaal.

Wat zijn de verdere plannen met Grid Ravage trouwens?
Nieuwe nummers maken, en opnemen als ze daarvoor rijp zijn. En vooral zo snel mogelijk terug wat meer kunnen optreden . Het enige wat echt vast ligt is Meakusma Festival in Eupen (https://meakusma-festival.be/artists-2022/ ) maar dat is pas in september. Ik zou toch graag de kans krijgen om in de zomer nog wat te spelen. En ook de energie van het trio verder uitpuren, om te zien waar we uitkomen. Misschien bij iets anders dan wat het nu is, wie weet…

Staan er naast Grid Ravage nog andere projecten op de planning trouwens?
Ik had op 18 april 22 via Bandcamp, nog twee nummers online gegooid. Ik heb solo nog wel een paar platen klaar liggen. Ik heb nog een duo met een goede vriend (Peter Van Hoesen) van mij. Daaraan zou ik in de toekomst toch ook terug wat meer aandacht aan willen schenken, maar we zijn beide druk bezig… Dus solo, het duo met Peter (Sendai) , een trio en dan nog werk? Dat is een meer dan gevulde agenda…

Na zoveel platen  en projecten te hebben gemaakt, hoe blijf je jezelf  trouwens telkens opnieuw uitdagen?
Uitdagen? Ik heb gewoon gigantisch veel goesting om muziek te maken, steeds opnieuw en opnieuw, zo simpel is dat eigenlijk. Ik ben een klank-georiënteerde mens; als ik iets hoor dat me aanspreekt denk ik direct ‘’daar moet ik iets mee doen’  Ik ben in ieder geval heel nieuwsgierig en steeds bezig met de zoektocht naar een geluid dat ik nog nooit gehoord heb, en dat zorgt ervoor dat ik mezelf voortdurend kan uitdagen. Alles wat ik niet ken vind ik interessant. Dat kan tegen- of meevallen, maar ook dat is net het leuke daaraan.

Zo te horen is het dus niet echt je de ambitie om uit de underground een mainstream publiek te overtuigen? Of is dat wel de bedoeling?
Ondanks het feit dat ik uiteraard graag publiek heb, ben ik, wanneer ik muziek maak, nooit bezig met dat publiek. Het grote deel van de muziek die ik heb gemaakt, heeft nog niemand gehoord en is soms ook niet gemaakt om te laten horen. Ik maak een groot deel van mijn muziek voor mezelf. Dingen als mainstream doorbreken, spreekt me binnen dat verhaal niet aan.

Zijn er nog doelen die je absoluut wil bereiken?
Gewoon absoluut mijn goesting blijven doen, en zo lang mogelijk. We zijn maar een klein element in die grote universum waarin we leven, het zou al fijn zijn moesten we gewoon verder ons leven kunnen leiden dat we nu leiden, dat is al heel wat. En de artistieke mogelijkheden verder uitputten. Niet te ver vooruit kijken, en rustig verder doen… laat het ons daarbij houden, dat is  vaak al moeilijk genoeg.

Dus als je mocht kiezen een wereldster te worden enSsportpaleizen uitverkopen, of een gevestigde waarde kunnen blijven in het club circuit, dan geniet dat tweede je voorkeur?
Sowieso dat tweede, daar hoef ik zelfs niet aan toe te voegen.

Pics homepag @Wanda Detemmerman

Voila! Yves, heel hartelijke dank voor dit gesprek, veel succes met Grid Ravage en alles wat je doet, we blijven het  op de voet volgen

Aanvullende informatie

Gelezen: 905 keer