Leather Rebel - This is just the beginning
Michael Draveck was de voorbije jaren een opvallende bezoeker in het clubcircuit in Vlaanderen. Met zijn grote zonnebril en zijn typerende speedmetal-outfit kon je al aanvoelen dat hij ooit in een bandje zou zitten. Blijkt dat deze sympathieke Mexicaan eerder al twee jaar bij de Amerikaanse cultband Savage Grace zat. En hij heeft nu zijn eigen speedmetalband: Leather Rebel. Binnenkort brengt Leather Rebel de EP ‘Underground Curse’ uit.
Het interview gebeurde in het Engels. Een paar zinnen en stukken van zinnen vertaalde ik niet naar het Nederlands omdat de vertaling onrecht zou doen aan de inhoud.
Leather Rebel is een opvallende bandnaam. Verwijst die naar de gelijknamige track van Judas Priest?
MD: Ja, het is een eerbetoon aan één van mijn grootste invloeden. Maar het is ook een statement van wie ik ben en waar ik voor sta als een grenzeloze rebel die vastbesloten is deze vlam hoog te houden. Leather vertegenwoordigt wie we zijn: pure metalskin, rauw en oprecht. Rebel vertegenwoordigt de attitude, de kracht en de vrijheid achter de band.
Is Leather Rebel een band of een éénmansproject?
MD: Leather Rebel is ontstaan vanuit mijn visie om een sterke, snelle, oldschool band te creëren. Toen ik in België aankwam en de nummers in mijn eentje afwerkte, moest ik op zoek naar medestanders voor deze battle, maar ik werd geconfronteerd met de harde realiteit van hoe moeilijk het is om hier iets helemaal vanaf nul op te bouwen. Toen had ik het geluk Power from Hell op bas, Zo The Axecutioner op gitaar en Ricardo Liévano (Objector, ex-Cathubodua) op drums te vinden en ze te kunnen recruteren voor Leather Rebel. Hoewel deze bezetting alleen de officiële videoclip voor Bite the Snake opnam, waren de connectie en energie ongelofelijk. Nu ga ik verder als eenmansband en houd ik zelf de vlam van Leather Rebel levend.
Op de tweede single ‘Incubus’ horen we François Morbidus van Hexxema als gastzanger
MD: Dat Francois meedoet was een artistieke beslissing. Hij en ik hadden er al lang over gepraat om samen iets te doen, en eindelijk gebeurde het gewoon op “Incubus”. Zijn samenwerking gaf die track een andere energie, iets wat perfect paste bij de geest van het nummer.
Blijft het bij de EP die binnenkort uitkomt of staat er nog meer op het programma?
MD: Het hoofddoel is om een volledig album uit te brengen, en ik ben daar al mee gestart. Mijn doel is om er het snelste, heftigste en wildste album van te maken die ik ooit heb gemaakt. Voorlopig komt de EP ‘Underground Curse’ over ongeveer een maand uit, waarmee dit nieuwe hoofdstuk begint voor mij en Leather Rebel.
Blijft Leather Rebel een eenmansband of komt er een live-band?
MD: Momenteel concentreer ik me erop om Leather Rebel meer zichtbaarheid te geven en nieuwe tracks te componeren die het begin van de revolutie zullen aankondigen. Als het zover is, zal ik sessiemuzikanten rekruteren om dit project een solo-ervaring te laten zijn, maar dan met alle kracht van de klassieke heavy metal.
Wat is het uiteindelijke doel met Leather Rebel: enkel albums uitbrengen of je muziek kunnen spelen op festivals en in clubs?
MD: Als project streef ik naar beide. Het ene leidt automatisch tot het andere, maar roem is niet het doel van Leather Rebel. Het zou een gevolg kunnen zijn, maar het zal nooit het einddoel zijn. Het hoofddoel van de band is om de muziek, de shows, de esthetiek en al het beste uit de gouden jaren van metal nieuw leven in te blazen en terug te brengen. Als mensen het leuk vinden, geweldig. Zo niet, dan beschouw ik het ook niet als een mislukking. Uiteindelijk doe ik dit als een eerbetoon aan alle ervaringen die deze world of steel me heeft gegeven. Leather Rebel is mijn bouwsteen in de grote muur van metal.
Je hebt heel wat tijd, moeite en geld geïnvesteerd in Leather Rebel, voor de opnames, de videoclip, het artwork, … Dan moet je wel veel vertrouwen hebben in het succes?
MD: Ik weet dat niet iedereen dit soort muziek, dat meer underground en niche is, leuk zal vinden, maar de muziek die ik maak is bedoeld voor those who are truly loyal to steel, die broeders die hetzelfde voelen als ik. In hun aderen, en niet alleen in hun hart. Zoals ik al eerder zei, doe ik dit niet omdat het trendy is of omdat iedereen het erover heeft. Ik heb deze droom al sinds mijn kindertijd en die is in de loop der jaren geëvolueerd. Het heeft tijd, moeite en opoffering gekost, maar het is iets dat mij tot mij maakt, dat mij definieert.
Welke bands dienden als inspiratie?
MD: Leather Rebel is een mix van de vele bands en stijlen die van mij een fanatieke metalhead hebben gemaakt. Van de kracht en attitude van Iron Angel tot de duisternis en woede van Possessed, ze hebben allemaal hun stempel gedrukt op mij. Mijn belangrijkste invloeden vandaag zijn bands als Vulture uit Duitsland en Stalker uit Australië, twee bands die de vlam van moderne speedmetal levend houden met een oldschool spirit. Sterker nog, in één van de nummers op de eerste EP breng ik een eerbetoon aan alle bands die me hebben geïnspireerd, door hun namen in de songteksten te verwerken om ze zo te vereeuwigen.
In je nieuwe thuisland België kijk je op naar Acid en Evil Invaders. Zijn er nog meer bands van de Lage Landen die je goed vindt?
MD: Voordat ik naar België kwam, kende ik wel wat bands uit dat land, maar het was pas toen ik de local scene leerde kennen, concerten bijwoonde en er echt bij betrokken raakte, dat ik de enorme rijkdom ontdekte die er heerst inzake cultuur en metal. Ik geniet enorm van legendarische bands zoals Bad Lizzard, Acid, Ostrogoth, Scavenger, Killer, Crossfire, Buzzard, Warhead, Cyclone, White Heat, Ancient Rites en Enthroned, die de old school van de Belgische metal vertegenwoordigen. Maar ik ben ook onder de indruk van hoe de nieuwe generatie die vlam brandende houdt met bands als Evil Invaders, Objector, Senttura, Axident, Bütcher, Schizophrenia, Speed Queen, Hexxema en Mälheür, om er maar een paar te noemen. België heeft een enorm sterke scene. Je moet het gewoon meemaken om het te begrijpen.
Even terug naar Savage Grace. Je bent te zien op de officiële bandfoto’s en in de clips van de periode van de Savage Cross-periode, maar op de release staat Gabriel Colon als zanger. Hoe komt dat?
MD: Dat is een goede vraag, en ik begrijp waarom het verwarrend kan zijn. Savage Grace maakte destijds een moeilijke overgang door: de vorige zanger (Gabriel) had de band verlaten net toen de promotiecampagne voor de nieuwe release van de comeback zou starten. Frontman Chris kende me al, en nadat Gabriel was vertrokken, nam hij contact met me op. Hij liet me auditie doen en kort daarna werd ik officieel lid van Savage Grace. Vanaf dat moment richtten we ons vooral op het voortzetten van de promotie en het voorbereiden van de shows die we gepland hadden. We namen de officiële videoclips op en deden fotoshoots met de nieuwe line-up. Het was een heel intense en verrijkende ervaring en de reacties van de fans waren ongelooflijk. Hoewel ik niet in de studio kon opnemen, maakte ik deel uit van die belangrijke fase van Savage Grace toen de band na een lange pauze terugkeerde.
Waarom stopte je bij Savage Grace en hoe kwam je dan in België terecht?
MD: Ik besloot Savage Grace te verlaten vanwege een combinatie van factoren. Er waren bepaalde interne uitdagingen en verschillen in de groepsdynamiek die moeilijk te hanteren bleken. Bovendien werden de verwachtingen voor tournees in Europa en Zuid-Amerika niet zoals gepland waargemaakt, wat tot enige frustratie leidde. Om persoonlijke redenen kwam ik naar België, en dat was voor mij het begin van een nieuwe fase. Hier vond ik de inspiratie om mijn eigen muzikale project, Leather Rebel, te ontwikkelen met een persoonlijkere en authentiekere visie op metal. Uiteindelijk was mijn ervaring met Savage Grace een waardevolle leerervaring en zette het me ertoe aan om verder te gaan met mijn muziek, vanuit een nieuw perspectief en met meer kracht dan ooit.
Zat je vóór Savage Grace nog in andere bands?
MD: Ja, vóór Savage Grace had ik wel wat ervaring met andere lokale bands, maar met Savage Grace beleefde ik de voorlopig meest intense en professionele fase van mijn carrière. Elk project leerde me iets nieuws en hielp me groeien als muzikant. Nu, bij Leather Rebel, concentreer ik me erop om mijn persoonlijke visie op metal tot het uiterste te brengen, waarbij ik alle ervaringen samenbreng die ik onderweg heb opgedaan.
In december speelt Savage Grace een concert op het festival Blast From The Past in Kuurne. Ze nemen er hun live-DVD op. Dat is in de buurt van waar je nu woont. Ga je kijken?
MD: Ik heb veel respect voor Savage Grace en ik zal altijd warme herinneringen bewaren aan mijn tijd met de band. De show in Kuurne wordt waanzinnig en met de andere bands erbij wordt het een avond vol metal die je terugvoert naar de gouden jaren. Ik zal waarschijnlijk meer achter de schermen betrokken zijn. Natuurlijk, als de gelegenheid zich voordoet of als ik een uitnodiging krijg om op het podium te stappen, doe ik dat graag. Voorlopig laten we alles op zijn beloop en wachten we af hoe de plannen zich ontwikkelen.
Je vindt het leuk om concerten te kijken in België. Wat is je favoriete club of festival?
MD: Ik ben dol op concerten in België omdat ze een ongelooflijke energie hebben en de fans hier fantastisch zijn; ze vergeten alles wat er in hun leven speelt om zich volledig aan metal te geven. Ik ben op veel plaatsen geweest, in verschillende zalen en steden, maar wat ik in de DVG Club in Kortrijk heb meegemaakt was indrukwekkend. Dankzij onze voormalige bassist, Power From Hell, die een trouwe vrijwilliger is in die club, konden we daar de eerste officiële video van Leather Rebel voor “Bite The Snake” opnemen. De ervaring was intens en zal voor altijd een mooi moment in de geschiedenis van de band en in mijn herinneringen blijven.
Je woont nu in een dorpje aan onze taalgrens: hoe is het om op de grens van twee talen te leven (Frans en Vlaams). Welke vind je het leukst?
MD: Leven tussen grenzen is een heel interessante ervaring. In het begin had ik moeite om me aan te passen, vooral door de taal. Nu studeer ik Nederlands en wordt het steeds gemakkelijker voor me om te communiceren. Frans heeft overeenkomsten met mijn moedertaal Spaans, waardoor ik het soms makkelijker begrijp. Eigenlijk vind ik beide talen leuk: Nederlands heeft een heel specifieke complexiteit en kracht, terwijl Frans me altijd heel mooi en elegant is overgekomen. Als ik klaar ben met mijn studie Nederlands, wil ik graag Frans leren, zodat ik beide kan spreken en met iedereen zonder barrières kan communiceren. Maar iets wat ik vanaf dag één heb geleerd, is dat metal geen taal heeft. Iedereen verwelkomde me hier met open armen en ik kwam tot de conclusie dat we allemaal wereldwijd headbangers zijn, dezelfde ideologie delen en elkaar als broeders zien. Nu ik Nederlands spreek, vind ik het leuk om ervaringen te delen en naar die van anderen te luisteren. Vroeger kon ik in het Engels communiceren, maar nu ik Nederlands spreek, voelt alles natuurlijker en dichterbij.
Wat vind je het leukste aan België?
MD: België heeft me een nieuw hoofdstuk in mijn leven en carrière gegeven. Wat ik het leukste vind, is de passie van de mensen, vooral van de metalfans. Hier, wanneer de lichten dimmen en het concert begint, transformeren ze volledig; ze (be)leven metal echt, zonder maskers of poses. Dat inspireert me om mijn ziel in elke riff en elke schreeuw te leggen. Ik bewonder ook hoe georganiseerd het leven hier is; er is een balans tussen rust en chaos die me heeft geholpen me te concentreren op mijn doelen. Het moeilijkste in het begin was me aanpassen aan het weer, die koude, grijze dagen die eindeloos lijken te duren... maar na verloop van tijd leer je die duisternis om te zetten in creatieve energie. Belgium has become my battlefield, a place where I can continue to fly the flag of metal with Leather Rebel and build this rebellion that is just beginning.
Bedankt voor dit interview
LINKS
https://www.youtube.com/watch?v=clxlXFPPadA
https://www.youtube.com/watch?v=mvkWR16lFCs
https://www.facebook.com/profile.php?id=61567134432644
Frayle – Hoewel ik denk dat het belangrijk is om niet gevangen te blijven in een situatie van pijn, denk ik ook dat het waardevol is om het duistere te verkennen en te begrijpen, ervan te leren en het om te zetten in iets zinvols
Frayle is een doom/post-rock band uit Cleveland, Ohio, opgericht in 2017 door Sean Bilovecky en Gwyn Strang. Ze worden ook wel omschreven als een "female-fronted doom and witch-rock band" met een kenmerkende stijl die doom, triphop, post-metal en stoner-invloeden mixt. Hun muziek wordt beschreven als "Heavy, Low, & Witchy" en kenmerkt zich door zware riffs, hypnotiserende klanken en de etherische zang van Strang, met thema's als verlies en de zoektocht naar betekenis.
Frayle stond deze zomer op Alcatraz, en bracht ondertussen een nieuw album uit ‘Heretics & Lullabies’, een plaat met een sprookjesachtig kantje.
We hadden een fijne babbel met Sean en Gwyn over de plaat, het optreden op Alcatraz, de ambities en de verdere plannen.
cd review Heretics & Lullabies
Het verhaal dat jullie elkaar al kenden in 2015, toen jullie samen in een kledingwinkel werkten, is interessant. Kun je ons misschien kort vertellen hoe het allemaal begon muzikaal?
We hebben elkaar eigenlijk ontmoet toen ik Sean inhuurde om patronen te ontwerpen voor mijn kledinglijn. In 2016 werden we een stel en met Kerstmis gaf ik hem opnamesoftware cadeau. Op dat moment schreef hij nog niet veel muziek, maar nadat hij was gestopt met drinken, werd zijn creativiteit weer aangewakkerd. Hij wilde een project starten dat we samen konden doen, gewoon voor de lol, dus namen we een paar nummers op. We hebben ze geüpload naar Bandcamp, in de hoop elke maand een paar EP's te verkopen om de kosten van de site te dekken. Opmerkelijk genoeg hadden we binnen twee weken een contract getekend bij een platenlabel en binnen zes maanden traden we op op festivals in heel Europa.
Je hebt al een aantal geweldige albums uitgebracht en nu heb je een contract bij Napalm Records en je derde album. Voelt dit als je doorbraakalbum, of meer als een moeilijk derde album?
We zijn erg trots op deze plaat. Ik denk dat we echt gegroeid zijn sinds Skin & Sorrow. Met de toevoeging van Aaron, de producer, vind ik dat ons geluid voller en meer afgerond is. Het voelt niet zozeer als een ‘moeilijk derde album’, maar meer als een statement. Alles wat we in de loop der jaren hebben geleerd, komt op een authentieke en krachtige manier samen.
Ondertussen heb je deze zomer op het Alcatraz Metal Fest in Kortrijk gespeeld. Hoe vond je het... en wat van het Belgische bier?
Alcatraz was mijn favoriete festival deze zomer. De energie was geweldig! Als je de positiviteit van het publiek voelt, is het altijd een geweldige show... Helaas drinken we geen van beiden, dus ik kan geen mening geven over het bier.
Dit interview gaat natuurlijk over het nieuwste album, ‘Heretics & Lullabies’. Het is een doomalbum in de stijl van Black Sabbath. Was die band een bron van inspiratie?
Black Sabbath is een eeuwige inspiratiebron. Ik denk dat iedereen in dit genre echt een knipoog naar hen moet geven. Voor dit album hebben we echter besloten om afstand te nemen van onze inspiratiebronnen en elkaar gewoon te inspireren om grenzen te verkennen en te verleggen. We wilden de geest van wat bands als Sabbath hebben gecreëerd, dat gevoel van zwaarte en sfeer, overnemen, maar het door onze eigen ervaringen kanaliseren.
Ik hoor ook andere ‘donkere’ stijlen. Ik heb gelezen dat Portishead een van je favorieten is?
Ik hoor die invloed ook. Beth Gibbons is altijd een grote vocale inspiratiebron voor mij geweest. Er is iets echt boeiends aan de manier waarop ze zingt. Ze is zo kwetsbaar, emotioneel en onbeschaamd imperfect. Die rauwe eerlijkheid trekt je aan en zorgt ervoor dat elk woord persoonlijk aanvoelt. Voor mij is het diezelfde rauwheid die ervoor zorgt dat muziek op een dieper niveau aanslaat. Het doorbreekt de barrière tussen artiest en luisteraar en creëert een ruimte waar emoties volledig oprecht en gedeeld aanvoelen. Ik heb het gevoel dat ik terugga naar mijn kindertijd.
I think there's something fairy-tale-like about what you do, with elves, demons, and all kinds of evil and sweet creatures wandering around in the dark forest... Is that the intention, or is that a stretch?
I think if that’s what you take away from it that’s wonderful! I love that people can find their own worlds within the music. Whether someone sees it as a fairy tale, a dream, or nightmare, that personal interpretation is part of the magic. I never want to dictate what people should see or feel. I just hope the music invites them to explore.
In een interview zei je: “Als je je in een donkere plek bevindt, blijf daar dan niet. Doe alles wat je kunt om eruit te komen. Ik beloof je dat er morgen een hele nieuwe dag is.”
Duisternis is vaak de enige plek waar ik me op mijn gemak voel. Wat denk je zelf?
