Derek And The Dirt - De opvolging is verzekerd
Derek And the Dirt + Ciska Ciska + Vito
Het was een opmerkelijke affiche, die Popallure opgezet had: Derek And The Dirt nog eens in de Racing in Gavere, vroeger de tweede thuisbasis van deze Gentse rockband, en dan nog met Derek’s zoon Vito en dochter Ciska als supports.
De Racing was dan ook mooi volgelopen voor deze unieke concertavond.
Het is niet voor het eerst dat Derek het podium deelt met zijn nageslacht, maar misschien wel de eerste keer dat het zo formeel, zo groots opgezet en vooraf aangekondigd gebeurde. Zoon Vito (***) mocht aftrappen. Met zijn band en solo bouwt hij sinds 2018 aan een mooi oeuvre. Met de naar hem genoemde indierockband Vito liet hij zich opmerken in wedstrijden voor jong talent, leverde hij al een reeks puike singles en andere releases af en versierde hij een contract bij het Nederlandse label Excelsior Recordings. Dit jaar was er onder meer de single “What’s New” die op deze site een lovende review kreeg.
Als support voor het ‘familiefeest’ in Gavere kiest Vito voor een akoestisch soloconcert met uitsluitend nieuwe nummers die hij de voorbije maanden schreef en aan het opnemen is. Een paar daarvan zijn nog niet helemaal afgewerkt en hij heeft ze ook niet allemaal al goed in de vingers.
Al bij het tweede nummer moet hij midden een nummer stoppen en herbeginnen, maar dan met een schriftje met de voorlopige songteksten aan zijn voeten. Voor het publiek is het allemaal geen probleem.
De Derek-fans zoeken in Vito naar gelijkenissen in stemtimbre en songschrijven, maar deze jongeman zoekt vooral zijn eigen weg. Dat ‘pa Derek’ soms al eens op de tweede plaats komt, blijkt ook Vito’s teksten: ‘Mamma, take us in your arms and save us’. Als hij als soloperformer zijn ziel blootlegt op het podium, lijkt hij wat kwetsbaar en introvert, maar het talent om een pakkende, authentieke song te schrijven, dat is alvast met de genen doorgegeven.
Zijn zus Ciska stapte met veel meer zelfvertrouwen het podium van de Racing op met haar band Ciska Ciska (****). Om de tagline van wijlen Willy Willy te parafraseren: a girl so nice they had to name her twice.
iska is al jaren bezig met muziek maar bracht pas dit jaar haar debuutsingle “Biotope” uit bij MayWay Records (Meltheads, Lézard, Crackups, …). Dat leverde haar meteen enkele mooie podiumplekken op, onder meer op het Best Kept Secret Festival en op Pukkelpop. Naar Gavere rijden met haar band voelde zaterdag bijzonder aan, want dit was voor haar het dorp waar haar oma woonde.
Als band schippert Ciska Ciska tussen indiepop (“Angel”, “Sweet Sixteen”) en soms stevige rock (“Trust You”, “Utopia”). “Brother” gaat over Vito en hij staat enthousiast te supporteren op de eerste rij voor het podium. Hoewel ze als jonge artieste al heel matuur op het podium staat zijn er toch momenten dat Ciska haar leeftijd niet kan verstoppen. Bijvoorbeeld als ze toegeeft dat het haar nog niet lukt om tussen twee nummers haar gitaar bij te stemmen en een leuke bindtekst te verzinnen. De rockende songs blijven het langste hangen in het geheugen, vooral dan de zinderende finale met “Indoctrinate Me”. Dat nummer start als een genadeloze mantra met donderende mokerslagen om dan ergens uit te komen bij PJ Harvey. Dit is een artieste waar we zeker nog van zullen horen.
Vervolgens waren we toe aan de hoofdschotel. De Gentse rockband Derek And The Dirt (****) bestaat meer dan 35 jaar, wel met een ruime pauze. Sinds de reünie in 2017 verschenen al twee albums: ‘All Todays Words’ in 2018 en ‘Faster’ in 2024. Dat laatste album vormde de rode draad doorheen het concert in Gavere, met mooie versies van onder meer titeltrack “Faster”, “Act Of Love”, “Deep Purple Is My Heart” en “Living In A Song”.
Het openingsnummer was “Massa”, de track met Vito als producer. Geen enkel nummer van ‘All Todays Words’ of van ‘Insanity’ in de set, maar wel veel klassiekers van vóór de split: “Run”, “Sally Mitchum” en “Rosie”. “Talking To God” zit opnieuw in de set, maar Pim’s intro klonk in Gavere misschien wat roestig. We hadden deze song graag ingeruild voor een “Marlene” of “Live To Ride”, maar zo zal iedereen wel zijn eigen voorkeuren of goede herinneringen hebben. Voor het overige geen klachten over The Dirt. De band speelde met de allure van de grote dagen.
Over “Simenon Girl”, nog zo’n Belpop-klassieker, vertelt Derek wat de eigenlijke aanleiding was voor de song, die we tot dan altijd als een heel klassieke liefdesverklaring ervaren hadden. In 1982 werkte Derek op een kantoor in Brussel en zijn chef keek vanuit zijn hoge kantoor met een sterrenkijker naar de prostituees die enkele straten verder achter het raam op klanten wachtten. Eén daarvan doodde de tijd met het lezen van boeken van Georges Simenon.
In de reguliere set zat – eindelijk, volgens Derek – één cover en dat was “Things Have Changed”, een wat minder bekende song van Bob Dylan, waarvoor Vito spontaan de backings kwam meezingen.
Het publiek reageerde enthousiast op zowel het nieuwe en het oude werk en Vito en Ciska zorgden voor heel wat dynamiek op de eerste rijen voor het podium.
De finale was voorbehouden voor doorbraakhit “Oh By The Way” in een versie met nog meer blues dan het origineel en daarna volgde de extatische ontlading met “Love’s Exaltation”.
De toegift was een cover van Patti Smith’s “Dancing Barefoot”. Het lievelingsnummer van de moeder van Derek’s kroost en Vito, Ciska en nog een andere dochter kwamen dan ook enthousiast meezingen en dansen op het podium.
De enige die – al de hele avond overigens – ‘barefoot’ aan het ‘dansen’ was, was dan wel Derek zelf.
Met “Lost On The Road”, een nummer neergepend na het lezen van de originele versie van Jack Kerouac’s On The Road, is er van Derek And The Dirt zopas alweer een nieuwe single verschenen.
