Dunk!festival 2022 - PostDunk!sounds zoals het hoort!
Dunk!festival 2022
VierNulVier (Vooruit)
Gent
2022-05-26 t-m 2022-05-28
July Bara, Caroline De Lobel en Andy Decroos

In 2020 kon door de eerste coronapandemie het festival niet doorgaan. Een festival on air volgde . In  2021 volgde door de volgende golf een online edition'. Een prachtinitiatief, dat de festivalsfeer online ten goede kwam; al is het uiteraard nooit de echte live beleving.
Dunk!festival 2020 - On Air - Bezwerende klankentapijten, van uiteenlopend allooi (musiczine.net)
https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/81751-dunk-festival-2021-dunk-2021-online

In 2022 ging het festival uiteindelijk nu normaal door, echter in de Vooruit - tegenwoordig VIERNULVIER - en niet meer op de vertrouwde locatie in Zottegem. Het zorgde voor heel wat controverse op sociale media, maar sommigen gingen toch de uitdaging aan.
Musiczine.net was redactioneel als qua pics op post. Recensenten van een bevriende website namen het redactioneel op. Lees mee …

dag 1 - donderdag 26 mei 2022
Where Mermaids Drown - Na 2 jaar uitstel en afstel mocht deze band uit Lyon, Frankrijk, de aftrap geven voor 3 dagen feest. Postrock zoals we het hebben leren kennen. Lang uitgesponnen nummers (fuck de 3-minuten-popsong-regel) en geluiden waarbij je denkt dat je ergens in de bergen ten noordoosten van Lyon zit. Postrock is iets wat binnenkomt bij een mens. Zijn het de akkoorden van de gitaristen, is het de opbouw naar een climax? Ik heb daar nu geen antwoord op en ga die misschien nooit hebben, maar Where Mermaids Drown was alvast een heel goed begin van het festival.
Divided - Deze locals van het eigen Dunk! label mochten de Balzaal openen. Al snel wordt duidelijk dat iedereen die nog niet goed wakker was, meteen zou worden wakker geschud. Wat een energie! Dit is duidelijk meer post-hardcore dan post-rock, zeker wanneer de gruntende drummer 'zijn keelgat opentrekt'.
Cecilia::Eyes - Voor mij een eerste kennismaking met Cecilia::Eyes. Nadat ik m'n collega John al verschillende keren over hen had horen spreken, was ik nu toch zelf ook wel benieuwd. Naar mijn gevoel zeker en vast een aanrader voor wie van Shoegaze houdt. Ik kreeg zowaar het dreamy, zweverige gevoel dat Slow Crush ook zo goed weet te creëren, met als verschil dat bij Cecilia::Eyes die gigantische wall of sound ontbreekt. Is er dan een tekort aan power? Zeker en vast niet! Het klinkt gewoon anders. Het zorgt voor eigenheid. Ook de combinatie van de mannen- en vrouwenstem werkte voor mij erg goed. Een aangename verrassing waarvan ik hoop dat ik ze in de toekomst nogmaals kan zien.
Dustbug - Voor de eerste keer vandaag gaan we helemaal naar boven in de Vooruit, alle trappen op om tot in de Domzaal te komen. De opener hier in de Domzaal is Dustbug, een Gentenaar. Hij brengt een mix van experimentele, bij momenten psychedelische tonen. Een vreemde mix en niet helemaal mijn ding, we blijven er dan ook (misschien ten onrechte?) niet lang plakken.
BRUIT ? - Yes! Yes! Yes! Eindelijk was het dan zover! Ik kreeg én greep de kans om BRUIT ? live aan het werk te zien. Wow! Ik ben nog steeds onder de indruk. Ja, dat Franse viertal heeft me wel degelijk volledig omvergeblazen. Hét bewijs dat je met 'klassieke' instrumenten toch een fantastische sound kan creëren. Of: hoe een viool en een cello wel degelijk thuishoren in post-metal. Een overvolle Balzaal toont aan dat de wereld écht wel klaar is voor het geweld van BRUIT ?. Velen zakten overduidelijk naar hier af om dit optreden te kunnen bijwonen. Dat het een show was die gerust 90 minuten mocht geduurd hebben in plaats van deze 40 minuten. Een mening die anderen duidelijk ook met me delen als ik zag hoeveel mensen nadien aan de merch stand stonden aan te schuiven.
Hubris - Een album uitbrengen net voor de allereerste lockdown in België. Van een ongelukkige timing gesproken, maar het gaf de mensen ook wel iets om naar te luisteren in de dagen/maanden waarin alles veranderde. Wederom postrock uit het boekje, met de nuance dat het ook weer dat tikkeltje anders was. De dankbaarheid spatte van de band af! Eindelijk deze nummers voor een live publiek in België mogen brengen, gaf hen een bepaalde energie, een positieve vibe, wat het enthousiasme van het publiek enkel nog maar versterkte. Muzikaal kan je het best vergelijken alsof je stevig met je voeten op de grond staat, maar dat er toch een storm over je heen raast die je van je sokken wil blazen. Winnie De Pooh heeft er een term voor: 'waaibomendag'. En wie ben ik om Winnie in twijfel te trekken? Waaibomenrock.
