BRDCST 2025 – dag 2 - De eeuwige zoektocht naar onsterfelijkheid
BRDCST 2025
Ancienne Belgique
Brussel
2025-04-05
Erik Vandamme

Op de tweede festival dag BRDCST was Backxwash curator, en dat was ook te merken aan de line up. De Zambiaans-Canadese rapper en producer Ashanti Mutinta gevestigd in Montreal, Quebec zoekt graag het donkere, (g)rauwe kantje op van de rap/hip-hop. In haar eigen set was dit duidelijk te merken; ook de artiesten die met haar mee waren, dwaalden in de duisternis. We zochten graag de muzikale contrasten op in al z’n muzikale vormen, het werd een eeuwige zoektocht naar onsterfelijkheid.

In 2024 stunt BRDCST nog met het concept film en muziek door een vertoning van de film 'Nosferatu (1922)’ onder muzikale begeleiding van Black metal fenomeen Attila Csihar . Dat concept bleek succesvol te zijn, wat de organisatie deed besluiten twee avonden te starten met een film/muziek concert.
Deze keer mocht saxofoon virtuoos Mattias De Craene een door de tijd vergeten film komen voorstellen, in een eigenzinnig muzikale omlijsting. De film 'The Holy Mountain (1973)’ is een psychedelische, surrealistische film van de Chileens regisseur Alejandro Jodorowsky. Het is de eeuwige zoektocht naar verlichting en onsterfelijkheid, uitgebeeld door spirituele beelden, het is een vereren van goden en afgoden, een reis doorheen het heelal en de confrontatie met andere planeten. De hoofdrolspeler wordt hier als een soort Jezus figuur op de voet gevolgd tijdens die vaak grauwe, barre en op het randje gortige tocht die eindigt op de top van een berg.
De manier hoe Mattias De Craene (*****) de muzikale omlijsting op zich neemt is opmerkelijk, omdat hij zowel de stemmen als de sfeer uitbeeldt in klank; hij gaat hier het confronterende, grauwe kantje niet uit de weg. Hij zorgt ervoor dat deze wellicht vergeten klasse film vanonder het stof wordt gehaald en een nieuwe injectie krijgt. Een zoektocht naar onsterfelijkheid, dat nog steeds brandend actueel is. Soms voeren mensen ervoor soms gruwelijke taferelen uit, om dat doel te bereiken. Zowel het beeld als de muzikale omlijsting spreken tot ieders verbeelding en iedereen kan er zijn eigen gedacht op invullen…

We zetten onze zoektocht verder en komen in de Flex terecht in het pikkedonker. Een lichtje aan het einde van die tunnel werd ons geboden door Morgan Paige (*****) die met zijn onaards klinkende stem, de grauwheid als de warmte van ons bestaan en gedachte uitbeeldt. Het klonk eerst erg intiem en intens voelde haar vocals aan; later als ze plaats neemt aan de piano klinkt het golvend, zachtmoedig oorverdovend, die allerhande emoties doet opborrelen.
Een contrast van zalvende grauwheid; in de donkerte zoeken naar lichtpuntjes is de boodschap. Een bijzondere trip.

Elliot Galvin (****)  neemt een voortrekkersrol aan in de Britse jazz met zijn originele kijk op piano en toetsen. Op het album 'The Ruin' vertelt hij een persoonlijk verhaal, en neemt je mee op zijn levenspad. Het klinkt herkenbaar en bezield. De emoties druipen als het ware van de toetsen. Hij laat zich omringen door klasse muzikanten die hem muzikaal volgen, en improviserend aanvullen. De speelsheid in de verhalenverteller en in de muziek siert. Wat een brede verbeeldingskracht van intieme confrontaties als van beladenheid door het opentrekken van klank en vocals.

Van een heel ander kaliber was LustSickPuppy (***). Wat een contrast met de vorige artiest … Als een soort crimiclown beweegt de jonge dame zich over het podium; wulps vervaarlijk weet ze haar publiek aan te porren; ze schreeuwt haar keel schor. Op de achtergrond zijn er bonkende beats en de beelden doen denken aan een circus act. LustSickPuppy maakt gebruik van het vuile, ruige, confronterende kantje van wat hip hop/punk/rave te bieden heeft. Een muzikale wervelwind waait over ons heen. Muziek met een hoek af. Soms was hetwel overacting, maar het publiek lustte het. Ze ging haar fans persoonlijk opzoeken, die genoten met volle teugen van de decadente, horrorachtige rappunk.