Dit is misschien een discussie over semantiek. Een donkere plek is voor mij over het algemeen een toestand van wanhoop of hopeloosheid. Een plek waar je jezelf kunt verliezen als je er te lang blijft. Duisternis, creatief ervaren, is echter niet per se negatief. Het kan rustig, introspectief en zelfs troostend zijn. Dus hoewel ik denk dat het belangrijk is om niet gevangen te blijven in een plek van pijn, denk ik ook dat het waardevol is om de duisternis te verkennen en te begrijpen, ervan te leren en het om te zetten in iets zinvols.
Dat is ook wat ik in jullie muziek heb ontdekt. Duisternis die aanvoelt als een ‘deken tegen donkere gedachten’. Is het een manier om de duisternis te omarmen?
Ik denk dat we onze eigen duisternis moeten omarmen en begrijpen en eraan moeten werken. Je kunt het werk dat gedaan moet worden niet omzeilen, je moet het omarmen.
Over naar de plaat, wat waren de algemene reacties?
De reacties waren overweldigend positief. Ik denk dat we iets magisch hebben gecreëerd en we zijn zo blij dat we het kunnen delen.
Er zijn ook enkele tourplannen, je gaat op tournee met Dogma... Kijk je er naar uit om met hen op tournee te gaan?
We zijn net begonnen met de tournee en we zijn enthousiast dat we eindelijk deze nieuwe nummers live kunnen spelen. We kijken er echt naar uit om contact te maken met onze mede-ketters, te baden in de energie die wordt gecreëerd en mooie herinneringen op te doen.
Is de muziek van Dogma iets wat je in de toekomst wilt voortzetten? Of zijn er andere wegen die je wilt inslaan?
Ik weet niet precies wat je bedoelt met Dogma's muziek nastreven? Ze hebben een heel sterke identiteit en energie die aanstekelijk is. Maar creatief gezien denk ik dat het belangrijk is dat we onze eigen weg blijven verkennen en ons op onze eigen manier blijven ontwikkelen.
Wat zijn de verdere plannen?
Na deze tour spelen we in Detroit op het Krampus Ball. Volgend jaar zijn we van plan om verder te toeren en aan ons vijfde album te werken.
Plannen maken is leuk... Zijn er ambities en doelen die je wilt bereiken?
Ik denk dat het belangrijkste doel voor ons is om zowel creatief als persoonlijk te blijven groeien. We willen onszelf blijven uitdagen en muziek schrijven die eerlijk aanvoelt en persoonlijk resoneert. Natuurlijk zouden we graag meer mensen bereiken, grotere shows spelen en misschien onderweg onverwachte samenwerkingen verkennen.
Ik hoop jullie snel weer in België te zien voor een clubtour. Gefeliciteerd alvast met dit prachtige album... Als jullie nog iets willen zeggen, ga je gang
Bedankt aan iedereen die ons heeft gesteund. Of je nu merchandise hebt gekocht, onze muziek met je vrienden hebt gedeeld of zelfs iets op sociale media hebt geliket of gedeeld, heel erg bedankt. Zonder jullie zouden we hier niet zijn!
Sons of Ra – Vanuit mijn perspectief draait het allemaal om vertrouwen hebben in een proces van ontdekking door middel van experiment, terwijl ik trouw blijf aan mezelf als componist. De muziek zou niet op deze manier tot stand zijn gekomen zonder het pad dat we hebben afgelegd om er te komen
Het album ‘Standard Deviation’ van Sons of Ra is een intense, complexe mix van heavy progressieve rock, jazzfusion, avant-garde en mathrock, geprezen om zijn instrumentale bekwaamheid en creatieve genre-fusie. We benadrukken het unieke geluid van het trio, dat elementen van jazzlegendes en moderne stijlen verwerkt in strak gestructureerde nummers, waardoor een krachtige, experimentele en soms uitdagende luisterervaring ontstaat.
Als liefhebber van experimentele muziek, jazz en alles wat met rock te maken heeft, werden we snel getriggerd.
Tijd voor een fijne babbel over de plaat, het project en de toekomstplannen.
De band is twintig jaar geleden opgericht. Hoe is het project en de keuze voor de naam Sons Of Ra tot stand gekomen?
Erik Oldman: Keith Wakefield (bassist/tenorsaxofonist) en ik werkten samen en jamden op oude jazzstandards en schreven een paar nummers voor akoestische gitaar en bas. We zaten allebei tussen twee projecten in en traden informeel op in bars in de stad. Mijn kamergenoot van toen vroeg me om een groep samen te stellen om te improviseren op een reeks elektronische beats die hij had opgenomen. Hij had op het laatste moment een invaller nodig voor een maandelijkse showcase voor elektronische muziek die hij hier in Chicago produceerde. Dus belde ik Keith en een collega die elektrische viool speelde, die een vergelijkbare interesse en achtergrond had met jazzfusion en improvisatie, om het ensemble voor de show compleet te maken. In die tijd raakte ik echt bekend met het werk van Sun Ra, met name zijn vroegere opnames. Mijn kamergenoot en ik waren op zoek naar een naam voor de groep. Hij stelde deze naam voor en iedereen vond hem goed.
Twintig jaar is een hele tijd. Wat zijn de grootste veranderingen in al die jaren (in positieve en negatieve zin)?
EO: Dit project heeft tijdens zijn actieve fasen veel verschillende bezettingen en richtingen gekend. Het begon eigenlijk meer als een middel voor experiment en improvisatie. Onze eerste live drummer kwam uit de jam band scene, maar speelde ook in jazz- en orkestbands, dus jazz is altijd een constante factor voor ons geweest. Improvisatie is altijd een belangrijk element geweest. Dit was een tijdlang een nevenproject van onze respectievelijke rock- en metalbands, dus de invloed van heavy muziek was altijd aanwezig. Het grootste probleem waar we mee worstelen, is de balans tussen wat we spelen als rockmuzikanten en hoe we denken over het schrijven met onze respectievelijke ervaringen met jazz. Dat is zowel goed als slecht voor ons geweest in die zin dat we vanuit het oogpunt van boekingen en marketing niet volledig tot een van beide genres behoren. Het voordeel van dat paradigma is dat we onderweg een heleboel coole bands hebben ontmoet die ook meerdere genres bespelen. Ik heb het gevoel dat we eindelijk een geluid hebben gevonden met het materiaal dat bestaat uit “Tropic of Cancer” en “Standard Deviation”. Keiths herontdekking van de tenorsaxofoon heeft daar echt een rol in gespeeld, maar voor mij was het andere opvallende aspect dat ik me echt kon verdiepen in het componeren, waarbij ik gebruik maakte van technologieën met synthesizers en looping. Daardoor kunnen we ons geluid aanzienlijk uitbreiden.
Zijn er elementen die je anders zou doen, nu je weet wat je nu weet?
EO: Vanuit mijn perspectief draait het allemaal om vertrouwen hebben in een proces van ontdekking door middel van experimenteren, terwijl ik trouw blijf aan mezelf als componist. De muziek zou niet op deze manier tot stand zijn gekomen zonder het pad dat we hebben afgelegd om daar te komen. Ik weet niet zeker wat een ander resultaat zou zijn, dus ik denk niet dat ik iets anders zou doen.
Michael Rataj: Ik kwam later in beeld in die 20-jarige relatie, dus op een vreemde manier was het feit dat ze nog steeds aan het jammen waren, de reden dat ik bij de band kon komen, ook al wilden ze alles versnellen.
De band is beïnvloed door jazzlegendes als Carla Bley en John Coltrane, maar daarnaast hoor ik ook veel rock en metal in de muziek. Hoe vinden jullie de perfecte combinatie in die stijlen?
EO: Alle stukken van andere componisten die we op dit album hebben geïnterpreteerd, hebben ons als muzikanten echt geïnspireerd. De rock- en metalkant van hoe we schrijven en optreden is intuïtief. We denken er niet echt over na.
MR: Ik heb mijn vaardigheden opgedaan door te drummen in punk- en metalbands, maar ik heb altijd van jazz gehouden. We hadden de juiste groep vrienden nodig die jazz en rock ten volle konden waarderen om die weg in te slaan. Ik heb van nature een zwaardere hand, dus in die zin bepaalt dat het grootste deel van mijn spel, en door de dynamiek daarin te vinden, ontstaan sommige geluiden.
Wie zijn jullie grootste invloeden?
EO: Er zijn zoveel artiesten die mijn manier van componeren en spelen hebben beïnvloed. Het bijzondere aan deze band is dat we allemaal uit verschillende hoeken komen, en dat vertegenwoordigt voor mij echt het idee van wat ‘fusion’ inhoudt. Ik beperk me tot de mensen die mij persoonlijk echt hebben geraakt: Igor Stravinsky, Chick Corea, Miles Davis, Robert Fripp, Sonny Sharrock en Chucho Valdes.
Over het nieuwste album ‘Standard Deviation’ … Er zijn verschillende gastartiesten op het album te horen. Wat hebben zij bijgedragen aan het geluid van dit werk en hoe hebben zij bijgedragen aan de composities?
EO: Ze hebben allemaal een specifieke smaak toegevoegd aan de stukken waarop ze hebben gespeeld. De contrabasdrone van Stephen Reichelt vormt echt de basis voor wat het openingsnummer van ‘Disintegration’ is geworden. Het percussiewerk van Paul Abella paste heel goed bij zijn bijdrage aan ‘Upstart’, ‘Intrepidation’ en ‘Vashkar’. Isaiah Sanderman gaf ons echt een geweldige avant-gardistische referentie voor ‘Upstart’ en een solide, Latijns-Amerikaans geïnspireerde uitvoering voor zijn solo in ‘Intrepidation’.
Hoewel de gitaar het belangrijkste instrument op dit album lijkt te zijn, ervaar ik het mooi samengaan met de andere instrumenten. Hoe zijn jullie op het idee voor dit album gekomen?
EO: Keith en ik wilden teruggaan en de meer jazzy kant van onze roots als muzikanten verkennen, vooral sinds hij met de tenorsaxofoon is gaan spelen. We wilden ook een aantal nummers hebben die we als band met Mike hadden geschreven. Hij wilde wat meer funky dingen toevoegen, en we hebben ook meer naar zijn achtergrond verwezen met meer wiskundige/ruige/hardcore-achtige dingen. Die nummers – “Don't Know Yet” en “Outside Looking In” – zijn echt representatief voor waar onze interesses en capaciteiten liggen. Ik zie dit album dus meer als een showcase.
In sommige nummers als “Don't Know Yet”, is er meer een experimenteel aspect in het begin. Is het een richting die jullie in de toekomst wensen in te slaan, de ‘meer experimentele muziek’?
EO: Het is zeker een facet van wat we doen. We zijn vanaf het begin al experimenteel
geweest.
Ik vind het leuk hoe jullie epische riffs in improvisatie verwerken, wat je alleen in jazz tegenkomt. Een bewuste keuze?
EO: Het is vrij onbewust en een tweede natuur, meer intuïtief dan bewust.
Hoe zijn de reacties op het album tot nu toe?
EO: Het lijkt erop dat mensen het erg leuk vinden! We hebben geweldige recensies gekregen.
Het maken van een instrumentaal album is een risico, omdat je hiermee geen ‘breed’ publiek kunt aanspreken; of heb ik het mis …o f is dat niet jullie ambitie?
EO: Helemaal niet, we maken muziek voor onszelf.
Wat voor publiek wil je echt bereiken met je muziek?
EO: Mensen die graag uitgedaagd worden door de muziek waar ze naar luisteren.
Ik neem aan dat je al een aantal liveoptredens hebt gedaan, zijn er plannen voor toekomstige liveoptredens? (kom aub naar België – het beste bier ter wereld!)
EO: We kunnen kleinere tours doen door het midden en oosten van de Verenigde Staten. Het wordt steeds moeilijker voor bands om te toeren, vooral voor kleinere bands zoals wij. Mijn droom en doel is om in Europa te komen spelen. Als er een promotor is die ons kan helpen met de financiën en logistiek, komen we graag naar Europa! Een paar van ons in de band zijn bierliefhebbers, dus dat zouden we erg leuk vinden!
Wat zijn de verdere plannen?
EO: We hebben nog een paar optredens hier in het middenwesten van de VS om het jaar af te sluiten. Volgend jaar komen we weer naar het oosten van de VS en hopelijk spelen we op een paar festivals. We gaan ook aan het vervolgalbum werken.
Na al die jaren hoef je niets meer te bewijzen, ik denk dat jullie doelen al zijn bereikt... Of zijn er nog ambities of doelen die je na al die jaren wenst te bereiken?
EO: Ik zou graag in Europa, Zuid-Amerika en Japan willen spelen.
Welkadvies zou je jonge artiesten willen geven die muziek maken met geluiden zoals die van jullie?"
EO: Ga er gewoon voor en doe het.
Bedankt voor dit leuke interview. Hopelijk zien we jullie binnenkort in België of Nederland
Jelle Van Giel - Het voornaamste doel is muziek te maken die mensen raakt. Elke plaat is voor mij een ‘timestamp’: een momentopname van waar ik toen stond als muzikant
Jazz drummer Jelle Van Giel is eenveelzijdig artiest. Naast de vele projecten waarin hij actief is, beweegt hij zich ook in de wereld van film, televisie en theater. Eén van de projecten die we sinds vorig jaar volgen, is Jelle Van Giel’s Close Distance Band. De band bestaat uit Roeland Celis (gitaar), Ewout Pierreux (piano/rhodes), Yannick Peeters (contrabas) en Jelle Van Giel (drums/soundscapes/composities).
Onlangs bracht hij het album ‘All I Hear’ uit via W.E.R.F Records. Een dromerige, filmische plaat die voortdurend balanceert tussen moderne jazz en ambient soundscapes. Soms ingetogen, soms onstuimig en speels.
We hadden het geluk de band ook live te hebben gezien in De Casino vorig jaar: https://www.musiczine.net/index.php/nl/item/96262-jelle-van-giel-close-distance-filmische-totaalbeleving .
Over het optreden, de nieuwste release , de jazz in deze tijden, de ambities en de toekomstplannen, hadden we een babbel.
In de eerste plaats, hartelijk gefeliciteerd met je nieuwe plaat, het is weer een pareltje. Uitgebracht onder de naam ‘Jelle Van Giel’s Close Distance Band’; waarom onder die naam?
Dank je wel! Ik had enkele jaren geleden het idee om een nieuw kwartet op te richten. Aanvankelijk noemde ik het ‘Close Distance’. Een woordspeling waar je lang over kunt filosoferen. Anderen raadden me aan mijn naam erbij te zetten, zodat meteen duidelijk werd wie er achter de band zit. Zo werd het Jelle Van Giel’s Close Disdance Band. Ik wilde bewust iets sprekender dan simpelweg ‘Jelle Van Giel Kwartet’. Dat is in een notendop het verhaal achter de naam.
Opvallend is hoe je weer laat omringen door andere meesters in het genre; jullie voelen elkaar perfect aan; hoe is de samenwerking ontstaan en waar vonden zij en jij de tijd in die drukke agenda’s?
Ik heb tien jaar een septet geleid, met de gebruikelijke wisselwerking binnen de groep. Na die periode wilde ik een frisse wind doorheen mijn carrière laten waaien en meer experimenteren met de combinatie van gitaar en piano, die eigenlijk altijd al de leidraad in mijn muziek zijn geweest. Als het gaat over de muzikanten: Ewout en Yannick volgde ik al een lange tijd. Met hen had ik vroeger af en toe al samengespeeld in diverse bezettingen en dat was altijd heel fijn. Het idee om ooit iets met hen te doen zat al een tijd in mijn hoofd. In 2023 nodigde ik hen uit om deel te nemen aan het kwartet dat ik wilde opzetten. Roeland, de jongste van de band, leerde ik via andere muzikanten kennen. Zijn naam dook steeds vaker op en dan ben ik uit nieuwsgierigheid zijn projecten gaan beluisteren. Roeland kan echt met zoveel energie spelen dat ik telkens bijna van mijn stoel val en brengt daarnaast andere invloeden mee, wat het kwartet nog levendiger maakt. De dynamiek tussen hem en Ewout vind ik bijzonder en inspirerend. Dat werkt echt heel goed. Wat de drukke agenda’s betreft: bij mijn eerste band, Jelle Van Giel Group, waren we met zeven muzikanten. Nu is dat met vier een stuk overzichtelijker en makkelijker. Door de ervaring van eerder weet ik goed hoe te plannen en organiseren. Good communication is key (lacht)
Je drumwerk is subliem, maar staat niet centraal; centraal staat eerder de versmelting tussen van al die instrumentaria, een bewuste aanpak?
Dat is altijd een bewuste keuze geweest, ja. Ik wil niet het middelpunt van de muziek zijn als drummer. Voor mij draait het om de compositie, het muzikale totaalbeeld en het samenspel. Binnen de bands die ik heb gehad, zie ik mezelf in de eerste plaats als componist. Het laatste waar ik aan denk is wat ik precies moet doen achter het drumstel, al schreef ik ooit één nummer vertrekkende vanuit een drum groove: The Internet Is My Mentor. Voor de rest vertrek ik altijd vanuit de piano, zoek ik naar fijne akkoordenreeksen en werk ik toe naar een melodie en een onderliggende groove. Nadien luister ik naar wat het stuk nog nodig heeft om het in evenwicht en interessant te houden. Soms gaat dat heel snel, soms helemaal niet (lacht).
Het balanceren tussen onstuimigheid en ingehouden speelsheid valt op; ook hier een bewuste aanpak? Schuilt er een verhaal achter?
De plaat vormt één groot dynamisch geheel. Ik ben me heel bewust als componist wanneer ik spanning en ontspanning moet gebruiken. Dat kan je per nummer zien, maar ook doorheen een album of een live concert. Gisteren (26 september) speelden we ons eerste releaseconcert, en in die set probeer ik hetzelfde golvende, dynamische karakter van de plaat tot leven te brengen. Op de opname vind ik het belangrijk dat de muziek zich beweegt in hoogtes en laagtes. Dat is dus een heel bewuste aanpak. Speelsheid blijft voor mij ook essentieel. Ik ben 39, maar voel me nog steeds piepjong, en ik hoop die speelsheid de rest van mijn carrière mee te kunnen dragen. Eigenlijk heb ik het gevoel dat veel muzikanten dit zo ervaren.