Jon Doe One - Dat Dunk!festival ruimte maakt voor het experimentele is ondertussen wel duidelijk. Iets wat ook merkbaar was toen ik om 17 uur de dansstudio van De Vooruit binnenwandelde. Niet zo goed wetende wat of hoe. Oké, ik was misschien twee minuten 'te laat' binnen … Een donkere ruimte. Hier en daar zaten mensen verspreid op de grond. Sommigen hadden het zich gemakkelijk gemaakt en lagen zelfs neer. Niet onbegrijpelijk gezien het concept: klanken en licht die samenkomen tot een waar ambient spektakel. Graag had ik het verhaal erachter geweten. Of misschien zoek ik er te veel achter? Misschien was er geen verhaal en was het gewoon een kwestie van zitten/liggen, kijken en genieten.
Lili Refrain - Vooraf was ik sceptisch moet ik toegeven. Maar mijn nieuwsgierigheid was toch geprikkeld voor deze Italiaanse artieste. Namelijk haar manier van werken leek me boeiend om te zien. Geen computers, geen fancy stuff, enkel een heleboel knoppen en pedalen die in realtime de loops maken en waarmee ze een song opbouwt. Lili begon vaak een nummer met het afzonderlijk opnemen van verschillende geluiden (waaronder een koebel!). En zo maakte ze een heel ingewikkelde soep van geluiden voor ons klaar. Tijdens de set dacht ik meermaals, dit is de perfecte soundtrack voor The VVitch, of recentelijk The Northman. Mede door haar verschijning en make-up leek het vaak alsof we naar een uiterst getalenteerde heks aan het kijken en luisteren waren en zonder dat we het wisten, ook een ritueel zagen. Want dat was het, rituele betovering. Later omschreef ik het als Lingua Ignota maar minder theatraal. Maar des te mysterieuzer.
Stories From The Lost - Stories From The Lost is een naam die ik al meerdere keren had zien voorbijkomen, maar nog nooit iets van had beluisterd. Het is duidelijk. Dunk!festival wordt een driedaagse vol aangename verrassingen. Ik liet m'n hoofd leunen tegen de muur achter me en droomde even weg. Heerlijk, om die ritmische dynamiek te horen en te voelen. Een band van eigen Belgische bodem. Misschien alweer zo'n verborgen parel. De halfvolle Balzaal liep al heel snel behoorlijk vol. Heel fijn om te zien.
Ranges - Onlangs zag ik Ranges nog optreden in de HQ van Dunk! Dat was net aan het begin van hun Europese tour met Astodan; vandaag zag ik ze, maar dan om de tour af te sluiten. En als er één plaats was voor Ranges op dit Dunk!festival, dan was het wel de grote concertzaal. Heel goed gevuld en vooral heel veel liefde. Op vele momenten had je een 'sht' moment, omdat alles zo breekbaar klonk om dan tot een uitbarsting te komen die vergelijkbaar is met een actieve geiser. De band is afkomstig uit Montana, USA, waar de landschappen weids en ongerept zijn. Een betere vergelijking kan ik eigenlijk niet maken met hun set en geluid. Weids, af en toe een scherpe bergtop en veel ruimte om stil te staan in het hier en nu. Het was ook een mooie kers op de taart om de samenwerking tussen het Amerikaanse label A Thousand Arms en Dunk!records in de verf te zetten. Dankzij Dunk! leren wij namelijk deze bands in Europa kennen en kunnen we de platen betaalbaar kopen. Omgekeerd krijgen onze Belgische bands op die manier voet aan de grond in Amerika. Meteen ook een voorbeeld van hoe mooi deze community samenwerkt, en dat voelde je gisteren doorheen heel De Vooruit en zeker tijdens het optreden van Ranges.
Petrolio - Een naam die ik al enkele keren had horen vallen, maar me eigenlijk onbekend was. Met plezier ging ik een kijkje nemen in de donkere Domzaal en waande me een in een cave waar prachtige en sprekende visuals op me afkwamen. Petrolio doet me denken aan artiesten als Author&Punisher en Perturbator, met zware doom/metal geluiden die je meenemen naar andere oorden. Ik was zeker blij deze man eens aan het werk te zien!
Astodan - Dat we veel trappen mogen lopen is een understatement. Wat een sportief weekend wordt dit. Iets met het nuttige aan het aangename koppelen? Maar ik klaag niet wanneer ik voor de zoveelste keer al die trappen omhoog huppel richting de Balzaal (en ja, dat deed ik nog steeds even enthousiast als enkele uren daarvoor, echt waar!)
