Pukkelpop 2025 - Een weekend vol ontdekkingen, met Queens of The Stone Age als afsluiter
Pukkelpop 2025
Datum: 2025-08-16 + 17
Festivalterrein
Hasselt-Kiewit
Erik Vandamme

Pukkelpop vierde in 2025 zijn veertigste verjaardag, terwijl wij dit jaar zestig jaar oud worden ... Twee mijlpalen die ons motiveren om na tien jaar afwezigheid weer te keren naar een festival dat ons altijd bijzonder heeft aangetrokken. We waren op zaterdag 16 en zondag 17 augustus aanwezig.
Het was een weekend vol plezierige ontdekkingen, met Queens of the Stone Age als ultieme afsluiter!

zaterdag 16 augustus 2025 - IDLES wint de hoofdprijs
We bezochten het meest frequent podia zoals Lift, Backyard en Club. Op deze zaterdag begonnen we daar met ISAï (***1/2), die ons het meest kon bekoren toen hij achter zijn drumstel plaatsnam, om de percussieklankentapijtjes nog meer tot hun recht te laten komen. Daarnaast beschikt  de man over een zeer soulvolle stem die harten raakt. Hij profileert zich voornamelijk ook als een divers performer.

We kregen de aanbeveling om even poolshoogte te nemen in Marquee, waar The Atomic Orchestra (*****) klassieke muziek combineert met pop en rock. Al vorig jaar deden ze dat trucje op Pukkelpop, en dat ging opmerkelijk goed. Deze keer zorgde dit voor een indrukwekkende prestatie waar je stil van werd, zoals bij de krakende prachtige stem van ISE, die ons deed wegzweven. Of neem nu de rasse poëet Brihang, die wist te raken. AmenRa maakte de confrontatie met de donkere gedachten zelfs nog intenser met de ondersteuning van dat Klassieke orkest. Zelfs Goldband, waarvan we persoonlijk geen grote fan zijn, klonk opmerkelijk warmer en poëtischer, met de klassieke muziek. Voordien ontroerde Gabriel Rios, Bajoli en J. Bernardt.

Een van de hoogtepunten was Dressed Like Boys (*****), die ons al tijdens les Nuits Botanique eerder dit jaar, kon bekoren. Dressed Like Boys  is het project rondom DIRK. zanger Jelle Denturck.
Tijdens een aangenaam gesprek onthulde hij onlangs waar het daadwerkelijk om draait. https://www.musiczine.net/index.php/nl/item/99241-dressed-like-boys-jelle-denturck-ik-hoop-dat-mijn-plaat-een-soort-rimpel-effect-teweegbrengt-dat-het-iets-los-maakt-bij-mensen-mensen-een-beetje-zachter-kan-maken-zodat-we-wat-meer-genuanceerd-naar-elkaar-kunnen-kijken-en-met-elkaar-omgaan  
Jens kreeg op Pukkelpop  ondersteuning van de Antwerp Queer Choir. En aanzienlijke meerwaarde. Hij slaagde erin om de mensen tot tranen toe te bedwingen op een aangrijpende, intieme en emotionele wijze; zo een moment was tijdens  'Jaouad', een eerbetoon aan Jaouad Alloul, een theatermaker, schrijver, zanger, muzikant en voorvechter van de rechten van queers. Er zouden nog meerdere momenten volgen.
Het meest opvallende was echter de finale van 'Stonewall Riots Forever', waar Jelle samen met een koor van twintig leden uit volle borst de strofe song uitvoerde, terwijl ze gehuld waren in een podiumlicht van alle kleuren van de regenboog. De hele club zong de tekst mee, wat leidde tot een geweldige afsluiter die we niet snel zullen vergeten. Indrukwekkend!  Op 30 oktober stelt Dressed Like Boys zijn debuut plaat voor in de AB, een aanrader dus van formaat!