Hoewel voor Derek de opvolging alvast verzekerd is, is de most dirty rockband van Gent nog niet uitgeteld.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
Derek and the dirt
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8851-derek-and-the-dirt-15-11-2025?Itemid=0
Ciska Ciska
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8853-ciska-ciska-15-11-202255?Itemid=0
Vito
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8852-vito-15-11-2025?Itemid=0
INFOS
https://musiczine.net/index.php/nl/item/97352-what-s-new-single
https://musiczine.net/index.php/nl/item/98857-biotope-single
https://musiczine.net/index.php/nl/item/95735-faster
https://musiczine.net/index.php/nl/item/66380-derek-the-dirt-speelt-weer-voor-uitverkochte-zalen
Organisatie: Popallure
The Perfect Tool – Een Totaalbeleven dichtbij Tool
Het Amerikaanse The Perfect Tool wordt geprezen als de beste ‘Tool tribute’ met goedkeurend oog van de fans en van de Tool leden zelf. Het materiaal van de originals wordt in een intiemere setting perfect beheerst, weliswaar in een iets mindere massieve, pompeuze, vollere sound, maar in een even meeslepende, transcendente ervaring en videoprojecties.
Meer dan interessant dus om dit enig uniek Belgisch optreden in een totaalbeleven van een voormalig filmzaaltje als de Schakelbox te kunnen ondergaan.
Tool live aan het werk zien is een totaalervaring, iets speciaals, unieks , mystieks, imposant en mysterieus. Een muzikaal kolkende lavastroom, een fenomeen. Het is een beleven, een ondergaan, een filmische bezwering, een totaalspektakel van klank en beeld. Alles vormt een geheel, song, projectie, kleur. Een massief blok , wat we ook ten dele ervaren bij ons eigen Amenra.
Het kwartet heeft in hun 35 jarige carrière maar een handvol platen uitgebracht. Hun laatste ‘Fear inoculum’ dateert al van 2019, en ervoor zat twaalf jaar tussen. Iets bijzonders dus hun muzikaal zwart hellegat, die de kleine podia stelselmatig ontgroeide, de grote zalen, stadia bereikte en zich een plaatsje opdrong van een main act op de festivals.
De catalogus is in het geheugen gegrift van elke Tool fan, dit zijn de EP ‘Opiate’ uit 92 en dan de platen ‘Undertow’ (93), ‘Aenima’ (96), ‘Lateralus’ (2001), ‘10000days’ (2006) en het recente ‘Fear inoculum’ .
De tribute band The Perfect Tool neemt die unieke ervaring en beleven terug vast op de kleinere podia, zoals we Tool zagen in hun begindagen. De waardig ouder wordende fan zal zich toen nog hun unieke optreden levendig herinneren in de Vooruit, Gent, van wat het kwartet in z’n mars had, wat een aparte sound ze speelden en die donkere zwarte psychedelica mengden in een metal-rockende sound, de aanzet tot hun definitieve doorbraak.
The Perfect Tool legt live de klemtoon op het ouder werk, waarbij de songs van de eerste drie hier in hun ruim twee uur durende set aan bod komen. Trouwens, de muzikanten zijn sterk op elkaar ingespeeld in die complexe maatsoorten, de verrassende, onverwachtse wendingen, de tempowissels, de breaks en de hypnotiserende sounds, die melodie, creativiteit en avontuur doen versmelten. Met spil Spencer Fenimore hebben ze een zanger die het dichtst de bewegingen, de capriolen en de vocals van Maynard James Keenan benadert. Een beangstigend ‘Maynard-esque’ figuur.
In hun eigen twintigjarige carrière weten ze op hun manier het meeslepende materiaal en videoprojecties van de originals weer te geven, minder massief, immens, pompeus, explosief, uitgesponnen, maar met een eenzelfde stekeligheid, begeestering, overgave.
De drie zijn elk sterk gefocust op hun instrument. Een mooie, respectvolle buiging naar het publiek om er dan tegenaan te gaan. Samen met hun zanger Fenimore wordt het publiek stapsgewijs ondergedompeld in die Tool bezwering. Fenimore is hier ook een beetje de moderator. Er is in die vocale benadering de indringende vocale zegzang/voordracht en de allerhande (spastische) moves.
In dit muzikaal epos zijn de instrumenten ‘de tool’, de taal, en onderstrepen ze het virtuoze samenspel.
De lightshow is de ideale outfit door de prachtige donkerblauwe-bloedrode gedempte lichtinval op het podium en naar de vier bandleden. De projecties brachten het publiek in een wanende onderwereld, met toch … dat licht in die duistere wereld, met de wisselende grauwe, grijze en kleurrijke projecties, een gans proces die de unieke leefwereld van Tool zelf benadert.
Gaandeweg werden we meegesleept, -gezogen in deze intense wereld, met een kleppers als openers “Stinkfist” van het ‘Aenima’ album en “Lateralus” dat mooi uitgediept werd. Ze moesten nog op gang komen, ze zaten nog niet allemaal op dezelfde golflengte. Vocaal was het wat zoeken eerst in stem, screams en stemvervorming via de megafoon.
Ze grossierden diep in het ouevre van Tool , met “46 & 2”, “Undertow” en “Eulogy”. De repetitieve opbouw, de aanzwellende partijen en de exploderende ritmes tekenden het intrigerende bedreven samenspel.
Tussenin kregen we een recenter nummer, “Pneuma” , die in een spannende dreiging evenzeer mooi uitgewerkt was . Om dan terug diep te graven in Tools werk. De doorwinterde fans werden op hun wenken bediend en deelden het met de vier op het podium, met telkens een warm applaus en gejuich op de geselecteerde nummers.
In de keuze waren het niet steeds de meest gekende Tool-nummers, nee, we kregen intens broeierige songs die hun kenmerkende onderhuids spannende dreiging hadden, met een “Crawl away”, “Part of me”, “The patient” en verder ‘Aenima’ klassiekers “Third eye” en de titelsong. Slotstuk “Sober” en “Intolerance” synthetiseren Tool’s sneeuwbaleffect van heerlijk spannend, scherp, strak meespelend tot de explosieve erupties, met een noise uithaal.
Sterk, waarbij de zanger af en toe een uithaal doet naar de huidige wereldproblematiek en zelfs de Belgische politiek.
Een knipoog hadden we naar de magnus opussen “Prison seks” , “Schism”, “Parabola” of “Vicarious”. The Perfect Tool was niet direct herkenbaar door hits of hapklaar materiaal als bij andere bands, maar het was wel eentje die bevend huiverend rockte …
Een Tool katharsis wisten ze te bereiken, Tool zelf met de ongeziene aandacht voor detail en de verbeeldingskracht. Een mooi eerbetoon aan deze muzikale perfectie van Tool in een zorgvuldig gekozen setlist.
De toekomst zal uitwijzen of er nog meer recentere Tool songs aan bod komen. Ze kunnen rustig de tijd nemen, net als Tool zelve. Hoedanook, The Perfect Tool is een meeslepende ervaring die zowel de doorwinterde fans als de nieuwkomers in vervoering bracht.
