Sons of Ra – Vanuit mijn perspectief draait het allemaal om vertrouwen hebben in een proces van ontdekking door middel van experiment, terwijl ik trouw blijf aan mezelf als componist. De muziek zou niet op deze manier tot stand zijn gekomen zonder het pad dat we hebben afgelegd om er te komen

Het album ‘Standard Deviation’ van Sons of Ra is een intense, complexe mix van heavy progressieve rock, jazzfusion, avant-garde en mathrock, geprezen om zijn instrumentale bekwaamheid en creatieve genre-fusie. We benadrukken het unieke geluid van het trio, dat elementen van jazzlegendes en moderne stijlen verwerkt in strak gestructureerde nummers, waardoor een krachtige, experimentele en soms uitdagende luisterervaring ontstaat.
Als liefhebber van experimentele muziek, jazz en alles wat met rock te maken heeft, werden we snel getriggerd.
Tijd voor een fijne babbel over de plaat, het project en de toekomstplannen.

De band is twintig jaar geleden opgericht. Hoe is het project en de keuze voor de naam Sons Of Ra tot stand gekomen?
Erik Oldman: Keith Wakefield (bassist/tenorsaxofonist) en ik werkten samen en jamden op oude jazzstandards en schreven een paar nummers voor akoestische gitaar en bas. We zaten allebei tussen twee projecten in en traden informeel op in bars in de stad. Mijn kamergenoot van toen vroeg me om een groep samen te stellen om te improviseren op een reeks elektronische beats die hij had opgenomen. Hij had op het laatste moment een invaller nodig voor een maandelijkse showcase voor elektronische muziek die hij hier in Chicago produceerde. Dus belde ik Keith en een collega die elektrische viool speelde, die een vergelijkbare interesse en achtergrond had met jazzfusion en improvisatie, om het ensemble voor de show compleet te maken. In die tijd raakte ik echt bekend met het werk van Sun Ra, met name zijn vroegere opnames. Mijn kamergenoot en ik waren op zoek naar een naam voor de groep. Hij stelde deze naam voor en iedereen vond hem goed.

Twintig jaar is een hele tijd. Wat zijn de grootste veranderingen in al die jaren (in positieve en negatieve zin)?
EO: Dit project heeft tijdens zijn actieve fasen veel verschillende bezettingen en richtingen gekend. Het begon eigenlijk meer als een middel voor experiment en improvisatie. Onze eerste live drummer kwam uit de jam band scene, maar speelde ook in jazz- en orkestbands, dus jazz is altijd een constante factor voor ons geweest. Improvisatie is altijd een belangrijk element geweest. Dit was een tijdlang een nevenproject van onze respectievelijke rock- en metalbands, dus de invloed van heavy muziek was altijd aanwezig. Het grootste probleem waar we mee worstelen, is de balans tussen wat we spelen als rockmuzikanten en hoe we denken over het schrijven met onze respectievelijke ervaringen met jazz. Dat is zowel goed als slecht voor ons geweest in die zin dat we vanuit het oogpunt van boekingen en marketing niet volledig tot een van beide genres behoren. Het voordeel van dat paradigma is dat we onderweg een heleboel coole bands hebben ontmoet die ook meerdere genres bespelen. Ik heb het gevoel dat we eindelijk een geluid hebben gevonden met het materiaal dat bestaat uit “Tropic of Cancer” en “Standard Deviation”. Keiths herontdekking van de tenorsaxofoon heeft daar echt een rol in gespeeld, maar voor mij was het andere opvallende aspect dat ik me echt kon verdiepen in het componeren, waarbij ik gebruik maakte van technologieën met synthesizers en looping. Daardoor kunnen we ons geluid aanzienlijk uitbreiden.

Zijn er elementen die je anders zou doen, nu je weet wat je nu weet?
EO: Vanuit mijn perspectief draait het allemaal om vertrouwen hebben in een proces van ontdekking door middel van experimenteren, terwijl ik trouw blijf aan mezelf als componist. De muziek zou niet op deze manier tot stand zijn gekomen zonder het pad dat we hebben afgelegd om daar te komen. Ik weet niet zeker wat een ander resultaat zou zijn, dus ik denk niet dat ik iets anders zou doen.
Michael Rataj: Ik kwam later in beeld in die 20-jarige relatie, dus op een vreemde manier was het feit dat ze nog steeds aan het jammen waren, de reden dat ik bij de band kon komen, ook al wilden ze alles versnellen.

De band is beïnvloed door jazzlegendes als Carla Bley en John Coltrane, maar daarnaast hoor ik ook veel rock en metal in de muziek. Hoe vinden jullie de perfecte combinatie in die stijlen?
EO: Alle stukken van andere componisten die we op dit album hebben geïnterpreteerd, hebben ons als muzikanten echt geïnspireerd. De rock- en metalkant van hoe we schrijven en optreden is intuïtief. We denken er niet echt over na.
MR: Ik heb mijn vaardigheden opgedaan door te drummen in punk- en metalbands, maar ik heb altijd van jazz gehouden. We hadden de juiste groep vrienden nodig die jazz en rock ten volle konden waarderen om die weg in te slaan. Ik heb van nature een zwaardere hand, dus in die zin bepaalt dat het grootste deel van mijn spel, en door de dynamiek daarin te vinden, ontstaan sommige geluiden.