Na deze twee vroege hoogtepunten gingen we naar Zinadelphia (****), die onze aandacht trok door een subtiele mix van soul en pop, naar Soapbox (****) die op de Backyard stage lekker keet schopte, zoals gebruikelijk bij punk. Om opnieuw te belanden in Club met Being Dead (****), indierockers uit Texas die op lekker chaotische, spannende wijze het publiek en  elkaar in de war brachten. Af en toe verliep het zelfs iets te chaotisch, maar het herstelde zich telkens toen de zangeres/gitariste achter het drumstel plaatsnam en de drummer de zang en gitaar overnam.
Een trio met veel potentieel binnen de lo-fi en indierock.

Het is altijd moeilijk kiezen door de overlappingen , maar kijk, met Man/Woman/Chainsaw (*****) was er een interessant pareltje. Deze zeskoppige, experimentele gitaarband uit Londen, met wortels in de Windmill-scene, lieten ons totaal verweesd, door hun psychedelische klankenpracht, met oorstrelende violen. Een spookachtige gewaarwording alvast.
We bleven even staan, want men had ons medegedeeld dat er ''een verrassingsactie aankomt aan de PKP bus'' die stond opgesteld vlakbij de lift. Max Colombie (****) - Oscar And The Wolf - zorgde boven op de bus voor een kort maar krachtig dansfeestje. Al zal de doorwinterde REM liefhebber de wenkbrauwen hebben gefronst bij de versie van 'Losing My Religion'. Hoedanook, iedereen content.

The Last Dinner Party (***1/2) op de mainstage speelde een aanstekelijke indierock show, met een bijzondere zangeres die over voldoende charisma en power beschikt  om iedereen te ontroeren. Op gezapige en energieke wijze deed The Last Dinner Party ons heupwiegen. Ook de situatie rond Gaza, Palestina werd aangehaald, dit keer zelfs met een QR-code die opriep om te doneren voor medische hulp  en voedselverlening aan de getroffen mensen.
Een leuke band, maar persoonlijk zien we hen liever optreden in de clubs i.p.v. op een groot podium op de mainstage.

In de Marquee ondertussen RY X (****1/2), een sing/songwriter die evenzeer weet te ontroeren. De vorige keer zagen we em echter in het intieme kader van een concertzaal. Ook in de Marquee wist hij ons in te pakken met zijn weemoedige, donkere songs en mooie vocals.
De elektronica zorgde ervoor dat de dansspieren werden aangesproken. Wat een intensiteit en beklijvend concert.

Een andere ontdekking bleek Yard Act (****) in de Club. Vorig jaar konden ze ons nog overtuigen op Rock Herk en Rock Werchter . Lees gerust: “Het zit goed in elkaar en hun wisselend groovy songmateriaal krijgt kleur door hoekige, strakke ritmes, de keys en een verdwaalde jazzy blazer; de danseressen/backing vocalistes en de praatzang en act van Smith doen de rest.''
Hier klonk het even energiek en opwindend, met de niet aflatende beweeglijkheid extravertie van de frontman. Wat veen uppercuts. Yard Act overtuigde zondermeer. Wat een (Yard) act!

Tik-tok fenomeen Sofia Isella (***1/2) probeerde met haar mooie fluisterpop iedereen in de lift te ontroeren maar slaagde daar niet compleet in. Technische problemen , en ook het feit dat haar microfoon redelijk stil stond bij de eerste nummers, maakten het er niet beter op. Nochtans deed Sofia wel degelijk haar best, en ergens triggerde haar breekbare stem en uitstraling ons wel.

Het contrast met Get Up Kids (****) op Backyard Stagewas groot. De band was bezig met een jubileum van hun plaat 'Something to write home about'. De band behaalde zijn grootste succes ten tijde van Groezrock en de Shelter stage. Hoogdagen van de punkrock scene dus. Momenteel kregen we een fijn concertje van pure punkrock.