Het filmische aspect brengt me naar de eventuele plannen iets te doen rond filmmuziek met de plaat? Je hebt alvast ervaring erin …
Dat hangt af van of er een concreet voorstel komt vanuit de filmwereld, omdat producties vaak heel specifieke scores vragen. Mocht ik de kans krijgen om muziek van Close Distance te verwerken in een filmproject, dan zou ik dat uiteraard direct doen. Dat zou een fijne uitdaging zijn. Op dit moment werk ik ook aan een animatieserie waar een rockscore wordt gevraagd. Het zou kunnen dat ik Roeland vraag om het thema in te spelen, omdat hij die klank echt beheerst. Uiteraard zou het fantastisch zijn als die twee werelden op die manier samen zouden kunnen komen.
Ik zag je vorig jaar live in de Casino,hetviel me er ook op. Maar ook hoe fantasieprikkelend de muziek is, en ook filmisch vooral; je zit (dacht ik) wel in dat wereldje, neem je hett mee in je eigen muziek?
Sinds 2019 zit ik inderdaad in de filmwereld, wat een droom is die uitkomt. Ik ben mijn weg daar verder in aan het zoeken en schrijf af en toe scores voor tv, film en theater. Wat ik met Close Distance gedeeltelijk wil doen is om de wereld van jazz en filmmuziek te gaan versmelten. Dat klikt enorm goed vind ik persoonlijk, die geïmproviseerde muziek en die filmmuziek. Op concerten trigger ik soundscapes die ik in mijn studio maak. Op het album All I Hear ben ik daar een stap verder in gegaan en ben ik veel meer in detail gaan werken.
Je wordt nog steeds in het hokje van de ‘jazz’ geduwd, mooi alvast; waarom is je muziek nog steeds jazz, denk je?
Dat is een goede vraag, ik neem aan het improvisatorische karakter van de muziek. Tegenwoordig is jazz wel heel breed. Als je kijkt naar grote jazzfestivals, zie je daar lang niet alleen pure jazz op de programmering. Mijn muzikale horizon probeer ik altijd zo breed mogelijk te houden omdat ik dat zelf gewoon heel fijn vind. Daarom heet het album ook All I Hear. Het ene nummer is meer bluesrock, het andere nummer is dan weer een echte jazzballad. Er zitten ook pop- en rockinvloeden in verwerkt. Al die invloeden komen uit de muziek waar ik dagelijks naar luister. Dat is wat iedere componist trouwens doet: je krijgt input en laat die stromen door hart, lichaam en hoofd, en met die inspiratie schrijf je vanuit jezelf nieuwe dingen. Dat maakt de muziek zo persoonlijk. Waarom het dan toch in het jazzhokje wordt geplaatst? Dat komt denk ik vooral omdat in elk nummer improvisatie centraal staat.
Het nadeel is dat je op jazz festivals en concerten wordt geprogrammeerd, waardoor een rock-/pop publiek – waartoe jouw muziek eigenlijk ook wel toebehoort – je moeilijker live zal zien. Een gemiste kans, een beetje?
Ergens is dat wel jammer, het is niet gemakkelijk om binnen die niche wereld je weg te vinden. Ik ben me ervan bewust dat deze muziek op alternatieve festivals/podia als pakweg Pukkelpop evengoed zou kunnen werken. Om dat doel te bereiken en om op die podia te staan moet je een boeker hebben die je heel goed in de markt kan zetten en die de juiste connecties heeft, dat kan je eigenlijk niet zelf.
Jazz trekt doorgaans een ouder publiek aan, terwijl jouw muziek eigenlijk perfect past in de leefwereld van jongeren, breeddenkend ook; hoe zou je die jongeren willen bereiken?
Het klopt dat het publiek bij jazzconcerten gemiddeld wat ouder is, maar dat hangt vaak ook samen met de locatie waar je speelt. Als je mijn muziek beluistert, zou je denken dat jongeren zich daar ook door aangesproken voelen en dat merk ik in de praktijk ook. Ik krijg reacties uit verschillende hoeken, en die mix van jong en oud vind ik net heel waardevol. Zoals ik eerder zei heb je een boeker met de juiste connecties nodig om op andere plekken terecht te komen. Door de oververzadiging aan bands moeten boekers keuzes maken, en als je daar niet tussen zit, bots je al snel tegen een muur. Tot op zekere hoogte lukt het me wel, maar ik wil daar altijd een stap verder in kunnen gaan. Het blijft een interessante uitdaging om de komende jaren te verkennen waar en hoe ik mijn muziek ook buiten de jazzscene kan brengen.
De jeugd is opener dan onze generatie vroeger; hoe komt het dat de jeugd de weg naar de jazz niet vindt, denk je zelf?
Persoonlijk denk ik dat ‘jazz’ nogal intellectueel over komt voor sommige jongeren. Het woord of de link naar het genre kan dat al opwekken, wat hen misschien wat afschrikt. Bepaalde stromingen in jazz zijn niet voor iedereen. De modernere jazz heeft wel veel meer pop/hiphop invloeden en dat begint wel door te sijpelen naar de jeugd heb ik het gevoel. Jazzfestivals programmeren de dag van vandaag bijvoorbeeld ook DJ’s, waar jongeren makkelijker op af komen. Organisaties binnen de jazz proberen dus zeker breder te gaan, om zo die jongeren ook naar jazz te lokken. Het gevaarlijke daar is soms dat je niet altijd vanuit muziek vertrekt, maar eerder vanuit commerciële doeleinden. Seppe Gebruers schrijft daar heel interessante dingen over en probeert die problematiek aan te kaarten.
…Drums is niet perse het meest ‘logische’ instrument in de jazz; vanwaar je keuze in drums?
Ik speel al drums sinds ik twee jaar oud was. Tijdens het eten zat ik blijkbaar al ritmes te slaan op de confituurpotten (lacht), dus besloten mijn ouders me een drumstel te geven voor Sinterklaas. Na drie dagen was het helemaal kapot, maar de vonk was ontstoken. Drums zijn sindsdien een constante rode draad in mijn leven gebleven. Ik heb eigenlijk nooit iets anders écht willen doen, al experimenteerde ik wel veel met keyboard of piano. Op mijn zestiende zette ik mijn eerste stappen in de jazzwereld bij de Freddy Sunder Big Band. Dat was een enorme leerschool. Ik heb er ontzettend veel uit geleerd, die me tot vandaag vormt.
De nieuwe plaat ‘All I Hear’ kreeg al mooie recensies. Hoe waren de algemene reacties?
Ik ben heel blij met de mooie recensies die ik al mocht ontvangen. Zo gaf De Standaard het album vier sterren en omschreef het als “melodieuze moderne jazz van grote klasse.” Ook Jazz & Mo’ schreef een lovende recensie, met als kernzin: “Dit is een absolute top cd, met eeneigen stem die een eigen genre creëert en waar het speel- en luisterplezier van af spat.” Toch blijft voor mij de reactie van de luisteraars het belangrijkste. Ik ben altijd benieuwd hoe zij de muziek beleven en wat ze er persoonlijk uit meenemen. Die reacties waren eigenlijk tot nu toe heel positief.
Wat is je voornaamste doel met dit album? Wat wil je ermee bereiken?
Het belangrijkste voor mij is muziek maken die mensen raakt en waarin ik mijn muzikale ei kwijt kan. Tegelijk zie ik elk album als een ‘timestamp’: een momentopname van waar ik als muzikant op dat moment sta. All I Hear is inmiddels mijn vierde plaat en zo zijn er de afgelopen twaalf jaar al heel wat stempels gezet. Je kunt ook niet rond één album blijven toeren, dus elke nieuwe release is weer een frisse afdruk. Dat blijven doen, telkens opnieuw muziek maken en uitbrengen, is voor mij essentieel. Ik zie het als zelfontplooiing: een voortdurend proces van zoeken, groeien en opnieuw uitvinden.
Is het de bedoeling om met deze band nog meer platen uit te brengen in de toekomst, want dit smaakt dus ook naar meer
Dat zou heel fijn zijn. Het uitbrengen van dit album heeft in totaal twee jaar geduurd, waarbij het schrijven van de muziek eigenlijk nog de minste tijd in beslag nam. Het hele proces richting de release vroeg vooral veel energie en organisatie. Intussen ben ik wel al bezig met nieuw werk voor Close Distance, maar ik laat het rustig groeien en zie wel wat er op mijn pad komt. Voorlopig ligt mijn focus op muziek voor een theatervoorstelling en een animatieserie, projecten die me in 2025 en 2026 zullen bezighouden.
Wat zijn de verdere plannen?
Met Close Distance staan er nog enkele concerten gepland, en ook volgend jaar trekken we verder op pad. Nu ligt de focus op de releasetour, daarna zien we wel waar het ons brengt. In mijn achterhoofd spelen al wat nieuwe ideeën, waaronder het uitnodigen van een gastmuzikant uit New York.. Maar zolang er nog niets concreet is, hou ik dat liever even voor mezelf.
Als ik het goed begrijp ben je nog met andere projecten bezig?
Mijn brein staat nooit stil (lacht). Ik word voortdurend getriggerd door nieuwe ideeën. Een album maken vraagt al snel twee jaar tijd en is een grootschalig traject. Daarom denk ik erover om tussendoor ook kleinschaliger projecten te doen in mijn studio. Zo wil ik muzikanten uitnodigen voor spontane jamsessies, die opnemen, afwerken en bijvoorbeeld via Bandcamp uitbrengen. Ik heb al enkele van die intieme sessies gedaan en dat smaakt absoluut naar meer. Het is een heel eerlijke en ongelofelijk spontane manier van muziek maken.
Wat zijn de voornaamste ambities en is er een ‘doel’ dat je nastreeft?
De komende jaren wil ik mijn projecten blijven ontwikkelen en steeds nieuwe stappen zetten. Zelfontplooiing is voor mij een doel dat door mijn hele leven loopt. Het uitwerken van ideeën en mezelf blijven pushen om uit mijn comfortzone te stappen, geeft richting aan mijn werk. In dat proces hoop ik mensen met mijn muziek te raken, aan het dansen te krijgen of aan het denken te zetten. Voor mij ligt de schoonheid van muziek, en in bredere zin van het leven, juist in dat proces: het constant zoeken, groeien en ontdekken.
Bedankt voor de fijne babbel
Jij bedankt!
Neuroblade – Ons grootste doel is en blijft dat we onze passie nog lang met volle overtuiging mogen uitoefenen en dat we daarbij het plezier en de voldoening behouden die ons de dag van vandaag drijft
NEUROBLADE is een project van David Vandewalle en Jochen Mouton. De nummers hebben een kenmerkende stijl die flirt met een hoge dosis krachtige uptempo heavy/thrash metal, verrijkt met een old-school catchy en melodieuze touch om het geheel compleet te maken. Onlangs bracht het duo een EP uit ‘Desert Claw’ die heel goed werd ontvangen, ook in het buitenland.
We hadden een fijne babbel met de heren over deze release, de plannen en ambities kwamen eveneens aan bod.
Hoe is dit project ontstaan, vertel er iets meer over
In het verleden speelden we samen in een coverband. Toen dat hoofdstuk werd afgesloten bleven we vaak contact houden. Dat leidde geregeld tot lange nachten vol muziek waar we samen luisterden naar uiteenlopende bands en eindeloze gesprekken over ons gedeelde onderwerp van passie hadden. Hoewel onze muzikale achtergronden verschillend zijn staan we allebei open voor muziek die écht iets teweegbrengt. Uit die gedeelde passie groeide het idee om samen iets te creëren. Jochen kwam op een bepaald moment met een zanglijn waar ik vervolgens een nummer rond begon te bouwen. Zonder verwachtingen of druk, puur vanuit plezier in het maken van muziek. Later volgden enkele riffs die we uitwerkten tot volwaardige songs. Zo groeide een verzameling nummers waar we zelf echt enthousiast over waren. Pas toen besloten we om dit met de wereld te delen. Een traditionele band oprichten voelde niet passend, dus kozen we ervoor dit avontuur vorm te geven als project: Neuroblade.
In een overaanbod van bands binnen de scene, een nieuw project opstarten? Houdt dit geen risico in?
Een nieuw project opstarten in een scene die al bol staat van bands houdt uiteraard risico’s in. De ‘concurrentie’ is groot en het is niet eenvoudig om op te vallen. Veel groepen krijgen niet de erkenning die ze eigenlijk verdienen wat op zich een triest gebeuren is. België staat bekend om zijn enorme muzikale rijkdom waar er is zoveel kwaliteit aanwezig is dat het aanbod haast overloopt. Dat kan soms aanvoelen als een vloek maar tegelijk is het ook een luxe dat we zoveel muziek en live-optredens binnen handbereik hebben.
Voor ons weegt de passie echter zwaarder dan de risico’s. Muziek maken is geen keuze maar een drijfveer. Het zou een gemiste kans zijn om onze ideeën en songs op de plank te laten liggen of als digitale bits te laten verstoffen. Dit project is voor ons de manier om die creativiteit te delen en hopelijk ook een eigen plaats te vinden binnen dat brede muzikale landschap.
Ik las dat het project is ontstaan als ode aan de ‘old school’ metal, wie waren jullie echte inspiratie bronnen?
Het is niet eenvoudig om daar een eenduidig of concreet antwoord op te formuleren want inspiratie laat zich nu eenmaal niet vangen in één welomlijnde bron. Wat wij vandaag brengen is het resultaat van een brede en diverse bagage die we door de jaren heen opgebouwd hebben. Die bagage bestaat uit talloze indrukken, ervaringen en muzikale ontdekkingen die elkaar onderweg beïnvloed hebben en zich stap voor stap in onze sound hebben genesteld. Toch lijkt het erop dat vooral de US metal uit de jaren tachtig zoals Sanctuary een stevige stempel gedrukt heeft op onze manier van schrijven en spelen.
De energie en de attitude van die periode klinken door in de rechttoe-rechtaan riffs die we bewust eenvoudig maar krachtig houden. Daar bovenop komen melodieuze harmonieën die de songs een extra gelaagdheid geven en tegelijk zorgen voor herkenbaarheid. Het is precies dat spanningsveld, strak en agressief enerzijds, melodieus en meeslepend anderzijds dat voor ons zo aantrekkelijk is. Wanneer Jochen daar met volle overgave zijn longen bovenop loslaat en de zanglijnen alle kanten op stuwen, voel je onmiddellijk de connectie met de old school vibe waar we zoveel bewondering voor hebben.
Die old school heavy metal komt op de EP ook het meest naar boven, ergens zou ik stellen ‘ooit wel eens voorgedaan ergens’ maar kwalitatief kun je er geen speld tussen krijgen. Ik balanceer tussen twee stellingen in?
We zijn inderdaad niet van plan om het warm water opnieuw uit te vinden. Wat we doen, doen we gewoon op onze manier en wel met de nodige precisie want alles moet kloppen en goed aanvoelen. Voor de titeltrack Desert Claw hebben we het iets anders aangepakt, met een meer verhalende en muzikale insteek. Dat geeft het nummer meteen een iets modernere toets terwijl de rest van de EP stevig blijft leunen op die old school vibe waar we zo van houden.
Voor ons is dat precies de balans die we zoeken, herkenbare old school energie, maar toch met een eigentijdse kant. We zijn echt heel tevreden met hoe de EP uiteindelijk klinkt (met dank aan Pedro Vanooteghem van Ultimate Dynamics Studio). Het is ons eerste wapenfeit en dat voelt speciaal. De vele positieve reacties die we al via verschillende kanalen krijgen maakt ons alleen maar trotser en motiveert ons om verder te gaan.
Zowel vocaal als instrumentaal ligt het niveau torenhoog, niet zo verwonderlijk gezien jullie staat van dienst. Eigenlijk passen jullie perfect bij elkaar, jammer dat jullie nu pas (sinds 2023) elkaar hebben gevonden dan? Of was dit nu net het goede moment?
Bedankt voor de mooie opmerking! Onze samenwerking voelt zowel muzikaal als persoonlijk uitstekend. We weten elkaar uit te dagen en uit de comfortzone te halen waardoor er telkens nieuwe groei ontstaat. Dat maakt het samenwerken niet alleen plezierig maar ook bijzonder inspirerend, en het geeft ons het gevoel dat we echt het maximale uit onszelf kunnen halen. Het moment was perfect gekozen: naast Shocker, waar ik deel van uitmaak en Enchantress, waar Jochen deel uit maakt hadden we nu de ruimte om volledig ongecompliceerd en zonder enige druk te musiceren. Dat bracht een verfrissende energie, zorgde voor een creatieve flow en maakte het experimenteren bijzonder leuk. Deze ervaring motiveerde ons alleen maar meer om het project volledig te realiseren en het beste resultaat te behalen.
Ik heb al enkele zeer lovende recensies gelezen, hoe waren de algemene reacties tot nu toe.
De reacties die we ontvangen, zijn zowel overweldigend als bijzonder positief. Het feit dat zoveel mensen onze muziek waarderen overtreft al onze verwachtingen en stemt ons ongelooflijk dankbaar. Het lijkt erop dat onze muzikale visie iets raakt dat door velen wordt gedeeld en dat gevoel geeft ons een diepe voldoening. Natuurlijk is het voor ons egostrelend om al deze lovende woorden te lezen en te horen. Toch benaderen we dit alles met een zekere nederigheid. We voelen ons vereerd door de vele positieve reacties die we krijgen en zijn uitermate tevreden met de warme en enthousiaste feedback. We realiseren ons dat we slechts een klein stukje van iets groters bijdragen en dat maakt alle waardering des te specialer. Het motiveert ons om ons pad voort te zetten en onze creatieve ideeën te blijven delen.
Een opvallende recensie , ik citeer: ‘’Aangezien Priest na veertig jaar simpelweg niet meer zijn wie ze waren, gaat Neuroblade gewoon verder waar Judas Priest is gestopt’’ . Zo zie ik het ook eigenlijk … Graag jullie mening over dit statement
De vergelijking wordt vaak gemaakt maar het is absoluut niet de bedoeling geweest om deze te trekken. Priest is nu eenmaal een naam die binnen het genre een uitstekende reputatie geniet en door vrijwel iedereen wordt herkend. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er snel parallellen worden gelegd, zeker gezien het feit dat Jochen over een indrukwekkend vocaal vermogen beschikt dat de vergelijking wellicht nog versterkt. Desondanks kunnen we dergelijke opmerkingen enkel als iets positiefs ervaren, het geeft immers blijk van erkenning voor het talent en de kwaliteiten die Jochen in zijn performance legt. In die zin zien we zulke reacties dus als een compliment en een bevestiging dat hij op hoog niveau presteert.
Is het de bedoeling om op basis van deze reacties te werken aan een full album?