Om 20 uur was dat de plaats waar heel wat postrock liefhebbers samenkwamen voor het zeskoppig Belgisch geweld Astodan. Nadat hun releaseshow eerder niet kon doorgaan, keek ik er toch wel naar uit om deze kerels eindelijk eens live aan het werk te horen. Na de teleurstelling van een paar weken geleden, dan nu toch dat moment van euforie. Een mening die niet alleen de mijne was. Wat was het fijn om die enthousiaste menigte in een overvolle Balzaal te zien. Astodan speelde een krachtige set met een mooie mix tussen 'oude' en nieuwe nummers die ervoor zorgde dat het publiek mee was van begin tot eind.
Jesu - Tijd voor een legende dan. In de jaren 80 pionier van de industrial metal, en in het begin van het nieuwe millennium baanbrekend in het combineren van shoegaze met post metal, elektronica en allerhande andere genres. En toch had ik als muziekliefhebber nooit de tijd gemaakt om Jesu live aan het werk te zien. Maar dat werd nu ruimschoots goedgemaakt
Dikke lagen soundscapes, een saus van melancholie en versterkers op 12. Op zo'n momenten weet je, en besef je ook dat je naar legendes uit de muziekgeschiedenis aan het kijken en luisteren bent. En dat is iets wat ik nooit zal vergeten. Zulke momenten.
Fennesz (theaterzaal) - Ik had geen flauw benul wie dit was en wat ik mocht verwachten. Ik zag een wat oudere man als een universiteitsprofessor aan een tafel zitten, een laptop en wat knopjes en draadjes voor zijn neus. Het leek wel alsof enkel zijn linkerbeen (nerveus?) bewoog. Zijn mix van klikjes en witte ruis kon me echter niet boeien. Ik las nadien dat het hier om een Oostenrijkse gitarist en componist van elektronische muziek gaat. Gitarist? De gitaar was hij die dag dan toch vergeten. Alvast not my cup of tea, dus trok ik al snel verder.
Malämmar - Dit fantastisch metal trio uit Barcelona heeft me volledig van mijn sokken geblazen! Vanaf hun aantreden zag je al dat deze sympathieke kerels er duidelijk zin in hadden - verschillende pintjes bij de hand - en vanaf de eerste noot vlogen ze er enthousiast in. Hun wall of sound kwam je tegemoet en liet je daveren van begin tot eind. Ikzelf zie ze als de Black Sabbath zonder zang, gewoon straffe kerels! Deze mannen mogen snel terugkomen, want het is een plezier ze aan het werk te zien!
Tom Morris & Jo Quail - Mijn laatste uitstap van de avond was er eentje naar Mars. De soundtrack daarvoor kwam van celliste Jo Quail en knoppentovenaar Tom Morris (vroeger in Her Name is Calla). Vooraf kregen we even een korte uitleg over het ontstaan van dit project (korte versie is dat het project gevraagd was als kunstinstallatie bij een tentoonstelling) en dat dit hun 3e ontmoeting en performance was. Het verhaal dat Tom schreef gaat over 400 jaar kolonisatie en verloedering van Mars. Jo had een uitgebreid pedalboard voor haar voeten en de geluiden die zij uit haar magnifieke cello weet te produceren, zijn echt buitenaards. Doorheen heel de set voelde je het verhaal. Je ging van verwondering naar frustratie en liefde en oorlog. Beiden hadden er duidelijk zin in. Tom zat vaak half/half op zijn stoeltje wat een heel huiselijk gevoel opleverde. Ik ben oprecht blij dat ik met hen deze ruimtereis heb mogen maken. Na achteraf even te hebben gepraat met het duo, is mijn respect alleen maar gestegen. Als je van een goed verhaal en sciencefiction houdt, of gewoon wil wegdromen, dan raad ik je zeer hard hun album aan, ook uitgekomen op Dunk!records trouwens. Achteraf sprong ik op mijn fiets huiswaarts, maar heel even waande ik me een astronaut in een raket.
YOB - Alles verbrijzelende loodzware doom/stoner/post metal, dat is waar de drie uit Eugene, Oregon voor gekend staan. Overal discussie of de band hier wel thuishoorde, temeer ze op deze tour vooral putten uit ‘Atma’ (2011), een klassieker wanneer het op compromisloze doom aankomt. In elk geval zorgde YOB voor afwisseling op de affiche en op die manier was het wat mij betreft zeker geen slechte keuze hen te programmeren. Van YOB moet je weinig finesse verwachten, de afsluiter van dag 1 overgoot voor- en tegenstander met kokende lava.
Lees ook YOB - Slopende bulldozer metal (musiczine.net)

dag 2 - vrijdag 27 mei 2022
Een dag met alweer heel wat fantastische bands en artiesten die het beste van zichzelf hebben laten zien. Van Pothamus tot Psychonaut tot The Ocean. Stuk voor stuk namen die we voorbij zagen komen tijdens de tweede dag van het festival.

