The Black Crowes - ‘Shake Your Money Maker’ bruist als nooit tevoren

Die goeie ouwe nineties, een tijd waarin rockmuziek alom aanwezig was en gitaren hoogtij vierden, een periode waarin bands als Nirvana, Pearl Jam, Smashing Pumpkins, Afghan Whigs en Jane’s Addiction, om er maar enkele te noemen, hun beste albums maakten. Tussen al dat grungy gitaargeweld kwamen ook de hennep-verslindende rock’n’roll-slungels van The Black Crowes hun neus aan het venster steken met een formidabel debuutalbum ‘Shake Your Money Maker’ dat onbeschaamd teruggreep naar de seventies. De plaat was gemarineerd in een retro-extract dat samengesteld was uit hoge dosissen Stones en Faces, lekkere ramshackle rock’n’roll met een hoog soul gehalte. Tot op vandaag is dit ook nog steeds het beste en strakste album dat The Black Crowes hebben opgenomen.

Met de integrale vertolking vanavond van dit meesterwerkje bleek dat het album nog steeds staat als een huis en dat The Crowes na al die jaren de songs nog met evenveel groove, enthousiasme als energie brachten, alsof het pasgeboren baby’s waren. Eens te meer viel het op dat er heel wat Stones-vuur in de songs brandde, meer trouwens nota bene dan bij de Stones zelf die met hun bedenkelijke doortocht van afgelopen zomer in Brussel bijlange niet zoveel vinnigheid voor de dag wisten te leggen.
Een dikke pluim ook voor zingende joint Chris Robinson wiens stem soulvoller en krachtiger dan ooit klonk, vooral in pareltjes als “Sister Luck”, “Seeing Things” en “She Talks To Angels”, pure kippenvelsoul. De Otis Redding song “Hard To Handle” was wederom een hoogtepunt, de Black Crowes bewerking moet zowat de meest swingende versie van deze klassieker zijn die ooit werd gemaakt. The Crowes schakelden moeiteloos over naar de meest potige rock’n’roll met een denderend “Thick and Thin” en stoomden dan rechtdoor naar een hevig ‘Stare It Cold’ als bruisend slotakkoord van het ‘Shake Your Moneymaker’-luik.
Als uitgebreid dessertbuffet kregen we nog een heerlijk “Bad Luck Blue Eyes” en een stevig “Wiser Time”. Daarna kwam de jam-band in The Crowes tevoorschijn met een heerlijk uitgesponnen “Thorn In My Pride”, een minutenlang borrelend steekspel van gitaren en keyboards, en niet te vergeten een verbluffende Chris Robinson op mondharmonica. Met de onvermijdelijke kolkende publiekslieveling “Remedy” daar achteraan kon er niks meer stuk gaan.

The Black Crowes hadden hier zomaar voor een onvergetelijk concertje gezorgd. Als ultieme toetje waren we dan nog eens aangenaam verrast met een superbe uitvoering van “Moonage Daydream”, onze favoriete Bowie song. Thank You, Crowes! Thank You Very Much.

Geen idee of hier nog een vervolg kan aan komen, van ons mag het zeker. Het is in ieder geval goed nieuws dat de broertjes Robinson terug door één deur kunnen, hun deurgat is blijkbaar iets breder dan dat van de Gallaghers.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/4343-the-black-crowes-30-09-2022.html
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/4342-dewolff-30-09-2022.html

Organisatie: Live Nation