Op dit moment kunnen we met vertrouwen aangeven dat er zeker een vervolgactie zal plaatsvinden. Hoewel er nog geen vaste tijdlijn is vastgesteld worden de verschillende ideeën en mogelijkheden momenteel grondig onderzocht. Het is een fase van creatief nadenken en voorbereiden waarin alle opties zorgvuldig worden afgewogen zodat we, zodra het moment daar is, onze volledige aandacht en energie kunnen richten op de uitvoering.
Is het de ambitie om hiermee verder te doen (optredens, meer platen, meer succes) of is dit een éénmalig project als een ‘jam sessie’. Graag jullie mening?
Zoals eerder aangegeven zal er zeker een vervolg komen. Naar alle waarschijnlijkheid zullen we grotendeels dezelfde formule hanteren en dit project voortzetten waarbij we voornamelijk met ons tweeën de songs zullen blijven schrijven. De ongedwongen en creatieve sfeer die we nu hebben opgebouwd willen we absoluut behouden omdat dit de kern vormt van hoe we werken en wat ons plezier geeft in het proces. Tegelijkertijd sluiten we niet uit dat we gastmuzikanten uitnodigen om een bijdrage te leveren die wat extra kleur en dynamiek aan de nummers kan geven.
Passen in jullie drukke agenda’s ook optredens met Neuroblade of is dat voorlopig niet aan de orde?
Die vraag krijgen we regelmatig maar op dit moment is dat niet onze intentie. Dat betekent echter niet dat we het in de toekomst volledig uitsluiten. We laten ons vooral leiden door wat het leven en de omstandigheden ons bieden. Wie weet groeit in de loop van de tijd de behoefte om de nummers toch live te presenteren en dan zullen we dat zeker overwegen. Voor nu ligt onze focus vooral op het creatieve proces en het ontwikkelen van de muziek op een manier die voor ons natuurlijk en plezierig aanvoelt.
Ik zag ook recensies vanuit het buitenland, is het de bedoeling dan ook in het Buitenland te gaan optreden?
De recensies die we mogen ontvangen, zijn volledig te danken aan de fantastische inzet van Mike De Coene van Hardlife Promotion. Omdat we ervoor hebben gekozen geen live-optredens te doen is digitale promotie voor ons van essentieel belang. Dankzij Mike’s professionele aanpak en onvermoeibare inzet bereikt onze muziek nu een veel breder publiek dan we ooit zelf hadden kunnen bereiken. Zijn werk zorgt ervoor dat onze releases optimaal onder de aandacht komen en dat onze muziek overal gehoord kan worden, ook zonder het podium op te stappen.
We hadden het al over ‘ambitie’; is er een soort doel dat jullie nastreven met Neuroblade?
Ons grootste doel is en blijft dat we onze passie nog lang met volle overtuiging mogen uitoefenen en dat we daarbij het plezier en de voldoening behouden die ons de dag van vandaag drijft. We willen ons blijven ontwikkelen, openstaan voor nieuwe kansen en met vertrouwen de toekomst tegemoet gaan. Tegelijkertijd blijven we realistisch en nemen we de uitdagingen die zich aandienen aan.
Hoe zit het met jullie andere projecten, en hoe hou je alles combineerbaar?
Onze agenda’s zitten vaak behoorlijk vol en soms lijkt het alsof er nauwelijks nog ruimte overblijft. Toch vinden we het belangrijk om de tijd die we wél hebben zo goed mogelijk te benutten en bewust in te vullen. Op dit moment ben ik met Shocker intensief bezig met het schrijven van nieuwe songs terwijl Jochen volop in de fase zit van het afmixen van de nieuwe Enchantress nummers. Dat creatieve proces vraagt natuurlijk veel concentratie en energie.
Juist daarom is het voor ons allebei waardevol om af en toe even afstand te nemen van die projecten. Door bewust een stap terug te zetten kunnen we onze gedachten verzetten en met een frisse blik terugkeren. Dat zorgt niet alleen voor meer inspiratie maar ook voor een scherpere kijk op de details die er echt toe doen.
In die momenten past het Neuroblade-project perfect, het biedt ons de kans om in een andere creatieve flow te duiken zonder de druk van de lopende producties. Het voelt als een soort adempauze die tegelijk verrijkend werkt en ons nieuwe energie geeft om daarna opnieuw het beste van onszelf te kunnen geven in de andere bands.
Bedankt voor de fijne babbel, wens je nog iets toe te voegen doe gerust…
Erik, alvast bedankt voor de tijd die je voor ons vrijmaakt!
Wij willen graag nog meegeven dat de EP verkrijgbaar is in zowel CD- als LP-formaat. Indien iemand er nog een wil bemachtigen dan kan men ons steeds contacteren via onze sociale kanalen of per e-mail. Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
Destroy Humanity – We zijn geëvolueerd van thrash metal naar een groove metal band, op een manier waar we zelf 100% achter staan
Destroy Humanity komt uit het rustige Belgische stadje Beerzel (België), maar hun sound is allesbehalve bescheiden. Deze driekoppige metal-krachtpatsers brengen een zinderende vorm van groove metal. Met ruige riffs, donderende grooves en rauwe, niet aflatende energie banen ze zich een unieke weg in de heavy metal scene.
Hun debuut, in 2021, bleek een schot in de roos. De band timmerde ondertussen naarstig aan de weg, en bracht dit jaar een nieuwe plaat uit ‘Where is Your God Now’ waarbij begane wegen verder worden bewandeld, maar die veel ‘volwassener’ klinkt.
We hadden hierover een toffe babbel met de drie bandleden.
Jullie debuut kwam uit in 2021, net na COVID; heeft die periode toen een invloed gehad op de muziek en de groei van de band?
Het album is tijdens die COVID periode uitgekomen terwijl de nummers net voor die periode zijn opgenomen. We hebben geen release show kunnen doen, of toch enkel via live streaming. We hebben weinig shows kunnen spelen om die plaat echt voor te stellen. Dat heeft zeker een impact gehad op onze groei. Maar langs de andere kant bood die periode ook kansen: doordat we ons meer konden focussen op sociale media, zijn we online gegroeid. Via een magazine zijn we toen in contact gekomen met de leadzanger van Channel Zero, die meteen fan was. Zo kregen we de kans om hun voorprogramma te spelen in de AB. Later zijn we ook terechtgekomen in de Zwaarste Lijst van Studio Brussel, wat opnieuw een mooie erkenning was en onze zichtbaarheid verder vergroot heeft.
Dus die plaats in de Zwaarste Lijst van Studio Brussel heeft ook gezorgd voor een boost eigenlijk?
We zijn eigenlijk al heel lang bezig, maar dat album werd goed ontvangen, en we zijn daardoor pas echt gelanceerd geweest, en die plaats in de Zwaarste Lijst was zeker een extra opsteek om te groeien..
Als Belgische band is het ook niet simpel om het hoofd boven water te houden, maar er is een scene binnen wat jullie doen, al lijkt me die meer underground te floreren.
Klopt dit? Of speelt het ‘Belg’ zijn een rol voor een verdere doorgroei?
Een probleem niet, maar we merken toch dat op sommige vlakken wel. Maar tegenwoordig spelen er toch wel Belgische bands op festivals als Alctraz of zo. Het is een beetje een ‘en/en’ verhaal voor sommige concertzalen zijn we te niche, voor andere weer niet. We zitten er beetje tussenin. Vooral naar bepaalde labels toe ligt dat soms wel moeilijk. We merken ook wel dat er in Vlaanderen een scene is waar Belgische bands continue kunnen spelen, maar uiteraard wil je niet elk jaar weer op hetzelfde festival staan. Op dat vlak is het in eigen land wel beperkt, en dien je toch naar het Buitenland te kijken zoals Nederland of Duitsland, anders blijf je rond diezelfde kerktoren draaien. En eens dat lukt, komt het vanzelf wel los.
Nu is er de nieuwe plaat ‘Where is your God Now’, wat een statement, …o f is het geen statement?
Statement niet direct. Er zit gene politieke boodschap in of zo. het is eerder gevarieerd, en gaat wel over dingen in de maatschappij die verkeerd lopen, die we willen aankaarten. Dat wel. Dat tegen al die heilige huisjes stampen zit er dus zeker in, maar zonder echt er een statement van te maken. Laat ons het daarbij houden.
Ik hoor enorm veel agressie en een ondoordringbare geluidsmuur van knallende riffs. maar vergeleken met het debuut een ‘meer volwassen’ sound. Wat is volgens jullie het grote verschil
We schrijven nu niet zozeer meer vanuit een ‘coole dingen doen’ oogpunt, maar eerder vanuit een standpunt dat het volledige plaatje klopt, daar ligt het grote verschil met ons debuut. Op dat vlak zijn we zeker en vast volwassener geworden. We zijn ondertussen ook veel beter op elkander ingespeeld, en vinden elkaar blindelings. Dat komt zowel op plaat, als live tot zijn recht.
Er zitten weinig rustpunten in die plaat, of tenzij heel subtiel. Het tempo ligt moordend hoog. Wat positief is. Maar fysiek op het podium is het ook redelijk zwaar. Hoe houden jullie dit tempo vol?
Die energie komt gewoonweg van graag doen wat we doen, op zo een podium een publiek meetrekken terwijl het zweet op onze lippen staat is een zalig gevoel. Dat steeds opnieuw kunnen en mogen beleven, is een drijfveer om op die elan door te gaan eigenlijk. Het is net dat publiek die ons die energie geeft, om compleet alles te geven. Hoe harder het publiek dus gaat, hoe meer energie dat we zelf daarvan krijgen.. het is een soort wisselwerking.
Wat me nog het meest opvalt, is die ‘live energie’. Wat is jullie geheim?
We hebben de productie gedaan bij Yarne, de bassist van Carnation, in Project Zero Studio.Hij kent ons ook heel goed, heeft ons meerdere keren live gezien en weet hoe we echt in elkaar zitten. En wat we echt willen. Dat speelt hij in ons voordeel uit op plaat ook. We nemen ook op hoe we de songs live willen spelen, dat is voor ons heel belangrijk. dat speelt ook een rol.
Dus als ik het goed begrijp werken jullie bij het maken van een plaat bewust naar die live optredens toe?
Bewust niet echt, onze nummers zijn allemaal een beetje korter tot compacter. Het is niet opzettelijk gedaan dus, maar het zit wel ergens in het achterhoofd ja, laat het ons daarbij houden.
Ik heb al enkele goede recensie gelezen, hoe werd de plaat tot nu toe algemeen ontvangen? Interesse vanuit het Buitenland?
Het nieuwe album is absoluut goed ontvangen. We hebben positieve recensies gekregen van verschillende magazines zoals Aardschok, Rock Tribune en anderen. Eén van de leukste reacties die we mochten ontvangen was: “Destroy Humanity beheerst de kunst van het verrassen en imponeren en dat is tegenwoordig een hele prestatie.” Dat soort feedback is natuurlijk altijd fijn om te lezen, toch? Het is motiverend om te zien dat onze muziek niet alleen lokaal maar ook internationaal gewaardeerd wordt.
Is deze plaat de ultieme ‘doorbraak’ plaat, naar een ruim publiek toe? Wat zijn de verwachtingen van deze plaat?
We moeten er realistisch in zijn. we maken ook vooral muziek omdat we dat graag doen, en niet per se om dat groot publiek te plezieren, dat is een belangrijke drijfveer. Je ziet dat ook als we onze muziek live brengen, dat we dit graag doen. Dat is en blijft heel belangrijk, het spelplezier primeert.
In deze tijden is sociale media heel belangrijk, ook streaming (Spotify en zo); waarom dan nog een (dure) fysieke plaat uitbrengen eigenlijk?
Er is, en dat merken we toch op live shows, enorm veel vraag naar. Dat is wellicht de meest belangrijke reden om dit te blijven doen. de kost voor vinyl is iets te groot voor ons maar cd’s verkopen nog steeds.
Er is ergens een gezegde over ‘de moeilijke tweede na een succesvol debuut’; hebben jullie dat probleem ook ondervonden?
Je wil sowieso dat de nieuwste cd beter is dan de vorige, dat is een streefdoel. Er waren stukken waar we wat langer moesten over nadenken, en andere waren we direct tevreden over; het is dus eigenlijk een ‘en/en ‘ verhaal. We denken wel dat we ondertussen geleerd hebben hoe we bepaalde dingen moeten aanpakken, en dat daar wel een evolutie merkbaar is. En dat we dit ook meenemen naar de volgende releases, het is een soort leerproces dus. Maar om daarom te zeggen dat het daarom moeilijker is , nee dat niet.
Heeft die nieuwe plaat trouwens nu al deuren kunnen openen? Hoe was jullie festival zomer bijvoorbeeld?
In zekere zin wel. Maar er mag nog altijd wat meer binnen komen uiteraard. Er staan ondertussen al wat mooie dingen op de planning, dus dat komt goed. We kunnen nog niet alles zeggen, maar er zitten nog mooie dingen aan te komen zeker en vast.
Wat staat er verder op de planning?
Er staan wel al enkele optredens vast, sommige moeten nog bevestigd worden. Eentje dat bevestigd is, is V ’s metal media, Metal Sunday II in Opwijk op 15 februari 2026.Maar zoals we aangaven, er is zeker nog plaats vrij voor meer…
Is er een soort doel of ambitie waar jullie naartoe willen werken?
Waar we naartoe willen werken is toch dat zomer festivals, op een festival als Alctraz staan bijvoorbeeld. Ook beetje meer kunnen optreden in het buitenland, dan denken we aan Nederland , Duitsland of zo. Is ook een ambitie. De scene is Duitsland en Nederland is veel grotere dan in België. En al wat eraan komt, ontvangen we graag met open armen. Om het kort te houden… Blijven groeien in wat we doen en daar de vruchten van plukken is onze belangrijkste ambitie.
Indoen je kon kiezen tussen de grote podia op Graspop of Vorst Nationaal – mits toegevingen binnen jullie sound of wat meer commercie, zouden jullie het doen?
We spelen al zoveel jaren dit genre, toegevingen doen om per se op die grote festivals of zalen te staan? Daar beginnen we niet aan. We zijn geëvolueerd van thrash metal naar een Groove metal band. Maar op een manier waar we zelf 100% achter staan. Met ons drieën muziek maken die we alle drie graag horen, en wat we graag live willen brengen nog steeds het belangrijkste is.
Is het voornaamste doel dan een naam worden binnen het clubcircuit in binnen- of buitenland en op die manier op Alcatraz geraken?
Op een podium kunnen spelen voor een enthousiast publiek in club of op een festival is zeker een doel op zich, of dat in Buitenland of binnenland is, speelt geen rol. Kunnen we daardoor op bijvoorbeeld Graspop staan is dat mooi meegenomen. Maar het is en moet iets zijn waar we zelf achter staan, zoals hierboven gezegd. Dat is de voornaamste drijfveer.
Bedankt voor de fijne babbel; we blijven jullie uiteraard op de voet volgen …
Transport Aerian – Samen met de reeks live shows, is de visuele kant één van de redenen waarom ik besloot om ‘Dark blue’ - Anniversary edition te maken. De composities nemen hierin een centrale en belangrijke plaats in
Ik leerde je kennen via Last.Fm en besprak haast al je releases, ook ‘Dark Blue’ in 2015. Hoe is het intussen?
Hamlet: Het is ironisch hoe trends veranderen, nietwaar? Destijds was het aantal luisteraars op Last.fm zelfs een geldig criterium om op Wikipedia te worden vermeld, en nu weet niemand meer wat Last.fm is! Tot nu toe gaat alles goed, ik ben blij dat ik weer met je kan praten!
Je bent met vele projecten bezig, hoe vallen die allemaal te combineren?
Hamlet: Voorlopig is Transport Aerian’s Darkblue, met de bijhorende audiovisuele liveperformances, het enige muzikale project waar ik me op focus. De tijd dat ik met meerdere bands tegelijk kon spelen ligt achter me – deels door het grotere aantal optredens, maar ook omdat ik momenteel bezig ben met enkele andere kunst- en academische projecten die niets met muziek te maken hebben – en ze houden mij enorm bezig.
Toch klopt het dat ik vaak verschillende projecten combineer. Dat heeft denk ik vooral te maken met het feit dat dit voor mij geen verplichting is, maar een manier van leven. Alles wat ik doe, doe ik met plezier. Als dat niet zo zou zijn, zou ik mijn activiteiten vervangen door iets anders – dat geldt ook voor commerciële projecten.
Een overzicht van hoogte- en dieptepunten?
Hamlet: Ik vind vooral de dieptepunten een heel interessante materie. Over hoogtepunten praat iedereen graag. Maar op een bepaald niveau van artiesten, namelijk de bands die het hoofd wat boven water kunnen houden, maar waar van de echte ‘hyperspace’ succes nog geen sprake – de middenklasse van muzikanten dus – blijken in competitie te zijn om luider dan hun peers te roepen hoe goed en positief alles is, terwijl feitelijk iedereen zich in dezelfde moeras bevind en bovenop de klein drempel van invloed is er een echte bloedbad uitstaat tussen veel artiesten en organisaties. Daarover wordt nooit publiek gesproken, en persoonlijk na 5 jaar van optredens en ratrace – die moet ik toch toegeven redelijk goed is gewest – had ik uiteindelijk een zware burn-out, en het was een van de redenen waarom Transport Aerian half jaar lang niet actief is geweest.
Dit interview gaat over de tiende verjaardag van ‘Dark Blue’; kun je even uitleggen waar het precies om gaat? Je werkte samen met bijzondere artiesten …
Hamlet: Wel, Darkblue bestaat dit jaar 10 jaar, en dat wilden we niet zomaar voorbij laten gaan. En ik had een idee om daarmee iets nieuws mee te doen, dat verder gaat dan alleen de muziek. Daarom werken we samen met de Griekse kunstenaar Fiobos Gkoubras, die in Antwerpen woont. Het plan was om het verhaal van Darkblue te visualiseren, en niet zomaar, maar als grafische improvisaties. Daarom hebben wij een aantal maanden geleden een project opgestart: een maand – een nummer. Fiobos leest eerst de teksten zonder naar muziek te luisteren, dan mag hij een tekening maken tijdens zijn eigen luistersessie en heeft allen maar de tijd van de lied. 3-4 minuten dus. Dan komt hij een week later terug en mag meer interpretaties maken, maar alles met beperkte tijd. Wij filmden deze improvisaties en publiceren ze op de blog op onze website: https://transportaerian.net/darkblue/
Tijdens de komende shows gaat hij tekenen live op podium, samen met ons als centrale stuk van de performance, terwijl hij de muziek en teksten op zijn eigen manier interpreteert. Zo krijgen de nummers meteen een visuele laag erbij. Het mooie is dat hij daarmee de thema’s van het album telkens opnieuw onderzoekt en de emoties en intensiteit van de muziek op een heel andere manier zichtbaar maakt. Ook zijn wij nu met een digiboek bezig, waar de muziek via QR codes beschikbaar zal zijn.