Pothamus - De drie heren van het oppermachtige Pothamus. Wat kan ik daar nog over vertellen zonder steeds met dezelfde reeks complimenten te gooien? Een band die het laatste halfjaar regelmatig én terecht aan bod is gekomen. Een set die ik al eerder zag, dus heel erg vernieuwend was het niet voor wie hen al aan het werk zag. MAAR, soms hoeft vernieuwing helemaal niet. Het is overduidelijk, de formule van Sam en company werkt keer op keer. Atmosferische post-metal op z'n best. Drie mannen die zich telkens volledig geven op het podium en die zelfs ondanks kleine technische storingen, blijven doorzetten met minstens evenveel toewijding. Na het allesoverheersende “Raya” werden ze dan ook beloond met een oorverdovend applaus. Helemaal terecht denk ik zo.
Black Narcissus - Even wegdromen in de bossen met Black Narcissus. De sfeer is heel dromerig, tot de tempowissels je meenemen en je eraan herinneren dat je wel degelijk op een festival aanwezig bent! Met momenten doet deze groep je twijfelen of er slechts twee muzikanten op het podium staan, zo'n volle klank! Een mooie opener voor de Balzaal met deze Vlaamse band.
It Was A Good Dream - Blijkbaar was het dus geen droom. Die vorige set die ik van de band meepakte in het hoofdkantoor van Dunk!, was er al eentje die een grote indruk bij me naliet. Maar wat de band zo vroeg op de dag al deed, was hemels. Een warme golf van post-rock en dan die oh zo melancholische viool. Ik ben verliefd op dat geluid en het publiek was dat ook. De aanwezigen werden ingepakt door het geluid en droomden samen weg. Op hun laatste album is de viool jammer genoeg niet zo nadrukkelijk aanwezig als live, maar ik hoop dat dat bij nieuwe opnames zal veranderen. Of dat Dunk! volgend jaar een 'live at Dunk!festival 2022' album uitbrengt van It Was A Good Dream. Want miljaar, wat een ontdekking en wat een band! Ik blijf het zeggen, deze band is een ontdekking voor je oren, maar des te meer ook voor je hart.
Ohio Mark - Na 147 treden naar boven huppelen (vandaag wordt lastig) kwam ik rond 16 uur de Domzaal binnen. De donkerste zaal in De Vooruit. Klaar voor Ohio Mark. Gelijktijdig speelde Turpentine Valley in de Balzaal, wat er voor zorgde dat de grote massa wat wegbleef uit de Domzaal. Ohio Mark, voor mij toen nog volledig onbekend. 'Atmosferisch' en 'dansbaar' waren de twee woorden die het eerst in me opkwamen toen ik hen hoorde. Zittend of staand publiek? Of van alle twee een beetje? Het leek allemaal niet zoveel uit te maken. Toch was compleet roerloos blijven stilzitten geen optie. Een fijne blend van post-rock en atmosferische 'rock' overgoten met een ietwat dansbaar, maar dreamy sausje. Tof!
Turpentine Valley - Deze post-metalband kennen jullie waarschijnlijk al allemaal heel goed, want het is dan ook een band die we hier allemaal heel graag zien passeren. Na hen enkele keren live aan het werk te zien, blijven ze me toch verbazen met hun meedogenloze, sterke meeslepende sound die je meeneemt op een ware rollercoaster, eentje waar je niet snel af wil. En ik was niet de enige die er zo over dacht. De Balzaal stond vol met blije en enthousiaste gezichten. Dit trio weet perfect op mekaar in te spelen en hun dynamiek brengen ze met veel plezier over op het publiek.
Psychonaut - Wat kan ik zeggen behalve dat hun show weer een voltreffer was van formaat! Een volle concertzaal, want Dunk! was de enige thuismatch in hun tournee samen met The Ocean Collective en Pg.Lost. Hoe vaker je Psychonaut aan het werk ziet, hoe meer je hen in je hart sluit en hoe meer ze je wegblazen met hun ijzersterke en energievolle performance. De welbekende hits zoals “All I Saw As A Huge Monkey”, “The Story Of Your Enslavement” en “The Fall Of Consciousness” van hun magische album ‘Unfold The God Man’ werden luidkeels meegezongen, en als kers op de taart kregen we er ook het prachtige nummer “Sananda “bij. Na afloop van de show was het dan ook heel duidelijk dat ik niet de enige was die van deze show had genoten, want ook de rij aan hun merchandise stand was enorm lang, met alleen maar blije gezichten!