Organisatie: CC De Schakel , Waregem
Simply Red – 40th anniversary tour - Geslaagd verjaardagsfeestje!
Simply Red gaf een concert in de AFAS Dome (Sportpaleis) in Antwerpen, als onderdeel van de 40th Anniversary Tour.
Het concert werd geopend door support act Iskander Moon. Een ‘rijzende ster’ in de indiepopwereld met een alternatieve sound. Zijn debuutsingle "Saturday silence" kreeg al veel aandacht op de radio. Dit was dus een ‘uitgelezen kans’ om zichzelf te tonen aan een groot publiek. De zaal zat al goed vol. Zijn muziek was intens.
Maar Simply Red dus – 40 jaar later en nog steeds briljant. Ik heb ze nu al een paar keer gezien en vanavond keerde ik terug voor hun 40-jarig jubileumtournee – een avond die bewees dat Mick Hucknalls stem en songbook tijdloos zijn.
Vanaf het moment dat Mick Hucknall het podium opkwam, verdwenen alle twijfels. Zijn stem – onmiskenbaar rijk en soulvol – vulde het Sportpaleis (excuus AFAS Dome) met dezelfde warmte als al die keren dat ik hem zag. De show duurde bijna twee uur, een zelfverzekerde, carrière-omvattende set die iedereen eraan herinnerde hoeveel hits Simply Red in stilte heeft verzameld.
De setlist begon in grote lijnen chronologisch met nummers uit ‘Picture Book, Men & Woman, ‘A new Flame’ en ‘Stars’. De avond begon met “Sad old Red” en “Jericho”, en nam al snel het tempo op met “Money’s Too Tight (To Mention)”, “The Right Thing” en “A new Flame”. Elk nummer vloeide moeiteloos over in het volgende, en bouwde zo op naar de hoogtepunten uit het Stars-tijdperk: “For Your Babies” en “Thrill Me”, en natuurlijk de titeltrack.
Visueel was het podium simpel: een paar achtergrondprojecties, zachte verlichting en een band die de muziek het werk lieten doen. Er waren geen volgspots of uitgebreide solo’s, alleen een hecht ensemble geleid door Hucknalls stem – nog steeds soepel, nog steeds helemaal de zijne. Af en toe vertelde Mick ons een verhaal, over het schrijven met Motown-grootheden of het uiten van zijn liefde voor deze klassieke nummers.
Halverwege bracht een soulvol, door Motown geïnspireerd segment een eerbetoon aan de klassiekers die hem gevormd hebben. “The Air That I Breathe” en “You Make Me Feel Brand New” lieten zijn liefde voor dat geluid horen - eerbiedig, maar nooit imiterend. Het tempo ging weer omhoog voor “Sunrise”, voordat de hoofdset toepasselijk, werd afgesloten met “Fairgrond”.
De toegift bestond uit “Something Got Me Started” voordat het onvermijdelijk en prachtig werd afgesloten met “Holding Back the Years”.
Geen gimmicks, geen vernieuwingen – gewoon een band die zich thuis voelt in zijn erfgoed. Voor mij was het een briljante avond: tijdloze nummers, een feilloze band en een frontman die zijn talent nog steeds volledig beheerst. Volgend jaar opnieuw?
Neem gerust een kijkje naar de pics @Geert De Dapper
Simply Red
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagalley/category/8846-simply-red-12-11-2025?ltemid=0
Iskander moon
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8847-iskander-moon-12-11-2025?ltemid=0
Setlist: Sad Old Red – Jericho - Money’s Too Tight (To Mention) (The Valentine Brothers cover) - The Right Thing - A New Flame - It’s Only Love Doing Its Thing (Barry White cover) - You’ve Got It – Enough - If You Don’t Know Me by Now (Harold Melvin & The Blue Notes cover) - For Your Babies – Stars - Thrill Me - Say You Love Me - The Air That I Breathe (Albert Hammond cover) - You Make Me Feel Brand New (The Stylistics cover) – Fake – Sunrise - Fairground
Bis: Something Got Me Started - Holding Back The Years
Organisatie: Live Nation
Alex G - Feeëriek lawaai met volle koplampen
Tien platen ver en eindelijk officieel groot: Alex G – of voluit Alexander Giannascoli – bracht dit jaar zijn eerste release op een major label uit. ‘Headlights’ is opnieuw vintage Alex: intieme indie rock die balanceert tussen fabelachtig en vreemd, met een scheut Americana en hier en daar een vervormde schreeuw uit het niets. Ondanks die licht absurde mix blijft hij een cultfiguur die zijn publiek moeiteloos betovert.
In de uitverkochte Ancienne Belgique bleek dat zijn overgang naar een groot label weinig afdeed aan zijn mystiek. Integendeel: hij klonk scherper, luider en levendiger dan ooit.
Het was Sour Widows die de avond zacht opende. Het drietal uit Californië bracht een set vol dromerige gitaarlagen en voorzichtige zang, ergens tussen slowcore en melancholische folk in. Hun afsluiter “Staring Into Heaven Shining” kroop langzaam onder de huid en liet de zaal in een aangename roes achter. Ondanks het vroege uur – en de gebruikelijke Brusselse babbel tijdens voorprogramma’s – kregen ze het publiek opvallend stil. Hun combinatie van breekbare zang en weidse klank maakte nieuwsgierig naar meer. Een band om te onthouden, al was het maar voor die ene perfect opgebouwde finale.
Dan was het tijd voor Alex G, die met zijn vaste drietal het podium op kwam alsof ze het al jaren beu waren om underdogs te heten. Twee metalen stellingen vol lampen en kabels gaven het podium de charme van een half afgewerkte werf – ideaal decor voor iemand die zijn liedjes bouwt uit flarden chaos.
Zonder veel omhaal trok hij de set op gang met “Louisiana”, waarna “Gretel” en “Runner” meteen volgden. Een binnenkomer van formaat. Het publiek, aanvankelijk nog voorzichtig, brak al snel open toen “Afterlife” losbarstte en de hele AB meezong. De mix van elektronische snufjes en rauwe gitaarlijnen klonk opvallend strak, en Alex’ hoge vocoderstem zorgde voor het vertrouwde, bijna buitenaardse tintje.
De tweede helft ging dieper de catalogus in: van “Real Thing” tot “Kicker” en “Bug”, afgewisseld met nagenoeg de hele nieuwe plaat ‘Headlights’. De band balanceerde perfect tussen gecontroleerde chaos en loepzuivere melodie. Het warme licht van “Oranges” bracht een bijna dromerig intermezzo, met roodgouden gloed en smartphone-lichtjes doorheen de zaal. “Brick” daarentegen was pure waanzin: schreeuwzang, overstuurde gitaren en een drummer die zijn stokken meermaals de lucht in mepte.