Muzikaal verandert er niet zo heel veel, nee? Waar liggen de verschillen tussen deze release tav ‘Dark Blue’ van tien jaar terug
Hamlet: wat album zelf betreft, is er absoluut niets veranderd. Het is een heruitgave van Darkblue van 2015. Wat wel absoluut nieuw is, is dat ten eerste was Darkblue in hun originele release enkel in VS uitgegeven, en deze verjaardag versie zal ook in EU beschikbaar zijn. Ten tweede – en het meest belangrijke component is …
Hoe belangrijk is de visuele omkadering; wat ga je er mee doen?
Hamlet: Het is essentieel. Samen met de reeks live shows, waar de composities een belangrijke tot een centrale plaats op het podium innemen, is de visuele kant één van de redenen waarom ik besloot om Darkblue Anniversary ‘edition’ te maken
Het is opnieuw een filmische plaat, poëtisch weemoedig. Is het de bedoeling iets te doen met visuele effecten zoals bij Film en TV series?
Hamlet: Geen plannen daarvoor. Een kunststuk is alleen maar mogelijk als het praktisch houdbaar is. Ik zie niet hoe ik deze project in Belgische (of zeg maar, Vlaamse) context van films en TV zou kunnen plaatsen.
Je gaat ook op tournee rondom deze release, had ik ergens gelezen? Vertel gerust
Hamlet: wij hebben nu inderdaad een reeks van optredens in België en Frankrijk, nu zijn wij ook met paar datums bezig in Nederland. Ik durf een reeks optredens geen tournee noemen, maar het is inderdaad een goede antraal shows in de kleinere, meer intieme en “luisterende publiek” georiënteerde clubs en kunstcentra. De dates zijn te vinden op onze website! De allereerste show komt naar Antwerpse Peperfabriek op 19 Oktober!
Welk publiek hoop je met de plaat te bereiken?
Hamlet: Een publiek dat luistert! Hoewel de live versie van Darkblue behoorlijk heavy is en goed past bij de optredens waarvoor we Skywound hebben ingezet, geniet ik toch veel meer van de zalen waar de interactie en het oogcontact met het publiek direct zijn. En we zijn hier om iets te brengen dat moet worden verteerd, niet echt materiaal om op te headbangen of, zoals het recentelijk een trend is, iets om naar te staren, je weet wel welke soort shows ik bedoel.
Je zit al vele jaren in de muziekwereld, maar een grote doorbraak is er nooit echt gekomen. Heb je er een verklaring voor?
Hamlet: Ik ben betrokken bij veel andere professionele activiteiten die ik enorm graag doe, en een plotselinge doorbraak in de muziek zou veel van mijn plannen in de war sturen. Ik ben altijd bezig geweest met muziek en ik was altijd redelijk zichtbaar, vooral in de progressieve rock-underground – denk maar aan onze feature in Prog magazine over Skywound of deze Darkblue, die in 2015 in de top 100 van progressieve albums van het jaar stond, maar voor mij was het altijd een kwestie van een evenwicht vinden tussen wat ik wil doen en wat eigenlijk tegen mijn plannen zou ingaan als we het bekeken vanuit het perspectief van tijdsinvestering-outcome balance. Ik zou zeker een groter publiek dan nu verwelkomen, en vooruitgang is noodzakelijk, maar ik heb nooit echt gedroomd van roem in de (Belgische) muzieksector – in tegenstelling tot het idee van “iets doen dat de ontwikkeling van de kunst ten goede komt”, maar dat zijn twee verschillende dingen. En hier komt het terug naar “alles wat ik doe, doe ik met plezier passage”. Het leven van een fulltime artiest is gewoonweg niet houdbaar en niet verenigbaar met mijn levensstijl.
Het grootste probleem van de hedendaagse muziekwereld is dat het aanbod de vraag vele malen overstijgt. Vanuit een marketingperspectief heeft het haast geen zin meer om muziek te maken of muzikant te zijn. Ik ken veel muzikanten waarvan je zou denken dat ze hun doorbraak al hebben gehad, maar achter de schermen werken ze zich kapot om rond te komen. Neem bijvoorbeeld enkele grotere metalbands waar leden vertrokken uit frustratie over de financiële kant van het verhaal – en dat gaat dus over de grote namen! Je kunt je wel voorstellen wat artiesten uit het middensegment allemaal moeten doorstaan. Ik ben van mening dat je er alleen volledig voor moet gaan als je bereid bent dat offer te brengen. Bovendien, zoals in elke andere carrière, hangt een doorbraak af van talloze factoren die op het juiste moment moeten samenvallen – vaak gestuurd door een paar grillige zakelijke beslissingen. Realistisch gezien is muzikant zijn een van de meest nutteloze dingen die iemand zichzelf kan opleggen. Helaas heb ik nog een paar dingen die ik graag wil publiceren, dus ik denk dat ik ermee door ga.
Naast de her-release van ‘Dark Blue’, wat zijn de verdere plannen ?
Hamlet: Mijn plan is om het Darkblue-project met een reeks optredens en presentaties op tour te houden tot de zomer van 2026. Daarna wil ik een nieuw hoofdstuk beginnen. Ik werk al enkele jaren aan een nieuwe plaat en, zoals bij al mijn projecten, zal die weer radicaal anders zijn – zowel qua klank en concept als in alles wat eromheen komt kijken. Ik mik voorlopig op de periode van laat 2026-2027, maar veel details kan ik daar nu nog niet over prijsgeven.
Ik heb al enkele interviews met jou gehad; zijn je doelen bereikt, of <at wil je nog nastreven?
Hamlet: Mijn oude literatuurleraar vertelde me ooit dat je in een creatief proces een solide plan nodig hebt en je daar ook aan moet houden. Dat is wat ik doe. Ik houd het realistisch. Ik maak muziek, en zodra het een product is geworden, zorg ik ervoor dat het zichtbaar is voor de mensen die het mooi zouden kunnen vinden. That’s just about it.
Het lijkt me een mooie anekdote om het gesprek af te sluiten; veel succes in alles wat je doet, uiteraard blijven we je op de voet verder volgen…
Agropelter - Ik componeer niet om miljardair te worden. Ik componeer om bij te dragen met originele, lonende muziek voor wie houdt van deze soort artistieke expressie
Agropelter is een Noors progressief rockproject, opgericht door multi-instrumentalist Kay Olsen. ‘The Book of Hours’ is het debuutalbum, dat in juli 2025 is uitgebracht. Het album combineert symfonische en klassieke progressieve rock met invloeden van componisten als Bach en Vangelis, met instrumenten als mellotron, Hammondorgels en cembalo.
Olsen speelt alle gitaren, bas en keyboards, met bijdragen van muzikanten als Jonas Reingold (fretloze bas) en Mattias Olsson (percussie).
We hadden een leuk gesprek over dit prachtige project, gingen dieper in op de creatie van deze plaat en spraken ook over de ambities en de toekomstplannen.
Je debuutalbum ‘The Book Of Hours’ is een instrumentaal progressief rockalbum. Vanwaar kwam de inspiratie voor dit werk?
Ja, dit album is volledig instrumentaal, een zeer bewuste keuze vanaf het begin. Ik denk dat de inspiratie voor het album uit mijn eigen hoofd en gedachten komt, samen met een verlangen om iets anders te doen. Ik wilde iets doen dat volledig vrij was van vooroordelen, beperkingen en verwachtingen. Ik heb gewoon muziek geschreven die ik zelf mooi vind, en ik heb geprobeerd mijn eigen geluid te creëren. Natuurlijk komt mijn inspiratie van veel geweldige bands, maar ik denk dat de inspiratie indirect kwam.
Waar komt de naam ‘Agropelter’ vandaan, waarom gebruik je niet je eigen naam?
Het is een angstaanjagend wezen dat naar verluidt in de donkere bossen van Maine in de VS leeft. Ik kwam achter het bestaan van het wezen toen ik onderzoek deed naar wat een ‘Squonk’ was – zoals in het klassieke nummer van Genesis, A trick of the tail. Wat me vooral aantrok in de naam, was dat er nog maar weinig informatie over te vinden was. Ik vind niet dat de muziek over mij moet gaan, dus een alias of een bandnaam past volgens mij goed.
Een van de artiesten die ik veel in je muziek hoor, is Vangelis...Kan je je hierin vinden? Welke artiest heeft de grootste invloed gehad op dit album?
Ik ben dol op Vangelis, vooral vanwege de enorme gelaagde synthesizers die zo typerend voor hem waren. Tijdens het schrijven van dit album ontdekte ik veel synthesizergeluiden, en enkele van de geluiden die ik mooi vond en die eruit sprongen, waren de jaren 80-geluiden die klonken als Vangelis. Het geluid op de plaat is daar natuurlijk door beïnvloed. Ik denk dat Eloy, Rachmaninoff en Terje Rypdal de artiesten waren waar ik tijdens het schrijven het meest naar luisterde. Ik denk dat het nummer Burial Mound een groot eerbetoon is aan Terje Rypdal tijdens zijn Blue-periode.
Naast progressieve metal zijn er enkele klassieke delen, alsook enkele epische momenten ... Is het een bewuste keuze om het op deze manier te doen?
Absoluut! Ik wilde helemaal geen metalgeluid. Daarom heb ik geen ritmegitaren in de arrangementen opgenomen. In plaats daarvan heb ik een A-100 Hammondorgel en veel Mellotron gebruikt als vervanging. Samen met klassieke instrumenten heeft dat echt invloed gehad op de orkestratie en het geluid van de plaat. Ik hou van het enorme geluidsbeeld en het dramatische effect van symfonieorkesten, dus ik wilde dat gevoel ook een beetje terug laten komen op het album.
Ik wil hier nog wat dieper op ingaan... Wat ik het leukst vind, is de balansoverweging van pure klassieke muziek en progressieve rock... Is het een bewuste keuze van werken?
Ja, ik denk dat rock en agressieve klassieke passages veel gemeen hebben. Voor mij draait het allemaal om dynamiek en expressie. Ik wil het beste van alle werelden, niets is voor mij taboe – als ik het leuk vind, komt het op de plaat!
Ik hoor er zelfs wat jazzy klanken (saxofoon?) in, nee?
Er was geen saxofoon, maar ik denk dat het album een sterke jazzinvloed heeft. Zoals ik al zei, Terje Rypdal was een sterke invloed, samen met de melodieuze interpretaties van John Coltrane. Ik hou van het geluid van het ECM-label, waar Rypdal veel platen heeft uitgebracht. Zeer stemmig en zeer typerend voor het Scandinavische jazzgeluid.
In de meeste recensies lees ik zaken als ‘Hoogtepunten zijn onder meer de meesterlijke mix van klassieke invloeden, ingewikkelde synthesizer- en orgelpassages, sterk muzikaal vakmanschap en goed geconstrueerde composities die als één klassiek stuk in plaats van als typische liedjes vloeien’.
Ik vind me hierin. Is het een bewuste keuze in je muziek of ben je in zekere zin op zoek naar het geluid dat het best bij je past? Hoe best?
Ik had echt niet gepland hoe dit album uiteindelijk zou klinken. Maar ik denk dat die uitspraak perfect samenvat hoe ik wil dat mensen het album beluisteren. Omdat ik instrumentale muziek schrijf, kan ik niet terugvallen op traditionele songstructuren, zoals couplet, refrein, couplet enz. Er moet een melodie of thema zijn om het nummer te dragen, zodat het mooi vloeiend verloopt. Het was gewoon logisch om de klassieke structuur van schrijven met terugkerende thema's en ideeën over te nemen. Ik heb door de jaren heen Mozarts Requiem tot in het extreme beluisterd. En ik vind die structuur voor albums erg mooi. Het zorgt voor een rode draad door het album, in plaats van losse nummers.
Muziek is altijd een beetje een emotionele zoektocht naar de persoonlijke ervaring van de muzikant. Bij jou ook?
Ik denk dat muziek zonder echte emoties uiteindelijk diepgang en betekenis mist. Deze composities geven een kijkje in mijn gemoedstoestand en wat mij op dat moment inspireerde. Ik heb het album niet geschreven met een duidelijke emotionele inspiratie, maar ik denk dat je indirect kunt horen wie ik ben.
Er zit ook iets filmisch in het album. Heb je er ooit aan gedacht om in de toekomst iets voor film of tv-series te doen?
Ik zou in de toekomst graag voor films of tv componeren. Mijn muziek of compositiestijl past daar goed bij, denk ik. Maar het zou iets moeten zijn dat me echt heel erg interesseert. Instrumentale muziek laat de beelden en de verhaallijn centraal staan, dus het zou voor mij niet zo'n grote aanpassing zijn om muziek voor films te maken.
Het is uiteraard niet de meest toegankelijke muziek; denk je niet dat het moeilijk zal zijn om een breed publiek te bereiken ? Hoe zien we het best?
Elke muzikant moet deze vraag zichzelf stellen wanneer hij aan een muzikaal project begint. Het schrijven van muziek met een brede commerciële aantrekkingskracht interesseert me totaal niet. Er moeten te veel compromissen worden gesloten op muzikaal vlak, en ik ben ervan overtuigd dat de kwaliteit daar enorm onder zou lijden. Ik componeer niet om miljardair te worden; ik componeer om bij te dragen met hopelijk originele en lonende muziek voor de mensen die echt van dit soort artistieke expressie houden.
Het is een instrumentaal sterk overtuigend werk. Ga je op tournee met deze plaat? Alleen of met een band?
Ik heb een paar verzoeken gekregen om op tournee te gaan en concerten te geven, maar ik heb geen plannen om in de nabije toekomst live te spelen. Maar ik sluit het niet helemaal uit.
Wat zijn je verdere plannen?
Ik ga beginnen met schrijven voor het tweede album, hopelijk begin 2026. Tijd is tegenwoordig zo'n probleem met kinderen en alles. Ik heb ook nog een aantal coole ideeën over die niet in The Book of Hours pasten en die verder uitgewerkt moeten worden. Blijf op de hoogte!
Wat is de grootste ambitie als muzikant? Is er een ‘doel’ dat je wenst te bereiken?
Ik denk dat het mooiste wat je kunt bereiken is om geweldig materiaal en albums uit te brengen. En natuurlijk geweldige gastmuzikanten aantrekken – ik heb misschien goed nieuws over dat laatste voor het volgende album!
Bedankt voor dit leuke gesprek, hopelijk kunnen we je ooit live zien met dit prachtige project.
Hartelijk dank voor je interesse in mijn muziek!
Silent Presence - Wat soms moeilijk verwoord kan worden in een gesprek, lukt wel via muziek
Het duo Silent Presence bracht zopas zijn vijfde digitale single uit. “Fading Echoes” gaat opnieuw een stapje verder inzake productie en arrangementen en zo bouwt deze band - misschien wat traag maar gestaag – aan een knap oeuvre. De release van “Fading Echoes” was de aanleiding voor een interview met Wim en Corina van Silent Presence.
Jullie zitten of zaten afzonderlijk in andere projecten. Is Silent Presence jullie eerste project samen of zaten jullie vroeger al eens samen in een andere band?
Corina: We zijn beiden onze muzikale carrière begonnen in het folkbandje Chasing The Cat. Wim startte daar als bassist en ik ging eens mee als keyboardspeelster en werd daarna zangeres. De band viel echter al snel uiteen maar ik heb er wel mijn kennismaking aan over gehouden met Christof Vanhulle, waarmee ik later Face Your Fears startte.
Wim: Ik begon kort daarna bij The Other Intern. Intussen volgde ik bij Sander Verstraete (o.a. Het Zesde Metaal, Sophia, Warhaus, …) les om bas te leren spelen.
Valt het mee als koppel om samen in een band te zitten? Wat vinden de kinderen ervan?
W: Dat loopt goed eigenlijk. We hebben elk zo onze taken binnen Silent Presence en we overleggen dan samen. Om te repeteren is het wel handig want alles is binnen handbereik. De kinderen laten ons begaan. Het is niet meteen hun leefwereld of genre van muziek. Er zit niet meteen opvolging aan te komen.
Wat was de motivatie om met dit project te starten? Is het niet jammer dat de muziek een ‘late roeping’ was?
W: Het is begonnen om een aantal redenen. Ten eerste om samen iets gemeenschappelijks te maken en te doen. Ten tweede om dingen neer te zetten die in onze andere projecten niet pasten. Het is inderdaad een late roeping, maar het is wat het is. Ik speelde als tiener en vroege twintiger al elektrische gitaar, maar ik voelde mij nooit zeker genoeg om daarmee in een band te spelen. Pas toen ik een tiental jaren terug basgitaar uitprobeerde, voelde ik genoeg zelfvertrouwen.
C: Het is voor ons een soort van communicatie. Wat soms moeilijk verwoord wordt tegen elkaar, lukt soms wel via de muziek.
Van waar komt de naam Silent Presence?
W: We zijn beiden niet heel extravert maar wel aanwezig. En we hebben wel iets te vertellen. Daarom vind ik dat onze bandnaam perfect bij ons past.
C: We houden ons inderdaad vaak liever op de achtergrond maar willen toch wel een boodschap verkondigen.
W: Vooral willen we een boodschap over communicatie, emoties en een vorm van positiviteit overbrengen naar de mensen.
Hoe zit de rolverdeling in elkaar bij Silent Presence?
C: Wim maakt zowel de lyrics als de muziek en ik creëer de zanglijnen en melodieën. De muzieklijn wordt indien nodig aan de zanglijn aangepast.
W: Ik heb altijd wat teksten liggen en wat muziek staan die zou kunnen passen voor Silent Presence. Ik stel dan een stuk muziek voor en Corina kijkt dan welke tekst erbij zou passen. Dan begint het schaven aan de muziek en de tekst tot alles op zijn plooi valt. De feedback van Corina is voor mij belangrijk in dat proces.
Waarover gaan de nummers?
