Devils Rock For An Angel 2025 – Diversiteit troef - Een rollercoaster aan emoties

Ieder van ons is ooit wel geconfronteerd geweest met die vieze ziekte met een 'K'. Onder de naam 'Devils Rock For An Angel' werd het festival in 2015 opgericht ter ere van te vroeg overleden Celeste , amper 16 jaar jong, om haar ouders te ondersteunen die een fietstocht organiseerden in het kader van 'kom op tegen kanker' .
Ondertussen is het festival uitgegroeid tot een begrip, waarbij dus vooral de ondersteuning van dit Goede Doel centraal staat.
De tiende editie ging door op 19 & 20 september, twee dagen dus. Op de eerste avond traden o.a. Bleedskin, Milhaven en Fat Bastard aan.
Wij waren aanwezig op de tweede festival. Een dag met veel Belgische parels en bands die in die tien jaar op één of andere manier hun stempel hebben gedrukt op het festival Devils Rock For An Angel.

At The Front (****) mocht het festival openen en deed dat op een spijkerharde en meedogenloze wijze. De band brengt een mix van thrash en groove metal voor met sterke invloeden van bands als Machine Head. En daar kan nooit iets mis mee zijn. At The Front maakte er naar goede gewoonte niet teveel woorden aan vuil, en liet zijn muziek voor zich spreken.
Het opbouwen van een ondoordringbare geluidsmuur van gitaar en drumgeweld, en een bulderende stem vormden de rode draad. Gewoonweg de aanwezigen bij de strot grijpen, en doorgaan tot iedereen compleet murw is geslagen. Dat er van enige interactie met het publiek weinig sprake was, stoorde allerminst. Wat een uppercuts

Catalyst (***1/2) gooit het over een andere boeg. Met hun progressieve melodieuze death metal openen ze de donker muzikale poortjes. Aanstekelijke refreinen en een spraakzame zanger/frontman zorgen voor een huiveringwekkende set. "Wat een verschroeiende wervelstorm!" schreven we over hun optreden op Frietrock. Ook nu was het 'ondergaan'. Geen hapklare brok, maar een donkere wolk van verdoemenis en duisternis …

Nog meer melodieuze duisternis hoorden we bij Cathubodua (****1/2). Al klinkt de muziek van deze band toegankelijker. "Sprookjes van Grimm, met een lichtpuntje aan het einde van de tunnel” omschreven we hun stijl regelmatig, De combinatie van gevoelige vioolklanken en die intense vocals van zangeres Sara,  die ons als een donkere elf omarmde,  zorgde voor een trip in het sprookjesbos van tot de verbeelding sprekende wezens.
Het werd haast letterlijke uitgebeeld op het podium door een soort boomstammen die waren opgesteld tussen de muzikanten in. De band haalde muzikaal alles uit de kast  met hun helende pijn-smart. Een aanpak die hen siert.

Eén van de grote pluspunten aan een festival als Devils Rock For An Angel is de muzikale diversiteit waarin ieder metal liefhebber zich kan vinden. Na een groovy start en het aanbieden van donkere paadjes, werd het tijd voor pure rock & metal uppercuts, zonder alteveel franjes.
Hunter (*****)  brengt een oorverdovende set speedmetal met een hoek af. De zanger is op het podium gemaskerd met twee messen in zijn hand. Deze band bestaat uit één voor één  doorwinterde muzikanten die verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn. Veel woorden eraan vuil maken doen ze dan ook niet. We krijgen verbluffende mokerslagen. Hunter drijft het tempo genadeloos op met een moshpit tot gevolg. Wat een tsunami.

Minder volk bij de sympathieke gasten van Primal Creation (****). We hoorden meesterlijke riffs, verbluffend drumwerk en er was de heel beweeglijke frontman die zijn stem schor schreeuwde en het publiek aanporde. Helaas ontbrak deels de connectie, op enkele headbangers na. Bijzonder jammer, maar kwalitatief zat het goed in elkaar en het spelplezier droop er van af. Wij waren alvast overtuigd.

Cult Of Scarecrow (*****) kreeg meer publiek voor zich, hun 'Doom' achtige aanpak sprak aan. Interessant waren de keys, een beetje verstopt achteraan het podium, door de klankentapijtjes. De toon werd verder gezet door de striemende gitaren en het drum geroffel. De zanger was goed bij stem, en zorgde voor een haast sacrale ingesteldheid die het donkere sfeertje compleet maakte. De traag op gang komende songs, kliefden. De registers werden open getrokken en het prikkelde de dansspieren. De donkere walmen overheersten bij Cult of Scarecrow en hun speelsheid en virtuositeit sierde.

Wie op heel wat bijval kon rekenen was Objector (*****). 'Bij elk optreden lijken ze steeds sneller te spelen dan voordien', vertelde me iemand. We zagen de band al verschillende keren en steeds overtuigden ze ons. Thrash metal pur sang. En ze spelen steeds sneller en meedogenlozer, alsof de duivel hen achternazit op een wilde rollercoaster richting Hel; ze sleuren hun publiek mee op die wilde rit.
Hier was het headbangen en de kenmerkende klankentapijtjes sierden.

DRAKKAR (****) was dan iets anders. Sinds 1983 bouwt DRAKKAR aan de weg binnen de Belgische heavy- en speedmetal, met een krachtige sound en intense optredens. Hoewel doorwinterd spelen ze met een speelsheid van jonge wolven. Opvallende verschijning is de beer van een frontman, met volle baard, die met zijn bulderende stem de grondvesten deed daveren. De muzikanten vullen aan , zonder verpinken. Een stomend setje zondermeer. Wat een geoliede machine.

Reject The Sickness (*****) is door de jaren heen uitgegroeid tot één van onze persoonlijke favorieten in de Lage landen. Ze zijn een band die donker, gruwel, angst en pijn kunnen uitbeelden om je eigen smart een plaats te kunnen geven. Guy Vercruysse schreeuwt zijn stem schor. De muzikanten porren hem aan. Een demonisch emotionele geladenheid ervaarden we.
Bittere ernst en humor vinden elkaar. Confetti vloog doorheen de zaal die de bekommernissen van elke dag even opzij plaatsen . Het deed deugd zoiets.

Tot slot nog de coverband Arrow (***) met mannelijke en vrouwelijke vocals. De band bracht een gros aan rock hits op aanstekelijke wijze als “Like A Huricane” en “Breaking the Law”.
Vrij leuk allemaal, surplus de combinatie van de vrouwelijke stem en het mannelijk gebulder die zorgde voor een unieke insteek. Een gezellige 'after party' dus …

Met dank aan Musika.be)

Organisatie: Devils Rock For An Angel