In de AB, waar Alex G’s subtiele lo-fi normaal wat verloren dreigt te gaan, kwam alles verrassend helder en krachtig over. Soms leek het alsof elk nummer net iets groter werd dan zichzelf.
De bisronde voelde dan weer huiselijk en spontaan aan. Toeters en bellen zijn bij Alex G ver te zoeken, maar beperkte droge humor en warmte des te meer. Hij opende met “Far and Wide”, het laatste nieuwe nummer van de avond, waarna het publiek de set overnam met verzoeknummers. “Sarah” en “Mary” kregen luidkeels gezang als koor, “Animals” daverde met ruwe energie, en bij afsluiter “Harvey” ging nog één keer alles open: spots, lichtslinger, wall of sound, en een inwendig geëmotioneerde Alex die zijn gitaar bijna vasthield als een relikwie.
Alex G klonk nog steeds sprookjesachtig, maar deze keer was het geheel luider, feller en tastbaarder dan ooit. Hij en zijn band verkeerden in bloedvorm – een zeldzaam moment waarop mystiek en spierkracht moeiteloos samen vielen.
Setlist
Louisiana - Gretel - June Guitar - Runner - Real Thing - Beam Me Up - Afterlife - Oranges - Bug - Kicker - We Love Brussels (improvised song) - Brick - Blessing - Immunity - Logan Hotel - Is It Still You in There? - Bounce Boy - Spinning - Kute - Headlights — Far and Wide - Sarah - Mary - Mis - Animals - Harvey
Organisatie: Live Nation ism Ancienne Belgique, Brussel
Carolyn Wonderland - Abrupt einde door gebroken stem
Carolyn Wonderland
Carolyn Wonderland is een bluesgitarist uit Austin, Texas die dit jaar nog haar dertiende plaat op de markt gooide: ‘Truth is’, uit op Alligator Records en geproduced door niemand minder dan Dave Alvin (The Blasters).
Maandagavond was ze te bewonderen in een uitpuilende Banana Peel waar ik soms de indruk kreeg de enige aanwezige te zijn die haar nog nooit eerder zag. Blijkbaar was ze vroeger vaak te gast in deze contreien. Bovendien is Bob Dylan fan en was ze van 2008 tot aan zijn dood vorig jaar leadgitarist in de tourband van John Mayall. Hoog tijd dus om kennis te maken.
Ze begon al meteen sterk met Blind Willie Johnsons "Nobody's fault but mine", misschien niet de beste versie die ik ooit hoorde, maar toch. Daarna volgde een trits eigen nummers waaronder het erg indringende "Blues for Gene", een eerbetoon aan de betreurde pianist Gene Taylor, die naast zijn solocarrière ook actief is geweest bij onder meer James Harman Band, Canned Heat, The Blasters en The Fabulous Thunderbirds.
Wonderland, die afwisselend elektrische gitaar en lapsteel speelde, werd geruggesteund door een solide bassist, Naj Conklin en een dito drummer, Giovanni ‘Nooch’ Carnuccio. Naast haar zagen we op akoestische gitaar Shelley King met wie ze vroeger samen deel uitmaakte van Sis DeVille, een band die ooit omschreven werd als de Cadillac onder de girlbands. Shelley King mocht ook enkele nummers zingen en die situeerden zich eerder in de folk. Vooral "Madam Mystic", waarin Wonderland mocht bewijzen dat ze ook goed kon fluiten, kon me bekoren. Even later volgden twee John Mayall covers, "Don't waste my time with your jive" en "The laws must change" - souvenirs uit de periode dat ze bij hem op de loonlijst stond, waarin ze liefst 150 nummers onder de knie moest krijgen.
Na de pauze werd de set opnieuw hervat met een stokoude bluessong, dit keer "I got to cross the river of Jordan" van Blind Willie McTell. Ook tijdens het tweede deel werden eigen songs afgewisseld met raak gekozen covers zoals het zonnig klinkende "Honey bee" van Billy Joe Shaver. Wonderland liet zich niet vastpinnen op pure blues en bracht eerder een soort met blues versmolten americana waarin ook elementen uit de folk en country opdoken. De zang beviel me af en toe wat minder - misschien door de onnodige uithalen of lag het gewoon aan de klankkleur? Maar de gitaar, en nog meer de lapsteel, klonken daarentegen nooit minder dan delicieus.
Net toen ik stond te mijmeren dat er iets leek te ontbreken, gebeurde het. Een nummer werd traag en dreigend ingezet, en ik wist meteen: dit wordt het! En dat uitgerekend met een nummer van Jerry Garcia! Ik ben helemaal geen fan van Grateful Dead maar "Loser", te vinden op het solodebuut van Garcia uit 1972, is een mooie song en Carolyn Wonderland maakte er een magisch epos van. Ongelooflijk hoe ze dit nummer een geheel eigen draai gaf en dat was het publiek ook niet ontgaan, want de applausmeter ging plots in het rood. Het maakte de ontnuchtering des te groter toen Wonderland na die tour de force amper nog een woord kon uitbrengen. Ze had haar stem blijkbaar compleet aan gruzelementen gezongen. Een lange, zware tour die ze met de trein aflegde, eiste duidelijk haar tol. Na wat onderling overleg werd besloten dat Shelley King nog één nummer mocht brengen: "Who needs tears" van Toni Price, waarvoor een extra gitarist het podium opkwam. En dat was het.
Een verbouwereerde Banana Peel-presentator probeerde nog een instrumental los te peuteren maar ook dat zat er niet meer in - een pijnlijk gescheurde vingernagel kwam nog meer roet in het eten gooien. Ach, het was mooi geweest, hoewel we natuurlijk nooit zullen weten of Wonderland het resterende kwartiertje op hetzelfde elan van dat magistrale "Loser" zou zijn doorgegaan.
Organisatie: Banana Peel, Ruiselede
Mono - Japanse vulkaanuitbarsting
Amper een jaar geleden mochten we Mono bewonderen in de theaterzaal van de Gentse Vooruit alwaar ze onder begeleiding van een zeskoppig kamerorkest hun laatste album ‘Oath’ integraal voorstelden. Een prachtig, filmisch en orkestraal concert waarin de spirit van Mono perfect matchte met de orkestrale omlijsting.
Op vandaag is het kamerorkest echter huiswaarts gekeerd en is Mono terug in zijn oorspronkelijke glorie te ervaren. Zonder de orkestrale omlijsting is de sound van Mono nog steeds filmisch en verbeeldend, maar is de uitvoering wel heviger, harder en luider. Het viel ons ook op dat de heren er vandaag niet gingen bij zitten, wat ze gewoonlijk wel doen. Alsof ze wilden duidelijk maken dat het er wel eens fel zou kunnen aan toe gaan. En inderdaad, in Le Grand Mix zocht Mono de grenzen van het pandemonium op, waarbij ze prachtig emotionele muzikale landschappen lieten overvloeien in striemende noise.