W: De teksten vertrekken vanuit eigen ervaringen en emoties. Eigenlijk zijn een aantal nummers ontstaan na een hectische periode in ons huwelijksleven. Ik probeer dat dan in een mooie tekst te gieten die een beetje universeel is of toepasbaar voor iedereen.
Welke bands/artiesten/nummers hebben als inspiratie gediend voor Silent Presence?
W: Eigenlijk kijk ik niet naar andere bands of genres wanneer ik muziek maak voor Silent Presence. Ik heb al gemerkt dat een nummer maken in de stijl van een band niet werkt voor mij. Als vertrekpunt werkt dat wel, maar dan kom ik altijd vanzelf in een andere richting terecht. Dat blijkt dan mijn eigen stijl te zijn. Ik merk wel dat ik een donkere ondertoon neerzet en veel aandacht aan melodie besteed. De muziek bevat elementen uit new wave, electropop, postpunk…Dat komt door mijn voorliefde tijdens mijn jeugd voor deze muziek. Ik vind het eigenlijk moeilijk om er één genre op te plakken.
Wim zit nu even niet in andere bands, maar Corina zit nog in Face Your Fears en Black Snow In Summer. Wordt het niet wat druk of valt het mee omdat al die andere projecten ook niet zo’n drukke agenda hebben?
C: Het is niet evident om kansen te krijgen om op te treden en met drie projecten heb je natuurlijk iets meer kans om eens op de planken te staan. Bij Black Snow In Summer wordt er nooit samen gerepeteerd dus voor dat project ben ik enkel individueel bezig. Ik vind het altijd fijn om samen te musiceren en te repeteren en dit kan gelukkig wel met Face Your Fears en Silent Presence, alhoewel het dan bij Face Your Fears niet altijd evident is om de agenda’s op elkaar af te stemmen. Het valt meestal goed te combineren met mijn deeltijdse job als kleuterleidster.
Staan er voor Wim nog nieuwe of andere solo/bandprojecten op stapel?
W: Mijn soloproject In Search For Embers ligt momenteel wat stil maar is nog niet uitgespeeld. Sinds kort speel ik bas bij Dream Machine, een band uit Wetteren. Die bestaat nog niet zo lang en we lijken nu in een definitieve bezetting te zitten. We spelen eigen werk met nummers die wat grunge, shoegaze en verwante genres bevatten. Ik zou zeggen denk aan Magnapop, Pixies, Nemo, My Bloody Valentine… De bedoeling is om in het voorjaar van 2026 een try-out en wat optredens te gaan spelen.
Corina, jij schrijft nummers voor 2 bands. Dan moet je wel veel inspiratie hebben?
C: Mijn teksten beginnen meestal met een soort van woordenweb, maar de zinsvorming is verschillend bij de twee bands. Bij Black Snow In Summer zijn de zinnen meer slogans en gebruik ik ook spoken word en bij Face Your Fears zijn de nummers melodieuzer en zing ik op een andere manier waardoor de tekstvorm er anders uitziet. Meestal zijn mijn teksten autobiografisch.
Is het de bedoeling om zo elke paar maanden een nieuw nummer van Silent Presence te hebben en uit te brengen? Komt er dan op termijn een EP of album waarop die tracks verzameld worden?
C: We willen onszelf geen enkele druk opleggen. We hebben geen echte deadline. Alles gebeurt op zijn tijd. Voorlopig zijn er nog geen plannen om een fysieke EP te maken.
W: We proberen wel om nu en dan een nieuw nummer af te hebben zodat we een
volwaardige set hebben voor onze optredens. Een fysiek album is natuurlijk een dure investering en daarvoor moeten we eerst nog wat kunnen optreden.
Geloven jullie nog in fysieke releases?
W: Ik koop sporadisch zelf nog fysieke releases, maar het is niet meer zoals vroeger. Bij de mensen van onze leeftijd worden er wel nog platen en CD’s gekocht terwijl ik merk dat dit ook wat vermindert. Zelf vind ik het leuk om iets in handen te hebben en te weten welke studio ze hebben gebruikt of wie er heeft meegespeeld.
Is een release van een ‘klein’ project als Silent Presence rendabel met digitale releases? Of is je eigen muziek uitbrengen sowieso een verlieslatende hobby?
W: Het is een hobby. Rendabel is het niet en daar doen we het ook niet voor. Het zou wel leuk zijn natuurlijk, maar ik ben daarin vooral realistisch. We willen vooral voldoening hebben in wat we doen. Het is uiteraard leuk om onze muziek te kunnen delen met andere mensen. Ik hoop dan ook dat we zo ook deze winter enkele optredens kunnen scoren.
Live zijn jullie als duo wat beperkt door het gebruik van loops en vaste ritmes. Zou het een plan zijn om de live-bezetting uit te breiden?
W: Het klopt dat we misschien wat beperkt zijn, maar met een volledige band zitten we terug met de problemen van tijd, plaats en ruimte. Nu zijn we gemakkelijk en we kunnen met ons twee zelfs in de kleinste zaaltjes spelen.
C: En er is weinig rompslomp wanneer we willen repeteren.
Live brengen jullie covers van PJ Harvey en The Sands. Waarom die nummers?
W: “April & June” van The Sands heb ik altijd al willen coveren. Het is een beetje een minder bekende Belgische klassieker.
C: Ik koos voor “Good Fortune” van PJ Harvey. Dat is een uitdaging om te zingen en het is een beetje een swingend nummer.
Jullie speelden dit jaar voor het eerst een paar keer live. Smaakt dat naar meer?
C: Ja het smaakt zeker naar meer. Ik vind het jammer dat we nu even geen nieuwe optredens hebben.
W: Er zijn nog genoeg speelkansen voor ons. Ik denk dat we wel zouden passen in de zomerprogrammatie van de Leest in Izegem of de Pekkersfeesten. Als we mogen dromen, dan denk ik aan de Fonnefeesten in Lokeren, de Paulusfeesten in Oostende, Manifiesta... De Grote Post in Oostende lijkt ons ook een toffe locatie. Maar evenzeer dingen als Waveteef, Black Planet, Wommel, … En er zijn veel kleine locaties die ik leuk zou vinden om eens te spelen. Ik vind het soms moeilijk om ons ergens tussen te plaatsen qua bands of genres.
Wie mag Silent Presence meteen contacteren voor een remix of een duet?
C: Goose mag wel een remix maken en Sam Claeys mag me altijd vragen om eens een duetje te zingen. Eddie Vedder van Pearl Jam en Brett Anderson van Suede uiteraard ook, maar ik vrees dat bij een wensdroom zal blijven.
W: Als ik carte blanche krijg, dan zou ik het vragen aan Dirk Da Davo. Maar ook Luc Van Acker, Dirk Blanchart of Soulwax lijken mij interessant voor Silent Presence.
Met W-Fest (en aansluitend Sinner’s Day) is het grootste wave-festival van ons land opgedoekt. Mag/moet er een nieuw W-Fest komen?
C: W-Fest was groot en gaf veel bands kansen. Maar er wordt toch nog hier en daar heel wat georganiseerd binnen het genre. Misschien niet meer zo grootschalig als W-Fest, maar toch genoeg om soms zelfs in elkaars vaarwater te zitten.
De groep fans van postpunk/synthwave lijkt eerder af te nemen dan aan te groeien, terwijl er in het genre wel nog volop interessante releases en nieuwe bands bijkomen. Heeft dit soort muziek nog wel een toekomst?
C: Als je snel meer bekendheid en meer optredens wil, denk ik dat je beter mainstream muziek maakt dan wat wij doen. Het is een keuze die je zelf moet maken. Het leuke is wel dat je in het wereldje steeds weer dezelfde mensen tegenkomt en ook nog nieuwe mensen leert kennen. Het is één grote familie.
W: Er zullen altijd wel mensen zijn die deze muziek zullen volgen maar in België een grote massa op de been brengen zoals op Amphi in Duitsland, dat zal hier niet lukken vrees ik. Het is hier een beetje een niche geworden.
Wim, jij bent ook reviewer. Hoe kijk jij naar de combi reviewer-zelf muzikant? En naar het feit dat minder dan vroeger mensen reviews gebruiken om nieuwe muziek te ontdekken?
W: Ik vind het als zelf muzikant zijnde in elk geval gemakkelijker om een mening te vormen over een ander zijn muziek dan over mijn eigen muziek. Het reviewen wordt stilaan een bedreigde ambacht. Ik denk dat jongeren daar totaal niet meer mee bezig zijn of. Ze vormen op een andere manier hun mening over muziek, denk ik. Het begrip album vervaagt ook door de digitale playlists en het streamen van muziek. Er zijn ook bijna geen print-magazines meer die albums bespreken.
Blijkbaar zijn er in de synthwave momenteel veel AI-releases. Is AI een hulpmiddel dat voor verrijking zorgt of een vloek?
W: Ik heb er al van gehoord, maar dat het er veel waren, dat wist ik niet. Ik keur het niet af. Het kan een hulp of een inspiratiebron zijn om met iets te starten, maar ik denk toch dat je het verschil hoort omdat de muziek van AI soms een eigen smoel mist. Vooral de streamingsdiensten zullen AI-gegenereerde muziek gebruiken want daarop moeten ze soms geen royalty’s betalen. Al is dat de laatste voor een artiest slechts een habbekrats. Een schande.
Tegenwoordig is het heel makkelijk om muziek in eigen beheer uit te brengen. Zou een label Silent Presence verder kunnen brengen dan hoe jullie het in eigen beheer doen, of niet?
W: Ik denk dat een label handig zou zijn om onze muziek nog meer en beter te promoten. Zelf ben ik daar niet meteen de handigste in en het vergt veel tijd voor ons. Je moet ook de juiste connecties hebben. Mensen denken dat je enkel met wat goede muziek de Nieuwe Lichting van Studio Brussel of Sound Track kan winnen, maar dat is een illusie. Hetzelfde geldt trouwens om aan optredens te geraken. Maar ook zonder de hulp van een label zullen we wel mooie dingen kunnen realiseren.
Bedankt voor het fijne interview
Fading echoes -single-
https://silentpresence.bandcamp.com/track/fading-echoes
https://www.youtube.com/watch?v=n3Ta21lbktg
Svarthart - Wat we nu doen is onze grootste ambitie, met name in die underground een vaste waarde kunnen blijven én iets meer groeien …
Svarthart bestaat uit doorwinterede muzikanten die het Doom gevoel hoog in het vaandel dragen. De band ontstond medio 2011 en heeft ondertussen een heel parcours afgelegd, maar ook veel personeelswissels gekend.
Begin dit jaar zagen we hen nog optreden op het festival ‘Sterk IJzer’ in de Asgaard (Gentbrugge) waarover we schreven: ’ De bijzonder fantasieprikkelende muziek, neemt je inderdaad mee naar het donkerste in het onderbewustzijn, waar ergens demonische wezens je tegemoet komen. Soms klinkt het intiemer, spaarzamer en mis je net wel die dreigende drums. Maar eens alle registers open van instrumentatie en vocals, overweldigt Svarthart ons.’’ https://www.musiczine.net/index.php/nl/festivals/item/97810-sterk-ijzer-2025-vierde-editie-sterk-ijzer-voedt-de-donkere-ziel
Ondertussen bracht Svarthart een nieuwe EP uit ‘The Soul’s Eclipse’, en heeft de zanger de band verlaten. In een geheel nieuwe line-up zien ze uit naar de toekomst. Over die release, de nieuwe line-up, de ambities en de verdere toekomstplannen hadden we een fijne babbel met gitarist en medeoprichter Tom Mesens.
De band timmert al sinds (dacht ik ) 2011 aan de weg, heeft al wat doorstaan, ook wel veel personeelswissels. Een kort overzicht? Hebben die vele personeelswissels ervoor gezorgd dat die ‘grote doorbraak’ er nooit echt is gekomen?
In het begin hebben we niet echt veel optredens gedaan. Wat personeelswissels betreft? Je moet altijd een beetje opnieuw beginnen. Maar op zich heb ik ondanks dat het gevoel dat we erop vooruit zijn gegaan. En ook met de nieuwe zanger en drummer die er nu bij zijn gekomen, heb ik dat gevoel.
Nu is ook de zanger gestopt, die met zijn stem toch een bijzondere inbreng had; gaan ondanks die personeelswissels de geplande optredens in de UK nog door dan?
Dempsey heeft enorm veel gedaan voor de band, maar er kwam een moment dat hij moest kiezen tussen zijn privé , huishoudelijk leven en de band Daardoor werd het allemaal een beetje teveel. Ondertussen hebben we twee nieuwe bandleden gevonden, het is dus zeker de bedoeling om daarmee te gaan optreden in UK. Die optredens in UK gaan dus zeker door.
Kun je de nieuwe bandleden even in het kort voorstellen?
We hebben Kenneth op drums en Robbin op zang.
Dan uiteraard mezelf op gitaar en Sven op basgitaar, wij zijn de enige 2 originele leden binnen de band.
De nieuwe plaat bewijst dat jullie een band zijn die niet moet onderdoen voor de grotere namen binnen de scene. Of zitten jullie iets teveel in een niche binnen die scene denk je zelf?
Het is sowieso een doel om hoger te mikken, wat optredens betreft. Maar enkel binnen het genre dat we willen spelen. En we zijn een Doomband. Hier in ons land zijn er niet zoveel Doombands eigenlijk, en dat maakt ons binnen de scene wel redelijk uniek. Binnen thrash en Heavy Metal bijvoorbeeld is er een overaanbod. Dat kan in ons voordeel uitdraaien.
Het is wellicht moeilijker om vanuit het binnenland door te breken, is het de bedoeling met die optredens in UK om het vanuit het buitenland te proberen?
Het genre is in andere landen sowieso iets groter dan in België. Dat we naar het buitenland gaan komt ook doordat we het gevoel krijgen steeds op dezelfde plaatsen terecht te komen. Maar dat geldt niet alleen voor ons. We willen andere horizonten verkennen, daar doen we het voor eigenlijk.
Ik zag jullie begin van het jaar in Asgaard, Gentbrugge en schreef er een verslag over. Klopt die omschrijving uit dat verslag of hoe zien jullie dat zelf? helaas zonder drummer.. hoe zit het nu?
Ik heb de review ook gelezen (haha). Ja, onze drummer was gestopt en we vonden niet direct een ander. We besloten verder te gaan met drum samples, we hebben daar een degelijk programma gevonden. We hebben nu dus wel een nieuwe drummer. Het was gewoon een tussenoplossing, meer niet..
Optreden op een mooi festival Sterk IJzer en ook Asgaard als locatie, heeft dat nieuwe deuren geopend?
We hebben door de jaren heen zeker en vast connecties gelegd. Vooral met buitenlandse bands. We hebben een afspraak met een Engelse band, Phantom Droid, die met hetzelfde probleem zitten als wij en een beetje vast zitten in Engeland. We hebben een wisselwerking gedaan. Wij organiseren iets voor hen hier, en zij organiseren iets voor ons in UK.
Ze komen dus naar hier in oktober in Antwerp music City op 16 oktober: https://www.facebook.com/events/1760515804844198 en ook Club Hell in Diest. 17 oktober: https://www.facebook.com/events/1054573849599366 en op 18 oktober in Twilight (Oostende) we hebben dus een heel weekend ingepland voor hen hier. En treden dankzij hen dus ook op in UK.
Club Hell Diest en Antwerp Music City zijn prachtige locaties, heel dicht bij het publiek. Is het geen ambitie om ook grote festivals te doen?
Op zich is dat onze ambitie niet, als we het aangeboden krijgen gaan we dat uiteraard ook niet weigeren. Wat we nu doen is onze ambitie, in die underground een vaste waarde kunnen blijven, en iets meer groeien eventueel. We vinden het gewoonweg leuk om zelf tussen ons publiek te staan, zelf aan de merchandise .. we zijn een DIY zelf band en willen dat gewoon blijven.
Ondertussen is er de nieuwste EP ‘The Soul’s Eclipse’, die ademt nog meer dan ooit die Doom sfeer uit; is het een optie te blijven volgen of is er nog een andere evolutie mogelijk?
We blijven gewoonweg het genre trouw dat we altijd speelden. Hoewel dat er nieuwe factoren inzitten zoals het nummer 'imprisoned' een meer uptempo nummer met meer gitaar shots binnenin. Iets dat we in het verleden niet hadden. Dempsey heeft met zijn stem wel wat fantasie erin gestopt. Tussen clean en spoken word in. het zijn subtiele verschillen, maar het bewijst dat we evolueren.
Maar in de nieuwe line-up is Dempsey er niet meer bij, vormt dit dan geen probleem voor die vocale inbreng?
Onze nieuwe zanger zal er zijn eigen stijl in stoppen, dat is ook de bedoeling. We gaan niemand forceren om in een of andere richting in te gaan, iedereen moet zich goed bij voelen. Dus zijn inbreng zal iets anders zijn.
Op “Almost Alive” zijn er ook een vrouwelijke vocals; is het de bedoeling er meer mee te doen in de toekomst (want het is wel een schot in de roos)
Het is al een best wat oud nummer, het was geschreven met het idee van twee stemmen. Via, via hebben we Stefanie gevonden en die heeft dat in één keer ingezongen, ze heeft het prachtig gedaan. Er is niets aan veranderd, dat is zeer opmerkelijk. Maar voorlopig zijn er geen plannen om daar meer mee te doen. we hebben er heel lang aan gewerkt, het nummer heeft zijn eigen leven beginnen leiden..
Ik meende inderdaad een verhalenlijn te ontdekken in de nummer; is er op de gehele een verhaal te vinden? Zo ja welke?
Elk nummer heeft zijn eigen verhaal. Dempsey heeft er ook zijn persoonlijk verhaal in gestopt. Dat iets persoonlijk erin steken, hoort er gewoon bij.
We hadden het er al even over… Ondanks alles merk ik dat ook deze schijf in verlengede ligt van de vorige … Of ontgaat me iets? Wat is het grote verschil met de vorige releases?
Het ligt gewoon in verlengde van de vorige, we blijven onze Doom sound sowieso trouw. Maar die subtiele verschillen, zoals hierboven aangehaald, zitten er subtiel dus wel in. het verhaal wordt verteld op een andere manier, daardoor wordt het een geheel ander verhaal. Dat is gewoon de opsteek.
Een band als AC/DC doen dat al meer dan veertig jaar, en komen ermee weg. Er is niets verkeerd mee, om vast te houden eraan. Het Doom genre leeft, toch?