Jo Quail - Na haar duo-optreden met Tom Morris gisteren, mocht Jo Quail vandaag solo het podium veroveren. Dit gebeurde in de prachtige theaterzaal. De ideale setting voor dit adembenemende optreden. Deze dame zal sowieso één van m'n highlights van Dunk!festival 2022 zijn. Amai! Volledig ondersteboven van wat deze solocelliste allemaal kan teweegbrengen. Wanneer 'mindblowing' een understatement is. Ik denk dat ik verliefd ben geworden op de elektrische cello. Wat een prachtig instrument is dat! Wauw! Ik was dus tijdens het optreden begonnen met wat kernwoorden te noteren, maar dat idee heb ik heel snel laten varen. Dit optreden was zo wonderbaarlijk mooi dat ik er werkelijk geen seconde van wilde missen. Talent van een hoog niveau en een naam die ik zeker verder zal opvolgen!
Fågelle - Zelden een fysieke pijn doorgemaakt als tijdens het optreden van Fågelle. Haar omschrijven is iets waar ik wel even moet over nadenken. Denk aan flarden Björk, doorspekt met Lingua Ignota en dan kom je wel in de buurt. Anorganische geluiden die op het eerste gehoor geen structuur brengen, maar uiteindelijk wel een song vormen. Zo was het dus dat Fågelle in de mooie Domzaal klaarstond op het podium, gewapend met effecten, een gitaar, een strijkstok en vooral haar innemende stem. Een stem die zo kil is, dat je pijn zou kunnen horen bij elke kreet. En om terug te komen op de fysieke pijn, sommige klanken waar zo diep, zo organisch dat ze op een of andere manier mijn trommelvlies aan flarden wilden scheuren. En dat wil wat zeggen.
Yoo Doo Right - Dunk!festival is de ideale plaats om bands te ontdekken waar je nog niets of weinig van af weet. Dus liet ik me verrassen door naar het optreden van het experimentele rocktrio Yoo Doo Right te gaan kijken. Een volle en toch wel heel enthousiaste Balzaal nam me mee in deze wervelende 'rockshow'. Genieten was aan de orde. Hun debuutplaat ‘Don't Think You Can Escape Your Purpose’ kwam uit op 21 mei 2021 en onlangs verscheen er ook een EP. Voor de fans van post-rock en rock is Yoo Doo Right een mooie middenweg, dus zeker het ontdekken waard.
Pg. Lost - Een band die voor vele mensen de geheime headliner van de dag was. Deze Zweedse band bestaat ondertussen al zo'n 15 jaar en het is duidelijk dat ze in die jaren een indruk hebben nagelaten bij de fans. De concertzaal was dan ook gezellig gevuld. De band bestempelen als een post-rockband is echt grandioos tekortschieten. Er zit een eigenheid in hun geluid, net dat ding dat hen onderscheidt van de rest. Mede daardoor denk ik ook dat dat de sleutel is voor hun succes. We kregen een set te horen die je letterlijk achterover blies (dat geluid!) en dat maakte deze show des te memorabeler.
ROOK - En van beneden terug naar boven … we zijn de trappen nog niet beu! Nog steeds al huppelend dus. Richting Domzaal waar ik om 20 uur het veelbelovende ROOK kon zien. Moet ik het nóg een keer herhalen dat ons land (BE) echt wel veel talent bezit? Fijn om te zien dat er toch behoorlijk wat mensen tot naar de nok van De Vooruit waren geklommen om ROOK te zien spelen. Helemaal terecht! Na het uitbrengen van zo'n moordplaat verdienen ze het ook om voor een mooi publiek te kunnen spelen. Geheimzinnig. Onheilspellend bij momenten. Een stijl die moeilijk te omschrijven valt. Het had iets psychedelisch en tegelijk voelde het ook erg comfortabel. Wie toen beneden in De Vooruit bleef, heeft wat gemist.
Wander - Optimistische dansbare post-rock. Wat een feest, wat een feest! Zelden zoveel mensen zien dansen en juichen en glimlachen tijdens een post-rockshow als bij Wander. Vanaf de eerste noot was het publiek aangenaam verrast door het positivisme en de inzet van de band. En dat werkte duidelijk aanstekelijk. Op bepaalde momenten werd het gaspedaal hard ingedrukt en ging het er snel en intens aan toe, zonder de subtiliteiten te verliezen die post-rock zo speciaal kunnen maken. Maar ik herhaal het nog maar eens, wat een feest en wat een band. Als ik jullie na dit festival één tip mag geven, dan is het toch wel Wander. Topmoment van de dag. Ik herhaal:. WANDER!
Ufomammut - Ufomammut is een Italiaanse doom metalband. Ik keek enorm uit naar het moment om hen eindelijk live aan het werk te zien. In mei dit jaar lieten ze hun nieuwe album ‘Fenice’ op ons los, een stevig album dat lekker in de smaak valt. In alle stilte kwamen ze het podium op, maar snel werd het loeihard en stevig voor onze ogen. Een strakke show hebben deze mannen neergezet, die voor mijn part nog veel langer mocht duren. De mannen hadden er duidelijk zin in en het enthousiaste publiek ook!