In de aanvangsfase werd er terug geplukt uit dat bekoorlijke laatste album. “Run On” en “We All Shine On” klonken zo directer en steviger, maar bleven hogere sferen opzoeken en lieten algauw blijken dat we hier een uitzonderlijke avond zouden beleven.
Mono bleef in hun recentere catalogus grijpen met een avontuurlijk en innemend “Innocence” en een overheerlijk “Sorrow” dat opende in een gevoelige modus om uiteindelijk in een wilde eruptie uit te barsten, als een beekje dat ergens in een stille bergweide ontspringt om dan uit te monden in een verwoestende waterval.
Met een geweldig en episch “Pure As Snow (Trails of the Winter Storm) ging men dieper terug in de tijd, meer bepaald naar dat sublieme album ‘Hymn To The Immortal Wind’ uit 2009. Daaruit ook het all-time meesterwerk “Ashes In The Snow” dat hogere atmosferen bereikte terwijl de gitaren elkaar maar bleven bestoken. Nog nooit heeft helse noise zo mooi geklonken.
En het was nog niet gedaan, na een bijzonder fraai “Time Goes By” dat als nieuwkomer zichzelf oversteeg, stortte Mono zich in een schitterend en haast apocalyptisch “Recoil, Ignite”, de ultieme uitbarsting die ons 13 minuten lang in vervoering bracht.
Mono stond alweer garant voor anderhalf uur magische post-rock, en dat verpakt in 9 adembenemende en weergaloze songs. We hebben het hen maar weinigen zien voordoen, of ze moesten Godspeed You! Black Emperor heten.
Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set in Trix, A’pen op 13 november 2025 @Romain Ballez
Mono
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8849-mono-13-11-2025
La Zza Ro
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8848-la-zza-ro-13-11-2025
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
Black Flower - Muzikale kruisbestuiving en rijkdom
Black Flower laat een multiculturele etnojazz wind over ons heen blazen en waaien. ‘Kinetic’ is de nieuwste worp , die in de tour voorop staat en zoals de cd titel luidt, gaat het hier om een muzikale move, bewegen, dansen en je energie, je ei kwijt kunnen. Het is zich door de chaos van het leven walsen in een zweverig minimal en rijkelijk beeldrijk klankenspectrum. Een warme, kleurrijke sound die staat voor een totaalbeleven. Sjiek…
Inderdaad sjiek, mooi, boeiend, inspiratievol klinkt het combo rond spil/componist Nathan Daems, die al een handvol platen uitheeft en sinds de corona maar aan publiek en fans wint. Ook wij leerden hen in deze cocoon-tijd kennen. De albums ‘Magma’ en ‘Kinetic’ palmden ons moeiteloos in. We krijgen een amalgaan van pop, etno, world, psychedelica, krautrock, postrock, afro, dub in een dromerige, groovy, bezwerende, dansbare jazzsound.
Een veelheid aan instrumenten siert de sound; we hebben percussie, gitaar, bas, keys verder hobo, sax, trompet, flute en allerhande tierlantijntjes die het breder, kleurrijker maken. Een cinematografisch geheel dus, een kruisbestuiving aan stijlen, een muzikale rijkdom, die hun virtuositeit en spelplezier ondersteunt.
De ritmisch repetitieve, opbouwende melodieën en experimentjes gaan hand in hand door verrassende, onverwachtse wendingen. Het klinkt leuk, ontspannend, zalvend, dromerig, iets niet van deze wereld tot prikkelend, twinkelend, sprankelend wat dan de dansspieren aanspreekt. Of hoe een traditioneel als avontuurlijke geluid elkaar vinden.
‘Kinetic’ verscheen in het voorjaar en zoals het woord zelf, zegt het allemaal een beetje zelf … “bewegen is bevrijden, wat vastgelopen is ontwrichten, het is aanpassen en openstaan voor verandering enz; de energie in je loslaten, zich laten ontplooien. Kansen bieden en hoe je kan evolueren als mens. Droom en realiteit zijn in elkaar laten verweven”. Het klinkt mooi, filosofisch, én Black Flower probeert hier een steentje van positieve vibes bij te dragen.
De magie krijgen we in een rits heerlijke, sferische groovy songs van ‘Kinetic’ en er wordt af en toe eentje geplukt van het vroegere materiaal. Het is grotendeels instrumentaal. Op plaat wordt er wel eens beroep gedaan op de stem van Meskerem Mees.
Vanavond niet, maar tussenin horen we wel John Birdsong die naar het eind toe een praatzang liet horen op het indringende “Monkey system”, een sneert, een vingerwijzing naar hoe wij ons in deze wereld laten meeslepen in zo’n systeem …
We kregen een mooie inleider en met “Synesthetic” werden we definitief ondergedompeld en meegesleept in die unieke muzikale wereld van Black Flower. Het vijftal is goed op elkaar ingespeeld. Het oudere “Upwards” is iets opzwepender en steviger. De klemtoon komt dan vooral op het nieuwe album met boeiende, sfeervolle, broeierige nummers als “Violet drift”, “Particles” en “Underwave”, die een onderhuidse spanning, grimmigheid, dreiging als warmte, genegenheid, intimiteit ademen. Sober, elegant, breed in de instrumentatie is er ergens een referentie naar psych/ambiente bands als Loop Guru, Boards of Canada en Ozric Tentacles. Een natuurdocumentaire over Moeder Aarde lijkt niet vreemd in deze nummers.
“Bones” uit 2016 intrigeert door dubsounds, galm en het geluid van een schelp, hoorn zorgt voor creativiteit en innovatie. De song zet ook aan tot een jamsesssie, ook te horen op de twee afsluitende nummers, “Monkey system”, die, indien nodig, de middelvinger plaatst, als de titelsong “Kinetic”; heerlijk genietbaar en opbouwend met allerhande stijlvariaties en kronkels die ons bij de leest houden. Het toont nog maar eens hoe Black Flower speelt met alles en nog wat en meesterlijk de kaart van melodie en avontuur trekt.
Een goed uur vertoefden we in hun unieke wereld, met een beeldrijke uitstraling, waarvan een grijze, grimmige blik nooit veraf is.
De groepsnaam Black Flower is er één van openbloeien, fleurigheid en weemoed, mistroostigheid. Elke keer opnieuw een muzikale kruisbestuiving en rijkdom. Zeker live eens bekijken!
Organisatie: CC De Schakel, Waregem
Metal Molly - Belpop Metal Molly in de N9 viert 30 jaar ‘Surgery for Zebra’
De N9 in Eeklo was afgelopen vrijdag een avond die stevig in het teken stond van Belgische gitaarmuziek met weerhaakjes.