We waren van plan naar Obongjayar in de Club te gaan zien, maar we besloten te blijven aan de mainstage voor IDLES (*****).Een muzikale tsunami met een sterk maatschappijkritische toon. De vervaarlijk molenwieken frontman, gebruikte zijn hele lijf en rauwe stem om iedereen bij de leest te houden. Ook de bandleden stormden als losgeslagen wilden over het podium. Het publiek werd uitzinnig. De gitarist ging het publiek zelfs letterlijk opzoeken. Beukend tegen de poorten van onrechtvaardigheid.
Wat een pletwals. Onvermoeibaar bleef de band door hameren naar een wervelende finale van “Danny Nedelko”. Schitterend . Deen absolute must-to-see

Het punkfeestje bleef nog even doorgaan met The Chats (****) die op gedreven, doordachte wijzespeelden. Gewoonweg lekker knallen en knetteren na die wervelstorm van IDLES. Een onvervalst punkfeest.

We eindigen onze eerste dag in Lift met Deadletter (****1/2). Intense trancy groovende Postpunk, vol gruizige melodieën. Puik werk.

zondag 17 augustus 2025 - Een vliegende start met Lézard en een mooi landing met Queens of The Stone Age
Opniewu een erg interessante festivaldag … in het begin met de trip van Lézard (*****)die ons reeds op de op Humo's Rock Rally omver blies, en verder o.a. op Gent Jazz. In die korte tijd is deze band volwassener geworden, hun sound is robuuster en krachtiger. Er zijn vergelijkingen met Talking Heads , maar binnen die 'funky' stijl is er ook een beetje Prince te herkennen.
In elk geval leverde Lézard een opzwepende mooie set met dans, spektakel en fleurigheid zonder echt kitsch te klinken. Er werd ook een gloednieuwe song gespeeld, met meer rock gehalte. We noteren alvast de bijzondere wisselwerking tussen Neil Claes en Myrthe Asta. Een zeldzaam Belgisch pareltje …

Even verpozen in de Club bij The Joy (****). Het kwintet uit Zuid-Afrika heeft maar één instrument mee, hun stem. Of de meerstemmigheid. Ze vullen elkaar vocaal aan, en blijven de aandacht scherp houden door een typische Afro stijl, die je prompt doet mee neuriën. De aanstekelijke aanpak werkte zelfs lichtjes op de dansspieren. Een gevoel van rust en welbehagen door deze mooie trip naar het verre Afrikaanse gebergte. Mooi.

HEISA (****1/2) zorgde voor een kletterend gitaarfeest. We kregen een lekker potje herrie en chaos op het podium van de Backyard, met enorm veel speelsheid en Humor. Wat een mokerslagen en geluidsmuur.
HEISA staat op 13 september ook op het indoor festival Zingem Beeft: https://www.zingembeeft.be/ Allen daarheen!

We leerden Ão (*****) kennen via het festival Fifty Lab in Brussel . Een integrerende mooie set, met een zekere experimenteerdrift in klank en vocals. Hun debuutplaat 'Ao Mar' is een overweldigend mooie parel.
Ão is klaar voor een nieuw hoofdstuk, zo te horen op het nieuwe materiaal door de fijne melodieën, de subtiele wissels , de soundscapes en de bevreemdend mooie vocalen. We werden meegesleept in hun intens mooie sound. Check hen verder, o.m. in de AB op 26 maart 2026.

"Sylvie, Sylvie wat doe je met mijn zwakke hart'' schreven we ooit in een concert verslag. Sylvie Kreusch (*****) pakte ons al verschillende kere nin met haar muziek, de danspassen, haar bezwerende stem en haar 'vamp' uitstraling. Telkens troont ze ons mee naar haar wereld, waarbij ze zacht zalvend je hart verwarmt maar evengoed de indruk geeft je op te smullen …
Muzikale contrasten die haar sieren.
De band is sterk op elkaar ingespeeld. Een bijna tongkus met een vrouwelijke fan, op het scherm te zien, bewees wat voor een bijzonder iemand het is .
Mijn compagnie vertelde me ''Dit is niet mijn muziek, maar toch slaagt Sylvie er door haar bijzonder act in me compleet omver te blazen''. Het is haar grote sterkte. Wat een uitstraling, charisma en betovering.