Bersarin Quartett - Genoemd naar Nikolai Erastowitsch Bersarin, de ambivalente Kolonel-generaal, communist en eerste commandant van de (toenmalige) Sovjet-stad Berlijn. Op dunk!fest als kwartet, hoewel live in verschillende samenstellingen te zien, vooral in Slovenië, Polen, Tsjechië en (momenteel niet meer) Rusland. Uiteindelijk is dit nog steeds het project van DJ, muzikant, grafisch en audio designer Thomas Bücker die een complex muzikaal onderbewustzijn creëert dat gaat van minimalistisch tot bombast. Ik zag een volle theaterzaal al vroeg ik me steeds meer af of de mensen naar hier kwamen om even uit te blazen in de comfortabele zetels of weldegelijk voor de muziek. Nog maar voor een tweede keer op Dunk!: not my cup of tea, dus ben ik ook niet al te lang gebleven.
Lethvm - Voor mij geen onbekend volk, de mannen van Lethvm. Bruut geweld uit Wallonië. Al tijdens de soundcheck was duidelijk dat het een geweldig optreden zou worden. Een eerste Lethvm live ervaring voor mij. Met twee van hun albums in m'n platenkast kan ik wel zeggen dat ik fan ben van hun muziek. Ik keek er dan ook enorm naar uit om ze eindelijk live aan het werk te zien. Klonken ze ook even goed als op plaat? Zeker en vast! Ze stelden niet teleur! Ondanks de lange dag en de vermoeidheid die begon toe te slaan, hebben ze me volledig alert en enthousiast weten te houden. De post-metalband speelde een fantastische set die iedereen duidelijk wist te appreciëren. Het enthousiasme bij het publiek was dan ook bijzonder groot.
Big Brave - Zelden een band zo vaak getipt gekregen als Big Brave. Ze speelden onlangs al eens in België, maar ik kon er jammer genoeg niet bij zijn. Vanavond zou het dus wel gebeuren. Big Brave is geen makkelijke band. De muziek is log, de vocals zijn intens, en het vraagt (zeker op het einde van een drukke 2e festivaldag) heel veel energie om mee te zijn met hun verhaal. Het houdt ergens het midden tussen schoonheid en chaos. Iemand wegduwen en tegelijk willen omhelzen. Dat is de dualiteit van Big Brave. Maar je kan het ook zien als een opgave die beloond wordt. Net zoals het moment na een onverwachte bisronde waarop de bandleden overduidelijk aangeslagen zijn door de appreciatie van alle aanwezigen. Een mooie afsluiter van een lange, warme dag in de Balzaal.
The Ocean - En dan was het tijd voor de laatste show van de dag. En wat voor één. Niemand minder dan The Ocean mocht de vrijdag van Dunk!festival afsluiten in de concertzaal. Door de bisronde bij Big Brave kwam heel wat publiek pas later toe. Toch stond de concertzaal in een mum van tijd goed vol. Openen deed The Ocean met een klepper van formaat, namelijk het prachtige “Triassic”. Statisch blijven staan was voor mij alvast moeilijk. Ik had bij momenten zelfs bijna zin om te dansen. Een prachtige, dynamische set met een goedgevuld podium, een indrukwekkende lichtshow, explosieve muziek en een dolenthousiast publiek. Het wordt nu aftellen naar hun show in de Botanique in september.

dag 3 - zaterdag 28 mei 2022
Na 3 dagen het equivalent van de Mount Everest te hebben beklommen, begon de vermoeidheid en spierpijn door te wegen. Maar dan kom je opnieuw aan in De Vooruit en zit je meteen weer in die vibe van dankbaarheid. Want dat is wat deze afgelopen 3 dagen makkelijk samenvat. Opperste liefde van én voor de artiesten. Dus bij deze een petitie om vanaf nu het woord DUNK!baarheid te gebruiken.

Cranial - De eerste band op de laatste dag van het festival was eentje om je meteen wakker te schudden. Deze Duitsers hadden er duidelijk zin en het was echt wel de bedoeling om het laatste restje prut uit je ogen weg te blazen. Wat een sterke binnenkomer. Sommige mensen zullen misschien zeggen dat dit repetitieve post-metal was, maar in werkelijkheid was er in elk nummer wel iets te vinden dat je telkens opnieuw meenam in hun verhaal.