Het voorprogramma was thenightclub, een vijfkoppige band met ex-leden van Falling Man en Captain Moon. Vanaf de eerste klanken was duidelijk dat ze geen klassieke rockset kwamen spelen. Bas en drum namen resoluut de leiding, terwijl de gitaren en toetsen hun plaats vonden in een strak weefsel van maximaal twee akkoorden per nummer, maar met één onwrikbare groove die bleef sleuren.
Hun muziek voelde aan als iets wat rechtstreeks uit een repetitieruimte vol zweet en experiment kwam: ontstaan uit improvisatie, maar uitgepuurd tot echte songs. Donker, dwars, absurd en toch dansbaar, muziek die je niet meteen kunt plaatsen, maar die zich vastzet in je lijf.
Geen spoor van retro, al hing de geest van late jaren zeventig en vroege jaren tachtig overal: punkenergie vermengd met funk, disco, afro, reggae en een vleugje krautrock. Het publiek bewoog aarzelend mee, alsof het eerst even moest aftasten wat hier precies gebeurde, maar ik zag vooral veel goedkeurende knikken.
Geen wonder dat Stijn Meuris na hun eerste optreden al ‘ferm onder de indruk’ was. Hun digitale debuut ‘Mr. Eddy’ is pas sinds 1 september uit, maar wat mij betreft verdient het meer aandacht.
Na een korte ombouw was het tijd voor Metal Molly, het trio dat met deze tour de dertigste verjaardag van hun debuut ‘Surgery for Zebra’ viert, de plaat die hen in de jaren negentig bekend maakte met de hit “Orange”.
Metal Molly brak destijds door na hun deelname aan Humo’s Rock Rally in 1996, een memorabele editie die werd gewonnen door Evil Superstars, maar waar ook namen als Novastar, Arid, Tom Helsen en An Pierlé hun eerste stappen zetten.
De N9 was goed gevuld, al bleef er wat ruimte over. Het begin van de set verliep wat stroef: er leek iets te haperen aan de apparatuur, en de band moest een paar keer zoeken naar de juiste balans. Toch hielden ze het hoofd koel, en naarmate het concert vorderde, viel alles meer en meer op zijn plaats.
De klassiekers werden met enthousiasme onthaald, maar ook het minder bekende werk kreeg zijn moment. Wat begon als een wat aarzelende start, groeide gaandeweg uit tot een mooi crescendo. Tegen het einde stond de hele zaal mee te bewegen, en voelde het alsof de vonk eindelijk helemaal was overgeslagen.
Metal Molly toonde nog eens waarom ze destijds zo’n markante plek in de Belgische rockgeschiedenis veroverden: koppig, melodieus, een tikje eigenzinnig, maar met een hart dat nog altijd vol overtuiging klopt.
Ik stapte de N9 buiten met het gevoel een avond te hebben meegemaakt waarop verleden en heden elkaar perfect hadden gevonden, met een verrassend frisse blik op wat rock anno nu nog kan zijn.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Metal Molly
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8813-metal-molly-07-11-2025?Itemid=0
Thenightclub
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8812-thenightclub-07-11-2025?Itemid=0
Organisatie: N9, Eeklo (ism Luminous Dash)
The Offspring – Nostalgie, show en punkrock troef!
The Offspring + Simple Plan
Na een succesvolle passage in Vorst Nationaal twee jaar geleden, stond The Offspring opnieuw in Brussel en dit ter gelegenheid van hun laatste worp ‘Supercharged’ (2024). Dit keer werd gekozen voor de grotere ING Arena. Geen slechte zet, want het optreden was ook deze keer lang op voorhand uitverkocht.
Voor de gelegenheid hadden de Amerikanen de collega-punkrockers van Simple Plan meegenomen. Nostalgie troef dus in het voormalige Paleis 12, dat vooral uit een iets ouder publiek bestond dat opgroeide met de gedachte dat skateboarden en gitaren voldoende waren om wereldvrede te bekomen.
Simple Plan als banale publieksopwarmer bestempelen, zou de waarheid onrecht aandoen. De Canadezen trakteerden Brussel op een set die alle kenmerken had van een headline show inclusief confettikanonnen, persluchtfonteinen en reuzenballen. De band, die een twintigtal jaar geleden hoge toppen scheerden met hun aanstekelijke poppunk, wist exact hoe ze het publiek moest inpalmen en aan de muzikale boezem drukken.
Simple Plan opende met de combo “I’d do Anything” en “Shut Up!”. Knallers die gelijk de lont aan het vuur staken voor een set die eigenlijk geen laagtes kende. Zanger Pierre Bouvier had vervolgens weinig moeite om Brussel mee te laten springen op “Jump”. Verder viel het op hoe de sympathieke Bouvier er in slaagde om ondanks de denkbeeldige scheidingslijn tussen artiest en toeschouwer een persoonlijke band op te bouwen met het publiek. Dit vooral dankzij oprechte aansprekingen en bindteksten die op de koop toe vaak in het Frans verzorgd werden. Verder in de set o.a. “Summer Paradise”, “Can’t Keep my Hands off You” en het nostalgische “What’s New Scooby Doo?”.
Het hoogtepunt volgde traditiegetrouw op het einde met “I’m Just a Kid”, waarbij Bouvier midden in het lied besliste om even de drums te bemannen en drummer Chuck Comeau dan maar al crowdsurfend het publiek indook. Een blijk van geinige jeugdigheid die het publiek wel kon smaken.
Afsluiten deden de poppunkers vervolgens met het ingetogen “Perfect”. Een mooi nummer, maar wat ons betreft, leek “I’m Just a Kid” net iets gepaster als slotlied.
Simple Plan bewees dat op jeugdigheid geen leeftijd staat. De Canadezen waren in vlammende vorm, klonken strak, en straalden evenveel energie uit als back in the days. Toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat het wat vervreemdend is dat veertigers zingen over puberale issues. Gen Z’ers zouden dit ongetwijfeld als ‘cringe’ beschouwen, maar die hadden het gelukkig te druk om social media te voeden met “6-7” en andere nonsensicale grappen.
Vaak is de wachttijd tussen twee optredens een eerder saaie periode, waarbij naar het toilet gaan en drank halen zowat het spannendste is. Toch wist The Offspring deze pauze goed te benutten om het publiek verder op te warmen. Zo zweefde plots een minizeppelin in de zaal die gadgets dropte, schoot een uit de kluiten gewassen aap T-shirts het publiek in en werd het publiek geactiveerd dankzij o.a. een kiss, booty en fuck you cam . Amerikaanse toestanden dus die ook in Brussel op bijval konden rekenen.
The Offspring openden met het hitsalvo “Come out and play”, “All I want “en “Want you Bad”. In kaarterstermen heet dit troef spelen vanaf slag een. Een goede tactiek zeker als je weet dat er nog troefkaarten genoeg te spelen zijn.