Er zijn nog steeds grotere evenementen zoals bijvoorbeeld :
- Little Devil Doom Days in Tilburg
- Haunting the Castle in Luik, georganiseerd door de band Fading Bliss
- Darken the Moon in Mechelen georganiseerd door Marche funèbre
Evenementen die één voor één successen boeken.
Maar om op een festival als Graspop of Alcatraz te staan lijkt het wat moeilijker, of speelt het ‘Belg’ zijn in jullie nadeel wat dat betreft?
Dat vind ik een moeilijke vraag om te beantwoorden. De juiste connecties helpt altijd, misschien krijg je in Duitsland of Engeland wat dat betreft meer mogelijkheden? Ik weet het niet.
Wat connecties betreft, moest je een voorstel krijgen van een groot label om door te breken op voorwaarde dat je van stijl verandert, in die zin naar het eerder populaire sludge in de stijl van AmenRa bijvoorbeeld, zou je dat doen?
Ik zou dat niet zien zitten om meer commercieel te worden, puur om op grotere podia te kunnen staan. We zijn een, zoals ik eerder aangaf, DIY band. En doen alles graag zelf, en als je dat doet dan moet je alles uit handen geven en ben je uzelf niet meer. En dat is dus geen optie.
Zijn er al reacties op de nieuwe plaat? En wat zijn de verwachtingen hiervan?
Reacties zijn er nog niet veel, de plaat is nog niet zo lang uit. We hopen gewoon dat we door deze EP op die elan kunnen doorgaan, en nog meer connecties kunnen krijgen om die weg te kunnen blijven volgen. Dat is de verwachting van deze EP
Wat me ook opvalt ‘weer een EP’ , is het een bewuste strategie om eerst singles of EP’s uit te brengen bij jullie, naar streaming toe? En komt er ook een full album ooit?
Niet bewust daar naartoe, we hadden nummers klaar liggen. En wilden die uitbrengen, de opsteek is om dat ook te doen met de nieuwe line-up. Doordat we veel zelf doen duurt het ook langer om een nieuwe EP uit te brengen, maar ooit een full album uitbrengen is zeker een doel.
Wat zijn de plannen verder?
Naast voornoemde optredens, zijn er geen verdere plannen nee. We verkiezen kwaliteit boven kwantiteit. Het is geen rush om zoveel mogelijk optredens op een maand te doen. het zal eerder naar volgend jaar toe zijn om meer te doen met de nieuwe line-up. De rest zien we wel wat op ons afkomt.
Als je al die jaren overloopt zijn er zaken die je anders zou aanpakken nu? Of ben je tevreden over het parcours dat je hebt afgelegd?
We willen gewoon het gevoel hebben dat we erop vooruit gaan. En dat is tot op heden goed gelukt, het is een mooi hobby. Creatief bezig zijn en blijven is het voornaamste doel. En dat hebben we altijd gedaan. Dus , ik ben heel tevreden over het parcours dat we tot nu toe hebben afgelegd.
Ivm ‘doel’ en ‘ambities’ , wat is het eindpunt? Waar houdt het op voor jou als muzikant denk je zelf?
Met mijn ander project ben ik gestopt omdat ik het gevoel had dat het doel is bereikt, dat er niets meer toe te voegen valt. En dat is met Svarthart nog niet het geval, totaal niet zelfs. Als het meer als een sleur aanvoelt dan stopt het. Maar ik denk dat dit gevoel er nooit echt zal komen, maar blijven slabakken heeft gewoonweg geen zin.
In een ander interview kwam het ook ter sprake en kreeg ik als antwoord dat veel bands samen blijven ‘om het geld’, dat is bij jullie niet het geval…
Ik merk wel dat bij veel bands die ik ken, er ook veel personeelswissels zijn. als er een financieel plaatje aan hangt kan dat zijn dat een band samen blijft, als er een gezin, werk en privé leven aan vasthangt en je financieel niet afhankelijk bent van ‘muziek spelen’ krijg je een heel ander verhaal.. dus die stelling kan wel kloppen.
Zal je gewoonweg blij zijn als je dit niveau nog veel jaren kan volhouden, en kan blijven groeien?
Dat is gewoonweg de insteek ja, gewoon op deze DIY wijze blijven doorgaan is het belangrijkste En het gevoel hebben dat we er blijven op vooruit gaan. Dat is ons voornaamste doel voor dit en komende jaren.
Dat lijkt me een fijne ingesteldheid, om deze babbel af te sluiten. Veel succes met jullie nieuwe EP en tour in UK en eigen land in Oktober. We komen zeker eens af…
The Soul’s Eclipse op Spotify: https://open.spotify.com/album/3SVLoweAE0FA81ikrg4UuL?fbclid=IwY2xjawLhfURleHRuA2FlbQIxMABicmlkETFxV3RlRnpoQ3FscU93R3F2AR6io2hpNHSZEICoLwFJfUhAzA13XlivOaGMNY-buv94fwJUSU0E5rSyJB2oVg_aem_XYhvO_VtEKXv3My0hXpIDQ
Metal/Prog/Noise
Steegmoord – ‘Ik luister ook vaak naar bands als Mastadon, Tool, Amenra, Pink Floyd Of Queen. Dat zijn bands waarbij de instrumentatie een belangrijke rol speelt. Het is alvast iets die m’n publiek kan aanspreken. Mensen die de instrumentatie van een band omarmen en naar waarde schatten‘
Steegmoord
2025-08-10
Erik Vandamme
Steegmoord is een grensverleggende instrumentale metalband die de rauwe intensiteit van thrash combineert met de sferische diepgang van progressive en stoner metal. Met een geluid dat zowel technisch complex als emotioneel geladen is, creëert Steegmoord een meeslepende muzikale reis , die tot de verbeelding spreekt.
Geïnspireerd door genre-bepalende acts als Mastodon, Opeth, In Flames, Dorje, Rabea Massaad en Toska, speelt Steegmoord verpletterende riffs in dynamische ritmes en uitgestrekte texturen. Een uniek geluid.
Hun muziek is een krachtige verkenning van contrasten, waarbij de agressie wordt afgewogen met melodie, gecontroleerde chaos en beklijvende schoonheid.
We leerden dit project rond alleskunner Maarten Doumen kennen in 2021 – het interview kun je hier nog eens nalezen - https://www.musiczine.net/index.php/nl/item/81545-steegmoord-maarten-doumen-steegmoord-als-er-meer-zicht-op-de-toekomst-komt-had-ik-steegmoord-zeer-graag-uitgebouwd-naar-een-volwaardige-band-waarmee-we-in-2022-de-zomerfestivals-gaan-afschuimen
Nu is er dus die nieuwe plaat ‘Mandatory’ die nu op de markt komt. We polsten even hoe het hem ondertussen is vergaan, praten over ambities en doelen, en analyseerden die nieuwe plaat even. Het werd een tof en onbedwongen babbel…
Ons laatste interview was in 2021. Hoe is alles ondertussen verlopen?
Ik heb ondertussen zeker niet stil gezeten, zoals je wel al gemerkt hebt op sociale media, 2021 was met de demo. In 2022 is dan nog het album ‘Trepidation’ op de markt gekomen. En in augustus dit jaar komt een nieuwe plaat uit ‘Mandatory’. Ik ben dus sinds ons laatste interview blijven schrijven aan muziek. Zolang we inspiratie hebben, zal ik dat ook blijven doen.
Waar blijft die inspiratie vandaan komen? Je doet alles alleen en kunt niet terugvallen op andere muzikanten binnen dit project
Steegmoord is ontstaan uit flarden en nummers die bij andere projecten niet aan bod kwamen. Anderen vonden het niet goed, of konden zich er niet in vinden. Die nummers zijn blijven liggen tot ik er zelf iets mee kon doen, voor mijn persoonlijk project. En dat is ook de manier waarop ik tot op heden ben blijven werken. Ondertussen ben ik wel op een punt gekomen waar ik weet ‘dit kan ik gebruiken voor Steegmoord’ of ‘dit is iets meer voor een ander project , met ook vocale inbreng’. M.a.w. als ik muziek schrijf met het idee, daar hoort geen zang bij, is het meestal voor Steegmoord. Als ik een nummer schrijf waar ik het gevoel krijg dat daar wel zang bij hoort, gebruik het voor andere projecten waar ik mee bezig ben. En dn nog is er een wisselwerking, afhankelijk of mijn medemuzikanten het al dan niet goed vinden.
Jij hebt dus ook nog andere projecten? Vertel er eens wat meer over; hoe blijf je het combineren?
Ja, er is Far Beyond, waar ik met andere muzikanten heel hard mee bezig ben. We brachten onlangs nog een nieuwe single uit: https://www.youtube.com/watch?v=z6n_IQsNCvw Steegmoord is mijn eigen uitlaatklep, waar ik dus puur mijn eigen verhaal kwijt kan. En dat blijven combineren, kwestie van de juiste afspraken maken..
Op 22 augustus verschijnt dus de nieuwe plaat ‘Mandatory’. Wat zijn de verwachtingen?
De wereld veroveren niet direct (haha) maar wel zoveel mogelijk mensen hiermee bereiken. Het is een beetje een niche genre, zonder vocale inbreng. Het is niet gemakkelijk om er een publiek voor te vinden, maar op zich vind ik het wel leuk dat mensen er hun eigen inspiratie in vinden en interpretatie aan geven. Ik schrijf mijn muziek vanuit een oogpunt dat mensen daar hun eigen verhaal kunnen in vinden, dus zoveel mogelijk mensen ermee beereiken is het doel dat ik voor ogen heb.
“Een sonische reis door het proces van loslaten en doorgaan” werd reeds geschreven over de single. Zelf ontdek ik het ook. Mee eens?
Loslaten en doorgaan is voor iedereen anders. Voor mij persoonlijk is het dat ik gewoon het moeilijk heb om dingen los te laten, en met Steegmoord heb ik een uitlaatklep gevonden om die gevoelens van mij af te schrijven. dat is een proces dat al jaren bezig. De demo heb ik flarden opgenomen, en het vorige album in één keer opgenomen. en zo blijf ik gewoonweg manieren vinden om dingen los te laten en een plek te geven, waar ik dat binnen andere projecten niet of moeilijk kan. En zoals ik zei, loslaten is voor iedereen anders, daarom is het ook leuk dat iedereen een ander gevoel kan hebben bij dat loslaten, tijdens het beluisteren van mijn muziek. Pas dan ben ik in mijn opzet geslaagd.
De vorige plaat heb je in een ruk opgenomen; deze iets langer … Is dit het verschil?
Ook deze is in één keer opgenomen, en herwerkt. Het is enkel de Demo die in stukken is opgenomen in 2021. Dus op dat vlak is er geen verschil. Het grote verschil? ‘Mandatory’ is geschreven vanuit een oogpunt van drie muzikanten bas-drum-gitaar. Ik probeerde op deze plaat zo weinig mogelijk met samples te werken, en zoveel mogelijk een wisselwerking te creëren tussen basgitaar en gitaar. Muzikaal en wat gevoel betreft is dus alles hetzelfde gebleven, maar deze keer dus bewust vanuit een oogpunt van drie verschillende muzikanten tegenover het vorige album dat berustte op twee gitaristen gecombineerd met sample tracks. Dat is dus het grote verschil met de vorige plaat.
Het smeekt dus naar een live uitvoering? Dat is nog niet gebeurd?
Nee Steegmoord is nog niet live gebracht, dat is een drempel waar ik nog over moet. Als ik het live breng moet het gewoonweg met een bassist en drummer zijn, niet op mijn eentje met samples. Er is niets mis aan, aan op je eentje staat. Maar als je muziek brengt vanuit het oogpunt van ‘een band’ moet je daar, naar mijn mening, ook letterlijk als band staan. Het is ook gewoonweg leuker om je muziek te brengen samen met andere mensen. Dus zodra die drempel is genomen, en ik mensen vind om mee samen op het podium te staan? Dan zal ik wellicht overwegen mijn muziek ook live te brengen, ja.
Ik voel een zekere frustratie terugkeren; is deze plaat een aanklacht tegen alles wat beetje mis loopt in onze maatschappij tegenwoordig, of zit er meer/minder achter?
Het heeft er zeker mee te maken, maar niet in die mate dat het de plaat leidt. De titel ‘Mandatory’ verwijst naar ‘verplichting’ en het gevoel dat tegenwoordig alles een verplichting is. Ludiek bedoeld is de boodschap ook ‘het is een verplichting , luister naar mijn plaat’ ook dat verwijst naar de titel van de plaat. ‘verplichting’ en hoe daarmee omgaan is de rode draad die, wellicht als ‘frustratie’ kan overkomen.
Een filmische ondertoon en concept horen we. Je inspiratie blijft eindeloos. Is filmmuziek een ambitie?
Nee , nog niet. Maar ik ben er zelf ook niet echt mee bezig moet ik toegeven. Filmmakers mogen me altijd contacteren. Als er een optie van die kant uit op me afkomt? Zal ik daar zeker op ingaan. Ik zie me eerder die muziek brengen op een festival, waar mensen op afkomen die mijn muziek graag horen en in dat verhaal mee gaan. Je wil uiteindelijk dat je muziek gehoord wordt, als dat in een film kan? Graag uiteraard.
Je brengt de plaat ook fysiek uit, wat is de drijfveer of de reden ?
Alles is digitaal uitgebracht, of komt sowieso digitaal uit. Ik heb echter zelf een platen collectie, en het is mijn grote droom om mijn muziek ook op plaat uit te brengen. Dat is de voornaamste drijfveer om dat dus ook te doen. ik heb een website gevonden https://elasticstage.com/ via die website heb ik een manier gevonden waardoor mensen mijn plaat kunnen kopen. Zij doen gewoon alles, als band lever je alles aan qua artwork-muziek-data, en ik krijg er wel een percent op. Het voordeel is dat ik er geen 2000 euro moet instoppen om die vinyl te laten uitbrengen. Ik ben heel blij dat ik die website heb leren kennen en op die manier mijn plaat ook fysiek kan uitbrengen.
Opvallend is dat je al enkele singles hebt uitgebracht. Is het uitbrengen van een single an en toe een soort strategische zet?
Strategie is een groot woord. Tegenwoordig moet je wat kort op de bal spelen. Vooral op sociale media. Als je eenmalig een album uitbrengt, dan heb je twee weken en daarna hoop je dat het iets doet. Als je maandelijks iets uitbrengt creëer je een soort momentum. En ook, doordat ik niet optreed of zo, heb ik geen live beelden of video’s van live concerten, en als je niets anders kan posten op sociale media is het wel leuk dat je van tijd tot tijd een single lanceert zodat mensen zien dat je actief bent als muzikant of band. Naar aanloop van het eigenlijke album. Dat is de eigenlijke strategie hierachter…
Ik lees al heel wat positieve reacties op de singles, ikzelf ook; hoe waren de algemene reacties?
De reacties zijn over het algemeen goed. De singles worden goed ontvangen, er zijn wel mensen die me zeggen dat ze er toch een vocale inbreng zouden aan toevoegen. Dat kan ik ergens wel begrijpen. Maar zo zat het niet in mijn hoofd. Ik ben heel blij met de reacties. Een collega op het werk heeft dat in zijn playlist gestoken, een andere collega zegt dat hij liever naar instrumentale muziek luistert tijdens het werk omdat vocals hem afleiden. Zulke reacties zijn leuk.
Je bent één van die weinige instrumentale muzikanten, die nu met z’n muziek veel zaken uitspreekt …
Het was niet echt de bedoeling, maar wel leuk dat het zo overkomt… dan ben ik in mijn opzet geslaagd.
Wat zijn de verdere plannen rond deze release? Festivals? Lonkt het buitenland? Vertel eens
Live spelen zit nog niet in de planning, maar het zit in mijn hoofd daar zeker iets mee te gaan doen. er is nog steeds een bepaalde drempel, om de juiste mensen te vinden om dit project ook daadwerkelijk live uit te voeren. Er zijn dus zeker ideeën om het live te brengen…
Ondertussen schrijf ik uiteraard verder. Enkele nieuwe nummers zijn reeds geschreven. Er zal nog wel wat tijd over gaan. Maar ik ben nog niet uitgeschreven. Dus er mag zeker nog een vervolg na Mandatory verwacht worden.
Is Dunk!festival een optie live … of op wel festival zou je graag willen spelen?
Mijn ultieme droom is op Graspop mogen spelen. Dunk!festival is zeker een optie. Maar als ik ooit live ga spelen, wil ik eigenlijk overal wel staan. Graspop is bij iedere Belgische band een ultieme droom denk ik.
Je zit dan wel met een probleem… Met instrumentale muziek zit je nogal snel gevangen in een niche , je hebt al een stempel gedrukt met je werk. Welk publiek zou je nog willen bereiken met dit project?
Ik ben me ervan bewust dat ik gekneld zit in een soort niche met deze instrumentale muziek. Ik ben opgegroeid met gitaar muziek, als ik muziek beluister luister ik eerst naar de gitaarlijnen. Ik luister ook vaak naar bands als Mastadon, Tool , Amenra tot Pink Floyd. Of Queen. Dat zijn bands waarbij de instrumentale inbreng een belangrijke rol speelt. En dat is dus ook het publiek dat ik zou willen aanspreken. Mensen die het instrumentale gedeelde van een band omarmen en naar waarde schatten. Een band als AmenRa op Graspop bewees dat, daar is de zang uiteraard belangrijk, maar het instrumentale gedeelde minstens even toonaangevend. Dat zit er bij mij ook in, en die mensen wil ik zeer graag aanspreken.
Nu zijn we bij de ambities aanbeland, wat kan 2025 betekenen voor jou?
Mijn ambities? De plaat komt uit op 22 augustus. De grootste ambitie is en blijft zoveel mogelijk luisteraars bereiken. Volgers bereiken. Dat is dan richting het internet gebeuren. Mensen vinden die blijven luisteren naar mijn muziek. Mijn album komt ook fysiek uit, als dat album goed verkoopt is ook dat doel bereikt. En, waar we het over hadden, het is en blijft een ambitie om dit ooit eens live te brengen. Dat zal wellicht niet meer voor dit jaar zijn, meer iets voor 2026. Maar als ik dat doe moet het allemaal perfect zijn, ik wil er iets bijzonder mee doen als ik dit live breng. Er iets van maken.. het moet kloppen in mijn hoofd. En daarvoor moet ik echt de juiste personen op de juiste plaats vinden.
Indien je de kans krijgt via een label, om door te breken naar een breder, ruimer publiek, toegevingen doen met evt een zanger erbij, zou je het doen en waarom (niet)?