Outlander - 14u20 op een zaterdagmiddag, op de laatste dag van een festival. En toch was de Balzaal zeer goed gevuld voor deze 4 jongens uit Birmingham. Het publiek had overduidelijk heel veel zin in de originele aanpak van slowcore gemengd met shoegaze-elementen en een portie doom. Het voelde als even op adem komen van het ruigere gitaargeweld, terwijl je ook merkte dat er een atypische kant is aan hun muziek. En het enthousiasme van zowel de band als het publiek zorgde ervoor dat Outlander al vroeg op de dag voor een hoogtepunt zorgde van dag 3. Door de verschillende genres die Dunk! aanbiedt op het festival, ontdekken vele muziekfans nieuwe bands. Aan de respons van het publiek af te leiden, was dit zeker het geval. Outlander speelde volwassen, overtuigend, maar vooral met veel dunk!baarheid . Wat bevestigd werd toen de band achteraf zeker een foto wou met het publiek.
Coldbones - Wat had ik er naar uit gekeken om deze band live aan het werk te zien. Ik was vroeg genoeg op post om ook aanwezig te zijn bij hun soundcheck en zelfs daar was ik al onder de indruk. Je hoort met dus al komen: de lovende woorden zullen hier de pan uit swingen! Iets na 3 riep een computerstem ons op om naar het podium te komen. Vanuit de donkere lichten en mist zag je de drie mannen tevoorschijn komen in hun zwarte jumpsuit. De eerste magische noten van hun plaat ‘The Cataclysm’ klonken doorheen de volle concertzaal. Het enthousiasme straalde af van gitarist Jordan , maar ook drummer Max en bassist Nick lieten zich volledig gaan in deze set, die zowel uit rustige als opbouwende momenten bestond. Deze laatste namen evenwel de bovenhand en lieten de zaal knallen! Genoten heb ik, van begin tot eind en zelfs na de show was er tijd om met deze uiterst sympathieke kerels een praatje te maken aan de merchandise stand. Dat is dan ook één van de vele pluspunten aan dit festival, de gemoedelijke sfeer onder elkaar en de tijd en mogelijkheid die bands nemen om kennis te maken met hun fans!
Sagor Som Leder Mot Slutet - Misschien wel de ontdekking van het weekend. Een band die zonder schroom vijf verschillende genres kan verbinden in één nummer zonder dat het geforceerd klinkt of dat het samengeplakte ideeën zijn. Een reis die soms begint bij een stevige portie post-rock en dan verder evolueert in pompende en verpletterende post-metal, om vijf minuten later te vervellen in scheurende blackmetal met blastbeats tegen 100 km/u. Wat een ervaring en wat een ontdekking! Tijdens de show zag ik vele mensen naar elkaar kijken met een blik van "dit is fucking goed". Blijven ontdekken, dat is wat muziek zo mooi maakt. Je kan nooit zeggen dat je alles kent. En dan ben je daar in Gent, met een hoop gelijkgezinde zielen, en dan maak je zoiets mee. Een ervaring die nu diep in mijn hart zit. Sagor Som Leder Mot Slutet, wat betekent 'verhalen die tot het einde leiden', heeft een grote fan erbij. En ik was duidelijk niet de enige.
I Hear Sirens - Wat een band! Ze doen je wegdromen en nemen je mee naar een plek waar je voor altijd wil vertoeven. Het is zo een band die heel gemakkelijk de plaats naar je hart weet te vinden en je al dansend en dromend door het leven laat gaan. Het was een magische en strakke set, die de overvolle concertzaal liet zweven en dansen, en waarbij op ieders gezicht een glimlach te vinden was!!
Lubomyr Melnyk - De soloartiest en de profeet van de piano die de theaterzaal helemaal stil kreeg en de emoties de volle loop liet gaan. Een moment om al onze problemen te vergeten, zei hij zelf, en rustig te genieten. Daar is hij ook voor de volle honderd procent in geslaagd! Respect voor deze man!
Northwest - Een waar samenspel van beeld en klank. Speciaal was het wel. Northwest. Moeilijk te zeggen of het nu feeëriek was of eerder spookachtig. Met haar lange, witte gewaad en sierlijke, maar soms onheilspellende bewegingen zorgde de zangeres van Northwest ervoor dat het hele gebeuren indrukwekkend oogde. Deze visuele beleving combineert ze met een prachtige stem om bij weg te dromen. Betoverend bij momenten. Hoewel ik nog nooit van Northwest had gehoord, was dit voor mij de perfecte baken van rust tijdens al dat post-rockgeweld van de afgelopen dagen. Zitten, liggen, oren en ogen de kost geven en genieten maar.
Of The Vine - Wat een dromerige set van deze band (misschien daarom dat ze op tour zijn met It Was A Good Dream). Op het eerste gehoor zijn het lieve slaapliedjes, maar wie op de teksten focust, zal merken dat ze door merg en been gaan. Zo pijnlijk en hartbrekend bij momenten en dat vertaalt zich dan ook weer naar de muziek. Die scherpe randen die dan naar boven komen en je écht weten te raken. Kortom een duidelijk voorbeeld van stille waters met heel diepe gronden.