Na deze trip naar de Hel gingen we biechten in de Rijke Klarenkerk. Daar speelde een voor ons ondertussen geen onbekende band. Kabas (*****) zagen we reeds in de Nova Express, Mechelen.
We schreven ‘Kabas tast de grenzen van het genre af en improviseert graag. Het kleurt de sound. Minimalistische escapades worden afgewisseld door meer grillige stukken. Boeiend en spannend allemaal. Het publiek wordt meegesleept mee in die trip. Ook hier wordt de kracht van de stilte mooi uitgewerkt. We werden een beetje 'zen' door die sound.’
Kabas is al tien jaar bezig en stelde dus hun nieuwste plaat 'Sun Dog' voor. Opvallend aan die plaat is de veelkleurige sound en het balanceren tussen een minimalistische klank en de opbouw naar een climax toe, die de grens van het oorverdovende bereikt.
In de Rijke Klarenkerk zorgde dit voor een sacrale insteek. De klank ging alle kanten uit, de weergalm in de kerk zorgde voor een spanning die te snijden was. Kabas werkte naar een climax toe, alle instrumenten kwamen samen op het einde van de trip; wat een rollercoaster!

We bleven nog even in de kerk, want de volgende act Abel Ghekiere (*****) werd aangeraden als '’een niet te missen fenomeen'. De kerk was ondertussen goed vol. We kregen  zonder meer een magisch concert.
Abel Ghekiere is een multi-instrumentalist die zijn inspiratie haalt uit de minimalistische jazz, traditionele folk en field recordings. Op 'Voor het verdwijnt en daarna' beeldt hij verdriet en pijn uit op gevoelige wijze. Live is het een klankenpracht en klinkt het intens. Samen met z’n muzikanten biedt Abel Ghekiere innige troost. O.m. met de blaasinstrumenten en de viool kan worden gemijmerd over het heengaan van geliefden. De mooie momenten, die je met hen hebt doorgebracht, worden stevig omarmd. Een uur lang meegesleept in deze emotionele trip.

De zoektocht naar onsterfelijkheid gaat over vele paden. Een ander pad is er eentje van wulps- en speelsheid, wat doet terugdenken aan onze kindertijd. Althans in de verkleedpartijen en de geschilderde gezichten. Muzikaal vormgegeven door aanstekelijk flutes en opzwepende zangpartijen. Mermaid Chunky (****) weet even de sombere emoties op zij te plaatsen, zonder al te kitsch te klinken. Hun ingenieuze, kleurrijke pop palmt de AB in, een overvolle AB Club zwaait met de handen en doet ons lekker meezingen op de aanstekelijke refreinen. Een sprookjesachtige mooie sound vol van positieve energie.

In de AB Flex ondertussen andere koek met rap fenomeen en publiekstrekker Backxwash (****1/2). We kregen een explosieve confrontatie van de meest gruwelijke demonen. De Zambiaans-Canadese rap artieste brengt een brede sound van rauwe horror rap met elementen subtiele black metal. Een allesvernietigende muzikale wervelstorm volgt in de vocals als in de harde beats met visuele effecten op de achtergrond. Ze haalt daadwerkelijk alles uit de kast, wat een confrontatie met de meest donkere gedachten ... Indrukwekkend slot …

We breien er nog een vervolg aan in de AB Club die weer aardig vol was gelopen met Body Meat (****) We citeren even: ‘Geïnspireerd door de uitgebreide storytelling van games en anime, creëert Chistopher Taylor met Body Meat een multidimensionale wereld vol personages en onstuitbare beweging’. De combinatie van pompende EBM beats, knallende percussie en allerhande experimentjes tekenen een wervelend slot van deze boeiende dag en avond. Het is een soort geordende chaos.

De muzikale confrontaties, het aftasten van de grenzen, het balanceren tussen hemel en hel , het flitste allemaal voorbij in de eeuwige zoektocht naar onsterfelijkheid.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ifv BRDCST)