De Brits-Colombiaanse zangeres Sasha Keable (***1/2) is een rijzende ster binnen de R&B die een arte stem heeft , die breed durft te gaan. Interessante sound en een artieste die van aanpak weet binnen het gere.

Van boterzacht naar spijkerhard …. Nasty (***1/2) heeft zijn naam niet gestolen. De metalcore/hardcore band drijft het tempo op. Ze trekken een ondoordringbare geluidsmuur op, met moshpits tot gevolg. Een bonte mix van beatdown hardcore, metal en punk. Wat een oorverdovende mokerslagen 'into the face', maar weggeblazen werden we niet …

Tijd voor een streepje Brit-pop met de UK afkomstige band Good Neighbours (***1/2) met hun aanstekelijke muziek. Een fijne ontdekking.

Uitkijken naar August Burns Red (****) met hun spijkerharde,  razend snelle metalcore. Terug iets om vollen bak in een moshpit te gaan, of crowdsurfend de boel af te breken. Een energiek opwindend concertje.

Verder was er Keo (****) die de postpunkers van Maruja vervingen. De band durft interessant, divers, alternatief, boeiend, avontuurlijk te klinken, met kristalheldere klankentapijtjes, Keo werkt naar een climax toe.Wat een uppercuts, geraleerd aan het postrockgenre.

De Club stond aardig vol voor The Murder Capital (***1/2) die het publiek moeiteloos wist in te pakken. Bovendien blijven ze een beetje gehuld in het donker, die het mysterieuze bin hun muziek overeind houdt. Een broeierige hitsende en integere klankenpracht.

Tijd voor de afsluiters …We starten in de Marquee met Papa Roach (*****). De band haalt als afsluiter in de Marquee alles uit de kast om het publiek uit de bol te laten gaan. Met stevige walls of death en moshpits , drijft de band het tempo op.
Papa Roach viert dit jaar de 25e verjaardag van doorbraakplaat ‘INFEST’ , een nostalgietrip uit de jaren '90. Ze weten het publiek aan te porren en de speelsheid siert.
Een emotionele “The End” van Linkin Park werd het hoogtepunt en er was ook de boodschap te praten over zelfmoordgedachten als dit in je gedachte speelt; een zee aan GSM lichtjes  ging aan. Een mooi gebaar.
De band eindigde in een wervelstorm aan verbrijzelende songs. Papa Roach deed de Marquee daveren.

We namen nog even polshoogte in Lift bij Good Kid (****) die thema's rond angst en vertwijfeling sprankelend mooi brengen, waarbij je prompt elke tegenslag in het leven weer aankan. Die positieve energie uit de gitaren, werkt inderdaad zeer opbeurend.
We bleven niet te lang hangen, maar deze Good Kid kon ons bekoren.

Queens of the Stone Age (***1/2) was de ultieme afsluiter … Negentig minuten pure rock'n'roll zonder al teveel franjes. De band rond Josh Homme heeft een rits aan hits, tonnen ervaring en een frontman die een stoere uitstraling en een heldere stem heeft. De melodieuze soms loodzware riffs en de mokerslagen van drums zijn het sterkte punt.
De gitaarfans genoten, smulden met volle teugen. Queens of the Stone Age laten de muziek voor zich spreken, en bewezen dat rock muziek nog steeds springlevend is.
Ze overtuigden zondermeer maar er vielen zwaktes te noteren in de nieuwere songs, die minder spannend zijn, en waarbij de eentonigheid de kop durfde op te steken.
 Hoedanook een mooie afsluiter van deze jubileumeditie

Neem gerust een kijkje naar de pics van Lowlands, hetzelfde weekend van Pukelpop @Wim Heirbaut
Lowlands 2025 - van 15 augustus t-m 17 augustus 2025 – Pics

Organisatie: Pukkelpop