Hoewel de Amerikanen officieel toerden n.a.v. hun nieuwe album wisten ze dat ze ermee geen potten gingen breken. We kregen dan ook maar twee nummers te horen eruit, nl. “Looking out for #1” en “Make it All Right”. De ontvangst ervan was eerder lauw, maar gelukkig werden ze strategisch goed geparkeerd tussen de vele hits van de band. Hierdoor zorgde dit niet voor een depressie in de set.
Ergens rond het midden verloor het optreden wel aan vaart door het gepalaver tussen zanger Dexter Holland en gitarist Noodles. Die laatste vond dat dit optreden het beste ooit was. Een clichébewering die in het begin leuk en vleierig overkwam, maar na enkele herhalingen toch zijn waarde verloor. Ook de minutenlange bewering dat er zeker meer dan een miljoen mensen in de zaal zaten, hoefde niet en kwam onnodig puberaal over.
In het midden van de set betoonde The Offspring ook eer aan metal godfather Ozzy Osbourne door flarden te spelen van “Paranoid” en “Crazy Train”. Het bleef echter niet bij die enkele covers. Brussel kreeg naast Noodles’ gitaarsolo van “In the Hall of the Mountain King” ook nog een cover van the Ramones (“I Wanna be Sedated”) en op de koop toe “Hey Jude” van The Beatles voorgeschoteld. Het deed ons wat denken aan de Limp Bizkit concerten van enkele jaren geleden. Met andere woorden, veel coverwerk voor een band die daar eigenlijk geen behoefte aan heeft. Muzikaal flirtte Holland tijdens de show soms met de grens van toonvast zingen, maar doordat de decibels luid genoeg waren en vooral de sfeer telde tijdens het concert, deerde dit niet echt.
Toch liet dit concert zeker geen wrange nasmaak na en dat vooral dankzij de apotheose waarbij de band volledig ‘all in’ ging met de rest van hun ‘troefkaarten’. Zo kreeg het publiek eerst “Why don't you get a job” te horen waarbij ballonnen het publiek werden ingegooid. Plezant, maar helaas viel ook plots het geluid weg. Een technische fout zo bleek, maar gelukkig viel dit niet op omdat het publiek het lied al zingend verder zette. Tijdens “Pretty Fly (For a White Guy)” dat volgde, werd het podium gevuld met skydancers van Guy Cohen, de persoon die ‘the white guy’ vertolkte in de legendarische video clip van The Offspring. Afsluiten deed de band met T”he Kids Aren’t Alright”, “You Gonna Go Far, Kid” en uiteindelijk absolute meezinger “Self Esteem”. Ook de confetti- en slingerkanonnen werden nog enkele keren geactiveerd tijdens de laatste nummers. Feest alom dus bij de fans, maar waarschijnlijk niet bij de technische medewerkers. De kanonnen stonden namelijk iets te hoog gericht waardoor het merendeel van de slingers bleef bengelen aan het plafond van de zaal.
The Offspring bracht Brussel waarvoor het gekomen was: nostalgie, show en vooral steengoede punkrock. Hier en daar hoorden we wel de kritische noot dat de show veel meehad van de bands passage twee jaar geleden in Vorst, tot zelfs de moppen toe.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
The Offspring
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8800-the-offspring-03-11-2025
Simple Plan
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8799-simple-plan-03-11-2025
Organisatie: Live Nation
Wet Leg - Van grijns tot grunge - Wet Leg komt tot volle bloei
Drie jaar geleden zag ik Wet Leg voor het eerst live, in Trix in Antwerpen. Toen stonden Rhian Teasdale en Hester Chambers nog naast elkaar op het podium: twee vriendinnen die elkaar aanstaken met guitige energie, gedeelde blikken en die typische mengeling van verlegenheid en ironie. Hun optreden toen voelde fris, bijna onschuldig, alsof ze zelf nog verbaasd waren over de commotie dat ze hadden veroorzaakt.
Op 2 november 2025 in de Ancienne Belgique was dat gevoel helemaal anders. Wet Leg stond daar als een volwassen band, met een zelfvertrouwen dat niet meer te ontkennen valt en met Rhian als onbetwiste frontvrouw.
Maar voor we daar waren, had Faux Real het publiek al volledig opgewarmd, of beter gezegd: in beweging gezet. Het Franse-Amerikaanse duo bracht een show die balanceerde tussen kunstperformance en pure pop-energie. Hun ironische choreografieën, hun rare maar onweerstaanbare uitstraling, en vooral hun lef om de laatste nummers midden in de zaal te spelen, zorgden voor iets wat ik nog nooit had meegemaakt: de hele AB, van balkon tot achterste rij, sprong en danste mee met het voorprogramma.
Ondanks hun tongue-in-cheek toon voelde het moment oprecht en aanstekelijk. Faux Real had de zaal volledig in zijn greep.
Toen Wet Leg daarna het podium betrad met “Catch These Fists”, voelde ik meteen dat de band gegroeid was. Ze klonken voller, scherper, zelfverzekerder. Daarna volgden “Wet Dream”, “Oh No” en “Supermarket”, nummers die het publiek moeiteloos meesleurden in hun typische mix van guitige humor en puntige gitaren. Toch viel me vooral op hoe de dynamiek tussen Rhian en Hester veranderd was. Waar ze vroeger samen het podium droegen, blijft Hester nu grotendeels in de schaduw. Letterlijk: ze speelt achteraan, haar gezicht half verborgen achter haar lange haar, bijna één met de achtergrond. Rhian daarentegen heeft zich helemaal ontpopt tot een echte frontvrouw. Ze beweegt vrij, spreekt het publiek met flair toe, en heeft een vanzelfsprekende uitstraling die de hele zaal vult. Af en toe draait ze zich nog even om naar Hester, zoekt een blik of glimlach, maar het is duidelijk dat zij nu de show draagt.
Het midden van de set bracht een mooi evenwicht, met “Being in Love”, “Don’t Speak” en het meeslepende “Jennifer’s Body”, gevolgd door het nieuwe “Liquidize”. En toen kwam “Ur Mum”, het moment waarop de hele zaal losbarstte en het inmiddels legendarische schreeuwstuk letterlijk door de muren leek te trillen. Maar het hoogtepunt voor mij kwam iets later, bij “Pillow Talk”. Waar Wet Leg vaak bekendstaat om hun luchtige, bijna sarcastische indiepop, klonk dit nummer als pure grunge: rauw, zwaar, en met een intensiteit die me verraste. Het was het bewijs van hoe breed deze band kan gaan, hoe ze moeiteloos schakelen zonder hun identiteit te verliezen.