Wie zijn jullie grootste invloeden?
EO: Er zijn zoveel artiesten die mijn manier van componeren en spelen hebben beïnvloed. Het bijzondere aan deze band is dat we allemaal uit verschillende hoeken komen, en dat vertegenwoordigt voor mij echt het idee van wat ‘fusion’ inhoudt. Ik beperk me tot de mensen die mij persoonlijk echt hebben geraakt: Igor Stravinsky, Chick Corea, Miles Davis, Robert Fripp, Sonny Sharrock en Chucho Valdes.

Over het nieuwste album ‘Standard Deviation’ … Er zijn verschillende gastartiesten op het album te horen. Wat hebben zij bijgedragen aan het geluid van dit werk en hoe hebben zij bijgedragen aan de composities?
EO: Ze hebben allemaal een specifieke smaak toegevoegd aan de stukken waarop ze hebben gespeeld. De contrabasdrone van Stephen Reichelt vormt echt de basis voor wat het openingsnummer van ‘Disintegration’ is geworden. Het percussiewerk van Paul Abella paste heel goed bij zijn bijdrage aan ‘Upstart’, ‘Intrepidation’ en ‘Vashkar’. Isaiah Sanderman gaf ons echt een geweldige avant-gardistische referentie voor ‘Upstart’ en een solide, Latijns-Amerikaans geïnspireerde uitvoering voor zijn solo in ‘Intrepidation’.

Hoewel de gitaar het belangrijkste instrument op dit album lijkt te zijn, ervaar ik het mooi samengaan met de andere instrumenten. Hoe zijn jullie op het idee voor dit album gekomen?
EO: Keith en ik wilden teruggaan en de meer jazzy kant van onze roots als muzikanten verkennen, vooral sinds hij met de tenorsaxofoon is gaan spelen. We wilden ook een aantal nummers hebben die we als band met Mike hadden geschreven. Hij wilde wat meer funky dingen toevoegen, en we hebben ook meer naar zijn achtergrond verwezen met meer wiskundige/ruige/hardcore-achtige dingen. Die nummers – “Don't Know Yet” en “Outside Looking In” – zijn echt representatief voor waar onze interesses en capaciteiten liggen. Ik zie dit album dus meer als een showcase.

In sommige nummers als “Don't Know Yet”, is er meer een experimenteel aspect in het begin. Is het een richting die jullie in de toekomst wensen in te slaan, de ‘meer experimentele muziek’?
EO: Het is zeker een facet van wat we doen. We zijn vanaf het begin al experimenteel
geweest.

Ik vind het leuk hoe jullie epische riffs in improvisatie verwerken, wat je alleen in jazz tegenkomt. Een bewuste keuze?
EO: Het is vrij onbewust en een tweede natuur, meer intuïtief dan bewust.

Hoe zijn de reacties op het album tot nu toe?
EO: Het lijkt erop dat mensen het erg leuk vinden! We hebben geweldige recensies gekregen.

Het maken van een instrumentaal album is een risico, omdat je hiermee geen ‘breed’ publiek kunt aanspreken; of heb ik het mis …o f is dat niet jullie ambitie?

EO: Helemaal niet, we maken muziek voor onszelf.

Wat voor publiek wil je echt bereiken met je muziek?
EO: Mensen die graag uitgedaagd worden door de muziek waar ze naar luisteren.

Ik neem aan dat je al een aantal liveoptredens hebt gedaan, zijn er plannen voor toekomstige liveoptredens? (kom aub naar België – het beste bier ter wereld!)
EO: We kunnen kleinere tours doen door het midden en oosten van de Verenigde Staten. Het wordt steeds moeilijker voor bands om te toeren, vooral voor kleinere bands zoals wij. Mijn droom en doel is om in Europa te komen spelen. Als er een promotor is die ons kan helpen met de financiën en logistiek, komen we graag naar Europa! Een paar van ons in de band zijn bierliefhebbers, dus dat zouden we erg leuk vinden!

Wat zijn de verdere plannen?
EO: We hebben nog een paar optredens hier in het middenwesten van de VS om het jaar af te sluiten. Volgend jaar komen we weer naar het oosten van de VS en hopelijk spelen we op een paar festivals. We gaan ook aan het vervolgalbum werken.

Na al die jaren hoef je niets meer te bewijzen, ik denk dat jullie doelen al zijn bereikt... Of zijn er nog ambities of doelen die je na al die jaren wenst te bereiken?
EO: Ik zou graag in Europa, Zuid-Amerika en Japan willen spelen.

Welkadvies zou je jonge artiesten willen geven die muziek maken met geluiden zoals die van jullie?"
EO: Ga er gewoon voor en doe het.

Bedankt voor dit leuke interview. Hopelijk zien we jullie binnenkort in België of Nederland