Ik wil zeker en vast veel toegevingen doen , maar de muziek moet blijven zoals het in mijn hoofd zit. Als dat niet het geval is, dan haak ik af. En als ik zonder zang in mijn hoofd zit, zal het zonder zang zijn. als er een label op mijn pad komt die deze piste wil volgen, en mijn visie daarin wil volgen graag? Maar er per se een zanger insteken om ‘toch ergens te geraken’ nee, die piste wil ik niet volgen. het klinkt crue, maar als het niet loopt zoals ik het zelf wil brengen? Dan hoeft het niet voor mij…
Een soort ‘einddoel’ heb je niet voor ogen?
Een doel verandert constant, als je einddoel is ‘ik wil albums verkopen’ en dat doel is bereikt – met de piste die ik nu volg zou dat zelfs kunnen lukken. als dat doel bereikt is , wat dan? Ik probeer altijd de lat heel hoog te leggen, om dan tevreden daar ergens tussenin te eindigen. Een doel verplaatst zich altijd… een van mijn doelen was een plaat op vinyl uitbrengen, dat doel is bijna bereikt. Mijn ander doel is live spelen, en dan moet je weer je ‘doel’ verleggen. Ik kijk naar een band als AmenRa , die spelen, op grote festivals. gaan we dat doel bereiken? Vermoedelijk niet, maar het kan wel.. wie weet.. Kijk. Mijn doel is en blijft me amuseren met muziek maken en daar zoveel mogelijk mensen mee bereiken en gaandeweg meer en meer mensen bereiken en dan zien we wel verder…
Bedankt voor de fijne babbel. Heel veel succes met de nieuwe release, ik hoop je toch ooit ermee eens live te zien.
Het album Mandatory is te vinden via volgende link
https://elasticstage.com/steegmoordonvinyl
Meer info over Steegmoord
https://vi.be/platform/steegmoord
Beaten By Hippies - Als je het muzikale landschap nu bekijkt, denken we dat hoog tijd is voor terug wat eerlijke en doorleefde Rock’n’Roll
In 2019 bracht de Belgische stoner/hardrock formatie Beaten By Hippies zijn titelloos debuut uit. We schreven toen: 'Beaten By Hippies brengt een veelzijdige, kleurrijke, groovy, hypnotiserende psychedelische stonerplaat uit.
Wat vooral opviel bij Beaten By Hippies live, is dat ze er een hoge dosis spelplezier beleven. Een charismatische frontman , aanstekelijke muziek en een feestelijke stemming in een psychedelisch kader en sfeertje. Lekker zweven in een uiterst genietbare sound … zonder bijhorende middelen.
De band heeft ondertussen niet stil gezeten, nu pas 6 jaar later komt een nieuwe plaat uit, ‘El paso’.
Rond de release, het optreden op Desertfest, de plannen en ambities, hadden we een fijne babbel met zanger Stephane, bassist Bruno en drummer Stef.
Ik ben jullie beginnen volgen vanaf het debuut in 2019. Ik zag jullie live op Desertfest. Hoe is het met de band verder gelopen?
Bruno (Bass): Heel goed zoals je wel kan merken. We hebben niet stilgezeten, we zijn blijven werken, blijven nieuwe nummers maken hetgeen resulteerde in onze laatste plaat Sidetracked In El Paso.
Stef (Drum): Desertfest was een topper voor ons, maar daarna volgde al snel Covid waardoor we minder hebben kunnen inzetten op show voor het promoten van onze eerste plaat. Er waren wel wat losse gigs, maar we zijn dan voornamelijk beginnen schrijven aan nieuwe songs waarvan je het resultaat kan horen op Sidetracked In El Paso.
Stephane (zang): We hebben gedaan wat we altijd deden, nummers maken, shows spelen en ons vooral goed amuseren in het proces. Want daar draait het om!
Over het optreden op Desertfest schreef ik ‘Een charismatische frontman, aanstekelijke muziek en een feestelijke stemming in een psychedelisch kader en sfeertje’. Klopt dit? Hoe zien jullie het zelf?
Bruno: Ja, zeker wel. We spelen graag live en laten dat ook graag merken. Het is en blijft een rock n roll show en mensen willen geëntertainde worden. Hoewel je de subtiliteiten van de studio live niet kan overbrengen moeten onze nummers vooral live beleefd worden. We smijten ons altijd voor meer dan 100% voor élk optreden om het even waar of wanneer.
Stef: Ik vind dat dit zeker klopt, ook vandaag nog. We halen invloeden op enorm veel verschillende plekken wat resulteert in de Beaten By Hippies sound.
Stephane: Ik kan me daar wel in vinden, hehe. Weet je, ik kan mij eigenlijk niet inhouden, als ik daar dan sta is het telkens vollenbak.
Jullie stonden op toch een van de grote evenementen binnen de scene; heeft het extra deuren geopend (of heeft COVID roet in het eten gegooid)?
Bruno: De reacties na ons optreden waren zeer positief. Maar, eerlijk gezegd, het heeft toch minder effect gehad dan we gehoopt hadden. Het blijft toch zoeken om toch opgepikt te worden….we zijn niet de enigen die vinden dat ze het verdienen om op de nationale radio gespeeld te worden of een mooie plaats te krijgen op een festival.
Stef: Covid heeft sowieso roet in het eten gegooid, maar ook een gebrek aan podia, clubs, jeugdhuizen, … die nog willen inzetten op live muziek van lokale bands, dit is echt verloren geraakt. Die DIY, underground mentaliteit is spijtig genoeg verdwenen. Het is overal “te luid”, “geen budget”, … En ons land is zo klein dat steeds dezelfde bands, gepusht door een booker of manager, alle podiumkansen wegpikken.
Stephane: Tja, wanneer alles een beetje terug in gang kwam na de lockdowns was onze plaat ook al 3 jaar oud, hé.
De nieuwe plaat ‘El paso’ is er pas zes jaar na het debuut, waarom heeft het zo lang geduurd eigenlijk?
Bruno: Een combinatie van factoren, zoals het altijd gaat. Eerst en vooral Corona natuurlijk. We schrijven ook alle nummers samen. Dat kan soms snel gaan, maar soms kan het ook heel lang duren ? We hebben alle vier namelijk wel een duidelijke mening en we willen ook alle vier even graag dat daar rekening mee gehouden wordt. Verder hebben ze het bij de platenmaatschappij – gelukkig maar – ook heel druk… dus tot alle puzzelstukjes samenvallen zijn we wel al weer even verder.
Stef: Heel simpel … Covid :-D Was er die epidemie niet, dan denk ik dat onze plaat er 2 jaar eerder was.
Stephane: Inderdaad een combinatie van redenen. We hadden de nummers eigenlijk al opgenomen tegen eind 2023, maar dan is er nog zoveel bij komen kijken… en voor je het weet is er nog 1.5 jaar erbij.
De niewue plaat klinkt breed, divers, me dunkt. Zijn jullie volwassen geworden of hoe moet ik het zien?
Bruno: Ik denk wel dat, hoe langer je in een groep speelt, hoe meer je samen leert spelen en dus meer een eenheid wordt. En ja het is een cliché maar gewoon ook echt waar dat je met het ouder worden, je minder aantrekt van hoe dit of dat zou kunnen overkomen of je minder de vraag stelt “zouden we hiermee kunnen scoren”. We willen ons vooral amuseren en ons publiek entertainen met muziek waarin wijzelf én het publiek helemaal kan in opgaan. We vragen we ons minder af of het wel genoeg “beaten by hippies” is. Inspiratie kan en mag van overal komen. Als we vinden dat het werkt, dan werkt het. Er is een minder omlijnd kader van wat wel en niet kan. We moeten het gewoon helemaal zien zitten om het al dan niet te spelen…. We waren ons er niet zo bewust van, maar die lijn is dus wellicht inderdaad wel wat opgeschoven, nu je het zegt
Stef: Op de eerste plaat zochten we als band denk ik onze sound en onze feel. De ervaring die we toen opdeden leidde ertoe dat we konden groeien als songwriters. Hierdoor konden we echt op zoek gaan naar onze eigen sound en dat hoor je op Sidetracked In El Paso.
Stephane: Ik denk niet per se meer volwassen, haha. Maar nog meer een gevoel van ‘we doen wat the fuck we willen’.
Waar ik het ook compleet mee eens ben, is de evolutie in de zang; heeft de zang nu echt zijn weg gevonden binnen de band of is het naturel gegroeid?
Bruno: Ik denk wel dat Stephane meer vertrouwen gekregen heeft en zekerder is geworden in het zingen. Een goeie zanger is authentiek en geeft zichzelf bloot. Maar om jezelf helemaal te durven blootgeven, moet je je veilig voelen. Hoe meer tijd je samen doorbrengt, hoe meer er aan dat onderling vertrouwen en aan die veilige omgeving gebouwd wordt. En op dat vlak zit het nu wel goed in onze band denken we. We durven allemaal nog meer opgaan in de muziek zeker ook door de enthousiaste reacties van het publiek.
Stef: Naar mijn gevoel is dat naturel gegroeid, maar daar kan Stéphane best zelf op antwoorden.
Stephane: Zoals Bruno zegt. Maar ook denk ik dat die evolutie veel te maken heeft met de extra ervaring in de studio.
De inbreng van strijkers is nieuw en uniek, hoe ben je op het idee gekomen (het werkt)
Bruno: Het nummer met de strijkers “The Fall” is gebaseerd op een bas riff die ik 20 jaren geleden voor het eerst speelde. Ik dacht dat het niet meteen iets voor BBH was, maar speelde het toch eens op een repetitie en iedereen was meteen mee. In een mum van tijd hebben we het nummer uitgewerkt. Ik weet niet door wie of door wat, maar in mijn hoofd hoorde ik er strijkers bij. De eerste dag dat we studio in gingen heb ik dan ook tegen onze producer gezegd dat we strijkers wilden. Hij antwoordde heel cool, “Ok, geen probleem, maar dan moeten het echte zijn (geen synths) en moeten ze door een topper gespeeld worden”. Enter Red dus, want hij is me wel een absolute topper in zijn vak, ja. Hij heeft onder andere nog bij Hooverphonic, Vaya Con Dios en Bjork heeft gespeeld en hij was toch niet te beroerd om een paar viooltracks voor een Leuvense rockband te komen inspelen. 102 sporen om precies te zijn. Ik kreeg er letterlijk de tranen van in mijn ogen om hem bezig te zien…zo doorleefd zo echt. Zijn viool heeft het nummer ongetwijfeld een grote meerwaarde gegeven.
Stephane: Wie wil er nu niet een ballad schrijven en met een heel orkest aan strijkers? Kom, dat zijn de soort dingen die je moet doen als je de kans krijgt.
Je durft buiten de lijntjes te kleuren muzikaal, maar blijven subtiel jullie roots trouw. Is het de juiste omschrijving?
Bruno: Zeker. Maar nogmaals, dat is geen bewuste keuze. We zijn niet te beschaamd om iets nieuws of anders te proberen. Why the F*** not?! We hebben maar 1 leven, we willen er alles uithalen, op alle vlakken, dus ook met onze muziek.
Stef: Ik vind dat zeker een goede omschrijving. Dit is wel absoluut geen bewuste keuze maar iets waar we op natuurlijke wijze onze weg in vinden.
Stephane: Ik denk dat dit ook komt omdat we alle 4 wel wat gemeenschappelijke invloeden hebben. Maar daarnaast zijn er ook heel veel verschillende smaken en interesses.
Hoe waren de reacties?
Bruno: We hebben eerlijk gezegd alleen maar positieve reacties gekregen. Hout vasthouden! Waaronder ook een 9/10 in de Rock Tribune. Heel fijn om dat te lezen. Nu nog hopen dat de muzieksamenstellers en programmators die reviews oppikken ef ze minstens interessant genoeg vinden om ons een kans geven.
Stef: Over het algemeen zeer positief wat absoluut geweldig is!
De twee platen tonen jullie unieke karakter binnen de scene. Maar een grote doorbraak lijkt moeilijk. Heb je er een verklaring voor?
Bruno: Bedankt voor het compliment! We hebben er een beetje het raden naar om exact te weten wat er nodig is voor helemaal door te breken. Iedereen die ons live heeft gezien is altijd laaiend enthousiast. Maar we moeten eerst wel de kans krijgen om ons te bewijzen natuurlijk. Misschien moeten we wat meer aandacht besteden aan de social media-platformen van deze tijd, want veel volgers hebben is blijkbaar wel een troef…als je kijkt naar de line-up van veel festivals. Ach ja, je moet gewoon ook een beetje geluk hebben zeker? En ondertussen in onszelf blijven geloven, er blijven voor gaan…en hopelijk toch de juiste mensen op de juiste plek tegenkomen die evenveel in ons geloven en ons een kans willen geven, omwille van wie we zijn en de sound die we maken.
Stef: Zoals ik hier hoger al zei, veel te weinig ondersteuning en podia voor lokale bands. Iedereen legt z’n focus op “De Nieuwe Lichting” of “Humo’s Rock Rally” waardoor die bands alle support krijgen van de weinige managements en promotoren in ons land. Tot mijn grote spijt is er blijkbaar geen plek in België voor stel oudere rockers die op elke show alles geven. Voor alle duidelijkheid, een grote doorbraak is absoluut onze ambitie niet, verre van. Wij willen als band gewoon onze muziek spelen voor een publiek … gewoon lekker live knallen, dat doen we het liefst!
Speelt het Belg zijn in jullie nadeel, denk je?
Bruno: Dat denk ik niet. Alles is toch veel internationaler geworden en er wordt veel meer over de landsgrenzen gekeken. Met platforms als Spotify kan iedereen van over de hele wereld je horen. Ze hebben ons nummer bijvoorbeeld al gespeeld op de Argentijnse radio! België heeft op zich een zeer levendige muziekscene, met talloze festivals, zalen… Het is gewoon niet makkelijk om een kans te krijgen. Op dat vlak ontbreekt het lef soms. Er wordt vaak rond gekeken en copy-paste gedaan als er een selectie moet worden gemaakt of er wordt gekeken naar externe factoren die op zich niks met de muziekkwaliteit te maken hebben , zoals het aantal volgers op Tiktok bvb ? . Hopelijk blijven er dus mannen en vrouwen met ‘ballen’ rondlopen die nieuwgierig zijn naar lokaal onbekend talent.
Stef: Neen, dat denk ik niet. België produceert enorm veel goede bands, maar je vandaag al “viraal” gaan om er iets van te maken. Playlists van StuBru en Willy zijn er ook precies enkel voor bands die support krijgen van een groot label. Ik ben hier misschien behoorlijk cynisch in geworden, maar ik vind het spijtig.
Wordt ‘El Paso’ de plaat van de grote doorbraak? Wat hoop je te bereiken met de nieuwe plaat, en de deels nieuwe muzikale weg?
Bruno: We hopen zeker dat heel veel mensen de plaat beluisteren en zo hopelijk op wat grotere podia of festivals te kunnen spelen. We smijten ons bij elk optreden voor de volle 100%, maar soms vragen we ons toch af “Hoe zijn we hier in godsnaam terecht gekomen?” als we weer compleet loos gegaan zijn, voor een bijzonder enthousiast maar toch ook …bijzonder klein publiek Pas op, kleine gigs zijn zeker charmant .Maar bij de officiële release hebben we bijvoorbeeld mogen ervaren hoe het voelt om honderden mensen uit hun dak te zien gaan op jouw muziek minutenlang te zien en horen applaudisseren om een nummer dat je zelf hebt geschreven…Jaaa, dat smaakt wel naar meer hoor!
Stef: Mocht het nog niet duidelijk zijn, IK WIL LIVE SHOWS SPELEN! :-D En uiteraard, ik denk dat we als band sowieso al willen denken richting een 3e plaat … we gaan zeker geen 6 jaar wachten deze keer.
Stephane: Ik hoop een zo groot mogelijk publiek te kunnen bereiken. Zowel met de songs als met de live shows. De grote doorbraak? Zullen we zien, het is gewoon stap voor stap. Fan per fan. Ik ben sowieso al fan van onze plaat!
Wat zijn de verdere plannen? Moeten we weer zes jaar wachten op een nieuwe plaat?!
Bruno: Toch eerst zien wat er met deze gebeurt ? We blijven elke week repeteren en daar zullen wel nieuwe nummers blijven uitkomen… We gaan wel voor kwaliteit, niet voor kwantiteit. Maar een enthousiaste ontvangst van dit album zou ons ongetwijfeld nog meer goesting doen geven om er nóg meer voor te blijven gaan.
Stephane: Eerst zoveel mogelijk deze plaat pushen. Liefst zoveel mogelijk shows. En vooral ons blijven amuseren! Van de simpelste repetitie tot de gekste optredens! En mocht er dan een volgende plaat aankomen, wil ik er zelf ook geen 6 jaar op wachten.
We hadden het al over de ‘ambities’; zijn er doelen of ambities die jullie nastreven? De wereld veroveren begint afgezaagd te klinken …
Bruno : Weet je, we spelen muziek omdat we dat graag doen en omdat we muzikanten zijn in hart en nieren. Een plaat maken is daar dan gewoon een gevolg van. Dus we zijn al blij dat we zover geraakt zijn en dat we zoveel positieve reacties krijgen op onze plaat. Wat airplay en wat grotere optredens zou leuk zijn.
Als je het muzikale landschap nu bekijkt denken we dat hoog tijd is voor terug wat eerlijke en doorleefde Rock N Roll. Ik denk dat dat misschien wel de ambitie is: terug Rock N Roll naar de massa brengen. Iedereen doen inzien dat er meer is dan Pommelien Thijs of DJ Viktor Verhulst. Zij mogen er uiteraard ook zijn, maar er is zeker nog een (latent) publiek voor onversneden rock.
Stef : Podia veroveren, leuke supports spelen zoals we in het verleden reeds konden doen met Tangled Horns, Rhea en Sloper, en op die manier steeds proberen zieltjes te winnen die zich kunnen vinden in onze sound en wat we live doen.
Stephane : Er zijn nog wel een paar festivals die ik graag zou spelen natuurlijk, zoals iedereen. Gezonde ambitie, iets om naar uit te kijken als muzikant maar ook als muziekliefhebber.
Dankjewel voor deze fijne babbel, veel succes in alles wat jullie nog ondernemen, en hopelijk tot binnenkort…
Nederlands 
Français 