Long Distance Calling - Tegen 19 uur was de concertzaal voor ruim de helft gevuld. Allen klaar voor het aantreden van Long Distance Calling. Misschien heb ik té lang onder een steen geleefd, maar ik had nog nooit van deze band gehoord (sorry John!). Het zal waarschijnlijk aan mij liggen, want toen Long Distance Calling opkwam, werden ze onmiddellijk heel warm onthaald op luid applaus en gejuich. Overduidelijk heel wat fans aanwezig deze avond. Het publiek bleef toestromen en na enkele nummers stond de concertzaal toch voor 2/3 vol. Hoe meer ik nadenk over een treffende omschrijving van dit optreden, hoe moeilijker het wordt de gepaste woorden te vinden. Naar mijn gevoel heeft het wat weg van het geluid dat The Ocean produceert, met als grote verschil dat The Ocean werkt rond 'oerelementen' en dat ook hoorbaar is, terwijl het geheel bij Long Distance Calling meer futuristisch klinkt. Één ding was wel duidelijk: aan enthousiasme was er geen gebrek, bij zowel de band als het publiek. Skemer - Om 20 uur was het terug in de nok van De Vooruit te doen. De spieren in m'n benen begonnen stilaan wat weerstand te bieden, maar dat hield me niet tegen om nog maar eens een paar honderd trappen naar boven te huppelen (of misschien was het toch eerder kruipen dan huppelen). In de schemerdonkere Domzaal kennismaken met Skemer. Een project van Kim Peers en Mathieu Vandekerckhove. Wat als je een bepaalde beat in loop laat spelen, overgoten met dansbare synths en daarop Mathieu z'n ding laat doen met z'n gitaar. Dat aangevuld met de stem en bewegingen van Kim. Even bekroop me het gevoel geteleporteerd te zijn naar de new wave periode. I'm impressed. De Domzaal lijkt dit weekend dé plaats te zijn waar muziekliefhebbers en de als 'iets minder toegankelijk beschouwde muziek' elkaar vinden en raken. Allen op hun eigen manier genietend van elke seconde. Het was dan ook heel fijn om te zien dat de Domzaal goed gevuld was. Een optreden dat zeker en vast thuishoorde op dunk!festival.
threestepstotheocean - Deze Italiaanse bende had er zin in. Via hun sociale media had ik al gezien dat ze de tijd van hun leven hadden in Gent en dat was ook heel duidelijk op het podium. Zoveel energie. threestepstotheocean is zo een band die in de undergroundscene best wel veel erkenning krijgt. Hun latere slot op de dag klopte dan ook. Muzikaal zweefde het tussen energieke onweerswolken en de obligate zonneschijn door de wolken. Maar door de glimlach die af te lezen was op elk van de bandleden, wist je wie eigenlijk echt het zonnetje in huis was.
Year Of No Light – De Franse zeskoppige post-metalband bewijst dat er overduidelijk iets in het water zit in Frankrijk. Donderdag was het optreden van Bruit ? al fenomenaal, het recent uitgebrachte album van ‘Blut Aus Nord’ is fenomenaal en nu Year Of No Light. De band bestaat ondertussen ook ruim 20 jaar en klinkt misschien als een goed geoliede Peugeot, maar is des te meeslepender. Heel log en dreigend, boordevol subtiliteit die het boeiend houdt. Licht en duisternis tegelijk kunnen voortbrengen is iets wat niet voor veel bands is weggelegd, maar Year Of No Light bewees dat het mogelijk is. En aan de reactie van het talrijk afgezakte publiek in de concertzaal te merken, was ik zeker niet de enige enthousiasteling.
Eleanora - Het driedaagse Dunk!festival liep stilaan op z'n einde. Uiteraard werden deze drie dagen afgesloten met een fantastische knaller, namelijk Pelican. Maar daarvoor was het eerst de beurt aan de mannen van Eleanora om de Domzaal volledig omver te blazen. De pannen van het dak spelen zou bijna letterlijk geïnterpreteerd kunnen worden. Het is geen geheim dat ik grote fan ben. Alweer een Belgische topper van formaat. Post-metal van een hevig kaliber. Een band die ook live telkens een steengoede set weet te spelen. Iets wat het publiek in de behoorlijk gevulde Domzaal zeker kan bevestigen. Ook al heb ik Eleanora al verschillende keren zien optreden, 45 minuten was (te) kort. Ze blijven me telkens verbazen. Wie hen niet kent: een absolute aanrader voor wie van hevige post-metal houdt.

“Voor Immanu El en Pelican moesten we helaas passen wegens compleet op! Onze excuses aan beide alsook aan hun fans.”
Pelican review 2016 @dunk! Dunk!festival 2016 – Postrock, postrock en nog eens postrock (musiczine.net)

Met dank redactioneel - Brothers In RAW

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2493-dunk-festival-2022
Organisatie: Dunk!festival + VIERNULVIER (Vooruit), Gent