Radio Clash – tribute band, een mooi eerbetoon aan hun helden

Als de originele band het niet meer kan of er grotendeels niet meer is, dan is het altijd wel aangenaam genieten van tribute bands, die trachten het oorspronkelijke geluid zo goed mogelijk te benaderen. Een nostalgische trip, meer dan de moeite, wist het kwartet Radio Clash af te leveren, een mooi eerbetoon aan de succesvolle periode van de Londense band The Clash, die mee aan de wieg stond van de Britpunk en de sound integreerde met allerhande stijlen in hun latere periode.

Maar eerst even The Clash , het kwartet Joe Strummer (zang/gitaar), Mick Jones (gitaar), Paul Simonon (bas) en Topper Headon (drums), was één van de belangvolle Britse punkbands, die succesvol was van 77 tot 82 met platen ‘The Clash’, ‘Give em enough rope’, ‘London calling’, ‘Sandinista’ en ‘Combat rock’. Na het (mindere) ‘Cut the crap’ van 85 hield de band op te bestaan. Toen zagen we ze nog in de Brielpoort, waarna hun afscheid werd aangekondigd.
Elk had wel een eigen weg geplaveid, o.m. Strummer, een solo carrière en producer (eentje o.a. van The Pogues) - wel overleden op 50 jarige leeftijd in 2002; Jones had Big Audio Dynamite en werd opgeroepen bij Damon Albarns Gorillaz, hij trad ook op als producer van The Libertines; Simonon was ook nog terug te vinden bij Gorillaz en Albarns andere project, The good, the bad & the queen; tot slot Headon speelde in allerlei weinig vernoemenswaardige bandjes, buiten kort Big Audio Dynamite.
Na de split was de druk hoog tot een reünie , maar dat is er nooit van gekomen.

Het was dan ook erg interessant een tribute band te horen die een sterke affiniteit had met deze invloedrijke band op de scene. In een goed gevulde Schakelbox waren er talrijke 50 plussers, de herinneringen werden opgefrist, zeker op de nummers die deze Radio Clash speelde.
Heerlijke nostalgie dus, sommige songs meer dan 45 jaar oud, waarbij het origineel niet uit het oog werd verloren.
Het kwartet is een erg gerespecteerde band, de muzikanten hebben ervaring en delen hun roots met elkaar. Twintig nummers uit, vooral, de succesvolle vier (‘The Clash’, ‘London calling’, ‘Sandinista’ en ‘Combat rock’). Het kwartet speelde rauw, ruw, rechttoe-rechtaan; het bredere muzikale landschap van dub, reggae, soul, disco, world, die The Clash durfde te hanteren, konden ze moeilijk volledig inpassen door hun traditioneel instrumentarium, we denken dan aan “One more time” , “Straight to hell” , “Hitsville UK”, maar dat belette niet dat wat ze brachten verfijnd, subtiel, broeierig, spannend, gedreven kon zijn. En niet getreurd, “Radio Clash” en “Hitsville UK” loeiden door de boxen als intro en outtro van de set.
Twintig nummers uit hun bepalende oeuvre kregen we te horen . Meteen stonden de versterkers onder spanning, de instrumenten op scherp met “Janie Jones”, “London’s burning” , “I’m so bored with the USA” , allen van het Clash debuut . Pop en rock met groovy tunes sijpelden door na het felle “Death & glory” , met “Working on a clampdown”, “Rock the cashbash” (één van die dansbare hitgevoelige singles) en “Police on my back”. Dat The Clash durfde te flirten met stijlen, kregen we deels op “Revolution rock” met dubsoulreggae, die het kwartet in drum en basspel deels verwerkte. Ze werden warm onthaald en speelden in op de spontane reacties van het publiek. Een gretig, enthousiast spelend bandje die telkens werd aangepord. Muzikaal grossierden ze in het oeuvre met “Rudie can’t fail”, “Police & thieves”, “Guns of brixton”, “Career opportunities” en classics “Magnificent seven”, “Should i stay or shoud i go” en “London calling”. Pop, rock , rock’n’roll en pré- indie songs , die wat breder, gevoeliger , gematigder en emotievoller klonken in aanpak en ruimte lieten voor de basisinstrumentatie.
Mooi was ook dat “Bankrobber” werd opgestoft, nergens op plaat te vinden , enkel als single uitgebracht toendertijd. De cirkel was rond toen “White riot” en “I fought the law (& the law won)” werden gespeeld, nummers van het eerste uur in een punky jasje, gebald en straight to the face.
Twintig nummers die meer dan de moeite waren en toegegeven, voeg er nog een “Spanish bombs” en “Know your rights” aan toe en het was meer dan compleet .

Radio Clash verplaatste ons in de tijd , naar die eind 70s en begin 80s , het anarchie gevoel met opgestoken middenvinger, borrelde even op. Hoedanook een mooi eerbetoon aan hun helden …

Onder het motto support your local bands trad NeXT op , een kwintet uit de eigen streek Waregem. Een goede warming up alleszins met een zangeres die zich sterk wist te profileren. Ook hier kwam even dat punky gevoel naar boven , met een gruizig geluid; het klonk wat breder door die saxpartijen, die meteen de link legde met X-Ray Spex. Verder The Stooges, The Stranglers, Ramones, Devo of The Fall. Dichter bij huis dachten we aan de tijd van Der Polizei, De Brassers en Skyblasters.
Het kwintet speelde een uiterst aangename set , door repeterende , opbouwende ritmes en tempowissels. Naast eigen werk ruimte voor enkele covers, o.m. The Selector (“On my radio”), “Modern dance” van Definitivos en “I can’t live in a living room” (Red Zebra). Met de heropleving van de Britse postpunk eigent NeXT zich een plaatsje toe in het clubcircuit …

Neem gerust een kijkje naar de pics @Geert De Dapper

NeXT
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7061-next-24-10-2024.html?Itemid=0

Radio Clash
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7060-radio-clash-24-10-2024.html?Itemid=0

Organisatie: CC De Schakel, Waregem