De set ging verder met “Pokemon”, “Davina McCall” en “U and Me at Home”, en eindigde krachtig met “Too Late Now”, “Angelica” en “CPR”.
Na een korte onderbreking kwam de band terug voor de bisronde. “Chaise Longue” zette de AB nog één keer in vuur en vlam – het refrein werd door iedereen meegebruld – en afsluiter “Mangetout” zorgde voor een voldane ontlading.
Toen de lichten aangingen, bleef ik nog even staan. Het was een van die zeldzame concerten waarin alles klopt: een voorprogramma dat de verwachtingen overtreft, een hoofdact die bewijst hoe ver ze is gekomen, en een zaal die van begin tot eind meeleeft.
Wet Leg is niet langer dat grappige duo met één grote hit. Ze zijn uitgegroeid tot een band met diepte, met gelaagdheid, en met een frontvrouw die helemaal weet wie ze is. Rhian straalt, Hester verdwijnt in de schaduw, maar samen blijven ze onweerstaanbaar.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Wet Leg
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8797-wet-leg-02-11-2025?Itemid=0
Faux Real
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8796-faux-real-02-11-2025?Itemid=0
Organisatie: Live Nation
Till Lindemann - Controversieel heerser
Waar velen preuts en beschamend over zijn, begint Till Lindemann. Na zijn passage in een uitverkochte Lotto arena in 2023 en de gecensureerde versie deze zomer op GMM, stond de 62 jarige graag geziene Duitser terug in ons landje met zijn 'Meine Welt tour' . Weliswaar nu in de AFAS Dome, het oude Sportpaleis.
Supportact was Aesthetic Perfection (*****) De Amerikaanse band met frontman Daniel Graves wist ons wel te boeien door het pittige drumwerk als in het bekende Rammstein werk. Er waren ook nummers die een mix waren van elektro en metal met een aantrekkelijke synth erbij. Ze kregen een warm onthaal, een selfie met het publiek en er viel uit het plafond een groots doek met Keltische letters … met wat ik pas later ontdekte het opschrift ‘Kill Till’ …
Dan de grote Till-show … Met de intro “Meine Welt” viel na een minuutje of 2 het doek naar beneden . Met “Fat” was de toon gezet . Twee nonnen dalen samen met Till Lindemann (****1/2) het podium af om zich vervolgens van hun boete kleed te ontdoen en lustig rond de danspalen te zwieren.
De rode kleur van de van de vorige shows is ingeruild voor zwart en goud. Geen hoed meer voor Till maar een hoge opvallende hanenkam . Terwijl Lindemann het vrouwelijk publiek een beetje ophitst, dreunt “Altes Fleish” door de boxen en maken de volslanke nonnen al snel plaats voor vrouwelijker schoon. Op “Golden Shower” werd pas echt duidelijk waarom deze show als 18+ word bestempeld met flapperende gepiercete schaamlippen die op de schermen werden geprojecteerd, al dan niet bevochtigd ...
“Tanzlehrerin” was het enige nummer dat braafjes binnen de lijntjes bleef deze avond. Op “Blut” zette hij de zaal volledig in brand én telkens als het refrein weerklonk, werden de voorste rijen van het publiek geblust met een koude douche van nevel dat uit het plafond viel. Pech voor diegenen die nat waren, want “Allesfresser' die volgde, werden ze getrakteerd op een overvloedige laag taarten.
Na een korte stilte weerklinkt een electro/disco deuntje terwijl Lindemann in een grote luchtbal door het publiek verschijnt voor een intiem momentje met zijn fans. “Skills in Pills” volgde met wansmakelijke beelden van billen en pillen waarna het donker werd en het scherm encore projecteerde.
“Fish onn”, ”Übers meer”, “Knebel' vatten de bis aan. Het publiek werd getrakteerd op een schol dode vissen. Maar tot slot opgepept met “Ich Hasse Kinder” die een eind maakten aan de Till-Show.
De veelbesproken Till denkt op z’n gezegende leeftijd van 62 nog lang niet aan stoppen. Hij heeft een stem als een klok, een kloeke stem. Muzikaal een controversieel heerser. Onder luid gejuich dankte hij het publiek samen met de danseressen en bandleden, terwijl op het scherm Till Fest werd geprojecteerd, dat zal plaatsvinden op 3 en 4 juli 2026 in Leipzig. Je bent op de hoogte alvast!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Geert De Dapper
Till (Lindemann)
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8793-till-lindemann-02-11-2025?ltemid=0
Aesthetic Perfection
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8794-aesthetic-perfection-02-11-2025?temid=0
Organisatie: Live Nation
Spain – The blue moods of Spain - 30 jaar melancholie met Spain
Spain
De Kortrijkse Kreun was goed gevuld ter gelegenheid van het 30-jarig jubileum van Spain’s iconische album ‘The Blue Moods of Spain’. De band, onder leiding van de immer kalme Josh Haden, zette dit album integraal neer, en het was duidelijk dat de magie van de plaat, die ooit het slowcore-genre vormgaf, niets van zijn kracht had verloren.
Openers “It's So True” en “Ten Nights” vormden een dromerige, bijna hypnotiserende ervaring, waarbij Hadens zachte stem als een warm dekentje netjes dicht bij de albumversies bleef. In typische Spain-stijl waren de nummers sober, maar altijd met een vleugje weelderigheid in de solo’s. “Untitled #1” was een perfect voorbeeld van de minimalistische schoonheid die de groep zo uniek maakt. Het gebruik van stilte en herhaling creëerde een rustgevende sfeer die de fans in zijn greep hield.
Een hoogtepunt was “World of Blue”, dat met zijn veertien minuten het epicentrum van de set werd. De manier waarop de Amerikanen hun muziek langzaam opbouwen, met een onmiskenbare aandacht voor detail in elk instrument, was indrukwekkend. Vanaf dat moment was er ook ruimte voor improvisatie en creativiteit, getuige daarvan “Her Used-To-Been”, “Ray of Light”, en “Spiritual”, het nummer dat ooit door Johnny Cash werd gecoverd.
De bandleden zelf waren opvallend strak in kostuum, een klassieke en formele uitstraling die contrasteerde met de introspectieve, bijna droevige muziek. Dit gaf de show een ietwat ironisch tintje, alsof de sombere muziek verlicht werd door de formaliteit van hun verschijning. Het was dan ook een plezierige verrassing toen het concert eindigde met een luchtig meezingmoment.
Hun muziek is misschien niet voor iedereen, maar voor velen vormde deze performance een soort vertroosting. Afsluiter “Nobody Has to Know” vanop ‘She Haunts My Dreams’ demonstreerde dat ze ook nog ander topwerk hebben dat de tand des tijds met glans heeft doorstaan. Het Wilde Westen werd er zowaar helemaal stil van.
Pics homepag @Inge Vervaecke
Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk
Nederlands 
Français 
